ความคิดเห็นที่ 1 และขณะมื้ออาหารที่แสนอร่อยกำลังจะถึงจุดอิ่มตัว แต่จำต้องสะดุดลงเสียก่อนด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของผู้เป็นลุง..จากเลขา “มีอะไรรึ” “คือ..” เลขาหนุ่มวัยกลางคนอ้ำอึ้ง ก่อนรายงานผู้เป็นนาย “เรื่องงานประมูลที่เราเพิ่งได้มา ถูกตัดสิทธิ์แล้วครับ” ชนาธิปชะงักงัน ถามกลับเสียงเครียด “ทำไม!” “มีคนส่งคลิปขณะที่คุณคณินกำลังยื่นข้อเสนอผลตอบแทนให้เพื่อนของเขาที่เป็นคณะกรรมการพิจารณางานให้หัวหน้าคณะกรรมการครับ..แล้วตอนนี้ งานของเราก็ถูกโอนให้ไพศาลกรุ๊ปทำแทนแล้ว” “บ้าจริง! เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้ไง..แล้วรู้รึเปล่าว่าคลิปนั่นมาจากใคร” “ทางคณะกรรมการไม่ได้บอกครับ ส่งมาแค่ตัวคลิปกับเอกสารตัดสิทธิ์” “งั้นคุณก็ดูคลิปนั่นแล้วใช่มั้ย” “ครับ..หลักฐานชัดเจนเลย” “งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไป” ชนาธิปวางสายพร้อมพ่นลมหายใจ ก่อนมองทั้งลูกชายและหลานสาวที่กำลังถือช้อน-ส้อมค้างในมือ เขม็งมองอย่างสงสัย และเป็นฉันทัชที่ถาม “เรื่องคลิปอะไรรึพ่อ” “คลิปที่ลุงนินกำลังตกลงผลประโยชน์กับเพื่อนของเขาน่ะถูกส่งให้หัวหน้าคณะกรรมการ ทำให้ตอนนี้งานที่เราได้มาถูกตัดสิทธิ์ไปให้บริษัทอันดับสองแทน” “นั่นก็คือพวกไพศาลกรุ๊ป” ฉันทัชต่อให้ทันควันอย่างเจ็บใจ พลางรวบช้อน-ส้อม หมดอารมณ์อยากอาหารในทันใด “แล้วไอ้คลิปนั่น ผมว่ามันก็เป็นฝีมือของพวกนั้นนั่นล่ะ” ชนาธิปส่ายใบหน้าเคร่งเครียด “ไม่รู้เหมืนกัน” ราโมน่านิ่งขึงในสิ่งที่ได้ยิน พลางรวบช้อน-ส้อมวางบนจานแผ่วเบา ฉันทัชหันไปเรียกบริกรมาเก็บเงินโดยไม่ถามความคิดเห็นของใคร เพราะมั่นใจว่าเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เคร่งเครียดขนาดนี้ คงไม่มีใครนึกอยากทานอาหารแล้ว และเมื่อชนาธิปจ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว ราโมน่าหยิบกระเป๋าถือลุกเดินตามสองพ่อลูกออกจากร้าน และนั่งเงียบไปตลอดทางกลับเข้าบริษัท..ทั้งๆที่ตั้งใจจะไม่คิดถึงอนาวินแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ยังมีเรื่องเกี่ยวโยงให้เธอต้องคิดถึงเขาอีกจนได้ พลางทอดถอนลมหายใจยาวอย่างปลงตก ฉันทัชก้าวดุ่มๆนำผู้ให้กำเนิดตรงไปยังห้องทำงานของคณิน และเจอกับก้องภพที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง ซึ่งรีบลุกขึ้นคล้ายขวางทันที “มีเรื่องรีบร้อนอะไรรึครับคุณทัช” “ผมมีเรื่องพูดกับเจ้านายของคุณเท่านั้น คุณไม่เกี่ยว” ฉันทัชตอบเสียงกร้าวอย่างถืออำนาจเหนือกว่า และนอกเหนือจากนั้น ตั้งแต่ที่เข้าทำงาน เขาไม่เคยถูกชะตากับก้องภพเลย ซึ่งก้องภพเองก็รู้ตัวเช่นกัน และแม้ว่าตัวเขาเองก็ไม่เคยชอบหน้าฉันทัช แต่เนื่องจากหน้าที่การงานที่ด้อยกว่า เขาจึงพยายามรักษาท่าทีให้อ่อนน้อมต่อหนุ่มรุ่นน้องเข้าไว้ และเมื่อเหลือบสายตาไปยังชนาธิปที่เดินตามมาด้วย เขาก็น้อมศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการเคารพกันพอเป็นพิธีก่อนนั่งลงตามเดิม และทำท่าจะต่อโทรศัพท์ภายในเข้าไปบอกผู้เป็นนาย แต่ช้ากว่าฉันทัชที่เปิดประตูผัวะก้าวเข้าไป ซึ่งภายในห้องทำงานก่อนที่ฉันทัชจะมาถึงเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา..คณินกำลังพูดโทรศัพท์ต่อว่าเพื่อน โทษว่าสาเหตุทั้งหมดเป็นเพราะความสะเพร่าของอีกฝ่าย แต่เพื่อนของเขาก็โต้กลับมาด้วยถ้อยคำรุนแรง และยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่เคยแพร่งพรายให้ใครรู้เลยแม้แต่ภรรยา และตอนนี้ก็กำลังตกที่นั่งลำบาก เพราะกำลังถูกตั้งคณะกรรมการสอบสวน แต่คณินก็ไม่สนใจเพราะตอนนี้เขาก็เดือดร้อนเช่นกัน จึงโต้เถียงกันอีกหลายคำก่อนอีกฝ่ายจะตัดสัญญาณเสียดื้อๆ ด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองจนถึงขนาดตัดขาดความเป็นเพื่อนกันเลยทีเดียว และขณะที่กำลังยืนกุมขมับ เจ้าหลานชายคู่อริก็เปิดประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาทด้วยใบหน้าถมืงทึง โดยมีร่างของน้องชายก้าวตามเข้ามา ให้เขารู้โดยอัตโนมัติว่า ปัญหาที่เขากำลังกลัดกลุ้มอยู่ขณะนี้ ได้รู้ถึงหูของน้องชายแล้ว และเป็นฉันทัชเช่นเคยที่เปิดฉากต่อว่า อย่างไม่คิดจะไว้หน้า “ลุงไปทำอีท่าไหน มันถึงได้มีไอ้คลิปบ้าๆนั่นออกมาประจานความโง่เขลาของลุงได้” “ไอ้ทัช!” คณินตวาดกลับอย่างเดือดดาล “กูเป็นลุงของมืงนะ จะพูดอะไรก็หัดเกรงใจกันบ้าง” “ก็เพราะว่าเป็นลุงไง ถึงยังไม่ไล่ออกเสียเดี๋ยวนี้..หึ! มีอย่างที่ไหน หอบเงินเป็นฟ่อนโยนให้หมาแ-กฟรีๆแล้ว ยังต้องมาขายขี้หน้าไอ้พวกบริษัทคู่แข่งรายอื่นๆอีก..ไหนคุยนักคุยหนาไงว่าไม่มีปัญหา..แล้วนี่มันอะไรล่ะ ลุงตอบผมมาได้มั้ย” ทั้งคำพูด สีหน้าท่าทางของฉันทัชมีแต่ความเย้ยหยัน จนคณินจ้องตาเขม็ง กำหมัดแน่นสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าแดงก่ำ..ชนาธิปดึงตัวลูกชายให้ถอยห่างออกมา “ทัช เดี๋ยวพ่อคุยกับลุงเอง” และก้าวมาเผชิญหน้ากับพี่ชายแทน พูดด้วยโทนเสียงที่อ่อนกว่า แต่สายตาที่มองสบเต็มไปด้วยคำตำหนิติเตียนไม่ต่างจากผู้เป็นลูกชายเลย “พี่ไม่ควรประมาทถึงขั้นนี้เลยนะ” “ข้าไม่ได้ประมาทอย่างที่แกว่านะ..แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดไอ้เรื่องบ้าๆนี้ได้” คณินถอนใจฟืดฟาดแล้วตวัดสายตาเกรี้ยวกราดไปยังหลานชาย เมื่อได้ยินเสียง “หึ!” อย่างเยาะเย้ยลอยมา “แล้วทางเพื่อนของพี่ล่ะ เขาว่าไง” ชนาธิปถามต่อเรียกความสนใจของคณินกลับมาอีกครั้ง “มันยืนยันว่าไม่เคยบอกใครเหมือนกัน และตอนนี้มันก็กำลังจะโดนสอบด้วย..แต่ถ้ามาลองคิดให้ดีๆ ข้าว่าพวกไพศาลกรุ๊ปนั่นล่ะที่เป็นคนปล่อยไอ้คลิปบ้าๆนี่ออกมา” “ไม่ต้องไปโทษคนอื่นหรอก ถ้าพี่ไม่ประมาทจนเปิดช่องโหว่ขนาดนี้ พวกมันก็ทำอะไรเราไม่ได้..แล้วก็อีกเรื่องนึง ตัวพี่เองก็เตรียมหาคำตอบสำหรับเรื่องนี้ให้ดีก็แล้วกัน เพราะพวกบอร์ดคงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆหรอก ต่อให้ผมจะพยามช่วยพี่สักแค่ไหนก็ตาม..เตรียมใจไว้เถอะ” ชนาธิปพูดทิ้งท้ายก่อนหันเดินนำลูกชายเปิดประตูออกจากห้อง จนก้องภพที่ยืนแอบฟังอยู่หลังบานประตูกระโดดกลับมาประจำที่โต๊ะทำงานแทบไม่ทัน และแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จนกระทั่ง..คล้อยหลังสองพ่อลูกไปแล้ว เขาจึงค่อยแง้มบานประตูเยี่ยมหน้าเข้าไปดูสถานการณ์ภายใน ซึ่งคณินกำลังฟาดฟันอารมณ์ใส่แฟ้มเอกสารที่วางบนโต๊ะจนปลิวกระจัดกระจายเกลื่อนพื้นพรมด้วยความคับแค้นใจ ก้องภพรอจนอารมณ์ของเจ้านายค่อยซาลง จึงก้าวเข้าไปพร้อมปิดประตูตามหลังแผ่วเบา “ใจเย็นๆก่อนครับ คุณคณิน” และเดินก้มเก็บแฟ้มเอกสารเหล่านั้นขึ้นมาวางเรียงบนโต๊ะเช่นเดิม ในขณะผู้เป็นเจ้าของห้องยังหายใจฟืดฟาดต่อไปอีกหลายอึดใจ ก่อนจะยอมเอ่ยกับลูกน้องคนสนิท “แค่ไอ้เรื่องคลิประ-ำนั่นก็ทำให้เจ็บใจมากพอแล้ว ยังถูกไอ้สองพ่อลูกนี่ซ้ำเติมอีก แล้วแบบนี้ใครมันจะยังใจเย็นกันได้อีก” ก้องภพซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ และหันมาตีสีหน้าเห็นอกเห็นใจ “ในเมื่อคุณก็ทำดีที่สุดแล้ว แต่เผอิญโชคมันไม่เข้าข้าง ทำให้เราพลาดท่าพวกไพศาลกรุ๊ป จนมันถ่ายคลิปมาเล่นงานเราได้..มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย” “นายก็คิดว่าเรื่องคลิปนั่นเป็นฝีมือของพวกไพศาลเรอะ” “แน่นอนครับ ก็ในเมื่อมีแต่พวกนั้นนั่นล่ะที่จ้องจะเล่นงานเรามาตั้งแต่ต้น และคราวนี้ นอกจากมันจะดิสเครดิตเราได้สำเร็จแล้ว มันยังเอางานของเราไปกินอีก หึ! มันน่าเจ็บใจนะครับ” “ใช่ และข้าก็เสียเงินไปกับงานนี้เยอะทีเดียว” คณินแค่นเสียงคำราม “ แต่ที่เจ็บใจมากที่สุดก็คือ ขนาดนายเป็นคนอื่นยังเข้าใจข้ามากกว่าน้องแท้ๆเสียอีก หึ! ไอ้ชัชมันไม่น่าเกิดมาเป็นพี่น้องกับข้าเลย” “นั่นก็เป็นเพราะคุณชนาธิปเห็นคุณเป็นเพียงลูกจ้าง มากกว่าที่จะเป็นพี่ชายไงล่ะครับ เขาถึงไม่เคยเชื่อมั่นอะไรในตัวของคุณเลย” คณินนิ่งอึ้ง จ้องผู้พูดเขม็ง “ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น” “ผมคาดเดาจากพฤติกรรมที่เขาปฏิบัติต่อคุณครับ และโดยเฉพาะคุณฉันทัชที่ไม่เคยให้ความเคารพคุณเลย นั่นก็เป็นเพราะคุณชนาธิปให้ท้ายส่งเสริม เขาถึงได้กล้าพูด หรือทำอะไรที่เป็นการเหยียบย่ำคุณได้ตามใจอย่างทุกวันนี้” ก้องภพนำความขัดแย้งระหว่างลุง-หลานมาเป็นเชื้อเพลิงสุมเข้าไปให้ความขุ่นมัวของคณินลุกลามใหญ่โต “ใช่ ไอ้หลานเวรนั่นมันไม่เคยเห็นหัวข้าเลย นับวัน มันยิ่งทำให้ข้าเกลียดมันเข้ากระดูกดำ” ก้องภพยิ่งยิ้มเย็น “เรื่องคุณฉันทัชจะไม่เป็นปัญหากวนใจคุณเลย..ถ้าบริษัทนี้เป็นของคุณ” และเป็นอีกครั้งที่คณินนิ่งงัน พลางกลืนน้ำลายลงคอ เพราะตลอดมาภายในจิตสำนึก เขาก็อยากยึดบริษัทนี้คืนเช่นกัน เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นทำอย่างไร และที่สำคัญ ตัวเขาเองก็อ่อนแอเกินกว่าจะต่อกรกับอำนาจของน้องชาย เขาจึงต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่ใต้อำนาจของน้องชายมาจนถึงทุกวันนี้ “..มันคงเป็นไปไม่ได้..” คณินเปรยออกมาอย่างสิ้นหวัง “ได้สิครับ และถ้าหากคุณคิดจะทำจริงๆแล้วล่ะก็ ผมมีคนสนับสนุนคุณอีกคนครับ” “ใคร!?” ก้องภพสบประกายตาเจิดจ้าของคณินที่สว่างวาบกับความหวังที่ถูกเสนอให้ และเขาสำทับด้วยความมุ่งมั่น “แล้วผมจะแนะนำให้คุณได้รู้จักเร็วๆนี้..รับรอง คุณจะไม่ผิดหวังแน่นอนครับ คุณคณิน” ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 11:36:58

ความคิดเห็นที่ 2 และเรื่องของโครงการที่กลุ่มรัตนากรถูกตัดสิทธิ์นั้น อนาวินได้รับรายงานจากเลขาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ทว่าความยินดีปรีดานั้นอยู่ภายในใจเขาได้ไม่นาน เมื่อยามที่เผลอไผลปล่อยใจให้ว่าง จิตใจเขาก็หวนคิดถึงราโมน่าขึ้นมาทันที หลายครั้งที่นึกอยากจะโทรศัพท์หา แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น เพราะการกระทำของเขาที่เมินเฉยเย็นชาใส่เธอเมื่อเช้า มันเป็นการแสดงถึงเจตนารมณ์ตัดขาดจากเธอโดยสิ้นเชิง..ความเสียใจและตัดพ้อที่แสดงออกมาจากดวงตาพร้อมหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอของเธอยังเป็นภาพติดตาให้เขาร้อนรน ทุรนทุราย และนึกหงุดหงิดในโชคชะตา ที่กำหนดให้เขากับเธอต้องมาเป็นศัตรู โดยไร้หนทางแก้ไข ชายหนุ่มทอดถอนใจยาวปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้าและลุกขึ้นหยิบสูทตัวนอกที่ถอดแขวนบนพนักพิงมาสวม ติดกระดุมให้เรียบร้อย หยิบแฟ้มที่ปิดเมื่อครู่ถือติดมือก่อนเปิดประตูเดินออกจากห้องทำงานผ่านไปยังโต๊ะของเลขาหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการพูดคุยโทรศัพท์กับผู้ที่กำลังติดต่อ อนาวินวางแฟ้มนั้นลงบนโต๊ะและพูดเพียงสั้นๆเพื่อไม่ให้คนฟังเสียสมาธิกับสายที่กำลังพูดอยู่ “ผมไม่เข้ามาแล้วนะ” และผละเดินไปที่ลิฟต์ ซึ่งพิมพ์ศิริกำลังยืนรอลิฟต์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จึงเอ่ยถามขณะเดินเข้าไปยืนเคียงข้าง “เครียดเรื่องอะไรเหรอ ขวัญ” หญิงสาวหันมายิ้มให้แกนๆ ก่อนบอกออกไปตามตรง “ขวัญกำลังคิดหาวิธียึดอำนาจของป๊าคืนมาจากคุณดนุพงษ์ค่ะ” แม้ว่าเธอจะขึ้นนั่งแทนตำแหน่งของบิดาที่คุมการก่อสร้างทั้งภายในประเทศและสาขาที่เซี่ยงไฮ้ แต่ในทางปฏิบัติ แทบทุกเรื่องต้องผ่านความเห็นชอบของดนุพงษ์ก่อน เธอถึงจะมีอำนาจเซ็นคำสั่งลงในเอกสารได้ “คุณดนุพงษ์เหรอ..” อนาวินพึมพำอย่างหนักใจกับหุ้นส่วนและผู้บริหารระดับสูงคนนี้ที่มักคอยต่อต้านอำนาจบริหารของเขาตั้งแต่ต้น และเมื่อไม่สามารถทำอะไรเขาได้ จึงหันไปกดดันญาติผู้น้องของเขาแทน “ขวัญรู้ว่าเขามีอคติที่ขวัญเป็นผู้หญิง เขาก็เลยดูถูกคิดว่าขวัญทำงานแทนป๊าไม่ได้..พวกคนอื่นๆก็เหมือนกัน เวลาขวัญสั่งอะไรไม่มีใครยอมทำสักคน ต้องรอให้คุณดนุพงษ์มาสั่งอีกที พวกมันถึงจะกระดิกตัวกัน” หญิงสาวแค่นเสียงพูดดั่งระบายความอึดอัดคับใจ“ ขวัญก็เลยคิดว่า ต่อไปนี้คงต้องเล่นไม้แข็งกันบ้างล่ะ พวกมันจะได้สำนึก ว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้านาย” อนาวินมองสีหน้ากระด้างและแววตาที่ฉายฉานถึงความดุดัน เด็ดเดี่ยวของหญิงสาว ก่อนประตูลิฟต์จะเลื่อนเปิดให้สองหนุ่มสาวก้าวเข้าไป “อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามนะขวัญ มีอะไรก็เรียกมาคุยด้วยเหตุผลกันก่อน” “ขวัญทำแล้วเฮียแต่ดีอยู่แค่วันสองวัน ก็เข้าอีหรอบเดิม พวกนั้นคงคิดว่าขวัญไม่กล้าทำอะไรเพราะมีคุณดนุพงษ์คอยคุ้มกะลาหัวอยู่มั้ง” อนาวินมองเธออย่างเห็นใจ พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะกลมที่เกล้ามวยยึดแน่นด้วยปิ่นเงินสองอัน ปอยผมหยักศกรุ่ยลงเคลียลำคอระหงที่แม้เจ้าตัวจะทำหน้าบึ้งตึง แต่ความสวยงามบนใบหน้าเกลี้ยงเกลานั้นก็ยังคงเด่นชัดต่อทุกสายตา “แล้วก็..ระวังตัวด้วยนะ” ชายหนุ่มบอกด้วยความอาทร เพราะแม้จะเห็นใจในภาระที่หนักอึ้งของญาติสาว แต่เขาก็ไม่อาจยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือได้ เพราะเรื่องนี้พิมพ์ศิริจะต้องพิสูจน์ตัวเองให้ลูกน้องได้เห็นถึงอำนาจที่เธอมี หากเขาเข้าไปช่วยเหลือ ทุกคนจะมองเธอเป็นคนอ่อนแอ ด้อยประสิทธิภาพ และจะไม่มีใครเปิดใจยอมรับในความสามารถของเธออีกเลย หญิงสาวมองสบเขา ยิ้มรับกับกำลังใจที่ได้รับ “ไม่ต้องห่วงหรอกเฮีย พี่เสือเกาะติดขวัญแจเสียขนาดนี้ ไม่มีใครทำอะไรขวัญได้หรอก” เธอเอ่ยถึงบอดี้การ์ดหนุ่มใหญ่ที่ได้รับมอบหมายจากบิดาให้ดูแลเธอตั้งแต่เล็ก และจนกระทั่งป่านนี้..ในสายตาของเสือ เธอก็ยังคงเป็นเด็กเล็กที่ต้องได้รับการปกป้อง ดูแลจากเขาไม่เคยเปลี่ยน อนาวินอมยิ้ม และประตูลิฟต์เปิดกว้างอีกครั้งเมื่อถึงชั้นล่าง “เฮียจะไปโรงพยาบาล ขวัญจะไปด้วยกันไหม” “วันนี้คงไม่ล่ะ ขวัญมีนัดกับลูกค้าน่ะ..ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าไม่ต้องรอกินข้าว” “โอเค” อนาวินส่งญาติสาวขึ้นรถยนต์ที่บอดี้การ์ดหนุ่มคนสนิทขับให้ ตามด้วยรถของผู้ติดตามแล่นออกจากพื้นที่ของอาคาร เขาจึงหันเดินขึ้นรถยนต์ของตนเพื่อไปยังจุดหมายบ้าง อนาวินนิ่วหน้า เมื่อเห็นผู้ติดตามคนสนิทของดนุพงษ์สองคนยืนใกล้กับคนของเขาที่เฝ้าอยู่หน้าห้องพักฟื้นของบิดา เขาจึงเอ่ยถามกับทั้งสองพอเป็นพิธี “คุณดนุพงษ์มาเยี่ยมท่านประธานตั้งแต่เมื่อไหร่” “สักครู่นี้เองครับ แต่เดี๋ยวก็คงกลับแล้ว เพราะคุณดนุพงษ์มีนัดทานข้าวกับท่านรัฐมนตรี” หนึ่งในสองผู้ติดตามตอบคำถามโดยละเอียด อนาวินเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ ก่อนก้าวผ่านเข้าไปในห้องตามการเปิดประตูให้ของโจ้ และเดินผ่านกลุ่มบอดี้การ์ดของบาสที่เฝ้าอยู่ภายในห้องรับรอง ทั้งหมดเพียงแค่หันมองเขาที่เลื่อนเปิดประตูก้าวเข้าไปด้านใน โดยโจ้ยืนพูดคุยกับบอดี้การ์ดรุ่นพี่อยู่ด้านนอก ภายในห้องพักฟื้น ร่างของหนุ่มใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงพูดคุยด้วยท่าทางสนิทสนมเป็นกันเองกับคนไข้ที่ยังคงใส่สายออกซิเจน และพยักหน้าช้าๆตอบรับเป็นครั้งคราวเท่านั้น และอีกฝั่งเตียงร่างของเมธิกานั่งอยู่ไม่ห่างสามีและร่วมพูดคุยกับดนุพงษ์ด้วยเช่นกัน และบทสนทนาเป็นอันชะงัก เมื่อร่างของอนาวินก้าวเข้าไป และเอ่ยทักผู้สูงวัยกว่า “ไม่นึกว่าวันนี้คุณจะมาเยี่ยมพ่อของผมนะ” “ผมแค่อยากมาถามไถ่อาการกันตามปกติเท่านั้นเอง” “แปลกจัง ตอนที่พ่อผมยังไม่ฟื้น ไม่ยักจะเห็นคุณมาเยี่ยมเลยนะ” ดนุพงษ์แค่นยิ้มต่อคำพูดกระทบกระเทียบของชายหนุ่ม “ที่ไม่มา เพราะว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาดูคุณอชิรนอนไม่ได้สติ  พูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบอะไรก็ไม่ได้..แต่ถึงผมไม่มา กระเช้าดอกไม้แสดงความห่วงใยของผมก็ส่งมาไม่เคยขาด” แล้วก็หันไปยิ้มให้กับเมธิการาวกับจะหาผู้ร่วมสนับสนุน “ผมเองก็ไม่ค่อยมีเวลา หวังว่าคุณคงเข้าใจในการกระทำของผมนะครับ” “ฉันกับคุณอชิรเข้าใจค่ะ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกนะคะ” “ผมดีใจที่คุณคิดอย่างนั้น เอาล่ะ..” เขาลุกขึ้นยืนพลางลูบเน็กไทและขยับสูททำงานตัวหรูให้เรียบร้อย “เห็นทีผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ” และหันไปทางอชิรอีกครั้ง “ผมกลับก่อนนะครับ แล้วผมจะมาเยี่ยมคุณอีก..ขอให้แข็งแรงเร็วๆนะครับ” อชิรพยักหน้าน้อยๆ ริมฝีปากแห้งผากขยับพูด “ขอบคุณ” แผ่วเบา ดนุพงษ์หันไปยิ้มให้ภรรยาสาวของผู้เป็นนายอีกครั้งก่อนก้าวเดินมาที่ประตูซึ่งอนาวินยังคงยืนอยู่ และก่อนที่จะเดินสวนออกไปเขาก็พูดเสียงกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน “ขอแสดงความยินดีกับโครงการที่ได้มาแบบฟลุ๊คๆนะ คุณอนาวิน” อนาวินหน้าตึงกับรอยยิ้มเย้ยหยัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะก้าวผ่านออกจากห้องไป เมธิกามองลูกก่อนจะเอ่ยติง “จิลไม่ควรทำกิริยาแบบนั้นใส่คุณดนุพงษ์เลยนะ” “ขอโทษครับ..ผมคงเหนื่อยมากไปหน่อย” ชายหนุ่มเดินเข้ามายืนข้างเตียงของบิดา โดยไม่คิดจะอธิบายถึงความบาดหมางอะไรให้มารดารับฟัง เพราะมันไม่มีประโยชน์ รังแต่จะสร้างความยุ่งยากให้โดยไม่จำเป็น ในเมื่อตลอดมามารดาไม่เคยรู้เรื่องราวภายในบริษัท จะรู้จักบรรดาผู้บริหารก็เพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น อชิรมองสีหน้ายุ่งเหยิงของลูก ก็เอ่ยถาม “มีอะไรรึเปล่า จิล” ชายหนุ่มยิ้มให้ “นิดหน่อยครับ แต่ไม่ต้องห่วง..ผมเคลียร์ได้” อชิรพยักหน้าเนือยๆอย่างอ่อนล้า ก่อนตาทั้งคู่จะปิดปรืออย่างไม่อาจฝืน แม้ใจอยากจะพูดคุยกับลูกชายก็ตามที..อนาวินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอกให้บิดา ก่อนเดินเข้าหามารดา “หิวจัง แม่มีอะไรให้ผมกินบ้างมั้ยครับ” พลางโอบไหล่บอบบางอย่างออดอ้อนให้คนถูกกอดอมยิ้ม “ต้องรอหนูเล็กก่อนจ้ะ” “โอย..อีกนานล่ะสิเนี่ย” “เดี๋ยวน้องก็มาแล้ว งั้นมากินผลไม้รองท้องก่อนก็แล้วกัน..มา แม่จะปอกให้” เมธิกาจับจูงลูกชายไปนั่งเก้าอี้ริมหน้าต่างและหยิบแอบเปิ้ลมาปอกเปลือกให้ลูกชาย ในขณะที่อนาวินลอบชำเลืองมองบิดาอย่างครุ่นคิดในปัญหาสารพันที่เขาไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใคร ..ทุกสิ่งทุกอย่าง คงแล้วแต่การตัดสินใจของเขาแต่เพียงผู้เดียวแล้วสินะ.. ..................................................................................... จบตอนค่า โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 11:40:15

ความคิดเห็นที่ 3 ท่าทางจะได้เห็นฉากบู๊ก่อนโรแมนติก อิอิ จากคุณ : yayako เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 15:38:56

ความคิดเห็นที่ 4 เริ่มแสดงตัวแล้วสิ พวกมุมมืด ต้องเผชิญทั้งศึกนอกศึกใน แถมเรื่องหัวใจอีก พ่อก็เจ็บ ที่ปรึกษาเลยไม่มี จิลต้องตั้งหลักดีๆ นะ ไม่งั้นแย่แน่ ฝั่งตรงข้ามเริ่มรุกอีกแล้ว จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 19:15:03

ความคิดเห็นที่ 5 โถ ลุง มาภาคนี้เยินเชียว... เรื่องผลประโยชน์ยอมกันไม่ได้จริง ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 23:51:47

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อจองที่ไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 06:52:56

ความคิดเห็นที่ 7 คุณyayako === ไม่แน่ค่ะ ความไม่แน่นอน คือความแน่นอน ^^" คุณgoldensun === ดีหน่อยที่รุกทางชนาธิป เฮียจิลยังพอมีเวลาได้หายใจบ้าง ไม่งั้นบ้าตาย คุณปิยะรักษ์ === แหะๆ ถ้าลุงไม่เยิน มีหวังลูกชายไม่ได้เกิดแน่ ฮา.. คุณกุลธิดา (kdunagin) === รับทราบค่า ^^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 12:35:49

ความคิดเห็นที่ 8 ใครกันที่อยากจะให้สองตระกูลนี้ชนกัน ดนุพงษ์? จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 01:54:36

ความคิดเห็นที่ 9 มาเรื่องนี้อชิรหมดรูปเลยค่ะ อนาวินดูท่าจะได้เรื่องได้ราวก็ตอนนี้เอง มาดเพลบอยเริ่มหดหาย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 07:51:03

ความคิดเห็นที่ 10 ตัวเองเป็นคนทำ จะโทษคนอื่นว่าปล่อยคลิปทำไม จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 15:03:43