Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
- o - o - o - พลังรัก ๒ - o - o - o - ติดต่อทีมงาน

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12130903/W12130903.html

สกัด!! ให้อยู่…


ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจผสมผสานกับคำว่า “ ลำเอียง “ที่ มันกัดกร่อนและสะสมมาเนิ่นนาน….ความโดดเดี่ยวภายในใจยากที่จะมีผู้ใดรับรู้และเข้าถึงมัน….สาวน้อยวัยสิบแปดปี  ผู้ที่ดูกร้านต่อโลก แต่จะมีสักกี่คนที่หารู้ไม่ว่า  ตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นเช่นไร


“ไหนดูหน้าหน่อยสิ…นี่นะเหรอนาข้าว ลูกหลงของคุณ เฉลิมขวัญ กับคุณนารี หน้าตาก็น่าเอ็นดูนะคะ  แต่ไม่ยักจะเหมือนใคร…ต่างจากพี่สาว  หนูนาขวัญสิได้ทั้งพ่อทั้งแม่…ได้ข่าวว่าร้ายไม่เบานี่เราพี่สาวออกจะเรียบร้อย”


“ดื้อแบบนี้ไงล่ะ…เค้าถึงไม่อยากเอาไปด้วย”


“ไอ้เด็กไม่มีพ่อแม่  ถูกพ่อแม่ปล่อยทิ้ง… นิสัยไม่ดี  แบร่ๆๆ  ไม่เล่นด้วยหรอก”


ภาพของมารดาผู้ให้กำเนิดเซถลาล้มลงไปตามแรงสะบัดทำให้เธอสำนึกผิดไม่น้อย…


“แม่!!” เธอร้องเรียกหลังจากที่ได้สติ รีบเข้าประชิดถึงตัวมารดา


“ถอยไปห่างๆเลย…ไป๊” ด้วยความห่วงใยในตัวภรรยา หรือด้วยอารมณ์ไหนก็ตามแต่ ประโยคที่ผู้เป็นพ่อได้เอ่ยออกมา พร้อมกับแรงผลักที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ…หากแต่ว่าอีกฝ่ายถึงกับล้มไม่เป็นท่า  สิ่งที่สะสมมาเนิ่นนานเริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ…เธอลุกขึ้นช้าๆ ค่อยๆถอยหลังทีละก้าว…มองดูสามพ่อแม่ลูกด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพาย ค้นหากุญแจรถคู่ใจ แล้วบึ่งมันออกไปอย่างไม่คิดชีวิต…


“ข้าว…คุณๆ…” เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์  เรียกสติของทุกๆคนกลับมา


“อยากจะรู้ว่ามันจะไปได้สักกี่น้ำ…ขวัญบอกทุกคนไม่ต้องตาม ปล่อยมันไป…” ประกาศิตของบิดาทำเอาหญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก


“คุณ…อย่าใจร้ายกับลูกเลยนะคะ  ฉันขอร้อง” ภรรยาผู้มีใบหน้าซีดเผือดยังคงอ้อนวอน


“ปล่อยให้มันไปเจออะไรๆด้วยตัวมันเอง…เผื่อมันจะสำนึกได้บ้าง”


หญิงสาวปล่อยให้อารมณ์เตลิดในราตรีที่มืดมิด…ยานพาหนะคู่ใจก็ทะยานไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายปลายทาง  ฝนที่เริ่มลงเม็ดโปรยปราย…ก่อนจะหนาขึ้นตามลำดับ หากแต่ว่าไม่สามารถช่วยให้จิตใจที่ลุ่มร้อนของเธอเย็นลงได้…


เด็กหญิงวัยห้าขวบนั่งเหม่อมองที่ริมหน้าต่างเป็นอาจิณ…แว่วเสียงเครื่องบินที่บินอยู่บนท้องฟ้าคราใดแววตาที่เศร้าหมองจะพลันมีประกายขึ้นทันที…


“เมื่อไหร่ พ่อ แม่ กับพี่ขวัญจะกลับมาซักทีน๊า” ประโยคนี้ที่เด็กหญิงตัวน้อยจะเฝ้ารำพันถามออกมาก่อนที่เธอจะหลับตานอน


“ถ้าข้าวไม่ดื้อ ไม่ซน กินข้าวเยอะๆ พ่อแม่กับพี่ขวัญก็จะกลับมาใช่ไหมคะ”


“หนูนาบอกว่า…ข้าวเป็นเด็กไม่ดี พ่อแม่ก็เลยไม่เอาไปด้วย…พ่อแม่ไม่รักข้าวใช่ไหม รักแต่พี่ขวัญใช่ไหมคะ”


การรอคอยสำหรับเด็กน้อยช่างยาวนานยิ่งนัก…สิ่งที่คอยหลอกล่อในแต่ละวันมันได้ผลแค่ในช่วงเวลานึง…จากวันกลายเป็นเดือน  จากเดือนกลายเป็นปี…ใจดวงน้อยๆเติบใหญ่ขึ้นตามกาลเวลา  สิ่งที่เธอปรารถนาก็ได้แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลาเช่นกัน….


“ใครไม่รักก็อย่ารัก…ข้าวไม่แคร์หรอก ข้าวก็ไม่รักใครเหมือนกัน” คำบอกเล่าที่หลุดออกจากปากเธอเสมอๆในเวลาที่ถูกขัดใจ


อ้อมกอดที่อบอุ่นในเวลาที่เธอต้องการกลับหาไม่เจอ…เพื่อนแท้ในวัยเด็กคือความเหงาและโดดเดี่ยวเดียวดาย…หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆเพื่อที่จะขับไล่ให้น้ำตามันไหลออกมา  ฝนเริ่มสร่างซาเบาบาง…ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศทำเอาถึงกับสั่นสะท้านสะบัดร้อนสะบัดหนาวเหมือนกับว่ากำลังจะจับไข้


“ปวดหัวจังเลย”เธอพึมพำกับตัวเอง  ก่อนที่คว้านมือเข้าไปในกระเป๋าหยิบมือถือออกมา


“ฮัลโหล…แพทแก คืนนี้ชั้นไปค้างกะแกนะ…อะไรนะ แกอยู่เชียงใหม่หรอ …ปะป่าวๆๆ  ไม่มีอะไรหรอก งั้นแค่นี้นะ…บาย”


ความหนักอึ้ง…เพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ ราตรีที่เงียบเหงาเดียวดาย…ความว้าเหว่เกาะกินใจ  คันเร่งเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆก่อนจะเบนเข็มย้อนกลับมาสู่ทิศทางเดิม…ทิศทางที่มันควรจะเป็น ไม่ใช่มาขับรถตะลอนๆในยามวิกาลตามลำพังเช่นนี้...ภายใต้ชายคาหลังใหญ่ที่เธอแสดงออกอยู่ตลอดเวลาว่าอึดอัด  แต่อย่างน้อยก็ยังมีเตียงนอนหนานุ่มพร้อมผ้านวมผืนใหญ่ไว้ให้เธอได้ซุกไออุ่น...ในเวลานี้เป็นเวลาที่ควรหลับพักผ่อน...

"ข้าวเอ๊ย" เธอพึมพำกับตัวเอง  ยกมือขึ้นปิดปากหาว สะบัดศรีษะไปมา...หากแต่ว่า ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเธอหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง…ชายหญิงคู่หนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ตรงกลางถนน ข้างๆฟุตบาตมีมอไซย์กระเด็นไปตกอยู่ไม่ไกลในสภาพยับเยินไม่แพ้คนเจ็บ…เธอค่อยๆชลอรถ  สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหันไปมองซ้ายขวา  ชั่งใจอยู่นานกว่าจะถอดเข็มขัดนิรภัย แล้วเปิดประตูรถเดินลงไปช้าๆ…


“อุ๊บ!!!” เธอดิ้นขลุกขลัก…เพียงเศษเสี้ยวของวินาที เธอก็ไม่อาจรับรู้อะไรอีกต่อไป…เด็กหญิงริมหน้าต่างเหม่อมองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ไกลแสนไกล …นานแสนนาน….


“น้องตุ๊กตาจ๋า…ถามแม่ให้หน่อยสิ   เมื่อไหร่แม่จะกลับมา” เพื่อนแท้ในยามเหงาคือเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด  ที่มีเพียงสายตาเท่านั้นที่คอยกระพริบตอบไม่ว่าเธอจะถามอะไร


…สาวน้อยในทุ่งหญ้า  เธอเริงร่าในสายลม  ผีเสื้อตัวน้อย บินไปเกาะให้ว่อน  สายลมพริ้ว พัดพาผมที่ยาวสลวยให้ลู่ไปข้างหลังตามแรงลม เผยให้เห็นใบหน้าที่ผุดผ่องของสาวน้อยวัยแรกแย้ม…สองเท้าเหยียบย่างไปอย่างช้าๆ  ก่อนที่มือจะเอื้อมไปหาสิ่งที่เย้ายวนใจ…เหยื่อพยายามหลอกล่อ โฉบเฉี่ยวไปมาอย่างท้าทาย… สุดท้ายเธอก็คว้าได้แค่สายลม…


“ไข้สูงมาก…เช็ดตัวดีกว่าครับ”


“เอางั้นเหรอ”


“ไม่งั้นก็ต้องส่งโรงบาล”


“ไปเอาผ้าชุบน้ำมา  เดี๋ยวผมจัดการเอง”


“ครับผม”

***********************************************

แก้ไขเมื่อ 01 มิ.ย. 55 21:59:41

จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน
เขียนเมื่อ : 1 มิ.ย. 55 10:31:17




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com