PANTIP.COM : W12193492 Black Gun And Red Rose - กุหลาบแดงและปืนดำ

ความคิดเห็นที่ 2

เมืองลำปาง, ห้างฉัตร
โรงแรมภูนิล

นาฬิกาบนฝาผนังคร่ำคร่าบอกเวลาบ่ายสองโมงครึ่ง

โรงแรมราคาถูก ไม่มีแอร์ อากาศร้อนอบอ้าวจนต้องเปิดหน้าต่าง

ประตูห้องพักของริสาและรัมภาถูกเปิดออก ทิวากรก้าวเท้าเข้ามา สีหน้าของเขาเคร่งเครียด

“เป็นไงบ้างหมิง?” ริสาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เช่นเดียวกับรัมภาที่นั่งดื่มน้ำอัดลมดับร้อนอยู่ข้างหน้าต่าง ในขณะนี้เด็กสาวเปลี่ยนชุดจากเสื้อผ้าของคนไข้มาเป็นเสื้อผ้าของวัยรุ่นหญิงตามสมัยนิยมที่ลูกน้องของภุชงค์หามาให้ ซึ่งประกอบไปด้วยเสื้อยืดสีขาวสกรีนคำว่า I love LP บนหน้าอก กับกางเกงยีนส์ขาสั้นจุ๊ดเผยเรียวขาขาวผ่องไร้ตำหนิทั้งสองข้าง

“เชาเพิ่งฟื้นจากสลบเมื่อชั่วโมงก่อน ตอนนี้กำลังสอบสวนกันอยู่ว่าเดโชพาแม่บุญธรรมของพีภัทรไปซ่อนไว้ที่ไหน” ทิวากรตอบ หยุดเท้าอยู่กลางห้อง แล้วถอนหายใจออกมาเมื่อชำเลืองมองสภาพรอบกาย มันเป็นห้องพักที่ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยนอกจากเตียงเหล็กขึ้นสนิม ตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก และโต๊ะเครื่องแป้งที่กระจกแตกร้าว

สภาพของห้องพัก ไม่เหมาะสมกับหญิงสาวทั้งสองคนเลยสักนิด

“ทนอยู่กันไปก่อนนะ ไว้ได้เรื่องเมื่อไหร่ หมิงจะพาไปอยู่ที่ๆ มันสบายกว่านี้” หนุ่มตี๋พูดต่อเมื่อสองสาวพี่น้องเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าเขา

“โรสกับยัยมินอยู่ได้น่า หมิงไม่ต้องห่วงหรอก” ริสาตอบ “แล้วตอนนี้ได้เรื่องอะไรบ้าง เชายอมบอกอะไรหรือยัง?”

ทิวากรยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก “บอก”

“ว่า?” หญิงสาวถามอย่างอยากรู้

หนุ่มตี๋ชำเลืองมองรัมภา แล้วหันกลับมาที่ริสา

เขาเม้มริมฝีปากครุ่นคิดครู่หนึ่งก็พูด “หมิงว่าเราไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะโรส”

ริสาเข้าใจดีว่าทิวากรคงไม่อยากให้รัมภาได้ยินด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ในความรู้สึกแท้จริงนั้น ริสาไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ที่จะหลบเลี่ยงการพูดเรื่องนี้ต่อหน้ารัมภา เพราะถึงอย่างไรอีกไม่นานน้องสาวของเธอก็คงต้องรู้ความจริงทุกอย่างอยู่ดี ริสาคิดว่าหากพวกเขาปล่อยให้รัมภารู้ความจริงตั้งแต่เนิ่นๆ พอถึงเวลาที่ความจริงเปิดเผยต่อทุกคน รัมภาจะได้ไม่ถึงกับช็อคเกินไปนัก

ทว่าเมื่อทิวากรเป็นคนบอกว่าเขาจะจัดการเรื่องนั้นเอง เธอจึงได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามความต้องการของเขา ดังนั้น ริสาจึงทำเป็นชำเมืองมองนาฬิกาเพื่อหลีกเลี่ยงการสบตากับน้องสาวขณะหันกายเดินตามหลังเพื่อนสนิทตรงไปที่ประตู

รัมภายืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน ห้องอันซอมซ่อถูกความเงียบปกคลุม พี่หมิงกับพี่โรสของเธอก้าวไปถึงประตูแล้ว

เด็กสาวกลั้นหายใจ โพล่งออกไปด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า “ทำไมถึงให้หนูฟังด้วยไม่ได้ล่ะคะ?”

ทิวากรกับริสาชะงักกึก

เด็กสาวขยับเท้าก้าวเข้าหาผู้เป็นพระเอกในดวงใจกับพี่สาวต่างมารดาของเธอทางด้านหลัง ทั้งสองคนต่างก็ค่อยๆ หมุนตัวกลับมามองเธอด้วยแววตาลำบากใจ

รัมภาได้แต่ยืนมองทิวากรกับริสาสลับกันไปมาอย่างสับสน

เงียบ

เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นตุบๆ

ใบหน้าของเด็กสาวทำให้ทิวากรนิ่งงันไปนานกว่าจะสามารถพูดออกมาได้อีกครั้ง “ที่ผมยังไม่บอกอะไรคุณมิน ก็เพราะว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่คุณมินควรจะรู้ครับ”

“อย่าคิดอะไรมากเลยน่า ยัยเด็กดื้อ” ริสาเอื้อมมือมาขยี้หัวน้องสาว “รออยู่ในนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่กลับมา”

“แต่พอจะบอกหน่อยไม่ได้เลยหรือคะว่าคุณลุงเดโชไปจับแม่บุญธรรมของเขาคนนั้นมาทำไม?” รัมภาหน้างอ “หนูสับสนไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าใครถูกใครผิด ถ้าบอกให้หนูได้รู้อะไรบ้าง หนูก็คงสบายใจขึ้น ถึงแม้เรื่องนั้นจะเป็นเรื่องเลวร้ายที่คุณลุงหรือคุณแม่ของหนูไปเกี่ยวข้องก็ตาม ยังไงก็ดีกว่าให้หนูนั่งคิดเรื่อยเปื่อยอย่างนี้”

ทิวากรสบตาริสา แววตาของเพื่อนสนิทบอกเขาว่าเธอเองก็อยากให้รัมภารับรู้เรื่องราวเหมือนกัน

หนุ่มตี๋หันกลับมาที่เด็กสาวอย่างหนักใจ เขารู้วิธีพูดที่จะทำให้เรื่องราวกระชับ แต่กับการพูดต่อหน้ารัมภา นอกจากต้องกระชับแล้ว ยังต้องใช้คำพูดที่หลีกเลี่ยงต่อการทำร้ายจิตใจของเธออีกด้วย อันที่จริงเขาคิดว่ามันยังไม่เหมาะนักหากให้รัมภารับรู้เรื่องราวในตอนนี้ แต่ในเมื่อเธอเป็นคนพูดออกมาเอง เขาคงใจร้ายปิดบังเธอไม่ลงอีกต่อไป

“ก็ได้ครับ ถ้าคุณมินอยากรู้” ทิวากรพูดอย่างตัดสินใจเด็ดขาด “ผมจะเล่าให้ฟังว่าเชาบอกอะไรพวกเราบ้าง”

“จริงนะคะ?” เด็กสาวร้องดีใจเหมือนเด็กที่กำลังจะได้ฟังนิทาน

“จริงครับ” หนุ่มตี๋พยักหน้า เว้นวรรคไปครู่หนึ่งเพื่อเรียบเรียงคำพูด “เชามันยอมบอกแล้วว่า คนใช้ที่เป็นคนฆ่าพ่อเลี้ยงหายไปอยู่ที่ไหน”

ริสาถามอย่างกระตือรือร้น “พวกนั้นจับตัวชื่นจิตรได้แล้วหรือ?”

ทิวากรถอนใจยาว “ก็ไม่เชิงหรอก”

“อย่าบอกนะว่า...” ริสาหรี่ตา “...เกิดอะไรขึ้นกับชื่นจิตรแล้ว?”

“เชากับพวกของมันฆ่าชื่นจิตรและนำศพไปโยนทิ้งผาอ้ายคอย” ทิวากรตอบ ส่ายหน้าอย่างท้อใจ “ป่านนี้ศพคงไม่อยู่แล้วล่ะ ผาอ้ายคอยสูงขนาดนั้น แถมสัตว์ป่าก็ชุกจะตาย”

ริสาได้แต่ถอนหายใจด้วยความหดหู่ขณะรัมภาถามขึ้นว่า “ถ้าพวกเขาจับตัวชื่นจิตรได้ ทำไมไม่ส่งตัวมาให้ตำรวจล่ะคะ?”

ทิวากรกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ แล้วกล่าว “ชื่นจิตรไม่ได้หนีไปไหนครับคุณมิน แต่ชื่นจิตรถูกฆ่าตายหลังจากพ่อเลี้ยงเสียชีวิตไม่กี่ชั่วโมงตามคำสั่งของเดโช”

คำพูดของพระเอกในดวงใจลอยมากระทบหูเด็กสาว สมองของเธอกลั่นกลองทุกถ้อยคำออกมาเป็นความหมายอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น รัมภาเข้าใจแล้วว่าทำไมทิวากรถึงพยายามปิดบังเรื่องนี้จากเธอนัก

ทิวากรกับริสาจับจ้องใบหน้าอันตกตะลึงของเด็กสาว เธออ้าปากค้าง นัยน์ตาเหม่อลอยไปไกลแสนไกลในห้วงแห่งความคิด แต่ฉับพลัน ดวงตาอันเหม่อลอยก็กลับมามีชีวิต น้ำใสล้นเอ่อเต็มขอบตา รัมภากระซิบออกมาแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินว่า

“หมายความว่า...คุณลุง...เป็นคนที่สั่งให้ชื่นจิตรฆ่าคุณพ่อ...ใช่มั้ยคะ?”

“ครับ” ทิวากรรับคำหนักแน่น ความหนักใจที่แบกไว้บนไหล่หายไปข้างหนึ่ง แต่ก็ยังเหลืออีกข้างหนึ่งที่หนักยิ่งกว่า และเขาก็ยังไม่รู้จะบอกเธออย่างไรเพราะยังไม่มีหลักฐานเพียงพอ

หยดน้ำตาเม็ดเล็กกลิ้งออกมาจากหางตาของเด็กสาว ในที่สุดเธอก็ได้ทราบแล้วว่าใครกันที่เป็นคนวางแผนการฆ่าคุณพ่อ หัวใจของรัมภารู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบตีอย่างรุนแรง ภาพใบหน้าของคุณลุงเดโชผู้เงียบขรึมแต่ใจดีและอ่อนโยนกับเธอมากผุดวาบในห้วงคำนึง ก่อนทาบทับด้วยภาพใบหน้าของพ่อที่มักกระชับกอดแน่นและจูบหน้าผากเธอทุกครั้งที่เธอกลับบ้าน

ความเป็นจริงที่เผชิญทำให้รัมภาถึงกับยืนสะอื้นจนตัวโยนด้วยความสับสน ริสาซึ่งยืนอยู่ใกล้น้องสาวมากที่สุดโอบแขนดึงตัวเข้ามากอดด้วยความสงสาร ในขณะที่ทิวากรก็เดินเข้ามาหยุดยืนด้านข้างและยกมือลูบไหล่อย่างปลอบโยน

รัมภาไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณลุงที่เพียรมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลตลอดเวลาเช้า สาย บ่าย เย็นคนนั้น จะเป็นคนเดียวกับที่อยู่เบื้องหลังความเลวร้ายทั้งหมด แต่หากมันเป็นความจริง รัมภาก็ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะไปลักพาตัวแม่บุญธรรมของคนอื่นมาได้ ก็ขนาดคนที่เขารับใช้มาเป็นสิบๆ ปีอย่างพ่อของเธอ คุณลุงยังฆ่าได้ลงคอ นับประสาอะไรกับคนที่ไม่ใช่ญาติพี่น้อง...

ญาติพี่น้อง?

“คุณแม่ไม่ได้รู้เห็นกับคุณลุงใช่มั้ยคะ?” รัมภาเงยหน้าจากไหล่ของพี่สาว หันมาถามหนุ่มตี๋

“ยังตอบไม่ได้ครับ เพราะไอ้เชามันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นคนสนิทของเดโชก็จริง แต่ไม่รู้เรื่องอะไรมากกว่างานที่เดโชสั่งให้มันทำ”

“ไม่รู้หรือมันไม่ยอมบอกกันแน่?” ริสาถามด้วยความแคลงใจ เธออยากรู้จริงว่าทำไมเชาถึงยอมเปิดปากเผยความลับรวดเร็วอย่างนี้ แต่เธอก็ต้องชะงักไปเมื่อนึกได้ว่าผู้ที่สอบสวนเชาคือพีภัทร ซึ่งฆ่าคนเป็นอาชีพ เขาคงมีวิธีการอันสยดสยองเพื่อรีดความลับเหยื่ออยู่แล้วนี่นะ

“หมิงเชื่อว่ามันไม่รู้จริงๆ นะ เพราะเจอเข้าไปขนาดนั้น ต่อให้คนที่ปากแข็งยังไงก็ต้องยอมบอกล่ะ” ทิวากรตอบ

“เจอขนาดนั้น?” ริสาจ้องเขาเขม็ง “เจออะไรหรือหมิง?”

“ก็...เจอขู่น่ะ โรสอย่ารู้เลย น่ากลัวเปล่าๆ” หนุ่มตี๋หลุบตาดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนเงยหน้ามองสองสาวอีกครั้ง แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “หิวอะไรหรือเปล่า ข้างล่างมีร้านอาหารตามสั่งอยู่ จ๊อดบอกว่ารสชาติก็พอกินกันตายได้มื้อหนึ่ง ถ้าหิวจะได้ลงไปซื้อมาให้?”

“โอย หมิง เกิดเรื่องแบบนี้ท้องไส้ปั่นป่วนหมด โรสกินอะไรไม่ลงหรอก” ริสาตอบ หลุบตามองน้องสาว “แล้วมินล่ะจ๊ะ?”

“หนูก็เหมือนกันค่ะ” รัมภายกมือปาดน้ำตา ผละกอดออกจากพี่สาว เธอพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่าง เธอจะต้องรับมันให้ได้ เพราะชีวิตของทุกคนไม่ได้ปูด้วยพรมแดง อย่างเช่นตอนที่เธอถูกส่งไปอยู่ออสเตรเลียใหม่ๆ รัมภาร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดถึงบ้านและปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่ไม่ได้

แต่เธอก็ผ่านมันมาแล้ว นาทีแห่งความโดดเดี่ยวในชีวิตครั้งนั้น มันทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น ซึ่งก็คงเป็นเหมือนเรื่องราวที่เธอกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ มันจะทำให้เธอแข็งแกร่งมากขึ้นอีกเช่นกัน แม้ว่าทุกอย่างในชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปอย่างไร้ทางหวนคืน แต่เธอก็ไม่ได้โดดเดี่ยวเหมือนคราวที่ถูกส่งไปออสเตรเลีย เธอยังมีพี่สาว เธอยังมีพี่หมิง - ชายหนุ่มที่เป็นรักแรกของเธอ

และเธอก็ยังมีแม่

แต่ถ้าแม่รู้เห็นกับคุณลุงในการวางแผนฆาตกรรมคุณพ่อล่ะ?

รัมภาไล่ความคิดนั้นออกไป เธอไม่รู้ว่าคุณลุงจะได้ประโยชน์อะไรหากพ่อของเธอตาย ความคิดของเด็กสาวเริ่มกระจัดกระจายไปอย่างไร้ทิศทางอีกครั้ง เธอสงสัยว่ามันจะเกี่ยวกับการที่แม่เธอไม่มีชื่ออยู่ในกองมรดกหรือเปล่านะ บางทีแม่อาจแอบจะรู้ว่าคุณพ่อทำพินัยกรรมไว้แบบนั้นจึงโกรธ เลยวางแผนกับคุณลุงเดโชซึ่งเป็นพี่ชายเพื่อแก้แค้น

ความคิดนั้นทำเอารัมภาเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลัง มือของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

เธอกำลังหวาดกลัวความคิดของตัวเอง

นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่?

เธอกำลังคิดว่าแม่รู้เห็นเป็นใจกับการฆ่าคุณพ่ออย่างนั้นหรือ?

รัมภาสั่นศีรษะ ยกสองมือปิดใบหน้า และหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เตียง
ริสาชำเลืองมองน้องสาวด้วยความเป็นห่วง เธอขยับเท้าจะเดินเข้าไปหา แต่ยังช้ากว่าทิวากรที่เดินตามไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงแทบจะในทันที

เพื่อนสนิทของเธอคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าการกระทำของเขามันออกหน้าออกตาขนาดไหน ริสาลังเลว่าควรปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ตามลำพังสักครู่ดีหรือไม่ ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นสามครั้ง เธอจึงหันกลับมาและเดินไปเปิดประตู

เมื่อประตูเปิดอ้ากว้าง ผู้ที่เธอพบคือพีภัทร

สองหนุ่มสาวยืนจ้องมองกันและกันอย่างประหลาดใจ

พีภัทรไม่คิดว่าคนที่มาเปิดประตูจะเป็นสุภาพสตรีกุหลาบแดง ส่วนริสาก็ไม่คิดว่าผู้ที่มาเคาะประตูจะเป็นนักฆ่าหนุ่มเหมือนกัน

หญิงสาวจ้องมองพีภัทร หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำขึ้นมาดื้อๆ ทำให้นึกถึงตอนที่เห็นรถของทิวากรแล่นเข้ามาหยุดในลานจอดรถทางหน้าต่างห้องพักเมื่อตอนสิบเอ็ดโมงยี่สิบนาที ก่อนที่เด็กหนุ่มชื่อโจ๊กจะขับรถคันนั้นไปทิ้งไว้ที่ตลาดทุ่งเกวียนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากผู้ค้นหา

ตอนนั้นริสาก็มีอาการเช่นเดียวกันนี้ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่ารู้สึกโล่งอกและดีใจระคนกันที่เห็นเขาก้าวลงมาจากรถพร้อมกับทิวากรอย่างปลอดภัย หญิงสาวไม่อยากคิดต่อไปว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ทำไมเธอถึงเกิดอาการเช่นนี้เวลาเห็นหน้าเขา...

แน่นอน เธอรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ยังไม่กล้ายอมรับมันเท่านั้น

แล้วริสาก็หลุดออกจากภวังค์ เพราะพีภัทรเป็นคนที่ได้สติก่อน

เขาพูดเสียงเข้ม “อย่าเปิดประตูกว้างอย่างนี้ถ้าคุณไม่รู้ว่าคนที่อยู่หน้าห้องเป็นใคร หากผมเป็นคนที่ต้องการฆ่าคุณ ผมจะทำมันสำเร็จไปแล้วเมื่อสามสิบวินาทีก่อน”

เสียงของเขาเปลี่ยนให้แววตาอันอ่อนโยนของเธอที่มองมา กลับกลายเป็นขุ่นเคืองทันที

“ฉันรู้หรอกน่าว่าเป็นคุณ ถึงได้ยอมเปิดนี่ไง” ริสาตอบอย่างไม่ยอมแพ้

“เอาเถอะ ผมเชื่อ ที่พูดก็เพราะหวังดีเท่านั้น อย่าลืมว่าในโลกนี้มีคนเลวปะปนอยู่ทุกที่ ระวังตัวไว้หน่อยก็ไม่เสียหายอะไร” พีภัทรถอนหายใจ “เพื่อนคุณไปไหนแล้วล่ะ?”

“หมิงน่ะเหรอ?” ริสาพูด ชำเลืองมองกลับไปที่เตียง เห็นทิวากรยังคงนั่งคุกเข่าซ้ายกุมมือรัมภาปลอบประโลมกันอยู่ที่เดิม

“ก็ในห้องคุณมีเพื่อนกี่คนล่ะฮะ?” นักฆ่าหนุ่มชะโงกศีรษะเข้ามาเพื่อกวาดสายตาสำรวจภายในห้องพักอันคับแคบ จังหวะนั้นเอง เมื่อริสาหันหน้ากลับมา จมูกของเธอจึงไปชนกับแก้มของเขาเข้าเต็มเปาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ใบหน้าของริสาร้อนผ่าว เธอรีบขยับกายถอยหลัง หมายถอยห่างจากเขา แต่อารามรีบร้อนทำให้เท้าสะดุดพื้นพรมที่ขาดเป็นรู สุภาพสตรีกุหลาบแดงร้องตกใจขณะร่างผงะหงายเอนไปด้านหลังอย่างทรงตัวไม่อยู่

เธอหลับตารอวินาทีที่ร่างจะล้มกระแทกพื้น แต่ทันใดนั้น มือของใครบางคนก็สอดเข้ามาใต้รักแร้ด้านขวาและช้อนรับแผ่นหลังของเธอไว้ได้ทันเวลาพอดี

“เฮ้อ จริงๆ เลยนะคุณนี่ นอกจากไม่ระวังตัวแล้วยังจะซุ่มซ่ามอีก” พีภัทรพูดอย่างเบื่อหน่าย กลบอาการหัวใจเต้นระรัวขณะประคองร่างบางในอ้อมแขนให้ยืนตรงทั้งที่เธอยังหลับตาปี๋ ใบหน้าของนักฆ่าหนุ่มร้อนวูบวาบเมื่อจ้องมองใบหน้าเธอในระยะประชิด

มันร้อนมากโดยเฉพาะในจุดที่จมูกของเธอแตะกับแก้มของเขา สัมผัสนั้นทิ้งความรู้โหวงหวิวไว้บนแก้ม พีภัทรรู้สึกเหมือนแก้มของเขาบุ๋มไปเป็นรู เขาเหลือบมองไปทางทิวากรและรัมภา เห็นสองคนนั้นมองมาพอดีจึงพยายามตีสีหน้าให้ราบเรียบที่สุดก่อนหมุนตัวไปปิดประตูห้อง

เมื่อมือของเขาเคลื่อนออกจากแผ่นหลังเธอไปแล้ว เสียงประตูห้องถูกงับปิดและกดล็อคก็ลอยมาเข้าหู ริสาค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้โดยไม่ต้องส่องกระจกเลยว่าในตอนนี้ตัวเองต้องหน้าแดงมากแน่ๆ โชคดีที่เขาไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิม พีภัทรเดินผ่านเธอไปหยุดยืนกลางห้องและพูดกับทิวากรเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า

“คุณเคยได้ยินชื่อหมู่บ้านแสนคำงามบ้างหรือเปล่า?”

“แสนคำงาม?” ผู้ถูกถามทวนคำ ปล่อยมือของรัมภาและลุกขึ้นยืน “ที่อยู่ในเสริมงามใช่มั้ย?”

“ใช่” นักฆ่าหนุ่มรับคำ

“รู้จัก” ทิวากรผงกศีรษะ “ทำไมหรือ?”

“เพราะแม่บุญธรรมของผมถูกจับตัวไปที่นั่น” พีภัทรตอบ

ริสาหันขวับมองเขาอย่างลืมเลือนเหตุการณ์เมื่อครู่ไปชั่วคราว “เชาบอกคุณแล้วเหรอ?”

“ถูกต้อง” พีภัทรหันมาพยักหน้าตอบเธอและหันกลับไปที่ทิวากร “พวกมันจะหลอกให้ผมไปที่คฤหาสน์ของเดโช ทั้งที่แม่บุญธรรมของผมไม่ได้ถูกจับอยู่ในห้างฉัตรด้วยซ้ำ ผมมีเวลาก่อนหกโมงเย็น พวกเราวางแผนกันแล้วว่าจะไปชิงตัวแม่บุญธรรมของผมกลับมาในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า”

“คุณแน่ใจได้ไงว่าเชาจะไม่โกหก?” ริสาพูดอย่างนึกกลัว “ถ้าคุณไปตามที่บอก บางทีมันอาจมีกับดักรอคุณอยู่”

“ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอก” นักฆ่าหนุ่มเหลียวหน้ามาตอบเธอ

“เพราะ?” สุภาพสตรีกุหลาบแดงจ้องหน้าเขาแน่นิ่ง

พีภัทรแค่นยิ้ม “เพราะผมรู้ดีว่าคนที่อยู่ในสภาพอย่างเชา คงไม่มีทางโกหกแน่”

“พวกคุณทรมานเชางั้นหรือ?” ริสาถามอย่างคาดคั้น

“เปล่า ผมแทบไม่ได้แตะตัวมันด้วยซ้ำ ถ้าคุณรู้ว่าจะขู่คนที่บาดเจ็บไร้ทางสู้ได้ยังไง คุณก็คงจะไม่ถามอีก” นักฆ่าหนุ่มเบือนหน้ากลับไปที่ทิวากรและไม่สนใจเธออีก เขากล่าวต่อว่า “พวกเราจะเดินทางไปที่เสริมงาม – “

“พวกเรา?” ทิวากรขัดขึ้นอย่างสงสัย

“วางใจเถอะ ผมไม่พาคุณไปเสี่ยงตายหรอก เราที่ผมพูดถึงคือผมกับพวกของภุชงค์เท่านั้น” นักฆ่าหนุ่มตอบเสียงเรียบ “หน้าที่ของคุณมีเพียงแค่อยู่ดูแลความเรียบร้อยที่นี่ ส่วนพวกผมจะโทรไปขอกำลังเสริมจากลูกน้องพ่อเลี้ยงกำธรมาสักยี่สิบคน ให้พวกนั้นไปรอรับอาวุธตรงสี่แยกที่จะตัดผ่านตำบลแม่สัน จะมีรถคันหนึ่งนำอาวุธมาส่งให้”

หนุ่มตี๋หรี่ตาถาม “รถส่งอาวุธพวกนั้นมาจากไหน?”

พีภัทรตอบ “ภุชงค์รู้จักเจ้าพ่อแก๊งรถซิ่งที่นี่ เพื่อนผมเขาเป็นเจ้าของอู่แต่งรถ มีเครือข่ายการติดต่อระหว่างแก๊งซิ่งเชื่อมโยงไปทั่วประเทศ แล้วบังเอิญว่าเจ้าพ่อแก๊งรถซิ่งที่ลำปาง มีอาชีพเป็นนายหน้านำเข้าอาวุธปราบปรามการจารจลจากประเทศจีน เขาสามารถจัดหาอุปกรณ์ของตำรวจเช่นเสื้อเกราะ โล่ วิทยุสื่อสาร หน้ากากกันแก๊สพิษ แก๊สน้ำตา ระเบิดควันสลบมาให้เราใช้งานได้ ”

“นั่นคุณคงไม่ได้ตั้งใจไปทำสงครามที่ไหนใช่มั้ย?” ริสาโพล่งออกมาอย่างตกใจ

“ผมสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อชิงตัวแม่บุญธรรมของผมกลับคืนมา” พีภัทรตอบ น้ำเสียงเย็นเยียบ

ทิวากรกล่าว “แต่ลื้อจะพาตัวแม่บุญธรรมของลื้อออกมาได้ยังไง คิดหรือว่าเดโชจะวางกำลังคนคุ้มกันไว้เพียงสี่ห้าคน?”

“เพราะอย่างนั้นไงล่ะ ผมถึงต้องติดต่อขอกำลังเสริมจากพวกของพ่อเลี้ยงกำธร” ปรากฏรอยยิ้มจางๆ ขึ้นบนริมฝีปากของนักฆ่าหนุ่ม “รู้สึกว่าคุณจะเป็นคนเสนอความคิดนี่เองไม่ใช่หรือ จับตัวพ่อเลี้ยงนั่นมาเพื่อใช้ประโยชน์ด้านกำลังคนน่ะ”

“มันก็ใช่” ทิวากรถอนใจยาว “แต่อั๊วยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าพวกลื้อจะบุกเข้าไปอีท่าไหน บ้านหลังนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นยังไงก็ยังไม่รู้”

“มันเป็นบ้านที่ตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้าน ขนาดที่ดินสองไร่ ตัวบ้านประมาณหนึ่งไร่มีสองชั้น รอบบ้านเป็นรั้วปูนทึบ ปลูกต้นไม้ไว้ตลอดแนวยาวของรั้ว แม่บุญธรรมของผมกับคนดูแลถูกขังอยู่ในห้องนอนห้องที่สามบนชั้นสอง มันเป็นห้องแรกและอยู่ทางขวามือของบันได” พีภัทรพูดฉะฉานราวเห็นมากับตา

ทุกคนมองเขาอย่างตกตะลึง

นักฆ่าหนุ่มสูดหายใจลึก “ผมถามข้อมูลจากเชามาหมดแล้ว ผมรู้ว่าจะเข้าไปช่วยแม่บุญธรรมของผมออกมาได้ยังไง”

“แล้วลื้อรู้หรือเปล่าว่าในบ้านนั่นมีคนคุ้มกันทั้งหมดกี่คน?” ทิวากรถามออกมาหลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง

“เชาบอกมีประมาณสิบสี่คน แต่ผมคิดว่าหลังจากเกิดเหตุลักพาตัวพวกคุณสองคน เดโชคงส่งกำลังคนไปเพิ่ม” พีภัทรกวาดตามองรอบห้องสำรวจความเรียบร้อย “แต่กำลังคนเยอะแค่ไหนไม่สำคัญหรอก พวกเราจะใช้เวลาลงมือแค่ไม่กี่นาที อีกอย่างหนึ่ง ระเบิดควันสลบรุ่นนี้ก็เป็นชนิดที่รุนแรงมาก มีการสั่งซื้อมาเพื่อสลายผู้ชุมนุมตั้งแต่ปีก่อน แต่ไม่ได้รับอนุมัติให้ใช้งานเพราะตรวจพบว่าสารเคมีในระเบิดทำให้บางคนสลบก็จริง แต่กับบางคนอาจถึงตายได้ถ้าไม่มีร่างกายที่แข็งแรงพอ”

“งั้นช่วยเล่าแผนการให้อั๊วฟังหน่อย” ทิวากรยกมือกอดอก “ลื้อจะให้ลูกน้องของพ่อเลี้ยงกำธรทำอะไรกับระเบิดนั่น?”

พีภัทรหัวเราะเล็กน้อย “ระเบิดผลิตขึ้นมาเพื่อใช้งานนี่ครับ ผมจะให้พวกลูกน้องพ่อเลี้ยงกำธรโยนระเบิดควันสลบเข้าไปทางรั้วหน้าบ้าน ก่อกวนกำลังพลของผู้คุ้มกัน ส่วนผมกับภุชงค์จะใช้เวลาเดียวกันนั้นแอบปีนเข้าไปทางรั้วด้านหลัง บุกขึ้นห้องนอน พาตัวแม่ผมลงมา ป่านนั้นพวกผู้คุ้มกันถ้าไม่สลบก็คงสำลักควันจนทำอะไรไม่ได้หมดแล้ว”

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ?” ริสาถามเสียงสั่นพร่า หลังจากเดินอ้อมผ่านร่างเขามานั่งบนเตียงข้างน้องสาวได้ครู่ใหญ่

“โจ๊กจะเป็นคนขับรถตู้เข้ามารับพวกเรา” นักฆ่าหนุ่มตอบ “ภุชงค์ โจ๊กและจ๊อดจะเป็นคนพาแม่บุญธรรมของผมหนีไป ส่วนผมยังอยู่ที่นี่ต่อเพื่อสะสางเรื่องทุกอย่างกับเดโชให้มันจบลง”

“แผนการบุกชิงตัวประกันของลื้อ ฟังดูเหมือนง่าย แต่ทำจริงคงอันตรายไม่ใช่น้อย” ทิวากรพูดเหมือนรำพึง เขาผงกศีรษะครุ่นคิดกับตัวเองเงียบๆ ก่อนเอ่ยอีกครั้งว่า “เพิ่มอั๊วลงไปในแผนการอีกคน อั๊วจะไปกับพวกลื้อด้วย”

ทุกคนต่างก็ไม่มีใครคาดคิดว่าจะได้ยินหนุ่มตี๋พูดประโยคนี้ออกมา

รัมภาลุกพรวดขึ้นคว้าแขนทิวากร

ริสาลุกพรวดขึ้นมองทิวากรสลับกับพีภัทร

พีภัทรยืนนิ่ง จ้องมองเข้าไปในดวงตาของทิวากร

เงียบ

เงียบจนได้ยินเสียงสายลมสอดตัวผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง

แล้วนักฆ่าหนุ่มก็พูดออกมา “ผมให้คุณไปไม่ได้ ต้องมีพวกเราอยู่ดูแลความปลอดภัยที่นี่คนหนึ่ง อย่าลืมว่าในห้องนั้นนอกจากเชาแล้ว พวกเรายังมีพ่อเลี้ยงกำธรอีกหนึ่งคน ตาเฒ่านั่นอาจจะคิดทำอะไรขึ้นมาก็ได้หากไม่มีใครอยู่ควบคุม”

“งั้นก็เปลี่ยนให้ลูกน้องของเพื่อนลื้อ โจ๊กหรือจ๊อดก็ได้ อยู่ที่นี่ซะ แล้วให้อั๊วไปแทน” ทิวากรกล่าว น้ำเสียงหนักแน่นชนิดที่ผู้รับฟังทุกคนรับรู้ได้ทันทีว่ายากที่จะเปลี่ยนแปลงความตั้งใจของเขา

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ทำไมถึงอยากไปนัก?” พีภัทรขยับเท้าเข้าหาทิวากร

ริสารีบเดินมาขวางอยู่ตรงกลางโดยอัตโนมัติ เธอเพิ่งได้ยินรัมภาเล่าถึงการปะทะกันระหว่างสองหนุ่มที่โรงพยาบาลจึงอดหวาดหวั่นไม่ได้ ถึงพวกเขาสองคนจะช่วยกันรับมือชายฉกรรจ์ถือท่อนเหล็กพวกนั้นและยังลากตัวพ่อเลี้ยงกำธรมาได้ แต่ก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่นึกอยากฟาดปากกันเองขึ้นมาอีก

“มันคงเป็นเหตุผลเดียวกับที่ลื้ออยู่ช่วยอั๊วรับมือพ่อเลี้ยงกำธรนั่นแหล่ะ” หนุ่มตี๋ตอบ “ความรับผิดชอบไงล่ะ”

“คุณต้องรับผิดชอบอะไร?” พีภัทรถาม สีหน้าเรียบเฉยเพราะตระหนักดีว่าสุภาพสตรีกุหลาบแดงกำลังคอยอ่านความรู้สึกของเขาอยู่

“พ่ออั๊วเป็นคนจับตัวแม่บุญธรรมของลื้อมาให้เดโช” ทิวากรพูด สีหน้าเรียบเฉยใกล้เคียงกัน “อั๊วต้องรับผิดชอบแทนพ่ออั๊ว”

“ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่าแผนการที่ผมพูดฟังดูง่าย แต่เมื่อลงมือทำจริงๆ แล้วกลับเต็มไปด้วยอันตราย?”

“ใช่”

“แต่คุณก็ยังไป?”

“ก็อย่างที่บอก อั๊วต้องรับผิดชอบ”

เงียบ

เงียบจนได้ยินเสียงใครบางถอนหายใจออกมาแรงๆ

ใครคนนั้นคือพีภัทร

นักฆ่าหนุ่มเพ่งมองทิวากร หลุบตามองริสา แล้วเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่แน่ใจ

เสียงของทิวากรดังขึ้น “อั๊วจะพูดกับลื้ออย่างที่ลูกผู้ชายคุยกันนะ พีภัทร คิดว่าลื้อน่าจะเข้าใจได้ไม่ยาก ลื้อไปเพื่อช่วยแม่บุญธรรมของลื้อ ส่วนอั๊วไปเพื่อแก้ไขความผิดพลาดของพ่ออั๊ว พวกเราต่างก็ทำเพื่อคนที่เรารักทั้งคู่”

พีภัทรตวัดสายตากลับมาที่หนุ่มตี๋ “ถ้ามันเป็นความสมัครใจของคุณ ผมก็ไม่ห้าม แต่คิดว่าคุณน่าจะถามความเห็นคนที่เกาะแขนคุณอยู่ตอนนี้สักหน่อยจะดีกว่า บางทีคุณหนูเธออาจจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของคุณก็ได้”

ทิวากรหันมาที่รัมภา เธอเงยหน้าสบตาเขา ริมฝีปากสั่นระริก พูดอะไรไม่ออก

“ผมให้เวลาพวกคุณคุยกันสิบห้านาที ได้ข้อสรุปยังไงก็ไปบอกพวกผมที่ห้องด้วย” นักฆ่าหนุ่มกล่าวก่อนหมุนตัวเดินตรงไปที่ประตู ริสามองตามแผ่นหลังกำยำที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดสีดำสนิทของเขา เธอหันกลับมาที่ทิวากรกับรัมภา แล้วมองกลับไปที่พีภัทรซึ่งกำลังเปิดประตูจะออกไปจากห้อง

ริสาตัดสินใจเดินตามเขาไปเพราะต้องการให้เพื่อนสนิทและน้องสาวของเธอมีเวลาคุยกันตามลำพัง หญิงสาวพบว่านักฆ่าหนุ่มไม่แปลกใจเลยที่เมื่อเขาจะงับประตูปิดตามหลัง เธอก็ยื่นมือไปยันไว้ และรีบสอดตัวออกมาพร้อมกับรับหน้าที่เป็นคนปิดประตูนั้นเอง

พีภัทรไม่แปลกใจ เพราะเขาได้ยินเสียงคนเดินตามมาตั้งแต่เปิดประตูห้องแล้ว เขารู้ว่าเป็นเธอ แต่ไม่รู้ว่าเธอเดินตามเขามาทำไม พีภัทรจึงหยุดเท้า และหันขวับกลับไปจ้องมองเธอ พวกเขายืนอยู่กลางเฉลียงทางเดินที่ร้างราผู้คน ประตูห้องพักตลอดสองฟากฝั่งปิดสนิท แว่วเสียงวิทยุชุมชนครวญเพลงลูกทุ่งออกมาจากประตูห้องพักด้านตรงข้ามกับห้องของเธอ

ริสาจำได้ว่าชายหนุ่มที่ชื่อภุชงค์จองห้องนั้นไว้เพื่อกักตัวเชาในตอนแรก และมันก็กลายเป็นห้องกักตัวพ่อเลี้ยงกำธรอีกหนึ่งคนในตอนหลัง

เสียงนักร้องลูกทุ่งถ่ายทอดอารมณ์ของการเป็นภรรยาน้อยดังกลบเสียงทุกอย่างภายในห้อง พีภัทรเห็นเธอยืนเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เขาจึงพูดขึ้นว่า “ตามผมออกมามีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มี ผมขอแนะนำให้คุณอยู่ในห้องตามเดิมจะดีกว่า โรงแรมนี้ไม่เหมาะให้คนสวยๆ อย่างคุณเดินเตร่ไปเตร่มาหรอก”

“ฉันอยากดูพวกคุณสอบสวนเชา” ริสาได้โอกาสหาข้ออ้างทันที “อยากรู้น่ะว่าคุณจะขู่เก่งแค่ไหน”

พีภัทรส่ายศีรษะ “การสอบสวนจบแล้ว พวกเราไม่มีอะไรจะทำอีกนอกจากรอคอยให้ลูกน้องของพ่อเลี้ยงกำธรเตรียมพร้อมเท่านั้น”

(ต่อด้านล่าง)
แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 55 10:50:10

จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค

เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 10:46:41

ความคิดเห็นที่ 3

(ต่อ)

เงียบ

เงียบจนได้ยินเสียงครวญครางรัญจวนใจดังออกมาจากห้องของฝรั่งแบ็คแพ็คเกอร์คู่หนึ่งที่พักติดอยู่กับห้องของริสา

“เอ้อ แล้วคุณจะทำอะไรต่อ?” ริสาหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอถามเพื่อให้เสียงของตัวเองดังกลบเสียงนั้น

“เข้าไปในห้อง ให้ตาเฒ่านั่นโทรบอกลูกน้องตามที่พวกเราสั่ง” นักฆ่าหนุ่มบุ้ยใบไปทางประตูห้องของภุชงค์ ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงกระเส่าของฝรั่งสาว

สุภาพสตรีกุหลาบแดงเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงเจ้าพ่อแห่งเกาะคา

เธอเอ่ยว่า “ฉันก็แค่อยากดูการทำงานของพวกคุณเฉยๆ ไม่ได้หรือไง?”

พีภัทรถอนหายใจไม่พูดอะไร เขาหันหลังให้เธอและเดินไปที่ประตูห้องด้านตรงข้าม เอื้อมมือหมุนลูกบิดเปิดประตูก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ริสารีบสาวเท้าตามติดอย่างรวดเร็วด้วยกลัวว่าเขาจะปิดประตูใส่หน้าเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ พีภัทรรอให้เธอเดินผ่านเข้ามาจึงค่อยๆ งับประตูปิดอย่างแผ่วเบาขณะภุชงค์ จ๊อดและโจ๊ก รวมถึงพ่อเลี้ยงกำธรพากันหันมามองเธอเป็นตาเดียวด้วยความประหลาดใจ

“อยากดูก็ดูให้เต็มตาล่ะกัน” พีภัทรพูด ล้วงสองมือลงกระเป๋ากางเกง เอนแผ่นหลังพิงประตู เสียงของเขาเกือบไปไม่ถึงหูของริสาเพราะเสียงเพลงจากวิทยุดังกลบหมด

ริสากวาดตามองรอบห้อง เธอโล่งอกไปไม่น้อยเมื่อพบว่าในห้องไม่ได้มีคราบเลือดสาดกระเซ็น ไม่มีเครื่องมือทรมาน ไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่คิดนอกจากร่างของเชาที่ถูกจับมัดสองมือขึงอยู่กับหัวเตียง ขาข้างที่หักวางนิ่ง แต่ไม่ห่างไปนักปรากฏมีดคมวับด้ามหนึ่งถูกปักลงไปบนที่นอนเกือบมิดด้าม

ห้องนี้ปิดหน้าต่าง อากาศจึงอบอ้าวชวนอึดอัด เม็ดเหงื่อเกาะพราวบนตัวของบุรุษทุกคนเหมือนคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ริสาเห็นแล้วอดนึกร้อนแทนไม่ได้ พัดลมตั้งโต๊ะขนาดเล็กไม่มีประโยชน์อะไรเลย เธอยิ้มแหยๆ ให้ทุกคนแล้วหันกลับมาเผชิญหน้านักฆ่าหนุ่ม

“ไง พอใจหรือยัง?” เขาถาม ยังคงยืนพิงประตูอยู่ตามเดิม “ถ้าเดาไม่ผิด คุณคงคิดว่าพวกผมถลกหนังเชาไปแล้วงั้นสิ”

“เปล่านี่” สุภาพสตรีกุหลาบแดงปฏิเสธเสียงแข็งอย่างกลัวเสียฟอร์ม มันทำให้พีภัทรเกือบเผลอยิ้มออกมา เขารีบเบือนหน้าไปทางอื่น ทำทีเป็นไม่สนใจเธออีกขณะเดินออกจากประตูมาที่ภุชงค์และส่งสัญญาณให้จ๊อดหรี่เสียงวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเก่าบนโต๊ะข้างเตียงลง

“เปลี่ยนแผนนิดหน่อยว่ะ มีคนอยากไปกับเราเพิ่มขึ้นมาอีกคน” พีภัทรพูด ภุชงค์ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงลุกพรวดทันที

นักฆ่าหนุ่มต้องใช้เวลาเกือบสิบนาทีทำให้ภุชงค์ยอมเห็นด้วยและปรับเปลี่ยนแผนการโดยให้จ๊อดอยู่เฝ้าพ่อเลี้ยงกำธรแทนทิวากร เพิ่งจะตกลงแผนการกันได้เท่านั้น ประตูห้องก็เปิดออก หนุ่มตี๋ผู้เป็นต้นเหตุก้าวเท้าเข้ามา สีหน้าแจ่มใสกว่าเดิมจนจ๊อดกับโจ๊กนึกหมั่นไส้

“คุยกันรู้เรื่องแล้วหรือหมิง?” ริสาถามเมื่อเพื่อนสนิทเดินมาหยุดยืนด้านข้าง

“อื้อ เรียบร้อย” ทิวากรตอบ แล้วหันขวับไปที่นักฆ่าหนุ่ม “แล้วทางคุณเรียบร้อยหรือยัง?”

“กำลังจะเรียบร้อย” พีภัทรพูด เดินข้ามพื้นห้องตรงไปที่พ่อเลี้ยงกำธรผู้นั่งกอดไม้เท้าตัวลีบอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เขาหันมาพยักหน้าเรียกจ๊อดซึ่งนั่งอยู่ปลายเตียงข้างโจ๊ก หนุ่มศีรษะโล้นลุกขึ้นยืน ล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง และเดินมายื่นให้พีภัทร

“พ่อเลี้ยงครับ ถึงเวลาที่พ่อเลี้ยงต้องทำงานแล้ว” นักฆ่าหนุ่มถือโทรศัพท์ในมือขวาและชักปืนจากหลังเอวมาถือในมือซ้าย “ช่วยบอกเบอร์โทรคนสนิทที่สามารถส่งลูกน้องของพ่อเลี้ยงมาช่วยงานพวกผมสักยี่สิบคนหน่อยสิครับ”

พ่อเลี้ยงกำธรบอกเบอร์โทรศัพท์ที่อีกฝ่ายต้องการด้วยน้ำเสียงอันสั่นพร่า ความทระนงตน ความหยิ่งผยอง ความเป็นนักเลงใหญ่สูญสลายไปหมดสิ้น เมื่ออยู่เพียงตัวคนเดียวไร้ลูกสมุนบริวาร เสือเฒ่าแห่งเกาะคาก็เป็นเพียงชายสูงวัยที่สุขภาพไม่ค่อยดีคนหนึ่งเท่านั้น

นักฆ่าหนุ่มอธิบายคำพูดที่เสือเฒ่าต้องกล่าวกับลูกน้อง พ่อเลี้ยงกำธรกอดไม้เท้าพยักหน้าหงึกๆ รับฟังอย่างตั้งใจ แต่สติยังคงไม่อยู่กับตัวนักเพราะเมื่อพีภัทรยื่นโทรศัพท์ไปให้ตรงหน้า พ่อเลี้ยงกำธรก็ถึงกับสะดุ้งโหยงไปทั้งตัว ไม้เท้าแทบกระเด็นหลุดจากมือ

“โหย ลุ๊ง ตั้งสติก่อนสตาร์ทหน่อยมั้ยฮะ ลนลานเป็นเด็กไปได้” โจ๊กส่งเสียงแซวตามประสาหนุ่มปากคัน

“ไอ้โจ๊ก เมิงนี่กระทั่งคนแก่ยังไม่เว้นอีกเรอะ” จ๊อดเอ็ดเพื่อน แล้วหันมาพูดกับเจ้าพ่อรุ่นลุงหน้าตาย “ว่าแต่ว่าลุงจะเอาน้ำขิงสักถ้วยมั้ย เผื่อสติสตังจะกลับมาบ้าง ฮ่ะๆๆๆ โอ๊ย - ”

ท้ายประโยคจ๊อดร้องลั่นเพราะฝ่ามือของภุชงค์ฟาดเพี๊ยะเข้าให้กลางศีรษะโล้นเลี่ยน เมื่อโจ๊กหัวเราะที่เพื่อนถูกตบก็โดนหนุ่มเจ้าของอู่ตวัดมือฟาดเพี๊ยะกลางหน้าผากด้วยระดับความแรงเท่าเทียมกัน เท่านั้นเอง หนุ่มปากคันทั้งสองคนก็กลับมานั่งเฝ้าเชา คุยกันหงุงหงิงบนปลายเตียงอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ไม่กล้าเล่นตลกผิดเวลาอีก

“ถะ...ถะ...ถ้าอั๊วยอมทำตามที่ลื้อบอก ลื้อจะปล่อยอั๊วไปใช่มั้ย?” พ่อเลี้ยงกำธรละล่ำละลัก มือไม้สั่นงั่กๆ เหมือนคนอยากเหล้า

“ครับ” พีภัทรตอบ ยกปลายปืนจ่อขมับเสือเฒ่า “แต่ถ้าพ่อเลี้ยงคิดเล่นไม่ซื่อ คงรู้ใช่มั้ยครับว่าผมจะทำอะไร?”

“อั๊วรู้แล้ว อั๊วรู้แล้ว!” เจ้าพ่อแห่งเกาะคาตาลีตาเหลือกเอื้อมมือออกมาหมายคว้าโทรศัพท์ แต่พีภัทรก็ดึงโทรศัพท์ขึ้นมากดปุ่มโทรออกและตั้งค่าให้สนทนาผ่านลำโพง เขาจึงเป็นคนถือโทรศัพท์และยื่นจ่อปากให้พ่อเลี้ยงพูดคุยโดยที่พ่อเลี้ยงขี้ตื่นไม้ต้องถืออะไรเลยนอกจากไม้เท้าของตัวเอง

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นสามครั้ง ใครบางคนกดรับสาย

“ฮัลโหล นั่นใคร?” เสียงปลายสายเป็นเสียงแหลมสูงของชายคนหนึ่ง

จ๊อดกระโดดผลุงไปปิดวิทยุ

ทุกสายตาภายในห้องจับจ้องไปที่ชายสูงวัยเป็นจุดเดียว พวกเขาเห็นเจ้าพ่อนิ่งเงียบไปประมาณสองวินาที ก็พูดว่า

“ไอ้เมียง นี่อั๊วเองนะ”

“อั๊วไหนวะ ไม่บอกชื่อกรูจะรู้มั้ยเล่า”

“อั๊วที่ให้จ่ายตังค์จ้างเมิงอยู่ทุกวันนี้น่ะ!” เสือเฒ่าได้ทีระบายความกราดเกรี้ยวกับลูกสมุน

“โอ๊ะ พ่อเลี้ยง!” เสียงของนายเมียงร้องลั่น “พ่อเลี้ยงแอบไปอยู่ที่ไหนมา! พวกผมหากันแทบตายแน่ะครับ แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกไอ้ฐานถึงสลบอยู่ที่โรงพยาบาลได้ล่ะครับ แล้ว – ”

“หยุด เมิงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!” เสือเฒ่าหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิด “เมิงฟังที่อั๊วพูดให้ดีก็พอ หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว เมิงไปเตรียมคนมายี่สิบคน หารถส่งอาหารมาหนึ่งคัน แบบที่เขาใช้ขนส่งอาหารให้ภัตตาคารน่ะโว้ย เออ ใช่ แล้วเมิงก็มารอที่สี่แยกที่จะไปตำบลแม่สันในห้างฉัตรตอนประมาณสี่โมงครึ่ง สักพักจะมีรถกระบะคันหนึ่งเอาอาวุธมาให้ พวกเมิงรับมาอย่าเพิ่งไปไหน จะมีรถตู้อีกคันวิ่งมาจอด แล้วผู้ชายสี่คนจะลงมาจากรถตู้นั่น ไม่ว่าเขาสั่งให้พวกเมิงทำอะไร พวกเมิงต้องทำตามที่เขาสั่งโดยไม่มีข้อแม้ เข้าใจมั้ย?”

“พวกมันเป็นคนที่จับตัวพ่อเลี้ยงไปหรือครับ?”

เสือเฒ่าแอบชำเลืองมองพีภัทร

พีภัทรยิ้มมุมปาก สั่นศีรษะช้าๆ อย่างรู้ทัน

“ไม่ต้องมาถาม! เมิงทำตามที่อั๊วบอกก็พอ ถ้าอั๊วกลับไปแล้วรู้ว่าเมิงไม่ทำตาม เมิงได้ตายเจ็ดชั่วโคตรแน่!”

พ่อเลี้ยงกำธรพูดเป็นคำสุดท้ายก่อนที่โทรศัพท์จะถูกนักฆ่าหนุ่มยกขึ้นไปกดวางสาย

“เรียบร้อย” พีภัทรยื่นโทรศัพท์คืนให้จ๊อด ก่อนหันมาสบตาภุชงค์และทิวากร “ทีนี้ก็ได้เวลากำหนดหน้าที่ของแต่ละคนกันแล้ว”

+++++++

เมืองลำปาง, ห้างฉัตร
ลานจอดรถของโรงแรมภูนิล

สี่โมงเย็น แดดแรง ท้องฟ้าโปร่งใสไร้เมฆฝน

ในลานจอดรถของโรงแรมภูนิลมีรถจอดอยู่ไม่กี่คัน

นอกจากรถตู้สีดำคันนั้นแล้ว ก็มีเพียงรถกระบะเก่าครึของเจ้าของโรงแรมกับรถเก๋งอายุการใช้งานยี่สิบกว่าปีอีกสองสามคันเท่านั้น

ในลานจอดรถของโรงแรมภูนิลมีคนเดินอยู่ไม่กี่คน

นอกจากภุชงค์กับโจ๊กที่เดินนำหน้า ก็มีเพียงทิวากรกับรัมภาและพีภัทรกับริสาเท่านั้นที่เดินตามมาด้านหลัง

พวกเขากำลังเดินไปที่รถตู้

ขณะนี้ถึงเวลาที่จะออกเดินทางไปพบกับลูกน้องของพ่อเลี้ยงกำธรแล้ว

พีภัทรเดินไปเงียบๆ สุภาพสตรีกุหลาบแดงเดินอยู่ข้างกาย เขาไม่รู้ว่าเธอจะลงมาส่งพวกเขาทำไม มันไม่ใช่เรื่องที่เธอควรทำ แต่ถึงกระนั้น นักฆ่าหนุ่มกลับดีใจอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเธอยืนยันว่าจะส่งพวกเขาให้ได้ เธอเดินตามพวกเขาออกจากห้องมาเป็นคนสุดท้ายและเดินรั้งท้ายขบวนมากับเขา

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพวกเขาเป็นไปได้ราบรื่นกว่าที่คิด พีภัทรประหลาดใจไม่น้อยที่ริสาเข้ากับพวกของภุชงค์ได้ดี จ๊อดกับโจ๊กก็ดูจะไม่กล้าข้องแวะเธอนัก พีภัทรเดาว่าหนุ่มเจ้าของอู่คงสั่งห้ามเอาไว้ เขาเห็นสายตาที่ภุชงค์มองเขาสลับกับมองริสาแฝงเลศนัยมากขึ้นตั้งแต่ที่เขาเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้ภุชงค์ฟังในห้องพักของจ๊อดที่ใช้เป็นห้องวางแผนปฏิบัติการ ซึ่งอยู่ถัดจากห้องที่ใช้คุมตัวเชาและพ่อเลี้ยงกำธรไปสองห้อง

พีภัทรเล่าเรื่องราวทุกอย่าง ไล่ตั้งแต่ที่ได้รับอีเมล์จ้างงานจากเรณู บุษบายุธ การที่เขาเดินทางมาลำปางเพื่อเตือนริสา แล้วพบพิชิตโดยบังเอิญ จนถึงเหตุการณ์ที่เฟยบุกเข้ามาในห้องพักของเขาที่รีสอร์ทกลิ่นเกสร ซึ่งนำมาถึงการสืบหาประวัติพ่อแม่ที่แท้จริงของเขาในภายหลังจากปากของสิงห์ ผลใหม่

พีภัทรเล่าแม้กระทั่งเรื่องที่ตนเองตัดสินใจเข้าช่วยริสาจากพวกของกบิลจนถูกยิงบาดเจ็บ เขาจบเรื่องเล่าตรงที่ว่าเขาต้องล้างแค้นคนที่ฆ่าพ่อแม่เขาให้ได้ ส่วนหลังจากนั้น พีภัทรก็เป็นฝ่ายรับฟังเพื่อนรักบอกเล่าเหตุผลที่มาโผล่อยู่ในห้างฉัตรได้ ทั้งที่คิดว่าน่าจะกลับอู่แต่งรถไปตั้งนานแล้ว

ความจริงก็คือ หลังจากส่งรถมอเตอร์ไซค์ให้พีภัทร ภุชงค์ก็เดินทางกลับพัทยา โดยแอบติดเครื่องรับสัญญาณจีพีเอสไว้ที่รถมอเตอร์ไซค์ เขาจึงสามารถติดตามการเคลื่อนไหวของพีภัทรได้ตลอดเวลา

จนกระทั่งเกิดเหตุที่พีภัทรโดนยิง รถมอเตอร์ไซค์ถูกนำไปเก็บไว้ในโรงจอดรถของทิวากร ภุชงค์ผิดสังเกตที่เพื่อนไม่มีการเคลื่อนไหวตลอดวัน เขาตัดสินใจไม่ใช้โทรศัพท์เพราะทราบดีว่าหากเพื่อนมีปัญหาจะโทรมาเอง แต่ถ้าพีภัทรมีปัญหาแล้วไม่โทรมา นั่นหมายความว่าโทรศัพท์ไปตกอยู่ในมือของคนอื่นและเพื่อนรักของเขากำลังอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย

ภุชงค์จึงพาจ๊อดและโจ๊กมุ่งหน้าขึ้นลำปาง มายังจุดที่ดาวเทียมแจ้งว่ารถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ พอพบว่าเป็นบ้านพักหลังรีสอร์ทกลิ่นเกสร ภุชงค์เลยปลอมตัวเป็นนักท่องเที่ยวเข้าพักที่รีสอร์ทเพื่อจับตาดูการเคลื่อนไหว เขาแอบเดินเข้าไปด้อมๆ มองๆ ที่บ้านพักเพื่อหาเพื่อนรักหลายครั้ง แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของพีภัทรเลยสักครั้ง

ดังนั้น ภุชงค์เลยวางแผนว่าในคืนนี้ เขาจะแอบย่องเข้าไปดูภายในบ้านว่ามีใครอยู่บ้างและเพราะเหตุใดมอเตอร์ไซค์ที่พีภัทรใช้งานอยู่ถึงมาจอดที่นี่ได้ ก็พอดีพีภัทรโทรมาหาเขาและวานให้ช่วยไปตรวจดูความเรียบร้อยที่บ้านแม่บุญธรรมในเช้านี้เสียก่อน

ภุชงค์ข่มความโล่งใจตอบรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงปกติ เขาโทรกลับไปสั่งให้เจ้าแว่นเด็กอู่เดินทางไปตรวจสอบบ้านที่บางละมุงแทนตนเอง เมื่อแว่นโทรกลับมารายงานว่ามีใครไม่รู้พาตัวนางศโรรัตน์ออกไปแล้ว ภุชงค์ก็ส่งรูปของพิชิตที่อยู่ในโทรศัพท์ให้แว่น แว่นนำรูปนั้นให้แป้งร่ำดูอีกทอดหนึ่ง เมื่อแป้งร่ำบอกว่าใช่ ภุชงค์จึงรีบโทรกลับมาแจ้งข่าวพีภัทร

แต่หลังจากที่เพื่อนรักกดรับสายและตอบว่าเขารู้ข่าวนั้นแล้วไม่กี่นาที มอเตอร์ไซค์ก็มีความเคลื่อนไหวแล่นออกไปจากรีสอร์ท ภุชงค์ทนสงสัยต่อไปอีกไม่ได้ เขาโทรเรียกจ๊อดกับโจ๊กให้ขับรถตู้มาที่รีสอร์ทก่อนที่ตัวเองจะบุกเดี่ยวแอบเล็ดลอดเข้าไปในบ้านพักหลังรีสอร์ทและพบรูปหญิงสาวคนหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะในห้องอาหาร เขาจำได้ทันทีว่านั่นคือฝีมือการวาดของพีภัทร

เมื่อภุชงค์ตะโกนถามว่ามีใครอยู่บ้าง เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ตะโกนขอความช่วยเหลือมาจากด้านบน หนุ่มเจ้าของอู่รีบวิ่งขึ้นไปและเจอหญิงสาวในภาพวาดของพีภัทรถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ในห้องนอน เขาแก้มัดให้เธอแล้วถามว่าเธอเป็นใคร เธอมีท่าทีหวาดระแวงเขาไม่น้อยขณะตอบคำถามและเป็นฝ่ายถามเขากลับบ้าง

พวกเขาถามกันไปถามกันมาถึงได้ทราบคร่าวๆ ใครเป็นใคร ตอนนั้นเองที่รถตู้แล่นเข้ามาจอดบีบแตรเรียกหน้ารั้วบ้าน ริสาบอกภุชงค์ว่าพีภัทรมุ่งหน้าไปที่ไหนและกำลังจะไปทำอะไร เขาจึงพาตัวเธอมาขึ้นรถและมุ่งตรงสู่โรงพยาบาล...

เรื่องที่ภุชงค์เล่ามีเพียงเท่านั้น ไม่ได้บอกรายละเอียดอีกว่าระหว่างทางคุยเรื่องราวอะไรกันบ้าง

พีภัทรสะบัดศีรษะไล่ความว้าวุ่นใจ บางทีภุชงค์อาจจะเห็นเขาวาดรูปให้ริสาเลยคิดว่าเขาหลงรักเธอ -

พลัน พีภัทรรู้สึกเสียววาบที่หัวใจ

เขาอดถามตัวเองไม่ได้ว่า แล้วเขาหลงรักเธอจริงๆ หรือเปล่า?

พวกเขาเดินมาถึงรถตู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ภุชงค์เลื่อนประตูเปิดแล้วกระโดดเข้าไปด้านในเป็นคนแรก โจ๊กเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนเบาะคนขับเป็นคนที่สอง พีภัทรดึงสติกลับมาอยู่ที่วินาทีปัจจุบัน ทอดตามองคู่หนุ่มสาวที่เดินจับมือกันไปหยุดอยู่หน้าประตูรถตู้ แววตาที่ทิวากรกับรัมภามองกันเป็นสิ่งที่ชัดเจนมาก ต่อให้คนที่โง่เง่ามากที่สุดในโลกก็ต้องมองออกว่าหัวใจของคนทั้งคู่กำลังเป็นสีชมพู

นับเป็นคู่ที่ช่างแตกต่างกับคู่ของเขาอย่างสิ้นเชิง นักฆ่าหนุ่มชำเลืองมองสุภาพสตรีกุหลาบแดง เธอจับจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว สายตาจึงประสานกันแวบหนึ่ง ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างก็รีบหลบวูบมองไปทางอื่นอย่างคิดไม่ออกแล้วว่าจะทำอะไรดีไปกว่านั้น

พีภัทรได้ยินเสียงรัมภาบอกทิวากรให้ระวังตัวต่างๆ นานา ราวกับเป็นหญิงสาวที่เดินทางมาส่งคู่รักผู้กำลังจะไปออกรบอย่างไรอย่างนั้น

ห้วงคิดของนักฆ่าหนุ่มหวนนึกถึงภาพวาดที่มอบให้ริสาขณะยืนรอให้สองหนุ่มสาวร่ำลากันเสร็จ หากรู้ว่ายังต้องกลับมาเจอสุภาพสตรีกุหลาบแดงอีกแบบนี้ เขาคงยังไม่มอบภาพวาดให้เธอในตอนนั้นหรอก

เพราะสำหรับเขา การวาดรูปเพื่อมอบให้ใครสักคน ไม่ใช่เรื่องปกติที่ทำบ่อยนัก มันเหมือนเป็นสิ่งที่อยากทิ้งไว้เตือนความทรงจำให้เธอนึกถึงเขาบ้าง แต่เมื่อมอบไปแล้วกลับยังต้องเจอเธออีก เขาก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดีนอกจากบังคับใจให้ตัวเองอยู่ห่างๆ เธอมากที่สุด หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้ เขาก็ต้องฝืนใจพูดจาไม่ดีใส่เธอ พยายามทำให้เธอโกรธ พยายามทำให้เธอเกลียดเขา

ด้วยรู้ดีว่า นักฆ่ากับความรักคือเส้นขนานของกันและกัน

พีภัทรเฝ้าบอกตัวเองว่าเขาจะเผลอใจรักเธอไม่ได้

นักฆ่าหนุ่มสูดหายใจลึก รัมภาถอยหลังกลับมายืนข้างริสา ทิวากรก้าวขึ้นรถและไม่วายหันมาพยักหน้าส่งยิ้มกับรัมภาอีกหนึ่งรอบ เด็กสาวยกนิ้วโป้งทั้งสองนิ้วให้กำลังใจ ใบหน้าของเธอสดใส สองแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ แม้จะมีขอบตาบวมแดงเพราะการร้องไห้ แต่โดยรวมแล้วทุกคนก็ดูออกว่าเธอไม่ได้คิดมากเหมือนตอนกลางวันอีกแล้ว

ภาพที่เห็นทำให้รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวชอบกล พีภัทรจึงใช้มือดันให้ทิวากรกลับเข้าไปนั่งบนเบาะอย่างรำคาญขณะก้าวเท้าขึ้นรถตามเข้าไปเป็นคนสุดท้าย

แต่ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“นี่ คุณน่ะ”

เป็นเสียงของสุภาพสตรีกุหลาบแดง

นักฆ่าหนุ่มชะงักกึก ก่อนหันขวับกลับไปเลิกคิ้วถาม “คุณเรียกผม?”

“ก็คิดว่าเรียกใครล่ะคะ” ริสาขยับเท้าเข้ามายืนชิดประตู น้ำเสียงที่เธอพูดประชดนั้นห้วนสั้น แต่นัยน์ตากลับเป็นประกายคล้ายความกังวลระคนห่วงใย

“ครับ ผมรู้ว่าคุณเรียกผม มีอะไรจะพูดกับผมไม่ทราบครับ คุณผู้หญิง” พีภัทรถาม ใช้มือยันประตูอย่างวางท่า

“ก็...คือฉันจะบอกว่า...” ริสาอ้าปากตะกุกตะกัก รัมภาหันมามองพี่สาวอย่างแปลกใจ “...โชคดีนะ ขอให้คุณช่วยแม่บุญธรรมกลับมาให้ได้ ระวังตัวด้วย”

หัวใจของนักฆ่าหนุ่มพองโต เลือดสูบฉีดร้อนวูบวาบทั่วใบหน้า แต่มือที่ยันประตูรถลื่นพรืดแทบล้มหัวคะมำ ดีที่เกร็งตัวยืนอยู่แล้วจึงไม่ได้ล้มลงไป เขาจ้องมองดวงตาของสุภาพสตรีกุหลาบแดงอย่างทำอะไรไม่ถูก เห็นน้องสาวเธอหัวเราะคิกอยู่ด้านหน้า ได้ยินเสียงภุชงค์หัวเราะหึๆ ดังมาจากด้านหลัง

นักฆ่าหนุ่มคิดออกเพียงอย่างเดียวคือพยักหน้า ตอบรับคำอวยพรของเธอเบาๆ ว่า “ขอบคุณ”

แล้วเขาก็เลื่อนประตูปิด ทิ้งกายนั่งบนเบาะข้างภุชงค์

“ออกรถได้แล้วใช่มั้ยฮะเพ่?” เสียงของโจ๊กถามจากหลังพวงมาลัย
ดวงตาที่ปรากฏในกระจกส่องหลังนั้นบ่งบอกว่าหนุ่มปากคันเห็นอาการของพีภัทรทุกอย่าง ถ้าเขาไม่ใช่พี่ที่เคารพ เป็นได้ถูกโจ๊กแซวสามยกใหญ่ไปแล้ว

“เออ ไปได้” พีภัทรออกคำสั่ง

ภุชงค์เอนตัวเข้ามากระซิบ “ตรวจดูสัมภาระให้ดีนะ แบ็ทแมน ทำหัวใจหล่นหายไว้ที่ใครรึเปล่า”

พีภัทรเอนตัวตอบกลับไป “หุบปากเถอะ โรบิน ถ้าแกกับฉันไม่อยากต่อยกัน”

“แหม วันนี้ดุแฮะ” ภุชงค์กลั้นยิ้ม ขยับกายนั่งตัวตรง เป็นจังหวะเดียวกับที่รถกระชากตัวเคลื่อนไปข้างหน้า ทิ้งสองสาวผู้ยืนส่งด้วยสายตาให้ตัวเล็กลงเรื่อยๆ อยู่ด้านหลัง ก่อนที่พวกเธอจะหายลับไปจากสายตาในที่สุดเมื่อรถตีวงเลี้ยวโค้งแล่นจากมา

พีภัทรเอนกายพิงเบาะ พยายามรวบรวมจิตใจให้สงบนิ่งสำหรับภารกิจที่สำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต เขาไม่รู้ว่าเหตุการณ์ภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าจะเป็นเช่นไรบ้าง ถึงแม้จะวางแผนการมาอย่างดี แต่การวางแผนกับการลงมือปฏิบัติมักเป็นคนละเรื่องกันเสมอ

นักฆ่าหนุ่มหลับตาลง

ใบหน้าของสุภาพสตรีกุหลาบแดงผุดวาบขึ้นมา

“...โชคดีนะ ขอให้คุณช่วยแม่บุญธรรมกลับมาให้ได้ ระวังตัวด้วย”

คำพูดของเธอก้องกังวานในสองหูของเขา

ด้วยรู้ดีว่า นักฆ่ากับความรักเป็นเส้นขนานของกันและกัน

พีภัทรเฝ้าบอกตัวเองว่าเขาจะเผลอใจรักเธอไม่ได้

หัวใจของเขาเจ็บปวดเหลือเกิน...

--------------------------
แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 55 18:33:48
แก้ไขเมื่อ 05 มิ.ย. 55 11:09:24

จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค

เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 10:52:46