ความคิดเห็นที่ 1                   สนามบินขณะนี้สุวรรณภูมิในช่วงบ่ายวันอาทิตย์นั้นมีผู้โดยสารเดินผ่านไปมาพอประปราย ดุจฝันมองบรรยากาศนี้ด้วยความรู้สึกที่โล่งใจไม่ใช่น้อย... ทริปมหาประลัยนั่นจบลงแล้ว                 “ฝัน มองกล้องแล้วพูดความรู้สึกที่ไปเที่ยวหน่อยนะ”                 “ค่ะ”  นางเอกสาวพยักหน้ารับคำ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอต้องทำเพื่อให้จบหน้าที่ตรงนี้ ดุจฝันพยายามนึกบทพูดอยู่ชั่วครู่ ในขณะเดียวกันนั้นเองที่รู้สึกได้ถึงสายตาหลังแว่นที่จับจ้องเธออยู่ไม่ห่างเท่าใดนัก ดุจฝันหลับตาลงช้าๆเพื่อเลี่ยงสายตานั้น ก่อนที่พี่เฮงจะบอกให้เธอเริ่มพูดได้                 “และความรู้สึกครั้งนี้ มากับคุณไพรด์ก็... สนุกดีค่ะ สามวันสองคืนที่ผ่านมาประทับใจมากค่ะ ได้ไปเที่ยวหลายที่เลยดังที่คุณผู้ชมได้เห็นกันไปแล้ว ถ้ามีโอกาสก็อยากให้มาสมัครเล่นวัดดวงรักกันเยอะๆนะคะ รับรอง มีแต่คุ้มค่ะ เพียงแค่พกดวงเข้ามาอย่างเดียวเท่านั้น”                 ดุจฝันพยายามยิ้มสู้กล้องที่จับจ้องมายังเธอ ทันทีที่พี่เฮงส่งสัญญาณว่าเรียบร้อยแล้ว เธอถอนหายใจแบบโล่งสุดขีด ความจริงนั้นเธออยากจะบอกเหลือเกินว่าสามวันสองคืนที่ผ่านมาราวกับนรกบนดิน เธอไม่เคยต้องทรมานใจเท่านี้มาก่อน มีแต่ความกล้ำกลืนฝืนทนที่ต้องเห็นหน้าผู้ชายที่เกลียดที่สุดในชีวิตอยู่ทุกเวลาที่อยู่ที่นั่น รวมถึงพิษไข้ที่ยังไม่สร่างซาดีนักก็ทำให้เธอรำคาญใจไม่ใช่น้อย แต่อย่างไรก็ตาม ดุจฝันนึกขอบคุณสโรชาที่เข้าใจทุกอย่าง ให้ยกเลิกโปรแกรมการเที่ยวในเช้านี้แล้วรอขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯอย่างเดียวเพราะทราบถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น รวมถึงการที่ติดต่อกับพิธกรให้เธอได้ปรับความเข้าใจกันแล้วเรียบร้อยเมื่อคืนที่ผ่านมา พิธกรกลับไปตั้งแต่เมื่อไรเธอจำไม่ได้ แต่เพียงแค่จำได้ว่าเธอเอ่ยขอโทษเขเรียบร้อย เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว                 “โอเค ของฝันเรียบร้อย ตาคุณไพรด์พูดแล้ว”                 พี่เฮงกล่าวขึ้นยิ้มๆหลังจากที่เบนกล้องไปทางชายหนุ่มผู้ร่วมเดินทางมาด้วยกัน ชายหนุ่มคนที่ตลอดทั้งวันเธอทำเป็นมองไม่เห็นเขาและไม่พูดด้วยเลยแม้แต่คำเดียว แม้ว่าจะไม่ได้มองสนใจอะไรนัก แต่เธอก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าวันนี้ภาคภูมิซึมไปมากพอสมควรเมื่อเทียบกับวันก่อนๆหน้านี้ จนเธอแอบนึกสงสัยอยู่ในใจว่าคงเป็นเพราะเขาสำนึกผิดขึ้นมาไม่มากก็น้อย... แต่ ถึงเขาจะสำนึกผิดหรืออย่างไร มันก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกเกลียดที่เธอมีต่อเขาเบาบางลงแม้แต่นิดเดียว                 “เอ่อ... สโนว์ พี่เฮงคะ ถ้าอย่างไรฝันขอตัวกลับก่อนนะคะ รู้สึกอยากมึนๆอยากพัก” ดุจฝันได้ทีรีบกล่าวเมื่อยืนนานๆแล้วชักจะเวียนหัวหนักพอเห็นว่าภาคภูมินั้นกำลังจะพูดความรู้สึกออกมาผ่านกล้อง อย่างไรเสียสิ่งที่เขาพูดมาคราวนี้ก็คงหนีไม่พ้นคำโกหกรังสรรค์ให้ฟังดูดีเพื่อเตรียมออกอากาศ                 “ไอ้ฝัน แกไหวไหม ถ้าไม่ไหวอย่างไรเดี๋ยวฉันไปส่ง”                 “แกทำหน้าที่ของแกไปเถอะ ลาแล้วค่ะ กลับดีๆนะคะทุกคน”  คนป่วยรีบลาเพื่อนก่อนจะหันมาสวัสดีทีมงานทุกคนแล้วลากกระเป๋าเดินจากไปแบบทุลักทุเล สโรชามองตามหลังเพื่อนสาวที่อาการร่อแร่เดินไปจะล้มมิล้มแหล่ ด้วยหวังว่ากลับไปนอนพักแล้วคงจะหาย ไม่ต้องถึงขนาดเข้าโรงพยาบาลเหมือนเมื่อสมัยอยู่มหาวิทยาลัย ก่อนที่จะเบือนสายตานิ่งเฉยมาจ้องมองคนที่ทำร้ายเพื่อนเธอ                 “ฝันจะไหวไหมน่ะ ท่าทางไม่สบายหนักมาตั้งแต่เมื่อคืน”  พี่เอกช่างกล้องเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง                 “ไม่รู้สิคะ แต่ก็โดนไปหนักเหมือนกัน เห็นทีต้องพักกันยาว”  สโรชาเน้นที่คำว่าโดนไปหนักพลางเหลือบมองตัวต้นเหตุที่ขณะนี้เองก็มองเธออยู่เช่นกัน                 “โดน? ฝันโดนอะไร”                 “โดน...”  โปรดิวเซอร์สาวผู้ออกอาการรักเพื่อนเงียบไปครู่นึงก่อนที่จะทำเป็นลอยหน้าลอยตา  “ตัวอะไรก็ไม่รู้กัด”                 แม้ว่าสโรชาจะแกล้งเสมองไปทางอื่น แต่น้ำเสียงจิกกัดอาฆาตนั่นราวกับจะใบ้อยู่กลายๆว่าไอ้ตัวอะไรก็ไม่รู้มันคือหมา ภาคภูมิแอบถอนหายใจ ก็ยังดีที่ไม่ได้พูดออกมาตรงๆว่าเป็นใคร                 “อ้าวจริงเหรอ ตัวอะไร?”  คำถามซื่อๆของช่างแต่งหน้าทำให้สโรชาแสยะยิ้มออกมา                 “ตัวอะไรก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่เขี้ยวคมน่าดู กัดทีช้ำในไปหลายแผล”                 “แล้วทำไมฝันไม่เห็นบอกอะไรเลย”                 “พอดีสปิริตฝันมันแรงน่ะค่ะพี่เฮง ไม่อยากให้งานเสีย เอ้า รีบๆถ่ายคุณไพรด์เถอะ จะได้แยกย้ายกันกลับบ้านกลับช่อง”                 เสียงเร่งรีบของสโรชาทำให้ภาคภูมิพอรู้สึกตัวว่าเธอคงชังขี้หน้าเขาเต็มทนเพราะดันไปรังควาญเพื่อนเธอไว้เยอะ แต่ก็สมควรแล้วสำหรับตัวเขาเอง หลายครั้งที่ในวันนี้เขาพยายามจะหาโอกาสเพื่อขอโทษเธอ แต่ทุกครั้งที่ชายหนุ่มหันไปหา หญิงสาวมักจะแกล้งเสมองไปอีกทาง ภาพเมื่อคืนยังคงติดค้างอยู่ในใจ แต่เขาคงไม่มีสิทธิ์ที่จะถามอะไรทั้งสิ้นในเมื่อโอกาสจะมองหน้านั้นยังแทบไม่มี                 “พร้อมแล้วใช่ไหมครับ คุณไพรด์”                 “ครับ”                 และนี่เป็นเพียงโอกาสหนึ่งเดียวของเขา ภาคภูมิสบสายตานิ่งกับหน้ากล้อง ก่อนจะเริ่มเอ่ยช้าๆด้วยความรู้สึกที่ส่งตรงมาจากใจ หวังว่าดุจฝันคงจะรับรู้ความสำนึกผิดของเขา                 “การมาเที่ยวครั้งนี้กับคุณดุจฝันเป็นโอกาสที่ดีมากๆสำหรับคนธรรมดาแบบผม แถมคุณฝันก็ยอมมาพบผมทุกครั้งตามนัดด้วย แต่ผมเองกลับทำตัวไม่ดีเท่าไรใส่ ถ้าอย่างไรก็อยากจะขอโทษคุณฝันสำหรับทุกสิ่งแย่ๆที่ผมทำลงไป... ”                 เพียงแต่คนที่เขาอยากขอโทษกลับไม่ยืนอยู่ตรงนี้เพื่อรับฟังเสียแล้ว   จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 20:57:05

ความคิดเห็นที่ 2                 ดุจฝันแปลกใจพอสมควรเมื่อเปิดประตูห้องพักในคอนโดฯแล้วพบแต่กับความมืดแบบที่ไร้แสงจากหลอดไฟแม้แต่ดวงเดียว ผ้าม่านริมระเบียงและผ้าม่านหน้าต่างทุกผืนถูกดึงปิดไว้อย่างที่ชวนให้คาดเดาว่าผู้อาศัยอีกคนคงไม่อยู่ เธอกดสวิตช์ไฟแล้วรีบลากกระเป๋าเข้าไปไว้กลางห้อง ความเพลียจากพิษไข้ทำให้เธอแทบอยากจะล้มตัวลงนอนที่โซฟาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ก่อนลุกขึ้นช้าๆอย่างกลัวหน้ามืดเดินไปห้องของตัวเอง แต่ในช่วงเดียวกันนั้นเองที่เสียงประตูห้องนอนอีกห้องเปิดออกมา ผู้เป็นพี่สาวหันไปตามเสียงก็เห็นน้องในไส้ยืนอยู่ตรงนั้น สองพี่น้องสบสายตานิ่งจนดุจฝันสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างในตัวคนเป็นน้อง ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มตลอดเวลากลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาที่เคยฉายแววสดใสวันนี้มันกลับบวมช้ำจนดุจฝันต้องรีบเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง                 “ฟ้า... ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”                 ดั่งฟ้าออกแรงปิดประตูดังปังแทนคำตอบ ผู้เป็นพี่สาวรีบบิดลูกบิดเพื่อเปิดออกก่อนที่คนภายในจะกดล็อกทัน                 “มีอะไรก็คุยกันสิ พี่รู้ว่าฟ้าโกรธ แต่พี่เป็นห่วงฟ้า สรุปว่าเป็นอะไร”                 “เปล่า”  น้องสาวตอบเสียงเรียบที่แฝงอาการสั่นเครืออยู่ข้างใน                 “เปล่าได้ยังไง”                 “อยากรู้จริงๆเหรอ”                 คำถามของดั่งฟ้าทำให้ดุจฝันเงียบไปพักนึง ในใจอดคิดไม่ได้ว่าสาเหตุที่น้องสาวเธอมาแอบร้องไห้ร้องห่มนี่คงหนีไม่พ้นจากความผิดหวังอย่างรุนแรงจากพี่สาวหน้าไหว้หลังหลอกแบบเธอเป็นแน่แท้                 “ฟ้าถูกหลอกใช้”                 คำพูดสั้นๆง่ายๆแต่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินมาบ่อยย้อนเข้าหูของหญิงสาว คำกริยาที่เธอมักจะใช้ประพฤติต่อผู้อื่นในวันนี้กลับกลายเป็นรูปถูกกระทำจากปากของน้องสาวเธอ                 “ใคร... ใครหลอกใช้ฟ้า”                 คนถูกถามน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง แววตายังฉายความอวดดีในขณะที่มุมปากเริ่มแสยะยิ้ม                 “บอสของฟ้า เล่าให้ฟังเลยละกันจะได้ไม่ต้องมาถามให้กวนใจอีก ฟ้าชอบบอสมาหลายปีอย่างที่พี่ฝันรู้ จนเมื่อเร็วๆนี้เขามอบหมายงานให้ฟ้าออกแบบ แล้ววันก่อนเขาก็เอางานนั้นไปนำเสนอเป็นชื่อของตัวเอง... เขาหลอกใช้ฟ้ามาตลอด งานที่ฟ้าตั้งใจออกแบบที่สุดในชีวิตวันนี้กลับได้รับคำชมในชื่อของคนอื่น”                 ดุจฝันยืนนิ่งอึ้งไปกับคำบอกเล่าของน้องสาวตน พลางพินิจพิจารณาใบหน้าที่เคยเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเสมอของดั่งฟ้า วันนี้กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากการถูกหักหลังโดยคนที่แอบรักมาตลอดเวลา เหมือนกับกรรมตามสนองที่คนในครอบครัวต้องมาโดนกระทำเช่นเดียวกับกรรมที่เธอเคยก่อเอาไว้ คนเป็นพี่ยังคงยืนอยู่นิ่งรับรู้ความเจ็บปวดของน้องสาวอย่างค่อยเป็นค่อยไปจนกระทั่งดั่งฟ้าแทรกขึ้นมา                 “แต่ฟ้าก็ไม่คิดอะไรมากหรอก ถือว่าเป็นเวรที่พี่สาวก่อเอาไว้ ฟ้าเลยต้องมารับกรรมแทน”  เสียงประชดประชันนั่นทำให้ดุจฝันรู้สึกปวดร้าวยิ่งกว่าเดิม พลางนึกหาทางออกให้เรื่องนี้ให้เร็วที่สุด                 “บอกเบอร์เขามา พี่จะจัดการเรื่องนี้ให้”                 “ไม่ต้องหรอก ฟ้าไม่อยากเห็นรายการแก้แค้นงี่เง่าอะไรอีก มันก็สมควรอยู่แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้ก็โดนพี่หลอกมาแล้วรอบนึง โดนอีกสักรอบฟ้าไม่ตายหรอก”  ทันทีที่จบคำ ดั่งฟ้าก็รีบปิดประตูแล้วกดล็อกทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้เป็นพี่ได้แสดงความอาทรใดๆเพิ่มเติม ดุจฝันทรุดตัวลงบนพื้นด้วยความเพลียจากอาการป่วยกายแล้วต้องมาป่วยใจเพิ่มเติม หัวอกคนเป็นพี่ที่ต้องมาเห็นน้องถูกทำร้ายจิตใจเพราะความรักมันเจ็บปวดเกินกว่าที่เธอเคยคาดคิดไว้ พร้อมทั้งเริ่มเข้าใจขึ้นมาช้าๆว่าในวันที่เธอตีจากพิธกรทิ้งให้เขาตกอยู่ในสภาพน่าสมเพช ภาคภูมินั้นต้องทนมองน้องชายด้วยความรู้สึกทรมานใจเท่าใด   “ซ้อมกันเรียบร้อยแล้วนะ” ใบหน้าหล่อเหลาดั่งรูปสลักผละออกจากดวงหน้าสวยของนางเอกคู่ขวัญทันทีที่เสียงตะโกนของผู้กำกับดังขึ้น ดุจฝันพยักหน้าอย่างเนือยๆพร้อมทั้งวางบทลงเก้าอี้ก่อนจะเดินไปเข้าฉากอย่างเชื่องช้าตามติดไปด้วยปิลันธน์ผู้เป็นพระเอกของเรื่อง “ฝัน”       ดุจฝันหันไปตามเสียงเรียกก่อนที่จะยืนนิ่งไปเมื่อจู่ๆชายหนุ่มผู้คุ้นเคยกันอย่างดีอังมือแตะหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา "ไข้สูงขนาดนี้ทำไมไม่บอก" ชายหนุ่มพูดหน้านิ่งแต่แฝงความเป็นห่วงอยู่ในน้ำเสียงเมื่อสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิสูงจากหน้าผากของดุจฝัน เขาเริ่มเอะใจมาตั้งแต่ตอนท่องบทด้วยกันแล้วเพราะเธอผู้นี้ดูซึมผิดปกติ เมื่อถึงตอนที่ต้องแนบหน้าเข้ามาใกล้ชิดกันตามบท ปิลันธน์รู้สึกถึงความร้อนจากผิวของเธอ จนต้องลากมาแบบนี้เพราะรู้ดีว่าเพื่อนนักแสดสปิริตแรงขนาดไหน เจ็บหรือป่วยอย่างไรก็ชอบเอาแต่ฝืนทำหน้าที่ต่อไปเรื่อยๆ "ไม่เป็นไรหรอกปริ๊นซ์ สบายมาก"  คนถูกเป็นห่วงยิ้มบางๆแล้วตอบกลับมาด้วยสีหน้าซีดเซียว "อย่าฝืนให้มันมาก หมดฉากนี้ก็ไปนอน" คนฟังยังยิ้มรับน้ำใจของเพื่อน แม้ว่าจะเจอคนแย่ๆมาขนาดไหนก็ตาม แต่อย่างน้อยก็มีปิลันธน์เป็นหนึ่งในคนที่เข้าใจเธอและคอยเป็นห่วงจากใจจริง ก่อนจะเริ่มรวบรวมสติที่ยังเบลอๆจากพิษไข้เพื่อเตรียมถ่ายทำเต็มที่ ฉากที่กำลังจะถ่ายต่อจากนี้เป็นฉากที่นางเอกนั้นถูกพระเอกเข้าใจผิดว่าไปหลอกใช้น้องชายของเขา จนโดนพระเอกตามต่อว่าครั้งใหญ่ด้วยความเสียใจ ดุจฝันหลับตาลง เรื่องราวเหล่านี้ฟังดูคุ้นพิกลราวกับว่าเคยเกิดขึ้นกับตัวเธอมาก่อน จะต่างด็ตรงที่เธอนั้นจงใจหลอกใช้ฝ่ายน้องชายในชีวิตจริง “แอ็คชั่น!”                 ปิลันธน์เปิดฉากด้วยการชี้หน้าเธอทันที ดุจฝันยืนนิ่งพร้อมรับคำต่อว่าตามบท “เธอนี่มันผู้หญิงร้ายกาจ ทีต่อหน้าคนอื่นล่ะทำเป็นอ่อนโยน แต่ขอโทษ ฉันรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอหมดแล้ว” แม้จะได้ยินประโยคนี้มานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ตอนท่องบท นางเอกสาวก็ยังคงรู้สึกแย่ทุกครั้งที่ได้ยิน ไดอะล็อกเหล่านี้มันชีวิตเธอชัดๆ                 “เพราะเธอ น้องชายฉันถึงได้เป็นแบบนี้”                 “...”                 “ทำไมไม่เถียงล่ะ เถียงสิ” ดุจฝันซ่อนอารมณ์ส่วนตัวไว้ข้างในก่อนที่จะรีบตั้งสมาธิอีกครั้งกับบทบาทที่กำลังแสดงอยู่ อาการปวดหัวที่เป็นมาหลายวันเริ่มหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิมเพราะความเครียดต่อเนื่อง แสงแดดเจิดจ้าในยามบ่ายตอนนี้มันทำให้เธอหน้ามืดพิกล คนรับบทนางเอกพยายามลืมความมึนของตัวเองแล้วรีบนึกถึงบทแล้วใส่อารมณ์ทันที                 “คุณนี่จะเอาอย่างไรคะ พอฉันพูด คุณก็จะขัดขึ้นมาโดยที่ไม่ฟังว่าอะไรจริงไม่จริง พอฉันไม่พูดเพราะเหนื่อยที่จะพูดกับคนงี่เง่าแบบคุณแล้ว คุณก็มาหาว่าฉันไม่ยอมพูดอีก”                 “นี่เธอยอกย้อนฉันเหรอ”                 “ฉันพูดความจริง”                 ดุจฝันรีบเดินหนีอย่างไม่อยากนึกสนใจอีกต่อไป เธอเลือกที่จะเดินหนีทั้งในละครและชีวิตจริง... จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 21:04:26

ความคิดเห็นที่ 3                 “กลับมา”                 ให้ตายก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะเดินกลับไปเป็นนังโง่ให้เขาหลอกเพื่อสะใจตัวเอง                 ปิลันธน์วิ่งตามมาแล้วรีบขึ้นมาดักหน้า                 “เรายังคุยกันไม่จบ”                 “คุยอะไร มีแต่คุณที่พูดอยู่คนเดียว คุณรู้ตัวไว้ด้วยว่าคุณมันไร้เหตุผล ไม่เคยฟังใคร ดวงตาของคุณมันถูกบังด้วยอคติ”                 “พูดพอหรือยัง”                 “ฉันไม่แปลกใจเลยที่หน้าคุณดูไม่มีความสุขตลอดเวลาเพราะจิตใจเป็นแบบนี้ แล้วก็ปล่อย...!”                 ดุจฝันไม่มีโอกาสพูดต่อไปเมื่อปากคู่สวยถูกปิดด้วยโทสะของพระเอกหนุ่ม เธอพยายามผลักไสเขาออกไปให้พ้นแต่ก็ทำได้เพียงดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง ปิลันธน์กอดเธอให้รับรู้ถึงความรู้สึกของเขามากยิ่งขึ้นจนในคนในอ้อมกอดหยุดดิ้นไปแล้วเริ่มเคลิ้มตามรสสัมผัสหวานที่ได้รับ                 “คัต! ซีนนี้เจ๋งมาก”                 “ขอโทษนะฝัน”  ปิลันธน์รีบพูดทันทีเมื่อผละออกจากกัน ระหว่างที่เข้าฉากนั้น เขารู้สึกได้ว่าใบหน้าของหญิงสาวนั้นร้อนราวกับไฟอยู่ใต้ผิวทันทีที่เขาจรดริมฝีปากลงไป คนถูกขอโทษส่ายหน้าอย่างไม่ว่าอะไร มือไม้นั้นเริ่มสั่นก่อนที่ปิลันธน์จะถามโดยเร็วเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น                 “ฝัน เป็นอะไรหรือเปล่า” ผู้เป็นนางเอกเริ่มทรงตัวไม่ติดพื้น โลกเริ่มโคลงเคลงไปมาราวกับมีใครมาผลักเธอให้เอนไปมา ใบหน้าของปิลันธน์ที่อยู่ตรงหน้าเริ่มเบลอเรื่อยๆพร้อมกับความมืดที่เข้ามาแทนที่                 “ฝัน!”                 แล้วนั่นก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ดุจฝันได้ยินก่อนสติจะเลือนหายไปสิ้น พร้อมกับร่างบางที่อ่อนยวบลงในอ้อมแขนของพระเอกหนุ่มที่ยื่นเข้าไปรับทันพอดี To be continued สวัสดีเช่นเดิมนะคะ:) หวังว่าทุกท่านคงสบายดีเหมือนเดิม ตอนที่แล้วขอขอบคุณกิฟต์จากคุณ มานีโอลา คุณN_Foxtrot คุณCookies 'n Cream Frappe และคุณ:::อาราเร่::: มากๆเลยนะคะ มีกำลังใจขึ้นเลย XD วันนี้เปิดเทอมแล้วค่ะ งานมาแล้ว แต่สัญญาว่าเรื่องนี้จะลงจบแน่นอนค่ะ 555555 สำหรับตอนนี้ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรดีกับท่าทีพระเอก จะสงสารก็สงสารไม่ค่อยลงค่ะ 5555 คุณห้าสิบป่าย >>ขอบคุณนะคะที่ติดตามกันทุกตอนเลย  คุณN_Foxtrot >>พระเอกนิสัยเด็กจริงค่า 555 อยากให้มุมนี้ในตัวพระเอกเลยต้องใส่ฉากแกล้งค่ะ ตอนนี้พระเอกสำนึกแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อ ติดตามกันต่อนะค้า ขอบคุณมากๆอีกรอบที่ค่าที่แวะมาทักกันทุกตอนเลยยยย   คุณCookies 'n Cream Frappe  >>ฉากหวานๆจะมาเรื่อยๆค่า แต่ต้องคอยหน่อยค่ะ 55555 คุณscottie   >>ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับคอมเม้นต์ สำหรับเรื่องนิสัยพระเอกนี่เป็นอะไรที่ดูแย่และไม่สุภาพบุรุษมากๆจริงๆค่ะ:)))) ต่อจากนี้จะดำเนินเรื่องโดยให้เห็นพัฒนาการทางด้านความคิดและพฤติกรรมของทั้งนางเอกและพระเอกค่า โดยต้องเริ่มจากนิสัยแย่นี่ล่ะ 555 ถ้ายังไงขอบคุณที่ติดตามกันมากๆนะคะ ดีใจมากค่า :D จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 21:16:50

ความคิดเห็นที่ 4 ตัวอักษรเล็กจัง จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 55 21:45:55

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 13:33:32

ความคิดเห็นที่ 6 แอบชอบปริ๊นซ์แล้วอ่ะค่ะ 55555 จากคุณ : solitaly_sp เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 55 14:18:03

ความคิดเห็นที่ 7 มาเป็นกำลังใจครับ จากคุณ : Mr.Adison เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 15:57:07

ความคิดเห็นที่ 8 โดนกับคนที่รักอย่างน้องสาวจึงเข้าใจมากขึ้น ปรินซ์น่ารักมากมาย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 15:19:59

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อไหร่จะได้ปรับความเข้าใจกัน จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 20:44:10