ความคิดเห็นที่ 1 ต่อจากด้านบน ร่างสูงเพรียวยืนเท้าสะเอวมองเด็กในร้านที่เดินอย่างหมดแรงกลับมาที่รถส่งของ ทั้งที่คิดว่าเตรียมขนมมาเผื่อไว้ มากพอแล้ว แต่ยิ่งดึกคนยิ่งมาก   “ชุดสุดท้ายแล้วคุณดรณ์ สงสัยเด็กรุ่นใหม่ เกิดมาไม่เคยกินขนมไทยหรูเลิศแบบนี้ พอวางปุ๊บพากันกวาดเรียบ บางคนจ้องจะห่อกลับบ้านด้วย ถ้าพี่แสงดาวไม่ห้ามนะป่านนี้คงไม่พอกิน” แสงดาวเช็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผาก แล้วหันไปสั่งคนงานผู้ชายยกขนมลงมาจากรถ           “เฮ้อ...ถ้ารู้ว่าทำขนมมาบริการพวกขี้เหล้า ผมคงไม่รับงานนี้ตั้งแต่แรก ให้กินฟรี ยังเสียดายของเลย”  อามรณ์ของดรณ์ตอนนี้นอกจากความหงุดหงิดใจ  เขายังเป็นห่วงสาวอวบข้างบ้านด้วย  ตั้งแต่ปะทะคารมกับพราวพุธเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน หล่อนก็หายลับไม่โผล่ออกมาให้เห็นหน้าอีก ดรณ์บ่นอย่างพาลๆ อีกพักใหญ่  มือถือเขาก็มีสายตาเข้ามา หน้าจอปรากฏชื่อ ‘ทองเอก’ น้องชายคนสุดท้องของตระกูลพรหมพยากรณ์ “ป๋าดรณ์ขา...” ปลายสายบีบเสียงแหลมเล็ก ประหนึ่งเป็นสาวเอ๊าะๆ วัยสิบสี่ “What !?!” ดรณ์ตอบเสียงขุ่น ทุกครั้งที่ทองเอกโทรมาในยามวิกาล มักมีเรื่องให้ช่วยเหลือประจำ  และครั้งนี้ก็คงไม่พลาด! “...ป๋าอยู่ที่งานเลี้ยงของคุณชัยใช่หรือเปล่าจ๊ะ” ทองเอกถามทั้งที่รู้จากบัวบูชาว่าดรณ์มาดูแลการเสิร์ฟขนมหวานในงานเลี้ยง “อื้อฮึ แล้วมีอะไร ” “โป๊ะเช๊ะค่า... คืองี้นะ ป๋าตั้งใจฟังให้ดี  หนูทองมีเรื่องสำคัญมั่กๆ” ทองเอกเน้นเสียงชวนให้ตื่นเต้น แต่สำหรับดรณ์ติดจะรำคาญมากกว่า “ทอง! เวลาพูดกับป๋าไม่ต้อง ‘แอ๊บ’ได้มั้ย  คันหูพิกล” ปลายสายอึกอักอยู่ประเดี๋ยวก่อนจะทำเสียงงอนๆ ตอบกลับมา “ก็หนูทองกำลังจะโตนี่คะ  เสียงแตกสาวก็อย่างเนี่ยละ” ทองเอกยังไม่หยุดยียวน “อย่าล้อเล่น มีอะไรรีบพูดมา อย่าบอกนะว่า ไปตีหัวลูกชายใครสลบ แล้วกำลังจะลากเข้าบ้าน!  เฮ้อ ตระกูลนี้ สงสัยอยากได้ลูกเขย จนตัวสั่น หึๆ”  คราวนี้ดรณ์กวนประสาทบ้าง “บ้า! ไม่ใช่สักหน่อย อย่ามาทำเป็นตลกสิ คนกำลังร้อนอกร้อนใจ  หนูทองซีเรียสนะ เรื่องคอขาดบาดตาย ระดับ ๙ ริกเตอร์ ต้องรีบเคลื่อนย้ายด่วน ย้ำต้องเคลื่อนย้ายด่วน! ”  ทองเอกเอ่ยเสียงจริงจัง “เหรอจ๊ะ น่ากลัวมาก แล้วต้องเคลื่อนศพใครละ อย่าบอกนะว่าศพยายอ้วนพราวนั่น” ดรณ์พูดขึ้นลอยๆ “อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ด ป๋ารู้ได้ไง ถูกแล้วค่า” “พราวเหรอ  อ้าว พราวเป็นอะไรทองเอก” เขาตวาดเสียงดัง สองขาก้าวตรงไปยังห้องกระจกอย่างร้อนใจ “ไม่มากไม่มาย แค่เมา อ้วก แล้วก็เซิ้งท่าปลาโลมา เรียกแขก!” ทองเอกพูดจนดรณ์เห็นภาพสาวซ่าขึ้นมาทันที “เมาได้ไงไหนว่ารับปากพี่พบจะถือศีลห้า! พราวนี่เหลวไหลจริงๆ” ดรณ์เดินผ่านสระน้ำไป เขาสอดส่องสายตาหาพราวพุธ แต่คนที่อยู่ด้านในมากจนมองไม่เห็น “อย่าพึ่งพูดมากเลย ป๋ารีบไปลากตัวเจ้ขึ้นรถเถอะ หนูใกล้จะถึงงาน แล้ว จะรีบไปช่วยอีกแรง” “ฮึ ทำไมป๋าต้องเข้าไปช่วยยายปลาพะยูน  ชอบทำเรื่องขายหน้าดีนัก ปล่อยให้อยู่อย่างนั้นแหละ” ดรณ์พูดอย่างปากไม่ตรงกับใจ   ทั้งที่เขามาหยุดอยู่หน้าบอดี้การ์ดร่างยักษ์แล้ว “ขอร้องละป๋า รีบไปลากพี่พราวออกมาเถอะ ก่อนที่จะรั่วมากกว่านี้ ในนั้นดังค่อนเมือง รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น โอ๊ย นี่ถ้าเข้าไปถึงหู คุณหนึ่ง กับคุณจันทร์ ละก็ ถูกโบยหลังลายแน่ กรี๊ด!” ทองเอกโวยวายตามมาอีกหลายประโยค แต่ดรณ์ไม่สนใจ เขากำลังหาวิธีผ่านสองร่างยักษ์เข้าไปให้ถึงตัวพราวพุธโดยด่วน     บอดี้การ์ดซึ่งทำหน้าที่เป็นดอร์แมนมองร่างสูงเพรียวอย่างไม่ชอบใจ  ชายหนุ่มผมยาวสวมผ้ากันเปื้อนสีขาวสกรีนภาพขนมไทยมีชื่อพร้อมโลโก้ร้านติดอยู่   “ เฮ้ย น้องชาย ครัวด้านหลังโน้น อย่ามายืนเกะกะ แถวนี้ ไป ไป๊” หนึ่งในสองบอดี้การ์ดโบกมือไล่ “ผมมาตามหาเพื่อน ขอเข้าไปข้างในหน่อยสิ” ดรณ์ปรับเสียงให้นิ่ง ข่มใจให้เย็น “ตามหาเด็กส่งของเหรอ! ไม่มีหรอก ข้างในมีแต่แขกคุณเอก ” บอดี้การ์ดตอบแบบรำคาญเต็มทน อีกคนที่มาดเข้มกว่า เห็นท่าทางดรณ์เหมือนจะบุกเข้าไป จึงผลักอกเขาให้ถอยห่างจากประตู “เฮ้...ทำไมต้องรุนแรงด้วย แค่มาตามหาเพื่อน” ดรณ์ปัดมือใหญ่ห่างตัว  เขาขบกรามตึง ดวงหน้าขาวแต้มสีแดงจัด สติซึ่งควบคุมไว้ใกล้จะขาดผึง มาดนักเลงที่อยู่ในสายเลือดพุ่งขึ้น พออีกฝ่ายเห็นว่าหนุ่มร่างเพรียวหน้าสวยท่าทางจะเอาเรื่อง หนึ่งในสองจึงเอ่ยตัดบทว่า “น้องชายรออยู่ตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะช่วยตามให้ ว่าแต่เพื่อนน้องชื่ออะไร” ดรณ์ไม่ทันตอบ เสียงแหลมสูงก็ดังแทรกขึ้นมา แล้วตามด้วยเสียงตบมือในจังหวะคึกคัก “หนูอยากโดนอุ้ม หนูอยากโดนอุ้ม ” แวบแรกดรณ์ไม่มั่นใจว่าเป็นเสียงพราวพุธ แต่พอเห็นร่างขาวอมชมพู ยักย้ายส่ายสะโพกเด้งหน้าเด้งหลังอยู่บนเวทีเล็กๆ สองขานั้นไวเท่าความคิดแทรกตัวผ่านบอดี้การ์ดเข้าไปข้างในทันที ชายหนุ่มก้าวพรวดไปอยู่กลางวงสาวๆ ที่พยายามยื้อแย่งไมค์โครโฟนจากพราวพุธ  ร่างอวบซึ่งดื่มไวน์ไปหลายแก้ว ไม่มีทีท่าเหน็ดเหนื่อย ดวงหน้าแดงระเรื่อง ตาหวานเยิ้ม หล่อนปีนขึ้นไปอยู่บนเวที ส่งเสียงวู้ๆ มันสุดเหวี่ยง ผ้าพันคอผืนสวย ถูกเอามาโบกไปมา ราวกับเป็นมาทาดอร์สาวที่กำลังเรียกหาฝูงกระทิงเปลี่ยว! “เฮียขา ช่วยเก็บผ้าเช็ดหน้า ให้หนูที หนูทำหล่น อุ๊ย หนูทำหล่นจ้า ” มาดยียวนทะเล้นทะลึ่งตามแบบฉบับพราวพุธ ตบท้ายด้วยท่าเซิ้งปลาโลมาให้คนทั้งงานหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง   พราวพุธไม่ได้เต้นยั่วยวนชวนวาบหวามใจ หล่อนสร้างความสุขให้คนทั้งงาน หัวเราะชอบใจจนนึกสนุกลุกขึ้นมาขยับแข้ง ขยับขา เซิ้งท่าพิลึก พิลั่นแข่งกับสาวอวบ “พราว! กลับบ้าน” ดรณ์ฉุดข้อมือหญิงสาว กึ่งลากกึ่งจูงหล่อนให้เดิมตาม “ เย้ เย้ เย้ .ใครจ๊ะ พอหนุ่ม พลังม้าคนนี้” หล่อนหันมาค้อนประหลับประเหลือก พอเห็นว่าเป็นดรณ์ก็ทำเสียงไล่ “ไป ไป๊ หานม หาขนมที่บ้านให้ลูกกินก่อนนะ พี่จ๋า” หล่อนหัวเราะคิก และ ‘ลูก’ ที่เอ่ยถึงคือเจ้าลีโอสุนัขของดรณ์นั่นเอง “อย่าทะลึ่งนะ บอกให้กลับบ้าน” ตอนนี้ดรณ์ตกเป็นเป้าสายตาคนในงาน  บอดี้การ์ดสองคนนั้นก็ตั้งท่าจะตะครุบตัวเขาออกไป “อุ๊ยตาย คุณผู้ชายขา หนูเจ็บ!” พราวพุธแหวใส่  เมื่อดรณ์ฉุดหลุดแขนหล่อนเต็มแรง “กลับบ้าน!” ดรณ์ตวาดซ้ำ บอดี้การ์ดเห็นท่าไม่ดีเลยปรี่เข้ามาหมายจับตัวเขาโยนออกไปด้านนอก “เอ๊ะ คุณดรณ์ใช่ไหมคะ โอ๊ย ดีใจจัง” บัวบูชาตั้งสติได้ก่อนใคร เข้ามาทักทายหนุ่ม พอเขาพยักหน้ารับเธอจึงสั่งบอดี้การ์ดถอยออกไปก่อน “นี่มันอะไรกัน เป็นเพื่อนกันประสาอะไร ถึงให้กินเหล้าแบบนี้ ทุเรศลูกตาจริง!” ด้วยความเป็นห่วงพราวพุธ ดรณ์เลยพลั้งปากตำหนิบัวบูชาแรงๆ จนอีกฝ่ายหน้าชา “ก็ซัดไปหลายอย่าง สงสัยจะตีกันยุ่งไปหมด” บัวบูชาตอบเสียงแข็ง ดรณ์ถอนหายใจหนักๆ แล้วเข้าไปเผด็จศึกพราวพุธอีกครั้ง คราวนี้หล่อนโมโหที่ถูกขัดจังหวะเลยฟ้อนเล็บฝากไว้บนดวงหน้าสวยของชายหนุ่ม “อีพี่ดรณ์ ปล่อยเค้า” พราวพุธร้องกรี๊ด  ยิ่งดิ้นดรณ์ยิ่งกอดแน่นจนอึดอัด พราวพุธอายสายตาคนอื่น ทั้งกลัวเอกลักษณ์จะเห็นเลยขัดขืนสุดฤทธิ์ “เฮ้ย บ้าอะไรขึ้นมาอยู่นิ่งๆ” เมื่อถูกรัดไว้แน่น พราวพุธจึงใช้ท่าไม้ตายกัดลงบนท่อนแขนดรณ์ “โอ๊ย! ยายอ้วน!” สิ้นเสียง พราวพุธกรี๊ดเสียงแปดหลอดลั่นห้องกระจก “อีพี่ดรณ์  ชั้นไม่ได้อ้วนนะ อีบ้าๆ” แรงฮึดจากไหนไม่รู้ ทำให้พราวพุธเกิดพลังช้างสาร หล่อนเหวี่ยงร่างสูงสะโอดสะองของดรณ์กระเด็นห่างไปหลายเมตร จังหวะเดียวกันนั้นเสียง ‘แคว่ก’ ดังตามมาติดๆ พราวพุธช็อค  แทบสิ้นสติ ต้นขาเย็บวาบ ขนลุกซู่ ! วินาทีนั้นหล่อนเดาสถานการณ์ได้ทะลุปรุโปร่ง  ยิ่งเห็นสีหน้าของบัวบูชาที่ซีดเผือด อ้าปากหวอ หญิงสาวแทบจะมุดแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด “พราว! โป๊หมดแล้ว.....อยู่นิ่งๆก่อนนะ อย่าขยับตัว” บัวบูชาพูดไม่ทันจบประโยค กระโปรงที่ต่อชุดกันหล่นตุบไปกองบนพื้น โชคดีที่พราวพุธสวมกางเกงขาสั้นด้านใน ไม่เช่นนั้นคงได้อับอายยิ่งกว่านี้ ดรณ์ทั้งขำ ทั้งสงสาร กระนั้นก็สาวเท้าไปถึงตัวหล่อนอย่างเร็ว  เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วสวมทับร่างอวบ ไม่ทันให้หล่อนตั้งตัว  ดรณ์อุ้มสาวอวบตัวขึ้นก้าวยาวๆ ผ่านหน้าฝูงชนหลบออกไปทางประตูด้านหลัง พราวพุธหน้าเขียวหน้าแดง กัดฟันกรอดๆ เพราะถูกดรณ์ขู่ด้วยคำพูดเจ็บๆ ว่า “ยายอ้วน ขืนโวยอีก พี่จะปล่อยให้เต้นจ้ำบ๊ะโชว์คนทั้งงานเลย...อยากระบำหน้าท้องอวดชาวบ้านเขาหรือไง” พราวพุธหลับตากลั้นความเดือดไว้ในใจ ยามที่เนื้อตัวสัมผัสใกล้ชิดกัน แทนที่จะได้กลิ่นตัวหอมๆ หล่อนกลับได้กลิ่นกะทิ กลิ่นน้ำหวานจากดรณ์   “ขยุกขยิกอะไร เดี๋ยวจับโยนโครมหรอก” “ก็อย่าเอามือจับตรงนั้นสิ” หล่อนรู้สึกร้อนวูบวาบจากสัมผัสของเขา บอกไม่ถูกว่าขวยอาย หรือ รังเกียจกันแน่   “แล้วจะให้จับตรงไหนล่ะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียหงุดหงิด เลื่อนมือจากแผ่นหลังเนียนลงมาอีกนิด “โอ๊ย... ตรงไหนก็ได้ ที่ไม่คิดลามกกับพราว” หล่อนหวีดใส่เต็มหูดรณ์ “งั้นก็เดินโป๊ๆ ไปขึ้นรถอย่างงี้ล่ะกัน ดีมะ” พูดจบก็ปล่อยร่ารงทรงเสน่ห์ทิ้งลงพื้นทันที ร่างอวบเซแซดๆ ไม่เป็นท่า แต่ดรณ์แข็งใจพอไม่เข้าไปช่วย “อีพี่ดรณ์หน้าปลาจวด โยนชั้นลงมาได้ไง เดี๋ยวแข้งขาหักไป จะรับผิดชอบไหวไหม” พอทรงตัวได้หล่อนก็แว้ดใส่ชุดใหญ่ “เรื่องอะไรพี่จะต้องไปรับผิดชอบ ปะไปๆ ยืนโชว์ตัวยังงี้ อุดจาดตาคนเปล่าๆ รีบไปที่รถเดี๋ยวพี่จะขับรถไปส่ง” ดรณ์ออกคำสั่ง สีหน้าจริงจัง แถมยังคว้ามือลากหล่อนไปที่รถ พราวพุธสะบัดมือดรณ์ออก พยายามคุมสติ เกรี้ยวกราดใส่กันคงไม่เกิดผลดี หนำซ้ำสายตาคนอื่นๆ ที่มองอยู่ต่างพุ่งเป้าความในใจมาที่หล่อนกับเขา “ปล่อยมือพราว พราวเดินเองได้” หล่อนก้าวเท้าฉับๆ ไปที่รถของดรณ์ซึ่งเก๋ไก๋กว่าใครทั้งสติ๊กเกอร์ชื่อร้านขนมและสารพัดโมเดลซึ่งอัดแน่นเต็มด้านหน้าและด้านหลังรถ “แล้วจะเข้าบ้านทั้งที่ตัวเหม็นเหล้าอย่างงี้เหรอ”เขาเอ่ยขึ้นลอยๆ แต่จงใจว่าหล่อนนั่นแหละ พราวพุธพึ่งนึกได้ สภาพหล่อนตอนนี้แค่เดินเข้ารั้วบ้าน พบพรคงทำตัวเป็นครูฝ่ายปกครองยืนตรวจความเรียบร้อย แล้วกลิ่นแอลกอฮอล์ที่เหมือนจะอาบอยู่บนร่างหล่อน คงเตะจมูกคนในบ้านให้ออกมาเรียงคิวซักไซ้ว่าไปทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ กับใครมา !? หญิงสาวหน้าตีหน้าเศร้า คว้าแขนชายหนุ่มมายึดไว้ แล้วเอ่ยอย่างประจบว่า “คุณพี่ดรณ์ขา ไม่อยากให้พราวถูกหมกอยู่ในตำหนักใช่ไหม งั้นต้องช่วยพราวนะ สัญญาได้ไหมคนดี”  หล่อนยิ้มพราย ส่งสายตาอ้อนหวังให้เขาใจอ่อน แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 55 10:01:36 แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 55 09:40:19 แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 55 09:36:37 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 55 23:37:27 แก้ไขเมื่อ 31 พ.ค. 55 23:35:51 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:33:55

ความคิดเห็นที่ 2 คิดถึงโลมาที่เมืองจันทร์ขึ้นมาทันที จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 10:37:28

ความคิดเห็นที่ 3 คิดถึงเรื่องข้างหลังภาพขึ้นมาเลยค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 15:15:59

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่อ ท่าปลาโลมาเป็นไงอ่ะ ไม่รู้จัก แต่น่าจะดูไม่จืดเลยจริงๆ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 00:19:46

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับ เพื่อนนักอ่าน นักเขียนทุกท่าน ตอนนี้อยู่บ้านเกิดฮะ ฝนตกจริง อะไรจัง ( มาเก็บบรรยากาศ สำหรับ แนวข้ามภพ ข้ามชาติที่จะแต่ง ต่อจากม่านพรหมห่มรัก ตั้งใจให้พระเอกเป็น เจ้าจากเมืองลาว) ตอบเม้มครับ คุณ ห้าสิบป่าย   พอพูดถึงปลาโลมาที่ เมืองจันทร์ ผมก็ตามไปดูคลิปทันที น่ารักดีครับ   ขอบคุณกำลังใจ และการติดตามมันมีค่ามากๆ สำหรับคนชอบเขียน ชอบอ่านอย่างผม คุณ Setakan  ( พี่มน อิๆๆ)        ผมชอบข้างหลังภาพเหมือนกัน ฮะ เลยหยิบมาใช้ ( แต่ตอนรวมเล่ม อาจปรับชื่อตอนให้เป็น แนวเดียวกันอีกครั้ง ) ขอบคุณฮะ คุณ nasa nasa    ท่าปลาโลมาที่ว่า ผมนึกไปถึง วงโปงลางสะออน และตุ๊กกี้ฮะ คือนางเอกของเรื่องมีตัวตนจริง เธอเป็นสาวเจ้าเนื้อ ถ้าฝรั่งก็ประมาณ นักร้อง คุณอเดล คนไทย ดาราสมัยนี้หาคนอวบสวยยากจริง คิดไปถึง คุณน้ำผึ้ง   คนสวยน่ารัก แต่ทำอะไรจัดเต็ม ผมก็พึ่งเคยเห็นนี่ละครับ น้องพราวตัวจริงเธอ เยอะ ล้น จิตใจดี ติดอย่างเดียวคือ ชอบผู้ชายหล่อ เท่ สมาร์ต ซึ่งมันตรงข้ามกับผม!!! แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 55 10:18:27 แก้ไขเมื่อ 02 มิ.ย. 55 08:25:12 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 08:23:51

ความคิดเห็นที่ 6 ลองทำคำโปรยหลังประกอบนิยายมาให้ชมครับ จากคุณ : โอ เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 20:49:50

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านเรื่องใหม่ด้วยนะครับคุณโอ พลอตน่าจะสนุก จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 14:35:03