ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 ใช่เลย! หลังจากกินอาหารด้วยกันเรียบร้อยแล้ว ลอยด์ก็ชวนเธอไปเที่ยวต่อ เขาบอกว่ากินอิ่มแล้วต้องย่อยก็เลยซ้อนท้ายรถเธอให้ขับไปเรื่อยเปื่อยตามอารมณ์ จากนั้นก็ลงเดินเล่น พอเจอร้านของหวานข้างทางก็ให้จอดแวะกิน มองแล้วไม่เห็นว่าจะเป็นการย่อยตรงไหน เพราะสุดท้ายก็จบที่ของกินอยู่ดี หญิงสาวเถลไถลอยู่กับลอยด์จนค่ำ ขากลับชายหนุ่มตามมาถึงบ้านด้วย แต่ไม่ได้เข้าไปข้างใน พอส่งเธอที่ประตูเสร็จเขาก็เรียกแท็กซี่และกลับบ้านตัวเองไป “กลับมามืดเชียว วันนี้ทำโอทีเหรอ” พลอยวารินเอ่ยถาม “เปล่า ไปกินข้าวกับบอสมา” “บอส? อ๋อ เจ้านายแกที่เป็นฝรั่งชื่อลอยด์ใช่ไหม ที่เป็นเกย์” คนเป็นพี่ถามเอกตอบเองเสร็จสรรพ “เป็นฝรั่งน่ะใช่ แต่ไม่เคยบอกว่าเป็นเกย์สักหน่อย พี่เมย์ไปเอามาจากไหน” เธอไม่เคยบอกพี่สาวสักทีว่าบอสชอบผู้ชาย ถึงเขาจะไม่มีแฟนและไม่ค่อยสนใจผู้หญิง แต่หญิงสาวก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นดังที่พี่สาวว่า “ในนิยายแกไง” แพรธาราจับลอยด์มาเป็นตัวละครในนิยายที่กำลังเขียนด้วย สถานะของลอยด์ในเรื่องคือลูกพี่ลูกน้องของมิคาเอล แม้จะเป็นตัวประกอบแต่ก็ได้รับเสียงตอบรับจากคนอ่านอย่างมาก จนต้องรับปากว่าจะมีภาคพิเศษเป็นเรื่องของลอยด์โดยเฉพาะ “หา! พี่อ่านด้วยเหรอ” แพรธาราแปลกใจสุดขีด พลอยวารินไม่เคยสนใจนิยายสักที ขนาดเอาใส่พานไปประเคนถึงที่พี่สาวเธอยังทำแค่พลิกไปพลิกมา ไม่ถึงสองนาทีก็โยนทิ้งแล้ว “เกรซอ่านแล้วมาเล่าให้ฟังต่างหาก ฝากบอกมาด้วยว่าให้รีบอัพจะลงแดงตายแล้ว” คนรักของพลอยวารินเป็นแฟนพันธุ์ตัวยงของแพรธารา และเป็นตัวตั้งตัวตีช่วยน้องสาวเธอทำหนังสือทำมือออกมาขาย “แล้วไป อย่าพูดให้ตกใจสิพี่เมย์” หญิงสาวผละไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม ยังไม่ทันได้รินน้ำใส่แก้วพลอยวารินก็ตะโกนไล่หลังมาเหมือนยังไม่หมดเรื่องคุย “วันนี้มีคนมาหาแกด้วย บอกว่ามาขอบคุณที่ช่วยจับคนร้าย เขาฝากของมาให้ กองอยู่ข้างคอมฯ” พลอยวารินดูไม่ยินดียินร้ายตอนได้ข่าวว่าน้องสาวไปสร้างวีรกรรมมา ใจคนเป็นพี่ย่อมเป็นห่วง แต่เมื่อสอบถามจนรู้ว่าน้องปลอดภัยไม่ได้รับอันตราย เธอก็ไม่คิดจะซักไซ้หรือห้ามปราม เพราะตัวเธอเองก็ห้าวไม่ใช่หยอก ห้ามไปจะเข้าตัวเสียเปล่าๆ “เขารู้ที่อยู่มาได้ยังไง” หญิงสาวเดินดุ่มๆ มาหาพี่สาวทั้งที่มือยังถือขวดน้ำ “จะไปรู้เหรอ เหมือนจะมีนามบัตรด้วยนะ ลองโทรไปถามเขาสิ” คนเป็นพี่ยักไหล่แล้วกลับไปสนใจบทสัมภาษณ์ที่ร่างเอาไว้ต่อ พลอยวารินเป็นผู้สื่อข่าวกีฬา ทำงานให้สถานีโทรทัศน์และนิตยสาร งานของเธอจึงมีทั้งเขียนบทความ สัมภาษณ์ ตลอดจนเป็นผู้ประกาศข่าวในบางโอกาส แพรธาราตรงไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์อย่างไม่รอช้า บนนั้นมีชุดของขวัญจำพวกสบู่กับผลิตภัณฑ์ประทินโฉมวางอยู่ มีริบบิ้นสีทองผูกติดกล่องมาด้วย ส่วนตรงมุมมีนามบัตรของคนชื่อคามิน เกียรติกลิน ในนามบัตรบอกว่ามีตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทนำเข้ารถยนต์แห่งหนึ่ง หญิงสาวนึกข้องใจจนอยากจะโทรศัพท์ถาม ทว่ายังไม่ทันได้โทรก็มีสายเข้ามาเสียก่อน คนโทรคือกานต์เกล้า เพื่อนที่รู้จักกันในเว็บบอร์ดนิยาย “มีข่าวดีจะบอก ฟังแล้วอย่ากรี๊ดนะยะ” น้ำเสียงของอีกฝ่ายฟังดูตื่นเต้นอยากบอกเต็มแก่ แพรธาราเลยลองเดาดู “จะแต่งงานหรือจะเปิดบาร์เกย์ล่ะ” “ชาติหน้าละมั้งคงได้แต่ง ผู้ชายดีๆ หนีไปเป็นเก้งหมดจนจะตั้งประเทศได้อยู่แล้ว ส่วนเปิดบาร์เกย์ยังไม่มีงบ แม่นักเขียนใหญ่สนใจจะร่วมหุ้นไหมล่ะจ๊ะ” “ให้ยี่สิบบาทขาดตัว นี่ขายหนังสือแทบตายยังได้ไม่ถึงหมื่นเลย” แพรธารามีกลุ่มแฟนคลับที่ติดตามนิยายของเธอพอสมควร พอเขียนจบเรื่องหนังสือก็ทำเป็นหนังสือทำมือออกมาขาย หญิงสาวขายไม่แพง แถมยังส่งให้ฟรี กำไรที่ได้จึงน้อยนิด แต่ก็คุ้มค่ากับความอิ่มใจที่ได้รู้ว่ามีคนติดตามผลงานตัวเองอยู่และอยากได้เป็นรูปเล่มมาเก็บไว้ “ไม่ได้หมายถึงเงินที่ขายเองย่ะ หมายถึงค่าต้นฉบับจากสำนักพิมพ์ต่างหาก งานแกผ่านแล้วรู้ไหม” “เอามาจากไหน ไม่เห็นมีใครติดต่อมาสักคน ต้นฉบับก็ไม่เคยส่ง” ที่ผ่านมาเธอคิดว่าผลงานของตัวเองยังไม่ดีพอ ก็เลยไม่กล้าส่งให้สำนักพิมพ์พิจารณา กานต์เกล้าหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเฉลยเรื่องที่คันปากอยากบอกมานาน “แกกำลังคุยกับคนติดต่ออยู่นี่ไง ตอนนี้ฉันเป็นบอกอแล้วนะยะ ถ้าแกโอเคพรุ่งนี้เลิกงานนัดเจอกันเลยจะได้คุยรายละเอียด ติดต่อทางเมลมันไม่ได้อารมณ์” “แกไม่ได้ล้อเล่นนะ ถ้าอำให้ดีใจเก้อฉันโกรธจริงๆ ด้วย” “ไม่เชื่อก็เช็กเมลสิ ฉันใช้เมลกลางของสำนักพิมพ์ส่งรายละเอียดสัญญาไปให้แกดู แต่แกไม่ตอบสักทีก็เลยโทรมาหานี่แหละ” แพรธาราลองตรวจสอบดูตามที่เพื่อนบอก แล้วก็พบว่ามีข้อความส่งมาถึงเธอจริงๆ หญิงสาวเงียบไปนานกับข่าวดีที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว รู้สึกตัวอีกทีเธอก็กรี๊ดแบบสุดเสียงจนพี่สาวต้องลุกมาดู “เป็นอะไรมา ไฟดูด ผีเข้า ประสาทแดก?” ถามยังไม่ทันจบคนที่ร้องกรี๊ดๆ กระโดดเข้ามาประชิดตัว “พี่เมย์ฟังนะ มากำลังจะได้เป็นนักเขียน มากำลังจะมีหนังสือเป็นของตัวเอง กรี๊ดดดด! พี่เมย์บอกมาทีว่าไม่ได้ฝันไป” หญิงสาวพูดเสียงรัวจนฟังแทบไม่ทัน ถึงจะไม่เข้าใจว่าน้องพูดอะไร แต่คุณพี่คนดีก็ช่วยหยิกแก้วทั้งสองข้างให้ เพื่อทดสอบว่าอีกฝ่ายไม่ได้ฝัน “เจ็บอ่ะ!” คนถูกหยิกลูบแก้มตัวเองป้อยๆ แพรธาราทำหน้าเบ้ได้เสี้ยวนาทีก็กลับมายิ้มร่า แล้วโผเข้ากอดพี่สาวเต็มรัก โดยไม่สนใจคำห้ามปราม ตอนนี้ในหัวของแพรธาราอัดแน่นไปด้วยความปีติ ความดีใจมันคับอยู่ในอกจนลืมทุกอย่างไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของขวัญที่ได้มาจากผู้ชายชื่อคามิน หรือแม้กระทั่งสำนวนภาษาอังกฤษที่ลอยด์บอกให้เธอไปหาความหมาย แพรธาราผิดพลาดอย่างมหันต์ที่หลงลืมสัญญา ถ้าเธอใส่ใจสักนิด คงได้รู้ความในใจของลอยด์ และคงไม่ทำร้ายความรู้สึกเขาเด็ดขาด หลังจากที่กินข้าวด้วยกันวันนั้น ลอยด์ก็อดอดทนรอคำตอบอย่างใจเย็น จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งสัปดาห์ แพรธาราก็ยังไม่มาคุยกับเขาเสียที ทั้งยังวางตัวปกติ ไม่มีท่าทีสงสัยหรือวิตกกังวลอะไรเลยแม้แต่น้อย จะคิดว่าเธอแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็เชื่ออย่างนั้นไม่ลง เพราะหญิงสาวจัดอยู่ในจำพวกอ่านง่าย มีอะไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าท่าทางหมด ลอยด์จึงได้ข้อสรุปว่า ‘เธอไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่รับปากกับเขาไว้เลย’ คนตัวโตแต่ใจเล็กนิดเดียวเลยรู้สึกน้อยใจเหลือกำลัง จะให้ไปทำกระฟัดกระเฟียดกับตัวต้นเหตุก็ไม่ใช่นิสัย ชายหนุ่มเลยได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ ด้วยเหตุนี้ท่านประธานกรรมการผู้เคร่งขรึม เลยดูอึมครึมเป็นพิเศษ จนเลขานุการจับได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ชุติภาคิดหาสาเหตุของอารมณ์ขมุกขมัว โดยการเริ่มตัดไปทีละประเด็น ช่วงนี้งานในบริษัทกำลังไปได้ด้วยดีจึงตัดข้อนี้ไปได้ในทันที ที่เหลือก็คือเรื่องส่วนตัว เท่าที่ทราบมาครอบครัวของบอสอยู่อเมริกากันหมด เรื่องทะเลาะกันจึงเป็นไปได้ยาก พอคิดถึงเรื่องความรัก บอสก็ยังโสด จะมีคนที่สนใจเป็นพิเศษก็แต่แพรธาราเท่านั้น ฉับพลันในหัวก็มีหลอดไฟสว่างวาบขึ้นมา บอสมีอาการแบบนี้ไม่บ่อย แต่ทุกครั้งที่เป็นตัวการจะเป็นคนคนเดียวกันเสมอ หญิงสาวตวัดสายตามองผ่านกระจกจากห้องทำงานของตัวเองไปที่แพรธารา ขณะนี้ตัวต้นเหตุกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานไปพลางฟังเพลงไปพลางอย่างอารมณ์ดี สีหน้าสีตาบ่งว่าไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำให้ใครบางคนเคือง เห็นแล้วรู้สึกเหนื่อยใจเหลือกำลัง ‘คนหนึ่งก็ความรู้สึกช้าเหลือเกิน ส่วนอีกคนก็ไม่ชัดเจน อย่างนี้จะรอดไหม?’ ชุติภาตัดสินใจเดินออกมาจากห้องแล้วสะกิดเรียกแพรธารา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ พลางถอดหูฟังออกอย่างรวดเร็ว “พี่อิ๊บมีอะไรคะ จะให้มาแว้นไปส่งของอีกหรือเปล่า” “เปล่าจ้ะ พอดีเที่ยงนี้พี่มีธุระ มาออกไปกินข้าวเพื่อนบอสหน่อยสิ สงสารบอส” ความที่ลอยด์เป็นผู้บริหารระดับสูงก็เลยไม่ค่อยมีใครอยากจะนั่งกินข้าวด้วย ตอนเที่ยงถ้าไม่ออกไปกินอาหารตามลำพัง ก็จะสั่งมากินในห้องกับเลขานุการ เท่าที่สังเกตบอสจะอารมณ์ดีเสมอเวลาเธอชวนแพรธารามาร่วมโต๊ะด้วย ชุติภาเลยอนุมานว่าถ้าให้สองคนนี้ออกไปกินข้าวด้วยกันตามลำพัง อะไรๆ คงจะดีขึ้น “วันนี้มาห่อข้าวมาค่ะ ให้แบมไปแทนได้ไหมคะพี่ รับรองยิ่งกว่าเต็มใจ พี่อิ๊บโทรกริ๊งเดียวรับรองว่ารีบวิ่งขึ้นมาเลยล่ะ” แบมที่เอ่ยถึงคือเลขานุการของผู้จัดการฝ่ายบุคคล เจ้าหล่อนเป็นแฟนคลับของลอยด์อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่ากลัวตกงาน แม่คุณคงตามมากรี๊ดถึงหน้าห้อง “ได้ซะที่ไหน รู้อยู่ว่าบอสไม่กินข้าวกับคนไม่สนิท” “ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำเสียงอ่อย “ทะเลาะกับบอสหรือไงถึงได้ทำหน้าอย่างนั้น” ชุติภาหลอกถามเพราะเห็นว่าปกติหญิงสาวไม่เคยอิดออดแบบนี้ “เปล่าค่ะ แค่เสียดายข้าว แล้วมากะจะทำงานอดิเรกตอนกลางวันด้วย” “เขียนนิยายน่ะเหรอ” “ใช่ค่ะ” แพรธาราตั้งใจว่าวันนี้จะรีบกินข้าวแล้วจะได้เขียนนิยายต่อช่วงพักเที่ยง ตอนนี้เธอกำลังติดพันกับงานเขียน เนื่องจากทางสำนักพิมพ์อยากจะได้ภาคสอง ซึ่งเป็นเรื่องของริวกับมิคาเอลที่กำลังเขียนค้างอยู่ รวมถึงภาคพิเศษของตัวละครที่เธอเอาลอยด์มาเป็นพระเอกด้วย พอรู้ว่างานของตัวเองเป็นที่ต้องการ หญิงสาวก็มีไฟในการทำงานแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “พี่ไม่ว่าเรื่องงานอดิเรกของมาหรอกนะ แต่เจียดเวลาไปทำสวยซะบ้าง อย่างน้อยก็ตบแป้งสักหน่อย อย่าปล่อยให้หน้ามันเป็นกระทะทอดไข่แบบนี้” ชุติภาอดบ่นนอกเรื่องไม่ได้ เมื่อเห็นจมูกมันเยิ้มของอีกฝ่าย ถ้าให้เดาแม้แต่แป้งก็คงไม่ได้ทาออกมาจากบ้าน เห็นแล้วก็อดเสียดายไม่ได้ แพรธาราจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีคนหนึ่ง แต่ไม่ค่อยใส่ใจภาพลักษณ์ตัวเองเท่าไร แถมมีโลกส่วนตัวสูง หายใจเข้าออกเป็นนิยายกับการ์ตูนตลอด “วันนี้มาตื่นสายน่ะค่ะ ก็เลยวิ่งผ่านน้ำแล้วมาทำงานเลย เดี๋ยวพักเที่ยงจะไปทำสวยอย่างว่องเลยค่ะพี่” “เรื่องหน้าช่างมันเอา อย่าลืมไปกินข้าวเป็นเพื่อนบอสนะ คิดว่าเป็นงานก็แล้วกัน ถ้าบ่ายนี้บอสอารมณ์ดี พี่ให้มากลับตั้งแต่บ่ายสามเลยก็ได้” ชุติภาถือโอกาสติดสินบน คราวนี้หญิงสาวรีบตอบรับในทันที พอเที่ยงหญิงสาวก็รีบเข้าห้องน้ำไปทาแป้งกับลิปสติกเพื่อเตรียมตัวออกไปกินข้าวข้างนอกกับลอยด์ แต่พอออกมากลับถูกบอกให้รอก่อนเพราะลอยด์ติดงาน และจะสั่งข้าวเข้ามากินในออฟฟิศ ถึงจะต้องรอแต่แพรธาราก็ไม่บ่นสักคำ เธออาศัยช่วงเวลาที่รอนั่งเขียนนิยายเสียเลย เผลออึดใจเดียวก็เที่ยงห้าสิบแล้ว ชุติภากวักมือเรียกให้แพรธารารีบเข้าไปในห้องพัก ส่วนตัวเองก็แวบหายไปทันทีที่มีโอกาส “ว้าว! กับข้าวบอสน่ากินทั้งนั้นเลย น่าอิจฉา ของมามีแค่ของห่อมาจากบ้านเท่านั้นเอง” บนโต๊ะมีลาบ แกงเลียง กุ้งฝอยชุบแป้งทอดและคะน้าปลาเค็มวางอยู่ ไอร้อนจากจานอาหารบ่งบอกว่าเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ดูน่ารับประทานผิดกับข้าวกล่องเย็นชืดของเธอลิบลับ ลอยด์ไม่ตอบกลับเพราะกำลังเคือง ชายหนุ่มปั้นหน้าบึ้งรอให้อีกฝ่ายรู้ตัว แต่ทว่าแพรธารากลับไม่ทันสังเกต หญิงสาวกำลังหิวเลยเปิดกล่องข้าว จ้วงผัดกะเพราเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย กว่าจะรู้ตัวว่าโดนจ้องก็ตอนกินไปได้ครึ่งกล่องแล้ว “มองทำไมคะบอส อยากกินหรือคะ ของตัวเองน่ากินกว่าตั้งเยอะยังจะมาแย่งเขาอีก” หญิงสาวดึงข้าวกล่องมาไว้กับตัวแล้วแสร้งทำเป็นหวง ปกติเขาจะต้องขอแลกกับข้าวกับเธอ แต่วันนี้ลอยด์กลับเอาแต่นั่งเงียบแล้วก็จ้องมองด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกผิด ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย “นี่อยากกินจนถึงขนาดไซโคกันแบบนี้เลยเหรอคะบอส” ได้ฟังแบบนั้นชายหนุ่มก็นึกอยากบีบคอขาวๆ ของคนความรู้สึกช้าสักที สมองเจ้าหล่อนทำด้วยอะไรกันหนอถึงได้ซื่อบื้อนัก ชายหนุ่มลอบถอนหายใจออกมา แล้วทอดสายตามองหญิงสาวตักกับข้าวของตัวเองมาแบ่งใส่จานให้เขา พลางขอแลกกุ้งทอดไปกิน เห็นเธอกำลังอารมณ์ดี ลอยด์ก็พูดอะไรไม่ออก มิตรภาพระหว่างเขากับเธอมันก้ำกึ่งระหว่างเพื่อนกับคนรัก ความที่มันครุมเครือไม่ชัดเจนเขาจึงไม่กล้าทำอะไรเกินเลย ด้วยกลัวว่าจะสูญเสียแพรธาราไป สามปีมานี้ลอยด์ใช้เพียรพยายามอย่างมากให้แพรธาราเปิดรับเขาเข้าไปในชีวิต เขาทำตัวให้หญิงสาวไว้ใจเพื่อที่เธอจะได้แสดงตัวตนของตัวเองออกมาแบบไม่ขัดเขิน ในขณะเดียวกันก็เผยตัวตนของตัวเองให้เธอได้เห็นด้วย ชายหนุ่มหวังว่าเวลาจะทำให้หญิงสาวรู้สึกถึงความรักของเขา แต่เห็นทีเขาจะคิดผิดอย่างมหันต์ เพราะเธอไม่ยอมคิดเข้าข้างตัวเองเลย ทั้งที่เขาก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอคือคนพิเศษ ‘เฮ้อ! วันนี้ปล่อยไปก่อนก็แล้ว’ ชายหนุ่มปลอบตัวเอง จากนั้นก็จัดการแก้แค้นด้วยการตักไข่แดงจากจานหญิงสาวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ “นั่นของโปรดมานะ เหลือไว้กินอย่างสุดท้ายแท้ๆ เอาคืนมานะคะบอส” หญิงสาวโวยวาย “หมดแล้ว” ชายหนุ่มอ้าปากแลบลิ้นให้ดู แถมยังทำหน้าเยาะเย้ยใส่อีกต่างหาก “จำไว้เลย ทีใครทีมัน” แพรธาราคิดว่าตัวเองกำลังถูกแกล้งเลยเอาคืนด้วยการแย่งกับข้าวเขากินบ้าง จากนั้นมหกรรมแข่งกันกินก็บังเกิด กลายเป็นแข่งกันเคี้ยวหน้าดำหน้าแดง พักใหญ่ก็หันมาสบตากันแบบไม่ได้นัดหมาย แล้วต่างฝ่ายต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น ถึงจะความรู้สึกช้าแต่อย่างน้อยแพรธาราก็รู้ตัวล่ะว่า เธอมีความสุขมากเวลาที่ได้นั่งกินข้าวกับผู้ชายคนนี้ ก่อนเวลาบ่ายสามโมงเล็กน้อย หน้าตึกเอ็มไฮด์ รถเฟอร์รารีสีดำคันหนึ่งกำลังแล่นเข้ามาจอดภายในตัวอาคาร เจ้าของรถหรูแต่งเบาะสีแดงคันนี้คือคามิน ชายหนุ่มมาที่นี่เพื่อส่งแผนงานกับบริษัทคอนเนอร์และแวะเอาแคตตาล็อกสินค้ามาให้ลอยด์ นอกจากนำเข้ารถยนต์จากต่างประเทศแล้ว ทางครอบครัวของชายหนุ่มยังมีธุรกิจอัญมณี สถาบันการเงิน และบริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งอย่างหลังทำงานร่วมกันกับบริษัทของลอยด์โดยตรง คามินมีตำแหน่งในทุกบริษัท แตกต่างกันไปตามสัดส่วนหุ้นที่ถือครอง ตำแหน่งต่ำสุดคือผู้จัดการฝ่าย สูงสุดก็คือรองประธานกรรมการ แต่ไม่ว่าจะตำแหน่งก็ไม่จำเป็นจ้องลงทุนมาเสนอแผนงานและการเอาแคตตาล็อกมาให้ลูกค้าด้วยตัวเอง ที่ลงทุนขับรถมาแบบนี้เป็นเพราะแอบหวังว่าอาจจะได้เจอกับแพรธารา ชายหนุ่มรู้สึกประทับใจในตัวหญิงสาวตั้งแต่แรกเห็น ก็เลยจำหมายเลขทะเบียนรถไว้ แล้วใช้เส้นสายสืบหาชื่อที่อยู่ของเธอ ตลอดจนประวัติคร่าวๆ แล้วลองเสี่ยงไปหาที่บ้าน แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเพราะแพรธารายังไม่กลับ เขาเลยแนบนามบัตรและใส่เบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวเอาไว้เผื่อว่าเธอจะโทรมาหา แต่หญิงสาวก็เงียบหายไปไม่ยอมติดต่อกลับ หนุ่มรูปงามอย่างคามินรู้สึกประหลาดใจมากที่ถูกเมิน ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะหลงใหลใบหน้าของเขา ไม่ก็หวั่นไหวไปกับทรัพย์สินมหาศาลที่มี แต่เธอคนนี้กลับไม่ไยดี การถูกมองข้ามทำให้เขารู้เหมือนถูกหักหน้า แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้สนใจในตัวเธอมากขึ้นไปอีก ยิ่งเวลาผ่านไป ภาพของแพรธาราในความทรงจำก็ยิ่งแจ่มชัดไม่ยอมเลือนหาย เอื้อมฟ้า เพื่อนสนิทของเขา บอกว่าเขาทำตัวแปลก เอาแต่ถอนหายใจเหมือนกำลังมีรักแรก คำพูดของเอื้อมฟ้าทำให้เขานึกถึงคำว่า ‘พรหมลิขิต’ ขึ้นมา เขาเลยนึกสนุกอยากเสี่ยงดวงดู ถ้าฟ้าส่งเธอมาให้เขาจริงๆ โชคชะตาจะต้องทำให้เขาได้พบกับเธอแน่ ทันทีที่เหยียบย่างเข้าไปในบริษัทคามินก็ตกเป็นเป้าสายตาในทันที ส่วนหนึ่งมาจากการที่เขาเป็นคนดัง แม้จะไม่ใช่ดาราแต่ก็ได้รับการขนานนามว่าเป็นเจ้าชายในหมู่ของเซเลบด้วยกัน อีกอย่างชายหนุ่มก็หล่อเหลาสมฉายา ขนาดยังไม่ทันได้ทำอะไรยังมีสาวๆ เผลอเหม่อมองจนสะดุดล้มหัวทิ่มไปหลายนาง ถ้าความหล่อมันฆ่าคนได้เห็นทีจะมีคนตายเกลื่อน คามินขึ้นไปที่ห้องประธานกรรมการก่อน เพราะนัดกับลอยด์เอาไว้แล้ว พอไปถึงเลขานุการจึงออกมาต้อนรับและให้เข้าพบได้ในทันที ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง เขาก็ได้พบกับพรหมลิขิตที่รอคอย หางตาของคามินเหลือบไปเห็นแผ่นหลังที่ดูคุ้นตา มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านเขาไป เธอสวมเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินเข้ม ที่มีตราสัญลักษณ์เครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้องหนึ่ง และมันก็เป็นเสื้อแบบเดียวกันกับที่แพรธาราใส่ในวันนั้นไม่มีผิด ‘ต้องใช่เธอแน่’ ชายหนุ่มปล่อยมือจากลูกบิดประตู แล้วตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวอย่างไม่ลังเล ผลคือแพรธาราชะงักเท้าแล้วหันขวับมามองทันที คามินเดินรี่เข้าไปหาด้วยความยินดี ในขณะที่แพรธาราทำหน้างงเพราะจำชายหนุ่มไม่ได้ หญิงสาวใช้เวลาพักใหญ่ทีเดียวกว่าจะนึกออกว่าเขาเป็นใคร วันนั้นเธอรีบก็เลยไม่ทันมองหน้าเขาดีๆ ที่จำได้ก็เพราะบุคลิกที่ดูสง่ากว่าคนทั่วไป พอได้เห็นใบหน้าเขาแบบเต็มตา หัวใจของแพรธาราก็เต้นโครมครามอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอรู้แต่เพียงว่าไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้ ผู้ชายคนนี้หน้าสวยมาก แต่ก็ไม่เชิงหวานอย่างผู้หญิง เพราะมีคิ้วเข้มๆ กับจมูกโด่งเป็นสันช่วยเพิ่มความคม ริมฝีปากเขาบาง แต่ก็หยักได้รูป แถมยังมีผิวที่ขาวเนียนละเอียดชนิดที่ทำให้ริษยา ยิ่งเขาเข้ามาใกล้มากเท่าไร หัวใจของแพรธาราก็ยิ่งเต้นถี่มากขึ้นเท่านั้น ในหัวของเธอขาวโพลนไปชั่วขณะ ก่อนที่จะมีเสียงกู่ร้องออกมาซ้ำๆ แบบไม่เป็นภาษา หญิงสาวไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จวบจนกระทั่งเขามายืนในระยะประชิด แล้วค้อมตัวให้จนเห็นแพรขนตาหนาที่หลุบลงมาชัดเจน วินาทีนั้นเองที่หญิงสาวได้ยินเสียงในหัวชัดเจนขึ้น เธอพบแล้ว ในที่สุดเธอก็ค้นพบสิ่งที่เพียรหามาแสนนาน ‘ไชโย! ได้อิมเมจนายเอก นิยายเกย์แล้วโว้ย’ จากคุณ : นปภา (ตารกา) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 14:10:59

ความคิดเห็นที่ 2 หนูแพรกล้ามากเลย จากคุณ : ๅGTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 06:32:50

ความคิดเห็นที่ 3 55555555555555 แพร ซะงั้นเนอะ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 01:15:15