Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
เซรีญา The Dragon's Gate (14 ครึ่งแรก) ติดต่อทีมงาน

http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10109516/W10109516.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10161148/W10161148.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/01/W10183691/W10183691.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10737872/W10737872.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/07/W10823758/W10823758.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/08/W10933375/W10933375.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11142234/W11142234.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11146239/W11146239.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11151078/W11151078.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11205594/W11205594.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11263974/W11263974.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/12/W11453566/W11453566.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/12/W11510881/W11510881.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/01/W11605180/W11605180.html
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/03/W11849380/W11849380.html

###

หายไปนานเลยค่า T^T

...แถมยังสั้นอีกต่างหาก

###

๑๔.

ลอร์คานชะงักนิดหนึ่ง  ทว่าปรกติสิงโตทรายไม่มีนิสัยทำร้ายผู้หญิงแต่อย่างใด  แม้ทราบว่าวิญญาณหญิงไม่มีสีคนนี้คงมาร้ายมากกว่ามาดี  เขาก็เพียงถามเรียบ ๆ

"ต้องการอะไร"

"ท่านเองเล่า  ต้องการอะไร" นางถามกลับมา  ยิ้มยั่วเย้ายียวน

ชายหนุ่มถอนใจ  เขาไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้  นานมาแล้ว เมราลก็เคยยิ้มเช่นนั้นให้  เธอเคยคิดว่าเขาจะชอบ เช่นเดียวกับผู้ชายมากมาย  แต่ลอร์คานชอบเมราลยามที่เป็นตัวเธอเองมากกว่า  เขารู้สึกว่าเพียงแค่นั้นหญิงสีขาวก็มีทั้งความเรียบง่าย...และความซับซ้อน ซึ่งบางทีเขาอาจจะต้องค้นหาไปจนตาย

"ข้าต้องการนำของเหล่านี้ไปเก็บ  และกลับมาดูเมราล" สิงโตทรายตอบง่าย ๆ

"ช่างจงรักภักดีราวกับทาสเสียจริง" อีกฝ่ายเสียดสี "เป็นบ่าวรองมือรองเท้าผู้หญิง  ท่านไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรืออย่างไร"

ลอร์คานรู้สึกไร้สาระ  จึงเดินผ่านจากไป  ทว่าหญิงนั้นกลับมาขวางอีกครั้ง  นางมองเขาอย่างพิจารณา  หรี่ตาสีแดงงดงามลง

"เช่นนั้นยามเธอสมรสกับทัคทวาแล้ว  ท่านก็คงยินดีมาเป็นข้าทาสบำเรอเธอต่อไปสินะ"

ลอร์คานขว้างอ่างน้ำใส่วิญญาณนั้นทันที

น้ำสาดเป็นวงโค้งยาว  อ่างโลหะทะลุร่างเงาตกกระทบพื้นเปรื่อง  สิงโตทรายชักมีดตาม  ประชิดก่อนที่อีกฝ่ายจะทำอะไรได้  ดวงตาของเขาดุร้ายแดงฉานขึ้นทั้งที่เมื่อครู่ไม่มีวี่แววใด  กิริยาเช่นนั้น  แม้วิญญาณไร้สีตรงหน้าก็ยังตกใจ

นางเงยคอหนีคมมีดตามสัญชาตญาณ  ทั้งที่ไม่มีร่างแล้ว  ความหวาดกลัวก็ยังกระหน่ำจิตใจ  คนตรงหน้าราวกลายเป็นสิงโตในพริบตา  สัตว์ดุร้ายป่าเถื่อนตัวใหญ่  กางกรงเล็บแยกเขี้ยว  สามารถฟาดและฉีกเหยื่อให้ขาดใจตาย

"อย่าได้ดูถูกเมราล" เขาเอ่ยแผ่วเบา

วิญญาณหัวเราะ  แม้ว่าเสียงนั้นจะมีแววสั่นเล็กน้อย  แต่ก็ยังยั่วเย้าอวดดี

"ท่านจะโง่เขลาเชื่อถือนางไปจนตายหรือไง" หญิงไร้สีว่า "ถึงอย่างไร นางก็เป็นแต่มนุษย์ที่มีดวงใจโลเลเท่านั้นเอง"

สิงโตทรายส่งเสียงเฮอะ  เขาปาดมีดผ่านร่างวิญญาณจริง ๆ ทำให้แม้อีกฝ่ายจะไม่เจ็บปวด  ก็ต้องหรี่ตาสะท้าน  ชายหนุ่มทำเช่นนั้นแล้วก็เก็บอาวุธ  เก็บอ่างน้ำขึ้น  เดินจากไป  เขาไม่ทราบว่าหญิงไร้สีมองตามหลังตน  ดวงตาเต็มไปด้วยความชิงชัง โกรธแค้น ริษยา  ความรู้สึกมากมายของหญิงที่ปรารถนาจะมีคนรักเช่นเขา  แต่กลับไม่มีวันได้มา

...

หลังจากนั้นไม่นาน  ทัคทวาก็มาเยือน

ลอร์คานยืนขวางประตูไว้  ไม่ให้เขาเข้าห้องไปพบเมราลได้  ทว่าจ้าวเกาะลาตาเพียงหัวเราะ  ลูบกำไลสีดำที่ต้นแขนช้า ๆ  เพียงแค่นั้น สิงโตทรายก็ได้ยินเสียงร้องมาจากข้างใน  เมราลเพิ่งหลับไป  แต่คงเจ็บปวดจนสะดุ้งตื่นขึ้นมา  ชายหนุ่มตกใจก็ผลักประตูเข้าไปดู  เขาเห็นคนรักนอนตัวงอกับเตียง  แผลที่เพิ่งทายาพันให้เรียบร้อย กลับปริจนมีเลือดไหลนอง

"ข้าทราบหรอกว่าทำอะไรท่านไม่ได้  เบรุคคอลีฟห์" จ้าวเกาะลาตาพรายยิ้ม  ยืนอยู่ตรงกรอบประตู  มองลอร์คานที่พยุงร่างหญิงคนรักไว้ "แต่ข้าทำร้ายเมราล เชอยินเท่าไรก็ได้  ทราบหรือไม่  น่าสงสารท่านที่ต้องติดยึดกับผู้หญิงคนเดียว  ทำให้จะทำอะไรก็ไม่ได้"

"เจ้าคิดจะทำอะไร" สิงโตทรายขู่ต่ำในคอ

"ข้าไม่ไว้ใจท่าน  ท่านมีความสามารถมากเกินไป"  ทัคทวาหันไปทางด้านข้าง   ตรงนั้นมีทหารยืนอยู่สามสี่คน  ถือโซ่ตรวนเส้นใหญ่ที่แรงคนเดียวแทบจะยกไม่ไหว "เผอิญข้ามักมีของเช่นนี้ติดเรือไว้  คงต้องให้ท่านลำบากใจ"

วิญญาณหญิงไร้สียืนอยู่ด้านหลังทัคทวา  ไม่มีใครคนอื่นเห็น  นางพรายยิ้มเย้ยหยันให้ลอร์คาน ชวนให้ทราบได้ไม่ยากว่าที่จ้าวเกาะลาตาตัดสินใจทำอย่างนี้เพราะใคร

"แย่งมีดทองคำนั้นมาด้วย  อันตราย" หญิงไร้สีกระซิบข้างหูทัคทวา

"ส่งมีดของท่านมาให้ข้า  ราชาทะเลทราย" จ้าวเกาะลาตาพูดตามทันที

สิงโตทรายนิ่งอยู่  ครั้นแล้วเขาก็ร้องคำรามออกมา

"คนโคแรนนิอิด  อยู่ที่ใด!"

ที่จริงพวกเคลต่างเป็นห่วงเมราล ทว่าเพราะลอร์คานไม่ยอมให้พบ จึงได้แต่พากันรั้งอยู่ในบริเวณนั้น  ยามนี้ทุกคนก็เห็นเช่นกันว่าเกิดเรื่องวุ่นวาย  แต่ไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไร  กระนั้นเพราะลอร์คานเป็นคนมีอำนาจ  ยามเขาร้องเช่นนั้น คนถูกเรียกก็ปรากฏออกมา

ลอร์คานลุกขึ้นยืน  อุ้มเมราลไว้  เมื่อเขาเดินไปข้างหน้า  ทัคทวาก็อดถอยเล็กน้อยไม่ได้  จ้าวเกาะลาตาไม่เห็นคนตรงหน้าเป็นคนแต่อย่างใด  เขาเห็นเป็นสัตว์ดุร้ายอีกแล้ว...และต้องเจ็บใจ  คนผู้นี้มีอำนาจมากกว่าเขามหาศาล  แม้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้  เขาเองยังสู้ไม่ได้

สิงโตทรายเดินไปยังเคล  ไม่มีใครกล้าห้ามเขาไว้  ชายหนุ่มส่งร่างเมราลให้หัวหน้านายทหาร  ก่อนจะปลดมีดของตน  วางใส่มือหญิงสาวไว้

"ปกป้องราชินีของท่าน" เขาบอก "เมราล ข้าเองใช้มีดไม่เป็น  จะยกให้เจ้า มันจะปกป้องเจ้าไว้"

เคลรับทราบน้ำหนักของร่างที่ถูกส่งมาให้ตน  เขาได้กลิ่นเลือดเช่นกัน  และต้องตกใจ  เขาไม่เคยนึกว่าราชินีเกล็ดเงินจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้  นางเป็นเทพเจ้ามาตลอด  สูงส่งกว่าผู้ใด  ทว่าในขณะที่หัวหน้านายทหารกำลังตระหนกนั้นเอง  เขาก็เห็นสายตาของลอร์คานมองมา

"นางถวายชีวิตทำเพื่อพวกท่านมาตลอด" เขาพูดเรียบง่าย "ไม่ว่านางจะเป็นเทพเจ้าหรือไม่  ได้โปรดเห็นแก่ความจริงนั้นด้วย"

เมราลพยายามจะขยับจะเรียกคนรักไว้  แต่ลอร์คานเพียงวางมือลงทับมือเธอ  กดด้ามมีดให้แนบใกล้กับหน้าอกเธอไว้

"ข้าสั่งท่าน  สิงโตขนทอง" ชายหนุ่มกระซิบ "ปกป้องเธอกับพวกโคแรนนิอิดไว้  แม้ท่านต้องแตกสลาย  ก็ต้องไม่ให้เธอเป็นอะไร"

ครั้นแล้วเขาก็หันกลับไปทางทัคทวา  ยื่นมือปราศจากอาวุธทั้งสองไปเบื้องหน้า  คนทั้งปวงรู้สึกราวเห็นรัศมีอำนาจของเขารุนแรงถึงท้องฟ้า  

หลายวินาทีผ่านไป  จ้าวเกาะลาตาจึงอ้าปากพูดได้

"ล่ามมันไว้  ลากไปขังที่ใต้ท้องเรือ!"



เมราลกลับไปยังห้องของเธออีกครั้ง

คนโคแรนนิอิดคนอื่น ๆ กันเธอไว้  ทัคทวาเพียงแสยะยิ้ม  เขาเห็นหญิงสีขาวเป็นเหยื่ออ่อนแอที่จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอดจึงไม่ได้ทำอะไร  พวกคนที่ใช้เวทมนตร์เร่งทำแผลใหม่ให้เธอ  เคลกัดฟันกรอดตอนพวกนั้นรายงานว่าข้อมือหญิงสาวถูกบีบจนหัก  ต้องเชื่อมประสานกระดูกใหม่  เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ  บอกว่าเป็นความผิดของตน

"ไม่ใช่ความผิดของพวกท่าน  ข้าเองประมาทไป" หญิงสีขาวบอกง่าย ๆ

เวทมนตร์รักษาของเผ่าโคแรนนิอิดไม่ก้าวหน้าเท่าเวทมนตร์รับรู้สถานการณ์  เมราลจึงต้องพันผ้าคล้องแขนไว้กับคอไม่ให้เคลื่อนไหว  เธออธิบายสั้น ๆ ให้ทุกคนฟังว่าเกิดอะไรขึ้น  พวกเขาก็ตกใจ  เคลยังตำหนิหญิงสาวว่าเหตุใดไม่บอกแต่แรก  ทว่ายามพูดด้วยอารมณ์ไปแล้ว  เขาก็เสียใจ

"ท่านกลัวพวกเราเสียขวัญใช่ไหม" หัวหน้านายทหารถาม "ท่านเมราล คนเสียขวัญก็คงมีบ้างจริง ๆ คนเห็นแก่ตัวและอ่อนแอย่อมมีอยู่ทั่วไป  แต่เบรุคคอลีฟห์พูดถูกเช่นกัน ท่านยกชีวิตของท่านให้คนโคแรนนิอิดเสมอมา  เรื่องเพียงนี้ คนโคแรนนิอิดย่อมเข้าใจ"

เมราลไม่ตอบคำนั้น  เคลจึงก้มศีรษะลง  บอกว่าจะจัดเวรยามเฝ้าห้องของเธอไว้  ดูเหมือนเรือกำลังจะแล่นไปเกาะชื่อสิปา  ซึ่งน่าจะถึงภายในเช้าวันพรุ่งนี้  เขาบอกว่าต่อให้ถึงตายก็จะต้องปกป้องเธอไว้ให้ได้  ยามเห็นหญิงสาวไม่อยู่ในภาวะอยากโต้ตอบอะไรเท่าไร  หัวหน้านายทหารจึงจากไป

เมื่อเขาจากไปแล้ว  เมราลก็หยิบมีดด้ามทองของลอร์คานขึ้นมา

'ยกข้าให้คนอื่นอีกแล้ว...เด็กนั่น' เสียงคำรามกระหี่มดังข้างหู  ก่อนมีดจะสลายกลายเป็นหมอกควันสีทองในอากาศ  แล้วรวมกันจนหนาแน่นเป็นสิงโตขนทองตัวใหญ่  มันหมอบลงใกล้เมราล  นัยน์ตาสีทองเรืองรอง  ดุร้าย  พึงเคารพนับถือ  ไม่มีความคิดจะลงให้ใคร

หญิงสาวประสานสายตากับราชสีห์แห่งรูฮาห์

'และก็เป็นเจ้าอีกแล้ว  หรือไม่ใช่' สิงโตเอ่ยต่อไป  มีแววเห็นขันเลือนราง 'คนโง่มักจะโง่อยู่เรื่องเดิม ๆ ตลอดไป'

"หากว่าลอร์คานโง่เขลาไม่คู่ควรเป็นทายาทจริง ๆ  ท่านก็คงไม่อยู่กับเขานานถึงเพียงนี้กระมัง" เมราลเอ่ยเรียบ ๆ

สิงโตส่งเสียงกระหึ่มในคอ  เดาไม่ถูกว่าคิดข่มขวัญหรือกำลังหัวเราะพึงใจ

'เด็กนั่นบอกให้ข้าปกป้องเจ้ากับพวกโคแรนนิอิดไว้  ข้าก็พอจะทำได้...ในระดับหนึ่ง' มันบอก 'ที่จริงถ้าหากเจ้ายังมีพลัง  คงใช้ข้าได้เต็มอำนาจมากกว่านี้  แต่เมื่อไม่มีก็ไม่มีทางใช้ได้  ข้าเองเป็นทาสของนายแห่งมีด ไม่อาจใช้อำนาจได้ตามใจเช่นกัน'

"ข้าไม่ต้องการให้ท่านปกป้อง  และถ้าหากไม่อาจใช้พลังได้ ก็จะไม่ใช้" หญิงสีขาวบอก "แต่ข้าทราบว่าเทรมิสและเซรีมาถึงที่นี่เช่นกัน  ข้าต้องการให้ท่านไปพบพวกเขา  บอกว่าเกิดอะไรขึ้น  บอกว่าพวกเราอยู่ที่ไหน  ท่านน่าจะทำได้"

'ก็พอทำได้  เด็กลูกครึ่งคนนั้นเป็นทายาทแห่งมีดคนถัดไป'

"เช่นนั้นก็จงไป  ไม่ต้องปกป้องข้า  แต่ขอให้ปกป้องคนโคแรนนิอิด  ปกป้องลอร์คาน"

สิงโตขยับร่างลุกขึ้นยืนช้า ๆ มันเยื้องย่างเข้ามา  เมราลยังคงนั่งอยู่บนเตียง  เธอยืนไม่ไหว  บาดเจ็บบอบช้ำไปทั้งกาย

'ไม่พบกันนาน  เหตุใดงูตัวนั้นจึงกลายเป็นนางสิงห์ไปเสียแล้ว' มันถามอย่างเกียจคร้าน  ยื่นศีรษะอันใหญ่เข้าใกล้ 'เป็นนางสิงห์ที่งดงามจริง ๆ จนข้าชักอิจฉาเด็กนั่น  มันช่างเลือกคู่ได้ดีกระไร'

เมราลรู้สึกได้ถึงจมูกชื้น ๆ ที่สัมผัสแก้มของตน และลิ้นสากคาย  สิงโตขนทองเลียที่บาดแผลให้  ลมหายใจอุ่น ๆ ของมันเป่ารดใบหน้า  ในขณะที่ปลายจมูกเลื่อนไปสัมผัสกลางหน้าผาก  หญิงสีขาวหลับตาลง รู้สึกผ่อนคลาย  คล้ายกับได้พบใครที่พึ่งพาได้  ชายชราผู้เป็นหัวหน้าตระกูล

'ลูกสาว จงมาสู่ตระกูลของข้าโดยไว' เสียงกระหึ่มบอกอยู่ข้างหู 'ร้องไห้เสียให้พอใจ  แต่อย่าให้ผู้ใดเห็นน้ำตา'

หญิงสาวใช้แขนที่ยังดีกอดคอสิงโตไว้  เธอร้องไห้อยู่ในแผงคอของมัน

ยามร้องจนสาแก่ใจ  ไม่มีน้ำตาอีกแล้ว  สิงโตขนทองก็จากไป

แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 55 10:33:24

แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 55 14:00:19

แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 55 13:30:00

จากคุณ : ลวิตร์
เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 13:11:49




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com