PANTIP.COM : W12181202 ฝันคืนสู่ต้าชิง : ประทับใจ - จูงกันเที่ยว (บทที่ 17

ความคิดเห็นที่ 10

บทที่ 18 จูงกันเที่ยว

พูดถึงองค์ชายสิบสามแล้วพระนางเต๋อเฟยไม่ได้ทรงสนพระทัยว่าทำไมฉันกับเขาถึงมักอยู่ด้วยกัน อาจเป็นเพราะอิ้นเสียงไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพระนาง และอาจเป็นเพราะพระนางทรงรักและเอ็นดูเขาจึงอยากให้เขามีความสุข บางทีนี่อาจช่วยล้มเลิกความคิดขัดแย้งเรื่องระหว่างฉันกับองค์ชายสี่และองค์ชายสิบสี่ก็ได้ ฉันส่ายหน้าก่อนจะยันตัวลุกขึ้นอย่างยากเย็น แต่จังหวะที่ก้มตัวอยู่นั้นแหวนน้าวที่อิ้นเสียงให้ไว้ก็กลิ้งออกจากอกเสื้อ
ฉันตกใจรีบคว้ามันไว้ มือเย็นๆ ได้รับไออุ่นจากตัวแหวน ฉันมองดูแหวนที่นอนนิ่งบนฝ่ามือ มันช่างเหมือนรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นขององค์ชายสิบสามจริงๆ ฉันหยิบแหวนน้าวขึ้นมาจูบเบาๆ

องค์จักรพรรดิพร้อมด้วยพระราชโอรสและเหล่าขุนนางเดินทางขึ้นไปบนภูเขาไท่ซานและแวะสักการะมหาปราชญ์ขงจื๊อ ทางฝ่ายใน นอกจากองค์พระพันปีแล้วพระสนมชายาทั้งหลายต่างล้วนไม่ได้ตามเสด็จด้วย เพราะฝ่าบาทไม่ได้ทรงแต่งตั้งใครขึ้นเป็นอัครมเหสี บรรดาศักดิ์ของพวกเธอจึงยังไม่คู่ควร แม้แต่อัครชายาก็ไม่ได้ หลังจากนั้นสามวันฉันก็ได้รู้ว่าฝ่าบาทเสด็จกลับมาแล้ว เพราะทรงเรียกพระนางเต๋อเฟยเข้าเฝ้า พระนางทรงยินดีอยู่เหมือนกันที่พอเสด็จกลับมาก็ไม่ได้ทรงให้สนมหม่าจยาซื่อผู้ซึ่งทรงโปรดปรานที่สุดในตอนนี้เป็นผู้ถวายการปฏิบัติ แต่กลับทรงออกชื่อพระราชชายาเต๋อเฟย นั่นแสดงว่าพระนางยังทรงเป็นที่โปรดปรานอยู่ ถือเป็นเรื่องดีขององค์ชายสี่กับองค์ชายสิบสี่เลยทีเดียว
ฝ่ายอิ้นเสียง เขาไม่ได้เจอฉันหลายวันจึงแอบย่องเข้ามาในห้องของฉัน ได้เจอเขาฉันก็ดีใจอยู่หรอกนะ ปัญหามันอยู่ที่ถึงแม้ฉันจะอยู่คนเดียว แต่ข้างห้องนี้เป็นห้องของตงเหลียนน่ะสิ ฉันพยายามใช้ทุกวิถีทางไล่เจ้าเด็กหัวดื้อคนนี้ แต่ไล่ยังไงก็ไม่ไป ใจหนึ่งเอือมระอา ใจหนึ่งก็ไม่อยากขัด สุดท้ายยอมให้เขานอนด้วยกัน อิ้นเสียงขยับเข้ามาใกล้ โอบกระชับร่างฉันจากด้านหลัง ฉันรู้ว่าไม่มีทางดิ้นหลุดเลยต้องปล่อยตามใจเขา ขณะที่ตัวเองกำลังจะเคลิ้มหลับพลันได้ยินเสียงเขาที่ข้างหู
“กลัวเจ้าจะไม่ไยดีข้าอีกจริงๆ”
ฉันลืมตาตื่นทันที แต่เสียงลมหายใจของเขาสม่ำเสมอเหมือนคนหลับลึก ทว่าฉันหลับต่อไม่ลงแล้ว ได้แต่นอนฟังเสียงลมหายใจยาวๆ ของเขาจวบจนรุ่งเช้า
คืนของวันถัดมาเป็นวันที่ในเมืองจะจัดงานที่คึกคักสุดๆ นั่นก็คือ...งานวัด เป็นเพราะครั้งนี้ฝ่าบาทเสด็จมาถึงจังหวัดจี้หนาน เหล่าขุนนาง คหบดี และชาวบ้านจึงร่วมใจกันจัดงานให้ยิ่งใหญ่มากขึ้นเพื่อแสดงให้อาคันตุกะได้เห็นถึงความสันติสุขและความเจริญรุ่งเรืองของที่นี่ ขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ ทั้งข้าหลวงใหญ่ประจำท้องที่ ผู้ตรวจการแห่งซานตง และผู้ว่าการจังหวัดจี้หนานต่างรุดหน้ามาเตรียมงาน สร้างอัฒจันทร์ชมพิธีไว้ที่ริมทะเลสาบต้าหมิง ทั้งยังมีเรือมังกรยักษ์ประดับประดาโคมไฟไว้นับจำนวนไม่ถ้วน ทำให้ริมทะเลสาบสว่างไสวราวกับเวลากลางวัน เรียกได้ว่าไม่ด้อยไปกว่าแสงสปอตไลต์ในสมัยปัจจุบันเลย
อิ้นเสียงนัดแนะกับฉันไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะพาฉันแอบหนีไปเที่ยวด้วยกัน ทีแรกฉันก็ไม่กล้า แต่พอฟังเขาเล่าถึงความสนุกครึกครื้นแล้วใจมันก็คึกคัก ฉันไม่รู้นี่ว่าจะได้กลับไปโลกปัจจุบันเมื่อไหร่ การได้มีโอกาสไปเที่ยวเล่นนอกวังแบบนี้มันมีค่ามากกว่าเงินทองเป็นไหนๆ ฉันก็เลยทำใจกล้าตอบรับเขา
ตกกลางคืน พระนางเต๋อเฟยรับสั่งให้ฉันตามเสด็จด้วย มีนางในคนไหนบ้างไม่อยากออกไปพบเห็นความรื่นเริงที่หาโอกาสได้ยากนี้ แต่ฉันกลับทูลว่าไม่ค่อยสบาย ให้คนอื่นรับหน้าที่แทน พระนางก็ทรงไม่บังคับ ทั้งยังให้ฉันพักผ่อนเสียอีก ฉันพูดโกหกคำโตไปแบบนี้เลยอดหน้าแดงหูชาไม่ได้ หลังจากวันนั้นมาพระนางยังคงดีกับฉันเสมอ ราวกับว่าไม่เคยได้พูดคุยกันถึงเรื่องนั้นมาก่อน ฉันเองก็ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ให้เป็นความลับอย่างที่สุด พูดออกไปไม่ได้แม้แต่คำเดียว
ฉันยืนส่งขบวนเสด็จอันยิ่งใหญ่ของพระราชชายาจนพ้นประตู จากนั้นตัวเองก็กลับมารออิ้นเสียงที่ห้อง เขาเองก็ต้องตามเสด็จฝ่าบาท ไม่รู้ว่าจะหลบออกมาได้ยังไง ฉันอ่านหนังสือรออยู่แป๊บหนึ่ง พอมองออกไปนอกหน้าต่างคิดว่าน่าจะได้เวลาแล้วจึงเดินไปที่ข้างเตียง หยิบห่อผ้าที่อิ้นเสียงให้ไว้เมื่อวานนี้ออกมาเปิดดู เพิ่งเห็นว่ามันคือเสื้อผ้าของผู้ชาย ฉันหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เหมือนในละครเลย น่าตื่นเต้นจัง ฉันสวมชุดมือไม้สั่น ออกจะเก้ๆ กังๆ อยู่เหมือนกัน เสียดายที่ในห้องไม่มีกระจกบานใหญ่ให้ดู ฉันเลยได้แต่ก้มดูทางนี้เอี้ยวดูทางนั้น หันไปดูกระจกเล็กๆ บนโต๊ะ เห็นผมของตัวเองยังเป็นทรงแบบนางในก็หัวเราะพรืด ดูขัดกันชอบกล ฉันเลยต้องรีบนั่งลงแกะผมของตัวเองแล้วถักเป็นเปียเดี่ยวยาวๆ
เมื่อถักเปียเสร็จฉันก็มองตัวเองในกระจกอีกครั้ง แก้มขาวผ่องใส ริมฝีปากแดงระเรื่อ ใต้ขนคิ้วเข้มคือดวงตาที่เปี่ยมล้นด้วยความสุข จริงๆ ฉันสวยมากเลยนะเนี่ย! ขณะที่กำลังแอบขำพลันรู้สึกถึงความผิดปกติ ฉันรีบหันหลังไปดูทันที อิ้นเสียงกำลังยืนตกตะลึงพรึงเพริดอยู่ที่หน้าประตู ฉันอายหน้าแดงใหญ่ เขาต้องเห็นตอนที่ฉันหลงรูปตัวเองแน่ๆ เลย ฉันก้มหน้างุดลุกเดินไปดึงแขนเสื้อเขา
“ไปกันเถอะ”
อิ้นเสียงฉวยมือฉันไว้พลางเชยหน้าที่แดงซ่านของฉันขึ้น ฉันกำลังจะมองเขา หมวกใบหนึ่งก็สวมลงมาบนหัวอย่างฉับพลัน ฉันยกมือขึ้นลูบๆ ดูด้วยความอยากรู้ เห็นใบหน้ายิ้มปลื้มขององค์ชายสิบสามฉันก็หัวเราะออกมา
“จริงด้วย ไว้ผมไม่ไว้หัว* ใส่หมวกแบบนี้จะได้ไม่เห็นว่าข้าไม่ได้โกนผม”
อิ้นเสียงฉวยจังหวะนี้ก้มลงมาจูบฉัน และไม่รอให้ฉันได้ตั้งตัวเขาก็ดึงมือฉันวิ่งออกไป ฉันต้องเอามือข้างหนึ่งกดหมวกเอาไว้เพราะกลัวมันหลุด

“คือบุปผาพราวพร่างกลางคืนค่ำ แลคือดาวพรมพรำปานสายฝน ยานงามเลิศเทียมม้ายอดให้เกลื่อนกล่น เสียงขลุ่ยเซียวลอยวนพาครื้นเครง ตะเกียงหยกเปล่งแสงเพลิงปลิวพลิ้วไหว ชั่วราตรีมังกรร่ายเชิดระทึก...” ฉันพึมพำท่องบทประพันธ์นี้ออกมาเบาๆ ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าราวกับข้อความในหนังสือออกมาโลดแล่นมีชีวิตชีวาต่อหน้าฉัน ละลานตาไปหมด
“อ๊ะ!” จู่ๆ ก็มีคนตีไหล่ฉันจากด้านหลังพาให้สะดุ้ง หันไปดูเห็นอิ้นเสียงกำลังยืนยิ้มร่า ในมือถือถังหูลู่และอะไรต่อมิอะไร แม้ใบหน้าใต้แสงโคมจะเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ แต่ก็บดบังความเปรมปรีดิ์ในดวงตาคู่นั้นไม่ได้
“...เพียงหันกลับฉับพลัน คนผู้นั้นอยู่ปลายแสงแห่งเปลวไฟ” ฉันครวญร่ายจนจบความเสียงแผ่วเบา
องค์ชายสิบสามขยับเข้ามาใกล้พยายามฟังว่าฉันกำลังพูดอะไร แต่ฉันยิ้มส่ายหน้า หยิบถังหูลู่มาจากมือเขาแล้วงับกินไม่สนใจ
อิ้นเสียงดึงฉันเข้าไปในฝูงชน เสียงหัวเราะของผู้คนรอบข้าง เสียงร้องขายของตามข้างทาง และกลิ่นหอมจางๆ ของอาหารอวลล้อมรอบตัว ฉันยิ้มกว้างดีใจมองดูสิ่งต่างๆ รอบข้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“โอ๊ย!” ฉันร้องเจ็บเมื่อถูกผู้หญิงอ้วนคนหนึ่งเหยียบเท้าเข้าอย่างจัง องค์ชายสิบสามประคองฉันไว้ได้ทัน ผู้หญิงคนนั้นเพียงแค่ปรายตามาโดยไม่พูดอะไรสักคำแล้วก็พาบรรดาสาวใช้เดินเชิดไป คิ้วดกของอิ้นเสียงขมวดแน่นเตรียมอ้าปากเอาเรื่อง ฉันรีบรั้งเขาไว้และส่ายหน้าปราม
“ช่างเถอะ พวกราแอบออกมา อย่าก่อเรื่องเลย ตอนนี้องครักษ์คอยตรวจตราอยู่ทั่วเมือง ถ้าถูกคนพบเข้าจะไม่ดี”
“เจ็บหรือไม่”
อิ้นเสียงจึงถามฉันอย่างจนใจ พูดจบก็ก้มลงจะดูเท้าให้ แต่ฉันรีบดึงเขาไว้
“ไม่เป็นไร” แล้วฉันก็พาเขาเดินต่อ
ห่างออกไปด้านหน้ามีฝูงคนมุงดูอะไรสักอย่าง เราสองคนสบตากันแล้วอิ้นเสียงก็พาฉันปรี่ไปที่วงล้อมนั้น เราถึงได้เห็นว่ามีการเปรียบธนูกันอยู่ เหมือนเกมยิงเป้าปาลูกดอกในงานวัดหรือสวนสนุกในสมัยปัจจุบัน ถ้ายิงถูกก็จะได้รับรางวัล ฉันกวาดตามองแล้วเห็นว่าบนชั้นวางของรางวัลมีปิ่นหยกอันหนึ่งวางล่ออยู่ ตัวปิ่นเป็นสีขาววาวประกายอ่อนๆ ฉันอดเอียงคอมองด้วยความสนใจไม่ได้
“เถ้าแก่ ถ้าอยากได้ของชิ้นนั้นต้องยิงอย่างไร”
ฉันหันขวับไปมองทันที ไม่รู้ว่าอิ้นเสียงเดินเข้าไปในวงตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาหันหน้ายิ้มให้ฉัน เถ้าแก่มองเขาขึ้นลงแล้วก็ชี้ไปที่ของสิ่งหนึ่งซึ่งอยู่ห่างไปร้อยก้าว ฉันหรี่ตามองตามถึงได้เห็นว่าเป็นเหรียญสำริดสามเหรียญห้อยผูกด้วยด้ายสีแดงแกว่งไปตามลม
“คุณชายท่านนี้ จ่ายเงินขาวเพียงสามเหรียญและยิงให้โดนทั้งสามดอก ปิ่นหยกขาวมันแพะอันนี้ก็จะเป็นของท่าน แต่ต้องยิงโดนทั้งหมดนะ!” เถ้าแก่หัวเราะคิกพูดย้ำ
ฉันใจหายวาบ เป้าเล็กขนาดนั้นเนี่ยนะ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ถ้ายิงไม่ถูกองค์ชายสิบสามจะรู้สึกเสียหน้า ฉันขมวดคิ้วอย่างคุมไม่อยู่ เห็นองค์ชายสิบสามยิ้มพลางทิ้งเศษเงินใส่มือเถ้าแก่แล้วหันไปหยิบคันธนูขึ้นมาตั้งท่าลองเล็ง จากนั้นเขาก็เดินอาดๆ ไปตรงตำแหน่งที่กำหนดไว้ก่อนจะยืดอกตรงน้าวธนูออกสุดคัน
เมื่อเห็นท่าทางของเขาแล้วเถ้าแก่ก็หน้าขรึมลง ฉันหลับตาปี๋ไม่กล้ามอง ได้ยินแต่เสียงฉึกๆๆ สามที ผู้คนเงียบกริบกันหมด ใจฉันหล่นวูบไปไหนแล้วไม่รู้
“ยอด! ยอดเยี่ยม! ศรเทวดาแท้ๆ!“
เสียงโห่ร้องดังกึกก้องเรียกฉันให้ลืมตาขึ้นดู เห็นอิ้นเสียงยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า ในมือยกปิ่นอันนั้นขึ้นอวด ฉันรีบดึงมือเขาวิ่งออกมาจากฝูงชนอย่างไม่สนอะไรอีกแล้ว จนมาหยุดนั่งหอบแฮ่กๆ ที่แผงขายชาทรงเครื่องตรงริมทะเลสาบ
อิ้นเสียงหัวเราะมองฉัน “วิ่งทำไม ไม่ได้ปล้นใครเสียหน่อย”
ฉันค้อนใส่เขา “เงินสามเฉียนแลกกับปิ่นอันเดียว ข้ากลัวว่าเดี๋ยวเจ้าจะถูกรุมตีน่ะสิ”
ฉันรู้ว่าพวกที่มาออกร้านตั้งแผงในงานแบบนี้เป็นพวกนักเลงมีอิทธิพลกันทั้งนั้น เรื่องแบบนี้จะสมัยโบราณหรือปัจจุบันก็เหมือนกันนั่นแหละ...ฉันยังพูดไม่จบปิ่นอันหนึ่งก็ถูกยัดใส่มือซะแล้ว ฉันยกขึ้นมาดูแล้วดูอีก
“ชอบหรือไม่”
ฉันพยักหน้ารับตามตรง บรรจงเก็บมันไว้ในช่องลับของแขนเสื้อ นี่เป็นของขวัญชิ้นที่สองที่เขาให้ฉัน
“ยื่นหมูยืนแมวกัน ข้าจะเลี้ยงชาทรงเครื่องตอบแทนเจ้านะ” ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้ม
อิ้นเสียงยิ้มพลางหันไปทำท่าสั่งชากับเถ้าแก่
“เจ้ามีเงินเลี้ยงหรือ”
“เจ้าก็ให้ข้ายืมก่อนสิ!”
“หึๆๆ” องค์ชายสิบสามหลุดขำออกมา ทั้งยังบอกอีกว่าไม่เคยเห็นใครขอยืมเงินไปเลี้ยงคนให้ยืมแล้วยังทำท่าใจป้ำอย่างฉัน ฉันทำหน้าทะเล้นจนอิ้นเสียงหัวเราะร่วน
ชาทรงเครื่องยกมาไวมาก เราสองคนสั่งมาคนละชาม แต่ก็สลับกันดื่มของอีกคนด้วย
“หอมจริง!” ฉันร้องชมให้เถ้าแก่ได้ยิน เจ้าของร้านยิ้มจนตาหยี ฉันไม่กลัวลวกปากลวกคอซดชาเข้าไปอึกใหญ่ แป๊บเดียวก็เห็นก้นชามแล้ว ฉันเช็ดปากท่าทางพอใจเต็มที่ เงยหน้าขึ้นมาเห็นอิ้นเสียงกำลังจ้องมองฉันอยู่ แววตานั้น...ฉันรู้สึกแต่ว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นน้ำชาเสียแล้ว
“ทำไม” ฉันทำเสียงกระโชกโฮกฮาก “เจ้าไม่ดื่มเหรอ งั้นก็มาให้ข้า!”
ฉันยื่นมือออกไปแย่ง องค์ชายสิบสามหลบ มืออีกข้างก็คว้าข้อมือฉันไว้ ฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที
“นี่! ปล่อยข้านะ ผู้ชายสองคนมาฉุดๆ ยื้อๆ กันได้ที่ไหน!”
แต่อิ้นเสียงไม่สนใจ ยังโน้มเข้ามาใกล้กระซิบที่ข้างหู
“เสี่ยวเวย ข้า...”
โครม!
เสียงวัตถุบางอย่างถูกเตะกระจายทำให้ฉันตกใจหันไปมองตามเสียงนั้นพร้อมๆ กับอิ้นเสียง ชายสามคนเตะแผงน้ำตาลปั้นล้มระเนระนาด ทั้งยังรุมถีบเจ้าของแผงก่อนจะพ่นคำด่าหยาบคายเดินจากไป
“ไอ้พวกอันธพาลเอ๊ย!” เถ้าแก่แผงชาทรงเครื่องซึ่งอยู่ด้านหลังพวกเราร้องตะโกนขึ้น แต่เมื่อเห็นอิ้นเสียงลุกขึ้นจะเดินไปเขาก็รีบพูดปราม “คุณชาย เจ้าพวกนั้นมันก็ชอบกร่างแบบนี้ล่ะ ท่านเป็นคนต่างถิ่นไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ทำอะไรพวกมันไม่ได้หรอก”
ฉันรู้ว่าเขาปรารถนาดี แต่อิ้นเสียงสะกดความโกรธของตัวเองไม่ได้หรอก ฉันเห็นสีหน้าเขาก็รู้แล้ว ฉันเองก็โมโหพวกกุ๊ยเศษสวะทุเรศๆ พวกนั้นเหมือนกัน และฉันก็รู้ด้วยว่าถ้าอิ้นเสียงลงมือ เจ้าพวกนั้นถึงไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่ แต่...แต่ถ้าเรื่องพระราชโอรสก่อเรื่องวุ่นวายที่นี่รู้ไปถึงพระกรรณฝ่าบาทล่ะก็...
อิ้นเสียงถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก ฉันเริ่มกวาดมองรอบตัวด้วยความกระวนกระวายใจ ไม่รู้ว่าจะหยุดยั้งเขายังไงดี พลันเหลือบไปเห็นผู้หญิงอ้วนที่เหยียบเท้าฉันเมื่อกี้นี้ เธอกับสาวใช้กำลังยืนเลือกแป้งผัดหน้าและชาดทาปากที่แผงริมทะเลสาบพอดี บ่าวไพร่จำนวนหนึ่งยืนรอห่างออกไป ส่วนเจ้าพวกเศษสวะก็กำลังเดินไปทางนั้นคล้ายกับว่าจะหาเรื่องก่อกวนแผงข้างๆ เธออีก ฉันปิ๊งขึ้นมาทันใด นึกถึงหนังของเฉิงหลงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ก็เลยรั้งตัวอิ้นเสียงไว้ เขาขัดใจนิดหน่อย ขมวดคิ้วจะพูดอะไรสักอย่างแต่ฉันชิงถอดหมวกส่งให้เขาก่อนเปลี่ยนมาคลุมชุดคลุมยาวเรียบร้อย
“เจ้ารอที่นี่นะ!” ฉันยิ้มให้เขาแล้วจึงหันตัวเดินไป
“เสี่ยวเวย เจ้า...”
ฉันไม่สนใจเขา มุ่งหน้าไปหาหญิงอ้วนคนนั้น
ฉันเดินเข้าไปหยุดยืนข้างๆ เธอแล้วแกล้งทำเป็นดูนั่นดูนี่รอคอยจังหวะ...แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เศษสวะพวกนั้นหาเรื่องตรงนู้นเสร็จก็หัวเราะเฮฮามาตรงบริเวณที่ฉันยืนอยู่ ฉันรอให้พวกมันมาแถวด้านหลังผู้หญิงคนนี้ อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครทันสังเกตยื่นมือมาตีก้นเธอแล้วรีบทำไก๋หันหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ว้าย!” หญิงอ้วนกรีดร้องเสียงดัง หันขวับมองมาทางฉันก่อนเพื่อน แต่ฉันมองกลับด้วยท่าทางงงๆ เธอเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงก็มองเลยไปจ้องพวกอันธพาลนั่นแทน พวกมันบางคนตกใจเสียงกรี๊ดของสาวเจ้าก็หยุดเท้ามองด้วยความไม่เข้าใจ หญิงอ้วนหน้าแดงก่ำ หอบหายใจฟืดฟาด วาด ‘วงสวิง’ ซัดเจ้าอันธพาลที่อยู่ใกล้ที่สุดเข้าที่บ้องหู
“เจ้ามันตัวอะไรหา! กล้าทะลึ่งกับข้าหรือ!” นางตวาดเสียงด่าเป็นชุดจนเจ้าพวกนั้นฟังไม่ทันเลยทีเดียว คนที่เหลือดาหน้าเข้าไปหา ไม่ทันจะได้เงื้อมือบ่าวไพร่ของเธอเจ็ดแปดคนก็รี่เข้ามารุมอัดเจ้าพวกอันธพาลสามตัวนั้นเสียน่วม
ฉันรีบหลบมายืนอีกทางกันถูกลูกหลง เหอะๆๆ หมากัดกันเองเลยมีแต่ขนเต็มปาก ฉับพลันนั้นใครคนหนึ่งก็โอบตัวฉันเข้าไปในวงแขน ฉันสะดุ้งในตอนแรก แต่แล้วก็ปล่อยให้อิ้นเสียงพาฉันวิ่งไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง เราสองคนเหนื่อยหอบ หันกลับไปมองความชุลมุนวุ่นวายทางด้านนั้นแล้วก็มองสบตากันเอง
“ฮ่าๆๆ!” องค์ชายสิบสามหัวเราะงอกลิ้งจนน้ำหูน้ำตาไหล ฉันไม่เคยเห็นเขามีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย คิดถึงเรื่องที่ตัวเองทำเมื่อกี้แล้วก็รู้สึกผิดเหมือนกัน กำลังจะเอ่ยปากบอกความรู้สึกของตัวเองก็พลันตกอยู่ในอ้อมกอดแสนอบอุ่นของเขาแล้ว องค์ชายสิบสามกอดฉันไว้แน่น คางของเขาบดลงบนกระหม่อมของฉันเบาๆ
“เสี่ยวเวย เสี่ยวเวยของข้า แบบนี้จะให้ข้าปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร”
ฉันอิงซบกับแผ่นอกเขาเงียบๆ รู้สึกสงบสุขที่สุด เสียงเอะอะมะเทิ่งด้านนอกนั้นคล้ายกับอยู่ห่างจากเราไกลแสนไกล ริมทะเลสาบมีเพียงฉันกับเขา ฉันอยากจะเงยหน้าขึ้นไปพูดกับเขา แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงมือที่ค้างเกร็งของอิ้นเสียง ฉันเห็นเขาจ้องเขม็งไปทางทะเลสาบจึงเลื่อนสายตามองตาม
เรือมังกรขนาดมหึมาลำหนึ่งลอยแล่นอยู่บนผิวน้ำ โคมไฟจำนวนมหาศาลตกแต่งรอบลำเรือพาให้ผิวน้ำสว่างเจิดจ้า เมื่อกี้เรือลำนี้อยู่ไกลออกไปมาก จึงมองไม่เห็นความยิ่งใหญ่ แต่ตอนนี้เรืออยู่แค่ตรงหน้าเลยทำให้รอบบริเวณนี้สว่างชัดขึ้นทันตา แม้ฉันจะสายตาไม่ได้ดีเท่าองค์ชายสิบสาม แต่เค้าร่างขององค์ชายเหล่านั้นฉันพอจำได้ ฉันกลอกลูกตามองชนิดไม่กล้าขยับตัว ในใจก็หัวเราะขื่นๆ นี่มันอะไรกัน งานเปิดตัวราชโอรสแห่งจักรพรรดิคังซีหรือไง พวกเขายืนรออยู่บนเรือ ด้านหลังคลับคล้ายว่าจะมีใครอีกคนยืนอยู่ ฉันมองเห็นไม่ถนัดแต่ก็พอเดาได้ ก็ใครกันล่ะที่สามารถทำให้องค์ชายทั้งหลายมารวมตัวกันได้อย่างนี้
ฉันก้มหน้าทอดถอนใจ...ยังดีนะที่ไม่มีองค์ชายสี่ แขนของอิ้นเสียงขยับแล้ว ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาพลันได้ยินเสียงน้ำดังจ๋อมๆ จึงหันไปดู เรือบดเทียบลำเข้าฝั่ง ทหารนายหนึ่งลงมาเบิกทางให้ก่อนแล้วจึงหันกลับไปรับโคมไฟพร้อมประคองใครคนหนึ่งลงมา แสงไฟสาดเข้าหน้าจนตาลาย ฉันกะพริบตาปรับการมองเห็นก่อนจะมองดูอีกที คราวนี้หัวใจฉันหดเหลือนิดเดียว...มหาขันทีหลี่เต๋อเฉวียน
หลี่เต๋อเฉวียนเดินปรี่เข้ามาด้านหน้าองค์ชายสิบสาม
“กระหม่อมถวายบังคมองค์ชายสิบสาม!”
อิ้นเสียงยกมือรับ “กงกงลุกขึ้นเถิด”
หลี่เต๋อเฉวียนยืดตัวตรง ใบหน้ายิ้มพรายมององค์ชายสิบสาม แต่แล้วหางตาก็ชำเลืองมาทางฉัน ฉันลุกขึ้นยืนย่อกายเคารพ
“คารวะกงกง”
“แม่นางเกรงใจเกินไปแล้ว” หลี่เต๋อเฉวียนกุลีกุจอเข้ามาประคองฉันแล้วไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า “เมื่อครู่องค์ชายสิบตรัสว่าทรงเห็นพระองค์อยู่บนฝั่ง ฝ่าบาทมิทรงเชื่อจึงรับสั่งให้องค์ชายแปดทอดพระเนตรให้แน่ชัด แล้วก็เป็นพระองค์จริงๆ...”
เขาหยุดไปแป๊บหนึ่ง “ฝ่าบาทยังตรัสว่า ‘เจ้าลูกสิบสามคนนี้ ไม่เห็นแผล็บเดียวก็หนีมาขึ้นฝั่ง รีบไปเรียกตัวมาพบเราเดี๋ยวนี้!’ เช่นนี้กระหม่อมถึงได้มาพ่ะย่ะค่ะ”
อิ้นเสียงหัวเราะ “ข้าแค่นึกอยากออกมาเดินดูอะไรเรื่อยเปื่อย เพียงครู่เดียวก็ลืมเวลาไปเสียสนิท” ว่าแล้วเขาก็ผายมือออก “เราไปกันเถอะ”
หลี่เต๋อเฉวียนยิ้ม “พ่ะย่ะค่ะ แม่นางหมิงเวยก็ไปด้วยกันสิ”
ฉันนิ่งอึ้งขณะที่อิ้นเสียงก้มลงมองฉันแวบหนึ่ง ในดวงตาฉายแววตระหนกระคนสงสัย แล้วเขาก็หันไปทางหลี่เต๋อเฉวียนซึ่งยิ้มพูดขึ้นว่า
“ฝ่าบาททรงได้ยินองค์ชายสิบตรัสเล่าให้องค์ชายสี่ฟังว่าพระองค์ทรงเที่ยวเล่นอยู่กับสาวงามนางหนึ่ง ฝ่าบาทจึงทรงเรียกนางไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
เฮ้อ...ฉันแอบถอนใจ ถือเป็นโชคไม่ใช่เคราะห์ หลี่เต๋อเฉวียนเดินไปขึ้นเรือเล็ก แต่แล้วองค์ชายสิบสามกลับเชยคางฉันขึ้นอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว นัยน์ตาของเขาเปี่ยมด้วยความยินดี คล้ายกับว่าคิดอะไรออก ทว่าใจฉันตอนนี้ร้อนเหมือนลงไปแช่ในน้ำมันเดือดๆ แล้ว เขาเห็นฉันทำท่าเหมือนฟ้าถล่มก็หัวเราะออกมาก่อนจะก้มลงจรดหน้าผากเขาเข้ากับหน้าผากฉัน
“คราวนี้จะทำอย่างไรดีนะ” เขากระซิบเบาๆ
สายตาขุ่นของฉันเหลือบมองความทะเล้นของเขา เวลาอย่างนี้ยังจะมาพูดเล่นอยู่ได้ เขารู้ดีอยู่แล้วใช่ไหมว่าฝ่าบาทไม่มีทางสั่งประหารเขา ฉันถอยห่างออกมานิดหนึ่ง สองมือประคองหน้าเขาไว้พลางหัวเราะลั่น องค์ชายสิบสามตะลึงงัน
“เสี่ยวเวย เจ้า...” เขาไม่ทันจะพูดจบฉันก็โหม่งหัวโขกหน้าผากเขาอย่างแรง
“ทำอย่างไรน่ะเหรอ ก็ทำอย่างนี้ไง!”
โอย...เจ็บ หัวของเจ้าหนูนี่แข็งชะมัด น้ำตาของฉันแทบร่วงเลยทีเดียว แต่ก็ต้องกลั้นไว้เงยหน้าขึ้นมาดูเขา องค์ชายสิบสามกำลังกัดฟันนวดหัวตัวเอง ฉันเองก็มึนหัวเหมือนกัน แต่ก็ฝืนถอยออกมาทำท่าคารวะ
“เชิญเพคะองค์ชาย”
องค์ชายสิบสามยิ้มเฝื่อนมองฉันแวบหนึ่งอย่างรู้ดีว่าไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ เขากุมขมับเดินลงเรือไปโดยมีฉันตามหลังไม่ห่าง ใจฉันรู้สึกสดชื่นยังไงบอกไม่ถูก เงยหน้าขึ้นเห็นหลี่เต๋อเฉวียนมองฉันชนิดอ้าปากค้างจนฉันชะงักเท้า แอบรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ลืมไปเลยว่าหลี่เต๋อเฉวียนคอยอยู่อีกคน... อิ้นเสียงพยุงฉันลงเรือ เขาคงเห็นว่าฉันหน้าเสียเลยมองมาด้วยสายตาให้กำลังใจ ฉันเลยต้องฝืนยิ้มใจสู้

จากคุณ : piyanof

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 09:11:54

ความคิดเห็นที่ 11

ราวไม้ถ่อค้ำเรือออกจากฝั่ง เรือบดไหลแล่นไปทางเรือใหญ่อย่างรวดเร็ว
ลมเหนือผิวน้ำค่อนข้างเย็น โถมพัดเข้าหาจนฉันสั่นสะท้าน องค์ชายสิบสามรีบยื่นมือมากุมมือเย็นเฉียบของฉันทันที เขาจ้องมองไปด้านหน้าไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่มือที่กุมฉันนั้นกลับมั่นคงเหลือเกิน เขาคงรู้ว่าฉันมองเขาอยู่เลยหันมายิ้มให้ ฉันก้มหน้าหลบ กระชับมือเขาแน่นกว่าเดิมให้ไออุ่นจากมือส่งผ่านไปถึงหัวใจดวงนั้น
ไม่นานเรือบดก็เทียบจอดข้างเรือมังกร เราไต่บันไดขึ้นไปด้านบนทีละคน รอบด้านนั้นมีแต่ทหาร ตอนนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้สำรวจรอบๆ
“น้องสิบสาม เจ้าช่างสุนทรีจริงนะ!”
ฉันเม้มปากหันไปมองทางด้านหลังของพวกเราซึ่งมีองค์ชายสิบ องค์ชายแปด องค์ชายเก้า รวมถึงองค์ชายสิบสี่ยืนอยู่ สีหน้าของแต่ละคนแตกต่างกันไป ฉันไม่อยากมองเท่าไหร่ แต่ใบหน้าเย็นชาขององค์ชายสิบสี่กลับโผล่มาให้เห็นตรงหางตา
“พวกเรารับพระบัญชาให้ตามเสด็จมาที่นี่ แต่เจ้าหรือกลับแจ้นออกไปสำเริงสำราญคนเดียว” องค์ชายสิบเค้นเสียงดังก้อง ปกติเขาก็เป็นคนเสียงดังอยู่แล้ว แต่วันนี้เหมือนกับจะป่าวประกาศให้ทุกคนได้ยินกันทั่ว
คิ้วฉันขมวดมุ่น อิ้นเสียงยังไม่ทันพูดอะไรหลี่เต๋อเฉวียนซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาจากทางไหนก็เข้ามาแก้ไขสถานการณ์ทันท่วงที
“องค์ชายทั้งหลาย ฝ่าบาททรงเรียกหาพ่ะย่ะค่ะ”
องค์ชายแปดยิ้มกล่าว “รู้แล้ว” จากนั้นก็หันมาพูดกับองค์ชายสิบและองค์ชายสิบสาม “อย่าให้เสด็จพ่อทรงคอยนาน พวกเรารีบไปเถอะ”
องค์ชายสิบสามพยักหน้ารับก่อนจะก้มลงมองฉัน ฉันจึงขยิบตายิ้มให้เขาทำให้เขายิ้มออกมาได้ เมื่อองค์ชายสิบสามเดินตามพวกขององค์ชายแปดไปแล้วองค์ชายสิบสี่ซึ่งอยู่รั้งท้ายก็เดินมาหยุดลงตรงข้างฉัน ฉันก้มหน้าไม่กล้ามองเขา ได้ยินแต่เสียงหายใจหนักๆ
“น้องสิบสี่” เสียงเข้มๆ ขององค์ชายเก้าดังขึ้น ฉันเห็นองค์ชายสิบสี่กำหมัดแน่น แต่แล้วก็เดินจากไป
เฮ้อ...ที่ตรงนี้ไม่มีใครสนใจฉันแล้ว ฉันเลยถือโอกาสเดินไปที่กราบเรือ มองดูความวิจิตรตระการตาบนริมฝั่ง ความอบอุ่นอ่อนโยนของรอยยิ้มและคำพูดเมื่อกี้เหมือนอดีตที่ผ่านไปแล้ว ตอนนี้มีเพียงลมทะเลสาบที่แสนเหน็บหนาวกับโชคชะตาที่ยังไม่อาจรู้ ฉันยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น ในใจมีแต่ความสับสน
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนด้านหลังฉันก็พลันมีเสียงแหลมเล็กดังขึ้นทำเอาฉันสะดุ้งโหยง ฉันหันกลับไปดู...ที่แท้ฝูงกงกงเดินนำขันทีน้อยผ่านมานี่เอง
“แม่นางเสี่ยวเวย เจ้าไม่ค่อยสบายเนื้อตัวไม่ใช่หรือ เหตุใดคราวนี้จึงมีแก่ใจมาเดินเที่ยวเล่นได้เล่า”
ท่าทางของเขาไม่มีความประสงค์ดีเลย แถมรอบข้างยังมีคนที่ยื่นหูคอยฟังเรื่องสนุกอยู่กันเพียบ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มบางๆ ให้เขา แต่ใจไม่ได้อยู่ที่เขาเลย เพราะเพิ่งนึกได้ว่าพระนางเต๋อเฟยก็ทรงอยู่บนเรือนี้ด้วยเหมือนกัน นึกถึงคำที่พระนางเคยตรัสเมื่อคราวนั้นแล้วฉันก็สะท้าน หน้าของฉันคงซีดเผือดฝูกงกงเลยได้ใจใหญ่ พูดสำทับอยู่ได้ไม่ยอมหยุด
“อย่าคิดว่าได้ติดตามองค์ชายท่านแล้วจะเป็นอย่างไรได้นะ ผู้หญิงตั้งมากมายใครเขาจะจริงจังกับเจ้า” เขาปรายตามองฉันอย่างดูแคลนก่อนจะพูดขึ้นเสียงดัง “เรามันก็เหมือนกันนั่นล่ะ”
ฉันรู้ดีแก่ใจ ตั้งแต่เข้าวังฉางชุนมาฉันก็แย่งความสำคัญจากเขาไปไม่น้อย ฉันปฏิบัติตัวตามกฎระเบียบทุกอย่างมาโดยตลอด มีคราวนี้แหละที่พลาดพลั้งตกลงในเงื้อมมือเขา เขาย่อมไม่ปล่อยโอกาสงามๆ นี้ไปง่ายๆ แน่ เขาเย้ยหยันอย่างได้ทีว่าฉันริอ่านแต่งตัวเป็นผู้ชายออกไปเที่ยว ฉันเลยยิ้มทวนคำของเขา
“พวกเราเหมือนกันจริงๆ ด้วย”
ฝูกงกงมองฉันงงๆ “อะไร”
คราวนี้ฉันยิ้มตาหยี พูดชัดถ้อยชัดคำ “ผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่เชิงเหมือนกันยังไงล่ะ”
“พรืด!” คนรอบข้างแอบหลุดขำกันใหญ่ ฝูกงกงหน้าดำหน้าแดง ปากคอสั่นพูดอะไรไม่ออกไปเลย ฉันมองเขาด้วยท่าทางนิ่งเฉย ในใจรู้ดีว่าการล่วงเกินเขาไม่ใช่วิธีที่ฉลาดเลย แต่ถ้าจะให้ฉันเป็นข้ารับใช้ของบ่าวคนนี้ สู้ฉันตั้งตัวเป็นศัตรูดีกว่า
“พี่เสี่ยวเวย!” เสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นชวนให้ฉันสั่นสะท้าน รีบหันขวับไปมอง เสี่ยวชุนเดินมาหาอย่างแช่มช้า ใบหน้าระบายยิ้มอ่อนๆ เธอสวมชุดประจำตำแหน่งสีชมพูยิ่งขับให้เหมือนดอกท้อในร่างมนุษย์ก็ไม่ปาน ฉันไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือไม่ หลังจากที่ฉันเห็นเธออยู่กับองค์รัชทายาทในวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ครั้งนั้นแล้วก็ไม่ได้พบเจอเธออีกเลย วันนี้จู่ๆ ได้มาเจอหน้า ใจมันเกิดความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูกจริงๆ เธอสวยผุดผ่องแบบนี้เพื่อใครกันนะ ความปวดแปลบที่ไม่อาจยับยั้งได้ผุดขึ้นในใจ...เพียงครู่เดียวเสี่ยวชุนก็เดินมาหยุดตรงหน้าฉัน รอยยิ้มที่เหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิชะงักกึกเมื่อเห็นฉันขมวดคิ้วมองเธอด้วยสายตาจนใจ
“พระสนมเจิ้ง ท่านออกมาได้อย่างไรขอรับ”
เสียงของกงกงเรียกสติของฉันกลับมา เสี่ยวชุนยิ้มให้น้อยๆ และโบกมือให้ฝูกงกงซึ่งทำความเคารพเธออย่างอ่อนน้อม
“กงกงรีบลุกขึ้นเถิด”
ฉันมองดูฝูกงกงยิ้มประจบแล้วก็อดอึ้งไม่ได้ อีตาคนนี้นี่ช่างเปลี่ยนสีเก่งจริงๆ เขานอบน้อมกับเสี่ยวชุนได้ขนาดนี้นั่นก็หมายความว่าเธอ...
“พี่เสี่ยวเวย” เมื่อเสี่ยวชุนให้ฝูกงกงผละไปแล้วเธอก็หันมาเรียกฉันที่ยืนนิ่งอึ้งอีกครั้ง
“หา?” ฉันเพิ่งจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบก็หัวเราะแก้เก้อ แต่ยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีมือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาเกาหัวอย่างไม่รู้ตัว
“หึๆๆ!” เสี่ยวชุนหัวเราะออกมาทำให้ฉันอึ้งอีกครั้ง “ท่านสวมชุดผู้ชายแล้วหล่อเหลายิ่งนัก” เธอกระเซ้าฉันเล่น
“หึๆๆ” ฉันหัวเราะไปกับเธอด้วย ในใจแอบรู้สึกเหมือนฝัน ราวกับว่าได้ย้อนกลับไปครั้งแรกที่เราได้รู้จักกันเลย ต่างคนต่างทำตัวสบายๆ ไม่มีพิธีรีตอง เราสองคนมองหน้ากันเห็นวันวานจากแววตาของอีกฝ่าย ฉันยิ้มบางๆ รู้สึกอบอุ่นในใจ เสี่ยวชุนยื่นมือมาดึงมือฉัน กำไลมรกตสีเขียวตลอดทั้งวงเลื่อนโผล่ออกมาให้เห็น ฉันนิ่งตะลึง จำได้ว่าพระนางเต๋อเฟยก็ทรงมีวงหนึ่ง มันเป็นของบรรณาการจากกษัตริย์พม่า เป็นของล้ำค่าอย่างที่สุด องค์จักรพรรดิทรงน้อมถวายแด่พระพันปีด้วยพระกตัญญุตา แล้วพระพันปีก็ได้พระราชทานให้พระอัครชายาวงหนึ่ง ให้พระราชชายาเต๋อเฟยวงหนึ่ง แสดงถึงความเอ็นดูที่มีต่อพระนางทั้งสอง ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เห็นที่ข้อมือของเสี่ยวชุนอีกวงหนึ่ง หรือว่าองค์คังซีจะ...
เสี่ยวชุนเห็นฉันจ้องกำไลตาไม่กะพริบหน้าก็ซีดลงไปถนัดตา รีบชักมือเก็บและดึงแขนเสื้อมาปิดไว้ ใบหน้าของเธอไม่มีสีเลือด ปากคอสั่น ฉันเม้มปากจงใจถลึงตาใส่เธอ
“ก็แค่กำไล ต้องเก็บต้องซ่อนขนาดนี้เชียวเหรอ หวงจริงนะ”
เสี่ยวชุนชะงัก เมื่อเห็นฉันทำเหมือนไม่รู้ที่มาที่ไปของกำไลชิ้นนี้ก็ถอนหายใจยิ้มออก
“ถ้าท่านชอบข้าจะให้”
ดูท่าคงไม่ใช่ของที่ฝ่าบาทพระราชทานให้เสียแล้ว ใจฉันกลับหนักอึ้งอย่างอดไม่ได้
ฉันยิ้มฝืนเปลี่ยนเรื่องพูด “เจ้ามาได้อย่างไร”
เสี่ยวชุนยิ้ม “องค์ชายสิบสามพาสาวงามเที่ยวชมทะเลสาบ บนเรือนี้เขาลือกันให้ทั่ว ข้าเลยออกมาดูเสียหน่อยว่านางจะงามอย่างไรถึงทำให้ ‘โอรสสิบสามผู้ห้าวหาญ’ ใหลหลงยิ่ง”
ฉันหน้าแดงหัวเราะหึๆ ไม่กล้ารับเลยแม้แต่นิดเดียว เสี่ยวชุนดูจะชอบอกชอบใจท่าทางเขินอายของฉันเหลือเกิน เอาแต่หัวเราะมองฉัน
“ขออภัยด้วยที่ทำให้ท่านผิดหวัง” ฉันแกล้งค้อนใส่นางทีหนึ่ง
เสี่ยวชุนส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะมองฉันอย่างจริงจัง แววตานั้นแปรเปลี่ยนไป
“ถ้าเป็นท่านล่ะก็...” เธอลดเสียงลงจนฉันต้องยื่นหน้าไปใกล้เพื่อฟังให้ชัด ดูเหมือนเธอจะมีเรื่องในใจ
ฉันอดใจแล้วอดใจอีก ในที่สุดก็ก็ถามออกไป
“เสี่ยวชุน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
เสี่ยวชุนเงยหน้าขึ้นมองแววตาห่วงใยของฉัน ดวงตาของเธอฉายอารมณ์มากมายจนฉันจับไม่ถูก แต่แล้วเธอก็แย้มรอยยิ้ม
“สบายยิ่งนัก สบายดีเช่นเคย”
ท่าทางเรียบเฉยของเธอทำให้ฉันถามต่อไม่ได้ เราสองคนยืนเงียบตรงกราบเรืออยู่พักหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างคิดเรื่องในใจ รอบตัวมีเพียงเสียงหวีดหวิวของลมหนาวที่พัดเข้ามาในใจอย่างช้าๆ
“แม่นางหมิงเวย” ฉันสะดุ้งหันไปมอง หลี่เต๋อเฉวียนเดินเข้ามา เมื่อเห็นเสี่ยวชุนเขาก็ชะงักไป เสี่ยวชุนเป็นฝ่ายค้อมตัวยิ้มให้เขา
“หลี่กงกง”
“อ้อ! สนมเจิ้งนั่นเอง คารวะพระสนม”
เขาพูดพลางทำท่าเคารพ เสี่ยวชุนต้องรีบยื่นมือห้าม
“กงกงไม่ต้องมากพิธี”
หลี่เต๋อเฉวียนยิ้มแล้วจึงวกเข้าเรื่อง นั่นคือหันมายิ้มพูดกับฉัน
“แม่นางหมิงเวย ฝ่าบาททรงเรียกเจ้าเข้าเฝ้า”
ฉันพยักหน้าเพราะคิดไว้อยู่แล้ว ถึงฝ่าบาทจะไม่ทรงใส่พระทัย แต่ท่าทางขององค์ชายสิบสามเมื่อกี้บอกฉันอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ใช่คนที่จะคอยแต่หลบๆ ซ่อนๆ ตลอดระยะเวลาที่ฉันอยู่กับเขา ฉันรู้ดีว่าในใจเขาคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอด และเขาคงอาศัยโอกาสในวันนี้ทำให้ทุกอย่างชัดเจนแน่ๆ
ฉันนึกถึงรอยยิ้มของเขาก่อนลงเรือเมื่อกี้นี้แล้วก็หลับตาทำใจให้สงบ เมื่อลืมตาอีกครั้งก็หันไปทางหลี่เต๋อเฉวียน
“กงกงโปรดนำทางด้วย”
หลี่เต๋อเฉวียนเตรียมจะนำหน้าไปแต่ก็ไม่ลืมหันไปพยักหน้าให้เสี่ยวชุน เสี่ยวชุนมองฉัน ในสายตามีความห่วงกังวลอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันยิ้มน้อยๆ ให้เธอก่อนจะเดินตามหลี่เต๋อเฉวียนไป ความห่วงใยของเสี่ยวชุนทำให้ฉันมั่นใจขึ้น ฉันจะต้องช่วยเธอให้ได้
หลี่เต๋อเฉวียนเดินอยู่ข้างหน้าอย่างเงียบเชียบ หันมามองฉันบ้างเวลาเดินโค้งหรือเลี้ยว ฉันเดาเอาว่าเขากำลังคิด คิดว่าฉันในตอนนี้แตกต่างจากครั้งที่พบกันคราวก่อนนั้นแทบจะคนละคน แต่ฉันไม่มีใจจะมาสนว่าเขาคิดยังไงบ้าง อีกเดี๋ยวต้องพบฝ่าบาท นั่นสิปัญหาใหญ่ของแท้ ยังไม่รู้เลยว่าอิ้นเสียงพูดไปว่ายังไง คิดถึงตรงนี้ก็อดยิ้มเจื่อนไม่ได้ เมื่อกี้ยังคิดอยู่เลยว่าจะช่วยเสี่ยวชุนให้ได้ แต่ตอนนี้ยังบอกไม่ได้เลยว่าจะช่วยเหลือตัวเองให้รอดได้หรือเปล่า เฮ้อ...
“แม่นางหมิงเวย ด้านหน้านี้ก็ถึงแล้ว” หลี่เต๋อเฉวียนหันกลับมาบอกฉัน
ฉันพยักหน้ารับ แอบสูดลมหายใจลึก มองไปทางห้องที่มีแสงไฟสว่างไสว ฉันพลันก็นึกถึงสายพระเนตรที่ทรงมองฉันเมื่อครั้งก่อนตอนหนีบของพระราชทานไว้กับรักแร้ แอบหนาวๆ ร้อนๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อเดินมาถึงหน้าประตู ขันทีน้อยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาค้นตัวฉันแล้วหันไปพยักหน้าให้หลี่เต๋อเฉวียนก่อนจะถอยออกไป แม้ฉันจะรู้ว่านี่คือกฎ แต่การถูกขันทีมาลูบคลำตามเนื้อตัวมันก็ชวนให้กระดากใจไม่น้อย
“แม่นาง”
“อ๊ะ?” ฉันเงยขึ้นมาก็เห็นหลี่เต๋อเฉวียนเลิกม่านรออยู่แล้ว ฉันจึงรีบเดินเข้าไปข้างใน ไออุ่นปะทะใบหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมา ไม่เหมือนกับกำยานกลิ่นดอกกุ้ยฮวาในห้องพระนางเต๋อเฟย ฉันเผลอสูดกลิ่นเข้าไปเต็มปอด สมองโล่งโปร่งสบายขึ้นมาทันที
“ฝ่าบาท กระหม่อมพาคนมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
หลี่เต๋อเฉวียนพูดขึ้นทำให้ฉันได้สติ รีบก้มลงเดินไปทางด้านหน้าสองก้าวแล้วคุกเข่าลง
“อืม ชื่อหมิงเวยใช่หรือไม่” กระแสเสียงของฝ่าบาทกระจ่างชัด
ฉันแอบกำมือไม่รู้ตัว “ทูลฝ่าบาท ใช่เพคะ”
“เงยหน้าขึ้นมาให้เราดูหน่อยซิ”
อึ๋ย! ฉันร้องครวญในใจแต่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมา และแล้วฉันก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ มองไปทางจักรพรรดิคังซี พระภูษายาวสีเขียวสมอจีน ถุงพกข้างพระกฤษฎีสีเหลืองสด ฉลองพระองค์ตัวนอกสีน้ำตาลทอง พระพักตร์เรียวยาวขาวผ่อง ปลายพระขนงลาดลง พระนาสิกยาว พระโอษฐ์บาง ดวงพระเนตรทั้งสองเปล่งประกาย...เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ใกล้ชิดขนาดนี้ ทรงงดงามกว่าภาพวาดที่ตกทอดไปถึงสมัยปัจจุบันมาก แต่บนพระพักตร์ก็ยังมีรอยแผลเป็นขาวๆ จากไข้ทรพิษให้เห็นพอควร หนังสือประวัติศาสตร์ไม่ได้หลอกลวงจริงๆ หึๆ ฉันแอบขำ เพิ่งพบว่าฝ่าบาททรงหรี่พระเนตรจ้องมองมา ฉันตกใจรีบหลุบตาหลบ
“เป็นเด็กที่งดงามสดใสจริงๆ” จักรพรรดิคังซีทรงเอ่ยขึ้น
“ใช่เพคะ ฮูหยินของใต้เท้าอิงลู่เป็นหญิงงามเลื่องชื่อ แล้วลูกสาวจะน้อยหน้าได้อย่างไรเล่าเพคะ” พระอัครชายาน่าหลันซึ่งประทับอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น พลันมีเสียงสนับสนุนมาจากรอบข้าง แต่ฉันกลับแยกแยะไม่ออกว่าเป็นเสียงใครบ้าง
“เจ้าสิบสามบอกว่าเป็นคนบังคับให้เจ้าไปเที่ยวเล่นด้วยกันหรือ” พระจักรพรรดิคังซีทรงตรัสถามเสียงเรียบ
ฉันเงยหน้าขึ้นมองหาเขาอย่างอัตโนมัติ อิ้นเสียงยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ฉันไม่ต้องกลัว ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้น กำลังจะอ้าปากพูดก็ต้องชะงักค้าง...องค์ชายสี่! ไม่ได้เจอเขาหลายวัน เขาดูผอมลงไปเยอะเลย สีหน้าก็ซูบซีดด้วย เขากำลังมองฉันตาไม่กะพริบ ในแววตามีความเยือกเย็นพาให้ฉันใจสั่น
“หืม? ทำไมไม่พูด” ฝ่าบาทเห็นฉันไม่ตอบก็ทรงทัก
ฉันสูดลมหายใจเข้า เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน หลายวันที่ได้อยู่กับองค์ชายสิบสามทำให้ฉันรู้ว่าไม่ว่าจะอย่างไรฉันก็ไม่อาจไปจากอิ้นเสียงได้
ในใจรู้สึกเหมือนทั้งพลุ่งพล่านและทั้งปล่อยวาง แม้แต่จักรพรรดิคังซีผู้อยู่เบื้องหน้าฉันก็ไม่ใส่ใจ
“องค์ชายสิบสามทรงอยากสัมผัสความรู้สึกของชาวบ้านที่อยู่ใต้ร่มพระบารมีอันสงบสุขรุ่งเรืองด้วยพระองค์เองเพคะ หม่อมฉันจึงตามถวายการรับใช้”
“อื้อ?” เสียงของฝ่าบาทแฝงด้วยความสนพระทัย “ร่มพระบารมีหรือ...สงบสุขรุ่งเรืองอย่างไร” องค์จักรพรรดิแย้มพระสรวลถาม
“แมนจูฮั่นอยู่รวมกันเป็นครอบครัว” พูดออกไปแล้วก็ต้องชะงัก ภายในห้องเงียบกริบลงทันที
ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น บ้าจริงๆ เลย คำสรรเสริญสดุดีมีออกถมถืด แต่ฉันกลับพูดคำคำนี้ออกไป คราวนี้แย่ไปกันใหญ่แล้ว ขณะที่กำลังลนลานฉันก็กลับคิดคำพูดของอุ้ยเสี่ยวป้อขึ้นมาได้ ‘หลังเรื่องย่ำแย่หนาหนัก เราจะย่ำแย่หนักหนาอย่างไรได้อีก...‘
ฉันตัดสินใจได้ปุ๊บก็ไม่รอช้าก้มหัวลงต่ำติดพื้น “หม่อมฉันเพียงแต่ได้ยินคนพูดกันเช่นนี้ ขอพระองค์ลงพระอาญาด้วย”
องค์จักรพรรดิทรงพระสรวล “มีอาญาอันใดเล่า ความหวังของเราก็คือแมนจูและฮั่นอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว บ้านเมืองสงบสุขร่มเย็น พวกเจ้าจำกันได้หรือไม่” พระองค์ทรงหันไปทางเหล่าราชโอรส
“พ่ะย่ะค่ะ” เสียงสูงต่ำของคนกลุ่มหนึ่งซึ่งต่างความคิดขานรับขึ้นพร้อมกัน
“เด็กคนนี้รู้จักมองการณ์ รอบรู้ดียิ่ง” ฝ่าบาททรงหันไปตรัสกับพระนางเต๋อเฟย
“เพคะ หม่อมฉันเองก็ชอบนาง เมื่อครั้งก่อนฝ่าบาทก็ทรงตรัสว่าอักษรบนพัดสอดผสานความแข็งแกร่งและอ่อนช้อยมิใช่หรือเพคะ”
“อ้อ” องค์จักรพรรดิทรงหันมามองฉัน “หรือว่า...”
พระนางเต๋อเฟยพยักพักตร์ยิ้มตอบ “เด็กคนนี้เป็นผู้เขียนเพคะ”
ฉันนิ่งอึ้ง พัดเล่มนั้นฉันจำได้ดี แต่ตอนนั้นฉันเขียนให้ตงเหลียนนี่นา! ทำไมถึงไปอยู่กับพระนางได้ แถมฝ่าบาทยังทรงเห็นอีก บนพัดนั้นฉันเขียนเพลงประกอบซีรีส์เรื่อง ‘จอมจักรพรรดิเฉียนหลง’ บทที่ว่า ‘สายธารผืนน้ำกว้าง ท้องนภาย่อมหยัดสูง’ แต่เดิมบนพัดมีเพียงภาพเรือลำหนึ่ง ฉันเลยเขียนเติมตามคำรบเร้าของตงเหลียน
“ช่างเป็นหญิงที่ปราดเปรื่องนัก! ที่เจ้าเขียนนั้นคืออะไร เราพิศแล้วว่ามิใช่โคลงกลอน และมิใช่บทร่าย แต่อ่านแล้วให้รู้ว่าเป็นถ้อยคำแห่งการตื่นรู้และความกระจ่างแจ้งในชีวิต”
ฉันยิ้มเฝื่อน มันคือเพลงที่ฮิตมาก ฉันไม่รู้หรอกว่าจริงๆ แล้วหมายความว่ายังไง
“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเพียงเขียนไปตามเรื่อง ไม่มีค่าอันใด รังแต่จะรกพระเนตรของพระองค์เพคะ”
ฉันทำท่าหวาดหวั่น แต่ในใจกลับเหนื่อยหน่าย ต้องโขกศีรษะอีกแล้ว
“เจ้านี่ช่างถ่อมตัว แตกต่างจากครั้งก่อนนั้นทีเดียว” จู่ๆ จักรพรรดิคังซีก็ทรงตรัสออกมา ทำให้หัวใจฉันเย็นวาบ
ฉันยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาอะไรหางตาก็เหลือบเห็นองค์ชายสิบสี่ขยับมาด้านหน้าก้าวหนึ่งคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่าง สีหน้าขององค์ชายสิบสามและองค์ชายสี่ที่อยู่ข้างๆ ก็ขรึมลง แม้ฉันจะไม่เข้าใจ แต่สัญชาตญาณมันบอกว่าไม่ใช่เรื่องดี เขาคิดจะทำอะไร ไม่ทันที่องค์ชายสิบสี่จะพูดออกมาพระนางเต๋อเฟยก็ตรัสขึ้นเสียก่อน สีหน้าของพวกองค์ชายพลันเปลี่ยนไปในทันที ฉันมองดูใบหน้าลิงโลดขององค์ชายสิบสาม ความโมโหโทโสอย่างที่สุดขององค์ชายสิบสี่ และนัยน์ตาที่เย็นยะเยือกราวกับหิมะขององค์ชายสี่ ข้างหูได้ยินพระดำรัสนั้นของพระนางดังก้อง
“ฝ่าบาท เด็กคนนี้ฉลาดหลักแหลม เข้าอกเข้าใจจิตใจผู้อื่น ชาติกำเนิดก็คู่ควร หม่อมฉันเป็นเจ้านายดูแลนาง จะขอยกนางให้องค์ชายสิบสามเพคะ”

จากคุณ : piyanof

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 09:20:12