ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 7 ประกาศศึก คามินผล็อยหลับไปบนพื้นเย็นเฉียบตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีผ้าห่มที่ห่มให้แพรธาราเมื่อคืนก็มาอยู่บนตัวเขาแล้ว ชายหนุ่มขยี้ตาแล้วมองหาหญิงสาวแต่ก็ไม่พบ ชายหนุ่มนึกกังวลว่าเธอจะตกใจกลัวที่ตื่นมาแล้วเห็นเขานอนอยู่ข้างๆ ถึงจะนอนพื้น แต่มันก็ดูไม่น่าไว้ใจอยู่ดี เตียงของตัวเองรึก็มี ทำไมจึงต้องกระ:-)กระสนมานอนอยู่ตรงนี้ด้วย เธออาจมองเขาว่าเป็นคนพิลึก หรือคิดว่าเขามีเจตนาไม่บริสุทธิ์ คามินลองตามหาหญิงสาวดูเผื่อว่าเธอจะอยู่ในห้องน้ำแต่ก็ไม่พบ ‘คงหนีกลับไปแล้ว บ้าจริง!’ ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองในใจที่เผลอหลับไปแบบไม่รู้กาลเทศะ ในขณะที่กำลังนึกกลุ้มใจ หน้าห้องก็มีคนมากดกริ่ง ชายหนุ่มปล่อยให้มันดังระยะใหญ่ แล้วค่อยเดินไปเปิดแบบเนือยๆ “มีโจ๊กร้อนๆ มาส่งค่ะ” พนักงานส่งของบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสดใส โดยไม่มีท่าทีหงุดหงิดที่ต้องรอนานเลย คามินกระพริบตาถี่ๆ ด้วยความประหลาดใจที่เห็นแพรธารามายืนอยู่ตรงหน้า เขาอยากถามเธอว่ากลับมาทำไม แต่เพราะกลับพูดผิดพูดถูก “คุณมาได้ยังไง ผมหมายถึงคุณไปแล้วก็มา เอ่อ ” “จะถามว่าผ่านยามกับเครื่องสแกนลายนิ้วมือมาได้ยังไงใช่ไหมคะ” แพรธาราเดา “ฉันบอกยามว่าจะเอาโจ๊กมาส่งน่ะค่ะ พอดีเขาจำฉันได้ว่ามากับคุณเมื่อคืน ฉันเลยรับสมอ้างว่าเป็นลูกจ้างคุณ ไม่ว่ากันนะคะ” อธิบายเสร็จหญิงสาวก็ยื่นอาหารในถุงมาให้คามินเลือก “ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบแบบไหน ก็เลยซื้อมาจากหลายๆ ร้านค่ะ ถุงนี้โจ๊กราชวงศ์ นี่โจ๊กแต้จิ๋ว แล้วนี่โจ๊กสามัญชน เอาอันไหนดีคะ” โจ๊กจากรถเข็นข้างถนนเป็นของพื้นๆ ที่พวกคนมีเงินไม่ค่อยกินกัน แต่แพรธาราคิดว่าเขาคงไม่รังเกียจของพวกนี้ เพราะเมื่อคืนยังแวะกินกวยจั๊บที่ร้านข้างทางอยู่เลย “อะไรก็ได้ครับ ผม ผมนึกว่าคุณกลับบ้านไปแล้วเสียอีก” ชายหนุ่มนวดขมับเบาๆ เพื่อขับไล่ความง่วงและกระตุ้นสมองให้กลับมาทำงานปกติอีกครั้ง “กลับไปแล้วค่ะ แต่ยังเข้าบ้านไม่ได้เลยบากหน้ามาขอความช่วยเหลือที่นี่” หญิงสาวยิ้มเผล่ขณะอธิบายความถึงความจำเป็น แพรธาราออกไปตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง เธอห่วงว่าถ้าพี่ชายกลับมาจากที่ทำงานแล้วจะเข้านอนเลย เพชรพิรุณเป็นพวกที่ว่าถ้าเพลียแล้วจะหลับแบบลืมโลกต่อให้เสียงดังแค่ไหนก็ไม่ตื่นง่ายๆ ก็เลยโทรศัพท์ไปหาที่ทำงานบอกให้รอเธอก่อน ปรากฏว่าพี่ต้องอยู่ยาวจนถึงเที่ยง แพรธาราเลยตัวเลือกสองอย่างคือไม่ลางานก็ต้องหาทางแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเอาเอง โชคดีพลอยวารินตากผ้าทิ้งไว้ที่หลังบ้าน หญิงสาวก็เลยหยิบชุดทำงานพี่สาวมาหนึ่งชุด แล้วมาขออาบน้ำที่นี่ คามินอยากถามว่าหญิงสาวไม่ตกใจหรืออย่างไรที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอเขานอนอยู่ข้างๆ แต่อีกใจก็เตือนว่าไม่ควรจะเปิดประเด็นขึ้นมา ถ้าเธอกลัวเขาคงจะไม่กลับมาพร้อมอาหารเช้าแบบนี้ ‘อย่าพูดอะไรมากดีกว่า’ ชายหนุ่มกลืนความสงสัยลงลำคอไป ทางด้านแพรธารา หญิงสาวไม่ได้คิดมากเรื่องที่ตื่นมาเจอคามินนอนอยู่ใกล้ๆ เลย เธอทึกทักเองเสร็จสรรพว่าเขาเอาผ้าห่มมาห่มให้ แต่เกิดง่วงก็เลยผล็อยหลับไปตรงนั้น พอออกจากห้องก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ไม่เอามาคิดต่อให้เปลืองสมอง “ขอโทษนะคะที่ต้องรบกวนบ่อย พอดีฉันไม่มีเพื่อนสนิทอยู่แถวนี้เลย” แพรธารามีเพื่อนสนิทที่พอพึ่งพาได้อยู่สี่ห้าคน แต่ก็ย้ายไปต่างจังหวัดบ้าง ติดต่อไม่ได้บ้าง พวกญาติๆ เธอก็ไม่สนิทใจไปหา พลอยวารินนั้นสั่งห้ามขาดไม่ให้ยุ่งเกี่ยวด้วย สาเหตุก็เพราะทางนั้นดูถูกแม่เธอที่เป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร หาว่าใช้มารยาจับพ่อที่เป็นนายทหาร แม้ว่าพ่อกับแม่จะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เรื่องนี้ก็ยังส่งผลกระทบกับเธอและพี่ๆ “ไม่เป็นไรครับ ใช้ห้องน้ำในห้องนอนแขกได้เลยครับ ผ้าเช็ดตัววางอยู่ในห้องแล้ว แปรงสีฟันก็มีครับ เป็นของใหม่ยังไม่ได้แกะใช้” “ขอบคุณค่ะ เอ่อ ขอรบกวนอีกเรื่องนะคะ บ้านคุณมีจานชามไหม ขอยืมใส่โจ๊กหน่อยค่ะ” ตามมารยาทแล้วเธอควรถามเจ้าของบ้านว่าหิวหรือยัง จะจัดของใส่จานให้ แต่ตอนนี้แพรธารากำลังหิวหน้ามืด ก็เลยโยนความเกรงใจทิ้งไป เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหิวได้ขนาดนี้ ทั้งที่กินมื้อดึกมาชามโต “ในครัวน่าจะมีครับ” คามินเดินนำไปที่ครัวเล็กๆ ซึ่งอยู่ติดกับระเบียง เขาไม่ค่อยได้กินข้าวที่ห้อง แต่ก็จำได้ว่าเอื้อมฟ้าเคยซื้อชุดจานชามให้เป็นของขวัญขึ้นบ้านใหม่ ลองค้นดูก็เจอชุดจานกระเบื้องอย่างดีเรียงรายกันอยู่ในตู้ ชายหนุ่มหยิบของที่คิดว่าจำเป็นต้องใช้ออกมาล้าง เพราะจานชามพวกนี้ไม่เคยได้ใช้งานเลย แพรธาราตั้งใจจะช่วยแต่ก็ช้ากว่าชายหนุ่ม เธอเลยมายืนข้างๆ รอเช็ดจานแทน ไม่น่าเชื่อว่าคามินจะล้างจานได้คล่องแคล่วจนเผลอมองเพลิน พอเธอเปรยออกไปว่าเขาทำงานบ้านได้เก่งไม่เหมือนพวกคนมีเงินที่หยิบจับอะไรไม่เป็น ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมา “ภาพคนมีเงินในหัวคุณนี่คงจะมีแต่พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อสินะครับ” “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสบประมาทคุณ เพียงแต่ คนมีเงินที่ฉันรู้จักส่วนใหญ่ทำงานบ้านไม่เป็นกันเลย” ญาติฝั่งพ่อของเธอค่อนข้างจะมีฐานะ จึงให้ลูกหลานเรียนหนังสืออย่างเดียวไม่เคยให้ทำงานบ้าน ล่าสุดเธอเจอกับลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งโดยบังเอิญ เจ้าตัวบ่นอุบเลยว่าพ่อแม่รังแกฉัน เพราะตอนนี้ก็ยังหุงข้าวกับล้างจานไม่เป็น แต่แฟนดันอยากให้ทำกับข้าวให้กิน ร้อนถึงเพชรพิรุณต้องมาช่วยสอนทำอาหาร “ตอนเด็กๆ ผมก็ไม่ได้ทำงานบ้านหรอกครับ แต่พอไปอยู่อเมริกาก็ต้องหัดทำเองทุกอย่าง” คามินเล่าเสริมว่าตัวเองเป็นเด็กคนเดียวในบ้าน บิดางานยุ่งมาก ปู่ย่าตายายก็เลยตามใจ พ่อกลัวเขาจะเสียคนก็เลยส่งไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่อายุสิบเอ็ดย่างสิบสอง “ว้าว! เก่งจังนะคะ อายุแค่นั้นอยู่คนเดียวได้แล้ว” “ก็ไม่เชิงอยู่คนเดียวหรอกครับ อยู่กับครอบครัวคุณอาที่เป็นญาติกัน” “ก็ยังเก่งอยู่ดีนั่นแหละค่ะ เป็นฉันคงร้องไห้ไม่ยอมไปแน่ๆ” แพรธารามองชายหนุ่มอย่างชื่นชม ทว่าคามินกลับส่งยิ้มเศร้าๆ มาให้ คนอื่นอาจจะมองว่าโลกที่เขาอยู่เต็มไปด้วยสิ่งสวยงามและความสุข แต่ในความเป็นจริงแล้วมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง “ก็ไม่ได้อยากไปหรอกครับ แต่โดนบังคับให้ไป พ่อกับแม่ผมมีปัญหากัน พวกท่านไม่อยากให้เด็กอย่างผมมารับรู้ว่าแยกกันอยู่ ก็เลยส่งไปไกลเสียข้ามทวีป แรกๆ ก็ร้องไห้นะครับ แต่พอนานเข้าก็คิดว่าร้องไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ก็เลยเลิกร้อง” คามินเผลอหลุดปากเล่าออกมาโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มเม้มปากเป็นเส้นตรงเมื่อรู้ตัวว่าเปิดใจให้แพรธารามากเกินไป นอกจากเอื้อมฟ้าแล้ว เขาไม่เคยแสดงด้านที่อ่อนแอให้ใครเห็น ไม่รู้ทำไมเวลาอยู่กับเธอเขาถึงไม่มีโอกาสทำตัวเท่เลยสักที ติดจะทำตัวน่าอาย ไม่ก็เล่าเรื่องที่ชวนสมเพชทั้งนั้น ชายหนุ่มเตรียมใจรับฟังคำปลอบที่ไม่อยากจะฟัง แต่แพรธารากลับไม่ปลอบเขาเหมือนที่คนอื่นทำ หญิงสาวส่งยิ้มกว้างขวางมาให้ แล้วพูดว่า “อย่าถ่อมตัวเลยค่ะ ฟังแล้วฉันยังประทับใจเลย ถึงจะเหงาหรือมีปัญหา แต่คุณก็ผ่านช่วงนั้นมาได้ แถมยังกลายเป็นผู้ใหญ่ที่จิตใจดีอีกต่างหาก ฉันนับถือคุณจริงๆ นะคะ ถ้าเป็นฉันคงกลายเป็นเด็กมีปัญหาไปแล้ว” หญิงสาวชูหัวแม่โป้งให้ คามินพูดอะไรไม่ออกไปอึดใจใหญ่ทีเดียว บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง รู้แต่ว่ากำลังใจจากเธอทำให้เขาลืมเรื่องเศร้าในอดีตไปหมด เธอทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวจนเกือบเผลอคว้าตัวเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน โชคดีที่แพรธาราผละไปจัดจานเสียก่อน ไม่อย่างนั้นเขาคงก่อปัญหาใหญ่ ‘คิดบ้าอะไรอยู่ เธอมีแฟนแล้ว’ ชายหนุ่มท่องประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคาถาคุ้มกาย คามินกลับมาวางท่าเคร่งขรึมอีกครั้ง แต่ก็ทำได้ไม่นานนัก เจอยิ้มหวานๆ เข้าหน่อย เขาก็เดินตาปรอยตามหญิงสาวมานั่งลงกินโจ๊กร้อนๆ ด้วยกันเสียแล้ว ทั้งที่ปกติแทบไม่เคยแตะอาหารเช้า การได้ฟังเรื่องราวในวัยเด็กของชายหนุ่ม ทำให้แพรธารารู้สึกว่าระยะห่างระหว่างคามินกับตัวเองแคบลง เธอเคยมองเขาว่าแตกต่างจากคนธรรมดาสามัญ เหมือนเจ้าชายไม่ก็เทพบุตร แต่พอได้สัมผัสความอ่อนโยนและรับรู้ปัญหาของเขา เธอก็รู้สึกเหมือนว่าคนตรงหน้ามีความเป็นมนุษย์มากขึ้น สามารถจับต้องได้ ท่าทีของหญิงสาวจึงเริ่มเป็นธรรมชาติ ไม่เกร็งหรือสุภาพเกินควร ส่วนใหญ่เรื่องที่คุยเป็นเรื่องทั่วไปไม่ก็ไร้สาระ แต่ทั้งคู่ก็คุยกันได้อย่างถูกคอราวกับสนิทสนมกันมานานปี ที่เป็นเช่นนั้นส่วนหนึ่งเพราะคามินถูกแววตาเปิดเผยของหญิงสาวดึงดูดให้คล้อยตาม แววตาของเธอเหมือนกับกระจกเงาที่สะท้อนทุกอย่างที่อยู่ในใจ คิดอย่างไรก็พูดออกมาอย่างนั้น เวลาคุยด้วยเลยผ่อนคลาย ไม่จำเป็นต้องระวังตัวเหมือนอยู่กับคนอื่น สองหนุ่มสาวคุยเพลินจนลืมเวลา รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบแปดโมงแล้ว แพรธาราลุกพรวดจากเก้าอี้ไปที่ห้องน้ำทันทีที่เหลือบไปเห็นนาฬิกา อาบน้ำเสร็จเธอก็บอกลาคามินแล้ววิ่งออกไปอย่างรีบร้อน หญิงสาวควรจะได้ไปทำงานโดยสวัสดิภาพ แต่บุพเพกลับยังปั่นป่วนชีวิตเธอไม่เลิก ก่อนจะสตาร์ทรถแพรธาราก็นึกขึ้นมาได้ว่าลืมของทิ้งไว้ ก็เลยต้องกลับขึ้นไปเอาอีกรอบ ช่วงที่กำลังรอลิฟต์อยู่นั้น ประตูทางฝั่งซ้ายมือก็เปิดออก เหลียวไปก็เห็นว่าคามินเดินออกมาพร้อมของที่เธอลืมเอาไว้ “คุณลืมกระเป๋าเงินกับเจ้านี่” ชายหนุ่มส่งของในมือให้ ของในถุงพลาสติกถูกห่อด้วยกระดาษอีกครั้งเขาเลยไม่รู้ว่ามันคืออะไร “หมูสามชั้นทอดค่ะ” “มื้อเที่ยงหรือครับ” “ไม่ใช่ค่ะ ของเอาไว้เซ่นเจ้าที่เผื่อเวลาไปทำงานสาย” เจ้าที่ที่หญิงสาวพูดถึงจะเป็นใครไปไม่ได้อีกแล้วนอกจากท่านประธานกรรมการ ดูเหมือนว่าเจ้าที่องค์นี้นอกจากจะแรงแล้วยังเฮี้ยนมากด้วย เอ่ยถึงไม่ทันไรก็มาปรากฏกายให้เห็น “มารีน!” เสียงเข้มๆ ของเจ้าที่ผมบลอนด์ทำแพรธาราสะดุ้งโหยง เหลียวไปก็เห็นว่าลอยด์กำลังทำหน้าบึ้งเหมือนไปกินรังแตนมาจากไหน หญิงสาวทำปากขมุบขมิบบ่นว่าเขาอายุยืนจริง พูดถึงไม่ทันไรก็อยู่มาตรงหน้าแล้ว เธอคิดว่าเขาคงอารมณ์ไม่ดี แต่ก็คิดอีกเหมือนกันว่ามันไม่เกี่ยวกับตัวเอง ก็เลยทักทายไปตามปกติ “บอสมาอยู่นี่ได้ไงคะ อ๊ะ! ลืมไปเลยว่าบอสอยู่คอนโดฯ นี้ แล้วนี่ยังไม่ไปทำงานอีกหรือคะ หรือวันนี้ไม่เข้าออฟฟิศ” ลอยด์ไม่เคยเข้าที่ทำงานเกินแปดโมงเช้าสักที เป็นที่รู้กันว่าถ้าเกินเก้าโมงเช้าแล้วเขายังไม่มา แสดงว่าวันนั้นท่านประธานกรรมการจะไม่เข้าบริษัท แพรธารามองสำรวจชุดที่อีกฝ่ายสวม พอเห็นว่าเป็นเสื้อโปโลคอปกแบบลำลอง เธอก็ร้องแซวทันที “หนีเที่ยวแน่เลย มีเดทหรือคะบอส” จบประโยคนี้รังสีอำมหิตก็แผ่ไปทั่วตัวทั้งตัวชายหนุ่ม ขนาดคนความรู้สึกช้าอย่างแพรธารายังรู้สึกได้ถึงบรรยายกาศที่ชวนสยอง เธอเผลอสบตาเขาแค่วินาทีเดียวแต่กลับรู้สึกว่ามีมีดสักร้อยเล่มวิ่งทะลุร่างไป ทำเอาผวาเฮือก แพรธาราได้แต่ถามตัวเองว่าเธอทำอะไรผิด ปกติเธอก็แซวเขาอย่างนี้ ไม่เห็นว่าเขาจะโกรธอะไรเลย ‘หรือจะเคืองที่เธอทำตัวสนิทสนมต่อหน้าคนอื่น?’ ยังไม่ทันนึกต่อว่าควรจะขอโทษหรือทำอย่างไรดี ลอยด์ก็ย่างสามขุมมายืนกอดอกตรงหน้า “มาทำอะไรที่นี่” เขาไม่ได้ถามเพราะแค่อยากรู้ แต่ว่าต้องการคำตอบที่ทำให้พอใจด้วย สายตาของลอยด์ชวนให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังตกเป็นจำเลยในคดีอุกฉกรรจ์ แพรธารารู้ว่าต้องรีบพูดอะไรสักอย่างให้ลอยด์อารมณ์ดี แต่ก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่อ้ำอึ้ง คามินเห็นท่าไม่ดีก็เลยสอดมือเข้าไปช่วย “แพรธาราซื้อโจ๊กมาให้ผม ไม่มีอะไรมากกว่านั้น” ตอนนี้ลอยด์กำลังหึง ถ้ารู้ว่าคนรักของตัวเองค้างคืนกับเขา ก็คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ให้อารมณ์เย็นลงก่อน แล้วค่อยให้แพรธาราอธิบายก็ยังไม่สาย แต่ถ้ายังมีปัญหากันเขาค่อยยืนยันอีกครั้งว่าเขากับเธอไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ คิดถึงตรงนี้คามินก็เริ่มเอะใจว่าความสัมพันธ์ของคู่นี้ดูประหลาด ท่าทีของแพรธาราดูไม่เหมือนแกล้งลืมว่าลอยด์พักอยู่ที่นี่ อีกอย่างถ้าเป็นคนรักกันจริง เธอก็น่าจะไปขออาบน้ำหรือค้างที่ห้องของลอยด์มากกว่าคนที่ไม่เกี่ยวข้องอย่างเขา ‘เรื่องมันชักยังไงแล้วสิ’ “ใช่ค่ะ แค่ซื้อโจ๊กมาให้อย่างที่คุณคามินบอกเลย” แพรธาราเออออตาม ทว่าแทนที่จะหมดเรื่องหญิงสาวกลับถูกซักฟอกต่อด้วยน้ำเสียงเย็นๆ แต่แฝงเอาไว้ด้วยความกรุ่นโกรธ “ทำไมต้องซื้อโจ๊กมาให้ด้วย” หญิงสาวพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง แต่ก็พยายามเค้นสมองเพื่อเอาตัวรอด “เอ่อ เรื่องมันยาวน่ะค่ะ ไว้คุยกันทีหลังนะคะบอส ตอนนี้มาสายมากแล้ว ” แพรธาราอยากหนีออกไปจากสถานการณ์ตอนนี้ก็เลยอ้างเรื่องเวลา แต่พอเห็นสายตาที่บอกว่า ‘ถ้ากล้าไปก็ลองดู’ ของลอยด์ เธอก็ก้าวขาไม่ออก หญิงสาวเหลือบมองใบหน้าถมึ?ทึงของเจ้านาย เห็นแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความหวาดหวั่น เธอหลบสายตาเขาด้วยการก้มลงมองพื้น รออยู่อึดใจใหญ่ลอยด์ก็ยังไม่ได้พูดอะไร เธอเลยช้อนตาขึ้นมามองอีกหน สีหน้าเขายังคงน่ากลัวไม่เปลี่ยน แต่ดวงตาสงบลงเหมือนกำลังรอให้เธอสารภาพความผิด แพรธาราไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิด เลยไม่รู้ด้วยว่าควรจะพูดอย่างไร ยิ่งปล่อยให้เวลาผ่านไปเท่าไรก็ยิ่งอึดอัดจนอกแทบระเบิด คามินเฝ้ามองปฏิกิริยาของสองหนุ่มสาวอย่างพิจารณา บรรยายมันคล้ายคนรักที่หึงหวงกันก็จริง แต่อารมณ์ของทางฝั่งแพรธาราแตกต่างจากของลอยด์อย่างสิ้นเชิง เหมือนเธอเป็นนักเรียนที่โดนครูฝ่ายปกครองจับได้ว่าทำความผิดเสียมากกว่า ‘หรือว่า ’ ชายหนุ่มเขม้นมองแววตาของลอยด์ แล้วลงมือทดสอบสมมุติฐานของตัวเองทันที “ขอโทษนะครับ ผมเองก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของคนรักกัน แต่ถ้าคุณไม่พอใจผมอธิบายได้ว่าระหว่างผมกับแพรธาราเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ” คำว่า ‘คนรัก’ ทำเอาแพรธาราหน้าเหวอ ถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติคงขำกลิ้งที่มีคนมองเพี้ยนไปได้ขนาดนั้น แต่ตอนนี้บอกตามกลางว่าคำพูดของคามินไม่ต่างกับการโยนระเบิดลูกใหญ่เข้าไปกลางวง “มะ ไม่ใช่นะคะ คุณเข้าใจผิด ฉันกับบอสเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องค่ะ ไม่ใช่แฟนกันสักหน่อย” หญิงสาวรีบปฏิเสธเพราะคิดว่าความเข้าใจผิดอาจจะทำให้ลอยด์ยิ่งหงุดหงิด “ใช่ไหมคะ บอส” แพรธารากระตุ้นให้ชายหนุ่มรับคำด้วยความปรารถนาดี แต่กลายเป็นทำร้ายหัวใจคนแอบรักเสียอย่างนั้น คำปฏิเสธของแพรธาราทำให้ลอยด์เจ็บจี๊ดอยู่ในอก ถึงกระนั้นก็ยังคงรักษามาดนิ่งเอาไว้ได้ ชายหนุ่มรู้ตัวดีว่าขณะนี้คามินกำลังเหยียดยิ้มมองมาทางเขา คงจับได้แล้วว่าเขาชอบแพรธาราอยู่ฝ่ายเดียว ลอยด์ยอมรับว่าพลาดเองที่ปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่ ถึงมันจะน่าตกใจที่เห็นแพรธาราอยู่กับคามิน แต่ก็ไม่ควรเผลอตัวแสดงอารมณ์หึงหวงออกไปแบบนั้น ชายหนุ่มคลายมือที่กอดอกอยู่ แล้วจัดการพลิกสถานการณ์อย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่แฟน แต่ไม่ใช่แค่เจ้านายกับลูกน้องนะมารีน ลืมไปแล้วหรือว่านอกเวลางานเราเป็นเพื่อนสนิทกัน” คำพูดประโยคนี้มาพร้อมรอยยิ้มของเทพบุตร ราวกับว่ามีใครสาดน้ำมนต์ไล่วิญญาณแค้นที่สิงอยู่ในร่างออกไป ถึงคามินจะจับได้แล้วว่าเขากับแพรธาราไม่ใช่คนรักกัน แต่ชายหนุ่มก็ยังถือไพ่เหนือกว่า ก็เลยจัดการเกทับด้วยการแสดงออกถึงความสนิทสนมระหว่างเขากับหญิงสาวเสียเลย “ใช่ค่ะ” หญิงสาวลูบแขนขณะตอบ บรรยากาศที่เปลี่ยนไปแบบปุบปับทำเอารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ จนขนแขนตั้งชัน “เย็นนี้ว่างไหมมารีน ไปกินข้าวด้วยกันดีไหม” แพรธาราอยากเขียนนิยายมากกว่าออกไปข้างนอก แต่ความกลัวว่าลอยด์จะไม่พอใจมีมากกว่า ก็เลยรีบตกปากรับคำทันที “ต่อด้วยขับรถเล่นนะ” “ได้ค่ะ” จบประโยคนี้ลอยด์ก็ส่งยิ้มหยันไปให้คามิน เขาประกาศด้วยสายตาอย่างตรงไปตรงมาว่าเขาก็คือเพื่อนคนพิเศษของแพรธารา คนอย่างคามินไม่มีทางที่จะเข้ามาแทรกได้ ทั้งยังแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของด้วยการโอบไหล่หญิงสาว แพรธารารู้สึกประหลาดใจที่ถูกโอบแต่ก็ไม่ขัดขืน เธอกับเขาบางทีก็มีจับมือถือแขนเล่นกันบ่อยๆ อยู่แล้ว แต่ต่อให้ไม่ชินอย่างไรวินาทีนี้เขาพูดอะไรมาเธอขอเออออด้วยไว้ก่อน หญิงสาวเพิ่งมาตระหนักถึงความน่ากลัวของลอยด์ก็วันนี้นี่เอง เธอรู้ซึ้งแล้วล่ะว่าสายตาแบบที่ว่าฆ่าคนได้มันเป็นอย่างไร “จอดรถทิ้งไว้นี่แหละ ผมไปส่งที่ทำงาน กินข้าวเสร็จแล้วค่อยกลับมาเอา” ลอยด์โน้มตัวลงมาคุยด้วย เจตนาให้ใบหน้าอยู่ใกล้กว่าปกติ ถ้าแพรธาราหันผิดจังหวะนิดเดียว จมูกเขาได้เฉี่ยวเข้ากับแก้มเธอแน่ เห็นแล้วคนถูกยั่วอย่างคามินก็รู้สึกโกรธกรุ่นขึ้นมา “ไปก่อนนะคะคุณคามิน ขอบคุณที่ช่วยค่ะ” แพรธาราส่งยิ้มไปให้ เธอคิดว่าจะได้ยิ้มสวยๆ มาล้างตา แต่กลับกลายเป็นว่าวิญญาณแค้นที่สิงร่างลอยด์หนีไปอยู่ในร่างเขาเสียแล้ว แววตาของคามินดูคุกคามอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวคิดว่าเขาโกรธเธอแบบไม่รู้สาเหตุอีกคน แต่พอมองดีๆ ก็โล่งใจเพราะเขามองไปทางลอยด์ หญิงสาวทำหน้าเลิ่กลั่กมองสองหนุ่มสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ พอรู้ตัวว่าถูกมองทั้งสองคนต่างก็พร้อมใจกันฉีกยิ้มกลบเกลื่อนโดยไม่ได้นัดหมาย มันเป็นรอยยิ้มที่เจิดจ้าจนทำให้ตาพร่า ทว่าในใจของแพรธารากลับนึกไปถึงฉากเทพบุตรกับซาตานรูปงามกำลังประกาศสงครามกันเสียฉิบ หนนี้ความรู้สึกของแพรธาราถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะสองหนุ่มกำลังประกาศสงครามกันจริงๆ คามินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าที่นั่งอกหักอยู่ตั้งนานเพราะความเข้าใจผิด ถ้าความจริงไม่ปรากฏเขาคงนั่งซึมปล่อยให้ลอยด์ปั่นหัวไปอีกนาน ความโกรธแปรเปลี่ยนเป็นทิฐิว่าไม่อยากยอมแพ้ ถึงเขาจะไม่ได้สนิทสนมกับหญิงสาวเหมือนลอยด์ แต่เขาก็จะต้องหาทางพัฒนาความสัมพันธ์และทำให้เธอรักเขาให้ได้ “ว่างๆ มาเที่ยวอีกนะครับ” ชายหนุ่มโต้กลับอย่างแนบเนียน ยังไม่ทันที่แพรธาราจะได้ตอบรับ หญิงสาวก็ถูกลอยด์ลากเดินหายไปอย่างรวดเร็ว ดังจะประกาศว่าถ้าอยากท้าชนก็ลองเข้ามา เขาจะไม่มีวันปล่อยให้แมวขโมยอย่างคามินมาเอาปลาย่างไปเป็นอันขาด คามินยิ้มรับคำท้าแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เหลียวหลังกลับมามองเลยก็ตาม พอกลับมาที่ห้องชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเอื้อมฟ้า “ว่างายยย” หญิงสาวรับสายด้วยเสียงยานคางเพราะยังไม่ตื่นเต็มตา “วันนี้ว่างไหม” “ก็ว่างอยู่ ทำไมเหรอ” เอื้อมฟ้าตอบรับไปโดยอัตโนมัติ วันนี้เธอมีธุระหลายอย่างแต่ก็ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าเรื่องของคามิน “มีเรื่องอยากให้ช่วย สักเที่ยงมาเจอกันได้ไหม” “ได้ จะให้ทำอะไรล่ะ” “จะพาไปเลือกสร้อยเพชร แล้วให้ช่วยเป็นแม่สื่อให้หน่อย” คำพูดของเพื่อนทำให้เอื้อมฟ้าตาสว่างในทันที คามินบอกจะให้สร้อยเพชรเธอแสดงว่ามั่นใจแล้วว่าแพรธารายังโสด และกำลังจะรุกเต็มกำลัง หญิงสาวรับปากคามินอย่างกระตือรือร้น พอวางสายเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มหวานๆ ก็จางลง หญิงสาวหยิบกรอบรูปที่เป็นภาพถ่ายของตัวเองกับคามินในวัยเด็ก แล้วใช่นิ้วจิ้มไปบนแก้มของเด็กชายในภาพอย่างมันเขี้ยว “เอื้อมสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะเป็นเพื่อนกับคมไปตลอดชีวิต แต่เวลาคมสนใจใครทีไร เอื้อมก็ทำใจไม่ให้อิจฉาไม่ได้ทุกที เอื้อมนี่เป็นเพื่อนที่แย่จังเลยนะ” หญิงสาวพึมพำ เอื้อมผ้าดึงผ้าห่มมาคลุมโปง ก่อนจะขจัดความรู้สึกด้านลบในใจไปพร้อมๆ กับเปลือกตาที่ปิดลง จากคุณ : นปภา (ตารกา) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 55 16:57:48