ความคิดเห็นที่ 1 มีต่อค่ะ นานเท่านานที่หญิงสาวใช้น้ำตาเป็นเครื่องบรรเทาความอึดอัดไม่สบายใจ ก่อนจะตัดใจเดินขึ้นบันไดไปอย่างเหม่อลอย ไม่ทันเห็นว่ามีแววตาวาบวับเย้ยเยาะสมน้ำหน้าคู่หนึ่งแอบดูอยู่ด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินเลาะเลี้ยวหายลับไปหลังดงไผ่หลังป่าละเมาะหลังบ้าน สตาร์ตรถที่ขับออกไป “แกไม่มีวันได้พี่ปราชญ์ไปอย่างแน่นอนนังชโลทร ฉันจะตามขัดขวางแกทุกวิถีทางเลยทีเดียว ไม่เชื่อก็คอยดู” ชโลทรเดินเหมือนคนหัวใจสลายเข้ามาในห้อง ทิ้งตัวลงบนที่นอนลืมตาดูเพดานสีเขียวอย่างไร้จุดหมาย สมองหนักอึ้งหมกมุ่นอยู่กับคำพูดของใครบางคนเกือบตลอดเวลา ทั้งที่พยายามจะเลิกคิดแต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อใดที่เผลอใจใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของรอยยิ้มสว่างไสวของปราชญาก็จะแวบเข้ามากวนใจทันที ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีเจ้าของหัวใจแล้วทว่าก็ยังไม่สามารถตัดอกตัดใจได้เสียที นี่กระมังที่เรียกว่าความรัก สายใยเสน่หาถึงได้เหนียวแน่นมั่นคงถึงเพียงนี้ได้ หญิงสาวรำพึงรำพันในใจ เหลือบเห็นแก้วนมที่เพื่อรักเอามาวางไว้ให้ จึงได้ลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือไปหยิบมาดื่มรวดเดียวจนหมด เพียงชั่วครู่หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่าสายตาพร่ามัวลงอย่างรวดเร็ว ตาปรือแทบจะปิดในทันที ขณะที่หูแว่วเสียงคล้ายฝีเท้าของใครบางคนเดินขึ้นบันไดมา “ใครนะ ใคร...ฉันถามว่าใคร เธอเองหรือพิมลไหนบอกว่ามีประ...ชุม ไม่ใช่หรือ” ถามพลางโอนเอนจนแทบจะนั่งไม่อยู่ มึนตึบตื้อในหัวไปหมดเหมือนกับโดนวางยาสลบก็ไม่ปาน แต่ไม่ทันที่จะเฉลียวใจว่าอะไรเป็นอะไรก็ล้มตึงลงนอนแผ่หมดสติไปเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้คนที่ก้าวมายืนที่หน้าประตูมองด้วยความสาแก่ใจ ค่อยๆเดินเข้าไปหาพร้อมของบางอย่างในมือที่ส่องประกายวาบวับยามคมของมันต้องแสงแดดที่ส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามา “ถ้าไม่มีแกพี่ปราชญ์ก็คงหันมามองฉันอย่างแน่นอน ตายเสียเถอะอย่างได้อยู่เป็นมารหัวใจของฉันอีกเลย” “อย่านะพิมล อย่าทำอะไรชลนะครับ” “ทำไมถึงต้องปกป้องมันด้วย มันมีอะไรดีกว่าพิมลค่ะ ถ้าไม่มีมันเสียคนพี่ก็คงหันมามองพิมลบ้าง เพราะฉะนั้นมันต้องตาย และจะต้องตายเดี๋ยวนี้ด้วย ตายเสียเถอะนังชโลทร” “อย่าครับ...อย่า เฮ้ย...โอ๊ย...” ชายหนุ่มร้องเสียงหลง เมื่อเห็นพิมลถลาเข้าหาร่างของคนหมดสติ ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น มิหนำซ้ำยังฟูมฟายร้องไห้ออกมาเหมือนกำลังขาดสติอีกด้วย เสี้ยวเวลานั้นเองจึงตัดสินใจถลันเข้าไปขวางเอาไว้ ทำให้คนที่พุ่งเข้ามายั้งมีดไม่ทันแทงถูกที่อกซ้ายเหนือหัวใจไปนิดเดียว แม้จะไม่ถูกอวัยวะสำคัญแต่ก็สาหัสเพียงพอที่จะทำให้ชายหนุ่มแทบล้มทั้งยืนได้ทีเดียว ขณะที่คนคาดไม่ถึง ถึงกับหน้าซีดถอดสีหวีดร้องออกมาสุดเสียง พลางส่ายหัวปล่อยโฮมาด้วยความเสียใจ ก่อนจะวิ่งเตลิดลงบันไดไปเมื่อเห็นเลือดสีแดงฉานปรี่ทะลักอาบร่างชายคนรักที่ทรุดฮวบลงนั่งเคียงข้างเพื่อนสนิท “กรี๊ด…พี่ปราชญ์ ไม่ ไม่นะ มลไม่ได้ตั้งใจ ฮือ ฮือ” “พิมล อย่าเพิ่งไป ช่วยชลก่อน ชล ชลเป็นอย่างไรบ้าง ช่วยตอบพี่หน่อย ชล โอ๊ย อุบ…” สำนึกสุดท้ายของชายหนุ่มที่จำได้ก่อนจะหมดสติเพราะบาดแผลฉกรรจ์ ยังพร่ำเรียกชื่อคนนอนนิ่งข้างตัวกลัวว่าจะเป็นอะไรไป โดยไม่ได้สนใจอาการปางตายของตัวเองเลยแม้แต่น้อย โชคดีที่เสียงเอะอะคล้ายคนทะเลาะกันและเสียงหวีดร้องของเจ้าของบ้านที่วิ่งเตลิดไป ช่วยเรียกให้บ้านใกล้เรือนเคียงกรูกันเข้ามาดู ก่อนจะช่วยกันพาทั้งคนเจ็บและคนหมดสติส่งโรงพยาบาลได้ทันท่วงที “นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น เอ๊ะนั่นมันคุณปราชญาไม่ใช่หรือวะ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วนั่นหนูชลนี่นา เฮ้ย…เลือดไหลใหญ่แล้วพวกเรามาช่วยกันพาไปโรงบาลที” แต่กว่าปราชญาจะมาถึงโรงพยาบาลอาการก็เข้าขั้นวิกฤตเพราะเสียเลือดมาก นานหลายชั่วโมงที่เขาต้องอยู่ห้องฉุกเฉิน ขณะที่อาการของชโลทรเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเลย เพียงแต่ไม่มีบาดแผลเท่านั้นเอง แต่ทว่าร่างกายกลับไม่ตอบสนองต่อการรักษาใดๆ ไม่ว่าคณะแพทย์จะเยี่ยวยาแก้ไขอย่างไรก็ตาม มีเพียงลมหายใจรวยรินที่ผ่อนออกมาให้รู้ยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น สร้างความงุนงงให้คนรักษาไปตามๆกัน โดยไม่มีใครคาดคิดเลยว่าอาการคล้ายคนนอนหลับของหญิงสาวนั้นเกิดขึ้นนั้นมีสาเหตุมาจากบางสิ่งที่ไม่มีวิทยาศาสตร์ใดพิสูจน์ได้ เพราะนอกจากหญิงสาวจะโดนวางยาพิษที่ทำจากสมุนไพรตามตำราโบราณที่ตกทอดกันมาแล้ว ยังถูกสะกดวิญญาณเอาไว้อีกด้วย ถ้าใครไม่เจอเขากับตัวเองก็คงไม่มีวันเชื่ออย่างแน่นอน เช่นเดียวกับเรื่องบางเรื่องที่ยังไม่สามารถหาเหตุผลทางวิทยาศาตร์มารองรับและพิสูจน์ได้ และที่สำคัญมันยังคงฝังรากลึกอยู่คู่กับวิถีชีวิตของคนในแถบนี้อย่างแนบแน่นยาวนานจนยากที่จะจางหลายไปได้ เช่นเดียวกับพิมลที่เกิดและเติบโตที่นี่ เธอมีความเชื่ออย่างเต็มเปี่ยมว่าสิ่งเร้นลับเหล่านี้มีจริง จึงหมกหมุ่นอยู่กับไสยศาตร์ตลอดมา แต่มันคงจะไม่มีอะไรมากกว่าไปกว่าความศรัทธาธรรมดา ถ้าหากเธอไม่มารู้เรื่องอดีตชาติของตัวเองเข้าโดยบังเอิญ จึงได้ตัดสินใจทำสิ่งที่เลวร้ายต่อเพื่อนรักลงไป .............. “พ่อหมอคิดว่ามลจะมีดวงเรื่องความรักบ้างไหมคะ ชาตินี้มลจะเจอเนื้อคู่ไหมน๊า” “หึ หึ เจอสิ ทำไมจะไม่เจอ แต่ถ้าได้เจอกันแล้วมันต้องแคล้วกันไปจะว่าอย่างไร” “อ้าว…อย่างนี้เขาไม่เรียกว่าเนื้อคู่แล้วล่ะค่ะ ถ้าเจอกันแล้วไม่ได้อยู่ด้วยกัน” “ใครบอกว่าเนื้อคู่กันแล้วจะต้องได้อยู่ด้วยกันทุกชาติไป บางครั้งการได้กลับมาเจอกันเพื่อชดใช้กรรมต่อกัน ก็ถือว่าได้กลับมาเจอกันแล้วไม่ใช่หรือ” “พูดอะไรอย่างนั้นคะ มีแต่เนื้อคู่กันก็ต้องเกิดมาคู่กันทุกชาติไปไม่ใช่หรือ ไม่เคยได้ยินเลยว่าจะเป็นแบบที่พ่อหมอพูด” หญิงสาวเริ่มหงุดหงิด ไม่สบอารมณ์เมื่อถูกทักเข้าอย่างนั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นอย่างนั้นได้ในเมื่อคำว่าเนื้อคู่ก็บอกอยู่แล้วว่าต้องเกิดมาเพื่อคู่กัน จะเป็นอย่างอื่นไปได้อย่างไรกัน ทำให้น้ำเสียงที่แย้งออกไปติดจะห้วนจนคนฟังรู้สึกได้ในทันที หน้าคร้ามคล้ำของชายชราที่เต้มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลายังคงเรียบนิ่ง ไม่ได้แสดงอารมรณ์ใดออกมา เช่นเดียวกับน้ำเสียงที่เปล่งออกมาแต่ทว่ากลับก้องกังวานอย่างน่าประหลาด ทำเอาคนฟังถึงกับขนลุกซู่ “การที่ได้กลับมาพบเจอกับใครบางคนอีกครั้ง นั่นไม่ได้หมายความว่าจะต้องได้อยู่ครองคู่กันไปจนตายจากกันไปข้างหนึ่ง แต่เป็นการกลับมาเพื่อชดใช้สิ่งที่เคยทำเคยให้ไว้แก่กัน ชาติที่แล้วอาจเคยเป็นคู่ผัวตัวเมียกัน ชาตนี้อาจเกิดมาผูกพันเป็นพี่น้องพวกพ้องกันก็เป็นได้ ใช่ว่าจะต้องกลับมาเป็นผัวเป็นเมียกันอีก เป็นแค่คนรักกันก็มี” “ไม่จริงหรอกพ่อหมอ ถ้ามลรู้ว่าใครเป็นเนื้อคู่ มลจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งอย่างแน่นอน ว่าแต่พ่อหมอดูให้มลหน่อยได้ไหมว่าพี่ปราญ์เป็นเนื้อคู่มลหรือเปล่า เอ่อ…คือ…เอ่อ…มลรู้สึกเหมือนกับว่าชอบพี่เขามาก ชอบมาตั้งแต่เด็กๆแล้วด้วย ชอบตั้งแต่ก่อนพี่เขาจะไปเรียนต่อด้วยซ้ำ นี่เห็นยายชลบอกว่าพี่เขาจะกลับมาแล้ว ช่วยดูให้หน่อยสิคะพ่อหมอ” “เรื่องบางเรื่องไม่รู้เสียเลยจะดีกว่า” “แต่มลอยากรู้ พ่อหมอต้องดูให้มล พ่อหมอคงไม่อยากถูกส่งตัวกลับเขมรไปในเวลานี้ใช่ไหม” พิมลพูดเสียงเครียด อาศัยอำนาจของพ่อตัวเองบีบบังคับให้คนที่หนีร้อนมาพึ่งเย็น หลบคดีอุจฉกรรจ์ที่พลั้งฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา บังคับใช้อวิชาที่ติดตัวมาดูอดีตชาติของตน แม้ว่าชายชราจะกลัวเกรงในคำข่มขู่แต่ก็ไม่มากไปว่าบางสิ่งบางอย่างในตัวของหญิงสาวที่สั่งสมมาในอดีตชาติที่เขาได้รับรู้มา จึงไม่อยากที่จะฝืนดวงชะตาของใครอีกต่อไป นึกพลางนั่งนิ่งจ้องหน้าหญิงสาวอยู่ชั่วอึดใจคล้ายชั่งใจในสิ่งที่จะทำลงไป ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นประนมจรดอกหลับตาพร่ำสวดอยู่เป็นนาน ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง “หากอยากรู้จริงๆ ข้าก็คงไม่อาจฝืนดวงชะตาได้อีกต่อไป จงมองลงไปในขันนั้น แล้วจะรู้เองว่าอะไรเป็นอะไร” “จริงหรือคะพ่อหมอ” รับคำพลางขยับเข้ามาใกล้ๆขันน้ำมนตร์ที่วางอยู่ตรงหน้าหมอผีชาวเขมร มือหยาบกร้านเอื้อมมาหยิบเทียนไขลงคุณไสยที่จุดเอาไว้บนแท่นข้างตัวขึ้นพนม ปากขมุบขมิบคล้ายท่องอะไรบางอย่างอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะหยดน้ำตาเทียนลงในขันตรงหน้า จุ่มแท่งเทียนลงในน้ำวนซ้ายอยู่สามรอบแล้วเป่าพรวดลงไป ฉับพลันน้ำใสในขันกลายเป็นกลุ่มควันหนาลอยคลุ้งขึ้นมาอยู่ชัวครู่ก่อนจะจางหายไปพร้อมกับภาพบางอย่างปรากฏขึ้นมาแทน ทำเอาพิมลที่ชะโงกหน้าเข้ามาดูถึงกับอ้าปากค้างตกตะลึง “เอ๊ะ…นั่นมันพี่ปราชญ์นี่นาแล้วผู้หญิงคนนั้นทำไมถึงได้ …มีหน้าตาเหมือนเราได้” หญิงสาวโพล่งออกไปด้วยความแปลกใจทันทีที่เห็นภาพที่ปรากฏขึ้นในขันน้ำ รู้สึกกระสับกระส่ายนั่งไม่ติดพื้นด้วยความสงสัย ทำให้ชายชราที่นั่งนิ่งเฝ้ามองดูอยู่เงียบๆถึงกับแสยะยิ้มออกมา เมื่อหญิงสาวเห็นว่าพ่อเฒ่าไม่มีทีท่าว่าจะพูดหรืออธิบายอะไรจึงได้แต่หันมาสบตาอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะหันกลับไปดูภาพที่ปรากฏตรงหน้าต่อไป “ถวายพระพรเอ่อ...เจ้าพี่วิทยเทพเพคะ” เสียงหวานของสตรีที่แต่งกายงดงามปานนางอัปสราที่เดินมาหยุดตรงหน้าชายหนุ่มที่แต่งกายคล้ายตัวเอกในละครเอ่ยทักขึ้นแผ่วเบา พลางลอบมองหน้าชายหนุ่มอย่างขวยอาย ทำเอาพิมลถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน ทันทีที่คนยืนหันข้างให้หันกลับมาแย้มยิ้มให้ หัวใจของหญิงสาวถึงกับกระตุกวูบ ราวมีใครมากระชากเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันที คงไม่ต่างไปจากหัวใจของสาวน้อยในภาพ ที่ตกหลุมรักชายคนเดียวกันอย่างแน่นอน อาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำเมื่อเสียงทุ้มระรื่นหูเอ่ยทัก “ได้ทรรศนาวิมายะปุระทั่วแล้วหรือยัง เห็นเสด็จแม่บอกว่าน้องมาถึงหลายทิวาแล้วแต่พี่หาล่วงรู้ไม่” “เพคะเจ้าพี่วิทยเทพ น้องมาเยือนได้หลายทิวาแล้ว แลได้รู้ว่าทรงมีกิจเมืองติดพันอยู่จึงมิคิดรบกวน” “เหตุใดจึงพูดเช่นนั้นเล่ามาฑิตา พี่หาใช่คนอื่นไม่ ฤาว่าเจ้าคิดเป็นอื่นใด” “หามิได้เพคะ น้องเพียงแต่เกรงพระทัยเจ้าพี่ หาเคยคิดเป็นอื่น” “เป็นเยี่ยงนั้นเองรึช่างดีเสียจริง” “เพคะ” พูดพลางออกเดินนำหน้าไปตามทางปูลาดจนล่วงเข้าอุทยานหลวง พักตร์หล่อเหลาเสมองไปรอบกายคล้ายกำลังมองหาสิ่งใดอยู่ ก่อนจะหันกลับมาชำเลืองมองร่างบางของคนที่เดินตามมา สายตาคมกล้าวาวระริกเต้นเต็มไปด้วยความในใจทำเอาคนถูกมองหน้าร้อนผ่าวระเรื่อแดงขึ้นมาทันที ไพล่คิดไปไกลว่าคนตรงหน้ามีใจให้ดุจเดียวกัน พลางอ้อมแอ้มรับสั่งกลับไปแผ่วเบา มิกล้าเงยหน้าขึ้นมาสานสบสายตาของบุรุษตรงหน้าด้วยความขวยใจยิ่ง ชั่วครู่ใหญ่เจ้าบ้านจึงเอ่ยปากลา “เห็นทีพี่ต้องไปเสียแล้ว มีกิจบ้านงานเมืองมากมายรออยู่ น้องคงเข้าใจดี” “เพคะเจ้าพี่ ขอบพระทัยในพระเมตตาที่มีให้” สิ้นถ้อยรับสั่งบุรุษที่มีใบหน้าเหมือนกับปราชญาจึงได้เดินห่างจากไป ปล่อยให้ใครบางคนที่มีหน้าตาเหมือนหญิงสาวที่เฝ้ามองอยู่ราวกับแกะออกมาจากพิมเดียวกันมองตามไปจนลับตา รอยแย้มยิ้มผุดเต็มวงหน้างามสวยด้วยความสุขใจประกายวาวระริกเต็มไปด้วยความหวังในใจไม่ต่างจากความรู้สึกของใครอีกคนที่มีให้เชายหนุ่มคนรักเช่นเดียวกัน พักตร์งามสวยหันมาสบตาให้พิมลราวกับจงใจจะถ่ายทอดความรู้สึกลึกซึ้งที่มีต่อคนที่เพิ่งเดินจากไปให้รับรู้ว่ามากมายเพียงใด ทำเอาหญิงสาวถึงกับอึ้งทึ้งขึ้นมาทันที ก่อนภาพนั้นจะสลายหายไปในฉับพลันเหลือเพียงระรอกริ้วของผิวน้ำใสในขันขึ้นมาแทน “อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนรักในอดีตชาติของเจ้าชายองค์นี้ นี่เรารักผู้ชายคนเดียวกันอย่างนั้นหรือ? หรือว่าเราคือคนๆเดียวกันแน่ พ่อหมอช่วยอธิบายให้มลเข้าใจหน่อยได้ไหมค่ะ” หญิงสาวโพล่งออกมาอย่างสับสน จับต้นชนปลายไม่ถูกไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรจึงได้เอ่ยปากถามออกมาหมายใจว่าจะได้รับคำอธิบาย แต่นอกจากคนถูกถามจะไม่สนใจแล้ว ยังชักสีหน้าเรียบเฉยเครียดขรึมกว่าเดิมอีกด้วย ทำเอาคนกำลังสับสนยิ่งมึนเข้าไปใหญ่ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะซักไซร้อะไรต่อไป พลันหมอกสีขาวที่สลายไปเมื่อครู่กลับขุ่นหนาขึ้นมาใหม่ ก่อนจะจางหายไปกลายเป็นภาพเคลื่อนไหวในน้ำขึ้นมาแทน เรียกให้คนที่รอคอยคำตอบอยู่อย่างใจจดใจจ่อให้หันมามอง “เอ่อ พี่มิรู้ว่ามีแขก ขอประทานอภัยที่จู่ลู่เข้ามา”เสียงทุ้มระรื่นหูเอ่ยของประทานอภัยที่เข้ามาขัดจังหวะสนทนาของสรีสูงศักดิ์ทั้งสองนาง ต่างหันมาตามเสียง พลางยอบกายถวายพระพรในทันที “ถวายพระพรเพคะเจ้าพี่วิทยเทพ” “ถวายพระพรเพคะ ดีใจจริงที่ได้พบกันเสียที หลังจากที่ได้ยินแต่พระนามมานาน” ”เช่นกันพ่ะย่ะค่ะ ทรงเกษมสำราญอยู่ฤา หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่องโปรดประทานอภัย หม่อมฉันยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะรับใช้พระองค์” ”หามิได้เพคะ อย่าได้กล่าวเยี่ยงนั้นเลย เท่าที่ทำให้ก็ซึ้งในน้ำพระทัยเต็มทีแล้ว มิรู้ว่าจะเพลาใดจะได้ตอบแทนบ้าง หากพอมีเวลาอย่าลืมเสด็จเยือนหม่อมฉันบ้าง จักยินดีไม่น้อยเลย มิมีสิ่งใดแล้วเห็นทีขอทูลลาไปก่อน พี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆพักผ่อนมากๆอาการป่วยไข้จักได้หายโดยไว” ”ขอบพระทัยที่ทรงห่วงใย ทูลลาเพคะพี่” ”ทูลลาพ่ะย่ะค่ะ ” ทันทีที่สตรีแต่งกายงามงดหนึ่งในสองนางที่ทรุดตัวทำความเคารพผู้มาใหม่เงยหน้างามคมขำขึ้น ทำเอาหญิงสาวที่จ้องดูภาพมายานั้นถึงกับตกตะลึงอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะโพล่งเรียกชื่อใครออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ หันมาค้อนขวับให้กับพ่อหมอเฒ่านั้นนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ คำถามมากมายผุดขึ้นในสมองของพิมลอย่างรวดเร็ว ความสงสัยแล่นเป็นริ้วตามมาในทันที อยากจะซักไซร้ถามไถ่ที่มาที่ไปจะขาด ทว่าความอยากรู้อยากเห็นนั้นมีมากกว่าจึงพยายามข่มใจนั่งดูเรื่องราวในอดีตชาติของตนเองต่อไป “นั่นมันนังชโลทรไม่ใช่หรือ ทำมาเสนอหน้าเชิญชวนพี่ปราชญ์ จริตมารยามากเสียจริงฮึ ยิ่งเห็นยิ่งหมั่นไส้จริงๆ พ่อหมอก็มัวแต่นั่งเป็นเบื้ออยู่ได้ ถามอะไรก็ไม่ตอบสักอย่าง” อารามหึงหวงทำให้คนกำลังหัวเสียแถมมีอคติในใจไม่ทันสังเกตสตรีอีกนางที่นั่งหันข้างให้ว่าถ้าเพ่งมองดีๆจะรู้ได้ทันทีว่าสตรีนางนั้นมีใบหน้าละม้ายคล้ายคนที่เคยรู้จักเช่นกันและถ้าทำใจเป็นกลางอีกนิดก็จะรับรู้ถึงสายตาและกิริยาท่าทาง ที่ชายหนุ่มที่มีหน้าตาเหมือนชายคนที่ตนเองรักอย่างกับแกะว่ามีความอาทรรักใคร่ให้เต็มเปี่ยม ทว่าเวลานี้ในใจของพิมลกลับมีแต่โมหะจริตและอคติเข้าครอบงำ จึงได้มองข้ามบางสิ่งที่แท้จริงไปจนหมดสิ้น เหลือแต่ความหึงหวงไม่พอใจที่มีให้ใครบางคนแทน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่คิดสิ่งที่ตัวเองเห็นนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเสมอไป ทำให้คนเออเองคิดเองหัวเสียทันทีที่ปะติดปะต่อเรื่องได้ จนกลายเป็นความเข้าใจผิดไปในที่สุด ”แกนังชโลทร นังมารหัวใจ ชาติที่แล้วก็ทีหนึ่งแล้ว ยังมาชาตินี้อีก แกจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหนกัน” นึกในใจพลางขัดเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแค้นใจ พยายามข่มใจนับหนึ่งถึงสิบดูภาพตรงหน้าต่อไป แม้ว่าบทสนทนาโต้ตอบไปมา รวมทั้งกิริยาท่าทางสำรวมตามสมควรที่ทั้งสองฝ่ายต่างแสดงออกมาจะปกติธรรมดาเพียงใด ทว่ากลับทำให้คนที่เฝ้ามองอยู่ด้านนอกไพล่คิดไปทางชู้สาวได้ อาจเป็นเพราะรอยแย้มยิ้มที่เจ้านางคนสวยหน้าตาคมขำ ที่ลอบยิ้มให้ใครบางคนที่ช่างเอาใจใส่พระชายาของตนก็เป็นได้ ทำให้ผู้หญิงอีกคนในภพปัจจุบันรู้สึกอิจฉา คิดปะติปะต่อเรื่องราวเอาเองจากเพียงเศษเสี้ยวของภาพที่เห็น จนมองข้ามสตรีอีกนางที่มีความสำคัญมากกว่า แม้ดวงหน้างามมองดูแล้ว เหมือนไม่ได้มีความสุขเท่าใด แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนมากนักหากไม่ได้ตั้งใจสังเกตจริงๆ ตามแบบฉบับของขัตติยนารี ที่ต้องเก็บงำทุกสิ่งเอาไว้ยากที่จะมีผู้ใดเข้าถึงได้ ผิดกับสาวๆในสมัยนี้อย่างสิ้นเชิง ลับร่างของเจ้านางธารวารีที่เดินห่างออกไป ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเจ้าชายวิทยเทพจึงได้หันมาสนทนากับหญิงสาวอีกนางแทน คนที่มองตาไม่กระพริบจึงค่อยเงยหน้าขึ้นจากขันน้ำมนตร์ หันมาตั้งคำถามพ่อหมอชราในทันที ”ตกลงนังชโลทรมันแย่งพี่ปราชญ์ไปใช่ไหมค่ะ แล้วมันแย่งไปได้หรือเปล่าค่ะช่วยบอกมลหน่อยสิ อย่ามามัวอมพะนำอยู่เลย โอ๊ย…เห็นแล้วยิ่งกลุ้มใจเข้าไปใหญ่ ก็เห็นๆอยู่ว่ามลกับพี่ปราชญ์เคยเป็นคู่ครองกันมาก่อน แล้วยังหน้าด้านมายุ่งกับของๆคนอื่นอยู่ได้ แพศยาจริงๆเลยนังนี่ ว่าอย่างไรค่ะพ่อหมอ มลจะทำอย่างไรกับมันดี แต่ถ้าจะให้ดีให้มันตายทั้งเป็นได้ยิ่งดี” พิมลอาฆาตเสียงห้วน ฟึดฟัดฮึดฮัดไม่พอใจผู้หญิงที่มีหน้าตาคล้ายเพื่อนรักที่เข้ามาพัวพัวพูดคุย แถมมีทีท่าว่าสนิทสนมมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดากับชายที่ตัวเองรัก จึงแสดงอาการหึงหวงโกรธแค้นจนออกนอกหน้า ไม่เฉลียวใจสักนิดเลยว่าสิ่งที่เห็นที่คิดไปเองนั้นแท้จริงแล้วไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย   ”เรื่องบางเรื่องไม่อาจอธิบายได้ในเวลาสั้นๆ เจ้าก็ได้รู้ได้เห็นแล้ว คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก วันนี้ข้าเหนื่อยมากแล้ว กลับไปก่อนเถิด ข้าอยากพักผ่อน” ”เดี๋ยวก่อนสิพ่อหมอ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ มาอธิบายให้ฉันฟังก่อน เดี๋ยวสิอย่างเพิ่งไป” เสียงแหบพร่าของหมอเขมรเอ่ยขึ้นช้า เช่นเดียวกับท่าทางเชื่องช้าที่ก้าวเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่กำลังค้างคาใจมีแต่คำถามในสมองเต้มไปหมดแผดเสียงตะโกนเรียกตามมา แต่เมื่อเห็นว่าไม่ยอมหยุดจึงผุดลุกขึ้นวิ่งตามไป แต่ไม่ทันจะได้ก้าวพ้นห้องไป เสียงกระซิบคล้ายอะไรบางอย่างที่ดังขึ้นข้างหูทำให้ถึงกับหยุดกึกทันที ”จงกลับไปเสีย นายข้าเหนื่อยแล้วอย่าได้กวนใจอีก” ”ว๊ายย ผีหลอก ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” ทันทีที่หญิงสาวรับรู้ว่าต้นเสียงนั้นมีที่มาจากหัวกระโหลกที่ตั้งอยู่บนแท่นบูชาข้างเทียนไข ถึงกับหน้าซีดถอดสีขนลุกซู่ วิ่งลงบันไดแทบไม่ทัน ไม่กล้ากลับมาเหยียบที่นั่นอีกเลย แต่แม้ว่าตัวจะไม่มา ก็ใช่ว่าจะไม่ส่งคนที่มีอิทธิพล มีบุญคุณกว่ามาบังคับให้ทำตามความต้องการของตนได้ในที่สุด และนั่นคือสาเหตุว่าทำไมชโลทรจึงนอนเป็นเจ้าหญิงนินทรานั่นเอง โดยที่ค่ำนั้นพิมลไม่ได้กลับไปที่บ้านของตนเองเพราะกลัวว่าจะมีใครมาตามจับ จึงแอบไปอาศัยอยู่บ้านญาติ ตั้งใจว่าเรื่องเงียบเมื่อไหร่จึงค่อยกลับไป ในระยะสองสามวันนี้จึงสั่งให้ลูกน้องพ่อแอบไปดูสถานการณ์แทน ”แกสองคนกลับไปดูสิสองคนนั้นสิว่าเป็นอย่างไรกันบ้าง โดยเฉพาะพี่ปราชญ์ แล้วรีบกลับมารายงานเข้าใจไหม อ้อ…อย่าให้ใครเห็นเชียวล่ะ อย่าลืมนะว่าแกสองคนติดทัณฑ์บนเรื่องขโมยของหลวงอยู่อีกกระทง ไปได้แล้ว” ”ขรับนายหญิง” พิมลกำชับลูกน้องพลางหันหลังกลับเข้าไปบ้านไปทันที ความจริงหญิงสาวตั้งใจว่าจะรอฟังข่าวอยู่ทางนี้ แต่เอาเข้าใจกลับทำใจไม่ได้ อารามหึงหวงต่อเนื่องจากภาพมายาที่เพิ่งได้รู้ได้เห็นจึงคิดที่จะไปดูด้วยตาตัวเอง จะได้ตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป  หน้าสวยแสยะยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยเมื่อถึงถึงหน้าใครบางคนที่เกลียดจนเข้ากระดูกดำ ”ไม่แกก็ฉันต้องตายกันไปข้างหนึ่งนังชโลทร ไม่ว่าจะกี่ภพกี่ชาติฉันก็ไม่มีวันยอมให้ใครมาแย่งพี่ปราชญ์ไปอย่างแน่นอน ไม่เชื่อคอยดู” มีต่อค่ะ จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 11:43:16

ความคิดเห็นที่ 2 มาอ่านต่อกันค่ะ ขณะที่ใครบางคนกำลังคิดทุกวิถีทางที่จะเล่นงานอยู่ คนถูกมาดร้ายหมายหัวกลับนอนนิ่งไม่รับรู้อะไรอยู่ในโรงพยาบาล ทำเอาคณะแพทย์ประจำจังหวัดต่างจนปัญหาส่ายหัวไปตามกัน มีเพียงปราชญาที่เพิ่งพ้นขีดอันตรายมาได้ไม่กี่วันที่เฝ้าวนเวียนมาหาคนป่วยที่นอนนิ่งคล้ายกำลังนอนหลับอยู่เท่านั้น เพราะว่านอกจากเขาแล้ว หญิงสาวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกเลย ตั้งแต่แม่ของชโลทรตายไปหญิงสาวก็ต้องสู้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวแต่เพียงลำพัง นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกสงสารเอ็นดูหญิงสาวตลอดมา ความจริงครอบครัวของชโลทรไม่ใช่คนที่นี่ แต่อพยพมาจากตอนใต้ของโตนเลสาป แม่ของเธอเป็นชาวกัมพูชาที่มีเชื้อสายผู้ดีเก่า ปักหลักอยู่ทางตอนเหนือติดกับประเทศเวียดนาม ก่อนจะพากันอพยพหนีสงคราม  ตามยายของเธอมาหาเพื่อนสนิทในประเทศไทย ซึ่งก็คือคุณย่าของปราชญานั่นเอง ดังนั้นนอกจากแม่และยายแล้วชโลทรจึงไม่มีญาติที่ไหนอีกเลย มือเรียวเอื้อมมากุมมือบางของคนนอนนิ่งเอาไว้หลวมๆ หน้าหล่อเหลาแม้จะยังซีดเซียวก้มมองใบหน้าสวยคมของเพื่อนในวัยเด็กนิ่ง พลางหวนคิดเรื่องที่ผ่านมา อารมณ์ปั่นป่วนหลากหลายเกิดขึ้นในเวลานี้ ทำให้ชายหนุ่มสับสน พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี รู้แต่ว่าเวลานี้รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งสงสารเห็นใจ ห่วงหาห่วงใยปนเปกันไปหมด ครั้นความอัดอั้นทุกข์ใจถึงขีดสุด ชายหนุ่มจึงหลั่งน้ำตาออกมาโดยไม่รู้ตัว มือเรียวใหญ่ยกขึ้นปาดน้ำใสที่ไหลพรากออกมาแทบไม่ทัน สูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่พยายามสะกัดกั้นความสะเทือนใจเอาไว้ ”อย่าเป็นอะไรไปนะชล พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าพี่รักชลมากแค่ไหน ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าพี่ควรจะทำอย่างไรดี ชลได้ยินพี่ไหม ฮือ ฮือ พี่ขอโทษ พี่ไม่ดีเอง ถ้าพี่เฉลียวใจสักนิดชลคงไม่ต้องเป็นแบบนี้” ปราชญาฟูมฟายทั้งน้ำตา พร่ำพรรณาความในใจอย่างคนหมดหวัง จนคนที่แอบดูอยู่หมั่นไส้ เลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที ยืนทำตาเขียวเคี้ยวฟันกรอดๆห่างออกไปไม่ไกล แต่สู้อุตส่าห์ข่มใจเอาไว้ ชั่วพักใหญ่หลังจากที่ชายหนุ่มกลับห้องของตนไปจึงได้แสดงตัวออกมา หน้าสวยไม่ได้น้อยไปกว่าคนที่ถูกคุณไสยเล่นงานเลยแม้แต่น้อย หันมายิ้มให้นางพยาบาลที่ผลักประตูออกไป ปล่อยให้คนที่คิดว่ามาเยี่ยมไข้อยู่ตามลำพังกับคนไข้ ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างคนทำผิดหรือว่าฟ้าลิขิตก็ไม่มีใครรู้รู้แต่ว่าเวลานี้ช่างปลอดสายตาคนสิ้นดี ทำให้คนมาดร้ายสบโอกาส เอื้อมมือไปกระชากสายน้ำเกลือออก พลางโถมตัวเข้าหาทันที ”ตายเสียเถอะแก อย่าอยู่เลย นี่แนะๆ” พิมลเค้นเสียงอย่างโกรธแค้นในลำคอ บีบสองมือรอบคอชโลทรแน่น ทว่าร่างของคนนอนนิ่งไม่ทีท่าว่าจะรู้สึกเจ็บปวดหรือขัดขืนอะไรเลยแม้แต่น้อย ทำให้คนคิดประทุษร้ายเริ่มไม่แน่ใจว่า เพื่อนที่นอนสงบอยู่นั้นยังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า จึงได้คลายมือออกก้มหน้าลงไปมองใกล้ๆแทน ”ตกลงแกตายหรือยัง ไหนพ่อหมอบอกว่าแค่สะกดจิตแกให้หลับเท่านั้น แล้วทำไมถึงได้นอนนิ่งสนิทเสียขนาดนี้” พึมพำกับตัวเองพลางเอื้อมมือไปอังที่ปลายจมูกของเพื่อนรักด้วยใจที่เต้นโครมครามลุ้นสุดตัว แม้ลมหายใจที่ผ่อนออกมาจะแผ่วเบา แต่ก็เพียงพอให้คนที่ยื่นมือมาพิสูจน์อะไรบางอย่างรับรู้ได้ว่ายังมีลมหายใจอยู่ หน้าสวยของคนที่ลุ้นระทึกอยู่เช่นกันแปรเปลี่ยนเป็นแดงจัดด้วยความโมโหขึ้นมาทันที แต่ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรลงไปอีกครั้ง เสียงประตูกระจกที่เปิดออกพร้อมกับร่างของนางพยาบาลหัวหน้าตึก ที่เดินนำใครอีกคนเข้ามา ทำเอาพิมลถึงกับสะดุ้งสุดตัว เหลียวซ้ายแลขวาหาที่ซ่อนแทบไม่ทัน ดีที่ระเบียงห้องอยู่ห่างไม่ไกล จึงผลุบไปหลบได้ทัน ”คนไข้รับรู้อะไรบ้างไหม ไหนผมของดูชาร์ทกับผลแล็ปหน่อย” ”ไม่เลยค่ะคุณหมอ นี่ค่ะผลตรวจ” ”อืม…ผลเลือดก็โอเคนะไม่มีอะไรผิดปกติ แต่มีสเตอรอยในปัสสาวะเล็กน้อย ไม่รู้ว่าคนไข้มีโรคประจำตัวหรือเปล่า ถึงต้องกินยาพวกนี้ พอจะถามญาติได้ไหม” ”ตั้งแต่มายังไม่มีใครมาเยี่ยมเลยค่ะคุณหมอ มีแต่คุณปราชญาที่มานอนป่วยอยู่แวะมาเยี่ยมเท่านั้น” ”ถ้าอย่างนั้นลองถามให้ผมหน่อยละกันเพื่อจะรู้อะไรบ้าง อ้าว…แล้วนี่ทำไมเข็มน้ำเกลือหลุดออกมาอย่างนี้ล่ะ ทำไมสะเพร่ากันถึงขนาดนี้ นี่ถ้าญาติเขามาเห็นเข้า ระวังจะโดนฟ้องนะคุณ” ”เอ๊ะ…จริงด้วยค่ะ เดี๋ยวจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ต้องขอโทษแทนน้องพยาบาลด้วยนะคะ ต่อไปจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกค่ะ” ”ระวังมากๆหน่อยนะคุณ อ้อ…ผมขอผลพิสูจน์อื่นๆด้วยนะ จะได้ส่งให้ทางตำรวจเขาไปสรุปสำนวน” ”ได้ค่ะคุณหมอ” หัวหน้าพยาบาลละล่ำละลักรับปากแทบไม่ทัน ใจหายวาบกลัวว่าจะถูกรายงานเรื่องที่ลูกน้องของตัวเองทำงานสะเพร่า โชคดีเป็นคุณหมอที่คุ้นเคยกันมาก่อน ไม่อย่างนั้นคงต้องโดนรายงานยกทีมอย่างแน่นอน นึกพลางเดินตามออกมาจากห้อง  ช่วงเวลานั้นเองที่พิมลรีบฉวยจังหวะหลบออกไปได้ในที่สุด ”โชคแกยังดีนะนังชล ฝากไว้ก่อนเถอะ” แต่แทนที่จะออกจากโรงพยาบาลไป กลับตรงไปยังตึกผู้ป่วยชายที่อยู่อีกฟากหนึ่งแทน หญิงสาวผลักประตูเดินตรงไปหยุดอยู่ข้างเตียงของปราชญา หน้าสวยดูหมองเศร้าแววตาร้าวราวปนสำนึกผิดจนเห็นได้ชัด มือบางยกขึ้นปาดหยดน้ำตาที่ไหลคลอหน่วยตาออกช้าๆ พูดเสียงแผ่วเบา ”ถึงขนาดนี้แล้วทำไมยังใจร้ายกับมลอีก เราเคยเป็นคู่กันนะคะพี่ปราชญ์ นังชโลทรต่างหากที่มาแย่งพี่ไปจากมล” พูดได้แค่นั้นพิมลก็เกือบจะปล่อยโฮออกมาด้วยความน้อยใจ รีบยกมือขึ้นปิดปากไม่ยอมให้เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมา ทว่าน้ำตาเจ้ากรรมที่เหือดแห้งไปแล้วเมื่อครู่กลับไหลออกมาอีก หยดลงหลังมือชายหนุ่มที่สะลึมสะลือเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดให้ปรือเปลือกตาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นใคร สติที่กำลังจะขาดหายไปพลันกลับมาแทบจะทันที แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เสียงสะอื้นสลับคำพูดขาดๆหายๆที่แว่วเข้าหูคนที่กึ่งหลับกึ่งตื่น พอจะเดาได้ลางๆว่าต้องเกี่ยวข้องกับตนเองและชโลทรอย่างแน่นอน จึงคว้าข้อมือของคนที่หันหลังกลับทำท่าจะเดินหนีไปเอาไว้ ”พิมล ไม่เป็นอะไรใช่ไหม แล้วนี่ไปอยู่ที่ไหนมา” น้ำเสียงแหบพร่าของปราชญาที่เต็มไปด้วยความอาทร ทำเอาคนฟังปล่อยโฮ รู้สึกซาบซึ้งดีใจจนบอกไม่ถูก ทั้งที่ตัวเองเป็นสาเหตุให้ชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บปางตาย แต่นอกจากจะไม่ต่อว่าแล้วยังมีแก่ใจห่วงใยอีกด้วย หน้าหวานเกลื่อนด้วยน้ำตาซุกซบลงที่อกกว้าง พลางร้องไห้สะอึกสะอื้อด้วยความปลาบปลื้มปนดีใจ ”พี่ปราชญ์ไม่โกรธมลใช่ไหมคะ มลขอโทษ มลไม่ได้ตั้งใจ พี่ล่ะคะเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า” ”ไม่...พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว” ช่วงเวลานั้นเองที่ปราชญารู้สึกเหมือนกับว่าเห็นภาพบางอย่างซ้อนทับขึ้นมาราวกับว่ากำลังอยู่ในเหตุการณ์ที่คล้ายกับในเวลานี้เช่นกัน ภาพที่ชายหนุ่มนอนหายใจระรวย เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล รอบกายมีแต่กลิ่นยาสมุนไพรคละคลุ้ง ข้างกายมีสตรีนางหนึ่งแต่งกายสวยงามเหมือนนางอัปสรา กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเจียดจะขาดใจ สองมือเรียวบางเกาะกุมมือเขาเอาไว้แน่น และเมื่อขยับตัว หญิงสาวคนนั้นจึงเงยหน้าขึ้น ”พิมล เอ๊ะ…ไม่ใช่นี่” ปราชญาพึมพำในลำคอ ”เจ้าพี่ทรงเป็นเยี่ยงใดบ้างเพคะ เจ้าพี่วิทยเทพ” ”ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นอะไรแล้วมาฑิตา” สิ้นเสียงเรียกชื่อ พลันมีแสงสว่างวาบขึ้นจนชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นป้องหน้า เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งภาพซ้อนเหล่านั้นก็หายไปหมดแล้ว มีเพียงพิมลเท่านั้นที่ยังกอดเอาไว้แน่น ราวกับเวลาหยุดนิ่งไม่ได้ผ่านไปเลยแม้แต่นาทีเดียว ”พิมล อูย…เจ็บ” ”ขอโทษค่ะ มลดีใจมากไปหน่อย พี่ปราชญ์เจ็บมากไหมค่ะ มลจะเรียกพยาบาลให้” หญิงสาวถามด้วยความห่วงใย น้ำเสียงกระตือรือร้นหวานหูจนคนได้ยินอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ เมื่อหวนนึกภาพซ้อนย้อนอดีตที่เพิ่งจะผ่านไป ความจริงพิมลเองหน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แถมนิสัยก็ดี  ผู้ชายคนไหนได้รู้จักได้อยู่ใกล้ก็คงจะรักได้ไม่ยาก แต่คงไม่ใช่เขาเพราะไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นให้มาก่อน ”ไม่ต้องหรอก พี่ทนได้ พิมลแวะไปดูชลบ้างหรือเปล่า” ”ทำไมพี่จะต้องเป็นห่วงมันด้วย มลเกลียดมัน ได้ยินไหมคะว่าเกลียด เกลียดนังชโลทร นังมารหัวใจ ฮือ ฮือ” ทันทีที่ปราชญาถามถึงหญิงสาวอีกคน น้ำเสียงอ่อนโยนของพิมลเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นห้วนกราดเกรี้ยวขึ้นมาทันที กระชากเสียงถามกลับราวกับเป็นคนละกัน สร้างความสับสนงวยงงให้ชายหนุ่มจนจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยทีเดียว แต่ก่อนที่สมองของปราชญาจะทันประมวลผลใดๆ พิมลก็วิ่งร้องไห้โฮออกไปเรียบร้อยแล้ว ครั้นจะวิ่งตามไปก็ไม่สะดวก ได้แต่ทำใจให้สงบลงนอนลงบนเตียงอีกครั้ง ทั้งทีในใจฟุ้งซ่านคิดไปต่างๆนาๆ ทั้งภาพซ้อนภาพฝันที่แวบแทรกเข้ามาปนเปกันจนสับสนไปหมด ปวดหัวแทบจะระเบิดเมื่อหาเหตุผลไม่ได้ว่า ทำไมพิมลถึงคิดทำร้ายเพื่อนรักได้ ”ทำไมพิมลถึงทำอย่างนี้ แล้วภาพที่เห็นนั้นมันคืออะไรกันแน่ มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเราทั้งสามคนอย่างนั้นหรือ โอ๊ย…ปวดหัว อูย…เจ็บแผล บ้าฉิบ” สบถพลางข่มตาลงนอนด้วยความไม่สบายใจ ขณะที่ใครอีกคนนึกอาฆาตแค้นอยู่ในใจ ”ไม่มีวันที่ฉันจะยอมให้แกแย่งพี่ปราชญ์ไปเป็นอันขาด นังชโลทร” ประกายตาวาววับเต็มไปด้วยเพลิงริษยาของพิมลลุกโชน หันขวับไปมองตึกคนไข้หนักที่เพื่อนรักนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะขับรถคู่ใจออกไป ปราชญาปวดหัวมากเสียจนต้องขอยาจากพยาบาล แต่ได้รับคำอธิบายว่าได้ให้ยาแก้ปวดทางน้ำเกลือไปแล้วเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนจึงไม่สามารถทำตามคำขอได้ ครั้นหัวหน้าตึกเห็นอาการทุรนทุรายของชายหนุ่ม จึงรีบแจ้งแพทย์เจ้าของไข้เพื่อขอคำแนะนำ คุณหมออนุญาตให้ทานยาพาราเซตตามอลได้สองเม็ด พักใหญ่ชายหนุ่มจึงได้หลับไป แต่เป็นเพราะความวิตกกังวล  ทำให้สมองยังวนเวียนคิดแต่เรื่องเหล่านั้นอยู่ตลอดเวลาจนเก็บไปฝันในที่สุด ”หากเจ้าพี่มีพระทัยให้หม่อมฉันเพียงเศษเสี้ยวที่ทรงมีให้พระชายาของพระองค์ เพลานี้หม่อมฉันคงมีความสุขเกินใคร หาได้ต้องหน้าชื่นอกตรมเป็นตัวแทนของผู้ใดไม่” ”เหตุใดจึงตรัสเยี่ยงนั้น ในเมื่อทรงอยู่เหนือสรีทั้งปวง ผิว่าจะมิได้รั้งตำแหน่งพระอัครมหสี ทว่าก็เป็นที่โปรดปรานมิใช่น้อยเลย” ”ทรงเข้าพระทัยเยี่ยงนั้นฤาเพคะ ความจริงมีเรื่องทับซ้อนมากมายนัก ที่บางคาบบางครามิอาจอธิบายให้ผู้ใดเข้าใจได้โดยง่าย แต่อย่างน้อยหม่อมฉันก็ดีใจ ที่เห็นพระองค์มีพระทัยรักมั่นคงมอบให้แด่เพียงสรีนางเดียว หาได้หลายพระทัยเยี่ยงบุรุษทั่วไปไม่ คงจักดีอย่างยิ่งหากหม่อมฉันได้เป็นเยี่ยงสรีนางนั้น” ”ทรงตรัสด้วยความน้อยพระทัยอีกแล้ว หม่อมฉันได้ยินแล้วหาได้มีความสบายใจเลยแม้แต่น้อย” ”ลืมสิ่งที่ทรงได้ยินไปให้หมดสิ้นเถอะเพคะ หม่อมฉันขอประทานอภัยที่ทำให้ระคายพระทัยขอทูลลาไปก่อน” ”บัดเดี๋ยวก่อนเจ้านางธารวารีอย่าเพิ่งไป อย่าทรงเห็นหม่อมฉันเป็นอื่นไกล หากมีสิ่งใดทำให้ไม่สบายพระทัยโปรดระบายออกมาเถิด หม่อมฉันยินดีรับฟังเสมอ” ”ขอบพระทัยมากเพคะ ทรงมีน้ำพระทัยพิศุทธิ์ยิ่งนัก สมแล้วที่เอาชนะใจบุษบามินตราได้ ผิว่าถ้าได้เกิดภพชาติใหม่ หม่อมฉันปรารถนายิ่งนักที่จะได้พบบุรุษสักคนที่มีใจรักมั่นเยี่ยงพระองค์” ”ทรงต้องได้พบอย่างแน่นอน หม่อมฉันมั่นใจ” ”ขอบพระทัยเพคะ” บทสนทนาโต้ตอบกันไปมา แม้จะแสนธรรมดาไม่มีความพิเศษอะไรแอบแฝงอยู่เลยก็ตาม ทว่าไม่มีใครเลยสักคนที่จะคาดคิดว่า ถ้อยดำรัสของเจ้านางธารวารีที่ตรัสออกมาอย่างน้อยเนื้อต่ำใจในครานั้น จะนำพาคนอีกหลายคนที่เคยคุ้นผูกพันกันให้กลับมาเจอกันอีกในที่สุด ดุจเดียวกับความผูกพันของสตรีอีกนางที่ยังคงพันผูกกับชายที่ตนรักยิ่งตราบจนวันตาย ไม่ว่าจะเกิดในภพชาติภพใด หัวใจดวงนั้นก็ยังคงวนเวียนค้นหาหมายมอบความจงรักภักดีให้ดั่งเช่นที่เคยมีมา จนกลายเป็นความริษยาหึงหวงเข้าใจผิดไปในที่สุด ”เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป ชล ชโลทร รอพี่ก่อน” ”คุณ…คุณคะคุณ คุณปราชญาเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ ละเมอใหญ่เลย” พยาบาลเวรที่นั่งเฝ้าไข้อ่านหนังสืออยู่ เงยหน้ามองคนบนเตียงที่ทำท่ากระสับกระส่ายไปมาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถลาเข้ามายืนข้างคนเจ็บพลางเขย่าตัวไปมาเมื่อเห็นว่าเริ่มเพ้อเสียงดัง แต่คนที่ถูกเขย่าก็ยังไม่ลืมตาแถมยังแผดเสียงเรียกชื่อใครบางคนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าอีกด้วย เมื่อเห็นท่าไม่ดี  จึงรีบวิ่งไปตามรุ่นพี่ ชั่วครู่จึงได้วิ่งกลับมา ”อย่าไปนะชล อย่าจากพี่ไป” ”คุณปราชญาคะ คุณปราชญา รู้สึกเป็นอย่างไรบ้างคะ ได้ยินแล้วช่วยลืมตาหรือตอบหน่อยคะ ตัวก็ไม่ร้อนไข้ก็ไม่มีสงสัยจะฝันร้าย คุณปราชญาคะ ได้ยินไหมคะ” หลังจากหัวหน้าพยาบาลเอื้อมมือมาอังที่หน้าผากและข้างแก้มเพื่อดูว่าคนเจ็บมีไข้หรือเปล่า เมื่อเห็นว่าไม่มี จึงเรียกชื่อคนไข้พลางเขย่าตัวแรงๆ ชั่วครู่ชายหนุ่มจึงลืมตาขึ้นในที่สุด ”ผมเป็นอะไรไปครับ หรือว่าจะฝันไป” ”คงจะเป็นความฝันที่น่ากลัวไม่น้อยนะคะ ถึงได้ดูทุรนทุรายเหงื่อท่วมตัวถึงขนาดนี้ เช็ดตัวหน่อยนะคะจะได้สบายตัวขึ้น สายๆคุณหมอคงมาดูอาการอีกที เดี๋ยวเช็ดตัวให้คนไข้ด้วยนะ” ”ค่ะพี่ ขอบคุณนะคะพี่” ”ไม่เป็นไร มีอะไรก็มาตามนะ ขอตัวก่อนนะคะคุณปราชญา” ”เชิญครับ ขอบคุณครับ” ”ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของเราอยู่แล้ว” ชายหนุ่มนอนตะแคงมองแสงสีส้มรำไรของเช้าวันใหม่ที่รอดผ่านหน้าต่างกระจกห้องเข้ามา ขณะที่พยาบาลพิเศษเช็ดตัวให้ ใจยังเต้นโครมครามเมื่อหวนนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่ต้องพลัดพรากจากหญิงสาวที่มีนามว่าธารวารี สตรีที่มีใบหน้าเหมือนใครบางคนที่นอนป่วยอยู่ไม่มีผิด ราวกับถอดออกมาจากแม่พิมเดียวกัน พลอยทำให้คิดถึงผู้หญิงอีกคนขึ้นมาในทันที แม้ว่าความรู้สึกในขณะนั้นจะไม่ได้มีความผูกพันรักใคร่อย่างลึกซึ้ง เหมือนกับที่มีให้ชโลทรในเวลานี้ก็ตาม แต่ก็พูดได้เต็มปากว่ารู้สึกสงสารเจ้านางคนนั้นจับหัวใจ ยิ่งคิดยิ่งทำให้ชายหนุ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเองมากยิ่งขึ้น มันเป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนยากที่จะอธิบาย เหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นกับเอกบุษยาในครั้งก่อนไม่มีผิด แถมยังชัดเจนจริงจังกว่าเสียด้วย จนเขาเองยังแปลกใจ ที่จู่ๆรู้สึกเหมือนกับว่าหยุดรักเอกบุษยาไปเสียเฉยๆ เพียงแต่ยังคงมีความรู้สึกดีๆให้เสมอมา เมื่อยอมรับความจริงได้ว่าเอกบุษยาไม่ได้รักเขาอย่างที่เข้าใจ แต่ที่ให้ความสนิทสนมด้วยคงเพราะต้องทำงานร่วมกันมากกว่า แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม มันก็ทำให้เขารู้หัวใจของตนเองในที่สุดว่า แท้จริงแล้วเขารักใคร ”ตอนนี้ชลจะเป็นอย่างไรบ้าง จะรู้สึกตัวแล้วหรือยัง?” ปราชญาพึมพำพลางมองเหม่อใจลอย จนกระทั่งได้ยินเสียงของนางพยาบาลดังขึ้นข้างตัว ”เช็ดตัวเสร็จแล้วนะคะ มีอะไรก็เรียกได้เลยค่ะ” ”ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มคิดในใจพลางหลับตาลง ก่อนจะผล๊อยหลับไปอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้าอ่อนใจ ที่ไม่สามารถจะจัดการหรือทำอะไรได้อย่างใจได้เลย เมื่อตกอยู่ในสภาพอย่างที่เป็นอยู่ พยายามพักผ่อนให้หายไวๆ จะได้กลับไปสะสางงานการที่คั่งค้างเอาไว้ รวมถึงเรื่องต่างๆ ที่ยังค้างคาใจ ซึ่งไม่รู้เลยว่าจะจบลงตรงไหนเมื่อไหร่ให้เสร็จสิ้นเสียที จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 11:43:53

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านตอนเก่าได้ที่นี่ค่ะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=novel-by-setakan .......................... ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟจากคุณ สายธาร/กนกนารี, เขมปัณณ์, wor_lek, ravio, เอริชา, maneekan, สุชาดาวดี,Psycho man, mimny, อินทรายุธ, kdunagin, สามปอยหลวง, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต จากคุณ : maneekan ขอบคุณที่แวะมาอ่านและทักทายกันนะคะ ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟ หลายตัวเลยค่ะ จากคุณ : Psycho man สี่เท้ายังรู้พลาด สี่ตายังรู้พลั้ง แหะๆ น้อมรับในความพลาดพลั้งของตนเองค่ะ อ่านแล้วเพิ่งนึกได้จริงๆค่ะพี่ชาย ขอบคุณนะคะ ไปแก้ไขที่ต้นฉบับแล้วนะคะ จากคุณ : nasa nasa ธารวารีเป็นอดีตผู้หญิงของมหิยเตศวรค่ะ แต่เดี๋ยวก็จะค่อยๆเล่าว่าเธอเป็นใครมีความสำคัญอย่างไร ในเรื่องนี้ในบทต่อๆไปค่ะ แต่ถ้าใครเคยอ่านตอนสัญญาใจกำไลนคราชจะรู้ทันทีว่าธารวารีเป็นใครนะคะ จากคุณ : mimny อืม...พออ่านคอมเม้นท์ของน้องมิ้วแล้วทำให้พี่มาคิดอีกทีว่า คงจะต้องมีการปรับแก้เพิ่มเติมเพื่ออธิบายที่มาที่ไปอย่างแน่นอนจ้า ส่วนตัวละครที่โผล่ออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยนี่ เนื่องจากมันเป็นแนวหลอนๆ ทำให้ต้องเขียนที่มาที่ไปของตัว ละครให้ลับๆล่อๆตามไปด้วย แต่ก็จะพยายามให้คนอ่านเข้าใจให้ได้จ๊ะ และเรื่องที่บอกว่าคนแอบดูไม่น่าจะมองเห็นเหตุการณ์ภายในบ้านนั้น พี่กลับคิดว่าสมัยก่อนบ้านในต่างจังหวัด จะไม่มีโครงสร้างซับซ้อนเท่าปัจจุบัน คือจะเป็นห้องโล่งๆมีแค่ประตูหน้าต่างเท่านั้น ซึ่งหน้าต่างจะโหญ่มาก เกือบจะเท่าๆกับประตูเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ ทำอะไรอยู่ในบ้านแทบก็จะเห็นหมดเลยจ้า แต่อย่างไรเสียพี่ก็ต้อง ปรับแก้อธิบายเพิ่มเติมในส่วนนี้อยู่ดีจ้า ขอบคุณที่ท้วงติงขึ้นมานะจ๊ะ เอาไปสองจุ๊บแทบคำขอบใจเลยล่ะกัน อิๆ จากคุณ : Akatsuki7 เชื่อแล้วค้า ว่าคนบ้านเดียวกัน เด้อค้าเด้อ...ฮ่าๆๆ จากคุณ : ขุนศึกหนุ่มสุดหล่อ ^^ (อินทรายุธ) ขอบใจนะจ๊ะพ่อขุนศึกสุดหล่ออออ ก๊าก จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) ฮ่าๆๆ ขำพี่ไก่ ใช่เลยค่ะ อย่างว่าแหล่ะคนกำลังร้อนใจ ไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเล้ยยย ................... ขอบคุณนักอ่านเงาและทุกท่านที่แวะทักทายกันด้วยค่ะ จะพยายามพัฒนางานเขียนต่อไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 55 08:13:29 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 11:45:02

ความคิดเห็นที่ 4 แหะๆตอนนี้กำลังมึนเหตุการณ์อดีตกับปัจจุบันสลับกันไปมา จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 20:35:35

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้ค่อนข้างงงอยู่เหมือนกันค่ะ ก็พิมลทำร้ายชโลทรกับปราชญาไม่ใช่หรือคะ แล้วทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพิมลเลย แถมยังมาหาปราชญาที่โรงพยาบาลอีก ค่อนข้างงงค่ะตอนนี้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 04:45:05

ความคิดเห็นที่ 6 ตัวละครสติจิตแตก เสียอาการ กันเป็นแถว อดีตกับปัจจุบันเหมือนมาซ้อนทับกันแบบแค้นข้ามชาติ แถมมากขึ้นทุกที ใครอ่านแล้วไม่เครียดถือว่าเก่งมาก จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 17:06:40