PANTIP.COM : W12182722 ..:::.. ..:::.. สรวลเสเฮรัก ..:::.. ..:::.. [บทที่ 14/2

ความคิดเห็นที่ 4

บทที่ 15

ไม่มีอะไรยุ่งยากมากมายนักสำหรับธนัชย์ วันถัดมาเขาพากันยาวีร์ไปหากิติภณถึงห้องพักเป็นอันดับแรกสุด สนทนากันไม่นานสารัชจึงถูกโทรศัพท์ตาม แทนที่หัวหน้าฝ่ายเครื่องแต่งกายนักแสดงและผู้จัดการกองถ่ายฯ จะได้เที่ยวเตร่ไปเล่นน้ำทะเลตามชายหาดเหมือนพนักงานคนอื่นๆ กลับต้องมากุมขมับเพราะการลาออกอย่างกระทันหันของกันยาวีร์ โดยมีธนัชย์เป็นธุระให้ คล้ายจะแสดงเป็นนัยว่า ไม่มีใครสามารถรั้งหญิงสาวหน้าหมวยไว้ทำงานได้อีกต่อไป

การสนทนากึ่งเจรจาและขอร้องดำเนินไปแบบราบรื่น กันยาวีร์ขอโทษขอโพยพร้อมกับขอบคุณรุ่นพี่อย่างนอบน้อม กิติภณและสารัชสังเกตเห็นว่าเธอไม่ได้อยากลาออกจากงานเท่าไรนัก หากไม่มีใครกล้าซักถามเซ้าซี้ต่อหน้าธนัชย์ ผลลัพธ์จึงลงเอยที่ทุกคนให้ความเห็นว่า กันยาวีร์ควรต้องไปกล่าวลาผู้กำกับอานนท์ด้วยตนเอง

รุ่นน้องสาวไม่อิดออด ทุกคนจึงพากันเคลื่อนขบวนออกจากห้องไปหาอานนท์ซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำของโรงแรม กันยาวีร์ปัดความกังวลบนสีหน้าออกไปจนหมด แค่เพราะหันไปเห็นธนัชย์ยืนยิ้มให้กำลังใจอยู่ข้างกาย

ใช้เวลาไม่นาน ทุกอย่างดำเนินผ่านไปโดยไม่สะดุด อานนท์ยิ้มนิดหนึ่งคล้ายรู้ตื้นลึกหนาบาง ด้วยวัยอาวุโสกว่าเขาจึงเข้าใจอะไรต่อมิอะไรง่ายดาย ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นพนักงานลาออกจากบริษัท แต่ไม่เคยเลยที่จะมีคนไหนเดินมาร่ำลาพร้อมกับนักแสดงคนสำคัญ หนุ่มหล่อซึ่งกำลังเป็นที่ชื่นชอบของคอภาพยนตร์ไทยแทบจะทั้งประเทศ

หลังเสร็จธุระที่ต้องสะสาง ธนัชย์จึงพากันยาวีร์กลับกรุงเทพมหานครพร้อมกัน แม้จะรู้ดีว่าคำนินทาจากคนข้างหลังคงผุดขึ้นเยอะแยะ เหล่ากลุ่มช่างจ้อคงไม่ปล่อยให้ประเด็นของกันยาวีร์หลุดลอยสลายหายไปกับคลื่นลมและแสงแดดง่ายๆ

ทว่าเขาไม่คิดระคายเคืองต่อ ‘ข่าว’ ลับหลังซึ่งไร้มูล แต่ต้องรีบพากันยาวีร์ออกมาให้ห่างโดยเร็วที่สุด แม้มันจะไม่ยิ่งใหญ่ อย่างน้อย...เขายังพอปกป้องเธอได้!

สิระยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องครัว ดูน้องสาวหันหลังทำกับข้าวง่ายๆ ให้ทานหลังตัดสินใจฝากท้องสำหรับอาหารมื้อเย็นที่นี่ กลิ่นกะหล่ำปลีหัวใจผัดราดน้ำปลาลอยมาแตะจมูก หอมตลบอบอวลไปทั่ว พร้อมกับบทสนทนาว่าด้วยหัวข้อเกี่ยวกับ วรมณยังไม่สามารถติดต่อกันยาวีร์ทางโทรศัพท์เคลื่อนที่ได้

“ไม่ลองโทรหาฮาร์ทดูล่ะ ถ่ายละครอยู่ แสดงว่าต้องอยู่กับโยเหมือนกันน่ะสิ”

“คุณฮาร์ทโทรไปหาพี่สารัชให้แล้วค่ะ แต่เหมียวก็ยังไม่ได้คุยกับโยอยู่ดี ไม่รู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”

วรมณว่าพร้อมตักผัดผักร้อนๆ ใส่จาน สิระจึงเข้ามารับไปวางบนโต๊ะอาหาร เอ่ยถามอย่างสงสัย “ทำไมต้องโทรไป เขาไม่ได้ถ่ายละครอยู่หรอกเหรอ”

“เปล่านี่คะ เขานอนเจ็บพะงาบๆ อยู่โรงพยาบาล เกิดดวงไม่ดีขึ้นมา แต่อึดๆ แบบนั้น คงหายไวอยู่แล้วล่ะค่ะพี่สิง”

“นั่นมัน...” สิระย่นคิ้วเข้าหากัน นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนว่าต่อ “เอ้อ! ที่ไปออกกำลังกายแล้วพลาดไปโดนเสาใช่มั้ย”

“ค่ะพี่สิง ไม่ได้ระวังเลย”

ปากว่าคนเจ็บ แต่นัยน์ตาหวานเฉี่ยวกลับฉายแววเป็นห่วงเป็นใยจนสิระดูออก พี่ชายจึงยิ้มกว้าง แทบจะโคลงศีรษะ ไม่รู้จะเอือมระอาใครมากกว่ากันดี

ร่างสูงใหญ่หันไปชะโงกหน้ามองประตูบ้าน ได้ยินเสียงคล้ายฝีเท้าคนวิ่งตึงตังตรงมา ตามด้วยเด็กรับใช้ซึ่งถือกระเป๋าสัมภาระเดินขึ้นบันไดไปด้านบน เมื่อเห็นว่าใคร เขาจึงแทบจะยกมือขึ้นรับไหว้ไม่ทัน ปล่อยให้อีกฝ่ายวิ่งผ่านหน้าไปหาวรมณในครัว

“เหมียว!” กันยาวีร์ตะโกนลั่นเหมือนคนถูกเรียกอยู่ห่างออกไปสักช่วงตึก โผเข้ากอดเพื่อนสนิทสาวจนแทบเซล้ม

ผู้ถูกกอดยังปะติบปะต่ออะไรไม่ถูก หากริมฝีปากอิ่มสวยยิ้มกว้าง สีหน้าดีใจไม่แพ้กัน เอ่ยทักงงๆ “ไปยังไงมายังไงเนี่ย ไม่เห็นโทรบอกเลย จะได้ขับรถไปรับที่บริษัท”

กันยาวีร์คลายวงแขนออก ปล่อยวรมณเป็นอิสระ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม พลางเล่า “ฉันไม่ได้มากับบริษัทหรอก เพิ่งลาออก แล้วเมื่อกี๊พี่ฮาร์ทก็มาส่ง”

“อะไรนะ แกลาออก?!”

วรมณชะงักมือซึ่งกำลังทำกับข้าว สิระถึงกับทรุดกายลงนั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อรอฟังต่อ ดูจากสถานการณ์แล้ว...เรื่องท่าจะยาวทีเดียว

หลังจากฟังกันยาวีร์เล่าจบ ต่างคนต่างแสดงกิริยาแปลกใจ หากวรมณไม่ปล่อยให้ค้างคาใจนาน ร่างบางอยากขอตัวจากโต๊ะอาหารใจจะขาด แต่เธอทำได้แค่เอ่ยถาม คิ้วเรียวสวยตกแต่งอย่างพิถีพิถันขมวดเข้าหากันแน่นจนเป็นปม

“พี่ฮาร์ทของแกเขาอยู่โรงพยาบาลในกรุงเทพไม่ใช่เหรอโย ฉันเจอเขา ทำไมไปรับแกกลับมาได้ล่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่กิ๊บเก๋บอกว่าเขาเข้ากรุงเทพมานะ สงสัยตอนนั้นล่ะมั้งที่แกเจอเขาอยู่โรงพยาบาล”

เพราะพี่ชายหันมาจ้องตาไม่กะพริบคล้ายพยายามค้นหาสิ่งที่ซ่อนอยู่ลึกลงไปภายใต้หน้ากากอันเรียบเฉยคล้ายไม่สนใจ คนเป็นน้องจึงพยักหน้าส่งๆ ราวกับจะบอกรับรู้กับประโยคบอกเล่าง่ายๆ จากกันยาวีร์

“แล้วพี่ดาอะไรนั่น ยังตามราวีแกรึเปล่า”

“ไม่แล้วล่ะ จะว่าไปฉันเองก็ผิดนะ ที่ตีหัวสามีพี่ดาซะเต็มแรงแบบนั้น พี่ดาไม่เอาเรื่องก็บุญเท่าไหร่แล้ว”

“แต่แกทำไปเพราะป้องกันตัว เขาทำร้ายแกก่อนนะ”

“ก็ใช่ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พูดเรื่องนี้แล้วหดหู่จังเลยเนอะ ดูสิ ฉันจำใจต้องลาออกจากงานด้วย คราวนี้จะหาวิธีไหนใกล้ชิดพี่ฮาร์ทอีกดีละเนี่ย แต่พี่ฮาร์ทน่ารักชะมัด เขาบอกว่าจะหาอะไรให้ฉันทำด้วย”

จบประโยค กันยาวีร์จึงนั่งเท้าคาง ยิ้มหวานเคลิ้มฝันจนสิระกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เอ่ยอย่างไม่อาจเก็บไว้ได้ “พี่นึกว่าโยไปทำงานทำการ จะโตขึ้นซะอีก ยังไม่เลิกอีกเหรอไอ้ท่าทางเคลิ้มๆ แบบนี้ เห็นแล้วเหมือนนั่งดูเด็กๆ จินตนาการตามการ์ตูนพวกเจ้าชายเจ้าหญิง”

“แหมพี่สิงคะ ใครจะไปกักตัวเองอยู่ในโลกแห่งความจริงตลอดเวลาเหมือนน้องสาวคนสวยของพี่ล่ะ โยก็เป็นของโยแบบนี้มาตั้งนานแล้ว พี่สิงอ่ะ แซวอยู่ได้!”

“เอาล่ะๆ พี่ไม่แซวแล้ว” เขาบอกทั้งยังไม่เลิกขำ “กลับมาก็จะได้พักผ่อนให้เต็มที่ จะให้ดีไปตรวจร่างกายซะ ไหนจะเป็นไข้ ไหนจะโดนทำร้ายมาอีก ถึงจะหายแล้ว ไปให้หมอดูสักหน่อยก็ดี เอายาบำรุงมากิน จะได้ไม่ป่วยอีก”

“เจ้าค่ะคุณพี่สิงโต”

สิระยิ้มให้กันยาวีร์ เขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ คนหนึ่ง ไม่ต่างจากวรมณ เพราะมัวแต่หัวเราะกันอยู่ จึงไม่ทันสังเกตว่าหนึ่งในวงสนทนาเงียบไปอย่างครุ่นคิด สมองทุกส่วนเร่งทำงานหนักหน่วงจนโสตประสาทไม่รับฟังคำพูดใดอีก...

จากคุณ : zjoyz

เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 16:22:47

ความคิดเห็นที่ 5

นี่เรากำลังคิดอะไร สงสัยอะไร โอ๊ย! ปวดหัวไปหมดแล้ว

วรมณยังคงนั่งอยู่ในรถ แม้จะมาถึง ‘ที่ทำงาน’ นานพักใหญ่ หากร่างบางไม่มีแก่ใจจะขยับกายไปไหน เรื่องราววุ่นวายแทรกซึมไปทุกรอยหยักสมอง พาลให้สับสนงงงวยไปหมดจนอยากจะถอนหายใจแรงๆ ถึงรู้ว่าปัญหาสุมอกมันจะไม่หมดไปง่ายดาย

เหนือสิ่งอื่นใด วรมณไม่เข้าใจกระทั่งตัวเธอเอง ปากบอกปาวๆ ว่าชิงชังชายหนุ่มอันเป็นที่หมายปองของกันยาวีร์นักหนา เจอกับเขาทีไร เป็นต้องสรรหาสารพัดถ้อยวาจาคอยเชือดคอยเฉือน ทว่าหัวใจกลับอ่อนลงทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยกลับมาคล้ายโอนอ่อน

เขาไม่เคยสนใจว่าเธอจะตวาดแหวใส่ไปกี่หน ทั้งค้อนทั้งตะปูซึ่งเธอเพียรส่งให้ไม่ก่อความระคายอะไรสักนิด ไหนจะยามที่เขาทำเหมือนห่วงใย...

ก็แค่ผู้ชายคนนึง เขาคงไม่ได้คิดเลยเถิด เราก็แค่คนรู้จักที่บังเอิญเป็นน้องสาวพี่สิง บังเอิญเป็นเพื่อนสนิทกับคนที่ชอบเขา!

เธอตัดสินใจปลงให้ตก งานบ้านยังคงรออยู่ด้านบน ใช้เวลาไม่นานวรมณจึงเข้าไปในลิฟต์ กดหมายเลขชั้นและรหัสซึ่งจำได้ขึ้นใจ ก่อนจะขึ้นมาถึงและพบว่าภายใน Penthouse เงียบกริบราวกับไม่มีใครอยู่

วันนี้โยเพิ่งนัดหมอตรวจร่างกายได้ เขาคงจะว่าง แล้วก็ไปเป็นเพื่อนโยล่ะมั้ง

“ดี! จะได้ทำงานสะดวกๆ หน่อย”

วรมณบ่นงึมงำ ไล่ตามเก็บนิตยสารซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพธนัชย์อยู่บนหน้าปกทีละเล่ม นำมาเรียงกันบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ

เรือนร่างบางระหงหยุดยืนเคว้งคว้างกลางห้องโถงรับแขก นวดท้ายทอยพลางหันซ้ายหันขวา “แล้วไม่กวาด เครื่องดูดฝุ่น ไม้ถูพื้น อุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหลายแหล่ มันอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย”

เดินหาอยู่นานจนรอบ เธอยังคงไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปในห้องไหน แต่ถ้าไม่เปิดไปดูให้ทั่ว อาจจะเสียเวลาไปเรื่อยๆ ที่อยู่ของนักแสดงหนุ่มไม่ใช่เล็กๆ ดีไม่ดีอาจกินเวลาทำความสะอาดทั้งวันเลยทีเดียว
แม่บ้านจำเป็นเดินก้าวไปบนพื้นต่างระดับหลังโต๊ะอาหารซึ่งเปลี่ยนจากกระเบื้องเรียบลื่นเนื้อดีเป็นไม้ปาร์เกต์ หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานหลายบานมองออกไปเห็นทิวทัศน์มหานครกรุงเทพชัดเจน
อีกด้านหนึ่งเป็นชั้นวางหนังสือซึ่งประกอบด้วยตู้ใหญ่เรียงติดกันยาวแทบสุดผนัง ตรงกลางคือเตาผิงหินแบบจำลอง หากผสมสานกันสวยงามลงตัวไร้ที่ติ เบื้องหน้าคือชุดโซฟาสีขาวสะอาดตา เบาะนั่งปรับเอนได้ บนเพดานมีโคมระย้าหรือแชนเดอเลียร์ (Chandelier) ซึ่งเก๋ไก๋ด้วยคริสตัลรูปนกนับร้อยตัวห้อยลงมาจากเพดานด้วยความยาวที่ลดหลั่นกัน ให้ความรู้สึกเหมือนนกน้อยพราวแสงระยิบระยับบินอยู่เหนือศีรษะ

หลังผนังซึ่งวางหนังสือไว้จนเต็ม วรมณจึงสังเกตเห็นบันไดขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ขั้นกระเบื้องสีขาวสลับน้ำเงินเข้ม ชวนให้ก้าวเดินขึ้นไปด้านบน ร่างบางยักไหล่ยิ้มๆ ขณะฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ มาหยุดยืนอยู่ที่ชั้น 2 ของ Penthouse

ผนังด้านหนึ่งเปิดโล่งเป็นกระจกใส ผ้าม่านซึ่งคงจะทั้งหนาและหนักถูกรวบไว้ตรงมุมห้องแต่ละด้านที่มีแจกันขนาดเกือบเท่าความสูงของวรมณวางตั้งอยู่ ฝั่งนอกกระจกคือระเบียงกว้าง พร้อมสระว่ายน้ำขนาดเล็กกว่ามาตรฐาน ข้างกันเป็นอ่างน้ำวนพร้อมระบบนวดอยู่ใต้ร่มเพดานซึ่งติดโคมไฟและสปอตไลท์ดวงเล็กๆ ส่องไปทางสระว่ายน้ำ

ตรงหน้าวรมณคือเครื่องออกกำลังกายนานาชนิด วางตั้งไว้ห่างกัน เน้นความโล่งโปร่งสบายและประโยชน์ใช้สอยมากกว่าจะตกแต่งเพื่อให้ดูหรูหราอลังการ หากโทนสีเรียบขรึมผนวกกับเครื่องเรือนแต่ละชนิดซึ่งคัดสรรมาอย่างเหมาะเจาะลงตัวทุกสัดส่วน บ่งบอกภาพลักษณ์ในตัว Penthouse ได้ดีเยี่ยมชนิดไร้ข้อกังขา

วรมณเห็นประตูอยู่หลายบาน ถัดไปไม่ไกลจากระเบียงกรุกระจกกั้นคล้ายห้องทำงาน โต๊ะผู้บริหารขนาดมหึมาแยกกันอยู่คนละด้าน ตรงกลางเป็นโต๊ะกลมซึ่งมีเก้าอี้วางไว้

“ท่าทางพี่น้องคู่นี้จะชอบกันคนละสี อีกคนชอบสีขาว อีกคนชอบสีน้ำเงิน ในเมื่อไม่มีอุปกรณ์ งั้นจัดเตียงก่อนก็ได้”

เธอเปิดเข้าไปในห้องหนึ่งซึ่งอยู่ริมสุด พบว่าจัดไว้สำหรับแขกที่มาพัก เพราะคลุมเตียงเรียบกริบ ห้องน้ำภายในห้องสะอาดสะอ้านราวกับไม่เคยถูกแตะต้อง และอีกห้องยังเป็นเช่นเดิม...

จะมีห้องนอนซักกี่ห้องกันนะ นอกจากจะสวยแล้วห้องยังเยอะอีก อิจฉาย่ะ!

ในที่สุดเธอจึงพบห้องของใครสักคน เตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์กลางห้องยับยู่ยี่ ผ้านวมผืนใหญ่หล่นลงมากองกับพื้น กลิ่นน้ำหอมสำหรับผู้ชายยังลอยเบาบางอยู่ในอากาศ เดาว่าเขาคงเพิ่งออกไปได้ไม่นาน วรมณชะโงกหน้าเข้าไปในห้องน้ำ ได้ยินเสียงเพลงสากลตามสมัยนิยมดังออกมาจากลำโพงเล็กๆ หลายจุดบนเพดาน เธอจึงตัดสินใจเดินตามหาเครื่องเสียงและปิดมันให้เรียบร้อย

คนตัวเล็กบ่นประปอดกระแปดพลางออกมาสำรวจห้องถัดไป “โลกมันร้อนก็เพราะมนุษย์พวกนี้แหละ ใช้ไฟกันเปลือง นั่นไง...ห้องนี้ก็เปิดแอร์ทิ้งไว้”

เยี่ยมหน้าเข้าไปแล้วเธอถึงเห็นว่าโทรทัศน์จอแบนซึ่งติดอยู่บนผนังด้านหนึ่งยังคงเปิดข่าว CNN ร่างบางจึงเดินไปจ้องอย่างหงุดหงิด สอดส่ายสายตาหาปุ่มเปิดปิดที่ตัวเครื่อง นิ้วเรียวสวยไล้ลงข้างกรอบจอภาพ ก่อนจะกดลงบนปุ่มสุดท้ายด้วยแรงเกือบกระแทกกระทั้นหากไม่กลัวจะพังไปเสียก่อน เธอยังไม่อยากก่อหนี้เพิ่ม

“ผมไม่ได้ให้คุณมาเดินปิดเครื่องใช้ไฟฟ้านะ”

วรมณสะดุ้งเฮือก ฟังจากความดังของต้นกำเนิดเสียง ผู้พูดอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนเลย เขาโผล่มาจากไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่?!

เธอหันกลับไปพร้อมรอยยิ้มแห้งเหือด จังหวะเดียวกับร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ เขาเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มพร้อมผ้าขนหนูพาดอยู่บนลำคอ ยังคงเปียกชื้นตั้งแต่ผมเผ้าจรดปลายเท้า...

หัวใจดวงเล็กซึ่งวรมณเพียรสะกดกลั้นไม่ให้หวั่นไหวกับภาพใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร กลับเต้นโครมครามราวกับจะป่าวร้องว่าเธอพ่ายแพ้ต่อก้อนเนื้อในอกจนราบคาบที่ควบคุมมันไว้ไม่อยู่!
“เข้ามาทำอะไรในนี้ครับคุณสุภาพสตรี”

แม้เขาจะเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ แต่วรมณรับรู้ถึงไออุ่นจากร่างอีกฝ่ายได้ชัดเจนจนต้องก้าวถอยหลัง เอ่ยโดยไม่สบตาเขา “ฉันก็เข้ามาทำงานบ้านคุณน่ะสิ”

เจ้าของห้องพยักหน้าลงช้าๆ พลางเลิกคิ้วยียวน “บ้านตั้งกว้าง ทำไมมาห้องนี้”

“กะ...ก็ฉันเข้ามาตั้งหลายห้องแล้ว ไม่เห็นมีอุปกรณ์ทำความสะอาดสักอย่าง เลยเดินมาเรื่อยๆ ไม่คิดด้วยว่ามีคนอยู่ นึกว่าคุณออกไปรับโยไปโรงพยาบาลแล้วซะอีก”

“ผมกำลังจะแต่งตัว” เขาบอกเบาๆ ไม่ยอมขยับออกห่าง “ส่วนของที่คุณตามหาน่ะ คงอยู่ห้องซักล้างที่อยู่ข้างล่าง หลังห้องครัว ผมไม่แน่ใจว่าคุณเห็นห้องครัวรึยัง ในนั้นน่าจะมีแค่ไม้ถูกพื้นกับไม้กวาดมั้ง”

ใบหน้าสะสวยเงยขึ้นมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบรัวเร็ว “โอเคค่ะ ฉันไปล่ะ”

เอวบางถูกรวบจากด้านข้าง ตวัดให้กลับมายืนเผชิญหน้ากับเขา ร่างสูงซึ่งแข็งแรงกว่าถือวิสาสะโอบวรมณพร้อมรั้งคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด กระซิบอยู่เหนือศีรษะทุยสวยได้รูปผะแผ่ว “นัยน์ตาคุณมันฟ้องว่าคุณอยากพูดอะไรกับผม แต่คุณไม่พูด”

“ปะ...ปล่อยก่อนค่ะ”

วรมณกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น แทบจะถอนหายใจเมื่อวงแขนแกร่งปานคีมเหล็กคลายออกนิดหนึ่ง รู้สึกถึงผนังห้องซึ่งรองรับแผ่นหลังเธอไว้ โดยมีเขาเป็นปราการอยู่เบื้องหน้า พยายามทำตัวลีบเล็กเพราะยังคงอยู่ในวงล้อมอ้อมกอดกลายๆ

“มีอะไร ทำไมไม่คุยกับผม”

“ฉันสงสัยว่า หลังคุณหายแล้วเหรอ”

“ยังเจ็บอยู่ แต่ไม่ต้องใส่อะไรดามแล้ว แค่ห้ามออกกำลังกาย ห้ามก้มๆ เงยๆ มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วด้วย แค่นี้นี่นะครับที่คุณสงสัย”

“ฉันต้องสงสัยอะไรมากกว่านี้เหรอคะ” วรมณกัดฟันถาม เสหลบนัยน์ตาสีนิลล้ำลึก ยิ่งมองเขามากเท่าไร ยิ่งสับสนมากเป็นทวีคูณ “ฉันต้องรู้อะไรเหรอคะ”

“ผมไม่รู้ว่าคุณอยากรู้อะไร ถึงได้มองผมแบบนั้นแล้วยังหลบตาผมไปมาอีก เหมือนนี่ไม่ใช่คุณเลย ปกติคุณต้องว่าผม หรือไม่ก็ถามทุกคำถามที่คุณอยากรู้ ขอทุกอย่างที่คุณอยากได้หรือต้องการให้มันเป็น นั่นคือเหมียวที่ผมรู้จัก”

วรมณขยับตัวอย่างอึดอัด บีบมือเข้าหากันด้วยอารมณ์หลากหลาย สับสนปนเปไปหมดจนต้องส่ายหน้าไปมา ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ปล่อยร่างบางเป็นอิสระ เห็นเธอพิงผนังห้องคล้ายไร้เรี่ยวแรงจะยืน จึงเอื้อมหยิบมือบางขึ้นมา คลายปมออกจากกันด้วยท่าทีอ่อนโยนลง กุมมือเรียวไว้ในอุ้งมือใหญ่อบอุ่น...

“คุณเคยได้ยินมั้ยคะ คนบางคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาไม่รู้อะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะต้องรู้อะไร และตอนนี้ฉันคงเป็นคนๆ นั้น”

“แต่ผมอยากให้คุณรู้อย่างนึง ไม่ต้องพูด ไม่ต้องตอบอะไรทั้งนั้น ผมแค่อยากให้คุณรับรู้”

วินาทีเดียวกับที่นัยน์ตาสวยเฉี่ยวเงยขึ้นสบมา ใบหน้าหล่อคมจึงก้มลงไปหา ประทับริมฝีปากหยักบางลงกับกลีบปากอิ่มนุ่ม ปล่อยมือเล็กๆ ไว้บนแผงอกกว้าง ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือร้อนระอุลงไปยังเอวคอดกิ่ว
วรมณตัดขาดจากสรรพสิ่งภายนอกรอบกายโดยสิ้นเชิง หัวใจเต้นระรัวในอกปริ่มจะวาย สัมผัสวาบหวามพลิ้วละไมเกือบทำให้เธอทรงกายไว้ไม่อยู่ สมองเบาหวิวราวกับกำลังดำดิ่งลงไปในห้วงสมุทรอันลึกสุดประมาณ เนิ่นนานกว่าเขาจะถอนจุมพิตอ้อยอิ่งเย้ายวนออก

จมูกโด่งเป็นสันไล้ไปบนผิวแก้มเนียนหอม ระเรื่อยฝากประทับจูบแผ่วเบายังเปลือกตาซึ่งปิดสนิท จบลงตรงหน้าผากมนนิ่งนาน บ่งบอกว่าเขาอยากทะนุถนอมหวงแหน และราวกับประสงค์จะต่อต้านการผละจากเธอในทุกรูปแบบ...

“คุณทำแบบนี้ไม่ได้” วรมณบอกด้วยน้ำเสียงสั่นไหว “ไม่ได้อีกเด็ดขาด”

“ผมทำได้ทุกอย่างที่ผมอยากทำ ผมไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แล้วเราสองคนก็ไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ผิดค่ะ ผิดมากๆ ด้วย” เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้แต่สะบัดศีรษะไปมาอยู่กับบ่าเขา “คุณน่าจะรู้ว่าโยชอบคุณ โยอาจจะรักคุณไปแล้วด้วยซ้ำ ฉันทำไม่ได้ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้”

“คุณไม่รู้” เขาเหมือนยังพูดไม่จบ

ทว่าวรมณเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน “ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันบอกคุณไปแล้วไงคะว่าฉันไม่รู้”

“แต่คุณก็ไม่รับรู้ ในขณะที่ผมกำลังจะบอกคุณ”

“ฉันทำไม่ได้ค่ะ ฉันหักหลังโยไม่ได้ ระหว่างเรามันเกิดขึ้นไม่ได้”

“คำก็ไม่ได้ สองคำก็ไม่ได้ คุณเคยถามผมบ้างมั้ยว่าผมรู้สึกยังไง ผมชอบโยรึเปล่า คุณกำลังเอาความรู้สึกของบุคคลที่สามเป็นใหญ่ โดยไม่คิดถึงตัวเอง ไม่คิดถึงผม!”

“คุณไม่เข้าใจ”

“ถ้าคุณจะบอกว่าเรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้ ผมก็จะบอกคุณไว้ตรงนี้เลยว่า ผมไม่มีวันเข้าใจ” เสียงทุ้มเข้มข้นด้วยโทสะ “แล้วสุดท้ายคุณจะรู้ ว่าคุณเองนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ”

“ฉันขอโทษ” วรมณเอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงราวกับจะกรีดลงบนหัวใจคนฟังให้เลือดไหลซิบ ชายหนุ่มมองเห็นถึงความเจ็บปวดแม้กระทั่งในลมหายใจอุ่นร้อนที่รวยรินอยู่ไม่ไกลจากกล้ามเนื้อตรงหน้าอก

ถ้อยคำต่อมาเกือบฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น “คุณจะโกรธจะเกลียดฉันก็ไม่เป็นไร แต่ฉันรักคุณไม่ได้ ยังไงก็คงไม่ได้จริงๆ”

จบบทที่ 15 ค่ะ แล้วพบกันใหม่บทต่อไปนะคะ อาบน้ำเด็ก

จากคุณ : zjoyz

เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 16:24:43