ความคิดเห็นที่ 1 สายลมเย็นยะเยือก สัมผัสผิวผมราวกับจงใจ ผมสะดุ้งตื่นพบว่าตัวเองยังคงนอนจมอยู่กับเศษอาหารเก่าๆของตัวเอง รอบกายผมยังคงมืดสนิท ผมหนาว หนาวจนปวดเข้าไปในกระดูก    นี่ผมหลับไปนานเท่าไรนะ “ดูสภาพตัวเองเข้าสิ ทุเรศชะมัด” เสียงทุ้มต่ำ เย็นเฉียบดังขึ้นมาจากความมืดด้านหน้าของผม ผมเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มในชุดสีดำ ก้าวออกมาจากเงามืด “หมอนี่ใคร”ผมคิดในใจทั้งๆที่ในหัวยังปวดหนึบๆ   ผมมองไล่ไปตั้งแต่รองเท้าหนังสีดำมันวาวของเขา ขึ้นไปถึงกางเกง ยีนส์ สีดำสนิท ที่ดูดีเมื่อเข้าคู่กับ เสื้อคอจีนแขนยาวสีดำ ที่มีชายยาวลงมาจนถึงเข่าของเขา ชายหนุ่มตรงหน้า สะบัดปลายผมที่ยาวสยายจรดกลางหลังของตัวเอง ก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนส้นเท้าต่อหน้าผม “ขอโทษทีนะคุณ ช่วยไปไกลๆผม ก่อนที่ผมจะทำให้ชุดหรูๆของคุณ จะสกปรกเถอะ” ผมไล่เขาเสียงแหบแห้ง   แต่เขากลับส่งยิ้มให้ผม “น่าสมเพช .. คุณไม่รู้หรือไง ไม่ว่าคุณจะทำตัวอนาถแค่ไหน เธอก็ไม่มีวันรู้หรอก” ผมเงยหน้าขึ้นมองเขางงๆ “ . คุณว่าอะไรนะ” “ผมหมายถึง  ‘ครีม’ ป่านนี้เค้าคงกำลังหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น โดยไม่ได้มีคุณอยู่ในสมองเลยสักนิด ไงล่ะ” ผมใจหายวูบ หมอนี่เป็นใคร เรื่องของผมกับครีม ไม่ควรมีใครรู้ ผมพยายามตั้งสติ เขารู้เรื่องของเรามากแค่ไหนนะ “คุณพูดอะไร อย่ามายุ่งกับผมดีกว่า” ผมแกล้งเฉไฉ เขาหัวเราะเสียงกังวาน “คุณไม่รู้จริงๆเหรอ แล้วเสียงครวญคราง เสียงพร่ำรัก ที่ยังดังก้องอยู่ในหัวคุณนั่นล่ะ เป็นเสียงของใครกัน” ผมมองเขาตาขวาง   “หึ ตลกละ คุณจะมาได้ยินเสียงในหัวผมได้ไง บ้าหรือเปล่า!” พูดกระแทกเสียงใส่เขา ก่อนจะลากตัวเองออกจากตรงนั้น “ ..เราเป็นของกันและกัน ..  งั้นเหรอ” เขาพูดพลางดัดเสียงเล็กๆ น่ารังเกียจ “คุณเชื่อประโยคนั้นได้ยังไงกัน เธอไม่มีวันเป็นของคุณ คุณเองก็รู้อยู่แก่ใจ” ผมหยุดเดินทันที  จากความหวาดระแวงเปลี่ยนเป็นความโกรธ เมื่อโดนจี้ใจดำ ผมหันไปประจันหน้ากับเขา “เธอรักผมโว้ย ไม่รู้อะไรแล้วอย่ามา:-)ดีกว่า !!!” ผมตะโกนใส่เขา ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ชายคนนั้นกลับแสยะยิ้มที่น่ารังเกียจมากขึ้น "คุณเชื่อจริงๆเหรอว่าเธอรักคุณ บ้าหรือเปล่า ถ้าเธอรักคุณจริง เธอก็คงไม่นอนกับผู้ชายคนอื่น” “ผมบอกให้คุณหยุด พูด !!” ผมตะโกนใส่หน้าชายที่ผมไม่รู้ที่มา พลางพยายามกระชากคอเสื้อของเขา   แต่แปลก ทั้งๆที่เขาอยู่ห่างจากผมเพียงแค่ช่วงเอื้อมมือ แต่ผมก็ไม่สามารถสัมผัสเขาได้ ริมฝีปากบางเฉียบ ยังคงระบายไปด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ และถ้อยคำ ที่บาดหัวใจผม “คุณก็ได้ยินใช่มั้ยล่ะ!  เสียงพร่ำบอก ว่าหล่อนรักเค้า เห็นภาพเลยล่ะสิ! ร่างเปลือยเปล่าของเขาสองคน ที่สัมผัสกันด้วยความรัก เวลาที่หล่อนกอดเค้าแน่น เวลาที่เค้าสองคน ร่วมเป็นเหมือนคนๆเดียวกัน !” “พอเสียที !!!” “ทุกจังหวะการเคลื่อนไหว หล่อนสบตาเค้า โอบกอดเค้า จูบเค้า รักกับเค้า ! เกือบจะเหมือนกับที่คุณเคยทำ แต่สิ่งที่มันต่างกัน ก็คือ หล่อนรักเค้า  !  เค้ารักหล่อน  ! ทั้งสองคนรักกัน !” “หยุดพูดเสียที!!!” “หล่อนไม่ได้รักคุณหรอก !  มันเป็นแค่ความใคร่ คุณก็รู้ดีแก่ใจ สิ่งที่คุณกับหล่อนมีให้กัน มันก็เป็นแค่ตันหา แค่ไฟราคะ ! เมื่อมันลุกโชนขึ้นมาได้ สักวันมันก็จะต้องมอดดับไป ไม่เหมือนความรักที่หล่อนมีให้กับเค้า ที่จะไม่มีวันเลือนหายไป !” “ม่ายยยยยยยยยยย   !!!!!” ผมสะอื้นไห้อยู่พื้นอย่างคนไร้เรี่ยวแรง และหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ผมรู้ว่าทุกคำพูดที่ชายคนนี้เอ่ยมา ไม่มีคำใดผิดไปจากความเป็นจริงเลย มันคือความจริงที่ผมพยายามมองผ่านมันไป มันคือความจริงที่ผมพยายามหลอกตัวเองมาเสมอว่า สักวัน ผมอาจจะเป็นชายคนเดียว ที่ได้รับความรักจากเธอก็ได้ "หึ  หน้าโง่ ! หวังอะไรโง่ๆ !” ชายชุดดำ สบถออกมา ราวกับจะได้ยินความคิดในใจของผม “ใช่ผมรู้คุณรักเค้า ความรักที่คุณมอบให้หล่อน คือทั้งหมดของหัวใจของคุณ แล้วสิ่งที่คุณได้กลับมาคืออะไร .. คือการคงอยู่อย่างไร้ตัวตน? ..คือการที่ต้องอดทนรับรู้เรื่องของหล่อนกับเขา ด้วยความทรมาน จำกัดตัวเองอยู่ในมุมมืดเพียงลำพัง โดดเดี่ยว และเหน็บหนาวนะหรือ ?” เสียงของเขาเย็นยะเยือก    ผมเริ่มสั่นสะท้านด้วยความหนาว และความเจ็บปวดราวกับว่า ทุกคำพูดของเขา กรีดลึกเข้าไปในหัวใจ และร่างกายของผม   บรรยากาศรอบกายปั่นป่วนอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลีบ เล็ก และไร้ค่ามากขึ้น ในขณะที่ชายชุดดำตรงหน้า กลับดูยิ่งใหญ่ มีพลัง มีอำนาจที่น่ากลัว ผมรู้สึกเหมือน เป็นเพียงสิ่งไร้ค่าเล็กๆเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ผมหนาวสั่น สะท้านด้วยแรงสะอื้น และความทุกข์ทรมานที่เกาะกินหัวใจของผม จนแทบจะหายใจไม่ออก ชายชุดดำมองตรงมาที่ผม กระชากแขนผม ผมรู้สึกถึงความเย็นเยือกจากที่แล่น จากมือทรงพลัง ตรงเข้าจับขั้วหัวใจผม เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน และเปี่ยมไปด้วยอำนาจ “ลืมตาขึ้นมาสิเจ้ามนุษย์โง่ เปิดตาโง่ๆของแกขึ้นมา แล้ว เปลี่ยนความรักอัปรีย์ของแกให้เป็นความโกรธ ความเกลียด เกลียด เกลียดหล่อนเสีย สาปแช่งหล่อนเสีย กระชากหล่อนให้ร่วงหล่นลงมาในขุมนรก ให้หล่อนได้รู้รสความทรมานอย่างที่แกรู้สึก ฆ่าหล่อน . ให้หล่อนเป็นเครื่องสังเวยความรักโง่ๆของแก จงร่ำร้องหาเรา มนุษย์ จงคร่ำครวญหาเรา แล้วเราจะมา ..” ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง ในหัวยังคงปวดหนึบด้วยฤทธิ์ แอลกอฮอลล์ ผมนั่ง งง อยู่บนเตียง พยายามเรียบเรียงความคิด อันไหนคือเรื่องจริง อันไหนคือความฝัน แต่ในหัวของผม วนเวียนคิดถึงแค่เรื่องเดียว ถึงแม้ผมอยากจะลืมมัน แต่ฝันร้ายไม่เคยจางหายจากไปได้ง่ายๆ ความจริงเรื่องครีม ยังคงหลอกหลอนอยู่ในหัวใจผม แค่คิด ขอบตาผมก็ร้อนผ่าว ผมปล่อยให้น้ำนัยน์ตามันไหล ดื่มด่ำกับความเจ็บปวดที่มันแผ่ซ่านอยู่ในหัวใจ ผมรู้ว่าผมควรจะทำอย่างไร คนเรารู้จักเหตุผล รู้ผิดชอบชั่วดีอยู่กับตัวเองเสมอ แต่หลายครั้งที่เราเลือกที่จะทำในสิ่งตรงกันข้าม บ่อยครั้งที่เราเลือกทำตามหัวใจของตัวเอง   ผมปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเจ็บปวดจนสาสมใจ เนิ่นนาน กว่าผมจะโทรหาเธอในที่สุด       เสียงรอสายจากเครื่องของเธอ ดังอยู่ชั่วกัปชั่วกัลป์ ในความรู้สึกของผม ผมรอจนสัญญาณมันขาดหายไป “ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์!” ผมคำรามกับตัวเอง ผมห้ามตัวเองไม่ให้คิดไม่ได้  เธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอทำลังทำอะไร? ป่านนี้ เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ผมเฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนี้ ในขณะที่ใช้หัวตัวเองโขกกับกำแพงตามจังหวะความคิด เพื่อบรรเทาความทุกข์ทรมานในหัวใจ “เธอ  กำ  ลัง  ทำ  อะ  ไร  อยู่  ???” ความเจ็บภายนอก ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดภายในหัวใจได้บ้างเหมือนกัน แล้ว เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ผมมองเบอร์พร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบ เป็นเธอนั่นเอง ผมหายใจเข้าลึกๆ พยายามทดสอบเสียงตัวเองก่อนว่า ฟังดูเป็นยังไงบ้าง ก่อนจะกดรับสายเธอ “ครับ” “ว่าไงคะ” เธอตอบกลับมาน้ำเสียงสดใส “ผม เอ่อ” พอถึงเวลาผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี “เที่ยวสนุกไหม?” ผมถามเรื่อยเปื่อย “ไม่สนุกหรอก ครีมอยากมาเที่ยวกับเทนมากกว่า เอาไว้เราค่อยมาเที่ยวด้วยกันสองคนนะคะ” เธอพูดน้ำเสียงเอาใจ แต่ถ้าเธอรู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร เธอคงจะไม่พูดแบบนี้ออกมา “เทนคะ?” เธอเรียกผม เมื่อเห็นว่าผมเงียบไป “ครับ ผมก็อยากไปเที่ยวกับครีมเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้เป็นผมที่อยู่กับครีมตอนนี้ ผมคิดถึงครีมมากนะครับ” เธอหัวเราะเบาๆ มาตามสาย “ครีมก็คิดถึงเทนมากเหมือนกันค่ะ” ผมกัดฟันนิ่ง ความรู้สึกต่อต้านอย่างรุนแรง เผาผลาญอยู่ในหัวใจผม ผมอยากตะโกนใส่เธอ อยากต่อว่าเธอ อยากให้เธอเสียใจเหมือนอย่างที่ผมรู้สึก แต่ผมก็ต้องกล้ำกลืนมันเอาไว้ เพราะผมรู้ หากเพียงผมพูดอะไรออกไป เรื่องระหว่างเราก็คงจะจบ ผมเคยให้สัญญากับเธอเอาไว้ ว่าผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องระหว่างเธอกับเขาคนนั้นเด็ดขาด และถ้าหากวันไหน ผมไม่สามารถทำตามสัญญานั้นได้ วันนั้นคือวันที่เรื่องของเราจะจบลง จะไม่มีคำว่าเรา ระหว่างผมและเธออีกต่อไป     และผมเอง ก็รู้ตัวดีว่า ผมยังไม่พร้อมที่จะเสียเธอไป ผมเกือบจะทำสำเร็จแล้ว ถ้าหากไม่ได้ยินเสียงใครคนนั้นมาตามสาย “ครีมจ๋า ไหนบอกว่าจะมาอาบน้ำด้วยกันไงครับ รีบๆตามเข้ามาสิ” มันเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจผม เหมือนมีคนมาฉุดกระชากผมจากโลกแห่งความฝัน มาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เหมือนใครบางคนต้องการจะทำให้ผมสำนึก ว่าเขาคือคนในชีวิตจริงของเธอ และผมเป็นแค่เหลือบไร เศษฝุ่นเล็กๆ ที่โดนพัดผ่านเข้ามาในชีวิตเธอเท่านั้น “แค่นี้ก่อนนะคะเทนครีมต้องวางสายแล้ว” น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบ สติของผมเริ่มเลอะเลือน ความโมโหแล่นเข้าครอบงำผมอีกครั้ง “นี่นี่พวกคุณ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วยังไม่อิ่มกันอีกเหรอ” “เทนว่าอะไรนะคะ?” น้ำเสียงเธอตระหนก เห็นได้ชัดว่าเธอไม่รู้เรื่องโทรศัพท์เมื่อคืนนี้ “คุณได้ยินผมแล้วนี่ ทำไมนอนกับเค้าแล้วมันสยิว มันถึงใจมากนักหรือไง ถึงทำได้ไม่รู้จักจบ รู้จักพอแบบนี้” ผมเค้นเสียงใส่เธอ ผมรู้ว่าคำพูดของผมจะทำให้เธอโกรธ และนั่นก็คือสิ่งที่ผมหวัง ผมอยากจะว่าให้เธอได้เสียใจเสียบ้าง ทำไมต้องมีแค่ผมคนเดียว ที่ต้องเจ็บปวดเจียนตายแบบนี้ เสียงเธอเงียบไป ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ผมคิดว่า เธอคงหวังว่าจะไม่ได้ยินอะไรแบบนั้นออกมาจากปากผม   ผมนิ่งเงียบ เพื่อรอการตอบรับจากเธอ เธอคงจะโมโห และด่าว่าผมแรงๆอย่างที่ผมทำแต่เปล่า ผมยินแค่เสียงสะอื้นจากเธอ “เทน เทนก็รู้ว่าครีมไม่มีทางเลือก ครีมอยากให้เป็นเทนนะคะ แต่เทนก็รู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้” “แต่ผมไม่เข้าใจ ไหนคุณบอกว่ารักผมแคร์ผม แล้วทำไมคุณถึงได้ยังนอนกับเค้าได้อยู่ ครีมตั้งแต่วันที่ผมมีคุณ ผมก็ไม่เคยรักใครได้อีกแล้วนอกจากคุณ แล้วคุณล่ะ คุณไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับผมหรอกหรือ” ผมตัดพ้อเธอน้ำเสียงแหบพร่า กลั้นน้ำตาไม่อยู่ “แต่ครีมก็บอกคุณแล้วนี่คะว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ครีมก็มีเค้าอยู่แล้ว คุณก็รู้ แล้วเรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะพึ่งเกิดขึ้นมาครั้งแรก ครีมมีเค้ามาตั้งนานแล้ว ก่อนที่คุณจะเข้ามา คุณไม่เข้าใจหรอก” “แต่ผมก็บอกครีมไปแล้ว ว่าผมพร้อมที่จะดูแลครีม ผมรักครีม ทำไมครีมไม่ยอมทิ้งเค้าแล้วมาอยู่กับผม เป็นเพราะผม ไม่ได้มีอะไรดีพอ ที่จะเทียบกับเค้าได้เลยใช่ไหม ผมรู้ ผมคงจะให้ทุกอย่างกับครีม เหมือนที่เค้าให้ครีมไม่ได้ แต่ว่าผมรักครีม รักมากที่สุด มากกว่าใครๆในโลกนี้เลยนะ” “เรี่องนั้นมันไม่ได้เกี่ยวกันหรอกนะเทน ครีมบอกเทนไปตั้งหลายครั้งแล้ว” “บอกแล้วยังไง คุณบอกความจริงกับผมมาก็ได้ ว่าคุณทิ้งเค้าไม่ได้ เพราะว่าคุณรักเค้า รักเค้ามากกว่าที่คุณรักผม คุณถึงทิ้งเค้าไม่ได้ คุณรักเค้า คุณขาดเค้าไม่ได้” เสียงปลายสายเงียบไป ผมนิ่งรอ ด้วยใจสั่นระทึก ความเงียบมันคอยกัดกินหัวใจผมอยู่เสมอ ผมจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามเธอก่อน “ครีม  ทำไมเงียบไปล่ะ?” “เทน ตลอดเวลา ที่คุณเคยบอกว่าเข้าใจครีม ความจริงแล้วเทนไม่เคยเข้าใจอะไรครีมเลย ไม่เคยเข้าใจกันเลย แค่นี้ครีมยังทำเลวไม่พออีกใช่ไหมคะ?” น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวด และไม่รอที่จะรับฟังคำตอบจากผม สัญญาณจากเธอขาดหายไปทันที ผมกดหาเธออย่างบ้าระห่ำ หากแต่เธอได้ปิดมือถือหนีไปแล้ว ผมทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น ก่อนจะนอนขดตัวอยู่ตรงนั้นด้วยความเจ็บปวด   และทรมาน คำพูดสุดท้ายของเธอยังคงก้องอยู่ในหัวของผม “แค่นี้ครีมยังเลวไม่พอใช่ไหม?” ผมไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งที่ผมกับเธอได้ทำลงไปเป็นสิ่งที่เลวร้าย ทุกท่วงทำนองของมัน เต็มไปด้วยความรักล้นหลาม ละมุนละไม ผมกับเธอก็แค่เจอกันช้าไปเท่านั้น ถ้าเพียงไม่มีผู้ชายคนนั้น เธอก็จะกลายเป็นของผม เป็นของผมเพียงคนเดียว ผมกอดตัวเองบนความว่างเปล่า รู้สึกราวกับจิตวิญญาณของผมจะเลือนหายไปกลายเป็นอากาศธาตุ ผมไม่เคยมีตัวตนอยู่เลยในโลกของเธอ จากคุณ : HamTa เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 16:59:05

ความคิดเห็นที่ 2 วันเวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า และสุดแสนจะทรมานสำหรับผม ผมไม่ได้ไปทำงาน ไม่ได้กิน ไม่ได้นอน ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากเพียรโทรหาเธอ และส่งข้อความไปร้องขอให้เธอยกโทษให้ผม ยกโทษที่ผมบังอาจก้าวก่าย ชีวิตส่วนตัวของเธอ ชีวิตที่ไม่เคยมี่ว่างให้ผมอยู่ แต่เธอก็ไม่เคยเปิดมือถือ และเธอก็ไม่เคยโทรกลับมา ผมไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหน จนวันที่ผมรู้สึกตัวขึ้นมาที่โรงพยาบาล ข้างกายมีไอ้ม่อน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม มันยืนมองดูผมด้วยความสงสารระคนสมเพช “เป็นไงมั่งล่ะ นึกว่าจะไม่รอดแล้ว นี่ดีนะว่าไปเจอเข้า คิดยังไงถึงได้เอายาฆ่ายุงกรอกปากตัวเองอย่างนั้น” ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ ไม่ควรจะมีใครพาผมกลับออกมาเลย ผมอยากจะฝังตัวเองอยู่ตรงนั้น ที่ๆมีแต่ความเงียบและมืดมิด ที่ๆจะไม่มีใครตามหาผมเจอ ที่ๆผมจะอยู่ได้คนเดียวโดยไม่ต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายอย่างนี้ ไอ้ม่อนมันดูเหมือนจะรู้ มันไม่ได้ถาม และไม่ได้รอคำตอบจากผม มันทรุดกายลงนั่ง และให้ความสนใจกับหนังสือพิมพ์ตรงหน้า หากแต่สิ่งนี้แหละ คือสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดจากเพื่อนสนิทคนนี้ เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้ไอ้ม่อน ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ หันมามองผม ที่ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง มันนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะเดินออกไป ผมไม่ได้ให้ความสนใจว่าเป็นใครที่เดินเข้ามา ดวงตาว่างเปล่าของผม ยังคงเหม่อลอยออกไป ยังที่แสนไกลเช่นเดิม   ภายในห้องเงียบกริบ ผมไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีใครยืนอยู่ตรงนั้น จนได้ยินเสียงของเธอ “ทำไมเทนต้องทำแบบนี้?” น้ำเสียงของเธอพร่า แต่ผมก็ยังคงจดจำได้เป็นอย่างดี ผมหันมามองดูเธอช้าๆ ในดวงตาคู่สวยนั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ที่ผมไม่อาจจะจำแนกได้ หากแต่ความโกรธของเธอเท่านั้น ที่แสดงออกมาเด่นชัดที่สุด ไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากของผม หากแต่ผมบอกเธอด้วยสายตา ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจไหม ความเจ็บปวดของผม มันไม่สามารถจะถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดใดๆได้อีกแล้ว   ผมคิดว่าเธอคงจะไม่เข้าใจ เพราะทันทีที่เห็นสายตาของผม เธอก็แผดเสียงออกมา พร้อมกับน้ำตาที่พร่างพรูออกมาจากดวงคู่นั้น “อย่ามองครีมแบบนี้นะ อย่าทำเหมือนตัวเองเสียใจคนเดียวสิ เรื่องทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นทั้งหมดครีมก็เสียใจเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ครีมก็ต้องทุกข์ทรมานเหมือนกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคุณต้องทำอย่างนี้ด้วย ทำไมคุณต้องทำอะไรที่เห็นแก่ตัวอย่างนี้ด้วย การที่คุณจะทำแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้คนที่เหลืออยู่ต้องทุกข์ทรมานใจไปมากกว่านี้ไม่ใช่หรือไง” ผมไม่มีคำตอบให้เธอ มีแต่หยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาเท่านั้น ผมแค่เจ็บจนทนไม่ไหว ผมแค่อยากจะทิ้งโลกที่ผมไร้ตัวตนไปเท่านั้น ผมเห็นแก่ตัวงั้นหรือ? ความเงียบแล่นเข้าปกคลุมในห้องอีกครั้ง เราร้องไห้ออกมาเงียบๆ ผมเจ็บ ผมเหนื่อย ผมปวดร้าวจนไม่มีแรงจะซับน้ำตาให้เธอ และเธอเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน เธอหยิบซองจดหมายสีชมพูออกมาจากกระเป๋าถือ แล้ววางเอาไว้ที่ข้างหมอนของผม เธอยืนมองผมนิ่ง ราวกับจะรอดูว่า ผมจะมีอาการอย่างไร ก่อนจะถอนใจยาว แล้วเอ่ยออกมาในที่สุด “สักวันเทนคงจะเข้าใจ ว่าชีวิตของคนเราไม่ได้มีเพียงแค่วันนี้ เราต้องเดินก้าวไปข้างหน้า วันเวลาจะหมุนผ่านไป สักวัน เมื่อคุณมองกลับมาตรงจุดนี้ คุณก็จะรู้ว่า ความรู้สึกของครีมในวันนี้ ไม่ได้แตกต่างไปจากคุณเลย หลายครั้งที่เราเลือกที่จะเดินไปในทางที่ผิด เพียงเพราะเป็นสิ่งที่หัวใจของเราเรียกร้อง แต่มันก็คงจะต้องมีสักครั้ง ที่เราจะต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง ครีมคิดว่าเรื่องของเราควรจะจบลงตรงนี้ ครีมไม่อยากจะเป็นคนเลวอย่างนี้ตลอดไป เทนคะ แค่สักครั้งที่ครีมอยากจะขอให้เทนให้อภัย ครีมอยากให้เทนเข้าใจ ครีมทำดีที่สุดได้แค่นี้จริงๆ” เธอหมุนตัวจากไป ทิ้งผมไว้กับความเงียบ และการ์ดแต่งงานสีชมพู             ผมพึ่งจะมั่นใจในวันนี้ กับคำถามที่ผมเฝ้าถามตัวเองเรื่อยมา   ถ้าหากว่า วันหนึ่ง ผมหายไปจากโลกนี้ เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง จะเจ็บปวดเสียใจบ้างไหม การจากไปของผม และวันนี้ผมก็ได้รับคำตอบแล้ว       ถึงแม้จะไม่มีคนอย่างผมอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป ชีวิตของเธอก็ยังคงจะดำเนินต่อไป เธอจะยังคงยิ้มได้ มีชีวิตครอบครัวอย่างที่เธอหวังไว้อย่างมีความสุข   ไม่รู้สึกเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน หรือ แม้แต่จะรู้สึกเหงา   เพราะข้างกายเธอมีคนที่เธอรัก คอยอยู่เคียงข้างเธออยู่แล้ว   เธอจะยังคงมีชีวิตที่สดใส  ถึงแม้ บนโลกใบนี้ จะไม่มีผมอยู่อีกต่อไปแล้วก็ตาม   เพราะอนาคตที่เธอวาดหวังเอาไว้ในหัวใจ ไม่เคยมีผมอยู่ในนั้น   ผมรู้สึกสับสน หากแต่ในความสับสนนั้น ไม่ใช่เป็นเพียงเรื่องของครีม และการ์ดแต่งงานสีชมพูเท่านั้น หากแต่ยังรวมไปถึง ความรู้สึกร้อนวูบวาบตรงข้อมือของผม ผมสังเกตเห็นมันตั้งแต่ตอนที่ครีมยังคงยืนอยู่ในห้องนี้แล้ว รอยไหม้รูปมือที่มีขนาดใหญ่ผิดปกติ ค่อยๆ เด่นชัดบนข้อมือ ในหูแว่วเสียงเย็นยะเยือกของชายชุดดำ  ที่ผมไม่เคยแน่ใจเลยจนถึงเวลานี้ ว่าเขามีตัวตนจริงๆ   และมีอีกสิ่งหนึ่งที่ผมพึ่งจะสังเกตเห็น  ที่นิ้วก้อยของผมมีแหวนทองเกลี้ยงวงที่เคยถูกเก็บไว้ในตู้สวมอยู่   น่าแปลก  ทั้งๆสวมติดอยู่บนนิ้วผมแท้ๆ  แต่แหวนวงนี้ก็ยังคงเย็นเฉียบอยู่เช่นเดิม                     ผมได้ยินเสียงชายชุดดำแว่วมากับสายลม “เกลียดหล่อนเสีย สาปแช่งหล่อนเสีย กระชากหล่อนให้ร่วงหล่นลงมาในขุมนรก ให้หล่อนได้รู้รสความทรมานอย่างที่แกรู้สึก ฆ่าหล่อน .ให้หล่อนเป็นเครื่องสังเวยความรักโง่ๆของแก . แล้วเรา จะให้พลังอำนาจแก่แก มนุษย์ ” ผมรู้สึกหัวหมุน ดวงตาของผมพร่ามัว ภาพชายหนุ่มในชุดเจ้าบ่าว ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด แล่นวูบเขามาในห้วงความคิดของผม ภาพของบริกรหนุ่ม ที่ชักปืนขึ้นมายิงท่ามกลางงานแต่งงานสุดหรู เสียงหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนกของแขกผู้มาร่วมงาน และเสียงร่ำไห้ของหญิงสาวผู้สูญเสีย ชายอันเป็นที่รัก ริมฝีปากสีคล้ำของผมแสยะออกอย่างสาแก่ใจ ผมมั่นใจว่าสิ่งที่ผมมองเห็นจะต้องเกิดขึ้น รอยไหม้ที่แขน และแหวนทองบนก้อยข้างซ้ายบอกผม เสียงของชายชุดดำยังคงกระซิบอยู่ที่ข้างหู สิ่งเดียวที่ผมจำเป็นต้องทำก็คือ มั่นใจว่าชายในชุดบริกรคนนั้นจะได้เข้าไปในงาน และทำงานของเขาให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีเท่านั้น ผมไม่รู้ว่าชายชุดดำคือใคร แต่เขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแน่ ผมคงจะทำสัญญากับปีศาจเข้าให้แล้ว   แต่มันจะสำคัญอะไร ในเมื่อเขาสามารถให้ในสิ่งที่ผมต้องการได้   เขาให้สัญญากับผม  ขอเพียงผมมอบเพียงวิญญาณบริสุทธิ์ของมนุษย์ที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความรักให้แก่เขา เขาก็จะทำให้ครีม กลายเป็นของผมคนเดียว เธอจะกลายเป็นผู้หญิงของผม ของผมเพียงผู้เดียว และผมเอง ก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรสักนิด มันเป็นเรื่องที่จะต้องเกิดขึ้น ชายหนุ่มในชุดบริกรคนนั้น เป็นคนที่มีความแค้นส่วนตัวกับเจ้าบ่าวอยู่แล้ว เขาจะต้องตาย ผมแค่จะทำให้มั่นใจว่าเขาจะต้องตายแน่ๆ ผมแค่อยากให้เขาตายอย่างราบรื่นเท่านั้นเอง หึหึ ความตายอันอเนจอนาถ สำหรับผู้ชายคนนั้น และอนาคตอันหอมหวาน ของผมกับครีม แค่คิด ก็ทำให้ผมอารมณ์ดีจนถึงกับฮำเพลงออกมาได้ทีเดียวแหละ *******************************************************************************                มันทรมานกว่าที่ผมคิด พิธีแต่งงานผ่านไปอย่างเชื่องช้า มองเห็นคู่บ่าวสาวที่เฝ้าคลอเคลียกันอยู่ไม่ห่างยิ่งทำให้ผมเกิดความริษยา ผมอดทนรอมาตั้งแต่เช้าเฝ้าดูผู้หญิงที่ผมรัก แต่งงานกับชายอื่น   ผมอึดอัด ทรมานปวดใจจะตายอยู่แล้ว นี่ก็ถึงงานเลี้ยงช่วงกลางคืน เมื่อไรจะถึงเวลาเสียทีนะ   เมื่อไรเจ้าบริกรนั่นจะมา เมื่อไร ที่เจ้าบ้านั่นจะตายเสียที !!! ผมคำรามอยู่ในอก     อัดควันบุหรี่ให้เข้าไปเต็มปอด ยังไม่ทันที่จะระบายมันออกมา ผมก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีมือขาวๆมาสะกิดจากด้านหลัง “ขวัญอ่อนจังนะคะ” เสียงหวานๆ ที่ไม่เคยหลุดออกจากความทรงจำของผมเลย ครีม เธอแต่งกายในชุดเจ้าสาว สำหรับงานเลี้ยงกลางคืน ผมจำได้เป็นอย่างดี เป็นชุดเดียวที่ผมเคยเห็นในภาพที่ชายชุดดำทำให้ผมเห็น     หากแต่ภาพในความทรงจำนั้น เทียบกันไม่ได้เลยกับหญิงสาวตรงหน้าผมเวลานี้ เธอเป็นเจ้าสาวที่สวยมาก  สวยที่สุดในสายตาผมที่เคยมองผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้ ดวงตาคู่สวยนั้นเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข เธอยิ้มให้ผม ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน “ขอบคุณนะคะที่มา ครีมดีใจที่เห็นคุณในงาน แล้วก็ดีใจ ที่คุณดูดีขึ้นแล้ว” ผมหายจากอาการตกตะลึง และเริ่มกลับมาสู่โลกแห่งความจริง เธอสวมชุดเจ้าสาววันนี้ ไม่ได้เป็นเพื่อผม แต่เพื่อชายคนนั้น  คนที่เธอรัก   ผมยิ้ม  ยิ้มในแบบที่เคยยิ้มให้เธอ ยิ้มในแบบที่ผมรู้ว่าจะทำให้เธอสบายใจ “วันนั้น ที่โรงพยาบาล ครีมต้องขอโทษคุณด้วยนะคะที่พูดอะไรรุนแรงออกไป ครีมแค่อยากให้คุณคิดได้เท่านั้นเองว่า โลกใบนี้ ไม่ได้มีแค่คุณกับครีม หากแต่ยังไม่สิ่งสวยงามอยู่อีกมากมาย” ผมยิ้มให้เธอ บางๆ ไม่ได้ตอบอะไร ผมรู้สึกเหมือนได้รับความไว้วางใจจากเธอ เป็นความรู้สึกอีกรูปแบบหนึ่งที่ผมไม่เคยได้รับ เมื่อเรายังคงเป็นคนรักกัน “รู้ไหมคะ ว่าครีมรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับคุณ” เธอเอ่ยประโยคที่บีบหัวใจผม “บางครั้ง ครีมแอบหวังเสียด้วยซ้ำว่าจะมีวันที่เราสองคนได้อยู่ร่วมกัน ..” เธอหยุดพูดไปชั่วครู่ สายตาเหม่อมองไปที่เจ้าบ่าวในคืนนี้ “แต่ครีมก็ทำไม่ได้ . .เขา .. ไม่มีความผิด .   เราสองคนต่างรู้อยู่แก่ใจ ว่าสิ่งที่เราทำไปนั้นไม่ถูกต้อง . ทั้งๆที่ครีมมีเขาอยู่แล้ว แต่เราสองคนก็ยังลักลอบรักกัน ทุกครั้งที่เขาทำดีกับครีม ทุกครั้งที่เขามองครีมด้วยสายตาที่บอกถึงความรัก มันทำให้ครีมรู้สึกผิด รู้สึกละอายใจ จนไม่กล้าสบตาเขา รู้ไหมคะ เขารู้นะ เรื่องที่เราสองคนคบกัน  เขาบอกกับครีม   ครีมถามเขาว่า ทั้งๆที่รู้ แล้วทำไมถึงได้ทำเป็นนิ่งเฉยเสีย   เขาบอกว่าไงรู้ไหมคะ เขาบอกว่า เพราะเขารักครีม และเขาก็หวังว่า ความรัก ความซื่อสัตย์ ที่เขามีให้ครีมเสมอมา จะทำให้ครีมกลับไปรักเขาได้เพียงคนเดียวเหมือนเดิม เทนคะ ครีมแค่อยากบอกกับคุณว่า ครีมรักคุณที่สุด ไม่ได้น้อยไปกว่าเขาเลย แต่บางครั้ง ความรัก ก็ไม่ได้หมายถึงการได้เป็นเจ้าของ หรือการได้ครอบครองใครสักคนให้เป็นของเราเพียงคนเรา คนเราเลือกที่จะรักได้ และเลือกที่จะดำเนินชีวิตได้ ครีมอยากตอบแทนในความดี ความซื่อสัตย์ ความไว้วางใจ ความรักที่มีแต่ให้ของเขา บ้าง . แต่ครีมก็จะรักเทนตลอดไปนะ ครีมจะเก็บภาพดีๆของเราเอาไว้ เก็บรักที่ดีของเราเอาไว้ ครีมจะรักเทนตลอดไป ในความทรงจำ นะคะ” เธอหันมายิ้มให้ผม ยิ้มด้วยความจริงใจ ผมมองเห็นความรักอันบริสุทธิ์ และจริงใจเป็นครั้งแรก จากสายตาของเธอ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกถึงความโง่เง่าของตัวผมเอง ที่ ทำตัวน่าสมเพช จมอยู่ในความทุกข์ของตัวเอง จนไม่เคยได้มองไปถึงความเจ็บปวดของใครเลย แม้แต่ หญิงสาวที่ผมพร่ำรำพันว่ารักสุดชีวิต สุดหัวใจ การจากลาของเราสองคน ไม่ได้เป็นแค่ความเศร้าความทุกข์ทรมานของผมเพียงคนเดียว หล่อนเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน หากแต่ว่า หล่อนได้เลือกทางเดินแล้ว แต่ผม . ทั้งๆที่สามารถมองเห็นทางออก แต่ผมก็ไม่เลือกที่จะเดินออกไป แต่กลับเลือกที่จะหลงลึกเข้าไปเรื่อยๆ จมอยู่กับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว โดยไม่เคยมองไปถึงอนาคตข้างหน้า ไม่มองถึงคนรอบตัว มองเห็นแค่เพียงตัวเอง นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ครีมเดินจากผมไปแล้ว  เพื่อไปต้อนรับแขกร่วมกับเจ้าบ่าวของเธอ   ผมมองตามเธอไปแล้วใจหายวาบ ผมจำภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างแจ่มชัด   หญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาว เคียงข้างกับเจ้าบ่าวด้วยสีหน้าเป็นสุข รุมล้อมไปด้วยเพื่อนสนิท ญาติมิตร ที่เข้ามาร่วมแสดงความยินดี   และอีกมุมหนึ่ง บริกรหนุ่ม ที่ยืนมองอยู่ไม่ห่าง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต เขามาแล้ว ! “ครีม .!!!!” ผมตะโกนเรียกชื่อเธอและออกวิ่งเต็มที่ เมื่อชายคนนั้นกำลังล้วงมือลงไปหยิบวัตถุสีดำ จากเงาจากเอวขึ้นมาและเล็งเป้าหมาย   ผมพึ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าตัวเองโง่เง่าแค่ไหน   ที่ชายชุดดำต้องการไม่ใช่วิญญาณของเจ้าบ่าวหรอก   คือวิญญาณบริสุทธิ์ของหญิงสาวที่เชื่อมั่นในความรักอย่างครีมต่างหาก มันดูราวกับเป็นภาพสโลว์โมชั่น ที่ผมแทบจะสัมผัสได้ถึงทุกความเคลื่อนไหว ภาพของคู่บ่าวสาวที่หันมามองผมที่วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก ภาพของบริกรหนุ่ม ที่หันปลายกระบอกปืนไปที่ คนคู่นั้น อย่างหมายมาด ผมเอื้อมมือคว้าร่างบางในชุดเจ้าสาวได้ทันทีที่ได้เสียงปืนระเบิดขึ้นมา ความชุลมุนเกิดขึ้นเมื่อผมกระชากเอาครีมเข้ามาไว้ในอ้อมกอด   และกระแทกทั้งเจ้าบ่าว  และคนที่อยู่ใกล้เคียง จนพวกเขาล้มระเนระนาดกันไปหมด เสียงหวีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังไปทั่ว ความโกหลจากการพยายามรักษาชีวิตตัวเองของแขกที่มาร่วมงานเกิดขึ้นมาทันที   มีพนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคน ที่พยายามตามจับบริกรหนุ่มคนนั้น           แต่สำหรับผม ผม ไม่สามารถขยับกายไปไหนได้อีกแล้ว เมื่อภาพที่ประจักสู่สายตาผมคือใบหน้าซีดเผือด ของหญิงสาวในอ้อมกอดของผม ชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ นั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด “ครีม ครีม ” ผมร้องเรียกหล่อนด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา แต่ดวงตาคู่สวยนั้นก็ยังคงปิดสนิท ไม่มีวีแววของการเคลื่อนไหวเหลืออยู่เลย เสียงหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนก เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อ ผู้คนรอบกายเริ่มสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าสาว ผมถูกกระชากออกมาจากร่างขาวซีดด้วยมือของเจ้าบ่าว หากแต่ผมเองก็ไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนอีกต่อไป นี่หรือ คือผลตอบแทนที่ผมได้รับ จากความโง่ ความเห็นแก่ตัวของผมเอง   มันช่างโหดร้ายนักผู้หญิงที่ผมรัก จะต้องมาตายในวันที่เธอควรจะมีความสุขมากที่สุดในชีวิตของเธออย่างนั้นหรือ   ผมเองที่เป็นคนทำลายเธอ ผมเป็นคนฆ่าเธอด้วยมือของผมเอง   ถ้าหากผมไม่ยอมหลงเชื่อตามคำลวงของปีศาจร้าย ถ้าหากผมจะรักเธอจริงๆอย่างที่ปากผมพร่ำพรรณนาไปบ้าง  เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงจะไม่เกิด   ความโศกเศร้าเสียใจ ฉุดผมให้ดำลึกลงไป ในความมืด   ผมเหมือนคนหูหนวก ไม่สามารถรับรู้หรือได้ยินเสียงใดๆรอบกายอีกต่อไป เท่าที่ผมทำได้ ก็คือ นั่งมองดูภาพผู้คนที่กำลังเอะอะโวยวาย ภาพเจ้าบ่าวประคองกอดเอาร่างที่ไร้สติของหญิงสาวอันเป็นที่รัก ร่ำไห้ราวกับคนขาดสติ ร้องเรียกให้หล่อนกลับคืนมาหาเขา   หยาดน้ำตาเป็นสาย หลั่งไหลลงตาจากดวงตาของเจ้าบ่าว   ผมเอนร่างพิงกับเก้าอี้ที่ล้มระเนระนาดอย่างอ่อนแรง  เจ็บจนไม่มีน้ำตาจะไหล   และในวินาทีที่ผมคิดว่า ผมได้สูญเสียเธอไปจริงๆแล้ว     เสียงฮือฮาด้วยความยินดีก็เกิดขึ้น  เมื่อหญิงสาวเริ่มลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หล่อนสำรวจตัวเองอย่าง งุนงง ดูตกใจมากเมื่อมองเห็นชุดเจ้าสาวที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอ แต่หล่อนกลับดูจะตกใจกว่ามากๆ เมื่อมองเห็น ผม หล่อนสลัดผู้คนรอบกายทิ้ง ก่อนจะถลาเข้าโอบประคองผมที่นั่งพิงอยู่กับเก้าโต๊ะอย่างไร้เรียวแรง กอดผมเอาไว้กับอก ดวงตาคู่สวยของหล่อนเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ดูเหมือนหล่อนจะพูดอะไรกับผมมากมาย แต่น่าแปลก ที่ผมไม่ได้ยินเสียงเธอเลย     ผมเป็นห่วงเธอมาก  ถึงเธอจะฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่ควรขยับตัวรวดเร็วอย่างนี้   เลือดเธอออกมามากเหลือเกิน ผมอยากจะประคองตัวเองขึ้นนั่ง แต่ก็ไม่มีแรงเลย   ผมยิ้มให้เธอ พยายามจะเช็ดน้ำตาที่ร่วงลงมาตามแก้มให้   แต่มือผมก็เปื้อนเลือดไปหมด ผมเอามือเช็ดกับเสื้อตัวเอง แต่ยิ่งเช็ด ก็ยิ่งดูเหมือนมือผมจะยิ่งสกปรกมากขึ้นไปอีก ผมพึ่งจะสังเกตเอาตอนนี้ว่า เลือดที่เปื้อนอยู่บนชุดเจ้าสาว  ไม่ใช่เลือดของเธอ   แต่เป็นเลือดของผม?!?     ผมมองดูมือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดตัวเองผมมันช่างสกปรกนัก   ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ  น้ำตาร้อนๆ รินไหลออกมาจากดวงตาของผม   ทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กันแค่นี้  ทั้งๆเธออยู่ใกล้กับผมแค่นี้  แต่ผมก็ไม่สามารถสัมผัสเธอได้   ไม่สามารถเอื้อมถึงเธอได้   เพราะผมมันโสโครก  ไม่ควรคิดฝันว่าจะได้สัมผัสเธอ   ไม่ควรอาจเอื้อมว่าจะได้เป็นเจ้าของเธอ   แต่ผมก็ดีใจที่อย่างน้อย ผมก็สามารถช่วยชีวิตผู้หญิงที่ผมรักไว้ได้ ผมอยากจะอวยพรให้เธอมีความสุขบนเส้นทางที่เธอเลือกเดิน   ผมอยากจะบอกว่าผมเสียใจ และขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา ผมอยากจะบอก ว่าผมรักเธอมากแค่ไหน รักเธอ  เหมือนกับที่เธอรักผม       แต่ผมก็ไม่สามารถจะเอ่ยอะไรออกมาได้อีก แล้ว   ความเหน็บหนาวคืบคลานเข้ามาแทรกในกระดูกผม หากแต่ผมยังรู้สึกถึงความอบอุ่น       เป็นครั้งแรก ที่ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นจากแหวนทองที่นิ้วก้อยของผม ผมบรรจงถอดมันออกช้าๆ   ก่อนจะวางมันไว้ในมือเธอ .. ดวงตาคู่สวยแดงช้ำ เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ผมประสานสายตากับเธอ   บอกกับเธอด้วยแววตาที่เผยหมดทุกความรักความรู้สึกของผม   ผมรู้ว่าเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกต่างกัน  ดวงตาของเราพูดกัน “เรารักกันนะคะ”   ผมรู้ “เราเป็นของกันและกันนะคะ” ผมรู้ “ผมก็รักเธอครับ”ผมพึมพำบอกเธอ “ ..รักเธอที่สุด รักเธอทั้งหมดของหัวใจผม  ผมจะรักเธอตลอดไป ..” ความรู้สึกของผมเริ่มล่องลอย เบาหวิว   ไม่รู้สึกถึงสิ่งรอบข้าง ความตาย . ดูจะไม่เลวร้ายสักเท่าไรนัก .. สำหรับผม หญิงสาวในชุดแต่งงานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ร่ำร้องดั่งดวงใจแตกสลาย   สองมือโอบประคองร่างของชายอันเป็นที่รัก    ร้องไห้คร่ำครวญขอให้เขากลับมา ทั้งๆที่รู้ว่า เขาไม่มีทางได้ยิน อีกมุมหนึ่ง ชายชุดดำ ยืนมองภาพตรงหน้า จากมุมมืดที่ดูราวกับไม่มีผู้ใดสังเกตถึงความมีตัวตนของเขา ใบหน้าของเขาบูดบึ้ง ริมฝีบากบางเฉียบเม้มแน่นจนแทบจะเป็นเส้นตรง     ‘ความรัก . ช่างเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่ยากจะเข้าใจนัก เปลี่ยนคนดีให้เป็นคนร้าย เปลี่ยนคนบ้าให้เป็นคนโง่   ถ้าหากเพียงชายหนุ่มสามารถทิ้งความรักโง่ๆนั่นไปได้เสีย   เขาก็จะได้มีอำนาจ มีทุกสิ่งทุกอย่างตามที่เขาต้องการแท้ๆ แต่เขากลับเลือกที่จะรักษามันไว้  เพื่อใคร?!  เพื่ออะไร?!’ ชายชุดดำถอยหลังหายไปในความมืด พร้อมกับคำถาม ที่เขาไม่เคยจะสามารถหาคำตอบได้   ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปกี่สักกี่สิบ ร้อยปี                                       “ความรัก . คืออะไร .?” สำหรับ ‘เอ็ม’   ความรัก   ของเขาคือความเชื่อมั่นและไว้วางใจ สำหรับ ‘ครีม’  ความรักของเธอ คือความรู้สึกที่บริสุทธิ์ มั่นคง และเสียสละ สำหรับ ‘เทน’ ความรักของเขา คือการทุ่มเทให้หมดทั้งหัวใจ เพราะความรัก ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถอธิบายให้เข้าใจได้ ด้วยคำพูด ‘รัก’ คือคำที่เปล่งออกมาจากความรู้สึก เพราะฉะนั้น ใครสักคน คงยากที่จะเข้าใจถึงคำว่ารักได้   หากว่าเขา ไม่ได้สัมผัสกับมันด้วยตัวของเขาเอง จากคุณ : HamTa เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 17:00:54

ความคิดเห็นที่ 3 บรรยายได้ดี แม้จะยาวไปหน่อย และมีผิดตกหลายแห่ง พยายามเขียนต่อไปครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 19:33:52