ความคิดเห็นที่ 1 เทวารีบเปิดประตูให้อาจารย์สอนการต่อสู้ของเขาทันที “อรุณสวัสดิ์ครับ” เขายิ้มให้อย่างเป็นมิตร รอยยิ้มที่จริงใจทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูสดใสขึ้นเป็นกอง วิมุตเดินเข้าไปในห้อง เขามองผ้าคลุมไหล่ผืนงามด้วยความสนใจ “ผ้าคลุมไหล่ผืนนั้นทำให้เจ้าดูเหมือนลูกชายขุนนางผู้ร่ำรวย” “ท่านคิดว่าผ้าผืนนี้ดูดีจนข้าไม่คู่ควรกับมันหรือเปล่า” ชายหนุ่มจับผ้าคลุมไหล่เบาๆอย่างเคอะเขิน “ไม่หรอก อาภรของเทวดาต่างหากถึงจะคู่ควรกับเจ้า” วิมุตยิ้มมุมปาก “ก็ชื่อเทวานี่นะ” เขาหัวเราะเล็กน้อยกับมุกฝืดๆของตัวเอง “เหรอครับ” เทวาไม่รู้ว่าเขาควรจะหัวเราะตามมารยาทดีหรือเปล่า            โชปะซึ่งเก็บเขามาเลี้ยงได้มอบชื่อเทวาให้ เพราะต้องการให้เขาเป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย มีกิริยามารยาทงดงามเหมือนเทวดา ชายหนุ่มได้รับการฝึกสอนขนบธรรมเนียมต่างๆจากโชปะที่เกิดในตระกูลสูงมาตั้งแต่เด็ก ทั้งการวางตัวและการพูดจา เด็กกำพร้าอย่างเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยายามทำให้ผู้ที่รับเลี้ยงพึงพอใจ ถ้าโชปะต้องการให้เขาสง่างามดังเทวดา เขาก็ต้องเป็นเช่นนั้น            “ที่ข้ามาหาเจ้าเพราะมีเรื่องจะให้ทำ” วิมุตว่า            “อะไรเหรอครับ”            “อาจารย์หญิงอินทิราลาหยุดในวันจันทร์ เพราะเดินทางไปเยี่ยมญาติที่อยู่ต่างเมืองข้าต้องการให้เจ้าไปสอนที่โรงเรียนสตรีแทนนาง แล้วข้าจะสอนควบสองห้องแทนเจ้าเอง” วิมุตกล่าว            “ข้าไม่ไปไม่ได้เหรอครับ” เทวามีสีหน้าลำบากใจ            “ทำไมล่ะ” วิมุตนิ่วหน้าอย่างข้องใจ ปรกติเทวาเป็นคนดีมีน้ำใจ ใครไหว้วานอะไรถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง เป็นอันทำให้หมด            “เมื่อครั้งที่ข้าไปสอนแทนในคราวที่แล้ว พวกเด็กผู้หญิงเอาแต่จ้องหน้าข้า ไม่มีกระจิตกระใจเรียนหนังสือกันเลย ถ้าข้าไปพวกนางคงไม่ตั้งใจเรียนอีกแน่” เทวายกมือขึ้นกอดอก สีหน้าลำบากใจ            วิมุตนิ่งไปครู่ใหญ่ จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว “เออ ข้าเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้ว เจ้านี่เสน่ห์แรงจริงๆเลยนะ ฮ่า ฮ่า” เขาตบไหล่เทวาสองที            “เกิดมาหน้าตาดีนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะ” เทวาบ่นอุบอิบ ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายดาบของวิมุตสัมผัสเข้าที่คอของเขา วิมุตชักดาบออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ข้าไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ช่างว่องไวสมกับเป็นผู้ที่สอนวิชาป้องกันตัวให้ข้า            “อยากให้ข้า...ทำให้เจ้าหล่อน้อยลงมั้ยล่ะ” วิมุตเลื่อนปลายดาบขึ้นมาที่แก้มของเทวา ยิ้มมุมปากอย่างท้าทาย            “ไม่ล่ะครับ ยังไงหล่อย่อมดีกว่าอัปลักษณ์” ชายหนุ่มตอบ เขาไม่ชอบการล้อเล่นที่น่าหวาดเสียวแบบนี้เลย            “หึหึหึ” วิมุตเก็บดาบใส่ฝัก “อยากรู้จริงว่าพ่อแม่ของเจ้าเป็นใคร ถึงได้มีลูกชายรูปงามเช่นนี้”            “แต่ข้าไม่อยากรู้สักนิด จะรู้ไปทำไมในเมื่อพวกเขาไม่ต้องการข้า” ความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มชั่วขณะหนึ่ง โชปะผู้ที่เก็บเขามาเลี้ยงเล่าว่า คืนหนึ่งในฤดูใบไม้ร่วงอันเปียกชื้น เขาออกมานอกบ้านพักเพื่อเก็บผ้าที่ตากไว้เมื่อฝนเริ่มลงเม็ด โชปะได้ยินเสียงเด็กร้อง จึงออกค้นหาในโรงเรียน จากนั้นก็พบเด็กทารกถูกห่อด้วยผ้าเนื้อดีใส่ตะกร้ามาทิ้งไว้ เขาพยายามหาคนรับเลี้ยงเด็ก แต่ไม่มีใครรับ จึงต้องเลี้ยงเทวาไว้เอง            “ท่านวิมุตไปสอนที่โรงเรียนสตรีแทนข้าได้มั้ยครับ แล้วให้ข้าสอนแทนท่านที่นี่” เทวายื่นข้อเสนอ            วิมุตยกมือขึ้นลูบคางที่เริ่มมีเคราแข็งๆขึ้น “ข้าอายุสี่สิบกว่าทั้งยังไม่หล่อ ให้ข้าไปพวกสาวๆคนผิดหวังแย่ หึหึ แต่ถ้าเจ้าลำบากใจขนาดนั้น ข้าไปให้ก็ได้”            “ขอบคุณมากครับ” เทวาโค้งให้            “ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าไปล่ะ” วิมุตโบกมือลา แล้วเดินออกไป            เทวาปิดประตูห้อง จากนั้นก็เดินไปที่หน้าต่าง เขายืนมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนถนน จากชั้นสองของบ้านพักอาจารย์ ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ปะเข้ากับร่างสูงใหญ่อันคุ้นเคย เทวาจึงยังไม่ได้ปิดหน้าต่างแต่เฝ้ามองอัศดาอย่างสนใจ วันนี้อัศดาคงไปล่าสัตว์ในป่าเหมือนเคย เทวาคิดเช่นนั้นเพราะเห็นเขาถือธนูไว้ในมือซ้าย สะพายกระเป๋าใส่ลูกศรไว้บนหลัง ทั้งยังเหน็บมีดสั้นไว้ที่ผ้าคาดเอว เขาเคยขอร้องให้อัศดาเลิกอาชีพนายพราน เพราะการฆ่าสัตว์เป็นสิ่งที่ไม่ดี จะนำเรื่องร้ายๆมาสู่ตัวผู้ล่า แต่อัศดาไม่ยอมฟัง ซ้ำยังหาว่าเขาจุ้นจ้าน ความจริงพวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะเรียนโรงเรียนเดียวกัน อัศดาแก่กว่าเขาสองปี เมื่อครั้งเยาวว์วัยเทวาพยายามเป็นเพื่อนกับอัศดา อยากจะเล่นด้วยกัน แต่ไม่ว่าเขาทำอะไร ก็กลายเป็นขวางหูขวางตาอัศดาไปเสียหมด ซึ่งเทวาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเขาทำผิดอะไร ทั้งที่เขาหยิบยื่นให้แต่ความเป็นมิตร แต่กลับถูกอัศดาเกลียดขี้หน้า ถ้าอัศดาไม่หาเรื่องแกล้งเทวาให้ได้เจ็บตัว ก็จะใช้งานเหมือนเป็นลูกพี่ใช้งานลูกน้อง ระยะหลังนี้เทวาจึงเริ่มถอยห่างออกไป ด้วยหวังว่าระยะห่างคงทำให้อัศดารู้สึกดีกับเขาขึ้นบ้าง แต่ถึงจะถูกแกล้งอย่างไร เทวาก็อภัยให้ได้เสมอ ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนขณะเฝ้ามองอัศดา ถึงอย่างไรเขาก็ต้องอดทน เพราะอัศดาคือคนที่เขาเห็นในความฝันมาตั้งแต่เด็ก คือคนที่เขาได้ให้สัญญาไว้ ใบหน้าของกวางบาดเจ็บบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องมองผู้ที่ทำร้ายมันด้วยความหวาดกลัว มีลูกศรสามดอกปักอยู่บนร่าง มันหายใจฟืดฟาดเหมือนจะขาดใจตาย พรานหนุ่มชักมีดออกมาจากปลอก จ่อไปที่คอกวางแล้วตวัดมีดด้วยความรวดเร็ว ตัดหลอดเลือดจนขาดสะบั้น ของเหลวสีแดงฉานไหลเปรอะไปบนพื้นหญ้า ร่างกวางป่ากระตุกขาดใจตายในเวลาไม่นาน อัศดายิ้มออกมาด้วยความสะใจ เขาฆ่ามามากจนคุ้นชินกับกลิ่นคาวเลือด ถ้าเป็นสมัยก่อน เมื่อครั้งที่เริ่มฝึกล่าสัตว์ แค่ฆ่าหนูสักตัวยังมือสั่น แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกพึงพอใจในการฆ่า เป็นความสุขแบบดิบๆ ที่อัศดาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น ยิ่งออกล่าบ่อยเท่าไหร่ฝีมือของเขาก็ยิ่งพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งสังหารเสือได้ด้วยตัวคนเดียว และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาถูกอัปเปหิจากสมาคมนายพรานแห่งหมู่บ้านปาละ ความจริงอัศดาก็ไม่อยากฝ่าฝืนธรรมเนียมการล่าเสือ ที่ออกล่าเป็นกลุ่มแบ่งหน้าที่กันชัดเจน ถ้าไม่ใช่เพราะถูกเอาเปรียบ นายพรานคนอื่นให้เขาทำหน้าที่เสี่ยงตายเป็นตัวล่อเสือ แต่กลับให้ค่าตอบแทนเท่ากับคนที่แอบยิงธนูอยู่หลังพุ่มไม้ แล้วมันจะคุ้มอะไรที่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อค่าตอบแทนน้อยนิด ในเมื่อเขาสามารถฆ่าเสือได้ด้วยตัวคนเดียว อัศดาใช้ผ่าเปียกน้ำเช็ดเลือดที่เปรอะตามตัวกวาง เขาไม่อยากให้เสื้อผ้าต้องเลอะเทอะมากนัก ตอนที่แบกมันไปขายในหมู่บ้าน ขณะกำลังเช็ดคราบเลือดอยู่นั้น เขาก็เห็นมันลืมตาขึ้น ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน ร่างกวางกลายเป็นร่างกายของเขาเองในสภาพมีบาดแผลเหอะหวะเต็มไปด้วยเลือด เครื่องในทะลักเกลื่อนกลาด อัศดาร้องลั่น เขากระถดตัวถอยออกมาอย่างลุกลน ตกใจกลัวจนแทบเป็นลม พรานหนุ่มพยายามตั้งสติ ก้มลงมองร่างกายตัวเอง ทุกอย่างปรกติดีไม่มีบาดแผลแต่อย่างใด เขาค่อยๆหันไปมองซากกวาง มันยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่ภาพหลอนเท่านั้น แต่มันไม่ได้ทำให้อัศดารู้สึกโล่งใจขึ้นเลย เขารู้สึกว่าความฝันเริ่มคืบคลานเข้าสู้โลกแห่งความจริงมากขึ้นทุกขณะ ชายหนุ่มสังหรณ์อยู่ลึกๆว่าเรื่องราวในความฝันจะเป็นจริงขึ้นมาในวันหนึ่ง จากคุณ : holyneko เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 08:11:30