ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 2 ::First Kiss เสียงกีต้าร์แสนไพเราะดังขึ้นมาเบา ๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากสาวน้อยผู้น่ารักอย่างณกันท์ นิ้วเรียวสวยดีดกีต้าร์ โดยมีทิวลิปและฉัตรตะวันร่วมร้องเพลง ในเวลายามเย็นแบบนี้ จะมีสิ่งไหนสุขกว่านี้อีกเล่า... Oh baby ฉันรักเธอเท่านั้น  ใต้แสงจันทร์มีเพียงเราสอง นั่งมองแสงดาวที่พรั่งพราว  บนฟ้าไกลไปด้วยกัน เปรียบดั่งความฝันในเวลานี้  เมื่อฉันมีเธออยู่แนบชิดกาย ด้วยสายตาและสัมผัสด้วยรักที่เรามีให้กัน  โอ้ฉันจะจูบเธอ ทั้งสามสาวร้องเพลงไปด้วย ส่งเสียงแซว และหัวเราะไปด้วยอย่างสนุกสนาน ยิ่งร้องเพลงมาก ๆ เข้า จังหวะสนุก ๆ ก็เริ่มมีมากขึ้น You’re my first kiss ที่ทำใจฉันสั่น จูบนั้นฉันจำมาจนวันนี้ You’re my first kiss กลับมาจูบฉันซักที Oh baby, kiss me one more time “ เดี๋ยว ๆ หยุดอยู่ที่ประเด็นนี้นิดดดดดนึง...” ร้องเพลงจบปุ๊บ ทิวลิปไม่ยอมให้ทุกอย่างปล่อยผ่าน เสียงห้าวร้องห้ามเพื่อนทันที “ อะไรของเธอเนี่ยทิว” มือกีต้าร์ผู้น่ารักเอ่ยถามคิ้วขมวด “ จูบแรกไง เฟิร์สคิสน่ะเฟิร์สคิส...” ทิวลิปพูดพร้อมกับทำปากจู๋เสียเกินงาม ฉัตรตะวันหัวเราะ “ นั่นท่าจูบหรือว่าแกจะกินหัวเพื่อนน่ะทิว ทุเรศจริง ๆ” ฉัตรตะวันกับทิวลิปพูดคุยกัน หากแต่คนที่เงียบกลับมีเลือดสูบฉีดอยู่ที่แก้มอย่างเห็นได้ชัด “ แน้...พูดแค่หัวข้อก็เขินแล้ว...แสดงว่ามีประสบการณ์” ทิวลิปหันมาล้อเพื่อนทันทีที่มีโอกาส “ แหงล่ะสิ อายุก็ป่านนี้แล้ว ถ้าไม่เคยสิ...แปลก!!!” ฉัตรตะวันเน้นคำว่าแปลกไปที่หน้าทิวลิปเต็ม ๆ คนมองว่าแปลกทำเป็นเชิดหน้าขึ้น... “ มันก็ต้องสงวนกันบ้างสิ” ทิวลิปพูดออกมาเบา ๆ “ เหรอ...สงวนนานไปนะ” ก็ยังไม่วายท่าจะแซวกันอีก ทิวลิปทำเสียงจิ๊กจั๊กอยู่ในลำคอเหมือนคนถูกขัดใจ ก่อนจะหันไปคุยกับณกันท์ “ ว่าไงกัน เล่าให้ฟังหน่อยสิ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่” เมื่อถูกเซ้าซี้ หญิงสาวร่างเล็กจึงยอมเล่า นัยน์ตาชวนฝันนั้นนึกย้อนภาพไปเมื่อแปดปีที่แล้ว เมื่อตอนที่เธอเรียนอยู่มัธยม... ชลบุรี...เมื่อแปดปีที่แล้ว... “ โอ๊ย!!!” ร่างเล็กร้องลั่น เมื่อโดนเพื่อนเบียดจนตัวเองล้มลงไปกับพื้น “ เป็นอะไรมากไหม เราช่วยนะ” หนุ่มน้อยร่างสูงเดินเข้ามาช่วยพยุง แต่เมื่อณกัณฑ์พยายามยืนเมื่อไหร่ เธอก็ร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด “ เจ็บตรงไหนอ่ะ ดูหน่อย” มือใหญ่พยายามประคองข้อเท้าเล็กเอาไว้ “ ตรงข้อเท้า...” ในคำตอบนั้นปนเสียงสะอื้นอยู่เล็กน้อย ทำเอาเขาเงยหน้าขึ้นมามอง “ งั้นไปห้องพยาบาลกัน...เดี๋ยวขี่หลังเราไปก็ได้...” เขาพูด เธอดูลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะตัดสินใจให้เขาแบกขึ้นหลังไป... “ เฮ้อ...คนพวกนั้นก็ยังไง บ้าแต่จะดูคอนเสิร์ต ไม่สนใจว่าจะไปเบียดใครล้มหรือเปล่า” เขาเอาก็แบกเธอไป ปากก็บ่นไปด้วย “ ก็นาน ๆ ทีจะมีคอนเสิร์ตมาเล่นที่โรงเรียนนี่นา...” เสียงเล็กแย้งขึ้นมาเบา ๆ “ แล้วยังไง...เธอก็อยากไปดูงั้นเหรอ” “ ก็ซีซ่าแบนด์เชียวนะ ดังจะตาย ใครก็อยากเห็น” เธอบ่นอุบ เมื่อพูดถึงนักร้องวงบอยแบนด์ที่กำลังดังในไทย หน้าแต่ละคน เป็นคนไทยแต่ใบหน้ายังกะเกาหลีแน่ะ... “ งั้นไม่ต้องไปไหม ห้องพยาบาล ไปดูคอนเสิร์ตแทน” เขาเอ่ยข้อเสนอออกมาราวประชด “ ไปได้เหรอ” เธอถามเขาออกไปอย่างมีความหวัง หากแต่ได้รับเสียงหัวเราะอันดังลั่นมาจากเขา “ ประชดต่างหาก เธอนี่น้า...” เขาพูด และแล้วทั้งคู่ก็มาถึงห้องพยาบาล เจ้าหน้าที่ประจำห้องพยาบาลก็ทำแผลให้เธอ ก่อนที่เธอเองจะนอนพักฟื้นร่างกาย เวลาผ่านไปเนิ่นนาน... “ ตื่นแล้วเหรอกัน...” เขาเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม “ เธอเฝ้าเราตลอดเลยเหรอปิง” ณกันต์ถามเพื่อนนามว่า นายปิง เขายิ้มกวน ๆ “ ใครบอก เราเพิ่งไปดูคอนเสิร์ตมานี่ล่ะ...นี่ไง...ได้ลายเซ็นมาด้วย” เขาโชว์ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองที่มีลายเซ็นของหนุ่ม ๆ วงโปรดของเธอ...ณกันต์แทบดิ้น “ ทำไมไม่ชวนเราล่ะ โหยยยย” เธอเอ่ยออกมาอย่างเสียดาย “ ก็เธอต้องพักฟื้น...เอางี้...จริง ๆ ไอ้วงซีซั่น...ซีซ่าอะไรเนี่ย ไม่ได้ชอบอะไรมากมายเท่าไหร่...ผ้าเช็ดหน้าพร้อมลายเซ็นเนี่ย...เราให้ก็แล้วกัน” เขายื่นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นให้เธอ “ จะดีเหรอปิง นี่มันผ้าเช็ดหน้าของเธอนะ” ดูเธอจะเกรงใจอยู่นิด ๆ แต่ดวงตาหวานฉายแววว่าอยากได้เสียเหลือเกินเนี่ยนะ...หึหึ... “ เออน่า...เอาไปเถอะ” เขายัดผ้าเช็ดหน้านั้นใส่มือเธอ ณกันท์มอง ก่อนจะกอดมันเอาไว้อย่างหวงแหน...เป็นเอามากนะยัยนี่...เขาคิด ก่อนจะยิ้มออกมา...น่ารัก... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 04:00:43

ความคิดเห็นที่ 2 “ นายปิง!!!อยู่ไหน...โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ...ไอ้ปิง!!!” ณกันท์บุกเข้ามาในห้องเรียนของเขาอย่างเดือดดาล...หมดแล้วซึ่งมาดสาวหวานที่ใครเคยเห็น “ อยู่นั่นใช่ไหม...ไม่ต้องหลบเลย...ออกมาเดี๋ยวนี้!!!” คนตัวเล็กฉุดร่างสูงให้ออกมาจากใต้โต๊ะ...หนอย...ทำกับฉันได้นะ... “ เอ่อ...มีอะไรล่ะ...” เขาเอ่ยถามออกมาอย่างไม่สู้ดีนัก “ เอาคืนไป!!!” ณกันท์ปาผ้าเช็ดหน้าพร้อมลายเซ็นนั่นใส่หน้าเขา “ ไอ้ลายเซ็นเนี่ย...มันเป็นของปลอม เธอแกล้งเขียนขึ้นมาหลอกฉันได้ยังไงปิง...” เธอพูดขึ้น เพราะก่อนหน้านี้เพื่อน ๆ ต่างทักว่าลายเซ็นบนผ้าเช็ดหน้านั่นไม่ใช่ของศิลปินที่เธอชอบ แถมไม่พอ ยังเอาลายเซ็นจริงมาเทียบอีกต่างหาก...ความจริงเลยปรากฏ “ เราขอโทษ...ก็เรา...” พูดไม่ทันจบ ร่างเล็กก็โถมเข้ามาเตะต่อยเขาสารพัด เพื่อน ๆ ต่างมุงเพื่อดูเหตุการณ์ “ ไม่เอาน่ากัน...เราขอโทษแล้วไง...” นายปิงยกมือขึ้นมาป้อง แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อร่างสูงเสียหลักหงายหลังลงไป เขาพยายามหาที่ยึดโดยจับร่างเล็กที่ใกล้มือเอาไว้...ซึ่งตัวก็บางขนาดนั้น แล้วไฉนเลยที่จะไม่ล้มลงไปด้วยกัน...บ๊ะ!!!ทุกอย่างแม่นยำราวกับจัดวาง ริมฝีปากของคนทั้งคู่แตะกันโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ... “ เห้ย!!!พวกเรา...ณกันท์ห้องหนึ่งจูบกับปราเมศห้องหกเว้ยยยย” เพื่อนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ณกันท์รีบลุกขึ้นทันที ใบหน้าหวานแดงเห่อไปหมด เธอทำอะไรแทบไม่ถูก ทำได้เพียงกำหมัดแน่น ทั้งโกรธ ทั้งอาย ก่อนจะวิ่งออกไป... ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เธอแทบจะไม่คุยกับเขา แค่หน้ายังไม่ยอมมองเลย...และวันหนึ่งวันนั้นเอง ปิงก็มาดักรอณกันท์ที่ทางกลับบ้าน “ กัน...” เขาเรียกเธอ แค่ได้ยินเสียง ความโกรธก็ปรี๊ดเข้ามาที่อก ณกันท์ไม่ยอมหันไปมอง ซ้ำยังเดินหนีอีกต่างหาก “ เดี๋ยวณกันท์...นี่ใจคอเธอจะไม่คุยกับเราเลยเหรอ” เขาวิ่งมาดักหน้า...คราวนี้ยิ่งเห็นหน้า ความโกรธยิ่งเพิ่มเป็นเท่าทวี “ เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ...ก่อนที่ฉันจะเกลียดเธอไปมากกว่านี้นะปิง เธอทำอะไรกับฉันไว้ ฉันไม่มีทางลืมหรอก” “ เธอสบายใจได้...เพราะต่อจากนี้ไปเราจะไม่มากวนเธออีกแน่นอน...เรากำลังจะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น” ประโยคนั้นทำเอาเธอมองหน้าเขาอย่างอึ้ง ๆ ลงทุนไปหรือเปล่า... “ เราจะมาลาน่ะ...ขอโทษที่โกหกนะ เราโกหกที่บอกว่าลายเซ็นนั้นเป็นของศิลปินที่เธอชอบ ทั้ง ๆ ที่เป็นฝีมือของเราเอง เราโกหกเธอที่บอกว่าไปดูคอนเสิร์ต...แต่จริง ๆ เราไม่ได้ไป...จะให้ไปได้ยังไงล่ะ เมื่อเธอยังนอนพักอยู่ตรงนั้น...เราไม่ยอมทิ้งเธอหรอก” เขาพูดพร้อมกับยิ้มเยาะตัวเอง “ ปิง...” ณกันท์เริ่มคิดถึงวันนั้น จริง ๆ แล้วเขาเองก็ช่วยเธอสารพัด ความดีนั้นทำไมเธอถึงไม่นึกถึงบ้างนะ “ เรามีความสุขนะ ที่เห็นเธอไปไหนมาไหนก็เอาผ้าเช็ดหน้าเราติดตัวไปตลอด แต่คิดดูอีกทีแล้ว...ที่เธอพกก็เพราะลายเซ็น ไม่ใช่ผ้าเช็ดหน้าของเรา...” ใบหน้านั้นเศร้าลง “ เราเสียใจที่เธอปามันทิ้งอย่างไม่ใยดี...เพราะเธอรู้ว่ามันไม่ได้มีความหมายกับเธออีกแล้ว เราขอโทษนะ...” เขาพูด ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้...มือใหญ่กุมมือเล็กเอาไว้มั่น “ ไม่เป็นไร” เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม...คราวนี้ความรู้สึกบางอย่างเข้ามาทำให้หัวใจของเธอแทบสั่นไหวเมื่อได้สัมผัสกับมือของเขา “ เรา...เรารักกัน...” เขาพูดขึ้นมาเบา ๆ ราวกับเสียงกระซิบ “ หืม???” เธอมึนงง สับสนไปหมด...เขาพูดว่าอะไรนะ...คราวนี้อีกฝ่ายย้ำให้แน่ชัด เขาก้มตัวลงพูดข้างหูของเธอ “ เรารักกัน...” แล้วริมฝีปากของเขาก็เฉี่ยวแก้มเธออย่างตั้งใจ ณกันท์เอามือจับแก้มตัวเอง... “ ไม่จำเป็นต้องตอบหรอกว่าเธอคิดยังไงกับเรา เพราะเราแค่ต้องการบอกเธอก่อนจะไปเรียนต่อก็เท่านั้น...หวังว่าเธอคงไม่โกรธเรานะกัน” เขาพูดต่อ ก่อนที่ทั้งคู้จะยิ้มให้กัน... “ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ...” ณกันท์พูดพร้อมกับรอยยิ้มเขินอาย “ ว้าว ๆๆๆ นี่มันช่างน่ารักกุ๊กกิ๊ก อะจะปะติ้วววว” “ อะไรของเธอน่ะทิว...แซวอย่างกะจิ๊กโก๋ปากซอย อ๋อ...เธอก็ต้องฝึกไว้ใช่มะ เป็นการเตรียมตัวไปเป็นเมียพวกนั้น” ฉัตรตะวันพูด “ แรง!!! แล้วเธอล่ะฉัตร จูบแรกเมื่อไหร่ อยู่ประถมชั้นอะไร” ทิวลิปถาม “ ฉันไม่แก่แดดขนาดนั้นย่ะ จูบแรกของฉัน มาทีหลังยัยหนูกันอีก” ฉัตรพูด “ จริงเหรอ...ไม่น่าเชื่อเลย...อุ่ย!!!” ณกันท์รีบเบาเสียงลงทันทีเมื่อเจอะสายตาพิฆาตจากฉัตรตะวัน “ จูบแรกของฉัน...ตอนนั้นฉันเรียนอยู่ปีสอง” “ บ๊ะ!!!ปีสอง...ก็ตอนที่เราเรียนด้วยกันนี่หว่า...เมื่อไหร่เนี่ย...” ทิวลิปกระเซ้าเพื่อน “ ก็ตอนที่เราไปเที่ยวผับกันไง” เธอตอบ ก่อนจะนึกย้อนไปยังวันนั้นของเธอ...กับเขา... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 04:02:16

ความคิดเห็นที่ 3 “ สอบเสร็จแล้ว!!!” สามสาวต่างชนแก้วกัน หลังจากที่ประกาศศักดิ์ดากันไปเรียบร้อย “ มาเที่ยวทั้งที ดื่มน้ำอัดลม โด่วววว” ฉัตรตะวันเอ่ยขึ้น “ ถ้าดื่มแล้ว มันจะไม่รอดกันทั้งสามนางน่ะสิ นี่ฉันเสียสละนะ” “ สวัสดีครับ สาว ๆ” นั่นไง...งานฉันมาละ ทิวลิปคิดในใจ เมื่อมีหนุ่ม ๆ ต่างเข้ามาจีบณกันท์และฉัตรตะวันกันไม่หยุดหย่อน จนเธอเธอเองต้องมาคอยปัดรังควานกันยกใหญ่ “ แล้วแฟนไปไหนเสียละครับ” ชายหนุ่มหน้าใสถามณกันท์ “ แฟนของกันเหรอค่ะ ตอนนี้กำลังให้นมลูกกันอยู่ที่บ้านน่ะค่ะ เนี่ยเห็นไหมกัน เธอนี่ช่างโชคดีที่มีผัวประเสริฐ ยอมให้เธอมาเที่ยวได้” ทิวลิปชิงตอบ ชายหนุ่มคนนั้นแทบหน้าหงาย ถอยทัพกลับไปทันที “ เรียนอยู่ไหนที่กันครับ” “ โอ๊ยยยย รงเรียนอะไรกัน เราไม่มีตังค์เรียนต่อกันหรอกค่ะ เนี่ยก็ว่าจะมาหาผู้ชายโง่ ๆ แถวเนี๊ยะ ช่วยปลดหนี้ เผอิญที่บ้านติดหนี้ไว้ล้านสามน่ะค่ะ ไหนจะค่าโน่น ค่านี่...” โม้ยังไม่จบเลยนะ พ่อคุณได้เผ่นกันแนบเชียว “ คิดไปได้นะเธอ” ฉัตรตะวันพูด ดวงตาดูหวานฉ่ำเชียว “ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ผู้ชายน่าเบื่อ” นี่ก็อีกคน เมากันแล้วสินะ...งานงอกจนได้ “ พวกเธอไม่ไหวแล้วนะ กลับกันเถอะ” ทิวลิปพูด “ ไม่ ๆๆ ยังไม่กลับ” ณกันท์ส่ายหน้า “ สวัสดีครับสาว ๆ ถ้าไม่รังเกียจ ขอผมนั่งด้วยคนนะครับ” จู่ ๆ หนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อก็เดินตรงเข้ามา... “ รังเกี...” ทิวลิปกำลังจะพูดไปอยู่แล้วเชียว ณกันท์รีบปิดปากเพื่อนเอาไว้ “ ไม่ค่ะ...เชิญนั่งเลย” เสียงหวานพูด แหม...ไหนว่าชื่นชมเพียงหนุ่มเกาหลีไงย่ะ!!! “ ผมแอนทันครับ...” ดวงตาสีฟ้านั้นมองมายังฉัตรตะวัน เธอยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ ณกันท์ค่ะ...” หญิงสาวตัวเล็กชิงพูดเสียก่อน เขายิ้มให้เธอ ก่อนจะหันไปถามฉัตรตะวันด้วยท่าทีที่สนอกสนใจเสียเหลือเกิน “ แล้วคุณผู้หญิงล่ะครับ ชื่ออะไรเอ่ย” เธอกำลังจะตอบ หากแต่ทิวลิปชิงพูดขึ้นมาเสียนี่... “ ลำดวนค่ะ ชื่อลำดวน ลูกยายปริก ที่บ้านแกขายขยะ...ยิ่งขยะสังคม ยิ่งชอบ” ประโยคนั้นยังไม่เจ็บเท่าที่คนพูดเน้นคำ “ขยะสังคม” พร้อมมองหน้าเขาอีกต่างหาก แทนที่หนุ่มลูกครึ่งจะโกรธแล้วถอยทัพ แต่เปล่าเลย เขากลับทำหน้าประหลาดใจ “ ว้าว...โปรไฟล์คุณลำดวนนี่เจ๋งจังเลยนะฮะ...ขยะสังคม ผมอยากเห็นจัง มันเป็นยังไง คุณผู้หญิงช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมครับ คงจะรู้จักดี” แอนทันหันไปถามทิวลิป ณกันท์กับฉัตรตะวันหัวเราะพรืด ที่ไม่โกรธเพราะไม่เข้าใจใช่ไหมเนี่ย... “ ที่ย้อนนี่ไม่ได้ตั้งใจหรือยังไง...” ทิวลิปเองเริ่มขุ่นแค้นอยู่ในใจ “ อะไรนะครับ???” เขาขมวดคิ้วเมื่อเธอพึมพำอะไรสักอย่าง “ โอ๊ยยยย รำคาญ” ทิวลิปเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด “ รำคาญ...ว๊อท??? เหมือนรำไทยหรือเปล่า...” บ๊ะ!!! ถ้าไม่หยุดพูดแกจะได้เจอ ลำแข้ง จริง ๆ นะว้อยยยยย “ อะไรหนูกัน!!!” ทิวลิปหันไปถามเพื่อน เมื่อณกันท์สะกิดเบา ๆ “ อยากเข้าห้องน้ำ ไปส่งทีสิ...” แล้วก็ต้องเป็นหน้าที่ของทิวลิปที่ต้องไปส่งณกันท์เข้าห้องน้ำ ณ ตอนนี้เหลือเพียงเขาและเธอ... “ เพื่อนคุณดูอารมณ์เสียนะ...” เขาพูดขึ้น ฉัตรตะวันยิ้ม... “ อย่าไปสนใจเลยค่ะ เขาก็เป็นแบบนี้” เธอตอบ “ แล้วคุณเป็นแบบไหนล่ะครับ” เขาถามต่อ ฉัตรตะวันพิจารณาคนตรงหน้า... “ แล้วคุณจะรู้ไปทำไมล่ะ” เธอพูด ก่อนจะละใบหน้าจากน้ำสีอำพันขึ้นมามองอีกฝ่าย รอยยิ้มนั้นช่างติดตราตรึงใจเขาเหลือเกินสิน่า... “ ผมอาจ...จะต้องรู้ไว้ เพื่อเอาชนะใจคุณไง ลำดวน” เหอะ...ลำดวน... “ เฮ้ย!!!ระเบิดลงเว้ย!!!” เหตุการณ์อลหม่านเกิดขึ้นในทันที พร้อมเสียงปืนดังสนั่นไปหนึ่งนัด...เอาแล้วไง ไอ้พวกอันธพาลทำเอาเดือดร้อนจนได้... “ แอนทั่น!!!” เสียงนักเลงใหญ่เอ่ยชื่อเขา ร่างสูงจึงยืนขึ้นเต็มความสูงเพื่อประจันหน้ากับมัน... “ มีปัญหากับฉัน ทำไมต้องทำให้คนอื่นเดือดร้อนว่ะ” หนุ่มลูกครึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล “ ก็ให้ทุกคนรู้ไง ว่าแกน่ะ มันตัวซวย...มาเฟียหนุ่มลูกครึ่ง วันนี้ไร้บอดี้การ์ดเสียด้วย” พวกมันสี่คนเดินเข้ามารุมล้อมเขา “ อยากจะหมาหมู่ก็มาสิ!!!” แล้วเจ้าสี่คนก็มารุมเขา หากแต่แอนทั่นใช้วิชาต่อสู่จัดการพวกมันสารพัด แต่ด้วยพวกมันเยอะกว่า ในที่สุดเขาก็ถูกมันล็อคตัวเอาไว้ได้ “ แกตายแน่...ไอ้มาเฟียฝรั่ง!!!” มันงัดมีดออกมาหมายจะแทงเขา แต่ฉัตรตะวันรีบเอาแก้วที่อยู่ในมือปาใส่มันทันที เลือดสีแดงข้นไหลออกมาจากหน้าผากของมัน...ก่อนที่จะหันไปมองเธอที่บังอาจ... “ นังนี่!!!” ก่อนที่จะมีเรื่องมากกว่านี้...มีคนตะโกนเรียกตำรวจ ทุกคนจึงรีบสลายตัว รวมทั้งแอนทั่นที่จับแขนเรียวพาเธอหนีออกมา ทั้งคู่วิ่งกันสุดชีวิต “ เหนื่อย...แฮ่ก ๆ” หญิงสาวหอบแฮ่ก เธอถึงขั้นถอดรองเท้าส้นสูงวิ่ง แต่ไม่วาย เอารองเท้ามัดแขนทั้งสองข้างอีก...ท่าจะเมาเอาการทีเดียว “ หัวเราะอะไร...ฉันจะตายอยู่แล้ว” เธอถามเขาตาปรือ เมื่อเห็นลาง ๆ ว่าคนร่างสูงหัวเราะเบา ๆ “ เดินต่อไหวไหม...” เขาถามเธอ หญิงสาวส่ายหน้า จู่ ๆ แอนทั่นก็หันหลังให้ ก่อนร่างสูงจะย่อตัวเล็กน้อย “ ขี่หลังผมสิ...คุณไม่ไหวแล้วล่ะ” เขาพูด ด้วยสถานการณ์นี้ ใครจะปฏิเสธ วิ่งมาตั้งไกลขาแทบลากขนาดนี้... “ ตัวเบาจัง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น “ ก็คุณตัวใหญ่” เธอต่อให้ “ ขอโทษนะครับ ที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน...” เขาพูดอย่างรู้สึกผิด แต่ไม่มีเสียงตอบรับ คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย แต่ก็ได้รับคำตอบในทันที เมื่อศีรษะเล็กเอนมาซบที่ไหล่ของเขาเอง แอนทั่นหันไปมอง...ด้วยระยะใกล้...กลิ่นน้ำหอมบวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์นั้นช่างทำให้เขายิ่งหลงใหล หนุ่มลูกครึ่งแอบยิ้มมุมปาก “ ลำดวน...เฮ้...เช้าแล้วนะ” มือใหญ่เขย่าร่างบางเบา ๆ ในขณะที่เธอนอนสบายอยู่บนเตียงหนานุ่ม “ อืม...ขอนอนอีกเดี๋ยว...” ฉัตรตะวันพูดขึ้น...ปลุกอีกแล้วนะยัยทิว...เอ้!!!ทำไมวันนี้เสียงต่ำจัง “ ไม่เอาน่าลำดวน”...ลำดวน...เฮ้ย!!! สำนึกนั้นทำเอาร่างบางลุดพรวดขึ้นมาทันที “ แอนทัน!!!” เธอเอ่ยชื่อเขา...หนุ่มลูกครึ่งยิ้มรับ “ อรุณสวัสดิ์” เขาพูดด้วยท่าทีสบาย ๆ หากแต่อีกฝ่ายรีบหันไปมองรอบ ๆ อยู่ไหนล่ะเนี่ย...สีหน้าของเธอเริ่มไม่ค่อยดี “ ที่นี่คอนโดผมเอง...แต่...อย่าเพิ่งด่า อย่าเพิ่งทุบตีผม สาบานได้ ผมไม่ทำอะไรคุณ คุณเมา ผมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น เพราะฉะนั้น ผมไม่รู้จะไปส่งคุณที่ไหน เลยพามาที่นี่” แอนทันอธิบายทุกอย่างชัดเจน ฉัตรตะวันรีบสำรวจตัวเอง เออเว้ย...เสื้อผ้าอยู่ครบ “ ขอบคุณค่ะ...ตายแล้ว ป่านนี้ยัยกันกับทิวต้องเป็นห่วงฉันแน่ ๆ เลย” “ ผมไปส่ง” “ ไม่ต้องค่ะ ไม่เป็นไรดีกว่า นะค่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันที เดี๋ยวจะถูกมองว่าเป็นอย่างอื่นน่ะสิ “ แล้วผมจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่ ลำดวน” เขาจับแขนเรียวเอาไว้ เมื่อเธอจะเดินออกไป เธอหันมามองเขา “ แล้วแต่โชคชะตาดีกว่าค่ะ ขอโทษนะค่ะ ฉันรีบจริง ๆ” เธอไม่ควรอยู่กับเขาสองต่อสองในที่แบบนี้นานสักเท่าไหร่หรอก...บอกตรง ๆ ว่าไม่ค่อยไว้ใจอยู่ดี แต่ไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็ดึงเธอเข้ามาใกล้ แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ใจต้องการ ด้วยการแนบริมฝีปากลงปิดปากเธออย่างนุ่มนวล และเนิ่นนาน จนเธอเองแทบจะยืนไม่อยู่ มือบางยึดแขนแข็งแกร่งเอาไว้ “ โชคดีนะครับ แล้วเจอกัน” เขาพูดชิดติดริมฝีปากสวย ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยร่างงามให้เดินจากไป... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 04:04:26

ความคิดเห็นที่ 4 “ โอ๊ยยยยย ฉันเขิน...” ณกันท์เอ่ยออกมาหน้าแดงแจ๋...กับประสบการณ์จูบแรกของเพื่อน... “ แล้วต่อจากนั้นล่ะ...ได้เจอกันบ้างไหม...” ทิวลิปถามเพื่อนต่อ รอยยิ้มที่กำลังฝันหวานของเธอหยุดลงทันที “ ไม่อ่ะ...เขาหายหน้าไปเลย” เธอตอบ “ โด่วววว ก็เธอเล่นตัวเกินไป แทนที่จะทิ้งเบอร์ไว้ ก็ไม่ทำ” ณกันท์พูด “ นั่นน่ะสิ เลยชวดของนอกเลย สม!!!” ทิวลิปตอกย้ำเข้าไปอีก “ โด่ววว ทำมาว่าคนอื่น ตัวเองน่ะ มีบ้างไหม ไอ้อะไรแบบนี้น่ะ” “ เดี๋ยวก็มี” “ แต่ตอนนี้ก็ไม่...แต่ทิวจ๋า ฉันน่ะ อยากให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของมันจังเลยนะ มันรู้สึกดี รู้สึกเขิน...บอกไม่ถูกสิ...เธอต้องเจอเอง...ไม่รู้ว่าชาตินี้...” ฉัตรกล่าวทิ้งไว้แค่นั้น แน่ะ กวนประสาท...ไม่นานเสียงแตรรถก็ดังขึ้น...สามสาวชะเง้อมองอยู่พักหนึ่ง “ นั่นไงทิว ว่าที่เฟิร์สคิสของเธอมาแล้ว” ณกันท์กระซิบบอกเพื่อน เมื่อเห็นว่าเป็น ปฐวีเดินเข้ามา “ ขนลุก!!!” ทิวลิปทำหน้าแหยงทันที “ คุยอะไรกันอยู่ครับสาว ๆ” นายดินเอ่ยถาม “ ก็คุยตามประสาผู้หญิงนั่นแหละค่ะ ไม่มีอะไรมาก” ฉัตรตะวันตอบเขา “ เรื่องของผู้หญิง ทิว...เธอคุยกะเขารู้เรื่องด้วยเหรอ” เขาใช้ศอกแหย่เพื่อนทันที “ มาถึงก็โชว์หมาในปากเลยนะ เดี๋ยวจะเอาน้ำร้อนราดให้ตายทั้งคอก...แล้วนี่มาทำไม ขอข้าวกินเหรอ” ทิวลิปถาม “ มะเหงกนี่...ลืมแล้วเหรอว่าฉันนัดเธอเอาไว้ ช่วยเลือกของขวัญให้แม่ต่างหาก” เออแฮะ ลืมเสียสนิทเลย “ เออ ๆ ไปสิ” “ เชิญคุณกันกับคุณฉัตรด้วยนะครับ งานวันเกิดแม่ผมที่ระยองอาทิตย์หน้า” เขาเอ่ยชวน ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับทิวลิป “ เธอว่าทิวจะปล้ำจูบคุณดินไหม” หนูกันพูด “ ไม่แน่...” “ เธอขับนะ ฉันง่วง ว่าจะงีบสักหน่อย” นายดินยัดกุญแจใส่มือเพื่อนทันที หนอย...นี่เอาฉันมาเป็นคนขับรถเนี่ยนะ...ไอ้...ไอ้โคตระแมน!!! “ ดิน...” เธอเอ่ยถามเมื่อทั้งคู่เข้ามานั่งในรถเรียบร้อย “ อะไรจ๊ะ” อีกฝ่ายขานรับอย่างอารมณ์ดี “ เคยจูบกับใครสักคนไหม” วันนี้มาแปลกแฮะ มาถามคำถามชวนจั๊กจี้แบบนี้... “ ก็มีบ้าง ทำไมล่ะ” “ อะไรว่ะ แฟนก็ไม่เคยมี ทำไมถึงเคยจูบ” “ ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันหรอกนี่...ทำไมจ๊ะ อยากรู้สึกแบบนั้นบ้างเหรอ เดี๋ยวจัดให้” เขาเองก็พูดเล่นธรรมดา...แต่ก็ไม่นึกว่า... “ จูบฉันหน่อยสิ” คำพูดนั้นทำเอาคนฟังแทบจะตาถลน...ไอ้บ้าเอ๊ย!!! “ คิดอะไรอยู่เนี่ย...จูบนะเว้ย ไม่ใช่เป่ายิงฉุบ” “ ก็ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้ไง...ดิน...” อีกฝ่ายออดอ้อนเสียยกใหญ่... “ ไม่ก็ไม่ แล้วขอห้ามเลยนะ อย่าไปพูดแบบนี้กับใคร เธอนี่มันชักเอาใหญ่แล้วนะ คิดอะไรแต่ละอย่างทำฉันอึ้งไปหมด” “ ก็ไม่ได้จะเอา จะจูบ” เธอพูด ปฐวีผลักหัวเพื่อนออกไปทันที... “ ขับรถไป...” เขาพูด ก่อนตัวเองจะพยายามข่มตาหลับ “ ดิน...ถ้าไม่ใช่เธอ ฉันก็ไม่ขออะไรบ้า ๆ แบบนี้หรอก” น้ำเสียงอ้อนนั้นดังขึ้นในระยะใกล้ กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเธอก็เริ่มชัดเจน...ตามด้วยลมหายใจของเธอที่ทำให้เขารู้ว่าเพื่อนตัวดีมันอยู่ใกล้เขามากแค่ไหน...และดูเหมือนจะใกล้มากขึ้น...มากขึ้น...วืดดดดด นายดินปลดเบาะนั่งของตัวเองให้นอนราบ ทำให้ระยะใกล้นั้นห่างออกไปทันที...เฮ้อ... “ อย่าได้คิดจะแอ้มฉันนะชะนี...แม้แต่ขาอ่อน เธอก็ไม่ได้แอ้มหรอกย่ะ” นายดินแสร้งจีบปากพูดราวกับสาวประเภทสอง “ ไประยองคราวนี้...ฉันจะบอกแม่แกว่าแกข่มขืนฉัน แม่แกจับเราแต่งงานกันแน่ แกไม่รอดเงื้อมมือฉันหรอก ไอ้ดิน!!!” เธอทำเป็นกล่าวคาดโทษเอาไว้เล่น แม้ว่าทั้งคู่จะคุยกันเล่น ๆ แต่เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ก็เล่นทำเอาใจของทั้งคู่สั่นไหวไปไม่น้อย...ทิวลิปทำเป็นเปิดวิทยุแก้เขิน “ งานเพลงนี้ ที่คุณขอกันเข้ามานะค่ะ สำหรับคนที่นึกย้อนไปถึงจูบแรก ยังจำความกุ๊กกิ๊ก หอมหวานของจูบนั้นได้อยู่หรือเปล่า มาย้อนความหลังไปด้วยกันกับเพลงนี้ค่ะ เฟิร์สคิส...” บ๊ะ!!! สถานีอะไรเนี่ย...ช่างเป๊ะเวอร์... จากคุณ : จอมโจรฮาร์ทบีท เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 04:07:12

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อครับ  ..... นานนานมาทีนะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 13:23:33