ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ แสงเดือนที่ถูกบดบังทำให้บริเวณนั้นมืดมิดจนมองไม่เห็นสิ่งใด ชาลัมขัดใจนักที่ไม่มีผู้ใดติดเอาไต้มาด้วย แต่ก็อุ่นใจอยู่ชั้นหนึ่งว่าบัดนี้พวกตนได้ล้อมนางข้าหลวงรูปชั่วไว้กลางวงแล้ว ต่อให้นางมีฝีมือเพียงใดก็ยากที่จะฝ่าปราการชายถึงหกคนออกไปโดยง่าย ขณะเดียวกันคนถูกล้อมก็ยิ้มมุมปากนิดๆ กลิ่นคล้ายน้ำมันจันทน์เจือกลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้งที่แทรกมาพร้อมสายลมเบาบางนั้น ทำให้นางรู้ดีว่าสหายของนางได้มาถึงแล้ว “กลิ่นหอมนี่มาแต่ใดกัน” เสียงใครคนหนึ่งทักขึ้น ทว่าไม่มีผู้ใดทันตอบ คนถามก็ทำเสียงประหลาดออกมาคำหนึ่งก่อนจะเงียบหายไป ชั่วอึดใจถัดมาเสียงประหลาดนั้นก็ดังขึ้นอีกสี่คำรบติดกัน และพร้อมกับเสียงสุดท้ายนั่นเอง ชาลัมก็รู้สึกถึงท่อนแขนนุ่มแต่แข็งแรงตวัดรัดคอเขาแน่น กลิ่นน้ำมันจันทน์ฉุนเข้าจมูกจนเขาแทบสำลัก วาระนั้นเองที่ความทรงจำของชาลัมกลับคืนมา ไม่ผิดแน่ กลิ่นของนางที่ตนเฝ้าใฝ่ปอง “ม...มธุฤๅนั่น” เมฆเคลื่อนออกจากดวงจันทร์ แสงนวลกลับสาดแสงสู่แผ่นดินอีกคำรบ ชาลัมพยายามหันไปมองหน้าคนที่รัดคอเขาอยู่เพลานี้ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของอีกฝ่ายได้ ชายหนุ่มหน้าเผือดลงเมื่อเห็นสหายนอนล้มตายอยู่เบื้องหน้า ที่ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่ยืนอยู่ท่ามกลางศพของชายฉกรรจ์ทั้งห้าคนคือสตรีสองนาง ซึ่งหนึ่งในนั้นคือคนที่เขาเข้าใจมาตลอดว่าเป็นคนที่รัดคอตนเองอยู่เพลานี้ ชาลัมขานนามนางทั้งสองแทบไม่มีเสียง “มธุ จันทรี” เท่านั้นเองที่ชาลัมพูดได้ ก่อนถูกแทนที่ด้วยเสียงกระดูกคอลั่น เมื่อกฤษณาคลายแขนออก ร่างสูงนั้นก็พลันร่วงลงนอนแทบเท้านางนั่นเอง นางข้าหลวงรูปชั่วถอนใจยาวอย่างโล่งอก แล้วเดินไปสมทบกับทั้งสอง “หากไม่ได้เจ้าสองคน ข้าคงตายไปแล้วเป็นแน่ น้ำใจครานี้ข้ามิรู้เลยว่าจักตอบแทนด้วยสิ่งไร” “ตอบแทนพี่จันทรีคนเดียวก็พอกระมัง” มธุบอกยิ้มๆ “พี่จันทรีเป็นคนช่วยเจ้า” กฤษณาหันมาทางนางข้าหลวงรุ่นพี่ ซึ่งมีรูปร่างเล็กกว่าพวกนางไปสักหน่อย ส่วนรูปโฉมนั้นแม้ไม่งามผุดผาดเท่ามธุ ซึ่งทหารน้อยใหญ่ต่างหมายปองฝากสัมพันธ์ แต่ก็งามพิศน่าชมอยู่ไม่น้อย “ขอบใจพี่จันทรีนักที่มาทันเพลา” “เจ้าพวกนั้นไปกระซิบความบอกพี่ เลยตามมาช่วยทัน” จันทรียิ้มเก้อๆ 'เจ้าพวกนั้น' ที่นางเอ่ยเป็นที่รับรู้กันว่าหมายถึงสิ่งใด “ตอบแทนพวกมันก็แล้วกัน” “แล้วศพพวกนี้ล่ะพี่ จักทำประการใด” “กฤษณากลับไปที่เรือนพระนางปริชมันก่อน ทำทีว่ามิได้ออกไปที่ใดเลย ส่วนเจ้า มธุ กลับไปหาแม่นายท่าน แจ้งเรื่องทุกสิ่ง เพลานี้ท่านคงพะวงนักแล้ว ทางนี้พี่จักลงมือเอง” สองนางรับคำแล้วแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว จันทรีมองตามจนแน่ใจว่านางข้าหลวงรุ่นน้องทั้งสองปลอดภัยแน่แล้วก็หันมามองศพชายทั้งหกด้วยสายตาสงบนิ่งจนยากที่จะล่วงรู้ถึงความรู้สึกของเจ้าตัวได้ อาหารในสำรับพร่องลงไปมากแล้ว เมื่อนาฏยะลำดับที่สามจบสิ้นลง เจ้าพนักงานจึงให้สัญญาณหยุดพักการแสดงชั่วคราว ขุนนางและทหารทุกนายต่างรินสุราลงในถ้วยของตนเองจนเต็มอย่างเตรียมพร้อม เมื่อพ่ออยู่หัวธรรมปารัชลุกขึ้นจากตั่งเดินมาหยุดอยู่ที่กลางลานกว้าง สายตาทุกคู่จึงจับนิ่งมาที่พ่ออยู่หัวอย่างตั้งใจ จอมคนลวปุระกวาดสายตาไปรอบบริเวณ ครั้นแล้วจึงเริ่มเอื้อนเอ่ยวาจา   “งานเลี้ยงวันนี้ ถือเป็นคำขอบใจของข้าอันมีต่อพี่น้องทั้งหลาย ที่ได้ทำสงครามด้วยโกสัมพีเพื่อปกบ้านป้องเมืองของตน ข้ายินดีที่ได้เห็นชัยชำนะของท่านทั้งหลาย แต่เพลาเดียวกันข้าก็เศร้าใจกับพี่น้องที่มิได้กลับคืนมาเช่นกัน หากพวกท่านจงยินดีเถิด สิ่งที่ได้กระทำไปวันนี้ จักได้รับการจดจารจารึกไว้ตราบไป การศึกครานี้จักสำเร็จลงมิได้ หากขาดความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของพวกท่าน แม่ทัพขาดทหารมิได้ฉันใด ทหารก็ปราศจากแม่ทัพมิได้ฉันนั้น ใช่ฤๅไม่” เสียงโห่ร้องของทหารรับขึ้นเสียงดังลั่นแทนคำตอบ พ่ออยู่หัวธรรมปารัชยิ้มพลางปรายตาไปทางลูกรักที่นั่งยิ้มอ่อนๆ อยู่ทางด้านหนึ่ง ส่วนเจ้าชายกฤตมุขนั้นไม่ต้องหันไปดูท่านก็เดาได้ไม่ยากนัก ส่วนเจ้าชายอื่นๆ ที่มิได้ร่วมในการศึกนั้นต่างก็ทำหน้าอิหลักอิเหลื่อถ้วนทุกคนด้วยความละอายแก่ใจ “พวกท่านทุกคนจักได้รับการอวยยศและบำเหน็จถ้วนทั่ว ลดหลั่นไปตามความชอบที่ได้กระทำลงในวันพรุ่ง ส่วนคืนนี้ข้ายินดีและปีติเหลือที่จักกล่าว กับเรื่องที่ข้าจักแจ้งให้พวกท่านได้รู้” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชทอดระยะอึดใจหนึ่ง เพื่อรอดูท่าทีของผู้ฟัง เหล่าขุนนางและทหารที่ตามเจ้าหญิงจามเทวีออกรบนั้นต่างพากันอมยิ้มเพราะพอจะรู้กันอยู่แล้วว่า นายสาวคนสวยของตนต้องได้รับบำเหน็จใหญ่เป็นแน่ ฟากเจ้าชายกฤตมุขกับพรรคพวกพากันมองมาที่เจ้าหญิงจามเทวีด้วยสายตาแสดงออกถึงความเป็นศัตรูอย่างเปิดเผย ส่วนคนที่จะได้รับบำเหน็จใหญ่กลับไม่มีท่าทียินดีเลยสักนิด และถ้าผู้ใดจะสังเกตสักหน่อยก็จะเห็นว่า บัดนี้เจ้าชายรามราชมีสีหน้าอย่างที่ช่างปั้นฝีมือดีคนไหนก็ไม่อยากรับปั้น “แผ่นดินลวปุระไร้ผู้ที่จักดำรงตำแหน่งมหาอุปราชมานานพอดู ที่ผ่านมาข้ามิได้ตั้งผู้ใดก็ด้วยยังหาผู้ที่เหมาะสมมิได้ จวบกระทั่งเกิดศึกโกสัมพี   สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ข้าได้ประจักษ์น้ำใจและธาตุแท้ของแต่ละคนอย่างชัดเจน ผู้ที่จักขึ้นเป็นพ่ออยู่หัวแห่งลวปุระได้นั้น ใช่สักว่ามีแต่อำนาจแต่ปราศจากธรรมอันครองน้ำใจคน ตรงข้ามต้องมีสองสิ่งนี้ควบคู่กันไป แม้นผู้ใดคิดว่าการนั่งเมืองคือการอยู่เหนือคนอื่นแล้ว ข้าขอแจ้งเสียตรงนี้เพลานี้เทียวว่าผิดทั้งเพ การขึ้นนั่งบัลลังก์มิใช่การถือครองอำนาจเหนือผู้ใด แต่เป็นการรับภาระแห่งแผ่นดินวางไว้บนบ่า ทุกลมหายใจตลอดจนในดวงใจจักไม่มีที่ว่างให้ตัวเองเลยสักปลายก้อย หากมีไว้เพื่อแผ่นดินและราษฎรเท่านั้น” พระนางปริชมันกับเจ้าชายกฤตมุขหน้าเผือดซีดกับวาจาของพ่ออยู่หัวธรรมปารัช จริงอยู่ว่าที่พ่ออยู่หัวท่านพูดมานั้นล้วนแต่เป็นความจริงทุกประการ และไม่อาจโต้เถียงได้เลย แต่ในขณะเดียวกันก็กลับเป็นดาบคมกริบที่เชือดเฉือนใจของคนที่กระหายเพียงอำนาจอย่างไม่ปรานี ซ้ำจะเป็นการประจานให้ได้อายเสียด้วยซ้ำ สองแม่ลูกเห็นสายตาข้าราชบริพารและราชวงศ์บางคนปรายมามองอย่างเยาะๆ ก็ยิ่งเจ็บแค้นใจเหลือที่จะกล่าว   “และบัดนี้ ข้าได้ผู้ที่จักได้ยศแห่งมหาอุปราชนั้นแล้ว เจ้าชายรามราชแห่งรามนคร” สิ้นคำประกาศ ก็บังเกิดความเงียบขึ้นอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะถูกแทนด้วยเสียงอื้ออึงอย่างแปลกใจ เพราะต่างก็คิดตรงกันว่าผู้ที่จะเป็นมหาอุปราชแห่งลวปุระย่อมต้องเป็นเจ้าหญิงจามเทวี แต่ไนการณ์จึงกลายเป็นเยี่ยงนี้ไปได้ เจ้าชายกฤตมุขตะลึงมองเจ้าชายรามราชอย่างไม่เชื่อหู คำประกาศนั้นดุจสายฟ้าผ่าลงกลางใจอย่างถนัดถนี่ เจ้าชายจากเมืองเล็กๆ น่ะหรือ จะได้ครองบัลลังก์ลวปุระสืบต่อ เช่นนี้มิกลายเป็นว่าที่พยายามกำจัดเจ้าหญิงจามเทวีมาแต่แรกนั้นสูญเปล่าหรอกหรือ ถึงฆ่านางได้ ลวปุระก็ไม่ตกมาถึงมือตนอยู่ดี เพลิงแค้นที่สุมแน่นเต็มอกส่งให้เจ้าชายกฤตมุขลุกพรวดขึ้นแล้วร้องค้านออกมาเสียงดัง       “ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมให้ไอ้รามราชเป็นมหาอุปราชแน่” เจ้าชายรามราชถอนใจยาว เห็นทีว่าเรื่องคงไม่จบลงง่ายๆ อย่างที่เคยคิดมาก่อนหน้านี้แน่แล้ว กระนั้นก็ลุกเดินไปยืนเคียงกับพ่ออยู่หัว โดยให้เยื้องไปทางด้านหลังนิดหนึ่งตามที่จอมคนลวปุระเรียกออกไป คนอื่นๆ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเจ้าชายกฤตมุขสักคนเดียว ยิ่งทำให้เจ้าตัวกำหมัดแน่นอย่างโกรธจัด พระนางปริชมันที่นั่งอยู่กับลูกชายเห็นเข้าก็รีบกระตุกมือเรียกสติ “นั่งลงกฤตมุข” “แม่ท่าน” “แม่บอกให้นั่งลง” พระนางปริชมันสั่งเสียงเข้มจัด เจ้าชายหนุ่มจึงกระแทกตัวลงนั่งอย่างไม่เต็มใจนัก “สงบใจก่อนได้ฤๅไม่กฤตมุข ความใจร้อนของเจ้าจักทำให้การของเราเสียไปโดยใช่เหตุ” “แม่ท่านทนได้ฤๅ ที่เห็นไอ้รามราชมันจักได้ลวปุระ” “ทนไม่ได้ แต่ก็มีสติพอที่จักไม่ทำบุ่มบ่าม พอเถิดกฤตมุข เท่านี้เจ้าก็ทำให้ขุนนางอื่นๆ สิ้นเคารพไปโข ริจักทำการใหญ่หัดใจเย็นเสียบ้าง” “ข้าจักเย็นไม่ไหว กระไรกันนัก จามเทวีคนเดียวก็เหลือจักรับแล้ว นี่ยังมีไอ้รามราชมาอีก” “ปล่อยรามราชไป” พระนางปริชมันบอกเสียงเรียบ หากนัยน์ตาพระนางวาววับ คนเป็นลูกหันควับมองอย่างไม่เชื่อหู “ปล่อยไป ข้าหูเฟือนไปฤๅแม่ท่าน” “หาได้ฝาดเฟือนไม่ มุ่งกำจัดจามเทวีนั่นล่ะถูกทางแล้ว ตรองดูกฤตมุข รามราชมันรักจามเทวีหนักหนา หากดวงใจของมันถูกขยี้แหลกลาญลง เจ้าคิดว่ามันจักอยู่ได้ฤๅ” ครานี้เจ้าชายกฤตมุขค่อยยิ้มออก เข้าใจในความหมายของมารดาเป็นอย่างดี หากทุกสิ่งสำเร็จดังประสงค์ตำแหน่งมหาอุปราชจะไปไหนเสีย เพลานี้ก็ปล่อยให้พวกมันปรีดากับยศใหม่ไปพลางเถิด พ่ออยู่หัวอวยยศให้เจ้าชายรามราชฉันใด ตนเองกับมารดาก็จะขออวยเคราะห์ให้เจ้าหญิงจามเทวีฉันนั้น   ล่วงเข้าสองยาม พระนางปริชมันจึงคืนสู่เรือนของตน นางข้าหลวงที่รออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นขบวนของนายมาถึงก็เร่งรุดลงจากเรือนมาเตรียมพร้อม เจ้าของเรือนมิได้ใส่ใจกับนางข้าหลวงที่กำลังตักน้ำชำระเท้าให้ตนเองสักนิด หากกำลังครุ่นพะวงถีงชาลัมที่หายไป ไม่มาแจ้งถึงการที่สั่งไปว่าได้ผลเช่นไร บางทีอาจเป็นเพราะมันเห็นว่าดึกโขแล้วจึงคิดมาแจ้งในวันพรุ่งแทนก็เป็นได้ “แม่นายท่านจักดื่มน้ำอุ่นฤๅไม่เจ้าคะ” นางข้าหลวงคนเดิมถามขณะที่ใช้ผ้านุ่มซับเท้าให้นาย พระนางปริชมันยินเสียงนางนั้นถึงกับสะดุ้ง ความตกใจทำให้พระนางตวัดสายตาลงมองหน้านางข้าหลวงที่เงยหน้าส่งยิ้มมาให้ก่อนแล้ว “เจ้า นี่เจ้า” “เจ้าคะ แม่นายเป็นอันใดไปเจ้าคะ” กฤษณาแกล้งถามหน้าตาเหลอหลา พระนางปริชมันพยายามข่มความหวาดหวั่นแล้วปรับเสียงให้เป็นปกติ “เปล่า นี่เจ้าไม่ได้ไปงานเลี้ยงหรอกรึ” “มิได้ไปเจ้าค่ะ ข้ารู้เจียมด้วยหน้าตาเป็นเยี่ยงนี้ จึงพอใจจักทำการอยู่แต่ในเรือนเท่านั้นเจ้าค่ะ” คนเป็นนายไม่พูดว่าอย่างไร แต่กลับเดินขึ้นเรือนไปโดยไม่หันมามองอีกเลย กฤษณายิ้มเยือกเย็นตามหลัง บัดนี้นางแน่ใจแล้วว่าพระนางปริชมันใช่เพียงสงสัยหากปักใจมั่นว่านางคือไส้ศึก หาไม่คงไม่สั่งให้ชาลัมกำจัดนางเป็นแน่ พระนางปริชมันเข้ามาในห้องได้ก็ลั่นดาลประตูแน่นหนา ความตระหนกฉายชัดในสีหน้า มันรอดมาได้อย่างใด ซ้ำยังไม่มีร่องรอยบาดแผลอีกด้วย การปรากฏตัวของกฤษณาเท่ากับเป็นคำตอบทุกสิ่งทุกอย่าง ชาลัมคงถูกนางย้อนเกล็ดซ้อนแผนแล้วเป็นแน่ ทว่าใจหนึ่งก็กลับร้องค้านว่า “ฤๅไม่ใช่กฤษณา เช่นนั้นแล้วผู้ใดกัน” เถิด วันพรุ่งค่อยเรียกนางข้าหลวงที่อยู่เวรคืนนี้มาไต่ถามให้สิ้นสงสัย แม้นทุกคนยืนยันตรงกันว่ามันมิได้ไปที่ใดจริง ค่อยคิดอีกคำรบว่าจะทำเยี่ยงไรต่อไป                                                                                       อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 20:17:47

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12112648/W12112648.html บทที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12125749/W12125749.html บทที่ ๔ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140679/W12140679.html บทที่ ๔ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12153610/W12153610.html บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12168754/W12168754.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : กุหลาบมอญ, สามปอยหลวง และคุณ Sniper-1500watt ค่ะ ^^ ตอบคุณ : nasa nasa ใช่ค่ะ แผนซ้อนแผนของพระนางปริชมัน แต่ก็ถูกย้อนเกล็ดคืนซะงั้น *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt 5555+ ผู้ชายงอนไม่ได้ซักกี่น้ำหรอกค่ะ ยิ่งกับคนที่รักแล้ว ที่ตั้งใจว่าจะงอนน่ะ ไม่เคยเห็นสำเร็จซักราย ^^ *********** ตอบคุณ : Psycho man 55555+ อินไม่ได้ว่านะคะ พี่ชายว่าตัวเอง ขอบคุณค่ะ ที่สะกิดคำผิดให้ ^^ *********** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย ขอบคุณค่ะ ^^ *********** ตอบคุณ : mimny แผนจับหนอนบ่อนไส้ของพระนางปริชมันเธอค่ะ เจ้าชายกฤตมุขไม่รู้แผนที่ซ้อนนี้ เพราะถ้ารู้ ด้วยนิสัยของพี่ท่านเห็นทีว่าแผนแตกก่อนแหงแซะ *********** แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 19:35:40 แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 19:34:57 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 20:31:49

ความคิดเห็นที่ 3 เพิ่งลงบทที่ 5 เมื่อวันก่อนนี่เองครับ วันนี้ได้อ่านบทที่ 6 แล้ว นักเขียนขยันมากๆ เลย :) จากคุณ : Akatsuki7 เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 00:35:14

ความคิดเห็นที่ 4 สาว ๆ องครักษ์นี่ เก่ง ๆ กันทั้งนั้นเลย .. ถ้าสมมติว่านิยายเรื่องนี้ได้ทำเป็นละคร เห็นทีจนท.แคสติ้งคงเหนื่อยกันน่าดู บทแต่ละคน .. บอกได้คำเดียว “สุดยอดดดด“ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 21:11:24

ความคิดเห็นที่ 5 มธุ จันทรี เท่มาก จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 08:02:14

ความคิดเห็นที่ 6 ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้จัดการสองแม่ลูกคู่นี้ได้เร็วๆจังแฮะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 16:09:38