ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ “หากตีล่อมาที่ช่องเขาขาดนี่” เจ้าชายรามราชพูดพลางชี้นิ้วลงบนแผนที่ “เกรงว่าพวกมันจักกระสากลิ่นภัยเสียก่อน ทางเดินทัพส่วนนี้แคบนัก เยี่ยงไรพวกมันก็จักต้องหาทางตีฝ่าออกไปให้จงได้ แลถ้าพวกมันตลบหลังขึ้นมา ฝ่ายเราจักตกที่นั่งลำบากเสียเอง” “เรื่องนี้ข้าคิดการไว้แล้ว ช่องเขาด้านหนึ่งเราจักขุดหลุมปักขวากไว้ทุกทาง พวกมันจักเดินหน้าก็มิได้แลจักถอยคืนมาก็มิได้เฉกกัน ทหารส่วนหนึ่งจักตั้งทัพดักอยู่ตรงนี้” ปลายนิ้วเรียวชี้ลงไปยังจุดที่กำหนดเครื่องหมายแกงไดแดงเอาไว้ “แลด้านบนช่องเขา เราจักใช้กลเดิมอีกคำรบผิดกันเพียงว่าครานี้เราไม่จำต้องใช้ธนูเพลิงแต่อย่างใด ใช้เพียงศรทั่วไปก็พอ” กลเดิมที่เจ้าหญิงจามเทวีอ้างถึง คือการรบที่เทือกเขาขุนกาฬเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แม่ทัพนายกองฟังแล้วก็เห็นพ้องต้องด้วย เมื่อจอมทัพใหญ่เห็นว่าไม่มีผู้ใดซักถามหรือคัดค้านแต่อย่างใดแล้ว จึงเอ่ยสืบไปว่า “ส่วนทัพที่เหลืออันเป็นส่วนใหญ่ ข้าจักคุมพลเข้าต่อตีในทุ่งยุทธ์นี้ หากกลศึกยังวางไว้ตายตัวมิได้ ด้วยในเพลานั้นจักต้องเปลี่ยนแปรไปตามการแปรทัพของฝ่ายโกสัมพีเป็นหลัก แต่ข้าจักกำหนดตัวแม่ทัพเอาไว้ก่อน ปีกขวาทัพชากังราวแลทัพลวปุระอีกหนึ่งหมื่น ให้เจ้าชายนเรนทรคุมกำลังร่วมกับขุนพลวิเทภะ ปีกซ้ายเจ้าชายวิษณุคุมกำลังรัตนปุระแลทัพอัตตะปือทั้งหมด ส่วนทัพหลวงข้าแลเจ้าชายรามราชจักคุมพลร่วมกัน ส่วนแม่ทัพรองแลนายกองทัพย่อยนั้นขอให้แม่ทัพจงเลือกเอาผู้ที่เห็นว่าสมควรนั้นเถิด” “แล้วทัพย่อยที่จักซุ่มโจมตีตามรายทางแลหลังค่ายโกสัมพีนั้นเล่า จักให้ผู้ใดคุมไป” เจ้าชายนเรนทรถาม “ทัพที่ตีล่อให้ขุนพรหมแลขุนอินทรคุมไป ส่วนทัพที่จักโจมตีค่ายเป็นหน้าที่ของสิงห์ อ้อ! ข้าขอกำลังสักส่วนหนึ่งไปขุดหลุมปักขวากรอท่าไว้ที่ช่องเขาขาดด้วย เรามีเพลาแค่คืนนี้เท่านั้น” นัยน์ตาคู่สวยเป็นประกายวาวกล้า วันพรุ่งคือศึกที่จักชี้ชะตาแล้วว่าลวปุระจักธำรงอยู่ต่อไป หรือจักกลืนเป็นเมืองขึ้นด้วยอาณาจักรดอกไม้ขาวโกสัมพี คงมีเพียงเบื้องบนเท่านั้นที่จักรู้ว่าธวัชที่จักถูกกระชากขาดให้ปลิดปลิวอยู่กลางสมรภูมิเป็นของฝ่ายใดแน่ ล่วงเข้ายามแรกของวัน แสงอาทิตย์ยังมิทันแรฟ้าดีนัก ตามยอดหญ้ายังคงมีหยดน้ำค้างเกาะพราว เมื่อเท้าม้าย่ำผ่านมา น้ำค้างนั้นก็ร่วงหล่นสู่ผืนดิน กลิ่นหมอกแลไอป่ายามเช้าช่วยให้ทหารลวปุระรู้สึกสดชื่นอยู่ไม่น้อย จอมทัพใหญ่ให้สัญญาณพักพลรอ ชั่วอึดใจหนึ่งก็ได้ยินเสียงกองทัพของอีกฝ่ายเคลื่อนเข้ามาใกล้ แลเมื่อได้ระยะที่พอมองเห็นลักษณะการจัดทัพของอีกฝ่ายที่เป็นรูปประดุจเหยี่ยวสยายปีกแล้ว เจ้าหญิงจามเทวีก็ยิ้มพรายแลขานนามรูปทัพออกมาเบาๆ ว่า “ศิเยนะพยุหะ” จุดสำคัญของการจัดทัพชนิดนี้คือปีกซ้ายขวาที่แผ่กว้างออกไปแลจัดทหารให้เดินทัพเรียงลงไปเป็นชั้นๆ กำลังทหารจักค่อนมาอยู่ที่ปีกเสียส่วนใหญ่ ขณะที่กลางทัพอันเป็นตัวเหยี่ยวนั้นมีลักษณะหน้าทัพแลคอเหยี่ยวบาง ไพร่พลจักน้อยกว่าส่วนอื่นทั้งหมด จากลำตัวท่อนกลางไปจนถึงหางทัพมีไพร่พลปานกลาง ฉะนั้น การจักตีทัพให้พ่ายลงได้คือมุ่งโจมตีที่ปีกทั้งสองเป็นปฐม จอมทัพใหญ่จึงเตรียมสั่งแปรทัพเตรียมรับทันใด   เจ้าหญิงจามเทวีชักม้าล้ำออกมาจากคนอื่นๆ หนึ่งช่วงม้า แล้วบังคับม้าให้หันหน้าเข้าสู่กองทัพ ยกดาบในมือขึ้นวาดอากาศเป็นรูปคล้ายจันทร์เสี้ยวโดยไม่ออกเสียง แม่ทัพทั้งปวงเห็นสัญญาณนั้นก็เข้าใจ จึงเร่งจัดกระบวนทัพเป็นรูปมหิงสะพยุหะในทันใด เมื่อทัพโกสัมพีเคลื่อนมาถึงนั้น ฝ่ายลวปุระก็พร้อมที่จักรบแล้ว “หวังใจว่าวันนี้ท่านคงไม่ผละหนีไปโดยมิรู้ผลแพ้ชำนะอีก” จอมทัพสาวยิ้มเยื้อนทักทาย หากคนฟังถึงกับหน้าผ่าวร้อน เกิดมายังไม่เคยถูกหญิงใดปรามาสให้อายคนมาก่อน ความหลงใหลที่เคยมีในกาลก่อนมาบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความโกรธจนสิ้น “อย่าปากดีไปเจ้าหญิงจามเทวี เมื่อวานคนของข้ารู้เท่าไม่ถึงการณ์หรอกจึงกระทำไปเยี่ยงนั้น วันนี้ล่ะเราจักได้รู้กันว่าผู้ใดจักได้ชัย” “เช่นนั้นจักเสียเพลาอยู่ไยเล่า เชิญท่านให้สัญญาณพลรุกเข้ามาเถิด” เจ้าฟ้าสิทธิราชขบกรามกรอด ก่อนกระชากดาบออกจากฝักขึ้นชูเหนือศีรษะแล้วสะบัดปลายไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับเจ้าหญิงจามเทวีที่กระทำกิริยาเดียวกันนั้น เสียงจอมทัพทั้งสองดังประสานกันแทบจักเป็นหนึ่งเดียว “บุก!”   ปีกซ้ายขวาของพญาเหยี่ยวนั้น เมื่อถูกเขาแหลมของมหิงสาจู่แทงเข้ามาเยี่ยงนั้นก็พยายามตั้งรับอย่างสุดกำลัง อาศัยที่กำลังพลมากกว่า ในชั้นแรกก็ดูราวกับว่าเขาคู่นั้นจักหักบิ่นลงอยู่รอมร่อ ทว่าเพียงเสี้ยวเพลาเท่านั้นปลายเขาก็พุ่งทะลวงกลางปีกได้สำเร็จ แลเริ่มรุกกินตั้งแต่กลางปีกไล่เรื่อยไปยังส่วนอื่นๆ เจ้าชายนเรนทรหมายตาแม่ทัพฝ่ายตรงข้ามไว้แล้ว เมื่อสบโอกาสก็ตีฝ่าทหารโกสัมพีจนแหวกออกเป็นช่อง พุ่งม้าเข้าประชิดตัวแม่ทัพทันใด แม่ทัพโกสัมพีกำลังรบติดพันอยู่กับทหารลวปุระ เมื่อชักม้ากลับมาก็เห็นใบดาบคมตวัดลงมาแล้ว ความตกใจทำให้เจ้าตัวเผลอรั้งสายหนังม้าของตนเต็มกำลัง จนมันยกขาหน้าร้องลั่นอย่างตกใจ เป็นผลให้นายของมันบนหลังเสียหลักเซเข้าหาคมดาบของเจ้าชายนเรนทรอย่างถนัดถนี่ เลือดแดงสดกระเซ็นสาดต้องร่างของเจ้าชายจากชากังราวเป็นทาง ยามที่หัวของเจ้าแม่ทัพเคราะห์ร้ายขาดออกจากตัวกลิ้งลงไปให้ทหารที่กำลังรบกันอุตลุดอยู่นั้นเตะเล่นดุจเด็กน้อยเตะลูกมะพร้าว เจ้าชายนเรนทรยิ้มเหี้ยม นัยน์ตาจับอยู่ที่ธงประจำตัวแม่ทัพก่อนยกดาบขึ้นฟันเสาธงขาดสะบั้นลง ทว่าก่อนที่ผืนธงจักร่วงลงดินนั้น ทหารโกสัมพีกลุ่มหนึ่งก็ปราดเข้ามารับเอาไว้ทัน แม่ทัพใหญ่ชากังราวขบฟันแน่น ชักม้าปราดเข้าหาโดยไม่หวั่นภัย ทหารชากังราวอีกส่วนหนึ่งที่ตามไปด้วยต่างกรูเข้ากลุ้มรุมช่วยผู้เป็นนายอีกแรงหนึ่ง ในที่สุดธงประจำตัวแม่ทัพโกสัมพีผู้นั้นก็ไม่ปรากฏในทุ่งยุทธอีกต่อไป เจ้าชายวิษณุซึ่งรบติดพันอยู่ทางปีกขวา เมื่อเห็นธงของแม่ทัพศัตรูร่วงลงดินแล้วก็หัวเราะลั่น ขณะที่มือตวัดดาบรบ ปากก็ร้องสั่งไพร่พลของตนอย่างคะนองใจนัก “เอาเหวยพี่น้องข้า ธงชัยโกสัมพีถูกหักลงแล้วหนึ่ง แล้วฝ่ายเราจักน้อยหน้าได้รึ ช่วยกันหักปีกหักธงมันเข้า พี่น้องอัตตะปือเอ๋ย บัดนี้ได้เพลาที่จักทวงคืนหนี้แค้นที่พวกมันสังหารเจ้าไกรสีห์แล้ว อย่าให้มันเหลือรอดไปสักคนเดียว” ทหารรัตนปุระแลอัตตะปือโห่ร้องรับดังกระหึ่ม เสียงนั้นยังให้ทหารชาวโกสัมพีเสียขวัญหาน้อยไม่ ต่างรบพลางถอยพลางไปทางด้านหลังอย่างไม่เป็นกระบวน เจ้าชายวิษณุมองหาแม่ทัพของศัตรูหมายหักธงชัยบ้าง แลก็สมใจเมื่อเห็นธงประจำตัวของศัตรูโบกสะบัดอยู่ห่างไปทางเบื้องขวาของตนไม่มากนัก จึงกระตุ้นม้าบุกฝ่าเข้าไปหาทันที แม่ทัพโกสัมพีคอยท่าอยู่แล้ว เมื่อเห็นม้าของเจ้าชายวิษณุโผนเข้ามาก็ชักม้าตั้งรับในทันที เจ้าชายวิษณุยิ้ม อย่างนี้สิเล่าจึงจักสนุก คิดแล้วก็รั้งสายหนังบังคับม้าให้หยุดรอพร้อมกระชับดาบในมือแน่น เจ้าแม่ทัพคนนั้นเห็นเข้าก็ชะงัก เริ่มหวั่นๆ ขึ้นมาในใจ ภาพที่เจ้าชายวิษณุเด็ดหัวขุนล่าฟ้าในวันนั้นผ่านเข้ามาในความคิด “เหวย ชักช้าอยู่ไยเล่า มาสิ ข้ารอเจ้าอยู่นี่แล้ว มาประดาบกันให้เป็นเกียรติสืบไปในภายหน้าเถิด ฤๅเจ้าไม่กล้า ข้าจักได้หาผ้านุ่งสตรีมาให้เจ้าสวม” แม่ทัพโกสัมพีขบกรามกรอด ลืมความพรั่นพรึงเมื่อครู่ไปสิ้น เร่งชักม้าจู่เข้าหาเจ้าชายปากกล้าทันใด เจ้าชายวิษณุยังคงยิ้มรอกระทั่งอีกฝ่ายเข้ามาใกล้จึงชักม้าให้เบี่ยงไปทางหนึ่ง ดาบในมือตวัดฟันเข้าที่เสาธงชัยอย่างถนัดถนี่ แลร่วงลงกับพื้นท่ามกลางความตกตะลึงของฝ่ายโกสัมพีอย่างยิ่ง ไม่มีผู้ใดทันรับเอาไว้สักคนเดียว คนเป็นแม่ทัพถึงกับหน้าซีดเผือด ไม่แพ้ก็เหมือนแพ้เสียแล้ว ขณะที่เจ้าชายวิษณุยิ้มน้อยๆ พลางยกนิ้วชี้ขึ้นกระดิกเรียก “มามะไอ้หนู มาเล่นกับข้าเสียสักดาบสองดาบเป็นไร” ดาบคมกริบถูกชูเด่นขึ้นมากลางศึก ทหารโกสัมพีเห็นแล้วก็แทบว่าจักทิ้งอาวุธลงเสียบัดเดี๋ยวนั้น ด้วยสิ่งที่เสียบติดปลายดาบคือศีรษะของแม่ทัพใหญ่ปีกซ้ายแห่งโกสัมพีนั่นเอง ศีรษะนั้นยังคงเหลือกตาค้างอยู่ เลือดจากคอไหลย้อมใบดาบจนเป็นสีแดงสดทั้งเล่ม เจ้าชายวิษณุหัวเราะลั่นก่อนสะบัดดาบขว้างศีรษะนายของพวกมันเข้าไปกลางกลุ่ม ยังผลให้ทหารโกสัมพีแตกฮือออกไปด้วยความตกใจแลขวัญเสียยิ่ง ***มีต่อค่ะ จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 20:01:47

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ไม่ทันสิ้นยามแรก ปีกของพญาเหยี่ยวก็ขาดสะบั้นลง ทัพของโกสัมพีเริ่มระส่ำระสายคุมกันไม่ติด ขณะเดียวกันนั้นสิงห์ซึ่งซุ่มคอยดูสัญญาณอยู่ ครั้นเห็นศรเพลิงดอกหนึ่งพุ่งแหวกตัดอากาศขึ้นไปก็ให้สัญญาณโจมตีทันที เพลานั้นค่ายโกสัมพีมีทหารที่รักษาค่ายอยู่ไม่มากนัก เมื่อศัตรูบุกเข้าจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวก็เกิดชุลมุนวุ่นวายขึ้น ไม่นานนักสิงห์ก็จัดการคุมพลจุดไฟเผาค่ายแลจับกุมทหารที่เหลือตายเอาไว้ได้สำเร็จ เจ้าฟ้าสิทธิราชที่กำลังรบอยู่ พอเห็นกลุ่มควันพวยพุ่งขึ้นจากทิศที่ตั้งค่ายอยู่ก็รู้ว่าพลาดเสียแล้ว ครั้นมองไปทางปีกซ้ายแลขวาก็เห็นระส่ำระสายหนัก มิหนำทางหางเหยี่ยวยังเกิดการรบย่อยๆ ตลบขึ้นมาอีก บัดนี้ทัพโกสัมพีเสียกระบวนรบโดยสิ้นเชิงแล้ว ครั้นจักสั่งถอยก็ไม่ทันการ ด้วยบัดนี้เจ้าหญิงจามเทวีตีฝ่าเข้ามายืนม้าอยู่เบื้องหน้าแล้ว จอมทัพโกสัมพีที่บัดนี้ไม่เหลือทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว ก็เร่งกระตุ้นม้าให้สะอึกเข้าหาจอมทัพลวปุระทันที สิ่งเดียวที่จักยั้งหยุดความเสียหายนี้ได้คือการสังหารเจ้าหญิงจามเทวีเสียเท่านั้น เจ้าหญิงจามเทวียกดาบขึ้นรับเกือบไม่ทัน เพียงดาบแรกที่ปะทะก็รู้ทันทีว่าวิชารบแลสติของคู่ต่อสู้ได้ถูกเผาหมดสิ้นด้วยแรงโทสะของฝ่ายตรงข้ามเสียแล้ว จึงไม่รุกตอบ เพียงแค่ปัดป้องเอาไว้เท่านั้น เมื่อสบโอกาสจึงใช้สันดาบเคาะข้อมืออีกฝ่ายเป็นเชิงเตือน ทว่าเจ้าฟ้าสิทธิราชกลับไม่เฉลียวคิดสักนิดเดียว “เจ้าฟ้าสิทธิราช ท่านคุมสติตนมิได้เสียแล้ว รบไปก็รังแต่จักตายเปล่า ถอยทัพไปเสียก่อนแล้วค่อยรบในตอนบ่ายดีฤๅไม่” จอมทัพสาวเตือนมาด้วยปิยวาจา หากคู่ต่อสู้เมากลิ่นความเลือดเสียแล้วจึงไม่ยอมฟัง กลับเข้าโจมฟันอย่างต่อเนื่อง เจ้าหญิงจามเทวีจึงได้แต่ทอดถอนใจ สุนัขจนตรอกสู้จนตัวตายเป็นเยี่ยงนี้เองหนอ ชะรอยว่าข้าแลเจ้าฟ้าสิทธิราชผู้นี้จักมีกรรมผูกพันกันมาแต่ปางบรรพ์แล้วกระมัง มาชาตินี้จึงต้องมาประหัตประหารกันเยี่ยงนี้ เจ้าหญิงจามเทวีคิดได้ดั่งนี้ก็ตัดสินใจรุกโต้คืนกลับไปในบัดดล ไม่ทันถึงอึดใจ แขนขวาของเจ้าฟ้าสิทธิราชก็ถูกเจ้าหญิงจามเทวีตัดกระเด็นพร้อมกับดาบที่ร่วงลงกับพื้นดิน แลคมดาบนั้นยังตวัดเลยไปถึงเชือกที่ผูกธวัชจอมทัพของเจ้าฟ้าสิทธิราชจนขาดปลิวกลางศึก ท่ามกลางความตกตะลึงของทหารโกสัมพีทั้งหมด ธวัชสีเขียวขลิบทองผืนนั้นลอยคว้างอยู่กลางอากาศราวชั่วขณะหนึ่ง ก่อนร่วงลงกับผืนดินแลถูกทหารลวปุระที่รบติดพันกันอยู่เหยียบย่ำโดยมิได้ตั้งใจ เจ้าฟ้าสิทธิราชยืนม้านิ่งขึง เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจเหลือที่จักกล่าว หากยังไม่เท่าความอับอายแลเสียใจถึงขีดสุดที่ต้องพ่ายสตรี จอมทัพโกสัมพีสิ้นความรู้คิดทั้งปวงแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้คือชักม้าแล่นเตลิดออกไปจากศึกเสียเท่านั้น ลักษณาการของผู้เป็นนายที่แสดงออกเป็นที่ประจักษ์ ส่งให้ทหารโกสัมพีทั้งปวงถอยร่นตามนายอย่างไม่เป็นกระบวน ขณะที่ฝ่ายลวปุระที่ซุ่มโจมตีอยู่ก็เข้ารุกไล่ต่อเป็นสามารถ เจ้าหญิงจามเทวีสะอึกอึ้ง จักห้ามมิให้ไล่ตามต่อไปก็ไม่ทันเสียแล้ว ทหารโกสัมพีที่แตกมานั้น เมื่อถูกทัพลวปุระรุกไล่ซ้ำอีกก็พากันถอยร่นไปที่ช่องเขาขาด ต่างก็ต้องกลศึกล้มตายกันไปเป็นจำนวนมาก เจ้าฟ้าสิทธิราชเองเมื่อเห็นเหตุการณ์กลับตาลปัตรเช่นนั้นก็พยายามรวบรวมกำลังใจสั่งให้ทหารพยายามตีฝ่าทัพลวปุระออกไปให้จงได้ “ตีออกไปให้ได้ ตายด้วยคมดาบดีกว่าจักต้องมาตายด้วยหินผาแลดอกศรในที่แคบๆ เยี่ยงนี้” ทหารโกสัมพีที่เหลือตายพยายามกัดฟันสู้ แต่ที่สุดก็ไม่สามารถตีฝ่าออกไปได้ เกือบทั้งหมดจึงยอมทิ้งอาวุธยอมแพ้แต่โดยดี ขุนอินทรแลขุนพรหมจึงให้สัญญาณทหารหยุดการสู้รบทั้งปวงเพียงเท่านั้น เจ้าฟ้าสิทธิราชยืนม้าอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บเลือดเปรอะไปทั้งตัว มองภาพความพ่ายแพ้เบื้องหน้าด้วยสายตาเจ็บปวดยิ่ง น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบหน้าอย่างสิ้นอาย เพราะตนฤๅมิใช่ที่นำพาพี่น้องโกสัมพีมาประสบความพินาศเยี่ยงนี้ หวนนึกถึงคำเตือนของขุนจายแก้วที่ให้หย่าทัพแต่โดยดีก็ให้เสียใจนักที่ไม่เชื่อฟัง มือที่กุมดาบนั้นเกร็งแน่น แล้วยกขึ้นมาช้าๆ มาบัดนี้ความเสียใจแลความเจ็บอายได้ดำเนินมาถึงขีดสุดของมันแล้ว ยังจักมีหนทางใดที่จักชดใช้ความผิดพลาดนี้ได้อีก นอกจากความตาย ดาบคมกริบเล่มนั้นกระชากปราดตัดคอตนเองทันที ก่อนที่ผู้ใดจักทันห้ามปรามได้ทัน ร่างสูงนั้นโอนเอนอยู่ครู่หนึ่งก็ทบท่าวลงบนหลังม้า ขนสีขาวของมันถูกย้อมด้วยธารโลหิตของผู้เป็นนายจนสิ้น เจ้าหญิงจามเทวีพร้อมด้วยคู่หมั้นแลสหายร่วมรบที่ติดตามมาทันเห็นเหตุการณ์พอดี ต่างก็พลอยตกตะลึงนิ่งไปด้วยความสยดสยองแลสังเวชใจนัก นานเท่านานกว่าที่จอมทัพสาวจักเอื้อนคำ “พาทหารโกสัมพีที่เหลือตายแลที่บาดเจ็บกลับไปที่ค่ายสุวรรณบรรพต เจ้าชายนเรนทร เจ้าชายวิษณุ ข้าขอทหารหนึ่งร้อยอยู่ช่วยข้าปลงศพทหารโกสัมพีที่นี่ ส่วนที่เหลือแลเชลยนั้นวานท่านคุมกลับไปที่ค่ายเถิด ขุนวิเทภะ เร่งกลับไปที่ค่ายแลเอาปรอทมาให้ข้า” สามแม่ทัพใหญ่รับคำสั่งโดยดุษณี ครั้นบรรดาเชลยแลทหารกลับคืนค่ายไปแล้ว เจ้าหญิงจามเทวีจึงกระตุ้นม้าให้เหยาะย่างผ่านซากอสุภะด้วยสีหน้าเศร้าหมองนัก เจ้าชายรามราชเหยาะม้าเคียงโดยมิได้พูดจาว่าอย่างใด เช่นเดียวกับสองพี่เลี้ยงที่บังคับม้าให้ตามไปอย่างเงียบๆ บัดนี้ไม่มีผู้ใดยินดีในชัยชนะที่ได้มาเลยสักคนเดียว คงมีเพียงความเศร้าสลดที่อวลอยู่เหนือสมรภูมิรบเท่านั้น ใกล้ตะวันเที่ยงวันนั้น เจ้าหญิงจามเทวีจัดการหลอมปรอทแลเทกรอกปากศพเจ้าฟ้าสิทธิราชด้วยตนเอง เพื่อให้ศพนั้นคงอยู่ได้ตราบชั่วระยะหนึ่ง แลให้ขุนวิเทภะช่วยนำศพนั้นคืนไปที่ค่าย แลรักษาไว้ในกระโจมใกล้กับที่ได้รักษาศพเจ้าชายไกรสีห์อยู่ก่อนหน้า เพื่อรอฤกษ์ส่งสการในลำดับต่อไป ส่วนทหารที่ตายนั้น เจ้าหญิงจามเทวีให้ก่อกองกูณฑ์ใหญ่ขึ้น แลเผาซากอสุภะทั้งหลายเสียพร้อมกัน โดยมิได้แยกว่าเป็นฝ่ายใด “ขุนวิเทภะ ถือหนังสือไปแจ้งพ่ออยู่หัวด้วยว่า บัดนี้การศึกจบลงแล้วด้วยชัยชำนะของฝ่ายเรา หากข้ายังไม่อาจคืนลวปุระได้เพลานี้ ด้วยต้องอยู่รอจนกว่าจักจัดการศพให้เจ้าชายไกรสีห์ แลเจ้าฟ้าสิทธิราชเสียก่อน การนี้ข้าขออนุญาตพ่ออยู่หัวนิมนต์พระออกมาเพื่อทำพิธีสวดแลอุทิศส่วนกุศลไปยังดวงวิญญาณทหารกล้าด้วย” พูดเพียงเท่านั้น เจ้าหญิงจามเทวีก็เดินเลี่ยงไปทางหนึ่งโดยไม่ยอมให้ผู้ใดติดตามไปด้วย เจ้าชายรามราชเข้าใจจึงไม่ทักท้วงว่าอย่างใด  บางเพลาหมื่นพันถ้อยคำปลอบประโลมใจให้คลายเศร้า ก็ไม่เท่ากับการได้อยู่เพียงลำพัง เจ้าชายรามราชสะดุ้งนิดๆ เมื่อมือใครคนหนึ่งตบลงบนบ่า ครั้นหันไปดูก็เห็นเจ้าชายวิษณุเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ แต่เมื่อใดก็สุดรู้ ถัดไปเป็นเจ้าชายนเรนทร ทั้งสองคนมีสีหน้าเคร่งขรึมจนเจ้าชายแห่งรามนครอดถามไม่ได้ “มีอันใดรึ ไยทำหน้าเยี่ยงนั้น” “คิดไว้ฤๅไม่ กลับลวปุระครานี้เจ้าจักทำเยี่ยงไร” แทนที่จักตอบคำ เจ้าชายวิษณุกลับย้อนถามสหาย “ทำ ทำกระไร” “จามเทวีได้ชัยในการศึกครานี้ เจ้ากฤตมุขกับพระนางปริชมันคงไม่อยู่เฉย ซ้ำพ่ออยู่หัวลั่นปากมาก่อนหน้าแล้วว่าเตรียมบำเหน็จใหญ่ไว้รอรับ” เจ้าชายนเรนทรบอก ครานี้เจ้าชายรามราชพลอยหน้าเคร่งไปด้วยอีกคนหนึ่ง จริงแท้ดั่งที่สหายทั้งสองว่า ศึกในที่ร้ายแรงยิ่งกว่าศึกนอกรอรับเจ้าดวงใจอยู่แล้ว ชัยชำนะครานี้ใช่เพียงเปลี่ยนแปลงชีวิตเจ้าหญิงจามเทวีเท่านั้น แต่ยังเปลี่ยนแปลงลวปุระทั้งหมดอีกด้วย หากเป็นเยี่ยงนี้ อีกฝ่ายฤๅจักยอมให้เกิด การคืนสู่ลวปุระของเจ้าหญิงจามเทวีครานี้จึงเท่ากับเดินเข้าสู่ปากเสือโดยแท้                                                                           อินวกา หมายเหตุ ๑   แลงดอน ภาษาไทใหญ่ หมายถึง พระอินทร์หรือพญาแถน จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 20:05:03

ความคิดเห็นที่ 3 บทนำค่ะ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12012622/W12012622.html บทที่ ๑ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12070386/W12070386.html บทที่ ๑ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12092203/W12092203.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12112648/W12112648.html บทที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12125749/W12125749.html บทที่ ๔ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140679/W12140679.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ mimny ค่ะ ^^ ตอบคุณ : nasa nasa ผิดกฎไม่เท่าไหร่ แต่เสียหน้าอย่างแรงค่ะ *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt โดนอาญาทัพแน่นอนค่ะ งานนี้ ทำให้เสียศักดิ์ศรีขนาดนี้ *********** ตอบคุณ :  mimny ไม่มีใครได้เด็ดหัวเจ้าฟ้าหรอกค่ะ คำตอบอยู่ในบทนี้ *********** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย มาลงแล้วค่า ^^   *********** ตอบคุณ : Akatsuki7 ดีใจที่เห็นเม้นท์นี้ค่ะ อิอิ ^^   *********** ตอบคุณ :  Setakan เข้าใจค่ะพี่     ^^ *********** แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 55 20:31:34 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 20:30:44

ความคิดเห็นที่ 4 เศร้าอ่ะ .. ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา .. น่าสงสารเจ้าฟ้าสิทธิราช .. แต่สงสารเจ้าจามเทวีมากกว่า เหนื่อยกายกลับบ้านเมืองไป มีเรื่องให้เหนื่อยใจรอท่าไว้แล้ว T^T จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 21:39:24

ความคิดเห็นที่ 5 เขียนแนวนี้ แบบนี้ ไม่ง่ายเลย.............. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 22:31:04

ความคิดเห็นที่ 6 รบกับคนนอกยังดีกว่ารบกับคนในสายเลือดเดียวกัน การตัดสินใจทำอะไรก็ไม่ต้องมีเรื่องสายสัมพันธ์มาให้ลังเล ขอให้พระนางผ่านพ้นการณ์นี้โดยสวัสดิภาพ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 22:56:34

ความคิดเห็นที่ 7 ใช่ครับเขียนแนวนี้ไม่ง่ายเลย แต่คนเขียนก็สามารถทำให้มันออกมาสนุกได้ มันถึงได้น่าสนใจมาตั้งแต่ตอนแรกครับ ตามอ่านๆ ถ้าออกมาเป็นเล่มก็จะซื้อเก็บไว้ จากคุณ : Akatsuki7 เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 23:05:29

ความคิดเห็นที่ 8 จบศึกนอกยังต้องมาสู้กับศึกในอีก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 00:31:24

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 11:22:38