ความคิดเห็นที่ 1 คนห้ามทัพพูดด้วยน้ำเสียงเตือนแบบไม่เข้าข้างใคร แต่เพราะนั่งอยู่แถวหน้าสุด ฮันเตอร์จึงเห็นเขาปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้ตามที่ขอ ชายหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนเบือนหน้ามองทิวทัศน์ด้านนอกเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ หลังจากที่ตัดสินใจว่าจะไม่สอบถามถึงความหมายของคำบางคำที่นาย... อะไรนั่นพูดกับเขาเมื่อสักครู่   บ้านที่อเมริกาและญี่ปุ่นของเขาอยู่ในเมืองที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่หลากหลายสายพันธุ์รวมถึงบ้านของตัวเอง ฮันเตอร์จึงไม่ตื่นเต้นนักที่ได้เห็นป่าแบบอุดมสมบูรณ์ของเมืองไทย หากสิ่งที่เขาแปลกใจมากกว่าคือประเทศนี้ก็มีสถานที่ดูร่มรื่นเย็นตาอย่างนี้อยู่ด้วย เพราะบ้านของคุณย่าที่กรุงเทพฯ ซึ่งตอนนี้เป็นของเขาแล้วมีแค่ต้นไม้ใหญ่หนาทึบเฉพาะรอบบริเวณบ้าน พอออกมานอกรั้ว สภาพอากาศที่เย็นสบายสดชื่นจะแปรเปลี่ยนเป็นร้อนอบอ้าวราวกับอยู่กลางทะเลทรายก็ไม่ปาน ไม่ช้า เขาก็เห็นสิ่งก่อสร้างหนึ่งที่ต้องทำให้เกาะกระจกมองด้วยความสนใจ แต่จะเรียกสิ่งนั้นว่าสิ่งก่อสร้างก็ไม่ถูกนัก เพราะมันคือไม้ซุงผ่าครึ่งทำเป็นสะพานเพื่อให้รถข้ามลำธารขนาดค่อนข้างกว้างแห่งหนึ่งเท่านั้น คะเนจากสายตาแล้ว รอยแยกของไม้แต่ละท่อนกว้างเกินล้อรถแน่นอน ต้องอาศัยผู้ชำนาญการขับรถเป็นอย่างมากในการกะระยะให้ผ่านสะพานแห่งนี้ไปได้โดยสวัสดิภาพ ไม่อย่างนั้นคงต้องลงเดินไปตลอดระยะทางที่เหลือ ถ้าเกิดว่าล้อรถไปติดระหว่างร่องไม้ แล้วสิ่งที่ฮันเตอร์คิดเล่นๆ ก็เกิดขึ้น เมื่อเสียงดังตึงมาพร้อมกับอาการโคลงเคลงของรถตู้ในฉับพลันที่ด้านหน้าของตัวรถบ่ายถึงคอสะพาน ดูเหมือนว่าสารถีคนนี้จะลืมกะระยะช่องว่างของสะพานไม้ ล้อข้างหนึ่งจึงตกลงไปในร่อง เมื่อรถทรงตัวได้ ผู้โดยสารทั้งหมดรวมถึงคนขับก็ลงจากรถ ชายที่น่าสงสารหน้าซีดเมื่อเห็นล้อด้านขวาจมลงไปในร่องไม้ แม้จะไม่มากพอทำให้รถเสียหลักพลิกคว่ำ แต่ก็ลึกเกินกว่าจะใช้วิธีถอยหลังนำล้อขึ้นมาแล้วตั้งต้นใหม่เหมือนรถตกหล่ม “ลงไปไม่ลึกเท่าไหร่ ใช้แม่แรงงัดขึ้นมาน่าจะได้นะ” ผู้ดูแลให้วิธีแก้ แต่พลขับกลับส่ายหัวอย่างแรง “รถคันนี้ไม่มีแม่แรงครับ คงต้องลงเดินแล้วไปขอยืมเอาจากรถที่อยู่ในรีสอร์ตครับ” “รถก็ยังใหม่แต่ทำไมไม่มีแม่แรงวะ แล้วแบบนี้ต้องเดินอีกกี่กิโลกัน!” นายแบบหน้าเกาหลีโวยวายทันทีที่ได้ยินบทสนทนา คนขับรถรีบชี้แจง “ผมเห็นป้ายบอกทางว่าอีกสองกิโลเมตรก็จะถึงรีสอร์ตแล้วครับ”   “ตั้งสองกิโลเมตรเลยรึ!” นายแบบที่เติบโตในทวีปยุโรปโวยบ้าง “ไม่ละ ฉันจะรอแม่แรงมายกรถที่นี่ ขืนเดินไปกลางป่าทั้งที่อากาศร้อนขนาดนี้ตัวฉันได้ดำกันพอดี” ฮันเตอร์ได้แต่ยืนกลอกตาไปมาก่อนจะเดินไปหลังรถตู้เพื่อหยิบสัมภาระของตน เพียงไม่นาน ชายหนุ่มก็สะพายเป้เก่าๆ คู่ใจ ใส่หมวกสานปีกกว้างใบใหญ่และแว่นกันแดดอันโต มืออีกข้างจับก้านลากของกระเป๋าเดินทางสีเหลืองสดลายหัวใจดวงเล็กๆ หลายดวง “รีสอร์ตนั่น แค่เดินไปตามทางนี้ใช่ไหม” “คุณฮันเตอร์จะเดินไปหรือครับ รออยู่ที่นี่น่าจะดีกว่านะครับ” ผู้ดูแลรีบบอก “เสียเวลา” เขาพูดเท่านั้นก่อนจะลากกระเป๋าตัวปลิวผ่านหน้าทุกคนที่ยืนออกันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ท่าทางเอาจริงของนายแบบระดับโลกทำให้ผู้ดูแลหนุ่มรีบตะโกน “เดี๋ยวครับคุณฮันเตอร์ ผมไปด้วย” พูดจบ เขาก็วิ่งไปที่หลังรถเพื่อหยิบกระเป๋าของตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะปิดประตู ผู้ดูแลหนุ่มก็ถามขึ้น “คุณปาร์คจะรออยู่ที่นี่ด้วยกันกับคุณพัชระไหมครับ” ปาร์คกุงซูชำเลืองมองพัชระ คนขับรถ และหยุดสายตาที่ฮันเตอร์นานเป็นพิเศษก่อนจะบอกผู้ดูแลสั้นๆ “ไป” ชายหนุ่มจึงต้องขนกระเป๋าใบใหญ่ของนายแบบลูกครึ่งเกาหลีลงจากรถด้วย แต่เมื่อเขาจะส่งกระเป๋าให้คนเป็นเจ้าของ ปาร์คกุงซูกลับเดินข้ามสะพานไม้ไปเรียบร้อยแล้ว ไม่มีทางเลือก ผู้ดูแลจึงต้องหอบหิ้วทั้งกระเป๋าของตัวเองและของนายแบบลูกครึ่งเกาหลีไปด้วย “เอาแต่ของคุณไปสิครับ ส่วนของอีกคนค่อยไปกับรถทีหลังก็ได้” คนขับรถแนะเมื่อเห็นว่าขนาดของกระเป๋าทั้งสองใบใหญ่ไม่ใช่น้อย แต่คนที่อยู่อีกฟากของสะพานกลับตะโกนสั่งมาทันที “ลากกระเป๋าของผมตามมาด้วยนะ” ชายผู้ทำหน้าที่ดูแลนายแบบจึงส่งยิ้มแหยให้คนขับรถอย่างยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง จากนั้นทั้งสามคนจึงเริ่มออกเดินทางโดยมีเป้าหมายอยู่ที่รีสอร์ตซึ่งห่างออกไปอีกสองกิโลเมตร เพราะเติบโตมาในต่างประเทศและต้องใช้ชีวิตแบบช่วยเหลือตัวเองตั้งแต่ย้ายถิ่นฐานไปอยู่สหรัฐอเมริกา ทำให้ฮันเตอร์ชอบทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่ารอใครบางคนมามอบความเมตตาให้ แต่เพราะเหตุนั้น เขาก็จะไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วยเหลือใครก่อนเช่นกันถ้าไม่ถูกขอร้อง ชายหนุ่มจึงปล่อยให้ผู้ดูแลลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบอย่างทุลักทุเลเพราะทางเดินเป็นคลื่นเหมือนทางขึ้นเขา หนำซ้ำยังเป็นดินลูกรังอีกด้วย ทว่าพอผ่านไปได้สักครึ่งทาง ชายหนุ่มก็เริ่มทนไม่ไหวกับความล่าช้าจากการรอคนหอบสัมภาระ ฮันเตอร์ปรี่เข้าไปหาผู้ดูแลแล้วถามเสียงห้วน “ใบไหนเป็นของหมอนั่น” พอได้รับคำตอบ เขาก็แย่งกระเป๋าของปาร์คกุงซูมา ก่อนจะทิ้งมันลงบนพื้น “ทำอะไรของนายน่ะ!” เสียงของนายแบบลูกครึ่งเกาหลีแหวมาแต่ไกล แต่ฮันเตอร์ไม่แยแสพลางพูดกับผู้ดูแลด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ลากแค่ใบเดียวคงเดินได้เร็วขึ้นแล้วใช่ไหม”   ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ขณะที่ปาร์คกุงซูปรี่เข้ามาหาด้วยท่าทางเอาเรื่อง แต่เมื่อฮันเตอร์หันไปถลึงตาใส่ เป้าหมายของลูกครึ่งเกาหลีจึงเป็นคนดูแลดวงซวยแทน “เก็บกระเป๋าของฉันขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ” “ของของใคร คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบเอง” ฮันเตอร์พูดแทนอีกคน “ถ้าแค่ลากกระเป๋ายังทำไม่ได้ ก็ทิ้งมันไว้ที่นี่แหละ” ปาร์คกุงซูมองคนพูดด้วยสีหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ฮันเตอร์กลับเดินผ่านเขาไปอย่างไม่เกรงกลัว ผู้ดูแลหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงทำท่าจะก้มลงเก็บกระเป๋า ทว่าฮันเตอร์กลับสั่งขัดจังหวะ “ถ้าอยากจะลากนักก็มาทางนี้ กระเป๋าผมค่อนข้างหนัก” ผู้ดูแลหนุ่มปราดเข้าไปหาคนสั่งด้วยรอยยิ้มกว้างทันที และกุลีกุจอช่วยลากกระเป๋าให้นายแบบกิตติมศักดิ์อย่างฮันเตอร์โดยลืมไปว่าเขาต้อง ‘ทำเป็นเนียน’ ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม นั่นก็เพราะคำสั่งหลักของเขาคือดูแลคนสำคัญระดับโลก ไม่ใช่เอาใจนายแบบที่เพิ่งดังอย่างพัชระหรือปาร์คกุงซู ลูกครึ่งหนุ่มอยากจะต่อยหน้าไอ้นายแบบจอมหยิ่งยโสใจแทบขาด แต่เพราะเขาเพิ่งดัง การทะเลาะวิวาทกับคนระดับฮันเตอร์อาจทำให้ต้องจบอาชีพนายแบบอย่างไม่สวยนัก ปาร์คกุงซูจึงจำต้องลากกระเป๋าของตัวเองเดินขึ้นเขาตามหลังชายอีกสองคนที่เดินนำลิ่วไปแล้ว แม้จะมีต้นไม้ขึ้นอย่างหนาแน่นรอบบริเวณ แต่ด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้ชายทั้งสามเหงื่อโซมกาย โดยเฉพาะฮันเตอร์ที่ความหงุดหงิดทวีขึ้นสูงจนแทบอยากจะระบายอารมณ์กับอะไรสักอย่างแล้วกลับบ้านนอน ทว่าชายหนุ่มมีความรับผิดชอบกับงานเกินกว่าจะทำอะไรเช่นนั้น เขาจึงภาวนาขอให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว เวลานี้เขาต้องการแช่ตัวในอ่างอาบน้ำจนร่างกายเปื่อยยุ่ยกันไปข้าง ไม่นานนัก ทั้งหมดก็เห็นประตูไม้สูงแบบโค้งมีชื่อของรีสอร์ตแกะสลักอยู่ด้านบน เกือบทุกคนแทบจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกพลางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อถึงจุดหมาย พวกเขาก็พบทีมงานของนิตยสารเดินกันให้ขวักไขว่บริเวณด้านหน้าของรีสอร์ต ใต้ต้นก้ามปูสูงใหญ่ใกล้เรือนประชาสัมพันธ์ มีก้องภพ ผู้เป็นทั้งนายทุน เจ้าของนิตยสารและผู้จัดการ คอยชี้นิ้วสั่งงานทุกคนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แล้วก้องภพก็เหลียวมองชายสามคนที่เดินลากกระเป๋าตรงมาหาด้วยท่าทางโรยแรงเมื่อทีมงานคนหนึ่งชี้ให้เขาดู ก่อนที่ดวงตาของชายหนุ่มจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ ทันทีที่เห็นบุคคลสำคัญอยู่ในสภาพที่ดูยุ่งเหยิงเหมือนผ่านศึกสงครามมาก็ไม่ปาน “คุณฮันเตอร์!” เขาวิ่งไปหานายแบบระดับโลกทันทีและยื้อกระเป๋าเดินทางสีเหลืองลายหัวใจมาถือไว้เอง ก่อนจะถามคนดูแลด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง “ไอ้ต่อ ฉันให้แกดูแลคุณ... เอ้อ นายแบบทุกคนนะ แล้วทำไมถึงปล่อยให้คุณฮันเตอร์ลากกระเป๋ามาเองวะ แล้วนี่รถไปไหน” “รถติดร่องสะพานอยู่ตรงลำธารโน่นแน่ะ พี่ก้อง” ต่อพูด “คุณพัชระกับคนขับรออยู่ที่รถตู้ พี่ก้องให้ใครเอาแม่แรงไปงัดรถขึ้นมาหน่อยเถอะ” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:53:18

ความคิดเห็นที่ 2 ได้ยินดังนั้น ก้องภพก็หันไปสั่งงานลูกน้องที่ตามหลังมาทันที ก่อนจะหันไปยิ้มให้นายแบบทั้งสองด้วยสีหน้าขอโทษขอโพย “ผมต้องขอโทษคุณฮันเตอร์กับคุณปาร์คกุงซูด้วยนะครับที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น นั่งพักดื่มน้ำกินของว่างให้หายร้อนกันก่อนแล้วค่อยไปพักผ่อนต่อที่บ้านพักนะครับ” “ไม่ละ พาผมไปที่บ้านพักที ผมอยากอาบน้ำ” ฮันเตอร์พูดขึ้น และทำให้ปาร์คกุงซูรีบเสริม “ผมด้วย” นั่นทำให้ก้องภพหน้าเจื่อน ติดอ่างขึ้นมาทันที “ค่ะ--คือ เอ่อ ตอนนี้... คือว่า...” “บ้านพักของผมอยู่หลังไหน” ฮันเตอร์ถามด้วยน้ำเสียงออกคำสั่ง ทีมงานคนหนึ่งจึงรีบพูด “ต้องขอโทษด้วยครับ เมื่อสักครู่เราให้คนไปตรวจสอบความเรียบร้อยที่บ้านพักของคุณฮันเตอร์ แต่มีฝูงชะนีเข้าไปรื้อข้าวของข้างในซะกระจุย พนักงานทำความสะอาดกำลังปัดกวาดเช็ดถูกันอยู่ครับ” คำตอบนั้นทำให้คนที่ใกล้สติแตกเพราะความร้อนอยู่รอมร่อถึงกับสูดลมหายใจลึก แต่ก็ยังมีความยับยั้งชั่งใจมากพอที่จะไม่โวยแหลก “แล้วบ้านพักหลังอื่นล่ะ มีว่างบ้างไหม” “มีแค่สามหลังครับที่มีอ่างอาบน้ำ แต่ทั้งหมดเป็นของคุณพัชระกับคุณปาร์ค...” ชายหนุ่มเหลือบมองคนที่มาด้วยกันทันที และเห็นสายตาเยาะเย้ยของนายแบบลูกครึ่งเกาหลีที่ส่งตรงให้เขา แต่ปาร์คกุงซูก็สะใจได้ไม่นาน เมื่อทีมงานคนเดิมบอก “คือว่าบ้านทั้งสามหลังโดนฝูงชะนีบุกเหมือนกันครับ จริงๆ มีห้าหลังที่โดน ฝ่ายเสื้อผ้าเองตอนนี้ก็กำลังปวดหัวเพราะชุดเสียหายไปเยอะ ต้องซักต้องซ่อม คงต้องรออีกสองสามวันจึงจะเริ่มทำงานกันได้” ก้องภพอยากจะเหยียบเท้าห้ามปากเจ้าคนขวานผ่าซากแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อปาร์คกุงซูปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวยี่ห้อหรูของตนลงมาหลายเม็ดเพราะความร้อน ทั้งจากสภาพอากาศและแรงอารมณ์ ส่วนฮันเตอร์ เขาเพียงยืนนิ่ง ซ่อนแววตาไว้ใต้เลนส์สีดำสนิทของแว่นกันแดด “ยะ... ยังไงก็นั่งพัก ดื่มน้ำทานขนมกันก่อนนะครับ” ก้องภพพูดด้วยกิริยาพินอบพิเทาพลางกวักมือเรียกทีมงานให้ยกเก้าอี้ ขนมขบเคี้ยวและน้ำดื่มเย็นๆ มาให้นายแบบทั้งสอง แต่ฮันเตอร์ไม่สนใจ เขาพิงกระเป๋าใบใหญ่ของตนไว้กับเก้าอี้และปลีกตัวออกมาจากใต้ต้นก้ามปู พร้อมกับยกมือห้ามเมื่อปลายหางตาเห็นว่าก้องภพทำท่าจะขยับตามมา อาการไม่พูดไม่จาและบรรยากาศมาคุรอบตัว ทำให้ผู้จัดการหนุ่มและคนรอบข้างกลืนน้ำลายดังเอื๊อกด้วยความหวาดกลัว ยุติความคิดที่จะติดตามเอาใจนายแบบคนสำคัญทันที   หลังจากที่คนระดับโลกปลีกตัวไปเดินเล่นเพื่อคลายอารมณ์ ก้องภพก็ลากตัวนายต่อไปกระซิบกระซาบกันไม่ห่างจากต้นก้ามปูนัก เพราะต้องดูแลสัมภาระให้ฮันเตอร์ แต่พวกเขาไม่ต้องการให้นายแบบอีกคนได้ยินบทสนทนา “ไอ้ต่อ แกปล่อยให้คุณฮันเตอร์ลากกระเป๋ามาเองได้ยังไง ทำไมไม่ช่วย หรือไม่ก็บอกให้รออยู่ที่รถก็ได้ ถ้าคุณฮันเตอร์โกรธจนขอกลับบ้านแล้วจะทำยังไงกันวะ งานฉันไม่พังหมดเหรอ” “เฮ้ย พี่ก้อง ผมก็ช่วยลากนะ แต่พักเดียวคุณฮันเตอร์ก็ดึงกระเป๋าเอาไปลากเอง บอกว่าผมเดินชักช้า ไอ้ปาร์คอะไรนั่นต่างหากที่คอยแต่จะให้ผมช่วย พูดจริงๆ นะพี่ ผมว่าคุณฮันเตอร์ไม่ขอกลับก่อนหรอก เขามีความรับผิดชอบสูง พี่ห่วงไอ้นายแบบลูกครึ่งเกาหลีนั่นดีกว่าว่ามันจะขอกลับก่อนหรือเปล่า” “แล้วแกทำอะไรให้หมอนั่นระแคะระคายหรือเปล่าว่ามันไม่ได้มีความสำคัญเท่าคุณฮันเตอร์” “ไม่รู้ครับพี่ ผมก็ทำดีที่สุดตามแบบของผมแล้ว” ก้องภพยอมปล่อยมือจากเสื้อของต่อที่เขาจับไว้ตั้งแต่ทีแรกก่อนชำเลืองมองปาร์คกุงซูซึ่งนั่งไขว่ห้าง วางท่าเป็นบุคคลสำคัญสำรวจคนในทีมงานของนิตยสาร เห็นอย่างนั้นแล้วผู้จัดการหนุ่มก็ได้แต่ส่ายหัว “ฉันว่ามันไม่กลับหรอกว่ะ บอกตามตรงนะว่าฉันสงสัยว่ามันเป็นลูกครึ่งเกาหลีจริงหรือเปล่า หน้าเหมือนตี๋ศัลยกรรมมากกว่า” “คิดเหมือนผมเลยพี่” ต่อกระซิบ แต่แล้วทั้งสองก็ต้องหยุดการนินทา เพราะคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นตี๋ศัลยกรรมร้องขอพัดลมมาคลายร้อน อรุณรุ่งซ่อนตัวอยู่หลังต้นมะค่าต้นใหญ่เยื้องทางเข้าบ้านพักซึ่งอยู่ด้านหลังของเรือนประชาสัมพันธ์ จากมุมนี้ทำให้เธอเห็นรอบสวนด้านหน้าของรีสอร์ตได้อย่างชัดเจน เนื่องจากสางสาวอยู่ตรงนี้มาเกือบชั่วโมงแล้ว เธอจึงเห็นผู้มาเยือนหน้าใหม่สามคน ซึ่งหนึ่งในนั้นสะดุดตากว่าใครด้วยเรือนผมสีชมพูที่ยาวจรดบั้นเอว แต่เพราะเสื้อลายดอกไม้สีชมพูเฉดอ่อนกว่าสีผม หมวกสานใบโตและแว่นกันแดดที่ปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่งทำให้เธอเข้าใจว่าบุคคลดังกล่าวเป็นผู้หญิง อรุณรุ่งจึงเบนสายตาไปยังอีกคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่กว่า แต่แล้วแผงอกแน่นขาวจั๊วะที่โผล่พ้นเสื้อสีขาวชุ่มเหงื่อก็ทำให้เธอจ้องตาแทบถลน หัวใจแทบกระดอนออกจากอก นั่นเพราะเธอจำได้ถึงนิทานที่แม่เคยเล่าให้ฟังเมื่อสมัยยังเด็ก เกี่ยวกับเจ้าชายที่จะช่วยถอนคำสาปให้เจ้าหญิง ซึ่งทั้งหมดมักจะเป็นชายหนุ่มรูปงาม พอเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น อรุณรุ่งก็ได้เก็บนิตยสารเก่าไปจากถังขยะหน้ารีสอร์ตเพราะติดใจรูปร่างหน้าตาของนายแบบคนหนึ่งบนหน้าปก เธอเอานิตยสารไปถามแม่ว่าคนๆ นี้เป็นเจ้าชายใช่ไหม นางสาวิตรีจึงอธิบายให้ลูกสาวสุดที่รักฟังว่านี่เป็นรูปร่างมาตรฐานของชายหนุ่มที่มีอาชีพเป็นนายแบบ พวกเขามักมีกล้ามอกที่แน่นตึง เส้นสายบนหน้าท้องชัดเจนประมาณหกถึงแปดลอน หน้าตาคมสันขึ้นกล้อง แม้ไม่ใช่เจ้าชายด้วยชาติกำเนิดแต่ฐานะของบางคนก็ใกล้เคียงกัน สางสาวจึงเชื่อฝังหัวมาตลอดว่าผู้ชายที่มีลักษณะเช่นนี้จะช่วยถอนคำสาปให้เธอได้ง่ายกว่าผู้ชายธรรมดาทั่วไป อรุณรุ่งขยับตัวออกจากที่ซ่อนเล็กน้อยเพื่อพินิจชายหนุ่มที่นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่วงท่าสง่างามให้ชัดเจนขึ้น เธอเห็นว่าใต้เชิ้ตชุ่มเหงื่อบริเวณกลางตัวนั้นมีกล้ามหน้าท้องเรียงกันเป็นลอน เขามีจมูกโด่งคมเป็นสันและดวงตารียาวกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย อะไรบางอย่างของผู้ชายคนนั้นทำให้เธอนึกถึงลักษณะของนายแบบที่แม่เคยบอก แต่เขาจะเป็นนายแบบที่จะช่วยถอนคำสาปให้เธอได้หรือเปล่าล่ะ สางสาวมองหาคนที่จะให้คำตอบกับเธอได้ ก็พอดีเห็นผู้ชายที่วันก่อนสวมชุดขาวทั้งตัวดึงผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกันกับผู้หญิงผมสีชมพูและคนตัวขาวสูงๆ ไปด้านหลังต้นก้ามปู เธอจึงใช้สมาธิแอบฟังบทสนทนาของคนทั้งสอง และได้ยินประโยคที่ว่า ‘ไอ้นายแบบลูกครึ่งเกาหลี’ ชัดเลย! เขาเป็น ‘ไอ้นายแบบลูกครึ่งเกาหลี’ และเขานี่แหละที่จะมาแก้ไขคำสาปให้เธอ อารามดีใจทำให้อรุณรุ่งลืมตัวก้าวออกจากที่ซ่อนมากขึ้นเพื่อมองผู้ชายตัวสูงๆ ขาวๆ ให้ถนัดชัดตา โดยไม่รู้เลยว่าเธอตกอยู่ในความสนใจของ ‘ผู้หญิงผมสีชมพู’ ที่เหลียวมาเห็นเข้าพอดี ฮันเตอร์ขมวดคิ้วกับการแต่งตัวของคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เยื้องจากเขาในระยะพอสมควร และกำลังจ้องนายอะไรสักอย่างที่เขาจำชื่อไม่ได้ด้วยความสนใจชนิดเอาเป็นเอาตายทีเดียว จากสรีระรูปร่างใต้เสื้อโค้ตแบบมีฮู้ดสีเนื้อยาวกรอมเท้าเก่าซอมซ่อที่ตัวเล็กเกินกว่าผู้ชายจะใส่ได้ ทำให้เขามั่นใจว่าคนๆ นั้นเป็นผู้หญิง แต่ผู้หญิงสติดีที่ไหนจะใส่เสื้อผ้าแบบนั้นในวันที่อากาศร้อนจัดจนตัวแทบไหม้เกรียม นี่ยังไม่รวมถึงว่าเจ้าหล่อนปิดบังหน้าตาด้วยแว่นกันแดดกรอบใหญ่กว่าของเขา แถมยังมีผ้าพันคอไหมพรมยาวพันอีกครึ่งหน้า ชัดเลย! ถ้าแม่นี่ไม่สติเสื่อมก็เป็นพวกโรคจิตคลั่งดาราที่แอบลักลอบเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต ด้วยความหงุดหงิดจากสภาพอากาศกับการทำงานที่ชักช้าไม่ทันใจ ทำให้ฮันเตอร์เดินเข้าไปหาผู้หญิงที่ยังยืนชะเง้อคอยาวดูนายแบบอย่างสนใจด้วยท่าทางเอาเรื่อง ก่อนจะเท้าสะเอวด้วยมือทั้งสองข้าง จ้องยายโรคจิตที่สะดุ้งนิดๆ เมื่อเห็นเขาก้าวเข้าไปบดบังทัศนียภาพของเจ้าหล่อน “เธอเป็นใคร” คำถามนั้นทำให้ผู้บุกรุกตัวแข็งทื่อ ฮันเตอร์จึงถอดแว่นกันแดดของตนออกเพื่อให้แม่คนบ้าดาราได้เห็นสีหน้าไม่พอใจของเขาชัดๆ จะได้รู้กันไปเลยว่าที่เจ้าหล่อนมายืนอยู่ตรงนี้มันเกะกะรกหูรกตา “ฉันถามว่าเธอเป็นใคร”   ดวงตารียาวทั้งคมทั้งดุดันของคนที่ตนเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงทำให้อรุณรุ่งกลืนน้ำลาย เธออยากจะเผ่นหนี แต่สายตาของคนๆ นี้ตรึงเธอไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน จนเมื่อเขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ เธอจึงถอยหลังกรูด “เธอเป็นพวกคลั่งดาราใช่ไหม แอบเข้ามาเพราะอยากเห็นพวกเซเลบทำงานละสิ” อรุณรุ่งอยากถามว่า ‘เซเลบ’ คืออะไร แต่เธอพูดออกไปไม่ได้จึงได้แต่ส่ายหัวช้าๆ อาการนั้นทำให้ฮันเตอร์ยิ่งหรี่ตาลงจนดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก “เป็นใบ้หรือไง ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง หรือคิดว่าทำเป็นเงียบแล้วฉันจะไม่ให้คนมาลากตัวเธอออกไปใช่ไหม” เมื่อได้รับคำตอบเป็นการส่ายหัวอีกครั้ง นายแบบหนุ่มก็ฉุนขาดเพราะคิดว่าเจ้าหล่อนลองดี เขาจึงหันไปตะโกนเรียกทีมงานซึ่งเดินอยู่แถวนั้น “ใครก็ได้ ช่วยมาเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปที” จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 20:55:00

ความคิดเห็นที่ 3 ทีมงานหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมาหาเขาทันที “ครับ คุณฮันเตอร์” “ผู้หญิงคนนี้แอบเข้ามา” เขาพูดพลางชี้ไปยังจุดที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ ทีมงานคนนั้นมองตามมือก่อนถาม “ผู้หญิงคนไหนครับ ผมไม่เห็นมีใครเลย” ฮันเตอร์จึงหันมองจุดที่เขาเห็นหญิงสาวและพบว่าเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มขมวดคิ้วและลองมองดูด้านหลังต้นไม้ใหญ่ เผื่อว่าเจ้าหล่อนจะแอบซ่อนอยู่ กิริยานั้นทำให้ทีมงานถามด้วยความสนใจ   “มีใครอยู่ตรงนี้หรือครับ” “ผู้หญิง ใส่เสื้อโค้ตเก่าๆ สวมแว่นตาและผ้าพันคอ” ชายคนนั้นเผลอหัวเราะออกมา ก่อนจะหุบปากฉับทำสีหน้านิ่งเฉยเมื่อเห็นแววตาไม่พอใจของอีกฝ่าย “เสื้อโค้ตกับผ้าพันคอหรือครับคุณฮันเตอร์ ผมว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสติไม่ดีแน่ๆ ที่แต่งตัวแบบนั้นในวันที่อากาศร้อนอย่างนี้” นายแบบหนุ่มเลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นด้วยท่าทางครุ่นคิด มันก็ถูก ถึงจะเป็นพวกคลั่งดารานายแบบ แต่การประโคมแต่งตัวขนาดนั้นก็ดูเกินคนปกติไปสักหน่อย อย่างไรก็ตาม ฮันเตอร์ไม่คิดว่าเจ้าหล่อนเป็นเพียงภาพลวงตาในวันที่อากาศร้อน เมืองไทยไม่ได้อยู่กลางทะเลทรายและเขาก็โต้ตอบกับผู้หญิงคนนั้นนานจนแน่ใจว่านั่นคือคนธรรมดา แต่สาเหตุที่แม่โรคจิตไม่ยอมพูดจาอาจเพราะกลัวว่าเขาจะจดจำเสียงของหล่อนแล้วเอาเรื่องกันทีหลังก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าแม่นั่นต้องเป็นคนในรีสอร์ตหรือไม่ก็พักอยู่ที่นี่ด้วย ฮันเตอร์คิดพลางสูดลมหายใจแรงอย่างหงุดหงิด อาการหน้านิ่วคิ้วขมวดของนายแบบระดับโลก ชวนขวัญผวาเสียจนคนที่ยืนอยู่ใกล้รีบหลบฉากออกไปด้วยความกลัวทันที ยายผู้หญิงโรคจิตนั่นกล้าดียังไงถึงหายตัวไปดื้อๆ โดยไม่บอกกล่าว ปล่อยให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะกันได้ จำไว้เลยนะ ถ้าแค้นนี้ไม่ได้ชำระล่ะก็ อย่าเรียกเขาว่าฮันเตอร์อีกเลย! ระหว่างที่นายแบบหนุ่มกำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโมโหเต็มพิกัด อรุณรุ่งกำลังกระโจนจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่งอย่างทุลักทุเล เนื่องจากมือข้างหนึ่งต้องประคองเสื้อโค้ตของแม่ที่เธอสวมก่อนหน้า รวมไปถึงผ้าพันคอและแว่นตาโดยไม่มีถุงหรือกระเป๋าใส่ แต่อุปสรรคนั้นเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อย ตอนนี้เรื่องที่ต้องบอกแม่อย่างเร่งด่วนกว่าก็คือเรื่องที่เธอถูกมนุษย์เห็นตัวเข้าแล้ว แถม ‘ผู้ชายคนนั้น’ ยังมนุษย์ประหลาดผมสีชมพูเสียด้วยสิ เพียงไม่นาน สางสาวก็เห็นหลังคาบ้านตัวเอง และผู้หญิงที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่แถวแปลงผักสวนครัวข้างบ้านก็คือมารดาของเธอ อรุณรุ่งกระโดดลงจากต้นไม้แล้ววิ่งหน้าตั้งไปหานางสาวิตรีพลางตะโกนเสียงลนลาน “แม่ขา แย่แล้วค่ะ” เสียงของผู้เป็นลูกทำให้นางสาวิตรีที่กำลังดึงหัวแครอทอยู่เงยหน้าขึ้น นางขมวดคิ้วเมื่อเห็นอรุณรุ่งถือเสื้อผ้าของนางไว้ในมือ ทำหน้าตาตื่นวิ่งเข้ามายืนใกล้ๆ “อะไรแย่” นางสาวิตรีถามขณะดึงหัวแครอทออกจากแปลงอีกครั้ง แต่ดวงตาไม่ละไปจากใบหน้าของลูกสาว “มีคนเห็นรุ่งค่ะ แม่” คำตอบนั้นทำให้คนเป็นแม่ชะงักมือที่กำลังปัดดินออกจากผลผักสีส้ม นางสาวิตรียังขมวดคิ้วอยู่ขณะถาม “ใครเห็น แล้วเห็นกี่คน” “คนเดียวค่ะแม่ เขาเป็นผู้ชาย” สางสาวพูดก่อนจะนิ่งอึ้ง กลอกตาขึ้นฟ้าเพื่อคิด แต่บังเอิญว่าคิดดังเกินไปจนเสียงออกจากปาก “คนๆ นั้นสวยมากจนตอนแรกรุ่งนึกว่าเขาเป็นผู้หญิง ผมสีชมพู จมูกกับปากเล็กๆ” นางสาวิตรีพูดช้าๆ อย่างอดทน “ค่อยๆ คิดแล้วพูดให้แม่ฟัง ตกลงว่าคนๆ นั้นเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย หรือประเภทที่แม่เคยบอกว่าเป็นหญิงในร่างชาย” อรุณรุ่งกะพริบตาครั้งหนึ่งพลางพยายามนึกถึงผู้ชายผมสีชมพูที่ได้เจอ ใบหน้าของเขาสวย แต่เป็นความสวยที่ดูดุดันน่ากลัวโดยเฉพาะดวงตาคมกริบคู่นั้น ผมของเขายาวมาก ไหนจะยังเสื้อลายดอกไม้และหมวกสานใบโตที่มองยังไงก็ของผู้หญิงชัดๆ นั่นยังไม่รวมถึงท่าเท้าสะเอวเอาเรื่องของเขาที่คล้ายกับท่าทางของมารดาเธออย่างเหลือเชื่อ เมื่อประมวลใบหน้า ลักษณะท่าทางทั้งหมดทั้งมวลของคนที่เพิ่งเจอ อรุณรุ่งจึงสรุปออกมาให้นางสาวิตรีฟังว่า “เขาเป็นผู้หญิงในร่างผู้ชายค่ะแม่”   “แย่ละสิ” คนเป็นแม่อุทาน ด้วยรู้ดีว่าคนจำพวกผู้หญิงในร่างผู้ชายมักเป็นประเภทปากอยู่ไม่สุข ถึงไม่ใช่ทั้งหมดแต่ก็มีแน่นอนเพราะนางเคยพบเจอมากับตัวเอง สาวิตรียังจำได้ดีว่าเพื่อนสาวประเภทสองของนางตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเป็นพวกปากสว่างมากแค่ไหน ซึ่งเพื่อนคนนี้นี่แหละที่ทำให้นางต้องหนีมาพักผ่อนที่เมืองไทยและพบกับอาทิตย์ พ่อของอรุณรุ่ง แม้ว่าเรื่องนั้นจะผ่านมานมนานกาเลมากแล้ว และสาวิตรีก็เลิกโกรธรวมถึงลืมไปแล้วด้วยว่าเจ้าหล่อนหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เพราะความเจ็บปวดที่ถูกหักหลังยังฝังใจอยู่ทำให้นางไม่ไว้ใจพวกคนสองเพศอีก นางจึงสั่งห้ามลูกสาวอย่างเด็ดขาดที่จะเข้าใกล้หรือทำความรู้จักกับคนประเภทนี้ อรุณรุ่งต้องหาวิธีแก้ไขคำสาปให้ได้ก่อนอายุครบยี่สิบสี่ปีบริบูรณ์ แค่เรื่องเดียวนี่ก็จะแย่อยู่แล้ว ดังนั้นสาวิตรีจึงต้องป้องกันลูกจากความชั่วร้ายในด้านอื่นให้มากที่สุด และการเลือกคบคนก็เป็นหนึ่งในนั้น “แล้วคนๆ นั้นเห็นทั้งหมดของลูกหรือเปล่า” นางพูดพลางกวาดตามองทั่วตัวของลูกสาวเพื่อสื่อความหมายว่า ‘ทั้งหมด’ คืออะไร แต่อรุณรุ่งกลับส่ายหน้าอย่างแรงจนผมปลิว “รุ่งใส่เสื้อผ้าอยู่ค่ะ ตอนที่เขามาเจอ” จากนั้นสางสาวผู้วิตกจริตจนเกินเหตุก็พูดต่อ “ทำยังไงดีคะแม่ คนๆ นั้นจะเอาเรื่องที่เจอรุ่งไปบอกไอ้นายแบบลูกครึ่งเกาหลีไหมคะ” นางสาวิตรีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสงสัย “หมายความว่ายังไง” “รุ่งเจอคนที่จะมาช่วยลบล้างคำสาปให้รุ่งแล้วค่ะ เขาเป็นไอ้นายแบบลูกครึ่งเกาหลี ผู้ชายที่เหมือนเจ้าชายที่จะช่วยถอนคำสาปให้เจ้าหญิงยังไงล่ะคะ” เธอพูดพลางยิ้มแป้นด้วยสีหน้าเคลิ้มฝัน แต่สักพักก็กลับมาทำหน้าตื่นตระหนกอีกครั้ง “แม่คะ ถ้าผู้หญิงในร่างผู้ชายคนนั้นไปฟ้องไอ้นายแบบ รุ่งก็อดพบกับรักแท้กันพอดีสิคะ” คนเป็นแม่กลอกตาอย่างอ่อนใจ อยากบอกเหลือเกินว่าพวกนายแบบทั้งหลายไม่ใช่เจ้าชายไปเสียทุกคน แต่ก็นั่นแหละ ความรักจะเกิดขึ้นเมื่อฝ่ายหนึ่งพึงใจอีกฝ่ายหนึ่ง และนางก็รอให้อรุณรุ่งถูกใจผู้ชายสักคนมานานแล้ว จากนั้นก็ค่อยดำเนินการตามแผนขั้นต่อไป แต่ก่อนหน้านั้นคงต้องเตือนกันบ้างสักสองสามเรื่อง “รุ่ง แม่เคยสอนแล้วใช่ไหมว่า ไอ้ อี เป็นคำเรียกที่ไม่สุภาพ ถ้าลูกอยากได้รักแท้ลูกต้องไม่พูดคำพวกนี้ อีกอย่างแม่แน่ใจว่าชุดของแม่รัดกุมมากพอ ถ้าลูกสวมติดตัวอยู่ตลอดเวลา” อรุณรุ่งกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะพูดหน้าซื่อตาใส ความกังวลเมื่อครู่หายเกลี้ยงจากใบหน้า “จริงด้วยค่ะ เขาไม่รู้หรอกว่ารุ่งเป็นอะไร อ้อ พูดถึงคำไม่สุภาพ รุ่งต้องเรียกรักแท้ของรุ่งว่าคุณนายแบบลูกครึ่งเกาหลีใช่ไหมคะ” นางสาวิตรีถอนหายใจดังเฮือก เพราะจะเรียกแบบไหนก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญนักหรอก จุดหลักมันอยู่ที่ว่าตอนนี้อรุณรุ่งพบคนที่ตัวเองปักใจถึงขนาดทำหน้าเพ้อฝันแล้วต่างหาก แน่นอนว่านี่อาจไม่ใช่รักแท้ สาวิตรีคิดอยู่เสมอว่าการพบกันของคนสองคนเป็นเรื่องของโชคชะตาก็จริง แต่รักแท้ไม่ได้เกิดขึ้นภายในชั่วข้ามคืน ทั้งคู่ต้องทำความรู้จักซึ่งกันและกันโดยไม่ฝืนใจฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง นางจึงคิดว่าจะพาอรุณรุ่งไปทำความรู้จักกับผู้ชายที่เป็นว่าที่เนื้อคู่ของลูกสาว ให้ทั้งสองได้ศึกษานิสัยใจคอกันจนกว่าผู้ชายคนนั้นจะมองเห็นเนื้อแท้ที่อยู่ภายใต้ความอัปลักษณ์ของสาง นางสาวิตรีเชื่อว่าถ้าคนสองคนยอมรับและรักในตัวตนของอีกฝ่ายได้ นั่นต่างหากจึงถือว่าเป็นรักแท้ แต่แน่ละว่ามันต้องมีอุปสรรคบ้าง อรุณรุ่งจะต้องพานพบกับความเจ็บปวดและการประณามหยามเหยียดมากมาย อีกประการหนึ่งที่ลืมไม่ได้ก็คือ ผู้ชายที่ลูกของนางเลือกอาจไม่ใช่คนดีหรือไม่ก็อาจจะไม่สนใจใยดีอรุณรุ่งเลยก็ได้ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่นางต้องดูแลอย่างใกล้ชิด กระนั้นสาวิตรีก็เชื่อว่าคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน และพลังแห่งรักที่บริสุทธิ์ของลูกสาวจะทำให้อุปสรรคทั้งหลายผ่านพ้นไปได้ด้วยดี หรือถ้าไม่ได้ก็เหลือวิธีสุดท้าย วิธีที่นางสาวิตรีภาวนามาตลอดว่าขออย่าให้ต้องถึงจุดนั้นเลย เมื่อตัดสินใจได้แล้ว คนเป็นแม่ก็พูด “เอาละ ในเมื่อลูกก็พบคนที่ถูกใจแล้ว แม่คิดว่าถึงเวลาที่พวกเราจะออกจากป่าไปสู่สังคมมนุษย์เสียที” สางสาวทำตาโต “ออกจากป่าหรือคะ แต่ว่า... พวกเขาจะไม่ตกใจกันหรือคะถ้าได้เห็นรุ่ง” “เรื่องพวกนั้น แม่จะจัดการเอง” สาวิตรีพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน และเมื่อเห็นลูกสาวมีสีหน้ากังวล นางก็เอ่ยปลอบ “ไม่ต้องกลัวนะ วันนี้ลูกแค่พาแม่ไปส่งหน้ารีสอร์ตเท่านั้นก็พอ หลังจากที่แม่เตรียมลู่ทางสำหรับเปิดตัวลูกกับคนอื่นๆ เสร็จแล้ว ลูกค่อยปรากฏตัว” อรุณรุ่งทำตาปริบๆ ก่อนจะพยักหน้า สางสาวเชื่อใจมารดาว่าท่านจะต้องจัดการเรื่องทุกอย่างให้เธอได้อย่างแน่นอน กิริยาว่าง่ายน่ารักตามปกติทำให้นางสาวิตรีเดินเข้าไปโอบบ่าลูกสาว ลูบศีรษะเบาๆ อย่างปลอบประโลม “คราวนี้ก็ไปทำกับข้าวแทนแม่ที ส่วนแม่จะดูสิว่ามีเสื้อผ้าตัวไหนที่ลูกจะใส่แล้วไม่ทำให้ขยับเขยื้อนตัวลำบากมากนัก ยังไงแม่ก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่าลูกต้องมีเสื้อผ้าติดตัวอยู่ตลอดเวลา นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป” ============== จบบทที่ 2 แล้วค่ะ ^^ ตอบคำถามนักอ่านกันค่ะ คุณ Sniper-1500watt  = ขอบคุณมากค่า ขอฝากตอนนี้ด้วยนะคะ ^o^ คุณ moony แห่งแอสการ์ด = ออกแนวแบ๊วฮาๆ ค่ะ หวังว่าจะชอบนะคะ คุณ Psycho man = เป็นงานชิมลางที่ออกแนวน่ารักค่ะ ทุกทีถนัดโหดๆ ฮ่า~~ คุณ อสิตา = ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้พระเอกออกโรง 555 คุณ scottie = แวะมาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ขอฝากตอนที่ 2 ด้วยนะคะ (ยังคงทำงานช้าเหมือนเดิม 55555) จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 21:01:03

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบตรงนางเอกเรียกไอ้นายแบบนี่แหละ เจอคำผิดหน่อยนึงจ้า เธออยากจะเผ่นหนี แต่สายตาของคนๆ นี้ตรึงเธอไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน คนคนนี้ ไม่ใช้ไม้ยมก เพราะแยกเป็นสองคำ คน กับ คนนี้    คล้ายๆกับ ที่ที่เขานอนอยู่ อันนี้ยกตัวอย่างที่ไม่ใช้ไม้ยมกเช่นกัน คาดว่าคนเขียนอาจทราบอยู่แล้ว แต่เผลอ เพราะที่อื่นไม่เห็นมีคำผิด :) จากคุณ : Dequardo เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 01:39:24

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านแว้วววว จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 03:06:30

ความคิดเห็นที่ 6 ท่าทางฮันเตอร์จะรับบทในเรื่องนี้ด้วยความลำบากตลอดเรื่อง เพราะความเป็นคนแพ้ร้อนแบบนี้^^... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 08:06:10

ความคิดเห็นที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12141299/W12141299.html ลืมทิ้งลิ้งค์บทที่ 1 55555 จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 11:39:56