ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ หญิงวัยกลางคนเลื่อนประตูรั้วให้เปิดออกกว้าง เพื่อให้รถสองคันที่ขับตามกันมาเข้ามาในบ้านได้โดยสะดวก หลังจากตรวจดูดีแล้วว่าปิดประตูสนิทแน่นหนา ก็เดินกลับมาที่ตัวบ้าน ขณะนั้นเจ้าของบ้านเพิ่งลงจากรถ สองมือหิ้วถุงพะรุงพะรังอยู่ อติรุทธ์ฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับเดินไปหาคนรับใช้เก่าแก่ แล้วส่งถุงในมือให้ “ป้าสายครับ วันนี้ไม่ต้องเหนื่อยทำกับข้าวเย็นแล้วนะครับ ผมซื้อมาเรียบร้อยแล้ว อุ่นนิดเดียวก็ทานได้เลย ป้าเอาไปกินกับหนูแพรวนะครับ แบ่งไว้ให้ผมนิดเดียวก็พอ ส่วนนี่” เขาชี้ไปที่ถุงเล็กสองสามถุง “ขนมของหนูแพรวครับ ของปลอบใจจากพี่ชาย ว่าแต่ตอนนี้หนูแพรวเป็นยังไงบ้างครับ ถ้ายังไม่ดีขึ้นผมจะพาไปหาหมอเย็นนี้เลย” ชายหนุ่มถามถึงเด็กหญิงที่บังเอิญไม่สบายไข้ขึ้นจนไปกับเขาไม่ได้ ป้าสายยิ้มกับความอาทรของ 'คุณรุทธ์' ที่แกเลี้ยงกันมาแต่อ้อนแต่ออก “ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบใจคุณรุทธ์มากนะคะ กับข้าวนี่ป้าว่าเอาขึ้นโต๊ะมื้อเย็นให้หมดเลยดีกว่า ป้าง่ายๆ อะไรก็ได้อยู่แล้ว แค่ขนมที่คุณเอามาฝากยายแพรวก็พอแล้วค่ะ” “อย่านะครับ ถ้าป้าไม่แบ่งไปล่ะก็ ผมโกรธจริงๆ ด้วย จะไม่ยอมกินข้าวฝีมือป้าสามวันเลยคอยดู” คนยืนฟังการสนทนายิ้มขำกับวิธีการประท้วงแบบเด็กๆ ของอติรุทธ์ ป้าสายโคลงศีรษะนิดๆ อย่างยอมแพ้ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายทำจริงอย่างที่พูด “ก็ได้ค่ะ งั้นป้าจะแบ่งไปก็แล้วกัน คุณธุ เย็นนี้อยู่กินข้าวก่อนนะคะ อย่าเพิ่งรีบกลับล่ะ เอ้อ คุณด้วยนะคะ” ป้าสายบอกแขกสองคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังเจ้านายตนเอง ปาหนันจะปฏิเสธเพราะความเกรงใจแกมพะวงกับหน้าที่ของตนเองที่ต้องกลับไปดูแลคุณนวลพรรณในช่วงเย็น แต่ไม่ทันสินธุที่ชิงตอบรับด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง พลอยให้หญิงสาวต้องตกกระไดพลอยโจนตามไปด้วย เพราะเจ้าของรถไม่ยอมไปเสียแล้ว คนอาศัยติดรถอย่างหล่อนจะขอตัวกลับไปคนเดียวก็น่าเกลียดอยู่ไม่น้อย “เดี๋ยวป้าจะเอาน้ำกับขนมมาให้นะคะ คุณรุทธ์จะให้ป้ายกไปให้ที่ไหนดีคะ” “ห้องรับแขกก็แล้วกันครับ สะดวกดี” ป้าสายรับคำแล้วเดินผละไป ปาหนันคะเนว่าคนชวนคงไม่ได้ยินแน่แล้วก็หันมาต่อว่าต่อขานเล็กๆ กับสินธุ “คุณสินธุน่ะ หนันต้องกลับไปดูแลคุณนายอยู่นะคะ คุณมนชนกเธอก็เพิ่งกลับบ้านเมื่อตอนสายนี่เอง” “น่าๆ เดี๋ยวผมโทรไปบอกนายแม่ให้ นานๆ ทีไม่เป็นไรหรอก ถ้ากลัวถูกหักเงินล่ะก็ ผมจ่ายส่วนนั้นแทนให้เอง”         ทุกอย่างดูง่ายไปเสียหมดสำหรับสินธุ ปาหนันคร้านจะต่อคำ เพราะรู้ว่าถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็หาทางแก้ได้ทุกที อติรุทธ์อมยิ้มแล้วบอกว่า “ผมเห็นด้วยกับนายธุนะครับ และผมจะดีใจมากด้วย ถ้าคุณอยู่ทานข้าวเย็นที่บ้านนี้” ปาหนันหน้าเรื่อขึ้นกับประโยคนั้น จะว่าไปก็ตั้งแต่ที่เขาพลั้งปากบอกความรู้สึกที่ร้านอาหารนั่นแหละ ทว่าคนพูดกลับวางตัวเป็นปกติเสียเหลือเกิน แถมดูจะยิ่งแสดงความรู้สึกชัดเจนขึ้นกว่าเดิมเสียอีก หญิงสาววางตัวไม่ถูก พอเห็นสินธุเดินนำเข้าไปในตัวบ้านราวกับเป็นเจ้าของเสียเอง ก็รีบจ้ำตามไปทันที อติรุทธ์มองตามด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วเดินตามทั้งสองคนไปติดๆ ถุงผ้าฝ้ายสองใบวางลงบนโต๊ะต่อหน้าแขกทั้งสองคน หากผู้เป็นเจ้าของไม่ยอมหยิบของที่บรรจุอยู่ด้านในออกมาด้วย กลับนั่งเอนพิงพนักโซฟากอดหมอนอิงนิ่งอยู่ จนผู้มาเยือนเป็นฝ่ายอึดอัดเสียเอง สินธุกระสับกระส่ายด้วยความอยากรู้อยู่พักหนึ่งก็ทนไม่ไหว “นายเห็นพวกฉันเป็นพวกตาทิพย์มองผ่านผ้าได้หรือไงวะ เมื่อไหร่จะเอาออกมาสักที บอกเองแท้ๆ ว่ามีของจะให้ดู พอตามมาพ่อก็นั่งเฉยเสียนี่” “ใจเย็นก่อนไอ้ธุ ฉันให้ดูแน่ แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น” อติรุทธ์เบนสายตามาทางปาหนัน “หนันครับ คุณช่วยเล่าให้พวกเราฟังได้ไหม ว่าลำเจียกบอกอะไรคุณบ้าง” “หมายถึงเรื่องในอดีตน่ะหรือคะ” หญิงสาวถามเพื่อความแน่ใจ “ครับ ในเมื่อผมบอกคุณกับไอ้ธุก่อนจะมาบ้านนี้แล้วว่า ผมพบเจออะไรมาบ้าง และตอนนี้ผมก็แน่ใจว่าชาติก่อนตัวเองคือหานไสสูง อุปนิกขิตที่เข้าไปสืบความในอยุธยา หรืออีกนัยหนึ่งคือพี่โมกของลำเจียก ผู้ต้องหาย่อมต้องรู้ข้อหาของตนฉันใด ผมเองก็มีสิทธิเต็มที่ที่จะรู้เรื่องทั้งหมดฉันนั้น” ปาหนันถอนใจยาว มองหน้าชายหนุ่มอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง “ตกลงค่ะ แต่หนันบอกไว้ก่อนนะคะ ว่ามันอาจทำให้คุณไม่พอใจเมื่อฟังจบ ที่สำคัญ มันเป็นเรื่องที่ออกจากปากลำเจียกฝ่ายเดียว ซึ่งอาจเป็นความจริงหรือไม่ก็ได้” “ข้อนั้นผมรู้ครับ ผมถึงอยากฟังจากทางฝั่งคุณก่อน ยอมรับว่าปั๊บสาอีกผูกหนึ่งผมอ่านเพียงหน้าสุดท้ายไม่กี่บรรทัดเท่านั้น ซึ่งผมจะยังไม่บอกตอนนี้ว่ามันเขียนอะไรไว้บ้าง และเนื้อความทั้งหมดเราจะอ่านมันพร้อมกัน ผมไม่รับรองว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ อย่างเดียวที่ผมบอกได้ก็คือ ผมจะไม่ยอมให้คุณกับไอ้ธุเป็นอันตรายแน่ ด้วยเกียรติของบุรุษชาตินักรบหานไสสูง และในฐานะผู้ชายธรรมดาที่ชื่ออติรุทธ์คนนี้” คำสัญญาหนักแน่นมั่นคงยิ่งกว่าคราวใด ปาหนันเห็นร่างของบุรุษโพกผ้าสีเข้มพันรอบศีรษะ เปลือยอกสวมเพียงกางเกงยาวครึ่งแข้ง พันทับด้วยผ้าเคียนเอวสีเข้ม ซ้อนทับอยู่กับร่างของอติรุทธ์ เมื่อหล่อนกะพริบตาภาพนั้นก็หายไป เงาจางๆ นั้นคือใครหล่อนตอบได้ทันที ในเมื่อผู้ชายคนนี้ปรากฏในความฝันอยู่เสมอ   “ลำเจียกใช้วิธีเล่าเรื่องผ่านทางความฝันค่ะ หนันแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเองแน่ เพราะถ้าเป็นความฝันที่ลำเจียกทำให้เกิดแล้ว ลักษณะจะเป็นการฝันรวดเดียวไปจนจบเรื่อง เท่าที่เธออยากให้หนันรู้ เหมือนเราดูหนังนั่นล่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นความฝันตามปกติ มันจะแหว่งๆ วิ่นๆ ไม่ปะติดปะต่อกันเลย ลำเจียกบอกหนันว่า...” กรุงเทพมหานครบวรทวาราวดีศรีอยุธยาฯ ปีจอ จุลศักราช ๘๑๖ ฉศก พุทธศักราช ๑๙๙๗ ข่าวกษัตริย์เชียงใหม่กรีธาทัพไปรบด้วยเมืองต่างๆ อาทิหลวงพระบางและเมืองเชียงรุ่งจนได้รับชัยชำนะ ได้เมืองน้อยใหญ่ไว้ในพระราชอำนาจหลายเมืองก็แพร่มาถึงอยุธยาเป็นระยะ ไม่ว่าจะเดินไปในย่านใดถิ่นใด ก็จะเห็นบรรดาพ่อค้าต่างถิ่นและชาวอยุธยาจับกลุ่มพูดกันถึงเรื่องนี้ทั้งสิ้น ศึกเชียงใหม่เมื่อหลายปีก่อนที่ทำให้ทัพอยุธยาต้องล่าถอยกลับมานั้นยังอยู่ในความจดจำของหลายคน จนทำให้บางคนเกรงว่าถ้าเชียงใหม่มีกำลังกล้าแข็งเยี่ยงนี้ ก็อาจกรีธาทัพลงมาชิงเอาอยุธยาเป็นประเทศราชเมืองขึ้นด้วย แม้แต่เจ้าสองแควพระยายุธิษเฐียรที่แปรใจออกห่างไปเข้าด้วยทางเหนือ บัดนี้ก็กินเมืองพะเยาได้ดิบได้ดีไม่คิดหวนคืนสู่ร่มเงาอยุธยาอีก มิหนำยังทูลต่อเบื้องพระพักตร์มหาราชเชียงใหม่ในที่มหาสมาคมว่า “อันกษัตริย์อยุธยานั้น บารมียังเทียบได้ไม่แม้นพญาเจ้า เขายังเฉลิมพระนามให้เป็น 'พระเจ้า' ได้ พญาเจ้าทรงเดชบารมียิ่งกว่าไฉนจักเฉลิมพระนามดุจเดียวกันมิได้เล่า ข้าพระบาทแลทุกคนในที่นี้จึงเห็นควรเพ็ดทูลเฉลิมพระนามพญาเจ้าว่า 'พระเจ้าติโลกราช' นับแต่นี้สืบไปเบื้องหน้านั้นเถิด” นับแต่นั้นเป็นต้นมา ชาวเชียงใหม่จึงเรียกขานกษัตริย์ของตนว่า 'พระเป็นเจ้า' หรือ 'พระเจ้าติโลกราช' สืบต่อมาดุจดังคำของเจ้าสองแควพระยายุธิษเฐียรนั้น เรื่องนี้ใช่เพียงพูดกันเฉพาะไพร่ฟ้าฝุ่นเมืองเท่านั้น แม้แต่ในราชสำนักก็ยังโจษกันจนความทราบไปถึงพระกรรณของพระบรมไตรโลกนาถ พระองค์ทรงสงสัยว่าด้วยเหตุผลกลใด มหาราชเชียงใหม่จึงทรงเดชานุภาพยิ่งนัก ซึ่งถ้าปล่อยนานไปอยุธยาเองก็จะเป็นภัย ครั้งนั้นพระบรมไตรโลกนาถจึงมีพระบัญชาให้หานพรหมสะท้านเป็นอุปนิกขิตลอบเข้าไปสืบความในเชียงใหม่ พลบค่ำแล้ว ขบวนกองเกวียนสินค้าที่มาจากทางหัวเมืองเหนือ ต่างคุมขบวนของตนพักแรมอยู่ที่คามนิคมสุดท้ายเพื่อรอเข้าไปในพระนครวันพรุ่ง บุรุษหนึ่งแยกตัวมานั่งกินข้าวที่เกวียนของตนซึ่งจอดอยู่ห่างจากคนอื่นๆ อันแสดงถึงลักษณะรักสันโดษของเจ้าตัว พักหนึ่งจึงแว่วเสียงฝีเท้าที่มุ่งตรงมา ความเคยชินทำให้เขาคว้าดาบที่เหน็บไว้กับประทุนเกวียนมาถือไว้ในมืออย่างเตรียมพร้อม แล้วเร้นตัวหลบอยู่ในเงามืด นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายสะท้อนแสงไฟจากคบ แลดูเหมือนกับนัยน์ตาเสือรอซุ่มตะครุบเหยื่อก็ไม่ปาน คนที่เพิ่งเดินมาถึงยืนเหลียวซ้ายแลขวาอยู่หน้าเกวียนเปล่า มองไปโดยรอบไม่เห็นใครก็ยกมือขึ้นเกาศีรษะแกรก เกือบจะเดินจากไปอยู่แล้ว ปลายหางตาก็เห็นเงาวูบวาบอยู่ทางด้านข้าง ไม่ทันจะมองได้เต็มตาก็ถูกเจ้าของเกวียนปราดเข้าประชิดตัว ดาบคมวับจ่ออยู่ที่คอคนมาใหม่ที่ตกใจเสียจนร้องไม่ออก “มาทำอันใดที่นี่” “อ....ไอ้โมก ข้าเอง ไอ้สิงห์กระไรเล่า” โมกค่อยลดดาบลง แล้วสอดเก็บเข้าฝัก ก่อนเดินไปนั่งลงที่เกวียน ปากก็ถาม “มาทำกระไรลับๆ ล่อๆ เคราะห์ดีที่ข้าไม่ฟันคอเอ็งขาดเสียก่อน” “ข้ามาดูว่าเอ็งขาดเหลือสิ่งใดบ้าง จักได้เอามาให้ เอ็งก็ช่างใจเร็วนัก” สิงห์บ่นพลางเดินมานั่งลงข้างสหาย โมกยิ้มนิดเดียวเท่านั้น แล้วกล่าวว่า “ครบสิ้นแล้วเกลอเอ๋ย มาอยู่ต่างถิ่นเยี่ยงนี้จักประมาทอย่างไรได้ ว่าแต่เกลอเถิด แน่ใจแล้วรึว่าจักอยู่ที่เมืองใต้นี่กับข้า” คำ 'เมืองใต้' ที่ล่วงพ้นจากปาก ทำให้รู้ถึงพื้นเพแท้จริงของผู้พูดได้ทันที สิงห์เหลียวซ้ายแลขวา แม้จะปลอดคนแต่ก็ยังไม่อุ่นใจ เขาลดเสียงลงพอได้ยินเพียงสองคน “หานไสสูง ข้าขอพญาเจ้าเองว่าจักมาอยู่โตยเจ้า จักหื้อข้าปิ๊กเวียงพิงค์ได้อย่างใด ข้าจักเมือ๑ก็ต่อเมื่อเจ้าไปโตยข้า หรือยามต้องเอาความจากเจ้าไปสู่พญาเจ้าเท่านั้น” สิงห์ยังคงชินปากที่จะเรียกนายเหนือหัวของตนว่าพญาเจ้าเหมือนเก่า “ยินดีแท้ที่ยินเจ้าอู้จาเยี่ยงนี้สิงห์คำ แต่การของข้าหาความแน่นอนมิได้ วันใดที่ข้าถูกยับ-จับได้ว่าเป็นไผ เจ้าจักพลอยมีภัยไปโตย”   “ขึ้นชื่อว่าเป็นชายชาติ มีหรือจักหวั่นความตาย ยิ่งเป็นการเพื่อบ้านเมืองแล้ว ข้ายอมพลีสิ้นทุกสิ่ง” สิงห์ หรือชื่อแท้จริงว่าสิงห์คำบอกเสียงหนัก หานไสสูงมองหน้าเกลอตนอย่างรักในน้ำใจ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองฟ้าพร่างดาว ตลอดหลายวันที่ผ่านมา แม้จะตัดผมและนุ่งผ้าเยี่ยงคนเมืองใต้ก็ตาม แต่เขายังคงความเป็นหานไสสูง นักรบล้านนา ข้ารองบาทในพระเจ้าติโลกราชไว้อย่างครบถ้วน ทว่าวันพรุ่ง ตะวันรุ่งแจ้งเมื่อใด หานไสสูงจะไม่มีตัวตนอีกต่อไป ตราบเท่าที่เขายังอยู่ในแผ่นดินเมืองใต้นี้ จะมีก็แต่โมก พ่อค้าเครื่องประดับจากสองแควเท่านั้น “พี่แสนเจ้าขา น้องขอไปเดินตลาดด้วยพี่สุกนะเจ้าคะ น้องไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว” เสียงของสตรีนางหนึ่งดังอยู่แจ้วๆ บ่าวบนเรือนที่ได้ยินก็ก้มลงหัวเราะพลางทำงานของตนต่อ เพราะต่างก็รู้ดีว่านั่นคือเสียงของผู้ใด อึดใจถัดมาชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือน อายุราวยี่สิบห้าปี ร่างสูง ผิวขาวสมเป็นลูกผู้ดีก็เดินหน้ามุ่ยจ้ำขึ้นเรือนมาอย่างเร็ว ราวพยายามหนีใครสักคน ตามมาด้วยเจ้าของเสียงที่ตามติด 'พี่แสน' ไม่ลดละ เมื่อมาทันกันที่ชานเรือน นางผู้นั้นก็ตรงเข้ายุดแขนคนตัวโตเอาไว้แน่น พระอินทเดชจำต้องหยุดพร้อมถอนใจเฮือกใหญ่ “ไม่ได้ไปเที่ยวนานกระไรได้ เจ้าเพิ่งไปมาเมื่อสามวันก่อนนี้เอง เจ้าเที่ยวบ่อยเกินไปแล้ว ลำเจียก” ดวงหน้าสวยหวานงอง้ำทันใด หากไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนอีกฝ่าย “คราก่อนน้องไปตลาดเรือนี่เจ้าค่ะ แต่ครานี้น้องจักไปย่านป่าขันเงิน พี่แสนอนุญาตให้น้องไปนะเจ้าคะ” “ลดเลี้ยวไปเรื่อย” คนเป็นพี่ดุ ลำเจียกยิ้มแหย ปล่อยแขนพี่ชายให้เดินเข้าไปนั่งในพาไลเรือน หล่อนหันมาสั่งให้นางสุก บ่าวคนสนิทให้หลบไปก่อน แล้วตามไปนั่งใกล้ๆ พี่ชายพร้อมกับรินน้ำให้อย่างเอาใจ พระอินทเดชมองน้องสาวคนเล็กที่อายุห่างกันเกือบสิบปีด้วยสายตาดุๆ “กิริยาวาจากระโดกกระเดก มีอย่างรึพูดเสียงดังจนได้ยินไปทั่วคุ้งน้ำ เจ้าเป็นหญิงไยไม่รู้จักสำรวมเสียบ้าง ผู้ใดมาเห็นเข้าคงค่อนพี่เอาเสียหนัก ว่าพอสิ้นบุญเจ้าคุณพ่อกับแม่เสียแล้ว ก็พลอยสิ้นปัญญาอบรมสั่งสอนเจ้าไปด้วย ไยไม่ดูเยี่ยง...” “น้องขอโทษเจ้าค่ะ น้องไม่ไปแล้วเจ้าค่ะ” คนเป็นน้องทำหน้าเศร้าจนน่าสงสาร อันเป็นวิธีที่พี่ชายรู้ดีว่า อย่าได้เผลอใจอ่อนเพียงเพราะหน้าตาเยี่ยงนี้เทียว “ก็ดี” พระอินทเดชบอกสั้นๆ “อ้าว!” คนรอฟังอุทานอย่างผิดหวังเพราะนึกว่าพี่ชายจะใจอ่อนยอมให้ไป พระอินทเดชลุกขึ้นยืนพร้อมกับบอก “พี่จักเข้าห้องล่ะ เพิ่งออกเวรมาเพลียเหลือใจ พี่ขอสั่งเป็นคำขาดนะลำเจียก ห้ามเจ้าออกจากเรือนเด็ดขาด หากพี่ตื่นขึ้นมาไม่พบเจ้า ก็อย่าหาว่าพี่ชายคนนี้ใจร้ายเทียว” “เจ้าค่า” ลำเจียกลากเสียงยาว พอเห็นพี่ชายมองตาดุก็หลบตาวูบ พระอินทเดชส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนเดินแยกเข้าห้องของตน ลำเจียกนั่งอยู่ที่เดิมราวชั่วอึดใจ ใครคนหนึ่งก็เดินขึ้นเรือนมาพร้อมกับบ่าวสุก พอหันไปเห็นนัยน์ตาคู่สวยก็เป็นประกายอย่างเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที “เดี๋ยวนะ ขอโทษที่ขัด พระอินทเดชบอกให้ลำเจียกดูอย่างใครหรือหนัน” สินธุถาม เพราะคนเล่าทิ้งใจความส่วนนี้ไปเสียดื้อๆ ปาหนันมองชายหนุ่มทั้งสองแล้วส่ายหน้า “ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะว่าพระอินทเดชพูดถึงใคร เพราะหนันเห็นและได้ยินเพียงเท่านี้เหมือนกัน เท่าที่หนันทราบ ลำเจียกเป็นน้องสาวคนเล็ก จะว่าเป็นลูกหลงก็ไม่ผิดนัก เดิมคุณหญิงอภัยมนตรีมีลูกชายคนเดียว ไม่มีใครคิดว่าท่านจะมีลูกอีก พอลำเจียกเกิดจึงมีแต่คนคอยตามใจ จนสิ้นบุญท่านทั้งสอง พระอินทเดชก็เลยเป็นคนดูแลน้องสาว” อติรุทธ์ลูบคางอย่างครุ่นคิด ลำเจียกที่เขาเคยเห็นเคยรู้จักไม่มีเค้าว่าจะซุกซนอย่างที่ปาหนันเล่ามาสักนิดเดียว กลับดูเป็นกุลสตรีนุ่มนวลทุกกระเบียดนิ้ว ระหว่างผู้หญิงสองคนนี้ ถ้าใครจะกระโดกกระเดกแล้ว น่าจะเป็นปาหนันเสียมากกว่า เขามองถุงผ้าฝ้ายสีนวลตรงหน้า สังหรณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เขาตัดสินใจคลายเชือกผูกปากถุงออก แล้วดึงปั๊บสาผูกนั้นออกมาวาง “นายจะอ่านมันแล้วหรือ ไหนนายว่าจะรอให้หนันเล่าจบก่อนไง” “ทีแรกก็คิดอย่างนั้น แต่เท่าที่ฟัง ทุกอย่างมันขัดแย้งกันเองตั้งแต่ต้น” “ขัดแย้ง ตรงไหนวะ” อติรุทธ์บอกความคิดของตนให้ทั้งสองฟัง ปาหนันนิ่งอยู่อึดใจหนึ่งก็ยอมรับในข้อสังเกตของชายหนุ่ม สินธุคิดอยู่นิดเดียวก็โพล่งออกมาว่า “เป็นไปได้ไหม ว่าลำเจียกคือหนันจริงๆ” “แล้วลำเจียกที่เรารู้จักล่ะคะ เธอเป็นใครกัน” “พระอินทเดชต้องมีน้องสาวฝาแฝด” สินธุบอกอย่างมั่นใจ “นายรีบอ่านสิ ดูว่าได้พูดถึงเรื่องนี้ไว้บ้างหรือเปล่า” อติรุทธ์พยักหน้า ปั๊บสาผูกที่สองเปิดแผ่วางอยู่บนโต๊ะ เสียงทุ้มเริ่มอ่านไปทีละบรรทัดๆ ท่ามกลางความสนใจใคร่รู้แกมตื่นเต้นของทุกคน “เดือนยี่ ปีกาบเส็ด๒ จุลศักราช ๘๑๖ พญาเจ้าให้ข้าตัดผมนุ่งผ้าเยี่ยงคนเมืองใต้ แลออกเดินทางไปสมทบกับคนของหมื่นโลกสามล้านที่สองแคว อันเป็นพ่อค้าขายสร้อยแขนแหวนกำไล ด้วยหมื่นโลกสามล้านท่านเห็นว่า การเข้าไปในเมืองใต้ในคราบของคนค้าจักบ่เป็นที่สงกาแก่ผู้ใด แลยังสืบความได้ง่าย...”                                                                                           อินวกา หมายเหตุ ๑ เมือ  ภาษาถิ่น แปลว่า กลับ เช่น เมือบ้าน จะหมายถึง กลับบ้าน ๒ ปีกาบเส็ด   วิธีการนับแม่ปีลูกปีอย่างล้านนา ปีเส็ด คือปีจอ ส่วนกาบ เทียบอย่างภาคกลางคือ ฉศก จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 17:14:13

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่แล้วค่ะ บทที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12129502/W12129502.html บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140694/W12140694.html บทที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12153508/W12153508.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12168685/W12168685.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12183498/W12183498.html คุยกันท้ายบทจ้า ^^ ขอบคุณกิฟท์งามๆ จากคุณ  เขมปัณณ์, กุหลาบมอญ, mementototem, GTW, สามปอยหลวง และคุณ mimny ค่ะ ^^ ตอบคุณ : scottie ลำเจียกตัวจริง หรือลำเจียก (สารภี) ปลอมมาคะ ^^ ************** ตอบคุณ : Sniper-1500watt ใช่ค่ะ พระรูปนั้น คือ...เรียกว่าไงดีน้า ส่วนที่ไปเกิดแล้วของพญาเจ้าค่ะ คนที่จะบอกว่าใช่ส่วนหนึ่งของกันและกันหรือไม่ก็คือ ส่วนที่ยังไม่ได้ไปเกิดนั่นเอง จ้า เค้าเพลาๆ ลงเหลืออาทิตย์ละครั้ง มาลงทุกวันพฤหัสบดีแล้วจ้า อิอิ ซีนนั้น อินเข้าใจว่าน่าจะเป็นซีนแอบวายใช่ไหมคะ ไม่มีหรอกค่ะ พงศาวดารเชียงใหม่บอกสั้นๆ แค่ว่า พญาเจ้าดูแปลกไป ที่อยู่ๆ ก็เกิดคิดอยากเอาเจ้าเมืองปากยมไปเชียงใหม่ด้วย แต่พระยายุธิษเฐียรและข้าราชบริพารคนอื่นๆ ไม่เห็นด้วย พญาเจ้าเกิดความละอาย จึงให้พาเจ้าเมืองปากยมไปทำการตามธรรมเนียมศึกเสีย อย่างที่ธรรมวัฒน์บอกพระเอกของเรานั่นล่ะค่ะ แต่ซีนนั้นอินคิดจินตนาการเข้าไป ^^ ************** ตอบคุณ : GTW ไม่ค่ะ ไม่ ชชช. เด็ดขาด หวานใจนายธุเฉลยบทนี้แล้วค่ะ ^^ ************** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 17:22:09

ความคิดเห็นที่ 3 ว้ายยย มาตัดบทตอนสำคัญใจร้ายมากกก จะได้รู้อยู่แล้วเชียวว่าไผเป็นไผ ฮ่วยยย ปล. อุปนิกขิต คือสายลับหรือเปล่าคะ ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว ลืมทุกที แหะ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 7 มิ.ย. 55 19:02:22

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 13:28:55

ความคิดเห็นที่ 6 แล้วลำเจียกตัวปลอมมาหลอกว่าคือลำเจียกทำไมเนี่ย ส่วนตอนก่อนเรื่องพญาเจ้ากับเจ้าเมืองปากยมถามพี่กับน้องเค้าว่าผู้ชายเค้าไม่น่าจะเชยคางมองหน้ากันหรอกนะคะ ถามจากน้องชายพี่ชายเค้าก็ว่าบ้า เค้าบอกว่าถ้าเชยคางมองตาสาวน่ะใช่ แต่กับผู้ชายเค้าบอกเค้าไม่ทำค่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 21:26:56

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านต่อไปก่อนดีกว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 15:30:58

ความคิดเห็นที่ 8 มางงด้วยว่าจริงๆ เป็นไง แล้วทำไมมีปั๊บสาสองเวอร์ชั่น จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 11:51:16