ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ แก้วน้ำเย็นเหยาะยาอุทัยพอเป็นสีเรื่อสองแก้ว พร้อมกับเหยือกน้ำใหญ่จัดวางลงบนโต๊ะ หญิงสาวร่างท้วมทำท่ารีรอคล้ายจะอยู่รอฟังด้วย แต่เจ้าของบ้านกลับชายตามองเป็นเชิงไล่ หล่อนจึงจำใจกลับเข้าไปด้านในอย่างขัดใจ หนุ่มใหญ่ถึงกับส่ายหัวอย่างระอาในนิสัยสอดรู้ของภรรยาใหม่ ก่อนจะหันมาบอกคนที่นั่งหน้าฉงนอยู่ฝั่งตรงข้าม “ภรรยาใหม่ผมเอง ไม่ไล่ก็ไม่ไป” “อ้าว แล้วอาจารย์วิเวียนล่ะครับ” อติรุทธ์ถาม เพราะสมัยที่เขาเรียนอยู่นั้นไม่มีวี่แววว่าสามีภรรยาคู่นี้จะแยกทางกันสักนิด หรือถ้ามี ก็แสดงว่าธรรมวัฒน์เก็บเรื่องนี้ได้เก่งทีเดียว   “เลิกกันมาหลายปีแล้ว ความผิดผมเองนั่นล่ะ แต่เราก็ติดต่อกันอยู่นะ ยายหนูเองก็ไปๆ มาๆ เชียงใหม่-แพร่ ถ้าปีหน้าสอบติดเชียงใหม่ก็จะมาอยู่บ้านนี้แหละ อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ผมรู้สึกผิดกับวิเวียนพิลึก” ธรรมวัฒน์ยอมรับและเอ่ยตัดบทในตอนท้าย เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เขารู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ ยังดีที่วิเวียนยังเหลือความเป็นเพื่อนให้กับเขา ว่าที่ศาสตราจารย์รู้ดี ไม่มีสักวันที่เขาจะหมดรักอดีตภรรยาและไม่มีใครที่จะมาแทนที่วิเวียนได้ แม้แต่อารดีที่เขาถือว่าเป็นความผิดพลาดอย่างร้ายแรงที่สุดในชีวิต ชายหนุ่มรับรู้จึงเปลี่ยนเรื่องสนทนาเสีย “คือผมจะมาขอความช่วยเหลือจากอาจารย์น่ะครับ” อติรุทธ์บอกถึงความประสงค์ของตนเองทันที เขาหยิบกระเป๋าเป้ของตนเองมาเปิดแล้วล้วงเอาถุงผ้าแดงออกมาวางบนโต๊ะ ธรรมวัฒน์มองอย่างประหลาดใจ “อะไรน่ะรุทธ์” “ปั๊บสาครับ”  เขาตอบพลางสอดมือเข้าไปดึงใบลานผูกนั้นออกมาวางทับบนผ้าอีกทีหนึ่ง “เนื้อความหายไปครึ่งหนึ่ง ผมเห็นอาจารย์มีเอกสารทางประวัติศาสตร์อยู่มาก เลยคิดว่าอาจารย์อาจจะเคยเห็นส่วนที่เหลือ หรืออาจจะมีอยู่น่ะครับ” นักประวัติศาสตร์ชื่อดังมองหน้าลูกศิษย์แวบหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบใบลานขึ้นมาพลิกดู ก็เห็นว่าในหน้าสุดท้ายมีอักษรธรรมล้านนาตวัดเล่นหางสวยงามเขียนไว้ในบรรทัดสุดท้ายว่า “ข้ารับคำสั่งพญาเจ้าให้มาเมืองใต้ในเดือน.....” เนื้อความขาดหายไปเพียงเท่านั้น ธรรมวัฒน์นั่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็วางของในมือลง อติรุทธ์แทบกลั้นใจรอคำตอบจากผู้เป็นอาจารย์  ขณะที่ธรรมวัฒน์พลิกอ่านปั๊บสาผูกที่อติรุทธ์นำมาเงียบๆ จนผู้มาเยือนเกรงใจไม่กล้าออกปากเรื่องนี้อีก เวลาเพียงสิบนาทีแต่นานเหมือนสิบชั่วโมงในความรู้สึกของชายหนุ่ม จู่ๆ เจ้าของบ้านก็เงยหน้าขึ้นมองลูกศิษย์ “บันทึกนี่ดูเหมือนจะเริ่มต้นบันทึกก่อนที่ศึกสองอาณาจักรจะเริ่มขึ้นจริงจังประมาณสามปีได้ เพราะมีเอ่ยถึงเรื่องที่พระเจ้าติโลกราชยกทัพไปรับตัวเจ้าเมืองสองแคว” “พระยายุธิษเฐียรน่ะหรือครับ” “ใช่ แล้วเลยไปถึงเรื่องการรบกับเมืองปากยมด้วย ศึกแรกนี่ออกจะมีเรื่องประหลาดๆ อยู่” “เมืองปากยม เรื่องประหลาด” อติรุทธ์ทวนคำอย่างงุนงง “พิจิตรน่ะ ตั้งอยู่บริเวณปากแม่น้ำยม เลยได้ชื่อนี้มา ส่วนเรื่องประหลาดนั่นก็มีอยู่ว่า พระเจ้าติโลกราชยอมทำตามคำขอของเจ้าเมืองสองแควเพื่อผูกน้ำใจเอาไว้ชั้นหนึ่ง พอตีได้เมืองปากยมแล้ว พวกทหารก็คุมตัวเจ้าเมืองมาเข้าเฝ้า เจ้าเมืองปากยมคนนี้คงรูปหล่อเอาการอยู่ไม่น้อยเลย” “อ้าว แล้วแปลกตรงไหนล่ะครับอาจารย์” ธรรมวัฒน์หัวเราะนิดๆ ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะส่งความรู้คืนเขากลับมาเกือบหมดแล้ว แต่ก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนา เพราะด้วยหน้าที่การงานของอติรุทธ์เวลานี้แทบไม่ได้เกี่ยวข้องกับทางประวัติศาสตร์เลย “งั้นผมถามคุณนะรุทธ์ ปกติผู้ชายด้วยกัน ถ้าเห็นคนที่รูปหล่อนั่งอยู่ตรงหน้าจะทำยังไง” “ก็คงมองแล้วคิดว่าไอ้หมอนี่หล่อแฮะ เท่านั้นเองครับ” “อยากพาไปไว้ที่บ้านด้วยไหมล่ะ” “เอาไปทำไมครับ เป็นผู้หญิงสวยชนิดจะหางามสามโลกก็เหลือหาค่อยว่าไปอย่าง” “พระเจ้าติโลกราชท่านพอพระทัยเจ้าเมืองปากยมคนนี้จนอยากพากลับมาที่เชียงใหม่ทีเดียวล่ะ ตรงนี้ถึงว่าแปลก” “ฮ้า!” ชายหนุ่มอุทาน “แล้วคนอื่นๆ ว่ายังไงครับ” “พระยายุธิษเฐียรไม่พอใจมาก ส่วนคนอื่นๆ ก็คงทำหน้าปั้นยากนั่นแหละ นี่ไง รุทธ์ลองอ่านดู ผมว่าคุณยังอ่านไม่ถึงตอนนี้หรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำหน้างงอย่างนี้แน่ๆ” ชายหนุ่มหัวเราะแก้เก้อ เพราะเป็นความจริงอย่างที่อีกฝ่ายบอกมาทุกประการ แต่ที่เขาไม่บอกก็คือ แม้ไม่ได้อ่านก็เห็นเหตุการณ์ผ่านทางความฝันอยู่แล้ว เพียงแค่เหตุการณ์นี้ยังไม่ปรากฏเท่านั้นเอง เขารับมาอ่านต่อตรงที่ธรรมวัฒน์ชี้ให้ดูมาอ่านอย่างตั้งใจ พลันอติรุทธ์ก็ได้กลิ่นปาหนันลอยมาจากที่ใดที่หนึ่ง หอมแรงกว่าทุกครั้งจนอติรุทธ์วิงเวียน  ตัวอักษรตรงหน้าเริ่มพร่าพรายก่อนจะวูบดับไปในที่สุด   ฝุ่นคลีเหนือสมรภูมิรบเมืองปากยมค่อยจางลงทีละน้อย เผยให้เห็นซากอสุภะของคนและสัตว์ที่ล้มตายถมธรณีเป็นอันมาก ส่วนที่เหลือรอดนั้นก็ได้รับบาดเจ็บมากบ้างน้อยบ้าง ค่อยทยอยกลับคืนค่ายของตนพร้อมกับชัยชำนะของฝ่ายเชียงใหม่และเชลยศึกเมืองปากยมที่กวาดต้อนมาได้ ในพลับพลากลางค่ายหลวงเชียงใหม่ พญาติโลกราชประทับเหนือตั่งที่ประทับ ทอดพระเนตรบุรุษหนึ่งเบื้องพระพักตร์ แม้อีกฝ่ายจะถูกจับกุมพันธนาการมาเยี่ยงเชลยศึก หากลักษณะและราศีของเขายังฉายชัดว่า เจ้าตัวหาใช่เชลยธรรมดาไม่ พระยายุธิษเฐียรปรายเนตรมองบุรุษนั้นด้วยสายพระเนตรไม่ชอบใจนัก ยิ่งทอดพระเนตรพญาติโลกราชทรงมีท่าทีพอพระทัยในตัวเจ้าเชลยเมืองปากยมผู้นี้ก็ยิ่งขุ่นเคืองหนัก หากไม่กล้าทูลความใดออกมา ได้แต่เก็บความขุ่นข้องเอาไว้ในพระทัยเท่านั้น เมื่อทอดพระเนตรดวงหน้าของเจ้าเมืองปากยม ครั้นเนตรต่อเนตรสานสบกัน มิทันถึงอึดใจ พญาติโลกราชก็มีอาการดุจต้องมนตราของคนที่สบเนตรไม่ยอมหลบ เนตรอันเป็นประกายกล้านั้นอ่อนแสงลงในบัดดล บุรุษผู้นี้ถึงพร้อมด้วยสิริลักษณ์อันงามยิ่ง จนทรงนึกเสียดายรูปโฉมนี้หากต้องประหารเสียตามธรรมเนียมศึก จอมทัพเวียงพิงค์จึงทรงหันไปหารือด้วยพระยายุธิษเฐียรและสองข้าราชบริพารคนสนิทว่า “พวกเจ้าเห็นควรว่าเยี่ยงไร หากข้าจักพาเจ้าเมืองปากยมผู้นี้กลับเวียงพิงค์ด้วย” “เหตุใดพญาเจ้าจึงคิดเยี่ยงนี้เจ้า” “ดูเอาเถิดพรหมมินทร์ ข้าบ่เคยเห็นชายใดทรงลักขณางามล้ำเหนือชายเยี่ยงนี้มาก่อน” พระวาจานั้นทำให้คนที่ได้ยินถึงแก่วางหน้าไม่ถูก อันการชมโฉมบุรุษด้วยกันนั้นตามธรรมดาก็มีอยู่ แต่สายพระเนตรและท่าทีของเจ้าเหนือหัวนี้ต่างหากที่ดูราวกับสตรีที่เสน่หาบุรุษกระนั้น ขณะที่เจ้าเมืองปากยมแย้มยิ้มน้อยๆ ด้วยลักษณาการดุจสตรีเขินอาย หาใช่บุรุษชาตินักรบไม่ หานไสสูงกับพรหมมินทร์ลอบสบตากันอย่างพิพักพิพ่วนและอึดอัดใจไม่น้อย ครั้นจะทูลทัดทานก็ไม่กล้า พระยายุธิษเฐียรที่สดับความมานานก็ถึงแก่สิ้นความอดทนลงคราวนี้เอง “ลูกไม่เห็นด้วยพระเจ้าข้า หากเจ้าพ่อปองปรารถนาอ้ายเชลยปากยมผู้นี้กลับเชียงใหม่ด้วยไซร้ ก็ทรงประหารลูกเสียดีกว่า ลูกไม่เห็นว่ามันจักช่วยการเจ้าพ่ออย่างใดได้ อันว่ารูปโฉมคนเรานั้น ต่อให้งดงามสักปานใด วันหนึ่งก็ต้องเสื่อมสลาย ขอเจ้าพ่ออย่าได้ทรงหลงรูปมันเลยพระเจ้าข้า” พระวาจานั้นแสดงความไม่พอพระทัยชัดแจ้ง เนตรดุตวัดทอดพระเนตรไปทางเชลยเจ้าปัญหาอย่างทรงขุ่นเคือง เจ้าเมืองปากยมทำทีเป็นหลบสายพระเนตรนั้นเสียคล้ายเกรงกลัว พญาติโลกสดับคำของพระโอรสบุญธรรมแล้วก็ไม่พอพระทัย ยืนยันจะเอาตัวเจ้าเมืองปากยมขึ้นไปเชียงใหม่ให้จงได้ “อุวะ มันรูปงามนัก ข้าใคร่ได้มันมาเลี้ยงไว้ดูเล่นให้เป็นที่เปรมตาเปรมใจ ไยจักทำมิได้ เวียงพิงค์เชียงใหม่เป็นบ้านเมืองข้า หาใช่เมืองเจ้าไม่ เจ้ายุธิษเฐียร” พระยายุธิษเฐียรเม้มโอษฐ์แน่นด้วยความกริ้ว แต่มิได้ทูลความใดออกไปเพราะไม่ต้องการให้เรื่องราวลุกลามไปใหญ่โต คราวนี้หานไสสูงลอบใช้นิ้วเขี่ยหลังมือพรหมมินทร์ทันที พอสหายหันมาก็กระซิบความ “พญาเจ้าต้องมนตราแน่แล้วพรหมมินทร์ นี่บ่ใช่ตนพญาเจ้า” “ข้าก็คิดเยี่ยงนั้น จักทำเยี่ยงใดดีไสสูง” สองหนุ่มวิตกไม่น้อย หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไมตรีของสองแควกับเชียงใหม่ก็อาจสะบั้นจากกัน และที่ร้ายไปกว่านั้นคือทัพเชียงใหม่จะถูกทัพสองแควตีตลบเอาเป็นแม่นมั่น หานไสสูงมองเจ้าเมืองปากยมที่นั่งแย้มยิ้มส่งให้พญาติโลกราชก็ขมวดคิ้ว มันสานสายตาด้วยพญาเจ้ามิหลบสักนิด พญาเจ้าเองก็ไม่ละสายตาจากมันสักชั่วขณะจิต ฤๅว่าจะเป็น...คิดแล้วจึงพุ่งตัวเข้ามายืนขวางกลางระหว่างนายของตนกับเชลยเสีย ขณะที่พรหมมินทร์ก็ปราดเข้ามานั่งชิดเจ้าเมืองปากยม “ยะอะหยังของเจ้า หานไสสูง” พญาติโลกราชพลันได้พระสติหลุดจากมนตราที่ผูกพระทัย ตวาดเกรี้ยวที่จู่ๆ คนสนิทก็ลุกมาทำเยี่ยงนี้ หานไสสูงหันมาทางนายเหนือเกล้าพร้อมยอกรสุมาลาโทษ แต่ไม่ยอมนั่งลง คงยืนขวางกลางเยี่ยงนั้น “ขอสุมาเจ้าพญาเจ้า ข้าเจ้าจำเป็นต้องยะ หาไม่พญาเจ้าจักต้องมนต์ของมันมิรู้คลาย” “มนต์ มนต์อะหยังของเจ้า” “มนตรามหาละลวยที่มันเสกเป่าบริกรรมอยู่เพลานี้ หื้อพญาเจ้าใหลหลงในรูปมันสิเจ้า พญาเจ้าบ่รู้ตนกา ว่าอู้อะหยังไป พญาเจ้าว่าจักพามันไปเลี้ยงดูเล่นที่เวียงพิงค์” “ข้ารึว่าเยี่ยงนั้น” “ข้าเจ้าบ่กล้าลวงพญาเจ้าแน่ บ่เชื่อก็ถามเจ้าสองแควกับพรหมมินทร์เทอะ”   พญาติโลกราชทรงหันไปไต่ถามเจ้าสองแคว พระยายุธิษเฐียรก็รับรองตามคำที่หานไสสูงว่า และเมื่อถามพรหมมินทร์ก็ได้ความตรงกัน เจ้าเมืองปากยมหน้าเผือดที่ถูกจับได้เช่นนั้น จึงได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองผู้ใดอีกเลย หานไสสูงที่บัดนี้เข้ามานั่งประกบเจ้าเมืองปากยมด้วย เห็นว่าเชลยตัวร้ายคงไม่กล้าใช้มนต์อีก จึงค่อยคลายใจลง แต่ก็ไม่ถึงกับวางใจเสียทีเดียว ฝ่ายพญาติโลกราช ครั้นทรงรู้ว่าได้รับสั่งอย่างใดออกไปก็ให้ละอายนัก พรหมมินทร์ซึ่งนิ่งดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ จึงทูลอย่างรู้พระทัยผู้เป็นนาย “ที่พญาเจ้าจา-พูดไปนั้น เป็นด้วยต้องมนต์โดยแท้ ผิจักมีผู้ใดที่ต้องละอายแก่การกระทำของตนแล้วไซร้ ข้าเจ้าว่าน่าจักเป็นเจ้าเมืองปากยมผู้นี้เสียมากกว่า ควรแล้วฤๅที่มาใช้มนต์เสน่ห์มัดใจชายด้วยกันเพียงเพื่อให้ตนรอดชีวิต เยี่ยงนี้แล้วยังจักให้เป็นเจ้าเมืองสืบต่อนั้น ควรแล้วฤๅเจ้าพญาเจ้า” “ลูกเห็นพ้องด้วยคำของพรหมมินทร์ผู้นี้ แม้นเจ้าพ่อยังจักเอาตัวเจ้าเมืองปากยมไปเชียงใหม่ด้วย ลูกเกรงว่ามันจักนำภัยมาสู่เชียงใหม่ในภายหลังนะพระเจ้าข้า” พญาติโลกราชทรงนิ่งดำริตรองตามวาจาของคนทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินพระทัยมีพระบัญชาอันสร้างความพอพระทัยของพระยายุธิษเฐียร และความโล่งใจของข้าราชบริพารอื่นโดยทั่วกัน “เอาเชลยผู้นี้ไปทำตามธรรมเนียมศึกเถิด แล้วจงแยกย้ายกันไปเก็บครัว เราจักยกทัพคืนสองแควในวันพรุ่ง” *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 55 19:46:21 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 19:45:52

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ สุรเสียงของพระเจ้าติโลกราชแผ่วจางลงทีละน้อย พร้อมกับภาพที่วับหายราวกับเครื่องรับโทรทัศน์ที่รับคลื่นไม่ได้ สัมผัสเย็นๆ บนใบหน้าทำให้อติรุทธ์ถึงกับสะดุ้งลืมตาขึ้นทันใด พอตั้งสติได้ก็พบว่าตัวเองนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาตัวยาวเสียแล้ว ข้างๆ มีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดตามเนื้อตัวให้เขาอยู่ ส่วนธรรมวัฒน์นั่งมองอยู่ทางฝั่งตรงข้าม พอเห็นลูกศิษย์รู้สึกตัวก็บอก “พี่เขารู้สึกตัวแล้วล่ะน้องภา” ร่างสูงขยับจะลุกขึ้น แต่อจิราภากลับกดไหล่ให้เขาลงนอนอีกครั้ง พลางบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “นอนก่อนค่ะพี่รุทธ์ เดี๋ยวจะวูบไปอีก” กลิ่นที่เคยคุ้นลอยมาแตะฆานประสาทอีกครั้งแต่เบาบางกว่าครั้งแรกหลายเท่า เขาเหลียวหาที่มาของกลิ่น อจิราภาเห็นท่าทีนั้นก็ถาม “พี่รุทธ์หาอะไรคะ” “กลิ่นปาหนัน มาจากไหนน่ะน้องภา” “อ๋อ นี่ไงคะ พอดีภาตัดมาให้คุณพ่อ” เด็กสาวเบี่ยงตัวหลบให้เขาเห็นปาหนันวางอยู่บนโต๊ะรับแขกนั่นเอง ธรรมวัฒน์หัวเราะนิดๆ “ผมบอกให้น้องภาตัดมาแค่ดอกเดียว แต่ดันเอามาเสียแยะสงสัยว่าจะตัดมาหมดต้นก็ไม่รู้ กลิ่นมันแรงเอาการ ผมเลยให้เด็กเอาไปวางไว้ในห้องทำงานผมแทน คงเอาไปไม่หมด เหลือทิ้งไว้นี่ดอกนึง เหม็นหรือรุทธ์” “เปล่าครับ แค่แปลกใจเพราะทีแรกผมได้กลิ่นแรงกว่านี้” “ฝีมือยายตัวยุ่งนี่แหละ อย่าบอกนะว่าที่คุณวูบไปก็คงเพราะเจอกลิ่นมันเข้า” “น่าจะครับ เจอเข้าจังๆ ไม่ทันตั้งตัวเลยวูบเสียดื้อๆ” อจิราภาหน้าเสีย เข้าใจว่าตนเองคือต้นเหตุให้หนุ่มรุ่นพี่ไม่สบาย จึงกระพุ่มมือขึ้นไหว้ “ขอโทษค่ะพี่รุทธ์ ภาไม่ได้ตั้งใจ” “ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ใช่ความผิดของน้องภาเลย” อติรุทธ์หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ เพราะเขารู้ดีว่าทุกครั้งก่อนที่ภาพอดีตจะปรากฏ เขาต้องได้กลิ่นปาหนันลอยลมมาทุกครั้ง บังเอิญคราวนี้เขาดันปิดสวิทช์ปัจจุบันต่อหน้าคนอื่น จึงพลอยให้คนที่เห็นตกใจกันไปหมด ชายหนุ่มค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่งอีกครั้ง พร้อมกับส่งยิ้มอ่อนให้เด็กสาว “พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบใจจ้ะน้องภา” “แน่นะคะพี่” “ยิ่งกว่าแน่จ้ะ ได้พยาบาลดีเลยฟื้นตัวเร็ว จะให้พี่ช่วยยกอ่างน้ำก็ยังได้นะเอ้า” อติรุทธ์บอกกลั้วหัวเราะ และทำท่าจะเข้าช่วยจริงๆ จนอจิราภาหัวเราะกิ๊ก “ค่ะ เชื่อแล้ว แต่อย่าเลยค่ะ พี่รุทธ์คุยกับคุณพ่อต่อดีกว่า ภาขอตัวก่อนนะคะ ” เด็กสาวบอกก่อนยกอ่างน้ำกลับออกไป คล้อยหลังลูกสาวแล้ว ธรรมวัฒน์จึงหันมาทางชายหนุ่มอีกครั้ง นัยน์ตาคนผ่านโลกมามากจ้องจับอยู่ที่ใบหน้าเข้มของลูกศิษย์อย่างค้นหา จนคนถูกมองรู้สึกราวกับว่าสายตาคู่นั้นจะมองให้ทะลุถึงใจเขา   “ง่า...ทำไมอาจารย์มองผมอย่างนี้ล่ะครับ” “ผมสงสัย เรื่องปั๊บสาอีกครึ่งหนึ่งที่เราพูดกันไว้ตอนแรก ทำไมคุณคิดว่าผมมีล่ะ” ธรรมวัฒน์ถามเสียงขรึม อติรุทธ์ไม่ทันคิดว่าจู่ๆ อีกฝ่ายจะวกเข้าหาเรื่องเก่า ก็คิดหาคำตอบไม่ทัน จึงบอกไปว่า “เอ้อ ผมเรียนอาจารย์ไปแล้ว” “เหตุผลสวยหรูเกินไป วันก่อนที่เราพบกัน คุณยังไม่พูดเรื่องนี้เลยสักนิด วันนี้จู่ๆ คุณก็ปุบปับมาที่บ้าน แล้วถามหาเอกสารส่วนที่เหลือ ดูมันเป็นเรื่องตั้งใจเกินไป” “คือว่า...” ชายหนุ่มพูดไม่ออก จะให้เขาบอกได้อย่างไรว่าคนที่แนะนำเขามาหาธรรมวัฒน์เป็นใคร เพราะถ้าเล่า ก็ต้องเล่าทั้งหมดพอดีพอร้ายอาจารย์จะได้หาว่าเขาเพี้ยนปะไร คนอาวุโสกว่าเห็นท่าทีนั้นก็ถอนใจ อยู่กับเอกสารโบราณและกระเบื้องถ้วยกะลาแตกมาหลายปี ทำไมจะไม่เคยชินต่อเหตุการณ์เหนือธรรมชาติพวกนี้ เพียงแต่ไม่เอ่ยถึงเท่านั้นและไม่คาดคั้นให้คนอื่นเล่าด้วย ถ้าเจ้าตัวไม่ต้องการจะเล่า “เอาเถอะรุทธ์ ถ้าคุณลำบากใจที่จะบอกเหตุผลก็ไม่เป็นไร แต่คุณรู้หรือเปล่าว่าปั๊บสาผูกนี้คนเขียนเป็นใคร และสำคัญแค่ไหนในเชิงประวัติศาสตร์”   เขาถามหยั่งเชิง และสิ่งที่อติรุทธ์ตอบมานั้น ก็ช่วยเพิ่มความแน่ใจให้ชัดเจนยิ่งขึ้น “น่าจะเป็นหานไสสูง อุปนิกขิตของพระเจ้าติโลกราชครับ ผมถอดความอ่านคร่าวๆ ไปแล้วบางส่วน” ว่าที่ศาสตราจารย์ซ่อนยิ้ม ปั๊บสาผูกแรกที่อีกฝ่ายนำมาด้วยนั้น ไม่มีคำที่บ่งบอกว่าผู้จารเป็นใครแม้แต่ตำแหน่งเดียว   “ใช่ และนี่จะเป็นการไขปริศนาทั้งหมดว่าหานไสสูงหายไปไหน ทำไมถึงไม่มีเรื่องราวของคนคนนี้อีกเลยในหน้าประวัติศาสตร์ ทั้งที่เขามีตำแหน่งที่สำคัญไม่น้อย” ธรรมวัฒน์หยุดนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อไปว่า “ไม่ว่าคนที่แนะนำคุณมาจะเป็นใครก็ตามนะรุทธ์ ขอให้คุณรู้ไว้ คนคนนั้นนำทางคุณมาถูกแล้ว ผมมีเอกสารอีกครึ่งหนึ่งที่หายไปจริงๆ รอเดี๋ยว ผมจะเอามาให้คุณดู” ว่าที่ศาสตราจารย์ลุกเดินไปด้านในบ้าน และหายไปพักหนึ่งจึงกลับออกมาพร้อมกับถุงผ้าฝ้ายสีนวล เขาลงนั่งที่เดิมแล้วล้วงเอาปั๊บสาส่วนที่ว่าออกมาวางบนผ้าเคียงกันกับของลูกศิษย์ พร้อมกับบอกว่า “เมื่อคืนนี้เอง ผมฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ผิวสีเหมือนหม้อใหม่ หน้ารูปไข่ คิ้วเรียวเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลมีแววอ่อนโยน แต่งตัวอย่างชนชั้นสูงมาบอกผมว่า เจ้าของปั๊บสาอีกครึ่งหนึ่งจะมาเอาคืนไป ผมก็ไม่คิดว่าจะเป็นคุณหรอกนะรุทธ์ ฟังดูเหลือเชื่อใช่ไหม” เขาจงใจเน้นรูปลักษณ์เพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิด อติรุทธ์ต้องรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือใคร “แต่งตัวอย่างชนชั้นสูงหรือครับ พระเจ้าติโลกราชแน่เลย” อติรุทธ์อุทาน เพราะลักษณะที่ธรรมวัฒน์เล่ามานั้น ต้องตรงกับที่เขาเคยเห็นพระเจ้าติโลกราชในความฝันหรือความจริงก็คือสัญญาจากอดีตชาติของตนเอง อีกครั้งหนึ่งที่เขาถึงกับขนลุกซู่ด้วยความปีติพลางนึกขอบคุณจอมกษัตริย์อยู่ในใจ ขณะที่ธรรมวัฒน์แกล้งขมวดคิ้ว บัดนี้ข้อพิสูจน์เขากระจ่างชัดแล้ว “คุณรู้ได้ยังไง” “เดาเอาครับ นอกจากพระเจ้าติโลกราช ไม่น่าจะเป็นใครอื่นไปได้” “ชนชั้นสูงในเชียงใหม่ตอนนั้นมีหลายคนนะ หานไสสูงเป็นสายลับต้องรู้จักคนมากมาย ทำไมคุณต้องคิดว่าเป็นพระเจ้าติโลกราชด้วยล่ะ” คราวนี้อติรุทธ์ตอบไม่ได้ ธรรมวัฒน์หัวเราะหึๆ “เอา ผมไม่ถามล่ะ คุณว่าพระเจ้าติโลกราชก็พระเจ้าติโลกราช แต่น่าแปลก ทำไมท่านถึงว่าคุณเป็นเจ้าของมัน” “ชาติก่อนผมคงเป็นหานไสสูงมังครับอาจารย์” อติรุทธ์บอกกลั้วหัวเราะ ไม่ใช่ 'คงเป็น' หรอก แต่ 'เป็น' เลยต่างหาก ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่กล้าบอกความจริงข้อนี้อยู่ดี เคราะห์ดีที่คู่สนทนาไม่ติดใจในประเด็นนี้นัก ปัญหาใหญ่ที่เหลือก็คือ ถึงพระเจ้าติโลกราชท่านจะเสด็จมารับสั่งเองว่าเจ้าของจะมาเอา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าธรรมวัฒน์จะมอบให้เขาง่ายๆ ทันทีเสียเมื่อไหร่ เขาจะทำอย่างไรให้ได้มันมานะ           ปั๊บสาสองผูกวางเคียงกันอยู่บนเบาะข้างๆ  ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ว่างจากการขับรถลูบคลำอย่างดีใจราวกับได้ของรักกลับคืนมาก็ไม่ปาน คิดแล้วก็เหมือนความฝันที่เขาได้ส่วนที่เหลือมาอย่างนี้ ธรรมวัฒน์มอบให้เขามาอย่างง่ายดายจนเขาแปลกใจในตอนแรก แต่พอได้ฟังเหตุผลของผู้เป็นอาจารย์แล้ว ก็ถึงกับขนลุกซู่ เย็นวาบไปทั้งร่าง “งั้นคุณก็เอาไปเถอะ ถอดความหมดแล้วก็มาบอกผมบ้าง ช่วงนี้ผมคงไม่ว่างที่จะปริวรรตมันหรอก ศาสตราจารย์ฌองเชิญผมไปสัมมนาวิชาการที่ฝรั่งเศสปลายเดือนนี้ ผมต้องเตรียมเอกสารอีกเยอะ”   มันผิดวิสัยของผู้เป็นอาจารย์ ยิ่งเป็นเอกสารที่เจ้าตัวออกปากเองว่าสำคัญยิ่งกับประวัติศาสตร์อย่างนี้ ไม่มีเสียล่ะที่จะมอบให้ง่ายๆ อย่างนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพระเจ้าติโลกราชทรงช่วยเหลือ  เห็นทีก่อนกลับบ้านเขาต้องไปไหว้สาท่านสักหน่อยแล้ว แต่ห้าโมงกว่าแล้ว ป่านนี้ประตูวัดคงปิดแล้ว แต่ไม่เป็นไร ถึงจะเข้าไปด้านในไม่ได้ แค่หน้าวัดก็ยังดี   ทว่าที่อติรุทธ์ไม่รู้ ภายหลังที่เขากลับออกมาจากบ้านของธรรมวัฒน์ เจ้าของบ้านกลับเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว ริมหน้าต่างซึ่งมีม่านหนารูดปิดเอาไว้ บุรุษหนึ่งยืนหันหลังรออยู่ก่อนแล้ว ว่าที่ศาสตราจารย์ด้านประวัติศาสตร์และโบราณคดีเดินเข้าไปใกล้ แล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพรม บุรุษนั้นจึงหันมายิ้มเยื้อนพร้อมเอ่ยคำเป็นภาษาล้านนา “ยินดีเน้อ ธรรมวัฒน์” “ข้าเจ้าเต็มใจเจ้า พญาเจ้า” ธรรมวัฒน์บอกด้วยสีหน้ายิ้มพรายเช่นกัน ความจริงแล้ เขาไม่ได้เห็นพระเจ้าติโลกราชในความฝันอย่างที่บอกอติรุทธ์ไปก่อนหน้า หากพระองค์เสด็จมาปรากฏพระองค์ต่อหน้าเขาทีเดียว “ครานี้ก็อยู่ที่เจ้าตัวเองว่าจักยะ-ทำอย่างใด ทั้งข้าแลเจ้าสอดมือเข้าไปยุ่งมากกว่านี้ไม่ได้ เหมือนพรหมมินทร์กับสายฟ้าน้อยนั่นแหละ” 'สายฟ้าน้อย' คำเรียกขานนี้หมายถึงใครธรรมวัฒน์รู้ดี และรู้เท่าๆ กับว่า ตนเองกับพระเจ้าติโลกราชมีความข้องเกี่ยวกันอย่างไร “เอาล่ะ ข้าไปก่อน ยามใดว่างจักปิ๊ก-กลับมาผ่อ- ดูสายฟ้าน้อยของพรหมมินทร์มัน” พระเจ้าติโลกราชรับสั่งบอก ก่อนที่ทั้งวรกายจะกลายเป็นผงทองละเอียดเป็นประกายเหลือบรุ้งวับหายไปในอากาศ ธรรมวัฒน์ถอนใจเฮือกใหญ่ เรื่องเหลือเชื่อย่อมเกิดได้เสมอบนโลกใบนี้ ใครไม่พบพานกับตัวเองแล้วคงยากจะเชื่อ 'ข้า หานไสสูง ได้จารปั๊บสานี้ไว้ แลแยกเป็นสองผูก ต่อเมื่อใดทั้งสองได้รวมกันเป็นหนึ่งแล้วไส้ ตราบนั้นความแท้จักเกิดมี  ผิว่าไผทำลายปั๊บสาสองผูกนี้แล้วไส้ จุ่งคนผู้นั้นเถิงที่วิบัติในสามวันเจ็ดวัน อย่าหื้อได้หันแสงไตรรัตน์แก้ว ตราบเท่าตาวันจันทร์ล่องฟ้านั้นเทอะ ผิผู้ใดรักษา ขอจุ่งรุ่งเรืองด้วยยศถาเถิงยศท้าวพญานั้นเทอะ'   ข้อความที่ปรากฏในหน้าสุดท้ายของปั๊บสาผูกที่เพิ่งได้มานั้น ทำให้คนอ่านถึงกับขมวดคิ้ว การสาปแช่งตอนท้ายนี้ส่วนมากพบในจารึกหลักต่างๆ เสียมากกว่า อติรุทธ์อ่านข้อความเดิมทวนอีกครั้ง จากที่เขาได้ถอดความในส่วนแรกไปราวครึ่งหนึ่ง หลายสิ่งหลายอย่างชัดเจนว่ามันเป็นเพียงการบันทึกความทรงจำของอุปนิกขิตชาวล้านนาผู้นั้นโดยแท้ ซึ่งไม่มีความจำเป็นใดๆ เลยที่จะต้องเขียนคำสาปแช่งเอาไว้อย่างนี้ จะว่าไปการที่เขาได้เห็นข้อความนี้ก็เพราะความบังเอิญ ตั้งใจจะดึงมันออกมาพลิกอ่านผ่านๆ สักรอบหนึ่ง กลับหลุดมือตกลงไปบนพื้นห้อง และหน้าสุดท้ายนี้ก็เปิดกางออกมาพอดิบพอดี ทำไมต้องแยกเป็นสองผูก และทำไมต้องสาปแช่งผู้ทำลายเอาไว้ ปริศนาที่กำลังจะคลี่คลายกลับขมวดปมเข้ามาอีกครั้ง ชายหนุ่มเอื้อมคว้าปั๊บสาผูกแรกที่ค้างเอาไว้ แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่ตั้งใจ ประตูห้องเขาก็ถูกเคาะเสียก่อนพร้อมกับเสียงของหนูแพรว “พี่รุทธ์ขา พี่รุทธ์นอนหรือยังคะ” “ยังจ้ะ มีอะไรเหรอ” เขาถามพลางลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ก็เห็นหนูแพรวยืนถือโทรศัพท์รออยู่หน้าห้องแล้ว พอเห็นหน้าเขา เจ้าหล่อนก็ยื่นส่งให้พลางบอกเสียงแจ้วๆ     “พี่ธุโทรมาค่ะ” “หือ ตอนสี่ทุ่มกว่าเนี่ยนะ” “ค่ะ เสียงดูร้อนรนไงพิกล” “ขอบใจนะหนูแพรว ไปนอนเถอะเด็กดี พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ” “ค่ะ แล้วพี่รุทธ์อย่าลืมสัญญาวันอาทิตย์นี้นะคะ” หนูแพรวบอกพร้อมกับยิ้มหวาน อติรุทธ์หัวเราะพลางขยี้หัวของอีกฝ่ายที่เขาเห็นเป็นน้องสาวอย่างหมั่นเขี้ยวเต็มแก่ “ทวงจริงน้องสาวคนนี้ ไม่ลืมหรอกจ้ะ” ทันทีที่สินธุได้ยินเสียงของเพื่อน ก็รีบพูดรัวเร็วอย่างร้อนรนจริงอย่างที่หนูแพรวบอกก่อนหน้า จนกระทั่งอติรุทธ์ต้องปรามเสียงหนัก “เดี๋ยว ใครเป็นอะไร นายตั้งสติก่อน ใจเย็นๆ นายพูดแบบนี้ฉันฟังไม่รู้เรื่อง” “เจ๊มนวูบแล้วตกบันได แล้วก็เป็นอะไรก็ไม่รู้ อยู่ๆ เจ๊ก็ดิ้นพราดๆ ตอนนี้เจ๊นอนตัวแข็งเลย” สินธุบอกละล่ำละลักรัวเร็วอย่างคนที่ยังตั้งสติไม่ได้ คำพูดจึงสับสนไปหมด แต่ก็ทำให้ปลายสายตกใจไม่น้อย “หา! แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” “อยู่โรงพยาบาล....” สินธุบอกชื่อโรงพยาบาลหนึ่ง “นายมาหน่อยสิ นายแม่กับฉันห่วงเจ๊จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว” “แล้วปาหนันล่ะ” “อยู่ด้วยกัน หนันนั่นแหละที่พามาส่งโรงพยาบาล แล้วบอกให้ฉันโทรบอกนาย ตอนนี้หนันอยู่ในห้องฉุกเฉินกับเจ๊” “ตกลง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” อติรุทธ์วางสายด้วยสีหน้าเครียดขรึม มนชนกเป็นคนแข็งแรงไม่เคยมีประวัติความเจ็บป่วยใดๆ มาก่อน เป็นไปไม่ได้ที่อยู่ๆ หล่อนจะเกิดอาการวูบโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยอย่างนี้ แล้วจากการบอกเล่าอาการที่ได้ฟังสินธุถัดจากนั้นอีก นี่ไม่ใช่การเจ็บป่วยธรรมดาอย่างแน่นอน หรือจะเป็น.... คิดแล้วอติรุทธ์ก็เย็นวาบไปทั้งตัว เขารีบวิ่งลงไปชั้นล่างโดยไม่เปลี่ยนเครื่องแต่งตัว ไม่กี่อึดใจเสียงเครื่องยนต์ก็ครางกระหึ่มขึ้น แล้วค่อยจางหายไปในความเงียบสงัดของยามราตรี                                                                                    อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 19:48:12

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่แล้วค่ะ   บทที่ ๒  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12103018/W12103018.html บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12112657/W12112657.html บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12119346/W12119346.html บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12129502/W12129502.html บทที่ ๖  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140694/W12140694.html คุยกันท้ายบทจ้า ^^ ขอบคุณกิฟท์งามๆ จากคุณ mimny, Setakanและคุณห้าสิบป่าย ค่ะ ^^ ตอบคุณ : Psycho man คำว่าคงเส้นคงวานี่แปลได้หลายนัยนะคะพี่ชาย ดีก็ได้ร้ายก็ได้ 55+ ^^ ************** ตอบคุณ : scottie สืบต่ออีกพักใหญ่ๆ เลยล่ะค่ะ ^^ ************** ตอบคุณ : nasa nasa ใบลานอีกครึ่งได้มาแล้วค่ะ แต่ปริศนาก็ต้องไขกันต่อไป แทนที่จะได้ความกระจ่าง กลับยุ่งกว่าเดิมอีกงานนี้ ^^ ************** ตอบคุณ : Sniper-1500watt โอ๊ยโหย ไม่ต้องถึงขนาดนั้นค่า ปาหนันกับลำเจียกหน้าตาเหมือนกันเด๊ะๆ เลยค่ะ ฝาแฝดหรรือเปล่าน้อ อุอุ ************** ตอบคุณ : mimny ลำเจียกเธอแรงค่ะ อย่างที่พระเจ้าติโลกราชว่านั่นล่ะค่ะ แรงอาฆาตเพราะรักของผู้หญิงน่ะร้ายนัก ใช่ค่ะ อุปนิกขิตก็คือสายลับนั่นเอง ************** ตอบคุณ : Viva Tam แฮ่ ขอตอบเหมือนที่ตอบคุณมิ้วเด๊ะๆ เลยค่ะ ^^" ************** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย มาต่อให้แล้วค่ะ ^^ ************** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 20:21:15

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าไม่ใช่ฝาแฝด งั้นคงเป็นพี่น้อง (มั่วไปเรื่อย ฮ่าๆ) ปล. ตกใจหมดเลยค่ะ นึกว่าพญาเจ้าชอบผู้ชายด้วยกัน ใจหายแว้บบบเลย ^^ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 21:16:01

ความคิดเห็นที่ 5 เจ๊มนโดนผีลำเจียกทำรึเป่าเนี่ย พูดถึงบทของมิรันตีแล้ว คนเป็นอาจารย์ไม่น่าทำออกนอกหน้าได้ถึงขนาดนี้นะคะ ถึงขั้นก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวและลามปามเพื่อนร่วมงาน เลยแปลกๆ นิดนึงเวลาอ่าน จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 22:40:57

ความคิดเห็นที่ 6 ผีไม่ดี ไปลงคนอื่น จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 23:09:54

ความคิดเห็นที่ 7 อติรุทธ์คงต้องหาพระมาให้ทุกคนที่ตัวเองรักใคร่ชอบพอแล้วล่ะ เพราะท่าทางลำเจียกจะทำร้ายคนไม่เลือกหน้าซะแล้ว จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 23:46:46

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนเร็วจังค่ะ วิ่งไล่ตามอ่านจะทันหรือเปล่าก็ไม่ทราบ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 06:55:33

ความคิดเห็นที่ 9 สงสาร ตัวเอง เอ้ย...เจ้มนในเรื่องจัง แฮ่...คงต้องโดนเล่นไปอีกพักใหญ่เลยใช่ไหมอิน ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 08:12:24

ความคิดเห็นที่ 10 ยิ่งมายิ่งระทึก   รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 11:05:00