- o - o - o - พลังรัก ๓ บทส่งท้าย - o - o - o -

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12130903/W12130903.html

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12176655/W12176655.html

หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนเพลีย  กวาดสายตาสำรวจไปรอบๆ  ห้องที่แปลกตา เตียงนอนที่ไม่คุ้นเคยทำเอาเธอถึงกับอึ้ง…ครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งเอามือปัดผมไปข้างหลัง


“ ตื่นแล้วเหรอคุณ  นึกว่าจะเป็นเจ้าหญิงนิทราซะแล้ว นอนยาวขนาดนั้น” ผู้ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาเล็กที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยปากทักสีหน้าไม่แสดงอาการใดๆ…เสียงที่คุ้นเคยทำเอาหญิงสาวชะงัก จ้องมองอีกฝ่ายเต็มตา เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ สะบัดผ้าห่มให้พ้นตัว ….ก่อนจะ เดินจ้ำอ้าวมาหยุดที่หน้าชายหนุ่ม


“ชั้นจะฟ้องพ่อ  คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับชั้น” เธอตะคอกเสียงดังด้วยอารมณ์โมโห

“จุ๊ๆๆ  เบาๆหน่อยสิคุ๊ณ  มีหรือไม่มี…ผมก็ทำไปแล้ว  การที่ผมลักพาตัวลูกสาวของนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่  ผมรู้ว่ามันผิด และผิดทางวินัยร้ายแรงมาก เพราะผมก็เป็นตำรวจชั้นผู้น้อย….ผมยินดีและเต็มใจที่จะทำผิด ก็เพราะผู้หญิงแบบคุณนี่แหล่ะ” อีกฝ่ายลุกขึ้นช้าๆ ปล่อยให้หนังสือพิมพ์ลร่วงลงที่พื้น ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวอย่างยียวน

“แกถอยไปห่างๆชั้นเลยนะ ไอ้สารเลว!!” สองมือผลักที่อกเขาอย่างแรง

“เพิ่งจะสร่างจากไข้มาแหมบๆนะเนี่ย” ชายหนุ่มไม่ยอมลดล่ะ สืบเท้าเข้าหาช้าๆ

“พาชั้นกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ  ก่อนที่จะชั้นมีอารมณ์มากไปกว่านี้”

“มีอารมณ์แล้วจะทำอะไรได้ หา! หา!”

“ไอ้บ้า  สาวเลว แกจะทำอะไรชั้น”

“คำก็สารเลว สองคำก็สารเลว…แล้วคุณล่ะ เป็นคนดีนักรึไง  ชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ให้ชาวบ้านเค้าเดือดร้อนไปทั่ว…ลูกสาวนายพลแทนที่จะทำตัวให้เป็นแบบอย่างที่ดี…แต่นี่อะไรก็ไม่รู้เรียกร้องความสนใจได้ทุกเมื่อเชื่อวัน  รู้ไหมว่าลูกน้องของพ่อคุณเค้าเดือดร้อนกันแค่ไหน แทนที่จะเอาเวลาไปพักผ่อนอยู่กับครอบครัว แต่ต้องตามลูกสาวของนาย…ลูกสาวแย่ๆแบบคุณไงล่ะ”

ฉาด!!ฝ่ามือของหญิงสาวปะทะเข้าที่ข้างแก้มของชายหนุ่มเต็มแรง

“นี่คือรางวัลจากชั้น….ที่มอบให้กับลูกน้องคนสนิทของพ่ออย่างแก…นายพายุ” เธอสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินไปที่ประตู

“จะไปไหน!!” ชายหนุ่มรีบประชิดถึงตัว วงแขนใหญ่โอบรัดรอบตัวของหญิงสาวไว้แน่น พยายามลากมาที่เตียงใหญ่

“ปล่อยชั้นนะ  แกจะทำอะไร แกลืมไปแล้วเหรอว่าชั้นเป็นใคร แกจะทำแบบนี้กับชั้นไม่ได้นะ” เธอดิ้นรนต่อสู้ผลักไส ปากก็พร่ำบอกด้วยความตกใจ  ชายหนุ่มไม่ฟังเสียงใดๆทั้งนั้น….เขาผลักหญิงสาวล้มลงที่เตียงนอน ก่อนจะทิ้งตัวลงตาม ขึ้นค่อมร่างเล็กๆไว้จนมิด ซุกไซร้ที่ลำคอของหญิงสาว มือสองข้างก็ทำหน้าที่ไปตามสัญชาตญาน


หญิงสาวเบิกตากว้าง  ดิ้นรนผลักไส ปากก็ร้องโวยวาย  เรี่ยวแรงที่มีเริ่มทดถอย….ความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่  ท่วงท่าที่แข็งกร้าวของเขาเริ่มอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด…เขาจุมพิตที่เรียวปากของเธอแผ่วเบา…


“ชั้นขอร้อง!! ได้โปรด…อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”เมื่อดิ้นรนผลักไสไม่เป็นผล  เธอกำลังจะสูญเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิต สัญชาตญานเอาตัวรอดทำให้เธอเอ่ยปากอ้อนวอน…. จ้องตาเขาไม่กระพริบ น้ำตาเริ่มเอ่อล้น…..เขาไม่พยายามสบตาเธอ  ยังคงรุกหน้าต่อไปเหมือนกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอร้องขอ

“คุณพายุ…ได้โปรดเถอะนะคะ” เธอวิงวอนน้ำตาไหล

“เก่งนักไม่ใช่เหรอ…เก่งให้ตลอดสิ จะมาอ้อนวอนอะไรตอนนี้ “ เขากระชากเสื้อของเธอจนกระดุมหลุดกระเด็น…. จ้องหน้าหญิงสาวอย่างท้าทาย

“ข้าว…ข้าวกลัว “ เธอลนลานยกมือขึ้นตะครุบเสื้อที่เขากระชากขาด

“ปากดีแบบนี้มีกลัวด้วยเหรอ…”เขาจ้องหน้าเธอด้วยสายตามันวาว จับมือสองข้างของเธอขึงพืด ก่อนจะก้มหน้าลงซุกไซร้อีกรอบ

“ข้าวขอโทษ ข้าวผิดไปแล้ว…ต่อไปข้าวจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว คุณพายุขา…ข้าวขอโทษ  ข้าวขอโทษ” เธอพร่ำบอกแทบจะลืมหายใจ น้ำตาไหลทะลัก ก่อนที่จะกลายมาเป็นเสียงสะอื้นในเวลาต่อมา

“นึกว่าจะแน่…. ที่แท้:-)็กลายเป็นแมวดีๆนี่เอง…ลุกขึ้น!! แล้วตามลงไปข้างล่าง ให้เวลา 5 นาที” เขาลุกขึ้นยืนตั้งแต่ตอนไหนเธอไม่อาจรู้  พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกประตูไปทันที…หญิงสาวไม่อาจขข่มความรู้สึกไว้ได้ เธอร้องไห้โฮ สะอื้นจนตัวโยน….ความร้าวระบมภายนอก หรือจะสู้ความเจ็บปวดที่มันอยู่ในส่วนลึกภายในใจ


***********************************************************


หลังจากที่จัดการกับอาหารมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อย…หญิงสาวได้ออกมาเดินเล่นที่ริมหาด  สายลมทะเลพัดโบกมาทำคนที่เพิ่งสร่างไข้รู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนกับว่าไข้มันจะหวนกลับมาอีกรอบ…เธอทรุดตัวลงนั่งที่โขดหิน มองออกไปที่ท้องทะเลกว้าง…


“คิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มที่ดังมาจากข้างหลังทำเอาเธอเล็กน้อย  ไม่มีคำตอบใดๆออกจากปากเธอ เขามาหยุดยืนที่ตรงหน้า พยายามจะสบตา หญิงสาวรีบเบนสายตาหนีทันที

“โกรธ เกลียด ผมมากใช่ไหม” เขาเอื้อมมือไปเชยคางอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ ตาสบตา ก่อนที่เธอจะหลุบตาต่ำลงไปมองที่เท้า

“ขอบุหรี่สักตัว ได้ไหมคะ” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบาทั้งที่ก้มหน้า

“เอาสิ” เขาล้วงมือเข้าไปในแจ๊คเก็ต หยิบซองบุหรี่ออกมาพร้อมกับไลเตอร์ จุดที่ปลายบุหรี่แล้วส่งให้เธอ…หญิงสาวรับมาอย่างเก้ๆกังๆ สองนิ้วคีบที่กลางตัว สบตาอีกฝ่ายเพียงแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะเอาก้นบุหรี่เข้าปาก…เธอสูดหายใจเข้าอย่างแรง ก่อนจะปล่อยลมหายใจออก พร้อมกับสำลักควัน ทำเอาเจ้าตัวถึงกับไอแคกๆ น้ำตาเล็ด…ชายหนุ่มอดที่จะขำไม่ได้ เขาทำได้แค่ยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบที่หลังอีกฝ่ายเบาๆ

“สิ่งที่คุณไม่เคยทำ…อย่าพยายามเลย มันไม่ใช่ตัวคุณหรอก สิ่งที่คุณกำลังทำมันอยู่ ผมถามหน่อยเถอะว่าคุณไม่เหนื่อยบ้างรึยังไง…คุณแสร้งทำตัวป็นเด็กเกเร เจ้าปัญหา เที่ยวเตร่ดึกๆดื่นๆ ทั้งๆที่เนื้อแท้ของคุณไม่ได้เป็นคนแบบนั้น  คุณเป็นคนเก่งคนนึง การเรียนก็ถือว่าเยี่ยม ไปเที่ยวตามผลับบาร์เหล้าบุหรี่คุณก็ไม่เคยแตะ คำพูดที่หยาบคายก็ไม่เคยหลุดออกจากปากเวลาอยู่กับเพื่อนฝูง…แปลกนะ คนอื่นๆเขามีแต่สร้างภาพให้ดูดีในสายตาคนอื่น  แต่คุณกลับตรงกันข้าม”

“ชั้นไม่ใช่คนดีเลิศ เหมือนอย่างที่คุณกล่าวมา  ชั้น…”

“ผมตามคุณมาเกือบๆสองปี ผมรับประกันว่าคุณอยู่ในสายตาผมตลอดเวลา”

“หมายความว่า…ที่ผ่านมาคุณตามชั้นตลอด ชั้นไม่ใช่นักโทษของคุณนะ”

“ท่านมอบหมายให้ผมทำหน้าที่นี้  คุณแม่และพี่สาวคุณก็ทราบดี ผมไม่ได้ทำโดยพละการ…คุณรู้อยู่แก่ใจว่าทุกๆคนรักคุณมากแค่ไหน คุณยังพยายามที่จะทำร้ายน้ำใจคนที่รักคุณ  การที่ท่านไปทำหน้าที่เพื่อส่วนรวม การที่พวกเค้าจากคุณไปแค่สองปี…มันทำให้คุณเคียดแค้นขนาดนี้เลยเหรอ”

“คำว่าแค่สองปีของคุณน่ะ มันคือตลอดชีวิตของชั้น” เธอรีบสวนขึ้นทันที

“คุณห่างจากพี่สาวตั้งสิบสองปี …คุณผ่าคลอดตอนเจ็ดเดือนเพราะท่านไม่แข็งแรง อายุปาเข้าไปตั้งสี่สิบสองปีแล้ว หลังจากที่คลอดท่านก็กระเสาะกระแสะเรื่อยมา  มิหนำซ้ำยังต้องไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง…ที่อังกฤษคุณก็น่าจะรู้ว่าสภาพอากาศเป็นแบบไหน  ตอนเด็กคุณเป็นภูมิแพ้ อยู่ในที่เย็นๆไม่ได้ ด้วยเหตุนี้แหล่ะท่านถึงต้องจำใจฝากคุณไว้กับคุณยาย…ลูกสาวท่านทั้งคนทำไมคุณถึงคิดว่าถูกทิ้งขว้าง  คุณน่ะคือแก้วตาดวงใจของท่านรู้ไหม”

“ชั้นไม่ได้มีหน้าที่มานั่งฟังคุณแพล่มนะ ชั้นจะกลับบ้าน”

“แทงใจดำเข้าหน่อย ทำเป็นทนฟังไม่ได้…ลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อเช้าเจออะไร” แววตาและสีหน้าของเขาทำเอาเธอรีบเบนสายตาหนี

“อย่ามาทำอะไรบ้าๆแถวนี้นะ ชั้นสู้ตายจริงๆด้วย” เธอเตรียมตั้งท่า

“ใครจะกล้าทำอะไรลูกสาวนายพลเล่า…นอกจาก…” เขาพูดอย่างมีเลศนัย ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาว

“บ้า…อย่ามาทำอะไรบ้าๆกับชั้นนะ” เธอผลักอกเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ถึงผมจะบ้าก็บ้ารักนะคร๊าบ คิดเหรอว่าที่ผมตามเฝ้าคุณอยู่ทุกวันนี้เพราะหน้าที่…เพราะหัวใจผมต่างหากหรอก” เขารีบฉวยข้อมือของหญิงสาวมากุมไว้

“ปล่อยนะ…ชั้นบอกให้ปล่อย ไม่งั้นจะฟ้องพ่อ”

“คุณคิดเหรอว่าท่านไม่รู้ว่าผมคิดยังไงกับลูกสาวท่าน….ท่านอนุญาตผมตั้งนานแล้ว”

“แต่ชั้นไม่อนุญาต  ปล่อยนะ คนโรคจิต”

“ไม่…จนกว่าคุณจะรับปาก ว่าต่อไปจะไม่เกเรอีก”

“ไม่…ทำไมชั้นต้องเชื่อฟังคุณ”

“ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นอะไรกัน  หา เมื่อคืนทั้งคืน….”

“ชั้นไม่รู้…อย่าพูดมั่วนะ ชั้นไม่เชื่อในสิ่งที่คุณพูดหรอก…โรคจิต ชอบทำร้ายผู้หญิงรึไง”

“รับปากมาก่อนสิ”

“ไม่ๆๆ” หลังจากที่ยื้อยุดกันพัลวัน ร่างของหนุ่มสาวได้ทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นทรายแบบไม่ทันตั้งหลัก  สองมือของชายหนุ่มโอบรัดร่างเพรียวบางไว้อย่างแน่นหนา ตาสบตา ลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน ทำเอาใจสองดวงเต้นไม่เป็นจังหวะ…หญิงสาวหน้าแดงด้วยความเขินอาย พยายามก้มมองต่ำเพื่อหลบสายตาอีกฝ่าย…หากแต่เสียงหัวใจของเธอกลับทรยศ มันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ถึงแม้ปากเธอจะบอกว่าเกลียดเขาสุดหัวใจ…



*******************************************************

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารของค่ำวันนี้ดูอบอุ่นไม่น้อย เสียงหัวเราะและรอยยิ้มเกิดขึ้นเป็นระยะๆ คนที่ดูมีความสุขกว่าใครเพื่อนเห็นจะเป็นใครไปไม่ได้…หญิงวัยกลางคนผู้มีใบหน้าอิ่มเอิบยิ้มจนตาหยี เมื่อคราใดที่มีเสียงหยอกเย้าของหนุ่มๆสาวๆ

“วันนี้คุณแม่มีความสุขที่ได้ชิมกับข้าวฝีมือลูกสาวคนเล็ก…ตอนนี้พี่ตกกระป๋องไปแล้ว” หญิงสาวผู้พี่เอ่ยทีเล่นทีจริง

“ใช่แต่แม่ที่ไหนล่ะ เราทุกคนด้วยแหล่ะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยแววตาเป็นประกาย หันซ้ายขวาหาแรงสนับสนุน

“ใช่ครับผม ไม่น่าเชื่อว่าตัวแค่เนี๊ย …” ชายหนุ่มที่มีนามว่าพายุเอ่ยยิ้มๆ

“เว่อร์ๆ จริงใจหน่อย จริงใจหน่อย” หญิงสาวตัวเล็กที่นั่งข้างๆหันไปจ้องหน้าชายหนุ่ม  ทำเอาทุกคนหัวเราะครื้นเครง

“ว่าแต่แผนวันนั้น คุณพายุสะกัดยัยข้าวได้ยังไงคะ” นาขวัญเอ่ยปากถาม

“คือผมพอจะรู้อยู่แล้วว่ายังไงข้าวต้องอาละวาดแน่ๆ  เพราะหลังจากที่เค้ารู้ว่าผมตาม เค้าก็ดื่มหนักเลย เพื่อนๆห้ามยังไงก็ไม่อยู่…ซึ่งก่อนหน้านั้นเค้าไม่เคยแตะเลย  ผมห่วงเรื่องเค้าขับรถกลับ ก็เลยตามมาห่างๆจอดรออยู่ที่ปากซอยคิดว่าข้าวต้องออกมาอีกแน่ๆ  พอได้รับโทรศัพท์จากคุณขวัญผมก็เตรียมสแตนท์บายรอ  ผมวอให้ทุกป้อมเตรียมพร้อม แต่ฝนมันตกและข้าวก็ขับรถเร็วมาก  แผนแรกคือมอไซย์เฉี่ยว แต่ถนนลื่นเกรงว่าจะได้รับอันตราย  พอดีฝนหยุดตกก็เลยใช้แผนสอง”

“ข้าวกำลังจะกลับบ้านอยู่แล้ว  เหมือนจะเป็นไข้ มันร้อนๆหนาวๆ ที่ไหนได้เจอแผนบ้าๆ  เค้าตัดสินใจอยู่ตั้งนานนะนั่น  กว่าจะลงไปดู…เสร็จเลย”

“ใครจะไปรู้ล่ะว่าข้าวจะกลับบ้าน เห็นขับวกวนไปทั่ว”

“เป็นตำรวจบ้าอะไร  ไม่รู้จักสังเกต”

“ตำรวจบ้าเลยเหรอ  เดี๋ยวเถอะ”

“คุณพ่ออยู่นี่  เอาสิ  แบร่ๆๆ” หญิงสาวทำหน้าทะเล้น แลบลิ้นออกมาเล็กน้อย ทำเอาชายหนุ่มทำตัวไม่ถูก มองคนนั้นทีคนนี้ทีสลับกันไปมาอย่างเกรงใจ  ก่อนจะยกมือขึ้นผลักที่หน้าผากหญิงสาวเบาๆ

“โอ๊ยย…เจ็บบบ” หญิงสาวโอดโอยเกินความเป็นจริง ทำเอาทุกคนหัวเราะด้วยความเอ็นดู


******************************************************************


*พ่อเชื่อว่าพลังรักของเราทุกๆคน จะสามารถทำให้เราผ่านพ้นมันไปได้

แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 55 08:28:34

จากคุณ	: ใยไหมกะใบม่อน
เขียนเมื่อ	: 7 มิ.ย. 55 07:16:57