ความคิดเห็นที่ 1 เด็กหนุ่มรู้สึกมึนตึ๊บปวดจี๊ดซ่าขึ้นกระบาล เขาค่อยๆโงนเงนยันตัวลุกขึ้นมายืน ยังไม่ได้นึกถึงความน่าอับอายใดๆ เพราะใจก็ยังคงพะวงอยู่กับเจ้าก้อนยางลบที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้          “นายเป็นบ้าอะไรน่ะ! อยู่ๆก็ก้มลงมาใต้เท้าติ๊ดตี่ เป็นโรคจิต จะแอบดูใต้กระโปรงผู้หญิงหรือไง?”           เด็กสาวร่างอ้วนแผดเสียงใส่อาทิตย์เป็นสิ่งแรกเมื่อเธอเรียกสติกลับคืนมา ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้สาวอ้วนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้อาทิตย์รู้สึกโมโหเจ้าหล่อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้          “เราตามเก็บยางลบ! เธอแหละยายอ้วน เตะยางลบเราหายไปเลย”                    “นายว่าใครอ้วน ไอ้ดำ!” เด็กสาวกระชากเสียงพร้อมเข้ามาผลักอกอาทิตย์จนเขาเซหลุนๆ                    “ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครว่าติ๊ดตี่อ้วนเลยนะ!” สาวอ้วนเท้าสะเอวอย่างถือดี อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไอ้โกธรก็โกธรอยู่หรอก แต่ด้วยเวลาที่งวดเข้ามา มันจึงไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะไปมัวทะเลาะกับผู้หญิงคนนี้ สู้หายางลบของสำคัญที่จะใช้ในการสอบต่อดีกว่า เมื่อเห็นว่าอาทิตย์ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจในสิ่งที่ตัวเองพูด แถมยังบังอาจเบือนหน้าหนีเธออีกด้วย สาวอ้วนจึงอดรนทนไม่ไหวกระชากหัวไหล่ของอาทิตย์ เพื่อให้เขาหันกลับมาประจันหน้ากับเธออีกครั้ง                    “นี่! ที่ตะกี้นายแอบมามองลอดกระโปรงติ๊ดตี่ นายยังไม่ได้ขอโทษติ๊ดตี่เลยนะ!”          อาทิตย์หันมาประจันหน้ากับสาวอ้วนตรงๆ คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้ม สายตาเอาเรื่อง นี่เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ เขาจะต้องมีเรื่องกับเด็กผู้หญิงคนนี้จริงๆงั้นเหรอ          “ว่าไง... ขอโทษซิ” เด็กสาวตัวกลมพูดปากสั่นด้วยความโมโห ทำหน้าท้าทายไม่ยอมลงให้อาทิตย์เช่นกัน แต่อาทิตย์ยังไม่ทันจะตอบโต้อะไรก็รู้สึกถึงน้ำรสเค็มๆที่ไหลเข้าไปในริมฝีปาก บางส่วนเริ่มไหลย้อยลงไปตามลำคอ และหยดลงเสื้อนักศึกษาที่เขาใส่อยู่เป็นดวงๆ เลือดเกาดำเค้าไหล คงเป็นเพราะโดนเท้าอ้วนๆเสยปลายจมูกอย่างแรงจนเค้าลงไปนอนแผ่ตะกี้นี้แน่          อาทิตย์ใช้หลังมือปาดเลือดกำเดาไปมาอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรที่ดีกว่านั้น แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งแย่ เลือดกำเดาเริ่มเลอะเสื้อขาวของเค้าเป็นหลายดวงขึ้น แถมยังเลอะไปทั้งแขนที่เขาใช้เช็ดอีก          กลุ่มของสาวอ้วนเมื่อได้เห็นดังนั้นต่างก็ตกใจไปตามๆกัน บางคนถึงกับอุทานเบาๆและเริ่มปรามสาวอ้วนว่าให้หยุดเอาเรื่องอาทิตย์ได้แล้ว          “เราไม่ขอโทษ! เราแค่รีบเก็บยางลบ ไม่ได้คิดจะลอดท้องช้าง ”          เสียงฮาครืนของนักเรียนคนอื่นๆที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ดังขึ้นหลังจากที่อาทิตย์บอกด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงอู้อี้ เพราะใช้มือข้างหนึ่งบีบจมูกห้ามเลือดอยู่ ชายหนุ่มไม่แยแส ก้มลงไปหายางลบของเขาต่อ  แต่ยิ่งก้ม เลือดกำเดาก็ยิ่งไหล จนต้องเช็ดเลือดกำเดามือระวิง          คำว่าลอดท้องช้าง เล่นเอาคู่กรณีหน้าเสียทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงปากสั่นไปหมด ค่าที่เธอไม่เคยโดนใครหักหน้าได้เจ็บแสบขนาดนี้มาก่อน เธอถึงกับแผดเสียงโวยลั่น เดินตามต่อว่าอาทิตย์ที่กำลังก้มๆเงยๆหายางลบไม่ใยดี โดยมีกลุ่มเพื่อนหญิงของหล่อนคอยทัดทาน เพราะกลัวเหตุการณ์จะบานปลาย และไม่อยากเป็นเป้าสายตาของเด็กคนอื่นๆมากไปกว่านี้          “ไอ้ชั่ว! แกว่าใครเป็นช้างวะคะ! แก ไอ้เลว! แกรู้ไหมว่าติ๊ดตี่เป็นใคร?”          และอีกสารพัดคำต่อว่าที่เผ็ดร้อนตามหลังอาทิตย์มา แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจ ยังคงก้มๆเงยๆหายางลบของเขาต่อไป          “ทนไม่ไหวแล้วนะ!”          สิ้นเสียง สาวอ้วนก็กระชากอาทิตย์จากด้านหลังจนเขาเซเกือบล้มอีกครั้ง ทั้งๆที่อาทิตย์เป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ออกปานนั้น ส่วนคู่กรณีถึงแม้จะอ้วนตัน แต่ก็สูงไม่น่าจะเกินเมตรหกสิบเซ็นต์ ไม่น่าจะมีแรงขนาดฉุดอาทิตย์ไหว ถ้าไม่บันดาลโทสะจริงๆ          “วะ!นี่เธอจะเอายังไง เราจะไม่มีเรื่องกับผู้หญิงหรอกนะเว้ย!”          อาทิตย์สบถเสียงดังพร้อมทะลึ่งตัวลุกขึ้นยืน กำมือแน่นอย่างเหลืออด ดวงตาลุกวาวดุดันจนสาวอ้วนตกใจยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ด้วยความโกรธทจึงำให้เธอเสียสติ กระโจนเข้าไปทุบตีอาทิตย์พัลวัน พร้อมกับเรียกร้องคำขอโทษจากอาทิตย์เสียงหลงจนเด็กหนุ่มตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ใช้มือและท่อนแขนปัดป้องมืออ้วนๆให้พ้นจากตัว          “ติ๊ดตี่ พอได้แล้ว ติ๊ดตี่ พอเถอะ!”          ก่อนที่สถานการณ์จะแย่ไปกว่านี้ เด็กสาวผมม้าที่อาทิตย์เคยให้ความสนใจก็เข้ามาพยายามห้ามทัพ แต่ด้วยความที่สาวอ้วนติ๊ดตี่เลือดขึ้นหน้า จึงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการทุบตีอลงแต่อย่างใด ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้โต้ตอบ เพียงแต่ปัดป้องร่างกายตนเองเท่านั้น เรื่องราวเริ่มลุกลามจนผู้เข้าสอบคนอื่นๆเข้ามามุงดูเยอะขึ้น แต่ก็ไม่มีใครคิดจะทำอะไรสักอย่าง เด็กสาวผมม้าจึงตัดสินใจเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ และใช้มือดันอกของคนทั้งสองเพื่อให้แยกออกจากกัน          “พอได้แล้ว ทั้งคู่เลย!”          เด็กสาวผมม้า ห้ามเสียงเขียว อาทิตย์เพิ่งได้เห็นหน้าตาของเธอชัดๆ เป็นคนสวยเหมือนอย่างเขาคิดไว้จริงๆ          “นาย!”          เธอทำตาเขียวหันหน้าขวับมาทางอาทิตย์ที่ใช้มือเช็ดเลือดกำเดาป้อยๆ ท่าทางหงุดหงิดรำคาญใจไม่แพ้กัน          “ขอโทษ ติ๊ดตี่ซะ เรื่องจะได้จบ!”           “เราต้องขอโทษเค้าเรื่องอะไร? เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราแค่หายางลบ”           อาทิตย์พยายามสะกดอารมณ์ เพื่อให้น้ำเสียงที่ออกไปเป็นเสียงที่ราบเรียบที่สุด ก่อนจะใช้แขนปัดมือเด็กสาวผมม้าที่ขยุ้มอกเสื้อเขาอยู่ แล้วเดินเลี่ยงไปค้นหาของในกระเป๋าสะพายกุกกัก ไม่คิดจะหายางลบอีกต่อไปแล้ว          เด็กสาวคนสวยผู้เป็นกรรมการ เมื่อได้ยินดังนั้นก็ให้สะดุดในใจ นึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองขึ้นมาทันที ใช่แล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องบังคับให้เค้าขอโทษติ๊ดตี่          ครู่หนึ่ง กลุ่มอาจารย์ผู้คุมสอบก็เดินเข้ามาถึงพร้อมกับถุงข้อสอบ ในตอนที่สถานการณ์เริ่มคลี่คลายแล้ว เด็กคนอื่นๆต่างก็แยกย้ายไปห้องสอบของตัวเอง          “นี่เพื่อนๆ ไปกันก่อนเถอะ เดือนจะเข้าสอบแล้ว เดี๋ยวรอเดือนแถวหน้าตึกก็แล้วกัน สอบเสร็จแล้วเดือนจะตามลงไป”          เด็กสาวผมหางม้าหันไปบอกกลุ่มเพื่อนๆของเธอ สาวอ้วนติ๊ดตี่ที่บัดนี้ผมเผ้ากระเซิงยุ่งเหยิง ชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะสะบัดพรึ่บเดินนำหน้ากลุ่มเพื่อนพึมพำอาฆาตอาทิตย์ไปตลอดทาง          เมื่อกลุ่มเพื่อนเดินหลังไป เด็กสาวจึงแอบลอบมองอาทิตย์ที่กำลังค้นในกระเป๋าสะพาย ก่อนที่เขาจะหยิบเศษกระดาษทิชชู่เยินๆวิ่นๆขึ้นมาแผ่นสองแผ่นแล้วใช้อุดจมูก เมื่อเห็นดังนั้นก็ให้นึกเวทนา เด็กหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงใหญ่ เสื้อขาวเครื่องแบบนักศึกษาของเขาเปื้อนเลือดกำเดาเป็นดวงๆอยู่หลายจุด ท่าทางเสื้อตัวนี้เขาคงจะนำมาใส่อีกไม่ได้แล้ว          ด้วยความสำนึกผิดที่เธอไปบังคับให้เขาขอโทษติ๊ดตี่เพื่อนของเธอหรืออย่างไรก็สุดจะเดา ก่อนเข้าห้องสอบ เด็กสาวเลยยื่นกระดาษทิชชู่สะอาดๆให้แก่เขา          “เอานี่ ทิชชู่สะอาดๆ นายต้องอุดจมูกแล้วเงยหน้านิ่งๆซักนาที แล้วเลือดกำเดาก็จะหยุดไหล”          เด็กสาวบอกโดยไม่ยอมสบตา อาทิตย์ที่อารมณ์ขุ่นเคืองยังไม่จางหายอยู่นั้น หันมามองหน้าเธอแว่บนึง ก่อนจะทำเสียงฮึดฮัดในลำคอแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะเดินถือกระดานวาดรูปเข้าห้องสอบไป          เด็กสาวไม่แปลกใจที่อาทิตย์ปฏิเสธ ถ้าเป็นตัวเธอเองก็คงจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน งั้นก็ช่วยไม่ได้ที่เขาไม่รับทิชชู่ เธอนึกปลง แล้วเดินตามนักเรียนคนอื่นๆเข้าห้องสอบ ก็เห็นอาทิตย์นั่งเงยหน้าอ้าปากหวออยู่ที่โต๊ะสอบของเขาแล้ว ก็ยังดี ถึงจะไม่รับกระดาษทิชชู่ แต่ก็ยังพอจะใส่ใจคำแนะนำของเธออยู่บ้าง          แต่แล้วก็เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกอีกหน โต๊ะที่นั่งสอบของเธอ เป็นโต๊ะตัวข้างๆเขาพอดี อาทิตย์หันมามองเธอแว่บนึงเมื่อเห็นว่าเธอมานั่งตรงที่นั่งสอบข้างๆ ก่อนจะเสเบือนหน้าหันไปทางอื่นตั้งตารอโจทย์ข้อสอบ และกระดาษวาดเขียนต่อไป นักเรียนคนอื่นๆต่างก็หยิบอุปกรณ์การวาดเขียนขึ้นมาเตรียมพร้อมบนโต๊ะ หลายคนมีอุปกรณ์ครบครัน ทั้งดินสอขนาดความเข้มต่างๆถูกเหลามาอย่างดี ยางลบหลายก้อน กบเหลาดินสอ บางคนเตรียมมามากจนดูเกินความจำเป็นด้วยซ้ำ อาทิตย์เหลียวซ้ายแลขวา แล้วหันกลับมามองดินสอEEแท่งกุดๆสองแท่งของตัวเองก็อ่อนใจ มันทู่เสียจนไม่น่าจะวาดรูปอะไรออกมาให้สวยได้ นึกอยากจะออกปากยืมเด็กคนอื่นๆก็กระดากใจ เขาจึงฝนไส้ดินสอเบาๆกับหลังกระดานรองวาดรูป เผื่อมันจะคมขึ้นมาบ้าง          ขณะที่เขาตั้งหน้าตั้งตาฝนไส้ดินสออย่างตั้งอกตั้งใจอยู่นั้นเอง ก็มีถุงผ้าใบเล็กลึกลับถุงหนึ่งโผมาตกแผละลงที่โต๊ะ ตรงหน้าเขา ทำให้อาทิตย์ต้องเหลียวซ้ายแลขวาอีกรอบ แต่ก็เห็นว่าทุกคนเริ่มลงมือวาดรูปตามโจทย์ข้อสอบกันหมดแล้ว เด็กหนุ่มจึงลองดูในถุงผ้าใบเล็กนั้น ก็พบว่า มันบรรจุไปด้วยดินสอวาดเขียนแท่งใหม่เอี่ยมสองแท่ง กบเหลาดินสอหนึ่งอัน แล้วก็ยางลบก้อนใหม่เนื้ออ่อนนิ่มอีกหนึ่งก้อน ควานๆไปอีก เขาก็เจอกระดาษทิชชู่ และของอีกสองสามอย่าง รวมถึงเศษกระดาษพับเล็กๆอยู่แผ่นหนึ่ง ในกระดาษแผ่นนั้นเขียนข้อความมาสั้นๆว่า - เราขอโทษแทนเพื่อนเราด้วย – จึงรู้ว่าเป็นของเด็กสาวผมหางม้าโต๊ะข้างๆ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 14:40:55

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อหันไปมองเธอ เขาก็ไม่พบความผิดปกติอะไร เธอยังคงตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปของเธออย่างขะมักเขม้น อาทิตย์นึกอยากจะหยิ่งในศักดิ์ศรี แล้วโยนถุงเครื่องเขียนกลับคืนให้เจ้าของมัน ถ้าไม่ใช่เวลาคับขันอย่างนี้          งั้นก็ขอใช้ก่อนก็แล้วกัน ไว้ตอนสอบเสร็จเขาจะเอาไปคืนให้                    แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากกระดานวาดเขียนอีกที อาทิตย์ก็พบว่าเด็กสาวผมม้าเจ้าของถุงผ้าใบนั้นไม่อยู่เสียแล้ว เค้าเองก็ไม่ทันได้มองว่าเธอหายไปตั้งแต่ตอนไหน เพราะเมื่อเขาเริ่มลงมือวาดรูป สมาธิก็จดจ่ออยู่กับกระดาษและแบบตรงหน้าจนลืมสนใจสิ่งรอบข้างไปสิ้น          “เหลือเวลาอีก 5 นาทีเท่านั้นนะคะ เวลาจะหมดแล้ว ใครวาดเสร็จแล้ว ตรวจด้วยว่า บนกระดาษได้เขียน ชื่อ เลขที่นั่งสอบครบหรือเปล่า ใครที่แน่ใจว่าเขียนชื่อและเลขที่นั่งสอบเรียบร้อยแล้ว วางกระดาษคำตอบไว้บนโต๊ะ เจ้าหน้าที่จะไปเก็บมาเอง แล้วให้เดินออกจากห้องสอบได้เลยค่ะ”          เสียงเจ้าหน้าที่คุมสอบเร่งมา ทำให้ผู้เข้าสอบบางคนถึงกับถอนใจเฮือก บางคนก็รีบเร่งความเร็วในการวาดรูปอย่างลนลาน ส่วนอาทิตย์นั้นวาดเสร็จได้สักครู่นึงแล้ว เขาตรวจทานกระดาษวาดเขียนของตัวเองอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยครบถ้วนดีแล้ว เค้าก็รีบลุกออกจากห้องสอบไป เผื่อว่าจะตามเจ้าของถุงผ้าใบได้ทัน จะได้คืนของให้เธอไปเสีย เพื่อที่จะไม่รู้สึกว่าเขาไม่ติดหนี้บุญคุณอะไรกับเพื่อนของยัยอ้วนจอมโวนั่น          อาทิตย์พยายามตามหาเด็กสาวผมหางม้า ตาคมสวยเจ้าของ “ถุงผ้าฉุกเฉิน” อยู่หลายที่ก็ไม่พบแม้กระทั่งเงา เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าอาคารสอบ เพราะได้ยินแว่วๆว่าเธอบอกให้กลุ่มยายอ้วนจอมโวมารอเธอที่นี่ แต่ก็ไม่มีวี่แวว หะแรกเค้าก็คิดว่าจะรออีกหน่อย แต่เมื่อคิดว่าจะต้องเจอกับยัยอ้วนจอมโวที่มีเรื่องกับเขาแล้ว ก็ให้นึกสยองขึ้นมาดื้อๆ เลยตัดใจ เอาวะ! ไม่คืนก็ได้ ดินสอสองแท่ง คงไม่ทำให้แม่ผมม้าเค้าเดือดร้อนอะไรหรอก                    เดือนกันยาก็ออกมาสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่จุดนัดหมายหน้าอาคารสอบเมื่อเธอทำข้อสอบเสร็จ เพื่อที่จะเดินเท้าต่อไปที่ห้างสรรพสินค้าแถวนั้น เพราะได้สัญญากับเพื่อนกลุ่มนี้ไว้ว่า หลังการสอบเอ็นทรานซ์ วิชาสุดท้ายเสร็จ จะนัดเลี้ยงฉลองกันซักครั้ง เพราะคงจะไม่ได้เจอกันในรั้วโรงเรียนมัธยมเหมือนวันเก่าๆที่ผ่านมาอีกแล้ว          แต่เมื่อมาเจอติ๊ดตี่ที่ยังคงบ่นไม่หยุด เรื่องที่เธอบังเอิญไปมีเรื่องกับหนุ่มผิวเข้มตัวโย่งที่สอบห้องเดียวกับเดือนกันยา ก็ให้นึกหมดสนุกขึ้นมา เพราะตั้งแต่เจอหน้ากันหลังจากสอบเสร็จ จนเดินออกมาจะถึงศูนย์การค้าที่เป็นที่หมายอยู่แล้ว เป็นระยะทางไกลพอสมควร ประเด็นนี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ติ๊ดตี่หาเรื่องวกกลับเข้ามาพูดจนได้ แม้ว่าเพื่อนๆจะพยายามชวนกันคุยไปเรื่องอื่นแล้วก็ตาม          “นึกแล้วก็เจ็บใจไม่หาย .. เดือน ได้สังเกตไหม? ว่ามันชื่ออะไร นามสกุลอะไร? คอยดูนะติ๊ดตี่จะให้คุณพ่อไปเอาเรื่อง มันให้ถึงที่เลย ไอ้โรคจิตแอบดูใต้กระโปรงผู้หญิง”          เป็นอีกครั้งที่ติ๊ดตี่วกเข้ามาพูดในประเด็นนี้ ซึ่งทำให้เพื่อนๆในกลุ่มถึงกับอุทานน้ำเสียงเซ็งพร้อมกันราวอุปทานหมู่ เดือนกันยาได้ยินเข้าก็เบะปากกรอกตาขึ้นข้างบน แล้วส่ายหน้าอย่างระอาใจกับเรื่องซ้ำซากที่ได้ยิน          “พอได้แล้วติ๊ดตี่ ตานั่นคงไม่ได้จะแอบดูใต้กระโปรงติ๊ดตี่หรอก เจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไปแล้วนะเราน่ะ” เดือนกันยาพูดขึ้นบ้าง          “เฮ้ยเดือน! มันมองนะ คนอื่นก็เห็น หน้ามันเนี่ย อยู่ใต้กระโปรงติ๊ดตี่เลย ไม่งั้นติ๊ดตี่จะเตะเสยหน้ามันได้ยังไง ดีนะที่ติ๊ดตี่ประสาทไว พอเห็นมันโน้มตัวลงเท่านั้นแหละ ติ๊ดตี่เลยเสยซะเลย สม!”          ติ๊ดตี่โกหก เดือนกันยาคิดในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เธอสังเกตชายหนุ่มคนนั้นอยู่ตลอด ทำไมเธอจะไม่รู้ ก็อีตานั่นตัวโย่งสะดุดตาออกจะตายไป          ท่าทางกะเร้อกะรัง ชูกระดานวาดรูปขึ้นเหนือศรีษะ ตาล่อกแล่กมองหาห้องสอบก็ดูตลก แต่ทำไมเธอถึงนึกสงสารก็ไม่รู้          เขาอาจจะเป็นเด็กจากต่างจังหวัดที่เดินทางเข้ามาสอบเอ็นทรานซ์ เพราะการสอบความถนัดทางด้านศิลปะในการสอบเอ็นทรานซ์นั้น สนามสอบมีที่เดียวคือที่ กรุงเทพฯเมืองหลวงแห่งนี้เท่านั้น          ดูจากเครื่องแบบนักศึกษาที่ไม่คุ้นและท่าทางซื่อๆนั่นอีก แถมยังโชคร้ายต้องมามีเรื่องกับติ๊ดตี่ เรื่องนี้แหละที่เธอนึกเห็นใจเขาเข้าไปใหญ่ หนำซ้ำเธอยังพลั้งปากไปบังคับให้เขาขอโทษติ๊ดตี่ในความผิดที่เขาไม่ได้กระทำ เขาอาจจะนึกว่าโดนพวกเธอรุมรังแกเอาน่ะซิ เดือนกันยารู้สึกละอายใจขึ้นมาอีกแล้ว และนึกอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขในเรื่องนี้          “ไม่หรอก อย่าไปโทษเขาเลย ฟังนะ เดือนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดน่ะแหละ ตานั่นน่ะ เขาหายางลบของเขาจริงๆ เดือนเห็นตั้งแต่เขาค้นหาของในกระเป๋าเขาแล้ว แล้วพอได้ยางลบ เขาก็ทำตกกระดอนมาตรงเท้าติ๊ดตี่พอดี ทีนี้เขาเลยจะก้มลงเก็บ ก็พอดีว่าเจอตีน...”          พอเล่าถึงตรงนี้ เดือนกันยานึกขันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ เพื่อนๆในกลุ่มก็หัวเราะขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน มันเป็นภาพที่ตลกที่สุดเท่าที่เดือนกันยาเคยเห็นมา ติ๊ดตี่กำลังนั่งห้อยขาแกว่งไปมาตรงที่นั่งเฉลียงยาวหน้าห้องสอบ อีตาโย่งคนนั้นก้มลงจะเก็บยางลบ แล้วพอดีเจอกับจังหวะเหวี่ยงเท้าของติ๊ดตี่ เลยบวกเข้าที่ปลายจมูกพอดี ภาพที่เขาหน้าหงายลอยโด่งลงไปนอนแผ่หรา มันดูตลกก็จริง แต่เธอก็รู้สึกละอายใจที่ตลกไปกับภาพนี้ เพราะคนที่โดนเตะเสยปลายจมูก คงเจ็บไม่น้อยอยู่ เห็นว่าเลือดกำเดาไหลออกมาเยอะ และสีหน้าตื่นตระหนก ปากสั่นในยามเช็ดเลือดกำเดาที่พรั่งพรูไหลออกมาจากปลายจมูก มันก็เป็นภาพที่เดือนกันยาได้เห็นแล้วยังคงรู้สึกสะเทือนใจจนบัดนี้ มีติ๊ดตี่คนเดียวที่ไม่ขำกับเรื่องนี้เหมือนเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม เธอยังคงหน้าง้ำ ยืนยันจะเอาเรื่องชายหนุ่มคนนั้นให้ได้          “น่านะ ติ๊ดตี่อย่าไปเอาเรื่องเขาเลย เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก เดือนแน่ใจ”          เดือนกันยาประโลมติ๊ดตี่เพื่อให้เลิกคิดจะหาความจากชายหนุ่มผู้น่าสงสารคนนั้นเสีย เธอรู้ว่า ถ้าติ๊ดตี่เอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อของเจ้าหล่อน ซึ่งทั้งรักและตามใจลูกสาว แถมยังเป็นผู้กว้างขวางในสังคม และมีอำนาจพอที่จะพลิกขาวเป็นดำได้แล้วล่ะก็ นายโย่งผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ คงไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขเป็นแน่          และอันที่จริง เดือนกันยาคิดว่า เธอเองก็น่าจะมีส่วนผิด เพราะหากไม่ยอมให้พวกเพื่อนๆซึ่งวันนี้สอบเอ็นทรานซ์วิชาอื่นเสร็จไปแล้วตั้งแต่ช่วงเช้า มานั่งเป็นเพื่อนอยู่หน้าห้องสอบของเธอแล้วล่ะก็ เหตุการณ์ต่างๆก็คงจะไม่เกิดขึ้น          “ถ้าเป็นอย่างที่เดือนว่า ก็นึกสงสารนายคนนั้นเหมือนกันนะ แล้วทีนี้เขาจะได้ยางลบที่ไหนใช้ล่ะ?”          เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มกล่าวขึ้น          “ไม่ต้องไปห่วงเค้าหรอก เดือนให้ยืมไปแล้วล่ะ”          “ยังไงเดือน! เดือนแอบไปคุยกับมันตอนไหน?” ติ๊ดตี่ทำตาโตขัดใจ เดือนกันยาเกาหัวแกรก นี่ถ้าไม่อธิบายก็คงจะโดนติ๊ดตี่ซักจนขาวแน่          “ก็เดือนเห็นเขาไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนี่ ดินสอก็ทู่ๆ ยางลบก็หล่นหาย น่าสงสารออก เดือนก็เลยแบ่งดินสอ ยางลบ แล้วก็กบเหลาดินสอใส่ถุงโยนไปให้”          เดือนกันยาพูด เธอยังจำใบหน้าเหงื่อซก ที่มีทิชชู่อุดจมูกสองข้าง มองล่อกแล่ก ดูผู้เข้าสอบคนอื่นๆได้ติดใจ มันทำให้เธอรู้สึกเวทนา เมื่อเห็นว่าเจ้าของใบหน้านั้น มีแค่ดินสอวาดเขียนแท่งสั้นๆทู่ๆแค่สองแท่ง แล้วไอ้อาการที่เขาฝนไส้ดินสอกับหลังกระดานวาดรูปมันทำให้เธอรู้สึกสงสารขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้          เธอเลยแบ่งอุปกรณ์วาดรูปซึ่งเธอเตรียมมาเยอะจนพอจะแบ่งปันคนอื่นได้ ใส่ถุงโยนให้เขาไป จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 15:10:47

ความคิดเห็นที่ 3 .          พูดถึงเรื่องถุงผ้า เดือนกันยาก็นึกขึ้นมาได้ว่าอาจจะมีสิ่งสำคัญติดไปกับถุงผ้าที่เธอโยนไปให้เขาคนนั้นด้วย เธอใจหายแว่บ หยุดเดินกลางคัน แล้วรีบค้นหาอะไรอย่างหนึ่งในกระเป๋าผ้าที่เธอสะพายอยู่ทันที ทำให้กลุ่มเพื่อนๆที่เดินเลยหน้าไปหน่อยอดสงสัยไม่ได้          “หาอะไรน่ะ เดือน?”          “ใบโคลเวอร์น่ะซิ สงสัยอยู่เนี่ยว่าอาจจะติดไปกับถุงใบนั้นด้วย..โอ้ยย ใบนี้สี่แฉกด้วยนะ พ่ออุตส่าห์เก็บมาให้จากอังกฤษ ตายๆๆๆ”          เดือนกันยาค้นกระเป๋าทุกลักทุเล          “ตัวซวยชัดๆ! เห็นมะ ไอ้ดำนั่นมันเป็นตัวซวย”          ติ๊ดตี่ยิ้มมุมปากอย่างมีชัย และเริ่มยัดเยียดความผิดอย่างอื่นให้แก่ชายหนุ่มนิรนามผู้ซึ่งเธอเพิ่งจะมีเรื่องด้วย จนเพื่อนๆประสานเสียงโห่ติ๊ดตี่กันอย่างพร้อมเพรียง เป็นสัญญาณบอกว่าเหม็นเบื่อกับเรื่องนี้เต็มทน          เดือนกันยาจึงรามือจากการค้นกระเป๋าเสีย เพื่อเป็นการทำให้ติ๊ดตี่เห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร แม้ว่าใจจะยังคงพะวงกับเครื่องรางชิ้นสำคัญที่หายไป          “ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”          เธอแสร้งยักไหล่ไม่แยแส เพื่อจะเอาชนะติ๊ดตี่ที่ตั้งหน้าตั้งตาจะหาเรื่องนายโย่งจนโยงเรื่องนั้นชนเรื่องนี้ดะไปหมด          “ไม่สำคัญไม่ได้นะเดือน ใบโคลเวอร์สี่แฉกใบนี้มันเป็นเครื่องรางของความโชคดีนะ เดือนพกมาตั้งแต่ ป.สามแล้วไม่ใช่เหรอ ที่สำคัญพ่อของเดือนอุตส่าห์หาเก็บมาให้จากอังกฤษ ถ้าพ่อรู้ว่าเดือนทำหาย พ่อต้องโกรธเดือนแน่เลย ใบโคลเวอร์สี่แฉกมันหายากมากเลยนะ”          ติ๊ดตี่ยังคงยกเหตุผลมาอ้างอย่างคนพยายามหาพวก          “หูย..พ่อลืมไปแล้วมั๊ง เรื่องมันตั้งนานมาแล้วนี่ อีกอย่างไอ้ใบไม้นั่น มันคงไม่ได้ช่วยให้โชคดีจริงๆหรอก เอาน่าอย่าใส่ใจเลย”          เดือนกันยาแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งๆที่จริง เธอปริ่มๆว่าน้ำตาจะไหลอยู่มะรอมมะร่อ เพราะความผูกพันร่วมสิบปีที่มีต่อใบไม้นำโชคของเธอ          อันที่จริง พ่อของเธอก็อาจจะลืมเรื่องใบไม้โชคดีนั่นไปแล้วอย่างที่เธอบอกกับเพื่อนๆนั่นแหละ เพราะมันก็เป็นเรื่องที่นานมากแล้ว พอเดือนกันยามองย้อนกลับไปในอดีต ก็เห็นเป็นแค่เรื่องของเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาช่างฝันคนหนึ่งเท่านั้น แต่พอเจ้าใบไม้นำโชคใบนี้มันเกิดหายไปจริงๆ ก็อดใจหายไม่ได้ และพลอยทำให้ความทรงจำในวัยเด็กของเธอผุดพรายขึ้นมา          เดือนกันยายังจำเพลงรักที่พ่อของเธอชอบเปิดจากแผ่นเสียงให้เธอได้ยินเป็นประจำในวัยเยาว์ได้ดี มันเป็นเพลงสากลเพลงแรกๆที่เธอรู้จักตั้งแต่เกิดเลยกระมัง ท่วงทำนองหวานจ๋อยเย็นเจี๊ยบที่เธอได้ยิน บางครั้งมันทำให้เธอเลี่ยน เพราะได้ยินบ่อยเสียจนความไพเราะเริ่มกลายเป็นความน่ารำคาญ ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ออกอาการเอียนเพลงให้เห็น แม้แต่แม่ของเธอ ซึ่งพ่อใช้เพลงนี้เป็นเพลงบอกรัก และพี่สาวอีกสองคนของเธอ ก็คงรู้สึกเต็มกลืนเช่นกัน          นานวันเข้า แม่และพี่สาว รวมทั้งตัวของเธอเองก็เริ่มบ่นรำคาญ พ่อซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านจะมีสิทธิ์มีเสียงอะไรได้เล่า ท่านจึงย้ายไปเปิดเพลงเพียงเบาๆในห้องหนังสือซึ่งเป็นห้องทำงานในบ้านของท่านกรายๆด้วย          “เด็กหญิงเดือนกันยา” ซึ่งเป็นคนรักการอ่านมาก เธอชอบไปขลุกอยู่ในห้องหนังสือของพ่อ เพราะในห้องนั้นนอกจากจะมีหนังสือวิจัยทางวิชาการเล่มหนาๆ ซึ่งเธอไม่เข้าใจและไม่คิดจะแตะต้องแล้ว ก็ยังมีสารานุกรมสำหรับเด็ก หนังสือภาพสวยๆสีสันสดใส และ วรรณกรรมเยาวชนร้อยเรื่องที่เด็กสมควรอ่านอีกด้วย                    เนื่องจากเพื่อนรุ่นเดียวกันในละแวกใกล้บ้านไม่ค่อยจะมี ประกอบกับพี่สาวทั้งสองคนเริ่มโตเป็นสาวกันหมดแล้ว เด็กหญิงจึงใช้เวลาว่างแทบทั้งหมดในวัยเด็ก ขลุกอยู่กับหนังสือภาพกองโต เรื่อยมาจนถึงนิทานภาพศัพท์ง่ายๆ เช่นเรื่อง ลูกเป็ดขี้เหร่ นิทานอีสป ฯลฯ เด็กหญิงก็ตะลุยอ่านจนหมด จึงเริ่มหันมาหาวรรณกรรมเด็กเรื่องต่างๆ          ภายในบ้านของเด็กหญิงมีกฎเกี่ยวกับการใช้หนังสือในห้องหนังสือข้อหนึ่งที่แม่ของเธอตั้งไว้ว่า ต้องอ่านหนังสือ ในห้องหนังสือเท่านั้น และเมื่ออ่านเสร็จต้องเอาไปเก็บไว้บนชั้นดังเดิมทุกครั้ง นั่นเป็นเพราะ คนในบ้าน รวมทั้งพ่อของเธอ ชอบเอาหนังสือออกจากชั้น ไปอ่านที่อื่น แล้วหนังสือหาย หรือหาไม่เจอเป็นประจำ นั่นทำให้แม่ปรี๊ดเป็นพักๆ          หนังสือเหล่านี้ พ่อกับแม่ซึ่งเป็นคนรักการอ่านทั้งคู่ โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ ซึ่งเป็นนักเขียนนวนิยายอาชีพ ซื้อสะสมมาเรื่อยๆตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานกันกับผู้เป็นพ่อ ธรรมดาของคนรักการอ่าน และรักหนังสือ เมื่อได้หนังสือเล่มไหนมาก็มักจะหวงแหนเป็นธรรมดา เพราะเห็นในคุณค่า                    แล้วแม่ของเด็กหญิงยังมีกฎเรื่องการทำโทษลูกๆที่ดื้อซนไม่อยู่ในโอวาทข้อหนึ่ง ซึ่งมาเกี่ยวข้องกับห้องหนังสืออย่างไม่น่าเชื่อ นั่นก็คือ ถ้าใครทำอะไรผิด หรือดื้อซนไม่อยู่ในโอวาท แม่จะให้มานั่งสงบสติอารมณ์เงียบๆนึกทบทวนถึงสิ่งที่ตนเองได้ทำผิดในห้องหนังสือ โดยห้ามพูดกับใครในบ้านเป็นเวลาสามสิบนาที          เด็กหญิงเดือนกันยา จะโดนทำโทษเรื่องความดื้อซนนี้บ่อยที่สุด ในบรรดาลูกๆทั้งหมด เนื่องจากความทะโมนโจนทะยาน เมื่อเริ่มแรก เธอก็อึดอัด หวาดกลัวกับความโอ่โถง ทึบทึม ของห้องหนังสือ ต่อมาเพื่อข่มความหวาดกลัว เธอจึงเบนความสนใจไปที่หนังสือ ซึ่งนั่น เป็นวิธีการที่แม่ปลูกฝังนิสัยรักการอ่านให้เธอและลูกคนอื่นๆโดยที่พวกเธอไม่รู้ตัว          จนครั้งหลังๆเมื่อเธอรู้ตัวว่าเธอดื้อและจะโดนทำโทษ เด็กหญิงจึงวิ่งตื๋อเข้าห้องหนังสือเองโดยไม่ต้องให้บอก ทำให้ผู้เป็นแม่แอบอมยิ้มพอใจอยู่เสมอๆ หลายครั้งที่เด็กหญิงผู้ถูกทำโทษ เข้าไปเจอกับ “พ่อผู้ถูกทำโทษ” ให้ไปเปิดเพลงโปรดของตัวเองเบาๆในห้องหนังสือ ผู้เป็นพ่อมักจะจุ๊ปากอมยิ้ม ให้สัญญาณกับเด็กหญิงตัวน้อย เป็นเชิงว่า “อย่าบอกแม่เค้านะลูก ว่าพ่อเข้ามาเปิดเพลงนี้ฟังอยู่” เด็กหญิงเลยพาลโดนบังคับให้ฟังเพลงนี้ไปด้วยกลายๆ จากความรำคาญ นานเข้าก็ฮัมเป็นเพลงตามแบบมั่วๆ เพราะยังไม่รู้ภาษาอังกฤษ จนในที่สุดก็นำมาถึงการสืบค้นเนื้อเพลง และความหมายของเพลงจากผู้เป็นพ่อนั่นเอง          เพลงนี้ชื่อเพลง “The Twelfth of Never” ของนักร้องชายยุค 70 ชื่อ Donny Osmond ที่เดือนกันยาเข้าใจผิด คิดว่าเป็นเสียงของนักร้องหญิงมาตลอด เพลงท่วงทำนองหวานเย็น ดนตรีเพราะเสียจนชวนให้เคลิบเคลิ้มนี้ ผู้เป็นพ่อ ได้ถอดความหมายออกมาเป็นความเรียงภาษาไทยให้เด็กหญิงตัวน้อยฟัง จนเด็กหญิงติดใจในความหมายแสนหวานท่อนหนึ่งที่ว่า . . I'll love you 'til the bluebells Forget to bloom I'll love you 'til the clover Has lost its perfume And I'll love you 'til the poets Run out of rhyme Until the Twelfth of Never And that's a long, long time .... ฉันจะรักเธอจนกว่าดอกบลูเบลล์จะลืมบาน ฉันจะรักเธอ จนกว่าใบโคลเว่อร์จะเสียความหอมหวาน และฉันจะรักเธอ จนกว่าบทกวีจะสิ้นสูญทำนองอ่าน ตลอดกาลเวลาที่ไม่สิ้นสุด นั่นคือตราบนานเท่านาน......          “ดอกบลูเบลล์ มันเป็นยังไงคะ? ที่สวนบ้านเรามีไหม?”          เด็กหญิงตัวน้อยขี้สงสัยทำตาแป๋ว ถามผู้เป็นพ่อ          “ดอกบลูเบลล์ก็คือดอกไม้ป่า รูปทรงคล้ายระฆังอันเล็กๆสีฟ้า เวลามีลมพัด ก็จะแกว่งไปมา เหมือนเวลาเราสั่นระฆังเลยล่ะลูก ที่บ้านเรา ประเทศไทยเป็นเมืองร้อน ปลูกไม่ขึ้นหรอก มีเกิดที่อังกฤษเมืองหนาวโน้น”          ผู้เป็นพ่ออธิบายช้าๆอย่างใจเย็น เพื่อให้เด็กหญิงตัวน้อยได้มีเวลาจินตนาการภาพไปตามคำอธิบาย          “ว้าวว..เดือนอยากเห็นจังเลย แล้วเวลาลมพัด มันมีเสียงดังเหมือนระฆังด้วยไหมคะ?”          เด็กหญิงนึกถึงภาพทุ่งดอกไม้รูปทรงระฆังอันจิ๋วบานเต็มทุ่ง พอเวลาลมพัดมาคงมีเสียงเหง่งหง่างเสนาะหูดังไปทั่ว เหมือนเวลาที่เธอได้ยินเสียงระฆังที่วัด ผู้เป็นพ่อจึงหัวเราะขัน นึกเอ็นดูความไร้เดียงสาของเด็กน้อย          “ไม่หรอกลูก บลูเบลล์มันเป็นดอกไม้ เพียงแต่มันมีรูปทรงดอกคล้ายระฆังเท่านั้นเอง คนเลยเอาชื่อระฆังไปตั้งให้ไง”          เด็กหญิงทำปากจู๋ ทำหน้านิ่วแสดงความผิดหวัง แต่ยังพยักหน้าหงึกหงัก เพื่อบ่งบอกว่าเธอเข้าใจ นี่ถ้าทำกิริยาแบบนี้กับผู้เป็นแม่ คงจะโดนเอ็ดเข้าให้ แต่กับผู้เป็นพ่อซึ่งไม่ได้เคร่งครัดเรื่องมารยาทมากนัก ก็มักจะปล่อยเลยผ่านไป          “แล้วใบโครเว่อร์ล่ะคะ มันเป็นยังไง สวนบ้านเรามีไหมคะ?”          คราวนี้ผู้เป็นพ่อหัวเราะลั่น จะต้องวกมาจนได้ซิน่าว่าบ้านเรามีไหม นั่นคงเป็นเพราะเด็กหญิงคงเห็นว่าพ่อเป็นคนช่างปลูก ซึ่งก็จริง ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้แปลกๆ ผักหายากชนิดต่างๆ หรือกล้วยไม้ในเรือนหลังบ้าน ก็ผู้เป็นพ่อสรรหามาปลูกไว้ทั้งสิ้น          “ใบโคลเว่อร์ก็...พ่อจะอธิบายยังไงดี หนูถึงจะเข้าใจได้ง่ายๆล่ะเนี่ย...”          ผู้เป็นพ่อยิ้มคอเอียง มองเด็กหญิงช่างซักตัวน้อยอย่างจนปัญญาจะอธิบายถึงเรื่องซับซ้อน ท่านหยุดคิดนิดนึงก่อนจะหากระดาษและปากกามาวาดรูปใบไม้เจ้าปัญหาให้ลูกสาวคนเล็กดู พลางอธิบายช้าๆเพื่อจะได้ให้ลูกสาวตัวน้อยคิดตามทัน          “ คืออย่างงี้...ใบโคลเว่อร์ก็คือใบไม้ที่มีกลีบคล้ายรูปหัวใจสีเขียวๆ ปกติจะมีอยู่สามกลีบ แบบนี้ หนูเห็นไหมลูก? แต่ก็มีส่วนน้อยมากๆ ที่จะมีสี่กลีบแบบนี้”          เด็กหญิงเดือนกันยามองรูปวาดลายเส้นของผู้เป็นพ่ออย่างสนอกสนใจ          “และมันก็หาดูยากมากๆเลย เค้าก็เลยว่ากันว่า ถ้าใครเจอใบโคลเว่อร์แบบสี่กลีบเข้า ก็จะโชคดีในเรื่องต่างๆ เลยใช้เป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีไงลูก”          ผู้เป็นพ่อ จงใจจะข้ามเรื่อง “Lucky in love” ไป เพราะไม่อยากยัดเยียดเรื่องรักๆใคร่ๆแก่ลูกสาวตัวน้อย          “ใบนี้เดือนเคยเห็น หลังบ้านเราก็มีค่ะพ่อ”          เด็กหญิงทำตาโตเสียงสูงอย่างตื่นเต้น พลางดึงแขนผู้เป็นบิดาถูลู่ถูกังหมายจะพาไปดูสิ่งที่อ้างถึง จนผู้เป็นบิดาเซถลาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแทบไม่ทัน          เมื่อถึงที่หมายบริเวณดินชุ่มใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างบ้านที่เด็กหญิงกึ่งลากกึ่งจูงท่านมา ผู้เป็นบิดาก็ต้องกลั้นเสียงหัวเราะจนตาหยี          “นี่ไงคะพ่อ” เด็กหญิงเดือนกันยาชี้ไปที่กอพืชกอเล็กๆกลีบใบรูปหัวใจสีเขียวที่ขึ้นกระจายเป็นกลุ่มๆอยู่บริเวณนั้น          “อันนี้เรียกว่าผักแว่นลูก....คล้ายกันมาก แต่ไม่ใช่ใบโคลเว่อร์หรอก หนูจะลองหาใบที่มันมีสี่กลีบก็ได้นะ เผื่อจะโชคดี เดี๋ยวพ่อจะช่วยหาด้วยก็แล้วกัน”          แล้วพ่อกับลูกสาวตัวน้อยก็ช่วยกันหาผักแว่นสี่กลีบตั้งแต่บ่ายจนเกือบเย็น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบใบไม้สี่กลีบแต่อย่างใด          เดือนกันยาอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ซักครั้ง เมื่อนึกถึงเรื่องราวเล็กๆอันแสนอบอุ่นนี้ แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปนับปี จนกระทั่งวันหนึ่ง          “พ่อจะต้องไปดูงานที่อังกฤษเดือนหนึ่ง สาวๆอยากจะได้อะไรมั่งลูก พ่อจะซื้อมาฝาก?”          ในขณะที่พี่สาวทั้งสองคนของเด็กหญิงเดือนกันยากระโดดเหยงๆ รบเร้าขอของฝากจากผู้เป็นพ่อ อาทิเช่นสบู่หอมของ Marks & Spencer หรือ กระเป๋า Harrods bag แต่เด็กหญิงเดือนกันยา ซึ่งขณะนั้นอายุเพียงแปดขวบเศษ คิดไม่ออกว่าจะเอาของฝากอะไรจากประเทศอังกฤษดี          “หนูอยากได้ใบโคลเวอร์สี่กลีบ แล้วก็ดอกบลูเบลล์ค่ะพ่อ”          เด็กน้อยไม่ทันได้คิดว่า ใบโครเวอร์สี่กลีบจากเรื่องที่เล่าขานนั้นหายากเพียงใด แต่เมื่อผู้เป็นพ่อได้ยินดังนั้น กลับอมยิ้มน้อยๆ นึกถึงเรื่องเล่าที่ตนเองเคยถ่ายทอดให้ลูกสาวคนเล็กฟัง ซึ่งเป็นความลับเล็กๆแสนน่ารัก เฉพาะตนกับลูกสาวคนนี้ ในวันที่ช่วยกันหาใบผักแว่นสี่กลีบในสวนหลังบ้านจนมืดค่ำ ทำให้ผู้เป็นพ่อประหลาดใจที่เด็กหญิงยังคงจำได้          และเมื่อผู้เป็นพ่อกลับมาจากดูงานที่ประเทศอังกฤษ ผู้ที่ประหลาดใจ กลับกลายเป็นเด็กหญิงเดือนกันยาเสียเอง เมื่อท่านยื่นใบไม้ใบเล็กๆมีกลีบสี่กลีบเป็นรูปหัวใจสีเขียวซึ่งถูกทับไว้ในหนังสือเสียจนแบนให้แก่เธอ          “ดอกบลูเบลล์พ่อเก็บมาไม่ได้นะลูก เพราะว่ามันเป็นพันธุ์พืชสงวนของบ้านเค้า มีเกิดในป่า Outwoods โน่น พ่อก็ไม่ได้ไปเสียด้วย”          เดือนกันยาจึงนำเจ้าใบไม้นำโชคใบนั้น ไปเคลือบพลาสติกใส และพกติดตัวเพื่อเป็นตัวแทนแห่งความโชคดี และเพื่อระลึกถึงความอ่อนโยนของผู้เป็นบิดาเสมอมา จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 15:57:16

ความคิดเห็นที่ 4 จบตอนแรกค่ะ รบกวนติชมวิจารณ์ได้ตามสบายเลยะคะ ทราบว่ายังมีจุดบกบร่องอีกเยอะเลยค่ะ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 15:58:33

ความคิดเห็นที่ 5 บทบรรยายหลายบท บทสนทาหลายบท ยังเขียนไม่จบและมีความต่อเนื่องกัน แต่ทำไมต้องเคาะขึ้นบรรทัดใหม่ด้วยครับ ? ^^" P.PS สู้ๆ เน้อ  แอบหมั่นไส้ยัยติ๊ดตี่... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 17:58:02

ความคิดเห็นที่ 6 คือเราก็อปจากเวิร์ส แล้วเอามาวางเลยค่ะ พยายามจัดอยู่หลายรอบแต่ก็ทำไม่ได้เลย จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 19:17:20

ความคิดเห็นที่ 7 อยากฟังความเห็นแบบตรงๆไหมครับ เห็นหลายเรื่อง เป็นแบบนี้ วันนี้ ฟิวส์ขาด....ขอให้ความเห็นตรงๆ บทบรรยาย มีการใช้ภาษาพูด เช่น ตรงนั้น...... ที่นั่งระเบียงหน้าห้องสอบ ยังพอมีที่ว่างเล็กๆให้เค้าได้แทรกตัวเอาของไปวาง ... คุณ ใช้คำว่า เค้า แทนที่จะใช้คำว่า เขา OK....หากคุณจะอธิบาย เรื่องนี้ว่า เพราะคุณเขียน แบบใช้ภาษาพูด ในการสื่อ แค่นี่ล่ะครับ.. ....ด้านซ้ายมือของเขาเป็นกลุ่มนักเรียนชาย สี่ ห้าคน ... คุณใช้คำว่า เขา ซึ่งขัดแย้งกับสมมุติฐานที่ว่าคุณใช้ภาษาพูด ในการนำเสนอ พูดง่ายๆ คือคุณใช้ ทั้ง เขา และ เค้า....โดยหาคำอธิบายไม้ได้ ในบทบรรยาย และอ่านไปอ่านมา ..ตามท้องตลาด ราคาไม่แพงเหมือนของนักเรียนชายกลุ่มนั้น แต่อาทิตย์ก็คุ้นในคุณภาพของมัน เพราะเค้าใช้มาตลอดการเรียน เค้า...มาอีกแล้ว เอาให้แน่สักอย่างสิครับ ..เด็กสาวบอกโดยไม่ยอมสบตา อาทิตย์ที่อารมณ์ขุ่นเคืองยังไม่จางหายอยู่นั้น หันมามองหน้าเธอแว่บนึง ............... ทำไม ไม่ แวบหนึ่ง ล่ะครับ แบบนึง ทำไม........... ถ้าคุณจะแย้งว่า เพราะฉัน ใช้ภาษาพูด ในการเขียน มันก็จะไปขัดกับ ที่คุณใช้ทั้งภาษาพูดและภาษาเขียน ปนกันตลอด ซึ่งผมคิดว่า ฟังไม่ขึ้น สำหรับผม) แล้วเป็นแบบนี้ตลอดเรื่อง อ่านแล้วเครียดครับ นี่คือ นิยาย ไม่ใช่การ์ตูน การ์ตูน ใช้ภาษาวิบัติเพียบ เพระเขาเน้นการ์ตูนมากกว่าภาษา เราจะใช้วิธีการเขียน ในแบบการ์ตูน มาใช้ในงานเขียนนิยาย ผมคิดว่าบางที..มันขัดๆนะครับ ผมคิดว่า งานเขียน คืองานศิลปะ บางครั้งศิลปินจะออกนอกลู่ นอกทางไปบ้าง แต่หากมีคำอธิบายที่ดี ก็พร้อมจะยอมรับครับ นักอ่านใจกว้างพอ ขออภัย....ผิดใจ ขอโทษครับ อย่างน้อยผมก็อ่านงานคุณอย่างละเอียด หลายรอบ กว่าจะให้ความเห็นที่ไม่น่าฟัง แต่มาจากใจ ครับ ^__^.. แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 55 21:04:58 จากคุณ : ๅGTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 21:03:11

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากค่ะ อยากได้ความเห็นแบบนี้แหละค่ะ เพราะอยากให้งานพัฒนาจริงๆ สำหรับเรื่อง เขา กับ เค้า นึง กับ หนึ่ง มันเป็นความสะเพร่าของเราเอง คือ ก่อนหน้านี้พยายามแก้ เค้า เพื่อให้เป็น เขา ทุกคำ แล้วมันก็ยังลอดหูลอดตาไปเยอะเลย รวมถึงคำอื่นๆด้วย คำว่า พ่อ และแม่ ก็อยากจะแก้ให้เป็น บิดา- มารดา ในคำบรรยายด้วย เพราะตอนนี้เขียนไป สี่ตอน แล้วตอนหลังๆใช้คำบรรยาย เป็น บิดา-มารดา ไปหมดแล้ว ยกเว้นคำในเครื่องหมายคำพูดค่ะ แล้วก็ คำ "เขา" นี่พิมพ์คล่องแล้ว ไม่ติดพิมพ์เป็น"เค้า"อีกเท่าไหร่แล้วค่ะ ถึงอย่างนั้น พออ่านใหม่ทีไรก็จะเห็นที่พลาดไปเสมอๆเลย อ่านสิบครั้ง แก้สิบครั้ง จนคิดว่าตัวเองคงไม่ค่อยมีสมาธิในการอ่านงานของตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้ายังไงช่วยขอคำแนะนำในทุกๆตอนด้วยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 21:36:30

ความคิดเห็นที่ 9 ^^ ผมก็พลาดบ่อยครับ เค้า กับ เขา นี่ ^O^" ก็แอบเสียวสันหลังอยู่... ส่วน พ่อแม่ ผมว่าก็น่าจะโอเีคแล้วนะ บิดา มารดา มันฟังดูทางการไปอ่า แต่ก็แล้วแต่นักเขียนแต่ละคนหละครับ สู้ๆ ปัญหามีไว้แก้ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 55 21:52:17

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านและให้กำลังใจครับ ปกติถ้าจะ copy จาก word ต้องกั้นหลังให้น้อยกว่าเดิมมาก พอมา paste แล้วก็กด preview ดูก่อน แต่ถ้าใส่รูปจะกด preview ไม่ได้ มิฉะนั้นรูปจะไม่ผ่าน สำหรับในกระทู้จะแตกต่างจาก word คือ enter จะขึ้นบรรทัดใหม่เลย ส่วน shift enter ใน word จะเป็นการจัดบรรทัดต่อเนื่อง แต่ในระบบกระทู้มักจะตัดบรรทัดให้เอง จะทำให้ดูไม่สวยงามไม่ต่อเนื่องครับ ไม่เป็นไรครับ  ลองไปเรื่อย ๆ จะค้นพบความถนัดของตนเอง และวิธีการจัดหน้าเขียนของตนเอง ของผมลองผิดลองถูกหลายครั้ง กว่าจะได้เป็นรูปเป็นร่างตามใจต้องการครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 06:09:31

ความคิดเห็นที่ 11 มาเป็นกำลังใจครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 12:49:19

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณทุกคำติชมเลยนะคะ ลองเอาตอนที่หนึ่งที่ลองแก้มาใหม่มาส่งค่ะ . แว้กก ทำไม Rich Mode  มันจัดหน้าไปแปลกมากๆ เอาใหม่ๆ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 55 16:55:34 จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 16:53:06

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่1          แม้เมฆฝนจะตั้งเค้าครึ้มมาแต่เช้า แต่จนตอนนี้ล่วงมาถึงเกือบบ่าย ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตกลงมาแต่อย่างใด อากาศร้อนอบอ้าวที่ผสมโรงเข้ากับความความแออัดยัดเยียดของผู้เข้าสอบนับพัน ที่มาสอบเอ็นทรานซ์ ณ สนามสอบแห่งนี้ ทำให้อาทิตย์เกิดความหงุดหงิด เพราะกว่าที่เขาจะแบกกระดานไม้สำหรับรองกระดาษวาดเขียนเบียดเสียดคนอื่นๆเข้ามาถึงหน้าห้องสอบของตนได้ ก็เล่นเอาทุลักทุเลพอสมควร          ตรงนั้น ที่นั่งระเบียงหน้าห้องสอบ ยังพอมีที่ว่างเล็กๆให้เขาได้แทรกตัวเอาของไปวาง เพื่อเตรียมอุปกรณ์ในการสอบวาดเส้นวันนี้ เด็กหนุ่มรู้สึกลำบากใจนิดหน่อยที่จะต้องเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างคนสองกลุ่ม  ด้านซ้ายมือของเขาเป็นกลุ่มนักเรียนชาย สี่ ห้าคน กำลังจับกลุ่มถกกันถึงเรื่องโจทย์หัวข้อที่จะใช้ในการสอบ ต่างก็คาดคะเนกันไปต่างๆนานา บ้างก็อวดอุปกรณ์ที่จะใช้ในการวาดภาพของตนเองให้เพื่อนดู  แต่ละคนล้วนพกอุปกรณ์การวาดภาพที่อาทิตย์เห็นแล้วเล่นเอาใจคอไม่ดี ทั้งดินสอเอย กระดานรองวาดรูปเอย ล้วนแต่เป็นของดีราคาแพงสำหรับมืออาชีพทั้งสิ้น          ด้านฝั่งขวามือของเขาเป็นนักเรียนหญิงล้วนกลุ่มใหญ่นับสิบคน  ดูจากเครื่องแบบ และอักษรย่อบนอกเสื้อ ก็พอเดาได้ว่าเป็นเป็นนักเรียนจากโรงเรียนเอกชนหญิงล้วนที่มีชื่อเสียงด้านวิชาการติดอันดับต้นๆของประเทศ แถมยังขึ้นชื่อเรื่องค่าเทอมที่แพงหูฉี่ ไม่ใช่ลูกคนรวยและเรียนเก่งจริงๆ คงเข้าไปเรียนที่นั่นได้ยาก กลุ่มทางฝั่งผู้หญิงจะก่อความรำคาญให้แก่อาทิตย์มากหน่อย เพราะจ้อไม่หยุดปาก ต่างคนต่างแย่งกันพูด ไม่มีใครฟังใครเท่าไหร่ มันเป็นหลายๆเสียงที่แหลมโดดจากคนกลุ่มอื่นๆ และดังจนเขาได้ยินตั้งแต่อยู่หน้าอาคารสอบ ซึ่งทำให้เด็กหนุ่มนึกตำหนิเรื่องมารยาทในใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว  จะมีก็แต่เด็กสาวมัดผมหางม้าที่นั่งตรงกลางกลุ่ม คนนั้นคนเดียวที่ไม่เห็นจะพูดอะไรเลย ในขณะที่เด็กสาวคนอื่นๆแย่งกันตะเบ็งเสียงพูดเพื่อแข่งกับเสียงเซ็งแซ่ของคนอื่นๆในอาคารสอบ แต่แม่สาวผมหางม้า กลับเบือนหน้าหนีออกจากกลุ่มเหม่อมองไปทางนอกอาคารสอบด้วยซ้ำ อาทิตย์ไม่ได้เห็นหน้าหล่อนชัดนัก เพราะสาวเจ้าหันด้านข้างให้ แต่ดูจากผิวละเอียดขาวนวล รูปร่างเพรียวระหง และกระโหลกที่ทุยสวยนั้น มันชวนให้เขาจินตนาการว่าหล่อนต้องเป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยคนหนึ่ง จะติดใจก็แต่ว่าเจ้าหล่อนไม่น่าเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับสาวช่างจ้อเสียงดังพวกนี้เลย  เพราะอาทิตย์มีอคติตั้งแต่นาทีแรกที่ได้ยินเสียงแจ๋นๆจากหน้าอาคารสอบตอนเขากำลังจะเดินเข้ามาแล้ว          เมื่อหาที่แทรกตัวเข้าไปได้ อาทิตย์ก็เลิกสนใจคนรอบข้าง หันมาเตรียมอุปกรณ์การสอบของตัวเองบ้าง เขาแน่ใจว่า เขาเตรียมอุปกรณ์การวาดทุกอย่างมาครบ ไม่ว่าจะเป็นดินสอวาดรูป ยางลบ ไม้บรรทัด ฯลฯ แม้จะเป็นของยี่ห้อดาษดื่นทั่วไปราคาไม่แพงเหมือนของนักเรียนชายกลุ่มนั้น แต่อาทิตย์ก็คุ้นในคุณภาพของมัน เพราะเขาใช้มาตลอดการเรียน ช่างเขียนแบบระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นต้นของเขา ว่าแต่ตอนนี้ มันหายไหน ทำไมค้นในกระเป๋าสะพายแล้วไม่เจอ เด็กหนุ่มแทบจะฉีกกระเป๋าหา ความวิตกกังวลของเขาเริ่มต้นนับแต่วินาทีนั้น           “ แหม ไม่ได้หรอกเสื้อนักเรียนตามท้องตลาดทั่วไป เนื้อผ้ามันไม่ดี ติ๊ดตี่เคยใส่ทีนึงตอนจะเข้าเรียนอนุบาลนะ ผื่นขึ้นคันคะเยอทั้งตัวเลย  คุณแม่เลยต้องสั่งตัดชุดนักเรียนเป็นพิเศษให้ติ๊ดตี่ใส่  เป็นผ้าฝ้ายอียิปต์เกรดพรีเมี่ยม ใช้ด้ายทอตั้งห้าร้อยสิบเส้นแน่ะ นุ่มละเอียดม๊ากกกกก ถ้าผ้าคุณภาพต่ำกว่านี้ ติดตี่ก็จะแพ้ล่ะ”          เสียงโม้ไม่หยุดปากของเด็กสาวร่างอ้วนท้วนคนหนึ่งในกลุ่มนักเรียนหญิงล้วนกลุ่มนั้น ดังมาเข้าหูอาทิตย์ เขาเองไม่นึกอยากจะได้ยินหรอก แต่เสียงตะเบ็งแข่งกับคนอื่นของหล่อนมันลอยเข้าหูมาเอง จนเขาอดที่จะมองหาต้นเสียงไม่ได้   โถ... แม่คุณ! ไม่ใช่เพราะน้ำหนักของเธอเองหรอกเหรอ ที่หาชุดนักเรียนขนาดปกติตามท้องตลาดใส่ไม่ได้ เดือดร้อนแม่ต้องหาผ้ามามาตัดเสื้อให้  อาทิตย์นึกปรามาสสาวอ้วนในใจ  ในระหว่างที่เขากำลังก้มๆเงยๆค้นหาของที่ใช้สำหรับการสอบแทบพลิกกระเป๋าอยู่นั่นเอง  เสียงของสาวอ้วนนี้ มีส่วนทำให้เด็กหนุ่มหงุดหงิดมากขึ้น เพราะนอกจากเขาจะหงุดหงิดที่หาของไม่เจอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ความขี้โอ่อวดรวยของเจ้าหล่อนมันทำให้เด็กจนๆอย่างเขาอดนึกหมั่นไส้ไม่ได้  และเสียงที่ดังเกินความจำเป็นของหล่อน เมื่อมาปนเข้ากับเสียงของคนอื่นๆ ทำให้เขาได้ยินเสียงประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ของสนามสอบไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ อาทิตย์ต้องการจะรู้ว่ามีการประกาศของหายหรือเปล่า เพราะเขาอาจจะทำถุงอุปกรณ์การวาดรูปที่ซื้อมาตกภายในสนามสอบแห่งนี้ก็ได้ มันหายไปไหนนะ ปากกา ยังเหน็บอยู่ที่สาบเสื้อ แต่อุปกรณ์การวาดรูปทั้งถุงที่เค้าเพิ่งซื้อมาเมื่อเช้ามันหายไปไหน เมื่อค้นหาทุกซอกทุกมุมในกระเป๋าสะพายแล้วไม่เจอ เด็กหนุ่มก็จนใจ ตกลงมันคงหายไปแล้วจริงๆ  อีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะได้เวลาเข้าห้องสอบแล้วด้วย  แต่ทว่าโชคยังดี ที่อาทิตย์ไปเจอเข้ากับดินสอวาดเขียนอีอีแท่งสั้นๆสองแท่งในซิบหน้ากระเป๋าสะพาย คราวนี้ก็เหลือยางลบละนะ ของสำคัญที่ขาดไม่ได้ในการสอบวาดเส้น          “เนี่ยนะ ชุดนิสิตติ๊ดตี่ก็ว่าจะสั่งตัดล่ะ จริงๆก็ตัดไปเรียบร้อยแล้วด้วย ผ้าฝ้ายอียิปต์เหมือนเดิม ฝีมือคุณต้อย กุ๊กไก่แห่งห้องเสื้อตุ๊ดตู่เชียวนะ”  สาวอ้วนขี้โอ่คนเดิมยังคงนั่งแกว่งขาโม้ต่อด้วยความเห่อในชีวิตที่เพิ่งจะพ้นวัยมัธยม และกำลังจะก้าวไปเป็นนักศึกษาในระดับอุดมศึกษา          โถ อีอ้วน สอบเอ็นทรานซ์ก็ยังไม่เสร็จเลย นี่มรึงเล่นตัดชุดนักศึกษาไว้ล่วงหน้าเลยเหรอ คอยดูเถอะ ถ้าเอ็นทรานซ์ไม่ติดกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย อีกคราหนึ่งที่อาทิตย์นึกสบประมาทสาวอ้วนในใจ พลันสายตาก็มองไปเห็นเศษยางลบก้อนเล็กๆกุดๆก้อนหนึ่ง ไม่ใหญ่ไปกว่าขนาดหัวแม่มือ ซุกตัวอยู่ในช่องซิบของกระเป๋าสะพาย เด็กหนุ่มยิ้มออกเสียที รอดตัวแล้ว เพราะถ้าจะให้ไปหาซื้ออุปกรณ์วาดเขียนใหม่คงไม่ทันเข้าสอบ แต่ด้วยอารามรีบ ในขณะที่เขาหยิบยางลบออกมาจากซอกกระเป๋า ยางลบเจ้ากรรมก้อนนั้นกลับหลุดมือ กลิ้งไปนอนสงบนิ่งอยู่หน้าปลายเท้าของสาวอ้วนขี้โม้นั่นเอง จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:01:26

ความคิดเห็นที่ 14 และด้วยความที่สายตาเฝ้าแต่จับตามก้อนยางลบเพียงอย่างเดียว ทำให้อาทิตย์ไม่ทันมองบริเวณรอบข้าง ขณะที่เด็กหนุ่มก้มตัวลงไป หมายจะคว้ายางลบก้อนนั้น เขาก็รู้สึกถึงแรงกระแทก ที่เสยเข้ากับปลายจมูกอย่างจัง           “เปรี้ยง!”          แล้วอาทิตย์ก็ลงไปนอนหงายเก๋งอยู่หน้ากลุ่มของเด็กสาว ต่อหน้าผู้เข้าสอบเอ็นทรานซ์นับร้อยที่บริเวณนั้น          “กรี๊ดดดด” หลังสิ้นเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจพร้อมกับการชักขาขึ้นบนม้านั่งของเด็กสาวทั้งกลุ่มราวกับอุปทานหมู่ ก็ให้บังเกิดความเงียบไปทั่วบริเวณ ผู้เข้าสอบคนอื่นๆจับจ้องมาที่กลุ่มของเด็กสาวและอาทิตย์ที่หงายท้องแอ้งแม้งอยู่ตรงนั้นเป็นตาเดียว          เด็กหนุ่มรู้สึกมึนตึ๊บปวดจี๊ดซ่าขึ้นกระบาล เขาค่อยๆโงนเงนยันตัวลุกขึ้นมายืน ยังไม่ได้นึกถึงความน่าอับอายใดๆ เพราะยังมึนงง และใจก็ยังคงพะวงอยู่กับเจ้าก้อนยางลบที่ตอนที่นี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้          “นายเป็นบ้าอะไรน่ะ! อยู่ๆก็ก้มลงมาใต้เท้าติ๊ดตี่ เป็นโรคจิต จะแอบดูใต้กระโปรงผู้หญิงหรือไง?” เด็กสาวร่างอ้วนแผดเสียงใส่อาทิตย์เป็นสิ่งแรกเมื่อเธอเรียกสติกลับคืนมาได้ ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้สาวอ้วนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้อาทิตย์รู้สึกโมโหเจ้าหล่อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก          “เราตามเก็บยางลบ! เธอแหละยายอ้วน เตะยางลบเราหายไปเลย”          “นายว่าใครอ้วน ไอ้ดำ!” เด็กสาวตัวกลมแผดเสียงลั่น พร้อมตรงเข้ามาผลักอกอาทิตย์จนเขาเซหลุนๆ          “ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครกล้าว่าติ๊ดตี่อ้วนเลยนะ!” สาวอ้วนเท้าสะเอวอย่างถือดี อาทิตย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไอ้โกธรก็โกธรอยู่หรอก แต่ด้วยเวลาที่งวดเข้ามา มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะไปมัวทะเลาะกับผู้หญิงคนนี้ สู้หายางลบของสำคัญที่จะใช้ในการสอบต่อดีกว่า เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่มีท่าทีว่าจะสนใจในสิ่งที่ตัวเองพูด แถมยังบังอาจเบือนหน้าหนีเธออีกด้วย สาวอ้วนจึงอดรนทนไม่ไหวกระชากหัวไหล่ของอาทิตย์ เพื่อให้เขาหันกลับมาประจันหน้ากับเธออีกครั้ง          “นี่! ที่ตะกี้นายแอบมามองลอดกระโปรงติ๊ดตี่ นายยังไม่ได้ขอโทษติ๊ดตี่เลยนะ!” อาทิตย์หันมาประจันหน้ากับสาวอ้วนตรงๆ คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเข้ม สายตาเอาเรื่อง นี่เขาเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ เขาจะต้องมีเรื่องกับเด็กผู้หญิงคนนี้จริงๆงั้นหรือ          “ว่าไง... ขอโทษสิ!” เด็กสาวตัวกลมพูดปากสั่นด้วยความโมโห ทำหน้าท้าทายไม่ยอมลงให้อาทิตย์เช่นกัน แต่เด็กหนุ่มยังไม่ทันจะตอบโต้อะไรก็รู้สึกถึงของเหลวรสเค็ม คาว ที่ไหลซึมเข้าไปในริมฝีปาก มีบางส่วนเริ่มไหลย้อยลงไปตามลำคอ และหยดลงบนเสื้อนักศึกษาที่เขาใส่อยู่เป็นดวงๆ เลือดเกาดำเขาไหล คงเป็นเพราะโดนเท้าอ้วนๆเสยปลายจมูกอย่างแรงจนเขาลงไปนอนแผ่ตะกี้นี้ อาทิตย์ลนลาน ใช้แขนปาดเลือดกำเดาไปมาอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรให้ดีไปกว่านั้น แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหล เลือดกำเดาเริ่มเลอะเสื้อขาวของเขา จากดวงเดียวเป็นหลายดวงขึ้น แถมยังเลอะไปทั้งแขนที่เขาใช้เช็ดอีก กลุ่มของสาวอ้วนเมื่อได้เห็นดังนั้นต่างก็ตกใจไปตามๆกัน บางคนถึงกับอุทานออกมาเบาๆและเริ่มปรามสาวอ้วนว่าให้หยุดเอาเรื่องอาทิตย์ได้แล้ว          “เราไม่ขอโทษ! เราแค่รีบเก็บยางลบ ไม่ได้คิดจะลอดท้องช้าง ” เสียงฮาครืนของผู้รอเข้าสอบคนอื่นๆที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ ดังขึ้นหลังจากที่อาทิตย์บอกด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงอู้อี้ เพราะใช้มือข้างหนึ่งบีบจมูกห้ามเลือดอยู่ เด็กหนุ่มไม่แยแส ก้มลงไปหายางลบของเขาต่อ แต่ยิ่งก้ม เลือดกำเดาก็ยิ่งไหล จนต้องเช็ดมือระวิง คำว่าลอดท้องช้าง ทำเอาคู่กรณีหน้าเสียทั้งโกรธทั้งอายจนหน้าแดงปากสั่นยิ่งกว่าเดิม ค่าที่ไม่เคยโดนใครตอกหน้ากลับได้เจ็บแสบขนาดนี้มาก่อน เธอถึงกับแผดเสียงโวยลั่น เดินตามต่อว่าอาทิตย์ที่กำลังก้มๆเงยๆหายางลบไปไม่ใยดีเสียงด่าทอที่ตามหลังมาติดๆ โดยมีกลุ่มเพื่อนหญิงคอยทัดทานตามหลังเธออีกที เพราะกลัวเหตุการณ์จะบานปลาย และไม่อยากเป็นเป้าสายตาของผู้เข้าสอบคนอื่นๆมากไปกว่านี้          “ไอ้ชั่ว! แกว่าใครเป็นช้างวะคะ! แก ไอ้เลว! แกรู้ไหมว่าพ่อของติ๊ดตี่เป็นใคร?”  และอีกสารพัดคำขู่และต่อว่าที่เผ็ดร้อนตามหลังอาทิตย์มา แต่เด็กหนุ่มหาได้สนใจ ยังคงก้มๆเงยๆหายางลบของเขาต่อไปด้วยใจกังวล          “ทนไม่ไหวแล้วนะ!” สิ้นเสียง สาวอ้วนก็กระชากอาทิตย์จากด้านหลังอีกครั้ง คราวนี้กระชากแรงจนเขาเซเกือบล้ม ทั้งๆที่เด็กหนุ่มเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ออกปานนั้น ส่วนคู่กรณีถึงแม้จะอ้วนตัน แต่ก็สูงไม่น่าจะเกินเมตรหกสิบเซ็นต์ ไม่น่าจะมีแรงขนาดฉุดอาทิตย์ไหว ถ้าไม่บันดาลโทสะจริงๆ          “วะ!นี่เธอจะเอายังไง เราจะไม่มีเรื่องกับผู้หญิงหรอกนะเว้ย!” อาทิตย์สบถเสียงดังพร้อมทะลึ่งตัวลุกขึ้นยืน กำมือแน่นอย่างเหลืออด ดวงตาลุกวาวดุดันจนสาวอ้วนตกใจยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ ด้วยความโกรธและเสียหน้าทำให้เธอเสียสติ กระโจนเข้าไปทุบตีอาทิตย์พัลวัน พร้อมกับเรียกร้องหาคำขอโทษเสียงหลงจนเด็กหนุ่มตกใจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ใช้มือและท่อนแขนปัดป้องมืออ้วนๆให้พ้นจากตัว          “ติ๊ดตี่ พอได้แล้ว ติ๊ดตี่ พอเถอะ!” ก่อนที่สถานการณ์จะแย่ไปกว่านี้ เด็กสาวผมหางม้าที่อาทิตย์เคยให้ความสนใจก็พยายามเข้ามาห้ามทัพ แต่ด้วยความที่สาวอ้วนติ๊ดตี่เลือดขึ้นหน้า จึงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำของตนเองลงแต่อย่างใด เรื่องราวเริ่มจะลุกลามใหญ่โต จนผู้เข้าสอบคนอื่นๆเข้ามามุงดูเยอะขึ้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามเลย เด็กสาวผมหางม้าจึงตัดสินใจเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ และใช้มือดันอกของทั้งสองคนเพื่อให้แยกออกจากกัน          “พอได้แล้ว ทั้งคู่เลย!” เด็กสาวผู้สถาปณาตนเป็นกรรมการ ห้ามเสียงดุ อาทิตย์เพิ่งได้เห็นหน้าตาของเธอชัดๆ เป็นคนสวยเหมือนอย่างเขาคิดไว้จริงๆ          “นาย!” เธอทำตาเขียวหันหน้าขวับมาทางอาทิตย์ที่ใช้มือเช็ดเลือดกำเดาป้อยๆ ท่าทางหงุดหงิดรำคาญใจไม่แพ้กัน          “ขอโทษ ติ๊ดตี่ซะ เรื่องจะได้จบ!”          “เราต้องขอโทษเค้าเรื่องอะไร? เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราแค่หายางลบ” อาทิตย์พยายามสะกดอารมณ์ เพื่อให้น้ำเสียงที่ออกมาเป็นเสียงที่ราบเรียบที่สุด ก่อนจะใช้แขนปัดมือเด็กสาวผมหางม้าที่ยันอกเขาอยู่ออก แล้วเดินเลี่ยงไปค้นหาของในกระเป๋าสะพายกุกกัก ไม่คิดจะหายางลบอีกต่อไปแล้ว          เมื่อเด็กสาวคนสวยผู้เป็นกรรมการได้ยินดังนั้นก็ให้สะดุดในใจ นึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองขึ้นมาทันที ใช่แล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องบังคับให้เขาขอโทษติ๊ดตี่ด้วย          ครู่หนึ่ง กลุ่มเจ้าหน้าที่ผู้คุมสอบก็เดินทางมาถึงพร้อมกับถุงข้อสอบ ในตอนที่สถานการณ์เริ่มคลี่คลายแล้ว ผู้เข้าสอบคนอื่นๆที่มุงดูเหตุการณ์อยู่ ต่างก็ทะยอยแยกย้ายกันไปเข้าห้องสอบของตัวเอง          “นี่เพื่อนๆ ไปกันก่อนเถอะ เดือนจะเข้าสอบแล้ว เดี๋ยวรอเดือนแถวหน้าตึกก็แล้วกัน สอบเสร็จแล้วเดือนจะตามลงไป” เด็กสาวผมหางม้าหันไปบอกเพื่อนๆของเธอ สาวอ้วนติ๊ดตี่ที่บัดนี้ผมเผ้ากระเซิงยุ่งเหยิง ชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะสะบัดพรึ่บเดินนำหน้ากลุ่มเพื่อนพึมพำอาฆาตคู่กรณีไปตลอดทาง จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:08:53

ความคิดเห็นที่ 15 .          เด็กสาวผมหางม้าคนสวย ลอบมองอาทิตย์ด้วยความเป็นห่วง ก็เห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังค้นหาอะไรในกระเป๋าสะพายอยู่ ก่อนที่เขาจะหยิบเศษกระดาษทิชชู่เยินๆวิ่นๆขึ้นมาแผ่นสองแผ่นแล้วใช้อุดจมูก เมื่อเห็นดังนั้นก็ให้นึกเวทนา เด็กหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงใหญ่ เสื้อขาวเครื่องแบบนักศึกษาของเขาเปื้อนเลือดกำเดาเป็นดวงๆอยู่หลายจุด ตามแขนก็เลอะรอยปาดเลือดเป็นทาง เสื้อตัวนี้เขาคงจะนำมาใส่อีกไม่ได้แล้ว ด้วยความสำนึกผิดที่เธอไปบังคับให้เขาขอโทษติ๊ดตี่ ก่อนจะเข้าห้องสอบ เด็กสาวเลยยื่นกระดาษทิชชู่สะอาดๆให้แก่เขา          “เอานี่ ทิชชู่สะอาดๆ นายต้องอุดจมูกแล้วเงยหน้านิ่งๆซักนาที แล้วเลือดกำเดาก็คงจะหยุดไหล” เด็กสาวบอกโดยไม่ยอมสบตา อาทิตย์ที่อารมณ์ขุ่นเคืองยังไม่จางหายนั้น หันมามองหน้าเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะทำเสียงฮึดฮัดในลำคอแล้วส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ เดินถือกระดานวาดรูปเลยเข้าห้องสอบไป เด็กสาวไม่แปลกใจที่อาทิตย์ไม่รับของจากเธอ ถ้าเป็นตัวเธอ ก็คงจะปฏิเสธเหมือนกัน เธอนึกในใจ ก่อนจะเดินเข้าห้องสอบเหมือนคนอื่นๆบ้าง เมื่อเข้ามาในห้องสอบ เด็กสาวก็เจออาทิตย์นั่งเงยหน้าอ้าปากหวออยู่ที่โต๊ะสอบของเขาแล้ว ก็ยังดี ถึงจะไม่รับกระดาษทิชชู่ แต่ก็ใส่ใจคำแนะนำของเธออยู่บ้าง แต่แล้วก็เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกอีกหน โต๊ะที่นั่งสอบของเธอ เป็นโต๊ะตัวติดกันกับเขาพอดี เด็กหนุ่มแอบเหลือบตามองมาทางเธอ เมื่อเด็กสาวเพื่อนของคู่กรณีรู้ตัว เขาก็เสเบือนหน้าหันหลบไปทางอื่น แล้วตั้งตารอโจทย์ข้อสอบ และกระดาษวาดเขียน อาทิตย์เห็นผู้เข้าสอบคนอื่นๆต่างก็หยิบอุปกรณ์การวาดเขียนขึ้นมาเตรียมพร้อมบนโต๊ะ หลายคนมีอุปกรณ์ครบครัน ทั้งดินสอขนาดความเข้มต่างๆที่ถูกเหลามาแล้วอย่างดี ยางลบหลายก้อน มีดเหลาดินสอ บางคนเตรียมมามากจนดูเกินความจำเป็นด้วยซ้ำ เขามองดูคนนั้นทีคนนี้ที แล้วก็หันกลับมามองดินสอวาดเขียนอีอีแท่งกุดๆสองแท่งของตัวเองอย่างอ่อนใจ มันทู่เสียจนไม่น่าจะวาดรูปอะไรออกมาให้สวยได้ นึกอยากจะขอยืมผู้เข้าสอบคนอื่นๆก็ปากหนัก จึงทำได้แค่ฝนไส้ดินสอเบาๆกับหลังกระดานรองกระดาษวาดเขียน เผื่อมันจะแหลมขึ้นมาอย่างของคนอื่นบ้าง ขณะที่เขาตั้งหน้าตั้งตาฝนไส้ดินสออยู่นั้น ก็มีถุงผ้าใบเล็กลึกลับใบหนึ่งโผมาตกแผละลงที่โต๊ะของเขา เด็กหนุ่มหันรีหันขวางอีกรอบเพื่อหาที่มาของถุงผ้าใบนั้น ก็เห็นว่าผู้เข้าสอบคนอื่นๆเริ่มลงมือวาดรูปตามโจทย์ข้อสอบกันหมดแล้ว เขาจึงลองเปิดถุงผ้าใบเล็กใบนั้นดูก็พบว่า มันบรรจุไปด้วยดินสอวาดเขียนแท่งใหม่เอี่ยมสองแท่ง กบเหลาดินสอหนึ่งอัน แล้วก็ยางลบก้อนใหม่เนื้ออ่อนนิ่มอีกหนึ่งก้อน ควานๆไปอีก เขาก็เจอกระดาษทิชชู่ และของอีกสองสามอย่าง รวมถึงเศษกระดาษพับเล็กๆอยู่แผ่นหนึ่ง ในกระดาษแผ่นนั้นมีข้อความเขียนมาสั้นๆว่า - เราขอโทษแทนเพื่อนเราด้วย – อาทิตย์รู้ได้ในทันทีว่า ถุงผ้าช่วยชีพใบนี้ เป็นของเด็กสาวคนสวยเพื่อนของคู่กรณีซึ่งนั่งสอบที่โต๊ะข้างๆ เด็กหนุ่มนึกอยากจะพูดอะไรกับเธอสักอย่าง แต่ก็รู้สึกเสียเหลี่ยมถ้าจะเอ่ยคำขอบคุณ จึงได้แต่หันไปมองเธอค้างอยู่อย่างนั้น อืม เป็นเด็กสาวที่สวยจริงๆ เขานึกขึ้นในใจ แต่เมื่อรู้สึกตัวก็ต้องรีบสลัดความคิดนี้ทิ้งไปจากหัว ไอ้บ้า! นั่นมันเพื่อนของอีอ้วนที่เพิ่งมีเรื่องกับมรึงมานะโว้ย! มรึงควรจะต้องโกธรเขาสิ! เมื่อไม่พบความผิดปกติอะไรจากเด็กสาว เพราะเธอยังคงตั้งหน้าตั้งตาวาดรูปอย่างขะมักเขม้น ไม่ได้สนใจจะมองเขาแต่อย่างใด เด็กหนุ่มก็หันกลับมาสนใจงานสอบตรงหน้าของตนเองบ้าง          อาทิตย์นึกอยากจะหยิ่งในศักดิ์ศรี แล้วโยนถุงเครื่องเขียนกลับคืนให้เจ้าของของมัน ถ้าไม่ใช่เวลาคับขันอย่างนี้ แต่เมื่อลองชั่งใจดูแล้ว ก็เห็นท่าว่าจะทำข้อสอบได้ออกมาไม่ดีแน่หากคืนของเหล่านี้แก่เด็กสาวผมหางม้าไป ถ้าอย่างนั้นก็ขอใช้งานมันก่อนก็แล้วกันนะ ไว้ตอนสอบเสร็จแล้วจะเอาคืนให้ เด็กหนุ่มนึกในใจ แล้วเริ่มลงมือทำข้อสอบ .          เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากกระดานวาดเขียนอีกที อาทิตย์ก็พบว่า เจ้าของถุงผ้าใบนั้นไม่อยู่เสียแล้ว เขาเองก็ไม่ทันได้สังเกตว่าเธอหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเมื่อเขาเริ่มลงมือวาดรูป สมาธิก็จดจ่ออยู่กับกระดาษและแบบตรงหน้าจนลืมสนใจสิ่งรอบข้างไปสิ้น          “เหลือเวลาอีก 15 นาทีเท่านั้นนะคะ เวลาจะหมดแล้ว ใครวาดเสร็จแล้ว ให้ตรวจด้วยว่า บนกระดาษได้เขียน ชื่อ เลขที่นั่งสอบครบหรือเปล่า ใครที่แน่ใจว่าเขียนชื่อและเลขที่นั่งสอบครบเรียบร้อยแล้ว ให้วางกระดาษวาดเขียนไว้บนโต๊ะ เจ้าหน้าที่จะไปเก็บมาเอง แล้วให้เดินออกจากห้องสอบได้เลยค่ะ” เสียงเจ้าหน้าที่คุมสอบเร่งมา ทำให้ผู้เข้าสอบบางคนถึงกับถอนใจเฮือก บางคนก็รีบเร่งความเร็วในการวาดอย่างลนลาน  ส่วนอาทิตย์นั้นวาดเสร็จได้สักครู่หนึ่งแล้ว เขาตรวจทานกระดาษวาดเขียนของตัวเองอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยครบถ้วนดีแล้ว เขาก็รีบลุกออกจากห้องสอบไป เผื่อว่าจะตามเจ้าของถุงผ้าได้ทัน แล้วจะได้คืนให้เธอไปเสีย จะได้ไม่รู้สึกว่าเขาติดหนี้บุญคุณกับเพื่อนของอีอ้วนอันธพาลนั่น          อาทิตย์พยายามตามหาเด็กสาวผมหางม้า ตาคมสวยเจ้าของ “ถุงผ้าฉุกเฉิน” อยู่หลายที่ แต่ก็ไม่พบแม้กระทั่งเงา เขามาหยุดอยู่ตรงหน้าอาคารสอบ เพราะได้ยินแว่วๆว่าเธอบอกให้กลุ่มยายอ้วนจอมโวมารอเธอที่นี่ แต่ก็ไม่มีวี่แวว หะแรกเขาก็คิดว่าจะรออีกหน่อย แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะต้องเจอกับคู่กรณีด้วย ก็ให้นึกสยองจนขนลุกขนพอง เลยยอมตัดใจเอาดื้อๆ เอาวะ! ไม่คืนก็ได้ ดินสอสองแท่ง คงไม่ทำให้แม่ผมหางม้าเขาเดือดร้อนอะไรนักหรอก .          หลังสอบเสร็จ เดือนกันยาก็ออกมาสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่จุดนัดหมายหน้าอาคารสอบ เพื่อที่จะเดินเท้าต่อไปที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ย่านนั้น เนื่องจากเธอได้สัญญากับเพื่อนกลุ่มนี้ไว้ว่า หลังการสอบเอ็นทรานซ์วิชาสุดท้าย จะเลี้ยงส่งกันสักครั้ง เพราะจากวันนี้ไป คงจะไม่ได้เจอกันในรั้วโรงเรียนมัธยมเหมือนวันเก่าๆที่ผ่านมาอีกแล้ว  แต่เมื่อมาเจอติ๊ดตี่ที่ยังอารมณ์ค้างบ่นไม่หยุดปาก เรื่องที่เธอบังเอิญไปมีเรื่องกับหนุ่มผิวเข้มตัวโย่งที่สอบห้องเดียวกับเดือนกันยา ก็ทำให้เธอหมดสนุกขึ้นมาเฉยๆ ติ๊ดตี่บ่นเป็นหมีกินผึ้งตั้งแต่เจอหน้ากันหลังจากที่เธอสอบเสร็จ จนเดินออกมาจะถึงศูนย์การค้าที่เป็นที่หมายอยู่แล้ว ซึ่งเป็นระยะเวลาค่อนข้างนาน เมื่อเทียบกับระยะทางที่ไกลพอสมควร ประเด็นนี้เป็นเพียงเรื่องเดียวที่ติ๊ดตี่หาทางวกกลับเข้ามาพูดจนได้ แม้ว่าเพื่อนๆจะพยายามชวนคุยไปเรื่องอื่นหลายครั้งแล้วก็ตาม          “นึกแล้วก็เจ็บใจไม่หาย .. เดือน ได้สังเกตไหม? ว่ามันชื่ออะไร นามสกุลอะไร? คอยดูนะติ๊ดตี่จะให้คุณพ่อไปเอาเรื่อง มันให้ถึงที่เลย ไอ้โรคจิตแอบดูใต้กระโปรงผู้หญิง”          เป็นอีกครั้งที่ติ๊ดตี่วกเข้ามาพูดเรื่องนี้ ทำให้เพื่อนๆในกลุ่มถึงกับอุทานน้ำเสียงเซ็งพร้อมกัน เดือนกันยาได้ยินเข้าก็เบะปากกรอกตาขึ้นข้างบน แล้วส่ายหน้าอย่างระอาใจกับเรื่องซ้ำซากที่ได้ยิน          “พอได้แล้วติ๊ดตี่ ตานั่นคงไม่ได้จะแอบดูใต้กระโปรงติ๊ดตี่หรอก เจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไปแล้วนะเราน่ะ” เดือนกันยาขัดขึ้นบ้าง เมื่อเห็นว่าติ๊ดตี่ไม่ยอมจบ          “เฮ้ยเดือน! มันมองนะ คนอื่นก็เห็น หน้ามันเนี่ย อยู่ใต้กระโปรงติ๊ดตี่เลย ไม่งั้นติ๊ดตี่จะเตะเสยหน้ามันได้ยังไง ดีนะที่ติ๊ดตี่ประสาทไว พอเห็นมันโน้มตัวลงเท่านั้นแหละ ติ๊ดตี่เลยเสยซะเลย สม!”          ติ๊ดตี่โกหก เดือนกันยาคิดแย้งในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เธอสังเกตชายหนุ่มคนนั้นอยู่แต่แรก ทำไมเธอจะไม่รู้ ก็อีตานั่นตัวโย่งสะดุดตาออกจะตายไป เดินกะเร้อกะรัง ชูกระดานรองวาดรูปขึ้นเหนือศรีษะ ท่าทางล่อกแล่ก เด๋อด๋ามองหาห้องสอบก็ดูตลก แต่ทำไมเธอถึงนึกสงสารก็ไม่รู้ เขาอาจจะเป็นเด็กที่เดินทางจากต่างจังหวัดเพื่อเข้ามาสอบเอ็นทรานซ์ เพราะการสอบความถนัดทางด้านศิลปะนั้น สนามสอบมีอยู่ที่เดียวคือ กรุงเทพมหานครฯแห่งนี้เท่านั้น ดูจากเครื่องแบบนักศึกษาสายอาชีพที่ไม่คุ้นตากับท่าทางซื่อๆนั่น เลยทำให้เดือนกันยาคิดประเมินเขาในใจตั้งแต่เห็นครั้งแรก ว่าเขาน่าจะเป็นเด็กจากต่างจังหวัด โชคร้ายที่เขาต้องมามีเรื่องกับติ๊ดตี่ เรื่องนี้แหละที่ทำให้เธอนึกเห็นใจเข้าไปใหญ่ หนำซ้ำเธอยังพลั้งปากไปบังคับให้เขาขอโทษติ๊ดตี่ในความผิดที่เขาไม่ได้กระทำอีก เขาอาจจะนึกว่าโดนพวกเธอรุมรังแกเอาน่ะซิ  เดือนกันยารู้สึกละอายใจขึ้นมาอีกแล้ว และนึกอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขในเรื่องนี้          “ไม่หรอก อย่าไปโทษเค้าเลย ฟังนะ เดือนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดน่ะแหละ ตานั่นน่ะ หายางลบของเค้าจริงๆ เดือนเห็นตั้งแต่เค้าค้นหาของในกระเป๋าเค้าแล้ว แล้วพอได้ยางลบ เค้าก็ทำตกกระเด็นมาตรงเท้าติ๊ดตี่พอดี ทีนี้เลยจะก้มลงเก็บ ก็พอดีว่าเจอตีน...”            พอเล่าถึงตรงนี้ เดือนกันยานึกขันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ เพื่อนคนอื่นในกลุ่มก็หัวเราะขึ้นมาแทบจะพร้อมกัน เพราะมันเป็นภาพที่ตลกที่สุดเท่าที่เดือนกันยาเคยเห็นมา ติ๊ดตี่กำลังนั่งห้อยขาแกว่งไปมาตรงที่นั่งเฉลียงยาวหน้าห้องสอบ อีตาโย่งคนนั้นก้มลงจะเก็บยางลบ แล้วพอดีเจอกับจังหวะเหวี่ยงเท้าของติ๊ดตี่ เลยบวกเข้าที่ปลายจมูกพอดี ภาพที่เขาหน้าหงายลอยโด่งลงไปนอนแผ่หรา มันดูตลกก็จริง แต่เธอก็รู้สึกละอายใจที่ตลกไปกับภาพนี้ เพราะคนที่โดนเตะเสย คงเจ็บไม่น้อยอยู่ เห็นว่าเลือดกำเดาไหลออกมาเยอะ และสีหน้าตื่นตระหนก ปากสั่นในยามเช็ดเลือดกำเดาที่พรั่งพรูไหลออกมาจากปลายจมูก มันเป็นภาพที่เดือนกันยาได้เห็นแล้วยังคงรู้สึกสะเทือนใจจนบัดนี้  มีติ๊ดตี่คนเดียวที่ไม่ขำกับเรื่องนี้เหมือนเพื่อนคนอื่นในกลุ่ม เธอยังคงหน้าง้ำ ยืนยันจะเอาเรื่องชายหนุ่มคนนั้นให้ได้ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:19:25

ความคิดเห็นที่ 16 .          “น่านะ ติ๊ดตี่อย่าไปเอาเรื่องเขาเลย เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก เดือนแน่ใจ” เดือนกันยาประโลมติ๊ดตี่เพื่อให้เลิกคิดจะหาความจากชายหนุ่มผู้น่าสงสารคนนั้นเสีย เธอรู้ว่า ถ้าติ๊ดตี่เอาเรื่องนี้ไปบอกผู้เป็นบิดาของเจ้าหล่อน ซึ่งทั้งรักและตามใจบุตรสาวคนเดียวคนนี้ แถมยังเป็นผู้กว้างขวางในสังคม และมีอำนาจพอที่จะพลิกขาวเป็นดำได้แล้วล่ะก็ นายโย่งผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ คงไม่มีทางจะได้อยู่อย่างสงบสุขแน่  และอันที่จริง เดือนกันยาคิดว่า เธอเองก็น่าจะมีส่วนผิด เพราะถ้าหากเธอไม่ขอร้องให้พวกเพื่อนๆซึ่งวันนี้สอบเอ็นทรานซ์วิชาอื่นเสร็จไปแล้วตั้งแต่ช่วงเช้า มานั่งเป็นเพื่อนอยู่หน้าห้องสอบของเธอแล้วล่ะก็ เหตุการณ์ต่างๆก็คงจะไม่เกิดขึ้น          “ถ้าเป็นแบบที่เดือนว่า ก็นึกสงสารนายคนนั้นเหมือนกันนะ แล้วทีนี้เค้าจะได้ยางลบที่ไหนใช้ล่ะ?” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเปรยขึ้น          “ไม่ต้องไปห่วงหรอก เดือนให้เค้ายืมไปแล้วล่ะ”          “ยังไงเดือน! เดือนแอบไปคุยกับมันตอนไหน?” ติ๊ดตี่ทำตาโตอย่างขัดใจ เดือนกันยาเกาหัวแกรก นี่ถ้าไม่อธิบายก็คงจะโดนติ๊ดตี่ซักจนขาวแน่          “ก็เดือนเห็นเค้าไม่มีอุปกรณ์อะไรเลยนี่ ดินสอก็ทู่ๆ ยางลบก็หล่นหาย น่าสงสารออก เดือนก็เลยแบ่งดินสอ ยางลบ แล้วก็กบเหลาดินสอใส่ถุงโยนไปให้” เดือนกันยาเล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธอยังจำใบหน้าเลอะเทอะเหงื่อซก ที่มีทิชชู่อุดจมูกสองข้าง มองดูผู้เข้าสอบคนนั้นที คนนี้ทีด้วยสายตาละห้อยได้ติดใจ มันทำให้เธอรู้สึกเวทนา เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้น มีแค่ดินสอวาดเขียนแท่งสั้นๆทู่ๆแค่สองแท่งที่เขาฝนไส้ดินสอกับหลังกระดานวาดรูป ประกอบกับความรู้สึกอยากไถ่โทษที่ไปบังคับให้เขาขอโทษติ๊ด เลยทำให้เธอได้โอกาสให้ความช่วยเหลือแทนคำขอโทษพอดี เธอเลยแบ่งอุปกรณ์วาดรูปซึ่งเธอเตรียมมาเยอะจนพอจะแบ่งปันคนอื่นได้อีกหลายคน ใส่ถุงแล้วโยนไปให้          พูดถึงเรื่องถุงผ้า เดือนกันยาก็นึกขึ้นมาได้ว่าอาจจะมีของสำคัญติดไปกับถุงผ้าที่เธอโยนไปให้เขาคนนั้นด้วย เด็กสาวใจหายวูบ หยุดเดินกลางคัน แล้วรีบค้นหาอะไรอย่างหนึ่งในกระเป๋าสะพายของตนทันที ทำให้กลุ่มเพื่อนๆที่เดินเลยหน้าไปหน่อยอดสงสัยไม่ได้           “หาอะไรน่ะ เดือน?”          “ใบโคลเวอร์น่ะซิ สงสัยอยู่เนี่ยว่าอาจจะติดไปกับถุงใบนั้นด้วย..โอ้ยย ใบนี้สี่แฉกด้วยนะ พ่ออุตส่าห์เก็บมาให้จากอังกฤษ ตายๆๆๆ” เดือนกันยาค้นกระเป๋าทุกลักทุเล          “ตัวซวยชัดๆ! เห็นมะ ไอ้ดำนั่นมันเป็นตัวซวย” ติ๊ดตี่ยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย และเริ่มยัดเยียดความผิดอย่างอื่นให้แก่ชายหนุ่มนิรนามผู้ซึ่งเธอเพิ่งจะมีเรื่องด้วย จนเพื่อนๆพร้อมใจประสานเสียงกันโห่ใส่ติ๊ดตี่ขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าเหม็นเบื่อกับเรื่องนี้เต็มทน เดือนกันยาตัดใจยอมรามือจากการค้นกระเป๋าเพื่อทำให้ติ๊ดตี่เห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร แม้ว่าใจจะยังคงพะวงกับเครื่องรางชิ้นสำคัญที่หายไป          “ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก” เธอแสร้งยักไหล่ไม่แยแส เพื่อจะเอาชนะติ๊ดตี่ที่ตั้งหน้าตั้งตาจะหาเรื่องนายโย่งจนโยงเรื่องนั้นชนเรื่องนี้ดะไปหมด          “ไม่ใหญ่ไม่ได้นะเดือน ใบโคลเวอร์สี่แฉก มันเป็นเครื่องรางของความโชคดีนะ เดือนพกมาตั้งแต่ ป.สามแล้วไม่ใช่เหรอ ที่สำคัญพ่อของเดือนอุตส่าห์หาเก็บมาให้จากอังกฤษ ถ้าพ่อรู้ว่าเดือนทำหาย พ่อต้องโกรธเดือนแน่เลย ใบโคลเวอร์สี่แฉกมันหายากมากเลยนะ” ติ๊ดตี่ยังคงยกเหตุผลมาอ้างอย่างคนพยายามหาพวก          “หูย..พ่อลืมไปแล้วมั๊ง เรื่องมันตั้งนานมาแล้วนี่ อีกอย่างไอ้ใบไม้นั่น มันคงไม่ได้ช่วยให้โชคดีจริงๆหรอก เอาน่าอย่าใส่ใจเลย” เดือนกันยาแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งๆที่จริง น้ำตาปริ่มจะไหลอยู่มะรอมมะร่อ เพราะที่มาและความผูกพันร่วมสิบปีที่มีต่อใบไม้นำโชคของเธอ          อันที่จริง บิดาของเธอ อาจจะลืมเรื่องใบไม้โชคดีนั่นไปแล้วก็ได้ อย่างที่เธอบอกกับเพื่อนๆนั่นแหละ เพราะมันก็เป็นเรื่องที่นานมากแล้ว พอเดือนกันยามองย้อนกลับไปในอดีต ก็เห็นเป็นแค่เรื่องของเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาช่างฝันคนหนึ่งเท่านั้น แต่พอคิดว่าเจ้าใบไม้นำโชคใบนี้มันเกิดหายไปจริงๆ ก็อดใจหายไม่ได้ และพลอยทำให้ความทรงจำในวัยเด็กของเธอผุดพรายขึ้นมา          เดือนกันยายังจำเพลงรักที่ผู้เป็นบิดาของเธอชอบเปิดจากแผ่นเสียงให้เธอได้ยินเป็นประจำในวัยเยาว์ได้ดี มันเป็นเพลงสากลเพลงแรกๆที่เธอรู้จักตั้งแต่เกิดเลยกระมัง ท่วงทำนองหวานจ๋อยเย็นเจี๊ยบที่เธอได้ยิน บางครั้งมันทำให้เธอเลี่ยน เพราะได้ยินบ่อยเสียจนความไพเราะเริ่มกลายเป็นความน่ารำคาญ ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ออกอาการเอียนเพลงให้เห็น แม้แต่มารดาของเธอ ซึ่งเคยได้รับเพลงนี้เป็นเพลงบอกรัก และพี่สาวอีกสองคนของเธอ ก็รู้สึกเต็มกลืนเช่นกัน          นานวันเข้า ผู้เป็นมารดาและพี่สาว รวมทั้งตัวของเธอเองก็เริ่มบ่นรำคาญ บิดาซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้านจะมีสิทธิ์มีเสียงอะไรได้เล่า ท่านจึงย้ายไปเปิดเพลงเพียงเบาๆในห้องหนังสือซึ่งเป็นห้องทำงานในบ้านของท่านกรายๆด้วย “เด็กหญิงเดือนกันยา” ซึ่งเป็นคนรักการอ่านมาก เธอชอบไปขลุกตัวอยู่ในห้องหนังสือ เพราะในห้องนั้นนอกจากจะมีหนังสือวิจัยทางวิชาการเล่มหนาๆซึ่งเธอไม่เข้าใจและไม่คิดจะแตะต้องแล้ว ก็ยังมีสารานุกรมสำหรับเด็ก หนังสือภาพสวยๆสีสันสดใส และ วรรณกรรมเยาวชนร้อยเรื่องที่เด็กสมควรอ่านอีกด้วย เนื่องจากเพื่อนรุ่นเดียวกันในละแวกใกล้บ้านไม่ค่อยจะมี ประกอบกับพี่สาวทั้งสองคนเริ่มโตเป็นสาวรุ่นกันแล้ว เด็กหญิงจึงใช้เวลาว่างแทบทั้งหมดในวัยเด็ก ขลุกอยู่กับหนังสือภาพกองโต เรื่อยมาจนถึงนิทานภาพศัพท์ง่ายๆ เช่นเรื่อง ลูกเป็ดขี้เหร่ โกดิล็อกกับหมีสามตัว นิทานอีสป ฯลฯ  เด็กหญิงก็ตะลุยอ่านจนหมด จึงเริ่มหันมาหาวรรณกรรมเด็กเรื่องต่างๆ          ครอบครัวของเด็กหญิงมีกฎเหล็กเกี่ยวกับการใช้หนังสือในห้องหนังสือข้อหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นมารดาบัญญัติไว้ว่า ต้องอ่านหนังสือในห้องหนังสือเท่านั้น และเมื่ออ่านเสร็จต้องเอาไปเก็บไว้บนชั้นดังเดิมทุกครั้ง นั่นเป็นเพราะคนในบ้านชอบเอาหนังสือออกจากชั้น ไปอ่านที่อื่น แล้วหนังสือหาย หรือหาไม่เจอเป็นประจำ ซึ่งทำให้ผู้เป็นมารดาอารมณ์เสียเป็นพักๆ หนังสือเหล่านี้ เป็นของสะสมของทั้งบิดาและมารดาของเธอ ซึ่งเป็นคนรักการอ่านทั้งคู่ โดยเฉพาะผู้เป็นมารดานั้นเป็นนักเขียนนวนิยายอาชีพ ซื้อสะสมมาเรื่อยๆตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงาน หนังสือบางเล่มก็เป็นของหายาก ไม่มีการตีพิมพ์ซ้ำ ธรรมดาของคนรักการอ่าน จึงรักหนังสือ เมื่อได้หนังสือเล่มไหนมาก็มักจะหวงแหน เพราะเห็นในคุณค่า แล้วครอบครัวนี้ ยังมีกฎเรื่องในการทำโทษลูกๆที่ดื้อซนไม่อยู่ในโอวาทอีกข้อหนึ่ง ซึ่งมาเกี่ยวโยงกับห้องหนังสือได้อย่างไม่น่าเชื่อ นั่นก็คือ ถ้าลูกคนไหนทำอะไรผิด จะต้องมานั่งสงบสติอารมณ์เงียบๆนึกทบทวนถึงสิ่งที่ตนเองได้ทำผิดในห้องหนังสือ โดยห้ามพูดกับใครในบ้านเป็นเวลาสามสิบนาที          เด็กหญิงเดือนกันยา จะโดนทำโทษบ่อยที่สุด ในบรรดาลูกๆทั้งหมด เนื่องจากความทะโมนโจนทะยานของเธอ เมื่อเริ่มแรก เด็กน้อยก็อึดอัด หวาดกลัวกับความโอ่โถง ทึบทึม ของห้องเก็บหนังสือ ต่อมาเพื่อข่มความหวาดกลัว เธอจึงเบนความสนใจไปที่หนังสือ ซึ่งนั่น เป็นวิธีการที่ผู้ปกครองปลูกฝังนิสัยรักการอ่านให้เธอและลูกคนอื่นๆโดยที่พวกเธอไม่รู้ตัว จนครั้งหลังๆเมื่อเธอรู้ตัวว่าเธอดื้อและจะโดนทำโทษ เด็กหญิงก็วิ่งตื๋อเข้าห้องหนังสือเองโดยไม่ต้องให้บอก ทำให้ผู้เป็นมารดาแอบอมยิ้มพอใจอยู่เสมอๆ หลายครั้งที่เด็กหญิงผู้ถูกทำโทษ เข้าไปเจอกับ “พ่อผู้ถูกทำโทษ” ให้ไปเปิดเพลงโปรดของตัวเองเบาๆในห้องหนังสือ ผู้เป็นบิดาก็มักจะจุ๊ปากอมยิ้ม ให้สัญญาณกับเด็กหญิงตัวน้อย เป็นเชิงว่า “อย่าบอกแม่เค้านะลูก ว่าพ่อเข้ามาเปิดเพลงนี้ฟังอยู่” เด็กหญิงเลยพาลโดนบังคับให้ฟังเพลงนี้ไปด้วยกรายๆ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:27:07

ความคิดเห็นที่ 17 .          จากความรำคาญ นานเข้าก็ฮัมเป็นเพลงตามแบบมั่วๆ เพราะไม่รู้ภาษาอังกฤษ จนนำมาถึงการสืบค้นเนื้อเพลง และความหมายของเพลงจากผู้เป็นบิดาในที่สุดนั่นเอง          เพลงนี้ชื่อเพลง “The Twelfth of Never” ของนักร้องชายยุค 70’s ชื่อ Donny Osmond ที่เดือนกันยาเข้าใจผิด คิดว่าเป็นเสียงของนักร้องหญิงมาโดยตลอด คงเพราะน้ำเสียงที่แหลมสูงอย่างเด็กชายวัยยังไม่ทันก้าวเข้าสู่วัยหนุ่มอย่างเต็มตัวนั่นเอง เพลงท่วงทำนองหวานเย็น ดนตรีเพราะเสียจนชวนให้เคลิบเคลิ้มนี้ บิดาของเด็กหญิงได้ถอดความหมายออกมาเป็นความเรียงภาษาไทยให้เด็กหญิงตัวน้อยฟัง จนเด็กหญิงติดใจในความหมายแสนหวานท่อนหนึ่งที่ว่า .          I'll love you 'til the bluebells Forget to bloom          I'll love you 'til the clover Has lost its perfume          And I'll love you 'til the poets Run out of rhyme          Until the Twelfth of Never And that's a long, long time          ฉันจะรักเธอจนกว่าดอกบลูเบลล์จะลืมบาน          ฉันจะรักเธอ จนกว่าใบโคลเว่อร์จะเสียความหอมหวาน          และฉันจะรักเธอ จนกว่าบทกวีจะสิ้นสูญทำนองอ่าน          ตลอดกาลเวลาที่ไม่สิ้นสุด นั่นคือตราบนานเท่านาน...... .          “ดอกบลูเบลล์ มันเป็นยังไงคะ? ที่สวนบ้านเรามีไหม?” เด็กหญิงตัวน้อยขี้สงสัยทำตาแป๋ว ถามขึ้น          “ดอกบลูเบลล์ก็คือดอกไม้ป่า รูปทรงคล้ายระฆังอันเล็กๆสีฟ้า เวลามีลมพัด ก็จะแกว่งไปมา เหมือนเวลาเราสั่นระฆังเลยล่ะลูก ที่บ้านเรา ประเทศไทยเป็นเมืองร้อน ปลูกไม่ขึ้นหรอก มีเกิดที่อังกฤษเมืองหนาวโน้น” ผู้เป็นบิดา พยายามอธิบายช้าๆอย่างใจเย็น เพื่อให้เด็กหญิงตัวน้อยได้มีเวลาจินตนาการภาพไปตามคำพูดของท่านไปด้วย          “ว้าวว..เดือนอยากเห็นจังเลย แล้วเวลาลมพัด มันมีเสียงดังเหมือนระฆังด้วยไหมคะ?” เด็กหญิงนึกถึงภาพทุ่งดอกไม้รูปทรงระฆังอันจิ๋วบานเต็มทุ่ง พอเวลาลมพัดมาคงมีเสียงเหง่งหง่างเสนาะหูดังไปทั่ว เหมือนเวลาที่เธอได้ยินเสียงระฆังที่วัด คำถามนี้ทำให้ผู้เป็นบิดาหัวเราะขัน นึกเอ็นดูความไร้เดียงสาของบุตรสาวตัวน้อย          “ไม่หรอกลูก บลูเบลล์มันเป็นดอกไม้ เพียงแต่มันมีรูปทรงดอกคล้ายระฆังเท่านั้นเอง คนเลยเอาชื่อระฆังไปตั้งให้ไง” เด็กหญิงห่อปากจู๋ พยักหน้าหงึกหงัก นี่ถ้าทำกิริยาแบบนี้ให้ผู้เป็นมารดาเห็น คงไม่พ้นจะโดนเอ็ดเข้าให้ แต่กับผู้เป็นบิดา ซึ่งไม่ได้เคร่งครัดเรื่องมารยาทและเรื่องอื่นๆมากนัก จนบุตรสาวทุกคนลงความเห็นว่าใจดี ท่านมักจะปล่อยเลยผ่านไป          “แล้วใบโครเว่อร์ล่ะคะ มันเป็นยังไง สวนบ้านเรามีไหมคะ?” อีกครั้งที่คำถามของบุตรีคนเล็ก ทำให้ผู้เป็นบิดาหัวเราะลั่นหัวเราะลั่น จะต้องวกมาจนได้ซิน่าว่าบ้านเรามีไหม นั่นเป็นเพราะเด็กหญิงคงเห็นว่าท่านเป็นคนช่างปลูก ซึ่งก็เห็นจะจริงตามนั้น ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้แปลกๆ ผักหายากชนิดต่างๆ หรือกล้วยไม้ในเรือนหลังบ้าน ก็ผู้เป็นบิดาสรรหามาปลูกไว้ทั้งสิ้น          “ใบโคลเว่อร์ก็...พ่อจะอธิบายยังไงดี หนูถึงจะเข้าใจได้ง่ายๆล่ะเนี่ย...” ผู้เป็นบิดายิ้มคอเอียง มองคนช่างซักตัวน้อยอย่างจนปัญญาจะอธิบายถึงสิ่งที่ค่อนข้างซับซ้อน ท่านหยุดคิดนิดนึงก่อนจะหากระดาษและปากกามาวาดรูปใบไม้เจ้าปัญหาให้ธิดาคนสุดท้องดู พลางอธิบายช้าๆเพื่อให้เด็กน้อยคิดตามได้ทัน          “ คืออย่างงี้...ใบโคลเว่อร์ก็คือใบไม้ที่มีกลีบคล้ายรูปหัวใจสีเขียวๆ ปกติจะมีอยู่สามกลีบ แบบนี้ หนูเห็นไหมลูก? แต่ก็มีส่วนน้อยมากๆ ที่จะมีสี่กลีบแบบนี้”          เด็กหญิงเดือนกันยามองรูปวาดลายเส้นของผู้เป็นบิดาอย่างสนอกสนใจ          “และมันก็หาดูยากมากๆเลย เค้าก็เลยว่ากันว่า ถ้าใครเจอใบโคลเว่อร์แบบสี่กลีบเข้า ก็จะโชคดีในเรื่องต่างๆ เลยใช้เป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีไงลูก” ผู้เป็นบิดา จงใจจะเล่าข้ามเรื่อง “Lucky in love” ไป เพราะไม่อยากยัดเยียดเรื่องรักๆใคร่ๆแก่บุตรีตัวน้อยที่ยังคงอยู่ในวัยเยาว์เหลือเกิน          “ใบนี้เดือนเคยเห็น หลังบ้านเราก็มีค่ะพ่อ” เด็กหญิงทำตาโตเสียงสูงอย่างตื่นเต้น พลางดึงแขนผู้เป็นบิดาถูลู่ถูกังหมายจะพาไปดูสิ่งที่อ้างถึง จนท่านเซถลาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแทบไม่ทัน          เมื่อถึงที่หมายบริเวณดินชุ่มใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างบ้านที่เด็กหญิงเพียรกึ่งลากกึ่งจูงท่านมา ผู้เป็นบิดาก็ต้องกลั้นเสียงหัวเราะจนตาหยี          “นี่ไงคะพ่อ” เด็กหญิงเดือนกันยาชี้ไปที่กอพืชกอเล็กๆกลีบใบรูปหัวใจสีเขียวที่ขึ้นกระจายเป็นกลุ่มๆอยู่บริเวณนั้น          “อันนี้เรียกว่าผักแว่นลูก....คล้ายกันมาก แต่ไม่ใช่ใบโคลเว่อร์หรอก หนูจะลองหาใบที่มันมีสี่กลีบก็ได้นะ เผื่อจะโชคดี เดี๋ยวพ่อจะช่วยหาด้วยก็แล้วกัน” แล้วผู้เป็นบิดากับเด็กหญิงตัวน้อยก็ช่วยกันหาผักแว่นสี่กลีบตั้งแต่บ่ายจนเกือบเย็น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะพบใบไม้สี่กลีบแต่อย่างใด          เดือนกันยาก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ซักที เมื่อนึกถึงเรื่องราวเล็กๆอันแสนอบอุ่นนี้ แต่แล้วเวลาก็ล่วงผ่านเลยไปอีกนับปี จนกระทั่งวันหนึ่ง จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:33:45

ความคิดเห็นที่ 18 .          “พ่อจะต้องไปดูงานที่อังกฤษเดือนนึง สาวๆอยากจะได้อะไรมั่งลูก พ่อจะซื้อมาฝาก?”          ในขณะที่พี่สาวทั้งสองคนของเด็กหญิงเดือนกันยากระโดดเหยงๆ รบเร้าขอของฝากจากผู้เป็นบิดา อาทิเช่นสบู่หอมของ Marks & Spencer หรือ กระเป๋า Harrods bag แต่เด็กหญิงเดือนกันยา ซึ่งขณะนั้นอายุเพียงแปดขวบเศษ คิดไม่ออกว่าจะเอาของฝากอะไรจากประเทศอังกฤษดี          “หนูอยากได้ใบโคลเวอร์สี่กลีบ แล้วก็ดอกบลูเบลล์ค่ะพ่อ”          เด็กน้อยไม่ทันได้คิดว่า ใบโครเวอร์สี่กลีบจากเรื่องที่เล่าขานนั้นหายากเพียงใด แต่เมื่อผู้เป็นบิดาได้ยินดังนั้น กลับอมยิ้มน้อยๆ นึกถึงเรื่องเล่าที่ตนเองเคยถ่ายทอดให้บุตรสาวคนเล็กฟัง ซึ่งเป็นความลับเล็กๆแสนน่ารัก เฉพาะตนกับบุตรีคนสุดท้องคนนี้ ในวันที่ช่วยกันหาใบผักแว่นสี่กลีบจากสวนหลังบ้านจนมืดค่ำ ท่านนึกประหลาดใจที่เด็กหญิงยังคงจำได้          และเมื่อถึงวันที่ผู้เป็นบิดาเดินทางกลับมาจากการดูงานที่ประเทศอังกฤษ คนที่ประหลาดใจ กลับกลายเป็นเด็กหญิงเดือนกันยาเสียเอง เมื่อท่านยื่นใบไม้ใบเล็กๆที่มีกลีบสี่กลีบเป็นรูปหัวใจสีเขียวซึ่งถูกทับไว้ในหนังสือเสียจนแบนให้แก่เธอ          “ดอกบลูเบลล์พ่อเก็บมาไม่ได้นะลูก เพราะว่ามันเป็นพันธุ์พืชสงวนของบ้านเค้า มีเกิดในป่า Outwoods  โน่น พ่อก็ไม่ได้ไปเสียด้วย”          ในตอนนั้นเดือนกันยานึกอยากจะได้กระเป๋า Harrods bag เหมือนพี่ๆมากกว่า แต่ก็ยังอุตส่าห์นำเจ้าใบไม้สี่กลีบนำโชคใบนั้น ไปเคลือบพลาสติกใส และพกติดตัวเพื่อเป็นตัวแทนแห่งความโชคดี และเพื่อระลึกถึงความอ่อนโยนของผู้เป็นบิดาเสมอมา ........ จบตอนที่หนึ่ง เดี๋ยวตอนค่ำจะลองเอาตอนที่สองมาแปะนะคะ รบกวนช่วยวิจารณ์ ติชมได้เช่นเดิมค่ะ สัญญาำว่าจะนำคำท้วงติงทุกเรื่องไปปรับแก้ไขตามสมควรค่ะ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:39:19

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านบท 1 ใหม่ ตั้งแต่ความเห็นที่ 13 ลงมา พอคุณหางเปีย หูหมา ไปปรับนั่นนี่ มาวางใหม่ บรรยากาศคนละเรื่องกับ ความเห็นที่ 1-3 เลย ไม่น่าเชื่อนะ แต่นี่คือเสน่ห์ของงานศิลปะ ล่ะ ^__^..... อ่านด้วยความสบายใจ ไม่เครียด แล้วครับ ^__^. อืมม์ “The Twelfth of Never ไม่แน่ใจ ใช่เพลงนี้หรือเปล่าครับ ที่ถามคือ มีคนนำไปร้องใหม่มากมาย แต่เท่าที่ดู น่าจะใช่เพลงเดียวกัน You ask me how much I need you Must I explain I need you oh my darling Like roses need rain. You ask how long I'll love you I'll tell you true Until the Twelfth of Never I'll still be loving you Hold me close Never let me go Hold me close Melt my heart like April snow I'll love you 'til the bluebirds Forget to sing I'll love you 'til the clover Has lost its perfume I'll love you 'til the poets Run out of rhyme Until the Twelfth of Never And that's a long, long time Until the Twelfth of Never And that's a long, long time That's a long, long time แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 55 19:15:45 จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 19:11:44

ความคิดเห็นที่ 20 ใช่แล้วค่ะ เพลงเดียวกันเลย ขอบคุณที่สละเวลาอ่านอีกรอบนะคะ ลองแก้ไขดูตอนช่วงบ่ายๆ พอกลับมาอ่านดูอีกทีก็ยังเห็นว่ามีตกมีหล่นเต็มไปหมดเลย ตอนที่สองกำลังจะทะยอยลงที่กระทู้นี้แหละค่ะ แต่หนักใจหน่อย เพราะคำที่โดนแบนในพันทิปเยอะมากเลย จะค่อยๆแก้ไปทะละนิดแล้วกันนะคะ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 20:42:01

ความคิดเห็นที่ 21 เริ่มตอนที่สองเลยนะคะ ขอคำวิจารณ์เช่นเคยค่ะ . . ตอนที่2          “เฮ้ย!..นี่มรึงไปสอบหรือไปฟัดกับตัวอะไรมาวะ ไอ้ซัน?”          “เออ.. กูไปฟัดกะช้างน้ำมา” อาทิตย์ตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เหวี่ยงกระเป๋าสะพายไปทาง กระดานรองวาดเขียนไปทาง ก่อนจะผลัดเสื้อนักศึกษาที่ทั้งเปื้อนเลือดกำเดาและเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนออกจากตัว          “เอ๋า! มรึงไปกวนตีนใครเขาเข้าล่ะ?” ผู้ถามที่เป็นชายหนุ่ม ญาติผู้พี่ของอาทิตย์ ทำหน้าสงสัย          “เรื่องมันยาว ไว้กูค่อยเล่าให้ฟังได้ไหม?”          “ยาวกูก็จะฟัง..มรึงมีปัญญาเล่าหรือเปล่าล่ะ?” เจ้าคนถามใช้น้ำเสียงยียวนกวนประสาท จนอาทิตย์ที่กำลังใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมอยู่นั้น ่ต้องหันไปมองหน้าด้วยสายตากวนประสาทไม่แพ้กัน          “อ้าว!.. ถามอย่างงี้ก็ได้เสียดิไอ้โจ้ก” เด็กหนุ่มตอบปนเสียงแค่นหัวเราะ ก่อนจะทำหน้าขึงขังแล้วพาตัวเองไปนั่งประจันหน้ากับผู้ถาม ตบเข่าดังฉาด          “มรึงตั้งใจฟังดีๆเลยนะ”          ปู๊ดดด! เสียงผายลมดังลากยาวของอาทิตย์ ทำเอาโจ้กผะอืดผะอมเอามืออุดจมูกแทบไม่ทัน แถมกลิ่นตุตุของมันยังทำให้ญาติผู้พี่ขย้อนคอจะอ้วก          “ไอ้ซัน! ไอ้เหรี๊ย! แมร่ง! ขมเข้าคอกูเลย สันดาน!”          “กูบอกแล้วเรื่องมันยาววววว มรึงยังอยากจะฟังอีกซักปู๊ดไหม?” อาทิตย์หัวเราะลั่นแข่งกับเสียงฝนตกฟ้าคะนองภายนอก จากเหตุการณ์ในตอนบ่ายที่ทำให้เขาอารมณ์เสีย ตอนนี้เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง หลังจากที่ได้แกล้งโจ้กผู้เป็นทั้งลูกพี่ลูกน้องและเพื่อนสนิทคุ้นเคยกันมาตั้งแต่ยังเด็ก          “ไอ้เหรี๊ยซัน แมร่งกวนตีน กูถามดีๆ สมแล้วที่โดนมาซะเลือดโชก แล้วตกลงมรึงจะเล่าให้กูฟังไหมเนี่ย?”          อาทิตย์ทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนบ่ายที่ผ่านมา แม้ว่าเค้าจะยังคงเคืองมากแต่ก็เล่าให้โจ๊กฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่พยายามแสดงอารมณ์ใดๆเนื่องจากไม่อยากให้เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่          “อ้าว?...แล้วไม่มีใครตรงนั้นเห็นเหตุการณ์จริงๆเลยเหรอวะ ทำไมไม่มาช่วยมรึงเถียงซะหน่อย อีอ้วนนั่นจะได้หน้าแหก” โจ้กถามด้วยความสงสัย ซึ่งทำให้ใบหน้าสวยๆของสาวผมหางม้าผุดพรายขึ้นมาในความคิดของเด็กหนุ่มอีกคราหนึ่ง ..นาย ขอโทษติ๊ดตี่ซะ เรื่องจะได้จบ ..เสียงของเจ้าหล่อนแว่วเข้ามาในหัวของเขา อาทิตย์ส่ายหน้าดิก ก่อนจะตอบโจ้กไปว่า          “ใครเค้าจะมาสนใจกู พออีอ้วนนั่นกรี๊ด ก็คงพากันคิดว่ากูไปส่องกางเกงในมันจริงๆนั่นแหละ”          “มันก็ต้องมีคนเห็นบ้างล่ะวะ ทำไมไม่เข้ามาช่วย” โจ้กเริ่มเดือดดาล นั่นซิคนอื่นๆน่าจะเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าบ้าง ทำไมถึงไม่มีคนมาช่วยยืนยันว่าเขาบริสุทธิ์ หรือช่วยยายอ้วนช้างน้ำนั่นกระทืบเขาก็ยังดี แต่นี่ผู้คน ณ ที่แห่งนั้นกลับทำเฉย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนอาทิตย์ชักจะสงสัยในน้ำจิตน้ำใจของคนเมืองหลวงเข้าแล้ว          “ช่างเถอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว กูก็ไม่ได้เป็นไรมาก” อาทิตย์บอกน้ำเสียงปลงๆ          “บักบ้านนอกเอ้ย! ทีหลังจำไว้ อย่าไปทำซิ๊เด๋อต่อหน้าคนอื่นเค้า คนกรุงเทพฯ ไม่เหมือนคนบ้านเรานะเว้ย เค้าไม่สนใจกันหรอก พอเดินออกจากบ้านไป ก็กลายคนแปลกหน้ากันทั้งนั้นแหละ” คำว่า –ซิ๊เด๋อ- ในสำเนียงอีสานที่โจ้กนำมาล้อเลียนอาทิตย์นั้น แปลว่าเป็นผู้ทำตัวเปิ่นทะเร่อทะร่า ซึ่งทำให้อาทิตย์เพิ่งจะนึกอายหน้าแดงขึ้นมา จนต้องก้มหน้าหลบลงต่ำ          ฝนหยาดสุดท้ายหยุดลงพร้อมๆกับที่อาทิตย์เล่าเรื่องทั้งหมดให้โจ้ก๊ฟังจนจบ นั่นก็เป็นเวลาเกือบทุ่มตรงพอดี ชายหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวา เหมือนจะมองหาอะไร          “โจ้ก เสื้อวินมรึงล่ะ?”          “มรึงจะไปวิ่งเหรอ?” โจ้กถามพลางไปรื้อหาในตะกร้าผ้าที่เตรียมจะซัก พอได้เสื้อก็เอามาสลัดๆแล้วดมพิสูจน์กลิ่น          “เออ ว่าจะหาค่าน้ำมันกลับไปโน้นหน่อย กูเหลืออยู่ห้าร้อยกว่าเอง ดีนะที่สอบวันนี้วันสุดท้ายแล้ว”          “เหม็นหน่อยนะมรึง หมกไว้หลายวันแล้ว”          “อ้าว! นี่มรึงไม่ได้ไปวิ่งรถเลยเหรอช่วงนี้?” อาทิตย์นึกสงสัย เพราะตอนที่ญาติผู้พี่เข้ามาเรียนอยู่เมืองหลวงใหม่ๆเมื่อสามปีก่อน ก็เคยบ่นโอดครวญกับเขาเรื่องเซ้งเสื้อวินมอเตอร์ไซด์รับจ้างต่อจากคนอื่นมาแสนแพง คงจะใช้ทำมาหากินระหว่างเรียนหนังสือไปอีกนาน          “กูได้งานใหม่ว่ะ งานสบาย เงินดี นี่กูก็ว่าจะให้คนอื่นเซ้งเสื้อต่ออยู่ พักนี้มรึงกรอบใช่ไหม? อยู่ขับมอเตอร์ไซด์ไปก่อนไหมล่ะ? เงินดีนะมรึงวินนี้ แค่คอยเก็บตกคนตกรถไฟไปส่งสถานีหน้ายังได้วันล่ะตั้งหลายร้อยเลย กูให้เสื้อมรึงใช้ไปก่อน กว่าผลเอ็นท์จะออก กว่าจะเปิดเทอมอีกตั้งนานกูว่ามรึงจะมีเงินจ่ายค่าเทอมสบายๆด้วยซ้ำ”          อาทิตย์นึกสงสัยงานสบายที่โจ้กว่า          “งานอะไรของมรึงวะงานสบาย เงินดี?”          ญาติผู้พี่ สีหน้าหม่นลงนิดหน่อย ก่อนจะจ้องหน้าอาทิตย์ ท่าทางขึงขัง          “มรึงอยากรู้จริงๆเหรอ งั้นตั้งใจฟังให้ดีนะ” โจ้กหันหลังกลับ แล้วผายลมป้าดใหญ่ใส่อาทิตย์ที่นั่งอยู่ในความสูงระดับกึ่งกลางลำตัวเขาพอดี          “หือ..แมร๊งไอ้เหรี๊ยโจ้ก! เต็มๆเลยนะมรึง!” อาทิตย์ผงะแทบหงายหลังตกเก้าอี้ ส่วนโจ้กหัวเราะลั่นพอใจที่เอาคืนสำเร็จ          “ไอ้โจ้ก! เหม็นจนกูเวียนหัวเลยมรึง!” อาทิตย์บ่นอุบ สรุปแล้วเขาก็ยังไม่ได้คำตอบว่างานสบายเงินดีของโจ้ก คืองานอะไร เด็กหนุ่มรู้สึกสังหรณ์ใจชอบกล          “อย่าบอกนะว่ามรึงจะไปขายยา กูบอกหลวงลุงเอามรึงตายแน่:-)โจ้ก!”  อาทิตย์นึกโมโห จนขู่คำรามรอดไรฟัน เพราะเขาเคยได้ยินจากคนในวินมอเตอร์ไซด์ที่เขาไปขับแทนโจ้กว่า มีบางคนในวินขายยาเสพติดจนมีเงินทองฟู่ฟ่า เลยเลิกขับรถรับจ้างไป          โจ้กได้ยินดังนั้นก็หัวเราะก๊ากใหญ่          “มรึงประเมินกูสูงไปไอ้ซัน ไอ้ควาย งานสบายแบบนั้นเก็บไว้ให้ป๊ามรึงทำเหอะ ไอ้เหรี๊ย” ด้วยความที่สนิทสนมกันมาก เรื่องด่าพ่อล่อแม่ของทั้งคู่จึงเกิดขึ้นประจำ บางครั้งโกรธกันบ้าง แต่บางครั้งก็ทำเฉยๆเสีย          “ป๊ามรึงเด่ะ ไอ้โจ้ก! ทะลึ่งแล้วมรึง ป๊ากูก็น้ามรึงอ่ะ :-)” เป็นอันว่าอาทิตย์ก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี ว่าโจ้กจะไปทำงานอะไร จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 21:47:14

ความคิดเห็นที่ 22 .          “ตกลงมรึงจะเอาหรือเปล่า..อย่างที่กูพูดน่ะ?” โจ้กยื่นข้อเสนออีกครั้ง อาทิตย์ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า          “น่าสนว่ะ แต่เดี๋ยวกูโทรฯถามพ่อกูก่อน ว่ามีคนช่วยที่อู่ไหม?”          “หนอย อู่เล็กเท่ามดลูกของลูกมด วันๆจะมีคนมาปะยางซักกี่คนวะ เอาน่า พ่อใหญ่หมายแกคงไหวหรอก ถ้าแกไม่เมา”          “กูก็ห่วงเรื่องนั้นน่ะแหละ แล้วมรึงเคยเห็นพ่อกูไม่เมาไหมล่ะ?” อาทิตย์บอก สีหน้าเริ่มเครียด          “ถ้ามรึงห่วงนัก เดี๋ยวกูโทรฯบอกแม่กูให้ไปดึงหูให้ตื่นมาทำงานทุกเช้าเลย พ่อมรึงไม่กล้าหือกับพี่สาวตัวเองหรอก”          อาทิตย์ยิ้มแห้งๆ สีหน้าไม่คลายความวิตกลงสักเท่าไหร่          เด็กหนุ่มผลัดเสื้อผ้าเสร็จ ก็หยิบเสื้อกั๊กวินมอเตอร์ไซด์มาใส่ ทำท่าว่าจะออกไปทำงานเลย          “อ้าว จะไปแล้วเหรอ มรึงจะไม่กินข้าวเย็นก่อนหรือไง?” โจ้กถามขึ้น ในขณะที่ลงมือเปิบข้าวเหนียวหมูปิ้งหมุบหมับ ไม่ได้ใส่ใจจะมองไปทางลูกพี่ลูกน้องของตนด้วยซ้ำ          “ไม่ล่ะ กูเคยกินแล้ว” อาทิตย์ยังคงตอบยียวนกวนประสาทกลับไป          “ยังๆๆ ยังไม่วายกวน ข้าวนะมรึง มันต้องแดกสามเวลา ไม่ใช่วัคซีน จะได้ฉีดครั้งเดียวแล้วอยู่ตลอดชีวิต”          “เออน่า กูยังไม่หิว เดี๋ยวดึกๆกูกลับ”          “เฮ้ย ก่อนไปมรึงแวะไปหาหลวงลุงท่านด้วย เห็นท่านถามหาอยู่ สงสัยจะถามเรื่องสอบนั่นแหละ โผล่หัวไปหน่อยก็ดี ตั้งแต่มาขออาศัยอยู่วัดนี่ มรึงไปเจอท่านกี่ครั้งแล้ววะ”          หลวงลุงที่โจ้กพูดถึง ก็คือพี่ชายคนโตของพ่ออาทิตย์และแม่ของโจ้ก ท่านออกบวชตั้งแต่อายุยังน้อย ปัจจุบันก็ล่วงเลยเข้าสู่วัยชราแล้ว ท่านเป็นพระที่เคร่งในศีลธรรมและวัตรปฏิบัติจนเป็นที่เลื่อมใสศรัธทาของชาวหัวลำโพง และขณะนี้ก็ดำรงตำแหน่งเป็นถึงรองเจ้าอาวาสของวัดแห่งนี้เลยทีเดียว          อาทิตย์รับคำเออๆแล้วก็เดินออกจากห้องมา เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะเข้าไปพบหลวงลุงเวลานี้เลยหรือไม่ เพราะท่านอาจจำวัดไปแล้ว แต่เมื่อเห็นไฟในกุฏิยังคงเปิดสว่างอยู่ เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเข้าไปพบท่าน พร้อมเตรียมตอบคำถามในเรื่องของผู้เป็นบิดาเอาไว้ในใจ          “เออ..หายหัวไปเลยนะเอ็ง ไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เห็นบ้าง เป็นไงล่ะเรื่องสอบเรื่องเรียน คิดว่าพอจะสอบติดกับเค้าบ้างไหม?” หลวงลุงกล่าวขึ้นในขณะที่อาทิตย์กำลังก้มกราบปะหลกๆ ทำพอให้แล้วเหมือนลิงล้างก้น          “ก็พอได้ครับ” เด็กหนุ่มตอบคำถามพร้อมกับพยายามนั่งพับเพียบ แต่ก็ดูแล้วช่างเก้กัง ขัดหูขัดตาท่านรองเจ้าอาวาสอย่างไรพิกล          “แล้วเลือกเรียนวิชาอะไร ที่มหาวิทยาลัยไหนล่ะ?”          “เลือกสอบคณะสถาปัตย์ฯ มหาลัย....อันดับเดียวครับ” อาทิตย์บอกชื่อมหาวิทยาลัยปิดส่วนภูมิภาคของรัฐบาลแห่งหนึ่งในภาคอีสาน          “เออดี ใกล้บ้าน ไป-กลับทุกวันได้ จะได้อยู่ใกล้พ่อ ดูแลพ่อเอ็งได้ พ่อเอ็งมันยิ่งขาดสติ เอาน้ำเมามานำชีวิต เสียผู้เสียคนลงไปทุกวัน”          เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายดังเอื้อก ละอายแทนผู้เป็นบิดาซึ่งแตกต่างจากพี่ชาย ผู้เป็นพระที่เคร่งในพระพุทธศาสนาอย่างสิ้นเชิง          “ว่าแต่เอ็งเถอะ ตั้งแต่ลงมาสอบได้เป็นอาทิตย์แล้ว หายหัวไปไหนไม่เคยเห็นมาช่วยหลวงลุงรับบิณฑบาตร เห็นแต่ไอ้โจ้กคนเดียวทุกวัน”          “พอดีอ่านตำราดึก แล้วบางวันก็สอบเช้าครับ พอสอบเสร็จผมก็ไปวิ่งรถที่วินหัวลำโพงแทนไอ้โจ้ก หาค่าน้ำมันรถกลับบ้านครับ”          “ถ้าอย่างนั้นก็ดี รู้จักรับผิดชอบตัวเอง ไม่ต้องรบกวนพ่อ แล้วนี่สอบเสร็จแล้วใช่ไหม?”          “ครับ”          “แล้วจะเอายังไงละทีนี้ ประกาศผลสอบเมื่อไหร่?”          “อีกเกือบเดือนครับ ผมว่าจะขออาศัยอยู่วัดต่ออีกหน่อย วิ่งวินมอเตอร์ไซด์หาเงินเผื่อค่าเทอมไปด้วยครับ”          “เอาแบบนี้ก็ดี ไอ้จะหวังพึ่งพ่อของเอ็งมันก็คงจะเป็นไปได้ยากอยู่ บุญเท่าไหร่แล้วที่ไอ้หมายมันมีลูกอย่างเอ็ง รู้จักรับผิดชอบต่อหน้าที่ ช่วยเหลืองานการตั้งแต่ยังเล็ก แล้วมาสอบอย่างนี้ ได้ใครไปช่วยอู่ซ่อมรถของพ่อเอ็งล่ะ?”          อาทิตย์หลุบหน้าลงต่ำ นิ่งไปชั่วครู่          “คิดเป็นห่วงทางนั้นอยู่เหมือนกันครับ แต่ได้ไอ้ขาวลูกจ้างมาช่วยพ่ออยู่ คงไม่น่าห่วงเท่าไหร่” ถึงจะตอบท่านรองเจ้าอาวาสไปอย่างนั้น แต่ใจจริงอาทิตย์กลับรู้สึกกังวลมากกว่าคำตอบที่พูดออกไปมากนัก เพราะเท่าที่ผ่านมา มีเพียงแต่เขากับไอ้ขาว เด็กคนงานเท่านั้นที่ทำงานอู่เป็นส่วนใหญ่ ส่วนผู้เป็นบิดาที่เมาเหล้าไม่เว้นวัน สอง สามวันครั้ง ถึงจะลงมาดูที่อู่ซ่อมรถสักทีหนึ่ง ทั้งๆที่ตัวเองเป็นเจ้าของ อู่จึงปิดๆเปิดๆไม่เป็นเวลา จนระยะหลัง อาทิตย์เลยต้องลงมาจัดการเอง อาศัยความรู้แบบครูพักลักจำที่เคยเห็นบิดาซ่อมรถมาแต่เล็ก หากวันไหนเด็กหนุ่มมีเรียนตอนเช้า อู่ก็จะปิดแทบทั้งวัน เพราะเจ้าขาวก็ยังไม่เป็นงานมากนัก ส่วนวันไหนมีเรียนบ่าย จึงจะได้เปิดอู่ช่วงกลางวัน ไม่นับวันเสาร์ วันอาทิตย์ที่เปิดได้ทั้งวัน เพราะเป็นหวัดหยุดเรียนของเขา          “แต่ก่อนมาผมก็สั่งไอ้ขาวไว้ว่าถ้าพ่อไม่ลงมาเปิดอู่ ก็ให้มันมาเปิดอู่แทนแล้วรับงานไปก่อนเลยครับ ลูกค้าจะได้ไม่ขาด”          ท่านรองเจ้าอาวาสจิ๊ปากส่ายหน้าด้วยความหนักใจและอดเป็นห่วงหลานชายคนนี้ไม่ได้ ถึงแม้จะละทางโลกหันมาพึ่งทางธรรมเป็นเวลาเนิ่นนานแล้วก็ตาม          “ไอ้พ่อเอ็งนี่มันก็จริงๆเลย ขนาดเคยเป็นครู รับราชการมาก่อน บุญวาสนาดีกว่าคนรุ่นเดียวกันกับมันแค่ไหนแล้ว ยังทะลึ่งติดเหล้าจนเค้าต้องไล่ออก แทนที่จะสำนึก แต่นี่กลับเละเทะหนักเข้าไปใหญ่”          นี่คือสาเหตุที่อาทิตย์พยายามหลบหน้าหลบตาจากท่านรองเจ้าอาวาส เพราะทุกครั้งที่พบกัน ถึงแม้ว่าท่านจะเอาใจใส่ และห่วงใยเขามากกว่าญาติคนอื่นๆ แต่ท่านก็วกกลับมาพร่ำบ่นถึงบิดาของเขาอยู่ร่ำไป เด็กหนุ่มเคยคิดว่าเขาลืมบาดแผลแห่งความทุกข์ยากที่ผู้เป็นบิดาเคยสร้างไว้เมื่อครั้งก่อนไปหมดแล้ว สามารถทำใจยอมรับความเป็น “พ่อ”  ยอมรับในชะตาชีวิตของตัวเขา และดำเนินชวิตในรูปแบบของเขาเอง ซึ่งไม่มีทางที่จะเหมือนกับเด็กคนอื่นๆรุ่นราวคราวเดียวกัน ที่ไม่ต้องแบกภาระความรับผิดชอบต่อชีวิตหนักอึ้งเท่ากับเขา แต่ทุกครั้งที่มาพบกับหลวงลุง ปากแผลแห่งความเจ็บปวดในวัยเยาว์ก็กลับถูกเปิดขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า          ท่านรองเจ้าอาวาสเทศนาอบรมอาทิตย์อีกยืดยาว แล้วก็ย้ำลงท้ายเรื่องให้กตัญญูต่อบุพการีให้มากๆ ต่อเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเริ่มลุกลี้ลุกลน อยู่ไม่สุข ท่านก็เลยออกปากไล่ไปเสียดื้อๆ          “อ้าว ไปๆเถอะ ฟังคนแก่พูดมากเดี๋ยวก็จะเสียเวลาทำมาหากิน จะไปวิ่งรถมอเตอร์ไซด์ใช่ไหม? ใช้รถใช้ถนนก็ระวังให้ดี รักษากฏจราจรอย่างเคร่งครัด ไอ้ถนนนี่มันก็แปลก ต่อให้เราใช้รถอย่างระมัดระวังของเราแค่ไหน ถ้าคนอื่นมันประมาท ไม่ปฎิบัติตามกฎ มันก็จะขับมาชนเราอยู่ดี เพราะฉนั้น เอ็งต้องมีสติตลอดเวลา ระมัดระวังตัวให้มาก อย่าตั้งอยู่ในความประมาท อย่าลืมว่าไม่ใช่แค่ชีวิตเราคนเดียวที่ต้องรับผิดชอบ ยังมีชีวิตผู้โดยสารอีก ถ้าเกิดบาดเจ็บล้มตายกันขึ้นก็จะมีผลกระทบในวงกว้าง”          เด็กหนุ่มรีบกราบลาท่านรองเจ้าอาวาส ก่อนที่ท่านจะลากยาวไปเทศนาเรื่องอื่นต่อ          “อ้อ อีกเรื่องนึงนะไอ้ซัน..ยาเสพตง ยาเสพติด อย่าให้ข้าได้ข่าวว่าเอ็งไปยุ่งเชียว น้ำท่าอะไรที่เขาให้มาแถวท่ารถก็อย่าไปกิน เผื่อใครเขาจะคิดแกล้งกัน ใส่ยาบ้ายาอีให้เอ็งกิน มันจะเดือดร้อน” .          กว่าที่อาทิตย์จะปลีกตัวจากท่านรองเจ้าอาวาสมาได้ ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง ดูเหมือนว่าความเย็นฉ่ำจากสายฝนที่ทิ้งไว้ตอนหัวค่ำจะหมดไปแล้ว ความร้อนอบอ้าวกลับเข้ามาอบอวลอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศเช่นเดิม หลังจากการเข้าพบท่านรองเจ้าอาวาส เด็กหนุ่มก็วุ่นอยู่กับการขับรถรับส่งผู้โดยสาร คืนนี้เขารับผู้โดรสารที่มาไม่ทันเที่ยวรถไฟแล้วสองราย รายแรกโชคดีหน่อยที่ไปทันเอาตรงสถานีบางซื่อ ส่วนรายที่สองโชคร้ายหน่อยที่ต้องขับล่วงหน้าไปดักรอที่สถานีรังสิต เขาใช้ความชำนาญในการขับขี่รถ พาผู้โดยสารลัดเลาะเลียบทางรถไฟไปเรื่อยตามสถานีต่างๆ แม้จะเป็นงานที่เสี่ยงกับอันตรายทางท้องถนน แต่ค่าตอบแทนที่ได้รับก็งามจนไม่อาจปฏิเสธได้          จนเวลาล่วงเข้าสี่ทุ่มกว่าๆ คืนนี้เด็กหนุ่มได้รับเงินค่าโดยสารมาเจ็ดร้อยกว่าบาทแล้ว ซึ่งถือว่าคุ้มทุนค่าเหนื่อย ค่าน้ำมัน พอวิ่งรถมากๆเข้า ก็ชักจะเมื่อย เขาขี้เกียจกลับไปนั่งทนร้อน แซ่วรอผู้โดยสารที่วิน ขากลับเลยขับรถเอื่อยกินลมเสียหน่อย แต่แล้วความที่ตรากตรำมาทั้งวันก็ทำให้เขาเมื่อยจนทนไม่ไหว ต้องจอดรถจักรยานยนต์ลงนอนแผ่ที่ข้างทางรถไฟเอาดื้อๆ ขับรถจนปวดก้น ปวดเอว ปวดหัวไหล่ไปหมด เข้าใจแล้วว่าทำไมโจ้กจึงอยากจะเลิกขับรถรับจ้างที่วิน นาฬิกาบอกเวลาว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว บางทีวันนี้เขาควรจะเลิกได้แล้ว          อาทิตย์เหลือบไปเห็นตู้โทรศัพท์สาธารณะก็ทำให้นึกขึ้นได้ว่าเขาควรจะโทรฯหาผู้เป็นบิดา เด็กหนุ่มหยิบเศษเหรียญในกระเป๋ากางเกง ที่ได้รับเป็นค่าโดยสารจากผู้โดยสารทางระยะสั้นออกมากำใหญ่ หยอดลงช่องรับเงินของโทรศัพท์หลายเหรียญ เผื่อไว้สำหรับการโทรทางไกล กดระหัสปลายทางที่ 043 ตามด้วยหมายเลขโทรศัพท์บ้านของเขา เสียงที่ดังทางปลายสายแสดงว่าไม่มีคนรับ จนโทรศัพท์ตัดสัญญาณไปเอง รออยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงลงมือกดโทรศัพท์ไปใหม่ คราวนี้เพียงแต่โทรศัพท์ดังได้ครึ่งครั้งก็มีเสียงอ้อแอ้แหบห้าวดังกลับมา จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 22:06:44

ความคิดเห็นที่ 23 . .          “ฮาโหลลล?”          “พ่อ นี่ซันนะ”          “ว่าไงไอ้ลูกชายย ย เมื่อกี้พ่อวิ่งเข้ามารับโทรศัพท์ม่ายทานน” เสียงจากทางปลายสายบ่งบอกว่าผู้พูดอยู่ในอาการมึนเมาอย่างหนัก          “เอ็งไปสอบ เปนนยางไงบ้างง?”          “ก็ไม่เป็นไงหรอกพ่อ เออนี่พ่อ ผมว่าจะอยู่วิ่งรถหาเงินต่ออีกซักหน่อย พ่ออย่าลืมไปเปิดอู่ด้วยนะ ให้ไอ้ขาวมันทำคนเดียวทุกวันสงสารมัน มันก็ทำอะไรไม่ค่อยเป็นด้วย เดี๋ยวมันจะน้อยใจไม่มาทำงาน มันทิ้งร้านไปผมไม่รู้ด้วยนะ”          “ม่ายมีปานหา... เดี๋ยวนี้พ่อเปิดร้านทู๊กกวัน” เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกสงสัย ว่าไอ้เปิดร้านทุกวันมันคือเปิดแบบไหน เปิดทุกวันก็จริงอยู่ แต่เล่นเปิดแต่หน้าร้าน ส่วนตัวเจ้าของร้านที่ยังไม่สร่างเมา กลับเข้าไปนอนในบ้านต่อ เคยมีครั้งหนึ่งที่อะไหล่รถโดนเด็กขี้ยาแถวบ้านขโมยไป เพราะบิดาของเขาเปิดร้านแต่ไม่เฝ้าเหมือนทุกครั้ง พออาทิตย์รู้เข้า และไปตามของคืน ก็เกิดเรื่องชกต่อยกันจนเลือดตกยางออก ส่วนผู้เป็นบิดานั้น ก็ยังคงเมาไม่รู้เรื่อง วันถัดไปถึงได้ถามเขาว่า “หน้าเอ็งไปโดนอะไรมา?”          ด้วยเหตุนี้แหละที่อาทิตย์ต้องจ้างเจ้าขาวเด็กรุ่นน้อง ซึ่งเป็นญาติห่างๆให้มาทำงานด้วย โดยอยู่กินเสียที่บ้านด้วยกันเลย          “เปิดแล้วต้องเฝ้าด้วยนะพ่อ เดี๋ยวของหาย ไม่ใช่ให้ไอ้ขาวมันทำอยู่คนเดียว ให้มันได้พักบ้าง”          “เออน่าๆ เอ็งนี่ยุ่งจริงเชียว เปิดก็ว่าไม่เปิดก็ว่า” คนปลายสายบ่นอุบ          “พ่อ หลวงลุงฝากบอกมาว่าอย่ากินเหล้าให้มากนัก เดี๋ยวจะเป็นตับแข็ง” เด็กหนุ่มอ้างถึงหลวงลุงเพราะเขาเคยบอกผู้เป็นบิดาไปหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยได้ผล          “ อุบ๊ะ! เป็นพระมายุ่งกับฆราวาสทำไม เอ็งไปถามหลวงลุงเอ็งนะ ว่ามีคนเอาเหล้ามาถวายบ้างหรือเปล่า? ถ้ามี เอ็งแบ่งมาให้พ่อบ้าง เอาเหล้านอกนะโว้ย”          “โธ่พ่อ! หลวงลุงเป็นพระจะมีใครเอาเหล้ามาถวายล่ะ ของอย่างงั้นใครเขาทำกัน”          ตืด!!!!!          เสียงปลายสายดังขาดหายไป คงเป็นเพราะเหรียญที่ยอดเตรียมไว้ล่วงหน้าหมดลง เด็กหนุ่มวางหูโทรศัพท์ลง คิดจะต่อโทรศัพท์ไปหาบิดาอีกครั้ง จึงหยอดเหรียญแล้วกดระหัสทางไกล แต่แล้ว เขาก็เกิดเปลี่ยนใจ กดหมายเลขบ้านปลายสายที่ต่างออกไป          สัญญาณเรียกดังอยู่สองสามครั้งก็มีคนยกหู          “ฮัลโหล” เสียงชายวัยกลางคน ฟังดูดุดันน่าเกรงขามจนอาทิตย์ตกใจไปครู่หนึ่ง          “ฮัลโหล!” เสียงทางโน้นเรียกย้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นกว่าเดิม จนชายหนุ่มสะดุ้งโหยง พอตั้งสติได้จึงบีบเสียงให้แหลมเล็ก ตอบกลับไป          “ฮะ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ขอสายพลอยค่ะ” อาทิตย์เหงื่อแตก ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เสียงทางโน้นเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตอบกลับมาว่า          “รอซักครู่”          เด็กหนุ่มถอนหายใจโล่งอก ยกชายเสื้อกั๊กวินโบกเรียกลมให้ตนเอง ได้ยินเสียงแว่วจากทางโน้นดังเข้ามาในโทรศัพท์    “พลอย พลอยลูก โทรศัพท์ กะเทยที่ไหนก็ไม่รู้โทรฯมา” อ้าวนี่เสียงเขาไม่เหมือนผู้หญิงสักนิดหรอกเหรอ เด็กหนุ่มคิดในใจ          “ฮัลโหล” เสียงใสๆดังขึ้นที่ปลายสายในที่สุด          “คิดถึงจังเลย” อาทิตย์หยอดคำหวานเป็นสิ่งแรกเมื่อแน่ใจว่าเจ้าของเสียงคือใคร เด็กสาวที่ปลายสายหัวเราะคิก          “เหมือนกัน....แล้วนี่จะกลับมาวันไหน?”          “ว่าจะโทรมาบอกเรื่องนี้แหละ พ่อพลอยนี่ยังเสียงดุเหมือนเดิมเลยเนอะ ซันกลัวจนฉี่จะราดแล้วเนี่ย” คนทางโน้นยังคงหัวเราะขัน          “บ้าเหรอ พ่อพลอยใจดีจะตาย ว่าแต่ตกลงจะกลับมาเมื่อไหร่?”          เด็กหนุ่มหน้านิ่ว ชักจะหวั่น กลัวว่าคนทางปลายสายจะไม่พอใจในคำตอบของตน          “ซันคงยังไม่ได้กลับอ่ะ ว่าจะขับมอเตอร์ไซด์รับจ้างหาเงินไปก่อน เงินมันดีมากเลยนะ” อาทิตย์ใช้น้ำเสียงออดอ้อนเป็นไม้ตาย หวังว่าคนที่ปลายสายจะเข้าใจ แต่คนทางโน้นกลับเงียบอึ้งไปครู่ใหญ่ จนเด็กหนุ่มต้องขานเรียก          “พลอย...พลอย..ยังอยู่หรือเปล่า?”          “อยู่”          “แล้วทำไมเงียบไปล่ะครับ?”          “ไหนว่าจะกลับมาลุ้นผลเอ็นฯกับพลอยไง?” น้ำเสียงกระเง้ากระงอดที่ได้ยิน ทำให้อาทิตย์นึกสีหน้าของผู้พูดออกทันที ว่าคงจะทำหน้าง้ำปากแหลม ตาแดงเรื่อๆ ซึ่งใช้ได้ผลกับเขาทุกครั้งตลอดสามปีที่คบเป็นแฟนกันมา          “กว่าผลเอ็นท์จะออกมันก็อีกตั้งเดือนแน่ะพลอย ซันยังไม่รู้เลยว่าจะสอบติดหรือเปล่า ถ้าสอบไม่ติด ซันก็จะกลับไปใช้สิทธิ์ต่อ ปวส.ที่เดิม ซันต้องหาเงินค่าเทอมนะครับ”          “ก็กลับมาทำงานซ่อมรถที่อู่ก็ได้นี่นา” เด็กสาวปลายสายยังยกเหตุผลมาเพื่อให้เด็กหนุ่มเปลี่ยนใจ          “ซ่อมรถไม่ค่อยได้ตังค์หรอกพลอย อย่างเก่งก็แค่ปะยาง แผลละสามสิบบาท ตัดโซ่รถข้อละสิบบาท นานๆถึงจะมีคนเอารถมายกเครื่องทีนึง แบ่งกันกับไอ้ขาวยังจะไม่พอกินเลย” เด็กหนุ่มยกเหตุผลของตัวเองกลับไปบ้าง แต่ปลายสายยังคงเงียบอีกเช่นเดิม เขารู้ว่าเธอกำลังงอน เพราะปิดเทอมหน้าร้อนตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาและเธอเคยใช้เวลาอยู่ร่วมกันเสมอ จนพลอยอาจจะคิดว่าปิดเทอมใหญ่คราวนี้อาทิตย์ไม่มีเวลาให้กับเธอ          “น้าพลอยน้า.....ขับรถที่นี่เงินดีจะตาย ซันสัญญาว่าจะกลับไปก่อนประกาศผลสอบ” เด็กหนุ่มอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวาน          “ตามใจละกัน แต่ถ้ากลับมาไม่ทันประกาศผลเอ็นท์ เรามีเรื่องกันแน่!” พูดจบก็วางหูโทรศัพท์ดังเปรี้ยงโดยไม่ทันได้ร่ำลา          “พลอย..พลอย...”          เด็กหนุ่มวางหูโทรศัพท์ ถอนหายใจอ่อนแรง วันนี้เขาถอนหายใจบ่อยจนเขาเองยังรู้สึกตัว คงเป็นเพราะเจอเรื่องหนักๆมาเยอะ อุตส่าห์โทรศัพท์หาหญิงคนรักเพื่อหวังจะได้กำลังใจ แต่กลับกลายเป็นว่าถูกงอน          สำหรับพลอย คงต้องปล่อยให้เธองอนไปก่อน เพราะวันนี้ อาทิตย์เหนื่อยล้าจนขี้เกียจจะอธิบายอะไรแล้ว ปล่อยให้งอนไปก็ดี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา พลอยคุ้นเคยกับการเรียกร้องจากอาทิตย์เสียจนเคยตัวแล้ว แม้แต่การเข้ามาสอบเอ็นทรานซ์ในกรุงเทพฯ ก็เป็นสิ่งที่พลอยต้องการให้เขาทำ เนื่องจากพลอยสอบเข้ามหาวิทยาลัยโดยวิธีรับตรงไปเรียบร้อยแล้ว เธอจึงโน้มน้าวจิตใจเขาในมาสอบเอ็นทรานซ์เพื่อที่จะได้เรียนสถาบันเดียว จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น โดยที่ไม่มีผู้ปกครองของฝ่ายหญิงมาคอยขัดขวาง          ทีแรกเด็กหนุ่มตั้งใจจะเรียนต่อระดับประกาศณียบัตรวิชาชีพชั้นสูงที่สถาบันแห่งเดิม เพราะได้สิทธิ์โดยคะแนนเฉลี่ยสะสมมาดีอยู่แล้ว แต่ในที่สุด ก็ทนลูกอ้อนของแฟนสาวไม่ไหว ยอมพากเพียรอ่านหนังสือเตรียมสอบเอ็นทรานซ์ เพื่อที่จะได้เรียนสถาบันเดียวกันกับสาวคนรัก และนี่คือเหตุผลว่าทำไมอาทิตย์จึงเลือกคณะที่จะเข้าเรียนเพียงอันดับเดียว จากที่เลือกได้สี่อันดับ          ปล่อยให้งอนไปก่อนก็ดี แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เขาจะโทรฯกลับไปง้อ เผื่อบางทีพลอยจะคิดได้ว่า อาทิตย์ไม่เคยขัดใจพลอยเลยซักครั้ง นอกจากครั้งนี้ครั้งเดียว          เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนอนตรงข้างชานชลาสถานีรถไฟเล็กๆแห่งนั้นอีกครั้ง นิ่งเนิ่นนาน เออหนอ ตั้งแต่เข้ามาอยู่กรุงเทพฯ แม้แต่พระจันทร์เขาก็ไม่เคยเห็น อาจจะเป็นเพราะแสงสีจากในเมืองสาดส่องทั้งวันคืน สมกับที่ได้รับฉายาว่าเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับ แต่คืนนี้ พอสังเกตุที่ท้องฟ้า ชายหนุ่มกลับได้พบดวงดาวนับหมื่นนับพัน ส่องแสงวิบวับมายังมนุษย์ตัวเล็กๆคนนึงบนโลกนี้อย่างเขา กรุงเทพฯก็มีดาวแฮะ งั้นชีวิตกูก็อาจจะพอมีความหวังอยู่บ้าง อาทิตย์นึกในใจ แล้วยิ้มเศร้าๆกับตัวเอง . . ............. จบตอนที่สองค่ะ ฝากติชมเช่นเดิมนะคะ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 22:23:21

ความคิดเห็นที่ 24 ยังไม่ได้อ่านแต่ขอแนะนำเรื่องจัดหน้าละกันค่ะ ลองใช้ ctr f ของ word เลือก replace ให้แทนที่จาก "เค้า" เป็น "เขา" ก็ได้ค่ะ จะได้ไม่ต้องมานั่งหาเอง แต่ต้องระวัง สมมติ ต้องการเปลี่ยนจาก "เขา" เป็น "เค้า" ต้องระวัง เดี๋ยวจะกลายเป็น "ภูเค้า" ขึ้นมาล่ะยุ่ง พอจะแปะ ก๊อบจาก word ใส่ notepad ก่อนก็ได้ ที่ถนนฯ เราจะแปะแต่ละตอนโดยการขั้นกระทู้ใหม่ค่ะ จะไม่ใช้กระทู้เดิมแปะ ถ้าสังเกต คนอื่นธแปะชื่อเรื่อง แล้วระบุว่าเป็นตอนที่เท่าไร จำกัดไม่เกินวันละ 3 กระทู้เพราะจะทำให้กระทู้ีนอื่นตกเร็วเกินไป (แต่โดยมากก็แปะอย่ซมากวันหนึ่งแค่หนึ่งกระทู้แหละ คนอ่านตามไม่ทัน) คร่าวๆ ก็ประมาณนี้ค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 23:09:30

ความคิดเห็นที่ 25 ชีวิตตัวละครน่าสนใจครับ คำที่ถูกแบนจนต้องหลบไปใช้คำอื่นก็เข้าใจ^^ และปัจจุบัน วัยรุ่น เวลาคุยกัน ก็มักใช้ภาษาแบบนี้จริงๆ เห็นด้วยกับคุณ : peiNing ครับ จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 55 04:57:13

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณทุกคำแนะนำนะคะ จะลองนำไปใช้ดูทุกอย่างเลยค่ะ เดี๋ยวตอนที่3 และตอนต่อๆไปจะลงกระทู้ใหม่ค่ะ อย่างตอนที่สองที่เอามาลง พอได้อ่านดูอีกก็ยังเห็นจุดบกพร่องเต็มไปหมด คงต้องกลับไปอุด ไปแก้อีกหลายที่เลย แม้แต่ตอนที่หนึ่งก็เหมือนกัน พออ่านแล้วมันอายๆตัวเองยังไงก็ไม่รู้ ขอบคุณที่ช่วยอ่าน ติชม และช่วยแนะนำนะคะ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 55 11:41:14