ความคิดเห็นที่ 1 ท่วงทำนองแปลก แต่ไม่มากเกินไป อารมณ์หม่น แต่ก็ยังสบายๆ ไม่อึดอัดนัก ตัวเลขหนึ่ง ที่อยู่ข้างหน้า หล่นจากฟ้า ทำให้ผมคาดหวังว่ามันอาจจะมี เลขสอง ตามมาก็เป็นได้ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 08:25:51

ความคิดเห็นที่ 2 โอ๊ย..ดีใจ...มีคนอ่าน จากคุณ : normalization เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 18:41:15

ความคิดเห็นที่ 3 2.บ้านหลังใหม่ คืนแรกที่ “เจ้ากระปุก” อยู่กับข้าพเจ้า มันแหกปากทั้งคืน ข้าพเจ้าก็สิ้นปัญญาจะขับกล่อม สาวโสดอย่างข้าพเจ้าไม่เคยมีลูกหลาน และโดดเดี่ยวมาช้านาน ที่ทำได้ก็คือหากระเช้าของขวัญที่ทำจากไม้มาทำเป็นที่นอนให้กับมัน ข้าพเจ้าตัดเสื้อสีชมพูลายดอกไม้เนื้อนิ่มตัวหนึ่งเอาปูรองที่ก้นรัง บ้านหลังแรกของเจ้ากระปุก ข้าพเจ้าคงจะนำไปลดหย่อนภาษีอะไรก็ไม่ได้ แล้วมันก็ไม่ใช่ลูกหลานวัยเรียนก็ลดหย่อนภาษีไม่ได้อีกเหมือนกัน เฮ้อ ข้าพเจ้าชักจะเลอะเทอะกับเจ้ากระปุกมากเกินไปแล้ว คาดหวังต่าง ๆ นานา แค่รับเลี้ยงมันได้ไม่กี่ชั่วโมง การเป็นแม่คนจริง ๆ จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเลอะเทอะ หรือสร้างสรรค์ได้ขนาดไหนนะ “แม่จ๋า หนูหิว แม่จ๋าหนูหนาว แม่จ๋าหนูกลัว แม่ได้ยินหนูไหม” “แม่จ๋า ทำไมแม่ตัวตัวจังเลย แต่แม่จ๋า หนูหิวแล้วนะ หนูโกรธแม่แล้วด้วย แม่ไม่ฟังหนูเลย” “จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ” “มันจะร้องอะไรหนักหนาเนี่ย โอ๊ย ในอินเตอร์เน็ตมีสอนภาษานกไหมเนี้ย จะบ้าตาย” ข้าพเจ้าพยายามจะป้อนนมให้มันผ่านนิ้วก้อยของข้าพเจ้า แต่เจ้ากระปุกไม่ชอบ ข้าพเจ้าป้อนน้ำเปล่าผ่านนิ้วก้อยของข้าพเจ้ามันก็ไม่ชอบอีก “กระปุกดูทีวีไหม ไม่ดูก็ต้องดูละนะ เดี๋ยวไปหาข้าวให้กิน อยู่ในรังนะอย่าออกไปนอกบ้าน เจอไอ้ปูนไข่ย้อยละเสร็จกัน” ข้าพเจ้าขอคำมั่นสัญญาแลกกับการเปิดทีวีให้มันดูโดยไม่นำพาเลยว่าเจ้ากระปุกยังไม่ลืมตา “จิ๊บ ๆ” เจ้ากระปุกยังคงปิดตาแน่น ดวงตาวาวยังไม่เปิดรับโลก และความหลอกลวงใด ๆ ข้าพเจ้าง่วงอยู่กับตู้เย็นและครัวเล็ก มีแต่อาหารแช่แข็ง กับบะหมี่ 1 ลัง เป็นอาหารของฟรีแลนซ์ยามที่ชื่อเสียงยังไม่เป็นที่รู้จักในยุทธภพกว้างใหญ่ ข้าพเจ้าตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากคุณยายบ้านตรงข้าม หลังจากกดกริ่งเรียกไม่นาน คุณยายผมสีดอกเลาก็เปิดประตูชั้นในออกมาคุยกับข้าพเจ้า แต่ในรั้วบ้านของแก “มีอะไรเหรอหนู” น้ำเสียงแก่ ๆ ที่ทอดเบา ไม่ได้ฟังมาหลายปี “หนูเจอลูกนกตัวนึงคะยาย ขนมันยังขึ้นไม่เยอะเลย แต่หนูไม่รู้จะเอาอะไรให้มันกินดีคะ มันไม่กินนม ไม่กินน้ำเลยคะ” “หนูป้อนมันยังไงละ “ก็หยอดผ่านปลายนิ้วคะ” “มันอาจจะตกใจก็ได้ นิ้วเราก็ใหญ่เกือบเท่าหน้ามันแล้วนา ลองเอ้าช้อนปลายเล็ก ๆ ป้อนมันดู เอาที่เหมือนปากแม่นก หนูมีมั้ย” “มีคะ” “แล้วที่บ้านมีข้าวสวยหรือเปล่า” “อืม...” “งั้น รอยายแป็บนึง เดี๋ยวยายเอามาให้” ... “ยายเอาข้าวมานิดหน่อย กับกล้วยสุกหวีหนึ่ง เอาไปป้อนให้มันกินก่อน เดี่ยวเดียวมันก็บินปร๋อแล้ว” มือเหี่ยวย่นผ่านการโอบอุ้มชีวิตน้อย ๆ มามากมายยื่นข้าวยื่นอาหารมาให้ “เหรอคะคุณยาย กี่วันคะกว่ามันจะบินได้” ผู้หญิงที่คิดว่าเก่งกาจเข้มแข็งและรู้มาก ถามออกไป “สักอาทิตย์นึงไม่เกินสองอาทิตย์หรอก นกอะไรละ” คุณยายชวนคุยยิ้ม ๆ อยู่ในหน้า “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันคะ แต่มันสีดำ สีน้ำตาล น่าจะเป็นนกกระจอกค่ะหนูก็ไม่แน่ใจ” หน้าฉงนฉงายตกอยู่ในภวังค์ “ดีแล้ว เลี้ยงมันเอาบุญ ช่วงนี้ยายจะดู ๆ เจ้าปูนไว้ไม่ให้มันออกไปเที่ยวเล่น” “ขอบคุณคะคุณยาย” เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้คุยกับคุณยายมากกว่าสองประโยค สุดท้ายความช่วยเหลือที่รวดเร็ว ทันใจและเข้าอกเข้าใจก็อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง แค่เราเปิดประตูบ้านและร้องเรียก ข้าพเจ้าเอาข้าวสวยมาหย่อนใส่ปากเล็กแหลมแต่แดงแจ๋ของมันจากปลายช้อนพลาสติกคนกาแฟสีขาว มันกลืนอย่างรวดเร็ว หนึ่งเม็ด สองเม็ด สามเม็ดผ่านไป ข้าพเจ้าหย่อนน้ำให้มัน เจ้ากระปุกกระเดือกอย่างเร็วจี๋ สองสามที มันก็อ้าปากร้องอีกตามเคย “แม่จ๋า อร่อยจังเลย หนูอยากกินอีก หนูอยากกินอีก หนูจะกินอีก” “จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ” เจ้ากระปุก “อะไรของแกอีก กินเยอะนะเรา” ข้าพเจ้าอมยิ้มเมื่อรู้สึกได้ว่า เสียงร้องของมันสดใสร่าเริงกว่าเดิม แม้จะไม่เข้าใจนึกก็ตาม ความภาคภูมิใจเล็ก ๆ ที่ทำให้หัวใจพองโต ชีวิตน้อย ๆ ในความคุ้มครองของเรา ความสุขจากการให้ มันดีจริง ๆ เลย ข้าพเจ้าป้อนมันอีกสามสี่ครั้ง ก่อนจะเอาไปแขวนไว้ใกล้หน้าต่าง พร้อมกับปิดไฟ “แม่จ๋า พื้นที่นอนมันติดขาหนู แม่จ๋า พื้นที่นอนมันติดขาหนู” “จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ” เจ้ากระปุก บ้านหลังเล็กค่อย ๆ  เงียบลง แต่ไม่เหงาหงอยเดียวดายอีกแล้ว เสียงร้องเล็ก ๆ ยังคงดังอยู่ข้าง ๆ ข้าพเจ้าวิตกกังวลเล็กน้อยว่ามันจะร้องจนเสียงแหบแห้งไป แต่มันคงจะไม่ตายง่าย ๆ หรอก ก็คุณยายบอกไว้นี่นา เดี๋ยวมันก็บินปร๋อแล้ว...เดี๋ยวมันก็บินปร๋อจากข้าพเจ้าไปแล้ว ตามวิถีทางที่มันต้องไป ข้าพเจ้าอยากเห็นมันโต แข็งแรง และบินได้ ข้าพเจ้าอยากให้มันอยู่กินข้าวเย็นด้วยทุกวัน เดินแล่นกับข้าพเจ้า แอบดูเจ้าปูนไข่ห้อยด้วยกัน แล้ววันนึงมันก็จะบินปร๋อไปบนฟ้ากว้าง คืนนั้น ข้าพเจ้าฝันว่า ข้าพเจ้ามีปีกแล้วบินปร๋อออกมาจากบ้าน ในวันที่พ่อกับแม่เลิกกัน จากท้องฟ้าข้าพเจ้าก้มมองลงไปที่พื้นดิน เห็นแม่ของข้าพเจ้าโบกมือให้และตะโกนออกมาว่า “บินดี ๆ นะลูก” จากคุณ : normalization เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 18:49:06

ความคิดเห็นที่ 4 คน กับ นก ผมเองก็เคยเขียนเรื่องแบบนี้เหมือนกัน บังเอิญจัง แต่ของผมจบเศร้า (ตอนนั้นกำลังเศร้า) ยังรออ่านอยู่นะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 07:39:23

ความคิดเห็นที่ 5 คาดไว้ว่าจะไม่เศร้าคะ ขอบคุณคะที่รออ่านนะคะ จะทะยอยลงต่อ (คาดไว้ว่าอีกสัก 4-5ตอน พยายามเขียนให้จบ...) จากคุณ : normalization เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 11:55:02

ความคิดเห็นที่ 6 รับแซบครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 07:19:54

ความคิดเห็นที่ 7 จะฮาดีมั้ยเนี้ย... 3. พ่อแม่ใหม่ เช้าวันนี้อากาศเย็นสบาย ข้าพเจ้าตื่นเช้ากว่าปกติขึ้นด้วยเสียงนกร้อง เสียงเล็ก ๆ ของเจ้ากระปุก หลังจากข้าวสวยจับตัวแข็งคมเกราะอยู่ก้นถ้วย ข้าพเจ้าใช้ปลายช้อนพลาสติกชกกาแฟตักกล้วยน้ำว้าส่งเข้าปากเจ้ากระปุก วันนี้มันยอมกินโดยดีเช่นเดิม เสียงร้องของมันแหบแห้งลง แต่ก็ยังพอได้ยินบ้าง ข้าพเจ้าเกิดความกลับวาบเข้ามาในใจ หรือโอกาสในโลกใบใหญ่ที่มันจะได้โผบินแล้วมองลงมาเบื้องล่าง...จะปิดลงในวันนี้แล้ว แดดส่องเข้ามาที่ข้างหน้าต่าง มองเห็นลำแสงจาง ๆ ต้องไปที่ใบเรียวของต้นคาลีเบีย ที่นั้นมีนกกระจิบน้อยตัวหนึ่ง เกาะกิ่งเอียงคอมองไปมา ดูเหมือนว่ามันกำลังเสาะหาแหล่งกำเนิดเสียงเล็กจ้อยเช่นเดียวกับที่ข้าพเจ้าทำเมื่อวานก่อน ข้าพเจ้าตัดสินใจในชั่วพริบตา เจ้ากระปุกคงต้องลองมีชีวิตที่เป็นปกติธรรมดาตามที่ควรจะเป็น ถึงแม้มันจะน่าหวาดหวั่นสำหรับผู้ที่อาจเรียกได้ว่าเป็นเจ้าของชีวิตหนึ่งในวิถีที่สร้างขึ้น การยอมปล่อยถ้วยรางวัลไปให้อยู่ในมือผู้อื่นถึงแม้จะเป็นผู้ครอบครองที่ถูกต้องกว่า แต่หลังจากได้ครอบครองแม้เพียงชั่วยาม ความหวงแหน ความอิจฉายังโผล่แวบเข้ามาในจิตใจ เจ้านกกระจิบจะดูแลลูกนกกระจอกหรือไม่ มันจะจิกตีสายพันธุ์ที่แตกต่าง มันจะขับไล่หรือเข้าทำลายสายพันธุ์ที่ยังอ่อนเยาว์ของพิภพนี้หรือไม่ ข้าพเจ้าจะได้เข้าไปช่วงชิง ช่วยเหลือ และเป็นเจ้าของต่อไป หรือจะปล่อยให้เป็นไปตามครรลองของมัน ผู้อ่อนแอย่อมไม่พร้อมในโลกที่โหดร้ายไม่ใช่หรือ? ข้าพเจ้าหิ้วกระเช้าเจ้ากระปุกไปหาที่แขวนบนขอนไม้เก่าต้นหนึ่ง ล้อมรอบไปด้วยกิ่งก้านคาลีเบีย สถานที่ที่มันตกลงมา แล้วแอบดูมันจากมุ้งลวดข้างหน้าต่าง เหมือนพวกแอบมองจากถนนเฝ้าดูชะตากรรมของลูกสัตว์อ่อนวัยท่ามกลางป่าและสัตว์ร้าย และพยายามบอกตัวเองว่า เราทำดีที่สุดแล้ว ปล่อยให้เป็นเรื่องของสายพันธุ์ นี่ไม่ใช่สายพันธุ์ของเรา ไม่ใช่ธุระหรือกิจการของเรา และแล้ว นกกระจิบอีกสายพันธุ์ก็พบมัน มันบินมาเกาะที่ขอบกระเช้า ส่งเสียงดังลั่นไปหมด“จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ” ข้าพเจ้ามองด้วยใจระทึก เห็นกระจิบตัวเล็กแต่มากด้วยประสบการณ์โผบิน ขนปีกหนาทึบ ปากแข็งแรง แต่ขนาดลำตัวเล็กพอกับเจ้ากระปุกแรกเกิดที่ตายังไม่เปิด ปีกยังไม่แข็ง เจ้ากระปุกส่งเสียงแหบ ๆ ตอบไป “จิ๊บ ๆ  จิ๊บ ๆ” “แม่จ๋า พ่อจ๋า หนูหิวจังเลย หนูหิวอีกแล้ว หนูอยากกิน หนูอยากกิน พ่อจ๋าแม่จ๋าอยู่ที่นี้ใช่ไหมจ๊ะ” กระจิบคู่ก้มมองเจ้ากระจอกต่างสายพันธุ์ชั่วครู่ก่อนจะบินจากไป.... เวลาผ่านไป ข้าพเจ้าได้แต่นิ่งงัน เจ้ากระจิบอาจเด็กเกินไป เป็นวัยรุ่นที่ยังไม่พร้อมเลี้ยงเด็กทารก หรือมันอาจเป็นกระจิบคะนองที่กำลังไปตามพรรคพวกมารุมทำลายผู้ที่อ่อนแอ ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังคิดหาเหตุผลและยังไม่อาจตัดสินใจทางใดทางหนึ่งได้ เสียง “จิ๊บ ๆ” ก็ดังแว่วมา เจ้ากระจิบตัวหนึ่งบินมาพร้อมหนอนชะตาขาดในปากของมัน เสียง“จิ๊บ ๆ” ของเจ้ากระปุกถี่กระชั้น เหมือนจะได้กลิ่นอาหารถูกปาก หลังจากเจ้ากระปุกขยอกหนอนเขียวเข้าปาก เจ้ากระจิบหนึ่งก็จากไป ไม่นานกระจิบสองก็ลงจอดพร้อมสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่ไม่ทราบที่มา แต่ทราบที่ไป...คาปากมันอยู่ เช่นเดิมเจ้ากระปุกระริกระรี้อ้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย ข้าพเจ้าเฝ้ามองมันด้วยความอัศจรรย์ใจ สิ่งมีชิวิตต่างสายพันธุ์เกื้อกูลกันยามฝ่ายหนึ่งทุกข์ยาก ข้าพเจ้าไม่รู้หรอกว่า เจ้ากระจิบเป็นพ่อแม่นก หรือเป็นกระเทยนก หรือเป็นทอมนก และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ข้าพเจ้าอยากรู้ เพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้า ปากเล็ก ๆ ของเจ้ากระปุก อ้าปากกว้างสุดเท่าที่จะทำได้ รับอาหาร จากตัวที่โตกว่าสูงวัยกว่าแข็งแรงกว่า เป็นความเอื้ออาทรที่บริสุทธิ์ จริงแท้ ไม่ว่าจะเป็นสัญชาตญาณ หรือชะตากรรม แต่เจ้ากระปุกก็ได้รับโอกาสนั้น โอกาสที่จะอยู่รอด และโผบิน จากคนแปลกหน้า.... หลังจากที่ได้เห็นภาพนั้นข้าพเจ้าก็บิดกล้วยในหนึ่งนำไปวางไว้ที่ข้างบ้าน ให้เจ้านกกระจิบ และนกตัวอื่น ๆ ให้มันได้มีโอกาสได้เลี้ยงดูและอุ้มชูผู้ที่อ่อนแอกว่าต่อไป แม้ข้าพเจ้าอาจจะไม่ได้ครอบครองเจ้ากระปุก เจ้ากระจิบ เจ้ากระจอก ตัวใดตัวหนึ่งเลย เป็นความช่วยเหลือน้อยนิดในโลกกว้างใหญ่ อย่างไรเสียทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเดินออกไปเฝ้าดูมันใกล้ ๆ ในกระเช้าไม้ เจ้ากระจิบผู้ดูแลจะส่งเสียงร้องขับไล่ทุกครั้งไป...แต่ข้าพเจ้าก็อดใจที่จะไม่เชยฉมไม่ได้เสียเลย “จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ” เสียงนกร้องเตือนเหมือนเกิดศึกสงคราม “เจ้ากระจอกน้อย ระวังไว้มนุษย์กำลังจะมา ระวังไว้” “มนุษย์คืออะไรเหรอจ๊ะ เขาก็ให้อาหารฉันกินเหมือนกันนะ เขาช่วยหนูขึ้นจากพื้นดินเย็น ๆ ถึงแม้ปีกเขาจะใหญ่ แล้วปากก็แข็งไปหน่อยก็เถอะจ๊ะ” “มนุษย์นะเหรอ ก็เป็นพวกโง่เขลา หูตามืดบอดไงหล่ะ ยามเขารักเรา เขาจะดูแลยิ่งกว่าไข่ทองคำเสียอีก แต่ยามใดเขาเกลียดโกรธเรา เมื่อนั้น..เราตาย เจ้ากระจอกตัวน้อยเจ้าต้องเรียนรู้โลกนี้อีกมาก” “แต่...แต่...มนุษย์นี้เขาใจดีมากจริง ๆ นะ” “นี่แหละมนุษย์ จิตใจกับอารมณ์แปรเปลี่ยนเสมอ พวกเราไม่มีวันรู้หรอกว่ามนุษย์ตนไหน อยู่ในอารมณ์ไหน และพวกเขาก็เปลี่ยนง่าย พลิกพลิ้วไป ด้วยจิตใจที่เบาหวิว เบากว่า 1/256 เท่าของขนปีกอ่อนของเจ้าที่เดียว” “จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ” เสียงนกร้องเตือนมาอีกเป็นระยะ “ถึงแม้เจ้าไม่เข้าใจในตอนนี้ แต่ขอให้จำไว้สำหรับชาติพันธุ์ของพวกเรา สัตว์มีปีกและไม่มีปีกทั้งหลาย เราสั่งสอนกันมายาวนาน ยาวนานกว่าปู่ของปู่ของปู่ของมนุษย์เสียอีก มนุษย์เป็นสัตว์ที่เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ พวกเข้าไม่เข้าใจความแตกต่างระหว่างความรักกับความเกลียดด้วยซ้ำไป จดจำคำสั่งสอนนี้ไว้ แล้วเจ้าจะรอด” ความมืดเริ่มปกคลุมหมู่บ้านเงียบสงบอีกครั้งหนึ่งแล้ว ข้าพเจ้าออกไปเก็บกระเช้าไม้ของเจ้ากระปุก เย็นวันนี้มันคงกินอิ่มมาพอดู แต่มันก็ดูเงียบหงอย ไม่เร่งร้อนหาของกินเหมือนเมื่อวาน ข้าพเจ้าเอามันเข้าบ้านเพราะตกเย็น นกตัวอื่นก็เข้ารังนอนกันหมด กลัวเสียว่าไอ้ปูนไข่ย้อยกับแมวเขื่องตัวอื่นจะดอดมาอม เจ้ากระปุก ของข้าพเจ้าเสียก่อนจะได้บิน “เป็นไงกระปุก นอนในบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้จะเอาไปไว้ที่เดิม ไม่ต้องกลัวนะ” การปลอบโยนของข้าพเจ้าดูจะไร้ผล เจ้ากระปุกน้อยที่เริ่มมีขนขึ้นมากกว่าเดิม แต่ผิวที่ท้องยังคงบางจนเห็นเส้นเลือด มันขยับตัวหนีข้าพเจ้าไปที่มุมกระเช้า แว่บหนึ่ง ข้าพเจ้าดีใจที่มันเริ่มกลัวและหลบหลีก ความกลัวเป็นสมบัติส่วนตัวที่ทำให้มีชีวิตรอด....อีกหน่อยเมื่อมันโตขึ้น มันจะได้เรียนรู้ความกลัวอีกหลากหลายและพร้อมกันนั้นมันจะได้ทดลองควบคุมความกลัวตามแบบของมัน สำหรับข้าพเจ้าในเวลานี้ ความกลัวที่จะไม่มีงานทำ กลัวที่ออกมาบินเดียวโดยไม่มีสังกัด และกลัวที่จะอยู่คนเดียว อีกหลาย ๆ ความกลัวกำลังขยายตัวอยู่ในใจของข้าพเจ้าอย่างลึกลับ “เจ้ากลัวใช่ไหม เจ้ากระปุก ข้าก็เหมือนกัน” จากคุณ : normalization เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 19:18:07

ความคิดเห็นที่ 8 ช่วงแรกมีพิมพ์ผิดหลายคำนะครับ อืมมมม อ่านแล้ว เก็บไปย่อยต่อได้อีกครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 22:38:51

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณคะ จะตรวจเช็คอีกหลายๆ รอบเลยคะ ขอบคุณมากมายที่มาอ่านมาแสดงความคิดเห็น ซึ้งใจจริงๆ เลย ...แต่กว่าจะได้แต่ละตอนตามที่คิดไว้...เฮ้อ..พอเอาที่คิดมาเขียนจริงๆ มันเยอะ ใช้เวลากว่าที่คิดนะคะ จากคุณ : normalization เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 06:46:30

ความคิดเห็นที่ 10 เขียนอะไรที่ ย่อย ยากก็แบบนี้แหละครับ ผมจะบอกว่า ผมชอบท่วงทำนองของสองบทแรกมากกว่าครับ แต่ไม่รู้จะบอกว่ามันต่างจากบทที่สามอย่างไรดี เขียนต่อไปให้จบก่อน แล้วค่อยแก้ทีเดียวเลยก็ได้ครับ ปรับคำ ปรับประโยค ตัดแต่งให้ลงตัว ในตอนสุดท้าย อ้อ ตั้ง กระทู้ใหม่ก็ได้นะครับ แล้วลง link ตอนเก่าเอาไว้ด้วย กระทู้มันจะตกหายไปเรื่อยๆ ครับ เรื่องแบบนี้คนที่ชอบอ่านก็จะชอบอ่านครับ คนที่ไม่ชอบก็ไม่อ่าน แต่คนชอบอ่านมีน้อย ต้องทำใจครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 07:46:08

ความคิดเห็นที่ 11 ใช่เลย...ไม่มีค่อยมีคนอ่านหรอกคะ...ไปโพสที่อื่น ตอน 1 นะ เงียบบบบบ...ท้อใจไปหลายวัน...บทที่สามเพิ่งมาเขียนเพิ่มตอนที่คุณ zoi สนใจมาตอบก็เลยเขียนต่อ...พอมาอ่านอีกทีบทที่สามมันออกเยอะ....ประดิษฐ์...ดูทีวีไปเขียนไปเปล่าก็ไม่รู้ อีกสักอาทิตย์ค่อยมาขึ้นกระทู้ใหม่นะคะ... อย่าลืมแวะมาเป็นหยาดน้ำใสกระทบลงบนแป้นพิมพ์.... จากคุณ : normalization เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 16:12:02

ความคิดเห็นที่ 12 อยากบอกคุณ normalization ว่ายังมีนักอ่านเงาอีกเยอะครับ เพียงแต่บางคนอาจจะไม่อยากแสดงตัว บางคนอาจจะไม่ได้เป็นสมาชิก pantip ส่วนเรื่องของคุณผมก็ได้อ่านตั้งแต่ตอนลงบทแรกแล้ว แต่เห็นว่ายังเขียนไม่จบ ก็เลยไม่รู้ว่าจะแสดงความคิดเห็นอย่างไร ผมเชื่อว่าลงจนจบเมื่อไร น่าจะมีนักอ่านแสดงตัวมากขึ้น(มั้ง) จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 16:53:49