ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง, ห้างฉัตร บ้านพักของทิวากร เข็มนาฬิกากระดิกผ่านแต่ละนาทีไปอย่างเชื่องช้าขณะความมืดแห่งยามราตรีโรยตัวลงมาปกคลุมรอบบริเวณบ้านพักโดยไม่กลัวเกรงแสงโคมไฟที่เปิดขับไล่ พีภัทรถอนหายใจพลางเบือนหน้าออกจากภาพดวงดาวบนฟ้านอกหน้าต่างและเดินกลับเข้าสู่ห้องนอนของตัวเองด้วยความเงียบงัน ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นอะไร ตลอดทั้งวันเขารู้สึกร้อนใจเป็นห่วงแม่บุญธรรมเหลือเกิน ทั้งที่เวลาทำงานหลายครั้งก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ติดต่อกลับบ้านเป็นสัปดาห์ยังไม่เคยรู้สึกร้อนใจมากเท่านี้มาก่อน นักฆ่าหนุ่มกลัวใจว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้นกับนางศโรรัตน์  นางอาจจะป่วยแล้วมีภาวะแทรกซ้อน แต่ถ้ามันร้ายแรงอย่างนั้น น้าตองก็ต้องโทรมาบอกเขาแล้ว ถึงแม้โทรศัพท์ของเขาจะตกอยู่ภายใต้การครอบครองของสุภาพสตรีกุหลาบแดง แต่เธอก็บอกเขาว่าเธอเปิดเครื่องมันไว้ตลอดเวลา แถมชาร์จแบตเตอรี่ให้อีกด้วย จึงไม่ต้องกลัวว่าหากมีคนโทรเข้ามาแล้วเธอจะพลาดสายนั้นไป พีภัทรกลับมานั่งบนเตียง ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของเขาปรากฏสะท้อนอยู่ในเงาตุ๊กตาคริสตัลรูปหมีน้อยตัวหนึ่งบนโต๊ะข้างเตียงซึ่งยังมีของตกแต่งชิ้นอื่นๆ วางอยู่ในตำแหน่งที่สวยงาม ห้องรับรองแขกห้องที่สองภายในบ้านพักหลังนี้มีขนาดใกล้เคียงห้องนอนของเขาที่ชลบุรี แต่แตกต่างกันมากในด้านการตกแต่งที่หรูหราและดูเหมือนจะเอาใจแขกผู้มาพักเต็มที่ในด้านความสะดวกสบาย ความเงียบที่ยึดครองบรรยากาศภายในห้องนอนของเขาให้ความรู้สึกที่ไม่ดีเลยในขณะที่จิตใจของพีภัทรกำลังสับสนในทุกๆ ด้าน นักฆ่าหนุ่มทนนั่งอยู่กับความเงียบได้เพียงครู่เดียว เขาก็ลุกขึ้นยืน คิดจะเดินกลับไปดูดาวที่หน้าต่าง มันก็เป็นสิ่งที่เขาทำซ้ำไปซ้ำมานับร้อยครั้งในรอบหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ดังนั้น ด้วยความจำใจ พีภัทรจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องนอน ลงมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างและพบว่าริสากับทิวากรกำลังดูเอกสารบางอย่างด้วยใบหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่โต๊ะรับแขก การสนทนาระหว่างคนทั้งสองหยุดชะงักลงตรงประโยคที่ว่าหนุ่มตี๋จะส่งใครบางคนไปที่เชียงรายเพื่อทำอะไรสักอย่าง พีภัทรตีสีหน้าเฉยเมยเดินเข้าไปที่โต๊ะพร้อมกับพูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้ต่อการเข้ามาขัดจังหวะของตัวเองว่า “ขอโทรศัพท์ผมคืนได้หรือยัง?” ริสายังคงสนใจแผ่นกระดาษในมือขณะกล่าวตอบโดยไม่ต้องเงยหน้ามอง “ยังไม่ได้” “ทำไมไม่ได้?” พีภัทรถามเสียงเรียบ คราวนี้ริสาเงยหน้ามองเขา “ก็กล่องใส่เครื่องสำอางฉันก็ให้คืนไปแล้ว ปืนของคุณ หมิงก็ให้ไปแล้ว ฉันรู้ว่าที่คุณยังอยู่ที่นี่ก็เพื่อรอเอาโทรศัพท์มือถือที่มันอาจจะเก็บข้อมูลอะไรบางอย่างเอาไว้ ถึงฉันจะยังหามันไม่เจอก็เถอะ แต่ฉันมั่นใจว่าหากคุณได้โทรศัพท์กลับไปเมื่อไหร่ คุณต้องไม่ยอมอยู่ที่นี่ต่อไปแน่” “ก็แล้วคุณจะรั้งตัวผมไว้ทำไมล่ะ?” พีภัทรพูดเสียงแข็ง เจตนายวนอีกฝ่ายเล่น เขาทราบดีว่าเธอรั้งตัวเขาไว้ที่นี่ทำไม “ถ้าฉันปล่อยคุณไปก็บ้าแล้ว” ริสาเริ่มเสียงดังขณะลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขา “คุณจะได้เป็นฆาตกรฆ่าคนที่ไม่สมควรตายน่ะสิ” ทิวากรผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านตรงข้ามริสาถึงกับลุกขึ้นยืนตามด้วยความประหลาดใจ เพราะในชีวิตนี้แล้ว นอกจากตัวเขาเอง ทิวากรก็ไม่เคยเห็นริสาเสียงดังใส่ใครอื่นมาก่อน “คนที่ไม่สมควรตาย?” นักฆ่าหนุ่มทวนคำ ผุดยิ้มมุมปาก “แต่คุณก็ได้ยินที่เพื่อนชายของคุณเล่าไม่ใช่หรือว่าพ่อเขาอยู่ในเหตุการณ์ที่พ่อแม่ผมถูกฆ่าจริงๆ” “เฮ่ย แต่พ่อผมก็ช่วยชีวิตคุณไว้นะ ลืมแล้วหรือไง” ทิวากรพูดขึ้นบ้างด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ถ้าคุณมองหาคนที่สมควรรับผิดชอบต่อการที่พ่อแม่ของคุณถูกฆ่า คนๆ นั้นต้องไม่ใช่พ่อผมล่ะ” “ใช่ คนๆ นั้นต้องไม่ใช่อาชิต” ริสากล่าวเสริมอย่างเห็นด้วย “ถ้าคุณอยากได้โทรศัพท์คืน คุณต้องรับปากก่อนว่าจะยุติแผนการล้างแค้นครั้งนี้ซะ” พีภัทรแค่นยิ้มในข้อเสนอของหญิงสาว เขาส่ายหน้าอย่างเยือกเย็นแล้วกล่าว “ไม่มีทาง” “งั้นก็ตามใจ” ริสาถอนหายใจอย่างฉุนเฉียวก่อนทรุดกายลงนั่งที่เดิม พีภัทรเม้มริมฝีปาก สูดหายใจลึกแล้วหันหน้าไปทางอื่น เขาคงไม่ห่วงหรอกถ้าโทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ใช่อุปกรณ์ที่เขาใช้เข้าไปเช็คอีเมล์จ้างงานเป็นประจำขณะออกปฏิบัติงาน เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างหากริสาสามารถเดารหัสผ่านล็อคอินเข้าไปในอีเมล์ของนักฆ่า Black Gun ได้สำเร็จ ไอ้การที่จะลอบใช้คอมพิวเตอร์หรืออินเตอร์เน็ตคาเฟ่สำหรับล็อคอินเข้าไปเปลี่ยนรหัสผ่านเขาก็ยังไม่มีโอกาสทำ แล้วไหนยังจะกระเป๋าเก็บบัตรประชาชนทั้งของแท้และของปลอมของเขาอีก เห็นทีเขาคงต้องคิดไตร่ตรองแผนการสำรองไว้บ้างหากสุภาพสตรีกุหลาบแดงยังตั้งข้อแลกเปลี่ยนกับเขาอยู่อย่างนี้ แต่ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง โทรศัพท์มือถือของทิวากรที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นกลางความเงียบ หนุ่มตี๋เอื้อมมือหยิบมันขึ้นมาดูหน้าจอ ใบหน้าของเขาคลายความเคร่งเครียดลงเล็กน้อยเมื่อกดรับสายและกล่าวออกมาเสียงเรียบ “ว่าไงครับคุณมิน...” พีภัทรและริสาเหลือบมองไปที่ทิวากรในเวลาเดียวกัน แต่ความคิดที่อยู่ในหัวต่างกันโดยสิ้นเชิง  เพราะฝ่ายแรกคิดว่าบุตรสาวคนเล็กแห่งตระกูลบุษบายุธโทรมาเพราะมีเหตุฉุกเฉินอะไรหรือเปล่า ส่วนฝ่ายหลังกำลังคิดว่าเพื่อนสนิทของเธอไปแอบแลกเบอร์กับรัมภาตั้งแต่ตอนไหนกัน ทิวากรชะงักไปเล็กน้อยเมื่อหันมาเห็นสองหนุ่มสาวจ้องมองเขาเป็นตาเดียว หนุ่มตี๋จึงรีบกระแอมไอแก้เก้อขณะหันไปทางอื่น ก่อนจะสาวเท้าไปที่ประตูบานเลื่อนและเปิดประตูเดินออกไปยืนคุยที่ชานระเบียงด้านนอกในที่สุด “ท่าทางเพื่อนชายของคุณจะนอกใจซะแล้วนะ” พีภัทรทำลายความเงียบที่แขวนค้างอยู่กลางอากาศเมื่อเดินมาทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ของทิวากร “ไม่หึงบ้างหรือไง?” “หึงอะไรของคุณ ฉันกับหมิงไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ริสาพูดเสียงขุ่นพร้อมกับมองชายหนุ่มหยิบเอกสารบนโต๊ะกระจกที่กั้นกลางขึ้นไปอ่าน “หรอ? เห็นติดกันเป็นปาท่องโก๋ ผมนึกว่าคุณสองคนแต่งงานกันแล้วเสียอีก” พีภัทรกล่าวต่อขณะกวาดสายตาไปบนข้อมูลในหน้ากระดาษ แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อพบว่ามันเป็นหลักฐานการโอนเงินจากบัญชีของเรณู บุษบายุธในรอบสองปีหลังสุด “บ้า!” สุภาพสตรีกุหลาบแดงโพล่งออกมาได้เท่านั้น พีภัทรก็รีบขัดขึ้นว่า “ล้อเล่นน่า ผมรู้ตั้งนานแล้วว่าพวกคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน” นักฆ่าหนุ่มหยุดเพื่อชูกระดาษเอกสารให้เธอดู “ว่าแต่ช่วยบอกผมหน่อยสิว่าพวกคุณเอาเอกสารการเงินของคุณนายเรณูมาดูทำไม?” “เรื่องอะไรที่ฉันต้องบอกคุณ” ริสาพูดอย่างคนที่ยังไม่หายขุ่นเคืองใจนัก เธอทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่คำพูดของพีภัทรก็ทำให้เธอต้องชะงักกึกเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ “คุณกำลังสงสัยว่าใครกันคือคนที่คุณนายเรณูโอนเงินก้อนใหญ่ไปให้ทุกๆ เดือนใช่มั้ย?” ริสาพยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติขณะกลับลงมานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง “คุณรู้ได้ยังไง?” พีภัทรโบกเอกสารในมือเบาๆ “ผมดูในนี้ เห็นข้อผิดสังเกตคือจะมีหมายเลขบัญชีรายหนึ่งที่ได้รับการโอนเงินหนึ่งแสนบาทในทุกๆ เดือน เหมือนเป็นค่าใช้จ่ายที่จำเป็นต้องจ่ายอย่างยิ่ง ไม่มีเว้นช่วงเลยสักเดือนเดียว ผิดปกติชอบกลนะ คุณว่าหรือเปล่า?” เมื่อริสาไม่ตอบ พีภัทรเลยกล่าวต่ออย่างหนักแน่น “ถ้าผมคิดไม่ผิด เพื่อนชายของคุณคงให้คนตรวจดูจนรู้แล้วว่าเจ้าของบัญชีนั้นคือใครบางคนที่อาศัยอยู่ในจังหวัดเชียงราย และพรุ่งนี้ เขาจะส่งลูกน้องไปสืบหาว่าตัวจริงของเจ้าของบัญชีนั้นเป็นใคร” หลังจากนิ่งเงียบมาครู่ใหญ่ ริสาก็กล่าวรับออกมาในที่สุด “ใช่ คุณคิดถูก หมิงเอาเอกสารการเงินของทุกคนที่เกี่ยวข้องกับพ่อฉันมาตรวจดู แต่พบความผิดปกติเดียวคือการโอนเงินในบัญชีที่คุณกำลังถืออยู่นั่นแหล่ะ” พีภัทรพบว่าสุภาพสตรีกุหลาบแดงของเขาไม่ยอมเอื้อนเอ่ยนามแม่เลี้ยงของเธอออกมาเลย แสดงว่าเธอต้องมีความรู้สึกไม่ดีต่อแม่เลี้ยงผู้นี้อยู่ไม่น้อยทีเดียว “และที่มันน่าสนใจก็คือ วันที่โอนเงินในทุกๆ เดือนคือวันที่ 15” นักฆ่าหนุ่มพูดต่อ “ซึ่งสำหรับเดือนนี้ มันคือวันพรุ่งนี้” จังหวะที่พีภัทรกล่าวจบ ประตูที่ทอดจากห้องนั่งเล่นสู่ชานระเบียงด้านนอกก็เลื่อนเปิดออก ทิวากรเดินกลับเข้ามาด้านในด้วยใบหน้าที่อมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว พีภัทรวางเอกสารลงบนโต๊ะขณะริสาเงยหน้ามองเพื่อนสนิทของเธอที่เดินเข้ามาหา หญิงสาวกำลังประหลาดใจว่า นี่หรือคือคนที่กำลังโดนขู่ฆ่าจากเจ้าพ่อแห่งเกาะคา อะไรจะยิ้มแย้มสบายใจเหมือนคนมีความรักได้ถึงเพียงนี้ “ยัยมินโทรมาทำไมหรือหมิง?” ริสาถามเมื่อทิวากรเลือกนั่งบนโซฟาที่ตั้งขนานด้านข้างกับโต๊ะกระจก ผู้ถูกถามรีบปรับสีหน้าให้เคร่งขรึมดังเดิมก่อนตอบ “คุณมินโทรมาขอให้หมิงช่วยไปเป็นไม้กันหมาน่ะ” “หมาหรอ?” หญิงสาวขมวดคิ้ว ทิวากรเผยอยิ้มออกมาอีกครั้ง “หมาฝรั่งด้วยนะ เช้าวันพรุ่งนี้คุณเรณูจะออกไปทำธุระข้างนอกนิดหน่อย เลยวานให้หมาฝรั่งมาเฝ้าคุณมินในขณะที่แปะโชก็ไม่อยู่เหมือนกัน” แล้วริสาก็เข้าใจได้ทันทีว่าทิวากรกำลังหมายถึงหนุ่มลูกครึ่งอเมริกันที่ชื่อเจมส์ ซึ่งรัมภาถูกผู้เป็นแม่พยายามจับคู่ให้อย่างออกหน้าออกตา ถึงขนาดให้มาอยู่เฝ้าแทนกันอย่างนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหล่อนคงวางตัวว่าที่ลูกเขยไว้ตั้งแต่ลูกสาวยังไม่บรรลุนิติภาวะตามกฎหมายเลยด้วยซ้ำ คิดแล้วริสาก็ได้แต่ถอนหายใจพลางเหลือบมองทิวากร เมื่อก่อนรัมภาเคยชอบทิวากรมาตลอดแต่ทิวากรไม่รู้ มาบัดนี้ความรู้สึกบางอย่างของริสาก็บอกเธอว่าทิวากรได้ประจักษ์ความจริงข้อนั้นแล้ว และยังมีท่าทีจะหลงรักน้องสาวต่างมารดาของเธออีกด้วย มันก็น่าจะดีหรอก ริสาแอบยิ้มอยู่ในใจที่ในที่สุดทิวากรก็ได้เห็นในสิ่งที่เขาสมควรเห็นเสียที แต่ทว่าอีกใจหนึ่งริสาก็อดนึกหวาดหวั่นไม่ได้ว่าการที่ทิวากรกับรัมภามาหลงรักกันในตอนนี้ มันเป็นความรักที่ถูกที่ ถูกคน แต่ผิดเวลาหรือเปล่า รัมภาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง หากทราบว่าทิวากรสงสัยว่าเธอไม่ใช่บุตรสาวแท้ๆ ของคนที่เธอเรียกว่าพ่อมาตลอดชีวิต? และถ้ามันเกิดเป็นความจริงขึ้นมา จิตใจของรัมภาจะตกอยู่ในสภาพที่บอบช้ำมากขนาดไหน? “เดี๋ยวก่อนนะครับ คุณทิวากร ผมคิดว่าคุณกำลังดีใจที่มีสาวๆ โทรมาหาจนมองข้ามบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญไปแล้ว” พีภัทรโพล่งขึ้นพลางโน้มตัวลง เอื้อมมือเลื่อนแผ่นเอกสารด้านการเงินของเรณู บุษบายุธไปอยู่ตรงหน้าหนุ่มตี๋ “ผมไม่ได้มองข้าม” ทิวากรตอบอย่างหนักแน่นขณะวางมือลงบนกระดาษและเลื่อนมันให้กลับไปอยู่ตรงหน้านักฆ่าหนุ่มราวกับต้องการจะบอกว่า เขาอ่านมันจนจดจำรายละเอียดทุกอย่างขึ้นใจหมดแล้ว “ถ้าคุณหมายถึงเรื่องที่คุณนายเรณูจะต้องโอนเงินให้ใครบางคนทุกๆ วันที่สิบห้าของเดือนล่ะก็ ผมกำลังจะเตรียมการให้คนคอยสะกดรอยตามในวันพรุ่งนี้” พีภัทรกับทิวากรจ้องตากันเขม็ง ก่อนที่หนุ่มตี๋จะเป็นฝ่ายกล่าวต่ออีกหนึ่งประโยคว่า “และรู้ไว้ซะด้วยว่าผมไม่ได้ดีใจกับการที่มีใครโทรมาหา” “เอาเป็นว่าผมเชื่อคุณก็ได้ ถึงภาพที่ผมเห็นจะเป็นคนละอย่างกับที่คุณพูดก็เถอะ” พีภัทรถอนหายใจแล้วกล่าว “ว่าแต่เรื่องที่คุณสงสัยว่าคุณหนูรัมภาคนนั้นจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์นั่นน่ะไปถึงไหนแล้ว ผมมานั่งคิดๆ ดูมันก็มีปมบางอย่างน่าสนใจเหมือนกันนะ” “ปมอะไร?” ทิวากรรีบถามเมื่อเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่เขากำลังสนใจพอดี นักฆ่าหนุ่มหันมาทางริสา “มันเป็นปมปริศนาที่เกี่ยวกับการหายตัวไปของแม่คุณ” “แม่ฉัน?” หญิงสาวทวนคำตาโต “แม่ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย?” “ตัวของแม่คุณไม่เกี่ยวหรอก แต่เป็นเหตุการณ์ที่แม่คุณหายสาบสูญไปอย่างลึกลับต่างหากที่มันเกี่ยว” พีภัทรพูดเสียงเรียบ “ลองนึกดูง่ายๆ สมมติว่าทุกอย่างเป็นอย่างที่พวกเรากำลังคิด นายเดโชกับคุณนายเรณูไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ แต่พวกเขาร่วมมือกันเพื่อมาสวมเขาให้พ่อคุณด้วยเหตุผลบางอย่าง – อาจจะเพื่อทรัพย์สินเงินทองหรืออะไรก็ได้ ไม่มีใครรู้ -  มันบังเอิญเหลือเกินที่แม่คุณหายตัวไปได้ไม่กี่เดือน นายเดโชก็พาน้องสาวกำมะลอกลับมาจากเมืองจีนเพื่อคอยดูแลพ่อของคุณที่กำลังช้ำรัก แล้วต่อมา – ” “ - นี่คุณกำลังจะบอกว่าที่แม่ของโรสหายตัวไปเป็นเพราะฝีมือของพวกเขางั้นหรือ?” ทิวากรแทรกขึ้น อันที่จริงแล้ว เขาก็เคยคิดถึงประเด็นนี้อยู่บ้าง แต่ไม่กล้าพูดออกมาเพราะกลัวว่ามันอาจจะไปกระทบกระเทือนจิตใจของริสาเข้า นักฆ่าหนุ่มเลิกคิ้วสูงตีสีหน้าประหลาดใจขณะกล่าวตอบ “ก็คงประมาณนั้น นายเดโชคงส่งผู้หญิงของตัวเองขึ้นเป็นใหญ่ไม่ได้หากคุณนายใหญ่คนเก่ายังขวางทางอยู่โทนโท่ เขาก็ต้องกำจัดทิ้งเป็นของธรรมดา ไม่มีทางเลือกอื่น แต่หากพวกเราคิดผิด นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง” “แต่ผมมั่นใจว่าพวกเราคิดถูก” ทิวากรยืนยันเสียงแข็ง “ยังไงๆ พวกเขาก็ไม่ใช่พี่น้องกันร้อยเปอร์เซ็นต์ ความรู้สึกของผมมันบอก” นัยน์ตาของพีภัทรเป็นประกายคล้ายนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้ “ผมคิดออกแล้วว่าเราหาจะวิธีพิสูจน์ว่าคุณหนูรัมภาเป็นลูกของนายเดโชจริงๆ หรือเปล่าได้ยังไง” เขาพูด “และวันพรุ่งนี้ก็เหมาะสมที่จะลงมือมากที่สุดด้วย ไหนบอกผมหน่อยสิว่าหน้าประตูห้องพักของคุณหนูวางกำลังรักษาความปลอดภัยไว้กี่คน?” “คุณจะให้หมิงแอบพายัยมินไปตรวจดีเอ็นเอหรือ?” ริสาถามด้วยความสงสัย ทิวากรรีบสั่นศีรษะด้วยความหวาดระแวงทันที “หมิงไม่คิดว่าเขาหมายความอย่างนั้นแน่ๆ” พีภัทรแค่นยิ้มออกมา “แค่คุณพาตัวคุณหนูรัมภาไปซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่ง เพียงแค่ที่นั่นมีคุณอยู่ด้วยเท่านั้น ผมคิดว่าคุณหนูเธอไม่ขัดข้องหรอก ทีนี้เราก็จะสามารถอยู่ในที่มืดและเป็นฝ่ายเฝ้ามองปฏิกิริยาของนายเดโชอย่างสบาย จะจัดการให้เขาพูดเรื่องที่อยากรู้ออกมาเองก็ยังได้ คุณก็เห็นว่าเหลาเฟอยอมเปิดปากง่ายขนาดไหนเมื่อเห็นสภาพของคุณในคลิปนั่น” “ผมชอบไอเดียคุณนะ พีภัทร” ทิวากรฉีกยิ้มก่อนหุบยิ้มแล้วสั่นศีรษะ “แต่ผมไม่มีวันทำตามแน่” “กลัวคุณหนูได้รับอันตรายงั้นสิ” พีภัทรลุกขึ้นยืน “ระวังตัวเองไว้ก่อนเถอะ ผมได้ยินว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันที่พ่อเลี้ยงกำธรประกาศว่าจะมาลากคุณไปยิงทิ้งไม่ใช่หรือ?” “เรื่องของผม ผมจัดการได้” หนุ่มตี๋ตอบเสียงกระด้างขณะลุกขึ้นยืนจ้องตาฝ่ายตรงข้ามเช่นกัน “แต่ถ้าหากคุณแตะต้องคุณมินแม้แต่ปลายก้อย ผมจะเป็นคนแรกที่จะฆ่าคุณเอง” พีภัทรผิวปากหวืออย่างตื่นเต้นก่อนหัวเราะในลำคอ แต่ริสาก็ลุกขึ้นยืนและเข้ามาแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคนอีกครั้ง “พอเลยนะทั้งสองคนนั่นแหล่ะ จะยวนกันไปยวนกันมาทำไม” เธอพูดเสียงขุ่น พีภัทรทำไม่รู้ไม่ชี้เหหน้ามองไปทางอื่น แต่เขาก็ต้องประหลาดใจในวินาทีต่อมาเมื่อริสาหันไปพูดกับทิวากรว่า “แต่ที่อีตานี่พูดก็มีเหตุผลนะหมิง พรุ่งนี้เป็นวันที่พ่อเลี้ยงกำธรประกาศว่าจะมาล้างแค้น โรสว่าหมิงน่าจะให้คนที่ไร่หรือคนที่รีสอร์ทคอยตามคุ้มกันสักหน่อยก็ดีนะ หมิงขับรถไปไหนมาไหนคนเดียวอันตรายจะตาย” “นี่โรสก็เป็นไปด้วยอีกคนหรอเนี่ย?” ทิวากรถอนหายใจยาวๆ แล้วกล่าว “หมิงว่าไอ้กำธรมันก็แค่ขู่ไปเท่านั้นเอง มันไม่กล้าทำจริงๆ หรอก ที่นี่ห้างฉัตรนะ กล้ามาแหยมก็ให้รู้ไปสิ” “ขอผมถามหนึ่งคำถามได้มั้ย?” พีภัทรถามเสียงเรียบ เมื่อริสากับทิวากรหันมามอง เขาจึงพูดต่อ “พ่อเลี้ยงกำธรได้แจ้งตำรวจหรือเปล่าเรื่องที่ลูกชายโดนยิงตายน่ะ?” “เท่าที่ผมทราบ มันไม่ได้แจ้ง” หนุ่มตี๋ตอบอย่างครุ่นคิด “แต่เวลาที่คนระดับเจ้าพ่อมีเรื่องกัน ผมไม่เห็นมีใครสนใจแจ้งความให้ยุ่งยากเลย พวกเขาจะนัดไปเคลียร์กันเองมากกว่า” พีภัทรหัวเราะในลำคอ เดินเบียดริสามาตบไหล่ทิวากรเบาๆ “งั้นก็หมายความว่ามันเล่นคุณแน่ เตรียมตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน” พูดจบนักฆ่าหนุ่มก็หมุนตัวมาถามริสาว่า “เอ้อ อย่าหาว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ แต่อยู่คุยกับพวกคุณสองคนแล้วผมรู้สึกแปลกแยกยังไงไม่รู้ ไอ้ขึ้นไปบนห้องนอนก็ได้แต่นั่งๆ นอนๆ น่าเบื่อชะมัด คุณพอจะมีสมุดวาดรูปเหลืออีกสักเล่มมั้ย?” “คุณจะเอาไปทำไม?” ริสาเบิกตาถามอย่างประหลาดใจ นักฆ่าหนุ่มยิ้มตอบ “สมุดวาดรูป ผมก็ต้องเอาไปวาดรูปสิ” “จะเอาไปวาดรูปหรือจะเอาไปวางโครงสร้างแผนการอะไรกันแน่” ทิวากรพูดเสียงเข้ม “ใช่ เราจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะเอาไปวาดรูปจริงๆ?” ริสาถามอย่างสงสัยว่านักฆ่าคนนี้ต้องการสมุดไปวาดรูปจริงๆ หรือมีเจตนาอื่นแอบแฝง พีภัทรทอดถอนใจต่อความหวาดระแวงของบรรดาเจ้าของบ้าน เขากล่าวออกมาอีกครั้งอย่างเบื่อหน่ายว่า “ถ้าคุณอยากรู้นัก จะขึ้นไปนั่งเป็นแบบให้ผมวาดก็ได้นะ ผมไม่ว่าหรอก แถมยังจะวาดให้ฟรีๆ ด้วย” “บ้า!” ริสาพูดใส่หน้าเขาเป็นคำรบสอง พีภัทรได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ มองเธอเดินย่ำเท้าขึ้นบันไดไปอย่างไม่พอใจคำพูดของเขา ++++++++ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 55 17:24:26 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 11:23:16

ความคิดเห็นที่ 2 “...แม่ของแกกำลังจะจากไปแล้ว เจ้าพัต กลับไปหาแม่ ไม่ต้องห่วงเรื่องล้างแค้นแล้ว” “แต่พ่อฮะ คนพวกนั้นฆ่าพ่อแม่แท้ๆ ของผมนะ พ่อจะให้ผมปล่อยพวกมันไปงั้นหรือ?” “ทุกอย่างจะเป็นอย่างที่ควรเป็นนะพัต ไปหาแม่ อย่าเพิ่งคิดเรื่องล้างแค้น แกต้องเชื่อพ่อซีวะ!” “โธ่ พ่อครับ พวกนั้นเป็นคนเลว – “ “แต่แม่แกกำลังจะไปแล้ว แกจะปล่อยให้คนที่เลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็กจนโตจากไปโดยที่ไม่เห็นหน้าแกงั้นเรอะ!” “พ่ออย่าพูดอย่างนั้นสิครับ  แม่จะไปไหนไม่ได้ พ่อจากผมไปคนหนึ่งแล้ว อย่าให้แม่ต้องจากผมไปด้วยอีกคนเลย” “มันถึงเวลาแล้วพัต แม่แกต้องไปจากแกแล้ว เชื่อพ่อ กลับไปหาแม่ แล้วทุกอย่างจะเป็นอย่างที่ควรเป็น” “พ่อจะห้ามไม่ให้ผมล้างแค้นใช่มั้ย?” “เปล่า พ่อไม่ได้ห้าม แต่พ่อต้องการให้แกกลับไปหาแม่ก่อนที่แม่จะจากแกไปและไม่ได้เจอแกอีก” “แม่กำลังจะจากผมไปจริงๆ หรอฮะ?” เงียบ “พ่อฮะ?” เงียบ “พ่อฮะ ได้ยินผมหรือเปล่า?” เงียบ “พ่อฮะ?” เงียบ “แม่กำลังจะจากผมไปจริงๆ หรอฮะ?” เงียบ “พ่อฮะ?” เงียบ “พ่อฮะ!!!” พีภัทรสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของตัวเองก้องสะท้อนไปทั้งห้อง เม็ดเหงื่อที่ผุดพราวเต็มหน้าผากเม็ดหนึ่งไหลลงมาตามข้างแก้มมองไปคล้ายหยดน้ำตาเป็นอย่างยิ่งขณะเขาลุกขึ้นนั่ง นักฆ่าหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกก่อนเหวี่ยงขาลงจากเตียงและนั่งหอบหายใจเหมือนคนที่เพิ่งผ่านการวิ่งรอบสนามฟุตบอลมาสักห้าสิบรอบอย่างไรอย่างนั้น พลันประตูห้องก็เปิดออก เผยให้เห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูคือริสากับทิวากร พีภัทรกระหวัดสายตามองนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะข้างเตียง มันเป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าของเช้าวันใหม่แล้ว เขานอนหลับไปประมาณห้าชั่วโมงอย่างไม่รู้ตัวเลยหรือนี่ พีภัทรยกมือปาดเหงื่อ พยายามหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อปรับระดับการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงของริสาเอ่ยขึ้นว่า “พวกเราได้ยินเสียงคุณตะโกนดังมาก ไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรหรือเปล่าเลยขึ้นมาดู” “ผมแค่...ฝัน...ฝันร้าย” พีภัทรตอบเสียงแหบแห้ง เขากลืนน้ำลายลงคอเรียกความชุ่มชื่นแล้วกล่าวต่อ “แค่ฝันร้ายจริงๆ ผมไม่เป็นอะไร” “ฝันร้ายงั้นหรือ?” ริสาทวนคำพลางนึกถึงเหตุการณ์ของตัวเองที่นอนฝันร้ายและกรี๊ดออกมาลั่นบ้านเช่นเดียวกัน “ใช่ มันเป็นฝันร้าย” ขณะนี้พีภัทรสามารถหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอได้แล้วเพราะหัวใจกลับมาเต้นในความเร็วระดับปกติอีกครั้ง “เอ สงสัยเจ้าที่บ้านนี้จะแรงแฮะ แขกไปใครมา นอนคืนแรกเป็นฝันร้ายทุกคน” หนุ่มตี๋หัวเราะเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี “เอ้า ในเมื่อไม่มีอะไร งั้นเชิญนอนต่อเถอะ ขอโทษที่เปิดเข้ามารบกวน” พีภัทรเงยหน้ามองไปที่ทิวากรและริสา เขาเห็นสุภาพสตรีกุหลาบแดงมองเข้ามาแวบสุดท้ายก่อนที่ประตูจะถูกหนุ่มตี๋งับปิดสนิท กักขังความเงียบสงบและความโดดเดี่ยวให้อยู่ในห้องเดียวกับนักฆ่าหนุ่ม พีภัทรนั่งสูดหายใจลึกนึกทบทวนภาพความฝันอย่างช้าๆ ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินมาที่หน้าต่าง หัวใจของเขารู้สึกปวดร้าว ตั้งแต่ที่นายพงศธรเสียชีวิต พีภัทรก็ไม่เคยฝันถึงพ่อบุญธรรมเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฝันถึงพ่อบุญธรรม แต่ฝันว่าอะไรล่ะ? จำได้รางๆ ว่าตนเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดมิด ในมือมีอุปกรณ์ให้แสงสว่างเพียงอย่างเดียวคือโทรศัพท์มือถือ แล้วโทรศัพท์เครื่องนั้นก็มีคนโทรเข้า... พีภัทรเลิกผ้าม่านออกเล็กน้อยก่อนเอนตัวทาบใบหน้าลงบนกระจก สองตาเหม่อมองทิวากรในชุดเสื้อสูทสีดำไขกุญแจเปิดประตูรถและสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะหลังพวงมาลัย แล้วประตูรถก็ถูกดึงปิดอีกครั้งก่อนที่รถเก๋งคันนั้นจะเคลื่อนออกไปจากหน้ามุขบ้าน ทิ้งควันจางๆ จากท่อไอเสียลอยอ้อยอิ่งเป็นทางอยู่ด้านหลัง ความเงียบภายในห้องทำให้นักฆ่าหนุ่มตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด ภาพความฝันที่เพิ่งจบลงค่อยๆ เด่นชัดเป็นเรื่องเป็นราวมากขึ้นเหมือนภาพวาดที่ถูกแต่งเติมสีสันลงไปทีละเล็กละน้อย จนกระทั่งกลายเป็นภาพวาดที่สมบูรณ์ภาพหนึ่งในที่สุด เขาจดจำได้แล้วว่าในความฝัน พ่อบุญธรรมบอกอะไรกับเขาผ่านโทรศัพท์ แม่กำลังจะจากเขาไปแล้ว... พีภัทรสะบัดศีรษะไล่ความหวาดหวั่น เขาผละออกจากหน้าต่างเดินกลับมาที่เตียง เห็นสมุดวาดรูปที่ริสาให้เขามาเมื่อคืนวางอยู่ข้างหมอน นักฆ่าหนุ่มบอกตนเองว่าความฝันเป็นเรื่องไร้สาระ เมื่อวานเขาเป็นกังวลถึงนางศโรรัตน์ทั้งวัน ตกกลางคืนก็เอาแต่วาดรูปจนถึงตีสามตีสี่ พอผล็อยหลับไป ความกังวลเลยผสมกับจินตนาการถักทอความฝันอันเลวร้ายขึ้นมาจากจิตใต้สำนึก เขาหยิบสมุดวาดรูปเล่มนั้นขึ้นมา ความรู้สึกอยากกลับไปหาผู้ที่เขาเรียกว่าแม่ไหลถั่งท้นล้นสี่ห้องหัวใจ อาจจะจริงอย่างที่พ่อบุญธรรมของเขาพูดเอาไว้ในความฝันก็ได้ หากเขาลืมเรื่องล้างแค้นไปก่อนชั่วคราว ทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น แล้วนักฆ่าหนุ่มก็ผุดยิ้มฝืดฝืนขึ้นมาบนใบหน้า ใครบางคนเคยกล่าวไว้ว่า ความฝันที่เกิดขึ้นขณะมนุษย์อยู่ในภาวะหลับใหลนั้น แท้จริงแล้วเป็นผลมาจากการทำงานของสมองและจิตใต้สำนึกของตัวเอง ดังนั้นก็เท่ากับว่าคำพูดทุกคำที่พ่อบุญธรรมของเขาพูดออกมาเป็นคำพูดของเขาเองทั้งสิ้น แต่ในยามตื่นพีภัทรปฏิเสธที่จะยอมรับหรือคิดถึงมันเพราะมุ่งมั่นที่จะแก้แค้นมากเกินไป ถ้าอย่างนั้น เขาก็ควรจะไตร่ตรองเรื่องราวต่างๆ ใหม่ในเช้านี้สินะ เดโช...พิชิต...เหลาเฟอ แม่... นักฆ่าหนุ่มนั่งลงบนเตียงและเริ่มเรียบเรียงความคิดว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป ++++++++ แปดโมงเช้าห้าสิบนาที ริสากำลังนั่งอ่านตารางงานของฝ่ายบริหารในโรงงานเซรามิกของพ่ออยู่ที่โต๊ะอาหารเมื่อพีภัทรเดินผ่านประตูเข้ามาพร้อมกระเป๋าเป้ที่หิ้วอยู่ในมือ การแต่งกายของเขาบอกริสาได้ในทันทีที่เธอเงยหน้ามองว่า เขากำลังจะออกเดินทางไปที่ไหนสักแห่ง เพราะนอกจากเขาจะแต่งหน้าอำพรางรอยแผลเป็นแล้ว การสวมกางเกงยีนแบบนั้น เสื้อยืดแบบนั้น พาดแจ็คเก็ตไว้บนไหล่แบบนั้น คงไม่มีใครที่ไหนจะพิลึกใส่อยู่บ้านเฉยๆ แน่ เธอรีบวางตารางงานของฝ่ายบริหารลงบนโต๊ะและถาม “คุณจะไปไหน?” “กลับบ้าน” พีภัทรตอบเสียงเรียบขณะเดินอ้อมมานั่งด้านตรงข้ามกับเธอ วางเสื้อแจ็คเก็ตและกระเป๋าเป้ไว้บนโต๊ะ ริสาตาโต “กลับบ้าน? คุณจะไปจากที่นี่แล้ว?” “ใช่ ผมจะไปจากที่นี่แล้ว อย่างน้อยก็ชั่วคราวล่ะ” พีภัทรพูดพลางรูดซิปเปิดกระเป๋าเป้และหยิบสมุดวาดรูปออกมา “เพราะอย่างนั้น ขอโทรศัพท์มือถือและบัตรประชาชนของผมคืนด้วย” ริสาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง “หมายความว่าคุณจะไม่ล้างแค้นแล้วงั้นหรือ?” “เรื่องล้างแค้นผมบอกไม่ได้” นักฆ่าหนุ่มสั่นศีรษะ วางสมุดลงบนโต๊ะ “แต่ที่ผมบอกได้ก็คือ ผมจะไว้ชีวิตนายพิชิตกับเหลาเฟอ นั่นคงพอทำให้คุณปล่อยผมไปได้แล้วใช่มั้ย?” “คุณไม่ได้โกหกนะ?” หญิงสาวถามด้วยความที่ยังคงไม่เชื่อหู เพราะเมื่อวานชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ยังมีจุดยืนแข็งขันอยู่เลยว่าจะไม่ไว้ชีวิตใครทั้งสิ้น “นักฆ่าไม่เคยโกหก” พีภัทรตอบ “โดยเฉพาะผม” “แล้วทำไมคุณถึงเปลี่ยนใจล่ะ?” ริสาซักต่ออย่างดีใจ นักฆ่าหนุ่มหลุบสายตามองปกสมุดก่อนตอบ “มันอาจจะเป็นอย่างที่คุณพูดล่ะมั้ง นายพิชิตเคยช่วยชีวิตผมไว้ เท่ากับว่าผมเป็นหนี้ชีวิตเขาอยู่ ตอนนี้ผมเป็นฝ่ายไว้ชีวิตเขาบ้าง หลังจากนี้จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป” “ถ้าคุณคิดได้อย่างนี้ตั้งนานแล้วก็ดีน่ะสิ” ริสาพูด “แล้วเหลาเฟอล่ะ ทำไมคุณถึงไว้ชีวิตเขา?” พีภัทรมีท่าทีผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อตอบคำถามข้อนี้ “เพราะเขามีความผิด แต่ยังไม่สมควรตาย จะอย่างไรผมก็รู้สึกว่าเขายังพอจะมีความเป็นคนดีอยู่บ้าง ถ้าคุณได้เจอกับไอ้พวกคนที่ผมเคยกำจัดนะ คุณจะรับรู้ได้เลยว่าคนพวกนั้นไม่มีความดีอยู่ในตัว พวกมันเป็นคนเลว เกิดมาเพื่อทำให้โลกนี้สกปรก” “แต่คนเราทุกคนล้วนมีความดีและความเลวอยู่ในตัวเองทั้งนั้น คุณจะไปสรุปอย่างนั้นก็ไม่ถูก” สุภาพสตรีกุหลาบแดงพูดอย่างไม่เห็นด้วยนัก “ไม่หรอก คุณมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว” พีภัทรแค่นยิ้ม “โลกนี้มีคนเป็นพันๆ ล้านคน การเลี้ยงดู การเติบโต สภาพแวดล้อม สภาพจิตใจ ทุกอย่างมันแตกต่างกัน ริสา สังคมที่คุณเติบโตขึ้นมาเป็นสังคมที่ดี บ้านคุณรวย พ่อคุณมีเงิน มีชื่อเสียง มีอำนาจ คุณไม่เคยรู้ว่าจะรู้สึกยังไงเมื่อคนรักสู้กับโจรจนถูกฆ่าตายเพื่อปกป้องเงินในกระเป๋าเพียงแปดร้อยบาท คุณไม่เคยรู้ว่าจะรู้สึกยังไงที่ลูกชายถูกฝรั่งวิตถารฉุดไปข่มขืน คุณไม่เคยรู้ว่าจะรู้สึกยังไงที่พี่สาวต้องทนทุกทรมานเพราะโดนผู้ชายเลวๆ มอมยาพาไปขายตัว เรื่องพวกนั้นเกิดขึ้นอยู่ทุกวันและคนที่ทำไม่เคยมีใครสำนึกผิด” “แต่คนเราทุกคนสมควรได้รับสิทธิ์แก้ตัว ฉันก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดีว่าการฆ่าคนพวกนั้นจะเป็นการจบปัญหาทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นโลกนี้จะมีกฎหมายไว้ทำไม” ริสาค้านเสียงแข็ง เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเมื่ออยู่กับเขาสองคน ต้องมีเรื่องให้มาเถียงกันทุกที ทั้งที่บรรยากาศกำลังดีแท้ๆ “ผมจะบอกอะไรให้นะครับ คุณริสา” พีภัทรพูดเน้นเสียง “คนเลวไม่เคยกลับตัวได้ มีแต่คนที่ทำผิดเท่านั้นที่สมควรได้รับโอกาสแก้ตัว” “แล้วคุณเอาอะไรมาตัดสินล่ะว่าคนไหนเป็นคนเลว คนไหนเป็นแค่คนที่ทำผิด” ริสาเสียงขุ่น “คนเลวคือคนที่ทำเรื่องเลวร้ายเพื่อผลประโยชน์และความสนุก ส่วนคนที่ทำผิดคือคนที่ทำเรื่องเลวร้ายเพราะความจำเป็น” พีภัทรตอบหนักแน่น “แล้วคุณล่ะ คุณพีภัทร คุณฆ่าคนมากมายเพื่ออะไร?” ริสาไม่อยากเชื่อว่าตนเองกำลังพูดประโยคนี้กับชายหนุ่มที่ฆ่าคนเป็นอาชีพ “เพื่อผลประโยชน์ เพื่อความสนุก หรือเพราะความจำเป็น?” “มันเป็นการยากนะที่จะตัดสินตัวเอง” พีภัทรตอบพลางจ้องตาฝ่ายตรงข้าม หากเป็นสองสามวันก่อนเขาคงไม่กล้าจ้องตาเธอนานๆ แบบนี้แน่ แต่ไหนๆ วันนี้ก็ต้องแยกจากกันอยู่แล้ว เขาอยากจะจดจำดวงตาและวงหน้าของเธอให้ประทับติดตรึงอยู่ในใจให้นานที่สุด “คุณคิดว่าผมทำเพื่ออะไรล่ะ?” นัยน์ตาของริสาฉายความสับสน “ฉันจะไปรู้เรอะ ขนาดคุณเองยังไม่รู้ แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง” เกิดความเงียบขึ้นที่โต๊ะอาหารเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก พีภัทรจ้องมองโครงหน้าทุกสัดส่วนของสุภาพสตรีกุหลาบแดง เขาคิดว่ารูปที่เขาวาดเมื่อคืนก่อนจะผล็อยหลับไปถึงมันจะไม่ใช่รูปที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา แต่มันก็เป็นหนึ่งในรูปที่เขาดีใจที่ได้วาดมันขึ้นมา และเขากำลังรอจังหวะดีๆ ที่จะมอบให้เธออยู่ “เอ้อ แล้วนี่เพื่อนคุณไปทำหน้าที่เป็นไม้กันหมาให้น้องสาวคุณแล้วหรือ?” นักฆ่าหนุ่มตัดสินใจถามออกมาเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ “อืมม์ ไปถึงตั้งแต่แปดโมงครึ่งแล้วล่ะ หมิงโทรมาบอกฉันว่าทุกอย่างเรียบร้อย เขาได้ให้คนสะกดรอยตามรถของคุณนายเรณูไปแล้ว” เสียงของริสามีอาการแปร่งปร่าเล็กน้อยเมื่อเอ่ยนามของแม่เลี้ยงออกมา “ถ้าให้เดา คุณนายเรณูคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าเพื่อนคุณจะโผล่ไปเป็นก้างขวางคอของว่าที่ลูกเขยในอนาคตคนนั้น” พีภัทรตีสีหน้าสงสัย “ถ้ารู้ก็เป็นได้โดนไล่กลับมาน่ะสิ พักนี้พวกเขายิ่งไม่ชอบหมิงอยู่ด้วย” ริสาตอบ เธอเหลือบมองนาฬิกาลูกตุ้มที่ฝาผนังก่อนจะหันกลับมาที่นักฆ่าหนุ่มอีกครั้ง “เก้าโมงกว่าแล้ว คุณจะไปแล้วสินะ งั้นเดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาของมาให้” พูดจบริสาก็เลื่อนเก้าอี้ออกก่อนลุกขึ้นยืน แล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่หันมามองที่พีภัทรอีก นักฆ่าหนุ่มรอจนได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอขึ้นบันไดไป เขาจึงรีบเปิดสมุดออก ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เขาชะโงกข้ามโต๊ะสอดกระดาษแผ่นนั้นไว้ใต้แผ่นตารางงานของเธอ จัดแจงวางซ้อนกันให้เรียบร้อยดีแล้วก็กลับนั่งที่ จับสมุดยัดใส่กระเป๋า รูดซิปปิดและจัดการสวมเสื้อแจ็คเก็ตเพื่อเตรียมตัวเดินทาง ริสากลับเข้ามาที่โต๊ะอาหารอีกครั้งในอีกห้านาทีต่อมา พีภัทรพบว่าเธอสะพายกระเป๋าประจำกายมาด้วย สุภาพสตรีกุหลาบแดงวางกระเป๋านั้นลงบนโต๊ะเพื่อเปิดออกและล้วงมือลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าใส่บัตรประชาชนและกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ส่งมาให้เขา “ขอบคุณนะที่ช่วยดูแลข้าวของให้ผมเป็นอย่างดี” พีภัทรพูดอย่างต้องการให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเขาประชด “ด้วยความยินดีค่ะ คุณพีภัทร” ริสาตอบอย่างประชดเหมือนกันขณะยืนมองชายหนุ่มยัดกระเป๋าใส่บัตรประชาชนลงในเป้ ส่วนโทรศัพท์มือถือเขาวางไว้บนโต๊ะข้างกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ “งั้นผมไปแล้วนะครับ” พีภัทรพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเหวี่ยงเป้ขึ้นสะพายบนไหล่ “เชิญค่ะ” ริสารับคำอย่างไม่ยินดียินร้าย แต่รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเขาเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์กับกุญแจรถขึ้นไปถือด้วยมือข้างขวา “ลาก่อนครับ ริสา” นักฆ่าหนุ่มกล่าว ยกมือแตะหางคิ้วส่งสัญญาณร่ำลาเธอ ริสายืนนิ่ง อ้าปากคล้ายจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็ได้แต่ยืนมองชายหนุ่มเดินอ้อมโต๊ะอาหารและผ่านประตูลับตาไปในที่สุด ++++++++ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 55 12:18:47 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 55 11:40:55 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 11:27:46

ความคิดเห็นที่ 3 แสงแดดนอกบ้านพักให้ความรู้สึกสดใสและมีชีวิตชีวาเมื่อมันส่องกระทบใบหน้าของพีภัทร เขากำลังเดินไปที่โรงจอดรถข้างตัวบ้านอันเป็นสถานที่ที่ทิวากรนำรถมอเตอร์ไซค์ของเขามาเก็บเอาไว้ แต่ขณะที่เดินไป นักฆ่าหนุ่มก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรไปที่บ้านในชลบุรีเพื่อดับความหวาดหวั่นและกังวลใจของตัวเอง แต่เมื่อเดินผ่านประตูโรงจอดเข้ามาหยุดยืนข้างเจ้าบิ๊กไบค์สีดำ พีภัทรก็พบว่าสัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไปเพราะไม่มีใครรับสาย เป็นไปได้ยังไง? ปกติน้าตองจะอยู่บ้านตลอดเวลาและในบ้านก็ติดโทรศัพท์ไว้แทบทุกห้องเพื่อเป็นการสะดวกสำหรับน้าตองที่จะรับโทรศัพท์ได้ทุกเมื่อไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในตัวบ้าน พีภัทรรู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นเมื่อกดโทรซ้ำอีกรอบ แต่ผลที่ออกมาก็ยังคงเหมือนเดิม นักฆ่าหนุ่มพยายามกำจัดความกังวลใจออกไปขณะเปลี่ยนมาโทรไปยังโทรศัพท์มือถือของน้าตอง แต่เขาก็ต้องบดกรามกรอดด้วยความเครียดทันทีเมื่อมีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังตอบรับมาว่า “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความไว้หลังได้ยินเสียงสัญญาณ – ” พีภัทรกดวางสาย เขาเสียบกุญแจลงไปที่เบ้ากุญแจของมอเตอร์ไซค์และหันหลังเดินกลับไปกลับมาในโรงจอดรถอย่างกระวนกระวาย พีภัทรเปลี่ยนมาถือโทรศัพท์ด้วยมือซ้ายและกดโทรหาภุชงค์ขณะใช้มือขวาเสยผมที่ตกมาปรกดวงตา เสียงสัญญาณดังสี่ครั้ง ภุชงค์ก็รับสาย “ไอ้ชอน ตอนนี้แกอยู่ที่อู่หรือเปล่า?” พีภัทรกรอกเสียงลงไปทันทีอย่างไม่มีการทักทายใดๆ ทั้งสิ้น “เออ อยู่ แกมีอะไรวะ?” ภุชงค์ถามกลับ น้ำเสียงจริงจังด้วยล่วงรู้ว่าลองเพื่อนรักโทรมาหา ย่อมมีเรื่องขอความช่วยเหลือในเวลาฉุกเฉิน “ส่งคนไปดูความเรียบร้อยที่บ้านฉันหน่อย ฉันโทรไปไม่มีใครรับ โทรเข้าเบอร์น้าตองก็ไม่ติด” นักฆ่าหนุ่มเดินกลับมาหยุดยืนข้างรถมอเตอร์ไซค์ “ด่วนเลยนะเว้ย ฉันอยากรู้ให้เร็วที่สุดว่าแม่ฉันยังปลอดภัยดีหรือเปล่า” “โอเค ได้ อีกยี่สิบนาทีจะโทรกลับไป” พีภัทรพูดขอบใจเพื่อนรักแล้วกดปุ่มวางสาย ในโรงจอดรถจึงถูกความเงียบรอบตัวบีบอัดจนได้ยินเสียงสองขมับของตัวเองเต้นตุบอีกครั้ง นักฆ่าหนุ่มปลดเป้ลงจากไหล่แขวนไว้กับคันเร่งมอเตอร์ไซค์ เขากดโทรศัพท์ลองโทรไปที่บ้านเป็นครั้งที่สาม ทว่าผลที่ออกมาก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง พลันเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่ย่ำมาบนทางเดินก็ลอยมาเข้าหูของพีภัทร เขากดวางสาย กระหวัดสายตามองไปทางประตูโรงจอดรถที่เลื่อนเปิดอ้ากว้างอยู่แล้ว และเขาก็พบว่าเป็นสุภาพสตรีกุหลาบแดงที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าคล้ายกำลังแปลกใจอะไรบางอย่าง “รถน้ำมันหมดหรอ?” ริสาถาม “ไม่เห็นคุณไปสักที” “ไม่ต้องไล่หรอกน่า ผมไปแน่” พีภัทรตอบห้วนสั้น “ฉันไม่ได้ไล่สักหน่อย” หญิงสาวพูดเสียงเขียว “แค่เห็นหายเงียบเข้ามาโนโรงจอดรถตั้งนาน นึกว่าโดนใครแอบตีหัวไปแล้วซะอีก” “ใครจะมาตีหัวผมเพื่ออะไรเล่า” พีภัทรถอนหายใจ ชำเลืองมองนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา เมื่อทราบเวลาแล้วก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาลองกดไปที่เบอร์มือถือของน้าตองอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ เสียงสัญญาณโทรศัพท์ก็กลับมาดังตามปกติแล้ว “เอ่อ นี่ ฉันเห็นรูปที่คุณวาดแล้วนะ ไม่นึกว่าคุณจะวาดให้ฉันจริงๆ” ริสากล่าว สองแก้มแดงเรื่อออกอาการขัดเขินเล็กน้อย เธออ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างต่อจากนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดเพราะพีภัทรยกมือห้ามให้เธอหยุดพูดอย่างกะทันหัน ด้วยว่าในขณะนั้น มันเป็นจังหวะเดียวกับที่ใครบางคนกดปุ่มรับสายพอดี แต่โชคร้ายที่ใครคนนั้นไม่ใช่น้าตอง “สวัสดี คุณพัต” เสียงอันเย็นยะเยียบของบุรุษวัยกลางคนดังขึ้น “มันเป็นชื่อเล่นของลื้อสินะ พีภัทร” นักฆ่าหนุ่มจดจำได้ในทันทีว่านั่นคือเสียงของเดโช หัวใจของเขาหล่นวูบขณะอีกฝั่งหนึ่งของโทรศัพท์กล่าวต่อไป “ว่าแต่อั๊วควรจะเรียกลื้อว่าอะไรดีนะ เรียกคุณวานิช คุณพีภัทร หรือไอ้หนูนพคุณดี ลื้อชอบชื่อไหนล่ะ ลองบอกอั๊วหน่อยซิ” “ถ้าแม่ฉันเป็นอะไรไป ฉันจะถลกหนังแกทั้งเป็น  เดโช” พีภัทรตอบกลับไปอย่างเดือดดาล ริสาอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ในโทรศัพท์ เสียงของเดโชยังคงเยาะหยันไม่หยุดยั้ง “โอ้ น่ากลัวจริง อั๊วล่ะกลัวลื้อจนสั่นไปหมดทั้งตัว” เว้นวรรคเพื่อหัวเราะอย่างสะใจ “ไอ้ลูกหมาเอ๊ย ลื้อมันก็ดีแต่เห่าเหมือนพ่อแท้ๆ ของลื้อนั่นแหล่ะ ถ้าเก่งจริงก็มาที่คฤหาสน์ของอั๊วซี่ ลื้อคงรู้นะว่าจะมาได้ยังไง” “ปล่อยแม่กับน้าตองมาก่อน ฉันไปแน่” พีภัทรต่อรอง ขณะมือของเขาบีบโทรศัพท์แน่น “แม่ลื้อนี่หว่า ลื้อก็มารับเองสิ” เดโชตอบพลางหัวเราะหึๆ “ถ้าหกโมงเย็นวันนี้อั๊วยังไม่เห็นหน้าลื้อล่ะก็ คงไม่ต้องพูดใช่มั้ยว่าแม่ของลื้อกับเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้จะเจอกับอะไรบ้าง” “ขอฉันคุยกับน้าตองหน่อย?” พีภัทรสูดหายใจอย่างสงบสติอารมณ์ เดโชจุ๊ปาก “อยากคุย ก็มาคุยที่นี่ อั๊วขี้เกียจถือโทรศัพท์ไปให้” “แล้วแกจะต้องเสียใจ  เดโช” นักฆ่าหนุ่มกัดฟันกรอดด้วยความเคียดแค้น “แล้วแกจะต้องเสียใจ” “อั๊วอยากเสียใจว่ะ อย่าทำให้อั๊วผิดหวังก็แล้วกัน” เสียงของเดโชบ่งชัดว่าพูดอย่างขบขัน “ได้ ฉันจะจัดให้แกเอง” แล้วพีภัทรก็กดวางสายก่อนหันมาจ้องตาริสาด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน เขาพูดออกมาอย่างยากลำบากขณะยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าด้านในแจ็คเก็ตว่า “นายเดโชจับตัวแม่ผมมาแล้ว ผมคงไปไหนไม่ได้อีก” สองคิ้วของริสาเลิกสูงบ่งบอกความประหลาดใจเมื่อมือของนักฆ่าหนุ่มคว้าหมับเข้าที่แขนของเธอ “คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ!” สุภาพสตรีกุหลาบแดงร้องลั่นเมื่อเผลอแวบเดียวก็ถูกเขากระชากเข้าไปหาและตวัดอ้อมแขนช้อนกายเธอขึ้นมาอุ้มในอ้อมอกเรียบร้อยแล้ว เธอพยายามดิ้น แต่ดูเหมือนท่อนแขนอันแข็งแกร่งของเขาจะไม่ใช่สิ่งที่หลุดออกง่ายนัก “ผมไม่อยากทำร้ายคุณ เพราะฉะนั้น อยู่นิ่งๆ!” พีภัทรกระซิบเสียงเข้มขณะกวาดตามองซ้ายขวาก่อนอุ้มหญิงสาวเดินกึ่งวิ่งออกจากโรงจอดรถกลับเข้าไปด้านในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว ริสายังคงดิ้นรนด้วยการทุบแขนลงบนหน้าอกของเขาพร้อมกับตะโกนโวยวายขณะนักฆ่าหนุ่มอุ้มเธอผ่านห้องนั่งเล่นขึ้นบันไดมาชั้นสอง “ปล่อยนะ! คุณจะทำอะไร! จะพาฉันไปไหน! ฉัน – “ แล้วเสียงของสุภาพสตรีกุหลาบแดงก็ขาดหายไปเมื่อพบว่าพีภัทรใช้หัวไหล่กระแทกให้ประตูห้องนอนของเธอเปิดออก เขาอุ้มเธอเข้ามาในห้องและโยนเธอลงบนเตียงอย่างแรงจนหญิงสาวรู้สึกจุก ถึงแม้สิ่งที่ชายโครงของเธอกระแทกจะเป็นเพียงที่นอนอันนุ่มนิ่มที่เธอนอนมาตลอดเวลาหนึ่งสัปดาห์ก็ตาม “ผมไม่เคยคิดจะหยาบคายกับคุณ ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บ ผมขอโทษด้วยที่ต้องทำกับคุณอย่างนี้ แต่ถ้าคุณรู้ว่าผมกำลังจะทำอะไร คุณต้องบอกให้ทิวากรเพื่อนคุณรู้ตัวแน่” พีภัทรพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงกว่าเดิมขณะจับหญิงสาวนอนคว่ำหน้าบนเตียงและรวบมือของเธอไขว้มาด้านหลัง “คุณกำลังจะทำอะไรปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยซี่ ฉันบอกให้ปล่อย!” ริสายังคงพยายามพลิกตัวกลับมา แต่ไม่อาจต้านแรงของนักฆ่าหนุ่มได้ เขากดแขนหญิงสาวให้นอนแนบหน้ากับเตียง มือขวาเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางพับซ้อนกันอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาสองผืน ใช้ผืนแรกมัดแขนเธอ ส่วนผืนหลังมัดรวบข้อเท้าไว้ด้วยกัน ก่อนที่เขาจะกระโดดลงมายืนข้างเตียงและเอ่ยว่า “เดโชขโมยหัวใจของผมไป หวังว่าคุณคงเข้าใจที่ผมต้องขโมยหัวใจของเขาคืนมาบ้างเหมือนกัน” ริสาหันตะแคงมองเขาด้วยความไม่อยากเชื่อเลยว่า ชายหนุ่มที่ใช้ดินสอสเกตซ์วาดรูปตัวเธอกำลังถือดอกกุหลาบอย่างสวยงามบนหน้ากระดาษที่เขาแอบสอดเข้ามาอยู่ในตารางงานของเธอ จะเป็นคนเดียวกับที่จับเธอมัดมือมัดเท้าอย่างนี้ “คุณจะไปจับตัวยัยมินใช่มั้ย?” ริสาพูดออกมาแผ่วเบา น้ำเสียงปวดร้าวจิตใจ “ผมจะจับตัวน้องคุณมาเพื่อให้เขาปล่อยตัวแม่ผม” พีภัทรตอบอย่างเจ็บปวดใจไม่แพ้กัน เสียงของเขาสั่นเครือเล็กน้อยเมื่อกล่าวต่อ “ผ้าที่มัดมือคุณอยู่สามารถหลุดออกได้ไม่ยากถ้าคุณถูข้อมือแรงๆ เป็นเวลาติดต่อกันนานพอ ปมของมันจะเคลื่อนออกจากกัน แต่มันคงไม่ทันเวลาที่คุณจะโทรไปเตือนทิวากร ผมเสียใจจริงๆ ที่ต้องทำแบบนี้ แต่ผมไม่มีทางเลือก” “แต่ตอนนี้หมิงอยู่กับยัยมิน เขาคงไม่ปล่อยให้คุณทำอย่างที่ตั้งใจได้ง่ายๆ” ริสาพูดอย่างหวาดหวั่นในเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นหากพีภัทรเผชิญหน้ากับทิวากรด้วยจุดยืนที่อยู่กันคนละด้าน “ก็ได้แต่ภาวนาว่าเพื่อนคุณคงไม่บังคับให้ผมทำในสิ่งที่ไม่อยากทำกับเขาก็แล้วกัน” พีภัทรตอบ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งก็ดังขึ้น พีภัทรพบว่ามันดังมาจากด้านในเสื้อแจ็คเก็ตของเขาเอง เขาล้วงมันออกมาอย่างประหลาดใจเพราะว่าปกติแล้วเขาจะตั้งระบบปิดเสียงเอาไว้ นักฆ่าหนุ่มจึงชำเลืองมองไปที่ร่างบางซึ่งนอนบิดแขนไปมาอยู่บนเตียงพลางคิดว่า ระหว่างที่โทรศัพท์ของเขาตกอยู่ในการครอบครองของเธอ เธอคงเป็นคนปรับเปลี่ยนการตั้งค่าของเขาแน่ แต่พีภัทรก็เลิกสนใจเรื่องเสียงโทรศัพท์เพราะตัวอักษรที่กำลังปรากฏบนหน้าจอคือชื่อของภุชงค์ เขากดรับสายและพูดออกไปทันที “ฉันรู้แล้วว่าที่บ้านไม่มีใครอยู่ ไอ้ชอน พวกมันจับตัวแม่ฉันมาที่นี่!” “อ้าว เฮ่ย รู้ได้ไงวะ” เสียงของภุชงค์ตอบกลับอย่างตั้งหลักไม่ถูก “ไอ้คนที่จับตัวแม่ฉันมันเพิ่งใช้โทรศัพท์ของน้าตองบอกฉันเมื่อกี้” นักฆ่าหนุ่มบดกรามกรอด “แล้วแถวนั้นมีใครเห็นบ้างมั้ยวะว่าแม่ฉันกับน้าตองถูกพาตัวออกจากบ้านมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ภุชงค์ตอบ “มีว่ะ ยัยแป้งร่ำมันเห็นรถพยาบาลกับรถเก๋งแปลกหน้ามาจอดที่หน้าบ้านแกเมื่อวานตอนบ่ายๆ คาดว่าน่าจะเป็นตอนนั้นแหล่ะ” “แป้งร่ำที่คุยกับแกนี่แป้งร่ำไหนวะ?” พีภัทรถาม พยายามรวบรวมสตินึกถึงใบหน้าของเพื่อนบ้านร่วมซอย “ก็ยัยแป้งร่ำ สก๊อยฟันเหล็กที่มันตามกรี๊ดแกปาวๆ ไง” “เออ จำได้ล่ะ” นักฆ่าหนุ่มผงกศีรษะกับตนเองเมื่อนึกออกว่าแป้งร่ำก็คือวัยรุ่นแถวบ้านที่ชอบมาถามข่าวคราวเขากับน้าตองบ่อยๆ เวลาเขาไม่อยู่บ้าน “แล้วแป้งร่ำบอกว่าไงอีกบ้างหรือเปล่า?” “ฉันคิดว่าแกก็คงรู้หมดแล้วมั้งนะ” เจ้าของอู่ PV – Motor ตอบเสียงเครียด “ยัยแป้งร่ำบอกว่าผู้ชายวัยกลางคนที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าที่แกเคยส่งรูปมาให้ฉันดูคนนั้น คือคนที่ลงมาจากรถเก๋งเป็นคนแรก ตามมาด้วยลูกน้องที่เป็นผู้ชายร่างบึกบึนอีกหลายคน ยัยแป้งร่ำนึกกลัวก็เลยแอบดูอยู่แค่นั้น แล้วก็หนีกลับเข้าบ้านตัวเอง ไม่กล้าโผล่หน้าออกมาดูอีกเลย” สองขาของพีภัทรอ่อนยวบอย่างหมดแรงหยัดยืนเมื่อได้ยินสิ่งที่ภุชงค์กล่าวตอบ เขานั่งคุกเข่าบนพื้นข้างเตียงของริสา ความรู้สึกขมขื่นใจก่อตัวขึ้นและกลายเป็นก้อนอะไรบางอย่างที่กระจุกอยู่ตรงคอหอย ปิดกั้นคำพูดจนเขาไม่สามารถเอ่ยปากตอบเพื่อนรักได้ นักฆ่าหนุ่มต้องใช้เวลาครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าจะเรียกเสียงของตนเองกลับคืนมา “ขอบใจว่ะ ไอ้ชอน แกทำให้ฉันรู้ว่าฉันเพิ่งตัดสินใจผิดพลาดไปบางเรื่อง” เขาพูดเสียงเครือและกดวางสายไปโดยไม่พูดอะไรอีก ขอบตาของพีภัทรร้อนผ่าว เขาหันไปทางริสาและพูด “นายพิชิตเป็นคนที่พาตัวแม่ผมมาให้เดโช  ผมคงไว้ชีวิตเขาอย่างที่รับปากกับคุณไม่ได้แล้วล่ะ ริสา” พูดจบก็ยันกายลุกขึ้นยืน ไม่สบตามองเธออีก “เดี๋ยวซิ คุณแน่ใจหรอ อาจจะมีการเข้าใจผิดกันก็ได้นะ!” ริสาพูดอย่างตื่นตระหนก “คุณจะฆ่า – “ “ - ผมคิดที่จะไว้ชีวิตเขา แต่ดูสิ่งที่เขาทำสิ นายพิชิตยังคงภักดีต่อเดโชอยู่วันยันค่ำ พวกเขาเคยร่วมมือฆ่าพ่อแม่แท้ๆ ของผมมาแล้วและตอนนี้ก็กำลังจะฆ่าคนที่เลี้ยงดูผมมาจนโต” พีภัทรสูดหายใจลึก ยัดโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าเสื้อด้านใน “ผมยอมให้พวกเขาทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด!” แล้วนักฆ่าหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องนอนของเธอด้วยฝีเท้าที่กลับมามั่นคงอีกครั้ง เขากำลังจะมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลห้างฉัตรพร้อมทั้งทราบดีว่าต้องมีการต่อสู้กับทิวากรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน! ------------------------------------ แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 55 09:11:34 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 55 12:34:36 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 11:28:35

ความคิดเห็นที่ 4 มาส่งมื้อเที่ยงให้  น้องทะเล  นะจ๊ะ มี ปลาทอด . . ผัก . . น้ำสลัด . . . ส่วน ไส้กรอก ทะเลไม่กินไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กลับมาหม่ำต่อเองคืนนี้ . . . เป็นมื้อค่ำตอนกลับมาอ่านเรื่องอ่ะ ชะแว้บบบบบบ * มาอ่านย้วววว รอดูการต่อสู้อ่ะ  แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 55 19:49:31 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 11:55:49

ความคิดเห็นที่ 5 จัดให้ค่ะ ช่วงแรก ๆ ที่พิชิตโทรหาครอบครัวพีภัทรที่ชลบุรี -- แกลเลอรี ไม่มี  ย์ ในคห. 1 บรรทัดแรก -- ราตี = ราตรี คห.1 เหมือนกัน -- ตุ๊กตาคริสตัน = ตุ๊กตาคริสตัล เจอเท่านี้ค่ะ หรืออาจมีหลงหูหลงตาไปก็ไม่ทราบ ปล. กิ๊ฟหมดค่ะ รอเดือนหน้าจะย้อนกลับมาให้ละกันนะ ^^ ์ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 14:08:23

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้สนุกมากค่ะ  รอลุ้นระทึกบทบู้ของพระเอกต่อไปในตอนหน้าแล้วค่ะ ขอบคุณที่คุณทะเล เอาลงให้อ่านค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 14:12:59

ความคิดเห็นที่ 7 ต้องมีลุ้น เขียนได้สนุกดีจัง ครับ น่าเอาไปทำบทละครนะ แนวนี้คนน่าจะชอบกันเยอะ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 15:20:00

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มระทึกแล้วซินะครับ จะรอตอนที่ระทึกกว่า  ต่อไป จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 15:36:22

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านบทนี้แล้ว ทำให้รู้สึกว่าพีภัทร มีมิติ มีชีวิตจิตใจมากขึ้น (เมื่อเทียบกับบทแรกๆๆ) ทำให้รู้สึกว่า ฮีโร ไม่จำเป็น ต้อง สมบูรณ์แบบพร้อมไปทุกสิ่ง ชีวิตจริงๆ ก็เป็นแบบนี้ ส่วนตัวผมเป็นคน แอนตี้ พระเอก แต่ รักนางเอก ฮี่ๆๆๆ ไม่ว่าจะเรื่องไหน ให้ ลบ ไว้ก่อน กับ พระเอก เพราะผมเป็นคนเห็นใจ ลูกผู้หญิง (ใครอ่านมาถึงตอนนี้ จะวิ่งไปอ้วก ในห้องน้ำก็ไม่ว่ากันครับ  ^^....) มีพระเอกไม่กี่คนหรอกครับ ในถนน ที่ผมจะยอมรับ นายพีภัทร เป้นคนหนึ่งในนั้น มันหมายถึงว่า สำหรับผมแล้ว คุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค ประสบผลสำเร็จ ในการสร้างพระเอก ที่ดูเหมือน มีชีวิตจิตใจ มีทั้งถูกบ้าง ผิดบ้าง แต่ก็ชนะใจคนอ่าน ^__^........ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 20:20:36

ความคิดเห็นที่ 10 รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 06:47:14

ความคิดเห็นที่ 11 “นายพิชิตเป็นคนที่พาคัวแม่ผมมาให้เดโช" คห.3 ประมาณวรรคที่ 56 ซีน Black Gun กับ สุภาพสตรีกุหลาบแดงน้อยไปมั๊ย?ไอ้นี้ความคิดส่วนตัว ผมว่าเรื่องนี้ถ้าได้ตีพิมพ์นะ ต้องได้สร้างเป็นละครแน่เลย เพราะ พระเอก กะนางเอก เป็นอะไรที่ลงตัวมากเลย จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 16:06:37

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นด้วยกับหลายท่านในที่นี้ค่ะ  เขียนดีนะ เป็นกำลังใจให้จ้า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 20:20:33

ความคิดเห็นที่ 13 เหมือนเล็กจะพลาดตอนที่แล้วไปนะเนี่ย ขอกลับไปอ่านก่อนน้าคะ ตอนนหน้าเดือดแน่เลยอะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 21:19:00

ความคิดเห็นที่ 14 เยี่ยม !! ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 55 07:32:27