ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ตกบ่ายวันนั้น เจ้าชายรามราชมาหาคู่หมั้นที่เรือนแพด้วยสีหน้าไม่สู้สบายใจนัก สองพี่เลี้ยงเห็นแล้วก็เลี่ยงหลบออกไปนั่งเฝ้าอยู่ที่ชานเรือนแทน ปล่อยให้ผู้เป็นนายได้อยู่กันตามลำพัง เจ้าหญิงจามเทวีรินน้ำลงในถ้วยแล้วส่งให้เจ้าชายรามราชโดยไม่พูดว่ากระไร ว่าที่มหาอุปราชดื่มน้ำแล้วก็นิ่งอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งก่อนจะบอกว่า “ศารทูลรับสารภาพสิ้นไส้ว่าลงมือฆ่าชาลัมกับพวก แล้วลงมือฝังศพทั้งหมดเอง” จอมนารีลวปุระยังคงนิ่งเงียบพลางกรองมาลัยไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่เจ้าชายรามราชรู้ดีว่าอีกฝ่ายตั้งใจฟังยิ่ง จึงเล่าต่อไปว่า “ไม่ว่าจักซักค้านเยี่ยงไร ศารทูลก็ยังยืนกรานคำเดิม พ่อท่านจึงจำต้องสั่งประหาร” “เหตุที่ลงมือเล่าเจ้าคะ ศารทูลว่าเยี่ยงไร” “บอกเพียงว่าชาลัมหักหลังเท่านั้น แต่เรื่องใดไม่ยอมพูด” “เพราะถ้าพูดก็จักยิ่งถูกซักหนักขึ้น ที่สุดก็อาจเลี่ยงมิได้ที่จักอ้างถึงน้าปริชมัน ศารทูลจึงตัดสินใจเยี่ยงนี้ นอกจากจักทำให้เราสิ้นหลักฐานแล้ว ยังปิดทางมิให้สืบสาวไปถึงน้าปริชมันได้ด้วย” “เสียดายหรือเปล่า” “ถามน้องหรือเจ้าคะ” เจ้าหญิงจามเทวีถามพลางมองสบตาคู่หมั้น “จักให้น้องตอบในฐานะใดเล่าเจ้าคะ” “สุดแต่น้องเห็นควร” “ในฐานะของคนเป็นเหยื่อต้องตอบว่าเสียดายนักเจ้าค่ะ แต่ในฐานะญาติและคนในครัวเดียวกัน น้องโล่งใจนักที่พี่น้องไม่ต้องฆ่าฟันกันเอง” “เช่นนั้นหมายความว่าตัดสินใจได้แล้วกระมังว่าจักอยู่ที่ลวปุระหรือรามนคร” “แล้วเจ้าพี่ล่ะเจ้าคะ จักอยู่ที่นี่ฤๅกลับไป แม้นเจ้าพี่ตกลงใจได้แล้ว นั่นคือคำตอบของน้องเจ้าค่ะ” “เจ้าจามเทวี” เจ้าชายรามราชขานนามคู่หมั้นอย่างไม่เชื่อหู เพราะหน้าที่ของมหาอุปราชบังคับอยู่ในตัวเองแล้วว่า ไม่ว่าจะอย่างไรเจ้าชายรามราชก็ไม่อาจคืนสู่รามนครได้อีกจนกว่าจะคืนยศ สิ่งที่พอจะทำได้เพลานี้คือการตั้งผู้สำเร็จราชการแผ่นดินชั่วคราวเท่านั้น และที่คิดกันไว้ก่อนหน้านี้ผู้ที่จะรั้งตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแห่งรามนครก็คือเจ้าหญิงจามเทวีนั่นเอง แต่เพลานี้ทุกอย่างดูจะไม่เป็นไปตามที่กะการณ์ไว้เสียแล้ว   “นี่คือสิ่งที่น้องตัดสินใจเจ้าค่ะ น้องตรองดีแล้วว่าถึงจักไปอยู่รามนครก็ใช่จักช่วยให้การในลวปุระดีขึ้น ซ้ำยังทำให้คนพวกนั้นยินดีเสียด้วยซ้ำว่าจามเทวีขลาดกลัวจนต้องผละหนีไป เจ้าพี่อยากให้น้องเป็นเยี่ยงนั้นฤๅเจ้าคะ อีกประการเล่า น้องยินแม่ท่านว่าเจ้าพี่จักเลื่อนฤกษ์แต่งเข้ามา พอแต่งแล้วน้องก็ทิ้งเจ้าพี่ไว้ที่นี่เพียงคนเดียว ผัวไปทางเมียไปทางเยี่ยงนี้ควรแล้วฤๅเจ้าคะ” รู้ดีว่าคำพูดคำจาของตนเพลานี้อาจหาญเกินหญิงไปสักหน่อย แต่ ณ เพลานี้จะมีวาจาใดเหมาะควรอีกเล่า เจ้าชายรามราชพลอยนิ่งงันไป ความหนักในอกดูเหมือนจะทบทวีขึ้นอีก ลืมไปได้เยี่ยงไรหนอว่าเจ้าจามเทวีของพี่ดื้อยิ่งกว่าหญิงใดในลวปุระ ลงว่าเจ้าตัดสินใจแล้วผู้ใดจะแปรใจเจ้าได้อีก เจ้าหญิงจามเทวียิ้มบางๆ พลางวางมือทาบทับมือใหญ่ที่วางอยู่ข้างกาย “วางใจเถิดเจ้าค่ะ เพลานี้น้าปริชมันคงไม่ลงมือซ้ำอีกจนกว่าเรื่องทั้งปวงจักซาลงไป น่าจักนานพอดูเทียว เพราะน้าปริชมันต้องรู้ตัวแล้วว่าคนในลวปุระต่างจับตามาที่ตัว กว่าจักถึงเพลานั้น น้องคงไปอยู่ด้วยเจ้าพี่ที่รามนครแล้ว”       เจ้าหญิงจามเทวีคาดการณ์ถูก เพราะข่าวการประหารศารทูลที่แพร่ไปทั่วทั้งลวปุระนั้น ทำให้พระนางปริชมันถึงกับถอนใจอย่างโล่งอกที่รู้ว่าศารทูลยอมรับสารภาพว่าเป็นคนฆ่าชาลัมเสียเอง แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้พระนางต้องวางมือจากแผนสังหารไปชั่วขณะก่อน เพื่อรอเพลาที่เหมาะสมต่อไป อาจช้ากว่าที่เคยคาดไว้ แต่ถ้ารอแล้วจะได้มาซึ่งสิ่งที่รอคอยก็พึงอดเปรี้ยวไว้กินหวานภายหน้ามิใช่ฤๅ เมื่อจบเรื่องวุ่นวายทั้งปวงแล้ว พ่ออยู่หัวธรรมปารัชก็เรียกราชครูประจำราชสำนักมาพบเป็นการส่วนตัว เพื่อขอให้ช่วยคำนวณหาฤกษ์อภิเษกใหม่ให้กับเจ้าชายรามราช พร้อมกับฤกษ์เฉลิมชัยพระนครแล้วเลยไปถึงเฉลิมยศมหาอุปราชแก่เจ้าชายรามราชในคราวเดียวกันด้วย ราชครูคำนวณอยู่พักหนึ่งก็มีสีหน้าไม่ใคร่สู้ดีนัก จอมคนลวปุระเห็นสีหน้านั้นก็แปลกใจนัก “เป็นกระไรไปเกศวะ หาฤกษ์มิได้ฤๅไร” “มิได้พ่ออยู่หัว” เกศวะตอบ “ฤกษ์เฉลิมชัยและฤกษ์แต่งตั้งมหาอุปราชนั้นกระทำได้ในวันเดียวกัน คือขึ้นสิบห้าค่ำเพ็ญหน้านี้ ถือฤกษ์ปุษยะเป็นเกณฑ์ แต่ฤกษ์ออกเรือนของแม่นายกับท่านมหาอุปราชนั้น จักหาฤกษ์ที่เร็วกว่าเดิมนั้นเป็นไม่มีเลย พ่ออยู่หัว” “ไม่มีเลยรึ” “อันที่จริงมีอยู่ แต่จักมีเหตุอุปสรรคให้มิได้ทำพิธีในวันนั้น เยี่ยงไรก็ต้องเลื่อนออกไปชนกับฤกษ์เดิมอยู่นั่นเองพ่ออยู่หัว” เกศวะบอกตามความจริงเพียงเท่านั้น ไม่กล้าบอกว่าเหตุอันเป็นอุปสรรคนั้นคือสิ่งใด เพราะถ้าพูดไปก็เกรงจะเป็นการอวมงคลทั้งต่อตนเองและผู้เป็นนายเหนือเกล้าเสียเปล่าๆ พ่ออยู่หัวธรรมปารัชฟังแล้วก็พยักหน้ารับ มิได้กล่าวว่าอย่างไรอีก การยอมรับอย่างง่ายๆ นี้ทำให้ราชครูเฒ่าอดแปลกใจมิได้ พ่ออยู่หัวทันเห็นแววตาฉงนฉงายของอีกฝ่ายก็หัวเราะเสียงพร่า “ไยทำหน้าเยี่ยงนั้นเล่าเกศวะ เจ้าคิดว่าเราจักถามต่อรึว่าเหตุอุปสรรคนั้นคือสิ่งใด เราคิดว่าพอจักรู้อยู่ มัญชรีเจ็บครานี้รักษาเท่าใดก็มิหายขาด มีแต่จักทรงกับทรุดเท่านั้น หากเป็นแต่ก่อนเราคงขันเจ้ารามค่าที่ใจร้อนนัก แต่เพลานี้มิใช่ เจ้ารามคิดตรงใจเรา เลยคิดจักตบแต่งให้ตั้งแต่มัญชรียังอยู่ แต่นางก็บุญน้อยนักหนา ที่เราพูดมานี้ถูกต้องฤๅไม่เล่าเกศวะ” “เป็นเช่นนั้นพ่ออยู่หัว” เกศวะรับคำแต่โดยดี ลงว่านายรู้เสียแล้วจะงำความต่อไปก็ใช่ที่ พ่ออยู่หัวธรรมปารัชหน้าหมองลงเมื่อคิดถึงคนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานโข แม้เตรียมตัวเตรียมใจสักเพียงใด แต่ความโศกเศร้าที่ต้องจากผู้เป็นที่รักนี้ก็ยากจะหักลงได้โดยง่าย หลังจากที่เงียบไปพักหนึ่งพ่ออยู่หัวธรรมปารัชก็ถามขึ้นว่า “แล้วถ้าเราจักกระทำเยี่ยงนี้เล่า จักได้ฤๅไม่เกศวะ”  การแต่งตั้งพระมหาอุปราชดำเนินไปได้ด้วยดี โดยไม่เกิดเหตุร้ายใดๆ ขึ้น เมื่อเสร็จสิ้นพิธีแต่งตั้งแล้ว พ่ออยู่หัวธรรมปารัชก็ให้พระมหาอุปราชคนใหม่ไปรออยู่ที่เรือนหลวงพร้อมกับเจ้าหญิงจามเทวี สองหนุ่มสาวมองหน้ากันอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมทำตามความประสงค์ของผู้แก่วัยกว่าด้วยความเต็มใจยิ่ง เมื่อทั้งสองไปถึงก็พบว่าเจ้าชายนเรนทรกับเจ้าชายวิษณุได้รออยู่ก่อนแล้วด้วยสีหน้ายิ้มละไม พร้อมกับข้าราชบริพารคนสนิทของทั้งสองฝ่ายอีกส่วนหนึ่ง “ขึ้นไปข้างบนเถิดท่านอุปราช” เจ้าชายนเรนทรเรียกสหายตนเต็มยศ จนพระมหาอุปราชคนใหม่ถึงกับส่ายหน้านิดๆ “เรียกเยี่ยงเดิมเถิดเจ้านเรนทร ยศศักดิ์ก็แค่ของนอกกาย เนื้อในข้าก็ยังเป็นรามราชคนเดิมอยู่นั่นเอง แล้วนี่กระไรจึงมากันพร้อมหน้าเล่า” “อย่าเพิ่งถามเลย ขึ้นไปบนเรือนแล้วท่านอุปราชก็จักแจ้งใจเองนั่นล่ะ” เจ้าชายวิษณุบอก คำที่เรียกขานตำแหน่งสหายมีแววล้อน้อยๆ เช่นเดียวกับแววตา เจ้าชายรามราชขมวดคิ้วนิดๆ เริ่มสะกิดใจบางอย่าง “นี่คิดจักทำการใดกันนี่” สองสหายไม่ตอบ กลับช่วยกันรุนหลังพระมหาอุปราชหมาดๆ ขึ้นเรือนหลวงทันใด เช่นเดียวกับเจ้าหญิงจามเทวีที่ถูกคนสนิทช่วยกันจับจูงขึ้นบนเรือน โดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ถามอีก สองหนุ่มสาวชะงักเมื่อเห็นแม่อยู่หัวมัญชรีกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่งรอคอยการมาถึงอยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากอิ่มคลี่เป็นรอยยิ้มอ่อนโยนแทนคำต้อนรับ เจ้าหญิงจามเทวีขยับเข้ามานั่งที่พื้นใกล้ตั่ง แล้วกราบลงที่มือของมารดา “แม่ท่าน ไยแม่ท่านมาที่นี่เจ้าคะ ยังไม่หายดีมิใช่ฤๅ” “แม่ขอพ่ออยู่หัวเอาไว้ อย่านั่งตรงนี้เลยเจ้าดอกจำปาของแม่ ขยับไปนั่งตรงนั้นเถิด” เจ้าหญิงจามเทวีมองตามสายตามารดาไปก็เห็นว่าที่มุมห้องด้านหนึ่งจัดเป็นยกพื้นสูงลาดด้วยผ้ากัมพลแดง ตกแต่งด้วยดอกไม้หลากสีประดามี จัดวางเบาะผ้านุ่มไว้สองเบาะ ซึ่งบัดนี้เจ้าชายรามราชได้เข้าประจำทางฝั่งขวาเรียบร้อยแล้ว เบื้องหน้าเป็นพานทองใส่ดอกดาวเรืองร้อยเป็นพวงเอาไว้ เพียงเท่านี้เจ้าหญิงจามเทวีก็เข้าใจในทันที     น้ำจากมหาสังข์รินรดกลางศีรษะของสองหนุ่มสาวที่หมอบรับรออยู่ ก่อนเงยหน้าขึ้นเพื่อรับกระแจะจุนท์เจิมจากจอมคนแห่งลวปุระและนางแก้วมิ่งเมือง จบลงด้วยพวงมาลัยดอกดาวเรืองที่คล้องคอเจ้าชายรามราชและคู่หมั้น ท่ามกลางสายตาแสดงความยินดีของคนที่ร่วมอยู่ในพิธีนั้น “พิธีวันนี้ยังไม่ถ้วนสมบูรณ์ก็จริง แต่ก็มากพอที่จักทำให้ลูกทั้งสองของพ่อร่วมชีวิตเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว นับแต่นี้สืบไปพ่อขอให้ลูกทั้งสองจงประสบแต่ความสุขความเจริญ พ่อฝากลูกสาวคนนี้ไว้กับเจ้านะ เจ้าราม” เจ้าชายรามราชยิ้มรับขณะที่มือเอื้อมมากุมมือนางไว้มั่นดุจดั่งคำสัญญา แม่อยู่หัวมัญชรียิ้มอ่อน วันนี้ดูเหมือนอาการเจ็บไข้จะดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หน้านวลยิ่งนวลงามกว่าที่เคยเห็น มือเรียวยกขึ้นลูบศีรษะลูกสาวลูกเขยอย่างรักใคร่แกมเอ็นดู “เจ้าจำปาจามเทวี อย่าดื้ออย่าแสนงอนกับพี่เขามากนะลูก” “เจ้าค่ะแม่ท่าน” “ทำให้ได้เยี่ยงที่รับปากแม่นะลูก เจ้าราม แม่ฝากดอกจำปาดอกนี้ไว้ในมือเจ้านะ ถนอมเอาไว้ให้จงดีเถิด” “ลูกจักถนอมและปกป้องนางไว้ตราบลมหายใจสุดท้ายของชีวิต แม่ท่าน” “ดีแล้ว ยินเพียงเท่านี้แม่ก็สิ้นห่วง พ่ออยู่หัวเจ้าคะ จักส่งตัวลูกเข้าหอเลยฤๅไม่” “ยังก่อน รอไว้ให้พิธีถ้วนสมบูรณ์ค่อยเข้าหอ นี่แน่ะ ลูกทั้งสองประเดี๋ยวเอาดอกไม้ไปบูชาพระศิวะเจ้าแลไหว้พระเสียที่วัดเพื่อเป็นมงคลเถิด เจ้านเรนทร เจ้าวิษณุอาขอวานเจ้าดูแลขบวนให้น้องสักหน่อยนะหลาน” สองหนุ่มรับคำอย่างปรีดานัก เจ้าหญฺงจามเทวีมองมารดาด้วยความรู้สึกสังหรณ์ประหลาดที่จู่เข้าจับหัวใจ ร่างบางก้มลงกราบแทบตกแม่อยู่หัวมัญชรีก่อนสวมกอดเอาไว้นิ่งนาน ขณะที่แม่อยู่หัวมัญชรีก็กอดตอบลูกรักแน่นกว่าทุกคราว ก่อนจะยอมปล่อยเจ้าหญิงจามเทวีลงจากเรือนในที่สุด สามวันถัดจากนั้น แม่อยู่หัวมัญชรีก็คืนสู่เมืองบนท่ามกลางความโศกเศร้าของชาวลวปุระ พ่ออยู่หัวธรรมปารัชโปรดให้จัดการพิธีศพอย่างสมพระเกียรติ และสร้างเมรุตั้งศพไว้นานถึงปีครึ่งก่อนจะประชุมเพลิงส่งสการ ครั้นพิธีส่งสการเสร็จสิ้นได้สามเดือน พ่ออยู่หัวธรรมปารัชก็ให้มีพิธีอภิเษกเจ้าชายรามราชกับเจ้าหญิงจามเทวีอย่างยิ่งใหญ่ เพื่อมล้างความเศร้าที่ปกคลุมลวปุระมานานให้หมดสิ้นไป พ่ออยู่หัวธรรมปารัชเริ่มทอดภาระบ้านเมืองให้กับเจ้าชายรามราชทีละน้อย แต่ในความเป็นจริง ทั้งสองชายต่างรู้ดีว่าหน้าที่ปกครองแผ่นดินได้โอนถ่ายสู่มือของผู้ใดแน่ เจ้าชายรามราชแม้ดำรงยศพระมหาอุปราชก็จริง แต่ก็ส่งเสริมพระชายาในทุกทาง ตลอดเพลาสองปีที่อยู่ในลวปุระนั้น เจ้าชายรามราชยอมรับว่าตนเองนั้นไม่อาจเทียมเทียบพระชายาได้ ยิ่งนานวันบารมีและความสามารถของเจ้าหญิงจามเทวีก็ยิ่งเป็นที่ประจักษ์แก่ข้าราชบริพารและไพร่ฟ้าฝุ่นเมือง และในช่วงเวลาเดียวกันนี้เองที่ฝ่ายพระนางปริชมันเริ่มมีการเคลื่อนไหวอีกคำรบหนึ่ง   “สี่ปีที่ล่วงผ่าน ลวปุระยิ่งเรืองรุ่งใต้ร่มบารมีแห่งศิษย์เรา” สุกกะทันตะฤๅษีบอกกับสหายที่ยืนอยู่ด้วยกันบนยอดเขาที่เดิม “ทว่าไม้ยิ่งงามเท่าใด ศัตรูที่คอยจักทำลายก็มีมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ท่านเองก็รู้มิใช่รึว่าที่เราสร้างนคราใหม่ขึ้นมาเพื่อเหตุใด”           “ข้ารู้” วาสุเทพฤๅษีตอบ ก่อนหันมามามองประสานสายตากับสหายนิ่ง “เมื่อเจ้าหญิงจามเทวีเป็นลวะรัตน์เทวีเยี่ยงนี้ ท่านคิดฤๅว่าชาวลวปุระจักปล่อยให้นางนิราศบ้านเกิดเมืองนอนมาสู่บ้านป่าเมืองเถื่อนเยี่ยงที่นี่” “ข้าไม่เถียงว่าเจ้าของต้องเต็มใจให้ แต่เหนือไปกว่านั้นเล่า วาสุเทพท่านอย่าลืม ไม่มีผู้ใดเป็นเจ้าของชีวิตผู้อื่นได้นอกจากตัวของตัวเอง ดวงแก้วแห่งลวปุระจักสถิตอยู่ที่ใดนั้น หาใช่หน้าที่เราที่จักตัดสิน หากอยู่ที่ความเต็มใจของเจ้าของ ซึ่งก็คือเจ้าหญิงจามเทวีเองต่างหาก ว่าจักยอมให้มณีค่าควรเมืองนิราศจากราชสำนักละโว้อันเรืองรุ่ง มาสู่นคราที่เพิ่งสร้างฤๅไม่”   แววตาสุกกะทันตะฤๅษีเป็นประกายวาวจ้ายิ่งกว่าเคยเป็น ท่านมั่นใจยิ่งกว่าคราวใด ลวปุระหาใช่นครที่คู่ควรกับศิษย์รักไม่ หากเป็นนคราใหม่นี้ต่างหาก ถึงคราวที่นางต้องตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่แล้ว “ถ้าท่านไม่ค้านใดๆ แล้ว ข้าจักให้ควิยะเชิญสาสน์ไปลวปุระ”                                                               อินวกา แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 55 17:03:10 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 17:02:57

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมค่ะ บทที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12125749/W12125749.html บทที่ ๔ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140679/W12140679.html บทที่ ๔ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12153610/W12153610.html บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12168754/W12168754.html บทที่ ๖ (ท่อนเริ่ม)  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12183483/W12183483.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : กุหลาบมอญ, Sniper-1500watt, GTW, สามปอยหลวง และคุณ mimny ค่ะ ตอบคุณ : Akatsuki7 เริ่มเเกเรแล้วค่ะตอนนี้ เริ่มไม่ขยันละ 555+ *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt สาวๆ เขาต้องเก่งต้องแกร่งค่ะ ไม่งั้นติดตามพระแม่ขึ้นไปลำพูนไม่ได้ แหะ ถ้าเป็นละครท่าจะยุ่งพิลึกล่ะ แคสบทยาก 55+ *********** ตอบคุณ : GTW เท่มากค่ะ สองคนนี้ก็มีตัวตนจริงด้วย เพียงแต่ประวัติศาสตร์และตำนานไม่เคยเอ่ยถึงเท่านั้น (อย่าถามว่าอินไปรู้จักสองสาวนี่ได้ยังไง มันเป็นความลับค่ะ อิอิ) *********** ตอบคุณ : mimny จัดการตอนนี้ก็หมดสนุกสิคะ หุหุ ไว้ส่งท้ายก่อนพระแม่ขึ้นไปหริภุญไชยดีกว่า  ^^ *********** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 17:28:34

ความคิดเห็นที่ 3 รู้สึกแหม่ง ๆ เหมือนคุณอินรีบควบให้จบไว ๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ ตอนเขียนจริง ๆ คงจะยาวมากเลย (หรือเปล่าคะ)  ความรู้สึกตอนอ่าน ช่วงท้าย ๆ เหมือนโดนตัดฉับ ๆ เหลือแค่ใจความสำคัญ แต่ก็ยังชอบอยู่น้าาาา ^^ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 18:41:47

ความคิดเห็นที่ 4 แก้ไขเมื่อ 07 มิ.ย. 55 18:43:04 จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 18:42:24

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 13:33:55

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าครองหริภุญไชยแล้วใครจะครองลวปุระ คุณอินบอกเป็นความลับว่ารู้จักสาวได้ยังไง คงไม่ใช่วิธีเหมือนอติรุทธ์มั้งคะ^__^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 21:20:59

ความคิดเห็นที่ 7 ย้ายไปเมืองใหม่ แล้วให้คนไม่ดีครองเมืองเก่าไป จะได้ไม่มีเรื่องกันอีกรึเปล่า จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 12:42:35