ความคิดเห็นที่ 1 ปราสาทค่อยๆ ทลายลงช้าๆ จากพลังการทำลายทำให้ฐานรากที่มั่งคงกว่าร้อยปีล่มสลาย ฝุ่นควันฟุ้งเป็นสีทรายในความมืด โสตประสาทรับรู้ว่าเหล่าแวมไพร์ที่เฝ้ารอโดยรอบ หนีจากไปไกลทันทีที่เห็นความพังพินาศ  หลิงหลิงประคองร่างที่หนักอึ้งออกห่างจากปราสาทเท่าที่จะทำได้  จนพ้นคูน้ำนอกปราสาทถึงหมดแรงล้มลงบนพื้นหญ้า ต่างคนต่างหอบหายใจเหนื่อยอ่อนที่สุดในชีวิต ร่างสีเทาค่อยๆ  กลับคืนสู่ปกติช้าๆ  จนไม่เหลือคราบอมนุษย์เมื่อครู่ให้เห็นอีก    ยูเลียสครางอย่างเจ็บปวดกับบาดแผลทั่วร่างโดยเฉพาะที่ต้นขา เลือดออกมากมายคงทนได้อีกไม่นานต้องรีบหาเลือดมาทดแทนโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นแม้เป็นอนุษย์ก็คงไม่แคล้วต้องตาย... “ท่านต้องอยู่นิ่งๆ นะ” หลิงหลิงฉีกแขนเสื้อตัวเองมาพันแผลให้ เขาหันไปมองสเตฟานีปีนป่ายซากปรักหักพังหนีไฟที่ลุกไหม้ข้างในออกมา “หลิงหลิง !!?” “ท่านทนไหวหรือเปล่า?” เขาหันมาถาม ยูเลียสหายใจแรง พยักหน้าน้อยๆ  ทั้งที่จะหมดสติอยู่มะรอมมะร่อแล้ว เขากระพริบตาเรียกสติให้คงอยู่ หลิงหลิงยังอยู่ข้างๆ มองเขาอย่างกระวนกระวายใจ  เธอต้องการยาและอุปกรณ์ที่ห้ามเลือดได้ แต่จะไปหาที่ไหนในเวลานี้ “คอกม้าคงปลอดภัย ข้าจะไปเอาม้ามา ท่านรออยู่นี่นะเจ้าคะ” ยูเลียสดึงมือเด็กหญิงไว้ “อย่าเพิ่งไป...” ดวงตาสีเขียวมรกต มองใบหน้าอ่อนเยาว์อย่างประหลาดใจ “เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?” “กลัวสิเจ้าคะ!” หลิงหลิงพยักหน้า ดวงตาสีดำมองเขาตรงๆ บอกทุกอย่างออกมาจากข้างใน “แต่ข้ากลัวการไม่มีท่านมากกว่า” คำๆ  เดียวบางครั้งก็สร้างพลังและแรงใจให้มากกว่ายาสมานแผลชั้นดีใดๆ  ยูเลียสซบหน้ากับบ่าเล็กของเด็กน้อย บัดนี้เขาไม่ต้องการใครอีกแล้วนอกจากเด็กหญิงในอ้อมแขน เธอมอบรักที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าผู้ใดให้เขาโดยปราศจากข้อแม้  ยูเลียสมองเลยไปยังกองซากปราสาท  น้ำตาบุรุษร่วงลงไว้อาลัยให้แด่สตรีที่ครั้งหนึ่งได้เป็นภรรยาเขา  อีกเสี้ยวหนึ่งกลับดีใจที่มันจบแบบนี้ “ไปเถอะ ข้าจะไปเอาม้ากับเจ้า” หลิงหลิงดึงแขนชายหนุ่มพาดบ่าพยุงให้ลุกขึ้น  พลางเหลือบมองสเตฟานีที่ยืนมองอยู่ไกลๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ เธอคิดว่าไม่พูดถึงเรื่องนั้นเป็นการดีที่สุด  ไม่ควรมีใครตายอีกแล้ว “ท่านไหวนะเจ้าคะ” “ไหว...ข้าทนได้” “ข้าว่า ท่านรออยู่ที่...” เด็กหญิงยังพูดไม่ทันจบประโยคดี ร่างทั้งร่างถูกกระชากออกจากวงแขนยูเลียสด้วยมือที่มองไม่เห็น “หลิงหลิง!!!” บางสิ่งที่มืดดำพอๆ กับสีท้องฟ้าเวลานี้บินโฉบขึ้นไปเหนือฟ้า แล้วหวนกลับลงมาไม่ห่างจากชายหนุ่มนัก กลิ่นเหม็นไหม้ฉุนจมูก ร่างสีเทามีบาดแผลฉกรรจ์ โดยเฉพาะรอยไฟไหม้ลึกที่หลัง ยูเลียสรู้ว่าอีกฝ่ายก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อกรกับเขาเช่นกัน “เดมอน??” “เจ้า...บังอาจ” เดมอนหรือเดมอนในเวลานั้นหอบแรง พูดแทบไม่เป็นคำ ในมือกำคอของหลิงหลิงไว้แน่น ต่างฝ่ายต่างจ้องมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อกัน “ข้าจะกินเจ้าทั้งเป็น ยูเลียส” “ปล่อยเด็กนะ” ร่างสูงลากเท้าไปหาอย่างยากเย็น “นางเป็นของข้า....เป็นทาสของข้า!!” จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 11:45:22

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้าคิดแต่จะเป็นเจ้าของคนโน้นคนนี้ ไม่เคยเห็นใครมีชีวิต ไม่เคยเห็นหัวใจใครแล้วคนอย่างเจ้าหรือจะมีใครต้องการ ข้าบอกได้เลยหลิงหลิงเกลียดเจ้า นางเกลียดเจ้า!!” ยูเลียสก้าวไปหา เดมอนก็ถอยห่างรักษาระยะไว้ เขาคลั่งแค้นที่ถูกลบลู่ พอได้ยินที่อีกฝ่ายปรามาสใส่ ก็หันกลับมาจ้องมองเหยื่อในมือตนเอง “เจ้า....แม้แต่เจ้าก็บังอาจทรยศข้ารึ ? ”   “โอ้ย!!” หลิงหลิงดิ้นหนีมือที่บีบคอเขาแรง “ท่านเคานท์!” ร่างอสูรสีน้ำตาลยืนนิ่ง ทั่วทั้งร่างอัดแน่นด้วยกล้ามเนื้อราวกับความโกรธปะทุไปทั่งทั้งร่าง เขาเกือบจะหักคอเล็กๆ ด้วยมือข้างเดียวแล้ว หากมันคลายมือออกช้าๆ  ดึงร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้า หลิงหลิงเพิ่งได้เห็นโฉมหน้าที่ปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากโลกันตร์ชัดๆ ก็ครั้งนี้  เด็กหญิงขนลุกเกรียว ร่างสูงใหญ่ตรงหน้ายืนตระง่านสูงจนบังร่างเล็กของหลิงหลิงมิด    ศีรษะไร้เส้นผมนั้นเรียบลื่นเป็นสีเทาซีดๆ เหมือนผิวคนตาย ดวงตาสีแดงเลือดเป็นวงแหวนในตาขาวสีเทาเงินนั่นฉายเด่นออกมาใบหน้าอสูรร้าย “เจ้ายังเด็ก....ยังไม่เข้าใจอะไร ดังนั้นข้าจะไม่ถือสา จงสาบานมา...สาบานว่าเจ้ามีใจภักดีข้า ....เจ้ารักข้า!! ” เขาย้ำ “แล้วภักดีต่อข้าเท่านั้น!!”   ดวงตาสีดำสุกใสกระพริบไหวจนน้ำตาไหลอาบแก้มที่บัดนี้ซีดเผือดจนไร้สี   ดวงหน้าอ่อนเยาว์ยามนี้สะท้อนสีหน้าของผู้ที่เห็นกำลังมัจจุราชเงื้อเคียวอยู่เบื้องหน้า กระนั้นเด็กหญิงก็ยังส่ายหน้าช้าๆ   “ท่านคือผู้ที่เลือกข้า...ท่ามกลางเด็กมากมาย สำหรับข้าแล้ว ท่านคือบุรุษผู้ยิ่งใหญ่เปี่ยมด้วยเมตตา แต่ข้ากลัวท่าน... ข้ากลัวที่ท่านไม่มีหัวใจ.... นายท่านจริงๆ แล้ว ท่านไม่ได้ต้องการข้าสักนิด....ท่านต้องการความตายต่างหาก” เดมอนสะท้านในอก ทำไมนะ....ทำไมถึงเป็นเวลานี้ วินาทีนี้ด้วย  ทำไมเขาถึงเพิ่งมารู้ว่า การมีใครที่เข้าใจมันสำคัญแค่ไหน  นี่ต่างหากที่เขาต้องการมาตลอด เด็กคนนี้เข้าใจเขา แต่เขาเพิ่งรู้ มือที่กุมหัวไหล่สั่นน้อยๆ  จะมีทางไหม....จะมีทางสักนิดไหมที่จะดึงหัวใจเด็กคนนี้ให้กลับมาหาเขา ที่ผ่านมาเขานั้นช่างโง่งมแท้ๆ  ที่ยึดติดกับอดีตแล้วประชดตัวเองด้วยการทำร้ายทุกคนรอบข้าง “หลิงหลิง...อย่าอย่าทิ้งข้าไป!!” วงแขนแข็งแรงโอบรัดร่างเล็กไว้แนบอก กระซิบขอร้องเป็นครั้งแรกในชีวิต “ข้าอยู่กับท่านไม่ได้ ท่านเคานท์....ข้ารักเขา” เดมอนหายใจแรงราวกับถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง เด็กหญิงไม่ต้องการเขา เหมือนอย่างที่พ่อไม่ต้องการ พ่อที่ปล่อยให้เขาอยู่ในความมืดนานนับศตวรรษ เขาถูกทิ้งลงในหุบเหวแห่งความมืดอีกครั้งเหรอ ชายหนุ่มช้อนศีรษะเล็กไว้ บังคับให้เอียงคอมอบให้แด่เขา เส้นเลือดเต้นตุ้บด้วยความกลัวใต้ผิวผ่อง เมื่อไม่ได้....เขาก็จะทำลายให้สิ้น!! “หยุดนะ เดมอน!!” ยูเลียสตะเกียกตะกายมาหา เขาสะดุดล้มลง ขาของเขาหมดเรี่ยวแรงเสียแล้ว “อย่า!!”  ริมฝีปากเย็นชืดแตะลงบนลำคอ ค่อยๆ กดเขี้ยวลงในผิวเนื้อช้าๆ  ร่างในวงแขนเขากระตุกด้วยความเจ็บปวด  เด็กหญิงอุทานเบาๆ  เธอหายใจแรงหอบอากาศเข้าปอด หลิงหลิงลืมตามองท้องฟ้าที่มืดมิด มองไม่เห็นดวงดาวสักดวง เธอเคยร้องขอความตายไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ตั้งแต่ถูกขายมา แต่ก็ไม่ตาย จนได้มาพบกับคนที่มีความหมายต่อเธอ...นี่คงเป็นบาปที่เธอเผลอใจชิงชังท่านหญิงบริตานีย์    เด็กหญิงรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายกระซิบที่ข้างหู “ข้า...ข้าให้อภัยท่าน” เดมอนกระชากเขี้ยวออกมาสุดแรง บาดแผลลึกถึงกระดูกคอ เลือดอุ่นๆ สาดกระจายเป็นน้ำพุ  กระเด็นมาโดนยูเลียส ละอองสีแดงโปรยปลิวราวกับกลีบดอกไม้หอมหวานต้องลม ยูเลียสช็อคจนร้องไม่ออก เขามองดูเดมอนเคี้ยวเนื้อในปากแล้วกลืนลงคอ เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทั้งน้ำตา “สมใจเจ้าหรือยัง ไม่ว่าเจ้าหรือข้าก็ไม่มีวันได้หลิงหลิงทั้งคู่  ข้าจะไม่ให้เจ้าได้สมหวังแม้แต่อย่างเดียว!!” “ข้าจะฆ่าเจ้า เดมอน!!” “ฮะฮะฮะ” เดมอนหัวเราะไม่หยุด เขากางปีกกว้าง โอบอุ้มร่างเล็กไว้ในวงแขนก่อนพาตัวเขาโบยบินจากไป ทิ้งเสียงหัวเราะโหยหวนก้องไปทั่วท้องฟ้าที่มืดมิด “ข้าจะฆ่าเจ้า...ได้ยินไหม เดมอน!! ต่อให้เจ้าอยู่ไกลสุดขอบฟ้าข้าก็จะตามไปจนเจอ ข้าจะถลกหนังเจ้า กินเลือด กินเนื้อเจ้า  เดมอน!!!!!” ยูเลียสคำรามอย่างเจ็บปวดเพียงลำพัง  สายลมเย็นจากฟากฟ้าเบื้องบนพัดพามายังพื้นราบพาเอาเสียงร้องไห้และความเจ็บปวดในคืนนั้นโบยบินไปไกลแสนไกล อ่านต่อตอนหน้าค่ะ **************************************************************** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 11:46:11

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านยังไง ทำใจยังไง มองมุมไหน ส่วนตัวผมยังรู้สึกว่าเดม่อนยังเป็นตัวที่น่าชัง ติดลบอยู่ดี ยังกระชากความเห็นใจจากผมไม่ได้เลย จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 16:36:43

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 21 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12241807/W12241807.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 15:04:30