ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) “ไม่เป็นไรครับ” เขาร้อง ยกมือยืนยันอย่างหนักแน่นพลางยิ้มแป้น “คุณใส่แล้วน่ารักดี” เกิดมาสิบหกปี ฉันเพิ่งเคยถูกชมว่าน่ารัก คือจริงๆก็มีคนเคยชมเหมือนกัน แต่เป็นลุงเยท ซึ่งคำว่าน่ารักของลุงเยทแปลโดยอัตโนมัตว่า ‘น่าจะใช้งานได้ดี’ ไม่ตรงกับคำจำกัดความของคำว่าน่ารักจากคนอื่นเท่าไร “ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดขึ้น ยิ้มให้ฌอนด้วยใจจริง เป็นคำขอบคุณจริงๆที่ทำให้ฉันรู้สึกขึ้นวูบหนึ่งว่าตัวฉันเองก็มีส่วนเป็นเด็กธรรมดาเหมือนคนอื่นทั่วไป ไม่ใช่หมาล่าเนื้อของเยท ไม่ใช่ลูกเลี้ยงของอีธาน ไม่ใช่ภรรยาตกกระไดพลอยโจนของเนท “นี่.. ฌอน” เนทพูดแทรกขึ้น ใบหน้าของเขาระบายด้วยรอยยิ้มประหลาดอีกครั้ง เหมือนจะโกรธอยู่นิดๆ “แกรู้ใช่ไหมว่าแอนนาเบลอายุแค่สิบหก ไม่ใช่ยี่สิบหก” ฌอนหันไปตาเขียวใส่เนท “เออ.. เห็น..” เขาว่า “แต่เขาน่ารักจริงๆนี่หว่า” เนทหัวเราะในลำคออย่างประชดประชัน เขาโน้มตัวลง พูดใส่หน้าฌอนทีเล่นทีจริง “ไอ้โรคจิต..” แล้วเขาก็เอี้ยวตัวลุกขึ้นหันหลังเดินไปทางห้องนอนพลางตะโกน “ยืมเสื้อตัวนึงนะ ฌอน ขอตัวที่ใส่แล้วน่ารักๆด้วย” ฌอนกัดฟันตะโกนไล่หลังเนทไป “ค้นตามสบาย นายหาไม่เจอหรอก” เนทตอบโต้ด้วยเสียงหัวเราะอันไร้อารมณ์ดังลั่น ฌอนหันมาคุยกับฉันต่อ “แล้ว.. บ้านแวนดิแคมป์เป็นไงบ้างครับ กลัวมั้ย?” “กลัว?” ฉันยกเสียงถามกลับ “อีธาน.. เนท.. ผู้ชายใส่แว่นแปลกๆที่ชื่อวินเซนต์.. ” เขาไล่เรียง “ยังมีเมแกน.. ร็อดนี่.. เล็กซี่.. กับสามีชื่ออะไรนะ?.. โคล..?” ฉันพยักหน้ารับรู้เงียบๆ เข้าใจแล้วว่าฌอนคนนี้เป็นเพื่อนของครอบครัวแวนดิแคมป์จริงๆ “อย่างพวกเล็กซี่ไม่ค่อยเท่าไร.. จะมีร็อดนี่น่ะแหละที่ชอบเล่นแผลงๆ เมแกนก็เข้ากับคนง่าย” เขาพูดต่อเป็นชุด “แต่อีธาน.. กับวินเซนต์.. บรื๋อ..” เขาทำไหล่ห่อเข้าเหมือนหนาวสั่น “คือผมไม่ใช่จะว่าพ่อบุญธรรมคุณหรอกนะ แต่อีธานอยู่ที่ไหนความกดดันอยู่ที่นั่นจริงๆ แล้ววินเซนต์คนนั้นก็ดูแปลกๆ เหมือนทำอะไรลึกลับๆตลอดเวลา..” อ๋อ.. คนอื่น.. ฉันคิดถึงที่เนทหรี่ตาเตือนเมื่อครู่ ฌอนคนนี้แม้จะรู้จักแวนดิแคมป์ทุกคน แต่รู้แค่หน้าฉาก คงไม่ได้รู้แบบ ‘รู้’ จริงๆ แบบที่ฉันเคยรู้ แน่นอนล่ะ วินเซนต์คงไม่เคยเอาปืนเก็บเสียงส่องฌอน เขาคงไม่เคยถูกใส่กุญแจมือ ไม่เห็นตอนอีธานซ้อมเนท และอาจจะไม่เคยเห็นบันทึกเบอร์โทรศัพท์หมวดหมู่ ‘รับจ้างทั่วไป’ ของเนทด้วย “แล้วเนทล่ะคะ?” ฉันลองถามหย่อนเบ็ด อีธานบอกว่าเนทอันตราย เคซี่บอกให้ฉันระวังเนท ลองฟังจากเพื่อนเขาจริงๆหน่อยเป็นไร “เนทเหรอ?” ฌอนทำท่านึก “หมอนั่นก็ปกติดีนี่.. อ้อ.. แต่บางครั้งก็ใจร้อน ถ้าถึงคราวโกรธขึ้นมาล่ะก็ ตัวใครตัวมันเลยล่ะ เหมือนเดอะฮัลค์ แบบว่าเป็นคนธรรมดาอยู่ดีๆก็กลายเป็น..” “ปิศาจ..” เนทที่เพิ่งเปลี่ยนเสื้อเชิ้ตเสร็จส่งเสียงแทรกขึ้นมา เขายิ้มร่ามาแต่ไกล เดินเข้ามานั่งทิ้งตัวตรงข้างๆฉันอย่างผ่อนคลาย “ก็ไม่ได้จะใช้คำนั้น” ฌอนรีบแก้ “แต่คนอื่นเขาเรียกแบบนั้นแหละ” เนทเคลือบรอยยิ้มบางเบาอันเดิมไว้บนใบหน้า เขาพูดง่ายๆเหมือนเรื่องธรรมดาพลางขยับเสื้อตัวเองไปด้วยตามนิสัย “ตัวนี้ฉันใส่แล้วน่ารักมั้ย ฌอน” ฌอนเบ้หน้าอย่างขยะแขยง เขาคว้าหมอนบนโซฟาข้างตัวเขวี้ยงไปที่ใบหน้าของเนทที่กำลังลอยไปมาอย่างกระแนะกระแหน ตอนนั้นเองที่อีธานกับวินเซนต์เดินเข้ามา ไม่มีคำทักทาย อีธานแค่ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มสนุกสนานบนใบหน้าของเนทเลื่อนหลุดไปกลายเป็นรอยยิ้มอันเย็นชาอย่างที่เขายิ้มให้ผู้เป็นพ่อเสมอ ฌอนหุบยิ้มฉับ เขาลุกขึ้นจากโซฟาอย่างอัตโนมัติเหมือนเตรียมต้อนรับใครสักคน “ฌอน” อีทานเอ่ยทัก ทักจริงๆไม่ใช่แค่เรียกชื่อ ห้วนสั้นสมเป็นอีธาน “คุณแวนดิแคมป์” ฌอนเอ่ยทักตอบ เขายิ้มแห้งๆอย่างประหม่า ยิ่งตอนที่อีธานเดินเข้ามาแล้ววางมือแหมะลงบนไหล่เหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก เขายิ่งดูประหม่าจนเกือบน่าขัน หลังของเขางุ้มลงน้อยๆ และแลบลิ้นเลียริมฝีปากเกือบตลอดเวลา “บอกแล้วให้เรียกอีธาน” อีธานยิ้ม ถึงจะดูเยียบเย็น แต่บอกได้เลยว่ายิ้มที่ฌอนได้รับจากอีธาน เป็นมิตรกว่าที่ฉันและเนทเคยได้รับมากนัก มือหนาของอีธานกดไหล่ของฌอนค่อยๆ แต่ทำให้เขาทรุดตัวนั่งลงดังเดิม แล้วอีธานก็เหลือบตามาที่ฉันกับเนทที่นั่งคู่กัน ดวงตาสีเทาเข้มจัดฉายแววไม่พอใจอยู่วูบหนึ่ง และเมื่ออีธานทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างกับเนท ฉันก็ชิงพูดขึ้นก่อน “..อีธานคะ” ฉันเรียก รีบลุกขึ้นแล้วย่องเข้าไปใกล้ๆ ฉันกระซิบอย่างระมัดระวัง “หนูอยากไปโรงพยาบาล..” “ไม่..” แทบจะตอบทันทีจนน่าโมโห แถมยังยืดตัวหนีฉันตัดบทสนทนาอีก ฉันขมวดคิ้วใส่ แล้วหันมาหาวินเซนต์ เขากำลังส่ายหน้าน้อยๆเป็นสัญญาณไม่ให้ฉันพูดต่อ แต่ฉันไม่ยอมหยุด ฉันสงบเสงี่ยมเป็นแอนนาเบลให้เขามานานเกินพอแล้ว ฉันต้องการค่าตอบแทนของฉัน “อีธานคะ” ฉันเรียกอีกครั้ง ฉีกยิ้มให้อย่างไม่จริงใจ “หนูต้องไปหาหมอ..” ฉันเน้นทุกคำ อีธานหันมามองหน้าฉันอย่างพิจารณา และคงคิดชั่งใจชั่วแวบ ก่อนจะพูดขึ้น จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 22:40:25

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “รอก่อน..” เขาพูดเรียบๆ “ยังไม่มีใครว่างไปด้วย” ไอ้คำว่า ‘ไม่มีใครว่างไปด้วย’ ของอีธาน คงจะหมายถึงไม่มีผู้คุมคนไหนว่างไปด้วยมากกว่า เขาคาดโทษเจ้ามือไรเฟิลออกนอกหน้ายิ่งกว่าฉันเสียอีก ป่านนี้สูทดำกระดุมสีทองคงวิ่งกันทั่วเมือง ไม่เหลือมาคุมนักโทษอย่างฉันแน่ๆ “ผมว่าง..” เนทพูดขึ้นพลางลุกยืนอย่างเสนอแส่เป็นที่สุด ไม่สนสีหน้าอีธานที่แทบจะเขียนคำว่าคัดค้านหน้าผาก “ผมไปเป็นเพื่อนเขาเอง” ว่าแล้วก็คว้าข้อมือฉันเดินออกไป ฉันได้ยินเสียงฌอนพูดว่า ‘ฉันไปด้วย’ อยู่ข้างหลัง แต่เนททำเป็นไม่ได้ยิน เขารุนหลังฉันเข้าไปในห้องโดยสารลิฟแล้วรีบกดปิด ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือฌอนที่กำลังทำท่าจะลุกจากที่ อีธานที่มองกลับมาที่พวกเราอย่างไม่พอใจ วินเซนต์แสร้งหันไปอีกทาง กล้ามเนื้อที่แก้มไหวยกขึ้นเหมือนกำลังยิ้ม เนทยิ้มอย่างผู้มีชัยพลางสะบัดมือทำท่าตะเบ๊ะเล็กๆให้คนเป็นพ่ออย่างผ่อนคลาย แล้วแวบเดียวที่ฉันได้เห็นนัยน์ตาสีเทาเข้มของอีธานเดือดดาลด้วยโทสะ _________________________________________________________________ ในเมื่อเนทกับฉันใช้วิธีงุบงิบออกมากันเอง เราทั้งคู่ไม่มีใครได้คิดถึงกุญแจรถที่ยังอยู่ที่วินเซนต์ หลังจากที่ลงมาถึงชั้นหนึ่ง และฝ่าฝันกับเหล่าเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รายล้อมตึก พวกเราก็เรียกแท็กซี่ เนทกับฉันแวะหาเสื้อโค้ทบางๆใส่ทับด้วยระหว่างทาง เพราะอากาศยังหนาวเย็น และเสื้อผ้าพวกเราก็ไม่ปกป้องอุณหภูมิร่างกายนัก หลังจากที่นั่งเราได้กลับมานั่งคู่กันบนเบาะหลังของรถยนต์อีกครั้ง ฉันกับเขาก็ยึดคนละมุมเบาะเหมือนเดิม ฉันคาดว่าพวกเราคงเงียบงันกันไปตลอดทาง แต่พอผ่านไปสักสิบนาที เนทก็เริ่มชวนคุย “อังเดรคือใครเหรอ?” เขาถามทำลายความเงียบขึ้น พลางหันมาจ้องหน้าเอาคำตอบเสียด้วย “ไม่ใช่พ่อแท้ๆของเธอใช่ไหม?”   “ไม่ใช่..” ฉันส่ายหน้า “เพื่อนพ่อน่ะ.. เพื่อนคนเดียวของพ่อ เขาดูแลฉันมาตั้งแต่เด็ก เหมือนเป็นพ่ออีกคนหนึ่งก็ได้มั้ง?” “ฮื่อ..” เขาเลิกคิ้ว ส่งเสียงรับรู้ในลำคอ “งั้นแปลว่าฉันกำลังไปเจอพ่อตาน่ะสิ” “อย่าพูดแบบนั้นสิ..” ฉันเบ้หน้า “ขนลุกไปหมดแล้ว..” เนทท่าทางจะพอใจท่าทางกระอักกระอ่วนของฉัน เขายกมุมปากยิ้มพลางหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างบันเทิงเริงรมย์ โรงพยาบาลซัมเมอร์ลินเป็นโรงพยาบาลใหญ่ตั้งอยู่ชานเมืองลาสเวกัส ใช้เวลาเดินทางจากตึกออฟฟิสของแบริงตันพอควร ไม่นานเราก็มาถึงที่โรงพยาบาลที่หมาย ไม่ต้องสอบถามประชาสัมพันธ์ เลขห้องของอังเดรฉันจำได้ขึ้นใจ และอังเดรก็อยู่ตรงนั้น ร่างอ้วนท้วนอยู่ในชุดคนป่วยนอนปรือตามองเพดานอย่างอ่อนระโหย สายน้ำเกลือเสียบคาไว้ที่ข้อมือ ที่ศีรษะล้านเลี่ยนของเขามีรอยแผลเล็กๆกระจายอยู่ไปทั่ว ที่แก้มมีรอยนึง ที่ขมับด้านบนมีผ้าปิดแผลปิดไว้ มันรอบๆศีรษะของเขา ขาซ้ายของเขาถูกเข้าเฝือกอ่อน ฉันย่องเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง และเมื่ออังเดรหันมาเห็นฉัน หน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลก็สว่างไสวด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นอย่างเคย “หนูทวีทตี้..” เขาเรียกฉันด้วยเสียงแหบเบา ดวงตายังลอยๆเพราะฤทธิ์ยา และเมื่อเขาอ้าแขนออก ฉันก็สวมกอดฝังตัวเองเข้าไปในอ้อมอกหนานุ่มดังเช่นเคย มันโล่งใจ.. เหมือนยกภูเขาออกจากอก อังเดรปลอดภัย เขายังไม่ตาย บาดเจ็บ.. แต่ไม่สาหัสนัก ไม่นานเขาก็จะกลับมาแข็งแรงได้เหมือนเดิม ฉันยิ้มกว้างในอ้อมกอดของอังเดร แนบแก้มถูกับอกของเขาระหว่างที่อังเดรใช้มือติดสายน้ำเกลือลูบผมฉัน เขาจูบกระหม่อมฉันแรงๆหลายครั้ง ในที่สุดเราก็ผละจากกัน อังเดรยังยกมือจัดผมให้ฉัน แล้วเขาพูดขึ้น “หนูเป็นอะไรหรือเปล่า? ตอนลุงได้รับโทรศัพท์..” “หนูไม่เป็นไรค่ะ” ฉันรีบพูด “ไม่บาดเจ็บ คือ.. หนูเจอคนที่รับเงินจากชอนน่า แต่เขาถูกเก็บ ด้วยไรเฟิล” อังเดรผงะตกใจเล็กน้อย เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย   “แล้วลุงล่ะคะ” ฉันว่าพลางทอดสายตามองบาดแผลทั้งบนใบหน้าและขาซ้าย “เกิดอะไรขึ้น?” “ระเบิดไงล่ะ หนูน้อย.. ระเบิดน่ะ มันบอมบ์รถเช่าของชาร์ลีเป็นชิ้นๆเลย” คราวนี้เป็นฉันที่ตกใจจนผงะ “ระเบิด?” ฉันถามซ้ำ อังเดรพยักหน้าช้าๆ “พอลุงรับโทรศัพท์หนู ก็เลยแตะเบรกนิดหน่อย จู่ๆรถชาร์ลีที่วิ่งอยู่ข้างหน้าก็ระเบิด จานล้อมันบินเข้ามาในรถลุงด้วยซ้ำ” เขาชี้ขมับที่ถูกพันแผลไว้ “ถากหัวลุงไปหน่อยด้วย จากนั้นก็เป็นเรื่องของรถลุงกับต้นไม้ข้างทาง.. ต้นเล็กๆ” เขาทอดสายตามองไปที่ขาซ้ายอย่างเจ็บใจ “งั้นชาร์ลีก็ตายแล้ว..” “อย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ” อังเดรพยักหน้าอย่างหนักแน่น “คาร์บอมเลย.. เขาเป็นแค่เสมียนยักยอกเงินสมรส แค่ห้าแสนเองด้วย..” ฉันรำพึง “ใครจะลงทุนบอมบ์รถชาร์ลี ห้าแสนนี่คุ้มค่าระเบิดหรือไง? ไหนจะมือไรเฟิลอีก ค่าจ้างไม่ใช่ถูกๆซักหน่อย..” “ไม่รู้หรอกทวีทตี้ แต่ชาร์ลีอะไรนี่คงสำคัญเชียวล่ะ.. ว่าแต่..” อังเดรพยักเพยิดไปทางข้างหลังฉัน “นั่นใครเหรอ?” เนทยืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก เขากอดอกเอนตัวพิงกับผนังสบายๆ และไม่ส่งเสียงอะไรเลยตั้งแต่เข้ามา เมื่อถูกพยักเพยิดใส่เขาก็ยิ้มรับ เป็นยิ้มที่ดูไม่ออกว่าเป็นมิตรหรือสาแก่ใจเช่นเคย เขายกมือขึ้นโบกทักทายเสียด้วย “อ้อ..” ฉันขมวดคิ้วอย่างลังเลใจนิดหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมืออังเดร อย่างที่ฉันทำบ่อยๆกับทั้งอังเดรและแมกซ์เวลาที่จะสารภาพเรื่องที่ทำอะไรผิดมา มันเป็นกลวิธีที่ฉันใช้ป้องกันในกรณีที่อังเดรจะขยับมือทำลายอะไรต่อมิอะไร “นั่น.. เนท..” ฉันพูดเสียงเบา “เนธาน แวนดิแคมป์ครับ” เนทแส่แทรกขึ้นมาแนะนำตัวเอง เขายื่นมือมาข้างหน้าอังเดรด้วยรอยยิ้มซะด้วย อังเดรยื่นมือไปจับกับเขาอย่างงงๆ ก่อนจะหันมาทางฉัน “ผู้ชายคนนี้..?” “ค่ะ..” ฉันพยักหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่นประชดประชัน “สามีตามกฎหมายหนูเอง..” ดูท่าเนทจะพอใจกับคำนั้น เขายิ้มกว้างพลางทิ้งตัวเองลงบนโซฟา เอนหลังมือประสานที่ท้ายทอยยกขาขึ้นมาไขว้กันบนโต๊ะเหมือนกำลังปักหลักดูโชว์สนุกๆ อังเดรหน้ายุ่ง ชั่วแวบหนึ่งเหมือนจะลืมตัวพยายามจะลุกขึ้นทำอะไรสักอย่าง แต่ฉันยึดไหล่เขาไว้กับที่ทัน มือที่ติดสายน้ำเกลือยกขึ้นชี้หน้าเนท “เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว..” อังเดรคาดโทษ แม้จะดูโกรธอย่างเห็นได้ชัด แต่อังเดรอยู่ในสภาพที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง และคงเพราะฤทธิ์ยาที่ผสมลงในน้ำเกลือด้วยส่วนหนึ่ง ไม่นานนักเขาก็ทำท่าง่วงงุน ตาเล็กๆยิ่งเยิ้มยิ่งหรี่ปรือลงทุกทีๆ ฉันนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ของเขา มองดูเขาค่อยๆหลับไป เนทฆ่าเวลาด้วยการหยิบหนังสือพิมพ์ข้างๆมาอ่าน จริงๆคือเปิดหน้าเกมอักษรไขว้เอียงไปเอียงมาหาคำตอบเล่นไปเรื่อยๆ พออังเดรหลับสนิท ฉันก็ปืนลงมาจากเตียงคนไข้ ลงไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ว่างอยู่ เหลือบตาไปมองเห็นวัตถุอะไรบางอย่างแวววับสีดำอยู่ที่ข้อเท้าที่โผล่พ้นขอบกางเกงยีนส์ของเนท เขายังไม่เอาขาลงจากโต๊ะ ฉันจึงยิ่งเห็นถนัด “บัทเตอร์ฟลาย..” ฉันพูดขึ้นเบาๆ เนทหันขวับ เขาทำท่าชี้ลงที่ช่องอักษรไขว้ เหมือนจะแย้งว่าไม่ใช่คำตอบนั้น ฉันจึงพูดต่อ “ไม่ใช่.. ไม่ใช่เกม.. ข้อเท้าน่ะ..” “อ๋อ..” เขายิ้มบางๆ เหลือบดูที่ข้อเท้าตัวเอง “ไอ้นี่น่ะเหรอ..” เขาถลกขากางเกงขึ้นให้ฉันเห็นชัดๆ มันเป็นมีดบัทเตอร์ฟลายด้ามสีดำ หรือที่เรียกว่าบาลิซอง ท่าทางจะใช้มานานพอควรมีร่องรอยอยู่ไม่น้อย ฉันได้แต่ชะเง้อดู เกรงใจ ไม่กล้าหยิบขึ้นมาจับเล่น “ถ้าจะพกไว้ป้องกันตัว ปืนกระบอกเล็กๆไม่ดีกว่าเหรอ?” ฉันแนะนำ “อย่างคุณไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องพกปืน” “ไม่ได้พกไว้ป้องกันตัว..” เขาพูดง่ายๆ “ฉันน่ะ ไม่ใช่พวกสายบู๊ พกบาลิซองเอาไว้ควงเล่นฝึกสมาธิก็เท่านั้น ไม่ได้เอาไว้ใช้จริงหรอก..” ว่าแล้วเขาก็กลับไปจดจ่อกับเกมอักษรไขว้อีกครั้ง ฉันพยักหน้ารับรู้เงียบๆ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองบัทเตอร์ฟลายด้ามนั้นอีกหน แอบคิดเล่นๆคนเดียว เก่าขนาดนั้น.. รอยถลอกเยอะขนาดนั้น.. ไม่เคยใช้จริงเหรอ? แต่สุดท้ายฉันก็เอนหลังลงบนพนักเก้าอี้เงียบๆ ตัดสินใจไม่สงสัยอะไรต่อ ________________________________________________________________ จบตอน จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 22:43:57

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบเม้นท์ คุณ GTW : ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ หนมปังจะพยายามมากขึ้นค่ะ ส่วนการเบนทิศทาง เป็นเป็นการเบนที่อยู่ในแผนค่ะ 555 คุณ แมวเหมียวพุงป่อง : ขอบคุณเช่นกันค่ะ เพราะหนมปังชอบอ่านหนังสือแปลแล้วคิดว่าสำนวนแปลมันอ่านง่ายดี ก็เลยเอามาใช้น่ะค่ะ คุณ scottie : ขอบคุณสำหรับการหาคำผิดค่ะ มีให้โฟโต้ฮันท์กันอีกเยอะแน่นอน หายห่วงเลยค่ะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 55 22:48:18

ความคิดเห็นที่ 4 ขอเล่นด้วยคน ^^ องค์กรณ์ = องค์กร ฝ่าฝัน = ฝ่าฟัน เจอเท่านี้เองค่ะ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 00:16:41

ความคิดเห็นที่ 5 นางเอกของเรา ก็น่ารักอย่างที่ฌอนว่า^^ จากคุณ : Psycho man (GTW) เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 04:50:38

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 19:42:19