ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) หลังอาหารค่ำ มาเลน่ายกเสื้อเครื่องแบบนักเรียนมาให้ฉันที่ห้อง เธอรัวภาษาบ้านเกิดใส่ฉันพร้อมยิ้มแป้น มันเป็นเครื่องแบบคล้ายๆกับของร็อดนี่ย์และเมแกน เชิ้ตขาว ปักตราโรงเรียน ไทด์แดงคาดขาว กระโปรงสีเข้ม และ สูทแดงเข้ม ฉันแขวนมันไว้ตรงหน้าตู้เสื้อผ้า และจ้องมองมันเหมือนวัตถุแปลกปลอมจากต่างดาว สุดท้ายก็หลับไป มาเลน่าปลุกฉันตื่นแต่เช้า สองพี่น้องนั้นออกไปโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว เหลือฉันที่บ้าน เนทยังไม่ตื่น หลังจากฉันแต่งตัวเสร็จก็ไปพบอีธาน รับเอกสารปลอมๆเพื่อยื่นให้ฝ่ายทะเบียนหนึ่งแฟ้ม “เธอทำการสอบดีเกินคาดนะ” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ใครเป็นคนสอนหนังสือเธอเหรอ?” “ไม่มีหรอกค่ะ” ฉันพูดอย่างจริงใจ “พ่อหนูสอนอ่านเขียน แล้วก็ทิ้งหนูไว้กับหนังสือกองโต ก็แค่นั้น”   อีธานพยักหน้ารับง่ายๆ “เขาสอนเธอยิงปืนด้วยหรือเปล่า?” “ยิงปืน ล่าสัตว์ ชกมวย ใช้มีด ทุกทักษะที่หนูมีไว้ล่าเนื้อ พ่อสอนทั้งนั้น” “งั้นก็แปลก..” หัวคิ้วอีธานขมวดเข้าหากัน “แน่ใจนะว่าพ่อเธอเป็นนายพราน ไม่ใช่นาวิกฯ” “แน่ใจสิคะ” ฉันหัวเราะใส่อีธาน แมกซ์น่ะล่าสัตว์มาตลอดตั้งแต่ฉันจำความได้ จะไปเป็นนาวิกฯได้เมื่อไรกัน วินเซนต์อาสามาส่งฉันที่โรงเรียน มันมีชื่อหรูหราว่าลอโยล่าไฮสคูล ตามคำบอกเล่าของอีธานมันเป็นโรงเรียนเก่าแก่ ตั้งขึ้นศตวรรษที่ 18 โน่น ชื่อมีอยู่ในลิสต์ของโรงเรียนที่ตระกูลแวนดิแคมป์เข้าเรียนได้ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์ ตัวอาคารเก่าแก่ประกอบด้วยอิฐแดง มองดูจากข้างนอกคล้ายคฤหาสน์เก่าๆหลังใหญ่ ฉันเข้าไปคนเดียว วินเซนต์ไม่ได้เข้าไปด้วย ดูเหมือนโรงเรียนนี้จะเข้มงวดเรื่องการเข้านอกออกในพอควร แม้ว่าภายนอกอาคารจะดูเก่า แต่เมื่อเข้ามาในตัวอาคารจริงๆ ก็เห็นได้ชัดว่ามีการบูรณะซ่อมแซมเสริมโครงสร้างจนดูดีและทันสมัยพอควร ตอนนั้นเป็นตอนสาย นักเรียนเข้าเรียนกันหมดแล้ว ฉันเดินดุ่มๆเข้าไปถามทางไปห้องทะเบียนคนเดียว เอกสารต่างๆผ่านได้ไม่ยากอย่างที่คิด นามสกุลแวนดิแคมป์ทำให้ครูเจ้าหน้าที่ฉีกยิ้มให้ฉันกว้างกว่าเดิม และเมื่อทุกอย่างถูกต้อง ฉันได้รับตารางเรียนของตัวเอง เธอก็ประคองฉันเดินไปยังห้องเรียนเหมือนกลัวฉันจะล้ม มันเป็นวิชาวรรณคดี ครูผู้สอนเป็นชายในเสื้อเชิ้ตและเนคไทด์เก่าๆกับแว่นหนาเตอะ เขาขอให้ฉันไปยืนหน้าห้อง และแนะนำตัวสั้นๆ ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากแนะนำชื่อตัวเอง “ฉัน แอนนาเบล แวนดิแคมป์” ฉันฉีกยิ้มโปรยทั่วห้อง ยกมือโบกน้อยๆด้วย “ยินดีที่ได้รู้จัก” พอเอ่ยนามสกุลเข้าไปใบหน้าทุกคนก็เกิดการเปลี่ยนแปลง เด็กสาวบางคนเบ้ปาก บางคนตาโตอ้าปากค้าง เด็กหนุ่มบางคนยกมุมปากขึ้นยิ้มแล้วเอียงตัวไปคุยกับเพื่อนข้างๆ กลุ่มเด็กสาวหลังห้องสองสามคนกระซิบกระซาบให้กัน แม้แต่อาจารย์ยังเลิกคิ้วน้อยๆ พอฉันนั่งประจำที่ ก็หยิบสมุดปากกาออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างที่ทำจากหนัง มันเป็นสิ่งเดียวนอกจากแลปทอปที่ติดตัวฉันมาจากชีวิตหมาล่าเนื้อ บัดนี้มันไม่ได้เอาไว้ใส่ปืนพก หรือแฟ้มงานอีกแล้ว ในกระเป๋าใบนั้นมีแต่อุปกรณ์การเรียนและหนังสืออีกสองสามเล่ม ซึ่งเจ้าหน้าที่ทะเบียนบอกฉันว่ามันจะได้ไปอยู่ในล็อกเกอร์ถ้าเขาจัดที่ให้ฉันได้แล้ว ชั่วโมงเรียนผ่านไปอย่างอ้อยอิ่ง ฉันไม่ค่อยได้มีส่วนร่วมสักเท่าไร เพราะหนังสือก็ไม่มี พวกวรรณคดีก็ไม่ค่อยได้อ่าน ได้แค่จดๆโน้ตลงในสมุดสั้นๆ เกี่ยวกับวาทะของพระสันตะปาปา และชื่อหนังสือที่เกี่ยวข้อง พอเลิกคลาสก็เป็นเวลาพักกลางวันพอดี ไม่มีนักเรียนคนไหนมาแนะนำตัวกับฉันสักคน เรียกว่าไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ฉันเลยมากกว่า พวกเขาเดินหลีกห่างฉันเหมือนกลัวอะไรสักอย่างพลางซุบซิบๆกันเป็นกลุ่ม แม้มีนักเรียนชายบางคนยิ้มให้ฉันแต่ก็ไม่มีใครกล้ามากพอที่จะเข้ามาคุย ฉันได้แต่เดินไปที่ล็อกเกอร์อันใหม่ที่เขาเพิ่งจัดให้ ยัดหนังสือเข้าไปตั้งเรียงแล้วก็พาตัวเองไปที่โรงอาหารอย่าไม่มีไกด์สักคน และสิ่งแรกที่ฉันเห็นเมื่อเดินเข้าไปในโรงอาหาร.. ร็อดนี่ย์ เขานั่งอยู่ตรงนั้น สวมเครื่องแบบอย่างไม่เรียบร้อย อ้าปากกัดเบอร์เกอร์คำโต นมกล่องน้อยกับสลัดง่ายๆอยู่บนถาดข้างหน้า เขานั่งคนเดียวบนโต๊ะที่ควรจะนั่งได้สักสี่ห้าคน ฉันกวาดตามองโต๊ะอื่นๆ มันใหญ่บ้างเล็กบ้างคละเคล้า แต่ไม่มีโต๊ะไหนเลยที่จะมีคนนั่งคนเดียวอย่างโต๊ะร็อดนี่ ฉันมองอย่างประหลาดใจได้ไม่นาน คำตอบก็ชัดแจ้งตรงหน้า ชายหนุ่มสามคนเข้ามารุมร็อดนี่ย์อย่างถือวิสาสะ ร็อดนี่ย์นั้นตัวเล็กกว่าเด็กวัยเดียวกันนิดหน่อย พวกเด็กโข่งกล้ามโตพวกนั้นจึงถือเป็นยักษ์ไปเลย มีคนหนึ่งในพวกมันหยิบกล่องนมของเขาปาลงพื้น คนหนึ่งแย่งเบอร์เกอร์ในมือเขาไปกิน อีกคนยกถาดอาหารของเขาเททิ้ง ไม่มีใครสักคนในโรงอาหารนั้นขยับตัวเข้าไปช่วย ทุกคนทำเหมือนไม่เห็น ร็อดนี่ย์มองอาหารของตัวเองลอยจากไปด้วยแววตาเว้าวอน เขายื้อแขนเจ้ากล้ามคนหนึ่ง มันสะบัด แรงจนร็อดนี่ย์กระเด็นไปกระแทกขอบโต๊ะก่อนไปนอนแอ้งแม้งลงพื้น ฉันสาวเท้าเกือบจะเป็นวิ่งไปตรงนั้น พอถึงตัวเขาได้ก็ดึงร็อดนี่ย์ขึ้นมาจากพื้น เพราะเจ้ากล้ามนั่นกำลังทำท่าเหมือนจะกระทืบซ้ำ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 23:26:17

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “แหมๆ.. ดูซิว่าใคร.. สาวน้อยที่ไหนเนี่ย..” เจ้ากล้ามโตลอยหน้าเย้าแหย่ ร็อดนี่ย์ยังเซซังอยู่ในอ้อมแขนของฉัน ชั่วขณะหนึ่งฉันคิดว่ารอบข้างเริ่มเงียบเสียงลง “อย่าไปยุ่งเธอนะ!” ร็อดนี่ย์ตะโกน ฉันสังเกตเห็นหางคิ้วของเขาปริมีเลือดซึมออกมา “ฉันเป็นญาติเขา พวกนายทำร้ายเขาทำไม?” ฉันประกาศตัวไปตรงๆ อย่างหนึ่งที่เป็นมารยาทในการเผชิญหน้าคือการประกาศ เมื่อคุณบังเอิญไปมีเรื่องมีราวต่อสู้อย่างไม่ตั้งใจ คุณต้องแจ้งเขาว่าทำไมคุณถึงไม่เดินออกไปเฉยๆ และต้องสืบความกับคู่กรณีด้วยว่าทำไมเขาไม่เดินไปเฉยๆ มันเป็นกฎเล็กๆของแมกซ์ ถ้าเขาจะอัดใคร เขาจะบอกเหตุผลก่อน เฉพาะตอนไม่เมาน่ะนะ แต่เจ้ากล้ามโตคนหน้าไม่ตอบคำถามฉัน มันกลับแยกเขี้ยวแสยะฟันเหมือนจะขู่ ชั่วขณะหนึ่งฉันนึกถึงคำพูดของเนท ที่นี่เป็นป่าจริงๆ.. มีคิงคองด้วย.. “หลบไปน่า.. น้องสาว..” มันว่า ฉันไม่หลบ จ้องหน้าเขานิ่ง ไม่ได้จ้องเอาเรื่อง แต่กำลังพิจารณา มีอย่างหนึ่งที่คุณควรรู้เกี่ยวกับการต่อกรกับคนที่ตัวโตกว่า คือถ้าคุณไม่หนีแล้วคิดจะสู้ อย่าลงมือก่อน เพราะเมื่อคุณแรงน้อยตัวเล็ก คุณต่อยให้ตายก็เหมือนเอาไม้จิ้มฟันไปทิ่มกระสอบทราย ไม่มีทางชนะ คุณต้องรอให้มันลงมือแล้วอาศัยจังหวะ แล้วแรงของมันเองนั่นแหละจะฆ่าตัวมันเอง ยิ่งคู่ต่อสู้ของคุณโง่เท่าไร จังหวะนั้นยิ่งโล่ง เพราะงั้นฉันจึงนิ่ง กระทั่งเจ้ากล้ามโตมันเงื้อหมัด ฉันก็ตั้งท่า พอมันเหวี่ยงหมัดมาฉันก็หลบวูบ หมัดแค่นี้ไม่ได้ขี้ฝุ่นของแมกซ์สักนิด ทีนี้พอข้างหลังมันโล่ง คุณจะผลัก จะรุนหลังสุภาพๆ หรือประทับฝ่าเท้าถืบก็ได้ ฉันเลือกอย่างหลัง ไม่มีเหตุผลส่วนตัว แค่มันยกขึ้นมาไวกว่า หัวเจ้ากล้ามโตพุ่งชนขอบโต๊ะเหมาะเจาะ มันร้องดังลั่น ล้มลงไปนอนบนพื้น ฉันหันขวับมาหาพวกกล้ามอีกสองคน มันยังนิ่งอยู่ที่เดิม ฉันเข้าใจ ฉันเป็นเด็กผู้หญิง และเมื่อกี้ก็ไม่ใช่การต่อสู้สักเท่าไร ไอ้ครั้นจะกลัวก็ไม่ใช่ที่ ครั้นจะลุยก็เสียศักดิ์ศรีย์ ฉันเลยให้ทางเลือก “ช่วยถอยไปเถอะ.. ขอร้องนะคะ” ฉันพูดขอร้อง ผสมความกลัวลงในน้ำเสียงด้วยนิดหน่อย ได้ผลดี.. อีกสองกล้ามถอยร่นไปข้างหลังอย่างสง่างาม ร็อดนี่ย์ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น ผู้คนรอบข้างค่อยๆถอยออกไปเป็นวง ฉันเดินเข้าไปหาร็อดนี่ย์ หยิบกระเป๋าของเขาส่งให้ แล้วยิ้ม “พาไปหาอะไรกินหน่อยสิ ฉันเป็นเด็กใหม่นะ” ร็อดนี่ย์ค่อยๆยกมุมปากยิ้ม สว่างขึ้นเรื่อยๆ แล้วในที่สุดเขาก็พยักหน้ารับหงึกหงัก และตอนนั้นเอง ฉันก็รู้ลึกๆในใจเป็นครั้งแรกว่า หมอนี่นี่แหละ ที่จะกลายเป็นเพื่อนแท้ของฉันในโรงเรียนแปลกๆแห่งนี้ เมื่ออาจารย์ธุรการมาถึงพวกเราก็หายตัวไปแล้ว พวกเราเอาถุงกระดาษห่อเบอร์เกอร์คนละอันไปข้างนอก แล้วปักหลักตรงม้านั่งที่สวน ร็อดนี่ย์เล่าว่าอาจารย์พวกนี้พอสืบความเจอนามสกุลใหญ่โตของเจ้ากล้ามนั่น ก็ไม่มีใครกล้าสืบสาวอะไรต่อ “พอฉันบอกว่าตัวเองนามสกุลแวนดิแคมป์ทุกคนก็ทำท่ากลัว แล้วทำไมพวกนั้นยังรังแกนายได้อีก” ฉันถาม ร็อดนี่ย์ทำหน้าสลดลง “ฉันไม่ได้นามสกุลแวนดิแคมป์” เขาบอก กัดเบอร์เกอร์คำเล็กๆอย่างน้อยใจ “ฉันนามสกุลฮาร์เปอร์ ที่เข้าที่นี่ได้เพราะอิทธิพลของตา แต่ตามกฎถือว่าไม่ใช่คนของแวนดิแคมป์” “กฎอีกแล้ว” ฉันบ่น “แล้วพวกกล้ามนั่นมันทำอย่างนี้ทำไม? มันจะเอาอะไรจากนายเหรอ?” “ไม่รู้” ร็อดนี่ย์ส่ายหน้า “แล้วนายไม่สู้กลับบ้างล่ะ” “ตัวฉันผอมยังกับกุ้ง จะเอาอะไรไปสู้มัน..” ฉันเกาหัวยิก ถอนหายใจครั้งหนึ่ง แล้วเริ่มพูด “นายเคยดูสารคดีสัตว์โลกมั้ย? เสือมันก็วิธีสู้ของเสือ หมาป่ามันก็มีวิธีสู้ของหมาป่า ถ้านายจะเป็นกุ้ง มันก็ต้องมีวิธีสู้ของกุ้งสิ ไม่งั้นมันสูญพันธุ์ไปแล้ว จริงมั้ย?” “พูดน่ะง่าย” ร็อดนี่ย์ว่า “คนเรามันมีภาพจำ มีระบบอัตโนมัติทุกคน ถ้านายยอมไปเรื่อยๆมันจะกลายเป็นระบบอัตโนมัติของนาย ทีนี้พอต่อไปนายเจอปัญหา ระบบความคิดของนายจะสั่งให้ยอมแพ้ทันที แต่ถ้านายลองสู้ มากน้อยไม่สำคัญ ตัวนายจะจำได้ว่าตัวเองมีแรง ต่อไปพอเจอปัญหานายก็จะสู้ไหว” ฉันอธิบาย จริงก็ไม่เชิงว่าจะคิดเอง จำเอามาจากแมกซ์อีกที “นี่..” ฉันเอียงตัวกระซิบ “ได้ยินว่านายเล่นอะไรแผลงๆเก่งนี่นา ไม่ลองตลบหลังมันเล่นบ้างล่ะ” “แต่ถ้ามันซ้อมฉัน..” “อย่างน้อยเราก็สะใจดีไม่ใช่เหรอ..?” ฉันยุ ยิ้มให้กำลังใจด้วย หลังจากพักกลางวัน ตารางเรียนของฉันก็เป็นชั่วโมงสังคมศาสตร์ ซึ่งมีอาจารย์หญิงสาวที่ชื่อมิสซิสเคลลี่เป็นคนสอน เธอเป็นหญิงสาวอายุน้อย ผมสีน้ำตาลสยายอยู่กลางหลัง รูปร่างพอเหมาะ ส่วนเว้าส่วนโค้งพอดีอย่างเป็นธรรมชาติ วิชาโดยรวมน่าสนใจ มันเกี่ยวกับพฤติกรรมของมนุษย์ที่มีต่อกันเมื่อนำมารวมเป็นกลุ่ม เธอพูดถึงประวัติศาสตร์ สงคราม จนเธอเริ่มเล่าเรื่องเกี่ยวกับเธอเคยไปทำงานโรงพยาบาลจิตเภท และเริ่มยกเคสน่าสนใจมาอธิบายคร่าวๆ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 23:28:08

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) “คนไข้บางคนป่วยเป็นโรคหวาดระแวง.. พวกเขาจะรู้สึกเหมือนไม่ปลอดภัย เหมือนถูกตามล่า..” เธอยกมือขึ้นประกอบคำพูด ค่อยๆย่างเท้าไปทั่วห้อง “อาการพวกนี้มักจะเกิดกับคนที่ได้รับประสบการณ์เลวร้าย เช่นเพิ่งกลับจากสงคราม.. โรงพยาบาลที่ครูเคยอยู่ก็มีทหารผ่านศึกอยู่เยอะเหมือนกัน บางคนถึงกับลากเพื่อนร่วมห้องลงจากเตียงลงมาทำร้าย” ฉันเงยหน้าฉับ หูผึ่ง ในใจคิดถึงแมกซ์ อาจเป็นแค่ความบังเอิญแต่คิดถึงแมกซ์ “บางทีถึงกับต้องทำการแยกห้องพวกเขา.. เราต้องค่อยๆทำให้เขาคลายใจว่าสงครามไม่ได้อยู่ที่นี่ และเขากลับมาที่บ้านแล้ว เมื่อเขาเริ่มแยกแยะความจริงได้ เราจึงจะส่งกลับบ้าน.. จ๊ะ? อะไรจ๊ะ?” ฉันยกมือสูงในอากาศ อาจารย์สาวท่านนั้นยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง “คุณ.. คุณเป็นนักเรียนใหม่ ชื่ออะไรนะ?” “แวนดิแคมป์ค่ะ..” ฉันตอบ “คือ.. หนูเคยมีเพื่อนคนหนึ่ง เขาอยู่กับพ่อ.. เขาเล่าให้หนูฟังว่าพ่อเขาเคยลากเขาจากลงเตียง ลงมาซ้อม.. แต่ว่า.. พอรุ่งเช้า พ่อเขาก็กลับเป็นปกติ แบบว่า ปกติเลย แถมยังขอโทษเพื่อนหนูด้วย..” “นั่นก็อาจจะเกิดจากอาการหวาดระแวงนะจ๊ะ.. พ่อเพื่อนหนูคนนี้คงเจออะไรร้ายๆมาในชีวิต ทำให้เกิดเป็นโรคนี้.. จริงๆถ้าในกรณีที่กลับมาเป็นปกติได้ อาจมีอาการไบโพล่าร่วมด้วย” “ไบโพล่า?” “โรคสองขั้วอารมณ์ บางครั้งก็ซึมเศร้ามากๆ สลับกับไฮเปอร์มากๆ บางเคสก็จะกลายเป็นคนปกติอยู่ระยะหนึ่ง แล้วก็กลายเป็นคนดุร้ายอีกพักหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่พ่อเพื่อนหนูน่าจะเข้าข่ายโรคหวาดระแวง ไม่ทราบว่าเพื่อนของหนูยังอยู่กับพ่อหรือเปล่าคะ?” “ไม่แล้วค่ะ” ฉันตอบ ความหดหู่วูบผ่านในอกไปเงียบๆ “เขา.. ไปอยู่กับญาติที่อื่นแล้ว” “ดีแล้วล่ะ” มิสซิสเคลลี่ตอบ “เพราะโรคหวาดระแวงนั้นอันตรายมาก ส่วนใหญ่ถ้าอาการถึงขั้นนี้ต้องโรงพยาบาล อยู่ในความควบคุมของแพทย์” เธอทำท่าจะหันไปพูดถึงเรื่องอื่นต่อ แต่มือของฉันยังยกค้างอยู่ในอากาศ มิสซิสเคลลี่หันมายิ้มอีกครั้ง “ดูท่าทางเธอจะสนใจเรื่องนี้นะแวนดิแคมป์” “ก็มันน่าสนใจนี่คะ” ฉันตอบตรงๆ “ครูมีหนังสือ.. หลังคลาส เธอเอามาอ่านได้ ครูอนุญาต” เธอสรุปยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับมาอธิบายบทเรียนตามหลักสูตรต่อไป เพราะอย่างนั้น พอกระดิ่งบอกเวลาเลิกคลาสดัง มิสซิสเคลลี่ก็รั้งฉันไว้ในห้อง ยื่นส่งหนังสือหนาเล่มหนึ่งให้ เธอยิ้มแย้มพลางบอกประมาณว่า กลัวฉันจะอ่านแล้วเบื่อ แต่ฉันจะไม่เบื่อ ฉันรู้ ถ้ามันเกี่ยวกับสิ่งที่แมกซ์เคยเผชิญ จริงๆแล้วมันน่าจะอธิบายความทุกข์ทรมานหลายๆอย่างของเขาทีเดียว ฉันนั่งรถกลับพร้อมกับร็อดนี่ย์และเมแกน ร็อดนี่ย์นั่งข้างฉัน เขาเล่าเป็นต่อยหอยในสถานที่ๆน่าสนใจต่างๆในโรงเรียนโลโยล่า ในขณะที่เมแกนตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์เครื่องจ้อย มันไม่ใช่โทรศัพท์แบบของแวนดิแคมป์ มันเป็นโทรศัพท์ธรรมดาแต่รุ่นใหม่ มีลวดลายน่ารักๆแปะอยู่เต็มไปหมด เนทนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก เขาอยู่ในชุดสูทลำลองกับเชิ้ตสีน้ำเงิน เมแกนกับร็อดนี่ย์ทักทายเขาง่ายๆคำเดียวก็วิ่งกลับขึ้นไปที่ห้องตัวเอง เนทยิ้มเร็วๆให้หลานๆคนละที และพอเห็นฉันเขาก็คลี่ยิ้มอันน่าสับสนอันเดิม ดวงตาสีเทาเขียวพิจารณาฉันหัวจรดเท้า “เครื่องแบบดูเหมาะกับเธอดีนะ” เขาสรุปด้วยใบหน้ากวนประสาท “ไง..เนท” ฉันทัก “ใส่ชุดนั้นจะไปท่องราตรีเหรอ?” “อย่ามองโลกในแง่ร้ายสิ” เขาว่า “ฉันหุ้นกับเพื่อนทำบาร์น่ะ ก็เลยต้องโผล่ไปดูซะหน่อย.. เธอมาตรงนี้สิ” ว่าแล้วเขาก็ตบที่นั่งโซฟาข้างตัวเบาๆ ฉันเดินเข้าไป แต่ตัดสินใจทรุดนั่งอีกมุมโซฟาแทน เนทไม่ว่าอะไร เขายื่นกล่องลูกบาศก์ขนาดพอวางบนตักให้ฉันกล่องหนึ่ง มันห่อด้วยกระดาษสีดำทั้งกล่อง ฉันรับมาแล้ววางมันนิ่งอยู่บนตักอย่างสงสัย “เปิดดูสิ” เขาเร่ง คลี่ยิ้มอันสับสนลอยหน้าไปด้วยอย่างโอ้อวด ฉันตัดสินใจแกะห่อ ฉีกกระดาษนั่นออก ในกล่องลูกบาศก์เป็นโทรศัพท์มือถือ ไม่ได้รุ่นใหม่มาก แต่ที่สะดุดตาฉัน คือมันเป็นสีชมพูหวานแวว และรอบๆตัวโทรศัพท์เป็นลายตัวการ์ตูนทวีทตี้ตัวสีเหลืองเต็มไปหมด “ทวีทตี้..” ฉันยกขึ้นมาพิจารณา ยิ้มให้เขาอย่างประชดประชัน “แถมยังเป็นสีชมพู.. คุณรู้ไหมฉันเกลียดสีชมพูที่สุด” “รู้..” เขาตอบง่ายๆ “ก็เลยตั้งใจซื้อสีชมพูไง.. โทรศัพท์แกะรอยได้ แบบโชว์เบอร์ ไม่ต้องมีลายนิ้วมือปลดล็อก มีจีพีเอสด้วยนะ แต่จะปิดก็ได้..” เขาชี้ “เอาไว้แจกเบอร์ให้หนุ่มๆ เผื่อคุยอะไรหวานๆกันแล้วอายอีธาน” “ฮาๆๆ ตลกจัง..” ฉันพูดอย่างเคร่งขรึม “แต่ก็ขอบคุณนะ ฉันจะได้ไม่ต้องควักโทรศัพท์น่ากลัวๆอวดเพื่อนตอนที่คิดจะโทรหาใครสักคน” “ไม่เป็นไร” เขายิ้มกว้าง พลางลุกขึ้นใส่กระดุมเสื้อสูท แล้วขยับจัดเสื้อผ้าตามนิสัย “เรามันลงเรือลำเดียวกันแล้ว ถือเป็นของขวัญแต่งงานละกัน” จากนั้นเขาก็เดินออกไป ฉันเห็นวินเซนต์รออยู่ตรงข้างรถ และเมื่อเนทเข้าไปนั่งประจำที่ เขาก็ก้าวเข้าไปที่นั่งคนขับ และขับออกไปเงียบๆ _________________________________________________________________ (จบตอน) จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 23:30:30

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบเม้นท์ เอาล่ะค่ะ ต้องขอโทษมากๆที่เว้นช่วงยาว เพราะกำลังอัพภาคสองที่ DD ค่ะ คุณ Psycho man : ขนาดนั้นเลยเหรอคะ หนมปังว่าทวีทตี้เขาสุภาพออกนะ คุณ scottie : ขอบคุณนะคะที่ตามมา คุณ คุณนายชั้น 4 : ขอบคุณค่ะที่ยังรอ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 55 23:33:16

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบฉากสู้กับกล้ามโต นางเอกของเราทั้งเก่งทั้งฉลาด และผมก็เคยสงสัยอย่างที่อิธานสงสัยเหมือนกัน ...แน่ใจนะว่าพ่อเธอเป็นนายพราน ไม่ใช่นาวิก.... ^__^.... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 11:35:33

ความคิดเห็นที่ 6 ขำตอนเขียนว่าเลือกถีบเพราะมันเร็วกว่า ฮิๆ tie bipolar คำแรกไม่ต้องใส่การันต์ ส่วนคำหลังควรมี ร์ ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 13:40:34

ความคิดเห็นที่ 7 neck tie ไม่มีตรงไหนที่จะกลายเป็นไทด์ ไปได้ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 18:46:57

ความคิดเห็นที่ 8 พ่อสอนมาใช้ได้นี่นา ไบโพล่า -- ไบโพลาร์ (Bipolar) โลโยล่า (Loyola High School) ในแอลเอ เป็นโรงเรียนชายล้วนค่ะ ถ้าไม่แน่ใจเรื่องข้อมูลก็ตั้งชื่อโรงเรียนสมมุติขึ้นมาเลยก็ได้ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:04:07

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณข้อมูลจากคุณปิยะรักษ์ และการโฟโต้ฮันท์คำผิด ที่ถอดมาจากภาษาอังกกฤษนะคะ จะกลับไปแก้ไข ณ บัดนาว จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 00:36:14

ความคิดเห็นที่ 10 คุณหนมปังหายไปไหนคะ รออ่านอยู่นะคะ. จากคุณ : คุณนายชั้น 4 เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 11:16:13

ความคิดเห็นที่ 11 คุณหนมปัง มาเขียนต่อเร็วๆ นะคะ กำลังสนุกเลยคะ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : คุณนายชั้น 4 เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 12:52:46

ความคิดเห็นที่ 12 หายไปไหนคะ ยังคงรออยู่ตรงนี้นะคะ จากคุณ : คุณนายชั้น 4 เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 15:51:40