ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ สองข้างทางถนนหลวงอันทอดตรงสู่ลวปุระคลาคล่ำด้วยผู้คนที่มารอรับและรอชมบารมีแห่งเจ้าหญิงจามเทวีจนแน่นขนัด ไม่ว่ากระบวนทัพจะเคลื่อนผ่านไป ณ ที่ใด ที่นั้นก็จะมีเสียงโห่ร้องถวายพรดังขึ้นทุกครา เจ้าหญิงจามเทวีได้แต่ยิ้มรับ ก่อนจะหันไปเรียกวิเทภะมาสั่งความให้ทหารทั้งหลายแยกย้ายกันกลับเรือนได้เลย แล้วค่อยให้คนเหล่านั้นมารับบำเหน็จสินน้ำใจในวันมะรืน เพื่อที่คนเหล่านั้นจะได้พักผ่อนเสียให้คลายล้า ส่วนญาติพี่น้องของผู้ได้รับบาดเจ็บและผู้ตายนั้น ให้เบิกทรัพย์จากท้องพระคลังมอบให้คนเหล่านั้นในวันพรุ่ง โดยการนี้เจ้าหญิงจามเทวีมอบหมายให้วิเทภะช่วยจัดการแทน ด้านในวังหลวงลวปุระ บรรดาเสนาอำมาตย์ตลอดจนสาวสวรรค์กำนัลในทั้งหลายต่างก็มาคอยออรับเจ้าหญิงจามเทวีถ้วนทุกคน หากไม่ดูวุ่นวายเท่าที่ถนนหลวง กระนั้นสีหน้าแต่ละคนก็เปื้อนด้วยรอยยิ้มไม่ต่างกัน เว้นเพียงศารทูลและคนของเขาเท่านั้นที่ทำสีหน้าปั้นได้ยาก พ่ออยู่หัวธรรมปารัชยืนอยู่ที่หน้าฉานคอยมองอยู่ ครั้นเห็นเจ้าหญิงจามเทวีเดินเข้ามาพร้อมกับคู่หมั้นและสหายทั้งหลายก็ยิ้ม ก็เร่งลงมารับลูกยาเจ้าด้วยตนเอง ร่างบางทรุดกายลงกราบแทบบาทบิดาท่าน ก่อนเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้ม เจ้าชายทั้งสามต่างก็ทรุดกายลงไหว้พ่ออยู่หัวเช่นเดียวกัน พ่ออยู่หัวธรรมปารัชโอบประคองลูกรักไว้ในอ้อมแขน ขณะที่สายตามองสามหนุ่มแล้วเลยข้ามไปที่แม่ทัพนายกองคนสำคัญกับสองนางพี่เลี้ยงของเจ้าหญิงจามเทวีที่นั่งอยู่ห่างออกไปด้วยความยินดีนัก “ขาดไปก็แต่ไกรสีห์คนเดียว เสียดายนัก มิเช่นนั้นเราคงจักยินดีกว่านี้เป็นแน่” “ข้าเชื่อว่าไกรสีห์ยังอยู่กับพวกเรา พ่ออยู่หัว” เจ้าชายวิษณุบอก แววทะเล้นในดวงตาหม่นลงเมื่อคิดถึงสหายสนิท “ไกรสีห์ทำจนสุดกำลังของตนแล้ว และเขาก็มิได้ตายเปล่าแต่อย่างใด” เจ้าชายนเรนทรนิ่งฟังอยู่นาน เกรงว่าการรำลึกถึงสหายที่ล่วงลับไปแล้วจะทำให้ความยินดีทั้งปวงกลายเป็นความเศร้าแทน ซ้ำเพลานี้ยังมีเรื่องต้องเร่งแก้ไขเตรียมการอีกมากนัก คนอื่นๆ อาจไม่ทันแลเห็นร่างที่ย่องเข้ามาแฝงตัวในพุ่มไม้ไม่ห่างนัก สายตาเกลียดชังที่มองตรงมาทางผู้เป็นน้องน้อยยิ่งทำให้ห่วงใยกว่าเดิมเป็นทบเท่าทวี คนผู้นั้นเห็นว่าเจ้าชายนเรนทรมองมาจึงหลบออกไปเสีย ครั้นหันไปทางเจ้าชายรามราชก็เห็นฝ่ายนั้นเพิ่งละสายตาจากตำแหน่งนั้นเช่นเดียวกัน เจ้าชายแห่งชากังราวจึงเร่งบอกว่า “พ่ออยู่หัว ข้าเห็นว่าที่ตรงนี้ลมแรงนัก พลอยพัดเอาเสียงพ่ออยู่หัวปลิวหายไปไม่ทันถึงโสตดี ควรที่จักกลับเข้าไปเจรจาเสียด้านใน” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก แต่ไหนแต่ไรเจ้าชายนเรนทรไม่เคยสอดทะลุขึ้นมาเยี่ยงนี้ ชะรอยว่าจะมีเหตุอันใดเกิดขึ้นแล้วกระมัง เมื่อเหลือบไปทางว่าที่เขยขวัญก็เห็นมีสีหน้าขรึมลงไม่ผิดกับสหาย จึงตอบตกลงในทันที เสียงกระแทกเท้าขึ้นมาบนเรือนได้ยินถนัด คนที่นั่งกรองมาลัยอยู่ในห้องถึงกับถอนใจยาววางมาลัยที่กรองค้างลงบนพานเล็กข้างตัว ชั่วอึดใจเจ้าของเสียงก็โผล่หน้าหงิกงอเข้ามา ทั้งยังเดินลงส้นปึงปังเข้ามากระแทกตัวลงนั่งที่ตั่งเตี้ย “กระไรของเจ้าอีกเล่ากฤตมุข” พระนางปริชมันถามเสียงหน่าย กระบวนเลือดร้อนเอาแต่โทสะนี้ทั้งลวปุระเห็นจะไม่มีผู้ใดเกินลูกชายคนเดียวไปได้ เจ้าชายกฤตมุขกระแทกถ้วยน้ำที่เพิ่งยกขึ้นดื่มลงข้างตัวเสียงปังใหญ่ ดีที่มันไม่แตกคามือเสียก่อน “จักกระไรได้แม่ท่าน จามเทวีกลับมาแล้วน่ะสิ เจ็บใจแท้เทียว มันไม่บาดเจ็บเลยสักนิด นี่ไอ้รามราชมันก็ตามมาด้วย” “ก็คงมาเตรียมจัดพิธีแต่งกระมัง อีกสองเพ็ญเท่านั้นนี่นะ” พระนางปริชมันบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก ท่าทีเช่นนั้นทำให้คนเป็นลูกยิ่งโมโหหนัก “แม่ท่าน แม่ท่านพูดเหมือนจักไม่ทำสิ่งใดแล้ว” “ทำสิ่งใดเล่า” พระนางมองสบตาลูกแล้วเบนไปทางมุมห้องซึ่งนางข้าหลวงรูปชั่วตัวดำนั่งกรองมาลัยถวายพระศิวะเจ้าอยู่เงียบๆ โดยไม่สนใจผู้ใด เจ้าชายกฤตมุขมองตามก็หัวเราะ “กฤษณาน่ะรึ ข้าไม่เห็นว่ามันจักเจรจาความกับผู้ใด วันๆ ข้าก็เห็นมันมารับใช้แม่ท่าน กลับไปมันก็ขลุกอยู่ที่ศิวาลัย ไว้ใจมันเถิดแม่ท่าน ขอเพียงแม่ท่านสั่งมันคำเดียว มันก็ยินดีจักปิดปากเงียบแล้ว ข้าพูดถูกฤๅไม่ กฤษณา” นางอันมีชื่อสมกับตัวเงยหน้ามองผู้เป็นนายด้วยสายตาว่างเปล่า บอกถึงการ 'ไม่รับรู้' อย่างสิ้นเชิง เจ้าชายกฤตมุขยิ้มพลางหันมาทางมารดา “เป็นเยี่ยงไรเล่าแม่ท่าน ปล่อยมันเถิด เมื่อครู่ลูกเข้ามาก็ไม่ทันเห็นมันจวบแม่ท่านบอก อันที่จริงมันไม่มีตัวตนในสายตาของคนลวปุระเสียด้วยซ้ำ” พระนางปริชมันมองกฤษณานิ่งอย่างจับผิด แต่ก็มองไม่เห็นพิรุธใดๆ จริงอย่างที่เจ้าชายกฤตมุขว่า มันไม่มีตัวตนในสายตาผู้ใด จวบเพลานี้ข้าราชบริพารในลวปุระจะมีผู้ใดรู้จักนางกฤษณาบ้างหรือไม่ยังสงสัย และมันก็สำแดงท่าทีไม่รับรู้เรื่องราวอย่างสิ้นเชิงจึงค่อยคลายใจลง   “ใช่แม่จักนิ่งนอนใจ จามเทวีกลับมาพร้อมความชอบใหญ่หลวง เยี่ยงไรพ่ออยู่หัวก็ต้องให้บำเหน็จนางดั่งลั่นวาจาเป็นแน่ พ่ออยู่หัวจักจัดเลี้ยงรับขวัญนางแลทหารทั้งปวง แม่ก็จักต้อนรับจามเทวีเช่นกัน สิ่งที่แม่จัดไว้แก่นางนั้นรับรองเทียวว่าจักต้องจดจำไปจนลมหายใจสุดท้าย” “แม่ท่านจักทำเยี่ยงไร” เจ้าชายกฤตมุขถามด้วยนัยน์ตาลุกวาวอย่างใครรู้ พระนางปริชมันยิ้มแล้วแจงแผนการสู่ลูกชายครบถ้วนทุกกระบวนความ ซึ่งตลอดเพลานั้น ทุกถ้อยคำได้บันทึกลงในความรับรู้ของกฤษณาจนหมดสิ้น สองแม่ลูกไม่ทันเห็นนัยน์ตาแสดงความเกลียดชังที่จ้องจับมาที่พวกตนสักนิดเดียว นางนึกยินดีนักที่ความไม่ชอบพูดจาหรือสุงสิงกับผู้ใดจักเอื้อประโยชน์ต่อหน้าที่ของนางถึงเพียงนี้ โอม นมัส ศิวายะ นะมะฮ์  พระศิวะเจ้าโปรดประทานพรแก่ข้าผู้บูชาอยู่เป็นนิจ ขอให้การของข้าจงลุล่วงไปด้วยดีเถิด ขอพระเป็นเจ้าช่วยปกปักนายแห่งข้าให้ปลอดจากภัยพาลทั้งปวง   ควันกำยานลอยอ้อยอิ่งส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ตลบไปทั่วทั้งศิวาลัย แสงประทีปสาดจับผนังที่ฝังอัญมณีแพรวพราวแลดูเป็นประกายและสว่างเรืองไปทั่ว กลางศิวาลัยคือศิวลึงค์หินขนาดใหญ่ประดิษฐานอยู่เหนือแท่นโยนีโทรณะ มีกลีบดอกไม้หลากสีโปรยปรายอยู่โดยรอบ มือหนึ่งวางมาลัยที่เพิ่งกรองเสร็จถวายลงที่แท่นหินเบื้องหน้าศิวลึงค์ พร้อมกระแสแสียงหวานใสที่เอ่ยคำสังวัธยายบูชาอย่างไพเราะ ครั้นจบแล้วจึงหันมาทางคนที่ยืนพิงเสารอคอยอยู่ก่อนหน้า “มาตรงเพลาเทียวนะ เกษวดี ปทุมวดี” “ตรงข้าม เผือข้ามารอเจ้าอยู่ครู่หนึ่งแล้ว” เกษวดีตอบยิ้มๆ สตรีในชุดขาวดุจดังนางพราหมณีปรายตามองมาลัยสองพวงที่วางอยู่ก่อนหน้าก็ยิ้ม “อ้อ! ข้าก็นึกว่าของผู้ใด แล้วนี่มาทั้งสองคน ผู้ใดเล่าอยู่ด้วยแม่นายท่าน” “จันทรีกับมธุอยู่ด้วย อย่าห่วงเลยสองคนนั้นมีฝีมืออยู่พอตัว เห็นว่าแม่นายจักไปพบพ่ออยู่หัวด้วย คงไม่กระไรนักหรอก ว่าแต่เจ้าเถิด ได้ข่าวอันใดมารึ กฤษณา” ปทุมวดีเป็นฝ่ายบอกแทน กฤษณาไม่ตอบคำทันทีกลับมองออกไปภายนอกอย่างระวังภัย ครั้นแน่ใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดรู้เห็นการพบปะของพวกนางแน่แล้ว ก็ลดเสียงลง “เป็นเยี่ยงที่คิด พระนางปริชมันคิดการใหญ่จริงแท้ เพลาที่นางจักลงมือคืออีกเจ็ดวันที่จักถึง” “เจ็ดวัน” เกษวดีอุทานพลางสบตากับปทุมวดีอย่างตกใจ ด้วยวันนั้นคือวันที่พ่ออยู่หัวประทานเลี้ยงต้อนรับชัยชำนะ “ใช่ ยิ่งคนมากเท่าใด การลงมือก็จักง่ายขึ้นเท่านั้น บอกแม่นายท่านระวังตัวให้จงหนัก” “ลงมือเยี่ยงไรเจ้ายังไม่บอกพวกข้าเลย กฤษณา” “พระนางปริชมันยังมิได้ตกลงใจแน่ชัด ว่าจักใช้ยาพิษหรือการลอบสังหาร” เสียงนกกาเหว่าร้องดังมาจากภายนอก ปทุมวดีหันขวับมองทางต้นเสียงทันทีด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ขณะที่กฤษณายกมือขึ้นแตะที่เอวอย่างเตรียมพร้อม ดีที่เกษวดีตะปบมือนางไว้ทันการ “นั่นพวกพ้องเราเอง” “ผู้ใดกัน ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดใช้สัญญาณดั่งนี้” “คนของเจ้าชายรามราช ไว้ใจได้” เกษวดีบอกเสียงหนัก “เจ้าได้ความแน่นอนว่าอย่างใดแล้วก็จงเร่งมาบอกเถิด คราหน้าข้าจักให้คนผู้นี้มาพบเจ้าด้วย มีคนมาแล้ว ต้องรีบไปก่อน” เกษวดีว่าแล้วก็จับแขนปทุมวดีหลบไปทางหนึ่ง ส่วนกฤษณานั้นหันกลับไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่แท่นบูชาราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เมื่อศารทูลเดินนำทหารจำนวนหนึ่งเข้ามาในศิวาลัยจึงเห็นเพียงนางข้าหลวงรูปชั่วนั่งสังวัธยายมนตราอยู่เพียงลำพัง กระนั้นก็ยังไม่วางใจ หลังจากสั่งให้ทหารค้นทั่วทุกซอกมุมแล้วก็เร่งเดินเข้าไปยืนค้ำหัวนาง กฤษณาหันขวับมามองหน้าขุนนางใหญ่อย่างไม่ชอบใจนัก หากศารทูลไม่สนใจ กระชากเสียงถาม “มีผู้ใดเข้ามาพบเจ้าฤๅไม่” “ก็แล้วท่านเห็นผู้ใดในศิวาลัยบ้างฤๅไม่ แม้นไม่คิดมาบูชาพระศิวะเจ้าแล้วก็จงกลับออกไปเสียเถิด สถานที่นี้ต้องการความสงบร่มเย็น มิบังควรที่ท่านจักนำเรื่องร้อนเข้ามาเยี่ยงนี้” นางบอกเสียงเรียบ ศารทูลขบกรามกรอดด้วยความโมโห “ชะ! นี่เจ้าด่าข้า” “หามิได้ ข้าพูดไปตามความจริง” ขุนนางใหญ่กำมือแน่นมองหน้านางข้าหลวงสาวด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้ กฤษณาประสานสายตานิ่งไม่ยอมหลบ ท้ายสุดศารทูลก็เป็นฝ่ายต่อสายตาไม่ไหวเสียเอง เมื่อเห็นว่าไม่ได้ความอย่างใดจากนางแน่ ซ้ำทหารที่มาด้วยก็แจ้งว่าไม่พบผู้ใด จึงจำใจกลับออกไปอย่างหัวเสีย คล้อยหลังขุนนางเฒ่า กฤษณาก็ทอดถอนใจยาว ดูเหมือนว่าพระนางปริชมันก็ไม่ได้วางใจนางสักเท่าไรนัก ก็ควรอยู่หรอก ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ หากแพร่งพรายออกไปก็รังแต่จะนำภัยมาถึงตัว นี่อาจเป็นเหตุผลว่าเหตุใดพระนางปริชมันจึงไม่ตกลงใจแน่นอนว่าจะใช้วิธีใด ที่สำคัญ สิ่งที่พระนางว่าก็อาจยังไม่ใช่ความจริงด้วย เห็นทีนางต้องหาทางสืบความโดยเร็วเสียแล้ว   *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 20:15:16

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ เพลาเดียวกันที่เรือนหลวง พ่ออยู่หัวธรรมปารัชมีสีหน้าเคร่งขรึมมองว่าที่เขยขวัญอย่างตรึกตรอง เรื่องการแก่งแย่งชิงดีกันในหมู่ราชวงศ์นั้นท่านรู้อยู่แก่ใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดที่จะส่งธิดาให้ไปอยู่ไกลตา ความปรารถนาที่จะให้นางขึ้นเป็นจอมนางครองลวปุระยังแรงกล้าไม่เสื่อมคลาย เมื่อเจ้าชายรามราชมาขอเจ้าหญิงจามเทวีไปอยู่เสียที่รามนครจึงเป็นเรื่องที่ไม่อาจหักใจลงได้ “ใช่ว่าพ่อจักไม่คิดถึงความปลอดภัยของนางนะเจ้าราม” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชบอก “แต่พ่อตกลงใจแล้วว่าจักเวนบ้านเมืองแก่นาง วันเลี้ยงต้อนรับชัย พ่อจักพูดเรื่องนี้กลางมหาสมาคม” “หากทำเยี่ยงนั้นก็ไม่ต่างอันใดกับการผลักเจ้าจามเทวีเข้าไปในฝูงงูพิษเลย พ่อท่าน ขอฟังข้าสักนิด รามราชคนนี้ย่อมยินดีนักที่เห็นนางอันเป็นที่รักรุ่งเรืองต่อไปในภายหน้า มีชายใดบ้างฤๅจักอยากดึงคนรักของตนให้ตกต่ำ หากข้าเชื่อว่า ขึ้นชื่อว่ามณีแล้วไซร้ ต่อให้พลัดไปอยู่ ณ แหล่งใด ค่าและประกายแห่งมันจักสำแดงให้คนทั่วไปได้ประจักษ์อยู่นั่นเอง ศึกโกสัมพีครานี้ เจ้าจามเทวีใช่เพียงกำชัยเหนือศึก หากยังกุมใจทหารแลศัตรูได้ด้วย ให้นางไปอยู่ที่รามนครสักครู่สักยามก่อนเถิดพ่อท่าน พอให้การทางนี้สงบลงค่อยให้นางกลับมายังไม่สาย” “พ่อเกรงว่าไปแล้วจักมิได้หวนคืน นี่แน่ะเจ้าราม แล้วเรื่องที่เจ้ามาบอกพ่อนี้จามเทวีรู้ฤๅไม่” “ข้ายังมิได้แจ้งแก่นางเลยพ่อท่าน จักว่าไปข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางคิดกระไรอยู่ ก่อนคืนมาลวปุระนี้ ข้าเคยถามนางเช่นกันว่าจักทำเยี่ยงไร นางก็ว่านางมีหนทางแล้ว แต่มิได้แจ้งสิ่งใดมากไปกว่านั้น” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชไม่ทันจะตอบว่าอย่างไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อนพร้อมกับเสียงของวิเทภะที่แจ้งว่าเจ้าหญิงจามเทวีมาขอพบ สองบุรุษต่างวัยมองสบตากันโดยไม่ตั้งใจ ก่อนที่พ่ออยู่หัวธรรมปารัชจะบอกให้วิเทภะเชิญธิดาให้เข้ามา “เช่นนั้นข้าขอกลับเรือนก่อน” เจ้าชายรามราชบอกพลางยกมือไหว้ลา แต่จอมคนลวปุระส่ายหน้าไม่อนุญาต “อยู่ก่อนเจ้าราม เจ้าไม่อยากรู้แล้วรึว่าจามเทวีมีเรื่องใด จึงมาค่ำๆ มืดๆ เยี่ยงนี้” “เจ้าจามเทวีคงไม่ต้องการให้ผู้ใดรู้นอกจากพ่อท่าน หาไม่ก็คงบอกกล่าวไว้และมาเสียพร้อมกันแล้ว” เจ้าชายรามราชปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ทว่ายังไม่ทันลุก บานประตูก็เปิดออกเสียก่อนพร้อมกับร่างของคนที่เอ่ยถึง นัยน์ตาคู่สวยมีแววพิศวงนิดหนึ่งที่เห็นคู่หมั้นอยู่ด้วย เจ้าชายหนุ่มยิ้มรับแล้วลุกขึ้น ไม่ทันก้าวเดิน คนมาใหม่ก็ทักขึ้นก่อน “น้องมาก็จักไปเลยฤๅเจ้าพี่ อยู่สนทนากันก่อนเถิด” “พี่มานานแล้ว เห็นจักต้องกลับก่อน” “แต่น้องเพิ่งมา” ถ้อยวาจาฟังเผินๆ คล้ายหญิงสาวเอาแต่ใจ หากเจ้าชายรามราชรู้จักน้ำใจคู่หมั้นคนสวยดีอยู่แล้ว หากนางพูดเยี่ยงนี้ย่อมหมายว่าการใดๆ ที่นางตั้งใจจะสนทนาด้วยบุคคลอื่นนั้น มีส่วนเกี่ยวพันด้วยตนเองอยู่ไม่น้อยทีเดียว คิ้วเข้มเผลอขมวดเข้าหากันดุจเป็นคำถาม แต่สายตาคมกริบคู่นั้นกลับมีแววบางอย่างที่ทำให้เจ้าชายรามราชตัดสินใจไม่พูด แล้วกลับนั่งลงดังเดิม “จามเทวี ไยพูดกับพี่เขาเยี่ยงนั้นเล่า” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชกลับเป็นฝ่ายไม่แจ้งนัยของลูกรักสักนิด ข้างเจ้าหญิงจามเทวีก็ไม่พูดว่าอย่างไร กลับยกมือไหว้บิดาแล้วเลี่ยงไปนั่งลงที่ยกพื้นข้างตั่งของบิดาแทน เจ้าชายรามราชจึงต้องเป็นฝ่ายกล่าวแก้ให้เสียเอง   “อย่าว่าเจ้าจามเทวีเลยพ่อท่าน จริงอย่างที่นางว่า เพิ่งมาแท้ๆ แต่ข้าก็จักไปเสียให้ได้ อันที่จริงก็น่าเกลียดอยู่ใช่น้อย เจ้าจามเทวี เจ้าจักเจรจาความใดด้วยพ่อท่านรึ” ไปๆ มาๆ ก็ต้องเป็นคนช่วยเปิดการสนทนาอีกจนได้ เจ้าชายรามราชจ้องคู่หมั้นด้วยสายตาดุๆ อย่างต่อว่าต่อขานนิดๆ ขณะที่เจ้าหญิงจามเทวีส่งยิ้มพร้อมกับแววตาออดอ้อนแกมขอลุแก่โทษมาให้ เจ้าชายหนุ่มถึงกับลอบถอนใจเฮือกใหญ่ กระนี้แล้วผู้ใดจักทนใจแข็งอยู่ได้อีกเล่า “เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะพ่อท่าน ลูกมีเรื่องหนึ่งใคร่ขอร้องพ่อท่าน” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชมองว่าที่ลูกเขยที่เหมือนต้องสาปให้แข็งเป็นหินอยู่ตรงหน้าอย่างครุ่นคิด สีหน้าท่าทางราวกับถูกผีหลอกเยี่ยงนี้ย่อมแสดงชัดอยู่เองว่า เจ้าตัวไม่ได้ล่วงรู้มาก่อนสมดั่งคำที่บอกไว้ก่อนหน้านี้ ฝ่ายเจ้าหญิงจามเทวีเอง พอบอกความประสงค์ของตนเองจบก็นั่งนิ่ง ซ้ำยังไม่กล้าสบตาด้วยคู่หมั้นเสียอีก เป็นนานกว่าที่เจ้าชายรามราชจะได้สติกลับคืนมา แล้วเร่งแจ้งพ่ออยู่หัวเสียงหลง “ไม่รับนะพ่อท่าน เยี่ยงไรข้าก็ไม่รับ” ใช่ จะให้รับได้เยี่ยงไร ตำแหน่งมหาอุปราชแห่งลวปุระหาใช่ทรัพย์ที่จะมอบแก่ผู้ใดโดยไม่เลือกหน้าได้ เจ้าจามเทวีหนอเจ้าจามเทวี พี่คิดการหมายช่วยน้องออกจากลวปุระเสียชั่วขณะ แต่น้องกลับดึงพี่เข้ามากลางศึกสายเลือดเสียนี่ ยิ่งเห็นพ่ออยู่หัวไม่พูดจาว่าเยี่ยงไร เอาแต่มองหน้าตนเองนิ่งอยู่เช่นนั้น เจ้าชายรามราชก็ยิ่งนั่งไม่เป็นสุข ไม่ใช่ว่าจะเกรงกลัวภัยอันเกิดขึ้นกับตนหรอก แต่ห่วงเจ้าดวงใจเสียมากกว่า จามเทวีคงไม่รู้กระมังว่าการอวยยศให้คู่หมั้นเยี่ยงนี้ จักทำให้ตัวเองลำบากยิ่งขึ้น   “พ่อท่าน” “ขอเพลาพ่อคิดเสียก่อนเถิด เจ้าราม จามเทวี เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ จักปลงใจโดยปัจจุบันทันด่วนมิได้” ที่สุดพ่ออยู่หัวธรรมปารัชก็เอ่ยแบ่งรับแบ่งสู้ ที่เจ้าหญิงจามเทวีพูดมานั้นก็เป็นทางออกที่ดีทางหนึ่งทีเดียว เพราะไม่ว่าอย่างไรบัลลังก์แห่งลวปุระก็จะตกอยู่ด้วยนางวันยังค่ำ ทั้งยังช่วยป้องกันข้อเดียดฉันท์ว่านางเป็นหญิงได้อีกทางด้วยซ้ำ ซึ่งตรงกับใจของท่านทีเดียว แต่อย่างที่ได้แจ้งไปกับคนทั้งสอง เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ จำจะต้องหารือด้วยข้าราชบริพารเสียก่อน สนามชัยค่ำนี้ถูกแปรเป็นสถานที่เลี้ยงรับขวัญเจ้าหญิงจามเทวีกับทหารที่ติดตามไปในการศึก จำนวนผู้คนที่ทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ นั้น ทำให้สนามชัยที่เคยกว้างกลับดูคับแคบไปถนัดตา เจ้าหญิงจามเทวีนั่งอยู่ที่ยกพื้นสูงถัดลงมาจากส่วนที่นั่งของพ่ออยู่หัวราววาหนึ่ง โดยมีเจ้าชายรามราชนั่งร่วมอยู่ด้วย ถัดไปจึงเป็นที่นั่งของเจ้าชายนเรนทรกับเจ้าชายวิษณุ แล้วถัดลดหลั่นกันไปตามตำแหน่ง ส่วนบริเวณสนามนั้นปูเสื่อดาดทับด้วยผ้าทอ เพื่อเป็นที่นั่งของทหารทั้งหลาย เจ้าหญิงจามเทวีถอนใจใหญ่ เมื่อเห็นท่าทีปั้นปึ่งของคู่หมั้น ตั้งแต่กลับจากเรือนหลวงเมื่อเจ็ดวันก่อน เจ้าชายรามราชก็ไม่ยอมพูดจาหรือแม้แต่จะพบหน้านางอีกเลย บางคราวปะหน้ากันตรงๆ เจ้าชายหนุ่มแสนงอนก็เดินหนีไปเสียดื้อๆ เหลือแต่สิงห์กับขุนพรหมคนสนิทที่ส่งยิ้มแห้งแล้งมาให้ว่าที่นายสาว ปทุมวดีอาสาไปถามความจากนายสิงห์คนรักให้ ก็ได้ความว่าเจ้าชายรามราชเคืองขุ่นเรื่องที่เจ้าหญิงจามเทวีขอให้พ่ออยู่หัวอวยยศมหาอุปราชให้นั่นเอง “นักรบกระไรแสนงอนไม่ผิดหญิง” เสียงใสเอ่ยลอยลมมาให้ได้ยิน เจ้าชายรามราชทำไม่รู้ไม่ชี้รินเหล้าลงถ้วยยกขึ้นดื่มไม่ตอบคำ คนสนิทของทั้งสองฝ่ายที่อยู่ดูแลรับใช้ใกล้ชิดเห็นท่าทีของนายก็ยิ้มปุเลี่ยนๆ ให้กัน เอาละเหวย ศึกย่อยๆ กำลังจักบังเกิดแล้ว “ลืมปากไม่พอ ยังลืมหูด้วยหรือนี่” “ไม่ลืม แต่ไม่อยากตอบคำคนเอาแต่ใจ” เจ้าชายรามราชบอกหน้าตาเฉย เจ้าหญิงจามเทวีเม้มปากแน่นอย่างเริ่มโกรธขึ้นมาจริงๆ แล้ว มือบางฉวยกระชากถ้วยสุราออกจากมืออีกฝ่ายทันที “ไม่ฟังกันเลยแล้วมาโกรธกันเยี่ยงนี้ควรฤๅเจ้าพี่ ลงจากเรือนหลวงมาก็หมายจักแจงให้รู้ ผู้ใดกันเล่าที่เดินหนีไม่ยอมฟังความ” “จักมีประโยชน์กระไร ทำไปแล้วแล้วมาบอกกล่าว ไยเพลาคิดไม่มาหารือกันบ้าง” พอคู่หมั้นหนุ่มทำเสียงแข็งใส่ ริมฝีปากอิ่มยิ่งเม้มแน่นด้วยความโกรธแกมน้อยใจ นางสะบัดหน้าพรืดไปอีกทางทันที ครานี้ฝ่ายชายกลับเป็นฝ่ายใจแป้วบ้าง แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยเคืองขุ่นใส่เยี่ยงนี้ เห็นทีว่าครานี้ตนเองจะทำเกินเลยไปแล้วกระมัง เสียงขานนามคนรักจึงอ่อนอ่อยหนักหนา “เจ้าจามเทวี” “ไม่รู้ ไม่ต้องมาเรียก” “คนดีฟังพี่หน่อย” “ไม่ฟัง ทีเจ้าพี่ยังไม่ฟังน้องเลย” “ฟังแล้วจ้ะ ฟังแล้ว” ใช่ปากที่วอนง้อ หากมือยังเอื้อมมาแตะมือนางอย่างขอลุแก่โทษด้วย เจ้าหญิงจามเทวีหันมามองคู่หมั้นด้วยสายตาที่บอกให้รู้ว่ายังเคืองไม่หาย แต่ก็ยอมพูดเสียงอ่อนลง “ตำแหน่งพระมหาอุปราชน้องใคร่ให้เจ้าพี่รับไปก่อนชั่วระยะหนึ่ง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเจ้าพี่ค่อยคืนพ่อท่านไป น้องเองก็ใช่ประสงค์ตำแหน่งจอมนาง แต่จักยักย้ายเยี่ยงไรก็สุดกำลังคิดเต็มที พ่อท่านนั้นหากตัดสินใจเยี่ยงไรแล้วก็ยากจักแปรผัน ฤๅเจ้าพี่คิดว่าน้องปองปรารถนาตำแหน่งแม่เมืองลวปุระเล่า” “พี่ไม่ได้คิดเยี่ยงนั้นเลย ตรงข้าม พี่ใคร่ให้น้องเป็นเพียงแม่เมืองรามนครและแม่เรือนของพี่เท่านั้น หากพี่ไม่รู้ว่าน้องจักยินดีด้วยฤๅไม่” “ที่ใดสงบกายเย็นใจแล้ว น้องก็พร้อมไปอยู่ทั้งสิ้นเจ้าค่ะ หากก่อนจักไป น้องต้องดับไฟในลวปุระให้ได้เสียก่อน” เจ้าชายรามราชนิ่งเงียบ ไฟริษยาในลวปุระจะดับลงได้ฤๅ ตราบใดที่เจ้าหญิงจามเทวียังมีชีวิตอยู่นั้นเห็นจะยาก ต่อให้นางแสดงชัดเจนว่าไม่ประสงค์บัลลังก์ลวปุระ แต่คนเราลงว่าระแวงเสียแล้ว จะให้ยอมปลดปลงปล่อยวางได้อย่างไร เกษวดีเหลียวมองไปรอบๆ อย่างระวังภัย งานเลี้ยงจวนเจียนจะเริ่มแล้ว แต่เหตุการณ์ก็ยังคงปรกติ ก็ไหนกฤษณาว่าคนพวกนั้นจะลงมือลอบทำร้ายเจ้าหญิงจามเทวีก่อนที่พ่ออยู่หัวธรรมปารัชจะมาถึงไม่ใช่หรือ ไยทุกสิ่งยังคงเงียบอยู่เยี่ยงนี้เล่า ตามสุมทุมพุ่มไม้อันเป็นมุมอับทั้งหลายก็ไม่มีเค้าว่าจะมีผู้ใดไปหลบซ่อนตัวอยู่เลย ฤๅความที่กฤษณาได้ยินมาจะผิดพลาดกันแน่ เสียงประโคมบอกการมาถึงของพ่ออยู่หัวธรรมปารัชดังขึ้น คนในงานต่างลุกขึ้นรอต้อนรับจอมคนลวปุระโดยพร้อมเพรียง ขณะที่พ่ออยู่หัวเดินผ่านกลุ่มของเจ้าหญิงจามเทวีนั่นเอง ปลายหางตาของปทุมวดีก็เห็นบางสิ่งคล้ายชายผ้าแวบหายเข้าไปในพุ่มไม้ทางด้านหลังที่อยู่ห่างไปประมาณห้าวาเศษ สัญชาตญาณคุ้มภัยแก่นายสาวสั่งให้นางปราดเข้ามาประชิดตัวเจ้าหญิงจามเทวีทันที เกษวดีเองก็ว่องไวพอตัว นางอาศัยที่ความสนใจของทุกคนรวมศูนย์อยู่ที่พ่ออยู่หัว เร่งหลบไปยังทิศนั้นทันที ภาพที่ประจักษ์แก่สายตาหลังพุ่มไม้นั้นคือบุรุษสวมเสื้อผ้าสีดำกลืนกับความมืด คลุมหน้าตาตนเองมิดชิดนอนหงายเหยียดยาวอยู่บนพื้น เกษวดีปราดเข้าไปใกล้ๆ อย่างระวังตัว ประกายอย่างหนึ่งสะท้อนแสงจันทร์ดึงความสนใจของนางไปสู่ตำแหน่งนั้น พอเห็นที่มาของแสง นางก็ยิ้มอย่างโล่งอก ที่ซอกคอของเจ้าคนลึกลับมีมีดสั้นเล่มหนึ่งปักตรึงอยู่ ฝีมือขว้างมีดของกฤษณาไว้ใจได้เสมอ เพราะคนขว้างสามารถจับตำแหน่งให้ตัดเส้นเลือดใหญ่ได้อย่างพอดิบพอดี เกษวดีกระชากผ้าที่คลุมหน้าคนร้ายออก ก็กลับหน้าเคร่งขึ้นอีกคำรบ ด้วยคนผู้นี้คือทหารที่เคยติดสอยห้อยตามเจ้าชายกฤตมุขไปไหนมาไหนอยู่เนืองๆ นั่นเอง “กลับเข้าไปได้แล้วเกษวดี ทางนี้ข้าจักเก็บกวาดเอง” เสียงนุ่มเย็นดังมาจากทางด้านหลัง เกษวดีหันไปทางต้นเสียงแล้วก็อดที่จะตกใจนิดๆ ไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าเป็นสหายของตนเองแท้ๆ แต่กลับจับความเคลื่อนไหวของกฤษณาไม่เคยได้ ทั้งที่เพลานี้นางเข้ามายืนแทบว่าจะประชิดตัวอยู่แท้ๆ หากกฤษณาเป็นศัตรูคงน่ากลัวอยู่ไม่น้อยเทียว “มีคนเดียวนี่หรือ” “สอง อีกคนข้ายังมองหาอยู่ว่ามันอยู่ที่ใด เร่งไปเถิด เกิดมันเห็นเข้าจักเสียแผน” เกษวดีพยักหน้ารับแล้วผละไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่กฤษณายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาดุจนางเสือออกล่าเหยื่อของนางจับนิ่งอยู่ที่พุ่มไม้อีกพุ่มที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ก่อนหลบวูบเข้าแฝงเงาตนเองอย่างรวดเร็ว                                                                            อินวกา แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 55 16:38:25 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ค. 55 20:31:27 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 20:17:07

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12092203/W12092203.html บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12112648/W12112648.html บทที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12125749/W12125749.html บทที่ ๔ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140679/W12140679.html บทที่ ๔ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12153610/W12153610.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ Psycho man, นวลน้ำผึ้ง, Setakan, กุหลาบมอญ และคุณสามปอยหลวง ค่ะ ^^ ตอบคุณ : Sniper-1500watt กว่าจะรู้สึกตัวก็สายเสียแล้วววววว  มันก็เป็นด้วยประการฉะนี้แหละโยม ธรรมดาโลกหนอ (มาแนวหลวงพี่เลยวุ้ย วันนี้) *********** ตอบคุณ : Psycho man แหะ ก็ยากเป็นฉากๆ ไปนะคะพี่ชาย ^^" *********** ตอบคุณ :  nasa nasa เป็นการรบครั้งใหม่ที่ยากที่สุดในสามโลกค่ะ ไม่ต้องยกทัพมารบกัน ก็เหนื่อยแทบขาดใจได้ *********** ตอบคุณ : Akatsuki7 กรี๊ด ขอบคุณค่า (ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยเนอะ) เป็นเล่มช่วงตุลานี้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ^^     *********** ตอบคุณ :  mimny ศึกในเหนื่อยกว่าหลายเท่าตัวเลยคุณมิ้ว ><   *********** ตอบคุณ :  ห้าสิบป่าย ครับผ้ม ^^ *********** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 20:42:36

ความคิดเห็นที่ 4 แผนซ้อนแผนรึเปล่าหนอ ทำไมจัดการง่ายจัง จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 22:06:01

ความคิดเห็นที่ 5 เชียร์เจ้ารามให้งอนเพราะอยากเห็นเจ้าจามตามง้อบ้าง งอนได้กี่เพลาคะ พอเค้ากระเง้ากระงอดหน่อยเดียว หงอซะแล้ว ฮ่า ๆ พี่รามนะพี่ราม จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 55 23:31:47

ความคิดเห็นที่ 6 เย ดีใจที่ในที่สุดก็เห็นหนูอินพิมพ์ผิดบ้าง เพราะปกติไม่เห็นบ่อยเลย..(โห..เข้าข่ายโรคจิตเลยฤา^^....) ....เพราะคนขว้างสามารถจับตำแหน่ให้งตัดเส้นเลือดใหญ่ได้อย่างพอดิบพอดี... ตำแหน่ให้ง จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 03:43:14

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 22:05:22

ความคิดเห็นที่ 8 เจ้าชายกฤตมุขกับพระนางปริชมันค่อนข้างประมาทนะเนี่ยคิดการใหญ่แต่ไม่ระมัดระวังจะวางแผนทำอะไรกันแต่พูดให้คนอื่นได้ยินถึงคนที่ได้ยินจะเป็นคนของตัวเองก็เถอะแม้จะพูดถึงแผนการไม่ละเอียดก็ตาม แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 55 01:39:31 จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 01:39:02