ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 15 บอกเป็นนัย         เสียงคนด้านนอกกระโจมดังอื้ออึงขึ้น ฉันยืดตัวตรงช้าๆ รู้สึกเมื่อยสันหลังอย่างที่สุด นั่งคู้พิงเตียงอยู่ทั้งคืนไม่ได้นอนเพื่อเฝ้าอาการขององค์ชายสิบสาม ใจก็คิดถึงใครอีกคนหนึ่งซึ่งร่วมสายเลือดเดียวกับเขา         ฉันคิดจะลุกขึ้นยืนแต่พบว่ามือของฉันยังถูกองค์ชายสิบสามเกาะกุมอยู่ ฉันไม่กล้าเอามือออกเพราะกลัวกวนเขาตื่น เมื่อคืนกว่าเขาจะหลับได้ตั้งนาน ให้เขานอนพักอีกหน่อยดีกว่า ว่าแล้วฉันก็ขยับเปลี่ยนท่าเอาหลังพิงขอบเตียงและแหงนหน้ามองยอดกระโจม          “เสี่ยวเวย!” ตงเหลียนเลิกผ้าม่านเข้ามาเห็นฉันก็ตะลึง           ฉันยิ้มเจื่อนให้ เธอค่อยๆ ย่องมาก้มมองมือที่กุมแน่นของเราทั้งสองแล้วก็หันไปหยิบข้าวของบางอย่างเดินไปหน้าประตู ฉันมองตามแบบไม่คิดอะไร เธอเลิกม่านเตรียมออกไปแต่ก็ชะงัก หันกลับมาพูดกับฉันเสียงค่อย          “เจ้าดูแลองค์ชายสิบสามเถอะนะ ข้าจะไปทางองค์ชายสี่...เจ้า...เฮ้อ...” ตงเหลียนถอนหายใจจ้องมองตาฉันแล้วก็เดินจากไป          ในที่สุดก็มีวันนี้จนได้ ฉันมองไปที่ม่านประตูกระโจม เมื่อคืนตงเหลียนก็เลิกม่านมาดูฉันด้วยแววตาสงสารเหมือนเมื่อกี้          สายลมยามเช้าแทรกผ่านช่องโหว่เข้ามาด้านใน ฉันสูดลมหายใจเข้าทางปากอย่างคนกระหายน้ำ แล้วก็หันกลับมาด้วยความดีใจเมื่อองค์ชายสิบสามกำลังยิ้มมองฉัน สีหน้าสดชื่นขึ้นเป็นกอง ฉันไม่สนใจที่เขาบีบมือฉันจนเจ็บ เอาแต่มองเขาแน่วนิ่ง...และยิ้มให้          องค์ชายสิบสามเห็นฉันยิ้มดีใจก็ไม่พูดไม่จาดึงฉันเข้าหาอย่างแรง ฉันถูกดึงไปนั่งบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว รู้สึกเก้อๆ เขินๆ เหมือนกันเลยรีบถอยห่าง แต่ก็ไม่กล้ารุนแรงเพราะกลัวจะทำให้เขาเจ็บแผล แค่เขาเห็นท่าทางฉันเป็นแบบนี้ก็ทำท่าจะลุกขึ้นนั่งให้ได้ ฉันตกใจรีบเข้าไปประคอง          “เจ้าอย่าเพิ่งลุกสิ แผลของเจ้า...โอย...” พูดยังไม่ทันจบฉันก็ต้องร้องออกมาเพราะรู้สึกหน้ามืดกะทันหัน รอจนสายตากลับมาเป็นปกติอีกครั้งก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของอิ้นเสียงประชิดใบหน้าของฉันพอดี ฉันหันข้างหลบวูบ ใบหน้าแดงเรื่อด้วยความอาย มือหนึ่งเผลอผลักเขาออก          “ซี้ด...” องค์ชายสิบสามขมวดคิ้วเจ็บ          ฉันรีบชักมือกลับ สวรรค์! ลืมไปเลยว่าเขาบาดเจ็บตรงหน้าอก ฉันคิดจะยื่นมือไปสำรวจดู แต่เขากลับจับมือฉันดึงลงไปนอนที่เตียงแทน ปล่อยให้เขาลูบไล้ใบหน้าอย่างแผ่วเบา           ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเขาอย่างไม่รู้ตัว นัยน์ตานั้นอ่อนละมุนดังคลื่นทะเลที่คล้ายกับจะกลืนฉันให้หายไป          ตัวของฉันถูกทับจนรู้สึกถึงน้ำหนักที่หนักอึ้งแทบหายใจไม่ออก ฉับพลันนั้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ใช่เด็กชายตัวน้อยแล้ว          “เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วใช่หรือไม่ เจ้ารู้ไหม เมื่อวานข้าตกใจแทบแย่ที่เห็นเจ้าโผล่มาเช่นนั้น...” เสียงขององค์ชายสิบสามแหบพร่า          ฉันกะพริบตาปริบๆ เห็นแววตาที่แฝงด้วยความหวาดวิตก ฉันยิ้มแล้วยิ้มอีกยื่นมือไปจัดผมที่ยุ่งเหยิงให้เขา           “ข้าก็ตกใจแทบแย่เหมือนกัน ดีเหลือเกินที่ไม่มีใครเป็นอะไร”           อิ้นเสียงจับมือฉันขึ้นไปจูบเบาๆ          “อย่าทำอย่างนี้อีกนะ อย่าทำให้ข้าตกใจอีก อย่าห่างจากข้าอีก...” เขาหยุดมองฉันครู่หนึ่ง “มีเพียงข้า...ได้หรือไม่”          เสียงขององค์ชายสิบสามเบาแสนเบา แต่กลับชัดเจนที่ข้างหู ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาดำขลับคู่นั้นของเขา ในใจแวบภาพดวงตาอีกคู่ขึ้นมา...โอ๊ย! เจ็บเหลือเกิน! หัวใจเหมือนถูกมีดทื่อๆ เฉือนเอาเนื้อชิ้นหนึ่งออกไป...ฉันหลับตาลงรอให้ความเจ็บปวดนั้นผ่านไป          “เสี่ยวเวย?” เสียงองค์ชายสิบสามดังขึ้นอย่างไม่มั่นใจ          ฉันผ่อนลมหายใจออกทางปาก ลืมตาขึ้นช้าๆ มองใบหน้าวิตกกังวลของเขา ดวงตาของเขาดูเฝ้ารอและหวาดหวั่น ฉันรู้สึกปวดร้อนที่ตาขึ้นมาทันที เขากลัวคำปฏิเสธมากขนาดนี้เชียว คนฉลาดอย่างเขาจะดูไม่ออกได้อย่างไรว่าฉันลังเล         “ได้” ฉันตอบเบาๆ แต่ชัดเจนแน่วแน่อย่างที่สุด!          องค์ชายสี่ยังมีแผ่นดินที่ปรารถนา แต่องค์ชายสิบสามผู้นี้มีเพียงฉัน ไม่ว่าวันข้างหน้าเหตุการณ์จะไปในทางไหน ในเมื่อฉันไม่เห็นอนาคตก็ขอทะนุถนอมสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ดีที่สุดละกัน ฉันชัดเจนในใจ ต่อไปภายหน้าฉันอาจจะอาลัยอาวรณ์องค์ชายสี่ อาจจะห่วงใยเขา หรืออาจถึงขั้นทำอะไรหลายๆ อย่างเพื่อเขา แต่ฉันจะอยู่เคียงข้างกายขององค์ชายสิบสามเพียงคนเดียวจวบจนวันที่ฉันต้องจากไป          ความคิดผ่านเข้ามาในหัวมากมายเพียงชั่วพริบตา ตรงหน้าของฉันมีเพียงภาพความดีใจที่ปิดไม่มิดขององค์ชายสิบสามเท่านั้น ฉันเลยอดดีใจไปด้วยไม่ได้ ฉันตัดสินใจไม่ผิดหรอก ไม่ผิด...         “อิ้นเสียง...” ฉันหลับตาเรียกชื่อของเขาเบาๆ สัมผัสนุ่มละมุนจรดลงบนริมฝีปากของฉัน ขยับเคลื่อนอย่างอ่อนโยนและรุนแรงขึ้นทุกขณะ ฉันรับมันด้วยความตั้งใจ ทั้งตัวถูกโอบล้อมด้วยสัมผัสที่เร่าร้อนจนร่างกายผะผ่าว ทว่าน้ำตากลับไหลหยดออกมาอย่างเงียบเชียบ         “เสียวเวย?” องค์ชายสิบสามรู้ถึงน้ำตาของฉันแล้ว เขาหยุดชะงักมองฉันด้วยความงุนงง แล้วความเจ็บปวดก็ฉายวาบในดวงตา           ฉันเงยขึ้นมองเขาด้วยดวงตาพร่าเลือน          “ทำไม ไม่เคยเห็นคนร้องไห้เพราะความดีใจเหรอ”           เขาชะงักก่อนจะหัวเราะแล้วก้มลงมาจูบรอยน้ำตาของฉันด้วยความลุ่มหลง         “ฮ่าๆๆ เสี่ยวเวย...เสี่ยวเวยของข้า...”          ฉันไม่กล้าคิดเลยจริงๆ ว่าทำไมตัวเองถึงร้องไห้ รู้แต่ว่าหยุดน้ำตาไม่ได้ องค์ชายสิบสามไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเอาแต่จูบลบหยดน้ำตาของฉันจนหมด แต่ใจของฉันกลับร้องไห้...ที่แท้ฉันก็เป็นผู้หญิงเลวๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง ฉันใช้ช่วงเวลานี้ขจัดความทุกข์ในใจออกไปพร้อมกับน้ำตา เหลือเพียงความอบอุ่นที่เขามอบมาให้แทบหมดหัวใจ แล้วฉันก็ลืมตาขึ้นมองดวงตาที่เปี่ยมด้วยความเชื่อมั่นไว้วางใจของเขา หัวใจพลันแจ่มใสขึ้นมา ฉันยื่นมือไปประคองใบหน้าเขาเข้ามาหาแล้วจุมพิตเขาเบาๆ เขาอึ้งตะลึง แต่แล้วก็หัวเราะออกมา         “หึๆๆ! ดูท่าอาการขององค์ชายสิบสามคงจะไม่มีเรื่องให้ห่วงแล้ว!” จู่ๆ เสียงเย้ยเยาะกระแทกกระทั้นก็ดังขึ้น         ฉันตกใจรีบผละออกจากองค์ชายสิบสาม ที่แท้องค์ชายสิบสี่กำลังยืนมองหัวเราะคิกคักอยู่ตรงประตูกระโจม ในมือเขาอุ้มลูกหมาที่เพิ่งเกิดเพียงไม่กี่เดือนมาด้วยตัวหนึ่ง หน้าของฉันแดงระเรื่อขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นจากเตียงเพื่อทำความเคารพ         “หม่อมฉันถวายบังคมองค์ชายสิบสี่! ทรงพระเกษมสำราญเพคะ!” ในใจพะว้าพะวังเต็มที่ เฮ้อ...ฉันก้มหน้ายิ้มเยาะตัวเอง มีหวังชื่อเสียงของฉันจะได้กระฉ่อนขึ้นไปอีกแน่          “อืม ลุกขึ้นเถิด” องค์ชายสิบสี่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบสุดๆ         “เพคะ” ฉันรีบหันตัวไปหลบยืนอยู่ด้านหนึ่งด้วยท่าทางสำรวม หน้าของฉันก้มมองพื้นอยู่ตลอด แต่ก็รู้สึกได้ว่าแววตาวาวโรจน์ขององค์ชายสิบสี่ยังคอยจ้องตัวฉันอยู่          “น้องสิบสี่ ลำบากเจ้าต้องคอยห่วงแล้ว” องค์ชายสิบสามกล่าวเสียงดังกังวาน ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่า ในน้ำเสียงนั้นแฝงความขุ่นเคือง           “หึๆๆ เห็นท่านไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เมื่อวานเสี่ยงภัยมากจริงๆ มาเจอกับแม่หมีที่ไม่ได้จำศีลเสียได้” องค์ชายสิบสี่วางท่าผึ่งผาย          ฉันเหลือบเห็นองค์ชายสิบสามคิดจะลุกขึ้นนั่ง จึงรีบเข้าไปประคองเขาพร้อมจัดหมอนให้เขาเอนพิงได้สบาย แต่พอฉันจะถอยเขาก็กลับจับข้อมือฉันไว้ ฉันยิ้มพลางเหลือบตาไปมองเขา แต่พอเจอเข้ากับสายตาจ้องจับผิดขององค์ชายสิบสี่ รอยยิ้มบนใบหน้าก็มลายหายไปทันที รู้สึกเหมือนสายตาขององค์ชายสิบสี่วาวขึ้นด้วยความโกรธ ลูกหมาในมือถูกบีบจนส่งเสียงร้องออกมา แต่เพียงแวบเดียวเขาก็หันไปยิ้มพูดกับองค์ชายสิบสามต่อ          องค์ชายพวกนี้นี่! ฉันแอบขมุบขมิบปากบ่นขณะเดินหลบไปอีกข้างเพื่อจะหยิบเหยือกบนลังถึงแล้วจัดนมอุ่นสองแก้วมาให้พวกเขา ขณะที่กำลังจะหันตัวเดินกลับไป องค์ชายสิบสี่ก็เรียกขึ้น         “เสี่ยวเวย” เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาเรียกแบบนี้ รู้สึกไม่คุ้นเลย แต่ก็ต้องหันกลับมามอง          “อยากจะถามเจ้าสักหน่อย เมื่อวานเจ้าทำเช่นไรให้หมีตัวนั้นผละออกจากองค์ชายสิบสามได้” องค์ชายสิบสี่ยิ้มแฉ่งถาม องค์ชายสิบสามก็ทำท่าสนใจ          ฉันกลืนน้ำลายไม่อยากบอกความจริง แต่คิดหาคำอ้างดีๆ ไม่ออกเลยเลือกเล่าให้รวบรัดที่สุด พอพูดจบฉันก็ก้มหน้างุดรอรับปฏิกิริยา แต่รออยู่พักใหญ่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นดู เห็นองค์ชายสิบสี่มองฉันด้วยท่าทางครุ่นคิด องค์ชายสิบสามก็กลับมองฉันด้วยท่าทางภาคภูมิใจ เอ๋...มีอะไรน่าพอใจเหรอ         “เจ้าฉลาดแท้” องค์ชายสิบสี่ค่อยพูดออกมา ใบหน้าดูสงบนิ่ง แต่แววตากลับลุกโชนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้          ฉันก้มหน้าไม่กล้าสบตาองค์ชายสิบสี่         “หม่อมฉันมิกล้า เพียงเพราะร้อนใจวู่วาม อีกทั้งยังบังเอิญเพคะ”         “เสี่ยวเวย เจ้าไปเถอะ ไปทูลพระนางเต๋อเฟยว่าข้าค่อยยังชั่วแล้ว พระนางจะได้ไม่ทรงวิตกกังวล และให้คนทำสำรับมาด้วยนะ” จู่ๆ องค์ชายสิบสามก็สั่งขึ้น         “เพคะ” ฉันทำท่าคารวะแล้วค้อมหัวถอยออกมา          พอเดินไปถึงประตูก็ได้ยินเสียงองค์ชายสิบสี่พูดกลั้วยิ้ม “เสด็จพ่อทรงเป็นห่วงยิ่งนัก เมื่อวานตรัสถามเสด็จแม่เป็นการใหญ่ ซ้ำยังทรงส่งให้ท่านหมอใหญ่ซุนเซิ่งขุยแห่งสำนักแพทย์หลวงมาดูท่านด้วย ดูเหมือนวิชาแพทย์ของเขาจะดียิ่ง ต่อให้กระดูกท่านไม่แข็งเท่านี้ เพียงชั่วข้ามคืนก็กลับมาหน้าชื่นตาบานได้เช่นกัน”           “ลำบากเสด็จพ่อต้องทรงกังวลพระทัยไปด้วย อีกประเดี๋ยวคงต้องส่งคนไปถวายพระพรพระองค์” องค์ชายสิบสามกล่าวด้วยความเคารพยกย่อง          ฉันเปิดม่านออกไปเงียบๆ กำลังจะปล่อยม่านลงก็ได้ยินองค์ชายสิบสี่พูดขึ้นอีก         “ดูเหมือนพี่สี่ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว เมื่อครู่ยังมาเยี่ยมท่านด้วย”          ฉันตะลึงยืนค้างอยู่นอกกระโจม ได้ยินเสียงองค์ชายสิบสามพูดเสียงตื่นตระหนก         “พี่สี่หรือ! เขาไม่ได้มานี่!”         “อย่างนั้นหรือ แต่ตอนที่ข้ามาเห็นพี่สี่ยืนอยู่หน้ากระโจมได้พักใหญ่ ครั้นเดินมาใกล้จะเรียกเขาก็กลับผละไป”         ฉันไม่ได้ฟังต่อแล้วว่าเขาพูดอะไร เดินกำมือห่างมาจากกระโจมโดยไม่รู้ทิศทาง สุดท้ายก็ทนไม่ไหวทรุดนั่งลงตรงข้างกระโจมหนึ่ง         เขามาแล้ว เขาได้ยินอะไรบ้าง แต่เขาก็ไปแล้ว... ความคิดวนเวียนเหมือนผึ้งแตกรัง แถมยังบินหวึ่งๆ รอบตัวฉัน ในใจฉันเหมือนกำลังโบกไม้โบกมือไล่ปัดพวกมันไปให้พ้น แต่ก็กลับถูกมันต่อยจนเจ็บ ฉันนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น อดกลั้นความเจ็บปวดในใจ ฉันให้สัญญากับองค์ชายสิบสามไป แต่กลับผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับองค์ชายสี่...          ‘อีกประเดี๋ยวจะกลับมาเพคะ...’           “เสี่ยวเวย ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่เล่า”           ตงเหมยร้องทัก ฉันเงยหน้าขึ้นมองอย่างงุนงง เธอรีบเดินเข้ามาหา          “ตงเหลียนบอกว่าเจ้าอยู่กับองค์ชายสิบสาม พอข้าไปหา พระองค์ก็ว่าเจ้าออกมาคารวะพระนางตั้งนานแล้ว ข้าร้อนใจจนไฟจะลุก แต่เจ้ากลับมานั่งเอ้อระเหยอยู่กลางทาง!”           ตงเหมยพูดรัวราวกับปะทัด         “ฮึๆ” ฉันอดหัวเราะไม่ได้         “ยังจะหัวเราะอีก”           ฉันลุกขึ้นยืน ยิ้มพูดขัดจังหวะเธอ “เจ้ามาหาข้ามีอะไรเหรอ”           ตงเหมยชำเลืองมองด้วยหางตา          “มัวแต่เคืองเจ้าจนเกือบลืมธุระเลยเชียว พระนางทรงให้หาเจ้าน่ะสิ รีบไปเถอะ!”          “อืม” ฉันเดินตามตงเหมยไป เธอหันมามองฉันแวบหนึ่ง           “เจ้าไม่ได้นอนทั้งคืนเลยหรือ สีหน้าไม่ชวนมองเลย...ได้ฟังจากองครักษ์เล่าเรื่องเมื่อวานมาบ้าง เจ้า...เจ้ามิได้บาดเจ็บใช่หรือไม่” เธอถามด้วยความห่วงใย           ฉันยิ้ม รีบเร่งฝีเท้าตามแล้วจับมือตงเหมยเดินไปด้วยกัน          “ขอบคุณท่านที่เป็นห่วง ข้าน้อยปกติดีทุกอย่าง”          “ฮึๆๆ!” ตงเหมยหัวเราะพรืด “เจ้านี่นะ จริงๆ เชียว”           ฉันเดินตามตงเหมยมาถึงกระโจมที่เมื่อคืนมาดูแลองค์ชายสี่จึงเผลอหยุดเท้า ตงเหมยชะงักไม่เข้าใจ          “เมื่อคืนพระนางท่านบรรทมไม่หลับทั้งคืน พอเช้าก็รีบเสด็จมา จริงๆ ทรงคิดจะเสด็จเยี่ยมองค์ชายสิบสามด้วย แต่ตงเหลียนว่าเจ้าอยู่ที่นั่น จึงทรงให้ข้าไปตามเจ้ามา เจ้ามีอะไรหรือ”           “ไม่มีอะไร เข้าไปกันเถอะ” ฉันรู้สึกเหมือนขาหนักเป็นพันชั่ง แต่ก็ยังเร่งเท้าเดินเข้าไป           “เสี่ยวเวย”           ฉันกำลังจะเข้าไปตงเหลียนก็เรียกฉันไว้อย่างสงสัย ฉันหันไปมอง เห็นเธอทำท่าละล้าละลัง           “ทำไมเจ้าจึงยิ้มเช่นนั้นเล่า”            ฉันกะพริบตายิ้มกว้างขึ้นอีกแล้วก็เลิกม่านเข้าไป ทำไมถึงยิ้ม? เหอะๆๆ ฉันหัวเราะขมขื่นในใจ...ก็เพราะฉันไม่อยากร้องไห้น่ะสิ           ฉันเข้ามาในกระโจม สิ่งแรกที่ทักทายฉันก็คือกลิ่นหอมของต้มเห็ดหูหนูขาว พระนางเต๋อเฟยประทับบนขอบเตียง กำลังป้อนอาหารให้องค์ชายสี่ทีละคำๆ พระพักตร์ของพระนางอบอุ่นละมุนละไมเปี่ยมด้วยความรักทะนุถนอม ฉันตะลึงงัน ไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของพระนางมาก่อน ส่วนใหญ่พระนางจะแสดงความรักเอ็นดูแต่กับองค์ชายสิบสี่ ดูทีคนเป็นแม่ยังไงก็ต้องรักลูกของตัวเองทั้งนั้น ฉันค่อยๆ ก้าวเข้าไปอย่างแผ่วเบาแล้วถวายความเคารพด้วยความนอบน้อม            “หม่อมฉันถวายบังคมพระราชชายาและองค์ชายสี่ ขอทรงพระเกษมสำราญเพคะ”           “อืม ลุกขึ้น” พระนางไม่ได้ทรงหันมามองฉัน เพียงแต่ตรัสเสียงอ่อนโยนพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปากให้องค์ชายสี่             ฉันแอบมองดูเห็นองค์ชายสี่ยังคงหลับตาเหมือนเดิม แต่สีหน้าแดงก่ำผิดปกติ หัวคิ้วก็ขมวดกันหน่อยๆ            “เสี่ยวเวย...”          “อ๊ะ เพคะ” ฉันมัวแต่มององค์ชายสี่ พระราชชายาทรงหันมามองทางฉันแล้ว           “เมื่อวานให้เจ้ามาปรนนิบัติองค์ชายสี่ไม่ใช่หรือ เหตุใดไปทางองค์ชายสิบสาม หืม...” พระนางตรัสเสียงเรียบ แต่กลับแฝงอำนาจกดดัน          ฉันสะอึก ก้มหน้าลงอย่างอัตโนมัติ จะให้ฉันพูดยังไงล่ะ บอกว่าห่วงองค์ชายสิบสามก็เลยทิ้งองค์ชายสี่ไปเหรอ สมองฉันหมุนติ้ว ลองคิดหาถ้อยคำโกหกแต่ก็กลัวไปไม่รอด เพราะองค์ชายสี่เป็นพยานยืนยันได้ ส่วนตงเหลียนก็คงทูลเล่าแต่ความจริง คิดแล้วคิดอีก เหมือนพูดอะไรก็ไม่ถูกไปหมด แป๊บเดียวเหงื่อก็ผุดซึมเต็มหน้าผาก ฉันกัดฟันในใจกำลังจะอ้าปากพูด... จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 06:47:49

ความคิดเห็นที่ 2          “เสด็จแม่ ลูกให้เสี่ยวเวยไปเอง เมื่อวานน้องสิบสามบาดเจ็บเพราะลูก ลูกวิตกกังวลจึงใช้นางไปดูแทน”          พระนางทรงนิ่งอึ้งทอดพระเนตรองค์ชายสี่ ฉันเองก็อึ้ง อย่าว่าแต่ฉันเลย คนที่อยู่ในห้องนี้กว่าครึ่งก็ล้วนจ้องไปที่เขาแล้วก็หันมาไล่มองฉัน ความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นภายในกระโจมแห่งนี้ บ้างตกตะลึง บ้างคลางแคลง บ้างอิจฉา และก็มีที่วางสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์           “อย่างนั้นหรือ ดูทีคนที่ลำบากที่สุดก็คือเสี่ยวเวย เหนื่อยมาทั้งวัน ตอนกลางคืนยังต้องวิ่งไปวิ่งมาสองฝั่ง” ท่าทางของพระนางกลับมาเป็นปกติและทรงแย้มพระโอษฐ์บางๆ           ตงเหมยซึ่งอยู่ข้างๆ รีบเข้ามาหยอกเย้า          “จริงเพคะ พระนางท่านต้องปูนรางวัลให้นางแล้วล่ะเพคะ”           คนอื่นๆ แม้จะคิดไปต่างๆ นานา แต่ก็รีบหัวเราะสมทบ ฉันได้แต่ยิ้มซื่ออยู่ที่เก่า ใครจะกล้าแสดงอารมณ์อะไรออกไป เดิมคิดว่าที่องค์ชายสี่ไปหาเมื่อเช้านี้คงจะตัดใจวางมือแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขากลับทำเหมือนต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง           “เช่นนี้ดีกว่า แม่จะไปดูน้องสิบสามของเจ้าสักหน่อย เจ้าพักผ่อนให้ดีเถอะนะ” พระนางทรงลุกขึ้นอย่างแช่มช้า          “พ่ะย่ะค่ะ ลำบากเสด็จแม่ให้ทรงเป็นห่วงแล้ว” องค์ชายสี่คิดจะลุกขึ้น แต่ถูกพระนางกดยั้งเบาๆ           พระนางดำเนินมาถึงข้างตัวฉันก็ทรงหยุดยิ้มพูด “เสี่ยวเวย เจ้าอยู่คอยรับใช้ทางนี้เถิดนะ อีกประเดี๋ยวหมอตำรับหลวงจะมาตรวจชีพจรและออกใบสั่งยา เจ้าดูให้เข้าใจแล้วนำไปต้มให้ดี เช่นนี้ข้าถึงวางใจ หากเรียบร้อยแล้วข้าจะให้คนมาแทน เจ้าจะได้ไปพักผ่อนเสียที”          “เพคะ” ฉันก้มหน้าย่อกายเคารพ           ฉับพลันนั้นพระนางก็ทรงจับมือฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง เห็นสีพระพักตร์ที่บอกไม่ถูกว่าหมายความว่าอะไร         “ลำบากเจ้าแล้ว” ตรัสจบก็ทรงนำขบวนคนออกไป ฉันไม่สนใจแววตาปฏิปักษ์ของพวกอิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์ที่ตามหลังพระนางมา แต่คิดถึงสายพระเนตรของพระนางมากกว่า มันคือความเห็นพระทัย ความเอ็นดู หรือความเหนื่อยใจลึกๆ กันนะ ฉันอดขมวดคิ้วไม่ได้           “แค่กๆ...” องค์ชายสี่พิงหมอนอิงใบใหญ่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาหม่นหมอง          ฉันเดินไปที่ข้างกระถางกำยาน รินนมร้อนมาเป่าส่งให้เขาอย่างระมัดระวัง เขารับไปดื่มช้าๆ จนหมดแต่ไม่ยอมส่งถ้วยคืนมาให้ฉัน กลับบีบเล่นอยู่แบบนั้น ทั้งยังทำเป็นไม่สนใจ ไม่รู้ทำไม เวลาองค์ชายสี่พูดฉันไม่เคยกลัวเลย แต่เวลาที่เขาเงียบขรึม ความกดดันที่บอกไม่ถูกนั้นกลับทำให้ฉันรู้สึกหายใจไม่ออก ฉันเลยพยายามหาอะไรในกระโจมทำไปเรื่อยเพื่อหลีกหนีความรู้สึกนี้ จัดข้าวจัดของ หาหนังสือ ให้ดูเหมือนมือไม้ไม่ว่าง จริงๆ เขาทำเป็นไม่สนใจฉันอย่างนี้แหละดีแล้ว เพราะกลัวว่าเขาจะถามคำถามที่ฉันไม่กล้าตอบ            เวลาผ่านไปพักใหญ่หมอตำรับหลวงก็ยังไม่มาสักที แววตาลุกโชนขององค์ชายสี่กำลังมองตามฉัน มันเป็นความรู้สึกเหมือนถูกชนักปักหลัง แต่ให้ตายยังไงฉันก็ไม่กล้าเอื้อมมือไปดึงออก ยอมให้องค์ชายสี่มองเสียให้พอ ในใจก็ภาวนาให้ท่านหมอมาเสียทีเถอะ           กวาดถูทำความสะอาดจนสะอาดเลี่ยมก็แล้ว แทบจะเปลี่ยนโฉมกระโจมเป็นหลังใหม่เลยด้วยซ้ำ ฉันทำงานทุกอย่างจนไม่มีอะไรทำ พลันเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ตรงมุมก็หยิบขึ้นมาถึงได้รู้ว่าเป็นคำโคลงสมัยซ่ง ฉันพลิกเปิดไปหน้าหนึ่งเห็นบท ‘สุ่ยเตี้ยวเกอโถว (ลำนำทำนองธาร)’ ของกวีซูตงพัว หัวใจก็บีบแน่น ในสมัยของฉัน บทกลอนนี้ถูกใส่ทำนองใหม่และร้องโดยหวังเฟย นักร้องหญิงระดับเอเชีย พาให้ฉันคิดถึงตอนร้องเพลงกับเพื่อนที่ร้านคาราโอเกะ มันเป็นเพลงที่ฉันถนัดและต้องร้องทุกครั้ง แต่ตอนนี้...ฉันยืนค้างอยู่ตรงนั้น          “เพลงนี้ไพเราะนัก เจ้าแต่งเองหรือ”            จู่ๆ องค์ชายสี่ก็พูดขึ้นทำให้ฉันตื่นจากความคิดคำนึง เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอฮัมเพลงนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว หน้าฉันแดงเรื่อ หัวใจแปลบปลาบ ฉันส่ายหน้าเบาๆ องค์ชายสี่มองฉันนิ่งเงียบก่อนจะยื่นมือมาเป็นเชิงให้ฉันไปหา ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไง ยืนนิ่งงันอยู่พักหนึ่ง รู้สึกเพียงว่าหนังสือในมือถูกกำจนไม่เป็นรูปแล้วจึงพยายามสงบใจตัวเอง จากนั้นย่างก้าวไปทางเขาทีละก้าวๆ           ฉันไม่อยากสบสายตากับเขาเลยก้มหน้าหลบและย่อตัวลงนั่งตรงหน้าเตียง          “ร้องให้ข้าฟังอีกรอบสิ...” องค์ชายสี่กล่าวเสียงค่อย ในน้ำเสียงวิงวอนขอ ไม่ใช่การออกคำสั่ง           ฉันเม้มปาก ถอนใจเงียบๆ ในใจคิดว่าถ้าหากเป็นความจงใจของเขาล่ะก็ ฉันบอกได้เลยว่าเขามองฉันทะลุปรุโปร่งจริงๆ เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าสามารถทำให้ฉันไม่มีทางปฏิเสธ...และไม่มีทางจากไปไหน           ฉันร้องเพลงนี้เบาๆ ความรู้สึกค่อยๆ แปรเปลี่ยนไป ความอึดอัดทรมานเมื่อกี้หายไปจนหมด มีเพียงความคิดถึงที่มีต่อครอบครัวและเพื่อนของฉันอย่างสุดซึ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันตั้งใจร้องเพลงมากขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ฉันเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในบทเพลง           คำร้องหวานเพราะจับใจ เมื่อบทเพลงจบใจของฉันก็เยือกเย็นลง น้ำตาเอ่อล้นจนมองอะไรไม่ชัด จนกระทั่งมืออุ่นๆ ข้างหนึ่งเช็ดที่ใบหน้า ฉันจึงได้กะพริบตามองดู ความอบอุ่นอ่อนโยนนี้ไม่แตกต่างจากดวงตาดำขลับอีกคู่หนึ่งที่ฉันเห็นเมื่อเช้านี้...ฉันนั่งนิ่งตรงที่นั้น สัมผัสรับความรู้สึกห่วงใยที่เขามอบให้ ในใจกลับกลัวแสนกลัว เหมือนเหตุการณ์เมื่อเช้าได้ย้อนวนมา เหมือนกันแทบจะทุกอย่าง...ความอบอุ่นใจและหยาดน้ำตา หรือนี่จะเป็นลางบอกว่าต่อจากนี้ไปชีวิตของฉันถูกกำหนดให้ต้องเสียน้ำตาให้สองพี่น้องคู่นี้ ฉันสะอื้นออกมาอย่างคุมไม่อยู่ องค์ชายสี่เอื้อมมือมาจะกอดฉัน แต่ฉันถอยหลบ ระหว่างนั้นเองด้านนอกกระโจมก็มีเสียงหมอหลวงทูลขอเข้าเฝ้า ฉันจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก           องค์ชายสี่ผละมือออก ส่วนฉันก็รีบลุกขึ้นเพื่อเชิญหมอหลวงเข้ามา แต่องค์ชายสี่ต้องนั่งตรงเพื่อตรวจอาการ ฉันจึงเข้าไปช่วยจัดหมอนให้เขานั่งพิงได้ถนัดก่อน พอฉันจะเดินออกมาเขาก็พลันพูดกับฉันเบาๆ ที่ข้างหู...ฉันผงะก่อนจะถอยออกมาสองก้าวตามธรรมเนียมแล้วย่อกายทำความเคารพ เมื่อกี้เขาพูดอะไร...สองขาโซเซไปด้านหน้ากระโจมอย่างเลื่อนลอย หมอหลวงลู่เห็นฉันหน้าซีดขาวก็งุนงง ฉันฝืนยิ้มทักทายตามปกติและยืนมองท่านหมอตรวจชีพจร อาการบาดแผล รวมถึงสั่งยาและต้มยาให้องค์ชายสี่ จนกระทั่งตงเหมยมาเปลี่ยน ฉันจึงกลับไปพักผ่อนที่กระโจมอย่างคนที่สติไม่อยู่กับตัว           คำพูดที่แสนแผ่วเบาแต่กลับหนักแน่นประดุจเหล็กกล้าของเขานั้นดังก้องอยู่ในหัวไม่หยุด          ‘สิ่งที่น้องสิบสามให้ ข้าก็สามารถให้ได้ สิ่งที่เขาต้องการ ข้าก็ต้องการเช่นกัน!’          ‘เจ้าดูสิ ว่าวที่ข้าทำงามหรือไม่...’          ‘...ข้าซื้อให้เจ้า ยังร้อนอยู่เลย รีบกินสิ...’ องค์ชายสิบสามยิ้มร่ามีความสุข          ‘ได้’ ฉันยิ้มพลางยื่นมือรับ แต่เขากลับดึงกลับทำหน้าเศร้า          ‘อย่าจากข้าไปไหนได้หรือไม่...มีเพียงข้าคนเดียว...ได้ไหม...’          ฉันอึ้งตะลึงมองท่าทางเศร้าสร้อยของเขาแล้วหลับตา แต่พอลืมตาขึ้น...เบื้องหน้ากลับเป็นดวงตาเยือกเย็นคู่นั้นขององค์ชายสี่ที่เพ่งจ้องมาอย่างไม่วางตา           ‘สิ่งที่เขาต้องการ ข้าก็ต้องการเช่นกัน...’ เสียงนั้นหนักแน่นดังเหล็กกล้า          ‘ไม่ หยุดพูดได้แล้ว อย่าพูด...’ ฉันร้องขออย่างบ้าคลั่ง...         “เสี่ยวเวย เสี่ยวเวย...”         “อ๊าย!” ฉันลืมตาพรวด รู้สึกลายตาไปหมด แล้วภาพข้างหน้าก็มืดสนิท ผ่านไปครู่ใหญ่ระยะโฟกัสถึงกลับมาเป็นปกติ เห็นตงเหลียนกำลังมองมาด้วยความร้อนใจ         “เสี่ยวเวย เจ้าตื่นได้แล้ว ฝันร้ายหรือ”         “เฮ้อ...” ฉันถอนใจยาวพลางลุกขึ้นนั่ง นวดคอด้านหลังแล้วรู้สึกเลยว่าทั้งมือมีแต่เหงื่อ หัวใจเต้นรัวเร็วเหมือนตอนที่เบรกรถกะทันหัน ฉันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง ได้แต่มองมือตัวเองอย่างว่างเปล่า         “เอ้า” ตงเหลียนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้          “ขอบใจนะ”         ฉันยิ้มรับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อทั้งหน้าทั้งตัว หวังเช็ดเหงื่อที่เหน็บหนาวในใจให้แห้งไปด้วย ตงเหลียนรินชาร้อนมาให้ฉัน เห็นฉันเช็ดไม่เสร็จสักทีก็ยิ้มว่า          “นี่ เจ้าจะเช็ดอะไรนักหนา เห็นทีต้องถลกหนังออกมาเช็ดแล้วกระมัง” พูดจบก็ส่งชามาให้พลางนั่งลงบนปลายฟูก            ฉันดื่มชาช้าๆ รู้ดีว่าตงเหลียนมีเรื่องในใจอยากจะถาม แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะบอกจะเล่าให้คนอื่นฟังได้ยังไง          “เสี่ยวเวย เจ้า...” ในที่สุดตงเหลียนก็ทนไม่ไหว           ฉันหันไปหาเธอ เธอคงเห็นแววตาฉันหมองๆ เลยชะงักไป แต่ฉันก็ส่งยิ้มให้         “เจ้าวางใจเถอะ ข้าเป็นแค่บ่าวรับใช้ คิดแต่เพียงทำหน้าที่ของตัวไปเท่านั้น เรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องที่เราจะพูดได้”            ฉันเห็นเธออึ้งไปก็ยื่นมือไปจับมือเธอ          “ขอบใจเจ้ามาก ขอบใจตงเหมยด้วย”           ตงเหลียนมองแล้วมองอีกก่อนยิ้มให้อย่างเนือยๆ           “เจ้านี่นะ เป็นคนดีพร้อมเหนือใครจริงๆ เช่นนี้ถึงได้...” เธอพูดได้แค่นั้นก็รีบเก็บคำพูดไว้ เห็นชัดว่านึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่เรื่องที่สมควรพูด ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เปลี่ยนเรื่องไป          “เจ้าได้พักหรือยัง หรือตั้งใจมาหาข้าโดยเฉพาะ”          ตงเหลียนจึงไหลไปตามน้ำด้วย          “พระนางท่านให้ข้ามาดูเจ้า ทรงว่าเจ้าคงเหนื่อยมาก แต่ยามนี้คล้อยบ่ายแล้วจึงทรงให้ข้ามาปลุก จะได้ไม่ง่วงเพลียในตอนดึก เพราะเจ้าต้องอยู่เวร”          “อ้อ อืม” ฉันรับคำก่อนลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า ตงเหลียนยืนช่วยอยู่ข้างๆ           “ตอนข้าออกมาได้ยินฝูกงกงว่าฝ่าบาทจะพระราชทานเลี้ยง หนึ่งเพื่อปลอบขวัญองค์ชายทั้งสอง สองเพื่อเลี้ยงรับคณะทูตต่างแคว้นและเจ้าแห่งมองโกล ได้ยินว่าวันนี้ฝ่าบาททรงล่าเสือได้ตัวหนึ่ง เห็นพวกเขาว่าเป็นชัยชนะของกองธงอะไรสักกองนี้ล่ะ เลยถือเป็นฤกษ์เป็นชัย...”           แม่สาวคนนี้ยืนสาธยายอยู่ไม่ห่าง ฉันระบายยิ้มฟัง แต่ในใจกลับคอยทอดถอน เห็นทีคงเพราะทรงมีโอรสมาก ต่อให้คนไหนจะเผชิญกับอันตรายพระองค์ก็ไม่ได้ทรงใส่พระทัยนัก ควรทำอะไรก็ทำกันไปกระมัง หมายกำหนดการต่างๆ ไม่ได้ทรงเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เพียงแต่ส่งหมอที่ดีที่สุดมาดูก็พอ          ฉันอยากจะถามอาการขององค์ชายสี่กับองค์ชายสิบสามว่าเป็นอย่างไร แต่ก็ถามไม่ออกจึงต้องอดทนเก็บไว้ก่อน         เมื่อฉันเตรียมตัวเรียบร้อยก็ออกไปยังกระโจมของพระราชชายาพร้อมกับตงเหลียน ท้องฟ้ามืดลงเป็นสีกลางคืนแล้ว ดาวพริบพราววูบวับ หมู่เขาและดงป่าที่เห็นไกลๆ มืดทะมึนเป็นผืนเดียวกัน ให้ความรู้สึกบีบคั้นน่าหวาดกลัว มีกองไฟก่อเป็นกองๆ ตรงเบื้องหน้าค่อยนำพาพลังชีวิตที่ไร้ขีดจำกัด          ตงเหลียนมองไปทั่วด้วยความตื่นเต้น แม้เธอจะเข้าวังมาก่อนฉันถึงสามปี แต่เพิ่งเคยตามเสด็จออกมาล่าสัตว์แบบนี้เป็นครั้งแรก กลิ่นเนื้อย่างโชยหอมมาเป็นระยะ แต่ฉันกลับรู้สึกขื่นในคอ น้ำลายที่เคยสอเวลาอยากอาหารมันหายไปอย่างไร้วี่แวว สงสัยจะกลายเป็นน้ำตาที่ไหลไปก่อนหน้านี้หมดแล้ว เฮ้อ...           พวกเราเพิ่งมาถึงหน้าประตูกระโจม ขันทีน้อยคนหนึ่งก็วิ่งมาหา บอกว่าพระราชชายาเสด็จยังกระโจมหน้าเพื่อร่วมงานเลี้ยงพระราชทานแล้ว ตรัสสั่งไว้ว่าหากพวกเรามาให้ตามเสด็จไปที่นั่น ตงเหลียนรีบดึงฉันไปทันที ใจฉันไม่อยากไปเลย แต่คำสั่งเจ้านายจะขัดก็ไม่ได้ จึงต้องก้มหน้าเดินตามเธอไป ระหว่างทางเห็นสตรีสูงศักดิ์และนางกำนัลที่แต่งตัวประชันขันแข่งกันเต็มที่ อีกทั้งเหล่าทูตและขุนนางต่างชาติที่แต่งเครื่องแบบแปลกตา บางคนกำลังร้องเพลง บ้างเต้นรำ บางกลุ่มถึงขั้นวางมวยปล้ำกันข้างกองไฟ สำหรับฉันแล้วนี่เป็นภาพน่าตื่นตาตื่นใจมาก จึงทำให้จิตใจผ่อนคลายลง ฉันมองไปรอบๆ พลันรู้สึกสนุกคึกคักขึ้นมาแล้ว ตงเหลียนหันมาเห็นท่าทางฉันก็หัวเราะ          “อย่างนี้สิถึงจะเป็นเจ้า ตงเหมยบอกว่าเมื่อเช้าเห็นเจ้ายิ้มพิกลชวนขนลุก”           ฉันหลุบตาซ่อนความรู้สึกข้างใน ก่อนจะเงยขึ้นมายิ้มแฉ่งให้          “แบบนี้ใช่ไหม” ฉันยิ้มแยกเขี้ยวยิงฟันให้เธอดู         “ฮึๆๆ...ฮ่าๆๆ ประเดี๋ยวเจ้าทำให้ตงเหมยดูด้วยสิ” เธอหัวเราะร่วน เดินไปก็หัวเราะไป แต่ไม่เห็นหรอกว่าสีหน้าของฉันนิ่งเฉยลงแล้ว          รอบบริเวณมีทหารรักษาด่านและเหล่าราชองครักษ์เฝ้าถวายอารักขาอย่างแน่นหนา ขันที นางในเดินกันขวักไขว่ ด้านหน้านั้นมีกองไฟวงใหญ่ที่นั่งล้อมด้วยผู้คนมากมาย พวกเขาเจรจาพาทีเสียงดังอื้ออึง ฉันกับตงเหลียนแทรกผ่านฝูงชนเข้าไปช้าๆ เห็นพระราชชายาเต๋อเฟยประทับอยู่ทางต้นวงกับพระอัครชายาน่าหลัน มีพวกของตงเหมยคอยถวายการรับใช้อยู่ด้านหลัง ตงเหลียนเตรียมดึงฉันไปตำแหน่งนั้น แต่ฉันกลับยืนนิ่ง           “เสี่ยวเวย?”           “อ๊ะ อื้อ ไปกันเถอะ” ฉันได้สติกลับคืนมาก็รีบตามเธอไป แต่ในใจกำลังเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่คิดว่าองค์ชายสี่และองค์ชายสิบสามจะนั่งอยู่ในงานด้วย พวกเขาควรจะนอนพักรักษาตัวสิ ทำไมถึง...           ตงเหมยเห็นพวกเรามาถึงแล้วจึงพยักหน้าให้ ตงเหลียนเข้าไปรับหน้าที่ต่อทันที ส่วนฉันกลับแฝงตัวอยู่ด้านหลัง มองออกไป...องค์ชายสี่สีหน้ายังคงซีดขาวแต่ก็คงความเยือกเย็นไว้ไม่มีตก เขากำลังสนทนากับองค์รัชทายาท องค์ชายสิบสามนั่งติดกับองค์ชายสี่ ท่าทางสบายอกสบายใจไม่เหมือนคนที่เพิ่งได้รับบาดเจ็บมาเลย เขากำลังหยอกล้ออะไรบางอย่างกับองค์ชายสิบสี่อยู่ ฉันก้มหน้าลงกลืนน้ำลาย ดูเหมือนคนที่ยุ่งยากลำบากใจทั้งวันคงมีแต่ฉันคนเดียว มันน่านักเชียว         จู่ๆ เสียงห้าวขององค์ชายสิบก็ดังขึ้น ไม่รู้ว่าพูดอะไรเพราะฉันกำลังครุ่นคิดแต่เรื่องทางนั้น ไม่ได้สนใจฟังเขา กระทั่งตงเหลียนกระทุ้งสะกิดฉัน ฉันสะดุ้งเงยหน้ามองแล้วก็ต้องตกใจ ทำไมทุกคนถึงหันมามองฉันเป็นตาเดียวล่ะ          เสียงหนักแน่นกังวานก้องเสียงหนึ่งดังขึ้น         “หือ? มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ นางข้าหลวงผู้นั้นอยู่ที่ใด มาให้เราดูหน่อย”          ตอนนี้หูทั้งสองข้างของฉันมีแต่เสียงหวีดหวิว ฉันยืนแข็งเป็นหิน จนมีใครคนหนึ่งผลักฉันออกไปถึงได้เห็นว่าพระนางเต๋อเฟยกำลังบอกเป็นนัยให้ฉันก้าวไปข้างหน้า ฉันก้าวทื่อๆ ไปอย่างงุนงง ในหัวผุดความคิดพิสดารขึ้นว่า ‘ฉันคงไม่เดินแกว่งแขนข้างเดียวกับเท้าที่ก้าวหรอกนะ’ เวลาผ่านไปนานกว่าฉันจะเดินมาถึงตรงกลางวง หางตาเหลือบเห็นองค์ชายสี่และองค์ชายสิบสาม พวกเขานั่งตัวตรงมองลุ้นฉันกันทั้งคู่ ฉันผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเงียบเชียบ คุกเข่าลงกล่าวถวายบังคมเสียงดังก้อง         “หม่อมฉันหมิงเวยถวายบังคมฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน...” จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 06:57:38

ความคิดเห็นที่ 3 ลงชื่อตามมาอ่านค่ะ จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 08:24:01

ความคิดเห็นที่ 4 ผู้ชายที่ดีสองคน จากคุณ : Quaver เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 12:25:07

ความคิดเห็นที่ 5 กรี๊ดดด องค์ชายสี่!!!!! มีใครเป็นแบบเราบ้างไหม อ่านประโยคที่องค์ชายสี่กระซิบกับเสี่ยวเวย แล้วกรี๊ดอยู่หน้าจอคอมแถมบิดไปบิดมาราวกับเป็นตัวเองเป็นนางเอก55+ แต่ยังงงกับสิบสี่ สรุปรู้สึกยังไงกับนางเอกกันแน่ ชอบหรือแค่อิจฉา? เสี่ยวเวยแย่แล้ว ตกเป็นเป้าสนใจ กลัวแทนจริงๆว่าจะมีคนปองร้าย ส่วนสิบสาม...น่าสงสารอ้ะ ถึงเสี่ยวเวยจะแคร์เขาไม่น้อย แต่ดูยังไงๆคนที่อยู่ในใจของเสี่ยวเวยก็คือพี่สี่ หรือจะเชิดใส่ทั้งสองคนแล้วไปหาสิบสี่เลยดีไหม? ตัดปัญหา55+ ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ ถ้าร่วมเล่มเมื่อไรบอกเราด้วยนะคะ อยากซื้อเก็บ^^ จากคุณ : BeautifulSonata เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 16:32:08

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารเสี่ยวเว่ย เหมือนสินค้าใหม่ชื่อดังกำลังฮิต ใครๆ ก็อยากได้ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:34:05

ความคิดเห็นที่ 7 ในที่สุดก็มาแล้ว แอบแวะมาเช็คทุกวัน วันละหลายครั้ง ขอสมัครเป็นแฟนคลับ จากคุณ : Curious girl เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 19:56:36

ความคิดเห็นที่ 8 เชียร์องค์ชายสามสิบอยู่น๊าา ตามอ่านอยู่ ๆ ^___^ จากคุณ : yung_bin_won เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 20:54:51

ความคิดเห็นที่ 9 <p>บทต่อไปนี้จะมาสร้างความปั่นป่วนใจให้ทุกคนละนะคะ เตรียมรับมือให้ดีเชียว<img src จากคุณ : Piyanof (piyanof) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 11:57:51

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 16 แกล้งโง่          ฉันค้อมหัวลงจรดพื้นหรือที่เรียกว่าโขกศีรษะนั่นแหละ หิมะถูกความร้อนจากกองไฟละลายบ้างแล้ว ความเย็นชื้นแตะถูกหน้าผากพาให้ฉันสะท้าน ภายในงานพลันเงียบสงัดลงจนได้ยินเสียงลมหายใจชัดเจน บางทีก็แทรกแซมด้วยเสียงแตกเปรี๊ยะของถ่านฟืนในกองไฟ สมองของฉันยังกลวงโบ๋ ตอนแรกคิดว่าตัวเองไม่ประหม่า แต่พอตอนนี้ถึงรู้สึกว่ากล้ามเนื้อมันกระตุกรัวเหมือนมีใครมาตีซ้ำๆ อยู่ตลอดเวลา ในใจคิดว่าจะทำยังไงดีไม่ให้ฝ่าบาทสนพระทัยฉันมากและรีบไล่ฉันไปให้พ้นไวๆ หรือต้องแกล้งโง่ทำตัวเซ่อซ่า?         “เจ้าชื่อหมิงเวย เป็นลูกหลานตระกูลใดหรือ” พระสุรเสียงกังวานใสเหลือเกิน          ฉันรีบรวบรวมสติเร็วไว “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันสกุลหย่าลาเอ๋อร์ถ่าเพคะ!”         ฉันตอบเสียงดังลั่นให้เหมือนกับคนที่ตื่นเวที จักรพรรดิคังซีทรงหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง         “อืม ที่แท้ก็เป็นบุตรีของอิงลู่ ไม่เลวๆ เจ้าช่วยชีวิตองค์ชายสิบสามได้อย่างไรหรือ”         “ทูลฝ่าบาทตามความสัตย์!” ฉันก้มหน้าตอบเสียงดังเช่นเคย “หม่อมฉันได้รับการสอนสั่งให้มีใจจงรักภักดีมาแต่เยาว์วัย ครั้งนี้บังเอิญยิ่งนัก เมื่อฝูกงกงนำข่าวมาบอกหม่อมฉันจึงรีบวิ่งไป...” ฉันวางท่าฮึกเหิม ฟุ้งฝอยถึงความจงรักภักดี สายตาเหลือบเห็นพระนางเต๋อเฟยที่ทรงฟังอยู่ด้วยความตะลึงงัน ตั้งแต่ฉันเข้าวังมา พระนางคงไม่ทรงเคยเห็นฉันโล้งเล้งโอ้อวดตนแบบนี้มาก่อน ทรงมีทีท่าเหมือนไม่รู้ว่าจะวางพระพักตร์ไว้ที่ไหน         “อืม ดี” จักรพรรดิคังซีทรงเอ่ยสุรเสียงเรียบ แม้จะแผ่วเบาเหมือนสายลม แต่กลับทรงพลังอำนาจยากจะเปรียบ ทำให้ฉันต้องสำรวมถ้อยคำที่คิดจะพูดต่อไว้          “เจ้าทำได้ดี เราจะปูนรางวัลให้!”          ได้ผล...ฝ่าบาททรงเห็นฉันเป็นเพียงบ่าวรับใช้ธรรมดาทั่วไป ไม่ได้ทรงสนพระทัยพุดคุยให้มากความ          “เป็นพระมหากรุณาธิคุณเพคะ!” ฉันยังแสร้งทำเป็นดีใจจนตัวสั่นที่ได้รับความดีความชอบ หึๆๆ พรางตัวได้เร้นลึกแล้ว แค่รอให้พระองค์ตรัสให้ฉันถอยออกไปเท่านั้น         “ฝ่าบาท เหล่าราชโอรสทรงมีเทพคุ้มครองคอยคุ้มภัยอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ในวันนี้พระองค์เองก็ทรงล่าสัตว์มาได้ไม่น้อย ข้ากระหม่อมไม่อาจเทียบได้เลย!” น้ำเสียงองอาจเสียงหนึ่งดังขึ้น         ฉันเงยหน้าขึ้นมองเห็นเป็นเจ้าทางฝั่งมองโกลผู้หนึ่งกำลังยกจอกเหล้าขึ้นเยินยอฝ่าบาท ฉันขมวดคิ้วมุ่น คนมองโกลคนนี้นี่ไม่ไหวจริงๆ จะยกยอกันก็รอให้ฉันไปก่อนสิ ถึงฉันจะใส่เสื้อผ้าหนาแล้วแต่ต้องมาคุกเข่าแบบนี้นานๆ ไอเย็นมันแทรกเข้ามาได้รู้ไหม องค์จักรพรรดิยังไม่ทรงสั่ง ฉันเลยไม่กล้าขยับไปไหน ต้องนั่งคุกเข่าเป็นเบื้ออยู่อย่างนี้         ฝ่าบาททรงดื่มร่วมกับเจ้าต่างแคว้นคนนั้นด้วยความสำราญพระทัยเป็นที่ยิ่ง ทูตจากแคว้นอื่นๆ ก็ถือโอกาสร่วมฉลองกันจนลืมไปแล้วว่ายังมีฉันอยู่อีกคน เฮ้อ...ซวยจริงๆ แต่วิกฤตยิ่งใหญ่ครั้งนี้ก็ผ่านพ้นไปแล้ว คุกเข่าต่ออีกหน่อยคงไม่เป็นไร ขณะที่บรรยากาศรอบข้างสนุกสนานครื้นเครง ฉันก้มหน้าค้อมตัวซุกมือเข้ากับแขนเสื้อ สองวันมานี้มีแต่เรื่องให้ลุ้นระทึก ตอนนี้ได้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว เริ่มรู้สึกง่วงทั้งที่ได้นอนมาตลอดทั้งบ่าย อดหาวออกมาไม่ได้...ปากยังไม่ทันจะหุบสายตาก็เหลือบไปเห็นพวกขององค์รัชทายาท องค์ชายสี่ และองค์ชายสิบสาม องค์ชายสี่กับองค์ชายสิบสามกำลังอ้าปากค้างมองฉันหาวหวอดอย่างอึ้งๆ องค์ชายสิบสี่กับองค์ชายสิบก็มองฉันอย่างุนงงไปเหมือนกัน ฉันตกใจรีบหุบปากฉับ หัวใจเต้นรัวตึกตักๆ หน้าร้อนผ่าว กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ รีบก้มหน้าสำรวมท่าทีและสงบสติอารมณ์ ฉับพลันนั้นก็เห็นรองเท้าหนังคู่หนึ่งหยุดลงตรงหน้า เมื่อเงยมองก็เห็นมหาขันทีหลี่เต๋อเฉวียน         “นี่คือสิ่งที่องค์เหนือหัวพระราชทานให้เจ้า รับไว้แล้วก็ไปได้”         “เพคะ เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้ว” ฉันยืนขึ้นสูดไอเย็นเข้าทางปากอย่างกลั้นไม่อยู่ เจ็บขาจัง ชาเหมือนโดนเข็มทิ่มเลย พอยืนได้มั่นแล้วฉันก็ยื่นมือรับของด้วยท่าทางอ้อนน้อม ก่อนจะย่อกายถวายความเคารพ         “ขอบพระคุณกงกงด้วยเจ้าค่ะ”          หลี่เต๋อเฉวียนชะงักอึ้ง ไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ฉันคิดแต่จะรีบหลบไป ไม่สนว่าเขาจะคิดอะไรแล้ว ฉันค้อมศีรษะให้แล้วเดินไปทางที่พระราชชายาประทับ         พอถึงหน้าพระพระพักตร์ฉันก็ย่อกายคารวะ พระนางไม่ได้ตรัสอะไร เพียงแต่พยักพระพักตร์ให้ฉันหลบไปข้างๆ พวกตงเหลียนดูจะตื่นเต้นรีบกรูเข้ามาหาฉันแล้วถลึงตาใส่ ฉันหัวเราะส่งของที่ได้รับพระราชทานให้พวกเธอ ได้ยินเสียงพวกเธอกระดี๊กระด๊าชอบใจ แต่ฉันไม่ได้สนใจฟังเลยสักนิด สายตามองไปยังพวกขององค์ชายสี่อย่างไม่รู้ตัว         พวกเขากลับมามีอาการเป็นปกติแล้ว บ้างก็วางมาดเมินเฉยเคร่งขรึม บ้างก็ร่าเริงแจ่มใส แต่ก็ดูกลมกลืนกันได้ดี พวกเขาพูดคุยหยอกเอินกัน องค์ชายสิบสามดื่มเหล้าจอกแล้วจอกเล่า ฉันเห็นแล้วก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ เจ้าเด็กคนนี้อยากตายหรือไงนะถึงได้ไปรับดื่มจากพวกเจ้าฝั่งมองโกลแบบนั้น องค์ชายสิบสี่ก็ร่วมวงด้วย แต่ดูเขาไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเท่าไร ไม่เห็นขี้เล่นเหมือนทุกทีเลย แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรเขาอยู่แล้ว ฉันมองแต่องค์ชายสิบสามด้วยความเป็นห่วง เดี๋ยวๆ ก็มีคนมาเชิญดื่มอีก ฉันขยับไปด้านหน้าอย่างยืนไม่ติด แต่แล้วองค์ชายสี่ก็ลุกขึ้น ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับคนพวกนั้น พอเขายกจอกขึ้นดื่มพรวดติดๆ กันถึงสองจอกคนพวกนั้นจึงได้แยกย้ายไป จากนั้นองค์ชายสี่ก็ทำไม้ทำมือกับองค์ชายสิบสามก่อนจะนั่งลงหันไปสั่งบางอย่างกับขันที และบอกกับองค์รัชทายาท ท้ายที่สุดเขาก็เอนหลังพิงกับพนัก หลับตานวดคลึงขมับตัวเองเบาๆ ฉันมองผู้ชายคนนั้นอย่างทึ่งๆ คนที่บอกกับฉันว่าหากองค์ชายสิบสามต้องการอะไร เขาก็ต้องการสิ่งนั้น คนที่รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่สบาย แต่ก็ยังออกหน้าดื่มเหล้าแทนองค์ชายสิบสาม         ทันใดนั้นองค์ชายสี่ก็ลืมตาขึ้นกวาดมองผ่านผู้คนมาหยุดจ้องที่ฉัน หัวใจของฉันเจ็บแปลบ ได้แต่มองดูเขาเช่นกัน เขาชะงักไปเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่หลบสายตา...จ้องมองกันและกัน         “เสี่ยวเวย”         “อ๊ะ?” ฉันหันกลับมามองตงเหมยซึ่งเดินมาหยุดข้างๆ          เธอนำของพระราชทานส่งคืนให้ฉัน เห็นฉันอึ้งไปก็ยิ้มถาม         “ข้าเห็นเจ้ายังอ่อนเพลีย กลับไปพักก่อนเถิด ข้าจะทูลเจ้านายท่านให้ พระนางทรงกลัวว่าเจ้าจะเบื่อหน่าย จึงได้ให้ตงเหลียนไปเรียกเจ้ามาด้วยน่ะ”           ฉันพยักหน้ายิ้มๆ          “ขอบใจพวกเจ้ามาก ถ้ามีเรื่องอะไรก็เรียกข้าได้ อย่าเกรงใจ สองวันนี้พวกเจ้าทั้งสองก็เหนื่อยมากพอดูเช่นกัน”          ตงเหมยพยักหน้ารับก่อนจะผละไป         ฉันยังไม่รู้เลยว่าฝ่าบาทพระราชทานอะไรมา ดูภายนอกก็เป็นแค่กล่องใบหนึ่ง พอดีรู้สึกหนาวที่มือเลยซุกมือซ่อนในแขนเสื้อโดยหนีบกล่องไว้ใต้รักแร้ กำลังจะเบือนหน้ากลับที่พักก็บังเอิญเห็นพระจักรพรรดิทรงกำลังตรัสกับพระราชชายาและพระอัครชายา ตงเหมยอาศัยช่วงว่างเดินเข้าไปกระซิบกับพระนางเต๋อเฟย พระนางทรงพยักพระพักตร์ ฝ่าบาททรงหันมองตามอย่างไม่ตั้งใจและสบสายตากับฉันพอดี สายพระเนตรไล่มองลงมาตรงสิ่งของที่ฉันเหน็บอยู่ ฉันอึ้งไปก่อนจะตั้งสติได้รีบยื่นมือออกจากแขนเสื้อหยิบกล่องมาถือไว้ จักรพรรดิคังซีทรงเห็นท่าทางของฉันแล้วก็ทรงเลิกพระขนง แววพระเนตรทอประกายที่บอกไม่ถูก รู้สึกแต่ว่าขนลุกชันไปทั้งตัว ฉันจึงเสทำเป็นก้มหน้าไอไม่กล้าเงยขึ้นไปมองอีก ถึงจะรู้สึกเหมือนเสแสร้งแต่ฉันก็ต้องฝืนทำไปเพื่อเดินกลับที่พัก กว่าจะเดินฝ่าฝูงชนไปนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย พอรู้สึกว่าด้านหลังนั้นไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรแล้วถึงได้ถอนหายใจหนักๆ ระบายความอัดอั้นออกมา แต่ขณะที่กำลังจะก้าวเดินต่อก็เจอองค์ชายแปดและองค์ชายเก้าที่ไม่ได้เห็นหน้าค่าตามานาน องค์ชายเก้าใบหน้านิ่งเฉยราวกับผิวน้ำ สายตาเย็นชาจ้องมาทางฉัน องค์ชายแปดกลับมีสีหน้าทีเล่น เห็นฉันมองไปทางนั้นก็พยักหน้ายิ้มให้ ฉันเสียวสันหลังวาบรีบก้มหน้าจ้ำต่อ          คนตามทางเดินบางตาลงไปทุกที เวลานี้ฉันรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวจะแย่ ตอนแรกคิดจะรีบกลับไปพักที่กระโจมของตัวเอง แต่คิดอีกทีเมื่อกี้องค์ชายสิบสามดื่มเหล้าเข้าไปไม่น้อย เลยมองหาคนให้ถามว่าพวกของหมอหลวงลู่พักอยู่ที่ไหน           สวบสวบๆ            ระหว่างทางมีแต่เสียงรองเท้าหนังของฉันย่ำลงบนพื้นหิมะ ฉันเดินอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานพอควร ถึงรองเท้าหนังจะหนากว่านี้อีกหน่อยเท้าก็แข็งอยู่ดี กระโจมขององค์ชายสิบสามอยู่ด้านหน้านี้แล้ว ฉันเร่งเท้าเดินไป ภายในกระโจมมีเพียงขันทีน้อยคนหนึ่งเฝ้าอยู่ พอเห็นว่าเป็นฉันเขาก็รีบเข้ามาทัก ฉันรบกวนให้เขาผสมน้ำผึ้งอุ่นๆ มาเตรียมไว้ เขารีบไปดำเนินการทันที ภายในกระโจมนี้ยังคงกลิ่นกรุ่นของยาต้ม ฉันหยิบยาแก้เมาที่ได้มาจากหมอหลวงลู่ออกมาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงเม็ดหนึ่ง ถามมาอย่างดีแล้วว่ายาชนิดนี้ไม่เหมือนกับยาแก้เมาขนานอื่น ไม่ตีกับยาที่องค์ชายสิบสามกำลังกินอยู่แน่          คิดถึงสายตาที่หมอหลวงลู่มองฉันเมื่อกี้แล้วฉันก็ต้องสะบัดหัว เฮ้อ! เขาจะคิดยังไงก็ปล่อยเขาคิดไปเถอะ! ฉันกำลังจะหันตัวเดินออกไปก็นึกขึ้นได้ กลัวว่าเขาจะไม่ทันสังเกตเห็น เลยหันกลับมาที่โต๊ะเขียนข้อความกำชับไว้ให้เขาสักหน่อย ฉันวาดหน้าทะเล้นแถมไปให้เขาด้วย พอวาดเสร็จก็นึกว่าไม่น่าเลย มันดูง๊องแง๊งไปหน่อย แต่ก็ขี้เกียจเขียนใหม่ ด้วยนิสัยของเขาแล้วคงไม่เป็นไรหรอก แล้วฉันก็วางกระดาษไว้ข้างยา หยิบถ้วยใบหนึ่งมาทับไว้          เมื่อฉันเลิกผ้าม่านเตรียมออกไปก็ต้องตกใจ องค์ชายสี่ องค์ชายสิบสาม และองค์ชายสิบสี่กำลังเดินมา พวกเขาเห็นฉันก็อึ้งไปเหมือนกัน ด้านหลังนั้นยังมีใครอีกคนแวบๆ ฉันเพ่งดูจึงเห็นว่าเป็นองค์ชายสิบ ฉันรีบสงบจิตสงบใจ ถึงไปตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยืนสงบนิ่งอยู่ที่เดิม องค์ชายสิบสามรีบก้าวเข้ามาหา ใบหน้ายินดีปรีดา           “เสี่ยวเวย เจ้ามารอข้าหรือ”           ฉันย่อกายคำนับพอประมาณ          “หม่อมฉันเพิ่งนำยาแก้เมาจากหมอหลวงลู่มาถวายเพคะ ประเดี๋ยวองค์ชายจะได้เสวย ยานี้ไม่ต้านโอสถของพระองค์ด้วยเพคะ”           พอเห็นฉันท่าทางเฉยชาองค์ชายสิบสามก็ชะงัก พวกขององค์ชายสี่ซึ่งอยู่ด้านหลังเดินตามมาถึงพอดี แม้สายตาของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน แต่ก็จ้องมาทางฉันเป็นตาเดียว องค์ชายสิบสามคิดๆ และคงจะเข้าใจว่าเพราะคนอยู่กันมากมาย ฉันจึงไม่สามารถพูดอะไรได้มาก แล้วเขาก็วางท่าทีเป็นการเป็นงาน กำลังจะยิ้มพูดแต่องค์ชายสิบก็ส่งเสียงแทรกขึ้นเสียก่อน           “โอ้! มีแต่ส่วนขององค์ชายสิบสามหรือ น้องสิบสาม เจ้านี่เสน่ห์ไม่เบาทีเดียว!” เขาเดินขึ้นหน้ามาพูดกับฉัน “ช่างลำเอียงจริงนะ นำมาแค่เม็ดเดียวเอง” แล้วเขาก็เบ้ปาก           องค์ชายสิบสามเงียบขรึมลงพลางก้าวเข้าไปหาองค์ชายสิบ ฉันกลัวว่าเขาจะมีเรื่องกันเลยรีบพูดขึ้น          “ทูลองค์ชาย หม่อมฉันทำไปตามหน้าที่เท่านั้น”          “หน้าที่อย่างนั้นหรือ ฮึ! วันนี้ข้าก็ดื่มไปมาก เจ้าให้ยาแก้เมากับข้าด้วยสิ!”           “เพคะ หม่อมฉันจะหามาถวาย”           ฉันกำลังจะก้าวเท้าเขาก็ยื่นมือมาพลางพูดเสียงดังอย่างไม่หวังดี         “ข้าจะเอาเดี๋ยวนี้ มึนหัวเหลือเกินแล้ว”         ฉันแอบขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน คิดจะหาเรื่องกันเหมือนครั้งก่อนเลยนะ ฮึ! ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้มจนองค์ชายสิบผงะ เพ่งมองฉันอย่างเสียไม่ได้ ฉันเก็บสีหน้าอาการให้สงบและย่อกายคำนับ          “หากพระองค์ทรงมึนจนทนไม่ไหว หม่อมฉันมีวิธีคลายเมาที่ดีอีกวิธีเพคะ”            เขาเห็นหน้าตาฉันจริงจังก็ขมวดคิ้วสงสัย องค์ชายสิบสี่ซึ่งอยู่ข้างๆ ก็ไม่เข้าใจเช่นกันจึงมองอยู่เฉยๆ           ฉันกระแอมขึ้นก่อนจะพูด          “พระองค์เพียงกอบหิมะให้เป็นกองแล้วมุดพระเศียรลงไปให้นานเท่าไรได้ยิ่งดี จากนั้นทรงเงยพระพักตร์ขึ้นฟ้าร้องตะโกนสามครั้งว่า ‘ข้าไม่เมา!’ วิธีนี้จะทำให้สร่างเมาได้ทันตาเห็นเลยเพคะ”           ฉันอธิบายวิธีการให้เขาฟังอย่างจริงจังตั้งใจที่สุด แถมยังพยักหน้าย้ำเน้นผลลัพธ์อย่างหนักแน่น องค์ชายสิบอึ้งกิมกี่ไปเลย เห็นชัดว่าเขาออกจะงงๆ ตามไม่ทัน ฉันจึงอาศัยโอกาสย่อกายถวายบังคมลา          “หากองค์ชายทั้งหลายไม่มีเรื่องอันใดแล้ว หม่อมฉันขอทูลลา”           ดีมาก ไม่มีใครพูดอะไรแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันไม่มองสีหน้าท่าทางของพวกเขา รีบยืดตัวเผ่นทันที          เดินไปได้สิบกว่าก้าวฉันก็เลี้ยวหลบไปทางกระโจมหลังหนึ่ง ได้ยินเสียงองค์ชายสิบสามกับองค์ชายสิบสี่หัวเราะลั่น องค์ชายสี่กระแอมไอเบาๆ เป็นเชิงปราม ขณะที่องค์ชายสิบทำเสียงฮึดฮัดกระฟัดกระเฟียด ฉันรีบวิ่งเผ่นแนบ ถ้าหากโดนตามตัวได้ตอนนี้ล่ะก็ มีหวังจบไม่สวยแน่ องค์ชายสี่หรือองค์ชายสิบสามก็คงพูดอะไรไม่ได้มาก          “แฮ่กๆ” ฉันหอบตัวโยนวิ่งต่อไม่ไหวแล้ว เห็นหินก้อนใหญ่อยู่ทางด้านหน้าก็รีบเดินไปนั่งพักก่อน ตอนนี้ร่างกายร้อนผ่าว ฉันยกแขนเสื้อขึ้นมาซับเหงื่อบนหน้าผาก นึกถึงหน้าตาเหวอๆ ขององค์ชายสิบแล้วก็อดหัวเราะก๊ากไม่ได้ สบายใจขึ้นเป็นกองเลย มีคนบอกว่าถ้าจะทำให้คนอื่นเชื่อก็ต้องทำท่าว่าตัวเองเชื่อให้ได้ก่อน สงสัยฉันจะมีพรสวรรค์ในเรื่องแกล้งคนแฮะ ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ ให้ตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบๆ เหมือนฉันจะหลงทางเข้าให้แล้ว ฉันจับดูถุงผ้าที่เหน็บข้างเอวอย่างอัตโนมัติ องค์ชายสิบพูดผิดแล้ว ฉันไม่ได้เอายามาจากท่านหมอลู่แค่เม็ดเดียวสักหน่อย จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 12:02:36

ความคิดเห็นที่ 11          ฉันเดินเลี้ยวสุ่มสี่สุ่มห้าคลำทางมาเรื่อยๆ กระโจมขององค์ชายสี่อยู่เยื้องๆ นี้แล้ว หลีไห่เอ๋อร์นั่งอยู่ด้านหน้า พอเห็นฉันเดินมาก็เข้ามารับด้วยหน้าชื่นตาบาน ฉันกำลังจะเอายาแก้เมาให้เขาก็มีเสียงคนร้องเรียกเขาอย่างใจร้อน เขาจึงรีบวิ่งกลับ ไม่ทันให้ฉันได้เปิดปากพูด ฉันทั้งเคืองทั้งขำเลยต้องเข้าไปในกระโจมเอง ตอนวางเม็ดยาไว้ตรงหัวเตียงตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือเล่มเมื่อเช้าเข้าโดยบังเอิญ ฉันก้มลงดูเห็นเป็นหน้าเดิมที่มี ‘ลำนำทำนองธาร’...มือเผลอหยิบขึ้นมาดูอย่างไม่ตั้งใจ ความรู้สึกบอกไม่ถูกบางอย่างเกิดขึ้นในจิตใจ           ทันใดนั้นกระแสลมเย็นก็พัดเข้ามาข้างใน ม่านประตูถูกเลิกเปิดขึ้น ฉันรีบวางหนังสือลงที่เดิมแล้วยิ้มพูด           “หลีไห่เอ๋อร์ ประเดี๋ยวองค์ชายสี่เสด็จกลับมา เจ้าอย่าลืมให้พระองค์เสวยโอสถนี้ด้วยนะ ยาอื่นก็ยังคงต้องเสวย ท่านหมอหลวงว่า...” ฉันเพิ่งหันหน้าไปทางนั้น ใบ้รับประทานเลยทันที           องค์ชายสิบสี่ใบหน้ายิ้มกริ่ม แต่แววตากลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ฉันสงบอารมณ์เตรียมตั้งรับพลางยืดตัวขึ้นทำความเคารพด้วยท่าทางเรียบร้อย           “หม่อมฉันถวายบังคมองค์ชายสิบสี่ ขอทรงพระเกษมสำราญเพคะ” ฉันย่อตัวค้างรออยู่อย่างนั้นแต่กลับไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวใดๆ ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ...เงาดำผืนหนึ่งทาบคลุมลงมา ฉันตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวคางของฉันก็ถูกองค์ชายสิบสี่บีบให้เงยขึ้นมองเขา           ในดวงตาดำขลับเกรี้ยวกราดเป็นพายุ ข้างขมับปูดเส้นเลือดเต้นตุบๆ คางของฉันถูกบีบจนเจียนแตก ฉันพยามยามสะบัดหนี แต่ยิ่งทำให้เขาโกรธ           “โอ๊ย!” ฉันทนไม่ไหวกรีดร้องออกมา เจ็บจะตายอยู่แล้ว เจ้าเด็กคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่ ฉันเดือดปุดๆ แล้วเหมือนกัน ตวัดมือไปที่หน้าของเขาแบบไม่ยั้งคิด องค์ชายสิบสี่ปฎิกิริยาว่องไวกว่า เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาป้อง มืออีกข้างเลยคลายจากคางฉันโดยปริยาย ฉันรอจังหวะนี้ดิ้นหนี จากนั้นก็กัดเขาอย่างแรง ฉันกัดค้างอยู่อย่างนั้นสักพักแต่กลับไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ พอเหลือบตาเห็นองค์ชายสิบสี่ยิ้มฉันก็ตกใจ รีบปล่อยปากถอยห่างออกไปยืนหอบ หัวใจเต้นโครมครามแทบจะกระเด้งออกมานอกอก           องค์ชายสิบสี่ก้มลงมองแผลที่ข้อมือของตัวเองพลางขยับดู สีหน้าของเขาคล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่างขณะที่ฉันรู้สึกเหมือนเลือดสูบฉีดไปทั่วตัว ทั้งเร็วและแรง สองขายืนแข็งราวกับหลอมด้วยเหล็ก แต่ใบหน้าไม่มีสีเลือดเลย ในหัวเกิดเสียงหวีดยาว...จะทำยังไงดี เมื่อกี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเผลอทำเรื่องผิดพลาดถึงชีวิตเข้าให้แล้ว ถ้าเรื่องถึงพระราชชายาและพวกองค์ชายสี่ เพียงแค่เห็นรอยฟันบนข้อมือขององค์ชายสิบสี่ ฉันพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์            “ฮึ!” องค์ชายสิบสี่เดินมาหยุดตรงหน้าฉันไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามองมาด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม             ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก เขาว่าลูกผู้ชายต้องรู้จักยืดหยุ่นตามสถานการณ์ ประสาอะไรกับลูกผู้หญิงอย่างฉันยิ่งต้องรู้จักใช้มารยาเอาตัวรอด ฉันปลุกสติตัวเองให้ตื่นตัว แย้มรอยยิ้มออกมา คิดๆ แล้วองค์ชายสิบสี่น่าจะชอบให้คนยอมศิโรราบ หรือจะลงไปกอดขาบีบน้ำตาใส่เขาดีนะ           “เจ้าเป็นอย่างนี้น่ะดีแล้ว”          “หา?” ฉันมองเขาอย่างประหลาดใจ ‘เจ้าจอมขุนศึก’ ที่เขียนยกย่องไว้ในประวัติศาสตร์เป็นมาโซคิสม์หรอกเหรอเนี่ย ฉันรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาทันใด ถอยร่นห่างออกมาอย่างไม่รู้ตัว            องค์ชายสิบสี่ยังสังเกตไม่เห็นถึงความคิดที่กระเจิดกระเจิงของฉัน เขาเดินหน้าเข้ามาหาพลางก้มพูด          “ทุกครั้งที่เห็นเจ้าสำรวมทีท่าเป็นทางการเวลาเจอข้า ในใจมันแสบร้อนพิกล”           ฉันหลุบตาหลบ น้ำเสียงของเขาแฝงบางสิ่งที่ฉันไม่เคยคิดไปข้องเกี่ยว หัวคิ้วฉันขมวดมุ่น พูดอะไรไม่ออก ฉันยืนด้วยอาการสงบ ในใจได้แต่ภาวนาให้องค์ชายสิบสี่อย่าได้พูดอะไรออกมาอีกเลย         “เสี่ยวเวย เจ้าเข้าใจหรือไม่” องค์ชายสิบสี่เอียงหน้าถาม เห็นท่าทางซุกซนของเขาแบบนี้ฉันก็เบาใจลงได้หน่อย เขากับองค์ชายสิบสามอายุพอๆ กัน มองยังไงก็ยังเป็นเด็กคนหนึ่งอยู่ดี! แต่ว่า...          ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้ม เอ่ยเสียงค่อย          “เพคะ หม่อมฉันเข้าใจความหมายของพระองค์แล้ว หากครั้งหน้าพระองค์กริ้วอีก หม่อมฉันจะกัดเช่นนี้ พระองค์จะได้ไม่โกรธเพคะ”           องค์ชายสิบสี่ชะงักงัน          “ฮ่าๆๆๆ” และแล้วเขาก็หัวเราะออกมา          ฉันอดคิดไปถึงอีกคนไม่ได้ เขาเหมือนองค์ชายสิบสามจริงๆ          “หึๆๆ เจ้านี่นะ” เขาหัวเราะมองฉันและไม่พูดอะไรอีก           นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาเปิดเผยจริงใจแบบนี้ ฉันเลยรู้สึกประทับใจขึ้นมาหน่อย นี่ถ้าเขายังบีบคั้นฉันอีก...ตาข่ายดักปลาอย่างเขาจะขาดหรือไม่ฉันไม่รู้ แต่ปลาน้อยๆ อย่างฉันมีหวังได้จบอนาถแน่            องค์ชายสิบสี่คล้ายกับกำลังคิดจะพูดอะไร แต่ม่านกระโจมก็เปิดขึ้นก่อน หลีไห่เอ๋อร์เยี่ยมหน้าเข้ามา          “องค์ชายสิบสี่ องค์ชายสี่เสด็จกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”          “อืม รู้แล้ว” องค์ชายสิบสี่กลับมาวางท่าเรื่อยๆ ภายในชั่วพริบตา องค์ชายสี่เลิกม่านเดินเข้ามาเห็นองค์ชายสิบสี่ก็พยักหน้าให้ แต่แล้วเขาก็ชะงัก สีหน้าเปลี่ยนเป็นมึนตึงเมื่อเห็นฉัน           “พี่สี่เพิ่งกลับมาเอาป่านนี้ ข้าท้องอืดมาสองวันแล้ว นึกขึ้นได้ว่าท่านมักเตรียมยาขับลมติดตัวเสมอ จึงได้มาตามหา ไห่เอ๋อร์ หามาให้ข้าหรือยัง” องค์ชายสิบสี่พูดกลั้วยิ้ม          “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมหยิบมาแล้ว” หลีไห่เอ๋อร์รีบก้าวขึ้นมาพร้อมกับยื่นห่อของอย่างหนึ่งมาข้างหน้า องค์ชายสิบสี่รับมาแล้วเก็บเข้าอกเสื้อโดยไม่แม้แต่จะมอง องค์ชายสี่คลายสีหน้าลง          “เจ้าระวังด้วย สองสามวันนี้ให้กินของอ่อนๆ อย่าทำให้เสด็จแม่ต้องกังวลพระทัย”           องค์ชายสิบสี่ยิ้ม “รู้แล้วน่า นี่ก็ดึกมากแล้ว ท่านรีบพักผ่อนเถิด ข้าก็จะไปแล้ว”           องค์ชายสี่พยักหน้า องค์ชายสิบสี่หันหน้ามามองฉัน         ใจฉันก็คิดจะไปเหมือนกัน แต่ต่อให้ควักหัวใจหมีตัวเมื่อวานมาให้กินฉันก็ยังไม่อาจหาญพอจะออกไปพร้อมกับองค์ชายสิบสี่ต่อหน้าต่อตาองค์ชายสี่แน่ ฉันย่อกายคำนับองค์ชายสิบสี่ เขาหยุดชะงักก่อนจะเดินไปทางหน้ากระโจม หลีไห่เอ๋อร์รีบตามไปเลิกผ้าม่านให้ ฉับพลันนั้นเขาก็หันกลับมายกข้อมือขึ้นอวดพลางยิ้มพูด          “ขอบใจนะ!” พูดจบก็ผลุบหายไป          ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆ เลย ไม่กล้ามองหน้าองค์ชายสี่ด้วย ภายในกระโจมเงียบสงัด ผ่านไปพักใหญ่ฉันถึงรวบรวมความกล้าพูดออกไป          “ไห่เอ๋อร์ เจ้ามานี่ซิ นี่คือยาแก้เมา เดี๋ยวเจ้าผสมน้ำผึ้งมาถวายพร้อมกันนะ แล้วอีกหนึ่งชั่วยามค่อยถวายโอสถขนานอื่นของพระองค์ เข้าใจหรือเปล่า”            ฉันมองขันทีน้อย ลุ้นให้การมอบหมายเสร็จสิ้นเสียทีจะได้ออกไปจากที่นี่ หลีไห่เอ๋อร์ไม่มองฉันแต่กลับมองเลยไปทางด้านหลัง ทำไมล่ะ...ฉันกำลังจะอ้าปากถามเขา เขาก็พูดยิ้มๆ           “พี่เสี่ยวเวย เรื่องยานั้นท่านเข้าใจดีที่สุด พระนางท่านยังตรัสเช่นนี้เลย ข้าจะไปผสมน้ำผึ้ง ท่านอยู่ถวายโอสถให้องค์ชาย ช่วยกันคนละไม้คนละมือไม่ดีกว่าหรือ”           “เจ้าว่าอะไรนะ อ้าว...” พูดยังไม่ทันจบเจ้าเด็กนั่นก็วิ่งปรู๊ดหายไปแล้ว น่าหมั่นไส้จริงๆ! วันนี้สองครั้งแล้วนะที่เขาทิ้งฉันแล้ววิ่งหายไปก่อน อย่าให้จับได้ละกัน จะคิดบัญชีให้น่าดูเชียว ฉันเหลือกตาเซ็ง เดินไปที่ม่านกระโจม หายใจหงุดหงิดก่อนจะหันตัวกลับมา             องค์ชายสี่เอนตัวกับหมอนอิงในท่าสบาย ดวงตาดำขลับกำลังจ้องมองมาที่ฉัน            ฉันยิ้มเจื่อนสำรวมอาการเดินไปจัดเตรียมผ้าชุบน้ำอุ่นมาให้เขาเช็ดหน้าเช็ดมือ จากนั้นก็เทน้ำร้อนลวกถ้วยแล้วรินนมร้อนจากคนโทมาให้เขา องค์ชายสี่ไม่พูดอะไร เพียงรับไปดื่มช้าๆ มีอาการไอแทรกเป็นระยะๆ แต่ใบหน้ากลับมีสีเลือดขึ้นแล้ว            ขณะที่กำลังจะเอ่ยพูดอะไรบางอย่างม่านก็ถูกเลิกขึ้น หลีไห่เอ๋อร์เดินประคองชามโลหะเข้ามาอย่างระมัดระวัง เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า            “พี่เสี่ยวเวย นี่เป็นน้ำผึ้งป่าที่เพิ่งเก็บมาสดๆ ปรุงด้วยรากโสม ยังร้อนๆ อยู่เลย” เขาพูดจบก็ส่งชามมาให้ฉัน ฉันรับมาแล้วจึงหยิบยาแก้เมาขึ้นมาส่งให้องค์ชายสี่ เขารับไปบีบเล่นแต่ไม่ยอมกิน เอาแต่มองหน้าฉัน ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่             ฉันมองไปอีกทาง อึดอัดใจขึ้นมาตงิดๆ ทำไมไม่กินนะ อ้อ...เข้าใจแล้ว ฉันเม้มปากเดินไปหยิบยาคืนมาจากมือเขา องค์ชายสี่ถึงกับชะงักงันไม่เข้าใจว่าฉันทำอะไร เขาคงกลัวว่ามันจะมีพิษสินะ ฉันเลยบิยาออกมานิดหนึ่งแล้วเตรียมส่งเข้าปากตัวเอง แต่ตาเหลือบมององค์ชายสี่ที่มองมาด้วยความประหลาดใจ นี่ถ้ายามีพิษจริงๆ ฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย คิดดังนั้นฉันก็ชะงักไปพักหนึ่ง องค์ชายสี่ท่าทางเหมือนนึกสนุก จ้องมองฉันแบบลุ้นว่าฉันจะกินหรือไม่กิน ฉันแอบกัดฟัน ขึ้นขี่หลังเสือแล้วนี่นะ...ฉันกลั้นใจเอายาใส่ปากแล้วกลืนลงไป หยึย! หัวคิ้วขมวดเข้าหากันทันที ทำไมมันขมอย่างนี้เนี่ย ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ คอขมไปหมด มุมปากขององค์ชายสี่โค้งขึ้นน้อยๆ ฉันขมจนทรมาน ก้มมองน้ำผึ้งในมือ ไม่ไหวแล้วจริงๆ...ฉันเบะปากฝืนยิ้ม           “องค์ชายสี่ หม่อมฉันคิดว่าทางที่ดีน้ำผึ้งนี่ก็ควรทดสอบก่อนนะเพคะ”             องค์ชายสี่ชะงักก่อนหันหน้าไปทางอื่นพลางโบกมืออนุญาต ฉันรีบดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย...เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น แต่ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน           คราวนี้องค์ชายสี่รับยาไปใส่เข้าปากแล้ว พอเขากลืนก็ต้องขมวดคิ้วไม่ต่างจากฉัน ฉันรีบส่งชามน้ำผึ้งให้เขาเร็วไว องค์ชายสี่จึงแหงนหน้ายกดื่มรวดเดียวหมด แล้วฉันก็รับชามเปล่ากลับคืนมา ในใจเริ่มคิดว่าจะขอตัวลาจากเขายังไงดี เขาไม่พูดไม่จา ส่วนฉันก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดยังไง และแล้วฉันก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมาได้ ใช้เป็นข้ออ้างก็ไม่เลวเหมือนกัน            “ยานี้ขมสักหน่อย ให้หม่อมฉันไปทำน้ำผึ้งมาใหม่ไหมเพคะ”            องค์ชายสี่โบกมือพูด          “ไม่เป็นไร” เขาเห็นฉันยืนหน้าตูมก็พูดขึ้น “อย่างนี้ดีกว่ามุดหน้าลงในกองหิมะตั้งเยอะ”          “อ๊ะ!” หน้าฉันแดงขึ้นทันตาเห็น อายสุดๆ เลย           องค์ชายสี่เห็นฉันแบบนี้แล้วก็ยิ้ม          “วันนี้น้องสิบคงโมโหมาก หัวหูแดงไปหมด”           ฉันนึกถึงองค์ชายสิบตอนนั้นก็หัวเราะพรืด เสียดายที่ตอนมานี่ไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือมาด้วย ไม่งั้นล่ะก็ เหอะๆๆ...กำลังคิดเพลินๆ อยู่ๆ ก็รู้สึกตัวเอียงวูบเพราะพลังรุนแรงอย่างหนึ่งดึงให้ล้มลงนั่ง พอรู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่ในอ้อมกอดขององค์ชายสี่แล้ว ตัวของเขาร้อนระอุ แผ่ไอมาให้ฉันขนหัวลุกซู่ เขากอดฉันไว้แน่น ลมหายใจร้อนผ่าวรดข้างหู ฉันสั่นสะท้านอย่างคุมไม่อยู่          “เสี่ยวเวย เจ้ายิ้มได้ช่างดีนัก อบอุ่นเหลือเกิน”          หน้าของฉันคงจะแดงซ่าน พยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ทำได้แค่เบี่ยงหน้าหลบ ริมฝีปากของเขาขยับเคลื่อนอยู่ตรงเรือนผม          “วันนี้เสด็จพ่ออาจจะสนใจในตัวเจ้าแล้ว พวกของน้องแปดก็...”           ฉันสะดุ้ง เหมือนถูกน้ำแข็งราดรดหัว เงยหน้าขึ้นมององค์ชายสี่ทันที เขาเห็นฉันหวาดผวาสีหน้าของเขาก็ยิ่งอ่อนโยนกว่าเก่า ดวงตาดำขลับจ้องลึกลงมา          “อย่ากลัวไปเลย ยังมีข้าอยู่”           ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองตกลงไปในหม้อต้มโจ๊ก รอบตัวมีแต่ไออุ่นหนุบหนับ แล้วตัวเองก็ค่อยๆ อ่อนยวบแทบไม่ทันได้รู้ตัว ฉันหลับตาลงรับจุมพิตจากองค์ชายสี่ที่เคลื่อนลงมาจากหน้าผาก เปลือกตา สันจมูก สองแก้ม...ระเรื่อยมาถึงริมฝีปากเย็นๆ ของฉัน           เพียงครู่เดียวไออุ่นและความชื่นฉ่ำขององค์ชายสี่ก็โอบล้อมรอบตัว ฉันหัวตื้อคิดอะไรไม่ออกแล้ว           “เจ้าเป็นของข้า เป็นของข้าคนเดียว...” องค์ชายสี่พร่ำกระซิบบางอย่างที่ข้างหู จนเมื่อฉันได้ยินถนัดเข้าจริงๆ ฉันก็สะดุ้งรู้ตัว อิ้นเสียง...เมื่อเช้าเขาก็พูดแบบนี้กับฉัน แต่ฉันกลับ...            ฉันเอียงหน้าหลบวูบทำให้องค์ชายสี่ผงะ เขาเห็นท่าทางของฉันก็คิดไปว่าฉันเขินอาย ยื่นมือมาเชยคางฉันขึ้น แต่ฉันก็ยังหลุบตาหลบ เขาจึงพูดกลั้วหัวเราะ           “ทำไมเล่า ไม่เคยจุมพิตอย่างดูดดื่มหรือ”            หัวใจของฉันเหมือนถูกหมัดทุบเข้าอย่างจัง หายใจรวยรินเหมือนปลาขาดน้ำจะตายแหล่ไม่ตายแหล่ ที่แท้การหลบหลีกก็ไร้ประโยชน์ ฉันถอนหายใจเบาๆ นึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับองค์ชายสิบสาม ฉันกำหมัดแน่น กดเสียงพูด          “ใช่เพคะ ไม่เคยจุมพิตใครนอกจากองค์ชายสิบสาม” จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 12:08:35

ความคิดเห็นที่ 12 อ๊าาาาาาา หน้าแดงเลยอ่ะ อี๊......จะดีใจหรือจะหนักใจแทนเสี่ยวเวยดีนี่ มีใจให้สิบสาม ยังมีพี่สี่มาทำให้เขว ไม่นับสิบสี่  ตอนนี้ยังมีฮ่องเต้อีก ตอนใหม่อัพพรุ่งนี้เลยนะ ขอร้อง  ใจจะขาด จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 15:30:35

ความคิดเห็นที่ 13 เสี่ยวเวย.......สาวเสน่ห์แรง  ใครเจอก็หลงรัก.......น่าอิจฉาอย่างมาก เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ อ่านเรื่องนี้แล้วคิดถึงเพลงนี้..... ไม่อยากจะเลือกใคร อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน....เขินนนน จากคุณ : Curious girl เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 17:22:25

ความคิดเห็นที่ 14 เสี่ยวเวยใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : Quaver เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 21:05:05

ความคิดเห็นที่ 15 กีบสุดท้ายของเดิอน สำหรับวิธีแก้เมาของเสี่ยวเว่ย เผอิญเสี่ยวเว่ยไม่เคยมาเมืองไทยก่อนหลุดมาในอดีต ถ้าเสี่ยวเว่ยได้รับการฝึกฝนวิชาเตะผ่าหมาก สงสัยว่าบรรดาองค์ชายทั้งหลายคงเผ่นกันป่าราบ หรือไม่งั้นเสี่ยวเว่ยคงหัวขาดแหงๆ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 20:06:19

ความคิดเห็นที่ 16 เสี่ยวเวย...ถ้าเยอะเกิน ส่งมาทางนี้สักองค์ก็ได้นะ ...ยินดีแบ่งเบาภาระและไม่เกี่ยงนัมเบอร์จ้า 555 จากคุณ : ธิดาดอง เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 04:25:39

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาอ่านอีกที นึกว่าจะปะตอนใหม่ สงสัยองค์ชายสี่ไม่ยอมกินยาเพราะรอเสี่ยวเว่ยป้อนยาแน่ๆ แต่เสี่ยวเว่ยไม่ยอมป้อนยาให้ ๕๕๕ แถวนี้อาสาสมัครอยากช่วยเสี่ยวเว่ยเยอะแยะไปหมด จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 17:26:24

ความคิดเห็นที่ 18 กรี๊ดดด เสี่ยวเวย อย่าพูดอย่างน้านนน!!! พี่สี่ช้ำใจตายแน่แบบนี้ อยากเข้าไปปลอบจริงๆ 55+ สิบสี่แอบน่ากลัวนะคะ ตอนแรกอ่านผิดนึกว่าเป็นพี่สี่ อ่านอีกที สิบสี่นี่นา ไม่นึกว่าจะทำอะไรแบบนี้ ถ้าเป็นพี่สี่ยังไม่ค่อยแปลกใจนะ ส่วนสิบสามกับเสี่ยวเวยก็นะ... บทน้อยๆเถอะ(ซะงั้น) ไม่อินคู่นี้เท่าไร ถ้าเสี่ยเวยกับสิบสี่ยังพอได้ แต่เชียร์พี่สี่สุดๆ ขอบคุณที่แปลให้อ่านนะคะ^^ จากคุณ : BeautifulSonata เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 03:55:50

ความคิดเห็นที่ 19 ขอโทษนะคะที่หายหน้าไปนาน ครบอาทิตย์เลยมั้งเนี่ย  ช่วงนี้งานมะรุมมะตุ้มรุมรักเหลือเกินค่ะ วันนี้ได้หยุดก็แวบมาลงนิยายสักหน่อยก่อน ตามไปอ่านได้เลยนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12181202/W12181202.html จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 09:35:04