ความคิดเห็นที่ 1 เสียงลากเท้าเดินวนไปมาภายในห้องรับแขกให้ฟังดูสับสน พอ ๆ กับอารมณ์บนใบหน้าเจ้าตัว หญิงสาวร่างระหง ปราดเปรียวภายใต้อาภรณ์ทันสมัย เดินวนมองหน้าเพื่อนร่างอวบที่นั่งสงบเสงี่ยมราวกับสำนึกผิดอยู่บนเก้าอี้นวม “เฮ้ย! ม่อน บอกตามตรงนะ ถ้าฉันไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ฉันไม่เชื่อแกว่ะ” “ฉันไม่ได้โกหก นี่มันเรื่องซีเรียสนะ” ถึงแม้จะจริงจังกับเรื่องราว ทว่าหางเสียงนั้นยังบ่งบอกถึงความใจเย็น “เออ ฉันรู้ว่าแกไม่เคยโกหก แต่ถ้าแกเป็นฉัน แกจะเชื่อมั้ย...ว่าหนังสือเล่มหนึ่งมันมีชีวิตและสามารถโต้ตอบกับเราได้น่ะ” “ตอนแรกฉันก็ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แต่ทำไงได้ ก็มันเรื่องจริงนี่” ม่อนพูดอย่างหมดหนทางจะทำให้อีกฝ่ายเชื่อ “อ้าว แล้วไหนล่ะ ตอนนี้ทำไมไม่เห็นมันจะพูดอะไรเลย” โรสมองไปยังหนังสือหนา ๆ เล่มหนึ่งที่วางอยู่ตรงหน้า “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้บอกว่ามันพูดได้ ฉันหมายถึงมันโต้ตอบฉันเป็นตัวหนังสือน่ะโรส” โรสหยุดเดินแล้วเพ่งสายตาที่แฝงความหมายบางอย่างไปที่เพื่อนสาวมหัศจรรย์ จากนั้นจึงค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้แล้วยื่นหลังมือบางแตะที่หน้าผากของมัลลิกาเหมือนต้องการตรวจสอบอาการ “อือ ตัวแกก็ไม่ร้อนนะม่อน แสดงว่าแกไม่ได้เพ้อ แต่เพื่อให้แน่ใจ เราไปหาหมอมั้ย ฉันจะพาไปเอง” “ทำไมแกไม่เติม ‘เจ้อ’ ข้างหลังคำว่าเพ้อด้วยล่ะยัยโรซี่ ฉันจะได้เพ้อเจ้อสมใจแกน่ะ เฮ่อ เชื่อฉันสิ ฉันสบายดีและไม่ได้บ้าด้วย” คราวนี้มัลลิกาถึงกับอ่อนแรงที่จะพูดซ้ำ จึงได้แต่หยิบหนังสือเจ้าปัญหาขึ้นมาเปิดดูอีก มันเป็นหนังสือเล่มหนาหนักปกสีดำสนิทที่ทำจากหนังบางชนิด ทั้งหน้าปกและด้านในเต็มไปด้วยตัวอักษรที่มัลลิกาเห็นแล้วไม่ต้องพยายามทำความเข้าใจ เพราะคงไม่มีวันที่เธอจะเข้าใจตัวหนังสือเหล่านั้นได้ แต่ยังดีที่มีตัวอักษรบางตัวมีความใกล้เคียงกับตัวอักษรภาษาอังกฤษกำกับไว้ตัวเล็ก ๆ ให้มีลุ้นบ้างถึงแม้มันจะเป็นเพียงวลีสั้น ๆ ก็ตาม ‘Amun Ra  Atronia’ นอกจากนี้มันยังถูกเขียนไว้เพียงสิบหน้าด้วยภาษาแปลกตา ที่ต้องเรียกว่าเขียนจึงจะถูก ก็เพราะตัวหนังสือนั้นมิได้ถูกพิมพ์แต่อย่างใด หากแต่เขียนขึ้นด้วยลายมือของใครคนหนึ่ง! เมื่อคืนพอรู้ตัวว่าสิ่งที่ไปยืมมาจากห้องสมุดนั้นมีหนังสือประหลาดเล่มนี้ปะปนกลับมาด้วย เธอก็เริ่มค้นหาความหมายและคำที่ใกล้เคียงจากคำที่มีอยู่เพียงน้อยนิดที่กลางหน้าปก สุดท้ายก็เข้าใจแบบคาดเดาว่าหนังสือเล่มนี้คงจะเกี่ยวข้องกับเทพเจ้าราหรือองค์สุริยเทพ ช่างน่าหวาดหวั่นเหลือเกินกับการครอบครองอะไร ๆ ที่เกี่ยวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์โดยบังเอิญ และที่หนักไปกว่านั้น เมื่อเธอพลิกไปยังหน้าที่สิบซึ่งเป็นรอยต่อของอักษรกับกระดาษแผ่นว่างเปล่านั้น กลับมีลายมือของใครคนหนึ่งเขียนขึ้นต่อหน้าต่อตาด้วยภาษาประหลาดเช่นเดิม มัลลิกายังจำมือที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและหัวใจที่แทบจะหยุดเต้น ในนาทีที่เห็นเส้นสายลายหมึกประหลาดนั้นกำลังขีดเขียนตัวมันเองโดยไร้เงาของผู้เป็นเจ้าของ และนี่ก็เป็นเหตุผลมากเกินพอที่ต้องร้อนถึงเพื่อนสาวคนสนิทให้มาช่วยคิดหาทางออกตั้งแต่เช้าอย่างนี้ ยังดีที่เธอไม่เรียกเพื่อนมาตั้งแต่ตีสาม เพราะยอมรับเลยว่าไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ “ม่อน แกฟังฉันนะ มันอาเป็นเพราะช่วงนี้แกหมกมุ่นอยู่แต่กับงานเขียนมากเกินไปจนตาพร่ามัวเห็นตัวหนังสือเขียนอะไรต่อมิอะไรโต้ตอบกับแกก็ได้...เชื่อฉัน แกควรหยุดพักงานเขียนสักกระยะ ไปพักผ่อนบ้าง อะไรบ้างน่ะ” “หยุด...โรส แกดูอะไรนี่” มัลลิกาเน้นเสียงดังกว่าปกติกับภาพตรงหน้า มันทำให้คำพูดยืดยาวของโรสสลายไปฉับพลัน พึ่บ! ทันใดนั้น...มัลลิการ่อนหนังสือประหลาดเล่มนั้นลงบนโต๊ะรับแขกทันที แทนที่จะถือไว้ในมืออีกต่อไป จากนั้นจึงรีบยกขาที่เคยปล่อยตามสบายข้างเบาะนวมขึ้นมาคู้ไว้ ส่วนเพื่อนสาวร่างระหงที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อครู่กลับเงียบงันตาค้าง ยืนขาเกร็งราวโดนมนต์สะกด กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!! โรสกรีดเสียงแหลมทันทีที่เรียกสติคืนมาได้ แล้วกระโดดผึงขึ้นไปนั่งรวมเป็นก้อนเดียวกับมัลลิกาบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่นั่น ทั้งสองกอดกันแน่นอย่างไม่ได้นัดหมาย โดยที่มือไร้รูปนั้นยังคงตวัดลายเส้นอย่างไม่อาทรร้อนใจกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวแต่อย่างใด แต่ในครั้งนี้ลายเส้นเหล่านั้นกลับกลายเป็นคำภาษาอังกฤษ มันกำลังถูกส่งผ่านไปแปลความยังสมองที่แม้จะอยู่ในช่วงวิกฤตก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดีกับภาษาที่คุ้นเคยตรงหน้า “ข้าไม่ทำร้ายเจ้า ได้โปรดนำบทสรรเสริญแห่งเอมุนรากลับคืนแก่เอโทรเนีย” ตัวหนังสือนั้นหยุดลงเหมือนรอให้อีกฝ่ายโต้ตอบ “และ...แล้ว...คะ...คุณเป็นใคร...ชื่ออะไรเหรอ...แล้วทำไมถึง...” มัลลิกากลั้นใจถามต่อได้เพียงเท่านั้น “ยื้ย...ม่อน...” โรสกอดกระชับเพื่อนแน่นกว่าเดิม ซ้ำยังต้องเอามือลูบขนที่ลุกตามแขนขาให้กลับนอนลงไปเช่นเดิม แม้ว่ามันจะไม่ได้ผลก็ตามที “ข้ามีนามว่าราซาอิน...อนุชาองค์อาเมซิส วิเซียร์ผู้ปกครองเขตแดนเอโทรเนีย ตอนนี้เอโทรเนียตกอยู่ในความคับขัน เราต้องการบทแห่งเอมุนราที่เจ้าครอบครองอยู่กลับคืนเร็วที่สุด” และเพียงเท่านั้นเส้นสายลายหมึกก็หยุดลงอีกครั้ง “เฮ้ย! ม่อน...นี่มันหนังสือผีสิงชัด ๆ เราต้องเอาไปทำลายเดี๋ยวนี้”  ไม่ทันขาดคำ โรสตัดใจฉวยหนังสือผีสิงจ้ำออกจากห้องรับแขกไปยังระเบียงอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงขว้างมันลงไปที่สระว่ายน้ำใส ๆ ตรงหน้าสุดแรงเหวี่ยงของเจ้าตัว หนังสือเล่มนั้นถูกปล่อยให้ลอยคว้างอยู่กลางสระน้ำโดยมีสายตาของโรสมองติดตามอยู่พักใหญ่ ราวกับว่าอยากใช้แรงกดของสายตาโน้มให้มันจมลงไปมากกว่าที่ควรจะเป็น แต่แล้วตลอดครึ่งวันเช้าที่ผ่านมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ไม่สามารถทำลายหนังสือผีสิงเล่มนั้นลงได้ ทั้งถ่วงน้ำ ทั้งตัด ทั้งเผา สารพัดวิธีที่นักเขียนนิยายอย่างมัลลิกาจะสรรหา แต่ก็ไม่ปรากฏว่ามีร่องรอยให้ระคายเคืองแม้แต่น้อย... ท้ายที่สุดหนังสือเล่มนั้นก็ถูกนำมาพินิจพิจารณาที่โต๊ะในห้องรับแขกอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับมีสมาชิกใหม่มาช่วยขบคิดเพิ่มอีกคน   'กรธวัช' เพื่อนสนิทอีกคนของมัลลิกาและโรสิตา ที่ถูกเรียกตัวออกมาจากที่ทำงานแบบด่วนจี๋ และเขาเองก็มีชะตากรรมเดียวกันกับโรสิตาที่ได้แต่เดินวนไปวนมา ในตอนแรกที่มาถึงและได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด เขาก็เกือบโดนมัลลิกาเล่นงานกับความคิดเห็นที่ดูจะโลดแล่นผิดสถานการณ์ “ฮ่ะ ๆๆ ก็ดีไม่ใช่เหรอม่อน แกมันพวกนักแต่งนิยายฝันเฟื่อง ฉันจำได้ว่าแกอยากเห็นตัวเองควบม้าเคียงคู่กับฟาโรห์หนุ่มกลางทะเลทราย...นี่ไงโอกาสทองมาถึงแล้ว" เท่านั้นเอง...หมอนใหญ่สองใบต่างพร้อมใจกันลอยแหวกอากาศมาจากคนละทิศไปกระแทกลงที่ร่างชายหนุ่มอย่างจัง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้กรธวัชเชื่อถือในเรื่องราวได้เท่ากับการที่มือไร้รูปนั้นตวัดลายเส้นให้เห็นแบบเต็มตาเช่นเดียวกับที่โรสิตาได้เห็นมาแล้วในช่วงเช้า และนั่นก็เป็นบทสรุปของความเชื่อที่ทำให้เขาต้องมาเดินวนเวียน เพราะไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกต่อไป “ฉันนึกออกแล้ว...”กรธวัชพูดพลางดีดมือขึ้นมาเสียงดัง พร้อมกับประกายตาสุกใสกับความคิดของตัวเอง “อะไรๆ” โรสิตาพลอยตื่นเต้นตามไปด้วย “เอาหนังสือเล่มนี้ไปฝากหลวงพ่อธัมมโนไว้ก่อน ท่านเป็นพระที่คุณพ่อคุณแม่เลื่อมใสศรัทธา และตอนนี้ท่านอยู่ที่อยุธยา...เป็นไงไอเดียฉัน นับว่าโรสคิดไม่ผิดที่เรียกผมมานะครับนี่” ประโยคหลังพาให้เจ้าตัวรู้สึกพองโตขึ้นมาเสียเอง จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:16:06

ความคิดเห็นที่ 2   “ใครชมแกเหรอกร อืม...แต่ก็เป็นความคิดที่ดีนะ แต่นี่ก็บ่ายโมงแล้ว กว่าจะไปถึงไม่รู้จะรบกวนท่านไหมสิ” “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันโทรไปถามท่านก่อน...ห่วงไอ้ม่อนเถอะ นั่งตาลอยแล้ว ผีเข้าหรือเปล่าก็ไม่รู้” กรธวัชพูดกระเซ้าก่อนจะติดต่อกับพระรูปที่จะไปหา...โรสิตาเดินเข้ามาหาเพื่อนพลางเอามือมาโบกไปมาเหมือนต้องการเรียกสติเพื่อนสาวที่นั่งนิ่งอยู่ให้กลับคืนมา “ไม่ ฉันไม่เป็นไร แค่เพียงแปลกใจ” ใช่...เธอเพียงแปลกใจว่าเหตุใดหนังสือบทสรรเสริญเทพเจ้านั่นเข้าไปอยู่ในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยที่เธอเคยศึกษาได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ห้องสมุดก็ควรมีประวัติความเป็นมาและวันที่ลงทะเบียนหนังสือเล่มนี้ แต่เมื่อเช้าที่เธอโทรไปติดต่อเจ้าหน้าที่ กลับได้ความว่าไม่มีหนังสือชื่อนี้ลงทะเบียนไว้ในห้องสมุดเลย หนำซ้ำชายไร้รูปคนนั้นยังบอกว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับฟาโรห์อาเมซิส ซึ่งเป็นช่วงเดียวกับที่เธอกำลังสืบค้นข้อมูลประวัติศาสตร์เพื่อเป็นวัตถุดิบงานเขียนอยู่พอดี “โอ้ย! นี่...ทำไมอะไร ๆ มันช่างประจวบเหมาะขนาดนี้ หรือฉันจะได้เป็นเจ้าหญิงโอเอซิสจริง ๆ อย่างที่ฝัน ฮ่ะ ๆๆ” จากที่นั่งคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกถึงชะตากรรมของตัวเอง ม่อนกลับส่งเสียงระบายอารมณ์ความเครียดให้เปลี่ยนเป็นความขำเข้ามาแทนที่ ชายหนุ่มที่ติดต่อกับหลวงพ่อเรียบร้อยแล้วทิ้งตัวลงนั่งเพื่อแจ้งข่าวกับเพื่อนสาว “เออ...แล้วเอาไง หลวงพ่อท่านบอกว่าให้ไปพบท่านพรุ่งนี้เช้า คืนนี้แกยังมีเวลาอยู่กับวิเซียร์ราซาอินอีกหนึ่งคืน ตกลงกันให้เข้าใจ หรือไม่ถ้าเขาเกิดตกหลุมรักแกขึ้นมา จะได้ไม่ต้องรบกวนหลวงพ่อท่าน” พูดจบกรธวัชก็หัวเราะเสียงดังอย่างสาแก่ใจ “จะบ้ารึไง ไปหาหลวงพ่อพรุ่งนี้นั่นล่ะ ฉันแค่คิดว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับชีวิตฉันได้ยังไงเท่านั้น” ม่อนค่อยมีสีหน้าที่แจ่มใสขึ้น เมื่อรู้ว่าหนังสือประหลาดเล่มนั้นจะถูกนำไปอยู่ในที่ที่เหมาะสมมากกว่ามาอยู่กับเธอในวันพรุ่งนี้...ในขณะที่ทั้งสามกำลังสนทนากันอยู่นั้นก็มีเสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้น “อ้าว...หนุ่ม ๆ สาว ๆ ลมอะไรหอบมาอยู่รวมตัวกันได้จ๊ะวันนี้” หญิงวัยกลางคนภูมิฐานกอปรด้วยใบหน้าอิ่มเอิบเดินเข้ามาทักทายเพื่อนของลูกสาวในห้องรับแขก “สวัสดีค่ะคุณแม่ ก็ยัยม่อนสิคะ...” โรสพูดได้เพียงแค่นั้น คำพูดทั้งหมดก็ถูกระงับด้วยฝ่ามือของเพื่อนสาวร่างอวบที่กระเด้งรวดเดียวขึ้นมาจากที่นั่งไปถึงตัวโรสิตาไว้ได้ทันเวลา ก่อนที่เรื่องราวประหลาดที่ไม่สามารถบอกให้แม่ของเธอรู้ได้เป็นอันขาดจะถูกถ่ายทอดออกจากปากของโรสิตา ไม่เช่นนั้นทุกอย่างคงกลายเป็นเรื่องใหญ่จนมันอาจจะกระทบต่องานเขียนนิยายในอนาคต ถ้าแม่รู้ว่าเธอต้องมาประสบพบเจอกับเรื่องอาถรรพ์ไอยคุปต์ เธอคงจะเจอคำสั่งห้ามเขียนเป็นการถาวร “เอ่อ...คุณแม่ครับ พวกเรามาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าม่อนน่ะครับ...ว่าแล้วก็เริ่มหิวแล้วสิครับเนี่ย ม่อนนายโชว์ฝีมือทำอาหารหน่อยได้มั้ย” กรธวัชช่วยเปลี่ยนเรื่องอย่างฉับพลันก่อนที่สองสาวจะถูกซักฟอกเพราะพิรุธบนใบหน้า “อะ...เออ ไป...ฉันจะทำกับข้าวให้พวกแกกินเอง รายการอาหารวันนี้ก็คือ ปลานึ่งขิง กุ้งอบวุ้นเส้น ผัดดอกไม้กวาด ยำหมูยอใส่ปลาหมึก แกงส้มไข่ปลาเรียวเซียว ไข่ลูกเขยและ...” “เฮ้ย! ม่อน โอเคเพื่อน ฉันก็เริ่มจะหิวแล้วเหมือนกัน ไปจัดมาตามนั้น” โรสรู้ได้ในทันทีว่าเพื่อนของเธอพูดชื่อรายการอาหารร่ายยาวมานี่ ก็เพราะอยากกลบเกลื่อนความสงสัยของผู้เป็นแม่ จึงรีบสั่งให้เข้าครัวไปโดยเร็วก่อนที่พิรุธต่าง ๆ จะเผยออกมามากไปกว่านี้ แต่แล้ว...ก่อนที่เธอจะเดินเข้าครัวไปแสดงฝีมือ มัลลิกาก็ยังนึกได้ว่าเธอควรจะหนีบหนังสือเล่มนี้ติดตัวไปด้วยก่อนที่แม่ของเธอจะเห็นและเปิดอ่านมัน ‘นับว่าเรายังรอบคอบอยู่นะเนี่ย’ ม่อนกระหยิ่มในใจ จากนั้นจึงชักชวนโรสเข้าครัวไป ปล่อยให้กรธวัชสนทนาอยู่กับผู้เป็นแม่เพียงลำพัง ตอนที่ 2 ที่ห้องครัว...มัลลิกาค่อย ๆ บรรจงวางหนังสือเล่มนั้นลงในรัศมีสายตา แต่ในใจก็อดหวั่นไม่ได้ว่า หากเรื่องราวแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นนี้ ยิ่งทวีความรุนแรงจนถึงขั้นมีปีศาจร้ายโผล่ออกมาจากหนังสือนั่น เหมือนยักษ์ที่ออกจากตะเกียงวิเศษ...ไม่สิยักษ์ก็ยังดูน่ารัก ไม่เหมาะกับความรู้สึกหวาดหวั่นในตอนนี้เอาเสียเลย! หญิงสาวคิดไปพลางเปิดตู้เย็นหยิบเอาวัตถุดิบต่างๆตามรายการอาหารในมื้อนี้ที่พูดไปซะยาวเหยียดเมื่อครู่ โดยมีโรสเพื่อนสาวคนสนิทคอยช่วยหยิบฉวยอุปกรณ์ตามแต่ที่มัลลิกาจะบัญชา เพราะถ้าเป็นเรื่องทำอาหาร คงต้องยกให้กับความชำนาญของหญิงสาวเจ้าของบ้าน ที่ชอบเป็นชีวิตจิตใจ ส่วนโรสออกตัวขอเป็นมือสมัครเล่นแบบเกาะรอชิมจะถนัดกว่า โรสิตาชื่นชอบเพื่อนสาวคนนี้นักหนาในฝีมือการทำอาหารที่เป็นหนึ่งไม่แพ้ใคร หากเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน และแม้ว่าม่อนจะมีรูปร่างที่ค่อนข้างอวบไปจนถึงท้วมเมื่อมองในบางมุม แต่โรสกลับไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเพื่อนสาวของเธอมักมีชายหนุ่มน้อยใหญ่แวะเวียนมาขายขนมจีบอยู่บ่อยครั้ง เพราะสาวเจ้าช่างมีเสน่ห์ปลายจวัก เป็นแม่ศรีเรือนแบบนี้นี่เอง ไม่ใช่แค่ในเรื่องอาหารเท่านั้น แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความมีน้ำใจและใจเย็นของเธอ ม่อนมักเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอในยามที่เพื่อนต้องการที่พึ่งทางใจ โรสรู้สึกว่าในบางครั้งมัลลิกามีลักษณะอะไรบางอย่างที่ดูขลัง นั่นคือ...การใช้ชีวิตทันสมัยอย่างสันโดษ ที่จริงมัลลิกาถือว่าเป็นหญิงสาวที่มั่งคั่งไปด้วยทรัพย์ศฤงคารที่ตกทอดมาจากบรรพบุรษ แต่เธอกลับเลือกที่จะอยู่กับเสื้อผ้าหน้าผมแบบสมถะเรียบง่าย ทว่าสิ่งที่เธอสนใจมากและออกจะบ้าคลั่งทุกครั้งที่ได้จับต้องกลับเป็นงานเขียน เธอเลือกทำในสิ่งที่รักมากกว่าช่วยงานธุรกิจของผู้เป็นพ่อ และถึงแม้จะถูกเรียกตัวแบบทั้งขู่ ทั้งเข็ญให้เป็นสาวนักธุรกิจที่ใช้ความสามารถทางภาษาที่เรียนมาไปพบปะนายทุนต่างชาติ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่โรสรู้ดีว่าเพื่อนของเธอพยายามหลีกเลี่ยงมากที่สุด ยกเว้นในครั้งใดที่ผู้เป็นพ่อกำชับอย่างเป็นจริงเป็นจังเท่านั้น “โรส โรส...แกยืนเหม่อมองหน้าฉันทำไมเนี่ย ส่งขวดน้ำปลามาทีสิ อยู่ตรงแขนแกน่ะ”เสียงเรียกของ มัลลิกาดึงโรสออกจากอาการเหม่อแล้วรีบหยิบขวดน้ำปลาส่งให้ “ฉันก็คิดอะไรเกี่ยวกับแกนั่นแหละ” “คิดอะไร” “ก็เรื่อย ๆ เออ...ว่าแต่ วศินเป็นไงบ้างล่ะช่วงนี้ วัน ๆ ฉันเห็นแกเอาแต่หาข้อมูลแต่งนิยาย อ่านหนังสือ  ได้ดูแลเขาบ้างรึเปล่า เดี๋ยวเถอะแก...มีใครฉวยไปล่ะยุ่ง” “ยุ่ง...ยุ่งทำไมล่ะ ก็มีแฟนใหม่” ม่อนหัวเราะคิกคักกระหยิ่มใส่เพื่อนรัก “อ่ะจ้า แม่คนมีเสน่ห์ แม่เสน่ห์ปลายจวัก” “ก็ว่าไปนั่น เดี๋ยวเขาทิ้งขึ้นมาจริง ๆ คงได้ซดน้ำตาแทนน้ำแกงส้มชามนี้แน่ ๆ” มัลลิกายอมรับความจริงในที่สุด วศิน...นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง เขาเป็นกำลังสำคัญของผู้เป็นพ่อ เมื่อสามปีก่อนด้วยความบังเอิญที่เธอได้รับมอบหมายงานสำคัญจากพ่อให้ไปพบลูกค้ารายใหญ่ เพื่อนำเสนอโครงการสร้างระบบบำบัดน้ำให้กับโรงแรมในเครือชื่อดังซึ่งเจ้าของเป็นชาวญี่ปุ่น ในตอนนั้นลูกค้าประทับใจมาก ๆ ที่เจ้าของบริษัทอย่างเธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้เป็นอย่างดี มันทำให้การพูดคุยกันง่ายขึ้นมาก แต่แล้วก็หวิดจะตกม้าตาย ถ้าไม่ได้คนที่มีความรู้ในรายละเอียดของธุรกิจและเทคนิคอย่างวศิน เขาสามารถตอบข้อสงสัยได้กระจ่างชัดในทุกคำถาม นับว่าวศินได้ช่วยเธอไว้มากเหลือเกิน...ความประทับใจในตัววศินไม่ได้จบลงอยู่แค่งานในครั้งนั้นเท่านั้น แต่หลังจากนั้นยังมีอีกหลายครั้งหลายคราเมื่อได้ร่วมงานกัน จากความสนิทสนมในเรื่องงานจนเลยมาถึงเรื่องส่วนตัว วศินแวะเวียนมาหาเธอบ่อยครั้งและเริ่มแสดงความสนใจในตัวเธออย่างเปิดเผย ซึ่งเขาเข้ากับครอบครัวของเธอได้เป็นอย่างดี อาจเป็นเพราะเขาเป็นคนสุภาพ กิริยาท่าทางดูเป็นมิตรและอ่อนน้อม หากนั่นก็ไม่ใช่เหตุผลเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เธอตอบตกลงที่จะคบหาดูใจกับเขาในฐานะคนรัก แต่กลับเป็นนิสัยช่างเอาอกเอาใจของวศินที่ดูแลคนรอบข้างอย่างเสมอต้นเสมอปลายกลับมีอิทธิพลมัดใจเธอไว้ได้   แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 23:22:05 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:21:19

ความคิดเห็นที่ 3   มัลลิกายังจำเสียงหัวใจที่เต้นอึกทึกจนแทบจะหลุดออกมานอกเนื้อได้ดี เมื่อลมหายใจกรุ่น ๆ ของชายหนุ่มนั้นคลอเคลียอยู่ที่ต้นคอ คืนหนึ่งที่หัวหิน...หลังจากพบลูกค้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนตัดสินใจอยู่เที่ยวต่อตามประสาคนรักที่อยากมีช่วงเวลาส่วนตัวด้วยกัน ในคืนนั้นเธอนั่งคุยกับเขาจนดึกดื่น จากนั้นเมื่อเขามาส่งเธอที่ห้องพักจึงแกล้งขวางไว้ไม่ให้เธอปิดประตูห้องพลางส่งสายตาออดอ้อนวิงวอน “ม่อนครับ ผมยังอยากอยู่กับคุณ....นะครับ” สายตาของชายหนุ่มแทบจะสะกดทุกลมหายใจของเธอให้กระท่อนกระแท่นไม่เป็นจังหวะ “แต่...” “ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร...ไม่ดี” ในฐานะคนรัก...วศินไม่มีอะไรที่ทำให้เธอต้องหวาดระแวง และเข้าใจดีว่าเขาเองก็คงอยากมีช่วงเวลาพิเศษแบบนี้กับเธอบ้าง ในที่สุด...เธอก็ยอมตามใจทั้งเขาและตัวเอง ปล่อยให้วศินเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเธอต่ออีกสักพัก ทั้งสองยืนอยู่มุมหนึ่งของระเบียงกว้างในห้องพักริมทะเล เขากอดประคองเธอไว้โดยไร้ซึ่งคำพูดจา เพียงปล่อยให้สายลมเย็นพัดพริ้วระคนกันไปกับไออุ่นของลมหายใจที่ระรินรดต้นคอเธอเนิ่นนาน “วศินคะ” “ครับ...” “ความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายสามารถผูกมัดใจคนรักไว้ด้วยกันได้ คนส่วนมากก็มักใช้วิธีนี้...” เธอเพียงหยั่งใจวศินดูว่าจะคิดยังไงกับเรื่องแบบนี้ “อาจจะใช่สำหรับใคร ผมไม่รู้ แต่ผมรักม่อนและผมรอได้” ถึงแม้จะเป็นเพียงคำตอบสั้น ๆ ที่ไม่ได้สละสลวยโดนใจนักเขียนอย่างเธอเท่าไร แต่ความจริงในสายตาของเขากลับบ่งบอกชัดเจน ความจริงที่เหมือนมีแรงโน้มถ่วงดึงดูดให้เขาประทับจูบลงบนริมฝีปากของเธอได้อย่างไร้แรงขัดขืน จูบอันหวานชื่นอบอุ่นที่เธอได้รับเป็นรางวัลกับการลองหยั่งเชิง...หญิงสาวดันอกกว้างออกให้เขาดึงจูบนั้นกลับไป ก่อนที่อารมณ์บรรเจิดจะพาเลยเถิดไปมากกว่านี้ “แต่ม่อนไม่ใช่ผู้หญิงสวย ตัวก็อวบอ้วนอย่างนี้ สักวัน...ศินก็เบื่ออยากได้สาวสวยหุ่นดี ๆ ใช่ไหมคะ”  หญิงสาวพูดพลางแกล้งหนีบปลายจมูกของชายหนุ่มสั่นไปมาเบา ๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว “ผมรักม่อนคนเดียว” ชายหนุ่มแนบจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนของเธออย่างออดอ้อน หญิงสาวหัวเราะคิกกับคำพูดของชายหนุ่มเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย วศินเองก็พลอยหัวเราะสนุกสนานไปกับเธอด้วย...มีหลายครั้งที่เขาบอกเสมอว่าเธอเป็นคนอารมณ์ดีทำให้โลกดูสดใส จากวันนั้นเป็นต้นมา การคบกันของเธอกับวศินก็ดำเนินรุดหน้ามากขึ้นจนถึงขั้นปรึกษากันเรื่องแต่งงานบ้างแล้ว ทว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างที่คอยฉุดดึงใจเธอไว้จากการแต่งงานให้รอคอยต่อไปอีกสักนิด นั่นอาจเป็นเพราะว่าในความคิดของเธอ การแต่งงานไม่ใช่จุดหมายปลายทางของความรัก หากเป็นช่วงเวลาดี ๆ แบบนี้ที่วศินมีให้เธอต่างหาก คือจุดหมายในใจของเธอแล้ว ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่ให้เขารอก็ไม่ใช่เพียงเพื่อรอให้ถึงพิธีแต่งงาน แต่เมื่อไรที่จุดหมายปลายทางนั้นเปี่ยมล้นในทุกอณูของความรู้สึก เธอก็พร้อมจะเป็นของเขาทั้งกายและใจอย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องพึ่งพาพิธีการแต่งงานเป็นเครื่องกำหนดเลย แต่แล้วอะไรบางอย่างบอกให้เธอรอ......... “ม่อน...ม่อน...ไอ้ม่อน” เสียงเจื้อยแจ้วเพิ่มระดับของเสียงมากขึ้นเมื่อคนที่ถูกเรียกยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาจนสามารถเรียกเพื่อนสาวให้หลุดออกจากภวังค์นั้น “อุ้ย...โรส จะตะโกนทำไมฉันตกใจหมด” คนถูกเรียกสะดุ้งเมื่อได้สติคืน “จะได้กินมั้ยกับข้าววันนี้น่ะ ว่าแต่ฉันยืนใจลอย แกนั่นล่ะลอยไปอยู่แกแล็คซี่ไหนแล้วล่ะ” “ก็แกนั่นล่ะ...ตัวดี ถามถึงวศิน ฉันก็คิดถึงเขาสิ ตอนนี้เขาไปดูงานที่สวีเดน ไม่งั้นเรื่องผีหนังสือนี่ก็คงไม่ต้องเดือดร้อนแกหรอกเพราะเค้าต้องจัดการให้ฉันได้แน่” “เออ ๆ ทั้งรักทั้งหลงนะแกน่ะ ไปเถอะยกของไปทานกันได้แล้ว ป่านนี้กรมันบ่นแย่” “นั่น...แกก็รักก็หลงเจ้ากรเหมือนกันล่ะ” “ไม่ใช่ แกเอาไรมาพูดฉันไม่ได้ชอบกรสักหน่อย” โรสได้แต่ปฏิเสธแล้วรีบยกอาหารไปไม่สนใจสายตาของเพื่อนรักอีก มื้อเย็นผ่านไปอย่างครึกครื้น ด้วยสมาชิกวันนี้มีมากเป็นพิเศษ ทั้งกรธวัชและโรสิตาเป็นเพื่อนสนิทที่เข้านอกออกในจนเป็นที่รู้จักของคุณพ่อคุณแม่เจ้าของบ้านเป็นอย่างดี การสนทนาจึงเป็นไปอย่างสนิทสนมได้รสชาติเช่นเดียวกับอาหารเลยทีเดียว ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ...ทั้งสามนัดแนะกันว่าพรุ่งนี้จะเดินทางไปพบหลวงพ่อธัมมโนที่อยุธยาตามที่กรธวัชเป็นธุระนัดหมายท่านไว้ให้แล้ว เมื่ออาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาปั่นงานเขียนตามกิจวัตรปกติ มัลลิกาเดินลงไปตามทางบันไดวนสู่ห้องใต้ดินที่เธอออดอ้อนคุณพ่อให้สร้างเป็นพิเศษ ไว้สำหรับเป็นห้องทำงานตามสไตล์สาวช่างฝันอย่างเธอ หญิงสาววางหนังสือลึกลับนั้นบนโต๊ะใหญ่ที่ดูระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ ซึ่งมันแทบจะไม่มีช่องว่างให้วางโน้ตบุ๊คสำหรับทำงาน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะเธอถนัดที่จะทำงานบนโต๊ะแคบ ๆ ใกล้ชุดโซฟานั่นมากกว่าที่จะทำบนโต๊ะใหญ่ ๆ หรูหราที่พ่อของเธอจัดให้ “คุณ....” หญิงสาวลองทักทายเขาก่อนที่จะไปนั่งทำงานที่โต๊ะเล็ก เงียบสนิท......ไม่มีการเคลื่อนไหวของลายเส้นนั้นอีกแล้ว เมื่อมองไปที่บรรทัดสุดท้ายของบทสนทนาที่ค้างไว้ก่อนหน้านี้ มันยังคงบันทึกชื่อของชายลึกลับเอาไว้ “คุณ...เอ้ย...ท่านราซาอิน??” สิ่งที่เธอได้รับกลับมามีเพียงความเงียบเท่านั้น “พรุ่งนี้ท่านจะได้ไปพบหลวงพ่อแล้ว ขอให้โชคดีนะ” เธอกล่าวกับหนังสือลึกลับเล่มนั้น หญิงสาวค่อยรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกเมื่อไม่มีลายมือของเขาปรากฏขึ้นมา บางทีเรื่องนี้อาจจะไม่ใช่ธุระโดยตรงของเธอก็ได้ องค์เอมุนราคงอยากให้เธอส่งต่อหนังสือเล่มนี้ให้หลวงพ่อ เมื่อคิดได้อย่างนี้ก็เตรียมจะปิดหนังสือใส่ลงไปในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ ทันใดนั้นเสียงขัดขืนของหนังสือที่กำลังจะถูกปิดก็ดังขึ้น พึ่บ! “เฮือก!” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อหนังสือเล่มนั้นเริ่มกลับมามีปฏิกิริยาอีกครั้งและอยู่ไม่ไกลจากตัวเธอเท่าไหร่นัก  “ท่านยังอยู่อีกเหรอ” “เอโทรเนียถูกขังไว้ทั้งเมือง ข้าจะไปไหนได้ล่ะ” หญิงสาวได้แต่ยืนตาค้างกับคำตอบที่ได้รับกลับมา อาการหวาดหวั่นนั้นเกือบคล้ายเดิมก่อนหน้านี้ ถึงครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สี่แล้วก็ตามที่เธอได้เห็นลายเส้นหวัด ๆ ปรากฏขึ้นบนกระดาษ และนี่เธอเพียงแปลคำพูดของเขาจากภาษาอังกฤษที่เห็น ไม่รู้ว่า...หากเป็นตัวจริงชายคนนี้จะพูดจายังไง เขาอาจมีน้ำเสียงดุดัน หน้าตาน่ากลัวก็เป็นได้ โอ้! ยิ่งคิดก็ยิ่งหลอนตัวเอง ม่อนค่อย ๆ ถอยหลังออกจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่เพื่อถอยห่างจากหนังสือเล่มนั้นให้มากที่สุด หากแต่บุคคลลึกลับกลับตั้งคำถามที่เธอคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว “นั่นเธอจะไปไหน” ลายมือนั้นมาอีกแล้ว เธอคิด “เปล่า...ฉันแค่อยากจะยืนให้สบายใจขึ้นนิดนึง” หญิงสาวเชิดหน้าซ่อนอาการหลอน แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 23:44:47 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:26:53

ความคิดเห็นที่ 4   “กลัวหรือ...” เขาถามกลับมาเมื่อเห็นอาการของหญิงสาวที่ทำราวกลับว่าเขาน่ากลัวเสียเต็มประดา ‘ถามได้...ใครบ้างไม่กลัว แค่ฉันใจแข็งมาคุยกับท่านแบบนี้ ก็กล้าแกร่งเกินไปแล้ว’ เธอได้แต่บอกเขาในใจ “ปะ...เปล่า แค่อยากยืนอยู่ห่าง ๆ” ม่อนปฏิเสธความในใจตัวเองเมื่อครู่ “ถ้าไม่นำบทสรรเสริญเอมุนรามาคืนที่วิหารให้เร็วที่สุด เธอจะพบกับสิ่งน่ากลัวกว่านี้” “ไม่ต้องมาขู่...นี่มันไม่ใช่เรื่องของฉันเลยสักนิด” บ้าจริง! เป็นผียังไม่พอ มาขอความช่วยเหลือจากเราแล้วยังจะขู่อีก! “เกี่ยวสิ...ในเมื่อเธอเป็นตัวแทนที่เทพราทรงเลือกให้มาช่วยเรา” “ใครก็ได้...ไม่ใช่แค่ฉัน หลวงพ่อก็อาจจะช่วยคุณได้” หญิงสาวเถียงเสียงเข้ม “ปีศาจมืดคงรู้แล้วว่าคนคนนั้นคือเธอ ตราบใดที่บทสรรเสริญยังเดินทางมาไม่ถึงวิหารคาซัค มันจะคอยติดตามทำลายทั้งบทสรรเสริญ...รวมถึงตัวเธอด้วย” “จะบ้ารึไง...บอกว่าไม่ต้องมาขู่ มันไม่ได้ผลหรอก ยังไงพรุ่งนี้ท่านก็ต้องไปจากชีวิตฉัน อีกอย่างนะ...ฉันว่าที่ท่านโดนขังไว้ยังงี้ก็เพราะ เอ่อ...” หญิงสาวยับยั้งคำพูดไว้เพียงแค่นั้นเพราะกลัวผีหนังสือจะโกรธและเขาอาจทำร้ายเธอได้ “เพราะข้าเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นหรือ” เขาถามราวกับอ่านใจของหญิงสาวได้ “ไม่รู้สิ...ก็มีปีศาจเท่านั้นล่ะที่จะโดนขังไว้แบบนี้” ม่อนตอบกลับในสิ่งที่เธอคิด พึ่บ! หนังสือปริศนาปิดลงอย่างกระทันหัน “เฮ้ย” หญิงสาวกระโดดออกมาแทบไม่ทันด้วยความตกใจที่จู่ ๆ หนังสือลึกลับเล่มนั้นปิดตัวลงราวกับไม่พอใจ “อะไรกันเนี่ย...พูดแค่นี้ก็โกรธด้วย ฉันแค่พูดตามที่ฉันรู้มาเท่านั้น โกรธก็ดี...ฉันจะได้ไปทำงานของฉันเสียที” เมื่อพูดจบ มัลลิกาก็หันหลังกลับ แต่แล้ว...มันกลับเปิดขึ้นมาเองอีกครั้ง พร้อมลายมือที่ตวัดอย่างรวดเร็วกว่าเดิม “จะไปไหน...ข้าไม่ได้โกรธ ข้าแค่อยากมองหน้าคนดี ๆ อย่างเธอให้ชัดเต็มตาเท่านั้น” “ว่าอะไรนะ” หญิงสาวถามอย่างไม่เชื่อสายตา “ที่หน้าปกนี่ มีดวงเนตรเอมุนรา ข้ามองเธอผ่านดวงเนตรนี้” ‘เออ...จริงด้วยสิ ที่หน้าปกหนังสือนั่นมีดวงตาเหยี่ยว เรากลับมองผ่านเลยไปไม่ได้ให้ความสนใจเลยสักนิด’ “นี่ท่านเห็นฉันผ่านทางนี้เหรอเนี่ย” “ใช่สิ ทำไมหรือ” “ฉันจะได้หาอะไรมาปิดไว้ไง” “ไม่มีสิ่งใดปิดบังสายพระเนตรขององค์เอมุนราได้...ไม่มี แม้แต่เรื่องบางอย่างที่ตาคนธรรมดามองไม่เห็น แต่พระองค์ทรงเห็น” “ท่านเพ้ออะไรน่ะ ช่างเถอะ...ฉันต้องไปทำงานล่ะ” ตัวหนังสือปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อมัลลิกาทำท่าจะเดินจากไป “เธอชอบเรื่องราวของฮิคุปตาฮ์ ฉันหมายถึง...อียิปต์” ‘นี่คงได้ยินที่เจ้ากรธวัชมันแซววันนี้ แหง ๆ’ “ก็ไม่แปลกอะไรนี่ คนอื่นเขาก็ชอบกันเยอะแยะไป” “แต่เธอยังปรารถนาที่จะเคียงข้างองค์ฟาโรห์อีกด้วย” “แล้วยังไง...คนอื่นที่ปรารถนาจะเคียงข้างองค์ฟาโรห์ก็มีเยอะแยะ พระองค์ทรงมาดเข้ม เด็ดขาด สง่างาม และที่สำคัญหล่อมาก” หญิงสาวทำท่าเพ้อฝันเมื่อกล่าวถึงองค์ฟาโรห์ “เธอรู้จักองค์ฟาโรห์หรือ” “ก็ฟาโรห์เมมฟิสในคำสาปฟาโรห์นั่นไง มันเป็นการ์ตูนที่อ่านต่อกันมารุ่นต่อรุ่น อย่าบอกนะว่าท่านไม่รู้จัก...เชยชะมัด” “อะไรหรือ...” “ฮ่ะ ๆๆ ผีหนังสืออย่างท่านคงไม่รู้จักสินะ” “ฟาโรห์เมมฟิสทรงเป็นนักปกครองที่เก่งกาจพระองค์หนึ่งเมื่อกาลก่อน” “ตกลงฟาโรห์เมมฟิสมีตัวตนจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ” มัลลิกาเริ่มลังเลว่านี่จริงหรือนิยายกันแน่ “เธอคงอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับฟาโรห์มากสินะ” “ใช่ โดยเฉพาะเรื่อง...” หญิงสาวนึกขำตัวเองอยู่บ้าง ที่มักจะเข้าสู่โหมดช่างฝันบ่อย ๆ จนต้องดึงสติกลับคืนมา “ผู้หญิงของฟาโรห์มีเป็นร้อย ไม่ว่าจะเป็นพระสนมเชื้อชาติอื่น ลูกสาวของขุนนาง หรือเหล่าสาวงามที่เป็นนางห้าม แต่องค์ราชินีนั้นมีเพียงหนึ่งและมักจะเป็นพระญาติสนิทเพื่อรักษาการสืบราชให้บริสุทธิ์” “เรื่องนี้ฉันก็พอได้รู้มาบ้างว่า...ในบางครั้งทรงอภิเษกกับพี่น้องของพระองค์เอง” ม่อนบอกในสิ่งที่ได้ค้นคว้ามา “การอภิเษกสมรสคือหน้าที่หนึ่งและเป็นกุศโลบายการปกครอง มันนำมาซึ่งความมั่นคงของราชบัลลังก์ ไม่ใช่เรื่องส่วนพระองค์” “ท่านพูดเหมือนองค์ฟาโรห์ทรงคิดแต่เรื่องผลประโยชน์” “สำหรับพระองค์นั้นหน้าที่ย่อมมาก่อนหัวใจเสมอ” “รวมทั้งท่านที่เป็นอนุชาของพระองค์ด้วยล่ะสิ” หญิงสาวหัวเราะคิกอย่างนึกสนุก “ข้าต่างจากพระองค์” “ต่างยังไงคะ” “ฟาโรห์ทรงเห็นหน้าที่ก่อนหัวใจ แต่ข้าหามีหัวใจไม่!” “ไม่มีหัวใจ ก็เป็นผีน่ะสิ” “ข้ามิชอบความวุ่นวายของอิสตรี” “หรือว่าท่านชอบความแกร่งกล้าของเอกบุรุษล่ะ” หญิงสาวตอบกลับด้วยความชอบใจ เงียบ...ลายมือนั้นหยุดชะงักลงนิดหนึ่ง... “ข้าเข้าใจความหมายที่เธอพูด” “ฉันก็ไม่ได้ปิดบังเจตนาสักหน่อย” เจ้าตัวยังไม่หยุดทำหน้าทะเล้น   แก้ไขเมื่อ 03 มิ.ย. 55 23:32:23 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:31:09

ความคิดเห็นที่ 5 “เธอมันเป็นผู้หญิงเมืองไหนกันแน่นะ พิลึกจริง!” โดยไม่รอคำตอบหนังสือก็ปิดลงอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ดวงตาเหยี่ยวนั้นทอประกายระยับ ตอนที่3 เพราะคำพูดที่ว่า ‘เธอเป็นหญิงพิลึก!’ แท้ ๆ เชียว บทสนทนาของชายไร้รูปและสาวนักเขียนจึงดำเนินต่อไปอย่างไม่ลดละ การสนทนาถูกแตกประเด็นออกไปอย่างกว้างขวาง มัลลิกาเห็นว่ามันก็คงไม่แปลกอะไร ที่หญิงชาวเอเซียตะวันออกไกลจะมีความคิดอ่านแตกต่างของหญิงแดนไอยคุปต์ที่เขาพบเจอ และยิ่งวันเวลาได้ผ่านเลยมาร่วมสามพันกว่าปีอย่างนี้ด้วยแล้ว ความคิดและค่านิยมต่าง ๆ ควรจะแปรเปลี่ยนไปมาก ชายลึกลับได้แต่นิ่งเงียบเหมือนตั้งใจฟังในสิ่งที่เธอพูด หรือแท้จริงเขากำลังคิดเห็นคัดค้านตามแบบผู้ชายโบราณที่เธอเคยเห็นในนิยายและภาพยนตร์กันนะ แต่แล้วลายมือหวัด ๆ กลับตอบมาแบบผิดคาด เขาว่าหญิงสาวไอยคุปต์นั้นมีสิทธิเสรีภาพเสมอเหมือนกับผู้ชาย ผู้หญิงชาวอียิปต์มีสิทธิเป็นเจ้าของและปกครองทรัพย์สิน ทั้งยังโอนต่อมรดกให้กับลูกสาวของตนได้ เขายังเล่าต่อไปถึงสังคมและความเคารพนับถือที่ชาวไอยคุปต์มีต่อเทพเจ้าหลายพระองค์อีกด้วย นับได้ว่าอียิปต์นั้นเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของเทพเจ้า ในที่สุดจากที่เคยตั้งหน้าตั้งตาโต้คารม มัลลิกากลับอ่านข้อความของเขาอย่างตั้งใจ บางอย่างก็เป็นสิ่งที่เธอรู้มาก่อนจากการค้นคว้าเพื่องานเขียน บางอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย จากเรื่องสัพเพเหระก็วกกลับมาถึงเรื่องใกล้ตัว เธอได้รับรู้ว่าชายลึกลับผู้นี้คือเจ้าชายราซาอิน พระอนุชาในองค์ฟาโรห์อาเมซิสผู้รั้งตำแหน่งวิเซียร์ปกครองเอโทรเนีย ซึ่งเป็นอาณาบริเวณเกือบครึ่งหนึ่งของประเทศ จากที่เขาเล่าถึงเหตุการณ์ในขณะนี้ เป็นช่วงที่ศัตรูชาวฮิกโซสเพิ่งถูกขับไล่ออกไปจากอียิปต์หลังจากนั้นก็เป็นการดำเนินการปราบกบฏที่เพิ่งเสร็จสิ้นในสมัยของฟาโรห์องค์ก่อน เธอคาดเดาได้ว่ายุคที่เขาอยู่ในตอนนี้ควรจะเป็นยุคเริ่มต้นของอาณาจักรใหม่ หรือประมาณ 1500 ปีก่อนคริสตกาล หญิงสาวเดินไปหยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คจากโต๊ะเล็ก เปิดดูไทม์ไลน์ที่เธอได้ทำไว้ในตอนที่ค้นคว้าเพื่อรื้อฟื้นความจำถึงลำดับการขึ้นครองราชย์ของฟาโรห์แต่ละพระองค์ ในยุคของการเริ่มต้นอาณาจักรใหม่กลับไม่มีรายชื่อของฟาโรห์อาเมซิสระบุไว้ แต่เธอก็ไม่ได้แปลกใจเพราะตลอดเส้นทางประวัติศาสตร์อันยาวนาน อียิปต์ถูกปกครองโดยฟาโรห์หลายร้อยพระองค์ เป็นไปได้ว่าฟาโรห์อีกหลายพระองค์อาจไม่มีพระนามปรากฏในหลักฐานทางประวัติศาสตร์ เธอสนทนากับเขาจนดึกดื่นโดยไม่รู้สึกเบื่อหน่ายซ้ำยังคิดตาม และในใจก็ภาวนาขอให้เขาเป็นเจ้าชายราซาอินอย่างที่ว่าจริง ๆ ไม่ใช่ปีศาจที่สิงอยู่ในหนังสือที่คอยหาโอกาสเหมาะ ๆ มาคร่าชีวิตเธอ...การสนทนายังคงมีต่อไปอย่างออกรสและเป็นมิตรมากขึ้น เขาจึงเริ่มถามเกี่ยวกับตัวมัลลิกาบ้าง “ชื่อของเธอออกเสียงแปลกจริง มันมีความหมายว่ายังไง” “ชื่อมัลลิกา แปลว่า ดอกมะลิ เป็นชื่อที่คุณยายตั้งให้” “อย่างนั้นหรือ ดอกมะลิมันเป็นแบบไหนกัน” “มันมีลักษณะสีขาวนวลมีกลีบซ้อนกันบาง ๆ บานในตอนเช้า ถ้าปลูกไว้เป็นกอก็จะส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ” บทสนทนามีเพียงเท่านั้นก่อนที่หญิงสาวจะพิมพ์งานใส่โน้ตบุ๊คที่วางอยู่บนหน้าตักไม่สนใจลายมือหวัด ๆ นั้นอีก ทว่าหางตาหญิงสาวยังเห็นว่าเขาเขียนอะไรไปเรื่อย ๆ ในตอนแรก...มัลลิกาไม่คิดจะสนใจจริง ๆ แต่ใจหนึ่งก็อยากรู้ อีกสักพักเมื่อทนไม่ไหวมัลลิกาจึงพักเรื่องงานไว้ก่อน แล้วอ่านข้อความของเขาต่อไป “ราซาอินมาจาก 3 คำ...รา หมายถึง เทพรา เทพเจ้าผู้ก่อเกิดสรรพสิ่ง...ซา หมายถึง การปกป้องคุ้มครอง...อิน หรือ อังค์ หมายถึง ชีวิต...รวมแล้ว หมายถึง เทพราทรงปกป้องคุ้มครองชีวิต” “อืม...เหรอคะ” หญิงสาวเหมือนไม่สนใจในการบอกเล่าของเขา ทว่ายังคงอ่านลายมือนั้นต่อไปด้วยความสนใจโดยไม่รู้ตัว “จริง ๆ แล้วพระนามขององค์ฟาโรห์และองค์รัชทายาทเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับสามัญชนที่จะเรียกขาน” “ท่านเป็นรัชทายาทเหรอ” หญิงสาวถามอย่างแปลกใจ “ใช่...องค์ฟาโรห์เพิ่งแต่งตั้งก่อนหน้าที่จะถูกยูเซอร์มันใช้มนตราขังไว้ในวิหารแห่งนี้ ตอนนี้มันคงคิดก่อกบฏแน่แล้ว ฟาโรห์ทรงตกอยู่ในอันตราย ข้าจึงต้องได้บทสรรเสริญเอมุนรามาคืนที่คาซัคเร็วที่สุด เพื่อไปปกป้องพระองค์ที่ธีบส์” “แต่ฉันจะคืนบทสรรเสริญเอมุนรานี้ให้ท่านได้ยังไง ในเมื่อเราอยู่ต่างเวลากันตั้งสามพันกว่าปี ไทม์มา    ชีนของจริงก็ยังสร้างไม่เสร็จ” “เดินทางไปยังเมืองเมมฟิสและตามหาวิหารคาซัค แล้วจงวางบทสรรเสริญองค์สุริยเทพลงบนพระหัตถ์ขวาของรูปปั้นเทพเจ้ากลางวิหารคู่กับบทสรรเสริญเทพจันทราที่อยู่บนพระหัตถ์ซ้ายของพระองค์ เมื่อนั้นเวลากลางวันจะบรรจบกับกลางคืนและเราชาวเอโทรเนียจะเป็นอิสระ” ลายมือชะงักไปพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนของสมาร์ทโฟนที่วางอยู่ข้างหนังสือเล่มนั้นที่ดังขึ้นต่อเนื่อง เมื่อมัลลิกาเห็นเบอร์ที่หน้าจอกระพริบขึ้นก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร หญิงสาวยิ้มระรื่นก่อนที่จะกดรับสาย “ค่ะ...ศิน เป็นยังไงบ้างคะหนาวไหม” หญิงสาวถามไถ่อีกฝ่ายด้วยความดีใจ “หนาวมากครับม่อน แต่ตารางงานเต็มทั้งวันไม่มีเวลาคิดถึงความหนาวเลย” ชายหนุ่มบอกพลางอ้อน “โอ้โห...คุณพ่อให้คุณทำงานหนักขนาดนี้เลยเหรอ แล้วนี่จะมีเวลาคิดถึงม่อนบ้างไหมคะ” หญิงสาวยิ้มใส่โทรศัพท์ ประกายตาระยิบวาว “คิดถึงสิครับ ถ้าบริษัทไหนใช้งานผมจนไม่มีเวลาคิดถึงม่อน ผมลาออกดีกว่า” เสียงต้นสายนั้นก็แจ่มใสพอกัน “แล้วนี่ศินมาถึงโรงแรมหรือยังคะ” “ถึงแล้ว หาอะไรกินเสร็จแล้วก็โทรหาม่อนเลย ตอนนี้ที่เมืองไทยคงดึกมากแล้วสินะ ม่อนพักผ่อนเถอะ ศินไม่กวนแล้ว” “เดี๋ยวสิคะ...” หญิงสาวรั้งอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ตัดสายไปและยังคงคุยกับวศินต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยเพลิดเพลินกับกิจกรรมและความสนุกสนานของทีมงานที่ไปทำงานที่นั่น จนลืมไปว่ายังมีใครคนหนึ่งที่รอคอยจะคุยกับเธออยู่ในหนังสือลึกลับเล่มนั้น มันยังคงถูกเปิดค้างไว้โดยไม่มีการเคลื่อนไหวบนหน้าหนังสืออีกแล้ว “ดีใจจังเลยค่ะ งั้นอีกสามวันเราก็ได้เจอกันแล้ว” “ครับ ผมไม่อยากอยู่เที่ยวต่อ ปล่อยให้พี่น้อยกับพี่แป๊ดแกนำทีมเที่ยวสวีเดนกันต่อจนถึงอาทิตย์หน้า ส่วนผมอยากกลับเมืองไทยแล้ว” หญิงสาวรู้สึกเหมือนแก้มบางนั้นถูกฉีดให้ซาบซ่านเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของแฟนหนุ่ม ถึงแม้เขาจะไม่ได้บอกว่าอยากกลับเมืองไทยเร็ว ๆ เพราะคิดถึงเธอ แต่ตลอดระยะเวลาสามปีที่คบกันมาก็พอจะเข้าใจได้ถึงความหมายที่เขาต้องการจะบอกกับเธอ ในตอนนี้...หญิงสาวได้แต่มองไปเรื่อย ๆ เพราะหาจุดพักสายตาไม่ได้จากอาการเขินอายที่มี ถึงแม้ต้นสายจะไม่ได้รับรู้ถึงอาการของเธอเลยก็ตาม แต่เมื่อสายตามาจบลงที่หนังสือลึกลับเล่นนั้นที่ถูกเปิดค้างและจบการสนทนากันไปนานแล้ว กลับมีเส้นสายลายมืออะไรบางอย่างเกิดขึ้น ทว่ามันไม่ใช่ตัวอักษรกลับเป็นเส้นที่ลากตรงบ้างงอบ้างไปเรื่อย ดังเช่นภาพวาด แม้มัลลิกาจะยังคงถือโทรศัพท์และรับฟังในสิ่งที่ต้นสายพูดมา แต่ก็ไม่อาจละสายตาไปจากลายเส้นเหล่านั้นได้อีก! มันยังคงเลี้ยววกวนไปมา จากที่เคยเป็นเหมือนการร่าง ตอนนี้กลับชัดเจนเป็นเค้าโครงหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่งภายใต้เครื่องแต่งกายเช่นชาวอียิปต์โบราณผู้มียศ รูปหน้าเข้มเรียวยาวรับสันจมูกโด่งและปากได้รูป ดวงตาแม้คมเข้มหากแฝงความเมตตาทอประกาย ‘ใครน่ะ...’ หญิงสาวคิดในใจเมื่อภาพนั้นดูเหมือนจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว ในเวลาเดียวกันแฟนหนุ่มก็ขอตัวไปพักผ่อนและวางสายไปแล้ว หญิงสาวกลับยังคงมองภาพวาดนั้นค้างอยู่ราวกับต้องมนตร์ “นี่คือข้าเอง...” เขาบอก “แล้วท่านจะมาวาดให้ฉันดูทำไมกัน” “มหาดเล็กที่ติดอยู่ในวิหารเป็นผู้วาด ข้าอยากให้เธอรู้ว่าข้ามีตัวตนและไม่ใช่ปีศาจร้าย” “ถึงท่านจะไม่ใช่ปีศาจร้าย แต่ฉันก็ไม่สามารถฝ่าปีศาจมืดอะไรนั่นบุกบั่นเอาหนังสือเล่มนี้ไปคืนที่อียิปต์ได้หรอกนะ มันเกินความสามารถของคนธรรมดาอย่างฉัน มันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติฉันจึงต้องขอให้หลวงพ่อท่านช่วย” มัลลิกาออกจะเห็นใจเจ้าชายราซาอินอยู่ไม่น้อย เขาอุตส่าห์วาดภาพนั้นขึ้นมาเพื่อโน้มน้าวให้เธอเชื่อในความเป็นมิตร ทว่าน่าเสียดายที่เธอไม่สามารถช่วยเขาได้ในทันทีด้วยตัวของเธอเอง ก่อนจะไปนอนเธอบอกเขาให้รอคอยการช่วยเหลือในวันพรุ่งนี้ มัลลิกาปิดหนังสือเล่มนั้นพลางมองสบสายพระเนตรองค์เอมุนราที่ราซาอินใช้เป็นช่องทางในการมองเห็นเธอ ในตอนนี้เหมือนทั้งสองยืนประสานสายตากัน หญิงสาวถูกตรึงให้หยุดนิ่งกับความรู้สึกที่ส่งผ่านมาจากดวงตายาวรี มันพาความลังเลและไหวหวั่นเข้าหาเธออย่างเงียบเชียบ เงียบจนได้ยินเสียงสะท้อนของหัวใจดังก้องว่าเธอจะไม่ปล่อยให้เขาโดดเดี่ยวอ้างว้างอยู่ในหนังสือแต่เพียงผู้เดียว จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:36:11

ความคิดเห็นที่ 6   ในวันรุ่งขึ้น...การเดินทางเพื่อนำบทสรรเสริญแห่งเอมุนราก็ได้เริ่มขึ้น โดยมุ่งหน้าตรงไปยังวัดที่หลวงพ่อธัมมโนจำพรรษาอยู่ ระหว่างทาง...มัลลิกาไม่ได้เปิดหนังสือเล่มนั้นขึ้นแม้เพียงสักครั้งเดียว เพราะไม่ต้องการจะรับรู้เรื่องราวใด ๆ จากวิเซียร์ราซาอินอีก เธอไม่อยากใจอ่อนด้วยคำพูดหว่านล้อมต่าง ๆนานาของเขาที่ต้องการให้เธอนำหนังสือเล่มนั้นไปคืนที่วิหารคาซัค จึงได้ปิดหนังสือเล่มนั้นสนิทแน่น จนกระทั่งมาถึงวัดและได้พบกับหลวงพ่อ “โยม...นำบทสรรเสริญองค์เทพนี้ไปคืนแก่เจ้าของเขาเถอะ เรื่องราวทั้งหมดทั้งสิ้นจึงจะจบลง” หลวงพ่อธัมมโนพูดขึ้นขณะยังคงหลับตาเพ่งสมาธิอยู่เช่นเดิม “ทำไมล่ะครับหลวงพ่อ ม่อนไม่เคยเกี่ยวข้องกับพวกเขาเลยนะครับ” กรธวัชแย้งขึ้น “ความเกี่ยวพันเกี่ยวเนื่องกันของสรรพสิ่งนั้นอาจเกินความสามารถในการรับรู้ของโยม อาตมาบอกได้แค่ว่าโยมมัลลิกาต้องอยู่ไม่ห่างจากบทสรรเสริญเล่มนี้จนกว่าจะนำไปคืนเจ้าของเขา โยมจึงจะปลอดภัย” “โธ่! ปลอดภัยยังไงกันคะหลวงพ่อ พวกเรากลับรู้สึกกลัวมากกว่าอีก” โรสิตาแย้งและพยายามวิงวอนที่จะฝากบทสรรเสริญนั่นไว้ที่หลวงพ่อธัมมโนให้ได้ ประกอบกับมัลลิกาขอร้องหลวงพ่อให้ช่วยวิเซียร์ราซาอินให้หลุดพ้นจากคำสาปของปีศาจมืดด้วย เพราะมันเกินความสามารถของเธอที่จะช่วยเขาได้ จนในที่สุดหลวงพ่อเห็นว่าเกินกว่าจะทัดทานจึงรับฝากไว้ ทั้งหมดเดินทางออกจากวัดด้วยความเบิกบานใจที่สามารถจบเรื่องวุ่นวายนี้ลงได้เสียที และเชื่อมั่นว่าหลวงพ่อจะช่วยวิเซียร์ผู้นั้นให้ปลอดภัยได้ แต่แล้ว...เมื่อขับรถมาถึงกลางทาง กรธวัชกลับตาลายเห็นถนนข้างหน้าเป็นนกยักษ์สีดำวิ่งเข้าชนกระจกรถ จึงตกใจหักหลบลงข้างทางจนรถชนกับต้นไม้เข้าอย่างแรง ส่งผลให้รถพังเสียหายยับ แต่โชคดีที่ทั้งสามปลอดภัยราวปาฏิหาริย์ มีเพียงแผลเย็บและฟกช้ำเพียงเล็กน้อย เมื่อเกิดเหตุนี้ขึ้น...ทั้งสามเริ่มรู้สึกถึงอาถรรพ์อันแรงกล้าของบทสรรเสริญเล่มนั้น และในขณะที่เข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล หลวงพ่อธัมมโนได้เดินทางมาหาพวกเขาโดยที่ยังไม่มีใครได้โทรศัพท์ไปบอกกล่าวกับท่านเลย มัลลิกาจึงเชื่อคำของหลวงพ่อและนำบทสรรเสริญองค์เอมุนรากลับคืนมาไว้กับตัวเองอีกครั้ง และตัดสินใจที่จะรอให้แฟนหนุ่มกลับมาจากสวีเดนก่อนที่จะชวนวศินไปอียิปต์เพื่อนำบทสรรเสริญไปคืนที่วิหารคาซัคด้วยกัน มัลลิกากลับมาบ้านด้วยจิตใจจดจ่อรอคอยให้แฟนหนุ่มกลับมาโดยเร็ว ความสนุกสนานกับเรื่องราวของหนังสือพูดได้เล่มนั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว สายพระเนตรองค์เอมุนราบนหน้าปกหนังสือ ที่วิเซียร์ราซาอินเคยใช้เป็นเส้นทางในการมองเธอกลับทำให้มัลลิกาไม่กล้ามองอีก เธอได้แต่เก็บหนังสือเล่มนั้นไว้ในตู้ห้องทำงานใต้ดินโดยที่ไม่ยอมเสวนากับหนังสือเล่มนั้นอีกเลย แม้บางครั้งในขณะนั่งทำงานจะได้ยินเสียงกุกกักของหนังสือที่ต้องการสื่อสารอะไรกับเธอก็ตาม เธอพยายามบอกตัวเองว่าพรุ่งนี้วศินก็จะกลับมาแล้ว และเมื่อนำหนังสือไปคืนเรื่องร้ายก็คงผ่านไป ทว่าเหตุการณ์กลับพลิกผันเกินกว่าจะยอมรับความจริง... ตอนที่ 4 เมื่อข่าวเครื่องบินของสายการบินชื่อดังแห่งหนึ่งเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นแพร่ภาพทุกช่องในเช้าวันรุ่งขึ้น จน กลายเป็นประเด็นร้อนที่ประชาชนให้ความสนใจรวมถึงตัวของหญิงสาวด้วย ทันทีที่มัลลิกาสลัดความงัวเงียและจับใจความในเนื้อข่าวได้ เธอก็รับรู้ว่าเป็นเที่ยวบินที่วศินเดินทางกลับจากสวีเดน หญิงสาวตาค้างกับภาพข่าวเหล่านั้นซึ่งเป็นเหมือนฝันร้าย ก่อนที่มันจะพร่าเลือนดูไม่เป็นรูปร่างด้วยคราบน้ำตาที่ปกคลุมดวงตาคู่นั้น เสียงของใจที่เต้นรัวกลับกลบเสียงผู้ประกาศข่าวจนแทบจับความต่อไปไม่ได้ “วศิน...นี่คุณ...” เพียงเท่านั้นคำพูดที่รอดผ่านริมฝีปากบางก็หยุดลง มีเพียงเสียงสะอื้นกับใจที่เฝ้าปฏิเสธข่าวที่เกิดขึ้นและภาวนาขอให้เป็นการให้ข้อมูลข่าวที่ผิดพลาด ‘แต่ทำไม ข่าวออกตรงกันหมดทุกช่องล่ะ’ ในสมองกลับซักค้านขัดแย้งกันอย่างรุนแรง หญิงสาวพยายามรวบรวมสติและหอบร่างสั่น ๆ นั้นวิ่งไปหาผู้เป็นแม่ เพื่อจะขอให้ท่านช่วยสอบถามความถูกต้องจากผู้ใหญ่ที่ครอบครัวรู้จัก ซึ่งทำงานอยู่ในสายการบิน จากนั้นมัลลิกาก็ทำได้เพียงจดจ่อรอฟังข้อมูลเท่านั้น ระหว่างนั้นมัลลิกายกมือขึ้นจับแผลใหม่ตรงหน้าผากที่เพิ่งเย็บไปเมื่อวาน หลังจากเกิดเหตุรถของกรธวัชเสียหลักชนต้นไม้ข้างทางขณะกลับจากอยุธยา จนพวกเธอต้องนำบทสรรเสริญเอมุนรากลับคืนมาจากหลวงพ่อธัมมโนในที่สุด เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ยิ่งสั่นสะท้านไปทั้งตัว หญิงสาวทรุดนั่งลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง และแล้วม่านน้ำตาก็ผ่านลงมาราวสายธารอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้เมื่อผู้เป็นแม่เดินมากอดเธอแน่นแล้วบอกว่า วศินเดินทางมากับเครื่องบินลำนั้นจริง ๆ ซ้ำร้ายไปกว่านั้น เครื่องบินลำนั้นได้หายสาบสูญไปโดยไม่อาจหาจุดที่ตกได้ สิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็เป็นแต่เพียงความหวังว่าเจ้าหน้าที่จะตรวจหาเครื่องบินลำนั้นได้โดยเร็วที่สุด ตลอดสามวันให้หลังนับจากวันที่เครื่องบินตก มัลลิกาไม่ได้ลงไปที่ห้องทำงานใต้ดินอีกเลย เธอเริ่มรู้สึกรังเกียจระคนหวาดเกรงบทสรรเสริญแห่งเอมุนราเล่มนั้นขึ้นมาจับใจจนไม่อยากเห็นมันอีก เพราะนับแต่มีบทสรรเสริญนั้นเข้ามาในชีวิตก็เกิดเรื่องต่าง ๆ มากมายที่ส่งผลกระทบต่อเธอและคนรอบข้าง  แม้จะยังไม่สามารถปักใจได้ว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับวศินนั้นจะเป็นเพราะอาถรรพ์ของหนังสือเล่มนั้นเช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับเธอ โรสและกรธวัชหรือไม่ ทว่าเพราะอะไรกันจึงได้เกิดเรื่องร้ายกับวศินในเวลาอันไล่เลี่ยกันกับพวกเธอ หญิงสาวได้แต่คิดเรื่องนี้วนไปมา ขณะเดียวกันกับการตามข่าวของเจ้าหน้าที่ที่ออกค้นหาเครื่องบินลำที่หายไป ซึ่งถึงขณะนี้ก็ยังหาไม่พบ คืนนี้ก็เป็นอีกคืนหนึ่ง ที่ความคิดสับสนเชื่อมโยงระหว่างความจริงที่เกิดขึ้นกับความเป็นไปได้ของอาถรรพ์นั้นถูกผสมเข้ากับความอ่อนเพลียของร่างกายจนสะกดให้มัลลิกาหลับไปโดยไม่รู้ตัว และแล้วในห้องนอนของหญิงสาวก็เงียบสงัดและมืดมิดมีเพียงอากาศเย็นอ่อน ๆ จากเครื่องปรับอากาศลูบผ่านผิวบางนั้นไป ดังเช่นฝ่าพระหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้าที่ปลอบประโลมให้วิญญาณของหญิงสาวดำดิ่งสู่ดินแดนในห้วงนิทรา... ณ ดินแดนอันกว้างไกลสุดสายตามันถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดยามราตรี มีเพียงแสงดาวทอประกายประดับผืนฟ้าดำสนิทที่ทอดตัวขนานเนินทรายยาวไร้ขอบเขต มัลลิการู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกผลักให้ลอยเข้าหาผืนฟ้าที่อยู่ไกลลิบนั่น สักพักกลับพบว่าตนเองไม่ได้ล่องลอย ทว่ากำลังเดินอยู่บนพื้นทรายละเอียดที่ยังระอุไปด้วยไอร้อน ซึ่งแตกต่างจากความหนาวเย็นของใบหน้าที่ปะทะกับอากาศเย็นจัดด้านบนในขณะนี้ และเมื่อคิดได้ว่ากำลังเดินไปอย่างไร้จุดหมายความกลัวก็ทำเธอหยุดแล้วหมุนมองไปรอบ ๆ อย่างระวังภัย ‘ม่อน...ผมอยู่ที่นี่’ มัลลิกาถึงกับสะดุ้งเมื่อมีเสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ทันใดจึงหันไปทางต้นเสียง กลับปรากฏเป็นภาพที่ไม่คาดฝัน ‘วศิน คุณจริง ๆ หรือคะ...ทำไมมาอยู่ที่นี่’ ไม่รอคำตอบ หญิงสาววิ่งปราดฝ่าผืนทรายอบอุ่นเข้าหาเจ้าของเสียงเมื่อครู่ มัลลิกาประคองร่างไร้เรี่ยวแรงของชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่กับพื้นทราย ผิวหน้าของเขาตอนนี้ดูมอมแมมประกอบด้วยริมฝีปากแห้งผากเช่นคนขาดน้ำ มัลลิกาใจหายกับภาพที่ปรากฏตรงหน้าเพราะมันช่างต่างจากภาพของวศินที่เธอคุ้นเคยมากนัก ชายหนุ่มที่ถูกประคองไว้ในอ้อมกอดของแฟนสาวพยายามเอื้อมมือคว้าเธอไว้แม้ไร้เรี่ยวแรง มัลลิกาได้แต่สะอื้นไห้พลางกอดเขาไว้แนบอก ‘อดทนหน่อยนะคะ เราจะกลับไปด้วยกัน’ เสียงสั่นเครือนั้นเป็นเพราะน้ำตาที่รินลงมาคลอไว้บนริมฝีปากบาง ‘ผมกลับไม่ได้ มันจับผมไว้’ ‘มันคือใคร หรืออะไรกันคะศิน บอกม่อนสิ’ คำพูดนั้นของชายหนุ่มยิ่งทำให้หญิงสาวตระหนก ‘มันเป็นเงาดำ ๆ ล้อมผมไว้’ ชายหนุ่มพูดพลางชี้มือไปรอบ ๆ ‘ไม่มีนี่คะ ไหนกัน’ หญิงสาวพยายามมองหาในสิ่งที่เขาชี้ แต่พบว่ามีเพียงความว่างเปล่า ‘มีสิ นั่นไง มันไม่มีรูปร่างแต่มันพูดกับผม มันบอกว่าที่นี่คือเอโทรเนีย และมันจะจับผมไว้ที่นี่ตลอดไป’ ‘อะไรนะคะศิน คุณว่าที่นี่คือเอโทรเนียงั้นเหรอ...’ หญิงสาวตะลึงงันกับชื่อสถานที่ที่ได้ยินจากแฟนหนุ่ม นี่มันเพราะอาถรรพ์หนังสือเล่มนั้นจริง ๆ ‘นี่เพราะหนังสือเล่มนั้น และวิเซียร์ราซาอินแน่ ๆ แล้ว เขาต้องเป็นคนที่จับตัวคุณไว้เพื่อเป็นตัวประกันให้ฉันเอาหนังสือเล่มนั้นมาคืนที่เอโทรเนียแน่ ๆ’ ‘เรื่องอะไรน่ะม่อน ผมไม่เข้าใจ’ ชายหนุ่มคิ้วขมวดมุ่นเพราะไม่เข้าใจในเรื่องราวที่แฟนสาวพูดถึง แต่แล้วก่อนที่มัลลิกาจะได้บอกเล่าถึงที่มาของเรื่องราวทั้งหมด กลับมีลมขนาดใหญ่ดึงร่างเธอออกจากเขา หญิงสาวได้ยินเพียงเสียงแฟนหนุ่มร้องเรียกชื่อเธอกึกก้อง และพยายามรั้งมือเธอไว้แน่นโดยไม่ยอมให้หลุดออกจากกันแม้ร่างทั้งสองจะถูกเหวี่ยงหมุนวนอยู่กลางอากาศท่ามกลางเม็ดทรายละเอียดก็ตาม สักพักแรงของมนุษย์ก็ไม่อาจชนะธรรมชาติได้ มัลลิกาถูกดึงให้หลุดลอยไปในที่สุด “ช่วยด้วย...” หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องที่ยังคงก้องในโสตประสาท จากความฝันคืนนั้นทำให้มัลลิกาปักใจเชื่อว่าวศินโดนจับเป็นตัวประกันอยู่ที่เอโทรเนีย และมีเพียงเธอเท่านั้นที่จะหยุดเรื่องราวร้าย ๆ ทั้งหมดนี้ได้ จึงตัดสินใจเดินทางไปยังประเทศอิยิปต์พร้อมบทสรรเสริญแห่งเอมุนราโดยการประสานงานกับเพื่อนที่เป็นเลขาฑูตอยู่ที่นั่น เพื่อขอเดินทางเข้าไปยังวิหารคาซัคซึ่งในปัจจุบันถือเป็นโบราณสถานที่ทางการปิดไว้โดยไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวเดินทางเข้าไป เว้นแต่จะได้รับการอนุญาตจากทางการเท่านั้น ด้วยวิหารคาซัคเพิ่งจะถูกค้นพบและยังมีโบราณวัตถุบางส่วนที่ยังไม่ได้รับการพิสูจน์อักษร มัลลิกาพบว่าแม้ในช่วงวิกฤติของชีวิต เธอกลับได้พบกับมิตรแท้เช่นโรสิตาและกรธวัช ทั้งสองอาสาที่จะไปเป็นเพื่อนเธออีกครั้งแม้ว่าเพิ่งผ่านเรื่องอาถรรพ์ด้วยกันมาหมาด ๆ และแผลที่เกิดจากรถชนคราวก่อนก็ยังไม่หายสนิท แต่ทั้งสองก็เต็มใจจะไปอียิปต์เป็นเพื่อนเธออีกในคราวนี้ การเดินทางไปยังวิหารคาซัคนั้นถือว่าเป็นเส้นทางที่ยังคงลำบากอยู่ เพราะเป็นเส้นทางที่ยังคงต้องใช้อูฐเป็นพาหนะต่อจากรถอีกทอดหนึ่ง เพื่อนเธอเล่าว่าปัจจุบันเมืองเอโทรเนียนั้นไม่มีอีกแล้วเพราะเคยเป็นผืนแผ่นดินขนาดใหญ่ที่รวมอาณาเขตของประเทศต่าง ๆ ไว้ด้วยกัน หลังจากประวัติศาสตร์ถูกผลัดเปลี่ยน เอโทรเนียกลับถูกแบ่งเขตแดนเป็นรัฐใหม่โดยยังคงมีดินแดนบางส่วนที่อยู่ในประเทศอียิปต์  ทว่าหากให้วิหารคาซัคเป็นจุดหมายก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะตามหา เพราะวิหารแห่งนี้ยังคงใช้ชื่อเดิมมาจนถึงปัจจุบัน   จบตอนที่4. จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:42:17

ความคิดเห็นที่ 7 ^ เค้าเห็นพี่งุงิแล้วแหละ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:45:52

ความคิดเห็นที่ 8 เก๊าก็เห็นนะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 55 23:59:47

ความคิดเห็นที่ 9 ตั้งข้อสังเกต 1....ความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายสามารถผูกมัดใจคนรักไว้ด้วยกันได้ ....<แต่ไม่จำเป็นสำหรับบางกรณี..ถ้าความรักนั้นบริสุทธิ์พอ> 2....Plot แบบนี้ รับรองว่าเรื่องนี้ยาวข้ามปี ไหนจะตามไปช่วยแฟน ไหนจะช่วยราชาอิน(ถึงจะไม่ชอบใจก็ตามเถอะ) กว่าจะหาเอโทรเนียเจอ.กลัวแต่คนเขียนจะเลิกเขียนกลางคัน ฮา 3....ท่าทางจะเป็น รักสามเส้า ระหว่าง หนูม่อน วศิน และหนังสือ ฮา  เพราะสังเกตว่าช่วงหลังหนูม่อนหายกลัว เริ่มจ้อกับหนังสือราชาอินแล้ว สนิทกับแบบนี้เป็นไปได้ที่จะรักกัน ฮา 4. ตัวเอก (หนูม่อน)  คุ้นๆ ยังไงชอบกล  เหมือนเคยเห็นมาแล้วด้วย 5. แล้ว 7 กับ 8 เห็นอะไรกัน  หลอนๆชอบกล จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 08:31:51

ความคิดเห็นที่ 10 ตอบข้อสังเกตของคุณจีค่ะ 1.ใช่ค่ะ 2-4. อิอิ เป็นความลับของการดำเนินเรื่อง ไม่สามารถเปิดเผยได้ ก๊าก! (รวมทั้งเรื่องที่คนเขียนจะเลิกกลางคันรึเปล่าก็เป็นความลับ ฮา) 5.อ๋อ ... นักกิน กับ นักนอน น่ะเอง ^______^ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 09:20:47

ความคิดเห็นที่ 11 มาส่งมื้อเช้าก่อนนะคะ . . . ค่ำๆจะกลับมาอ่านจ้า คุณ กีวี   --------------------------------------------------------------------   มาแล้วจ้า . . กำลังลำดับเรื่องราว . . ทีละเล็กละน้อย   เป็นอาหารชุดเช้าจ้า คุณแอนู  V แก้ไขเมื่อ 04 มิ.ย. 55 18:09:15 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 09:34:54

ความคิดเห็นที่ 12 คุณกาปอมกินแมคแต่เช้าเลย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 10:05:43

ความคิดเห็นที่ 13 มีตอนที่ห้าในสต๊อคแล้วใช่ป่าว ที่เคยเอามาลงใน Psycho Fear รอบนึง  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 12:04:57

ความคิดเห็นที่ 14 #7-8 นักกิน-นักนอน เห็นงุงิ โอ.... ^^' เมื่อคืนให้กิ๊ฟแล้วเข้านอนเลยจ้า(ก็เค้าต้องตื่นเช้านี่นา) นี่กลับมาแล้ว ของีบอีกหน่อยแล้วค่อยไปเล่นเกมกันนะ ^^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 12:11:26

ความคิดเห็นที่ 15 ก่อนอื่นขอชมนะคะว่า...ลงทีเดียวได้หลายตอนดี  ซึ่งไหมทำไม่ได้อ่ะค่ะ 55 ส่วนข้อที่ไม่ดี(สำหรับไหมนะคะ)...อ่านแล้วต้องเบรคไปพักสายตา  แล้วถึงกลับมาอ่านต่อ...คือมันค่อนข้างยาว อ่านแล้วนึกถึงทวิภพเลยค่ะ...เรื่องฝีมือของคุณกีวีไหมขอไม่เม้นนะคะ (ไหมยังไม่แข็งแรงพอค่ะ) ส่วนเรื่องที่อาจารย์แอบสงสัยว่าเรื่องมันค่อนข้างยาว  คนเขียนจะเลิกกลางคันรึป่าว ไหมว่า ลงทีเดียวหลายตอนขนาดนี้ ไม่น่าห่วงหรอกค่ะ ...ในสต๊อคคงมีเยอะอยู่...ใช่ไหมค่ะ 55 ปอลิง.แว๊บแรกที่อ่าน ชื่อม่อน ดันมาเหมือนชื่อสร้อยลอคอินไหมพอดี มีแอบขำตรงนี้ล่ะค่ะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 10:23:43

ความคิดเห็นที่ 16 ใช่ๆ ชื่อม่อน ตรงกับชื่อคุณไยไหมเลยเนอะ เรื่องในสต็อคก็มีอยู่บ้างค่ะ ส่วนจะเหมือนเรื่องทวิภพหรือไม่นั้น แถ่น แท้น... ต้องติดตามต่อไป(ให้ตาลายไปเลย) 555 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 19:52:10

ความคิดเห็นที่ 17 หายไปนานเลยนะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 22:43:17

ความคิดเห็นที่ 18 สวัสดีค่ะ คุณอาราเร่ ดีใจที่เข้ามาอีกนะคะ คิดถึงๆ :) แก้ไขเมื่อ 06 มิ.ย. 55 20:33:33 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 20:23:01

ความคิดเห็นที่ 19 แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 21:15:46

ความคิดเห็นที่ 20 ^ #19 เป็นอะไรนั่น ^^; จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 21:33:14