ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) สตีเฟ่นพยักหน้าหงึกหงัก ปากยังหุบไม่ลง หลังจากนั้นเขายิ่งมองฉันผ่านกระจกมองหลังบ่อยกว่าเดิม และไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทาง บ้านแวนดิแคมป์ไม่ได้ใหญ่โตเข้าขั้นคฤหาสน์ ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่ที่สุดในย่านนั้น คุณอาจเคยเห็นบ้านดาราฮอลลิวู้ดจากนิตยสาร บ้านแวนดิแคมป์ไม่ได้มโหฬารขนาดนั้น แต่ถ้าคุณลองเอาขนาดบ้านหรูหราพวกนั้นมาตัดออกซะครึ่ง ลดเครื่องเคราที่ไม่จำเป็นลง ใส่เฟอร์นิเจอร์ที่ธรรมดากว่าเดิมหน่อย ใส่การออกแบบภายในภายนอกเรียบๆง่ายๆ คุณอาจได้บ้านที่ใกล้เคียงบ้านแวนดิแคมป์ แต่ถึงจะไม่ใหญ่โตหรูหราเป็นวัง มันก็เป็นบ้านสองชั้นที่ครบครันสำหรับทุกอย่าง โรงรถ สระน้ำ วิวบนเนินเตี้ยๆ สวนเล็กๆ และประตูเข้าออกเฝ้าโดยยามสูทดำ รอดไวเลอร์แบบที่เป็นหมาจริงๆสองตัว เท่าที่เห็นน่ะนะ สัญญาณกันขโมยบนพื้นหญ้าหน้าบ้าน หากมองจากข้างนอก คุณอาจคิดว่าบ้านนี้เป็นป้อมปราการของมาเฟียที่ไหนแทนที่จะเป็นบ้านนักธุรกิจการเงิน หญิงละตินท่าทางใจดีออกมาเป็นคนแรก ฉันมารู้ทีหลังว่าเธอเป็นแม่บ้าน ชื่อมาเลน่า อีกครั้งที่ฉันถูกมองอย่างกังขาและตกใจปนกัน เธอเป็นหญิงรูปร่างอวบวัยกลางคน สวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงวอร์มง่ายๆ ผมสีดำดัดหยิกและใบหน้ากระจ่างด้วยยิ้มอยู่เกือบตลอดเวลา เป็นเหตุผลว่าเมื่อผ่านขั้นสงสัยและตกใจไปแล้ว เธอก็ยิ้มกว้างขวางรวบตัวฉันเข้าไปกอดทักทายตั้งแต่ยังไม่รู้ชื่อฉันด้วยซ้ำ “ยินดีต้อนรับ..” เธอร้องเสียงดัง ฉวยกระเป๋าในมือฉันไปถือเองโดยไม่ฟังอะไรสักอย่าง ก่อนจะเดินดุ่มเข้าไปในบ้านในระดับความเร่งเกือบวิ่ง ปล่อยให้ฉันยืนลอยคว้างมือเปล่าอยู่ตรงนั้น อีธานปล่อยให้เธอวิ่งวุ่นตามสบาย เขาเอามือวางบนไหล่ของฉันเงียบๆนำพาฉันเข้าไปในห้องรับแขก ซึ่งมันเป็นห้องที่กว้างที่สุดของบ้าน ชั้นบนของบ้านนี้จัดเป็นห้องๆตามระเบียงที่มองลงมาชั้นล่างได้ หญิงร่างเพรียวคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านในของบ้านที่น่าจะเป็นครัว ผมสีบลอนด์สว่าง เธอย้อม.. ฉันคิด สังเกตเห็นรากผมเป็นสีบรูเน็ทเข้มๆรำไร และจากชุดเข้ารูปงามๆ แหวนสวยๆสว่างที่นิ้ว และนัยน์ตาสีเทาสว่างใต้อายแชว์โดว์เป็นประกาย แม้รูปคางจะไม่หมือนอีธาน แต่เป็นเล็กซี่.. แน่นอน ฉันบอกตัวเอง เธอมองมาที่ฉัน ความตกใจวูบในแววตา ก่อนที่จะหันมายิ้มกว้างให้อีธาน เธอกางแขน กรี๊ดเบาๆจากลำคอ และแทบจะกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อเหมือนสาวน้อยในภาพยนตร์ที่ฉันเคยดู “เล็กซี่.. สาวน้อยของพ่อ..” อีธานยิ้ม เป็นยิ้มจริงๆครั้งแรก ไม่เยียบเย็น ไม่ประชดประชัน มันอบอุ่น ห่วงใย ตาของเขาจับไปที่เล็กซี่ รอยตีนกาของอีธานลึกชัดจากรอยยิ้มกว้าง เขายกมือปัดผมเธอทัดหูให้ด้วยซ้ำ พ่อลูกยังโอบเอวกันและกัน อีธานผายมือมาทางฉันครั้งแรก “เล็กซี่.. นี่แอนนาเบล ที่พ่อเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์” เขาแนะนำ “แอนนาเบล.. นี่เล็กซี่ ลูกสาวฉัน” ฉันยิ้ม ยกมือทักทายอย่างเก้อเขิน ใบหน้าของเล็กซี่ฉาบด้วยความตื่นใจ เธอยื่นมือมาแตะแก้มของฉันเหมือนจะพิสูจน์ว่าฉันเป็นมนุษย์หรือหุ่นยาง แล้วอย่างคาดไม่ถึงที่สุด เธอยกข้อมือฉันข้างหนึ่งขึ้นบนศีรษะแล้วเหวี่ยงให้ฉันหมุนตัว คราวนี้ฉันคอแข็งเลย กระโปรงลายดอกไม้อภินันทนาการจากมายาพลิ้วไปตามแรง ฉันหุบยิ้มฉับ รู้สึกคล้ายคลื่นไส้ทั้งๆที่หมุนไปแค่รอบเดียว.. รอบเดียวก็เกินพอ.. ฉันภาวนาอย่าให้เธอพาฉันไปร้องเพลงในสวนดอกไม้เหมือนกอน วิท เดอะวินก็เลยละกัน เล็กซี่ยิ้มกว้างกว่าเก่า “เธอน่ารักจังค่ะ พ่อ” คำชมเหมือนฉันเป็นตุ๊กตาตัวใหม่หรืออะไรสักอย่าง “อายุเท่าไรจ๊ะ?” เธอถาม “สิบหกค่ะ” ฉันตอบ เริ่มมองซ้ายมองขวาหาทางหนีออกจากตรงนี้ไปให้เร็วที่สุด ตอนนั้นเอง เนทกับวินเซนต์ก็มาถึงพอดี เนทยิ้มอย่างรื่นเริงเมื่อเห็นฉันกับเล็กซี่กำลังเผชิญหน้ากัน และยิ่งยิ้มกว้างเมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของฉัน วินเซนต์กับสตีเฟ่นกำลังช่วยมาเลน่าแจกจ่ายกระเป๋าไปตามห้องชั้นบน ฉันส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังเนท แต่เขากลับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เอนหลังลงสนุกสนานกับเหตุการณ์ข้างหน้า “หนูนึกว่าเธอสักสิบสี่แน่ะค่ะ พ่อ” เล็กซี่ว่า คิ้วคู่สวยขมวดเข้ากัน “ตางี้กลมเชียว..” พอกันที.. ฉันนึก แล้วรีบพูด “เดี๋ยวหนูไปจัดของที่ห้องก่อนนะคะ อีธาน” ชั้นรีบชี้ ไม่รู้ว่าชี้ทางไหนเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าห้องของฉันควรจะอยู่ทิศไหน ก่อนจะเริ่มออกเดินเหมือนตุ๊กตาไขลาน แต่แล้วกลับกลายเป็นว่า.. “เดี๋ยวฉันไปช่วย..” เล็กซี่ส่งเสียง ผละจากอกอีธาน แล้วออกตัวคว้าข้อมือของฉันไปยังทิศทางที่ฉันไม่รู้จัก ได้ยินเสียงหัวเราะๆเบาของเนทอยู่ด้านหลัง ห้องของฉันเดิมทีเป็นห้องนอนแขก คือห้องนอนจริงๆของสมาชิกแวนดิแคมป์จะอยู่บนชั้นสองลึกเข้าไป ด้านซ้ายและขวา ส่วนห้องนอนแขกจะอยู่หน้าระเบียง หนึ่งในนั้นเขาจัดให้เป็นห้องของฉัน มาเลน่ามารออยู่แล้ว พอฉันเข้าไปเขาก็กำลังพับๆเสื้อผ้าของฉันเข้าตู้ พอฉันร้องว่าไม่ต้องเธอก็ค้อนตาคว่ำ รัวภาษาละตินที่แปลไม่ออกใส่ฉันชุดใหญ่ เล็กซี่บอกว่ามาเลน่าเป็นคนที่เอาแต่ใจที่สุดในบ้าน หากจะอยู่อย่างสงบดีอย่าได้ขัดใจเธอ เธออยากทำอะไรก็ปล่อยไป “เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ” เล็กซี่บอก ฉันพยักหน้า อ้อ.. เลี้ยงกันมาแบบนี้.. ถึงออกมาแบบนั้นสินะ.. จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 16:56:15

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) เพราะมายาคงไม่มีเวลา เสื้อผ้าของฉันถึงน้อยยิ่งกว่าน้อย เล็กซี่บ่นอุบ และเมื่อเธอกับมาเลน่าพร้อมใจกันค้นกระเป๋าจนเจอกางเกงยีนส์ของฉัน พวกหล่อนก็ไม่ลังเลสักนิดเดียวที่จะเอามันโยนลงถังขยะ ฉันถอนหายใจ เชื่อแล้ว.. เธอเป็นลูกสาวอีธานจริงๆ กว่าครึ่งชั่วโมง พวกเธอทั้งสองจึงปล่อยให้ฉันได้อยู่ตามลำพัง ฉันจึงสำรวจห้องครั้งแรก กว้าง.. เตียงกว้างอย่างไร้ประโยชน์ ห้องน้ำอยู่ที่มุมหนึ่ง มันเป็นห้องน้ำที่ให้แขกมาใช้ ห้องนอนแขกทั้งสามห้องใช้ห้องน้ำนี้ร่วมกันอย่างประหยัด ตู้เสื้อผ้ากินพื้นที่เกือบทั้งผนัง โดยมีเสื้อผ้าของฉันกองอยู่มุมเล็กๆมุมหนึ่งอย่างน่าอับอาย โต๊ะแต่งตัว โต๊ะเขียนหนังสือที่น่าจะเป็นของใหม่ ทั้งหมดดูเรียบๆไม่ฉูดฉาด เพราะประตูห้องเปิดทิ้งไว้ เนทจึงเดินเข้ามาโดยไม่ต้องเคาะ เขามองสำรวจห้องฉันเร็วๆทีหนึ่งแล้วยิ้ม “เอาโปสเตอร์มั้ย?” เขาเย้า “รูปสตาวอร์ ฉันไปฉกมาจากห้องร็อดนี่ได้นะ” “ไม่ล่ะ ขอบใจ” ฉันตอบ ทรุดนั่งลงตรงปลายเตียง เริ่มจัดๆขอบกระโปรงตัวเองอย่างเบื่อหน่าย เนทเดินลงมาทรุดตัวนั่งข้างฉัน เขาเอนหลังเท้าตัวเองกับแขนทั้งสองข้าง “รู้มั้ย? เราไม่ค่อยได้คุยกันยาวๆเลย..” เขาเริ่มเรื่อง “อย่างเช่น.. ปกติเธอทำอะไร?.. งานอดิเรก?.. หรือฟังเพลง?” ฉันถอนหายใจ เอนหลังเท้ากับแขนตัวเองตาม “ก็.. ฉันก็ตามหาคน.. รับชื่อมาจากเยท ขับรถไปที่โน่นที่นี่.. จับคนมัดใส่ท้ายรถ..” ฉันเว้นช่วง “ถ้าไม่มาอยู่ที่นี่ตอนนี้ฉันคงขับรถอยู่.. หรือไม่ก็พักอยู่โมเต็ลสักที่.. อ่านหนังสือ..” “ฟังดู.. อิสระดีนะ..” เขาออกความเห็น “ไม่รู้สิ.. ฉันไม่รู้จักชีวิตแบบอื่นพอจะเปรียบเทียบ..” เนทถอนหายใจยาว รอยยิ้มค่อยๆบางลง เขาหันมามองหน้าฉัน “ขอโทษนะ.. ที่ขโมยอิสระของเธอมา” เขาว่า “ฉันยังไม่เคยขอโทษเธอดีๆเลย ขอโทษ” “ไม่เป็นไร.. คุณไม่ได้ตั้งใจ.. เราสองคนไม่มีใครตั้งใจ” ฉันยิ้มตอบ “ถือซะว่าได้รู้จักชีวิตอีกแบบ แบบที่ทุกๆคนในวัยฉันเขามีกัน” แล้วเราก็เงียบไปทั้งคู่ ซึมซับบรรยากาศไปเรื่อยๆ ผ่านไปครู่หนึ่งเนทพลันขมวดคิ้วเหมือนนึกสงสัยอะไรสักอย่าง เขาหันมาหาฉัน “ทำไมเธอถึงอายุตั้งยี่สิบเอ็ดในเอกสาร ไม่มีหลักฐานตอนแจ้งเกิดเหรอ?” “พ่อไม่เคยแจ้งเกิดฉัน เพิ่งมามีเอกสารตอนสิบสามเนี่ยแหละ ก็เลยจัดปีตามใจชอบ” ฉันยักไหล่ “พอจำความได้ฉันก็อยู่ในป่า ไม่เคยตั้งชื่อให้ด้วยซ้ำ พ่อเรียกฉันว่าทวีทตี้” “นกเหลืองๆในการ์ตูนน่ะนะ” เขาหัวเราะร่วนไม่ยอมหยุด “ตลกแฮะ..” “หยุดเลยนะ.. ห้ามหัวเราะ” ฉันโวยเบาๆ แต่เนทยังหัวเราะไม่ยอมหยุด จนผ่านไปสักพัก เขาจึงเหลือแค่รอยยิ้มบางๆแบบเดิม “เดี๋ยวเธอจะได้เจอลูกสาวกับลูกชายของเล็กซี่ หลานๆของฉัน” เขาว่า “ไม่นานก็คงกลับกันมาจากโรงเรียน ลูกสาวคนโตชื่อเมแกน แกเป็นเด็ก.. เงียบๆ แล้วก็ไว้ตัวสักหน่อย น่าจะแก่กว่าเธอสักปี ส่วนลูกชายคนเล็กชื่อร็อดนี่ย์ แกเป็นพวก.. อยู่นิ่งไม่ค่อยได้ อาจจะยุ่งวุ่นวายซักหน่อย แต่ไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไรหรอก อายุราวๆเธอน่ะแหละ” “โอเค” ฉันพยักหน้ารับรู้ “ยังมีใครอีกหรือเปล่า?” “โคล” เนทตอบ “แต่ไม่ต้องห่วง โคลเป็นคนดี ..พูดน้อย ตามใครไม่ค่อยทัน แต่เป็นคนดีมาก ไม่อย่างนั้นพ่อคงไม่วางใจยกเล็กซี่ผู้น่ารักให้หรอก” เขายิ้มติดตลก ฉันเห็นด้วย สิ่งที่อีธานมีให้เล็กซี่ วิธีปฏิบัติ แววตา ความห่วงใย มันไม่เหมือนสิ่งที่เขามีให้เนท ฉันไม่ได้พูดออกมาดังๆหรอก รู้ด้วยว่าไม่ควรพูด แต่อีธานรักเล็กซี่มากอย่างหมดใจจนเห็นได้ชัด ส่วนกับเนท.. จะว่ายังไงดี.. มันมีแต่ความหวาดระแวง ไม่เชื่อใจไปทุกอย่าง แต่ความรักดูแลนั้น.. ไม่เห็น “เล็กซี่น่ะใจดี” เนทว่าพลางเอนหลังลงไปอีก เขาเท้ากับข้อศอกของตัวเอง “เขาชอบของน่ารักๆ เด็กน่ารักๆ เป็นนางงามเก่าน่ะ เห็นอย่างนี้ความเป็นแม่เขาสูงมากเลยนะ ถ้ามีปัญหาอะไร.. บอกเขา เขาจะช่วยเต็มที่” เพราะความผ่อนคลายของเนท หรือเพราะที่นี่ฉันไม่มีใครก็ไม่ทราบ สิ่งที่อยู่ในใจฉันจึงหลุดปาก “ฉันไม่เคยไปโรงเรียน” ฉันรำพึง ดึงตัวเองขึ้นมานั่งงอหลัง “เป็นที่แบบไหนก็ไม่รู้ ไม่เคยมีเพื่อนวัยเดียวกัน เคยมีแต่เพื่อนเป็นหมาล่าเนื้อ เป็นรอดไวเลอร์ เป็นเหยื่อของฉันด้วย.. บางครั้ง” “โรงเรียนก็เหมือนป่าน่ะแหละ มีสัตว์หลายๆชนิด” เขาพูดกลั้วหัวเราะ “อยู่เป็นฝูงบ้าง ตัวเดียวบ้าง กินพืชบ้าง กินสัตว์บ้าง ดุบ้าง เป็นมิตรบ้าง เธอเอามือไปแหย่ใครก็ระวังหน่อยก็พอ” แล้วพวกเราก็หัวเราะกันเบาๆ ทันใดนั้นเองอีธานก็ปรากฏตัวหน้าประตู เขาเปิดประตูกว้างยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น มือทั้งคู่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ตาสีเทาเข้มจับไปเราทั้งคู่ทีละคน ใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม เราหยุดหัวเราะ รอยยิ้มอันเป็นปฏิปักษ์ฉาบไปทั่วใบหน้าเนทอีกครั้ง เขาไม่ยอมลุก กลับเอียงตัวนอนตะแคงข้างมาทางฉันพลางขยับเข้ามาใกล้ เท้าแขนอย่างผ่อนคลาย “ไง..พ่อ” เขาร้องทัก แต่อีธานทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยิน เขาหันมาทางฉัน “แอนนาเบล.. มีอาจารย์รอเธออยู่ข้างล่าง เราต้องให้เธอสอบวัดผล หวังว่าคงไม่เป็นไร” เขาพูด ฉันเองก็ไม่ใช่แฟนคลับของระบบการศึกษานัก ไม่รู้ว่าสอบวัดผลนั้นคืออะไร ไม่รู้ว่าจะเป็นข้อสอบเรื่องอะไร แต่ฉันไม่รังเกียจหรอก สอบก็สอบ ฉันก็เลยพยักหน้ารับ “ค่ะ” “ดี.. งั้นก็ตามฉันมา” เขาออกคำสั่ง ฉันจึงผุดลุกขึ้นเดินตามอีธานลงไป ทิ้งเนทให้นอนอยู่ตรงที่เดิม _________________________________________________________________ จบตอน จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 16:58:50

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบเม้นท์ คุณ scottie ขอบคุณสำหรับข้อมูลและโฟโต้ฮันท์ค่ะ หนมปังไปแก้ที่ไฟล์แล้ว ตอนหาข้อมูลไปหาเว็บไหนไม่รู้เขาว่า 3-4 วัน Gosh!! คุณ ปิยะรักษ์ ขอบคุณสำหรับการถอดคำภาษาอังกฤษค่ะ และข้อมูล หนมปังไปดูเว็บนั้นมาแล้ว ชอบมากอ่ะ คุณ Psycho man หึงเลยเหรอคะ?? เอ่อ.. ต่อไปจะมีให้หึงเยอะกว่านี้นะคะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 17:03:26

ความคิดเห็นที่ 4 หนูนกน้อยของเรา เป็นผู้หญิงมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว^^ (อ่านบทแรกตอนต้นๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเสียด้วยซ้ำ^^...) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 06:42:02

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 22:49:53

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านอยู่นะคะ^_^ จากคุณ : คุณนายชั้น 4 เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 15:40:48