ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) อังเดรยกมือทั้งสองขึ้นจับแก้มฉันเหมือนที่เคยทำบ่อยๆ เขายิ้ม “ลุงดูแลตัวเองได้ หนูไม่ต้องห่วง” จากนั้นเขาก็ป่ายสายตามามองเนทที่อยู่ข้างๆ แล้วกลับมามองที่ฉัน “หนูทวีทตี้ออกไปก่อนเถอะ ลุงมีเรื่องคุยกับคุณแวนดิแคมป์สองสามนาที” เนทเลิกคิ้วรับรู้สบายๆ ฉันก็ไม่อยากขัดใจอังเดร หลังจากลาแพททริกสั้นๆแล้วจึงล่าถอยไปยืนรอนอกห้องพักผู้ป่วย สองสามนาที.. เป็นสองสามนาทีที่นานพอดู ฉันไม่รู้ว่าอังเดรจะคุยอะไรกับเนทกันแน่ ถ้าจะให้เดาก็คงเป็นเรื่องฝากฝังฉัน ให้ดูแล อะไรเทือกๆ ไม่รู้ว่าอังเดรรู้เรื่องนี้ละเอียดแค่ไหน รู้หรือเปล่าว่าเรื่องนี้อย่างไรก็ต้องจบลงหลังจากหนึ่งปี การแต่งงานของฉันกับเนทไม่ได้ยาวนานจนตลอดชีวิต การฝากฝังให้ดูแลหรืออะไรไม่จำเป็นสักนิด โดยเฉพาะกับฉัน แล้วเนทก็เดินออกมา สีหน้าเขายังเคลือบยิ้มบางๆแบบเดิม แต่ตาสีเทาเขียวประหลาดจดจ้องฉันแบบแปลกๆไป ชอบใจ.. ตลก.. สาใจ.. อะไรฉันก็ดูไม่ออกสักอย่าง จริงๆสีหน้าท่าทางเนทนั้น ฉันไม่เคยอ่านออกโดยเชิงลึกเลยสักครั้ง “กลับกันเถอะ แอชย์ลี่..” มาถึงเขายกมือรุนหลังฉันให้เดินไป “ไม่เรียกแอนนาเบลแล้วเหรอ?” ฉันเย้า “แอนนาเบลน่ะชื่อลูกเลี้ยงของพ่อ.. ภรรยาฉันชื่อแอชย์ลี่..” เขาตอบเรียบๆ แต่โดยไม่ทราบสาเหตุหน้าฉันก็แดงเรื่อขึ้นบางๆ จนต้องหันหนีไปครู่หนึ่ง วินเซนต์รอเราอยู่แล้วข้างหน้าโรงพยาบาล กับรถสีดำคันเดิมที่มาส่งเราที่งานเลี้ยง และเมื่อเขาเปิดประตู พวกเราก็ขึ้นไปนั่งประจำที่โดยไม่ต้องมีใครบอก มุมเบาะอันสะดวกสบายกลายเป็นของเราอีกครั้งหนึ่ง ระหว่างทางฉันลองพยายามถามถึงเรื่องที่อังเดรพูดกับเขา แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีแต่รอยยิ้มที่อ่านไม่ออก จนฉันเลิกล้มความตั้งใจ เอียงศีรษะพิงกับกระจกข้าง เฝ้ามองแสงอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้าไปตามทาง แต่จู่ๆเนทก็พูดขึ้น “พรุ่งนี้เช้า เราต้องกลับบ้านแล้วล่ะ” ฉันหันกลับมามองด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถาม และโดยที่ไม่ต้องมีคำพูดใด เนทก็ตอบ “ที่นี่เรามีแต่เคบินล่าสัตว์ของพ่อ.. บ้านแวนดิแคมป์ที่เราอยู่กันจริงๆอยู่ที่แอลเอ” เขาอธิบายเพิ่มเติม “ขับรถก็ไม่กี่วันหรอก แต่เรานั่งเครื่องกัน แป็บเดียวก็ถึง”   กลัว.. จู่ๆฉันก็นึกกลัวขึ้นมาแวบหนึ่ง.. อาจเป็นเพราะฌอนเพิ่งถามอะไรแปลกๆกับฉันก็ได้ แต่สาเหตุที่แท้จริงของความกลัวคือความไม่คุ้นเคย ที่นี่มีอังเดร ที่นั่นฉันไม่มีใคร บ้าน.. ฉันนึกออกได้ที่ๆใกล้เคียงบ้านได้ที่เดียวคือกระท่อมของแมกซ์ และบ้านที่ฉันใช้มาตลอดสามปีคือรถเก่าๆ แต่ก่อนฉันจะไปไหน ยี่ห้อที่ฉันปะป้ายตัวเองไว้คือหมาล่าเนื้อของเยท และทุกที่เป็นป่าของฉัน หมาล่าเนื้อที่วิ่งอย่างอิสระบนถนน ต่อไปนี้จะไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว หลังจากเงียบกันไปอึดใจหนึ่ง เนทก็พูดขึ้น “อังเดรเขาบอกฉันมา คือเป็นเรื่องนึงจากหลายๆเรื่องน่ะนะ.. เขาให้ฉันปกป้องเธอ..” ฉันเผลอหัวเราะในลำคอเบาๆ “ปกป้องฉัน.. คุณจะเอาอะไรมาปกป้องฉัน..” “ไม่รู้สิ ฉันก็บอกอังเดรไปแบบนั้นแหละ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ ยอมรับง่ายๆ “แต่อย่างน้อยที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร เธอก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วล่ะ แอชลี่ย์” ความกลัวค่อยเบาบางลงเหมือนหมอกจางๆ ฉันหันไปมองหน้าสามีตามกฎหมายที่เพิ่งตกกระไดพลอยโจนแต่งงานเมื่อคืนก่อน เขายิ้ม เป็นยิ้มที่เดาทางอะไรไม่ได้เหมือนเดิม แต่ฉันยิ้มตอบ ด้วยความจริงใจที่สุด ฉันอาจจะโชคร้ายที่สุดที่มาแต่งงานกับเขา และถูกแวนดิแคมป์ล่ามโซ่ไว้ก็จริง แต่มองด้านดี ฉันก็ไม่ได้โดนอยู่คนเดียวสักหน่อย “ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดเสียงเบา แต่ถ่ายทอดมันออกมาจากใจ “ด้วยความยินดีครับ คุณภรรยา” เขายิ้มกว้าง ลอยหน้าลอยตาเหมือนพูดเล่น แต่แววตาสีเทาเขียวมีแววอ่อนลงวูบหนึ่ง แล้วพวกก็เราหันกลับไปยังกระจกข้างของตัวเอง เฝ้ามองความมืดค่อยๆปกคลุมผืนป่าด้านข้างเงียบๆ เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลยตลอดทาง ได้แต่ว่ายวนอยู่ในความคิดทั้งหลายทั้งมวลของตัวเอง ปล่อยให้วินเซนต์ยิ่งพาเราเข้าใกล้เคบินของอีธานขึ้นทุกขณะ ตอนที่เรามาถึงอีธานอยู่บนโต๊ะอาหาร เขาหันขวับมาพิจารณาพวกเราสองคนด้วยตาสีเทาเข้มอย่างเงียบงัน ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำทักทาย ฉันเรียนรู้ที่จะไม่ใส่ใจความขึ้งโกรธหงุดหงิดในแววตาคู่นั้น ไม่มีประโยชน์ที่จะไปงัดข้อกันด้วยแววตากับเขา มื้อค่ำของพวกเราใกล้เสร็จแล้ว ชายแก่ในผ้ากันเปื้อนมารับเสื้อโค้ทของพวกเราไปทันทีที่ก้าวเข้ามา เนทก้าวเข้าไปนั่งเก้าอี้ประจำที่โดยไม่พูดอะไรสักคำ “สวัสดีค่ะ อีธาน” ฉันตัดสินใจทักไปพร้อมรอยยิ้มเร็วๆ ก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งข้างเนท อีธานส่งเสียงอือม์เบาๆตอบฉันในลำคอโดยไม่ได้หันมา เขาชี้ชวนให้วินเซนต์นั่งลงร่วมกันกับพวกเราด้วย และเมื่อวินเซนต์ถอดสูทพาดกับโซฟาและทรุดลงนั่งประจำที่เรียบร้อย อีธานก็เริ่มพูดขึ้น “อังเดรคนนั้นเป็นไงบ้าง?” เขาถามลอยๆ เหมือนเป็นไปตามมารยาท “ลุงอังเดรขาหัก แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ” ฉันตอบ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:00:28

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “ดี..” เขาพยักหน้ารับรู้ง่ายๆ “รู้หรือยังว่าพรุ่งนี้ต้องกลับบ้าน?” “ค่ะ” “เรื่องเธอกับเนท อย่าให้พวกเล็กซี่รู้เรื่องล่ะ” เขาพูด ทันทีที่จบประโยคฉันก็ขมวดคิ้ว เล็กซี่ที่ไหนอีก ฉันไม่รู้จัก แล้วลูกชายตัวเองก็นั่งหัวโด่เด่อยู่นี่ จะพูดถึงเขาเหมือนบุคคลที่สามทำไม? แล้วเนทก็เอี้ยวตัวลงมากระซิบ “เล็กซี่เป็นพี่สาวฉัน” เขาว่า “เขาแต่งงานมีครอบครัวแล้ว แต่เรายังอยู่รวมกัน” ฉันพยักหน้ารับรู้ แล้วเสียงอีธานก็แทรกขึ้นมาอีกประโยค “มือไรเฟิลนั่น.. สอบถามเยทแล้วได้ความยังไงบ้างล่ะ”   ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วอึดใจ วินเซนต์ที่กำลังจิ้มส้อมตัวเองลงกับอาหารเป็นครั้งแรกหยุดมือ มีแต่ชายแก่ในผ้ากันเปื้อนที่ยังทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น หยิบจับตักอาหารค่อยๆส่งมาข้างหน้าพวกเรา ฉันยิ้มอย่างอดไม่ได้.. โธ่เอ๊ย.. ฉันหลงนึกว่าตัวเองเป็นหมาล่าเนื้อที่หลุดมาอยู่ในป่าคอนกรีตผิดที่ผิดทาง กลัวไปจริงๆแวบนึงด้วย แต่เอาเข้าจริง ชีวิตกับอีธาน ก็คงไม่ต่างกับชีวิตที่อยู่ในฝูงของเยทสักเท่าไร เยทนั้นไม่เคยปิดบังความกระหายของตัวเอง กระหายเงิน ความใคร่รู้ ผลประโยชน์ แต่อีธาน เขาอาจจะเป็นผู้นำแวนดิแคมป์อันยิ่งใหญ่ แต่ความอยากรู้อยากเห็นเมื่อมาถึงๆจุดๆหนึ่ง เขาก็ปิดไม่มิด ‘ไม่ยอมให้เด็กบ้านแวนดิแคมป์ไปเป็นหมาล่าเนื้อ’ งั้นเหรอ?.. แล้วฉันจะคอยดู.. ฉันปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วตอบไป “อย่างที่ได้ยินน่ะแหละค่ะ เยทไม่ยอมบอก มันเป็นมารยาทสังคม..” อีธานเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง ตาสีเทาเข้มนั้นลึกลับ แต่ฉันไม่กลัวเท่าเมื่อก่อน ฉันทำงานกับเยทมาสามปี เยทคนนั้นที่ชื่อกระฉ่อนเรื่องความโลภ แม้จะโดนต้มบ้าง โดนหลอกบ้าง โดนให้ทำงานฟรีมาแล้วก็เคย แต่ฉันยังหลบหลีกเอาตัวรอดมาได้ กับเยทอาจเป็นเรื่องเงิน แต่กับอีธาน อาจจะเป็นอย่างอื่น.. ศักดิ์ศรีย์มั้ง? ความอยากรู้อยากเห็นหรือเปล่า?ฉันเดานะ นั่นแหละ.. ถ้าคุณพอจะคลำจับจุดเจ้านายของคุณได้แล้ว วิธีการรับมือมันจะค่อยๆลอยมาเอง “แต่หนูว่าเยทรู้แน่ๆค่ะ” ฉันแย็บ ลอบสังเกตสีหน้าอีธานเรื่อยๆ “เยทน่ะทำงานมานาน กว้างขวางไม่รู้ขนาดไหน แค่บอกว่ามือไรเฟิลทำงานแถบลาสเวกัส เขายังพูดเลยว่า ‘มีอยู่พอควร’ ” ฉันตักอาหารเข้าปากไป พูดไปด้วยเหมือนบทสนทนาสบายๆบนโต๊ะกินข้าว อีธานทำเหมือนไม่สนใจ ฉันก็เลยคุยต่อ “ชาร์ลีก็โดนมันระเบิดรถ..” ฉันพูดเรื่อยเปื่อย “ไม่รู้เงินห้าแสนนี่มันยังไงหนักหนา..” “มือไรเฟิลแถบลาสเวกัสน่ะพอมี..” อีธานพูดขึ้น ทีแรกเขาหลุดปากออกมาราวกับยั้งลิ้นตัวเองไม่อยู่ ก่อนจะพูดอย่างมั่นคงขึ้น “แต่มือระเบิดน่ะ.. ไม่เคยได้ยินว่ามีหรอกนะ..” “ผมเคย..” เนทแทรกขึ้น “นานมาแล้ว..” พูดได้แค่นั้นเขาก็หยุด ทั้งๆที่เราทุกคนกลับรอรายละเอียดที่จะตามมาอยู่สักอึดใจด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีกอย่างน่าหงุดหงิด ปล่อยให้เสียงส้อมจิ้มอาหารและกระทบจานครอบครองบรรยากาศ อีธานจ้องเนทเขม็งอย่างคาดโทษ ฉันค้อนใส่เนทอย่างจงใจ วินเซนต์เลือกที่จะจัดการอาหารตัวเองไปเงียบๆ ในที่สุดเหมือนเนทจะยั่วโมโหจนสาแก่ใจแล้วเขาจึงพูดขึ้น “จากที่อื่น..” บนใบหน้าเขาเคลือบรอยยิ้ม “แต่ใกล้ๆนี่แหละ แคลิฟอเนีย.. สิบปีก่อน..” อีธานทิ้งส้อมกับมีดลงกับจานเสียงดังลั่น เขาลุกพรึ่บไปที่เก้าอี้เนทแล้วหยิบจานอาหารของเนทเขวี้ยงไปที่ผนัง มันกระทบผนังข้างอ่างล้างจานลั่นห้อง ก่อนจะแตกกระจัดกระจายลงกับพื้น เนทลุกพรึ่บจากเก้าอี้ แม้ใบหน้าของเขายังเคลือบรอยยิ้ม แต่แววตาสีเทาเขียวลุกโพลงด้วยความโกรธ เขาจ้องหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่ออย่างไม่ระย่อ “ผม.. ยัง.. ไม่อิ่ม” เขาเค้นเสียงพูดแต่ละคำอย่างชัดเจน ชั่วขณะหนึ่งฉันนึกว่าสองพ่อลูกจะละเลงเลือดกันอีกรอบ อีธานกลับหันขวับ แล้วเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน จ้องมาที่ฉันเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็เดินจากไปพลางร้องสั่งชายแก่ให้จัดเหล้าไปให้เขาที่ห้อง เนทกลับมานั่งทีเดิม ยกมือให้ชายแก่ในผ้ากันเปื้อนตักอาหารจานใหม่ให้ วินเซนต์มองทั้งสองเงียบๆด้วยสีหน้านิ่งเฉยราวกับคุ้นเคย ฉันเหลือบมองมาที่เนท คิดว่าตัวเองน่าจะพูดอะไรสักอย่าง ทำอะไรสักอย่าง แต่นึกไม่ออกสักอย่าง สุดท้ายฉันจึงเงียบ และจัดการอาหารตรงหน้าของตัวเองต่อไป ไม่ชวนใครคุยอีก.. __________________________________________________________ ในที่สุดฉันก็ได้เจอตัวจริงของมายา เธอมาปลุกเราแต่เช้า หญิงแก่ผิวขาวร่างท้วมผมยาว ในชุดกระโปรงที่น่าจะเป็นที่นิยมเมื่อยี่สิบปีที่แล้วและผ้ากันเปื้อน ฉันรู้ทันทีว่าเธอเอาแรงบันดาลใจของคอนเซ็ปโดโรธีมาจากไหน ฉันกอบเอาเสื้อผ้าที่ได้มาลงกระเป๋า แล้วยัดแลบทอปรวมลงไป ฉันเคยชินกับผมเปียและหมวกไหมพรม มันทำให้หัวฉันอุ่นสบายในวันอากาศหนาว และมันช่วยให้ผมยาวๆของฉันเป็นที่เป็นทางเมื่อต้องเคลื่อนไหว ฉันจึงถักเปียหลวมๆสวมหมวกไหมพรมใบเดิมที่ใส่มา เลือกชุดกระโปรงลายดอกไม้ของมายามาจากกอง แล้วทับมันด้วยเสื้อยีนส์ จริงๆตอนแรกฉันอยากใส่กางเกงยีนส์ที่ฉันใส่มาด้วยแต่แรก แต่ถ้าใส่ให้อีธานเห็น จุดจบของมันอาจจะต้องกลายเป็นขี้เถ้าเหมือนเพื่อนของมันก็ได้ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:03:10

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) เมื่อฉันเดินลงมา ของๆเนทก็พร้อมอยู่หน้าประตูแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ทราบอยู่ที่ไหน วินเซนต์กำลังตรวจความเรียบร้อยของรถ ชายแก่ในผ้ากันเปื้อนกำลังขนกระเป๋าเสื้อผ้าของอีธานลงมากองรวมกันกับกระเป๋าเนท พอเห็นฉันยืนถือกระเป๋าตัวเองอยู่เขาก็ฉวยมันจากมือฉันไปถือด้วย และพอเขาวางทุกอย่างรวมกันตรงหน้าประตู เขาก็หันมาหาฉัน ใบหน้าชายแก่ในผ้ากันเปื้อนฉาบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างประหลาด เขาฉวยมือฉันไปกอบกำไว้แล้วก้มลงจูบลงบนหลังมือฉัน “ได้โปรด อย่าทิ้งคุณเนทนะครับ” เขาพูดสั้นๆ ดวงตารื้นไปด้วยน้ำตาคลอ ก่อนที่จะปล่อยมือฉันแล้วกลับไปเป็นชายแก่ในผ้ากันเปื้อนที่ทำงานเงียบๆไปดังเดิม ฉันงงงัน.. ยังยืนอยู่ที่เดิมและมือยังค้างอยู่ในอากาศ เขาเข้าใจสถานการณ์หรือเปล่า? มันไม่ถูกกฎหมายจริงๆด้วยซ้ำที่ฉันแต่งกับเนท แล้วเรื่องทุกอย่างมันจะต้องจบลงหลังจากนี้หนึ่งปีนะ สุดท้ายฉันก็สั่นศีรษะไล่ความสงสัยออกไปจากความคิด เดินออกไปช่วยวินเซนต์เช็ครถ ตรวจสภาพห้องเครื่องและอะไรๆเท่าที่ทำได้ ฉันเคยนอนในรถมานาน การตรวจสภาพรถเป็นสิ่งที่ทำเป็นประจำ เหตุการณ์เล็กๆกับชายแก่ครั้งนั้น ฉันก็ลืมไปเสียสนิท และยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดถึง กระทั่งผ่านไปหลายเดือนหลังจากนั้น เนทเปิดประตูออกมาเรียกฉันกับวินเซนต์ไปทานอาหารเช้า อีธานเดินลงมาสมทบกับเรา ทั้งหมดไม่มีใครปริปากพูดอะไรกันเลยสักคำเดียวตลอดมื้ออาหาร และหลังจากนั้น ฉันกับเนทก็กลับมานั่งที่ประจำที่เบาะหลังของรถยนต์สีดำอีกครั้ง ส่วนอีธานแยกไปอีกคันหนึ่ง เรามาถึงสนามบินตอนสาย ผู้คนเยอะแยะเป็นปกติ พอเห็นสนามบินฉันก็พาลคิดถึงรีวอลเวอร์ที่นอนอยู่ในล็อกเกอร์สนามบินที่เวอร์จิเนีย ห่างจากที่นี่เป็นพันไมล์ และรถคันเก่าที่กลิ่นยังติดจมูก ปืนพกที่คุ้นมืออีกสองกระบอก และปืนสั้นผู้ที่เพิ่งเป็นวีรบุรุษช่วยฉันจับมือปืนลงท้ายรถ จนสามารถปิดจ็อบของแบรดชอว์สำเร็จ “โอ้ย!” ฉันอุทาน ความคิดลอยกลับเวอร์จิเนียจนชนชายคนหนึ่งเข้า ทำเอากระเป๋าเสื้อผ้าของเขาหล่นพื้น รูปร่างเขาคล้ายอังเดร เสื้อผ้าก็ฉูดฉาดคล้ายกัน ผิดจากกันตรงที่ใบหน้าคมเข้มแบบชาวละตินและผมดกดำบนศีรษะและหนวดสีดำเป็นรูปทรงตรงด้านบนริมฝีปาก พาสปอตในมือเขากระจัดกระจาย ฉันจึงก้มลงช่วยเก็บ “แอนนาเบล!” เสียงอีธานเรียกอยู่ข้างหน้า ฉันจึงรีบส่งพาสปอตให้ชายแปลกหน้าคนนั้น แล้ววิ่งไปที่ที่ทุกคนยืนรวมกัน วินเซนต์จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ฉันเรียบร้อยแล้ว พวกเรานั่งเครื่องชั้นธรรมดา แต่เป็นกลุ่ม อีธานนั่งข้างฉัน เครื่องบินลอยจากพื้นเกือบตอนเที่ยงวัน ฉัน เนท อีธาน และวินเซนต์กับชายสูทดำอีกสองคนนั่งไปกับเรา สูทดำอีกจำนวนหนึ่งกลับแอลเอโดยใช้รถ แคลิฟอเนียกับลาสเวกัสห่างกันไม่มาก ไม่นานนัก เครื่องบินของเราก็แตะลงพื้นสนามบินแอลเอโดยสวัสดิภาพ _______________________________________________________________ จบตอน จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:04:59

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบเม้นท์ คุณ Sniper-1500watt : ขอบคุณสำหรับการร่วมสนุกโฟโต้ฮันท์นิยายหนมปังค่ะ 555 คุณ GTW : น่ารักที่ว่านี่หมายถึง 'น่าจะใช้งานได้ดี' แบบน่ารักของเยทหรือเปล่าคะ? (อิๆ) คุณ scottie : ขอบคุณที่มาเม้นท์เป็นเพื่อนหนมปังตลอดนะคะ แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 55 17:10:26 จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 17:08:22

ความคิดเห็นที่ 5 ฮ่าๆๆ สารภาพว่า แรงจูงใจ ที่ทำให้ตามอ่าน เรื่องนี้ คือ สาวน้อย ตัวเอก ของเรา นั่นล่ะครับ เธอมีแรงดึงดูดใจ นักอ่าน ให้ตามเรื่องราวของเธอ และกระซิบคนเขียนด้วยว่า ผม หึง เธอ นะครับ ฮี่ๆๆๆๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 19:19:17

ความคิดเห็นที่ 6 เนวาดาอยู่ติดแคลิฟอร์เนียนค่ะ ไม่ใช่ขับรถไม่กี่วันก็ถึง ภายในหนึ่งวันก็ถึงค่ะ ยิ่งเวกัส-แอลเอ ไม่กี่ชั่วโมงเลย ศักดิ์ศรี จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 20:47:10

ความคิดเห็นที่ 7 ล่ำลา -- ร่ำลา คาร์บอม -- คาร์บอมบ์ (car bomb) แคลิฟอเนีย -- แคลิฟอร์เนีย (California) พาสปอต -- พาสปอร์ต (passport) มายืนยันว่า เวกัส ถึง แอลเอ ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมงถ้าขับรถเอง ถ้าจะเขียนเรื่องเส้นทางในสหรัฐแล้วไม่แน่ใจ ลองเช็คกับ MapQuest ได้ ใส่เมืองต้นทาง ปลายทางลงไป แล้วเว็บจะบอกเส้นทางและประเมินเวลาให้ค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 55 21:35:14

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๊ะ ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 55 00:24:04