ความคิดเห็นที่ 1 1. ร่างสูงโปร่งเดินอ้อมจากลานจอดรถด้านหลังกลับมายังล็อบบี้คอนโดมีเนียม ช่วงก้าวบนรองเท้าส้นสูงสีม่วงปราดเปรียว เข้ากันกับกระโปรงสั้นอัดพลีทซึ่งพริ้วไหวตามจังหวะเคลื่อนกาย เสื้อคอปาดสีดำมีสร้อยมุกดึงสายตาบนลำคอระหง แต่ไม่มากไปกว่าผิวขาวผ่องจากลำแขนและท่อนขาเรียวงดงาม และใบหน้ารูปไข่กับดวงตาหวานซึ้ง บางครั้งส่องประกายเสน่ห์ลึกลับ เมื่อเธอผลักบานประตูเข้าไป ชายคนหนึ่งก็ผุดลุกขึ้น แสดงให้เห็นว่ารออยู่แล้ว ข้างกายมีถุงที่มีโลโก้ร้านอาหาร “ขอโทษค่ะที่ช้าค่ะ รินรีบแล้วแต่รถติดมากเลย” นภัสรินทร์บ่นอุบ ยกมือเสยผมยาวแสดงอาการเหนื่อยหน่ายกับการจราจร แต่ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร พี่ก็เพิ่งมา” “งั้นไปเถอะค่ะ หิวแล้ว มารินช่วย” เธอเอื้อมมือไปรับข้าวของ ปรเมศยื่นให้เฉพาะถุงใบเล็กเพราะหญิงสาวก็หอบเอกสารอยู่บนแขนข้างหนึ่งเช่นกัน สองหนุ่มสาวเดินเข้าลิฟท์ นภัสรินทร์มองเขา ชายที่ยืนข้างกันสูงสง่าในสูธสีควันบุหรี่อย่างเป็นทางการตัดประณีต ผิวขาว ใบหน้าสะอาด ดวงตาเรียวใต้คิ้วเข้มบ่งบอกความตั้งใจและซื่อตรง เธอไล่สายตาแล้วสะดุดกับเนคไทสีเงินอมม่วง รอยยิ้มกระจ่าง ประตูลิฟท์เปิดพอดี เธอเดินนำออกไป ไขกุญแจห้องริมสุดทางเดิน ในห้องขนาดหนึ่งห้องนอนตกแต่งโทนเขียวอ่อน เครื่องเรือนเป็นสีวอลนัท ปรเมศเคยแสดงความเห็นว่าส่วนใหญ่ห้องผู้หญิงจะใช้สีโทนหวาน เจ้าของเคยมองค้อนและกระแนะกระแหนว่าเขาเคยไปห้องใครมาถึงได้เปรียบเทียบ ปรเมศต้องแก้ตัวเสียงอ่อยว่าเห็นตามหนังสือเท่านั้น นภัสรินทร์วางของและเปิดเครื่องปรับอากาศ ปรเมศเปิดตู้เย็นอย่างคุ้นเคย เขารินน้ำเผื่อหญิงสาวที่เดินมาหา “เมื่อกี้ยิ้มอะไร” “อะไรคะ” เธอลดแก้วน้ำ “เมื่อกี้ในลิฟท์ พี่เห็นรินมองพี่แล้วยิ้ม ยิ้มอะไร” ชายหนุ่มลากเสียง “หรือว่าหิวจนอยากจะกิน...” “พี่เมศ” เธอตีที่แขนเขา แต่ไม่ทำให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจจะคล้องเอวนั้นมากอด เป็นเพราะเธอยังถือแก้วน้ำจึงไม่ทันได้ปัดป้อง “จะบอกไหมว่าเมื่อกี้ยิ้มอะไร ไม่งั้นไม่ปล่อยล่ะ” ชายหนุ่มพูดขณะที่พาจมูกไปวนเวียนแถวแก้มนวล นภัสรินทร์หัวเราะ “ใครกันแน่ที่หิว” เธอยกมือแตะหน้าอกเขา หันหน้าหนี “ปล่อยก่อนค่ะ จะไม่กินข้าวกันแล้วเหรอ” ปรเมศคลายวงแขน สบตาหวานที่แพรวพราว เขารู้ว่าหญิงสาวไม่ได้ตั้งใจ แต่จริตอย่างเป็นธรรมชาติของเธอกลับยั่วยวนอารมณ์ในอกเขาให้ระอุ “รินยิ้ม...ที่เห็นพี่ผูกเนคไทเส้นนี้ ในวันนี้” ปรเมศก้มลงมอง “พี่ตั้งใจ ก็วันนี้เป็นวันสำคัญ พี่ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด” เพราะวันนี้เป็นวันแรกสำหรับการรายงานตัวเป็นสส.อย่างเป็นทางการของปรเมศ หลังจากได้รับเลือกในฐานะตัวแทนจากพรรคธรรมรักษ์ ซึ่งมีทรงพลผู้เป็นพ่อเป็นอดีตหัวหน้าพรรค นอกจากนี้ ชายวัยเจ็ดสิบยังเป็นอดีตรัฐมนตรี ซึ่งแม้ในปัจจุบันมีตำแหน่งที่ปรึกษาแต่ยังมีบารมีเป็นที่เคารพของคนในท้องถิ่นทำให้ปรเมศมีฐานเสียงในฐานะลูกชายและเป็นสส.สอบผ่านแม้ว่าจะเพิ่งลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นครั้งแรกด้วยอายุเพิ่งพ้นสามสิบสองมาไม่กี่เดือน “เพราะรู้ว่ารินจะอยู่เป็นกำลังใจให้พี่ด้วย” หญิงสาวยิ้มกว้าง “เนคไทของรินไม่ใช่ของวิเศษนะคะ อีกอย่าง แค่รายงานตัวจะตื่นเต้นอะไรมากมาย” “จะพูดยังไงก็ได้ ของที่ได้จากรินสำคัญกับพี่ทุกอย่าง รวมทั้ง...” เขาก้มหน้าลงมาอีกหมายริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ แต่เธอหันหลบชายหนุ่มจึงได้แค่กลิ่นหอมจากพวงแก้มอย่างเคย “พอแล้วค่ะ กินข้าวกันดีกว่า รินหิวแล้ว” เธอดึงตัวออก แต่มือนั้นยังถูกจับจูงทั้งคู่จึงเดินมาที่โต๊ะ ปรเมศจะช่วยจัดเทอาหารแต่นภัสรินทร์ให้เขานั่ง “ถ้าเราไปกินที่ร้าน รินก็ไม่ต้องเหนื่อยนะ” “ไม่เห็นจะหนักหนาอะไรนี่คะ” เธอเปิดกล่อง ข้างในมีไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ปรเมศยังบ่นเสียดายเพราะความตั้งใจของเขาอยากจะพาเธอไปดินเนอร์ในสถานที่ได้บรรยากาศกว่านี้เพราะเป็นวันสำคัญ แต่หญิงสาวต้องการความเรียบง่ายมากกว่า อีกทั้งระยะทางจากทำเนียบกับที่ทำงานของเธออยู่แทบคนละมุมเมือง จึงสรุปว่าจะใช้โอกาสฉลองด้วยกันเท่านี้ก็พอ ไม่ต้องเสียเวลาบนท้องถนน ซึ่งอาจจะทำพาความหงุดหงิดมาเป็นของแถม อาหารพร้อม นภัสรินทร์นึกขึ้นได้ ลุกจากโต๊ะมากดโทรศัพท์ที่มุมรับแขก พูดอะไรบางอย่างที่ปรเมศได้ยินไม่ถนัด ซึ่งพอเขาถามเธอก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ และเพียงหลังจากนั้นไม่เกินห้านาทีคำตอบก็มาพร้อมเสียงออดที่หน้าประตู หญิงสาวรับของชิ้นนั้นแล้วเดินเข้าห้อง มันคือขวดแชมเปญในถุงแช่ ปรเมศเบิกตา นภัสรินทร์วางบนโต๊ะ เคลื่อนกายไปหยิบแก้วทรงสูงออกมา “ฉลองให้กับท่านสส.ค่ะ” “มิน่าล่ะ ถึงได้ยืนยันว่าจะกินที่นี่ มีเซอร์ไพร้ส์นี่เอง” “ชอบไหม” เธอถาม ปลายเสียงอ้อน “แต่คงต้องไม่มากนะคะ เดี๋ยวท่านสส.จะต้องขับรถกลับบ้าน” สส.หมาด ๆ หัวเราะ บรรยากาศของอาหารมื้อค่ำที่เป็นของคู่รักอบอวลไปด้วยความรักกับเสียงหัวเราะ จวบจนเมื่อช่วงเวลาแห่งความสุขจะจบลง นภัสรินทร์เก็บจานไปล้าง เขาอาสาช่วยแต่ถูกปฏิเสธอีกครั้ง ชายหนุ่มจำต้องถอยมานั่งเอนกายที่โซฟา อากาศเย็นเกือบทำให้เคลิ้มจนเธอมาแตะที่แขน เขาจับมือเธอทั้งที่หลับตา ออกแรงบีบนิด ๆ เชิงเรียกให้มานั่งเคียงข้าง “จะสามทุ่มแล้ว” “ไล่แล้วเหรอ” เขาลูบมือเธอ “เปล่าค่ะ แต่ควรจะทำ” ถึงจะตอบแบบนั้นแต่นภัสรินทร์ก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขาจนได้ แอลกอฮอล์ทำให้เลือดในกายอุ่น ทำให้อารมณ์เพลิด ทำให้ริมฝีปากของเธอถูกจับจองไปเนิ่นนาน “พี่เมศ...” นภัสรินทร์ดึงตัวออก สายตาปรเมศอ้อยเอื่อยเสียดาย “กลับเถอะค่ะ” “พี่ค้างไม่ได้เหรอ” “ไม่ได้ค่ะ” เสียงเธอหนักแน่น ปรเมศย่นคิ้ว ไม่คลายวงแขน “เราคบกันมานานแล้วนะริน เรื่องนี้...” “ไม่เกี่ยวกับเวลาค่ะ มันคือความถูกต้อง เราคุยเรื่องนี้กันแล้ว พี่เมศกลับบ้านนะคะ อย่าทำให้รินลำบากใจเลย” เธอพยายามใช้เหตุผล นอกเหนือจากดึงความรู้สึกของเขาก็คือการดึงสติของตนเองด้วยก่อนที่จะใจอ่อน “แล้วห้ามพูดว่าถ้ารินไม่ให้แสดงว่ารินไม่ได้รักพี่ด้วยนะคะ” ปรเมศครวญคราง “รินลืมสัญญาหมดแล้ว” “สัญญา?” “ก็สัญญาที่ว่า ถ้าพี่เป็นสส.ได้ รินจะมาเป็นคุณนายสส.ไงล่ะ” คนฟังแก้มแดง แน่ล่ะ เพราะเธอยังจำได้ดีจึงต้องการรอให้เขาพูดออกมา คำมั่นที่ปรเมศมีให้ก่อนเลือกตั้งว่าเขาจะขอใช้ชีวิตร่วมกับเธอเสียที หลังจากที่รู้จักและคบหากันมานานหลายปี ตั้งแต่นภัสรินทร์เรียนมหาวิทยาลัย ช่วงเวลายาวนานกับคู่แข่งหลายคน โดยที่เธอไม่อ่อนไหว ทำให้เขายิ่งรักเธอมากขึ้นทุกวัน “เรื่องนี้รินตัดสินใจคนเดียวไม่ได้” เธอผละออกไป ระงับอาการหัวใจที่เต้นโครมครามเพราะตื่นเต้น ถ้าปรเมศคิดว่าวันเวลาที่เขารอคอยมันแสนเนิ่นนาน หากสำหรับเธอมันคือชั่วชีวิต ชีวิตที่เธอโหยหา ต้องการทดแทนข้อบกพร่องในอดีตที่ขาดแคลนและเจ็บปวด ทุกวันนี้บรรเทาลงบ้างเพราะเธอมีหน้าที่การงาน แต่ความสำคัญยังด้อยอยู่ เมื่อปรเมศก้าวเข้ามาเขาจะเติมเต็มและยกฐานะของเธอได้ แม้จะมีเหตุผลมาก่อน แต่อารมณ์ความรู้สึกก็บ่มเพาะลงลึกไม่น้อย เพราะความมั่นคงหนักแน่นที่ชายหนุ่มมีทำให้หัวใจนภัสรินทร์บังเกิดความรักต่อเขาจนได้ กว่าปรเมศจะยอมกลับก็อีกหลายนาที และขออีกหลายกอดจนนภัสรินทร์ตาเขียว หลายวันต่อมา สำนักงานของบริษัท กุลโยธา คอนสตรัคชั่น ในเวลาใกล้ห้าโมงเย็นซึ่งยังคงมีพนักงานที่วุ่นกับงานของตนเอง ใครบางคนเดินมายังโต๊ะทำงานของนภัสรินทร์ ด้วยความคุ้นเคยจึงเป็นคนเดียวที่เดินมายังเจ้าของพื้นที่ได้โดยไม่ขออนุญาต “อะไรกัน ยังไม่เตรียมตัวอีกเหรอ” นภัสรินทร์เงยหน้าจากกองเอกสาร เห็นร่างหนึ่งยืนพิงพาร์ทิชั่นสำนักงาน เจ้าของคำถามสวมเสื้อยืดแขนยาวสีเทาแบบมีฮูท กางเกงยีนส์สีสนิม รองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าหนังกลับใบใหญ่ ผมตัดสั้นระต้นคอ ผิวขาวเหลืองนวล ลำแขนเรียวบาง พอถอดแว่นกันแดดก็พบกับดวงตาคมมีแววฉลาดล้ำลึก คิ้วตรงเฉียบ และคางออกแหลมนิด ๆ เมื่อบุคลิกทะมัดทะแมง จึงทำให้ดูเป็นผู้หญิงเท่ห์ที่มีเสน่ห์ “วี” “ยังจะมาเรียกอีก” วีรญาเดินไปหา “อุตส่าห์รีบมารับกลัวว่ารินจะรอ ที่ไหนได้” “เพิ่งจะห้าโมงเอง อีกอย่างงานยังไม่เสร็จเลย” นภัสรินทร์ ดูเอกสาร วีรญาเอามือแตะที่กระดาษ พูดเหมือนสั่ง “วันนี้วันเกิดรินนะจะมามัวนั่งทำงานอยู่ได้ยังไง ไปเตรียมตัวได้แล้ว จะไปงานตัวเองแบบหัวยุ่งหน้ามันไม่ได้นะ” “วี” นภัสรินทร์ทำเสียงขอร้อง “ฉันขอคุณอาแล้ว” คนฟังชะงัก วีรญายิ้มกริ่ม “แล้วก็รู้ด้วยว่าช่วงนี้ยังไม่มีงานด่วนอะไร พรุ่งนี้รินค่อยมาทำก็ได้” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายปล่อยไม้ตายเช่นนั้นแล้วนภัสรินทร์ก็ผ่อนลมหายใจ “ขอสิบนาที” “ไม่มีปัญหา” .... จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 17:52:20

ความคิดเห็นที่ 2 ที่คอนโดของนภัสรินทร์ เจ้าของห้องเดินออกจากห้องน้ำ วีรญาขยับไปมองแล้วนิ่ง หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนแกมขาว คอเสื้อเว้าเป็นตัวยู ที่เอวผูกเป็นโบว์ไพล่ไปทางซ้าย ไหล่เปลือย ผิวขาวเนียนราวไข่ปอกสมกับมีเชื้อสายชาวเหนือ ผมยาวถูกเกล้าขึ้นลวก ๆ มีไรผมรุ่ยร่าย แต่กลับดูเซ็กซี่รับต่างหูเพชรทรงระย้าที่โบกไหวยาวเธอขยับกาย “ว่าไง” เธอเอียงคอถาม วีรญารู้สึกตัว “สวยจังเลยริน” เป็นคำชมที่นำพาความชื่นใจในวันที่เหนื่อยจากงาน วีรญาเดินมาหา กอด แตะจมูกที่แก้มเบา ๆ นภัสรินทร์ชะงัก ยังไม่พูดอะไร หากเมื่อใบหน้านั้นใกล้เข้ามาหาริมฝีปาก เธอรีบยกมือกัน ดึงตัวออก “รีบไปกันเถอะวี เดี๋ยวสาย” วีรญาเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัว ยิ้มเจื่อน  แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ตำหนิจึงโล่งใจ รีบเดินตามไป ในห้องโดยสารรถยนต์ นภัสรินทร์เพลิดเพลินกับเสียงเพลงและรถที่วิ่งสวนมา ทั้งคู่กลับมาจากสำนักงานด้วยรถของนภัสรินทร์ แต่หลังจากแวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าจะไปที่บ้านซึ่งเป็นสถานที่จัดงานวันเกิด วีรญาอาสาขอไปส่ง คนเป็นเพื่อนเอารถมาจอดรอไว้แล้วเรียกแท็กซี่ไปเตือนเจ้าของงานแทน วันเกิด หัวใจนภัสรินทร์ลอยไปในอดีตแสนไกล ความคิดเรื่องจัดงานไม่ได้มีอยู่ในสมอง วันเกิดเป็นเพียงวันธรรมดาของปี นับตั้งแต่แม่จากไปตอนขึ้นม.4 เธอก็ไม่เคยได้ฉลองอีก ที่ได้จากพ่อเลี้ยงก็คือคำอวยพรกับของขวัญ แทบไม่ต้องแกะกล่องก็เดาได้ว่าคืออะไร ผิดกับนีรนารถน้องสาว ทุกวันสำคัญเสมอ แต่นภัสรินทร์ไม่เคยคิดอิจฉา เหตุผลคือไม่มีความผูกพันทางสายเลือดใด ๆ แม่ของเธอเป็นเมียคนที่สองของพ่อ และพาเธอมาอยู่ในบ้านเมื่ออายุสิบขวบ ตอนนั้นนีรนารถเกิดแล้ว และสิริวรรณแม่ของนีรนารถก็ตายแล้วเช่นกัน ลูกติดเมียน้อย... นภัสรินทร์โตขึ้นมาพร้อมคำนี้ ไม่จำเป็นต้องเหนื่อยปฏิเสธเพราะรู้ว่ามันคือเรื่องจริง ชีวิตเหมือนละคร ทั้งที่พ่อเลี้ยงแต่งงานมานานแต่ไม่มีลูก เมื่อแม่ของเธอเป็นเมียอีกคนเมื่อนั้นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายก็ตั้งท้อง แล้วความเอ็นดูที่เธอได้รับก็เหือดหายไป เหลือแต่คำพร่ำสอนของแม่ที่รู้ว่าการได้อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่เป็นเพียงความรับผิดชอบเท่านั้น ก่อนที่แม่จะทิ้งให้เธอเติบโตฝ่าความเหยียดหยันเพียงลำพัง “คิดอะไรอยู่” เสียงของวีรญาแทรกเข้ามาขัดจังหวะ “คิดว่า...ถ้าฉันแต่งตัวสวยขนาดนี้แล้ว ทำไมวีไม่แต่งบ้าง” “ไม่ได้หรอก เดี๋ยวจะเด่นเกินริน เจ้าของงานต้องสวยที่สุดนะ” นภัสรินทร์หัวเราะ ถ้าจะนับให้วีรญาเป็นคนในครอบครัวด้วยเธอก็ไม่ได้โดดเดี่ยวนัก เพราะทั้งสองรู้จักกันเกือบยี่สิบปี พ่อเลี้ยงของนภัสรินทร์มีกิจการรับเหมาก่อสร้าง ส่วนยงยุทธพ่อของเพื่อนมีบริษัทซื้อขายและหาวัสดุก่อสร้าง จึงคบหาทั้งในฐานะเพื่อนและคู่ค้า ในช่วงแรกของธุรกิจพ่อเลี้ยงหมุนเงินไม่ทัน ยงยุทธก็ให้วัสดุไปใช้หมุนหารายได้ก่อนอยู่นาน วีรญาเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของนภัสรินทร์ เป็นเหมือนเบาะนุ่มรองร่างในวันที่เธออยากล้ม เป็นเหมือนหลักมั่นคงให้พึ่งพิงในวันล้า เป็นกำลังใจในวันท้อแท้ เธอรู้ว่าเพื่อนสาวสามารถเป็นให้ได้ทุกอย่างที่ต้องการ รวมทั้งจะก้าวเข้ามาเกินกว่าที่ร้องขอดังเช่นกิริยาที่อยากจะจูบเธอแบบเมื่อครู่ แต่นภัสรินทร์ก็มีกำแพงบาง ๆ กั้นไม่ให้ถูกใกล้ชิดไปมากกว่านี้ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ยังเกรงเพราะเห็นแก่มิตรภาพยาวนานเช่นกัน โทรศัพท์ดัง นภัสรินทร์ล้วงกระเป๋าสะพาย “ค่ะ” วีรญาหันมอง ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานกับยิ้มจนตาเป็นประกายก็รู้ว่าปลายสายคือใคร นภัสรินทร์เงียบแล้วพยักหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้วันหลังก็ได้” หลังจากวางสาย วีรญายังพอทิ้งช่วงเวลาให้อีกฝ่ายไม่รู้ว่าเธอจะซ้ำเติม “ตกลงว่ามาไม่ได้แล้วล่ะสิ” นภัสรินทร์ตอบโดยไม่สบตาคู่สนทนา รู้เหมือนกันว่าวีรญาจงใจ เธอพยายามระงับอาการทั้งผิดหวังและไม่พอใจ ทำให้เห็นว่าเป็นเรื่องง่าย ๆ “เขาติดงาน” “เป็นสส.แล้วก็งานยุ่งแบบนี้แหล่ะ แต่ถ้าเป็นฉันนะ ต่อให้งานยุ่งขนาดไหน งานวันเกิดแฟนทั้งทียังไงก็จะมาให้ได้ล่ะ เพราะมันแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าคุณเป็นคนสำคัญแค่ไหน” นภัสรินทร์เก็บกิริยา เธอรู้มาตลอดว่าวีรญาไม่ชอบปรเมศ พอ ๆ กับที่รู้ว่าปรเมศก็ไม่ยินดีจะเห็นหน้าเพื่อนของเธอ ด้วยเหตุผลที่ต่างฝ่ายต่างรู้แต่ทำอะไรกันไม่ได้ แค่เพียงคุมเชิงอยู่ห่าง ๆ หญิงสาวไม่รู้ว่าควรจะผิดหวังที่คนรักไม่มาร่วมงานวันเกิด หรือควรจะโกรธที่เพื่อนรักกระแทกคำต่อหัวใจเธอกันแน่ “แต่ฉันคงไม่ชอบผู้ชายที่ทิ้งงานมาเพื่อตัวเองอย่างเดียวหรอก” มือที่บังคัลพวงมาลัยรถยนต์ชะงักไปเล็กน้อย และทั้งคู่ก็จมอยู่ในความเงียบครู่ใหญ่ วีรญาเป็นฝ่ายพูดก่อน “ฉันจัดงานเพราะอยากให้รินมีความสุขนะ” นภัสรินทร์ใจเย็นลงแล้ว เธอถอนใจ ตั้งแต่ที่เพื่อนมาบอกว่าจะจัดงานวันเกิดให้ นึกภาพออกว่าวีรญาจะต้องหว่านล้อมพ่อเลี้ยงของเธอมากมายเพื่อจะแสดงว่าเธอมีความหมายในสายตาทุกคน รู้ว่าเพื่อนทำเพื่อเธอ “รู้แล้ว เราอย่าเถียงกันเรื่องคนอื่นเลยนะ” สีหน้าเธอแช่มชื่นขึ้น วีรญายิ้มออก เธอชอบประกายในดวงตาของนภัสรินทร์ มันดูวิบวับแกมเจ้าชู้ ไม่แปลกใจที่ปรเมศคนนั้นจะหลงใหลมาหลายปี รวมทั้งคนอื่นอีก บ้านสองหลังใหญ่ชั้นตั้งอยู่บนพื้นที่กว้างขวาง งานจัดในสวน ใช้พื้นที่ต่างระดับแทนเวที ปกติบริเวณนี้จะเป็นมุมนั่งเล่น หลังคาทำจากไม้ระแนงให้ไม้เลื้อยจำพวกพลูด่างได้พันเกี่ยวสร้างความร่มรื่น นักดนตรีบรรเลงเพลงประกอบ อาหารถูกลำเลียงจากครัวมายังโต๊ะเก้าอี้ด้านหน้าเวทีซึ่งคนร่วมงานทยอยมากันแล้ว นภัสรินทร์ลงจากรถพร้อมวีรญา ก้าวยาว ๆ ไปหาชายวัยห้าสิบที่ยืนรออยู่ด้านหน้าตัวบ้าน “พ่อคะ” รังสรรค์แตะบ่าหญิงสาวแทนการรับไหว้ รูปร่างนั้นสูงกว่านภัสรินทร์ไม่มาก ท้วมนิด ๆ ตามวัยแต่ดูแข็งแรง ผิวกร้านแดด หากใบหน้าคมบ่งบอกความหล่อเหลาในวัยหนุ่ม เขาเอ่ยปากชมลูกเลี้ยงด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ขอบคุณที่จัดงานให้รินนะคะ” “ขอบคุณเพื่อนรินเถอะ” เขาบุ้ยหน้ามาทางวีรญา เจ้าตัวยืดอกภูมิใจ “แต่ถ้าคุณพ่อไม่อนุญาต...” พ่อเลี้ยงยกมือตัดบท หันไปบอกคนรับใช้ อีกฝ่ายยื่นกล่องของขวัญให้อย่างรู้งาน “ของริน” “ขอบคุณค่ะ” นภัสรินทร์ยิ้มหวาน สบตาแล้วสวมกอด อีกฝ่ายกอดตอบ กิริยาเช่นนี้หากว่านีรนารถอยู่จะไม่มีทางทำได้ หญิงสาววัยยี่สิบติดภารกิจเรื่องเรียนอยู่ต่างประเทศ ความจริงแล้ว ถ้ามีเธอ งานนี้ไม่มีวันเกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ ในบ้านหลังนี้คงมีเพียงพ่อเลี้ยงเท่านั้นที่ยังพูดคุยกันได้แบบปกติ นอกนั้นถ้าไม่แยกเขี้ยวพร้อมกันก็เชิดหน้าใส่ราวกับนภัสรินทร์คืออากาศธาตุ “ไปสนุกกับงานเถอะ เดี๋ยวพ่อจะไปพักข้างใน มีอะไรก็เรียกได้ ตามสบายนะวี” “ขอบคุณค่ะคุณอา” รังสรรค์เคลื่อนกายออกไป แม้ว่านภัสรินทร์จะไม่คาดหวังแต่ยามเห็นแต่แผ่นหลังที่แฝงความเย็นชานั้น อดไม่ได้ที่ขอบตาจะร้อนวูบ “มาทางนี้เถอะริน ทุกคนรออยู่” วีรญารู้อาการ คล้องแขนนภัสรินทร์เดินกลับมายังบริเวณงานซึ่งแขกมากันหนาตา เจ้าของวันเกิดแปลกใจที่เห็นเพื่อนร่วมงานมากันพร้อมหน้า ได้รับคำตอบว่าวันนี้รังสรรค์อนุญาตให้เลิกก่อนเวลาได้หนึ่งวัน เมื่อวีรญาไปรับเธอมาเปลี่ยนชุด ทุกคนก็รีบเก็บของตรงมาที่นี่ทันที “วางแผนไว้หมดแล้วสิเนี่ย” เธอมองเพื่อน อีกฝ่ายโคลงศีรษะทะเล้น บรรยากาศครึ้นครื้นสนุกสนาน สีหน้าเรียบเฉยระคนตื่นเต้นของนภัสรินทร์แทนที่ด้วยรอยยิ้ม จากคำอวยพร จากของขวัญ ความหวังดีของเพื่อนทำให้วันนี้ของเธอเป็นสุข แม้ว่าคนสำคัญอีกคนจะไม่อยู่ก็ตาม “น้องริน...” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ตัว นภัสรินทร์หันไป ตรงหน้าเป็นชายหนุ่มวัยสามสิบกว่าปี เขายืนถือแก้วเครื่องดื่ม อีกมือล้วงกระเป๋า สวมเสื้อเชิ้ตพับแขนกับกางเกงสแล็ค ผิวสีออกแทนกับอิริยาบทดูสบาย ๆ มีกลิ่นอายของเพลย์บอยอยู่บนริมฝีปากบางและดวงตากรุ้มกริ่ม “พี่เอก” “วันนี้น้องรินสวยจังเลย” นภัสรินทร์ยิ้มรับ “อย่าบอกนะคะว่านี่เป็นของขวัญ” “โอ้โห พี่ยังคิดไม่ถึงเลยนะ แต่ว่าไม่เลวนะมุกนี้ เอาไว้ไปใช้บ้างดีกว่า” “อย่าใช้บ่อยนะคะ สาวบางคนเขาชอบของที่นับมูลค่าได้” “โอเค ยอมแล้วครับ” เอกสิทธ์โค้งตัวงดงาม ล้วงกระเป๋ายื่นซองเล็ก ๆ ให้ หญิงสาวรับมาเปิด เป็นการ์ดสี่เหลี่ยมสองใบ สกรีนภาพนักร้องต่างประเทศที่กำลังมาเปิดคอนเสิร์ตในประเทศไทย “เห็นว่ารินชอบ บัตรแถวหน้าเลยนะ” สีหน้านภัสรินทร์กระจ่างตอนกล่าวขอบคุณ แต่แล้วรอยยิ้มก็หดหาย “ไม่รู้ว่าจะว่างหรือเปล่า” “ถ้าท่านสส.ไม่ว่าง พี่ว่างเสมอนะ” เธอค้อนควัก “หมายถึงตัวรินเองต่างหากล่ะคะ” เอกสิทธิ์หัวเราะ จังหวะนั้นวีรญาเดินมา เธอยื่นจานขนมให้นภัสรินทร์ พอเห็นชายหนุ่มก็ทัก “อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เธอเป็นครูฝึกหรือไงพี่ถึงต้องไปรายงานตัวว่ามาแล้ว” “ตอบแบบนี้อยากกินข้าวไม่อร่อยใช่ไหม” วีรญาจ้อง นภัสรินทร์ยกมือเข้าไปแทรกตรงกลาง เอกสิทธิ์กับวีรญาเป็นพี่น้องกัน แต่ภาพที่นภัสรินทร์มักจะเห็นคือการปะทะคารม กระนั้นก็ไม่ใช่เรื่องรุนแรง ค่าที่เอกสิทธิ์ติดนิสัยพูดเล่น ส่วนวีรญาเป็นคนจริงจังในทุกเรื่อง  และอีกเหตุผลที่วีรญามักจะขุ่นเคืองก็เพราะพี่ชายคนนี้เป็นคนที่มาจีบเธอนั่นเอง เขายกมือสองข้างทำท่ากลัว แต่ผละออกไปด้วยสีหน้าชื่นมื่น วีรญาพึมพัมว่าหมั่นไส้ นภัสรินทร์ไม่ติดใจ เธอเดินไปทักทายเพื่อนอีกโต๊ะหนึ่ง ใกล้กันนั้นมีชายอีกคนยืนอยู่ “ใจคอจะไม่ทักทายกันเลยเหรอ” นภัสรินทร์รู้ว่าการแกล้งเป็นไม่เห็นไม่ได้ผล จึงแสดงออกบนสีหน้า เจ้าของประโยคสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ มีแจ็คเกตสูธสีน้ำตาลเข้มสวมทับ ใบหน้ามีส่วนคล้ายปรเมศ ผิวขาว แต่ดวงตาโตกว่า ไม่สูงเท่าแต่รูปร่างโปร่งสมส่วน สีหน้าสดใสเป็นประกาย และมีรอยยิ้มแบบเด็ก ๆ ตอนที่ทักนภัสรินทร์ก็ยังยิ้ม นัยน์ตาพราว “จำไม่ได้ว่าเชิญมานะ” ปัญวิชช์ฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม “ผมบอกแล้วไง ผมหน้าด้าน ยังไงก็จะมา” ปัญวิชช์เป็นลูกชายของปัญจพลลูกคนโตของทรงพล ส่วนปรเมศเป็นลูกคนเล็กซึ่งอายุห่างจากพี่สาวซึ่งเป็นลูกคนรองสิบสองปี ทำให้ปัญวิชช์อายุน้อยกว่าปรเมศซึ่งมีศักดิ์เป็นอาตนเองแค่หกปีเท่านั้น ทั้งที่อยากให้ปรเมศมายืนเคียงข้างในวันเกิด ชายหนุ่มก็ติดธุระมาไม่ได้ แต่คนที่ไม่อยากเห็นหน้ากลับมาปรากฎกายขวางตา มันน่าหงุดหงิด แม้ว่าปัญวิชช์จะเป็นหลานชายของปรเมศ แต่ว่าเขาไม่ได้รับนิสัยสุภาพบุรุษมาสักเท่าไร ปัญวิชช์ไม่ได้ทำธุรกิจเครื่องลายครามของครอบครัว และก็ไม่ได้เล่นการเมืองแบบผู้เป็นอา เขาใช้เวลาหกปีในการเรียน เข้าออกสองมหาวิทยาลัยกว่าจะจบปริญญาตรีสาขาเศรษฐศาสตร์อย่างเฉียดฉิว ซึ่งแท้จริงชายหนุ่มหลงใหลศิลปะมากกว่า โดยเฉพาะการวาดภาพ ระหว่างเรียนก็เอาเวลาไปเขียนรูป สอนเด็กวาดภาพ และวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ ปัญวิชช์แสดงความในใจอย่างโจ่งแจ้งแม้จะรู้ว่าเธอมีแฟนแล้วเป็นอาของเขาเอง ดูเหมือนชายหนุ่มจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น รวมทั้งไม่สนใจกับคำสั่งของปู่ที่อยากให้เขาเรียนต่ออีกด้วย “รินใส่สีฟ้าแบบนี้สวยไปอีกแบบนะ” “ขอบคุณ” นภัสรินทร์ตอบเสียง “แค่วันนี้ฉันได้คำชมเยอะแล้วล่ะ” ปัญวิชช์มองซ้ายขวา “แฟนคุณไม่มาด้วยเหรอ” นับรวมแล้วเป็นหนสามที่นภัสรินทร์ถูกย้ำเรื่องนี้ ซ้ำชายหนุ่มยังทำเป็นเลี่ยงคำราวกับประชด นภัสรินทร์เดินหนี ชายหนุ่มยังยิ้มระรื่นแม้ว่าจะถูกเชิดใหญ่ เขาเดินตาม ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นวีรญายืนประกบอยู่ “สวัสดีครับพี่วี” ไม่พูดเปล่ายังยกมือไหว้อย่างสุภาพ สำหรับปัญวิชช์ ชายหนุ่มอายุน้อยกว่า ยังไม่ได้ทำงานจริงจัง จึงเป็นเหมือนแค่ผึ้งที่มาวนเวียน ไม่อยู่ในสายตาวีรญา อย่างมากก็ได้แค่รอยยิ้มเย้ย ๆ อย่างไม่มีค่าอะไร นักร้องบนเวทีประกาศดึงความสนใจ “วันนี้ฟังผมร้องมาเยอะแล้ว อยากได้ยินเจ้าของงานวันเกิดร้องเพลงไหมครับ ใครอยากได้ยินปรบมือครับ” นภัสรินทร์หน้าเหวอ หันไปมองวีรญาที่พยักหน้าถี่ ๆ จึงรู้ว่าตนอยู่ในแผนเซอร์ไพร้ส์อีกครั้ง เสียงปรบมือเกรียวกราว ตอนนี้พ่อของเธอก็เดินมานั่งที่โต๊ะหน้าด้วยเช่นกัน นภัสรินทร์รับไมค์เขิน ๆ เธอร้องเพลงได้ แต่ไม่บ่อย และไม่ใช่ต่อหน้าคนหมู่มากเท่าครั้งนี้ ทว่าการที่ได้ยืนอยู่ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องทำให้หัวใจพองโต เธอหันไปบอกเมื่อนักดนตรีถามชื่อเพลงที่จะร้อง เสียงใสผสมกับดนตรีหวานบรรเลง สายตาวีรญาชื่นชม ขัดใจเล็กน้อยตรงเนื้อหา คิดว่านภัสรินทร์ต้องมอบให้ผู้ชายคนนั้น ขณะที่ชายอีกสองคนก็มองนักร้องสาวอย่างหลงใหลไม่แพ้กัน เอกสิทธิ์รู้ว่าไม่ได้ถูกเลือก แต่หญิงสาวอย่างนภัสรินทร์ก็ยังจับใจเสมอ เขาไม่ชอบผู้หญิงเรียบร้อย เธอมีความฉลาดมาพร้อมความสวย แม้ชาติกำเนิดจะไม่สวยหรู แต่แรงกดดันในชีวิตทำให้ความทะเยอทะยานนั้นมีเสน่ห์ ปัญวิชช์ไม่ตั้งใจจะฟังนภัสรินทร์ร้องเพลง แต่สิ่งที่เขาต้องการคือโอกาสต่อจากนี้ เมื่อหญิงสาวร้องเพลงจบเขาจะให้ของขวัญเธอ ต่อหน้าคนหมู่มากเธอคงไม่ปฏิเสธของชิ้นนี้ และแม้ว่าจะไม่ได้คำตอบ แต่กุหลาบช่อโตคงเป็นภาพที่ประทับในความทรงจำไปอีกนาน เธอจะต้องยิ้มกับกุหลาบของเขา แขกที่มางานจะร่วมยินดี ชายหนุ่มขยับไปยืนข้างเวที ซ่อนกุหลาบช่อโตในความสลัว ขณะที่นภัสรินทร์กำลังร้องเพลง ไฟดับพรึ่บ!! ทุกอย่างอยู่ในความมืดทันใด แขกในงานตกใจ ส่งเสียงฮือฮา ไถ่ถามกันจ้าละหวั่น ในงานไม่มีแสงไฟอยู่ราวหนึ่งนาทีก็สว่าง นภัสรินทร์ยังไม่ทันขยับก็ชะงัก เพราะตรงหน้ามีชายคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ ก้อนเนื้อในอกหญิงสาวเต้นรัว มือไม้พลอยสั่นเมื่อเห็นเขา จะอ้าปากถามว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ก็ไม่จำเป็น หัวใจแปลความหมายในการกระทำได้ทันที ชายหนุ่มอ้างว่าติดธุระมาไม่ได้ แต่แท้จริงแล้วมันคือความตั้งใจต่างหาก “พี่เมศ...” ปรเมศส่งยิ้ม หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมา “พี่มีของขวัญอยากให้ริน” เขาเปิดกล่อง ข้างในเป็นแหวนเพชรที่ความวาวส่องประกาย ภาพนั้นเริ่มพร่ามัว ไม่ใช่เพราะแสงไฟ แต่เป็นน้ำตาที่เอ่อคลอของนภัสรินทร์ เธอรู้ว่าประโยคต่อไปของเขาคืออะไร “ริน...แต่งงานกับพี่นะครับ” ............................................................................ จบตอน 1 จากคุณ : อุธิยา (BabyRed) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 17:55:44

ความคิดเห็นที่ 3 มาติดตามเรื่องใหม่คับ แล้วก็ดีใจด้วยกับ เล่ห์รักริมเล เป็นแฟนสนพ.พิมพ์คำ อยู่แล้ว จะรออุดหนุนคับ :) จากคุณ : ต.เตย อยากแจม เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 22:38:50

ความคิดเห็นที่ 4 ^_________________________^ จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 23:13:51

ความคิดเห็นที่ 5 ยินดีด้วยค่า โอ อยากกินเด็ก เอ๊ย ไม่ช่าย อ่านแล้วเชียร์ปัญวิชช์ดีกว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 14:03:39

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามอ่านค่า ..เห็นชื่อผู้แต่งก็เข้ามาแระ เล่ห์รักริมเล ได้ตีพิมพ์ ยินดีด้วยนะคะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 14:44:50

ความคิดเห็นที่ 7 ยินดีด้วยค่ะที่ได้พิมพ์แล้ว ไว้รอดูบนแผงนะคะ แต่เรื่องใหม่นี่ถ้าไม่อ่านชื่อคนเขียน จะนึกว่าพูดถึงนิยายแปล ที่ชื่อใกล้เคียงกันค่ะ เรื่อง ปริศนาวงกตกุหลาบ แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 55 11:59:35 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 11:57:53

ความคิดเห็นที่ 8 ยินดีกับเล่ห์รักริมเลด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 22:30:58

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12208007/W12208007.html จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 10:14:19