ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ มนชนกยังคงนอนหลับไม่รู้สึกตัว อติรุทธ์มองคนที่เขารักและนับถือเหมือนพี่สาวแท้ๆ ด้วยความสงสาร ไม่ควรเลยที่มนชนกต้องมาเจ็บตัวโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างนี้ นัยน์ตาชายหนุ่มเป็นประกายวับเมื่อเห็นร่างหนึ่งปรากฏขึ้นทางด้านหัวเตียง เกือบจะปราดเข้าไปหาแล้ว แต่ปาหนันที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบฉุดมือเขาไว้ก่อน พลางกระซิบรัวเร็ว “คุณอติรุทธ์ อย่าค่ะ” “หนัน คุณก็เห็นว่าลำเจียกอยู่ตรงนั้น เกิดเขาทำอะไรพี่มนอีกล่ะ” “เธอแค่ยั่วคุณเท่านั้น ถ้าคุณเข้าไปตอนนี้ จะบอกคุณนวลพรรณกับคุณสินธุว่ายังไงคะ” ชายหนุ่มค่อยสงบลง แต่นัยน์ตายังจับนิ่งอยู่ที่ลำเจียกอย่างไม่ไว้ใจ วิญญาณสาวยิ้มเยาะอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า ก่อนบอกกับสองหนุ่มสาวทางกระแสจิตว่า “นี่แค่การเตือนเจ้าค่ะ ใครหน้าไหนก็ตามที่อยู่ข้างพี่โมกกับผู้หญิงคนนั้น ดิฉันถือว่ามันคือศัตรู” “เท่านี้ยังบาปไม่พออีกหรือลำเจียก ยังคิดสร้างเวรสร้างกรรมไปอีกถึงเมื่อไหร่” อติรุทธ์ถามกลับไปโดยใช้วิธีเดียวกัน มือจับมือปาหนันกุมแน่น ลำเจียกเห็นแล้วก็ขบกรามแน่นก่อนตอบด้วยน้ำเสียงกระด้าง “จนกว่าพี่โมกแลมันได้ชดใช้สิ่งที่ทำไว้กับดิฉัน” “ยอมรับแล้วหรือว่าเธอกับปาหนันไม่ได้ร่วมวิญญาณเดียวกันอย่างที่โกหกปาหนันมาตลอด” ชายหนุ่มกลับเป็นฝ่ายยิ้มหยันบ้าง ลำเจียกเพิ่งรู้ตัวว่าทำพลาดไปเสียแล้ว หากเพียงวิบเดียวเท่านั้น หล่อนก็กลับเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย “ใช่เจ้าค่ะ มันกับดิฉันหาได้ร่วมวิญญาณเดียวกันไม่ หากจำเป็นต้องใช้ร่างมันเป็นสื่อมาพบกับพี่” “ความจำเป็นอะไร” “อนิจจา พี่โมกที่แสนฉลาดหนักหนา กระไรมาจนปัญญาในเรื่องง่ายๆ เยี่ยงนี้เจ้าคะ ผิดจากมันแล้วผู้ใดจักเหมาะสมอีก” ลำเจียกกรีดเสียงหัวเราะแหลม ไม่เปิดโอกาสให้อติรุทธ์ซักถามอย่างใดอีกด้วยการเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มเม้มปากอย่างขัดใจ พอหันมาทางปาหนันก็เห็นหล่อนยืนหน้าเซียวอยู่ จึงพาไปนั่งที่โซฟากับคุณนวลพรรณ ผู้อาวุโสที่สุดในห้องสบตาชายหนุ่มทันทีที่เขาหย่อนตัวลงนั่ง เท่านี้อติรุทธ์ก็นึกรู้ คุณนวลพรรณเห็นในสิ่งที่พวกเขาเห็นแน่นอน แต่คงไม่รู้ว่ามีการพูดคุยว่าอย่างไรกัน   “เธอมาทำอะไรหรือ รุทธ์” คุณนวลพรรณถามออมเสียงพลางทำทีรินน้ำใส่แก้ว เพื่อไม่ให้สินธุที่ยืนอยู่ข้างเตียงพี่สาวผิดสังเกต ชายหนุ่มเหลือบไปทางเพื่อนนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ไม่มีอะไรครับนายแม่” “แน่นะรุทธ์ อย่าปิดบังแม่ ถ้ามันหนักหนาจะได้ช่วยกันคิดช่วยกันแก้ไข” “ขอบคุณครับ แต่เรื่องนี้ผมต้องแก้ไขด้วยตัวเอง ผมไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะผมอีกแล้วครับ” เขาบอกเสียงหนักอย่างคนตัดสินใจแล้ว สตรีสองวัยมองชายหนุ่มอย่างเป็นห่วง โดยเฉพาะปาหนันที่รู้ดีแก่ใจ เรื่องนี้หล่อนต้องมีส่วนรับผิดชอบ ในเมื่อลำเจียกประกาศชัดว่าหล่อนคือหนึ่งในผู้ต้องชดใช้  แล้วอย่างนี้จะปล่อยให้เขารับภาระนี้เพียงคนเดียวได้หรือ ถึงเวลาแล้วที่หล่อนต้องทำอะไรสักอย่าง คืนนั้นอติรุทธ์กลับไปถึงบ้านราวเที่ยงคืนเศษ โดยมีสินธุตามมานอนค้างที่บ้านด้วย ส่วนคุณนวลพรรณนั้นขอนอนเฝ้าลูกสาวที่โรงพยาบาลโดยมีปาหนันคอยช่วยดูแลอีกชั้นหนึ่ง ความอ่อนเพลียทำให้เพื่อนสนิทหลับไปแทบจะทันทีที่หัวแตะหมอน อติรุทธ์ดูแลความเรียบร้อยอยู่พักหนึ่งจึงกลับห้องของตน อาจเป็นด้วยเลยเวลานอนปกติของเขา จึงทำให้เจ้าตัวตาค้างข่มตานอนอย่างไรก็ไม่หลับ จึงตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งที่โต๊ะทำงานแทน ไหนๆ ก็นอนไม่หลับแล้วและพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุด ก็ขออ่านปั๊บสาที่เปิดค้างอยู่ตรงหน้านี้ให้หมดผูกแรกก็ยังดี ตอนนี้เขาเองก็เริ่มชินๆ แล้วกับการ 'อ่าน' แบบไม่มีใครเหมือนของตัวเอง   เพียงอักษรตัวแรกปรากฏต่อสายตา อติรุทธ์ก็รู้สึกคล้ายกับร่างของตนเองดิ่งลึกสู่ความมืดอันไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งผิดกว่าทุกครั้งที่จะมีกลิ่นปาหนันนำทางเขาย้อนเวลาสู่อดีตกาล ทว่าตอนนี้เขาไม่มีเวลาติดใจสงสัยอีกแล้วว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ถึงอย่างไรเขาก็กำลังจะได้เห็นอดีตชาติของตนเอง ต่อให้วิธีแผกไปสักเท่าใด ขอให้ผลลัพธ์ยังคงเดิมก็เพียงพอ ดึกสงัด ร่างหนึ่งแฝงเงาไม้ใหญ่มาถึงบริเวณที่จำตรุเจ้าเมืองปากยมทางด้านท้ายค่าย เจ้าตัวมองทหารที่ทำหน้าที่ควบคุมตัวนักโทษประหารอย่างเข้มแข็งก็ได้แต่ถอนใจ แต่จะบ่นก็ไม่ได้ เพราะนี่คือคำสั่งของตนเองโดยแท้ ในที่สุดก็จำใจต้องใช้มนตราเข้าช่วยทั้งที่ไม่อยากทำเลย คนลึกลับดูทิศทางลมจนแน่ใจ จึงร่ายมนตราแล้วเป่าออกไปให้ต้องกายของทหารเหล่านั้น เพียงครู่เดียวคนทั้งหมดก็ร่วงผลอยหลับทั้งยืนจนสิ้น แสงไฟจากคบต้องร่างที่เดินออกจากเงามืดเห็นชัดเจนว่าเป็นพญาติโลกราชนั่นเอง พญาติโลกราชสืบพระบาทเข้าไปใกล้ตรุที่สร้างง่ายๆ ด้วยการนำท่อนไม้มาผูกรวมกันต่างกรงขัง สายพระเนตรที่ทอดจับเจ้าเมืองปากยมที่พลอยต้องมนต์หลับสนิทอยู่ด้านในอ่อนแสงลง จริงอยู่ว่าเจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ใช้มนตราเสกเป่าหวังผูกมัดพระทัย หากผู้ที่มีอาคมอยู่พอตัวเยี่ยงพระองค์จะไม่รู้ถึงการป้องกันเลยหรือ หัตถ์ใหญ่เอื้อมปลดดาลที่ลั่นไว้ ก่อนพาองค์เองเข้าไปประทับเคียงข้างเจ้าเมืองปากยม และช้อนศีรษะอีกฝ่ายขึ้นมาหนุนพระเพลาองค์เอง สำรวมจิตอยู่ชั่วขณะก็ยกหัตถ์ลูบลงที่ใบหน้าของคนที่หลับไม่รู้เรื่องราว “ท่าน...” เจ้าเมืองปากยมอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าผู้ใดเข้ามานั่งอยู่ด้วย รีบยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว พญาติโลกราชแย้มพระโอษฐ์อ่อนโยนแกมอบอุ่นประทานให้ ก่อนรับสั่งด้วยสำเนียงคนเมืองใต้ชัดเจน “จักตกใจไปด้วยเหตุใด ข้ามิได้มาทำร้ายเจ้าเสียหน่อย” “ถึงเยี่ยงนั้นก็หาสมควรที่ท่านจักเข้ามาในที่เยี่ยงนี้” “ก็เข้ามาแล้ว เจ้าเมืองปากยม เจ้าชื่อว่ากระไร ข้าจักได้เรียกถูก มิต้องคอยเรียกแต่ชื่อยศอยู่เยี่ยงนี้”  “ฤทธิ์ ข้าชื่อฤทธิ์” เจ้าเมืองหนุ่มไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงยอมแจ้งชื่อตนเองได้ง่ายดายเยี่ยงนี้ “เอาล่ะฤทธิ์ ที่ข้ามาหาเจ้าก็เพื่อจักมาขออโหสิกรรม” “ข้ามิได้ถือโทษโกรธท่าน เพราะตามธรรมเนียมศึกต้องกระทำเยี่ยงนี้อยู่แล้ว ท่านมิได้มาหาข้าด้วยเหตุผลเพียงแค่นี้กระมัง” “เจ้ารู้ใจข้านัก” มหาราชเชียงใหม่รับพลางแย้มพระโอษฐ์ดุจเคย “ข้ามาเพื่อที่จักบอกเจ้าว่า ที่ข้าพูดว่าใคร่ได้ตัวเจ้าไปอยู่ด้วยที่เชียงใหม่นั้น ข้าพูดตามสัตย์จริงทุกประการ หาใช่ต้องมนตราเยี่ยงที่คนอื่นเขาคิดไม่” เจ้าเมืองปากยมมองพักตร์อีกฝ่ายตะลึงงัน มิใช่เพราะมนต์ของตนหรอกหรือ ความละอายแก่ใจแลความรู้สึกบางประการวาบขึ้นในอก “แต่เสียดายนักที่ข้าไม่อาจทำได้ดั่งที่ตั้งใจ” “ท่านบอกว่ามิได้ต้องมนต์ แล้วไฉน...” “บางคราคนเราก็ต้องซ่อนความรู้สึกจริงแท้ไว้ ข้าเคยคิดว่า หากมิได้เกิดเป็นท้าวลกเยี่ยงเพลานี้ ข้าคงทำตามใจตัวได้ ฤทธิ์  แจ้งใจที่ข้าว่ามานี้ใช่ฤๅไม่” ฤทธิ์ก้มหน้าลงซ่อนน้ำตาที่เอ่อคลอ ผู้ใดจะรู้บ้าง ว่าเจ้าเมืองปากยมผู้นี้ต้องพระชะตาด้วยพญาติโลกราชเสียแต่แรกเห็น ครั้นแล้วก็ต้องสะดุ้งเป็นคำรบสอง เมื่อปลายดรรชนีเรียวเชยคางเขาให้เงยหน้าขึ้น แลดรรชนีอีกข้างค่อยปาดเช็ดน้ำตาให้พร้อมรับสั่งอ่อนโยน “อย่าร้องไห้ฤทธิ์ เกิดเป็นชายไม่พึงร่ำไห้เยี่ยงหญิง นิ่งเสีย ความจริงข้าเองก็ไม่อยากฆ่าแกงเจ้า แต่ถ้าไม่ทำ ยุธิษเฐียรมันไม่ชอบหน้าเจ้าอยู่เป็นทุน จักหาโอกาสฆ่าเจ้าเสียกลางทาง ถึงเพลานั้นข้าจักเสียใจยิ่งกว่า รู้เอาไว้ ดาบที่จักบั่นคอเจ้ารุ่งสางวันพรุ่ง มิได้เป็นดาบอันเกิดจากความเกลียดชังสักนิด ข้ามาบอกเจ้าเพียงเท่านี้ แม้นข้าแลเจ้าเคยมีบุญร่วมกันแล้ว ขอให้เจ้าแลข้าได้กลับมาพบกันอีกคราเถิด” “ข้าจักจารจำวาจาท่านไว้ ต่อเกิดภพใดชาติใดจักมิเลือน ข้าขอกราบบาทลาท่านเสียแต่เพลานี้เถิด ข้าจักรอ รอได้เป็นข้ารองบาทท่านในภพชาติใหม่นั้น”       เจ้าเมืองปากยมขยับตัว ก้มลงกราบแทบบาทของมหาราชเจ้าเชียงใหม่แลฟุบนิ่งอยู่เยี่ยงนั้น ขณะที่พญาติโลกราชไม่รับสั่งว่าอย่างไรอีก นอกจากจะวางหัตถ์เหนือศีรษะของเจ้าเมืองผู้อาภัพและนิ่งอยู่ในลักษณาการนั้นเอง *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 20:04:29

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ แสงอรุณเยี่ยมฟ้าได้ไม่ทันนาน กองทัพหลวงเชียงใหม่ซึ่งล่วงหน้าออกจากสองแควมาก่อนหน้า กำลังเตรียมตัวจะเคลื่อนทัพเดินทางต่อ พญาติโลกราชทอดพระเนตรศีรษะที่ถูกตัดของเจ้าเมืองปากยมด้วยสายพระเนตรที่ไม่มีผู้ใดอ่านออกอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะชักม้าให้เลยผ่านไปโดยไม่หันมาทอดพระเนตรอีก ทัพเชียงใหม่ที่กำลังจะเคลื่อนทัพอยู่รอมร่อ กลับต้องหยุดยั้งพักพลก่อนเมื่อทหารม้าเร็วนายหนึ่งขี่ม้าตัดทัพเข้ามาหาจอมราชย์เชียงใหม่ ทหารนายนั้นทูลความสั้นๆ สองสามคำ คำสั่งให้ยุติการเคลื่อนทัพชั่วคราวก็กระจายทั่วทั้งกองทัพ ไม่มีใครรู้ว่าเพราะเหตุใดคำสั่งนี้จึงถูกถ่ายทอดมาโดยปัจจุบันทันด่วน นอกจากตัวนายชั้นแม่ทัพหัวหาญเท่านั้น พญาติโลกราชทรงยืนม้าอยู่กลางทัพ ขนาบสองข้างซ้ายขวาด้วยหานไสสูงและพรหมมินทร์ ส่วนพระยายุธิษเฐียรนั้นถูกกันไปรวมอยู่กับแม่ทัพชั้นผู้ใหญ่อีกทางด้านหนึ่ง แม้ไม่ค่อยพอพระทัยนักแต่ก็ไม่กล้าตรัสว่าอย่างไร คงสู้สงบใจฟังความจากม้าเร็วที่เข้ามาแจ้งข่าวศึกเช่นเดียวกับคนอื่นๆ เท่านั้น “เป็นใดจงว่ามา เกิดเหตุร้ายอันใดขึ้นรึ” มหาราชเชียงใหม่รับสั่งถามคนที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นดิน ชายคนนั้นยกมือขึ้นไหว้สาแล้วทูลตอบว่า “ทัพจากเชลียงเข้าโจมทัพของหมื่นนครอันพักนอนอยู่ที่น้ำลืมเมื่อยามคืน๑ เสียคนหาญ๒จากละคอน๓ไปโขอยู่เจ้า หมื่นนครรบทานกำลังไว้บ่ไหวจึงล่าทัพมาพึ่งทัพของหมื่นเพิงตีนเชียง หากพวกคนใต้ยั้งหยุดอยู่ บ่กล้าโจมเข้ามาด้วยเห็นฮ่ม-ร่มขาว พวกมันสำคัญว่าพญาเจ้าอยู่ในทัพ หมื่นเพิงตีนเชียงเห็นเป็นโอกาส จึงส่งข้าเจ้ามาทูลความ แลขอกำลังคนหาญไปช่วยเจ้า” ทหารม้าเร็วกราบทูลตามที่ได้รับมอบหมายมาจากผู้เป็นนาย พญาติโลกราชสดับความถ้วนแล้วก็ไม่ทรงตอบคำ หากสายพระเนตรกลับแลกวาดไปในหมู่ข้าราชบริพารแทน พระยายุธิษเฐียรแย้มพระโอษฐ์หมายมาดพลางชักม้าที่ทรงอยู่ให้ออกล้ำหน้ากว่าม้าคนอื่นๆ หวังจะให้พญาติโลกราชทรงเลือกตน มหาราชเชียงใหม่ทอดพระเนตรเห็นก็ซ่อนรอยแย้มพระโอษฐ์ ด้วยเข้าพระทัยถึงความต้องการของอีกฝ่ายที่ต้องการแสดงฝีมือของตน ทว่าจอมกษัตริย์ทรงเล็งการณ์ไกลกว่านั้น ด้วยเมืองเชลียงมีฐานะเป็นเมืองลูกหลวงดุจเดียวกับสองแคว การปล่อยให้พระยายุธิษเฐียรนำทัพไปนั้น อาจเป็นการเปิดช่องให้พระยาเชลียงโน้มน้าวกล่อมใจให้เจ้าสองแควทรงแปรพระทัยกลับไปภักดีด้วยอยุธยาอีกก็เป็นได้ และถ้าเป็นเช่นนั้น ทัพจากล้านนาก็จะตกที่นั่งลำบาก ดำริแล้วจึงเมืนสายพระเนตรจากเจ้าสองแควไปทางอื่นเสีย “หมื่นม้าฅำแหว่ง หมื่นพรานด้ง” สุรเสียงขานนามของสองแม่ทัพก้องขึ้นกลางทัพ ผู้ถูกขานจึงชักม้าออกมาด้านหน้า คอยรับพระบัญชาด้วยสีหน้าสงบ “จงพาพลม้าพันหนึ่งกับพลหน้าไม้ปืนยา๔ตามไปช่วยเขาเถิด” พระบัญชาสั้น ง่าย ทว่ากินความครบสิ้น หมื่นม้าฅำแหว่งกับหมื่นพรานด้งรับใส่เกล้าแล้วก็ไหว้สาทูลลาจัดทัพตามที่ได้รับมอบหมาย แล้วนำพลเหล่านั้นแยกออกไปอย่างรวดเร็ว “เจ้าสองแคว” พญาติโลกราชรับสั่งเรียกผู้เป็นโอรสบุญธรรมที่ทำพักตร์ตูมอยู่ “พระเจ้าข้า” “หวังว่าเจ้าคงไม่เคืองขัดที่พ่อมิได้ให้เจ้านำทัพไป ด้วยพ่อเกรงว่าเจ้าเมืองเชลียงจักทำร้ายเจ้า ค่าที่เจ้ามาหาพ่อนี้” สีพระพักตร์ของเจ้าสองแควค่อยแช่มชื่นขึ้น เมื่อยินถ้อยรับสั่งเช่นนี้ ที่ขุ่นข้องก็พลันถูกแทนที่ด้วยความปีติใจเหลือจะกล่าว ที่รู้ว่าทรงเป็นห่วงองค์เองถึงเพียงนี้ พระยายุธิษเฐียรจึงยอกรขึ้นไหว้พร้อมตรัสตอบว่า “หามิได้พระเจ้าข้า ลูกฤๅจักหาญเคืองเจ้าพ่อ ตรงข้ามมีแต่จักอิ่มเอมในน้ำพระทัยที่ทรงมีต่อสัตว์ผู้ยากนี้ต่างหากพระเจ้าข้า” พญาติโลกราชแย้มพระโอษฐ์รับ อันว่าวาจานั้นจะให้ผลร้ายหรือดีเพียงใด ย่อมขึ้นอยู่กับผู้พูดเป็นสำคัญ หากรู้จักปั้นถ้อยสรรคำแล้วไซร้ ก็นำมาซึ่งความปรีดาให้ผู้ได้ยินหาน้อยไม่ ดุจดังคำหวานปลอบประโลมที่ทรงใช้อยู่นี้ ด้วยรักจะปกครองคนแล้วก็ต้องปกครองใจของคนผู้นั้นด้วย เวลานั้น หมื่นเพิงตีนเชียงกำลังวิตก ด้วยทัพเชลียงเริ่มตีโอบล้อมใกล้เข้ามาทุกที หมื่นนครเองก็มีสีหน้ากังวลไม่แพ้กัน ที่สุดทั้งสองจึงตัดสินใจที่จะยันทัพถ่วงเวลาไว้ก่อนจนกว่าทัพหลวงจะส่งคนมาช่วย เพราะถ้าปล่อยให้เชลียงเข้าโจมตีก่อน ความเสียหายย่อมเกิดมากกว่านี้ “เอาอย่างใด หมื่นนคร ท่ารออยู่เยี่ยงนี้บ่ดีแน่ มันจักขยี้เรายับเสียก่อน” “อย่างใดก็ต้องรบ ดั่งนั้นแล้วข้าจักขอแก้มือนำทัพออกไปรบยันเอาไว้ก่อน ถ่วงเวลารอจนกว่าพญาเจ้าจักส่งคนมาช่วย” หมื่นเพิงตีนเชียงมองสภาพของสหายที่ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลแล้วก็ส่ายหน้า “คนหาญของเจ้าเจ็บอยู่หลายคน ตัวเจ้าเองก็เจ็บไม่น้อย ข้าออกไปเองดีกว่า เจ้าท่าคอยที่นี่ เห็นทัพหลวงมาเมื่อใดจงยกธงแดงเป็นสัญญาณ” “เอาเยี่ยงนั้นรึ” “เยี่ยงนั้น หากข้าต้านไม่อยู่ จักยกธงดำขึ้นโบก เมื่อนั้นเจ้าค่อยยกกำลังไปสมทบด้วยข้า” หมื่นนครพยักหน้ารับอย่างไม่สู้เต็มใจนัก แต่ก็ขัดมิได้ เพราะสภาพของตนนั้นก็ย่ำแย่ไม่น้อย คิดแล้วก็ให้แค้นนัก ที่เสียทีจนต้องล่าทัพมาอย่างน่าอดสูนี้ก็เพราะพวกมันลอบโจมตีในเวลากลางคืน ซึ่งไม่มีใครคาดว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น จึงตั้งรับไม่ทัน กว่าจะตั้งตัวติดก็เสียไพร่พลไปมากแล้ว แดดสายเริ่มแรงขึ้นทุกที หมื่นนครมองดูการต่อสู้ที่เกิดขึ้นด้วยความวิตก หากทัพหลวงยังยกมาไม่ถึง น่ากลัวว่าค่ายนี้จะพลอยแตกไปด้วยอีกแห่งหนึ่ง มือที่ถือดาบนั้นกำแน่นอย่างตัดสินใจ เห็นทีเขาคงอยู่เฉยไม่ได้แล้ว แต่ยังไม่ทันที่จะสั่งการว่าอย่างไร ทหารที่ประจำอยู่ทางทิศเหนือนายหนึ่งก็วิ่งมารายงาน “นายหมื่นเจ้า หมื่นพรานด้งกับหมื่นม้าฅำแหว่งยกคนมาแล้วเจ้า นายหมื่นทั้งสองสั่งความมาว่า จักนำคนเข้าต่อศึก ให้ยกธงขานคนของเราเจ้า” หมื่นนครได้ฟังก็ยินดีนัก จึงเร่งให้ทหารยกธงแดงขึ้นเป็นสัญญาณ ขณะนั้นหมื่นเพิงตีนเชียงจวนเจียนจะเสียที ครั้นเห็นธงแดงโบกสะบัดก็ยิ้มออก ก่อนสั่งเป็นรหัสให้ทัพล้านนาทำทีเป็นถอยร่นลงไปก่อน ทัพเชลียงเข้าใจว่าทัพล้านนาจวนจะแตกพ่าย ก็ได้ใจรีบรุกไล่ตามมาเป็นสามารถ กว่าจะรู้ตัวว่าเป็นกลลวง ก็คราวที่ต้องหน้าไม้ปืนยาของทัพล้านนาที่รอท่าอยู่แล้ว แม่ทัพเชลียงเห็นคนฝ่ายตนต้องล้มตายลงราวใบไม้ร่วงก็ตกใจ ทั้งเห็นว่าตนเสียไพร่พลไปมากก็ตัดสินใจตีแหวกทัพ ถอยกลับไปในที่สุด         การศึกด้วยเมืองเชลียงผ่านพ้นไปด้วยดี หมื่นเพิงตีนเชียงและหมื่นนครยกพลไปสมทบกับทัพหลวงในวันเดียวกันนั้นเอง หมื่นนครเข้าเฝ้าทูลเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตามจริง และยินดีที่จะรับทัณฑ์ค่าที่ตนประมาทจนเป็นเหตุให้ผู้คนต้องล้มตายไปเปล่า หากพญาติโลกราชมิได้ทรงถือโทษโกรธเคือง ด้วยทรงเห็นว่าหมื่นนครเองก็ได้รับบาดเจ็บ ทั้งยังพยายามแก้ไขเหตุร้ายจนสุดกำลังตนแล้ว และยังพระราชทานบำเหน็จรางวัลแก่นายหมื่นทั้งสี่คนลดหลั่นกันไปตามความชอบนั้นด้วย หลายวันต่อมา กระบวนทัพจึงยาตราลุถึงวังกองหาน พญาติโลกราชมีพระบัญชาให้พักพลชั่วคราวเพื่อกินข้าวเที่ยง ณ สถานที่นั้น พญาติโลกราชทรงลงจากหลังม้าทรง เสด็จเข้าในพลับพลาที่ประทับซึ่งจัดเตรียมเอาไว้แล้ว ยังไม่ทันจะทรุดพระองค์ลงประทับดีนัก ทหารนายหนึ่งก็เข้ามากราบทูลว่า มีคนจากเวียงพิงค์เชียงใหม่มารอขอเข้าเฝ้า จึงโปรดให้ทหารนำคนผู้นั้นเข้ามาในพลับพลาที่ประทับ ครั้นทอดพระเนตรเห็นหน้าชัดก็ทรงมุ่นขนง ด้วยเป็นคนของหมื่นโลกสามล้านนั่นเอง “อาข้ามีเหตุอันใดเกิดขึ้นรึ” “หาบ่ได้ พญาเจ้า หมื่นโลกให้ข้าเจ้าเร่งมาแจ้งความว่าเพลานี้ชาวชะกาว๕เร่งยกทัพมาหมายผ่าเราเจ้า” คำกราบทูลนั้นทำให้พญาติโลกราชพิโรธนัก จึงมีรับสั่งให้หาแม่ทัพหัวหาญล้านนาทั้งปวงเข้าเฝ้าในทันที เมื่อมาพร้อมหน้ากันแล้ว มหาราชเชียงใหม่ก็ไม่ทรงอ้อมค้อม “เพลานี้พวกกาวยกมาติดแดนเราหมายตีเวียง จักปล่อยให้เมิน-นานไปกว่านี้มิได้ ข้าจักเร่งไปรับศึกเสียแต่เพลานี้ พวกท่านเห็นควรว่าอย่างใด” “ขอสุมาพญาเจ้า” แม่ทัพคนหนึ่งทูลขึ้น “อันจักเร่งรับศึกนั้นหมู่ข้าเจ้าบ่ขัดแน่ หากการทางนี้เล่าจักทำเยี่ยงไร ครัวสองแควที่ติดมาด้วยนั้นมากนัก การเคลื่อนทัพย่อมช้าตามไปด้วย” “หมู่ชาวสองแควนั้น ข้าจักให้หมื่นยี่ทรากับขุนม้า พร้อมกำลังอีกส่วนหนึ่งช่วยคุ้มครองตราบจนลุถึงเวียงพิงค์ นอกนั้นแล้วให้เร่งติดตามข้าไปให้สิ้น” “เจ้าสองแควด้วยหรือเจ้า” “คนของมันอยู่ที่นี่ มันต้องคุ้มภัยอยู่ด้วย จักทิ้งละไปอย่างใดได้ หน้าที่เจ้าเมืองปลงหื้อ-ให้คนอื่นได้หรือ” สายพระเนตรดุตวัดมายังคนถามทันใด สุรเสียงที่รับสั่งกร้าวกระด้าง จนไม่มีผู้ใดกล้าทูลถามอีก แม้แต่หานไสสูงกับพรหมมินทร์ เพราะต่างก็รู้ดีว่าข่าวศึกที่เพิ่งได้รับนั้นทำให้พญาติโลกราชกริ้วไม่น้อย ค่าที่ล้านช้างฉวยโอกาสกระทำการลับหลังเยี่ยงนี้ เมื่อไม่มีผู้ใดทูลถามอีก พญาติโลกราชจึงมีพระบัญชาให้หมื่นยี่ทรากับขุนม้าจัดกระบวนเดินทางทันทีที่กินข้าวปลาเสร็จแล้ว พระยายุธิษเฐียรเห็นฝ่ายล้านนาเตรียมตัวอย่างเร่งร้อนเช่นนั้น ก็ทรงสงสัยยิ่งว่าเกิดเหตุใดขึ้น ทว่าไม่ว่าจะตรัสถามผู้ใด คนเหล่านั้นก็ไม่ยอมตอบคำทั้งสิ้น ทำให้เจ้าสองแควทรงหงุดหงิดไม่น้อย ความโชคร้ายจึงตกเป็นของไอ้บุญที่เดินตามต้อยๆ มาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “กระไรนักวะ ถามอันใดไปก็ไม่ตอบสักคน ไอ้บุญ” “พระเจ้าข้า” “เอ็งไปสืบความดูที เกิดเหตุอย่างใดขึ้นกันแน่” ไอ้บุญได้ยินคำสั่งนั้นก็ลอบถอนใจ มันจะสืบความได้อย่างไร ในเมื่อผู้เป็นนายตรัสถามเองแท้ๆ ยังไม่มีผู้ใดตอบคำสักคน แล้วอย่างตนใครเขาจะให้ความสำคัญ ซ้ำยังเป็นคนต่างถิ่นอีกเล่า ไอ้บุญได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกไป เพราะเกรงนายจะประทานผางให้เสียก่อน “มัวยืนทำกระไรอยู่ เร่งไปสิวะ” สุรเสียงดุๆ สำทับมา ทำให้คนสนิทต้องขยับตัวหนี แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน หมื่นยี่ทราก็เดินตรงเข้ามาหาเสียก่อน แม่ทัพล้านนามิได้ลงนั่งคุกเข่าหรือยกมือไหว้สาเจ้าสองแควแต่อย่างใด คงทำเพียงค้อมศีรษะแทนการแสดงความเคารพเท่านั้น ท่าทีนั้นทำให้เจ้าสองแควทรงขัดเคืองหาน้อยไม่ แต่ก็ไม่ทรงกล้าทำตามปรารถนา เพราะถึงอย่างไรเวลานี้ก็ทรงได้ชื่อว่าอยู่ในวงล้อมของคนต่างถิ่น หากทำให้เจ้าบ้านเขาขัดเคืองเสียแล้วก็อย่าหมายว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุขเลย “เจ้าสองแคว ปะพอดี พญาเจ้าท่านให้ข้าเจ้ามาบอกว่า ให้ท่านคุมครัวล่วงหน้าไปก่อน” “ไยต้องล่วงหน้าไปก่อน ครัวสองแควใช่น้อย กำลังทหารข้าเองก็มีน้อย หากทัพเชลียงย้อนรอยซุ่มตีอยู่เล่าจักทำฉันใด” “ข้อนั้นขอท่านอย่ากริ่งเกรง” หมื่นยี่ทราทูลตอบยิ้มๆ “พญาเจ้าท่านทำการใดรัดกุมเสมอ ทัพล้านนาหนึ่งหมื่นจะช่วยคุ้มกันจนลุเชียงใหม่ หากท่านมีการใดติดข้องแล้วไซร้ ขอให้ท่านแจ้งแก่ข้าเจ้าหรือขุนม้า ด้วยเราทั้งสองเป็นคนคุมทัพทั้งหมดนี้” “พญาเจ้าท่านมีเหตุใด” “ข้าเจ้าไม่แจ้งใจ ข้าเจ้ารับคำสั่งมาอย่างใดก็ถือปฏิบัติตามนั้น การใดมิข้องเกี่ยวด้วยแล้ว ข้าเจ้าหาใส่ใจใคร่รู้ไม่” หมื่นยี่ทราบอกพร้อมกับรอยยิ้มละไม ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้พระยายุธิษเฐียรยืนเข่นเขี้ยวด้วยความไม่พอพระทัยที่ทรงถูกเจ้าแม่ทัพล้านนาย้อนเอาเช่นนั้น “มันว่าพระองค์ว่าสอดรู้พระเจ้าข้า” ไอ้บุญเร่งสาระแนสอดฟ้อง หมายจะทำให้นายพอพระทัย   “เออ ข้าไม่ได้โง่ เอ็งไม่ต้องพูดมาก ไปให้พ้นหน้าข้าบัดเดี๋ยวนี้” คนเป็นนายกลับพักตร์ร้อนผ่าวที่ถูกคนสนิทย้ำความเดิมซ้ำ เพราะไม่รู้ว่ามันซื่อจริงหรือจงใจกันแน่ ไอ้บุญรีบผละถอยทันใด พระยายุธิษเฐียรทอดพระเนตรผู้คนที่เดินไปมาอยู่รอบตัวอย่างท้อพระทัยใช่น้อย อย่าว่าแต่ในเชียงใหม่เลย แม้เพียงในกองทัพนี้ก็หาคนที่จะยำเกรงสักคนยังไม่มี ฤๅนี่คือบำเหน็จของคนที่ทุรยศต่อสหายตนด้วยการเอาใจออกห่างเข้าข้างศัตรูหนอ หากบัดนี้ทรงเดินทางไกลเกินกว่าจะหวนคืนเสียแล้ว กระนั้นก็ยังทรงพยายามดำริในแง่ดี อยุธยากับเชียงใหม่และหัวเมืองทางเหนือนี้เป็นศัตรูกันมาเนิ่นนาน จะให้คนพื้นถิ่นยอมรับพระองค์ทันทีทันใดอย่างไรได้  แต่ต้องใช้เวลานานสักเท่าใดเล่า จึงจะสามารถพิสูจน์น้ำใจตนให้ชาวล้านนาได้ประจักษ์ ว่ายุธิษเฐียรผู้นี้จะขอภักดีด้วยมหาราชเจ้าเชียงใหม่ ติโลกราชะเพียงผู้เดียวตราบเท่าวันตาย                                                                                     อินวกา หมายเหตุ ๑ ยามคืน  ภาษาถิ่น หมายถึง กลางคืน ๒ คนหาญ  ภาษาถิ่น หมายถึง ทหาร ๓ ละคอน ชื่อเดิมของจังหวัดลำปาง ๔ ปืนยา ภาษาถิ่น หมายถึง ลูกดอกอาบยาพิษ ๕ ชะกาว ภาษาถิ่น หมายถึงชนเผ่าไทที่อยู่ในเมืองน่านและหลวงพระบาง แต่ในกรณีนี้ กาวหรือชะกาว จะหมายถึงฝ่ายหลวงพระบาง แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 55 16:37:15 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 20:07:03

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่แล้วค่ะ   บทที่ ๓  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12112657/W12112657.html บทที่ ๔  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12119346/W12119346.html บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12129502/W12129502.html บทที่ ๖  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140694/W12140694.html บทที่ ๗  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12153508/W12153508.html คุยกันท้ายบทจ้า ^^ ขอบคุณกิฟท์งามๆ จากคุณ นวลน้ำผึ้ง, kdunagin, Psycho man และคุณสามปอยหลวง ค่ะ ^^ ตอบคุณ : Sniper-1500watt ที่เดามาก็ถูกอยู่นะนั่น ^^ เอ่อ อ่านบทนี้แล้วจะจิ้นวายพญาเจ้าอีกไหมนั่น >< ************** ตอบคุณ : nasa nasa ใช่ค่ะ ลำเจียกเล่นงานเจ๊มนจริงๆ แหละ มิรันตี อืม จริงๆ ตอนจะลงก็คิดอยู่ค่ะว่ามันจะแรงไปไหม แต่กรณีนี้เจ้าหล่อนถือว่าตัวเองเป็นแฟนเก่าก็เลยถือวิสาสะเสียเต็มเหนี่ยว (บทชวนขัดใจคนอ่าน รายเนี้ย) ************** ตอบคุณ : scottie หล่อนพาลได้ทุกคนค่ะรายนี้ ^^" ************** ตอบคุณ : mimny 555+ สร้อยพระสมเด็จมีแค่สองเส้นเอง ฝั่งบ้านพิษณุเวชท่าทางต้องขอแรงนายแม่ช่วยล่ะค่ะ ************** ตอบคุณ : กุลธิดา (kdunagin) แหะ ลงเร็วจริง ยอมรับ ตามในบลอคอินก็ได้ค่ะพี่ไก่ สีน่าจะสบายตากว่าด้วย (มั้ง) ^^" ************** ตอบคุณ : Setakan คุคุ  ถูกเล่นแบบตอดนิดตอดหน่อย พอให้ได้เลือด เอ๊ย พอให้เจ็บตัวค่ะ ไม่มากๆ ************** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย ระทึกน้อยแล้วนา >< ************** แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 55 20:55:13 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 20:07:29

ความคิดเห็นที่ 4 หวังว่าพระยาเมืองสองแควจะไม่กลับคำทีหลังนา จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 22:25:32

ความคิดเห็นที่ 5 นั่น ๆ ๆ ๆ ป๊ะแหมกันแล่ว .. ถูกสองข้อเลย ขอรางวัลนักอ่านจอมเดามั่วด้วยค่ะ ฮ่า ๆ ว่าแต่พระยายุธิษเฐียรนั่นเป็นคนดีเนอะ เอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย กะบ้ายอไปนิด หล่อหรือเปล่า อันนี้ลืมไปแล้ว มัวแต่จิ้นวายพญาเจ้า ฮี่ ๆ ปล. ชื่อพระยายุธิษเฐียร อ่านยากเนอะ อ่านว่ายังไงคะ ยุ-ทิด-สะ-เถียน หรือเปล่าเอ่ย แจงคำอ่านให้เค้าหน่อยจิ เวลาเค้าอ่านถึงชื่อนี่สมองเค้าตัดคำสั้นลงเหลือแค่ว่า “พระยายุษเฐียร“ อ่ะค่ะ อ่านข้ามไปเลยก็มี เป็นคนไม่ชอบคำที่ใช้ตัวสะกดยาก ๆ อย่าง ฏ ฎ ธ ษ ฑ ฐ ฅ ฆ เท่าไหร่ เวลาเจอทีไร สายตาเจ้ากรรมชอบอ่านข้ามไปทุกที แหะ ๆ รบกวนคุณอินโต่ยนะเจ้า... ิ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 55 23:10:49 จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 23:03:13

ความคิดเห็นที่ 6 นิยายเรื่องนี้ มีหนูมนต้นไม้  วะมาเป็นดารารับเชิญด้วยแฮะ (วะ น่ะ จงใจพิมพ์ ไม่ใช่พิมพ์ผิด ฮา) ว่าแต่นี่อะไรครับ.....ยังไม่มีผู้ใดตอบคำสักคน แล้ว( ^o^ )อย่างตนใครเขาจะให้ความสำคัญ ....แล้ว( ^o^ )?????.....มันคืออะไรฤา....  (ฤา ติดมาจากเรื่องข้างบน^^....) จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 03:51:10

ความคิดเห็นที่ 7 อย่าพาดพิงถึงเค้านะจารย์จี เดี๋ยวบัดเหนี่ยว ไปให้ลูกศิษย์สอยสะนี่ ฮี่ๆๆ แหม...นานๆจะได้เป็นดารารับเชิญสักที ขอบใจคนเขียนนะจ๊ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 15:09:51

ความคิดเห็นที่ 8 แย้ก มันมาได้ไง หน้ายิ้มเนี่ย  >< จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 16:36:20

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 22:15:42

ความคิดเห็นที่ 10 เอาใจช่วยปาหนัน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 01:03:54

ความคิดเห็นที่ 11 เอ่อผู้ชายเค้าจับปลายคางกันแล้วมองหน้ากันด้วยเหรอ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 01:06:06