ร้อยกรองนิยาย หิมพานต์ (๑)
|
 |
กาลหนึ่ง
ณ แดนกลางทางไปสู่สวรรค์
ยังมีพิภพอันน่าอัศจรรย์ สัตว์พืชพรรณงามวิจิตรพิสดาร
ทั้งขุนเขาเรียงรายเป็นหลายยอด
ป่าตลอดไม้สูงใหญ่กว้างไพศาล
ไกลสุดตาจรดมหานทีธาร
เกินประมาณแดนทั้งภพจบที่ใด
ดินอุดมพุ่มไม้ดอกออกหลากสี
เขียวขจีร่มรื่นผืนฟ้าใส
หญ้าดังพรมปูเป็นแถวทั่วแนวไพร
สายน้ำไหลใสเห็นเย็นอุรา
สงบเงียบร่มรื่นชื่นสราญ
สมสถานเพียรบำเพ็ญเช่นนี้หนา
คือถิ่นฐานเหล่าผู้ใจใฝ่ปัญญา
แลสัตตาใช้เคร่งคร่ำบำเพ็ญตน
เหล่านักสิทธิ์วิทยาสัตตานี้
ผู้ใดที่เพียรเคร่งเร่งขวายขน
เจริญธรรมจนจิตล้ำนำปุถุชน
เมื่อหลุดพ้นได้ขึ้นสรวงหมดบ่วงกรรม คือเทพาคู่ฟ้ามาสถิตย์ ก
อปรศักดิ์ฤทธิ์บรรเจิดงามเลิศล้ำ
สราญรื่นเพริศแพร้วในแนวธรรม
บุญหนุนนำอิ่มทิพย์สุขทุกเพลา
ส่วนที่ยั้งยังมิหลุดกรรมฉุดอยู่
หากเพียรสู่ทางแจ้งแสวงหา
สงบแท้รู้แน่อภิญญา
เกิดฤทธาเรืองเดชมีเวทย์มนต์
จึงบรรดาสัตตาแลมนุษย์
ที่มิหยุดฝึกจิตกายเร่งขวายขน
มีเวทย์ฤทธิ์ถ้วนทั่วทุกตัวตน
มากน้อยปนตามพร่ำบำเพ็ญมา
จากคุณ |
:
morThanUno
|
เขียนเมื่อ |
:
3 มิ.ย. 55 16:56:43
|
|
|
|