ความคิดเห็นที่ 1 ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออก พีภัทรก้าวเท้าออกจากลิฟต์ บนศีรษะของเขาสวมหมวกแก็ปหลุบต่ำปิดบังใบหน้า บนหลังสะพายเป้ ใต้เป้เป็นด้ามปืนไร้กระสุนที่เหน็บอยู่หลังเอว บรรดายามระวังภัยที่เดโชส่งมาเฝ้าหน้าห้องพักของรัมภาในวันนี้มีทั้งสิ้นหกคน ซึ่งก็รีบพากันลุกขึ้นยืนพรวดพราดทันทีเมื่อเห็นเขาเดินก้มหน้าถือช่อดอกกุหลาบสีแดงสดเข้าไปตามทางเดิน “หยุดอยู่ตรงนั้น แล้วบอกซะว่าลื้อมาทำไม?” บุรุษหน้าแบนและมีเคราใต้คางหร็อมแหร็มพูดอย่างข่มขวัญผู้มาเยือนขณะพาลูกน้องสองคนมายืนเรียงหน้ากระดานขวางทางเอาไว้ พีภัทรจำได้ในทันทีว่าชายหน้าแบนคนนี่คือเชา หนึ่งในสามสมุนคู่ใจของเดโช “มีคนส่งดอกไม้ให้คุณรัมภา บุษบายุธที่พักอยู่ห้อง – “ นักฆ่าหนุ่มพูดเสียงเรียบตามบท แต่พูดไม่ทันจบ ช่อกุหลาบในมือที่แวะซื้อมาจากร้านดอกไม้ข้างโรงพยาบาลก็ถูกกระชากออกไป “แมร่ง อิพวกพยาบาลข้างล่างปล่อยขึ้นมาได้ไงวะ ชุ่ยชิบ อุตส่าห์สั่งไว้แล้วว่ามีใครมาถามหาคุณหนูให้โทรตามลงไป อย่าให้เดินขึ้นมา” เสียงของเชาพูดอย่างฉุนเฉียว ก่อนโบกมือไล่คนส่งดอกไม้ “ไปๆ ลื้อจะไปไหนก็ไป ก่อนที่จะโดนอั๊วเตะตูดแก้เซ็ง” “คุณนี่เป็นคนพูดจาหยาบคายนะครับ ระวังสักวันจะไม่เหลือฟันในปาก” พีภัทรกล่าวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “และพยาบาลข้างล่างก็ไม่รู้ด้วยว่าผมเดินขึ้นลิฟต์มาที่นี่ เพราะฉะนั้น อย่าไปโทษพวกเธอ” “อ้าว ไอ้นี่วอนซะแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดี ลื้ออยากลองของนักใช่มั้ย?” เชาเลือดขึ้นหน้าด้วยความเดือดดาล มือที่ถือช่อกุหลาบตวัดขึ้นโยนทิ้งไปด้านหลัง ในขณะที่อีกมือหนึ่งเอื้อมมาผลักอกพีภัทรอย่างหาเรื่อง “ลื้อรู้มั้ยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร?” ช่อกุหลาบของนักฆ่าหนุ่มร่วงหล่นลงพื้น ไม่มีใครสนใจเก็บมัน “เพราะรู้ไงครับ ผมถึงมาที่นี่” พีภัทรกระซิบตอบเสียงเรียบ ยกมือแตะหมวกแก็ปบนศีรษะให้เข้าที่ เขาเห็นกล้องวงจรปิดบนเพดาน ไม่ว่าจะอะไรขึ้น เขาจะให้หมวกหลุดออกไม่ได้ “ปากดีจริงโว้ย ขอสั่งสอนสักทีเถอะ!” ขาดคำประกาศของเชา หน้าแข้งนั้นก็แหวกอากาศลอยวูบหมายซัดเข้าชายโครงของคนส่งดอกไม้ทันที แต่แล้วชายหน้าแบนก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าคนส่งดอกไม้ไม่ใช่คนส่งดอกไม้ธรรมดาๆ อย่างที่คิด พีภัทรโยกตัวหลบเพียงนิดเดียว เท้าของฝ่ายตรงข้ามก็เข้ามาอยู่ในมือซ้ายของเขา นักฆ่าหนุ่มกระชากเท้านั้นเข้าหาตัวก่อนตะปบมือขวาลงไปบนปลายเท้าและบิดหักดังกร็อบ เชาตาเหลือกร้องลั่นอย่างเจ็บปวด พีภัทรจึงกระแทกเข่าพุ่งอัดเข้าไปบริเวณข้อพับขาส่งเสียงกระดูกหักอีกกร็อบดังสะท้านสองหูเป็นการทิ้งท้าย เขาเหวี่ยงเท้าของเชาทิ้ง ร่างของเชาหมุนตามแรงเหวี่ยงกลิ้งไปกระแทกผนัง เหล่าลูกน้องอีกห้าคนที่เหลือได้สติทันที พวกมันพุ่งกระโจนเข้าหาพีภัทรทีละคนเหมือนหมาไนหมายตะปบเหยื่อ แต่ก็มีอันต้องกระเด็นกลับลงมานอนสลบเหมือดบนพื้นเมื่อโดนนักฆ่าหนุ่มตวัดหมัด เท้า เข่า ศอกในท่าสลับฟันปลาว่องไวจนเห็นสิ่งที่พุ่งกระแทกเป็นภาพเลือนรางเท่านั้น พีภัทรใช้เวลาทั้งหมดไม่ถึงยี่สิบวินาทีจัดการยามรักษาความปลอดภัยหน้าประตูทั้งหกคนได้สำเร็จ  ตอนนี้จึงน่าจะเหลือผู้พิทักษ์ในห้องอีกเพียงหนึ่งคนเท่านั้น แต่ก็เป็นหนึ่งคนที่นักฆ่าหนุ่มคิดว่าสามารถสร้างปัญหาให้กับเขาได้มากกว่าพวกยามหน้าประตูหกคนรวมกันเสียอีก พีภัทรเอื้อมมือที่ใส่ถุงมือหมุนลูกบิดอย่างเงียบกริบ ประตูห้องเปิดออกอย่างง่ายดาย เขารู้ว่ารัมภาพักอยู่ห้องไหนเพราะเคยได้ยินทิวากรกับริสาคุยกันตอนอยู่ที่บ้านพักหลังรีสอร์ท นักฆ่าหนุ่มย่างเท้าก้าวเข้าไป กวาดตามองรอบกาย แต่ไม่พบใครเลยนอกจากทิวากรที่ยืนตระหง่านอยู่กลางห้องเหมือนรอคอยเขาอยู่แล้ว “เป็นคุณเองหรือ?” หนุ่มตี๋พูด แต่น้ำเสียงไม่ได้แสดงความเบาใจเลยแม้แต่น้อย “ผมนึกว่าเป็นพวกไอ้พ่อเลี้ยงกำธรซะอีก” “ไหนบอกไม่คิดว่าพวกมันจะลงมือจริงๆ ไง?” พีภัทรเดินเข้าไปหยุดเบื้องหน้าทิวากร ล้วงปืนออกจากหลังเอวและถามต่อ “รัมภาอยู่ที่ไหน?” “ถามทำไม?” ทิวากรตอบ เหงื่อเม็ดหนึ่งผุดขึ้นข้างขมับ “ผมต้องการตัวเธอ พ่อคุณกับเดโชร่วมมือกันจับแม่ผมมาเป็นตัวประกัน คงไม่ต้องให้พูดอีกนะว่าผมมาที่นี่เพื่ออะไร” เมื่อพูดจบ พีภัทรก็ตวัดมือยกปืนขึ้นจ่อหน้าผากหนุ่มตี๋ เขาพูดออกมาเสียงดังอย่างตั้งใจให้ใครก็ตามที่ซ่อนตัวอยู่ได้ยินว่า “ฟังให้ดีนะครับคุณหนู ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายใคร ผมมาเพื่อพาตัวคุณหนูไปกับผมเท่านั้น แต่ถ้าคุณหนูไม่เดินออกมา ผมเป่าสมองผู้ชายคนนี้กระจุยแน่” “พูดบ้าอะไรของคุณ” ทิวากรตอบอย่างไม่ปรากฏความตื่นตระหนกใดต่อการถูกนักฆ่าหนุ่มใช้ปืนจ่อศีรษะ เขาใช้มือปัดปลายปืนให้เบนออกไปจากใบหน้าและเอ่ยถามต่อ “เมื่อกี้คุณพูดว่าพ่อผมทำอะไรนะ?” “เมื่อวานเขาไปจับตัวแม่ผมมาจากชลบุรี...” พีภัทรกระซิบตอบผ่านไรฟันที่กัดกรอด ขยับปลายปืนกลับมาจ่อหน้าผากอีกฝ่ายในตำแหน่งเดิมอีกครั้ง “...เพื่อมาส่งตัวให้เดโช พวกเขาเรียกให้ผมไปพบที่คฤหาสน์ของเดโชก่อนหกโมงเย็นวันนี้ ไม่อย่างนั้นจะฆ่าแม่ผม แต่ผมรู้ดีว่าถึงผมไป พวกเขาก็ต้องฆ่าแม่ผมอยู่ดี” “แม่หรือ?” หนุ่มตี๋ทวนคำอย่างงุนงง “แต่ไหนคุณว่าพ่อแม่คุณโดนฆ่าตายไปเมื่อยี่สิบสี่ปีก่อนแล้วไง?” “ใช่ พ่อแม่แท้ๆ ของผมถูกฆ่าไปนานแล้ว” นักฆ่าหนุ่มขยับนิ้วแตะไกอย่างข่มขู่ “แต่คนที่พ่อคุณจับตัวมาคราวนี้เป็นคนที่เลี้ยงผมมาตลอดเวลายี่สิบกว่าปี เขาจับแม่บุญธรรมของผม คนที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ของคุณไงล่ะ!” “ไม่จริง พ่อผมไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่” ทิวากรสั่นศีรษะ ปัดปืนออกไปอีกครั้งอย่างพร้อมที่จะมีเรื่อง “คุณเคยพูดประโยคนี้ตอนที่ผมบอกคุณว่าพ่อคุณร่วมมือกับเดโชฆ่าพ่อแม่ผม” พีภัทรรีบพูด เขาไม่มีเวลาให้เสียไปอีกแล้ว “เอาล่ะ ส่งตัวรัมภามาดีกว่า เธออยู่ไหน?” “เธอไม่อยู่ที่นี่!” ทิวากรตอบ รูดแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นมาถึงข้อศอก เริ่มต้นเคลื่อนเท้าหมุนวนไปตามทิศของการทวนเข็มนาฬิกา “ถ้าไม่อยู่แล้วคุณมาทำอะไร” นักฆ่าหนุ่มลดปืนลงเก็บหลังเอว เอี้ยวคอเล็กน้อยก่อนขยับเท้าของตัวเองพาร่างเดินวนตามหลัง สองตายังคงไม่คลาดจากทุกๆ การเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม สองหนุ่มเดินวนเป็นวงกลมเหมือนนักสู้ที่ย่างเท้าดูเชิงกันและกันเพื่อชิงจังหวะจู่โจมบนสังเวียนเลือดที่จะพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว รัมภาซึ่งกำลังแอบดูเหตุการณ์อยู่จากช่องว่างระหว่างประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มถึงกับหายใจไม่ค่อยสะดวกนัก เธอเกือบจะวิ่งออกไปแล้วเมื่อเห็นทิวากรถูกผู้มาเยือนใช้ปืนจ่อศีรษะ แต่เจมส์ก็เหนี่ยวแขนเธอไว้และรัมภาก็นึกขึ้นได้ถึงคำสั่งของทิวากรที่กำชับว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามเธอก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำเด็ดขาด เด็กสาวไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทิวากรพาเธอกับเจมส์มาหลบในห้องน้ำหลังจากได้ยินเสียงคนต่อสู้กันที่ทางเดินด้านนอก เขาบอกว่าคงเป็นพวกของพ่อเลี้ยงกำธรที่จะมาจับตัวเขา ซึ่งก็เป็นอีกเรื่องที่เด็กสาวงุนงงเพราะไม่มีใครเคยบอกเธอเลยว่าพระเอกของเธอกำลังโดนหมายหัวจากบิดาของกบิล แล้วเธอก็ต้องงุนงงมากกว่าเดิมเป็นสองเท่าเมื่อปรากฏว่าผู้บุกรุกไม่ใช่พวกพ่อเลี้ยงกำธร แต่เป็นชายใส่แจ็คเก็ตดำสวมหมวกแก็ปคนหนึ่งที่เดินเข้ามาประกาศกร้าวว่าต้องการตัวเธอไปแลกกับแม่ของเขาที่ถูกลุงของเธอจับตัวมา ทุกอย่างดูซับซ้อนและดำมืด รัมภาตระหนักได้ทันทีว่ายังมีเรื่องราวที่พวกผู้ใหญ่ปิดบังไม่ให้เธอรู้อีกมากมายนัก ทั่วกายของเด็กสาวสั่นสะท้านอย่างไม่มีเหตุผล ดูเหมือนพี่หมิงของเธอจะรู้จักชายที่ใส่แจ็คเก็ตดำคนนั้น และจะว่าไปแล้ว รัมภาก็รู้สึกคุ้นหูเสียงของเขาชอบกลอยู่เหมือนกัน แต่เหนืออื่นใดในขณะนี้ รัมภากำลังรู้สึกไม่ดีกับตัวเองมากๆ ที่เอาแต่คอยแอบดูอยู่เหมือนคนขี้ขลาด ถ้าพี่หมิงเป็นอะไรขึ้นมา เธอจะทำอย่างไร? ฉับพลันนั้น เด็กสาวก็แทบเผลอกรี๊ดออกมาอย่างตกใจเมื่อชายแจ็คเก็ตดำคนนั้นตัดสินใจเปิดฉากจู่โจมก่อน ท่อนแขนของเขาแหวกอากาศดังวูบเมื่อโถมตัวเข้ามาปล่อยหมัดใส่ทิวากร แต่พระเอกของเธอก็เบี่ยงกายหลบไวทายาท เขาตวัดสันมือเสยใส่ปลายคางของฝ่ายตรงข้ามเป็นการตอบโต้ในจังหวะเดียวกัน แต่ชายแจ็คเก็ตดำก็ตวัดมือซ้ายกันไว้ได้ก่อนที่จะสับศอกขวาซัดใส่ในระยะประชิด ทิวากรเอนตัวไปด้านหลัง ศอกที่คมเหมือนหอกไหววูบผ่านใบหน้าไม่ถึงนิ้ว หนุ่มตี๋ได้จังหวะสวนกลับทันทีด้วยการหมุนตัวเตะกลับหลังตามแบบฉบับคาราเต้ แต่ราวกับนักฆ่าหนุ่มจะรู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว เท้าของทิวากรจึงกวาดพบแต่อากาศธาตุเมื่อเป้าหมายมุดกายหลบอย่างรู้จังหวะ แต่นอกจากรู้จังหวะแล้ว พีภัทรยังรู้อีกว่าหลังจากเตะออกมาแล้ว ฝ่ายตรงข้ามจะทรงตัวได้ไม่ดีเท่าปกติเพราะน้ำหนักทั้งหมดไปเทรวมอยู่ที่ขาหลักด้านซ้ายเพียงข้างเดียว เขาฉวยโอกาสนั้นตวัดขาหมายเตะรวบข้อเท้าของหนุ่มตี๋ตามแบบฉบับมวยไทย แต่ทิวากรก็คงรู้เช่นกันจึงดีดข้อเท้าฉากหลบออกจากระยะเตะรวบของเขาได้อย่างทันท่วงที นักฆ่าหนุ่มดีดกายลุกขึ้นยืน ยกมือขยับกระบังหมวกแก็ปบนศีรษะ พูดพลางแค่นยิ้ม “ฝีมือไม่เบานี่” “เช่นกัน” ทิวากรผงกศีรษะตอบขณะถอยกายกลับไป สองเท้าวางเยื้องกันเล็กน้อยในท่าเตรียมพร้อมสำหรับการรุกและรับ เช่นเดียวกับพีภัทรที่ยืนทิ้งมือหลวมๆ แต่พร้อมเคลื่อนไหวป้องปัดปิดเปิดได้ตลอดเวลา สองหนุ่มดูเชิงกันอยู่ไม่กี่วินาทีก็ซัดกันต่อ ทิวากรย่างเท้าเข้ามาหวดหน้าแข้งขวาเตะอัดชายโครงของพีภัทรเต็มแรง ทว่าพีภัทรก็แก้ไขด้วยการโยกตัวถอนเท้าซ้ายไปด้านหลัง ย่อตัวลงต่ำและใช้ศอกซ้ายรับหน้าแข้งดังพลั่ก ทิวากรชักเท้ากลับไปพร้อมความเจ็บปวด นักฆ่าหนุ่มอาศัยจังหวะติดพันสืบเท้าไปข้างหน้าปล่อยหมัดขวาใส่ระดับใบหน้า เมื่อหนุ่มตี๋ย่อกายมุดหลบหมัดตามสัญชาตญาณ พีภัทรก็ดีดข้อเท้าขวายันพื้นพร้อมกับก็ชักเข่าซ้ายพุ่งเข้าอัดเต็มหน้าอกคู่ต่อสู้ เสียงพลั่กดังขึ้นอีกครั้ง เรียกเสียงกรีดร้องออกมาจากปากของรัมภาได้จริงๆ เมื่อร่างของหนุ่มในดวงใจกระเด็นหงายหลังลงมานอนบนพื้นคาตา “หยุดนะ!” เด็กสาวตะโกนออกไปอย่างไม่คิดอะไรอีก เธอสะบัดมือเจมส์ที่เกาะแขนอยู่และเปิดประตูวิ่งมาขวางหน้าชายแจ็คเก็ตดำเอาไว้เมื่อเห็นเขาปรี่เข้ามาเพื่อเตะซ้ำทิวากรที่เพิ่งยันแขนกับพื้นโงนเงนลุกขึ้นนั่งเท่านั้น “สวัสดี คุณหนู มาได้ทันเวลาเลยนะครับ” พีภัทรพูดเสียงเรียบ หยุดเท้าอยู่เบื้องหน้าเด็กสาว “ผมมีเรื่องที่จะขอความช่วยเหลือจากคุณหนูอยู่พอดี” “คุณมิน...” ทิวากรครางอย่างเจ็บปวด เขากัดฟันลุกขึ้นยืนและดึงเด็กสาวมาอยู่ข้างกาย หน้าอกและท้องยังรู้สึกจุกอยู่บ้าง แต่เขาก็พอทนได้เพราะขณะที่ล่วงรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเห็นเข่าลอยมาเหมือนกระสุนปืนใหญ่ เขาก็ได้ยกสองมือเป็นการ์ดป้องกันหน้าอกไว้แล้วเพื่อแบ่งเบาความเจ็บปวดในระดับหนึ่ง รัมภาหันมาจ้องมองทิวากรด้วยดวงตารื้นน้ำ “พี่หมิงเจ็บมากหรือเปล่า?” “ไม่ครับ” ทิวากรดึงมือรัมภามากุมเอาไว้อย่างไม่ยอมให้ใครมากระชากตัวไปได้ “คุณมินออกมาทำไม ผมบอกให้อยู่ข้างใน - ” “- หนูกลัวเขาจะทำร้ายพี่หมิงไปมากกว่านั้น แล้วหนูก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณลุงถึงจับตัวแม่ของเขามาล่ะคะ?” เด็กสาวตอบ หันหน้ากลับมาที่พีภัทร เธอจึงได้เห็นใบหน้าของเขาในระยะใกล้และเกิดความคลับคล้ายคลับคลาว่าเขาน่าจะเป็นคนที่มาช่วยพวกเธอไว้จากเงื้อมมือของกบิลเมื่อสี่คืนก่อน “ผมจะอธิบายให้คุณหนูฟังถ้าคุณหนูมากับผม...” นักฆ่าหนุ่มพูด เป็นจังหวะเดียวกับที่หางตาเหลือบเห็นร่างสูงชะลูดของใครบางคนปรากฏที่ประตูห้องน้ำ เมื่อเขาหมุนกายไปมองเต็มตาก็พบว่าเป็นหนุ่มลูกครึ่งคนหนึ่งที่มีสีหน้าตื่นตระหนก คล้ายคนที่กำลังจะควบคุมสติไม่อยู่แล้ว “อย่าฝันว่าแกจะพาแจสมินไปไหนได้ ไอ้คนสารเลว ย้ากกก!” ทิวากรอ้าปากจะตะโกนห้ามเมื่อเจมส์คำรามแล้วก้มหน้าก้มตาพุ่งชาร์จเข้ามาเหมือนวัวกระทิงที่บ้าคลั่ง แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อพีภัทรเบี่ยงกายหลบและเหวี่ยงหน้าแข้งสวนไปผัวะเดียว ร่างของหนุ่มลูกครึ่งก็หมุนคว้างบิดเกลียวกลางอากาศหนึ่งรอบก่อนร่วงลงกระแทกพื้นดังอั่กสิ้นสติไปทันที พิสูจน์ได้ดีว่ายูโดสายดำเป็นเพียงราคาคุยอันไร้ความหมาย “เอาล่ะ ถึงเวลาที่ผมสมควรไปแล้ว ส่งตัวคุณหนูมาซะ” พีภัทรเบือนหน้าออกจากร่างของหนุ่มลูกครึ่งกลับมาที่ทิวากรและรัมภา “ผมไม่อยากทำอะไรที่มันรุนแรงกว่านี้อีก” “อั๊วปล่อยให้คุณมินไปกับลื้อเพียงลำพังไม่ได้หรอก พีภัทร” ทิวากรบดกรามกรอด ปล่อยมือออกจากรัมภา ขยับเท้าก้าวมาขวางหน้าเธอ สรรพนามที่ใช้เรียกขานตัวเองกับนักฆ่าหนุ่มเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง สองหนุ่มจ้องตากันเขม็ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ทันใดนั้น เสียงของบุคคลที่สามก็ตะโกนขึ้น “ถ้าลื้อขยับ อั๊วยิงหัวกระจายแน่!” พีภัทรหมุนขวับไปทางต้นเสียงที่ดังจากประตูห้อง ร่างของเชายืนพิงประตูอยู่ด้วยใบหน้าเหยเกจากความเจ็บปวดของขาขวาที่หักผิดรูปผิดร่าง แต่สิ่งที่ตรึงสามชีวิตภายในห้องให้อยู่กับที่ก็คือปืนลูกโม่สีเงินวับในมือนั้น พีภัทรนึกหงุดหงิดตัวเองที่จัดการเชาไม่สลบ นักฆ่าหนุ่มแน่ใจว่าชายหน้าแบนผู้นั้นจะลั่นไกยิงเขาจริงๆ แน่ถ้าเขาขยับตัวหรือทำอะไรตุกติกลงไป แต่ที่เชายังไม่กล้าลงมือก็เพราะเขายืนอยู่ใกล้ทิวากรกับรัมภามากชนิดอยู่ในวิถีกระสุนเดียวกัน หากเชายิงออกมา กระสุนอาจทำร้ายคนอื่นที่ไม่ใช่เป้าหมาย “อั๊วคิดว่าบางทีเราน่าจะเจรจากันได้นะ ที่พ่ออั๊วจับตัวแม่บุญธรรมของลื้อมาต้องมีเหตุผลแน่” เสียงของทิวากรดังขึ้นอย่างพยายามเกลี้ยกล่อมจากด้านหลัง “เหตุผลก็คือพวกเขาต้องการจะฆ่าผมและทุกๆ คนที่ผมรักน่ะสิ” นักฆ่าหนุ่มพูดพลางคำนวณระยะห่างระหว่างเขากับเชา แต่ฉับพลันนั้นเอง บุรุษสวมเสื้อกาวน์แขนยาวและคาดหน้ากากอนามัยคนหนึ่งก็เดินผ่านประตูเข้ามาในห้องเหมือนไม่เห็นว่ากำลังเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น หนุ่มชุดกาวน์มาหยุดชะงักเอาก็ต่อเมื่อเหลือบไปเห็นปืนในมือของเชานั่นเอง “แหม่ เล่นปืนผาหน้าไม้ไม่ดีเลยนะครับคุณ” หนุ่มเสื้อกาวน์ผู้มาใหม่พูดเสียงเรียบ เดินเข้าหาเชาอย่างใจเย็น “ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันดีกว่า นี่เรากำลังอยู่ในเมืองไทยนะครับ ไม่ใช่ยูกานดา” “ถ้าหมอไม่อยากตาย หมอรีบ – ” เชาอ้าปากข่มขู่ผู้ที่เข้าใจว่าเป็นหมอ แต่ก็ต้องประหลาดใจเป็นครั้งที่สองในรอบวันเมื่อปรากฏว่า หมอหนุ่มคนนั้นไม่ใช่หมอธรรมดาๆ อย่างที่คิด เพราะทันทีที่มือของหนุ่มในเสื้อกาวน์เอื้อมมาแตะกระบอกปืน มันก็คล้ายกลายสภาพเป็นงูที่เลื้อยพันรอบข้อมือของเชาและบิดอย่างแรง ปืนหลุดหล่นสู่พื้น หนุ่มเสื้อกาวน์เตะปืนมาทางพีภัทร นักฆ่าหนุ่มรีบก้มรับในขณะที่เชาถูกหนุ่มเสื้อกาวน์กระชากตัวเข้าไปตีเข่าอัดหน้าท้องอีกสามชุดใหญ่ ก่อนส่งลงไปนอนแผ่หราหมดสภาพบนพื้นในที่สุดด้วยแม่ไม้หักคอเอราวัณ “ไอ้ชอน!” พีภัทรร้องอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเมื่อหนุ่มชุดกาวน์ปลดหน้ากากอนามัยลงมาคาดไว้ใต้คาง เผยให้เห็นใบหน้าอันคมสันยามไม่เปื้อนน้ำมันเครื่องของภุชงค์ นักฆ่าหนุ่มรู้ว่าตัวจริงของหนุ่มชุดกาวน์เป็นใครตั้งแต่ที่เพื่อนรักก้าวเท้าเข้ามาในห้องแล้ว แต่เขาก็ยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่าเจ้าของอู่ PV – Motor จะมาโผล่ที่นี่ได้เหมือนมีเวทย์มนต์อย่างนี้ “เซอร์ไพร๊ซ์!” ภุชงค์ฉีกยิ้มแฉ่ง ในขณะเดียวกันก็มีหนุ่มในชุดบุรุษพยาบาลคาดหน้ากากอนามัยแบบเดียวกันอีกสองคนเดินเข้ามาในห้อง ภุชงค์หันกลับไปถามทันที “เก็บกวาดเสร็จแล้วรึ?” “โธ่ เฮีย มือขั้นนี้แล้วไม่เหลือหรอกน่า” บุรุษพยาบาลตัวปลอมทางซ้ายตอบ ศีรษะที่โล้นเลี่ยนนั้นบอกพีภัทรได้ทันทีว่าผู้พูดคือใครโดยยังไม่ต้องปลดหน้ากากอนามัยลงมาด้วยซ้ำ “ว่าแต่คนรวยนี่ดีเนอะ นอนโรง’บาลทีเหมาห้องพิเศษหมดเลยทั้งชั้น ส่วนตึกคนไข้อนาถาอีกฝั่งต้องต่อเตียงเสริมมานอนกันที่ระเบียงทางเดิน โลกนี่จะหาความพอดีได้ที่ไหนเนี่ย” บุรุษพยาบาลตัวปลอมหมายเลขสองขัดขึ้น “แต่ถ้าไม่เหมาไว้ทั้งชั้น กรูกับเมิงจะเอาไอ้พวกบอดี้การ์ดที่พี่พัตเค้าซัดเกลื่อนไว้หน้าห้องนั่นไปยัดใส่ที่ไหนล่ะโว้ย” “จ๊อด! โจ๊ก!” นักฆ่าหนุ่มร้องออกมาอย่างประหลาดใจอีกครั้ง “พวกแก...” “นี่มันเรื่องอะไรกัน?” เสียงของทิวากรดังขึ้นอย่างสับสน “พวกคุณเป็นใคร?” “ผมคือโรบิน...” ภุชงค์ยังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อหันมาตอบหนุ่มตี๋พลางล้วงมือเข้าไปใต้เสื้อกาวน์และดึงปืนขนาด 9 ม.ม.ออกมาถือ “...ที่บินมาช่วยแบ๊ทแมน” “ผมว่าเราคงไม่ต้องพูดอะไรกันอีกแล้ว” พีภัทรหันขวับกลับมาที่ทิวากรอย่างตัดบท ยกปืนลูกโม่ในมือขึ้นเล็งระดับหน้าผากของอีกฝ่ายแล้วกระซิบ “ส่งตัวรัมภามาซะ เธอจะไม่เป็นอันตราย ผมสัญญา” ทิวากรพารัมภาก้าวถอยหลังไปจนชิดเตียง จ๊อดกับโจ๊กแยกย้ายกันไปยืนขนาบทั้งสองด้านปิดทางหนี ในขณะที่พีภัทรและภุชงค์ย่างสามขุมเข้าไปหา ปืนทั้งสองกระบอกในมือของสองเพื่อนรักเล็งไปที่หน้าผากกับหน้าอกของทิวากร ฟันเฟืองในหัวสมองของหนุ่มตี๋กำลังทำงานขบคิดอย่างหนัก บัดนี้มีทางเลือกเปิดรอเขาอยู่สองทาง หนึ่งคือยอมสู้จนตัวตาย กับสองคือยอมปล่อยให้พวกของพีภัทรจับตัวรัมภาไป ท้องไส้ของทิวากรปั่นป่วนเหมือนทะเลคลั่ง มันไม่มีประโยชน์อันใดเลยหากเขาตายแต่รัมภาต้องถูกจับตัวไปอยู่ดี สู้เขายอมถูกจับตัวไปกับเธอด้วยไม่ดีกว่าหรือ บางทีในเวลาคับขันเขาอาจสบโอกาสพาเธอหนีออกมาได้ คิดได้ดังนั้นหนุ่มตี๋ก็ควานมือไปด้านหลังคว้ามือของรัมภามาจับแน่น แล้วจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เปล่งอย่างหนักแน่นที่สุดว่า “ถ้าพวกลื้อจะจับตัวคุณมินไป งั้นอั๊วขอไปด้วย” “พระเอกจริงอะไรจริงวุ้ย” โจ๊กบ่นด้วยความรำคาญ “จัดการเลยมั้ยเฮีย ผมล่ะเกลียดจริงๆ ไอ้คนหน้าหล่อแล้วเจือกยังเป็นคนดีด้วยเนี่ย หมั่นไส้” “เรื่องนั้นต้องถามเพื่อนเฮียก่อนโว้ย” ภุชงค์ตอบลูกน้อง หันมองใบหน้าด้านข้างของพีภัทร “ไงวะ จะเอาไงต่อ?” นักฆ่าหนุ่มจ้องเข้าไปในดวงตาของทิวากร ผงกศีรษะช้าๆ “ได้ ผมจะให้คุณไปด้วย” “โอเค หวังว่าคุณจะทำตามสัญญาที่พูด” หนุ่มตี๋หมุนเท้ากลับมาที่เด็กสาวผู้ยืนตัวสั่นเทาอยู่ด้านหลัง เขายกมือของเธอขึ้นมากุมแนบอก ใช้อีกมือลูบศีรษะอย่างปลอบโยน “ไม่ต้องกลัวนะครับคุณมิน ผมจะอยู่ข้างคุณมินตลอดเวลา คนพวกนี้จะทำอะไรคุณมินไม่ได้เด็ดขาด” น้ำตาของรัมภาไหลทะลักลงมาตามข้างแก้ม เธอโผเข้ากอดเขาแน่นราวกับกลัวว่าจะต้องมีการแยกจากกันเกิดขึ้น ทิวากรเลื่อนมือที่ลูบศีรษะของเด็กสาวลงไปลูบแผ่นหลังเมื่อน้ำตาอุ่นๆ ของเธอซึมผ่านเสื้อเชิ้ตเข้ามากระทบหน้าอกของเขาและเหมือนจะซึมซาบทะลุไปถึงขั้วหัวใจทีเดียว จ๊อดกับโจ๊กยกมือเกาหัว เบือนหน้าไปทางอื่นพลางบ่นพึมพำว่าสองหนุ่มสาวโรแมนติกกันอย่างไม่ดูเวล่ำเวลาเลยจริงๆ หากไม่มีใครบอกพวกเขาก็คงนึกว่ากำลังอยู่ในกองถ่ายมิวสิควีดีโอเพลงรักสักเพลงแน่ๆ แต่แล้วสองเด็กอู่ปากคันก็มีอันเลิกค่อนแคะเพราะเป็นจังหวะเดียวกับที่พีภัทรหันมาสั่งงานพอดีว่า “พาตัวหมอนั่นไปด้วยนะ พี่มีเรื่องจะสอบปากคำมันหน่อย” นักฆ่าหนุ่มชี้มือไปยังร่างของเชาที่นอนตัวงอแน่นิ่งเหมือนกุ้งแช่แข็ง สองเด็กหนุ่มรับคำอย่างกระตือรือร้นก่อนผละออกจากห้องไปเพื่อหาเปลเข็นมาใส่ร่างของชายขาหักตามคำสั่ง พีภัทรหันกลับมาที่ทิวากรอีกครั้ง “ถ้าคุณอยากรู้คำตอบทั้งหมดเกี่ยวกับการตายของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ล่ะก็ ผมคิดว่าคุณต้องตามมากับผมดีๆ อย่าคิดหลบหนี” “ลื้อคิดว่าเชามันมีเอี่ยวด้วยหรือ?” ทิวากรพูดอย่างครุ่นคิด ผละกอดจากรัมภาและหมุนกายมาเผชิญหน้าพีภัทร “เชาเป็นลูกน้องคนสนิทของเดโช ผมคิดว่าต้องรู้บ้างไม่มากก็น้อย” นักฆ่าหนุ่มตอบ แต่เมื่อสองตากวาดมองรัมภาที่กำลังกอดแขนทิวากรแน่น ห้วงคิดของเขาเลยพาลไปนึกถึงพี่สาวต่างมารดาของเธอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ป่านนี้สุภาพสตรีกุหลาบแดงจะสามารถปลดพันธนาการที่ข้อมือและข้อเท้าได้หรือยังนะ หวังว่าเขาคงไม่ได้มัดแน่นเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ และหวังว่าเธอก็คงอดทนต่อการดิ้นรนเพื่อกระชากผ้าที่พันธนาการข้อมือให้หลุดออกเหมือนกัน... “ตกลงว่ามีเรื่องอะไรกันคะ คุณลุงของหนูไปทำอะไรมาอย่างนั้นหรือ?” เด็กสาวโพล่งขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เธอได้ยินที่พี่หมิงกับคนที่ชื่อพีภัทรคุยถึงคุณลุงของเธอในทางไม่ดีนัก เธอยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าคุณลุงเดโชไปทำความผิดอะไรไว้ แล้วทำไมคนที่ชื่อพีภัทรถึงต้องมาจับตัวเธอเพื่อไปแลกกับแม่ของเขาด้วย? พีภัทรหลุดออกจากภวังค์ เขากำลังจะอ้าปากตอบ แต่ทิวากรก็แทรกขึ้นว่า “ไว้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอั๊วเถอะ อั๊วจะเป็นคนอธิบายทุกอย่างให้คุณมินฟังเอง” นักฆ่าหนุ่มพยักหน้าเป็นนัยตามใจทิวากร เขาลดปืนลูกโม่ลงแล้วโยนให้ภุชงค์  เจ้าของอู่ PV – Motor ตวัดมือรับปืนไว้ขณะหูได้ยินเพื่อนรักถามว่า “แกมีกระสุนติดมาบ้างหรือเปล่าวะ ไอ้ชอน กล่องเก็บกระสุนของฉันโดนคนแถวนี้เอาไปเททิ้งหมดแล้ว” พูดพลางพยักพเยิดไปยังทิวากร ภุชงค์ยัดปืนลูกโม่ของเชาใส่หลังเอว ส่วน 9 ม.ม.เก็บใส่ด้านในเสื้อกาวน์ พอล้วงมือกลับออกมาจากเสื้อกาวน์อีกที ก็มีซองบรรจุกระสุนปืนขนาด 9 ม.ม. สิบสี่นัดติดมาด้วย เจ้าของอู่ PV – Motor โยนของในมือข้ามอากาศมาให้พีภัทร นักฆ่าหนุ่มใช้มือซ้ายตวัดรับ ส่วนมือขวาชักปืนดำคู่ใจจากหลังเอวขึ้นมาปลดซองบรรจุกระสุนเก่าออก แล้วกระแทกซองใหม่เข้าไปแทนที่ ก่อนสไลด์ลูกเลื่อนหนึ่งทีเป็นอันเสร็จสิ้นพิธีพร้อมสรรพสำหรับการใช้งานได้ในพริบตา “ตอนแรกผมกะว่าจะแย่งกุญแจจากคุณและใช้รถคุณพาคุณหนูหลบหนีไป” พีภัทรพูด เดินถือปืนเข้าไปหาสองหนุ่มสาว“แต่ตอนนี้ผมคงไม่ต้องแย่งแล้วสินะ เอาล่ะ ผมคิดว่าได้เวลาที่เราจะไปกันจริงๆ แล้ว ขอกุญแจรถให้ผมด้วย” “พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกัน?” ทิวากรถาม ล้วงกุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกงมาส่งให้อย่างว่าง่าย ในแผนการที่วางเอาไว้ขณะเดินทางมาโรงพยาบาล พีภัทรคิดว่าเขาจะพารัมภาไปซ่อนตัวอยู่ที่โรงแรมเล็กๆ สักแห่งระหว่างเจรจาแลกตัวประกันกับเดโช แต่ภุชงค์ก็สร้างความประหลาดใจให้พีภัทรเมื่อกล่าวแทรกขึ้นว่า “ไปที่ห้องพักฉันสิ ฉันพักอยู่ที่รีสอร์ทกลิ่นเกสรชั้นซูเปอร์ เดอลุกซ์ ความเป็นส่วนตัวไม่ต้องห่วง สบายยังกะอยู่บ้านของตัวเอง” พีภัทรกับทิวากรเบิกตาโตหันขวับไปมองเป็นตาเดียว “นี่แกพักอยู่ที่นั่นเองเรอะ?” นักฆ่าหนุ่มเป็นคนถาม “อยู่นานหรือยัง?” “ตั้งแต่สามวันก่อน” เจ้าของอู่ PV – Motor ตอบ “ทำไมวะ?” “ผมเป็นผู้ดูแลรีสอร์ทแห่งนั้นเอง” ทิวากรพูด รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นหนึ่งในผู้รับผิดชอบการวางแผนลักพาตัวรัมภาไปโดยปริยาย “พนักงานทุกคนรู้จักผมและรู้จักคุณมิน พวกเราจะกลับไปที่นั่นไม่ได้อีกถ้าต้องการให้ทุกคนเข้าใจว่าคุณมินกำลังตกอยู่ในอันตราย” “แล้วจ๊อดกับโจ๊กพักที่ไหน?” พีภัทรรีบถาม สมองถักทอแผนการอย่างเร่งรีบ “พวกมันสองคนไปเปิดโรงแรมแยกอยู่ต่างหาก” ภุชงค์ตอบ ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้า “ตอนแรกจะให้มันมาพักอยู่ที่เดียวกัน แต่พอเห็นสภาพรีสอร์ทมันก็บอกว่าหรูเกินไป ขอไปนอนโรงแรมเน่าๆ ดีกว่า” “โรงแรมนั่นชื่ออะไร?” หนุ่มตี๋ถามบ้าง ภุชงค์ขมวดคิ้วครุ่นคิด “รู้สึกจะชื่อโรงแรมภูๆ อะไรสักอย่าง ไว้ถามไอ้สองตัวนั่นเองก็แล้วกัน” “โรงแรมภูนิล ใช่มั้ย?” ทิวากรพูดอย่างกระตือรือร้น นัยน์ตาเป็นประกาย “เอ้อ นั่นแหล่ะ โรงแรมภูนิล” ภุชงค์หัวเราะเบาๆ “ท่าทางคุณนี่อยากถูกจับตัวจริงแฮะ” “โรงแรมภูนิล เจ้าของแก่แล้ว ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่และที่สำคัญคือไม่น่าจะรู้จักผมกับคุณมินด้วย ” หนุ่มตี๋หันไปทางพีภัทร “ตามที่อั๊วเข้าใจ พวกเราจะอยู่ที่นั่นไม่นานใช่มั้ย?” นักฆ่าหนุ่มตอบ “ก็จนกว่าจะต่อรองกับเดโชเสร็จ” ทิวากรผงกศีรษะรับรู้และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อั๊วจะร่วมมือกับลื้อด้วย อั๊วจะช่วยเหลือลื้อทุกอย่างบอกมาเถอะ ขอแค่ระหว่างนี้ ปล่อยให้คุณมินอยู่ในความดูแลของอั๊ว อย่าให้เพื่อนหรือลูกน้องของเพื่อนลื้อมายุ่งกับคุณมินเด็ดขาด เข้าใจมั้ย?” “พวกผมมันเลวร้ายขนาดนั้นเลยเรอะคุณบอดี้การ์ด” ภุชงค์ประชด “ดูหนังมากไปรึเปล่า” ทิวากรยืนนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินคำสบประมาท “ตกลง ผมจะทำตามที่คุณขอ” พีภัทรเดินเข้าไปจ้องตาทิวากรจนจมูกแทบจะชนกัน “หวังว่าคุณคงตอบแทนความไว้ใจของผมอย่างคุ้มค่านะ” “แน่นอน” หนุ่มตี๋กระซิบ จ้องตาตอบนักฆ่าหนุ่มอย่างแน่วแน่ ทันใดนั้น เสียงเอี๊ยดอ๊าดก็ดังขึ้นเมื่อเปลเข็นติดล้อถูกเคลื่อนผ่านประตูเข้ามาในห้อง จ๊อดกับโจ๊กในมาดบุรุษพยาบาลหยุดเปลไว้ข้างร่างของเชา ก่อนที่โจ๊กจะเป็นฝ่ายก้มลงอุ้มเชาขึ้นมาวางบนเปล ให้จ๊อดรีบตลบผ้าสีขาวคลุมถึงหน้าผากอำพรางใบหน้าอย่างเข้าขากัน พีภัทรละสายตาจากภาพนั้น หันมาผงกศีรษะให้ภุชงค์กับทิวากร “ไปกันเถอะ” เขาพูด แล้วไม่กี่ต่อมา นายแพทย์กำมะลอก็เดินนำเปลเข็นที่สองบุรุษพยาบาลคุมหัวคุมท้ายออกมาจากประตูลิฟท์ ตามหลังด้วยสองหนุ่มกับอีกหนึ่งสาวที่ยังคงอยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล พวกเขาก้าวฉับๆ ผ่านโถงทางเดินใหญ่มาอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครสนใจพวกเขานัก รัมภาก้มหน้าก้มตาซุกใบหน้าอยู่กับแขนของทิวากรตามที่เขาบอกจนเหล่าพยาบาลจดจำไม่ได้เมื่อเดินผ่าน เธอไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างต่อจากนี้ แต่รัมภาเชื่อมั่นว่าชายหนุ่มในดวงใจต้องไม่ทำอะไรที่ผิดพลาดจนเกิดอันตรายแก่ตัวเธอแน่ เธอรู้สึกอบอุ่นใจมากที่สุดจนอธิบายไม่ได้เมื่อเขาให้สัญญาว่าจะคอยดูแลเธอตลอดไป เพียงเท่านั้นรัมภาก็พร้อมจะไปทุกที่และเผชิญทุกเรื่องราวตราบใดที่มีเขาอยู่ข้างกาย เธอไม่หวาดหวั่นอีกต่อไปแล้ว ++++++++ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 55 11:01:07 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 10:11:33

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อมาถึงบันไดอันสูงชันด้านหน้า เปลเข็นบรรทุกร่างเชาก็ถูกจ๊อดกับโจ๊กเข็นเลี้ยวไปตามทางลาดด้านข้างที่ทำไว้สำหรับเคลื่อนย้ายคนป่วย ส่วนภุชงค์ พีภัทร ทิวากรและรัมภาเดินลงบันไดมุ่งสู่ลานจอดรถมาด้วยกัน นาฬิกาบอกเวลาสิบโมงสี่สิบห้านาที ภายในลานจอดมีรถจอดอยู่แน่นขนัดไปหมด พวกเขาเดินเข้ามาในลานจอดรถครู่เดียว เปลเข็นของจ๊อดกับโจ๊กก็ปรากฏเข้ามาในคลองสายตาอีกครั้ง สองหนุ่มเพื่อนซี้เข็นเปลข้ามพื้นคอนกรีตเห็นแวบๆ อยู่ระหว่างหมู่รถที่จอดเรียงราย ทางซ้ายมืออย่างรวดเร็วเหมือนเด็กซนที่กำลังเล่นสนุกในสนามเด็กเล่น รถตู้สีดำของภุชงค์ปรากฏอยู่ในสายตาไม่ห่างไปนัก เจ้าของอู่ PV – Motor หันขวับกลับมาที่พีภัทรขณะเดินไปพลางถอดเสื้อกาวน์ไปว่า “แกจะให้คุณหนูคนนี้ไปกับแกหรือไปกับฉัน?” “คุณมินต้องไปกับอั๊ว” ทิวากรเป็นคนตอบ ภุชงค์หยุดเท้า เบนสายตาจากหนุ่มตี๋มามองเพื่อนรัก เสื้อกาวน์ถูกถอดออกมาพับห้อยไว้กับแขน เผยให้เห็นแผงอกล่ำสันภายใต้เสื้อที – เชิ้ตกับสายคาดปืนบริเวณใต้รักแร้ พีภัทรพยักหน้า “เดี๋ยวพาไปกับ....” แต่คำพูดของนักฆ่าหนุ่มก็ชะงักกลางอากาศเมื่อทอดสายตาตามเปลเข็นที่ไปหยุดข้างรถตู้ ประตูรถตู้ก็เลื่อนเปิดออกโดยที่สองหนุ่มปากร้ายยังไม่ทันได้แตะ และสิ่งที่ทำให้พีภัทรถึงกับนิ่งอึ้งตะลึงงันจนลืมสังเกตความผิดปกติรอบๆ ลานจอดรถในตอนนั้นก็คือร่างระหงของสุภาพสตรีกุหลาบแดงที่ก้าวเท้าลงมาบนพื้นคอนกรีต เธอยังคงอยู่ในชุดกระโปรงดำเหนือเข่ากับเสื้อแขนกุดสีครามเข้มตัวเดิมที่ใส่เมื่อเช้า แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือเธอไม่ได้ถูกมัดมือมัดเท้าอีกแล้วและขณะนี้เธอก็กำลังยืนคุยอะไรบางอย่างกับจ๊อดและโจ๊ก “นั่นพี่โรสนี่คะ!” รัมภาโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ ทิวากรรีบหันมาถามพีภัทรทันที “โรสมากับเพื่อนลื้อได้ยังไง?” “ผมไม่รู้” นักฆ่าหนุ่มตอบ หันมาทางภุชงค์อีกหนึ่งทอด “แกพาตัวผู้หญิงคนนั้นมาได้ไงวะ?” “ก็ฉันแอบเข้าไปที่บ้านพักหลังรีสอร์ทนั่น เจอผู้หญิงคนนั้นถูกมัดอยู่บนเตียง ฉันก็เลยช่วยมา” เจ้าของอู่ PV – Motor ตอบเสียงเรียบขณะชำเลืองมองโจ๊กที่กำลังชี้มือมาทางนี้และหญิงสาวผู้ถูกกล่าวถึงก็กำลังเขม้นตามองตามนิ้วที่ชี้มาพอดี ภุชงค์พบว่าสาวสวยคนนั้นรีบเดินข้ามลานจอดรถมาหาพวกเขาทันทีเมื่อเหลือบเห็นว่ามีนักฆ่าหนุ่มยืนอยู่ด้วย เจ้าของอู่ PV – Motor หันขวับกลับมาที่พีภัทรพลางยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อเห็นสีหน้าที่ผิดปกติอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนของเพื่อนรัก อะไรบางอย่างในสายตาที่คนทั้งคู่มองกันบอกให้ภุชงค์ทราบว่ากามเทพได้เล่นกลเอากับหนุ่มสาวคู่นี้มาได้พักใหญ่แล้ว แต่ท่าทางจะยังไม่มีฝ่ายใดรู้ตัว “คุณ...” ริสาพูดเมื่อเดินมาหยุดยืนเบื้องหน้าพีภัทร รัมภากับทิวากรเดินเข้าไปหาอย่างห่วงใย ริสาฝืนยิ้มให้คนทั้งสองเป็นเชิงว่าเธอปลอดภัยดี แล้วจึงพูดกับนักฆ่าหนุ่มต่อด้วยน้ำเสียงเสียใจ “...ฉันเพิ่งรู้ว่าแม่บุญธรรมของคุณถูกจับตัวมาทั้งที่เป็นเจ้าหญิงนิทรา ฉัน...” “ก็เธอบอกว่ารู้จักแกนี่หว่า” ภุชงค์ยกมือเกาศีรษะแกรกๆ เมื่อถูกเพื่อนหันมาขึงตาใส่ “ฉันก็เลยเล่าให้ฟังระหว่างไอ้โจ๊กขับรถมาที่นี่” “แล้วแกไปบ้านพักนั่นทำไมวะ ไอ้ชอน?” พีภัทรถาม กลั้นใจทำเมินเฉยต่อสุภาพสตรีกุหลาบแดงเหมือนไม่มีเธออยู่ตรงนั้น “หรือแกรู้ว่าฉันอยู่ที่นั่น?” “เออ ก็ไม่เชิงหรอก ถ้าพูดให้ถูกก็คือฉันรู้ว่ามอเตอร์ไซค์ของฉันอยู่ที่ไหนต่างหาก” ชายหนุ่มเจ้าของอู่แต่งรถซิ่งตอบพลางสังเกตเห็นว่า ตามช่องว่างระหว่างรถทุกๆ ด้านของลานจอดในขณะนี้ กำลังปรากฏร่างของชายฉกรรจ์เป็นจำนวนสิบกว่าคนทยอยเดินออกมาอย่างต้องการจะปิดล้อมพวกเขา “หมายความว่าแกแอบติดเครื่องสะกดรอยไว้งั้นสิ” นักฆ่าหนุ่มพูดพร้อมกับสังเกตพบความผิดปกติเช่นเดียวกัน สายตาของเขากราดกระทบท่อนเหล็กวาววับในมือขวาของบรรดาชายฉกรรจ์เหล่านั้น มันเป็นท่อนเหล็กแบบเดียวกับที่พวกของกบิลใช้ พีภัทรและภุชงค์รีบชักปืนออกมาถือในมือเตรียมพร้อมอย่างผู้ที่ผ่านสถานการณ์ไม่คาดฝันมาอย่างโชกโชน ก่อนที่พวกเขาทั้งห้าคนจะเขยิบเข้ามายืนรวมกลุ่มหันหลังชนกันโดยอัตโนมัติเมื่อกลุ่มคนไม่ทราบสังกัดกระจายกำลังโอบล้อมพวกเขาเป็นรูปวงกลม หัวไหล่ขวาของริสาแนบอยู่กับแขนซ้ายของพีภัทร เขาเลื่อนมือกุมมือเธอไว้อย่างไม่รู้ตัวขณะภุชงค์ผู้ยืนอยู่ทางไหล่ขวาพูดขึ้น “พวกไหนอีกวะเนี่ย ไอ้แบ๊ทแมน ออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ อย่าลืมอธิบายให้ฉันฟังด้วยนะว่าเรื่องทั้งหมดมันไปยังไงมายังไงกันแน่ บอกตรงๆ ว่าตอนนี้โรบินโคตรจะงงเลยว่ะ” “เออ แกก็มีเรื่องที่ต้องเคลียร์กับฉันอีกยาวเหมือนกัน โรบิน” พีภัทรตอบพลางแค่นยิ้ม เป็นจังหวะเดียวกับที่ทิวากรซึ่งยืนถัดจากภุชงค์และเป็นคนที่แผ่นหลังหันชนพีภัทรโดยตรงเอ่ยอย่างเครียดขรึมว่า “ถ้าเป็นพวกไอ้พ่อเลี้ยงกำธร อั๊วจะขอให้พวกมันปล่อยทุกคนไปเอง มันต้องการตัวอั๊วแค่คนเดียว คนอื่นๆ ไม่เกี่ยว” “แต่ว่าพี่หมิงไม่ผิดนี่คะ ลูกชายของเขามาหาเรื่องและเป็นฝ่ายทำร้ายพวกเราก่อน ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย!” รัมภาผู้ยืนถัดจากทิวากรและอยู่ข้างริสาส่งเสียงอย่างแตกตื่นเมื่อได้ยินว่าพี่หมิงของเธอจะเสียสละอยู่เผชิญหน้ากับคนถือท่อนเหล็กพวกนี้เพียงลำพัง “คนพวกนี้ไม่เคยใช้สมองหรอกจ้ะมิน ดีแต่ใช้กำลังกันก็เป็นเสียอย่างนี้” ริสากระซิบตอบก่อนบีบมือพีภัทรและหันมาเงยหน้าถาม “คุณมีอะไรจะพูดบ้างมั้ย?” “จะให้ผมพูดอะไรล่ะ” นักฆ่าหนุ่มตอบ ชำเลืองตามองเธอเล็กน้อยขณะวงล้อมด้านหน้าแหวกออกเหมือนเปิดทางให้ใครบางคนเดินเข้ามา “ก็เช่นทำยังไงถึงจะหนีออกไปจากพวกที่มันล้อมเราอยู่นี่ได้ อะไรอย่างนั้นน่ะ” สุภาพสตรีกุหลาบแดงเสียงขุ่น พีภัทรเพิ่งหลุบสายตาลงไปสังเกตพบว่ากำลังจับมือเธออยู่ขณะตอบ “งั้นก็ต้องรอดูก่อนว่าพวกมันต้องการอะไร” ริสากลั้นหายใจด้วยความหวาดหวั่น กระซิบถามอีกครั้งอย่างแผ่วเบาว่า “แล้วถ้าพวกมันต้องการตัวหมิงจริงๆ ล่ะ?” พีภัทรเงยหน้ามองวงล้อมที่เปิดออกเบื้องหน้า เสียงกระทบของไม้เท้าหัวมังกรที่เคาะพื้นดังมาเข้าหูเมื่อพ่อเลี้ยงกำธรก้าวเข้ามาในวงล้อมมนุษย์ที่เคลื่อนปิดลงอีกครั้งอย่างเงียบงัน แต่แฝงความดุดันอยู่ในที “อั๊วต้องการตัวคนที่มันฆ่าลูกชายอั๊ว ใครรู้ตัวว่าไม่เกี่ยว อั๊วให้เวลาหนีห้านาที ถ้าไม่ไปก็ช่วยไม่ได้” เจ้าพ่อจากเกาะคาประกาศกร้าว นัยน์ตาวาวโรจน์ สองมือวางอยู่บนหัวมังกรของไม้เท้าที่ตั้งอยู่ด้านหน้า ในขณะที่วงล้อมมนุษย์ด้านซ้ายมือเปิดโล่งเป็นทางอย่างเชื้อเชิญให้เดินออกไป พีภัทรปล่อยมือออกจากริสาและกระซิบตอบเธอ “ไม่เห็นยาก ถ้ามันต้องการตัวเพื่อนคุณ ก็ปล่อยตัวเพื่อนคุณไว้ที่นี่สิ” ในขณะที่ริสาและรัมภาได้แต่อ้าปากค้างในคำตอบเหมือนคนเห็นแก่ตัวของนักฆ่าหนุ่ม ทิวากรก็แค่นหัวเราะออกมาอย่างฝืดฝืน “ใช่ มันสมควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” จบคำ ทิวากรก็หมุนกายเดินอ้อมจากด้านหลังของพีภัทรมาหยุดยืนเบื้องหน้าพ่อเลี้ยงกำธรที่กัดฟันกรอดจนแก้มเต้นตุบๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เป็นเหตุให้บุตรชายของเขาเสียชีวิตไม่มีความสะทกสะท้านใดต่อการถูกล้อมกรอบชำระแค้นเลยแม้แต่นิดเดียว พีภัทรหันมากระซิบกับภุชงค์อย่างเยือกเย็นอีกครั้ง “เดี๋ยวแกพาตัวทุกคนล่วงหน้าไปก่อนนะ ฉันกับไอ้หมอนั่นจะตามไปทีหลัง” ริสาเอื้อมมือจับแขนและดึงให้เขาหันหน้ากลับไปหาเธออย่างคาดไม่ถึง “คุณจะทำอะไร?” สุภาพสตรีกุหลาบแดงถาม สองตาคมคายนั้นจ้องมองจนหัวใจของพีภัทรร้อนวูบขึ้นมาอย่างประหลาด “ก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ” นักฆ่าหนุ่มกำข้อมือของสุภาพสตรีกุหลาบแดงแน่น ดึงมือเธอออกจากแขนของเขาและพูดต่อไปอย่างไม่มีความลังเล “ถ้าคนพวกนี้มาเพื่อทวงแค้นให้กบิล ผมก็ต้องอยู่เพื่อรับผิดชอบด้วยเหมือนกัน เพราะผมเป็นคนยิง ไม่ใช่ทิวากร” นัยน์ตาของริสาทอประกายแห่งความดีใจวูบ แต่พีภัทรไม่เห็นเพราะมันเป็นขณะเดียวกับที่ภุชงค์กระซิบถามว่า “ไอ้พัต แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้ฉันอยู่ช่วย?” สีหน้าเจ้าของอู่ PV – Motor ที่พีภัทรหันไปเห็น เตือนให้นักฆ่าหนุ่มรำลึกถึงความห่วงใยในวัยเด็กที่พวกเขามีต่อกัน นักฆ่าหนุ่มผงกศีรษะบอกว่าเขาแน่ใจ ภุชงค์จึงสูดหายใจลึกและยัดสองปืนเก็บเข้าที่ พลันพีภัทรก็นึกได้ถึงมอเตอร์ไซค์ที่เขายืมของภุชงค์มาใช้งานชั่วคราว “เออ นี่กุญแจมอ’ไซค์แก ฉันจอดแอบอยู่ตรงลานด้านนอกข้างร้านขายดอกไม้ อย่าลืมเอาไปด้วย” นักฆ่าหนุ่มพูดหลังล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงและโยนกุญแจรถให้เพื่อน “ฉันจะขับรถหมอนั่นตามไป” พีภัทรพเยิดหน้าไปทางทิวากร “แกจะไว้ใจมันจริงๆ หรอ ไอ้พัต?” ภุชงค์ถามอย่างอดไม่ได้ เพราะในชีวิตนี้ นอกจากเขาแล้ว ภุชงค์ก็ไม่เคยเห็นพีภัทรไว้ใจใครถึงขั้นยอมเสี่ยงตายด้วยกันขนาดนี้มาก่อน “ฉันเชื่อสัญชาตญาณของฉันว่ะ ไอ้ชอน” พีภัทรพูดกับเพื่อนรักเป็นคำสุดท้าย เขาหมุนตัวมาที่สุภาพสตรีกุหลาบแดง จ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ “พาน้องคุณไปซะ ไปกับเพื่อนผม คุณคงรู้แล้วว่าสามารถไว้ใจพวกเขาได้” ริสาลำคอแห้งผาก เธออยากจะพูดอะไรออกมา แต่นาทีนั้นเสียงของเธอหายไปกับความสับสน จึงกลายเป็นเสียงของรัมภาที่มาแทนที่ “คุณเคยช่วยพวกเราเอาไว้ในคืนนั้น หนูจำได้” เด็กสาวหลบอยู่หลังไหล่ของพี่สาว เธอหันมองแผ่นหลังของทิวากรก่อนหันมาจ้องมองใบหน้าภายใต้หมวกแก็ปของพีภัทรด้วยความคาดหวังบางประการ “คุณเป็นคนดีใช่มั้ยคะ?”   ริมฝีปากของนักฆ่าหนุ่มบิดตัวเป็นรอยยิ้มเจือจาง เขาส่ายศีรษะช้าๆ “ไม่มีมนุษย์คนไหนบนโลกนี้จะบอกว่าตัวเองเป็นคนเลวหรอกครับ คุณหนู” ฉับพลันนั้น พ่อเลี้ยงกำธรคำรามขึ้น “ใกล้ครบห้านาทีแล้ว ใครไม่เกี่ยวรีบเดินออกไป นี่เป็นโอกาสสุดท้ายก่อนที่พวกลื้อจะได้รับลูกหลงไปด้วยทั้งที่ไม่มีความผิด” ภุชงค์หันมาพยักหน้ากับพีภัทร สองหนุ่มชกกำปั้นกันเบาๆ อย่างให้กำลังใจกันและกัน รถตู้สีดำแล่นพรืดมาจอดเอี๊ยดนอกวงล้อม ประตูเลื่อนเปิดออกโดยมือของจ๊อด ภุชงค์หันหลังขวับเดินตรงไปขึ้นรถ ตามหลังด้วยริสากับรัมภาที่ทุกๆ การเดินสองก้าว พวกเธอจะต้องเหลียวหน้ามองข้ามไหล่มาที่พีภัทรและทิวากรเสมอ เมื่อประตูรถตู้เลื่อนปิด สองสาวก็ยังเกาะขอบหน้าต่างมองเหตุการณ์ด้วยใจระทึก จนกระทั่งล้อรถหมุนวนกระชากพาหนะสีดำทรงสี่เหลี่ยมเคลื่อนออกไป พวกเธอก็ยังไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงใดบังเกิดขึ้นนอกจากวงล้อมมนุษย์ที่เคลื่อนปิดลงอีกครั้งและปิดบังสายตาของพวกเธอหมดสิ้น พีภัทรขยับเท้ามายืนข้างทิวากรเมื่อได้ยินเสียงรถตู้แล่นออกไปพ้นลานจอด “หวังว่าเพื่อนลื้อคงไว้ใจได้นะ” ทิวากรกระซิบในขณะที่สองตายังจับจ้องพ่อเลี้ยงกำธรเขม็ง นักฆ่าหนุ่มกระซิบตอบเสียงเรียบ “ตามแต่คุณจะคิดก็แล้วกัน” บรรยากาศในลานจอดรถร้อนระอุด้วยแสงแดดที่แผดลงมา เงาของพวกเขาทาบทับบนพื้นผสมรวมกันเป็นรูปทรงผิดเพี้ยน แต่ความร้อนระอุจากเปลวแดดก็ยังคุกรุ่นได้ไม่ถึงครึ่งของความตึงเครียดที่ลอยฟุ้งกลางอากาศจากบุคคลของทั้งสองฝ่ายในขณะนี้ พีภัทรยังถือปืนในมือขวา แต่เขาคิดว่าคงยังไม่ต้องใช้มันให้เป็นที่ตื่นตระหนกของชาวบ้านแถวนี้หรอก คนของพ่อเลี้ยงกำธรมีแค่เหล็กในมือ เจตนาคงมาเพื่อจับตัวทิวากรไปที่ไหนสักแห่ง แต่ต้องไม่ได้ตั้งใจมาก่อเหตุฆาตกรรมล้างแค้นที่นี่แน่ ดังนั้น ท่ามกลางสายตาแห่งความประหลาดใจของชายฉกรรจ์ผู้ถือเหล็ก พีภัทรก็ยัดปืนเก็บหลังเอวและกวาดตามองทุกคนด้วยสายตาเย็นยะเยียบ ยากต่อการอ่านความรู้สึกที่แท้จริง พ่อเลี้ยงกำธรถลึงตามองทิวากรอย่างอาฆาต ก่อนจะหันมาที่พีภัทรและเคาะไม้เท้าสามครั้งถามว่า “ลื้อเป็นใคร รู้มั้ยว่าการเลือกอยู่ที่นี่หมายความว่าอะไร?” “ไม่รู้หรอกครับพ่อเลี้ยง” นักฆ่าหนุ่มผุดยิ้มมุมปาก “ผมรู้เพียงแต่ว่าลูกชายพ่อเลี้ยงน่ะ ผมเป็นคนฆ่าเองกับมือ มีอะไรจะพูดอีกมั้ยครับ?” ดวงตาคู่นั้นที่ฝ้าฟางตามกาลเวลา แต่ทว่าความเฉียบขาดดุดันยังคงเต็มเปี่ยมเป็นประกายเดือดดาลเมื่อพ่อเลี้ยงกำธรผงกศีรษะเหมือนนกฮูก กวาดตามองพีภัทรตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วกระหวัดสายตากลับไปที่ทิวากรอีกครั้ง “ตอนแรกอั๊วนึกว่าลื้อปั้นน้ำเป็นตัวไปปล่อยข่าวลือว่าเพื่อนลื้อเป็นคนยิงลูกอั๊ว เพื่อที่จะได้ปัดสวะออกจากตัว” เจ้าพ่อจากเกาะคากระแทกไม้เท้าลงบนพื้นเปรี้ยงใหญ่ระบายอารมณ์ที่อัดแน่นในอก “แต่ตอนนี้อั๊วรู้แล้วว่าลื้อกับเพื่อนลื้อมันเป็นพวกหมาหมู่ ชอบรุมฆ่าคนไม่มีทางสู้ คนแบบนี้แถวถิ่นอั๊วไม่เรียกว่าลูกผู้ชายหรอก!” “ผมว่าพ่อเลี้ยงน่าจะคิดไตร่ตรองดูให้ดีๆ นะครับ กบิลไม่มีทางสู้ตรงไหน เล่นพาลูกน้องไปรุมผมเป็นสิบคน แถมตั้งใจยิงผมจนลูกสาวคนเล็กของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ได้รับลูกหลงอีก ผมก็ต้องป้องกันตัว และถ้าจะหาว่าพวกผมเป็นพวกหมาหมู่ แล้วที่พ่อเลี้ยงกำลังทำในตอนนี้คืออะไรครับ ผมสงสัยจริงว่าใครกันแน่ที่ไม่ใช่ลูกผู้ชาย” ทิวากรกำสองหมัดแน่นขณะพูด “กบิลเกือบทำให้คุณหนูต้องตาย ผมคิดว่าถ้าพ่อเลี้ยงอบรมสั่งสอนลูกชายให้ดีแต่แรก มันก็คงไม่โดนฆ่าตายแบบนี้หรอก” “หึ ปากดีให้ตลอดเถอะวะ ไอ้ตี๋” เสือเฒ่าขยับเท้าถอยหลัง ผงกศีรษะกับลูกน้องทีหนึ่งก่อนจะหันกลับมาที่สองหนุ่มตรงหน้าและกระแทกไม้เท้าแผดเสียงคำรามว่า “ลากตัวพวกมันกลับไปทรมานที่เรือนไม้งาม เดี๋ยวนี้!” บรรดาชายฉกรรจ์ผู้ถือเหล็กไม่ได้ตอบรับคำสั่งด้วยคำพูด แต่ตอบรับคำสั่งด้วยการตวัดท่อนเหล็กวูบวาบและพุ่งกระโจนเข้าใส่พีภัทรกับทิวากรทันที! สองหนุ่มหันหลังชนกันโดยอัตโนมัติเมื่อชายฉกรรจ์รอบกายโผเข้ามา พีภัทรก้มหัวหลบโยกตัวไปทางขวา ท่อนเหล็กหวดวูบผ่านไป เขาได้ทีเกร็งเท้าขวายืดตัวขึ้น ปล่อยหมัดขวาอัดเสยปลายคางเจ้าของเหล็กท่อนนั้นด้วยท่วงท่ายอเขาพระสุเมรุจนกระเด็นถอยไปชนพรรคพวกของมันพากันล้มระเนระนาดไปสองสามคน ในขณะเดียวกัน ทิวากรก็สะบัดขาเตะวูบเต็มก้านคอคนที่เข้ามาใกล้ตัวเขามากที่สุดด้วยท่าคาราเต้ที่เรียกว่าโยโกเกริเคอาเกะ ส่งร่างผู้ถูกเตะล้มฮวบลงไปฟุบบนพื้น ก่อนที่วินาทีต่อมาเขาจะใช้เท้าเดิมเตะตรงเข้าลิ้นปี่ศัตรูคนใหม่กระเด็นหงายหลังตามเพื่อนไปอย่างรวดเร็ว หากหนุ่มตี๋ยังคงเป็นนักกีฬาคาราเต้เหมือนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย คะแนนของเขาต้องได้ที่หนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย ในโลกแห่งความจริง การต่อสู้แบบตะลุมบอนส่วนใหญ่มักกินเวลาเพียงไม่นาน ดังนั้นพ่อเลี้ยงกำธรจึงรู้สึกใจไม่ดีเมื่อเห็นวงล้อมลูกน้องของตนทยอยกระเด็นกลับออกมาทีละคนๆ ราวกับแมลงปีกหักที่ถูกพายุหมุนพัดกระจาย สองหนุ่มผู้อยู่กลางวงล้อมรู้หลักที่จะระวังหลังให้กันเป็นอย่างดี พวกเขาหันหลังชนกันและหันหน้าเข้าหาศัตรูทุกวินาที ไม่เปิดโอกาสให้ศัตรูย่องเข้ามาเล่นงานทางด้านหลังได้เลย ด้วยว่าด้านหลังของทิวากรก็คือด้านหน้าของพีภัทร ด้านหลังของพีภัทรก็คือด้านหน้าของทิวากร และพวกเขาก็เคลื่อนเท้าหมุนวนตลอดเวลา ฝ่ายที่งุนงงจึงกลับกลาย เป็นลูกน้องของพ่อเลี้ยงกำธรที่ยิ่งมีจำนวนพรรคพวกลดน้อยลง ความเงอะๆ งะๆ ในการตัดสินใจบุกโจมตีก็มีมากขึ้นตามลำดับ ในที่สุด การตะลุมบอนก็ยุติลงในอีกสองสามนาทีต่อมาเท่านั้น ลูกน้องคนสุดท้ายในจำนวนยี่สิบสองคนของเจ้าพ่อจากเกาะคาล้มโครมลงด้วยหมัดซ้ายของพีภัทรที่กระแทกเต็มดั้งจมูกอันเป็นท่วงท่าที่มีนามว่าดับชวารา นักฆ่าหนุ่มจำได้ดีว่าสมัยชกมวยโชว์ฝรั่งในตอนเด็ก คนดูจะสะใจกับท่านี้มากเพราะมันเป็นการสวนกลับชนิดตาต่อตา ฟันต่อฟัน เมื่อคู่ชกปล่อยหมัดเข้ามาหมายใบหน้าของเขา พีภัทรจะเบี่ยงกายหลบและใช้มือขวาปัดหมัดของคู่ชกลง ก่อนจะสวนกลับด้วยหมัดซ้ายเต็มแรง คู่ชกจะหน้าหงายม้วนกายลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นเวทีท่ามกลางเสียงโห่ร้องจากกลุ่มคนดู “ฝีมือไม่เบานี่” เสียงทิวากรดังขึ้นข้างกายอย่างปราศจากความหวาดกลัว สลายภาพอดีตในดวงตาของพีภัทรทันที นักฆ่าหนุ่มยิ้มมุมปาก กวาดตามองบรรดาร่างที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นอย่างพอใจ ก่อนหันไปสบตาหนุ่มตี๋ “เช่นกัน” เขาพูด รอยยิ้มของทิวากรยังแขวนค้างบนใบหน้าขณะส่ายหน้าให้พีภัทรเป็นเชิงว่าไม่เท่าไหร่หรอก แต่ในใจจริงหนุ่มตี๋กำลังรู้สึกอิ่มเอิบในชัยชนะมากๆ วันนี้เป็นอีกวันที่เขาได้บรรลุความสามารถด้านคาราเต้ที่แท้จริงอีกหนึ่งขั้น ถึงแม้จะคว้าสายดำมาคาดเอวได้สำเร็จหลายปีแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยทำได้ใกล้เคียงกับแก่นแท้ของคาราเต้มากเท่านี้เลย หลังจากที่ถูกพีภัทรกระแทกเข่าใส่หน้าอกไปหนึ่งที ทิวากรก็รู้ตัวดีว่าจิตใจของเขาคลอนแคลนไม่ตั้งอยู่ในสมาธิมากเกินไปเพราะมัวห่วงหน้าพะวงหลังกับรัมภา ด้วยเหตุนั้น ในการต่อสู้กับลูกน้องของพ่อเลี้ยงกำธรเมื่อครู่ เขาจึงกำหนดจิตให้ว่างเปล่า คำนึงถึงเพียงสองสิ่งคือคู่ต่อสู้ตรงหน้ากับคำพร่ำสอนของอาจารย์ที่กล่าวถึงหลักการอิคเคน ฮิ ซัทสึที่แปลเป็นไทยว่าหลักการหนึ่งหมัดปลิดวิญญาณ มันคือการล้มคู่ต่อสู้ภายในหนึ่งหมัด เมื่อครู่ทิวากรแทบไม่เชื่อว่าเขาจะทำได้ เขาเห็นเป้าโจมตีบนร่างกายของคู่ต่อสู้ทุกคนชัดเจนดีเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นช่วงศีรษะ ใบหน้า ลำคอ หน้าอก ท้อง ไปจนถึงหัวเข่า ในสมองของเขาไร้ความกังวลใดๆ มารู้สึกตัวอีกที เบื้องหน้าก็เต็มไปด้วยร่างที่นอนทับกันระเกะระกะแล้ว พอหันมามองด้านหลัง ก็เห็นพีภัทรกำลังจัดการคู่ต่อสู้คนสุดท้ายพอดี พลันทิวากรก็นึกขึ้นได้ว่ายังเหลือพ่อเลี้ยงกำธรอยู่อีกทั้งคน เขาหันขวับชำเลืองไปทั่วลานจอดรถก็เห็นแผ่นหลังของพ่อเลี้ยงกำธรถือไม้เท้าวิ่งแบบไม่คิดชีวิตไปยังทิศที่รถสัญชาติยุโรปคันหนึ่งจอดอยู่ แต่จากสังขารที่ล่วงเลยและการกินดีอยู่ดีที่สร้างอุปสรรคตามไขข้อก็ทำให้การวิ่งสุดตัวของเจ้าพ่อ คือการก้าวเท้ายาวๆ ของคนหนุ่มเท่านั้น พีภัทรกับทิวากรเดินตามหลังพ่อเลี้ยงกำธรไปอย่างไม่ร้อนใจนัก “อั๊วกำลังคิดว่าอาจจะใช้ประโยชน์จากเขาได้ถ้าเอาตัวเขาไปกับเราด้วย” ทิวากรพูด สองคิ้วขมวดครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พีภัทรถาม “ประโยชน์อะไร?” “ประโยชน์ในด้านกำลังคน” ทิวากรตอบ ยกมือปาดเหงื่อที่ข้างแก้ม “และเพื่อการตลบหลัง ถ้าจำเป็น” ถึงนักฆ่าหนุ่มจะยังไม่เข้าใจนักว่าทิวากรกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ในแววตาและน้ำเสียงนั้นก็ทำให้เขาอดถามออกมาไม่ได้ “คุณเชื่อแล้วสินะว่าพ่อคุณจับตัวแม่บุญธรรมของผมมาจริงๆ?” “อั๊วเชื่อว่าพ่ออั๊วต้องมีเหตุผลรองรับที่เหมาะสมถึงทำอย่างนั้น บางทีเขาอาจจะถูกเดโชขู่หรือบบังคับก็ได้” ทิวากรตอบโดยเรียกผู้มีศักดิ์เป็นแปะว่าเดโชอย่างเต็มปากเต็มคำ “แล้วไม่กลัวว่าผมจะฆ่าพ่อคุณหรือไง?” พีภัทรถามต่อเสียงเรียบขณะพ่อเลี้ยงกำธรเหลียวมองข้ามไหล่มาเห็นพวกเขาจึงรีบเร่งฝีเท้า ‘วิ่ง’ ไปข้างหน้าเร็วขึ้น ทิวากรผุดยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า เขาหันขวับมองผู้ถามแวบหนึ่งก่อนกล่าวตอบ “เท่าที่เห็น ลื้อก็เป็นคนมีเหตุผลไม่ได้เลวร้ายอย่างที่อั๊วเคยคิดเท่าไหร่ อั๊วมั่นใจว่าลื้อต้องไม่ฆ่าพ่ออั๊วแน่ถ้าได้ฟังเหตุผลของเขา พ่ออั๊วเป็นคนมีเหตุผลเสมอ” “ก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่คุณพูดก็แล้วกัน” นักฆ่าหนุ่มกล่าว สองตาจ้องมองพ่อเลี้ยงกำธรวิ่งไปถึงข้างตัวรถและดึงประตูฝั่งผู้โดยสารเปิดออก หากย้อนเวลาไปสักสิบปีก่อน เจ้าพ่อจากเกาะคาคงขับรถหนีไปแล้ว แต่ในตอนนี้ ตอนที่ประสาทการควบคุมเสื่อมโทรมลงทั้งดวงตาและสองเท้า การนั่งกุมพวงมาลัยขณะรถแล่นไปบนถนนสำหรับพ่อเลี้ยงกำธรก็คือการฆ่าตัวตายดีๆ นี่เอง ดังนั้น เสือเฒ่าแห่งเกาะคาจึงเปิดช่องเก็บของหน้ารถหยิบปืนลูกโม่ออกมาบรรจุกระสุนด้วยมืออันสั่นเทาจากความตระหนกผสมเหนื่อยหอบ เขาได้แต่พร่ำด่าตัวเองที่ประมาทอย่างไม่น่าให้อภัย ติดว่าพวกไอ้ตี๋นั่นเห็นฝั่งเขาคนเยอะจะมืออ่อนตรีนอ่อนยอมให้จับตัวมาแต่โดยดีจึงไม่ได้สั่งให้ลูกน้องลากปืนมาด้วย ที่ไหนได้ พวกมันมีแค่สองคนกลับจัดการคนยี่สิบสองคนของเขาได้ในพริบตา “ห่านเอ๊ย!” พ่อเลี้ยงกำธรสบถเมื่อมือสั่นจนใส่ลูกกระสุนไม่ลงลูกโม่ ลูกกระสุนกระเด็นตกกระทบเบาะแล้วกลิ้งออกมาตกบนพื้นนอกรถ มันกลิ้งมาหยุดอยู่ที่ปลายเท้าของสองหนุ่มโดยที่พ่อเลี้ยงกำธรไม่เห็นและไม่รู้ตัว ในลูกโม่เพิ่งบรรจุกระสุนลงไปได้เพียงสามลูกเท่านั้น พ่อเลี้ยงกำธรไม่สนใจลูกกระสุนที่ตกหล่น เขาหยิบลูกใหม่จากในกล่องมาใส่ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงของทิวากรกระแอมขึ้นก่อนกล่าวว่า “ให้ช่วยมั้ยครับพ่อเลี้ยง?” เสือเฒ่าชะงักกึก ตัดสินใจเสี่ยงดวงเหวี่ยงลูกโม่กลับเข้าที่และหมุนตัวกลับหลังหัน สอดนิ้วเข้าโกร่งไก พีภัทรยิ้มมุมปาก ตวัดมือเพียงทีเดียว ปืนในมือของพ่อเลี้ยงกำธรก็มาอยู่ในมือของเขาอย่างง่ายดาย ทิวากรเอื้อมมือหยิบไม้เท้าหัวมังกรของเจ้าพ่อแห่งเกาะคาขึ้นมาถือขณะเจ้าของไม้เท้าผงะหงายหลังผึ่งเข้าไปในรถด้วยความตื่นกลัว “ใจเย็นๆ ครับพ่อเลี้ยง พวกเราไม่ทำอันตรายพ่อเลี้ยงหรอก” ทิวากรพูดอีกครั้งพร้อมกับยื่นไม้เท้าส่งคืนให้เจ้าของอย่างนุ่มนวล “แต่ถ้าพ่อเลี้ยงยังอยากกลับเกาะคาโดยมีอวัยวะครบสามสิบสองประการ กรุณามากับพวกผมด้วยครับ”   ----------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 55 11:04:25 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 10:13:27

ความคิดเห็นที่ 3 ยอดเยี่ยม  บู้ซะใจค่ะ ฮาความลนลานของพ่อเลี้ยง และความขี้โม้ของหนุ่มลูกครึ่ง แอบมีโรแมนติกนิดๆ ระหว่างรัมภากับทิวากรนะคะ จะรอบทโรแมนติกของพระ-นาง คู่เอกค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 12:27:24

ความคิดเห็นที่ 4 แหม ช่วงกลางๆ ลุ้นแทบแย่ ดีที่มีตัวช่วยโผล่มาพอดี ช่วงท้ายกลายเป็นคู่หูกันอีกครั้ง แต่ก็คงระแวงกันเองไปด้วย ทั้งช่วนกัน สู้กันไปด้วย ต้องลุ้นตลอด จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 13:00:27

ความคิดเห็นที่ 5 จัดเต็มเวอร์ชั้นครึ่งแรก สุดๆๆ ที่นี่ก็รอครึ่งหลังสินะ อิอิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 16:31:33

ความคิดเห็นที่ 6 ฮู่ววว ลุ้นจนเหนื่อยตาม ทั้งพีภัทร ทั้งอาหมิง จินตนาการตามจนเหนื่อย เหมือนตัวเองไปยืนอยู่ในวงด้วย (กระซิบบอกเบา ๆ ชีวิตจริงอิชั้นก็คุ้นเคยทั้งมวยไทย และคาราเต้ด้วยล่ะ แต่แค่อย่างแรกที่เคยฝึกมาบ้าง อย่างหลังนี่ไม่ได้ฝึกด้วยตัวเอง แค่่คลุกวงในกับชาวสวิสและเยอรมันที่ฝึกอยู่ในขั้นสายดำและน้ำตาลเท่านั้นเองค่ะ ฮี่ ๆ) เม้าท์เยอะละ ขอทำหน้าที่บ้าง --- เวทมนต์ >> อิชั้นคุ้น ๆ ว่ามันสะกดด้วย “ตร์“ นะคะ แอบไม่แน่ใจ แหะ ๆ ส่วนคำผิดมีดังนี้ค่ะ “เลวร้ายขนานนั้น“ >> คิดว่าคุณทะเลฯพิมพ์เพลิน “ขนาดนั้น“ หรือเปล่าคะ “ร่างระหงของสุภาพสตรีกุหลาบแดงที่ก้าวเท้าลงมาบนพื้นคอนกรีค“ >> พลาดแป้นแน่ ๆ “คอนกรีต“ “กลุ่มคนไม่ทราบสังกัดกระจายกาลัง“ >> อันนี้ไม่แน่ใจค่ะ เพราะอิชั้นใช้แอพอ่านผ่านแท็บเล็ตกะมือถือ แต่มันตัดคำไว้คนละบรรทัดแบบนี้ “กา-ลัง“ แอบไม่มั่นใจ สุดท้ายมีครั้งหนึ่ง ชื่อของนางเอก “ริสา“ มี ร เรือ ตามหลังมาด้วยอีกตัว “นัยน์ตาของริสารทอประกาย..“ อันนี้อิชั้นไม่แน่ใจว่า พลาดแป้น หรือลบข้อความเก่าไม่หมด แหะ ๆ ด้วยความเคารพค่ะ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 20:07:10

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 20:18:02

ความคิดเห็นที่ 8  พีภัทร เหมือนพี่เลยอ่ะ . . ชอบใส่หมวก สะพายเป้ . . . ต่างกันที่ กระเป๋าพี่ไม่มีปืน . . มีแต่ขนม . . . เนื้อหาเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ อ่ะ น้องทะเล เส้นเล็กต้มยำชามนี้ . . ยกให้โลดเลยจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 20:49:47

ความคิดเห็นที่ 9 มันออกหวาน มากกว่าเผ็ดอ่ะ   ต้มยำชามนี้ เพราะฉะนั้น เอา     ไปหนึ่งดวง แล้วก็รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 15:09:16

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจบตอนแล้วต้องถอนใจเฮือกใหญ่ ลุ้นดีจริงๆค่ะคุณทะเลเดือดฯ จากคุณ : ซาฟียะห์ (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 16:44:08

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นตอนที่เข้นข้นและสนุก ทิวากร นี่ไม่ใช่เล่นเลย เรียกว่าไล่หลังพระเอกเรามาตลอด จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 05:06:39

ความคิดเห็นที่ 12 บู๊สุดๆ รอเดโชปะทะสองคู่หูเฉพาะกิจ จากคุณ : โรบิน FC (สะเก็ดดาวเสาร์) เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 07:55:57

ความคิดเห็นที่ 13 “เอาชีวิตของผมเป็นประกันได้เลย” ^____^ แมนมากๆ ถ้าในชีวิตจริงมีแบบเน้สักคนก็น่าจะดีเนอะ ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 09:39:57

ความคิดเห็นที่ 14 แวะมาส่งกำลังใจจ้า  บทนี้มามาดร็อคสมชื่อเลยจริงๆ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 21:16:43