ความคิดเห็นที่ 1 นวนิยายเรื่อง รักฤาผูกพัน บทที่1 นายอำเภอมองหน้าว่าที่สองสามีภรรยา แล้วได้แต่ถอนใจ อยากถามใจจะขาดว่าที่มานี่ต้องการจดทะเบียนสมรสหรือจดทะเบียนหย่ากันแน่ เพราะดูแล้วจดทะเบียนสมรสเสร็จมีแนวโน้มว่าจะหย่ากันทันที เพียงเขายื่นเอกสารให้คนละใบพร้อมคำอวยพรเท่านั้น ทั้งคู่ก็มองมันราวกับใบทวงหนี้ แต่ยังอุตส่าห์ยกมือไหว้ก่อนลุกขึ้นเดินจากไป ชายสูงวัยได้แต่ส่ายหน้ากับหนุ่มสาวสมัยใหม่ “แกจะไปไหน” กอล์ฟหันมาถามนุ่น เมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าอำเภอหญิงสาวส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ไม่รู้เลย แล้วแกอ่ะ” คำตอบไม่ต่างกันเลย ฝ่ายหญิงถอนหายใจ รู้สึกเซ็งโลกขึ้นมาจับจิตจับใจเธออยากจะรู้จังว่าคนที่รักกันแล้วได้แต่งงานจดทะเบียนสมรสความรู้สึกมันเป็นยังไง จะตื่นเต้นสักนิดไหม ที่แน่ๆ คงไม่เหี่ยวซังกะตายแบบเธอกับคุณสามีในตอนนี้หรอกกระมัง เธอกับกอล์ฟเกลียดกันไหมคงตอบได้เต็มปากเลยว่าไม่ แต่ถ้าถามว่ารักกันปานจะกลืนรึเปล่าคำตอบก็คือไม่สักนิด ไม่อะไรทั้งนั้น นอกจากสนิทเพราะมันก็คือเพื่อน เพื่อนก๊งเดียวกันที่เตะก้นกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมโน่นเลยแหละ เอ็นท์ติดมหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ และมาเช่าหอติดกันมันหอชายเธอหอหญิง จบมาก็ดันมาอยู่มาอยู่อพาร์ทเม้นท์ใกล้กันอีก ดีแต่ว่าบริษัทอยู่คนล่ะที่ไม่งั้นเจอกันแทบจะอาเจียน มาห่างๆ กันบ้างก็ตอนที่ต่างฝ่ายต่างมีแฟน เงียบหายไปสักพัก มาเจอกันอีกทีก็อกเดาะทั้งคู่เสียแล้ว ผิดหวังจากคนที่คิดจริงจังถึงขั้นวางแผนแต่งงานด้วย แต่เมื่อทุกอย่างมันพังไปต่อหน้าต่อตาอารมณ์ชั่ววูบบวกกับอยากประชดชีวิตก็แต่งงานกันเสียเลย ‘นุ่น’ ยังนึกขำวันแรกที่เธอชวน ‘กอล์ฟ’ แต่งงานมันเป็นวันที่ซังกะตายที่สุดในโลกเพียงเธอเอ่ยหมอนี่ก็บ้าจี้ตกลงอย่างง่ายดายทุกอย่างจึงลงเอยด้วยประการฉะนี้ “ไปฮันนีมูนกันไหม” กอล์ฟชวนดื้อๆ “เอาสิที่ไหนล่ะ” สาบานได้นี่สามีกำลังชวนภรรยาไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ ไม่ได้ชวนกันไปซดเหล้าอย่างเคย กอล์ฟท้าวเอวมองผ่านเปลวแดดไปยังรถรู้สึกว่ามันจอดไกลเสียเหลือเกิน “หัวหิน” ไกลสุดของกอล์ฟเลยนะนั่น “ชะอำเถอะ” นุ่นค้าน สามีทางนิตินัยหันมามองหน้านึกอยากจะยันไอ้คนตัวเล็กขึ้นมาครามครัน “นึกแล้วว่าแกต้องไปชะอำ” “ทำมารู้ดี” “รู้แล้วกัน คิดได้แค่นี้แหละ” “ไอ้โกหก” “เออโกหก ตกลงแกอยากไปไหน” “เกาะภูเก็ต” กอล์ฟสวมแว่นตาดำไสหัวคนเรื่องมากก่อนจะพูดว่า “เกาะล้านละกัน” นุ่นยกนิ้วขึ้นทำเครื่องหมายโอเค “งั้นเสม็ดนะ” ใครได้มาฟังคงงงว่าสองคนนี้พูดจาภาษาอะไรกัน กอล์ฟกับนุ่นเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องคุยอะไรแบบนี้แต่ดันรู้เรื่องอยู่แค่สองคนเพราะเหตุนี้จึงถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคู่รักกัน แต่ทั้งคู่ก็เล็ดลอดมาได้เพราะความรู้สึกที่เสมอต้นเสมอปลายไม่ได้มากไปกว่าเพื่อน ห่วงแต่ไม่หวงต่อให้ต่างคนมีคนรักทุกครั้งที่เจอกันก็มักจะเป็นอย่างนี้ หลังจากแต่งงานแล้วกอล์ฟตั้งใจว่าเขาจะปรับปรุงตัวเสียใหม่ จากที่เคยทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำเพื่อสร้างฐานะ สร้างครอบครัวเขาจะให้เวลาตัวเองบ้างและให้เวลากับภรรยา (พลอยโจน) ใครที่เคยว่าเขาบ้างานจะได้รู้ว่าเขาเองก็ใส่ใจคนรอบข้างเป็นเหมือนกัน ชายหนุ่มกดมือถือโทรไปหาป๊ากับม๊า อ้อ ออกตัวไว้ก่อนว่าบ้านเขาเชื้อสายบรรพบุรุษมาจากแดนมังกร จีนแผ่นดินใหญ่หน้าตาจึงกระเดียดไปทางอาตี๋ แต่ดีหน่อยที่ตาเขาไม่เล็กแถมผิวขาวเป็นหยวกกล้วยรวมๆ แล้วก็หล่อไม่น้อยหน้าใคร แต่ทำไมโดนทิ้ง? นี่คือปัญหาค้างคาใจของกอล์ฟ ฐานะทางบ้านแม้จะไม่รวยมากแต่ก็ไม่จนแน่นอนธุรกิจครอบครัวก็มีร้านทองเป็นของตัวเองแค่มีพี่น้องรวมกันนับได้แปดคน เขาเป็นคนที่เจ็ดคนอื่นๆ แต่งงานกันไปหมดแล้วเหลือเขากับน้องสาวคนสุดท้องชื่อ ‘กิม’ กำลังเรียนมหาวิทยาลัย ปีนี้ปีสุดท้ายก็จบแล้ว เสียงม๊ารับสาย “ม๊า กอล์ฟนะ” “มีอะไรลูก” แม่เขาเป็นลูกเสี้ยว พูดไทยชัดแจ๋วส่วนพ่อเขามีเชื้อจีนเต็มตัวแต่มาอยู่ไทยนานภาษาไทยจึงกลายเป็นภาษาแม่ของบ้านไปโดยปริยาย “กอล์ฟแต่งงานแล้วนะ” กอล์ฟบอกโดยไม่มีพิธีรีตอง “เหรอแต่งกับใครล่ะ” อย่าได้แปลกใจว่าทำไมแม่เขาทำเสียงได้นิ่งมากขนาดนี้วัฒนธรรมบ้านไหนเป็นอย่างไรเขาไม่รู้ รู้แต่ว่าบ้านนี้ครอบครัวนี้จะไม่จัดงานแต่งงานให้ลูกชายเด็ดขาดด้วยเหตุผลง่ายๆ แสนสั้นคือเปลือง ด้วยสังคมไทยฝ่ายชายต้องจ่ายค่าสินสอดเยอะ ยิ่งเดี๋ยวนี้เรียกกันเป็นล้าน ป๊ากับม๊าเข็ดจากพี่ชายคนโตที่ฝ่ายหญิงเรียกเงินซะจนขนร่วงกันเป็นแถบๆ ท่านทั้งสองบ่นจนทั้งคู่ต้องย้ายบ้านหนี หลังจากนั้นก็มีกฎเหล็กว่าถ้าใครจะแต่งงานก็แต่งไปอย่ามายุ่งกะเงินของป๊ากับม๊าเป็นพอ ยกเว้นลูกสาวใครคิดจะเป็นลูกเขยละก็คิดให้ดีคิดให้นาน “ไอ้นุ่น” “นุ่นไหนม๊าเคยเห็นไหม” “ก็ไอ้นุ่นอ่ะม๊า ไอ้นุ่นหน้าม้าไง” แน่นอนว่าบุคลิกอันโดดเด่นของนุ่นก็คือผมยาวประบ่าแต่หน้าม้าเต๋อชอบนุ่งกระโปรงแนวบาหลีใส่เสื้อกล้ามสวมเสื้อยีนต์ทับอีกชั้น เผลอๆ บางวันมันก็หาผ้ามาพันรอบหัวใส่ตุ้มหูวงใหญ่ๆ จนม๊าเคยถามว่า อานุ่นเขาใส่ชุดอะไรแล้วทำไมต้องทำทรงผมประหลาดๆ อย่างนั้น “ห่ะ อ้าวไหนบอกว่าจะแต่งงานกับใครน้า” เขารู้ม๊ากำลังนึกถึง นิด ที่เขาเคยโทรไปเล่าเป็นวรรคเป็นเวรว่านิดคือคนที่ใช่ คือคนที่เขาตั้งใจจะแต่งงานด้วย “ใครก็ช่างเหอะตอนนี้กอล์ฟแต่งกับนุ่นแล้ว” “จะรอดเหรอลูก” อ้าวแม่! ชายนุ่มถอนหายใจเฮือกนั่นคือสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยอย่าว่าแต่แม่ที่ไม่มั่นใจตัวเขาเองยังคิดอยู่ว่าจะอยู่กันเกินหนึ่งเดือนหรือเปล่า นุ่นไม่ได้มีความเป็นแม่ศรีเรือนแม้แต่น้อยวิญญาณกุลสตรีแทบจะไม่สิงสู่ร่างกายมันเลย ชีวิตขึ้นเหนือล่องใต้ลงห้วยทำตัวยังกับนินจาไม่แปลกหรอกที่แฟนจะไปมีหญิงอื่น “ไม่รอดไม่รู้รู้แต่ว่ามันเป็นเมียผมแล้ว” “เป็นแล้วด้วย” เสียงแม่เขาสูงล้อเลียน ชายหนุ่มโคลงศีรษะพูดเสียงเนือยๆ “ม๊าบอกป๊าด้วยละกัน” “จ้าลูกบังเกิดเกล้า แม่ว่าแต่กะอานุ่นก็ดีนะ” “แค่นี้นะครับม๊า” กอล์ฟตัดบทรีบกดวางก่อนที่ม๊าจะร่ายยาว อีกฟากของห้องเสียงหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกประการกำลังโฉงฉางกับบุพการีเช่นกันแต่เขาฟังจนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว นุ่นกับแม่แทบจะคุยกันเบาๆ ไม่เป็นเลย ไม่รู้มีเรื่อง เม้าส์ อะไรกันนักหนาแต่ชีวิตนุ่นแตกต่างกับเขาโดยสิ้นเชิง นุ่นเป็นลูกสาวคนเดียว มีแม่คนเดียวเคยถามว่าพ่ออยู่ไหนเลิกกับแม่หรือตายไปแล้วมันก็ตอบแบบสุภาพๆ ว่า ‘ไปถามแม่ดิอย่ามาถามกรูกรูไม่รู้’ และตอนนี้แม่ก็ไปได้ดิบได้ดีมีสามีเป็นชาวต่างชาติเขาเคยเจอท่านครั้งหนึ่ง สปีกอิงลิชไฟแลบแม่นุ่นเป็นคนสนุกสนานเฮฮาชอบท่องเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจเขาแทบจะไม่แปลกใจเลยว่าไอ้นุ่นมันได้รับเชื้อมาจากใคร “แค่นี้นะแม่” นุ่นคุยกับแม่เสร็จ โยนมือถือลงบนเตียงแล้วก็ล้มตัวลงตาม “เฮ้ยนุ่นอาบน้ำก่อนดิตัวสกปรกยังจะไปนอนบนเตียงอีก” เสียงคุณชายสะอาดร้องบอกเธอวันนี้ถือเป็นวันแรกที่ทั้งคู่ย้ายมาอยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการด้วยเหตุผลที่เข้าท่าสุดๆ กอล์ฟต้องการทำหน้าที่สามีที่ดีและสมบูรณ์แบบ ส่วนนุ่นอยากมีเพื่อนไม่อยากอยู่คนเดียวกลัวเหงาและหาคนกินเหล้าด้วย “นุ่น” เจ้าของชื่อทำ เงียบ “นุ่น” กอล์ฟเดินไปที่เตียงใช้มือจับนุ่นใช้แรงเพียงน้อยนิดร่างเล็กๆ นั้นก็ขยับตัวลุกนั่งตัวตรงแน่วมองหน้าเขา“อะไรของแกไอ้กอล์ฟฉันจะนอน” “จะนอนลงเข้าไปได้ยังไงตัวสกปรกมีแต่เชื้อโรค” “ช่างเชื้อโรคซิมองไม่เห็นแสดงว่ามันไม่มี” “งั้นก็ไปนอนพื้น” “อ้าว พูดงี้ได้ไงฉันเป็นเมียแกนะลืมแล้วเหรอ” กอล์ฟอึ้งไปหน่อยใช่ เขาลืมจริงๆ “งั้นก็ไปอาบน้ำ” “เดี๋ยวก่อนซิยังไม่สองทุ่มเลยจะอาบทำไมเร็วร้อนจะตาย” “ถ้าไม่อาบก็อย่ามานอนเตียงซิ” “โอ้ย!!!!!!!!!!!!!” เสียงปรอทแตกของนุ่นทำให้กอล์ฟเอามือปิดปากแทบไม่ทัน แต่แรงแม่คุณก็เยอะเหลือเกินชายหนุ่มจึงใช้อีกมือล็อกคออีกมือปิดปากเสียแน่น “แกจะร้องทำไมไอ้นุ่น” เขากระซิบข้างหูเสียงอู้อี้ๆ ที่ฟังยังไงก็ไม่มีทางรู้เรื่องนอกจากจะคลายมือออกเสียก่อนแต่ก็เสี่ยงต่อแก้วรูหูแตกกอล์ฟเตรียมทางหนีทีไล่ด้วยการพูดขู่ “ปล่อยมือออกแล้วห้ามเสียงดังนะไม่งั้นฉันบีบคอแกตายแล้วจับยัดห้องน้ำแน่” พอมือคลายจากปากเล็กๆ นั่นนุ่นก็สวดเขาทันที “ไอ้โคตรแมนเก่งแต่กับผู้หญิง นี่ถามจริงแกจะจ้าวระเบียบไปไหนอยู่กันแบบชิวๆ ไม่ได้เหรอ” “ไม่ได้! ชิวแล้วซกม๊กแบบแกไม่เอาเด็ดขาด” คนซกม๊กเอี่ยวตัวออกจากอ้อมแขนเขาก่อนจะผลักอกเสียเต็มแรง “กอล์ฟถามจริงๆ เหอะแกไม่เบื่อตัวเองมั้งรึไงทำตัวเป็นพ่อแก่อย่างเนี้ยผู้หญิงที่ไหนจะทนไหว” พูดไปแล้วก็ปิดปากตัวเองแทบไม่ทันมันเป็นการจี้ใจดำเขาเชียวละ เจ้าระเบียบ ขี้บ่น ไม่มีเวลา บ้างาน นี่คือคำจำกัดความก่อนที่หญิงนิด แฟนที่รักนักรักหนาจะสะบัดก้นทิ้งไปกับชายอื่นที่ความหล่ออาจจะน้อยกว่ากอล์ฟ แต่รวยกว่าเห็นๆ เป็นถึงลูกชายเจ้าของโชว์รูมรถยนต์นุ่นเห็นชายหนุ่มนิ่งไป ความรู้สึกผิดค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาในจิตใจของคนปากเร็วกอล์ฟเดินไปนั่งทำเงียบเป็นพระเอกมิวสิควิดีโอที่เก้าอี้ตรงระเบียงให้ลมกระทบตาเล่น นุ่นถอนหายใจข้อเสียอีกข้อของเธอนอกจากจะปากเร็วแล้วยังปากหนักรู้ตัวอยู่หรอกนะว่าผิดแต่ไม่อยากขอโทษ ทำไงได้ มันไม่เท่ หญิงสาวค่อยเดินตะล่อมๆ ไปเลียบๆ เคียงๆ สามี (แต่ในนาม) ด้วยความเป็นเพื่อนกันมาแต่ไหนแต่ไรเธอรู้ว่าไอ้คนขี้น้อยใจจะไม่โกรธนาน “กอล์ฟ” “อะไร” “แกโกรธฉันเหรอ” “เปล่า” “ทำไมเงียบไปล่ะ” “กำลังคิดว่าฉันเจ้าระเบียบไปอย่างที่แกว่าจริงๆ หรือเปล่านิดเขาถึงทนไม่ได้” นุ่นนั่งเก้าอี้อีกตัวที่ว่างมองบรรยากาศยามค่ำคืนของกรุงเทพมหานคร “อืม แกเจ้าระเบียบไปจริงๆ นั่นแหละขี้บ่นด้วยนะลดๆ มั้งก็ดีผู้หญิงเขาไม่ได้ต้องการผู้ชายเพอร์เฟ็คหรอกใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาเดินดินบ้างก็ได้” นุ่นถือโอกาสนี้เป็นการซ้ำเติมอีกรอบเมื่อกี้เห็นหน้าสลดๆ แล้วรู้สึกผิดอยู่เหมือนกันแต่มันมีความสุขมากกว่าทำไงได้ กอล์ฟเองก็ดูเหมือนจะเข้าใจธรรมชาติชีวิตมากขึ้นเมื่อได้ผู้หญิงที่เคยเตะก้นกันมานมนานมาเป็นศรีภรรยา “ฉันก็อยากจะเป็นอยู่หรอกนะไอ้คนธรรมดาน่ะถ้าเมียที่มีมันปกติเหมือนชาวบ้านเขา” “อ้าวไอ้กอล์ฟ” “อย่ามาขึ้นไอ้นะเดี๋ยวตบปากเลยแต่งงานแต่งการแล้วหัดพูดเพราะๆ ซิ” “กล้าเหรอ” “ลองไหมล่ะ” พูดไม่พูดเปล่ามือแข็งแรงก็คว้าหัวเล็กๆ ที่เตรียมหนีก่อนจะล็อกตัวไว้แล้วเอามือตบปากเบาๆ แต่รัวเร็วๆ “ไอ้บ้าเอ้ยฉันเจ็บนะ” “ก็ให้เจ็บไงจะได้พูดเพราะๆ” “ไอ้...” “ยังอีก” เขาร้องขู่นุ่นเม้มปากแน่นคว้าแขนของกอล์ฟแล้วกัดเสียจมเขี้ยว “โอ้ย!” โอ้ยของกอล์ฟไม่ได้ดังมากมายเพราะเขากลัวว่าห้องข้างๆ จะได้ยิน เขาระมัดระวังเสมอและเคารพสิทธิ์ของผู้อื่นเกรงว่าจะได้ยินและรำคาญทั้งที่แต่ละห้องก็ค่อนข้างมิดชิดเพราะที่นี่คือคอนโดห้องชุด ชายหนุ่มลากคนที่กลายร่างเป็นสุนัข กัดแขนเขาอย่างเดียวไม่พอยังทำท่าสะบัดหัวอีกเข้ามาในห้องแล้วตรงไปยังห้องน้ำดึงฝักบัวมาเปิดน้ำแล้วฉีดใส่คนที่กัดไม่ยอมปล่อยเมื่อหัวหูโดนน้ำจนเปียกนุ่นก็สำลักน้ำไอค๊อกแค็กกอล์ฟหัวเราะชอบใจ “เป็นไงล่ะอาบน้ำเองดีๆ ไม่ชอบชอบให้อาบให้ก็ไม่บอก” เขาใช้น้ำฉีดใส่เธอจนเปียกทั่วตัวหญิงสาวชักโมโหยื้อแย่งฝักบัวแล้วหันไปทางเขาบ้างสงครามย่อยๆ เกิดขึ้นอีกครั้งแต่แรงผู้หญิงหรือจะสู้ชายได้นุ่นรู้ว่าตัวเองเสียเปรียบตัวเปียกอยู่คนเดียวจึงกระโดดกอดคอ “งั้นก็อาบด้วยกันเสียเลย” “เฮ้ยไอ้นุ่นเล่นงี้เลยเหรอ” กอล์ฟร้องเสียงหลง “กับแกต้องอย่างนี้แหละ” กว่าแต่ล่ะคนจะได้อาบน้ำกันจริงๆ จังๆ ก็แทบหมดแรงกอล์ฟเพิ่งค้นพบว่าถ้าอยากหายจากอาการโรคอกหักแล้วล่ะก็การแต่งงานกับนุ่นถือเป็นทางออกที่ดีเพราะคงไม่มีอะไรเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้วแน่ๆ พรุ่งนี้ไปหย่ากันมันจะเร็วไปไหมนะ เฮ้อ... จากคุณ : อณุนาคินทร์ เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 55 20:09:46

ความคิดเห็นที่ 2 จบแล้วเหรอคะ กำลังมันส์เลยอ่ะ จากคุณ : แม่สมสมัย เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 21:04:35

ความคิดเห็นที่ 3 จ๊ากกก หายไปนานเลย ช่วงนี้เข้าๆ ออกๆ แว้ปหายๆ แว้ปหาย เลยยังไม่ได้อัพ ^^ ยังไงขอไปเขียนให้จบ รีไรท์นิดหน่อยแล้วจะเอามาลงนะคะ จากคุณ : อณุนาคินทร์ เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 07:44:42