|
12/1
วันที่สองของการออกเที่ยวของหนุ่มสาว คาชาลให้เจ้าถิ่นช่วยเลือกของฝากสำหรับสองกามเทพอย่างนิโก้และวิคเตอร์ซึ่งคอยเคี่ยวเข็ญให้เขากล้ามายืนตรงหน้าเธอวันนี้ เสียเวลาทุ่มเถียงกันสักพัก เขาจึงได้เลือกชุดเครื่องเสียงสำหรับพี่ชาย และชุดไม้กอล์ฟสำหรับวิคเตอร์ รวมทั้งไวน์สำหรับกุนซือทั้งสองคน
เขาหันมายิ้มโล่งใจกับเธอเมื่อหมดปัญหาเรื่องของฝากไปเปลาะหนึ่ง ขณะส่งบัตรเครดิตให้พนักงานร้าน ลลิลดาฝืนยิ้มรับทั้งที่ไม่สบายใจนักกับการใช้จ่ายเงินของเขา คาชาล...คนตัวเปล่า...แลกสิ่งของตามแต่สถานที่ที่รอนแรมไปดูจะตายจากเธอ คนที่ไม่เคยให้ความสำคัญเป็นราคาค่างวดใดๆ ไม่มีเงินติดตัวสักแดง กลายเป็นคนใช้เงินมือเติบ ครั้นเธอเตือน เขาก็อธิบายถึงบุญคุณของสองคนนั้นที่มีต่อเขาเสียจนเธอแย้งไม่ออกทีเดียว
มิสรอที่นี่ก่อนนะครับ ผมลืมของไว้ในร้านที่แล้ว
หญิงสาวผงกศีรษะพลางนั่งรอบนเก้าอี้รับรอง นึกขำขันว่าคนที่มากับลูกค้ารายใหญ่อย่างคาชาลคงไม่มีใครไล่กระมัง ทว่าสักพักชายหนุ่มก็กลับมาตัวเปล่า
ไม่เจอหรือ
ครับ ไปกันเถอะ
เขาไม่ได้อธิบายมากกว่านั้น นอกจากแตะศอกพาเธอออกจากร้านอย่างมีพิรุธ ท่าทางราวเด็กชายแอบซ่อนความผิดของเขาเรียกความเอ็นดูจากเธอ
เธอไปขโมยอะไรมา บอกมาดีๆ ลลิลดาแสร้งวางท่าขึงขังขณะก้าวขึ้นรถเอสยูวีสัญชาติอเมริกันซึ่งชายหนุ่มเช่ามาขับ
เสียงทุ้มหัวเราะกังวาน โธ่ อย่าให้ผมเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางอีกเลย ผมจะต้องขโมยทำไมล่ะครับ เงินจะซื้อก็มี
คาชาล ฉันอยากเตือนเธอ อย่าหาว่าฉันดูถูก แต่เงินที่มีได้ก็หมดได้เหมือนกัน
ขอบคุณสำหรับความหวังดีของมิส ไม่ต้องห่วงครับ เงินที่หมดไปก็มีใหม่ได้เหมือนกัน ตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจ เขาหันมายิ้มให้ความมั่นใจ
เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาประมาทกับชีวิตเกินไป อาจเพราะชีวิตพลิกผันจากจุดต่ำสุดสู่จุดสูงสุด เขาจึงคิดว่าเมื่อตกลงไปแล้วก็ขึ้นมาใหม่ได้เหมือนกัน แต่ใช่ว่าทุกชีวิตจะเป็นเช่นนั้น ยิ่งอยู่สูงเท่าไรก็เสี่ยงเจ็บตัวมากเท่านั้น ลลิลดาไม่อยากคิดไกลเลยว่าเขาจะใช้เส้นทางไหนกลับขึ้นมา
หลังจากนั้น คาชาลก็มุ่งความสนใจไปยังเกมบาสเก็ตบอลที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้จะเป็นการแข่งขันระหว่างทีมมหาวิทยาลัย แต่อนาคตผู้เล่นเหล่านี้อาจกลายเป็นผู้เล่นชื่อดังในลีกเอ็นบีเอก็เป็นได้ เขาชวนเธอสนทนาไปตลอดทาง แล้วยังขบขันเมื่อแวะจุดขาย ฮ็อตด็อก ซื้ออาหารชื่อประหลาดนี้มากิน
หญิงสาวพลอยรื่นรมย์ตามคนที่วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษไปด้วย เห็นเขามีความสุขเช่นนี้ เธอก็ไม่อยากขัดใจให้เสียบรรยากาศอีกต่อไป
...............................
ลลิลดาได้เรียนรู้อีกอย่างว่าชายชาวทิชกูนั้นมีความสามารถด้านจดจำเส้นทางได้ดี คาชาลขับรถมาส่งเธอโดยไม่ถามทางสักคำ กระทั่งจอดยังหน้าบ้านซึ่งปิดไฟมืดสนิท หญิงสาวจึงหันไปเอ่ยขอบคุณ
ผมควรลงไปแนะนำตัวพ่อแม่ของมิสไหมครับ ตั้งแต่มานี่ผมยังไม่พบพวกท่านเลย
ไม่มีใครอยู่หรอกจ้ะ พรุ่งนี้จึงจะกลับมากัน
ถ้าอย่างนั้นมิสกรุณากาแฟผมสักแก้วได้ไหม ผมมึนๆ ชอบกล ว่าไปแล้วก็แอบลุ้นในใจ
เขาทราบจากไฟที่ปิดมืดแต่แรกแล้วว่าไม่มีใครอยู่บ้านจึงได้ลองใจเจ้าหล่อน ลลิลดานิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนเอ่ยอนุญาต เห็นท่าทางลิงโลดของเขาแล้วก็ได้แต่ค้อนลมค้อนแล้ง อยากกลับคำเสียเดี๋ยวนั้นทันที
เธอบอกตัวเองว่าที่ยอมใจอ่อนก็เพราะอยากยืดเวลาระหว่างกันออกไปให้นานที่สุด คืนพรุ่งนี้เขาก็จะกลับแล้ว จากนี้เธอคงมีเวลาทบทวนความรู้สึกตนเองอย่างจริงจังเสียที
คาชาลทรุดนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวเดิม หากผ่อนคลายขึ้นพอที่จะกดรีโมตเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ ครู่หนึ่งเจ้าของบ้านก็กลับออกมาพร้อมกาแฟหอมกรุ่นและแซนด์วิชชิ้นอวบในจาน เรียกเสียงครางจากเขาอย่างแสนขอบคุณ
ผมเพิ่งรู้สึกหิวจัดขึ้นมาเดี๋ยวนี้เอง ขอบคุณครับ
ฉันคิดอยู่แล้วล่ะ เธอกินฮ็อตด็อกไปชิ้นเดียวเองนี่นา
ของมิสล่ะครับ
ฉันอิ่มแล้วล่ะ เธอชิมดูสิว่าพอสู้ฝีมืออัมมากับติลมาได้ไหม
ดวงตาคมกล้าไหววูบนิดหนึ่ง ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มบางกลบเกลื่อน
อาหารคนละอย่าง ตอบไม่ได้หรอกครับ แต่ชายชาวทิชกูไม่บ่นเรื่องการดูแลเอาใจจากผู้หญิงของพวกเขาอยู่แล้ว เพราะถือเป็นความดีที่พวกเธอทำให้
เมื่อรู้ตัวว่าถูกเขาหยอดดื้อๆ ลลิลดาจึงนิ่งเสีย เสจิบโกโก้ร้อนของตนและจดจ่อกับรายการโทรทัศน์แทน ทว่าไอร้อนวูบวาบบริเวณท้ายทอยราวถูกจ้องมองทำให้เธอไม่เป็นสุขนัก พลอยนึกขวางคนที่ขยันทำให้เธอประหม่าเสียจริง
คาชาลพอรู้ตัวหรอกว่าตนจ้องเจ้าหล่อนอย่างเสียมารยาทเพียงใด ความรักที่เขามีต่อเธอสลักชัดเจนในหัวใจขึ้นทุกนาทีที่อยู่ด้วยกัน เขาอยากเก็บเธอไว้ในอกไม่ให้ต้องแยกจากกันอีกต่อไป แต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะความฝันของเขาจะกลายเป็นจริงได้ขึ้นกับความร่วมใจของเธอ
ชายหนุ่มล้วงเอาสร้อยข้อมือทองคำขาว ประดับด้วยคริสตัลเม็ดเล็กรูปดาวออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาเดินผ่านร้านและเห็นมันสวยงามเหมาะกับเธอจึงแอบไปซื้อ มิได้ขโมยมาอย่างที่เจ้าหล่อนหาความ
ลิลลี่
ชื่อของเธอผ่านออกจากริมฝีปากเขา น้ำเสียงทุ้มสร้างความหวามไหวในใจคนฟังยิ่งนัก ลลิลดาหันตามเสียงเรียกด้วยใจเต้นระรัว
เขาขยับมาใกล้นิดหนึ่ง ก่อนมือหนาจะดึงแก้วไปจากเธอ คาชาลทาบสายสร้อยเส้นเล็กลงบนข้อมืออีกฝ่ายแทนที่ แล้วเผยยิ้มพึงใจเมื่อเครื่องประดับชิ้นนั้นดูจะสวยงาม มีค่ายิ่งขึ้นอีกบนผิวเรียบเนียนของเธอ
หญิงสาวมองจี้รูปดาวดวงเล็กหลายดวงเปล่งประกายล้อมรอบข้อมือตน เธอมัวแต่ตื่นตะลึงกับความสวยงามน่ารัก จึงไม่ทันได้พลิ้วมือออกจากการเกาะกุม
วันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันบนหน้าผามีดาวเต็มท้องฟ้าไปหมด ผมไม่เคยลืมคืนนั้น ทุกครั้งที่นึกถึงคุณก็จะนึกเข้าข้างตัวเองว่าคุณคงมองผมผ่านดวงดาวเช่นกัน
คาชาล...
รับไว้เถอะนะครับ ผมอาจเอื้อมหยิบดาวบนฟ้ามาให้มิสไม่ได้ แต่สิ่งใดที่คนอื่นหาได้ ผมก็จะหามาให้มิสได้เหมือนกัน
ลลิลดาไล้นิ้วเบาไปตามสายสร้อยทองคำขาว ราคาค่างวดของมันคงสูงพอดู หากความหมายของดาวดวงเล็กเหล่านั้นต่างหากที่ทำให้เธอเต็มใจรับมา
ขอบใจนะ คาชาล
ชายหนุ่มยิ้มยินดี ก้อนเนื้อในอกราวกับจะพองโตขึ้นด้วยความภาคภูมิใจที่ตนสามารถหาสิ่งต่างๆ มาปรนเปรอคนรักได้ เขาไม่คิดดึงเจ้าหล่อนไปตกระกำลำบากด้วยกัน เธอไม่จำเป็นต้องปรับเปลี่ยนชีวิตใดๆ เพื่อเขา ขอเพียงมีเธอเคียงข้าง นั่นคือความกรุณาสูงสุดที่คนอย่างเขาได้รับจากเธอ
.................................
ในที่สุดกำหนดการเดินทางกลับของคาชาลก็มาถึงอย่างรวดเร็ว ลลิลดาเก็บซ่อนความอาลัยไว้ภายใต้รอยยิ้ม ขณะรอส่งเขาในสนามบิน
ทว่ากลับเป็นคาชาลที่มีท่าทางเคร่งเครียด เขาขอตัวไปโทรศัพท์หลายต่อหลายครั้ง และกลับมาด้วยความหงุดหงิดฉุนเฉียวกว่าเดิม
มีปัญหาอะไรหรือเปล่า เธอถามเขาอย่างอดรนทนไม่ไหว ชักเวียนศีรษะคนเดินกลับไปกลับมา
ผมโทรถึงวิคเตอร์กับลูกน้อง จะลองถามดูว่าเลื่อนวันเดินทางออกไปได้ไหม แต่โทรไม่ติดสักคน เขาว่าราวฟ้อง
โธ่ คาชาล หญิงสาวยิ้มอ่อนโยน เธออย่าเสียงานเพราะฉันเลย เราต่างก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เธอเสียอีกมีงานยิ่งใหญ่กว่าฉัน จะมาเบี้ยวดื้อๆ ได้อย่างไร
ถ้าอย่างนั้นมิสก็ควรให้คำตอบผม จะวันนี้หรืออีกหนึ่งปีข้างหน้า ถ้ารักก็คือรัก ไม่รักคือไม่รัก เขาไม่ได้อ้อนวอนอ่อนหวานอีกแล้ว นอกจากเร่งรัดเอาคำตอบอย่างร้อนใจ
ลลิลดาข่มใจเย็น ไม่เอ่ยอะไรอีกและปล่อยให้เขาหัวเสียกับการพยายามโทรทางไกลต่อไป คิดแล้วก็น่าขันที่การจากกันระหว่างเธอและเขาไม่เคยจบลงด้วยดี ทั้งที่ช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกันนั้นมีแต่ความสุข เขาไม่คิดถึงหัวอกเธอบ้างเลยที่ต้องเลือกระหว่างครอบครัวและเขา เธอฝังใจกับความรักที่ได้รับจากผู้เป็นแม่ หากทางข้างหน้าไม่มีท่านอีกแล้ว ก็ให้รู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมา
เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารเที่ยวบินเดียวกันกับคาชาลดังขึ้น ร่างสูงเดินกลับมาด้วยใบหน้าเครียดขึ้ง ดวงตาเรืองรองมองสบดวงตาเธออย่างค้นคว้าและตัดพ้อ จนคนถูกมองต้องเป็นฝ่ายหลบตา
คุณรักผม ชาวทิชกูเก่งด้านอ่านสายตาคนคุณก็รู้ คุณโกหกตัวเองได้ แต่ไม่ตลอดไปหรอก ลลิลดา
หญิงสาวแทบอุดหูและกรีดร้องกลบคำพูดหลงตัวเองนั้น ความรู้สึกซึ่งเธอต้องการสงวนไว้กับตัวจนกว่าจะแน่ใจถูกเขาเปิดเปลือย
คุณอาจไม่มั่นใจในความรักของคนอื่น แต่ต้องไม่ใช่ผม...คนที่พยายามก่อร่างสร้างทุกอย่างเพื่อคุณ คุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะพาคุณไปตกระกำลำบาก ผมบอกแล้วก็จะให้เวลาคุณทบทวน คุณมีเวลาทั้งชีวิตผมนี่ล่ะ แต่จะสั้นหรือยาวก็สุดรู้
คนฟังค้อนเคือง ถ้าชีวิตเธอสั้นนัก ฉันเห็นจะปฏิเสธเสียแต่ตอนนี้
คาชาลค่อยเผยยิ้มบาง เรื่องการใช้ชีวิตโชกโชนที่ผ่านมาเป็นสิ่งเดียวที่เขาเหนือกว่าเธอ
ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก สิ่งเดียวที่แน่นอนที่สุดในชีวิตผมคือความรักที่มีต่อคุณ
เขาจุมพิตยังปลายนิ้วมือเธอแทนคำล่ำลา ไม่มีคำสัญญาว่าเขาจะกลับมาวันไหน และเธอก็ไม่ได้บอกว่าจะให้คำตอบเขาเมื่อไร ราวต่างฝ่ายต่างเก็บซ่อนความหวั่นวิตกไว้ในใจ
ลลิลดารู้สึกว่าอากาศรอบตัวเย็นเยียบขึ้นมาฉับพลัน ทันทีที่เขาถอนริมฝีปากออกจากปลายนิ้วมือเธอ ร่างสูงก้าวห่างออกไปเรื่อยๆ พร้อมกับบิดเอาหัวใจเธอหลุดลอยตาม เธอเห็นเขาหันกลับมาผ่านม่านผู้คนซึ่งเดินสวนกันขวักไขว่ ก่อนตนเองจะกลั้นน้ำตาไม่ไหวจนต้องหันหลังจากไป
| จากคุณ |
:
ภาพิมล (thezircon)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
30 พ.ค. 55 11:05:48
|
|
|
|
ตราบแผ่นดิน...จรดผืนฟ้า บทที่ 12/1
