ความคิดเห็นที่ 1             “น้องฝันมาดื่มกันหน่อยไหม”             “นั่นสิ จะได้คึกครื้นๆ”             เสียงเสริมฟังดูอ้อแอ้จากพี่เฮงที่หน้าเริ่มแดงก่ำ             “ไม่เป็นไรค่ะ ฝันจะนอนแล้ว ถ้ายังไงขอตัวก่อนนะคะ”             “นอนเนินอะไรกัน อุตส่าห์ได้มาเที่ยวกันทั้งที มานั่งคุยกัยก่อน มาๆ นี่ก็เพิ่งสี่ทุ่มเอง”             ดุจฝันที่กำลังจะเดินหนีถูกพี่หวานลากมาทันที ถึงอย่างไรเสียพี่หวานคนนี้ก็ยังเป็นผู้ชายทางกายภาพ เธอจึงไม่สามารถขัดขืนแรงถึกและต้องจำใจมานั่งปุ๊กลุกลงอย่างเสียไม่ได้             “สักหน่อยไหม”             “ไม่ค่ะ พอดีรู้สึกมึนๆหัวเป็นไข้น่ะค่ะ”             “อ้าวเหรอ นั่งคุยกันก่อนละกัน อยู่ในห้องมันอุดอู้ นั่งนี่แหละอยู่ในวงเหล้า เดี๋ยวก็หายเอง”             ตรรกะที่ไหนกันล่ะนี่ที่ว่าให้คนเป็นไข้นั่งอยู่ในวงเหล้า... ดุจฝันจ้องหน้าพี่เฮงด้วยความเพลียใจ เห็นได้ชัดว่ารายนี้เมากรึ่มไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย             “เมื่อกี๊เราคุยเรื่องอะไรกันนะ”             “เรื่องคุณไพรด์”             ดุจฝันเผลอหันไปมองคนที่กำลังเป็นประเด็นและก็เผลอสบตาเข้าโดยไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาสีสนิมเข้มหลังกรอบแว่นดำนั้นมีเพียงความว่างเปล่าเมื่อยามมองเธอ ดุจฝันรีบหันไปมองทางอื่นอย่างไม่นึกใส่ใจเท่าใดนัก             “มีแฟนยังเรา”             “ยังครับ”             “ทำไมกันล่ะ หน้าตาก็ออกจะใช้ได้ ไม่มีลูกศิษย์มาชอบมั่งเหรอ”             “ไม่มีหรอกครับ”  ภาคภูมิหัวเราะลั่นในขณะที่มือนั้นก็คอยรินเหล้าให้กับคนอื่นในวง เห็นได้ชัดว่าเขาเองไม่แตะต้องแอลกอฮอล์เลยแม้แต่น้อย             “โกหก”  พี่หวานเน้นเสียง ก่อนจะเอ่ยปากชมหน้าตาของอาจารย์หนุ่มผู้ยืนยันว่าตัวเองไม่มีลูกศิษย์มาชอบทันที             “หน้าอย่างนี้นะ ถ้าพี่เป็นยังเป็นนิสิตอยู่ พี่จะตามส่งจดหมายรักทุกวันเลย ทำไม่จะไม่มี”             คราวนี้อาจารย์หนุ่มหัวเราะเบาๆแห้งๆเมื่อได้ยินคำสารภาพรักต่างจากเสียงหัวเราะดังของทุกคนที่อยู่ในวง ยกเว้นก็แต่นางเอกสาวที่เอาแต่นั่งหันไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจ             “โสดอยู่สินะ”             “นี่ไงน้องฝันยังว่าง ไม่สนใจจีบจริงจังเหรอ ที่เข้ามาร่วมรายการก็เพราะชอบเขาไม่ใช่หรือ”             คำถามจากพี่เอกที่ทำให้หัวใจดุจฝันตกวูบ แต่ก็ต้องแสร้งยิ้มไปตามเรื่องตามราวแล้วหันกลับไปมองข้างนอกเช่นเดิม             เธอไม่อยากรับรู้ความรู้สึกของภาคภูมิ เธอรู้ดีว่าเหตุผลที่เขามาสมัครรายการนี้ไม่ใช่เพราะเขาชอบเธอหากแต่เป็นเพราะเขาเกลียดเธอต่างหาก             “อย่าดีกว่าครับ ผมเป็นคนธรรมดา ไม่เหมาะกับดาราหรอกครับ”             “ทำไมจะไม่เหมาะ ดาราเยอะแยะคบกับคนนอกวงการ”             “พอดีผมชอบผู้หญิงธรรมดาๆ ไม่ต้องสวยมากก็ได้ แต่ต้องจริงใจ แล้วก็ไม่หลอกลวง แค่นั้นล่ะครับ” คนในวงการที่นั่งอยู่ในที่นี้กำลังยืนยันกับตัวเอง... เธอไม่ได้คิดไปเองที่ได้ยินคำว่าจริงใจชัดถ้อยชัดคำเป็นพิเศษ แล้วก็รับรู้ชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อเขาเอ่ยประโยคต่อมา             “เคยได้ยินไหมครับที่เขาว่าผู้หญิงสวยมักจะใจร้าย ผมไม่กล้าคบด้วยหรอกครับ”             คราวนี้ตอนที่พูดภาคภูมิหันมาจ้องเธอตรงๆ เธอรีบหันไปขอตัวกับพี่สาวใจดีที่นั่งอยู่ข้างกายทันที             “พี่หวานคะ ฝันขอตัวจริงๆค่ะ ฝันไม่ไหวแล้ว ง่วงมาก”             “อ้าวเหรอ แต่นี่กำลังสนุกอยู่เลย”             “ฝันปวดหัวมากค่ะ ขอตัวจริงๆนะคะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”             ดุจฝันลุกขึ้นแบบโอนเอนไปมาเล็กน้อย เธอเสียหลักนิดหน่อยเพราะสะดุดขวดเหล้าเปล่าที่ตั้งทิ้งไว้ พี่เฮงรีบบอกกับคนที่ไม่เมาเลยให้ไปส่งเธอขึ้นห้อง             “ไพรด์ไปส่งที่ห้องหน่อย ไม่รู้ว่าไหวหรือเปล่า”             “ครับ”  หากแต่เมื่อชายหนุ่มรับคำ หญิงสาวก็กลับปฏิเสธความหวังดีนั้นทันที             “ไม่ต้องค่ะ ไปเองได้”  ว่าแล้วก็เดินจากไปแบบเซๆอย่างรวดเร็ว ภาคภูมิรีบลุกขึ้นเดินไปดู เขาเดินช้าๆดูนางเอกสาวเกาะราวบันไดเดินขึ้นชั้นสอง  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:27:42

ความคิดเห็นที่ 2             บริเวณชั้นสองนั้นเป็นพื้นไม้ขัดอย่างสวยงามรับกับผนังสีครีมอ่อน บนชั้นนี้มีห้องนอนทั้งหมดสามห้องซึ่งถูกแบ่งไว้แล้วเรียบร้อย ห้องที่อยู่ริมสุดทางเดินด้ายซ้ายสามารถมองเห็นวิวทะเลได้เป็นของดุจฝันและสโรชา ภาคภูมิได้แชร์ห้องกับพี่เฮงในห้องริมสุดฝั่งซ้ายซึ่งเห็นวิวเขาสูง ในขณะที่พี่หวานกับพี่เอกนั้นได้ห้องที่ติดบันได ภาคภูมิเองก็ยังเดินเร็วไม่ได้เท่าใดนักเพราะยังเจ็บเท้าอยู่จากเมื่อตอนกลางวัน เมื่อเห็นท่าทางยักแย่ยักยันของดุจฝันที่พยายามเดินไปตามทางเดินเพื่อจะเข้าห้อง เขาเองก็เผลออดพูดประชดไม่ได้อย่างนึกสนุกปาก             “ไม่ยักกะรู้ว่าทนฟังไม่ได้จนถึงขั้นต้องแกล้งป่วยขนาดนี้”             เมื่อคนป่วยเลือกที่จะไม่ตอบ ภาคภูมิก็เสริมความต่อทันที             “หันมาด่าผมเร็ว ไม่คิดจะตอบโต้หน่อยเหรอ”             “ฉันพูดภาษาคน ฟังหมาเห่าไม่ออก”             “ไหนว่าฟังไม่ออก นี่ไงหันมาตอบด้วย แสดงว่าเราพูดภาษาเดียวกัน”             ชายหนุ่มยืมยิ้มอย่างพอใจ เมื่อหญิงสาวหันกลับมาประจันหน้ากันแบบตรงๆแทนที่จะเลื่อนบานประตูแล้ววิ่งหนีเข้าห้องนอนไปเสีย             “เจ็บที่เท้ามันไม่พอหรือไง อยากเจ็บเพิ่มเหรอ”             ภาคภูมิก้มมองเท้าเปล่าข้างขวาที่ถูกพันไว้อย่างประณีตของตนเอง... เอาจริงไอ้เจ็บมันก็ไม่เท่าไรหรอกเพราะแผลไม่ได้ใหญ่เท่าใดนัก แต่มันรู้สึกแย่ตรงที่ผู้หญิงหน้าตาสะสวยตรงหน้าไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อยว่าเขาจะเจ็บหรือเป็นอะไร ทีกับคนอื่นล่ะพูดจาดีนัก... ชายหนุ่มนึกได้ก็สาวเท้าเข้ามาใกล้หวังพูดให้เธอเจ็บใจมากขึ้น             “อะไรในตัวคุณนะที่ทำให้ผู้ชายหลงหัวปักหัวปำ หน้าตา แต่ก็คงไม่ใช่แค่นั้นหรอก น่าจะจริตมารยามากกว่า”             ดุจฝันพยายามกลั้นใจนับเลขพลางบอกตัวเองให้อดทนกับคนพูด ก่อนจะจับบานเลื่อนของประตูกระจกเตรียมเปิดออกเผื่อว่าหมดความอดทนแล้วจะรีบเข้าห้องทันที             “แล้วนี่ผู้ชายอยู่หน้าห้องนอนแท้ๆคุณกลับไม่คิดจะไล่เลยเหรอ หรือว่านี่เป็นเรื่องปกติของคุณ ที่มักจะเชื้อเชิญผู้ชายเข้าห้อง”             ดวงตาโตคู่สวยเบิกกว้างขึ้นเพราะไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าจะพูดได้ขนาดนี้ ความโกรธพุ่งปรี๊ดขึ้นมาจนสมองแทบระเบิด เธอรีบเงื้อมือแต่ด้วยความที่อ่อนแรงเลยทำให้ชายหนุ่มคว้าไว้ได้อย่างไวกว่า             “จะตบผมเหรอ ผมยอมให้คุณตบก็ได้ แต่เสร็จแล้วผมจูบ โอเคไหม เหมือนละครน้ำเน่า ผมว่าคุณคงจะชอบ”             “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนการศึกษาสูงจนมีลูกศิษย์ลูกหาอย่างคุณจะคิดได้แต่อะไรต่ำๆแบบนี้”             ดุจฝันคิดอะไรไม่ออกเมื่อความโกรธเคืองมันมาขัดขวางการทำงานของระบบประสาททุกอย่างในตัวเธอ ภาคภูมิจับข้อมือเธอล็อคไว้กับผนังเย็นเยือกทั้งสองข้างอย่างหมายมั่นไม่ให้เธอหนีไปไหน ดุจฝันหมดเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ แม้ว่าจะพยายามดิ้นรนเพียงใด หัวใจของเธออยากที่จะร้องไห้เหลือเกินที่ต้องมายอมแพ้ให้กับคนที่เธอนึกรังเกียจนักหนาผู้นี้ ภาคภูมิยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สายตาจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าสวยที่อยู่ห่างแค่ไม่กี่เซนติเมตร เห็นประกายระยิบระยับราวกับมีหยาดน้ำใสๆเอ่ออยู่ที่ขอบตาด้านล่าง ใบหน้านั้นขาวซีดเผือดตัดกับจมูกแดงๆที่บ่งบอกถึงฤทธิ์ไข้ที่ในตัวหญิงสาว นางเอกสาวผู้มีภาพลักษณ์จองหองและนิสัยไม่ดีตลอดเวลาในสายตาของเขาบัดนี้ช่างดูน่าสงสารเสียเหลือเกิน หากแต่นั่นก็ราวกับเป็นเสน่ห์ที่ดึงดูดให้เขาละสายตาไปจากเธอไม่ได้ ก่อนที่สำนึกชั่วดีในสมองจะร้องเตือนขึ้นมาว่าตอนนี้เขากำลังรังแกผู้หญิงอยู่             ภาคภูมิปล่อยข้อมือหญิงสาวทันทีเมื่อตระหนักได้ดังนั้น พร้อมๆกับดุจฝันที่รีบเลื่อนบานประตูแล้วแทรกตัวเข้าไปด้านในผ้าม่าน ทิ้งให้เขายืนนิ่งมองบานเลื่อนกระจกใสด้วยแววตาที่ว่างเปล่าผ่านแว่นตากรอบดำ             เธอหนีจากเขาไปอีกแล้ว แม้จะแค่ใกล้ๆหากแต่ไกลกันในความรู้สึกแบบที่ไม่สามารถวัดระยะห่างได้             ภาพดวงหน้าที่สะกดเขาเมื่อครู่นี้ย้อนกลับมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดของหญิงสาวที่ต้องเจอกับคำพูดร้ายกาจของเขาฉายชัดออกมา ภาคภูมิหลับตาลงช้าๆเพื่อซึมซับความรู้สึกในยามนี้ เขาหลงคิดไปเองว่าเธอไม่มีหัวใจจากการกระทำของเธอเมื่อกลางวัน เขาคาดหวังว่าเธอจะหันกลับมามองกันบ้างตอนที่เผลอเดินเหยียบแก้วเพราะรีบตาม             แต่ดุจฝันก็ไม่ผิดหรอกที่จะทำแบบนั้น ในเมื่อเขาเองต่างหากที่ทำร้ายจิตใจเธอไปเสียมากมาย             หรือแท้ที่จริงแล้วจะเป็นเขาเองที่ไม่มีหัวใจ   จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:28:50

ความคิดเห็นที่ 3               “วันนี้ถ่ายทำกันในเมือง... แกไหวหรือเปล่า”             สโรชาเป่าผมให้แห้งไปพร้อมกับเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง พอเธอกลับมาจากดูวิวริมทะเลเมื่อคืนก็เจอกับภาคภูมินั่งเหม่ออยู่ตรงบันไดไม้ขัด เมื่อถามว่าเป็นอะไรเขาก็ขอตัวเข้านอนทันที สโรชาเปิดห้องนอนเข้ามาก็พบกับเพื่อนสาวของเธอก็ห่มผ้าคลุมโปงนอนไปแล้ว คนเป็นโปรดิวเซอร์รายการอดคิดไม่ได้ว่าก่อนหน้าที่เธอจะมาถึงห้องอาจจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น หากแต่เมื่อเรียกเพื่อนเท่าไรก็เอาแต่ไม่ตอบ สโรชาจึงคิดไปเองว่าภาคภูมิคงไม่กล้ารังแกเพื่อนเธอเท่าใดนักในเมื่อเขาเองก็ขาเจ็บ แถมดุจฝันเองก็ยังป่วยเสียขนาดนี้             “ไหว”             ดุจฝันตอบสั้นๆเพียงคำเดียวก่อนจะค่อยๆลุกจากที่นอนไปทำธุระส่วนตัวในยามเช้าในขณะที่เพื่อนของเธอจะออกไปเตรียมพร้อมกับทางกองถ่าย อาการปวดหัวนั้นค่อยยังชั่วขึ้นมาบ้างจากการพักผ่อนเพียงพอ หากแต่อาการรู้สึกแย่นั้นยังคงอยู่ไม่หายไปไหน เมื่อคืนเธอเกือบแล้วที่จะร้องไห้ต่อหน้าผู้ชายคนนั้น แต่นับว่าเป็นโชคดีที่ภาคภูมิเผลอปล่อยเธอก่อน มิฉะนั้นแล้วเธอคงดูอ่อนแอในสายตาเขาอย่างมาก หลังจากที่เสร็จธุระทุกอย่างในห้องแล้วเรียบร้อย ดุจฝันค่อยๆเลื่อนม่านอย่างช้าๆเพื่อเช็คดูบานเลื่อนประตูห้องตรงข้าม เมื่อเห็นว่าม่านผ้ามันเงาสีน้ำตาลอ่อนนั้นปิดสนิทพร้อมกับประตูบานเลื่อนกระจกที่ดูเหมือนจะล็อคไว้ เธอจึงเลื่อนประตูออกแล้วก้าวออกจากห้อง แต่ในจังหวะนั้นเอง ม่านของห้องตรงข้ามกันก็ถูกเปิดพร้อมกับภาคภูมิที่จับบานเลื่อนเตรียมเปิดประตูกระจก ดวงตาโตสีน้ำตาลเข้มคู่สวยเบิกกว้างอยู่ใต้แพขนตาหนาเมื่อเห็นศัตรูหมายเลขหนึ่งโดยไม่ทันตั้งตัว เช่นเดียวกันกับอาจารย์หนุ่มที่ไม่คาดคิดว่าเปิดม่านมาแล้วจะเจอเธอ... ภาคภูมิยืนนิ่ง หญิงสาวหน้าซีดขาวในชุดสีสันสดใสเตรียมออกไปข้างนอกที่อยู่นอกกระจกคนนี้จะรู้บ้างไหมว่าเมื่อคืนเขานอนไม่หลับทั้งคืนเพราะเอาแต่ครุ่นคิดถามตัวเองว่าทำถูกแล้วหรือเปล่า แววตาสวยนั้นฉายความเกลียดชังอย่างชัดเจนจนเขารู้สึกเย็นวาบ ก่อนที่เธอนั้นจะรีบเลื่อนปิดประตูดังปังแล้วเดินหนีลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว             ช่วงเวลาถ่ายทำรายการในตัวเมืองนั้นยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มของเธอและเขาทั้งวัน แต่ทันทีที่พ้นจากกล้อง เธอก็กลายเป็นคนซึงกระทือที่นั่งนิ่งตาปรืออย่างเดียวจนกองถ่ายนึกเป็นห่วง ภาคภูมิมองอาการซึมไปมากๆของหญิงสาวก็ไม่อยากจะนึกแกล้งเท่าไรเพราะรู้ว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพระคำพูดอันเลวร้ายนั่น เขาได้แต่แอบมองท่าทีของหญิงสาวอยู่เงียบๆ และหวังว่าเธอจะกลับมาต่อล้อต่อเถียงกับเขาเหมือนเช่นเคย บางทีภาคภูมิก็คิดว่าตัวเองน่าจะกล้าพอเพื่อจะเอ่ยคำว่าขอโทษเธอที่เล่นแรงเกิน แต่แน่นอน... จากท่าทีของเธอนั้นคงไม่ฟังคำขอโทษของเขาแน่แท้             จนกระทั่งถึงช่วงเย็น ที่ทั้งกองถ่ายได้กลับมายังบริเวณอ่าวนางใกล้กับรีสอร์ทเพื่อเล่นน้ำส่งท้ายก่อนจะต้องกลับกรุงเทพฯในเช้ารุ่งขึ้น ดุจฝันทรุดตัวนั่งลงริมหาดทรายขาวอย่างไร้ชีวิตจิตใจ เหตุการณ์เมื่อคืนมันยังคงตอกย้ำเธอว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาภาคภูมิมองว่าเธอเป็นผู้หญิงมารยาจัดที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อผลประโยชน์ เขาไม่มีทางที่จะรับรู้ได้เลยว่าหลังผ้าม่านนั้นเธอเสียน้ำตาไปมากมายเท่าจากคำปรามาสอันไร้ความจริงนี้ จนกระทั่งต้องแกล้งทำเป็นหลับใต้ผ้าห่มเพียงเพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นห่วง นางเอกสาวนั่งมองภาพทะเลในยามเย็นที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวในยามเย็นแล้วถอนหายใจ แม้แต่ทะเลสวยๆตอนนี้ก็ไม่สามารถกอบกู้สภาพจิตใจย่ำแย่เต็มทนของเธอขึ้นมาได้เลยแม้แต่นิดเดียว จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:29:39

ความคิดเห็นที่ 4             “ฝัน ไปเล่นน้ำกันไหม”             ดุจฝันส่ายหน้าทันทีที่สโรชาเดินตัวเปียกปอนขึ้นจากทะเลเข้ามาชวน “ฉันเข้าใจว่าแกเซ็ง แต่แกไปเดินเอาเท้าแตะๆน้ำหน่อยก็ได้จะได้รู้สึกดีขึ้น” “ไม่เอา ลงทะเลเดียวกันแล้วขนลุก” คนเซ็งพยักเพยิดหน้าไปทางผู้ชายใส่แว่นที่กำลังเดินเตะน้ำเล่นไปมาหลังจากที่เท้าเริ่มหายดีแล้ว “แกมาเล่นกับฉันก็ได้” “ยังไงก็เล่นไม่ได้ เป็นเมนส์ ตอนเช้าฉันเพิ่งขอผ้าอนามัยแกเองจำได้ไหม”  ดุจฝันย้อนความจำเพื่อน สโรชาพยักหน้ารับแต่โดยดีแล้วหันมากำชับเพื่อน “โอเค ถ้าอย่างนั้นแกก็นั่งอยู่นี่ละกัน ฉันไปเดินเล่นก่อน” ดุจฝันมองตามสโรชาที่เดินจากเลียบชายหาดไปอีกทาง เธอเอาแต่เบือนหน้าตามเพื่อนสนิทไปจนไม่ได้สังเกตสายตาคู่นึงที่กำลังเฝ้ามองเธออยู่ ก่อนที่เจ้าของแววตาหลังแว่นคู่นั้นจะสาวเท้าเข้ามาหาเธอ วันนี้ดุจฝันแทบจะไม่มองหน้าเขาเลย ใบหน้าซีดนั้นทำให้เขานึกกังวลขึ้นมาว่าเธอใกล้จะหายดีหรือยัง หากแต่แทนที่ปากจะเอ่ยถามอาการไม่สบายกลับไพล่หาเรื่องไปเสียอย่างนั้น “หมดสนุกเหรอ” คนนั่งอยู่ไม่ตอบอะไร พร้อมทั้งยังเงยหน้ามองท้องฟ้าทำท่าทางเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด “งั้นเดี๋ยวไปเล่นน้ำกับผม เอาไหม”             ดุจฝันยังนิ่งเฉย ภาคภูมิไม่รอช้ารีบคว้าเอาแขนเธอวิ่งไปที่ทะเล เขาแค่อยากจะแกล้งหาเรื่องเธอให้ลุกขึ้นมาทะเลาะกับเขาเหมือนเดิม นางเอกสาวพยายามปัดป้อง หากแต่ต้านแรงไม่ได้ เมื่อเท้าเริ่มเหยียบทรายส่วนที่เปียก... ตอนนี้ภาคภูมิกำลังลากเธอลงทะเล             “ปล่อยนะ จะทำบ้าอะไร ปล่อย!”             “มาทะเลแล้วไม่ลงน้ำถือว่ามาไม่ถึงทะเลนะคุณ”             ภาคภูมิยิ้มกว้างให้ดุจฝันก่อนที่จะวิ่งลากเธอลงน้ำไปพร้อมกัน ทันทีที่มาถึงบริเวณน้ำใสท่วมมิดขึ้นมาถึงเข่า เขาก็จับตัวหญิงสาวกระโดดลงน้ำตึ้นพร้อมกับเขา น้ำสาดกระเซ็นเป็นวงกว้างจากการล้มตัวลงน้ำของคนสองคน ชายหนุ่มที่ลุกขึ้นมาเร็วกว่ารีบนั่งยองๆลงแล้วแกล้งวักน้ำสะบัดใส่หน้าหญิงสาวที่กำลังไอค่อกแค่กและยังลืมตาไม่ขึ้น ท่ามกลางเสียงทีมงานที่เอ่ยแซวเพราะคิดว่าผู้ร่วมรายการแค่ต้องการจะเล่นสนุกกันเฉยๆ             คนแกล้งนึกสนุกขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทีลูบหน้าลูบตาเหมือนเด็กของคนที่ยังนั่งจมอยู่ในทะเลใสท่วมมิดคอ  ดวงตาคู่โตค่อยๆเปิดขึ้นแล้วกระพริบช้าๆก่อนจะจ้องหน้าเขาแล้วฉายแววโรจน์             เธอกำลังโกรธมาก... โกรธ... จนเขารู้สึกใจไม่ดี             ชายหนุ่มพร้อมรับมือเต็มที่หากเธอจะอาละวาดขึ้นมา แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อคนถูกแกล้งลุกจากเดินไปเสียเฉยๆ พร้อมๆกับสโรชาที่เห็นเหตุการณ์นี้แล้วเอะใจขึ้นมารีบวิ่งย้อนมาจากอีกด้านของหาดทรายขาวละเอียดแห่งนี้ ภาคภูมิรีบเดินตามหญิงสาวทันทีหากแต่ก็ต้องหยุดเมื่อสโรชาวิ่งไปถึงตัวดุจฝันที่เอาแต่วิ่งตรงไม่สนใจใครเสียก่อน             “ไอ้ฝัน รอด้วย แกไหวไหม”             “ไม่ไหว!”             ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวกลับรีสอร์ทอย่างรวดเร็ว อย่างที่เพื่อนสาวยังวิ่งตามไม่ทัน แต่ก่อนจะไป สโรชาหันมาจ้องหน้าเขานิ่งราวกับต้องการคาดโทษเขาไว้เบาๆที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:34:03

ความคิดเห็นที่ 5             พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วบ่งบอกการเข้ามาเยือนของยามค่ำ สโรชาเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่ดูแลจัดแจงให้เพื่อนทานยาและนอนพักผ่อนแล้วเรียบร้อย ดุจฝันแทบไม่พูดอะไรสักคำ ในขณะที่สโรชานั้นก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอทราบจากเพื่อนมาเยอะก็จริงว่าภาคภูมิร้ายกาจเพียงใดแต่ก็ไม่เคยประจักษ์แก่สายตาตัวเองเสียที จนกระทั่งถึงวันนี้ที่เขารังแกเพื่อนของเธอแบบซึ่งๆหน้า เธอนึกเป็นห่วงดุจฝันว่าจะเป็นเหมือนเมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนที่ดุจฝันกำลังมีไข้อ่อนๆและเป็นประจำเดือนอยู่แล้วถูกเพื่อนลากลงน้ำ ปรากฏว่าคืนนั้นเองที่ไข้ขึ้นสูงจนช็อกและต้องรีบนำส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ในคืนนี้ก็เช่นกัน... สโรชาภาวนาไม่ให้เกิดเหตุการณ์ขึ้นซ้ำสองแบบคราวนั้น             ขณะที่กำลังคิดว่าจะจัดการอย่างไรกับภาคภูมิดี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นปรากฏชื่อของคนที่นานมาแล้วไม่ได้โทรติดต่อกัน สโรชาเลื่อนนิ้วลงบนจอเพื่อรับสายโดยเร็ว นึกขอบคุณที่เขาโทรมาได้จังหวะพอดี             “ค่ะ สวัสดีค่ะพี่พีท”             “สวัสดีครับน้องสโนว์ เหตุการณ์ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้างครับ”             “นี่พี่พีทได้คุยกับคุณไพรด์มาก่อนแล้วหรือคะ เขาโทรหาพี่พีทเหรอคะ”             “เปล่าหรอกครับ พี่ไม่ได้โทรคุยกับพี่ไพรด์เลย พอดีวันนี้พี่ประชุมที่กระบี่เสร็จแล้ว พรุ่งนี้จะย้ายไปที่ภูเก็ต เห็นว่าพรุ่งนี้ทางรายการก็จะกลับกรุงเทพฯกันแล้วเลยนึกเป็นห่วงว่าจะเป็นยังไงกันบ้าง”             สโรชารับรู้ถึงความจริงใจของชายหนุ่มที่อยู่ปลายสาย เธอตัดสินใจถามเขาไปทันที “จะให้พูดตรงๆเลยไหมคะพี่พีท”             “แสดงว่า... พี่ไพรด์ทำอะไรฝันใช่ไหมครับ”             พิธกรพูดราวขึ้นมาทันทีราวกับคาดการณ์ไว้แล้ว เมื่อปลายสายยังไม่ตอบรับ เขาจึงเร่งถามคู่สนทนาต่อทันที             “มันเกิดอะไรขึ้น... ช่วยเล่าให้ฟังได้ไหมครับ”             “สโนว์เองก็ไม่รู้รายละเอียดดีเท่าไรหรอกค่ะ ฝันเองก็ไม่พูดอะไรเท่าไรเพราะไม่ค่อยสบายด้วย เอาจากที่สโนว์เห็นนะคะ เมื่อวานปล่อยสองคนไปเดินด้วยกันที่ทะเลแหวก ขากลับมาคุณไพรด์เลือดออกเท้า คิดว่าฝันมันคงไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ได้แคร์ว่าคุณไพรด์จะเจ็บหรืออะไรยังไง พอวันนี้มา ฝันกับคุณไพรด์ก็ดูห่างเหินแบบไม่พูดกันเลย สโนว์ไม่รู้ว่าคืนก่อนหน้านี้ทั้งสองคนได้ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า แต่ที่สดๆเลยก็คือเย็นนี้ค่ะ ฝันเป็นไข้ไม่สบายเท่าใดนักก็เลยนั่งอยู่ริมฝั่ง ทีนี้คุณไพรด์ก็มาลากฝันลงน้ำไป ทีนี้ ฝันเลยไข้ขึ้นสูงค่ะ”             “นี่พี่ไพรด์เล่นขนาดนั้นเลยเหรอ... แล้วต่อจากนั้นล่ะครับ”             “ก็ไม่อะไรค่ะ ฝันนอนพักอยู่ ส่วนคุณไพรด์ก็เห็นแว่บๆอยู่ที่ร้านอาหารของรีสอร์ท คงรอกินข้าวน่ะค่ะ”             “สโนว์... พี่ขอโทษแทนพี่ไพรด์จริงๆนะครับที่ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ พี่รู้สึกผิดมากจริงๆ”             สโรชารีบแก้ทันที             “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ความผิดของพี่พีทเลย”             “ตอนนี้อยู่ที่รีสอร์ทชื่ออะไรนะครับ ถ้ายังไงพี่ขอไปดูอาการของฝันได้ไหม”             ผู้เป็นเพื่อนของคนป่วยชั่งใจอยู่ชั่วครู่หนึ่ง น้ำเสียงของคนที่อยู่ปลายทางนั้นฟังดูเป็นห่วงดุจฝันมากจริงๆ             “นะครับ แต่พี่จะไม่ให้พี่ไพรด์รู้เด็ดขาดเรื่องนี้ พี่จะต้องไปขอโทษฝันให้ได้ที่ทำให้เขาต้องมากลายเป็นแบบนี้”             สโรชาตัดสินใจบอกชื่อรีสอร์ทพร้อมกับการเดินทางมาทันที เธอไว้ใจพิธกรมากพอ และเชื่อว่าเขานั้นไม่ได้เป็นอย่างญาติผู้พี่ของตนเอง บางที... การที่เพื่อนของเธอป่วยในครั้งนี้ สโรชาหวังว่ามันจะเป็นโอกาสอันดีที่ให้ดุจฝันได้คิดทบทวนในหลายๆสิ่งที่ตัวเองเคยทำลงไปและอาจจะปรับความเข้าใจกับพิธกรก็เป็นได้             “โอเค ไม่ไกลจากที่พี่พักเท่าไร ถ้าอย่างไรอย่าบอกพี่ไพรด์เด็ดขาดนะครับว่าพี่จะไปดูฝัน”             “ได้ค่ะ ถ้ามาถึงแล้วโทรหาได้เลยนะคะ”             “ขอบคุณมากครับ อีกประมาณสิบห้านาทีเจอกันครับ”             ปลายสายวางไปแล้วเรียบร้อย สโรชาถอนหายใจแล้วเดินไปหาที่นั่งบริเวณหน้ารีสอร์ทรอพิธกร พลางหวังว่าเรื่องวุ่นวายตอนนี้มันจะง่ายลงเสียที จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:34:45

ความคิดเห็นที่ 6             “ฝันไม่มากินข้าวด้วยกันเหรอสโนว์” พี่เฮงทักสโรชาขึ้นเมื่อเห็นว่าเก้าอี้นั่งทานข้าวข้างตัวนั่นว่างมาเกินสิบนาทีแล้ว ผู้ถูกถามมองหน้าทีมงานและผู้ร่วมรายการที่อยู่กันครบถ้วนในมื้อเย็นนี้แล้วตอบ  “ตอนนี้ไข้ขึ้นสูงน่ะค่ะ มาไม่ไหวหรอก เพิ่งหลับไปเมื่อครู่นี้นี่เอง” สโรชาพูดไปที่เธอเห็นจริงๆ จะเว้นก็เสียแต่ว่าเธอไม่ได้บอกใครเรื่องที่พิธกรเพิ่งมาพบกับเธอที่รีสอร์ทเมื่อไม่กี่สิบนาทีที่แล้ว และในขณะนี้เขาก็คงกำลังขึ้นไปดูดุจฝันอยู่ “แล้วนี่จะไหวไหมเนี่ย” “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” “แย่เลย มาป่วยเอาตอนห่างบ้านแบบนี้ ยังดีนะที่พรุ่งนี้จะได้กลับแล้ว” “นั่นสิคะ” ผู้เป็นเพื่อนของคนป่วยแกล้งลอยหน้าลอยตาพูด ในขณะที่รู้สึกได้ถึงดวงตาคู่หลังแว่นกรอบดำที่แอบเลือบมองเธอในยามที่พูด สโรชารีบหมายหัวเขาไว้ทันทีแล้วชวนคนอื่นเปลี่ยนเรื่อง จนกระทั่งอาหารเย็นหมดลงไปแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้าย เธอได้ทีเรียกชายหนุ่มทันที “เอ้อ คุณไพรด์คะ เสร็จแล้วเดี๋ยวไปไหนหรือเปล่าคะ มีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย” “ครับ” ภาคภูมิกล่าวกลับแทบจะทันทีจนสโรชานึกแปลกใจไม่น้อยในท่าทีที่ไม่ลังเลของเขา เธอพยักหน้าเบาๆแล้วหันไปกล่าวกับคนอื่นที่เหลือ “เดี๋ยวพี่เฮงกับพี่เอกต้องไปจัดการตัดต่อใช่ไหม แล้วพี่หวานล่ะคะ” “เดี๋ยวพี่ว่าจะไปเดินเล่น นักท่องเที่ยวแถวนี้แซ่บไม่เบา” “อ่อค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” หลังจากที่รอจนแน่ใจว่าทุกคนแยกย้ายไปตามทางของตัวเองแล้ว สโรชาก็หันมาสบสายตานิ่งกับภาคภูมิ แววตาสีสนิมคู่เรียวนั้นฉายประกายสำนึกอย่างที่หญิงสาวสัมผัสได้อย่างชัดเจน เมื่อเห็นดังนั้นแล้วเธอจึงค่อยๆพูดออกมา             “คุณไพรด์คะ... คราวนี้ฉันคิดว่าคุณเล่นแรงไปหน่อยนะคะ”             “ครับ”  ภาคภูมิเอ่ยรับคำเธอแล้วเว้นไปพักใหญ่  “ผมทราบดี ตอนนี้...เขาเป็นอย่างไรบ้างครับ”             “ก็อย่างที่บอกคนอื่นไปแล้วน่ะค่ะ ไข้ขึ้นสูง”             “สูงมากเลยเหรอครับ”             “ใช่ค่ะ”  สโรชาได้ทีรีบย้ำ  “ก่อนหน้านี้ฝันเค้าไข้อยู่แล้ว แต่ที่มันจะมาหนักเพิ่มนี่ก็เพราะว่า... เป็น...”             “เป็น?”  ชายหนุ่มทวนคำซ้ำอีกรอบทันทีเมื่อเห็นว่าคู่สนทนาเริ่มตะกุกตะกักไป อะไรกันที่ทำให้หญิงสาวคนที่ถูกเขาแกล้งเป็นไข้สูงได้เพิ่มขนาดนี้             “เป็นอะไรแบบที่ผู้หญิงเขาเป็นกันทุกเดือนน่ะค่ะ”             ภาคภูมินิ่งไปเมื่อได้ยินคำตอบของสโรชา พลางนึกถึงสมัยเรียนอยู่ที่เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มจะมีอารมณ์แปรปรวนผิดปกติเมื่อถึงช่วงนั้นของเดือน แถมพอจะไปทะเลกันก็ดันลงน้ำไม่ได้เพราะมีโอกาสเสี่ยงติดเชื้อ ที่สำคัญถ้าหากเป็นประจำเดือนพร้อมกับเป็นไข้แล้ว เคยได้ยินอยู่ว่าหนักเอาการ             “เคยมีอยู่ครั้งนึงช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ก็มาออกทริปกันแบบนี้ล่ะ แล้วตอนนั้นฝันก็ไม่สบาย แถมยังอยู่ในรอบเดือน แล้วโดนเพื่อบจับกดน้ำ ตอนนั้นเป็นไข้ทับระดูหนัก ถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะช็อกหมดสติ นี่ก็ไม่รู้คืนนี้จะเป็นอย่างไร ก็ได้แต่หวังว่าไม่ให้มันเป็นถึงขั้นคราวที่แล้ว”             ภาคภูมิอึ้งไปน้อยๆกับข้อมูลใหม่จากสโรชา นี่เขาเผลอไปเล่นจุดอ่อนในอดีตของผู้หญิงคนนั้นโดยที่ไม่ทันได้ตั้งใจ คำแรกที่นึกได้ในตอนนั้น เขารีบพูดมันออกมาทันที             “ผมขอโทษ”             สโรชาถอนหายใจทันทีได้ยินดังนั้น พลางคาดหวังว่านี่จะเป็นการสำนึกผิดจริงๆจากชายเบื้องหน้า “เอาไว้ไปบอก... เอ่อ...”  หญิงสาวหยุดชะงักเมื่อนึกได้ว่าตอนนี้พิธกรอยู่ในห้องนอนคนป่วยอยู่ ก่อนทื่จะบ่ายเบี่ยงปัดไปเป็นวันรุ่งขึ้น “พรุ่งนี้ค่อยบอกกับเจ้าตัวละกันนะคะ” To be continued จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:35:29

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่า กลับมาเจอกันอีกแล้ว แหะๆ อาทิตย์หน้าจะเปิดเรียนแล้วแต่ก็สัญญาว่าจะอัพด้วยความถี่เช่นเดิมนะคะ 5555 ขอบคุณกิ๊ฟท์ในตอนที่แล้วจากคุณ  N_Foxtrot, คุณ :::อาราเร่::: และคุณรักลูกมากมายนะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ดีใจที่ยังอยู่เป็นเพ้ื่อนกันตรงนี้ :) โดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบพระเอกในตอนนี้มากๆค่ะ แต่เพราะต้องการจะสื่อว่าแม้แต่คนที่คิดว่าตัวเองทำเพื่อความถูกต้องนั้นแล้ว แท้ที่จริงก็อาจจะยึดติดกับความคิดตัวเองมากจนเกินไปจนเผลอทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องขึ้นมา หลายคนที่สนุกอยู่กับการหลอกตัวเองให้ทำร้ายความรู้สึกผู้อื่น จนลืมไปว่าท้ายที่สุดสิ่งที่ทำอะไรไม่ดีไปย่อมส่งผลแก่ตนเอง และนี่เลยทำให้เกิดการกระทำแบบนี้ของพระเอกค่ะ 55555 ขออนุญาตตอบคอมเม้นท์เลยละกันนะคะ XD   คุณห้าสิบป่าย   >>ขอบคุณที่ลงชื่อทุกตอนค่ะ ดีใจมากๆ :) คุณN_Foxtrot   >>พระเอกเล่นหนักกว่าเดิมอีกค่ะตอนนี้ 555 โอยแย่มาก แต่ไม่มีติดเกาะค่ะ สงสารนางเอก ขืนให้ติดจริงสงสัยได้ฆ่ากันตายก่อนแน่ค่ะ 5555 คุณ:::อาราเร่:::   >>-ขอบคุณนะคะะะะ :D คุณscottie   >> คนรักกันตัดกันลำบากค่ะ พิธกรก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ตอนนี้ฉลาดขึ้นเยอะแล้ว 555 ขอบคุณนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ รับรองพระเอกไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่า 555 จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 55 23:51:44

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วพี่กับน้องจะมีปัญหากันเองไหม รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 10:30:20

ความคิดเห็นที่ 9 แบบว่าคุณไพรด์คะ ทำไมมาคิดได้เมื่อสายละเนี่ย.... โอย...ทีนี้โดนพีททำคะแนนแน่ๆ แต่แบบคุณไพรด์ นิสัยเด็กนะคะเนี่ย ชอบแกล้งคนที่เราชอบ ฮ่าๆๆ รอติดตามอยู่นะคะ อัพบ่อยๆน้าาา พลีส จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 11:26:01

ความคิดเห็นที่ 10 แง้.. อุตส่าห์ลุ้นให้มีฉากหวาน ๆ ที่ทะเลบ้าง >___<* จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 02:26:22

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 12:03:10

ความคิดเห็นที่ 12 ภาคภูมิแย่มากตอนนี้ วาจาเราะร้ายไม่เหตุผล แค่ยืนหน้าห้องยังค่อนแคะ รู้สึกว่าอยู่ๆ จับคนลงทะเลโดยไม่ยินยอมนี่ ไม่ควรนะคะ ยิ่งอาชีพที่ทำ ไม่น่าทำแบบนี้น่ะค่ะ ดูไม่สมเหตุผล แต่ถ้าตั้งใจให้ภาคภูมิงี่เง่าไร้เหตุผลก็โอเคล่ะค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 13:43:29