ความคิดเห็นที่ 1 - 2 - หลังจากดุจฤดีแต่งองค์ทรงเครื่องด้วยชุดกระโปรงสีดำกระชับตัว ตามแบบสมัยนิยมของเหล่าคุณหนูแวดวงไฮโซเรียบร้อยแล้ว ก็ลงบันไดมายังห้องรับแขกซึ่งอยู่ยังชั้นล่างของอาคาร “อีเจิด” ดุจฤดีเท้าสะเอวคอยด้วยความไม่สบอารมณ์ เจิดรีบวิ่งมาพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีฟ้าที่ขัดจนขึ้นมันเงาวับ “ทำไมแกถึงทำอะไรชักช้าอย่างนี้ ห๊า...” เสียงนั้นดังลั่น แต่ยิ่งดังขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสิ่งที่เจิดถืออยู่ในมือ “ตายแล้ว! นี่แกจะบ้าหรือไง ใครให้แกไปขัดคู่สีฟ้า แกไม่เห็นหรือว่าชั้นแต่งสีดำ แล้วมันจะเข้ากับชุดชั้นได้ยังไง หา... นังโง่ นังสมองทึบ นัง... โอ๊ย ชั้นไม่รู้จะด่าแกยังไงดี ถึงจะสาสมกับความโง่ของแก พูดกับแกนี่ ชั้นปวดกบาลจริงๆเล้ย...” ตีหนึ่งสี่สิบ... มีตัวอิจฉาตัวเดียวยังมันไม่พอ เดี๋ยวคนอ่านจะบ่นว่าไม่ถึงพริกถึงขิง ต้องมีอีก... - 3 - หญิงวัยกลางคนมาดคุณนายเดินนวยนาดลงบันไดมาจากชั้นบน “อารมณ์เสียเรื่องอะไรจ๊ะ ลูกดุจฤดี” หญิงนางนั้นเชิดหน้าถาม “คุณแม่ดูอีนังนี่สิคะ มันแกล้งหนูสารพัดเลย” เจิดสะดุ้งเมื่อได้ยินคำกล่าวหาเช่นนั้น “ต๊าย! แกมากลั่นแกล้งอะไรลูกดุจฤดีหา...” คุณนายผกามาศง้างมือสุดแขนก่อนตบผลัวะไปยังหน้าของเจิดเต็มแรง “นี่แน่ะ โทษฐานที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” รอยแดงเป็นปื้นรูปมือปรากฏขึ้นที่แก้มเจิดชั่วเสี้ยววินาที “นังไร้ประโยชน์ แกมาอาศัยบ้านชั้นอยู่นะ รู้จักสำนึกบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่ราดหัวซะบ้าง ไสหัวไปให้พ้นหน้าชั้นเดี๋ยวนี้” คุณนายผกามาศชี้นิ้วพลางตวาดไล่ น้ำตาหยาดใสๆไหลอาบแก้มสีชมพูระเรื่อของเจิด เธอค่อยๆคลานเข่าออกจากห้องรับแขกไป “คุณแม่เก่งจริงๆเลย ด่าจนมันร้องไห้ แถมยังตบหน้ามันอีกฉาดเบ้อเร้อ หนูด่ามันยังไง มันก็ไม่สะทกสะท้าน” สองแม่ลูกค่อยๆหย่อนกายลงนั่งบนโซฟากำมะหยี่สีแดงสด “แม่ร้องไห้ ชอกช้ำมามากแล้ว ถึงทีพวกมันบ้าง แม่จะคิดค่าน้ำตาคืน และราคาน้ำตาของแม่แพงซะด้วย เสียดายที่เราเอาคืนได้แต่ลูกมัน ไม่มีโอกาสเอาคืนกับแม่มันซึ่งเป็นตัวต้นเหตุได้ เพราะมันรีบชิงตายไปเสียก่อน เลยอดแก้แค้น แต่อย่าให้รู้นะ ว่ามันมาเกิดเป็นลูกใคร แม่จะตามไปเหยียบทั้งๆที่ยังแบเบาะอยู่นั่นแหละ” คุณนายผกามาศเสียงเครียด “เมื่อแก้แค้นกับมันไม่ได้ ลูกมันก็ต้องรับไปเป็นสองเท่าแทนแม่มันด้วย ใช่ไม๊คะ” “ใช่ลูก แม่ถึงได้ยอมให้พ่อหนูพามันเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ได้ไง เพื่อที่เราจะได้โขกสับจิกตีมันได้อย่างสะดวกสบายตามอำเภอใจ” “งั้นเราต้องรีบจิกตีมันมากๆก่อนที่คุณพ่อจะกลับมาจากต่างจังหวัด เราจะสับมันไม่สะดวก เพราะคุณพ่อรักมัน” แววตาของดุจฤดีแฝงความเจ็บปวดลึกซึ้ง “เรื่องนั้นไม่มีปัญหา ถึงพ่อหนูจะกลับมา แต่ไม่ทันไรก็ไปอีกแล้ว ถึงยังไม่ไป แต่กว่าพ่อหนูจะเลิกงานมาถึงบ้านก็ค่ำมืดดึกดื่น เพราะช่วงนี้พ่อหนูงานยุ่ง เราจึงมีเวลาเล่นกับมันถมเถ” “ถ้ามันฟ้องคุณพ่อล่ะคะ” ดุจฤดีเอียงคอถาม “ฟ้องก็ฟ้องไปสิ แม่ไม่ได้กลัวพ่อหนูนักหรอก ไม่เพราะแม่เหรอ พ่อหนูถึงได้มาไกลขนาดนี้ ไม่งั้น ป่านนี้ยังคงต๊อกต๋อยเป็นพนักงานอยู่บริษัทอะไรซักอย่าง” คุณนายผกามาศยืดอกอย่างภูมิใจเสียเต็มประดา “พ่อหนูน่ะ เคยเป็นคนจนมาก่อน แต่เรียนเก่ง ฉลาด ตอนคบกันใหม่ๆแม่หลงรักหัวปักหัวปำเลยนะ เพราะพ่อหนูรูปหล่อ ปากหวาน แถมอายุยังน้อยกว่าแม่ถึงห้าปีทีเดียว สาวๆยุคนั้นมาชอบเขาเยอะ แม่ก็ต้องการเอาชนะคนอื่นด้วย แม่เป็นคนที่แบบ...ต้องการอะไรแล้วต้องได้” “แต่สุดท้ายคุณแม่ก็ทำสำเร็จ” ดุจฤดีเสริม “ใช่... ใครก็ขัดขวางแม่ไม่ได้ แม่แต่คุณตาคุณยายเองก็เถอะ แล้วแม่ยังฝากพ่อหนูให้เข้ามาทำงานในบริษัทของคุณตา บ้านนี้ก็เป็นเงินปันผลจากกองมรดกของแม่ พ่อหนูเหมือนมาแต่ตัว แม่ทุ่มเทไปมากแค่ไหน แทนที่พ่อหนูจะสำนึกและตอบแทนความรักของแม่ให้สมกับที่แม่รัก แต่นี่...ดันไปมีเมียน้อยเฉยเลย เจียดเงินเดือนไปซื้อบ้านให้นังนั่นอยู่อีก แม่แทบกระอักเลือดเลยล่ะ” “ตอนนั้นคุณแม่ร้องไห้แทบทุกวันเลยนี่คะ หนูจำได้” “ก็แม่แค้นใจนี่ อยากจะเอาน้ำกรดไปสาดหน้ามันก็ทำไม่ได้ ไม่รู้มันไปซุกหัวอยู่ไหน แม่ได้แต่สาปแช่งมัน ให้ตายโหงตายห่าไปเสีย และก็ได้ผลนะลูก มันถูกรถชนตายจริงๆ!” คุณนายมาดนางร้ายเหยียดยิ้มอย่างสะสาใจ “ทีนี้พ่อหนูก็เกิดเป็นห่วงลูกอีนั่นขึ้นมาสิ ไม่อยากให้มันต้องอยู่เผชิญโลกคนเดียว จะพามันมาอยู่ในบ้านนี้ ตอนแรกแม่จะไม่ยอมนะ แต่มานึกอีกทีก็ดีเหมือนกัน แก้แค้นกับแม่ไม่ได้ ก็เอาลูกมันนี่แหละเป็นตัวแทน มันอยู่ในกำมือเราแล้ว บีบมันเข้าไป กดดันมันมากๆให้มันเก็บกดจนเป็นบ้าไปเลย” “หนูว่ามันไม่บ้าง่ายๆหรอกค่ะ ขนาดหนูด่ามันยังไง มันก็ยังเฉยๆ” “มันหน้าด้านเหมือนแม่มันไง” คุณนายผกามาศพูดเรื่องนี้ทีไรอารมณ์ขุ่นมัวพาลพุ่งปรี๊ดขึ้นมาทุกที ตีหนึ่งห้าสิบสามนาที... ฉันพักสายตาจากหน้าจอคอมฯ คนเรานี่ก็แปลก... แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าจดจำ แต่เรากลับชอบเล่าซ้ำๆ ให้คนอื่นฟังไม่รู้จักเบื่อ เอ... นี่เราลืมอะไรไปหรือเปล่า ? พระเอก... ใช่แล้ว... พระเอก... จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 19:08:07

ความคิดเห็นที่ 2 - 4 - “อ้อ... ลูกแม่ จะออกไปไหนเหรอเนี่ย ดูสิ แม่มาชวนคุยตั้งนาน” คุณนายผกามาศเพิ่งจะสังเกตชุดกระโปรงผ้าชีฟองซ์สีดำหรูหราที่ดุจฤดีสวมใส่ “ไปบ้านเพื่อนค่ะ เค้ามีเลี้ยงน้ำชาเล็กๆในกลุ่มเพื่อนฝูงกัน เป็นการพบปะสังสรรค์มากกว่า” “งั้นตามสบายเถอะจ้ะ แม่ขอตัวก่อนล่ะ” พลันคุณนายก็คิดอะไรบางอย่างออก “อ้อ... เย็นนี้กลับมาทานข้าวที่บ้านนะลูก แม่เชิญคุณหญิงประไพพักตร์กับตาดนัย ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เป็นเจ้าของกิจการร้านเพชรชื่อดังที่มีไม่ต่ำกว่าสิบสาขาในเมืองไทย มาทานมื้อเย็นที่บ้าน จะได้รู้จักกันไว้ ลูกของแม่กำลังจะหยิบชิ้นปลามันเข้าแล้ว จับให้ได้นะลูก อย่าให้หลุดมือเชียว” ดุจฤดีของไปหอมแก้มคุณแม่ฟอดใหญ่ “ค่า... เชื่อมือหนูเถอะ” ตีสองพอดีเป๊ะ... เฮ้อ... จบไปฉากนึง ดนัยนี่ วางไว้เป็นพระเอก เดี๋ยวพอมาเจอนางเอก ก็เลยปิ๊งกันเข้า แต่ถูกนางร้ายกับแม่เลี้ยงกีดกันต่างๆนานา ไปพักชงกาแฟแก่ๆกินแก้ง่วงซะหน่อยดีกว่า แล้วค่อยกลับมาปั่นต่อ... - 5 - ห้องคับแคบห้องหนึ่งในเรือนคนใช้ ดูเผินๆเหมือนเป็นห้องเก็บของเสียมากกว่า เป็นห้องนอนของเจิด เสื่อเก่าผืนหนึ่งปูอยู่มุมห้อง มีผ้าห่มเก่าๆและหมอนใบหนึ่งเท่านั้น พอใช้เป็นที่หลับนอน มีเครื่องใช้ที่จำเป็นเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น มุ้งที่เต็มไปด้วยรอยปะชุนทั้งหลังถูกตลบไว้ที่ข้างฝา เจิดนั่งกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น พลันต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงทุบประตูเรียกรัวถี่อย่างไม่ปรานีปราศรัย เจิดลุกขึ้นไปปลดกลอนประตูด้วยน้ำตานองหน้า “คุณหญิงแม่...” ทันทีที่เจิดเห็นหน้าคุณนายผกามาศ ก็กลัวลนลานจนตัวสั่นหน้าซีดราวเห็นผีร้ายก็ไม่ปาน “อย่ามาบีบน้ำตาสำออยนะ นังเจิด วันๆแกทำอะไรบ้าง อยู่บ้านนี้ จะมานั่งกินนอนกินไม่ได้ ต้องช่วยกันทำงาน เย็นนี้จะมีคนมาทานข้าวบ้านชั้น” แม่ของดุจฤดีชี้นิ้วไปที่ประตูรั้วนอกบ้าน “โน่น...ไปจ่ายตลาด ชั้นเอารายการอาหารไปให้ยายทองแม่ครัวแล้ว แกต้องไปซื้อ เดี๋ยวนี้!” คำสั่งนั้นเฉียบขาดในที ตีสองสิบสองนาที... ยังไม่เห็นผีโผล่มาซักตัว... จะให้วิญญาณแม่นางเอกที่ตายไปแล้วกลับมาปลอบใจก็ไปซ้ำกับหลายๆเรื่อง เอาแบบมีเล่นของ ทำคุณไสยใส่กันดีกว่า กำลังฮิต แต่จะผูกเรื่องยังไงดีหว่า ? อะฮ้า... นึกออกแล้ว... - 6 - ตลาดนัดวันเสาร์ค่อนข้างพลุกพล่าน เสียงร้องเรียกลูกค้าดังมาจากร้านโน้นทีร้านนี้ที เซ็งแซ่ไปหมด เจิดซื้อของตามรายการจนครบ ระหว่างทางขากลับจากตลาด เจิดพบหญิงชราแปลกหน้าแต่งตัวรุ่มร่ามราวพวกแม่มดหมอผีอย่างไรอย่างนั้น นางเป็นลมล้มหมดสติลงหน้ารั้วเหล็กดัดบ้านของคุณนายผกามาศ เจิดรีบเข้าไปประคอง แอบพาหญิงชราเข้าไปยังห้องนอนของเธอโดยที่ไม่มีใครรู้ บ่ายแก่ๆอย่างนี้ คุณนายผกามาศคงนอนกลางวันบนตึก ส่วนยายทองก็คงสาละวนอยู่แต่ในครัว เธอช่วยปฐมพยาบาลหญิงชราจนฟื้นคืนสติ ดวงตาที่ฝ้าฟางกวาดสำรวจไปรอบห้องนอนโกโรโกโสของเจิด “ตื่นแล้วหรือคะยาย” เจิดนั่งพับเพียบบิดผ้าขนหนูเช็ดชุบน้ำ แล้วเช็ดเบาๆที่ใบหน้าอันเหี่ยวย่นของหญิงชราลึกลับนางนั้น “แม่หนูช่วยยายไว้รึ” เสียงอันแหบพร่าสั่นเครือเอ่ยถาม “ค่ะ คุณยายเป็นลมหมดสติที่หน้าบ้าน หนูเลยพายายมาพักที่ห้องหนูก่อน” หญิงชราพยักหน้าช้าๆ “เป็นเพราะยายไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว พอตาดแดดจัดๆสังขารเลยรับไม่ไหว เลยทำให้หนูต้องวุ่นวาย” “ไม่วุ่นวายหรอกค่ะ คุณยายดื่มน้ำอุ่นแก้วนี้ก่อนนะคะ” หญิงชราหยิบแก้วน้ำจากเจิดไปดื่มจนหมด “ขอบใจแม่หนูมาก หนูอยู่บ้านหลังนี้คงลำบากไม่น้อย ทั้งคุณนายผกามาศ ทั้งคุณหนูดุจฤดี เฮ้อ... ทำไมต้องเบียดเบียนกันด้วยนะ” หญิงชราถอนใจหนักๆ “คุณยายทราบ?” เจิดสงสัย เหตุใดหญิงชราลึกลับกลับรู้เห็นความเป็นไปของเธอ “หนูอย่าถามยายเลย ว่ายายรู้ได้อย่างไร เอาเป็นว่ายายรู้ก็แล้วกัน ที่จริงยายก็ไม่อยากให้สิ่งของนี้แก่ใคร กลัวว่าเค้าจะเอาไปใช้ในทางที่ผิดๆ แต่เอาเถอะ หนูเป็นคนดีมีน้ำใจ ยายจะให้ ” หญิงชราเอามือล้วงเข้าไปในย่ามผ้าต่วนสีดำ หยิบเอาบางสิ่งออกมา... “นี่คือว่านอาศรมสางเป็นว่านที่ขึ้นในป่าลึก พวกเดียรถีย์มักใช้ประกอบพิธีกรรมนอกรีตเพื่อใช้ทำเป็นยาสั่ง” เจิดจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือหญิงชรา มันเป็นว่านตากแห้งจนกลายเป็นสีน้ำตาลคล้ำ รูปร่างของมันคล้ายขิงหรือไม่ก็ข่า “ว่านนี้มีสรรพคุณพิเศษคือใช้ป่นเป็นผงใส่ในอาหารหรือเครื่องดื่ม หากผงของว่านนี้เข้าไปอยู่ในร่างกายของผู้ใด ผู้นั้นก็จะตกอยู่ภายใต้อำนาจของเราทันที ยายให้หนู...” เจิดรับว่านนั้นมาไว้ในมือ “แต่หนูต้องสัญญาว่าจะไม่เอาไปทำร้ายหรือรังแกใครให้ได้รับความเดือดร้อน เว้นเสียแต่ใช้ป้องกันตัวเท่านั้น” “ได้ค่ะ หนูสัญญา” เจิดยิ้มให้ หลังจากหญิงชราปริศนาให้ว่านอาศรมสางแก่เจิดแล้วก็จากไป โดยไม่ยอมบอกเรื่องราวของตัวเองแต่อย่างใด อีกห้านาทีตีสาม... เสร็จแล้ว เดี๋ยวตัวอิจฉากับแม่ก็ต้องส่งคนมาปล้ำนางเอก แต่นางเอกมีว่านอาศรมสางเลยสามารถป้องกันตัวเองได้ แล้วพวกคนร้ายก็ต้องแตกคอกับยัยคุณนายผกามาศ เลยย้อนกลับมาแก้แค้นจับดุจฤดีไปเป็นตัวประกันเรียกค่าไถ่ เจิดกับพระเอกที่ชื่อดนัยเลยต้องฝ่าฟันภยันตรายไปช่วยน้องสาวต่างมารดา ในที่สุด ก็ช่วยชีวิตดุจฤดีได้ ทั้งแม่เลี้ยงกับน้องเลี้ยงเลยต่างสำนึกบุญคุณ ยอมหลีกทางให้พระเอกกับนางเอกได้อยู่ครองรักร่วมกันอย่างมีความสุข... โอ้โห... ทำไมมันช่างซ้ำซากจำเจ วนเวียนอยู่เทือกๆนี้ ช่างไม่มีสีสันเอาซะเลย ถ้าอย่างนี้...เอาดาวพระศุกร์ มารีไรท์ (Rewrite) ใหม่ ไม่ดีกว่าเหรอ พลัน...ความคิดบางอย่างก็ผุดพุ่งขึ้นมาในหัวฉัน... จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 19:08:36

ความคิดเห็นที่ 3 - 7 – ตอนหัวค่ำ คุณนายผกามาศ เชิญคุณหญิงประไพพักตร์และดนัย ชายหนุ่มหน้าตาคมสันมาร่วมรับประทานอาหารมื้อค่ำที่โต๊ะอาหาร หมายใจเพื่อจะให้ดูตัวลูกสาว เบื้องหน้ามีอาหารนานาชาติมากมาย เรียงรายราวอาหารตามภัตตาคารที่เพิ่งจะพร่องไปเพียงนิดเดียว “คุณหญิง ทานล็อบสเตอร์สิคะ แม่ครัวที่นี่ทำได้ไม่แพ้ภัตตาคารชั้นนำเลยเชียวค่ะ” คุณนายผกามาศใช้ช้อนโลหะเงินวาวตักอาหารใส่จานให้ “ขอบคุณค่ะ โถ... พี่ตักเองได้ค่ะ รบกวนคุณนายเปล่าๆ” คุณหญิงเอ่ยตามมารยาทบนโต๊ะอาหาร “อุ๊ย! รบกงรบกวนอะไรกันคะ คนกันเองแท้ๆ อีกหน่อยเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว อ้าวตาดนัยอิ่มแล้วเหรอลูก” คุณนายผกามาศเห็นชายหนุ่มรวบช้อนส้อม “ครับคุณน้า พอดีผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ครับ” ดนัยตอบ แต่ไม่ละสายตาไปจากสาวน้อยแต่งกายมอซอที่ยืนอยู่มุมห้อง “พี่ดนัยอิ่ม หนูก็อิ่มด้วยค่ะ” ดุจฤดีเอาผ้าซับที่มุมปาก ลอบสังเกตเห็นชายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้นังเจิดแทนที่จะเป็นตน “เจิด” เสียงเน้นหนักๆนั้น ทำให้เจิดต้องรีบก้มหน้า “ขอน้ำส้มให้ชั้นด้วย” ดุจฤดีพยายามทำน้ำเสียงให้ราบเรียบที่สุด อย่างน้อยก็เพื่อเป็นการรักษาหน้าตาของเธอกับแม่เวลาอยู่ต่อหน้าแขกเหรื่อเช่นนี้ สักครู่ เจิดถือถาดออกมาจากครัว บนถาดมีแก้วทรงดอกทิวลิปใส่น้ำส้มคั้นสีสด ดุจฤดีบรรจงจรดริมฝีปากเรียวงาม จิบน้ำส้มคั้น ทันทีที่น้ำส้มอึกแรกล่วงผ่านลำคอ เธอรู้สึกเย็นซ่านไปทั้งตัว รู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างไม่รู้สาเหตุ เจิดชำเลืองมอง ยิ้มนิดๆที่มุมปาก “ดุจฤดี แกจงฟังชั้น ” เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังก้องขึ้นในโสตประสาท นั่นมันเสียงของ...เสียงของ...นังเจิด “แกเห็นมีดนั่นไม๊...ดุจฤดี...” คุณหนูอารมณ์ร้ายเบือนสายตาไปมองมีดสเต็กอย่างควบคุมไม่ได้ “หยิบมันขึ้นมา!” ดุจฤดีไม่อาจแข็งขืนต่ออำนาจลึกลับนั้น รู้สึกถึงความกลัวจับขั้วหัวใจ เธอหยิบมีดหั่นเนื้อขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งที่ผิดปกติ เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นเต็มหน้า คุณนายผกามาศยังคงพูดคุยกับคุณหญิงประไพพักตร์อย่างออกรส “หนูดุจฤดีน่ะเหรอคะ อู้ย... เพียบพร้อมทุกอย่าง สมเป็นเบญจกัลยาณีเหมือนเดี๊ยนตอนสาวๆไม่มีผิด เหมาะสมกับตาดนัยราวกิ่งทองใบหยก คุณหญิงว่าไหมคะ...” “แทงมันเลย... แทงแม่แกนั่นแหละ” “ไม่นะ...ไม่...” ดุจฤดีหันคมมีดไปทางคุณหญิงผกามาศ ก่อนกระหน่ำคมมีดไปยังร่างของคุณนายแปดสาแหรกที่กำลังจีบปากจีบคอพูดอยู่อย่างไม่ยั้ง “กรี๊ด.....” เสียงกรีดร้องของคุณนายดังโหยหวน เลือดสีแดงสดสาดกระจายทั่วบริเวณ ส่งกลิ่นคาวคลุ้ง ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้พบเห็น “หึ...หึ... สะสาใจข้านัก อีกคุณนายโรคจิต” เสียงนั้นดังก้องในแก้วหูของดุจฤดี “โทรเรียกตำรวจเร็ว” ดนัยได้สติก่อน หันไปสั่งยายทองที่กำลังยืนช็อก ตัวแข็ง แกรีบวิ่งไปโทรศัพท์แจ้ง 191 ทันที คุณหญิงประไพพักตร์ทนเห็นภาพสุดหวาดเสียวตรงหน้าไม่ไหว ถึงกับเป็นลมล้มพับไป “คุณแม่” ดนัยรีบเข้าไปประคองมารดาไว้ ทั้งคนสวน คนรับใช้ และคนขับรถต่างรีบวิ่งมายังจุดเกิดเหตุ ทุกคนถึงกับเบือนหน้าหนีด้วยความสยดสยองเหลือที่จะพรรณนา “อย่าเข้าไปนะ คุณหนูกำลังคลั่งเหมือนคนบ้า” เสียงคนรับใช้วิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานา ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามดุจฤดี ทันทีที่เจิดกระพริบตาเนื่องจากใช้พลังจิตบังคับจนอ่อนล้า ดุจฤดีจึงเป็นอิสระจากอำนาจพันธนาการลึกลับ เวลานี้เนื้อตัวแดงฉานไปด้วยคราบเลือด เธอรีบคลานเข้าไปกอดศพแม่ น้ำตานองหน้า “แม่... ฮือ...ฮือ....หนูไม่ได้ทำนะ หนูไม่ได้ฆ่าแม่...” เธอร้องไห้คร่ำครวญราวกับคนเสียสติ “อีเจิด...จับมันสิ อีเจิดต่างหากที่ทำ มันเป็นฆาตกร มันสั่งหนู นั่นไง อีเจิด มันอยู่นั่น จับมันเลย...” ดุจฤดีชี้นิ้วไปยังเจิดที่ยืนหลบอยู่ที่มุมห้อง เจิดยิ้มเหยียดๆที่มุมปาก ก่อนลอยหน้าหันไปถามดุจฤดี “ข้อหาอะไรคะ คุณหนู...” จบบริบูรณ์ ตีสี่กว่าๆ... ฉันเคาะพิมพ์ตัวอักษรตัวสุดท้ายลงไป เสร็จซะที... ไม่รู้ว่า บ.ก. จะชอบตอนจบแบบนี้รึเปล่า ? ถ้าไม่ชอบล่ะ... ฉันเอามือล้วงเข้าไปในลิ้นชัก ความหา ก่อนหยิบเอาบางสิ่งออกมา... มันเป็นว่านตากแห้งจนกลายเป็นสีน้ำตาลคล้ำ รูปร่างของมันคล้ายขิงหรือไม่ก็ข่า ! ฉันรู้แล้ว ว่าต้องทำอย่างไรดี... จบบริบูรณ์  (จริง... จริ๊ง...) จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 19:08:58

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีค่ะ จากคุณ : XODA เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 55 21:30:33

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วหายเครียดเลยครับ ฮ่า ๆ ๆ จากคุณ : นักเขียนไส้แห้ง (manopetchara) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 15:22:27

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่า จากคุณ : อินส์ (Medal G G) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 09:24:28