ความคิดเห็นที่ 1 . .          “กูติดหนี้โต๊ะบอล” โจ้กยอมบอกในที่สุด          “กูว่าแล้ว” อาทิตย์อุทานออกมา          “ทำไมมรึงรู้ล่ะ?”          “ไอ้โจ้กเอ้ย!ไอ้ประกาศรับสมัครงานอันนั้นน่ะ ใครที่อ่านหนังสือไทยแลนด์ซอคเกอร์ เค้าก็เคยเห็นกันหมดนั่นแหละ”          อาทิตย์รับรู้ได้จากสัญชาตญาณในทันทีที่เห็นเศษกระดาษหนังสือพิมพ์ชิ้นนั้น เพราะตัวเขาเองก็ได้อ่านหนังสือพิมพ์รายงานผลกีฬาฟุตบอลของเพื่อนในชั้นเรียนเดียวกันอยู่บ่อยๆ ประกาศรับสมัครงานพวกนี้มักจะแทรกอยู่กลางฉบับ ร่วมกับโฆษณากู้ยืมเงินด่วนนอกระบบ และโฆษณาอื่นๆ เพื่อเป็นทางเลือกสำหรับเด็กหนุ่มนักเสี่ยงโชคที่ดวงไม่ดีจากการเล่นพนันกีฬาฟุตบอลจนเกิดหนี้สิน และไม่มีทางออก          “แล้วมรึงติดเค้าอยู่เท่าไหร่?”          “หมื่นนึง” โจ้กตอบเสียงแผ่ว          “หมื่นนึง! ตายโหง! ทำไมมันเยอะขนาดนั้นวะไอ้โจ้ก?” อาทิตย์ตกใจกับคำตอบที่ได้ยิน          เงินหนึ่งหมื่นบาทสำหรับเด็กวัยรุ่นอย่างพวกเขานั้น มันมากโขอยู่ แม้อาทิตย์จะทำงานอู่ซ่อมรถของพ่อและเคยมีเงินจำนวนเยอะขนาดนี้ผ่านมือมาบ้างก็ตาม แต่เขานั้นรู้ดีว่าเงินจำนวนนี้ ไม่ใช่ว่าวัยรุ่นอายุขนาดเขาจะมีในความครอบครองได้ง่ายนัก สำหรับโจ้กที่ขับรถวินมอเตอร์ไซด์รับจ้างนั้น เงินจำนวนหนึ่งหมื่นบาท อาจจะหาได้ไม่ยากเท่าไหร่ แต่โจ้กเองก็ไม่ได้ทำงานนี้แบบเต็มเวลา เพราะยังมีภาระต้องเรียนหนังสือที่โรงเรียนช่างกลในระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงอีกด้วย ไหนจะค่าเรียน          ค่ากิน และค่าที่พัก อาจจะไม่เท่าไหร่เพราะอาศัยวัด กินข้าวก้นบาตร แต่ค่าน้ำมันรถ ค่าเช่าวินรถ และค่าเช่าเสื้อกั๊กวินเป็นรายเดือนที่แยกต่างหากจากค่าเซ้งเสื้อวิน ก็เป็นเงินมากโขต่อเดือนอยู่ เงินที่เหลือก็ใช้จ่ายเดือนชนเดือนอย่างกระเบียดกระเสียน แล้วเงินก้อนเรือนหมื่นนี้โจ้กจะไปหาจากที่ไหนได้          “แล้วมรึงต้องเอาไปจ่ายโต๊ะบอลเค้าวันไหน?” เด็กหนุ่มเริ่มคิดหนักแทนญาติผู้พี่ เพราะพอรู้มาบ้างว่า พวกเจ้ามือโต๊ะบอลแทบจะทุกแห่ง มีวิธีการทวงหนี้ที่โหดร้ายทารุณ และแปลกพิศดารขนาดไหน          “เรื่องโต๊ะบอล กูเคลียร์เค้าไปหมดแล้ว ไม่ต้องห่วง” โจ้กรามือขึ้นตอบแบบขอไปที          “มรึงอย่ามาปัญญาอ่อน ไอ้โจ้ก!น้ำหน้าอย่างมรึงจะไปหาเงินก้อนขนาดนั้นมาจากไหน แล้วถ้าเคลียร์เค้าไปแล้ว มรึงยังจะต้องไปทำงานเป็นกะหรี่อยู่อีกทำไม?”          อาทิตย์ใช้มือผลักหัวญาติผู้พี่อย่างเหลืออด จนแรงผลักทำเอาโจ้กหน้าหันไปอีกทาง          “กูไปกู้เงินรายวันเค้ามาจ่ายค่าบอลแล้ว! ที่ไปเป็นกะหรี่ ก็เพราะหาเงินมาจ่ายค่าหนี้รายวันอีกที ทีนี้มรึงเข้าใจหรือยัง! มรึงพอใจหรือยัง!” โจ้กก็หันมากระชากเสียงตอบอย่างเหลืออดเช่นเดียวกัน          อาทิตย์ไม่เคยเห็นสายตาที่เต็มด้วยความรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้เกิดขึ้นกับโจ้กมาก่อนเลยตลอดชีวิตของเขา จากวินาทีก่อนที่ชายหนุ่มอยากจะต่อยหน้าโจ้กแรงๆซักที เลยกลายเป็นว่ารู้สึกเวทนาขึ้นมาจับใจ          คำตอบจากปากของโจ้ก ทำให้บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดไปชั่วครู่หนึ่ง ราวกับการเวลาหยุดนิ่ง อาทิตย์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆญาติผู้พี่อย่างคนหมดอาลัยตายอยาก โจ้กเลยทรุดตัวลงนั่งบ้าง คิ้วขมวดเครียด นัยตาแดงกล่ำ เพ่งสายตานิ่งไปตรงประตูห้องราวกับพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะสะกดกั้นหยาดน้ำตาไม่ให้ไหล          “แล้วทีนี้มรึงจะเอายังไง มรึงต้องจ่ายรายวันเค้าวันละเท่าไหร่?” อาทิตย์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง          “มรึงไม่ต้องห่วงหรอก หลุมกูขุดไว้เอง กูตกลงไปเอง กูก็จะปีนขึ้นมาเอง” โจ้กตอบ ทำจมูกฟุดฟิด ในที่สุดน้ำตาก็หล่นลงมาจนได้          โจ้กจึงแสร้งเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วแอบดึงคอเสื้อยืดขึ้นเช็ดน้ำตา ที่บัดนี้มันย้อยลงมาจนถึงปลายคางแล้ว          “เงาหัวจะไม่มีอยู่แล้ว ยังจะมาทำปากดีอีกนะมรึง บอกมาดีๆเผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันแก้”          “เออน่า กูแก้ของกูคนเดียวได้ มรึงน่ะเอาตัวมรึงเองให้รอดก่อน จะประกาศผลเอ็นท์อยู่แล้ว ยังไม่รู้ว่าจะสอบติดหรือเปล่าเหอะ” โจ้กเบนประเด็นไปเรื่องอื่นตามเคย ซึ่งมันเป็นวิธีหนีปัญหาที่เขาใช้เป็นประจำ          “ถ้าสอบไม่ติดมรึงรู้หรือยังมรึงว่าจะเรียนต่อที่ไหน?”          “พอเลยไอ้โจ้ก กูใช้โควต้าต่อ ปวส.ที่เดิมได้ มรึงไม่ต้องมาห่วงเลย เอาเรื่องของมรึงก่อน เงินที่มรึงยืมมาน่ะ ดอกมันร้อยละเท่าไหร่?” อาทิตย์ไม่ยอมให้โจ้กเบี่ยงประเด็นไปทางอื่นได้ง่ายๆอีก          “เออน่า” โจ้กทำเสียงรำคาญ แต่ยังไม่ทันได้พูดจบคำดีก็โดนอาทิตย์สวนคำขึ้นมาก่อน          “กูถามว่าดอกเบี้ยมันร้อยละเท่าไหร่!” อาทิตย์ตะเบ็งเสียงดังขึ้น ต้อนโจ้กจนจนมุมอีกครั้ง          “ร้อยละสามสิบ” โจ้กตอบเสียงอ่อย          “แล้วมรึงต้องจ่ายเค้าวันละเท่าไหร่?” อาทิตย์ยังซักต่อ เพราะไม่เข้าใจเรื่องการกู้เงินรายวันที่ว่า          “วันละร้อย”          “วันละร้อยเดียว! ขับรถวินมันก็พอได้นี่หว่า ไม่เห็นต้องไปขายตูดอย่างที่มรึงทำอยู่เลย” อาทิตย์ชักจะเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาอีกครั้ง เพราะคิดว่าภาระหนี้ที่โจ้กมีอยู่มันไม่ได้หนักหนาสาหัสมากอย่างที่เขาคิดกังวลไปก่อน เขาจึงหาเหตุผลที่โจ้กจะไปหาเงินด้วยวิธีของคนจนตรอกแบบนี้ไม่ได้          “มรึงไม่เข้าใจหรอกไอ้ซัน!” โจ้กสวนขึ้นทันควัน          “เงินวันละร้อยน่ะ มันแค่ค่าดอกเบี้ย มันไม่ได้รวมเงินต้น แล้วถ้าวันไหนกูไม่ได้วิ่งรถ หรือกูไม่มีเงินจ่าย ครั้งต่อไปมันก็จะทบเป็นวันละสองร้อย ถ้าไม่มีจ่ายอีกมันก็ทบขึ้นไปอีกเป็นวันละสามร้อย กูติดมันสามครั้งแล้ว ตอนนี้กูต้องจ่ายมันเฉพาะเงินดอกวันละสามร้อย มรึงรู้ไหม? วันละสามร้อยเฉพาะเงินดอก ไม่รวมเงินต้น” โจ้กระเบิดเสียงขึ้นมาอย่างเหลืออดในที่สุด          เมื่อได้ฟัง อาทิตย์ก็รู้สึกหนักใจจนทำหน้าไม่ถูก สามร้อยบาทต่อวัน ก็เท่ากับเงินเก้าพันบาทต่อเดือน คนที่เรียนจบปริญญาตรีทำงานบริษัทบางที่ เงินเดือนเริ่มต้นยังไม่ถึงขนาดนี้ ชายหนุ่มนึกคับแค้นใจสังคม แค้นใจเจ้าหนี้รายวันที่ขูดรีดดอกเบี้ยจากคนจนๆหาเช้ากินค่ำอย่างเลือดเย็น          แค้นใจโต๊ะพนันบอลที่มอมเมาหลอกล่อเหยื่อพนันหน้าโง่ด้วยเงินพนันก้อนโต และที่สำคัญ เขานึกโมโหญาติผู้พี่ ที่โง่รนหาที่ไปติดในวงจรอุบาทว์พวกนี้ ไม่ใช่ว่าโจ้กจะไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร ไม่ใช่ว่าโจ้กไม่มีจะกิน ไม่ใช่ว่าชีวิตของโจ้กนั้นลำบากจนเหลือจะรับ แต่ทำไมเขาถึงได้หาเรื่องใส่ตัว หลงไหลไปกับเศษเงินพนันที่เป็นเพียงเหยื่อล่อสำหรับคนโง่ที่คิดจะรวยทางลัด          “แล้วที่มรึงไปทำงานอยู่ตอนนี้มรึงได้วันละเท่าไหร่?”          “ครั้งละพัน ถึงพันห้า จ่ายให้ร้านค่าออฟครั้งละสองร้อย”          “ก็เท่ากับมรึงได้ครั้งละแปดร้อย แล้วมันต่างจากวิ่งรถตรงไหนวะ วิ่งหลายๆเที่ยวหน่อยมรึงก็ได้วันพันแล้ว ไม่ต้องหักให้ใครอีก” อาทิตย์ยังพยายามดึงดันยกเหตุผล เผื่อโจ้กจะเปลี่ยนใจกลับมาวิ่งรถเหมือนเดิม          “วิ่งรถทั้งวันอย่างเก่งมรึงได้พันนึง เสียค่าน้ำมัน หักค่าเช่าวิน กับไปนอนกับแขกได้ครั้งละแปดร้อย หรือพันสาม แบบหักค่าออฟแล้ว แล้วคืนๆหนึ่งถ้ามรึงขยัน มรึงไปกับแขกสองคน สามคน แล้วตบท้ายด้วยการค้างคืนครั้งสองพันห้า มรึงคิดให้ดีนะไอ้ซัน คิดดีๆ” โจ้กเน้นคำว่า-คิดดีๆ-เสียหนักแน่น ก่อนจะพูดต่อไปว่า          “มรึงว่าสถานการณ์ตอนนี้ กูควรจะเลือกแบบไหนที่มันจะจ่ายค่าดอกวันละสามร้อย แล้วใช้หนี้หมื่นนึงได้เร็วๆ มรึงไม่ต้องห่วงหรอก กูขายดี เพราะกูยังเป็นหน้าใหม่ ดำๆถึกๆอย่างกูหรืออย่างมรึงเนี่ย เกย์ชอบ ยิ่งถ้าได้แขกฝรั่งมรึงได้เงินเป็นเท่าตัว-สองเท่าตัวเลย” โจ้กพูดขึ่นๆ ราวกับจะประชดตัวเอง          “กูไม่ได้ห่วงเรื่องขายดีขายไม่ดีไอ้เหรึ้ย! กูไม่เห็นด้วยกับการขายตัว ถ้าติดโรคขึ้นมามรึงจะทำยังไง?”        “กูใส่ถุงทุกครั้ง มรึงแน่ใจได้เลยข้อนั้น กูก็รักชีวิตกูเหมือนกัน” โจ้กพูดขึ้นเพื่อยืนยันความมั่นใจ แต่สีหน้ากลับไม่ได้บอกว่าอย่างนั้น ความกังวลฉายแววชัดฟ้องผ่านทางสายตาออกมา          “แล้วถ้าหลวงลุง หรือพ่อแม่มรึงรู้ขึ้นมาจะทำยังไง?” อาทิตย์ยังพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อหาเหตุผลเพื่อโน้มน้าวให้โจ้กเลิกทำอาชีพนี้เสีย          “มรึงไม่ปูด เค้าก็ไม่รู้กันหรอก” โจ้กหันมาจ้องตาอาทิตย์ มีแววบังคับแกมขอร้องอยู่ในที ทำเอาอาทิตย์อึ้งไปชั่วขณะ          ลงท้ายเขาก็ต้องถอนใจยาวอย่างยอมจำนน เหมือนเป็นเชิงว่าได้ตกกระไดพลอยโจนเรื่องที่จะไม่ยอมปริปากบอกใคร          “แล้วมรึงจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหนถึงจะพอจ่ายหนี้เขา?”          “กูทำอีกไม่นานหรอก รวมกับเงินเก็บเก่าของกูก็ได้มาเกือบเก้าพันแล้ว ช่วงนี้ก็กรอบซักหน่อย เขียมซักนิดกูก็จะมีเงินจ่ายเขา แล้วกูจะเลิกทันทีที่ใช้หนี้เขาหมด”          อาทิตย์ถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปหยิบซองสีน้ำตาลซองเล็กๆ ที่ซุกอยู่ใต้หัวนอนของเขาออกมา โจ้กที่มองดูการกระทำของญาติผู้น้องอยู่นั้น ถึงกับโวยเสียงหลงห้ามปราม ปนดุอยู่ในเชิง เพราะรู้ดีว่าอาทิตย์จะทำอะไร จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 21:05:17

ความคิดเห็นที่ 2 . .          “อะไรน่ะไอ้ซัน มรึงจะทำ:-)อะไร ไม่ต้องเลยนะมรึง ไม่ต้องเลย ไม่ต้องมาโชว์ป๋าเอาเงินมาแจกกู กูเป็นพี่มรึงนะโว้ย อย่ามาทะลึ่ง!”          อาทิตย์ยัดซองกระดาษสีน้ำตาลซองนั้นใส่มือโจ้ก โดยที่ไม่ยอมฟังคำทัดทานใดๆทั้งสิ้น ในขณะที่โจ้กเองกลับพยายามดันซองกระดาษคืนให้กับอาทิตย์พัลวัน ด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ          “ในนี้มีเงินที่กูวิ่งรถได้มาอยู่ห้าพัน เอาไปรวมกับเงินมรึง แล้วใช้หนี้เค้าให้หมด หมดแล้วก็ให้มันหมดกันไป กูไม่ได้จะโชว์ป๋าด้วย เพราะกูมีข้อแลกเปลี่ยนกับมรึง”          เด็กหนุ่มรุ่นน้องมีสีหน้าขึงขัง เอาจริงเอาจัง สีหน้าแบบนี้ โจ้กเคยเห็นมาจนชินตั้งแต่อาทิตย์ยังเป็นเด็ก จนปัจจุบัน เมื่อโตเป็นหนุ่มแล้ว สีหน้าแววตาเอาจริงเอาจังอย่างนี้ ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน          อาจจะเป็นเพราะอาทิตย์มีภาระความรับผิดชอบมาตั้งแต่จำความได้ ทั้งช่วยดูแลพ่อ เวลาที่พ่อของเขาเมา รับผิดชอบเปิดปิดอู่ซ่อมรถของพ่อตั้งแต่เจ็ดขวบ พออายุสิบขวบก็รับปะยางรถจักรยานหาเงินไปโรงเรียนเองแล้ว อาทิตย์ ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวเล่นนอกบ้านนัก เขาแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆทั่วไปในวัยเดียวกัน รวมถึงโจ้กที่ตอนนั้น ยังรู้จักแต่เที่ยวเล่นสนุกไปวันๆ และมีภาระความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงเพียงอย่างเดียวคือการทำการบ้านไปส่งครูที่โรงเรียนในตอนเช้า          ถึงแม้เรื่องการเรียน อาทิตย์จะไม่ใช่เด็กหัวดีในระดับแถวหน้าของห้อง แต่เขาเองก็มีความตั้งใจและความรับผิดชอบสูง จนได้รับคำชมจากครูประจำชั้น และครูคนอื่นๆเสมอ และด้วยความที่แวดวงการศึกษในต่างจังหวัดไม่ได้กว้างขวางนัก ครู อาจารย์ทั้งในโรงเรียนประถมและโรงเรียนมัธยมต่างก็รู้จักกันเป็นส่วนใหญ่ คำชมนี้มักจะลอยตามลมมาถึงหูครูสมหมายพ่อของอาทิตย์ และพ่อของโจ้ก ผู้เป็นครูอยู่วิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัดเสมอๆ          โจ้กยื้อซองบรรจุธนบัตรกับอาทิตย์จนหน่ายใจจึงหยุดอยู่แค่นั้น อาทิตย์เลยไล่เบี้ยแจงข้อสัญญาแลกเปลี่ยนมาเป็นข้อๆ ราวกับว่าโจ้กเป็นน้องเล็กๆที่เขาต้องรับผิดชอบ ทั้งที่ในความเป็นจริงนั้นกลับกัน          “ข้อแรก มรึงต้องเลิกเล่นพนันบอลโดยเด็ดขาด”          “โอ้ย!กูเข็ดแล้ว เข็ดจนตาย แม้แต่ดูถ่ายทอดทางทีวีกูก็จะไม่ดู” โจ้กปฏิเสธเสียงหลงราวกับคนขวัญผวา          “ให้มันจริงเหอะไอ้กะล่อน” อาทิตย์คำราม          “ข้อสอง กูขอให้มรึงเลิกไปทำงานที่บาร์เกย์ นับตั้งแต่วันนี้เลยได้ไหม?”          โจ้กขมวดคิ้ว เบนสายตาหลบต่ำ สีหน้าที่ผ่อนคลายลงแล้วเมื่อครู่ กลับมาตึงเครียดอีกครั้ง          “ทำไม มรึงมีปัญหาอะไร?” อาทิตย์ถามเสียงแข็ง          “มันไม่ได้จะออกมาง่ายๆอย่างที่มรึงว่าน่ะซิ กูต้องทำให้ครบเดือนตามสัญญาก่อนเค้าถึงจะให้ออก”          “ทำไมอีกล่ะวะ ก็มรึงมีเงินจะใช้หนี้มันแล้วนี่?” อาทิตย์ฮึดฮัดขึ้นมาอย่างขัดใจ          “ไอ้เจ้าของเงินกู้ กับเจ้าของบาร์เค้ารู้จักกัน เค้าส่งเด็กที่เป็นหนี้ไปให้กันบ่อยๆ ตอนที่กูไม่รู้จะหาเงินใช้หนี้ได้ยังไง ก็ไอ้เจ้าของเงินกู้นี่แหละ ที่ฉีกกระดาษโฆษณามาให้กู แถมยังมัดมือชก โทรฯไปยืนยันกับที่บาร์ ว่ากูจะเข้าไปวันไหนยังไงอีก เขาบอกฝากกูให้ไปทำงานจะได้มีเงินมาใช้หนี้ แล้วทางเจ้าของบาร์เนี่ย คนเค้ากำลังขาด เค้าไม่อยากได้เด็กที่มาวันสองวันแล้วหายหัวเหมือนรายก่อนๆ ไอ้เจ้าของเงินกู้เลยไปรับปากกับเค้าเอาเองว่ากูจะอยู่จนครบเดือน หรือจนกว่าจะหาเงินมาใช้หนี้ได้ แล้วกูถึงจะออก ถึงกูจะมีเงินใช้หนี้มันแล้วก็ช่างเถอะ มันก็ไม่ยอมให้กูออกจนกว่ากูจะทำงานครบเดือน มรึงเข้าใจไหม?” โจ้กอธิบายเสียยืดยาว          “ไม่!” แต่คำตอบที่ได้กลับมากลับสั้นห้วนจนเขาอ่อนใจ          อาทิตย์ปฏิเสธ น้ำเสียงหงุดหงิดเริ่มอารมณ์เสียอีกครั้ง อาจจะเป็นเพราะขณะนั้นอากาศร้อนอบอ้าวมาก รวมถึงเรื่องความอยุติธรรมงี่เง่าที่โจ้กยกมาอ้างเพื่อที่จะไปทำงานในบาร์เกย์ต่อ          “โธ่ ไอ้ซัน!มรึงเข้าใจอะไรง่ายๆหน่อยดิวะ แค่คนติดเงินดอกมันสามร้อยสองวัน มันยังเอาพวกไปเล่นแทบตาย นี่กูไปรับปากมันไว้แล้ว กูไม่อยากมีปัญหา น่า กูขอเวลาอีกถึงสิ้นเดือน มรึงก็ช่วยๆเข้าใจกูหน่อยเถอะ” โจ้กเริ่มโอดครวญ แถมบ่นกระปอดกระแปด ว่ากลัวตาย ไม่อยากมีเรื่องอีก          “เออ ให้มันเดือนเดียวอย่างที่มรึงว่าก็แล้วกัน” ในที่สุดอาทิตย์ก็ยอมใจอ่อน ลงให้จนได้          “แล้วก็ข้อสาม ข้อสุดท้าย”          “เฮ้ย! อะไรว้า ยังมีข้อสามอะไรอีก?” โจ้กร้องเสียงหลง          “คนสันดาน:-)ไม่มีสิทธ์บ่นโว้ย ไอ้โจ้ก!มรึงฟังกู เสื้อวินมรึงอ่ะ กว่าป้าจะหาเงินมาเซ้งให้มรึงได้ รู้ไหมมันยากแค่ไหน เพราะฉนั้น มรึงห้ามเอาไปให้ใครเซ้งต่อ อย่างน้อยก็จนกว่ามรึงจะเรียนจบ” อาทิตย์ออกคำสั่งจริงจัง จนโจ้กรู้สึกว่าอาทิตย์ดูเป็นผู้ใหญ่ มีวุฒิภาวะเกินตัว อย่างน้อยก็มีมากกว่าตัวเขา          “เออ รู้แล้วๆ ไม่ให้ใครเซ้งหรอกน่า แค่ตอนนั้นกูคิดไม่ออกว่าจะหาเงินจากไหนไปใช้หนี้เขาเท่านั้นแหละ เซ้งแล้วจะเอาอะไรมาหาแดรกล่ะวะ มีอะไรอีกไหม แค่นี้ใช่ไหม หนอยทำตัวยังกะเป็นพ่อกูเลยนะ” โจ้กโอดครวญ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก          ด้วยความไม่จริงจังอะไรนักของโจ้กนี่แหละ ที่อาทิตย์เป็นห่วง เขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าพอพ้นจากวันนี้ไป โจ้กจะยังรักษาสัญญาที่ว่าจะไม่เล่นการพนันฟุตบอลอีกแล้วได้หรือเปล่า แต่ตอนนี้ อาทิตย์ก็ได้เห็นกับตาแล้วว่าโจ้กคงจะเข็ดขยาดไปอีกนาน ซึ่งทำให้เขาโล่งใจไปเปราะหนึ่งที่สามารถบรรเทาปัญหาให้โจ้กได้บ้างแล้ว          แต่ก็ต้องมานึกหนักใจขึ้นอีกครั้ง เนื่องจากเงินเก็บจากการวิ่งรถมอเตอร์ไซด์วิน ที่เขาหมายใจว่าจะได้นำไปใช้เป็นค่าน้ำมันรถมอเตอร์ไซด์ในการเดินทางกลับบ้านที่อีสาน และเพื่อใช้เป็นค่าเล่าเรียน เมื่อการเปิดชั้นเรียนในภาคการศึกษาใหม่มาถึง เงินก้อนที่เพียรหาจากการขับมอเตอร์ไซด์รับจ้างแบบหามรุ่งหามค่ำนั้น หายวับไปกับตา เพราะใช้ไปกับการแก้ไขปัญหางี่เง่าให้กับโจ้ก ปัญหางี่เง่าที่อาทิตย์ไม่ได้มีส่วนร่วมในการก่อเลยสักนิด แต่ถ้าไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยแล้วโจ้กเกิดเป็นอะไรไป อาทิตย์คงจะต้องเสียใจไปจนวันตาย และแม้ว่าเขาจะพยายามช่วยถึงขนาดสละเงินเก็บทั้งหมดแล้วก็ตาม แต่โจ้กก็ยังไม่พ้นจากวงจรแห่งความอุบาทว์นี้ได้เต็มตัว จนกว่าจะพ้นกำหนดเวลาหนึ่งเดือนเต็มตามที่โจ้กได้ตกลงกันไว้กับเจ้าของบาร์          อาทิตย์อยากจะอยู่ดูเพื่อให้แน่ใจว่า ในที่สุดโจ้กก็หลุดพ้นจากสัญญาบ้าๆนี้ได้จริงๆ ประกอบกับอยากจะอยู่วิ่งรถเพื่อสะสมเงินขึ้นมาใหม่ เขาเลยตัดสินใจจะยืดเวลากลับบ้านออกไปอีกซักระยะ จากเดิมที่ตั้งใจว่าจะกลับไปลุ้นผลสอบเอ็นทรานซ์กับพลอยในปลายสัปดาห์หน้า ซึ่งในที่สุดเขาก็คงจะต้องผิดสัญญากับพลอยอีกครั้ง อย่างน้อยที่สุดก็จนกว่าจะแน่ใจว่าโจ้กจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือเจ้าของบาร์และเจ้าหนี้ได้จริงๆ ซึ่งอย่างมากก็คงจะกินเวลาไปจนถึงก่อนที่จะต้องรายงานตัวเข้าเรียนในปีการศึกษาใหม่ ที่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะเป็นที่ไหนแน่ ถ้าสอบเอ็นทรานซ์ติดก็คงต้องย้ายที่เรียนไปมหาวิทยาลัยของรัฐในจังหวัดข้างเคียงบ้านเกิด หรือถ้าสอบไม่ติด เขาก็คงจะต้องกลับไปเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคประจำจังหวัดที่เดิม          อาทิตย์ทิ้งเรื่องการเรียนที่ยังคิดไม่ตกไว้เบื้องหลังก่อน เพราะตอนนี้เค้ายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกเยอะ ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า เห็นทีจะต้องรีบอาบน้ำแล้วเข้าไปที่วินรถมอเตอร์ไซด์เสียที เพราะนี่ก็เสียเวลาไปมากแล้ว จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 21:18:18

ความคิดเห็นที่ 3 . . .          “ซัน” โจ้กที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับพื้นขานเรียกขึ้น เมื่อเห็นว่าอาทิตย์กำลังจะออกจากห้องไป          “อะไรอีกล่ะ?ตูดบานติดพื้นจนลุกไม่ขึ้นหรือไง” อาทิตย์เอี้ยวตัวกลับมาถามประชดประชัน          “:-)ซัน! ทะลึ่งกะกูอีกแล้วนะมรึง กูแค่จะถามว่า แล้วตอนนี้มรึงเหลือเงินติดตัวเท่าไหร่?”          “เหอะ! ถมเถไป กูไปวิ่งรถแป๊บเดียวกูก็ได้เงินแล้ว ไม่ต้องเปลืองตูดหาเงินเหมือนมรึงหรอก” อาทิตย์ตอบปนประชดอย่างย่ามใจ ได้ยินเสียงโจ้กสบถสวนมาเบาๆเป็นชื่อสัตว์เลื้อยคลานชนิดหนึ่ง แถมด้วยอาฆาตโทษว่ายังไม่วายๆ เดี๋ยวเหอะ          “กูว่ามรึงอยู่วิ่งรถหาเงินต่ออีกหน่อยเถอะ อย่างน้อยก็จนกว่าจะสิ้นเดือน มรึงจะได้คอยเดินตามหลวงลุงตอนบิณฑบาตเช้า เผื่อวันไหนที่กูกลับไม่ทัน..หรือ..หรือมีเหตุให้ต้องค้างคืน” โจ้กขอร้อง ตอนท้ายๆประโยคพูดได้ยากเย็นนัก เพราะเขากระดากปากจนอายหน้าแดง แต่ก็พูดออกมาในที่สุด          “หนอยๆ มีเหตุให้ต้องค้างคืนเหรอ? แหม ไอ้หล่อ ไอ้หล่อมาก! ไอ้บักพยาหัมหวาน” อาทิตย์ล้อเลียนด้วยสำนวนอีสานซึ่งหมายถึงผู้ชายที่มีเสน่ห์จนใครๆก็ต้องหลงไหล ผู้โดนล้ออายปนขำจนต้องแค่นหัวเราะ และทำท่าว่าจะลุกขึ้นมาเตะอาทิตย์แก้เก้อ          “เออ ไม่ต้องบอกกูก็จะอยู่ จะคอยดูซิว่าน้ำหน้าอย่างมรึงมันจะรักษาคำพูดไหม ไอ้ใจหมาปัญญาอ่อน” แต่ด้วยประโยครับคำนี่แหละ ที่จะทำให้เขาโดนเตะรับขวัญจริงๆ โจ้กทำท่าว่าจะลุกขึ้นมาไล่กวดอาทิตย์ จนเขาต้องรีบวิ่งหนีไปอาบน้ำโดยเร็ว          จนเมื่อเห็นว่าอาทิตย์คล้อยลับตาไปแล้ว โจ้กจึงนำซองสีน้ำตาลบรรจุธนบัตรจำนวนห้าพันบาทของอาทิตย์ ไปซุกไว้ไต้ที่นอนของญาติผู้น้องดังเดิม เงินที่อาทิตย์เพียรสะสมตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ก็สมควรจะเป็นของเจ้าตัว โจ้กมีศักดิ์เป็นพี่ชายคงจะต้องละอายใจกว่านี้ หากว่ามาบังเบียดเงินของน้องที่สู้ทนตรากตรำทั้งวันคืนกว่าจะหามาได้          นอกจากนี้ โจ้กยังถือวิสาสะนำกระเป๋าเงินของอาทิตย์มาสำรวจ กระเป๋าหนังสีดำใบนั้น ทั้งเล็กและแบนแต๋ แถมตรงมุมเหลี่ยมทั้งสี่ของตัวกะเป๋าก็ขูดขาดโทรมเยินจนไม่อาจคิดว่าเป็นกระเป๋าใส่เงินได้ โจ้กแสบปลายจมูกจนไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกครั้ง เมื่อพบว่าภายในกระเป๋าใบนั้นบรรจุธนบัตรยับย่นไว้เพียงสองฉบับ ฉบับหนึ่งเป็นเงินร้อยบาท และอีกฉบับคือจำนวนเงินยี่สิบบาท          เออหนอ น้องมันยอมเสียเงินแทบทุกบาท ขอแค่ให้พี่มันพ้นหนี้ โจ้กเพิ่งรู้สึกตัวเอาจริงๆจังๆว่า ที่ผ่านมานั้นตัวเขาเหลวไหลเพียงใดก็ตอนนี้เอง เมื่อเห็นดังนั้น ชายหนุ่มจึงนำธนบัตรฉบับละพันบาทในกระเป๋าเงินของตัวเองมาใส่เติมไว้ให้ญาติผู้น้อง เงินแห่งความยุ่งยากวุ่นวายของเรื่องทั้งหมด เงินที่เขาใช้ร่างกายและศักดิ์ศรีแห่งความเป็นชายแลกมันมา . . . . ......................................................................... . จบตอนที่สามค่ะ ตอนนี้จะมีคำที่โดนเซ็นเซอร์เยอะหน่อยนะคะ พอดีมันเป็นประโยคสนทนาที่เด็กผู้ชายคุยกันเลยอยากให้มันออกมาดูธรรมชาติหน่อย . เหมือนเดิมค่ะ คือ ขอคำวิจารณ์ และดิฉันน้อมรับคำติชมทุกอย่าง และจะนำไปแก้ไขแน่นอนค่ะ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 21:29:21

ความคิดเห็นที่ 4 รู้แค่ว่าอ่านบทนี้ เดาทางและเดาใจ  ไม่ออกอีกแล้ว แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 55 04:45:56 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 55 22:38:36

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องของตอนนี้ มันจะโยงไปอีกทีตอนกลางๆเรื่องค่ะ ไม่รู้จะบอกยังไงดี มันจะมีผลกระทบหลายอย่างที่คาดไม่ถึงค่ะ เกิดกับโจ้กตรงๆ แต่ซันจะต้อง...... อุบไว้ก่อนดีกว่าค่ะ อืมๆๆๆๆ จากคุณ : หางเปีย หูหมา เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 10:17:06

ความคิดเห็นที่ 6 .....  ความรักของเพื่อน พี่ และ น้อง จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 28 พ.ค. 55 11:34:47