ความคิดเห็นที่ 1               แล้วเช้าที่ดุจฝันไม่อยากเผชิญก็มาถึงในที่สุด เธอตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัว พร้อมกับความรู้สึกเจ็บๆที่คอเมื่อต้องกลืนน้ำลาย น้ำมูกที่เริ่มมา บ่งบอกเป็นสัญญาณของไข้หวัดที่มาเยือน นางเอกสาวก็เอานั่งเงียบตลอดทางไปสนามบินเพื่อขึ้นเครื่องมุ่งสู่กระบี่ในไฟลต์เช้า จนสโรชาถึงกับต้องถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทไม่พูดไม่จาอะไรจนทำให้บรรยากาศในรถของกองถ่ายนั้นเงียบไปถนัดตา             “ไหวไหมวะ”             “พอดีเมื่อคืนไมเกรนขึ้นนิดหน่อย ช่างมันเถอะ”             ดุจฝันเหลือบมองสโรชา นี่ไม่ใช่ความผิดของเพื่อนเธอ เธอเข้าใจข้อนี้ดี แต่เธอดันโชคไม่ดีเองที่ต้องมาป่วยเอาในวันที่ต้องไปเผชิญหน้าคู่อาฆาต             “ขอโทษแกละกัน แต่ระหว่างนี้ช่วยทนหน่อยนะ”             “แกไม่ผิด สโนว์”             สโรชาถอนหายใจแบบไม่สบายใจเท่าใดนัก เธอนึกภาพไม่ออกว่าอีกสามวันที่เหลือนี้การถ่ายทำรายการของเธอจะดำเนินไปในรูปแบบใด ในเมื่อทั้งผู้ชนะรายการและแขกรับเชิญดันมามีเรื่องไม่ลงรอยกันครั้งใหญ่แบบนี้             “คุณไพรด์อยู่แถวๆเคาท์เตอร์แล้วใช่ไหมคะ โอเคค่ะ”             ดุจฝันลอบมองเพื่อนสาวที่เพิ่งวางโทรศัพท์จากอาจารย์หนุ่มไป แม้เพื่อนเธอจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเขาให้เธอได้ยิน แต่เธอก็พอรู้จากทีมงานคนอื่นว่าภาคภูมิจะไปรอก่อนที่สนามบิน             และตอนนี้เขาก็ถึงแล้วเรียบร้อย...             หัวใจของดุจฝันกลับหนักอึ้งขึ้นมาทันทีมื่อถึงสนามบินแล้ว ขาสองข้างที่เดินอย่างคล่องปรื๋อกลับก้าวไม่ค่อยออกเสียดื้อๆในขณะที่สมองนั้นก็เอาแต่คิดหาทางเลี่ยงที่จะไม่ต้องพบเจอ แต่เธอก็ไม่สามารถทำแบบที่เธอต้องการเมื่อในที่สุด สโรชาก็เดินนำเธอมาจนถึงบริเวณเคาท์เตอร์เช็คอินจนได้ เขายืนอยู่ตรงนั้น... และไม่ได้มาคนเดียว ภาคภูมิใส่ชุดลำลองดูสบายๆแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทันทีที่สายตาตวัดมาเห็นกองถ่ายรายการ  อาจารย์หนุ่มก็คลี่รอยยิ้มกว้างให้กับทุกคนดังเช่นปกติ รอยยิ้มโง่ๆแบบที่ดุจฝันนึกรังเกียจนักรังเกียจหนาในยามนี้ รอยยิ้มที่เธอรู้ดีว่าเบื้องหลังนั้นซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง และที่สำคัญ ข้างกายนั้นของเขานั้นคือพิธกรที่แต่งกายในเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็คสีดำราวกับว่ากำลังจะไปทำงาน ดุจฝันจ้องพิธกรอย่างไม่กระพริบตา ในขณะที่แววตานั้นเองฉายแววรู้สึกผิดอย่างที่เธอรับรู้ได้ หากแต่เพราะความโกรธเคืองที่หลายวันก่อนนี้เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ที่เธอพยายามจะโทรไปเอาเรื่อง ทำให้หญิงสาวเชิดใส่ชายหนุ่มอย่างเกลียดชังทันที พลางเริ่มรับรู้ถึงสาเหตุว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ว่าจะต้องมีต้นเหตุมาจากญาติผู้พี่ตัวดีของเขาเป็นแน่แท้ที่สั่งลงมาให้บล็อกเบอร์เธอเอาไว้             .ในระหว่างที่ยืนเข้าแถวรอเช็คอินนั้นเอง เธอพยายามยืนในคิวให้ห่างจากสองพี่น้องอันตรายนั่นให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้เลี่ยงไม่ต้องคุย แต่ก็ไม่ห่างเท่าใดนักจนพอที่จะได้ยินบทสนทนาระหว่างสโรชาและภาคภูมิ “พอดีว่าพีทมันต้องไปสัมมนาที่กระบี่กับภูเก็ตพอดี ถ้าอย่างไรขอให้นั่งด้วยคนนะครับ” “ตามสบายค่ะ แล้วนี่พี่พีทประชุมวันนี้พอดีเหรอคะ” “ใช่ครับ พอดีความจริงทางบริษัทพี่เขาลงไปกันตั้งแต่เมื่อวาน แต่พี่เพิ่งกลับจากยุโรปถึงไทยเมื่อคืนนี้เอง ก็เลยต้องรีบตามไปวันนี้ แล้วนี้ก็เป็นไฟลต์เช้าที่สุดที่พี่ไพรด์จองให้ได้...”  พิธกรตอบคำถามแล้วหยุดไปพักนึง ดุจฝันรับรู้ถึงสายตาของเขาที่กำลังเหลือบมองมาที่เธอ  “แต่ถ้าลำบากใจยังไงพี่จะเปลี่ยนไฟลต์เองครับ” ผู้เป็นพี่ชายแทรกขึ้นมาทันที “เฮ้ยพีท พูดอย่างนี้ได้ไง จองให้ลำบากนะ ไม่ได้ๆ นั่งไปด้วยกันนี่แหละ ขอหน่อยนะครับคุณสโนว์” ดุจฝันรู้อยู่แล้วว่าสโรชาจะต้องตอบอย่างไรต่อไป ในเมื่อถ้าเกิดปฏิเสธมันก็คงจะดูน่าเกลียดเพราะอีกฝ่ายไปทำงานและเลี่ยงไม่ได้จริงๆ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 21:15:23

ความคิดเห็นที่ 2   “ค่ะ เต็มที่เลยค่ะ” นี่มันแผนชัดๆ พิธกรติดประชุมจริงหรือเปล่าเถอะ... ดุจฝันได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ ก่อนจะรีบเดินหนีมานั่งรอหน้าประตูตรวจสัมภาระอยู่คนเดียวแบบไม่คิดรอใคร ในขณะที่คนอื่นเมื่อเช็คอินเสร็จแล้วก็ตามเธอมาติดๆ ซึ่งประกอบไปด้วยทีมงานคือผู้กำกับรายการนามว่าพี่เฮง ช่างกล้องชื่อว่าพี่เอก พี่หวานช่างแต่งหน้าสาวข้ามเพศ และสโรชาผู้เป็นโปรดิวเซอร์ของรายการวัดดวงรัก “เดี๋ยวพวกฉันไปดูความเรียบร้อยของอุปกรณ์ที่จะยกไปอีกที นั่งอยู่นี่นะ” เพื่อนสนิทของดาราสาวหันมาบอกก่อนที่จะรีบกระซิบเบาๆ “เดี๋ยวจะรีบกลับมานะโว่ย ขอโทษจริงๆ” “เออไปเถอะ”  ดุจฝันพยักหน้าเมื่อเห็นความจำเป็นของเพื่อน ก่อนที่จะหลบสายตาของผู้ชายสองคนที่เธอนึกรังเกียจนักหนา “พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ภาคภูมิพูดกับน้องชายแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ดุจฝันรับรู้ถึงสายตาอาลัยอาวรณ์ของชายหนุ่มเพียงคนเดียว ณ ที่นี้จึงหันไปสบตาตรง ทันใดนั้นเองที่เขาเอ่ยขึ้นมา “ฝัน... พี่ขอโทษ” “ไงล่ะ สะใจแล้วใช่ไหม รู้เรื่องทั้งหมดแล้วล่ะสิ” ดุจฝันกระแทกกระทั้นทันทีโดยไม่เว้นช่วง “พี่ขอโทษจริงๆ ตอนนั้นพี่เตือนฝันแล้ว” “อ๋อ จะบอกว่าฝันผิดใช่ไหมที่ไม่ยอมฟัง... เป็นแผนล่ะสิทำให้พี่ชายดูน่าเชื่อถือมากขึ้น แล้วเป็นไงล่ะ”  หญิงสาวยิ้มเยาะอย่างเจ็บปวด  แต่ไม่ทันที่จะพูดอะไรก็โดนแทรกขึ้นมา  “ไม่ใช่นะฝัน พี่ไม่ได้บอกพี่ไพรด์ให้มาทำร้ายจิตใจฝันแบบนี้เลย” “อ๋อ จะบอกว่าตัวเองไม่เกี่ยวสินะคะ พี่ลงมาช่วยเองอย่างนั้นสินะคะ... น่าเชื่อมาก พี่พีทแค้นฝันมากใช่ไหม” “พี่ไม่เคยนึกโกรธเคืองฝันเลย” หญิงสาวหันมาสบตากับชายหนุ่มนิ่งทันที แม้ว่าน้ำเสียงของผู้พูดนั้นจะฟังดูจริงใจสักเท่าไร แต่เพราะอคติที่บังตาอยู่ทำให้เธอเห็นว่ามันกลายเป็นแค่ข้อแก้ตัวโง่ๆเท่านั้น  “คราวหลังถ้าอยากเคลียร์นักก็มาเคลียร์กันแบบตัวๆ ไม่ใช่ป๊อดใช้พี่ชายมาแทนแบบนี้”  ดุจฝันเน้นหนักที่คำว่าพี่ชาย “พี่หวังดีกับฝันจริงๆ แต่ถ้าฝันจะมองไม่เห็นมันก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรพี่ก็ขอโทษฝันแทนพี่ชายพี่ด้วย มันเป็นความผิดของพี่จริงๆตรงนี้” “ไม่ใช่ความผิดแก พีท” เสียงเรียบเย็นดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของดุจฝัน หัวใจเธอราวกับตกไปกองอยู่ที่พื้นเมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย หากแต่ก็พยายามทำใจดีสู้เสือด้วยการไม่หันไปมองคนพูด “ขอโทษเขาทำไม” น้ำเสียงภาคภูมินั้นบอกจุดประสงค์เตรียมหาเรื่องอย่างชัดเจน แต่ยังไม่ทันที่จะได้คุยอะไรกันต่อ สโรชาพร้อมด้วยทีมงานก็วิ่งเข้ามาบอกว่าทุกอย่างพร้อมที่จะเข้าเกตแล้ว ดุจฝันตวัดหน้าไปมองภาคภูมิชัดๆเป็นครั้งแรกของวัน แววตาหลังแว่นที่เคยอ่อนโยนกับเธอนั้นฉายเย็นเยือกราวกับไม่ใช่คนคนเดิมอีกต่อไป ___________________________________________  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 21:16:41

ความคิดเห็นที่ 3   นางเอกสาวถึงกับกุมขมับทันทีที่เห็นตำแหน่งนั่งของตัวเองบนเครื่องบิน เธอได้นั่งติดทางเดินถัดจากสโรชา โดยช่างแต่งหน้านั้นนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ต่อจากทางเดินเป็นภาคภูมิ พิธกร ผู้โดยสาวท่านอื่น ส่วนผู้กำกับกับช่างกล้องนั้นนั่งอยู่ข้างหลังของเธอ แม้จะมีทางเดินกั้น หากแต่มันก็ไม่ได้กว้างมากพอที่จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจในเมื่อหันไปทีไรก็ยังเห็นหน้าของศัตรูคู่อาฆาตที่นั่งยิ้มอยู่อย่างชัดเจน ก่อนที่เครื่องจะออก ดุจฝันรีบหันไปถามเพื่อนด้วยเสียงเบาอย่างเกรงว่าคนที่นั่งไม่ห่างกันนักอีกฟากจะได้ยินเข้า “แกฟิกซ์ที่นั่งไว้หรือเปล่า” “เออ ฉันจอง แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย ฉันบอกแค่ว่าล็อกที่แกกับฉัน ส่วนที่เหลือก็แรนด้อมคนเอาเลย แต่ขอให้อยู่บริเวณเดียวกัน ก็แค่นั้น” “ถ้าไงขอนั่งริมหน้าต่าง” “อ้าว ไหนปกตินั่งในเพราะกลัวผิวเสีย” “ฉันยอมผิวเสีย บอกพี่หวานหน่อยว่าขอสลับที่” แต่เสียงกรนของพี่หวานก็ดังขึ้นมาก่อนบ่งบอกว่าเธอชิงลาขึ้นฟ้าไปเฝ้าพระอินทร์แล้วเป็นที่เรียบร้อย ทั้งๆที่เครื่องยังไม่ออก ดุจฝันนิ่งไปพักนึงอย่างพยายามหาทางออก “ถ้าอย่างนั้นสลับที่กับแกได้ไหม” แต่ความหวังของดุจฝันก็ต้องดับวูบไปทันทีเมื่อหมดไปเมื่อเสียงประกาศเทกออฟดังขึ้น จะสลับที่นั่งก็ไม่ทันแล้วเพราะเครื่องเริ่มสั่นครึกๆเนื่องจากวิ่งบนรันเวย์ด้วยความเร็วที่มากขึ้นทุกที นางเอกสาวรู้สึกได้ถึงสายตาขบขันของชายหนุ่มอีกฟากที่กำลังมองเธอ... นี่เธอคงกลายเป็นตัวตลกให้เขาหัวเราะเยาะเย้ยอยู่ในใจเป็นแน่แท้ “อดทนไว้นะฝัน เดี๋ยวก็ได้ลงแล้ว” สโรชากระซิบบอกเธอเบาๆด้วยความสงสารเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเพื่อนนั้นซีดเพียงใด “อยากเคลียร์ก็มาเคลียร์กันตัวๆใช่ไหมพีท พอเจอหน้ากันจริงก็ดันป๊อด ถึงกับจะย้ายที่หนี”  จู่ๆเสียงพูดแบบติดขำก็ดังขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจากผู้ชายใส่แว่น ประโยคนั้นเองคุ้นๆหากแต่เปลี่ยนคนพูด จากคำที่เธอใช้ปรามาสอีกคน บัดดนี้มันย้อนกลับมาหาตัวเธอเอง ดุจฝันนับหนึ่งถึงสิบเบาๆด้วยใจขุ่นเคือง ผู้ชายคนนี้จะแส่ไปถึงไหนกัน... ว่าแล้วก็หันไปจ้องหน้าตรงก็เห็นชายหนุ่มกำลังยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างอารมณ์ดี  “สโนว์ เครื่องบินเขาห้ามเอาหมาขึ้นมานี่ ทำไมเหมือนฉันได้ยินเสียงเห่า แกได้ยินไหม” โปรดิวเซอร์สาวประจำรายการลำบากใจยิ่งนักที่ถูกลากลงมาอยู่ในศึกของผู้ร่วมรายการทั้งสองคน ถ้าเธอโจมตีภาคภูมิตอนนี้ แน่นอนว่าเธอกับเขาก็จะมีปัญหาในการร่วมงานกันต่อไปอีก สโรชาเหลือบเห็นพี่หวานที่หลับไปแล้วเรียบร้อยจึงรีบตัดบท “ไม่รู้โว้ย ฉันจะนอน” ขอโทษนะฝัน... สโรชาคิดในใจพร้อมทั้งแกล้งหลับตาลงทันที เอาไว้ค่อยขอโทษเพื่อนทีหลังก็แล้วกัน “เพื่อนก็ไม่ได้ยิน สงสัยจะหูแว่วล่ะมั้ง หรือไม่ที่ได้ยินก็เพราะมันอยู่ในใจหรือเปล่า” ดุจฝันนิ่งสนิท... ผู้ชายคนนี้กำลังด่าเธอว่าใจหมา ถ้าเธอใจหมา เขาคนนี้คงต้องพญาหมา แม้จะอยากหลอกด่ากลับเท่าไร แต่ในเมื่อบุคคลที่พอจะช่วยมาเป็นคนโต้ตอบได้ได้ก็ดันชิงลาตายชั่วคราวตามข่างแต่งหน้าไปแล้ว เห็นทีเธอต้องสงบเงียบอย่างไม่มีทางเลือกแม้ว่าใจจะโกรธแค้นเท่าใดก็ตามที ต่อปากต่อคำกันต่อไปก็มีแต่ทำให้เธอปวดหัวจากไมเกรนมากขึ้น ความเยือกเย็นเท่านั้นที่จะเอาชนะได้ นัยน์ตาโตคู่สวยตวัดมองไปยังคนใจทรามด้วยแววตาเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์หากแต่แฝงไปด้วยความเย็นเยียบแบบที่ผู้ถูกมองรู้สึกกระตุกไปชั่วเสี้ยววินาที ก่อนที่เธอจะเบือนสายตากลับมายังริมหน้าต่างแล้วรีบข่มตาให้หลับก่อนจะภาวนาให้ถึงที่หมายปลายทางเร็วๆ เพียงไม่กี่สิบนาทีถัดมาหลังจากที่หญิงสาวเผลอหลับเพราะอาการปวดหัวไปแล้ว ภาคภูมิถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับญาติผู้น้องพูดขึ้นมาทันทีหลังจากนั่งเงียบดูผู้หญิงที่เขาหลงรักมานานถูกผู้เป็นพี่ของตนเองปรามาสเข้าอย่างจังจนโกรธใหญา “พี่ไพรด์ ไม่เกินไปหน่อยเหรอ”             “แล้วไง ก็สมควรนี่” แม้ว่าจะพูดแบบนี้ก็ตามที แต่ในตอนที่ภาคภูมิเห็นแววตาแบบนั้นจากหญิงสาว ความรู้สึกผิดจากการพูดเกินไปก็เข้ามาสู่กลางใจเขา ครั้นจะเรียกคำพูดนั้นกลับมาก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาคงได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ แล้วเดินหน้าทำร้ายความรู้สึกเธอต่อไปอย่างไม่มีกำหนดจบ ___________________________________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 21:18:26

ความคิดเห็นที่ 4   “ขณะนี้เราสองคนก็อยู่ที่กระบี่แล้วนะคะ อากาศดีมากเลยค่ะตอนนี้ แดดแรงไปนิดแต่ก็โอเคค่ะ และตอนนี้ เรากำลังนั่งเรือหางยาวอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ มุ่งหน้าไปไหนคะคุณไพรด์”  “ทะเลแหวกครับ พวกเราพร้อมแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ตามมากันเลยครับ” ท้องฟ้าสีครามสดเจิดจ้าสว่างไสวไปด้วยแสงอาทิตย์ในยามบ่ายขับเน้นธรรมชาติของน้ำทะเลสีเขียวใสให้ฉายประกายระยิบนะยับดั่งมรกตน้ำงามกว้างไกลไปสุดลูกหูลูกตา ทรายเนื้อละเอียดขาวสะอาดที่ใครก็ต่างอยากที่จะมาเหยียบย่ำ ทุกสิ่งทุกอย่างดูสวยสดใสช่วยจิตใจของผู้มาพบเห็นได้รู้สึกผ่อนคลาย เฉกเช่นเดียวกับรอยยิ้มของนางเอกสาวขณะที่อัดรายการ เมื่อมองผ่านมอนิเตอร์แล้ว รอยยิ้มกว้างฉายฟันเรียงเป็นระเบียบของเธอนั้นเป็นประกายสดใสไม่ต่างจากท้องทะเลแห่งนี้ ดุจฝันกำลังแนะนำผู้ชมถึงสถานที่ที่เธอมาท่องเที่ยวกับผู้ชนะรายการวัดดวงรัก ภาคภูมิเองก็ยิ้มกว้างไม่ต่างอะไรกัน แบบที่ดูแล้วรับรู้ได้ถึงความสุขของการมาเที่ยวในครั้งนี้จากคนทั้งสองคน สโรชามองบรรยากาศที่ทั้งคู่คุยกันตอนอยู่หน้ากล้องแล้วรู้สึกอยากให้ความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นจริงๆเสียเหลือเกิน ใครเล่าจะรู้ว่าเบื้องหลังความสดใสนี้ มันแฝงไปด้วยความเกลียดชังในตัวซึ่งกันและกันมากมายเท่าใด ดุจฝันและภาคภูมิถูกกำหนดให้นั่งใกล้ๆกันในเรือหางยาวไปสู่เกาะทับ อันเป็นสถานที่ที่มีปรากฏการณ์ทะเลแหวกเป็นสันทรายโผล่พ้นน้ำสามารถเดินข้ามเกาะไปมาได้ ทั้งคู่ก็ยอมนั่งอย่างว่าง่ายเนื่องจากไม่อยากจะสร้างปัญหาใหญ่ให้ผู้ร่วมงานที่เหลือต้องลำบากใจ สโรชานึกขอบคุณคนทั้งสองอยู่ในใจที่แสดงละครหน้ากล้องได้เนียนเสียจนผู้ร่วมเดินทางมาด้วยกันไม่ทราบถึงความบาดหมางที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย จะมีก็เพียงเธอกับพิธกรผู้ซึ่งตอนนี้แยกตัวไปสัมมนากับทางบริษัทแล้วเรียบร้อยนึกเป็นห่วงความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายอยู่ลึกๆ ช่วงเวลาสิบกว่านาทีบนเรือหางยาว ดุจฝันเอาแต่หันมองทะเลอย่างไม่คิดจะเหลียวแลคนที่ลงเรือลำเดียวกันเลยแม้แต่น้อย ท้องฟ้าสีสดใสกับน้ำทะเลสีคราม ธรรมชาติงดงามระยิบระยับเบื้องหน้าเธอทำให้เธอลืมความทุกข์ใจไปได้เพียงชั่วครู่ ความอึดอัดใจที่ต้องนั่งเรือลำเดียวแบบใกล้ชิดกับคนที่เธอนึกเกลียดนักเกลียดหนาอย่างภาคภูมิทำให้เธอไม่สามารถมีความสุขกับวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าได้อย่างเต็มที่ สายลมทะเลที่พัดต้องหน้ายามเรือแล่นฉิวยิ่งตอกย้ำความรู้สึกหนักใจเมื่อคิดว่าเธอต้องไปเล่นละครปั้นหน้ายิ้มกับเขาอีกครั้งเมื่อถึงจุดหมาย เช่นเดียวกันกับภาคภูมิที่เอาแต่มองท้องน้ำใสเบื้องล่าง เขาไม่กล้าพอที่จะมองหน้าหญิงสาวในยามนี้เพราะรู้ดีว่าใบหน้าสวยนั้นจะไม่มีวันยิ้มให้กับเขาดังเช่นเคยเป็นมา เขาเองนั้นก็อึดอัดใจไม่แพ้กัน พลางนึกภาวนาให้รายการถ่ายทำนี้จบไวๆเพื่อที่ว่าตัวเองกับดุจฝันจะได้จบกันแบบไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีกต่อไป... ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเองว่าเสี้ยวหนึ่งในความคิดตัวเองก็ยังรู้สึกสงสารเธออยู่พอตัว หากแต่เมื่อแอบเหลือบมองซีกหน้าบึ้งด้านข้างที่เอาแต่หันมองทะเล ความรู้สึกหมั่นไส้ที่เห็นคู่อาฆาตทำตัวจองหองราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็กลับมาบดบังใจสงสารของเขาไปเสียหมด “ถึงแล้วค่ะทะเลแหวก สวยสุดยอดเลย อย่างที่คุณผู้ชมจะได้เห็นนะคะ ทะเลแหวกเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติที่เกิดขึ้นในทุกๆเดือนช่วงน้ำลงใช่ไหมคะ” ดุจฝันพูดจ้อทันทีเมื่อถึงที่หมาย... และทันทีที่กล้องจับภาพเธออยู่ ดาราสาวหันไปถามผู้ที่มาด้วยกันอย่างร่าเริงให้เขาช่วยอธิบายเพิ่มเติม “ใช่แล้วครับ สำหรับทะเลแหวกนี้ที่เกิดขึ้นที่บริเวณเกาะทับ ห่างจากชายฝั่งซึ่งก็คืออ่าวนางประมาณแปดกิโลมตร บริเวณทรายใต้น้ำแถวนี้ปกติตื้นพอสมควร ดังนั้น เมื่อน้ำลดลง พื้นทรายเหล่านี้ก็จะโผล่ขึ้นมาเป็นสันทรายเชื่อมเกาะ รวมทั้งหมดสามเกาะ อย่างตอนที่พวกเรามากันนี้ก็เป็นช่วงที่น้ำลงมากสุดพอดีเลยเป็นสันทรายกว้างขนาดนี้ แต่พอผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เดี๋ยวน้ำก็จะเริ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังตื้นพอที่จะสามารถเดินข้ามกลับมาได้ครับ” ภาคภูมิอธิบายปรากฏการณ์ธรรมชาติของสถานที่ท่องเที่ยวแห่งนี้ได้อย่างคล่องแคล่วด้วยความที่เป็นอาจารย์ เขาในวันนี้ดูลำลองกว่าที่เป็นมาด้วยกางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตแบบสบายๆ แววตาหลังแว่นนั้นยังฉายแววอบอุ่นรับกับรอยยิ้มน้อยๆแบบที่ชวนให้คิดว่าระหว่างอยู่มหาวิทยาลัยนั้นเขามีลูกศิษย์ลูกหาแบบตั้งกลุ่มแฟนคลับอยู่เท่าใดกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้หล่อทะลุฟ้าถึงขั้นดารา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในวันนี้ เขาดูมีเสน่ห์ในยามยิ้มผ่านกล้องดูเหมาะสมกับดาราสาวที่เขาร่วมการด้วยกันได้เป็นอย่างดี “อธิบายได้ดีมากสมกับเป็นอาจารย์ คุณไพรด์นี่สุดยอดจริงๆ” “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็รู้เท่านั้นล่ะ แต่เนื่องจากนี่ไม่ใช่รายการท่องเที่ยวที่ต้องอธิบายละเอียดเนอะคุณฝัน ถ้าอย่างไรเราก็ขอตัวจากท่านผู้ชมไปเดินเล่นกันก่อนละกันนะครับ” ช่างกล้องเดินตามหลังคนทั้งสองเดินเคียงกันไปตามพื้นทรายที่ผุดขึ้นมาเป็นทางเชื่อม ดุจฝันยิ้มกว้าง สดใสไม่ต่างจากบรรยากาศของทะเล ในขณะที่ภาคภูมินั้นก็กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ภาพนั้นยังคงดูเป็นธรรมชาติราวกับคนทั้งสองเป็นคู่รักที่มาเที่ยวด้วยกันจริงๆ ทันทีที่ช่างกล้องบอกให้ใช้เวลาตามสบายแล้วเดินจากไปอีกทางพร้อมกับทีมงานที่เหลือ สโรชาก็ส่งสัญญาณให้ดุจฝันเดินต่อไปกับภาคภูมิในขณะที่ตัวเธอนั้นจะอยู่กับทีมงานเพื่อถ่ายทำความสวยงามบริเวณอื่นของที่แห่งนี้ ดุจฝันรับอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะเดินรีบใส่เสื้อแขนยาว สวมแว่นกันแดดแล้วกางร่มกันแสงยูวีแล้วเดินชิดขอบทรายที่ติดกับน้ำอย่างที่พยายามให้ห่างภาคภูมิมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 21:19:18

ความคิดเห็นที่ 5   “สมแล้วที่เป็นนักแสดง” ภาคภูมิเอ่ยเสียงเรียบแบบที่ไม่เข้ากับบรรยากาศสดใสจากอีกฟากของสันทราย เขาเองก็เหมือนกับเธอที่พยายามอยู่ห่างกันให้มากที่สุด “คุณเองก็เล่นละครเก่งไม่แพ้กัน” “เก่งนะ เล่นละครทั้งในจอนอกจอจนคนทั้งประเทศเชื่อว่ามีภาพลักษณ์แบบนั้น แต่ขอโทษนะที่ผมเป็นคนส่วนน้อยที่รู้ความจริงทั้งหมด” “ฉันเป็นนักแสดงนี่คะ แต่ก็สู้คุณที่เป็นอาจารย์ไม่ได้หรอกค่ะ ไม่ยักรู้ว่าภายใต้หน้ายิ้มนั้นจะซ่อนความร้ายกาจไว้มากมายขนาดนี้” ดุจฝันเอ่ยกลับอย่างพยายามระงับอารมณ์ พร้อมทั้งติดความเร็วที่เท้ามากขึ้นแล้วเดินต่อไปอย่างไม่นึกสนใจธรรมชาติ คนทั้งสองเดินห่างชิดขอบทรายอีกฝั่งไปเรื่อยๆคั่นโดยนักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปมาอย่างมีความสุข แม้ว่าบทสนทนาจะเงียบไป แต่ทั้งสองก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นยังคงเดินอยู่ขนานกับตัวเองไปตลอดทางทรายยาว... ภาคภูมิเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเงียบไปหลายอึดใจทันทีที่ไร้เงานักท่องเที่ยวคนอื่นๆที่เดินคั่นระหว่างกันแล้ว “ลำบากใจสินะที่มากับผม แต่ก็ขอบคุณนะที่คุณมีวิญญาณนักแสดงสูงอยู่พอตัว” “ฉันแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออก” คนถูกชมแบบประชดตอบกลับอย่างรวดเร็ว “จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจนะว่าคุณจะหลอกใช้ผู้ชายไปมากมายทำไมกัน” คำถามของชายหนุ่มวิ่งตรงราวกับลูกดอกคมกริบแทงเข้ากลางใจหญิงสาว เขากำลังยกประเด็นเดิมๆขึ้นมาทำร้ายเธออีกครั้ง อดีตอันเละเทะที่เธอนึกอยากแก้แค้นผู้ชายไม่เลือกหน้าเพียงเพื่อกลบฝังปมในใจตัวเอง “สนุกมากเหรอ” น้ำเสียงนั้นเหยียดหยามเธออย่างชัดเจน “ใช่ สนุกมาก ความจริงฉันก็ตั้งใจที่จะหลอกใช้คุณเหมือนกัน... แต่คุณดันจับได้เสียก่อน ฉันตั้งใจจะหลอกให้คุณรักฉัน แล้วก็ทิ้งให้คุณต้องอกหัก เอาแต่พึ่งเหล้า เสียผู้เสียคนชั่วคราวเพราะตรอมใจเหมือนน้องชายคุณ นั่นล่ะคือเป้าหมายที่แท้จริงของฉัน” ภาคภูมิหยุดนิ่งมองเธอด้วยแววตาที่ไม่สามารถจับอารมณ์ได้ ดุจฝันยิ้มเยาะก่อนที่เอ่ยแฝงเสียงเศร้าเมื่อรู้ว่าเธอเล่นเรื่องที่ตัวเองทำร้ายน้องชายของเขาอยู่ เธอรู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่ได้มีเจตนาที่จะทำเช่นเดียวกันกับผู้เป็นพี่ หากแต่เมื่อเขาอยากกล่าวหาเธอนัก เธอก็คงต้องเล่นตามนั้นไปในเมื่อแก้ความเข้าใจผิดอย่างไรก็คงไม่ได้ผล “อยากได้ยินแบบนี้ใช่ไหมคะ” “แล้วคุณคิดแบบนั้นจริงๆใช่ไหม” ชายหนุ่มเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะย้อนถามเธอจากอีกฟากของสันทราย ขณะนี้น้ำเริ่มขึ้นมาหน่อยๆมาท่วมเท้าของคนทั้งสอง แต่ไม่มีใครนึกจะหลบขึ้นมาเดินบนที่แห้งในเมื่อทั้งเขาและเธออยากจะอยู่ห่างกัน “ใช่ ฟากคุณผิดเองที่โง่หลงเชื่อฉัน” “ผมว่าคุณจะโทษแต่ทางฝ่ายผมอย่างเดียวไม่ได้หรอก คุณเคยถามตัวเองบ้างไหมว่าทำอะไรเลวร้ายลงไปบ้าง” “ฉันก็ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ฉันทำมันเลวร้ายอะไร” “ผมว่าคุณคงไม่สำนึกเท่าไรมั้งดูๆแล้ว จบรายนี้ต่อเดี๋ยวก็ไปหลอกรายอื่นต่อได้หน้าตาเฉย โดนผมจับได้คุณก็คงแค่ขำๆสินะ” ภาคภูมิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมา ก่อนที่จะสาวเท้าเข้ามาหาเธอช้าๆ หยุดตรงหน้าแล้วพูดคำที่มีฤทธิ์ราวกับพายุน้ำแข็งกลางอากาศร้อนริมทะเลพุ่งเข้ามาสู่หัวใจของเธอ “คุณมันไร้หัวใจ” เขายังคงยืนจ้องหน้าเธอนิ่ง ดุจฝันเริ่มปวดหัวจี๊ดหนักขึ้นมาเมื่อได้ยินดังนั้น เธอรับคำประนามอันเย็นชาอันนี้ของเขาไม่ได้จึงกลับตัวเอาดื้อๆแล้วรีบสาวเท้ากลับไปทางเกาะใหญ่ “ไม่เดินให้สุดถึงเกาะนั้นก่อนเหรอ ทำไม ทนฟังไม่ได้หรือไง” “อยากพล่ามก็เดินไปพูดคนเดียวกับทะเลไปละกัน ฉันไม่อยากฟัง ประสาท”  ดุจฝันหันหลังตะโกนใส่คนที่เร่งเดินตามมาติดๆ ในขณะที่เขาจะอ้าปากพูดนั่นเอง เธอก็รีบหันกลับมาแล้วจ้ำอ้าวอย่างเร็วที่สุด เธอคาดหวังว่าเขาคงจะพูดอะไรตามหลังมาให้เธอเจ็บใจเพิ่ม หากแต่ก็เงียบไปจนเธอนึกแปลกใจ หญิงสาวเดินกลับมาถึงเกาะทับซึ่งเป็นเกาะหลักเพียงคนเดียวโดยที่ไร้เงาชายหนุ่มเดินตามกลับมาด้วย “อ้าว ทำไมขากลับเดินมาคนเดียว คุณไพรด์ล่ะ” “ตายไปแล้ว” ดุจฝันบ่นอุบอิบเบาๆเมื่อพี่เฮงผู้กำกับรายการถามขึ้น  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 21:20:22

ความคิดเห็นที่ 6   “ว่ายังไงนะครับ” “หายไปแล้วค่ะ ไม่ทราบเหมือนกัน”  เธอรีบแก้เมื่อเห็นว่าคนถามอาจจะได้ยินประโยคแรกที่เธอพูดไม่ชัดเจน แต่ก่อนที่ทุกคนจะเอ่ยถามอะไรต่อไป พี่หวานก็เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเงาชายหนุ่มรูปร่างดูคุ้นๆกำลังเดินกลับตามสันทรายมา “อ้าวนั่นไง ไม่ได้หายไป เดินมาอยู่” ดุจฝันแอบทำหน้าเบะ ทำไมเขาถึงไม่โดนคลื่นซัดไปนะ... ยิ่งเมื่อภาคภูมิเดินเข้ามาใกล้ ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น เมื่อท่าเดินนั้นดูกะเผลกๆพิกล จนเมื่อเขาเดินมาถึงชายฝั่ง พี่เอกช่างกล้องก็ถามทันที “ทำไมเดินกะเผลกอย่างนั้น” “ไม่มีอะไรหรอกครับ” คนถูกถามตอบง่ายๆแล้วยิ้ม หากแต่เมื่อผู้ถามและคนอื่นๆมองไปที่ส่วนล่างตรงที่เขาเหยียบ ทรายที่เคยเป็นสีขาวนั้นคล้ำลงเพราะเปื้อนของเหลวที่ดูคล้ำคล้ายกับเลือด ก่อนที่สโรชาจะเดินเข้าไปหาแล้วก้มดูใกล้ๆก่อนจะรีบถาม “นี่มันเลือดนี่ ไปโดนอะไรมาคะ มานั่งก่อนค่ะจะได้ทำแผล” “ไม่ใช่อะไรใหญ่โตครับ ไม่เป็นไร” สโรชาหันมองหน้าดุจฝันราวกับต้องการจะถามว่านี่เป็นฝีมือของเธอใช่ไหม ดุจฝันเมินหน้าหนีไปอีกทางเมื่อคิดว่าเพื่อนของเธอคงกำลังเข้าใจผิดเพราะแผนแกล้งสำออยเจ็บตัวของผู้ชายคนตรงหน้านี้ “ไม่เป็นอะไรได้อย่างไรคะ ก็เห็นอยู่ว่าเป็นแผล พี่หวานช่วยเอาเครื่องมือปฐมพยายามออกมาเร็วๆค่ะ” ชายหนุ่มยังคงยิ้มราวกับว่าไม่เกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นท่าทีของผู้หญิงสองคนที่เป็นเพื่อนกันในที่นี้ ก่อนจะรีบแก้ต่างความเข้าใจผิดของสโรชา “ผมพลัดหลงกับคุณฝันแล้วซุ่มซ่ามเผลอเดินเหยียบแก้วเอง เดี๋ยวพันแผลอะไรนี่ผมทำเองได้ครับไม่เป็นไร”  ดุจฝันมองภาคภูมิที่กำลังพูดอยู่กับช่างแต่งหน้าที่แอลกอฮอล์เตรียมเช็ดแผลให้แล้วรับอุปกรณ์มาทำเอง เขาเงยหน้ามาสบตากับเธอ แววตานั้นเหมือนแฝงไปด้วยความเว้าวอนชั่วเสี้ยววินาทีแบบที่ดุจฝันได้แต่ตั้งใจมอง แต่เมื่อกระพริบตา นัยน์ตาหลังแว่นนั้นก็เปลี่ยนกลับเป็นความเฉยเมย เธอสะบัดหน้าไปอีกทางแล้วเดินเลียบตามชายหาดจากไป ทิ้งให้ทุกคนง่วนอยู่กับอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มต่อ จนกระทั่งสมควรแก่เวลา สโรชาก็ไปเดินเรียกให้ดุจฝันมาขึ้นเรือหันยาวกลับไปยังหาดอ่าวนางซึ่งเป็นหาดที่อยู่บนฝั่งบกกับชายหนุ่มเช่นเคย เช่นเดียวกับขามา มีเพียงความเงียบนั้นที่ดังแทนเสียงของผู้โดยสารสองคนบนเรือหางยาว ดุจฝันยังคงมองออกไปนอกเรือเช่นเดิม จะมีบ้างที่เธอหันกลับมาจ้องพื้นเรือแล้วเห็นเท้าข้างขวาของชายหนุ่มที่มีผ้าพันแผลวางพาดอยู่กับไม้บนเรือ ชั่วเสี้ยวนาทีที่รู้สึกผิดว่าทำไมถึงไม่ยอมหันไปถามตอนที่เขาหยุดเดินไปว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ‘คุณมันไม่มีหัวใจ’ ดุจฝันเบือนหน้าหนีกลับไปมองทะเลอีกครั้ง ในเมื่อเธอไม่มีหัวใจ เธอก็จะพิสูจน์ให้ดูว่าเธอเป็นดังที่เขาว่าจริงๆ _______________To be continued_____________________ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 21:21:40

ความคิดเห็นที่ 7 คราวที่แล้วขอบคุณกิฟท์จากคุณ  Cookies 'n Cream Frappe และคุณ N_Foxtrot มากๆเลยนะคะ :D คิดถึงช่วงที่แต่งตอนนี้กับตอนต่อไปแล้วรู้สึกแย่ตามไปเลย เพราะสองคนที่กำลังรู้สึกดีต่อกันกลับหลอกตัวเองว่าเกลียดฝ่ายตรงข้ามแล้วทำร้ายความรู้สึกกัน เพราะท้ายที่สุดสิ่งที่ทำไปก็เข้าเนื้อตัวเอง เจ็บเองที่เห็นอีกคนต้องเจ็บเพราะตัวเอง (เริ่มงง 555) จะกลับก็ไม่ได้เพราะความสัมพันธ์นั้นมันเปราะบางเหมือนแก้วร้าว ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิม เลยคิดว่าถ้ามันเกิดขึ้นในชีวิตจริงคงแย่ไม่ใช่น้อยกับการหลอกตัวเองแบบนี้ ตอนหน้าจะเพิ่มเลเวลขึ้นนะคะ ถ้ายังไม่เกลียดกันก็สามารถติดตามกันต่อได้นะคะ 555555 คุณ N_Foxtrot >>ชอบคอมเม้นท์คราวที่แล้วมากๆเลยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ :) ภาคภูมิเป็นนักลงทุนอย่างที่เคยกล่าวไป(เมื่อนานมาแล้ว) แต่ก็ชินอยู่กับแค่ตัวเลขเท่านั้นค่ะ เรื่องความรู้สึกมันประมาณการณ์ไม่ได้ล่วงหน้า เพราะมันมีเรื่องของหัวใจเข้ามาเกี่ยวข้อง (เสี่ยวจังค่ะ 5555555) ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอาใจช่วยให้แก้สถานการณ์ได้โดยเร็ว แต่ตอนนี้ยังดูท่าว่ายังไม่สำนึกเลยค่ะ 55555 คุณ Cookies 'n Cream Frappe >>พระเอกนี่มัน... 555 หมั่นไส้เหมือนกันค่ะ อยากต่อยแว่นแตกอยู่ นิสัยไม่ดีมากๆ คุณ  ห้าสิบป่าย >>สรุปเจ็บคู่ค่ะ T T ไม่มีใครสะใจสักคน  น่าสงสารเหมือนกันค่ะ คุณ scottie >>แอบสมน้ำหน้านางเอกเบาๆค่ะ จะได้รู้ตัวสักทีว่าทำอะไรไว้บ้าง :))))) ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 21:42:40

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 55 22:15:06

ความคิดเห็นที่ 9 ไอ่หยา... ทำร้ายกันไปกันมาแบบนี้ ไม่ได้อะไรนะคะ รีบๆคืนดีปรับความเข้าใจกันเถอะค่ะ ตอนแรกแอบคิดว่าจะเหมือนหนังไทยติดเกาะอยู่ด้วยกันค่ะ 5555 รออ่านตอนต่อไปนะคะ จะมีอะไรมาเฉือดเฉือนกันและกันอีกนะ T^T จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 14:36:17

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 20:09:35

ความคิดเห็นที่ 11 สงสารพิธกรจัง ตัดใจให้ได้เถอะนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 23:00:49