ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 5 เรื่องของบุพเพ หลังจากเสร็จธุระกับลอยด์ คามินก็ขับรถออกจากตึกเอ็มไฮด์ขึ้นทางด่วนเพื่อออกนอกเมือง ชายหนุ่มมักจะกลับบ้านทุกเย็นวันศุกร์ ตกบ่ายวันอาทิตย์ค่อยกลับมาอยู่คอนโดมิเนียมใจกลางเมืองเพื่อความสะดวกในการเดินทาง ขับรถมาได้ราวห้าสิบนาทีชายหนุ่มก็มาถึงที่หมาย รถจอดรออยู่หน้าบ้านได้อึดใจประตูรั้วเหล็กบานใหญ่ก็เลื่อนออก โดยยามรักษาการณ์ทำหน้าที่อยู่บริเวณป้อมด้านหน้า คามินขับรถมาจอดเทียบไว้ที่บริเวณทางเข้าบ้าน ชายหนุ่มเสียบกุญแจคาเอาไว้ เพื่อที่คนรถจะได้ขับเอาไปเก็บได้เลยโดยไม่ต้องมาขอกุญแจจากเขา ยังไม่ทันเดินเข้าไปในตัวบ้านก็มีคนรับใช้กุลีกุจอออกมาต้อนรับ แล้วรายงานว่าวันนี้บิดากับมารดาเลี้ยงไปงานการกุศล ส่วนน้องสาวอยู่บ้าน ตอนนี้กำลังเรียนพิเศษอยู่ “คุณคมจะให้ตั้งโต๊ะกี่โมงคะ” หญิงรับใช้วัยสามสิบเศษสอบถามอย่างนอบน้อม แม้จะอยู่ในฐานะคนรับใช้ แต่คนงานในบ้านทุกคนก็ได้รับการอบรมมาอย่างดี ต้องมีทั้งฝีมือและความซื่อสัตย์ ให้สมกับเงินเดือนที่สูงพอๆ กับพนักงานบริษัท “ผมรอกินพร้อมครีมก็แล้วกัน ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วให้คนมาตามด้วยนะครับ ผมจะนั่งเล่นในสวน” สวนที่ชายหนุ่มพูดถึงคือหย่อมซึ่งตั้งอยู่ทางปีกตะวันออกของตัวบ้าน ส่วนนี้บริเวณหลังคาจะเป็นกระจก เพื่อให้แสงสาดส่องเข้ามาได้เต็มที่ และเอาไว้ชมจันทร์กับดูดาวในตอนกลางคืน คามินเป็นคนออกแบบส่วนนี้เองทั้งหมด และมักจะมานั่งผ่อนคลายอิริยาบถอยู่ที่นี่เสมอ “รับทราบค่ะ คุณคมจะรับเครื่องดื่มอะไรไหมคะ” “ไม่ครับ ผมหากินเอง” ชายหนุ่มเดินเข้าบ้านไปที่สวนอย่างเนือยๆ พอมาถึงก็ถอดเสื้อนอกออกมาวางพาดบนเก้าอี้หวายตัวโปรด หย่อนก้นลงนั่ง แล้วหลับตาลงเพื่อเรียบเรียงเรื่องราวที่ได้ประสบพบเจอมา วันนี้ควรจะเป็นวันธรรมดา แต่มันไม่ธรรมดาตรงที่เขาได้พบกับแพรธารา และได้รู้ว่าเธออาจจะกำลังคบหาอยู่กับลอยด์ แม้หญิงสาวจะบอกว่าไม่มีคนรัก แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่าทั้งสองคนคบกันแบบไม่เปิดเผย เพราะกลัวว่าจะมีผลกระทบต่องาน ที่เขามั่นใจไม่ใช่เพราะได้ยินลอยด์คุยโทรศัพท์กับแพรธารา แต่เพราะจับสังเกตคำพูดของลอยด์ยามเอ่ยถึงหญิงสาวได้ต่างหาก ลอยด์ใช้คำว่า ‘คนของผม’ เมื่อเอ่ยถึงแพรธารา ทั้งที่ปกติเขาจะบอกเป็นตำแหน่ง ไม่ก็ใช้คำว่าพนักงานของผม ท่าทางชายหนุ่มคงรู้กระมังว่าเขาถูกตาต้องใจคนรักของตัวเองเข้า ก็เลยพยายามปรามทางอ้อม คามินไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับเขามีเจ้าของ แต่กระนั้นใจมันก็โหวงเหมือนมีคนมาชิงของสำคัญไป เขานึกอาลัย อยากได้กลับคืนมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะของสิ่งนั้นไม่ใช่ของของเขาตั้งแต่แรกแล้ว คิดแล้วก็นึกขันที่เขาเพ้อไปได้ขนาดนี้ คามินเพิ่งรู้จักแพรธารา มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่กลับต้องมานั่งทุกข์ใจเหมือนแอบรักสาวเจ้ามานานนับปี ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับอาการของตัวเอง นั่งมองฟ้าได้สักพักก็ทำท่าจะถอนหายใจอีก เขามัวแต่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องของตัวเอง จึงไม่ทันสังเกตว่าด้านหลังมีใครบางคนแอบย่องมาอย่างเงียบกริบ รู้ตัวอีกทีก็ต้องสะดุ้งเสียเพราะถูกมือนุ่มนิ่มปิดตาเอาไว้ “ทายซิใครเอ่ย?” เสียงใสคุ้นหูดังแว่วมา ต่อให้ไม่ได้ยินเสียงคามินก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ในบรรดาคนรู้จักที่อนุญาตให้เข้าออกบ้านหลังนี้ได้ มีเอื้อมฟ้าคนเดียวเท่านั้นที่ชอบเล่นแบบนี้ “กลับมาจากฮ่องกงแล้วเหรอ” คามินถามกลับ “ไม่กลับแล้วจะมาอยู่นี่ได้ยังไง คมนี่ถามแปลก” หญิงสาวปล่อยมือที่ปิดตาชายหนุ่มออก แล้วหมุนตัวมายืนยิ้มร่าอยู่ตรงหน้า “นี่จ้ะของฝาก” “ขอบคุณ” คามินรับถุงหิ้วใบเล็กมา เดาจากน้ำหนักของข้างในถ้าไม่ใช่เนกไทก็น่าจะเป็นแว่นกันแดด “เปิดดูสิว่าชอบไหม” หญิงสาวคะยั้นคะยอ ความสดใสของเอื้อมฟ้าทำให้คนที่รู้สึกซังกะตายสดชื่นขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้นนั่งตัวตรง แล้วบรรจงแกะของฝากออกมาจากกล่อง ภายในเป็นแว่นกันแดดสีชา แบบเดียวกับที่เขาเคยเปรยว่าอยากได้ แต่ไม่ได้ซื้อเพราะไม่มีขายในเมืองไทย “ถูกใจไหม” เอื้อมฟ้าถามย้ำอย่างกระตือรือร้น หญิงสาวหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของคามิน ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมาคือยิ้มบางๆ ตามมารยาทเท่านั้น เธอเลยผิดหวังจนเผลอตัวทำแก้มป่อง “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” “เปล่า แค่ยังไม่หายบ้า” ประโยคนี้รู้กันโดยนัยว่าหมายถึงเรื่องของแพรธารา ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นคามินก็เอาแต่พูดถึงฮีโร่สาวที่ช่วยเขาจับโจรจนเธอเบื่อที่จะฟัง อุตส่าห์หนีไปชอปปิงที่ฮ่องกงตั้งหลายวัน กลับมาคิดว่าจะเลิกบ้า กลับกลายเป็นว่าอาการหนักขึ้นเสียอย่างนั้น “ถ้าชอบเขามากขนาดนั้นก็จีบสิ จะมัวมานั่งเพ้อทำไม รูปก็หล่อ บ้านก็รวย เลิกป๊อดแล้วลุยได้แล้ว” “ทำไม่ได้หรอก เธอมีแฟนแล้ว” คามินแค่นเสียงหัวเราะออกมา เพื่อประชดโชคชะตา “ข่าวใหม่เลยนะเนี่ย ทำไมไม่เห็นเล่าให้กันฟังเลย” หญิงสาวตัดพ้อต่อก็ไม่ได้จริงจังนัก ผิวเผินคามินจะดูสุภาพเปิดเผย แต่จริงๆ แล้วเป็นคนที่ไว้ตัวและเข้าถึงยาก ชายหนุ่มจะพูดสิ่งที่ควรพูดหรือจำเป็นต้องพูดเท่านั้น ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวแล้ว ต่อให้ตื้อถามอย่างไรก็ยากที่จะปริปาก ถึงกระนั้นก็ยังมียกเว้นในกรณีของเอื้อมฟ้า หญิงสาวได้สิทธิพิเศษมากกว่าคนอื่น ตรงที่เขายอมตอบทุกคำถามของเธอ “เพิ่งรู้วันนี้น่ะ” คามินเอ่ยพลางมองท้องฟ้าที่เริ่มสลัวเหมือนกับกับอารมณ์ตัวเอง “แล้วจะทำไงต่อ” เอื้อมฟ้าถามพลางคิดช่วยเพื่อนไปด้วย ถ้าเป็นคนอื่นเธอคงพูดขำๆ ว่าให้แย่ง แต่นี่เป็นคามิน หญิงสาวก็เลยไม่กล้าพูดอย่างนั้น ชายหนุ่มมีปมในใจเพราะบิดามารดาหย่าร้างเนื่องจากมีมือที่สาม ก็เลยค่อนข้างจริงจังกับเรื่องนี้ ดวงหน้าแสนสวยของเอื้อมฟ้าเริ่มยับยู่ยี่เพราะใช้ความคิด พอคามินเห็นก็ทอดยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู เอื้อมฟ้ามักจะแบกรับปัญหาของเขาราวกับเป็นปัญหาของตัวเองเสมอ ตอนที่พ่อกับแม่แยกทางกัน หญิงสาวก็เป็นคนร้องไห้แทนเขา ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยสักนิด เมื่อรู้ตัวว่าทำให้เพื่อนสนิทไม่สบายใจ ชายหนุ่มก็ปรับสีหน้าให้สดชื่นขึ้น แล้วเอ่ยเสียงนุ่ม “ตอนนี้ทำได้แต่รอ” “รออะไร? รอเค้าเลิกกันเหรอ” “รอให้เอื้อมกลับจากฮ่องกง มาทำให้อารมณ์ดี” คามินเอามือจิ้มไหล่เบาๆ เป็นเชิงเร่งว่าให้ทำอะไรสักอย่าง เอื้อมฟ้าทำปากยื่นใส่ชายหนุ่มแล้วบ่นอุบอิบว่าเธอไม่ใช่ตัวตลก “กล่าวหากันชัดๆ คมไม่เคยบอกว่าเอื้อมเป็นตัวตลกสักคำ อย่างเอื้อมต้องเป็น ” ชายหนุ่มลากเสียงยาวแล้วมองหญิงสาวอย่างพิจารณา ก่อนจะทุบกำปั้นลงกับฝ่ามือ “นางฟ้า อย่างเอื้อมต้องเป็นนางฟ้าแห่งความสุข” “เก็บคำชมเอาไว้ใช้กับสาวอื่นเถอะ” เอื้อมฟ้าเก็บสีหน้า ทำเป็นว่าไม่หลงไปกับคำหวาน ทั้งที่ความจริงแอบยิ้มหน้าบาน พอกลั้นยิ้มได้หญิงสาวก็ตรงเข้าไปฉุดชายหนุ่มให้ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง “คืนนี้ออกไปเที่ยวแก้เบื่อกัน ไปผับนั่งฟังเพลงหน่อยเป็นไง” “เอาสิ แต่ต้องกินข้าวเย็นกับครีมก่อน วันนี้พ่อกับน้าปรางไม่อยู่” ถึงคริมาจะเป็นลูกคนละแม่ แต่คามินก็รักน้องสาวที่อายุห่างกันสิบห้าปีคนนี้มาก กับแม่เลี้ยงเขาก็ไม่ได้มีปัญหาด้วยแต่อย่างใด ไปรยาไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่แยกทางกัน เธอเข้ามาในชีวิตพ่อหลังจากท่านทั้งสองหย่าร้างกันได้หลายปีแล้ว เขาจึงไม่ตั้งข้อรังเกียจ ได้ยินแบบนั้นเอื้อมฟ้าจึงถือโอกาสร่วมโต๊ะอาหารกับสองพี่น้องเสียเลย กินเสร็จก็กลับบ้านตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัว บ้านของเธอก็อยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เองก็เลยเสียเวลาไม่มาก แต่งตัวเสร็จแล้วหญิงสาวก็พาคามินขับรถเที่ยวแวะตามสถานที่ต่างๆ ตามอารมณ์ โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะได้ทำหน้าที่กามเทพแบบไม่ตั้งใจ แพรธาราเริ่มลงมือเขียนนิยายทันทีที่กลับบ้าน ตอนนี้หญิงสาวพักการเขียนเรื่องของริวกับมิคาเอลเอาไว้ก่อน เพราะในหัวมีแต่ภาพของลอยด์กับคามินอยู่เต็มไปหมด ถ้าไม่ได้ถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องราวเธอคงคลั่งแน่ หญิงสาวรัวแป้นแบบไม่ยั้งตั้งแต่กลับมาจนดึกดื่น รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนใกล้เที่ยงคืนแล้ว พอเห็นเวลาท้องมันก็ร้องโครกครากประท้วงทันที เธอเลยเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นหาของกิน ทว่าตู้ใบโตกลับไม่เหลืออะไรเลยนอกจากน้ำเปล่า “ของกินหายไปไหนหมดเนี่ย” เธอจำได้แม่นว่าตอนเช้ายังมีผลไม้กับขนมเต็มตู้อยู่เลย พอคิดไปคิดมาก็นึกได้ว่าตอนเธอนั่งทำงานพี่สาวตะโกนบอกมาว่าจะล้างตู้เย็น แล้วถามว่าจะให้เก็บอะไรไว้ไหม พลอยวารินต้องเดินทางไปทำข่าวต่างจังหวัดคืนนี้ กว่าจะกลับก็กลางสัปดาห์หน้า หญิงสาวเห็นว่าของกินเต็มตู้น้องสาวคงกินคนเดียวไม่หมด เลยกะจะเอาไปให้ทีมงานที่ไปด้วยกัน แพรธารากำลังทำงานติดพันอยู่ ได้ยินพี่สาวถามก็เลยตอบไปส่งๆ ผลจึงเป็นอย่างที่เห็น “ไม่น่าเลยเรา” หญิงสาวเขกหัวตัวเอง ก่อนตรงไปเปิดตู้เก็บของเพื่อหาอาหารสำเร็จรูป แล้วแพรธาราก็พบความโชคร้ายครั้งที่สองเพราะในตู้ไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากข้าวสารกับน้ำมันพืช สาเหตุที่ของกินหายไปหมดเพราะคนที่รับหน้าที่ซื้อของเข้าบ้านไม่ได้ซื้อมาตุนไว้ และคนคนนั้นก็คือเธอ หญิงสาวเอามือลูบท้อง แล้วมองนาฬิกาอย่างชั่งใจ ปกติเธอจะไม่ออกไปไหนกลางคืนคนเดียว แต่จะให้รอพี่ชายกลับมาคงได้หิวตายก่อน เพชรพิรุณบอกว่าจะกลับมาตอนเช้ามืดเพราะต้องเร่งแกะสลักผักผลไม้เอาไว้สำหรับจัดเลี้ยง ‘หรือจะกินข้าวเปล่าคลุกน้ำปลาไปก่อน’ นึกถึงข้าวภาพข้าวสวยร้อนๆ อาหารหลากหลายชนิดก็เริ่มลอยเข้ามาในหัวทีละอย่างสองอย่าง สุดท้ายหญิงสาวก็ทนความอยากไม่ไหว คว้ากุญแจรถขับออกไปหาของกิน ทีแรกแพรธาราคิดแค่ว่าจะแวะร้านสะดวกซื้อหน้าปากซอย แต่พอขับรถออกมาถึงที่ก็เริ่มโลภอยากกินของปรุงเสร็จใหม่ๆ เลยขับรถไปไกลอีกหน่อย โดยมีจุดหมายอยู่ที่ร้านกวยจั๊บเจ้าอร่อย ถึงจะดึกแล้วแต่ที่ร้านก็ยังมีคนนั่งกินแน่นขนัด ส่วนใหญ่เป็นนักเที่ยวที่ออกมาหามื้อดึกกิน โชคดีที่ตอนไปถึงมีโต๊ะว่างอยู่ หญิงสาวก็เลยนั่งลงแล้วสั่งกวยจั๊บชามใหญ่พิเศษมา ในขณะที่กำลังก้มหน้ากินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย หูก็ได้ยินเสียงหวานใสดังขึ้นข้างตัว “ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ” ตอนนี้ร้านมีคนแน่นมากจนไม่เหลือที่ให้นั่ง แพรธาราครอบครองโต๊ะตัวนี้อยู่คนเดียว จึงแบ่งที่ให้ด้วยความเต็มใจ หญิงสาวตอบรับว่าให้นั่งได้ได้ทั้งที่อาหารยังเต็มปาก เธอรีบเคี้ยวรีบกลืน แล้วเงยหน้าขึ้นมาหมายจะยิ้มให้คู่สนทนาแก้เก้อ ทว่ายังไม่ทันได้ยิ้มแบบเต็มสีหน้า หญิงสาวก็ต้องตะลึงไปเสียก่อนเพราะความสวยของคู่สนทนา ตั้งแต่เกิดมาแพรธาราเจอดาราตัวเป็นๆ มาก็หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยเจอใครที่สวยจนตรึงสายตาเท่าเธอคนนี้มาก่อน หญิงสาวมีผิวขาวละเอียดราวกับกระเบื้องเคลือบ ดวงหน้าสวยหวานเป็นธรรมชาติทั้งที่แทบไมได้แต่งแต้มอะไรลงไป พอรวมเข้ากับผมสีอ่อนที่ดัดเป็นลอน ภาพเจ้าหญิงโฉมงามในเทพนิยายก็ผุดขึ้นมาในความคิดของหญิงสาวทันที ชั่วขณะที่แพรธารากำลังมองสาวสวยตาค้าง ชายหนุ่มที่มากับเธอก็ออกอาการตกตะลึงไม่ต่างกัน คามินออกมาเที่ยวเพื่อจะได้เลิกคิดถึงคนมีเจ้าของ แต่โชคชะตากลับเล่นตลกทำให้เขากับเธอมาพบกัน “นั่งลงสิคม เจ้าของโต๊ะอนุญาตแล้ว” เอื้อมฟ้าเอ่ยเมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่ยืนนิ่ง “อ๊ะ อืม” คามินนั่งลงตามคำสั่ง แต่ก็ยังจ้องมองไปที่แพรธาราแบบไม่วางตา เอื้อมฟ้ามองตามสายตาของตามินไป แล้วก็เห็นว่าเขาจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวแปลกหน้า ฝ่ายที่ถูกจ้องไม่ได้สบตาด้วย แต่กลับมองเธอตาลอยเสียอย่างนั้น ‘ต้องมีอะไรแน่’ หญิงสาวพึมพำกับตัวเองในใจด้วยความสงสัย ทว่าแทนที่จะถามคามิน เอื้อมฟ้ากลับส่งยิ้มหวานไปคนที่นั่งอยู่อีกฝากของโต๊ะ แล้วเอ่ยเสียงนุ่ม “คุณจ้องฉันทำไมเหรอคะ หรือว่าหน้าฉันมีอะไรติด” แพรธาราสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกทัก หญิงสาวยกมือขึ้นมาเกาศีรษะอย่างเก้อๆ แล้วสารภาพความในใจออกไปเสียงอ่อย “เปล่าค่ะเปล่า ไม่มีอะไรเลย คือ คุณสวยมากเลยน่ะค่ะ ฉันเลยเผลอมองเพลิน ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท” ประโยคทำนองนี้เอื้อมฟ้าได้ยินบ่อยจนหน่ายที่จะฟัง พวกผู้ชายมักพูดกับเธอแบบนี้ด้วยอาการเพ้อ แต่ในขณะที่พวกผู้หญิงมักพูดแบบแฝงนัยกระทบกระเทียบ นอกจากคนในครอบครัวแล้วก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนเอ่ยชมความงามของเธอจากใจจริง แต่พอฟังผู้หญิงคนนี้พูด เอื้อมฟ้ากลับเชื่อว่าเจ้าหล่อนไม่ได้เสแสร้ง แม้จะมีภาพลักษณ์ของคุณหนูผู้อ่อนต่อโลก แต่เธอก็ไม่ได้โง่ หญิงสาวเกิดในตระกูลร่ำรวยมีอิทธิพลในสังคม เธอจึงต้องระวังตัวไม่ให้ใครมาสร้างมิตรภาพจอมปลอมเพื่อแสวงหาผลประโยค เธอมั่นใจว่าดูคนและ และมองออกว่าใครพูดจริงใครโกหก แพรธาราได้แต่ทำตาปริบๆ มองอีกฝ่ายอย่างขอลุแก่โทษ เธอชอบสังเกตผู้คนกับสิ่งสองเพื่อเอาไปใช้ในนิยาย บ่อยครั้งที่การจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาของเธอกลายเป็นเรื่องเสียมารยาท หญิงสาวพยายามจะแก้นิสัยข้อนี้อยู่ แต่ก็เผลอตัวทุกที “ฉันขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะจ้องจนคุณอึดอัด ฉันจะไม่มองแล้วค่ะ ไว้ใจได้เลยนะคะ ฉันจะหันข้างกินเอา กินเสร็จแล้วจะรีบไปเลยค่ะ” หญิงสาวยกถ้วยกวยจั๊บขึ้นมาแล้วก็หันข้างกินจริงๆ อย่างที่พูด แถมยังจ้วงเข้าปากแบบไม่คิดชีวิต ทำเอาคนมองเหวอไปเลย เอื้อมฟ้ารู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ประชด ก็เลยหัวเราะพรืดออกมาเนื่องจากไม่เคยเจอคนแบบนี้ กลั้นหัวเราะได้หญิงสาวก็หันไปห้าม แต่ดูเหมือนจะช้าไปหน่อย แพรธาราอาหารติดคอเพราะความรีบร้อนไปเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวหน้าดำหน้าแดงทุบอกตัวเองเป็นการใหญ่ โชคดีมีคนส่งน้ำมาให้ ไม่อย่างนั้นเธอคงแย่ “ไม่เป็นไรนะคะ” เอื้อมฟ้าถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเผลอทำอะไรบ้าบออีกแล้ว ขอโทษนะคะ” แพรธารารู้สึกอายสุดขีด ก็เลยไม่กล้าสบตาเอื้อมฟ้า หญิงสาวเสตาไปมองทางอื่น แล้วก็ต้องอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นเพื่อนร่วมโต๊ะอีกคนแบบเต็มตา “คุณคามิน! มาตั้งแต่เมื่อไรคะ” สีหน้าเป๋อเหลอของแพรธาราบ่งบอกว่าไม่รับรู้การมีตัวตนของเขาจริงๆ ทำเอาคามินสูญเสียความมั่นใจไปโข คนอย่างเขาเกิดมาเคยแต่เป็นจุดเด่น ไม่มีใครไม่จับจ้อง ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่ได้ชอบเขา แต่การถูกทำราวกับไร้ตัวตน ทั้งที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอตั้งนานสองนาน มันก็ทำให้รู้สึกเจ็บแปลบในอก เขาควรจะเคืองแต่ก็โกรธไม่ลงเมื่อได้ยินคำพูดซื่อๆ จากปากของหญิงสาว “ขอโทษที่ไม่ทันเห็นค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเมินนะคะ เพียงแต่แฟนคุณสวยจริงๆ สวยจนหยุดจ้องไม่เลยค่ะ แบบว่ามันสะกดสายตามาก เหมือนกับว่าโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะเลยน่ะค่ะ อ๊ะ! ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงนะคะ แค่อยากจะบอกว่าแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังเคลิ้มเลย” เอื้อมฟ้ายิ้มขันกับคำอธิบาย หญิงสาวเหลือบไปมองคามินว่าเขาจะพูดว่าอย่างไร ปกติคามินจะแย้งว่าเขากับเธอไม่ใช่คนรักกัน บางครั้งก็หยอกว่าเอื้อมฟ้าสวยแต่รูปเท่านั้น จริงๆ แล้วเป็นเด็กกะโปโลธรรมดา ทว่าหนนี้ชายหนุ่มกลับไม่ปฏิเสธ ทั้งยังดูขรึมผิดปกติ “ไม่เป็นไรครับ ทานต่อเถอะ พวกผมไม่กวนแล้ว” แพรธาราก้มลงกินอาหารต่อตามคำบอกของคามิน คนไม่คิดมากกินต่ออย่างอร่อย สักอึดใจอาหารที่คามินกับเอื้อมฟ้าสั่งก็มา ทั้งสามจึงไม่ได้พูดอะไรกันอีก แม้จะไม่ได้พูดกัน แต่สายตาของคามินก็ยังแอบจ้องมองไปที่แพรธาราเป็นระยะ ส่วนเอื้อมฟ้าเองก็ประเมินสถานการณ์ในใจอย่างเงียบๆ แววตาของคามินดูแปลกไป มันเต็มไปด้วยความหลงใหลเจือความรู้สึกผิด เขาเหมือนจะห้ามตัวเองไม่ให้มองหญิงสาวแต่ก็ไม่อาจทำได้ ‘หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็น ’ “คุณชื่อแพรธาราใช่ไหมคะ” เอื้อมฟ้าโพล่งออกมา “ใช่ค่ะ ทำไม ” “คมเล่าให้ฟังค่ะ” ตอบสวนไปเสร็จ ก็จับมือแพรธารามาเขย่าอย่างตื่นเต้น “คุณกล้ามากเลยที่ช่วยคมจับคนร้าย ทั้งที่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ดูบอบบางแท้ๆ เป็นฉันนะ ต่อให้มีปืนในมือก็ยังคิดหนักเลยค่ะ” แพรธารารู้สึกเขินพิลึกกับคำว่าตัวเล็กบอบบาง คำว่าตัวเล็กยังพอจะอนุโลมใช้ได้ แต่คำว่าบอบบางนี่สิไม่เหมาะกับเธออย่างรุนแรง คนพูดน่าจะเก็บมันไว้ใช้กับตัวเองมากกว่า จากนั้นสองสาวก็คุยกันอย่างออกรส ถึงจะเป็นเรื่องทั่วไป แต่ต่างฝ่ายต่างก็ถูกชะตากันอย่างประหลาด คามินก็เลยกลายเป็นหมาหัวเน่าที่ถูกเมิน ชายหนุ่มปล่อยให้สองสาวคุยกันตามสบายโดยที่ไม่นึกเคือง ในทางตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ไม่เป็นที่สนใจ คามินตกหลุมรักแพรธาราอย่างรวดเร็วและอกหักอย่างรวดเร็วอีกเหมือนกัน ทว่าการทำใจให้เลิกสนใจเธอมันกลับยากเสียเหลือเกิน เขากำลังถูกอารมณ์ในใจเล่นงานอย่างรุนแรง แม้จะคุมสีหน้าเอาไว้ได้ แต่ถ้าให้ปริปากพูดน้ำเสียงมันคงแปร่งปร่าพิลึก เอื้อมฟ้าชวนแพรธาราคุยจนกระทั่งคนในร้านเริ่มซา หญิงสาวพยายามจะหลอกถามว่าแพรธารามีคนรักหรือไม่ แล้วก็ได้คำปฏิเสธมาแบบเต็มปากเต็มคำ คามินเองก็ได้ยินแบบเต็มสองหู ชายหนุ่มไม่มีท่าทียินดียินร้าย แสดงว่าเบื้องหลังคำปฏิเสธนี้ต้องมีอะไรซ่อนอยู่ ไม่แพรธาราโกหก คามินก็ต้องเข้าใจผิด ถ้าให้วัดกันตามความรู้สึกแล้ว เธอคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง ด้วยเหตุนี้หญิงสาวก็เลยขอแลกเบอร์โทรศัพท์กับแพรธาราเอาไว้ เผื่อว่าจะได้ติดต่อกันอีกในอนาคต “เอื้อมลืมตัวชวนคุยซะดึกเลย ขอโทษนะคะที่ทำให้ต้องกลับบ้านดึก” พอคุยกันถูกคอ สรรพนามแทนตัวเองของเอื้อมฟ้าก็เปลี่ยนไปด้วย แพรธาราก็เลยแทนตัวเองด้วยชื่อตัวบ้าง “ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เข้าออฟฟิศสายหน่อยได้” บริษัทของแพรธาราทำงานอาทิตย์ละหกวันก็จริง แต่วันเสาร์จะเลิกเร็วเป็นพิเศษ และอนุญาตให้มาทำงานสายได้ เผื่อว่าใครมีธุระอะไร เพราะวันนี้ส่วนใหญ่มักจะเป็นการประชุมของผู้บริหาร พนักงานตัวเล็กๆ อย่างเธอมีหน้าที่อย่างมากก็แค่สะสางงานที่คั่งค้างเท่านั้น “ว่างๆ จะโทรไปรบกวนนะ” เอื้อมฟ้าเอ่ยทิ้งท้ายก่อนแยกกัน หญิงสาวหมุนตัวเดินกลับมาที่รถ พอมาถึงก็ตอนถอนใจเพราะคามินมัวแต่มองส่งแพรธารา ไม่มีท่าทีว่าจะขยับตัวตามมาสักที เอื้อมฟ้าเลยต้องกลับไปสะกิดเรียก “ทีอย่างนี้ทำเป็นมองเขาตาละห้อยนะ ตอนกินข้าวเปิดโอกาสให้คุยกันก็ไม่ยอมคุย จะจีบหรือจะตัดใจก็เลือกเอาสักอย่างสิคะคุณชาย” เอื้อมฟ้าต่อว่าด้วยความหมั่นไส้ “แพรธารากลับกลับบ้านคนเดียว” ชายหนุ่มพึมพำโดยไม่ใส่ใจคำบ่นของเพื่อน “มาคนเดียวก็ต้องกลับคนเดียวสิ พูดแปลก” “คมหมายถึงว่าผู้หญิงคนเดียว ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านดึกๆ คนเดียวมันอันตรายต่างหาก” คามินขยายความ เขาเห็นเธอมานั่งกินข้าวกลางดึกคนเดียวก็นึกห่วงแล้ว พอมาเห็นว่าขับรถจักรยานยนต์กลับเองลำพังก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี ซอยบ้านเธอขนาดไม่มืดมากยังดูเปลี่ยว ถ้ามีผู้ร้ายดักอยู่ข้างทางผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปสู้ “ถ้าห่วงนักก็ขับรถตามไปส่งสิ” เอื้อมฟ้าแนะ ไม่ต้องรอให้บอกชายหนุ่มก็คิดจะทำอยู่แล้ว พอเอื้อมฟ้าสนับสนุนคามินก็รีบจูงเพื่อนสนิทมาที่รถ ก่อนจะขับตามแพรธาราไปห่างๆ “ขับตามอย่างนี้มันอย่างกับสตอล์กเกอร์เลย น่าจะบอกมารีนก่อนว่าจะไปส่งเพราะเป็นห่วง” “แบบนี้แหละดีแล้ว” เอื้อมฟ้าชายตามองคนพูด ปากบอกว่าดีแต่สีหน้าไม่ยักดีดังที่กล่าว ท่าทางคามินคงจะชอบแพรธารามาก ถึงได้มีอาการแบบนี้ หญิงสาวอยากจะบอกว่าการแสดงความปรารถนาดีกับแพรธาราไม่ใช่เรื่องผิด แต่ระดับคามินแล้วก็คงค้านหัวชนฟ้า แถมยังหาเหตุผลมาโต้แย้งจนหมดปัญญาจะต่อปากต่อคำด้วย เอื้อมฟ้าจึงได้แต่กรอกตาไปมาอย่างอ่อนใจ คามินมักตีกรอบความสัมพันธ์กับคนรอบข้างเสมอ โดยเฉพาะเพื่อนผู้หญิงที่มีคนรักแล้ว กรอบจะเปลี่ยนสภาพเป็นเกราะไปในทันที เขามักรีบถอยห่างออกมาราวกลับกลัวว่าตัวเองจะไปสร้างความร้าวฉานให้คู่รัก แต่จะโทษว่าคิดมากไปก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะในอดีตคามินเคยเป็นต้นเหตุทำให้คู่รักเลิกรากันจริงๆ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนผิด แต่คามินก็ยังโทษตัวเอง และปฏิญาณว่าจะไม่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ซ้ำรอยเป็นอันขาด ในกรณีนี้ก็เช่นกัน คามินคิดว่าแพรธาราคบกับคนอื่น ก็เลยบอกตัวเองว่าให้เลิกชอบ แต่ความรู้สึกมันเปลี่ยนกันไม่ได้รวดเร็วเหมือนกดสวิตช์ ใจเขาเลยโดนบีบรัดด้วยความรู้สึกผิด จะรักก็ไม่ได้ ไม่รักก็ไม่ได้ ควรเมินแต่ก็ไม่อยากเมิน ได้แต่พะอากพะอำอยู่อย่างนี้ มองดูแล้วน่าเวทนาไม่น้อย “คมมั่นใจแน่นะว่ามารีนมีแฟนแล้ว มารีนยืนยันออกชัดว่าไม่มี เคยเห็นเขาควงกันกับตาหรือไงถึงมั่นใจนัก” คามินหวั่นไหวกับคำยืนยันครั้งที่สองของแพรธารา แต่ท่าทีของลอยด์ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมองผ่านได้ง่ายๆ ชายหนุ่มไม่อยากสร้างความหวังเลื่อนเลย เลยสรุปเอาเองเบ็ดเสร็จ “มั่นใจก็แล้วกัน เอาเป็นว่าแฟนแพรธาราเป็นเจ้านายเธอ ก็เลยต้องปิดเอาไว้” “รู้ได้ยังไง ใครบอก?” ชายหนุ่มยกมือซ้ายขึ้นมาชี้ที่อกแทนคำตอบ เห็นแล้วคนนั่งข้างๆ ก็สุดแสนจะหมั่นไส้ ถ้าเป็นเรื่องอื่นเธอมั่นใจเต็มร้อยว่าสัญชาตญาณของคามินดีเยี่ยม แต่ถ้าเป็นเรื่องความรัก บอกตามตรงเลยว่า ‘ไม่เอาไหน’ “พนันกันไหมล่ะ ถ้ามารีนยังไม่ได้คบใคร เอื้อมขอสร้อยเพชรจากร้านคมเส้นหนึ่ง แต่ถ้ามารีนมีแฟนแล้ว จะยอมทุ่มทุนพาเที่ยวยุโรปสองอาทิตย์เลย” ฟังดูผิวเผินไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร คนได้ประโยชน์ก็เป็นเอื้อมฟ้าทั้งนั้น แต่เมื่อมองลึกลงไป ก็จะรู้ว่าการพนันกันครั้งนี้เกิดจากความปรารถนาดี เอื้อมฟ้าไม่อยากให้คามินตัดใจก่อนที่จะรู้แน่ชัดว่าคนที่ตัวเองหมายปองมีเจ้าของหรือไม่ และถ้าผลมันออกมาว่าหญิงสาวคบคนอื่นอยู่ การไปท่องเที่ยวก็จะช่วยให้คนช้ำรักรู้สึกดีขึ้น คามินรู้สึกได้ถึงความหวังดีจึงตอบรับข้อเสนอของเพื่อนด้วยการยื่นมือซ้ายไปเกี่ยวก้อยด้วย สักอึดใจสองหนุ่มสาวก็มาส่งแพรธาราถึงที่หมาย คามินชะลอความเร็วรถแล้วจอดรถไว้ข้างทาง ชายหนุ่มตั้งใจว่าจะรอส่งจนหญิงสาวเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้วถึงจะกลับ ในขณะที่กำลังชะเง้อมองไปนอกหน้าต่างรถ คามินก็ได้ยินเสียงแพรธารากรีดร้องดังลั่น “เกิดอะไรขึ้น!” เอื้อมฟ้าหันมาถามเพราะเธอเองก็ได้ยินเสียงร้องเหมือนกัน “ไม่รู้ เอื้อมอยู่ในรถนะ ล็อกรถด้วย ถ้าเห็นท่าไม่ดีโทรเรียกตำรวจเลย ไม่ต้องลงมา” ขาดคำชายหนุ่มก็กระโจนลงจากรถ วิ่งเข้าไปช่วยหญิงสาว โดยไม่ใส่ใจว่าอันตรายตรงหน้าคืออะไร จากคุณ : นปภา (ตารกา) เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 13:39:04

ความคิดเห็นที่ 2 แง่ว กำลังสนุกเลย มาต่อไวๆนะคะ จากคุณ : jeanna เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 20:43:12