ความคิดเห็นที่ 1 ฮันเตอร์วางกระป๋องเบียร์ไว้บนโต๊ะรับแขกข้างโซฟาและรีบเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ระหว่างนั้นเขาแบ่งความสนใจไปยังคนที่ทำตัวเป็นพวกถ้ำมองไม่เลิกไปด้วย เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มก็ออกจากห้องทันที หลังจากที่ชายร่างท้วมคนนั้นลับตาไปแล้ว อรุณรุ่งก็พยายามเพ่งมองเข้าไปในบ้านพักหลังที่เธอใช้ซ่อนตัวเพื่อดูว่าคนที่เธอต้องการเห็นอีกสักครั้งอยู่ที่นี่หรือไม่ แต่โชคร้าย กระจกประตูและหน้าต่างของบ้านพักเกรดแพงที่สุดทั้งสามหลังเป็นกระจกชนิดพิเศษ คนภายนอกไม่สามารถมองเห็นข้างในบ้านได้ไม่ว่าจะเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน สางสาวจึงไม่พบใครนอกจากเงาสะท้อนของตัวเอง กระนั้นเธอก็ยังพยายามชะเง้อชะแง้อย่างสุดความสามารถ “ทำอะไรอยู่” เสียงห้าวที่ดังขึ้นทางด้านหลังทำให้สางสาวสะดุ้งโหยง และนึกขึ้นได้ว่าใบหน้าของตนเองตอนนี้ปราศจากผ้าพันคอกับแว่นตาช่วยอำพราง เธอจึงรีบตะกุยเส้นผมมาปิดบังใบหน้าอย่างรวดเร็วและรีบหลบให้พ้นเงาสะท้อนของกระจก ฮันเตอร์ซึ่งยืนอยู่ในจุดที่ไม่เห็นเงาของเจ้าหล่อนเลิกคิ้วกับกิริยาแปลกๆ พลางถามต่อ “ถามแล้วทำไมไม่ตอบ เป็นใบ้หรือไง” อรุณรุ่งกัดฟันกรอดเพื่อหักห้ามความต้องการที่จะตอบโต้ เพราะรู้ดีว่าเมื่อไรที่เธอเปิดปาก เมื่อนั้นได้เกิดเรื่องใหญ่แน่ ทว่าคนที่ไม่รู้ถึงความจำเป็นของอีกฝ่ายกลับเริ่มหงุดหงิด เขาตะปบไหล่ของแม่สาวโรคจิตพลางถามด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเริ่มโมโหแล้ว “ทำไมไม่พูด ฉันรู้นะว่าเธอไม่ได้เป็นใบ้” สางสาวสะดุ้งสุดตัวจนฮันเตอร์รู้สึกได้ แต่ก่อนที่เขาจะใคร่ครวญมากกว่านั้น เจ้าหล่อนก็สะบัดตัวอย่างแรงแล้วโกยอ้าว เล่นเอาคนไม่ทันตั้งตัวอ้าปากค้าง ก่อนจะก้าวขาไล่ตามเพราะคิดว่าอย่างไรวันนี้ก็ต้องจับมาสั่งสอนให้รู้สำนึกกันเสียบ้าง ตอนนั้นเองที่ปาร์คกุงซูเปิดประตูบ้านพักออกมาพอดี “มาทำอะไรอยู่หน้าบ้านฉัน” เนื่องจากหูดีกว่าคนธรรมดา อรุณรุ่งจึงชะงักเท้าทันทีที่ได้ยินเสียงและรีบหมุนตัวกลับไปมอง เป็นจังหวะเดียวกับที่ปาร์คกุงซูก้าวออกมาจากบ้านและฮันเตอร์ก็เหลียวมองเขา สางสาวอ้าปากค้างกับเรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทั้งท่อนแขนและขา แล้วยังจะหน้าอกแน่นเป็นแผงที่ใหญ่กว่าเธอนั่นอีก อรุณรุ่งกลืนน้ำลายเมื่อเห็นเขาขยี้เรือนผมที่เปียกชื้นด้วยผ้าขนหนู ทำให้ลอนหน้าท้องที่นับได้หกลอนขยับไปมาอย่างน่ามอง ซึ่งเจ้าของดูจะไม่ยี่หระเลยว่าจะมีใครเห็นสภาพกึ่งเปลือยของตนเองหรือไม่ อรุณรุ่งไม่รู้ตัวว่าเผลอจ้องอยู่นานแค่ไหน จนกระทั่งฮันเตอร์พูดขึ้นจึงได้รู้สึกตัว “โรคจิตหรือไง นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินโทงๆ ออกมาจากบ้านแบบนี้” “ก็คนมันมีของดีให้โชว์” ปาร์คกุงซูยักไหล่ “หรือนายจะให้ฉันแก้ผ้าเลยก็ได้นะ จะได้รู้กันไปเลยว่าใครสมกับเป็นนายแบบมากกว่ากัน” ฮันเตอร์รู้ว่าอีกฝ่ายประชดจึงโต้ตอบด้วยสายตาเย็นชา แต่ปาร์คกุงซูยักคิ้วใส่เขาแล้วกอดอกพลางเหยียดยิ้มเยาะ อรุณรุ่งเห็นเป็นโอกาสในการหนีจึงรีบหันหลัง แต่จังหวะที่เธอก้าวเท้า หนุ่มผมสีชมพูก็ตะโกนขึ้น “เฮ้ย หยุดนะ!” สางสาวเกือบร้องกรี๊ดด้วยความตกใจแต่รีบอุดปากไว้ได้ทัน ขณะที่สองเท้าก็โกยอ้าวด้วยความเร็วซึ่งพยายามให้ดูเหมือนมนุษย์ปกติมากที่สุด และเพราะเสียงตะโกนของฮันเตอร์ทำให้ปาร์คกุงซูมองตามทิศทางที่อรุณรุ่งวิ่งหนี และทันเห็นแผ่นหลังของเธอแวบๆ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะลับสายตาไปทางชายป่า “ใครล่ะนั่น” ปาร์คกุงซูถามก่อนจะหัวเราะเมื่อสรุปกับตัวเองได้ “อ๋อ เด็กไซต์ไลน์ เออ นายนี่ก็ไวเหมือนกันแฮะ เห็นหน้าสวยๆ นึกว่าจะเป็นพวกข้ามเพศ ที่ไหนได้... แต่ก็น่าจะเลือกหน่อย เสื้อผ้าทรงผมแม่นั่นดูไม่จืดเลยว่ะ” ฮันเตอร์หันขวับพร้อมกับถลึงตาใส่เขาทันที แต่ปาร์คกุงซูก็ยักไหล่แล้วเดินเข้าบ้านพักของตน ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโต้ตอบกับตนด้วยวาจา แต่ตอนที่เปิดประตูบ้านพัก นายแบบลูกครึ่งเกาหลีก็ตะโกนถามคนที่ยังจ้องตนอยู่ว่า “ฉันแนะนำผู้หญิงให้เอาไหม รับรองว่าสวยกว่าแม่นั่นล้านเท่า แค่โทร.กริ๊งเดียวไม่เกินคืนนี้พวกหล่อนจะมาหานายถึงเตียงนอนเลย” พูดจบเขาก็หัวเราะเสียงดังลั่นแล้วปิดประตูบ้านพักดังปัง ประหนึ่งจะไล่นายแบบระดับโลกที่ยืนกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิดให้ไปไกลๆ แม้อีกฝ่ายจะเป็นพวกคลั่งดารา แต่ฮันเตอร์ก็ไม่ชอบใจนักที่เจ้าหล่อนจะถูกเหยียดหยามทางเพศโดยผู้ชายคนหนึ่งถึงขนาดนั้น อย่างไรก็ตาม ทั้งสองกรณีถือเป็นคนละเรื่องกัน ถ้าเขาพบผู้หญิงคนนั้นมาด้อมๆ มองๆ อย่างเสียมารยาทอีกครั้ง เขาจะเล่นงานให้หนักเลย แต่ถ้านาย... อะไรก็ช่างมันเถอะนั่นพูดจาดูถูกหล่อนให้ได้ยินอีก อย่าหาว่าคุณฮันเตอร์ไม่เตือนก็แล้วกัน!     เสียงหัวเราะดังลั่นกับเสียงปิดประตูดังปังทำให้พัชระกลอกตาขึ้นเพดานพลางส่ายศีรษะ ชายหนุ่มได้แต่แช่งชักตัวเองขณะสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ว่าไม่น่ารับงานนี้เลย ไม่น่าคิดจะอาศัยการถ่ายแบบร่วมกับ ฮันเตอร์ บุคคลระดับโลกเพื่อเพิ่มชื่อเสียงให้กับตัวเองโดยไม่ศึกษานิสัยใจคออีกฝ่ายให้ดีก่อน ซึ่งก็นั่นแหละ พวกนายแบบดังมักเอาแต่ใจเพื่อประกาศศักดาของตัวเอง และคงไม่มีใครอยากทำความรู้จักกับคู่แข่งที่อาจจะแซงหน้าตัวเองได้ทุกเมื่อหรอก ในบรรดานายแบบสามคน พัชระเป็นคนที่สูงที่สุดและมีหน้าตาคมเข้มที่สุด เขาจึงมั่นใจว่าตนเองจะมีชื่อเสียงมากขึ้นหลังจากงานนี้ บางทีอาจไปถึงระดับโลก เมื่อเทียบกับปาร์คกุงซูที่มีหน้าตาจำกัดว่าถูกรสนิยมเฉพาะคนในเอเชีย และฮันเตอร์ นายแบบหน้าสวยที่กินบุญเก่าจากการเป็นนักดนตรีคลาสสิกชื่อก้องโลกมาก่อน เนื่องจากแนวเพลงคลาสสิกไม่เป็นที่นิยมนักในเมืองไทย อีกทั้งนักดนตรีหลักสามคนของวงออร์เคสตรานั้นก็ปิดบังชื่อแซ่ที่แท้จริงเพื่อสร้างความแตกต่างในตลาดเพลง ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าชื่อกับนามสกุลจริงของฮันเตอร์คืออะไรและเรียกเพียงแต่ฉายาของเขาเรื่อยมา และด้วยความที่หน้าสวยประหนึ่งหญิงสาวแต่สามารถแต่งกายให้ดูเป็นบุรุษได้ ฮันเตอร์จึงได้รับการทาบทามให้เป็นนายแบบประเภทหน้าสวยซึ่งเป็นที่นิยมพอสมควรในวงการแฟชั่นระดับโลก และเท่าที่พัชระทราบ ก่อนหน้านี้ฮันเตอร์ก็ทำงานเป็นนายแบบควบคู่ไปกับการเล่นดนตรีอยู่แล้ว แต่ตอนนี้วงดนตรีวงนั้นได้ปิดตัวลงและนักดนตรีต่างก็แตกกระสานซ่านเซ็นไปคนละทาง ซึ่งพัชระไม่สนใจเรื่องของคนอื่นหรอก เขาสนเพียงว่าอีกไม่กี่ปีฮันเตอร์ก็จะกระเด็นออกจากวงการนายแบบอย่างถาวรแล้ว ซึ่งถ้าเวลานั้นมาถึงเมื่อไร เขานี่แหละจะกระทืบไอ้นายแบบจอมหยิ่งยโสนั่นให้จมดินด้วยตัวเอง! พัชระหัวเราะอย่างสะใจกับแผนการในอนาคตของตัวเองขณะปิดประตูบ้านพัก เขาคิดว่าจะเดินชมรอบรีสอร์ตสักชั่วโมงสองชั่วโมงเพื่อรอเวลาอาหารเย็น และมองหาผู้หญิงหน้าตาดีสักคนที่เต็มใจเป็นเครื่องฆ่าเวลาโดยไม่สนสิ่งตอบแทนนอกจากเงินทองหรือของกำนัลเล็กๆ น้อยๆ ชายหนุ่มไม่อยากเลือกน้องอ้อยหน้าสวย เพราะผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยแต่คาดหวังความมีชื่อเสียงจะเป็นตัวขัดขวางหนทางก้าวหน้าของเขา แต่โชคร้ายที่ชายหนุ่มพบน้องอ้อยหน้าสวยซึ่งกำลังเดินมาหาเขาที่บ้านพักอยู่พอดี หญิงสาวยิ้มกว้างและปรี่เข้ามาทัก “อ้าว คุณพัชระ พอดีเลยค่ะ อ้อย เอ๊ย อาโออิกำลังจะไปถามอยู่เชียวว่าจะทานอาหารเย็นที่ไหน” แม้อยากจะเผ่นหนีไปให้ไกล แต่นายแบบหนุ่มก็เลือกส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ขณะถามกลับ “แล้วอาโออิทานที่ไหนครับ” สาวเจ้าทำเป็นตะลึง ก่อนจะยิ้มเอียงอาย “ก็ทานกับพวกทีมงานแหละค่ะ คุณพัชระจะมาทานด้วยกันหรือคะ” “ไม่ครับ ผมคิดว่าจะทานที่บ้านพัก” ชายหนุ่มตอบพลางยิ้มหวานทำตาเชื่อม แต่เล่นเอาแม่สาวที่คาดหวังว่านายแบบดังกำลังจีบตนเองอยู่อ้าปากค้าง แต่เจ้าหล่อนก็แก้เกมด้วยการทอดสะพานใส่อย่างรวดเร็ว “ได้เลยค่ะ แล้วจะให้อาโออิมาทานเป็นเพื่อนไหมคะ” “อย่าเพิ่งเลยดีกว่าครับ ผมอยากพักผ่อนออมแรงไว้เผื่อว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรให้ทำ อีกอย่างผมกลัวว่าจะเป็นการรบกวน” “อุ๊ย! ไม่เลยค่ะ สำหรับคุณพัชระ อาโออิยินดี” หญิงสาวรีบหาข้อแก้ต่างให้กับเขา โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายหมายถึงว่าเจ้าหล่อนนั่นแหละที่รบกวนเขา “รับทราบครับ ไว้อีกสองสามวันผมอาจจะรบกวนคุณมาทานข้าวเป็นเพื่อน แต่วันนี้ผมขอแค่ให้คุณเอาอาหารเย็นมาให้ผมที่บ้านพักก่อนเท่านั้นนะครับ” พัชระพูดพลางแตะต้นแขนเจ้าหล่อน หญิงสาวมองมือขาวๆ ที่มีรอยสักข้างนิ้วชี้ของชายหนุ่มพลางยิ้มเอียงอาย “ถ้าอย่างนั้นอาโออิขอตัวไปทำงานต่อนะคะ แล้วเย็นๆ จะยกถาดอาหารไปให้ค่ะ”   “ขอบคุณครับ” พัชระพูดและปล่อยมือลงแนบลำตัว เขายืนมองจนกระทั่งแน่ใจว่าน้องอ้อยหน้าสวยไปไกลแล้วจึงได้ออกเดินต่อ เมื่อออกมาจากส่วนของบ้านพัก พัชระก็พบว่ารีสอร์ตแห่งนี้มีอะไรที่น่าสนใจไม่น้อย อย่างเช่นสะพานไม้ที่ทอดยาวไปสู่เรือนกลางน้ำซึ่งเป็นส่วนของสปาและนวดแผนไทย สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่กลางแมกไม้ให้อารมณ์ธรรมชาติ เรือนพักผ่อนติดกับสระบัวที่มีเรือแจวจอดทิ้งไว้เผื่อว่าใครอยากจะลองแจวเรือชมรอบสระ ระหว่างที่สำรวจสถานที่นั่นเอง นายแบบหนุ่มก็เห็นชายสองคนแต่งตัวภูมิฐานเดินอยู่กับหญิงวัยกลางคนหน้าตาคล้ายชาวอินเดียแต่งตัวซอมซ่อ ตอนแรกเขานึกว่าผู้หญิงคนนั้นมาสมัครงานในส่วนของนวดแผนไทยหรือแม่บ้าน แต่พอเห็นท่าทีพินอบพิเทาจากคนที่แต่งกายดีกว่าเขาก็เปลี่ยนความคิดและตัดสินใจเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วเขาก็พบว่าผู้หญิงที่อยู่ในชุดเสื้อยืดเก่าๆ กับผ้าถุงคนนั้นมีแววตาที่ไม่ธรรมดา เรียกว่าเป็นความสง่างามตามธรรมชาติซึ่งพบเห็นได้จากผู้ที่มีฐานะร่ำรวยมาแต่เกิด ด้วยความอยากรู้ว่าทั้งสามคุยเรื่องอะไรกัน พัชระจึงเดินเข้าไปใกล้ขึ้นอีกโดยทำทีเป็นว่ากำลังเดินชมรอบรีสอร์ต แต่ทันทีที่เห็นเขา เสียงพูดคุยกันก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว แถมนายแบบหนุ่มยังได้หน้าชากับสายตารู้ทันของผู้หญิงชาวอินเดียคนนั้นที่มองกันตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าอย่างดูถูก เพราะทนสายตาเช่นนั้นไม่ได้ พัชระจึงเร่งฝีเท้าผ่านคนทั้งสามไปยังสวนป่าด้านหลัง ซึ่งพ้นจากจุดนี้ไปแล้วต้องใช้ผู้ชำนาญทางเป็นคนนำเข้าไปชมธรรมชาติและต้องเดินตามเส้นทางที่กำหนดไว้ให้เท่านั้น โดยเวลาปกติจะมีคนเฝ้าอยู่ แต่เพราะวันนี้พนักงานทุกคนกำลังตื่นเต้นกับ ‘เจ้านาย’ ตัวจริงที่เพิ่งปรากฏตัว ทำให้ไม่มีใครคอยเตือนนายแบบหนุ่มว่าเขากำลังก้าวเข้าสู่ดินแดนอันตราย พัชระเดินไปเรื่อยเปื่อยตามทางที่พอเดินได้ แต่หลังจากเข้าป่ามาลึกมากเข้าเส้นทางเดินก็หายไป ซ้ำร้าย พอหันหลังย้อนกลับไปตามเส้นทางเก่าที่คิดว่าใช่ ก็กลับไม่พบอะไรเลยนอกจากต้นไม้สูงใหญ่และเถาวัลย์ขนาดยักษ์เหมือนป่าดงดิบในภาพยนตร์ระทึกขวัญ นายแบบหนุ่มยังคิดในแง่ดีว่าตนเองยังไม่หลงป่า เขาควานหาโทรศัพท์มือถือตามกระเป๋าเสื้อผ้าก่อนจะระลึกได้ว่าทิ้งมันไว้ในห้องพัก ตอนนั้นเอง ความเงียบสงัดและสภาพรอบตัวซึ่งน่าขนหัวลุกทำให้พัชระต้องตะโกนออกไป “เฮ้! มีใครอยู่แถวนี้บ้างไหม” ไม่มีเสียงใดตอบกลับมานอกจากความเงียบ พัชระจึงก้าวเท้าเดินต่อพร้อมกับตะโกนไปด้วย “เฮ้! ผมอยู่ตรงนี้ ช่วยด้วย”     ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ ความเย็นยะเยือกอันไร้สาเหตุกับขนที่ลุกชันทำให้เขาต้องยกมือลูบแขนตัวเองพลางเหลียวมองไปรอบตัว “มีคนอยู่แถวนี้หรือเปล่าครับ” พัชระพยายามเพ่งมองตามพุ่มไม้และจุดที่รกชัฏ เผื่อว่าจะมีใครบางคนตามหาเขาอยู่ ตอนนั้นเองที่ขนต้นคอของชายหนุ่มเกิดลุกเกรียวขึ้น พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนมีใครบางคนยืนอยู่ทางด้านหลัง เขากลืนน้ำลายก่อนหมุนตัวไปมองอย่างรวดเร็ว คนที่ยืนประจันหน้ากับเขามีดวงตาวาววามอย่างน่าขนหัวลุก แต่อะไรก็ไม่เท่ากับว่าร่างกายเปลือยเปล่าของคนๆ นั้นมีลวดลายพาดกลอนคล้ายเสือโคร่งเต็มไปหมด และเมื่อริมฝีปากของคนครึ่งเสือเผยอขึ้นเผยให้เห็นเขี้ยว สติสัมปชัญญะของพัชระก็ดับวูบลงทันที อรุณรุ่งมองชายหนุ่มที่นอนสลบอยู่ในป่าอย่างลนลาน เธอไม่กล้าเข้าไปแตะต้องตัวเขาแต่ก็เกรงว่าถ้าปล่อยไว้อย่างนี้เขาอาจจะได้รับอันตรายจากสัตว์หรือแมลงมีพิษ สางสาวกลืนน้ำลายพลางตรวจสอบเสื้อผ้าของตนว่ารัดกุมพอหรือไม่ ก่อนจะหยิบกิ่งไม้ยาวๆ จิ้มไปตามลำตัวของเขาพร้อมกับเรียก “คุณ...” เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอเหมือนเสียงคำรามของเสือผสมกับเสียงของมนุษย์ ทำให้สางสาวรีบยกมือปิดปากอย่างลืมตัว โชคดีว่าคนที่นอนสลบอยู่ยังยอมไม่ฟื้น ไม่สิ ต้องเรียกว่าโชคร้ายสุดๆ ต่างหาก จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 02:44:13

ความคิดเห็นที่ 2 สางสาวคาดว่าเขาคงสลบลึกจนไม่มีทางฟื้นได้เพราะแค่เอาไม้จิ้มลำตัวเพียงอย่างเดียว เธอจึงขยับเข้าไปนั่งข้างๆ ชายหนุ่ม วางสองมือลงบนลำตัวและเริ่มเขย่า “คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ดวงตาที่ปิดสนิทยังคงปิดอยู่เช่นนั้น อรุณรุ่งจึงเปลี่ยนตำแหน่งมือมาที่คอเสื้อ กะว่าจะกระชากตัวเขาขึ้นมาแล้วเพิ่มแรงเขย่า ตอนนั้นเองที่เปลือกตาของชายหนุ่มเริ่มขยับ “คุณ...” อรุณรุ่งรีบหุบปากฉับเมื่อรู้ตัวว่าเผลอเรียกเขาอีกแล้ว แต่ดวงตาของชายหนุ่มที่เพิ่งฟื้นปรือขึ้นมองเธอเล็กน้อยก่อนจะหลุบหลับลงไปอีก “อ้าว นี่คุณ” สางสาวเผลอเขย่าตัวเขาจนหัวโยกหัวคลอนไปสองสามครั้งแล้วจึงเพิ่งสำนึกได้ว่าปล่อยให้เขาหลับต่อไป ส่วนเธอก็ไปตามมารดามาช่วยจะง่ายกว่า สางสาวจึงลุกขึ้นยืนโดยยกตัวชายหนุ่มขึ้นมาด้วยก่อนย่อตัวลงเพื่อตวัดลำตัวของเขาขึ้นพาดบ่า เนื่องจากอรุณรุ่งมีเรี่ยวแรงมากกว่าคนธรรมดา จึงแบกผู้ชายที่ทั้งสูงและตัวใหญ่กว่าเธอมากได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเธอก็นำเขาไปวางไว้ตรงทางเดินจุดที่เป็นทางเข้าผืนป่า ส่วนตัวเองก็กระโดดขึ้นต้นไม้เพื่อไปตามมารดาให้หาคนมาช่วยเขา แต่เมื่อเข้ามาถึงจุดที่พักของรีสอร์ต อรุณรุ่งก็เห็นความวุ่นวายของกลุ่มแขกชุดล่าสุด ผู้ชายหน้าตาดีที่เมื่อวานนี้ใส่ชุดสีขาวทั้งชุดชี้นิ้วสั่งทุกคนที่เดินผ่านไปมาด้วยสีหน้าร้อนรน มีชายในชุดพนักงานโรงแรมอีกสองคนยืนประสานงานอยู่ข้างกัน ถัดออกไปไม่ไกลนัก สางสาวเห็นมารดาของตนกำลังเดินเข้าไปหาเขา “เกิดอะไรขึ้น” ก้องภพเหลียวมองคนพูด ก่อนตวัดสายตามองผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างรวดเร็วและทำเหมือนไม่เห็นหัวกัน กิริยานั้นทำให้อรุณรุ่งมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจและตั้งท่าจะปราดเข้าไปหาเรื่องกันแล้ว ถ้าผู้ชายหนึ่งในสองคนที่ยืนอยู่ข้างมารดาเธอไม่พูดออกมา “คุณก้องภพ เกิดอะไรขึ้น” คราวนี้ไม่ต้องรอคำตอบนานเลย “นายแบบของเราคนหนึ่งหายไปครับ ผมกำลังส่งคนไปตามหาอยู่” “คุณน่าจะแจ้งให้เราทราบด้วยนะ ป่ารอบรีสอร์ตแห่งนี้ค่อนข้างอันตราย ส่งคนออกไปสุ่มสี่สุ่มห้ายิ่งจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากมากขึ้น” ชายคนเดิมพูด จากนั้นเขาก็หยิบวิทยุติดตามตัวที่เหน็บอยู่ตรงเอวกางเกงออกมาสั่งให้พนักงานของรีสอร์ตช่วยกันตามหา ตอนนั้นเองที่เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งดังขึ้น “เจอคุณพัชระแล้วครับ เขาสลบอยู่ตรงทางเข้าป่าด้านหลัง!”   แทบทุกคนรีบกรูกันไปตรงจุดที่อรุณรุ่งวางผู้ชายคนนั้นไว้ทันที สางสาวคิดว่าเรื่องวุ่นวายทั้งหลายคงจบแล้วจึงออกไปรอมารดาอยู่ตรงจุดนัดพบ         ถัดออกมาจากทางเข้าป่าที่ต้องใช้คนนำทางเล็กน้อย ทุกคนก็เห็นนายแบบหนุ่มนอนสลบเหยียดยาวอยู่ริมทางเดิน ด้วยความกลัวว่าเขาจะถูกสัตว์มีพิษกัด สาวิตรีจึงบอกให้ผู้จัดการรีสอร์ตคนหนึ่งรีบไปตามแพทย์ประจำรีสอร์ตและเตรียมรถไว้เพื่อพาคนเจ็บส่งโรงพยาบาลในเมืองทันที จากนั้นนางก็สั่งไม่ให้ทุกคนแตะต้องตัวเขา เมื่อเห็นว่าก้องภพและผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งปราดเข้าไปจับร่างกายของชายหนุ่ม “อย่าเพิ่งแตะตัวเขา ต้องดูก่อนว่าเขามีบาดแผลหรือเปล่า เผื่อว่าจะถูกสัตว์มีพิษกัด” ก้องภพขยับตัวออกมาทันที ขณะที่ผู้หญิงคนเดิมยังนั่งอยู่กับที่ แต่สาวิตรีไม่สนใจหล่อน นางปราดเข้าไปนั่งใกล้เขาและสำรวจหาบาดแผลตามร่างกายอย่างละเอียด ไม่นานนัก แพทย์ประจำรีสอร์ตซึ่งเป็นชายวัยเกษียณอายุก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงผิดรูปลักษณ์อันสูงวัย “ถอยออกไปหน่อยครับ” เขาออกคำสั่งกับหญิงสาวที่นั่งขวางทางเขาอยู่ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างสาวิตรี นางมองหน้านายแพทย์คนนั้นอย่างฉงน “คุณหมอพิชัย” “ไม่ได้เจอกันนานนะ คุณสาวิตรี” นายแพทย์ชราทักพลางค้อมศีรษะให้เล็กน้อย พลางใช้ไฟฉายส่องดวงตาคนเจ็บทั้งสองข้าง “ดูเหมือนว่าพ่อหนุ่มคนนี้จะแค่สลบไปนะ” “น่าจะเป็นอย่างนั้นค่ะ” นางตอบพลางขยับถอยให้ผู้จัดการรีสอร์ตซึ่งนำกล่องปฐมพยาบาลมาช่วยคนเจ็บแล้ว ให้ทำงานได้อย่างสะดวกขึ้น เมื่อได้สูดแอมโมเนีย พัชระก็ฟื้นคืนสติ หญิงสาวหน้าสวยถึงกับกรีดร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นเขาลืมตา ส่วนก้องภพทรุดตัวลงนั่งข้างเขาแล้วสอบถาม “คุณแพท เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมมานอนสลบอยู่ตรงนี้” ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความมึนงงเล็กน้อยก่อนตอบเสียงอู้อี้ “คน... ผมเห็นคนลายเสือ” คำพูดนั้นทำให้นางสาวิตรีเหลียวมองเขา และนายแพทย์พิชัยก็รู้ทันทีว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร แต่นอกจากคนทั้งสองแล้ว ไม่มีใครเข้าใจความหมายของพัชระ “คนลายเสือ คนใส่ชุดลายเสือทำร้ายคุณหรือครับ” ก้องภพถาม “ไม่ครับ ผมเห็นคน...มีลวดลายเหมือนเสือ” แล้วชายหนุ่มก็สะบัดศีรษะอีกครั้งพลางมองไปรอบตัว “ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” “เราเจอคุณนอนสลบอยู่ตรงนี้ค่ะ” อาโออิรีบพูดขึ้นทันที “รู้ไหมคะว่าฉันตกใจแทบแย่ คิดว่าคุณ...” หล่อนหยุดพูดเท่านั้นเมื่อเห็นแววตาไม่พอใจของก้องภพ แล้วหมอพิชัยก็พูดแทรกขึ้น “คุณรู้สึกเจ็บตรงไหนเป็นพิเศษไหมครับ” พัชระส่ายศีรษะพลางตอบ “ผมเจ็บหัวนิดหน่อย แต่ได้พักสักครู่คงดีขึ้น” เพราะตอนสลบ ศีรษะของเขากระแทกพื้น โชคดีที่เป็นพื้นหญ้าและไม่มีก้อนหินจึงไม่เจ็บมากนัก “ไปโรงพยาบาลไหมครับ” ก้องภพกัดฟันถาม ในใจของเขาไม่อยากให้ชายหนุ่มไปโรงพยาบาลนักหรอก เพราะนั่นหมายถึงว่าการถ่ายแบบจะต้องล่าช้าออกไปอีก “ไม่เป็นไรครับ ขอแค่คืนนี้ไม่มีใครไปรบกวนผมตอนพักผ่อนก็พอ” คำพูดของพัชระทำให้หญิงสาวที่กำลังจะเสนอตัวดูแลเขาหน้าเสีย ก้องภพจึงบอกให้ทีมงานพานายแบบหนุ่มไปพักผ่อนต่อที่บ้านพักของเขา ส่วนนายแพทย์พิชัยดึงตัวสาวิตรีหลบออกมาเพื่อพูดคุยกันตามลำพัง “เด็กคนนั้นสบายดีไหมครับ” “ถึงขนาดก่อเรื่องให้คนสลบได้แบบนี้ คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้วค่ะ” นางสาวิตรีพูดอย่างหงุดหงิด อุตส่าห์บอกให้รออยู่เฉยๆ แต่แม่ลูกสาวตัวดีก็ยังไม่ยอมฟัง นี่ดีนะว่านางตัดสินใจพาอรุณรุ่งออกจากป่ามาพบผู้คนแล้ว ไม่อย่างนั้นคงต้องสั่งห้ามลูกสาวไม่ให้เข้ามาในรีสอร์ตอีกตลอดกาลดังที่เคยขู่เอาไว้ พิชัยหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางกระฟัดกระเฟียดของสาวิตรี “อย่าโกรธเด็กคนนั้นเลยครับ ผมเชื่อว่าเธอคงไม่ตั้งใจ” “ฉันรู้ค่ะ แต่...” นางหยุดพูดเท่านั้นเมื่อเห็นก้องภพเดินเข้ามาหา เขายังคงมองนางด้วยสายตาเหมือนดูถูกขณะพูดกับนายแพทย์ประจำรีสอร์ต “ผมต้องขอบคุณคุณหมอมากนะครับ แล้วก็อยากจะสอบถามเรื่องอาการของคุณพัชระ” “เขาสบายดีครับ พักสักคืนก็พอแล้ว” แพทย์ผู้สูงวัยบอก ก้องภพพยักหน้าเป็นเชิงรับทราบก่อนชำเลืองมองหญิงวัยกลางคนชาวอินเดียเป็นเชิงถาม พิชัยเลยรีบแนะนำ “นี่คือคุณสาวิตรีครับ คุณสาวิตรี แลงก์ เป็นเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้” ชายหนุ่มอ้าปากค้าง เพราะไม่เชื่อว่าผู้หญิงแต่งตัวซอมซ่อคนนี้จะเป็นถึงเจ้าของรีสอร์ต แต่เมื่อพิจารณาอย่างถ้วนถี่แล้วก็ต้องยอมรับว่ามีความเป็นไปได้สูง เพราะท่วงท่าและดวงตาของสาวิตรีบ่งบอกว่าเป็นผู้มีอันจะกินมาแต่กำเนิด “แล้วทำไมก่อนหน้านี้ผมถึง...” ไม่ทันพูดจบประโยค นางสาวิตรีก็กล่าวขัดขึ้น “ฉันต้องดูแลลูกสาวที่ป่วยค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง” ก้องภพพยักหน้าเป็นเชิงรับทราบ แล้วความอยากรู้ก็ทำให้เขาถามต่อ “ตอนนี้ลูกสาวของคุณสบายดีแล้วหรือครับ” “ค่ะ สบายดีแล้ว ฉันเลยคิดว่าจะพาลูกมาฝึกงานในรีสอร์ต ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจได้พบกันค่ะ ฉันกำลังคิดว่าจะให้ยายรุ่งมาดูแลพวกคุณดีหรือเปล่า” “โอ๊ะ ผมยินดีเลยครับ” ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าทีจากห่างเหินเป็นสนิทสนมในพริบตา ระดับลูกสาวเจ้าของรีสอร์ต ทำดีด้วยเข้าไว้ไม่เสียหายอยู่แล้ว ท่าทีเช่นนั้นทำให้สาวิตรีลอบส่งยิ้มกับนายแพทย์พิชัย ก่อนกล่าวด้วยสีหน้าเหมือนเกรงใจ “แต่ยายรุ่งยังไม่ค่อยประสีประสาอะไรเลย ถ้าคุณพอจะแนะนำ...” “ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ผมกับทีมงานจะช่วยกันดูแลเธออย่างดี” ก้องภพรีบบอกอย่างเอาใจ แต่แล้วเขาก็เฉลียวใจอะไรบางอย่าง “เอ่อ ประทานโทษครับ ผมก็ลืมถามไปเลย ไม่ทราบว่าลูกสาวคุณป่วยเป็นโรคอะไรหรือครับ คือเรามีบุคคลสำคัญมาด้วย เกรงว่าจะ...” “โรคของลูกสาวฉันไม่ใช่โรคติดต่อค่ะ” นางพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยเมื่อเข้าใจเจตนาของอีกฝ่าย นายแพทย์พิชัยเห็นดังนั้นก็รีบเอ่ยสนับสนุน “ผมขอรับรองอีกคนครับ ว่าลูกสาวของคุณสาวิตรีไม่ได้ป่วยเป็นโรคติดต่อ” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกเล็กน้อยแล้วแก้ตัว “ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายจิตใจของคุณ แต่ที่ถามเพราะผมเกรงว่าถ้าบุคคลสำคัญคนนั้นเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ทางผมจะรับผิดชอบไม่ไหวน่ะครับ” “ฉันเข้าใจค่ะ” สาวิตรีพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ดีขึ้นจากเดิมนัก ก้องภพเห็นแล้วก็รู้สึกใจคอไม่ดี เขาอยากจะทำดีกับคนที่เป็นถึงเจ้าของรีสอร์ตไว้ อย่างน้อยก็เพื่อความสะดวกในการทำงาน แล้วชายหนุ่มก็ฉุกคิดได้ในตอนนั้นเอง ว่าคนที่สามารถอนุมัติให้เขาถางป่าไปจนถึงดงต้นพญาเสือโคร่งได้มีเพียงสาวิตรีเท่านั้น โอ๊ย ไอ้ก้องเอ๊ย ทำไมถึงได้โง่นักวะ! ขณะที่ออกอาการกระฟัดกระเฟียดอยู่ภายในใจ สาวิตรีก็กล่าวขอตัวไปทำธุระของตนต่อ ก้องภพจึงรีบสำทับเพื่อลดความไม่พอใจของคนที่มีอำนาจที่สุดในรีสอร์ต “ผมต้องขอโทษที่เสียมารยาทเรื่องเมื่อสักครู่จริงๆ นะครับ ส่วนเรื่องลูกสาวของคุณ ผมยินดีจะให้เธอมาดูแลทีมงานของผมได้ตลอดเวลาเท่าที่เธอต้องการเลยครับ” สาวิตรียิ้มให้ในแบบที่ทำให้คนมองรู้สึกใจชื้นมากขึ้น “ขอบคุณมากค่ะ ฉันขอฝากยายรุ่งด้วยนะคะ” ก้องภพรับปากอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะอีกครั้งก่อนที่นางจะปลีกตัวออกมาจริงๆ พร้อมกับนายแพทย์พิชัย ทว่า เมื่อคล้อยหลังกองถ่ายนิตยสารของผู้ชายปากเสียมาได้ระยะหนึ่งแล้ว สาวิตรีก็เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหงุดหงิดจนคนที่เดินอยู่เคียงข้างอดหวาดผวาไม่ได้ หวังว่าคนที่ยายรุ่งชอบจะไม่ใช่หมอนี่นะ ไม่อย่างนั้นฉันเองนี่แหละที่จะสะบั้นความสัมพันธ์ทิ้งทั้งที่ยังไม่เริ่ม! จบบทที่ 3 ลิงค์บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12141299/W12141299.html ลิงค์บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12187550/W12187550.html ============= หลังจากตอนนี้อาจจะใช้เวลาอีกนานพอสมควรค่ะเพราะว่าจะเริ่มเกลาช่วงแรก ถ้าเร็วยังไงก็น่าจะสักสองสัปดาห์เนอะ (เป็นคนที่ทำงานช้าจริงๆ =w='') มาพูดคุยกันเถอะค่ะ ^o^ คุณ Dequardo - ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ หลงไปจริงๆ อ่ะ >w< คุณ Sniper-1500watt  - ขอบคุณค่ะ ตอนใหม่มาแว้วววว คุณ GTW - นั่นสิคะ ต่อไปเค้าจะยังหงุดหงิดกับอากาศอยู่ไหมน้อ~~ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 02:50:43

ความคิดเห็นที่ 3 สงสารรุ่งจังเลยค่ะ ฮือ... จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 10:24:51

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีค่ะ ชอบฮันเตอร์ ท่าทางจะป่วนดี จากคุณ : กุหลาบมอญ เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 20:14:17

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบทั้งอรุณรุ่งและฮันเตอร์ จากคุณ : โลกิอาร์มี่ (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 16:45:44