ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 19 สมรสพระราชทาน           เหล่าองค์ชายสีหน้าบูดบึ้งแตกต่างกันไปต่างๆ นานา รอบข้างส่งเสียงอื้ออึง บ้างอิจฉา บ้างริษยา บ้างไม่แยแส แม้จะซุบซิบๆ กัน แต่มันก็เข้าหูให้ฉันได้ยินอย่างชัดเจน แววตาที่มองมาวาววับราวคมดาบ มีทั้งความสนใจใคร่รู้ไปจนถึงความมาดร้าย มันแสดงชัดว่าไม่มีใครสนว่าฉันจะคิดยังไง จู่ๆ ก็นึกอยากร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ จนต้องรีบก้มหน้า และแล้วหยดน้ำหยดหนึ่งก็ร่วงลงพื้นดังแปะ           “ช่างเป็นเรื่องดีจริงๆ น้องสิบสามอายุมิใช่น้อย ขนาดเจ้าสิบสี่ยังมีชายารองแล้วเลย” น้ำเสียงนุ่มนวลเรียบร้อยดังขึ้นก่อน พาให้รอบข้างเงียบลงไปเยอะ ฉันหนาวสะท้านไปทั้งตัว...เสียงองค์ชายแปดนี่นา           ฉันเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ องค์ชายสิบสามหุบยิ้มแล้ว แต่องค์ชายสิบสี่กลับขมวดคิ้วจ้ององค์ชายแปดเขม็ง องค์ชายสี่นั่งสงบเยือกเย็นอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร เหมือนกับว่าไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเลย ถ้าหากฉันไม่ได้รู้จักเขาคงคิดแบบนั้นไปแล้ว แต่ท่าทางนั่งนิ่งไม่รู้สึกรู้สาของเขาในตอนนี้กลับทำให้ฉันอยากวิ่งหนีออกไปให้ไกล ระหว่างที่คิดอยู่นั้นองค์ชายแปดก็หันไปหัวเราะสำรวมกับองค์จักรพรรดิ            “แต่ลูกจำได้ว่าตอนน้องสิบสามยังเด็ก เคยมีพระคุณเจ้ารูปหนึ่งทำนายชะตาให้น้องว่า ‘ผู้เกิดวันที่หนึ่งเดิอนสิบ ชะตาตกภพมรณะ ไม่สมควรรีบแต่งงาน’ ใช่หรือไม่น้องเก้า” องค์ชายแปดหันไปถามองค์ชายเก้า            องค์ชายเก้าลุกขึ้นค้อมกายคำนับจักรพรรดิคังซี            “จริงพ่ะย่ะค่ะ ลูกก็จำได้ดังที่ว่า ไม่กล้าบอกกับน้องสิบสาม แต่น้องสิบสามก็รู้อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” พูดจบเขาก็ชำเลืองมององค์ชายสิบสาม           อิ้นเสียงกำหมัดแน่น ใบหน้าซีดเผือด เม้มปากแน่นสนิท คำพูดที่ว่า ‘ชะตาตกภพมรณะ’ ทำร้ายจิตใจเขาอย่างรุนแรง           “ตอนนั้นเป็นเพียงคำพูดหยอกล้อ ลูกจำได้ว่าไต้ซืออวี้หฺวาเป็นผู้กล่าวไว้ และท่านยังได้กล่าวแก้ว่าเจ้าสิบสามมีความสามารถในการเปลี่ยนเรื่องร้ายที่ประสบพบเจอให้กลับกลายเป็นเรื่องมงคลได้พ่ะย่ะค่ะ” จู่ๆ เสียงองค์ชายสี่ก็ดังขึ้น ช่างเรียบเฉยแต่ฟังแล้วหนักแน่น            สีหน้าขององค์ชายสิบสามดีขึ้นมาทันใด เขามองไปทางองค์ชายสี่ ใจของฉันชาวาบไร้ซึ่งความเจ็บ เหมือนกับควักมันออกมาโยนเข้าใส่สายหิมะแรกของฤดูหนาว มันเหน็บเยือกบีบชื้น แต่กลับแข็งค้างไม่ตายไปให้รู้แล้วรู้รอด ได้แต่หายใจรวยรินไม่ไหวติงอยู่ทีเดิมแบบนั้น มันทรมานเมื่อเห็นอิ้นเสียงต้องเจ็บช้ำน้ำใจเพราะคนคิดร้าย และทรมานยิ่งขึ้นเมื่อเห็นองค์ชายสี่ปรารถนาดีช่วยปกป้องเขา           ฉันมองใบหน้านิ่งเฉยขององค์ชายสี่ก่อนจะหลุบตาลง...แบบนี้ไม่ดีเหรอ สำหรับเขาแล้วอิ้นเสียงสำคัญกว่าฉันมาก ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้พวกเขาพี่น้องต้องแตกแยกกันเพราะฉัน องค์ชายสี่ทำแบบนี้เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีว่าฉันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครได้ใครเสียอีก            “ไม่ใช่หรอกเพคะ หม่อมฉันเองก็จำได้ ครั้งนั้นฝ่าบาทยังทรงหยอกเย้าว่าลูกคนนี้เป็นข้าบาทผู้มีบุญญาด้วยนะเพคะ” พระนางเต๋อเฟยตรัสบ้างพาให้ฝ่าบาททรงพระสรวล           “เราจำได้ หากไม่มีบุญวาสนามีหรือจะได้เป็น ‘โอรสสิบสามผู้ห้าวหาญ’ ของเรา ฮ่าๆๆ!” เสียงพระสรวลดังกึกก้อง ผู้คนในที่นั้นจึงหัวเราะเอาใจตามไปด้วย แต่ต่างซ่อนเจตนาที่เคลือบแฝงเมื่อกี้ไว้ข้างใน ฉันมองดูองค์ชายแปดที่นั่งลงยิ้มๆ เพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าที่แท้เขาคิดทำร้ายใครสักคนได้ง่ายดายขนาดนี้ แถมยังทำได้อย่างหน้าตาเฉยด้วย           ฉันก้มหน้าผ่อนลมหายใจออกทางปากเบาๆ แม้บนพื้นจะปูพรม แต่ตอนนี้ฉันเริ่มปวดเข่าขึ้นมาแล้ว ฉันหดมือเข้าไปในแขนเสื้อแอบนวดเบาๆ ไม่ว่าจะยังไง ทีท่าขององค์ชายสี่ก็ทำให้ฉันโล่งใจไปได้มาก อาจเป็นเพราะการมีตัวเลือกเดียวย่อมทำอะไรง่ายกว่ามีหลายๆ ตัวเลือกล่ะมั้ง ดีร้ายยังไงตัวเลือกหนึ่งในนั้นก็คืออนาคตของเขาเอง จึงไม่จำเป็นต้องไปยุ่งยากกับสิ่งอื่น           ทันใดนั้นจักรพรรดิคังซีก็ตรัสขึ้น “เจ้าสิบสามก็สมควรเลือกใครสักคนคอยอยู่เคียงข้าง ไม่เช่นนั้นวันหนึ่งจะเหมือนม้าป่าเที่ยวพยศไปทั่ว แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เชื่อคำของพระคุณเจ้าท่าน”            ฉันนิ่งงง เงยหน้าขึ้นมองพระองค์ หมายความว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกันแน่นะ พระหัตถ์ของฝ่าบาทกำลูกปะคำไม้จันทน์หอมพลางไล่เลื่อนไปทีละเม็ดๆ อิ้นเสียงแม้จะยืนอยู่ข้างๆ ท่าทางนิ่งสงบ แต่ดวงตาจับจ้องมาทางองค์จักรพรรดิชนิดไม่ให้คลาดสายตา องค์ชายสิบสี่ที่ยืนอยู่ข้างกันมีสีหน้านิ่งขรึมพอๆ กับองค์ชายสี่ สีหน้ายั่วยิ้มเป็นปกติของเขาไม่เหลือให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว หมัดของเขาเดี๋ยวกำเดี๋ยวคลาย แต่แล้วสีหน้าของเขาก็ชะงัก ฉันมองตามสายตาของเขา...พระนางเต๋อเฟยทรงกำลังส่งยิ้มให้เขา ฉันสั่นสะท้านขึ้นมาทันที            “ก็ได้” องค์จักรพรรดิตรัสต่อ องค์ชายสิบสามสีหน้าแช่มชื่นขึ้นมาทันใด แต่ไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรองค์จักรพรรดิก็ทรงโบกพระหัตถ์ “ถึงแม้จะตอบรับเจ้า แต่ยังมีอยู่สองเรื่อง”            องค์ชายสิบสามประสานหมัดค้อมหน้าฟัง แม้แต่องค์ชายสี่ องค์ชายสิบสี่ และพวกองค์ชายแปดก็ใจจดใจจ่อ           “เรื่องแรก คำกล่าวของพระคุณเจ้าเป็นสิ่งที่มิเชื่อถือมิได้ ดังนั้นรอให้เจ้าอายุครบสิบแปดก่อนจึงจะให้แต่งงาน มิได้นานเกินรอนัก เรื่องที่สอง นี่ออกจะกะทันหันไปสักหน่อย...” องค์จักรพรรดิตรัสพลางทอดพระเนตรพระนางเต๋อเฟย พระนางทรงแย้มยิ้มหวานละมุน แต่นัยน์ตากลับหวาดหวั่น ”ดังนั้นให้เจ้าสิบสามรับชายารองไปก่อน”             องค์ชายสิบสามหน้าเปลี่ยนสี อ้าปากจะพูดบางอย่าง แต่องค์จักรพรรดิทรงเหลือบมองมาทำให้ต้องสงบคำเอาไว้ ฉันเลยถอนใจออกมาได้ โชคดีที่เขาไม่พูดออกไป ไม่อย่างนั้นฝ่าบาทอาจจะทรงคิดว่าฉันทำเสน่ห์เล่ห์กลไว้ก็ได้ ถึงตอนนั้นชีวิตคงย่อยยับ แม้แต่เมียเล็กๆ ก็อาจจะไม่ได้เป็น            “เมื่อถึงเวลานั้นค่อยพูดเรื่องที่ควรพูด เช่นนี้ก็มิได้เป็นการเยียบย่ำน้ำใจบุตรสาวของอิงลู่แต่ประการใด พวกเจ้าว่าอย่างไร” องค์จักรพรรดิทรงหันพระพักตร์มาทางอัครชายาและราชชายาเต๋อเฟย             พระอัครชายาทรงยิ้มพูด “ฝ่าบาททรงคิดการรอบคอบ หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันเพคะ การได้เป็นชายาของพระราชโอรสอย่างไรเสียก็ดีกว่าเป็นนางข้าหลวงในวัง ทั้งนี้ก็มิได้ผิดไปจากความตั้งใจของพระราชชายา ใต้เท้าอิงลู่ก็คงไม่คัดค้านกระมัง”            พระนางน่าหลันตรัสแล้วก็แย้มสรวลหยาดเยิ้มทอดพระเนตรพระนางเต๋อเฟย พระนางเต๋อเฟยทรงพยักพักตร์รับก่อนจะหันไปทูลฝ่าบาท           “พระองค์ดำริถี่ถ้วนยิ่งเพคะ วันนี้หม่อมฉันนำเรื่องมากวนพระทัยพระองค์แล้ว”            ฝ่าบาททรงยกพระหัตถ์ปราม “เจ้าสิบสามขาดแม่แต่ยังเล็ก ทุกวันนี้ได้เจ้าคอยดูแล เราเบาใจได้มากทีเดียว” ตรัสพลางแย้มพระสรวลให้พระนางเต๋อเฟย “หลี่เต๋อเฉวียน ไปนำบุหงงารำไปที่ได้บรรณาการมาจากสยามประเทศมาถวายพระราชชายาซิ พักนี้พระนางบรรทมไม่สนิท สิ่งนี้ช่วยให้หลับสบาย”            แววพระเนตรของพระนางเต๋อเฟยปรากฏความยินดี ทรงยืนด้วยท่าทางอ่อนช้อยก่อนคุกเข่าขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณท่ามกลางสายตาอิจฉาของเหล่าสนมชายา อัครชายาน่าหลันปั้นยิ้ม แต่ผ้าเช็ดหน้าในมือกลับถูกขยำยู่ยี่ ฉันอมยิ้ม ถ้าดูถึงกลอุบายแล้วพระนางน่าหลันยังห่างจากพระนางเต๋อเฟยอีกไกล ทีแรกแค่ทรงคิดจะแก้ไขเรื่องพลาดพลั้ง แต่กลับกลายเป็นว่าได้รับพระราชทานของจากฝ่าบาทเสียได้ แถมพระปรีชานี้ยังถ่ายทอดเป็นกรรมพันธุ์เสียด้วย เพราะโอรสของพระนางเต๋อเฟยได้เป็นถึงจักรพรรดิ แต่โอรสของพระอัครชายากลับต้องถูกจองจำ            หลังจากเรื่องน่ายินดีผ่านพ้นไป ภายในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง             “ตกลงตามนี้หรือไม่”            “พ่ะย่ะค่ะ ลูกขอบพระทัยเสด็จพ่อ ขอบพระทัยพระราชชายา!”             องค์ชายสิบสามก้าวเข้ามาคุกเข่าข้างๆ ฉันและกล่าวเสียงดังกังวานที่ฟังชัดถึงความปีติยินดี ฉันมองท่าทางปลื้มใจของเขาอย่างอึ้งๆ จู่ๆ ก็มีคนสะกิด...หลี่เต๋อเฉวียนนั่นเอง เขากระซิบบอกกับฉัน             “แม่นาง รีบขอบพระทัยเร็วเข้า”              ฉันทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เหตุการณ์ตรงหน้าเหมือนกับฉากในละคร เพียงแต่ทุกคนในที่นี้เป็นฝ่ายจ้องมองมาทางฉัน และทำเหมือนว่าถ้าฉันไม่สั่งคัท พวกเขาก็จะไม่ไปไหน ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก หันหน้าไปสบตากับอิ้นเสียง              “เจ้าก็ดีใจจนน้ำตาไหลเลยหรือ”               ฉันชะงัก ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างอัตโนมัติ เขาคงเห็นรอยน้ำตาเมื่อกี้นี้ของฉันแน่เลย อิ้นเสียงนี่นะ! ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ต้องให้เขาคอยดูแลอยู่เรื่อย ฉันยิ้มจากใจให้เขาจนเขาเห็นแล้วอึ้ง แววตาที่เขามองฉันอ่อนโยนลงทันที             “ฮึๆ ดวงชะตาตกภพมรณะ ต้องคิดดีๆ ก่อนจะตอบรับคำเชียวนะ” องค์ชายสิบทะลุกกลางปล้อง              แววตาองค์ชายสิบสามเปล่งประกายขุ่นเคือง เขาคิดจะลุกขึ้นเอาเรื่อง ฉันยึดแขนเสื้อเขาไว้พลางส่ายหน้ายิ้มให้ ไม่ประหลาดใจเลยที่องค์ชายสิบคนนี้เปิดฉากก่อกวน องค์ชายแปดก็ไม่น่าจะวางมือง่ายๆ เหมือนกัน             “เจ้าสิบ เจ้ายังสามหาวอีกหรือ ช่างไม่รู้จักปรับปรุงตนเลยจริงๆ“              องค์ชายสิบหัวเราะ “เสด็จพ่อ ลูกก็แค่หยอกเล่นสนุกๆ ไม่ได้คิดปั่นป่วนให้เสียเรื่องหรอกพ่ะย่ะค่ะ”             “เจ้ารู้ด้วยหรือว่าอะไรคือปั่นป่วนจนเสียเรื่อง” พระกระแสเสียงหยอกเย้า พาให้ผู้คนอมยิ้ม             องค์ชายสิบเดินส่ายอาดเข้ามาข้างๆ อิ้นเสียงแล้วจึงก้มลงยิ้มพูด “น้องสิบสาม เรื่องสำคัญในชีวิตเช่นนี้ก็ควรจะให้ฝ่ายหญิงเขาได้คิดหน่อยไม่ใช่หรือ อกเขาอกเราอย่างไรเล่า”              ฉันมององค์ชายสิบหัวเราะอย่างสบายใจแล้วก็หันไปมองหน้าที่ซีดขาวด้วยความกังวลใจของอิ้นเสียง แต่เขากลับฝืนทำท่าเข้มแข็งมองกลับมา ฉันสงสารจับใจ! กระซิบถามเขายิ้มๆ             “ดวงชะตาของเจ้านำพาสิ่งเลวร้าย ไม่ควรรีบแต่งงาน ถ้าแต่งแล้วจะทำร้ายเจ้าหรือทำร้ายข้า?”             องค์ชายสิบสามมองฉันอย่างงงๆ องค์ชายสิบที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ชิงตอบเสียงดัง           “ก็ต้องทำร้ายเจ้าสิ!”            ภายในห้องเงียบกริบไปในทันที ทุกคนต่างหันมามองทางนี้ ฉันเลยเงยหน้ายิ้มน้อยๆ ให้องค์ชายสิบ แล้วจึงโขกศีรษะด้วยท่าทางจริงจัง เสียงที่เปล่งออกไปนั้นดังก้อง           “หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาทและพระราชชายาเพคะ” น้ำเสียงและท่าทางของฉันคงทำให้ฝ่าบาทหรือใครๆ ตกตะลึง           ฉันเหลือบไปมององค์ชายแปดนิดหนึ่ง รอยยิ้มของเขาหายไปแล้ว องค์ชายเก้าก็ปกปิดอาการประหลาดใจไว้ไม่มิด องค์ชายสิบสี่มองฉันอย่างเฉยชา           ส่วนองค์ชายสี่...ใบหน้าของเขาขาวซีดไร้สีเลือด ฉันดึงสายตากลับไม่มองเขาอีก ให้ตัวเองได้สัมผัสรับไออุ่นจากมือของอิ้นเสียงที่อยู่ใต้แขนเสื้ออย่างเต็มหัวใจ           ฉันยืนสูดลมหายใจอยู่ข้างกราบเรือ ลมทะเลสาบพัดไล้ผิวหน้า หัวใจรู้สึกปลอดโปร่ง กว่าฉันจะถอยตัวเองออกจากห้องที่ดูจะอุ่นหนาฝาคั่งนั้นมาได้ หัวใจแทบจะถูกแช่แข็งจนเขียวม่วงไปหมด ตอนนี้ได้มาอยู่ข้างนอกเลยรู้สึกว่าลมที่เมื้อกี้ว่าหนาวจนเสียดกระดูกกลับอบอุ่นขึ้นมาทันที แต่ฉันก็อดหันกลับไปมองแสงไฟรุบรู่ข้างในนั้นไม่ได้...           ‘อืม ช่างเป็นเด็กดีจริง’ ฝ่าบาทตรัสขึ้นท่ามกลางความสงบภายในห้อง แม้บางคนจะหัวเราะตาม บ้างก็ชื่นชมยินดี แต่ฟังดูแล้วแอบแฝงความฮึดฮัดขัดใจเหมือนกัน สายตาก็แอบเพ่งเล่งมาที่ฉัน           ‘ลุกขึ้นเถอะ’ ฝ่าบาทตรัสเสียงอ่อนโยน            ‘เพคะ’            องค์ชายสิบสามซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ รีบลุกขึ้นประคองฉัน            ฉันโดนเหน็บเล่นงานจนยืนไม่อยู่ โชคดีที่อิ้นเสียงคอยประคองฉันไว้อยู่แล้ว จึงแค่เซไปชนกับอกเขา ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้มขอบคุณเขา เลยได้เห็นนัยน์ตาทอประกายวาววับคู่นั้น           ‘อะแฮ่ม’ ฝ่าบาททรงกระแอมขัด ฉันรีบหันกลับอย่างกระดากอาย           ‘หลี่เต๋อเฉวียน เจ้าไปนำกำไลวงนั้นมาที’          ‘พ่ะย่ะค่ะ’          ฉันอึ้งตะลึง กำไล? กำไลอะไร หรือว่าจะ... อิ้นเสียงยิ้มให้ฉันอย่างดีใจ เขาเข้าใจดีว่าฝ่าบาทจะทรงทำอะไร ฉันก็เข้าใจแล้วเหมือนกัน ต่อให้โง่กว่านี้ แต่ถ้าได้เห็นสีหน้าของพวกพระสนมชายาและองค์ชายเหล่านั้นก็พอจะเดาออกหรอกน่า ยิ่งกว่านั้นคือเสี่ยวชุน...          ไม่นานนัก หลี่เต๋อเฉวียนก็เชิญถาดใบหนึ่งเข้ามาอย่างนอบน้อม ผ้ากำมะหยี่สีแดงแจ๊ดปูรองยิ่งขับให้กำไลมรกตวงนั้นดูเขียวสด ข้างๆ เริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบ สีหน้าของพวกองค์ชายแปดไม่ค่อยดีนัก องค์ชายสิบถึงขั้นหน้านิ่วคิ้วขมวดเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก พระนางเต๋อเฟยยังคงประทานรอยยิ้มให้ฉันเหมือนเคย เห็นชัดว่าพระนางทรงดีพระทัยไปกับฉันจริงๆ ส่วนสีพระพักตร์ของพะอัครชายา...อย่าได้พูดถึงเลย             องค์ชายสิบสามจูงมือฉันให้ขยับไปถวายความเคารพที่ด้านหน้า             ฝ่าบาทตรัสกับองค์ชายสิบสาม ‘สายตาเจ้าเฉียบแหลมนัก’ ตรัสจบก็ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นทำท่ากวักเรียก             หลี่เต๋อเฉวียนขยับเข้ามาสองก้าว อิ้นเสียงดึงฉันให้คุกเข่าลงก่อนจะเปล่งเสียงสดใส           ‘ลูกขอขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณของเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ!’ แล้วเขาก็โขกศีรษะลงกับพื้น ฉันจึงต้องโขกศีรษะตาม ปากขอบพระทัยพระองค์ แต่ในใจกลับคิดขึ้นมาว่าโขกหัวแลกกับกำไลเนี่ยนะ มันคุ้มกันไหมเนี่ย ฉันไม่ได้ปลื้มกำไลวงนี้เลยสักนิด           อิ้นเสียงไม่เข้าใจความคิดของฉันเลยแม้แต่น้อย เขาดึงฉันลุกขึ้นยืนท่าทางดีใจแล้วหยิบกำไลจากถาดมาบรรจงคล้องเข้ากับข้อมือซ้ายของฉัน ก่อนจะเหลือบตาขึ้นยิ้มให้ ฉันฉีกยิ้มกลับ...กำไลนี่เย็นชะมัดเลย           ‘หึๆ’ พระอัครชายาซึ่งประทับนั่งทางด้านหนึ่งทรงพระสรวลออกมา ‘ชายารององค์ชายสิบสามของพวกเราช่างโชคดีจริง ผู้ที่ได้รับกำไลนี้ในบรรดาสะใภ้หลวง นอกจากนางแล้วก็คงมีแต่พระชายาขององค์รัชทายาทเท่านั้น’           ทุกคนในที่นั้นหันไปมองทางองค์รัชทายาทและพระชายาทันที           ฉันไม่สนใจคำยุแยงของพระอัครชายา มือฉันกำหมัดแน่น ดีที่คุมตัวเองไม่ให้กรี๊ดออกมาได้ ฉันเดาไว้ไม่ผิดจริงๆ เสี่ยวชุนช่างกล้าใส่กำไลวงนั้นออกมาได้ ไม่อยากมีหัวอยู่บนคอแล้วหรือไงนะ! สายตาของฉันหันไปทางหญิงสาววัยแรกรุ่นที่ถูกคนเย้ยเยาะ เธอคือสือซื่อ พระชายาขององค์รัชทายาท ร่างกายของเธอประดับเพชรนิลจินดามากมาย แต่ไม่มีกำไลวงที่ถูกกล่าวถึง เธอจึงได้แต่นั่งเก้อเขินปนความทุกข์เศร้าที่ปิดไว้ไม่มิด ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะด่าความชั่วช้าขององค์รัชทายาท หรือความโง่เขลาของเสี่ยวชุนดี พอหันไปมององค์รัชทายาทก็เห็นความไม่สบอารมณ์และความไม่สบายใจซ่อนอยู่ในดวงตา แต่สีหน้ายังคงเป็นปกติ ทำเป็นพูดคุยกับองค์ชายสามเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่คนกล่าวพาดพิงถึง           ‘เสี่ยวเวย’ องค์ชายสิบสามสะกิดฉัน           ‘หา?’            ‘เจ้าไม่สบายหรือ ทำไมสีหน้าไม่ดีเลย’            ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแล้วจริงๆ เลยแกล้งไอให้เขาได้ยิน           ‘คงเพราะเมื่อครู่ข้าตากลม รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย แต่ไม่เป็นอะไรหรอก’ ฉันยิ้มให้          อิ้นเสียงขยับไปกระซิบกับพระนางเต๋อเฟย พระนางก็ทรงหันมามองฉันพลางพยักพักตร์แย้มสรวลให้ ฉันยิ้มตอบ แล้วอิ้นเสียงก็พาฉันหลบออกไปด้านข้าง ตอนนี้ทุกคนมัวแต่สนใจเรื่องสนุกของพระอัครชายา คนที่เห็นเราออกมาก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นและไม่คิดถาม ส่วนทางด้านฝ่าบาท พระนางเต๋อเฟยจะทรงเป็นผู้ทูลให้          พอออกมาได้ไม่กี่ก้าวฉันก็บอกให้องค์ชายสิบสามกลับเข้าไปข้างใน ทีแรกเขาไม่ยอม แต่ฉันบอกไปว่าวันนี้เขาออกมาเตร็ดเตร่ตามอำเภอใจมากพอแล้ว ไม่อยากให้เขาออกนอกลู่นอกทางอีก เพราะไม่รู้ว่าคนอื่นจะวิพากย์วิจารณ์ฉันยังไงบ้าง องค์ชายสิบสามคิดตามแล้วก็เห็นด้วย เลยกำชับกับฉันด้วยความเป็นห่วงซึ่งฉันก็ยิ้มรับ เขาจึงหันตัวเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่ไปได้ไม่เท่าไหร่ก็หันกลับมา           ‘เสี่ยวเวย...’           ฉันชะงักหันไปมองเขา อิ้นเสียงยืนอยู่ใต้แสงโคม ใบหน้าเห็นเป็นเงาเลือนราง ฉันหยุดยืนมองเขาและกำลังคิดจะอ้าปากพูด...           ‘เจ้าเสียใจหรือไม่’           อะไรนะ ฉันหรี่ตาเพ่งมองเขา มองเห็นสีหน้าไม่ชัด แต่อาการกำหมัดของเขาฉันเห็นได้ถนัด เขาเห็นฉันไม่ตอบก็หายใจแรงขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมองตรงไปทางเขา ถามกลับเสียงแผ่วเบา           ‘แล้วเจ้าเสียใจหรือไม่’            องค์ชายสิบสามอึ้งไปก่อนจะตอบออกมาเสียงดัง           ‘ย่อมไม่!’            ฉันยิ้มสดใส มองเขาเงียบๆ จู่ๆ อิ้นเสียงก็หัวเราะลั่น ขยับมาข้างหน้าหนึ่งก้าว มองฉันด้วยสายตาเปล่งประกาย เรายิ้มมองกันอยู่อย่างนี้ ความเข้าใจและความเชื่อใจซึ่งกันและกันเอ่อล้นเต็มหัวใจ            ผ่านไปพักใหญ่ฉันก็พยักหน้า ‘เจ้ารีบกลับเข้าไปเถอะ’            อิ้นเสียงส่ายหน้า ‘เจ้าไปก่อนสิ’            ฉันจึงเป็นฝ่ายหันตัวก่อน อบอุ่นหัวใจดีจัง มีคนเคยบอกว่าในชีวิตหนึ่งของผู้หญิงเรา ถ้าได้มีผู้ชายสักคนคอยมองข้างหลังให้ก็ถือว่ามีโชคมากๆ แล้ว... จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 07:41:16

ความคิดเห็นที่ 2             คิดถึงตรงนี้ ฉันก็ถอนหายใจออกมาพลางขยับคอที่เริ่มรู้สึกตึงๆ ยืนตากลมมานานพอควร ขืนยังยืนต่อฉันคงได้เป็นหวัดจริงๆ ฉันหันหลังกลับและเดินไปทางขวา จำได้ว่าตอนที่ถามขันทีน้อยคนหนึ่งเมื่อกี้ ดูเหมือนพวกของตงเหลียนจะรอถวายการรับใช้อยู่ที่ห้องพักของข้าราชบริพาร ฉันเลยอยากไปหาพวกเธอก่อน ถึงยังไงเรื่องสมรสพระราชทานก็เป็นสิ่งที่ปิดกันไม่ได้ ช้าเร็วแค่ไหนก็ต้องบอกให้รู้ แต่ถ้าเจอหน้ากันจริงๆ จะพูดยังไงดีนะ              ลมพัดพาโคมกระดาษสาแกว่งไกว ระลอกคลื่นซัดเรือจนเกิดเสียงไม่ขาดสาย ฉันต้องเดินลงบันไดไปอีก คงอีกไม่ไกลแล้ว เพียงแต่ทางข้างหน้ามืดสลัวเหลือเกิน ฉันหรี่ตาคลำผนังค่อยๆ ก้าวไป ทันใดนั้นแสงโคมวูบวาบก็ฉายให้เห็นเงาของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้น             ฉันหยุดก้าวทันที เงาของคนคนนั้นแวบไปแวบมา นึกเดาได้แล้วว่าเป็นใคร แต่ก็กลัวจริงๆ ว่าจะเป็นเขา ไม่ทันให้ฉันได้คิดอะไรมากมายคนคนนั้นก็เดินเข้ามาให้ฉันอึ้งตะลึงจริงๆ เสี่ยวชุนนั่นเอง เฮ้อ...ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองดีใจหรือว่ารู้สึกแบบไหนกันแน่ ฉันปรับมุมปากเป็นคลี่ยิ้ม แต่ความงดงามสดใสของเธอคล้ายกับถูกความมืดบดบังจนมิด เหลือเพียงความหมองหม่น              “เฮ้อ...” ฉันถอนใจออกมาเบาๆ มองไปรอบๆ แล้วเห็นทางด้านขวามีสถานที่ที่ใช้เก็บเรือบด น่าจะหลบผู้คนและหลบแรงลมได้ดี ฉันจึงเดินไปทางนั้น รู้ดีว่าเสี่ยวชุนจะต้องเดินตามมา วันนี้ได้พบเธอถึงสองครั้ง เป็นเรื่องที่บังเอิญจริงๆ             ตอนนี้ลมไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกปลอดโปร่งสดชื่นเสียแล้ว กลับกลายเป็นมีดที่ฟันฉับลงมา ในใจรู้ดีว่าถ้าฉันฉลาดพอก็ควรจะเดินหนีไปให้ไกล ไม่ควรฟังเรื่องที่อาจจะนำภัยมาสู่ตัวเอง ความรักระหว่างเสี่ยวชุนกับองค์รัชทายาทอาจจะมีเรื่องจนใจมากมาย แต่คนที่ถูกบังคับถึงเรียกว่าจนใจไม่ใช่เหรอ เสี่ยวชุนไม่ได้ถูกบังคับนี่นา... ฉันมองเสี่ยวชุน เธอกำลังมองฉันเหมือนมีเรื่องในใจบางอย่าง ฉันไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น และก็ไม่มีอะไรต้องพูด แม้แต่ในสมัยปัจจุบันซึ่งเปิดกว้างสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง การคบชู้ยังเป็นเรื่องที่ยอมกันไม่ได้เลย ประสาอะไรกับสมัยสังคมศักดินาแบบนี้ แถมนี่ยังเป็นเรื่องระหว่างพ่อกับลูกอีก            “พี่เสี่ยวเวย ท่านโชคดีจริงๆ” เสี่ยวชุนพูดเสียงอู้อี้พาให้ฉันตกใจ            ท่าทางของเสี่ยวชุนหมดอาลัยตายอยาก เธอก้มมองข้อมือของฉัน ฉันเลื่อนสายตามองตาม เห็นประกายอ่อนโยนของกำไลมรกตของตัวเองก็เพิ่งนึกได้ ฉันยกมือขึ้นเพื่อซ่อนมัน แต่จุดประสงค์ของฉันไม่เหมือนกับของเสี่ยวชุน ฉันเพียงแค่ไม่อยากอวดมันเท่านั้นเอง ฉันเม้มปากจ้องตาเสี่ยวชุน แต่เธอกลับหลบสายตาไม่กล้ามองฉัน ดูหวาดกลัว เศร้าหมอง จนใจ และน่าสงสาร            “เจ้ายัง... ช่างเถอะ” ฉันอ้าปากจะพูด แต่ก็ล้มเลิกไม่พูดต่อ             เสี่ยวชุนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว แต่กลับยังกัดปากแน่นไม่ยอมพูดออกมาเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างมองกันไม่พูดไม่จาอยู่อย่างนั้นจนฉันเดินไปหาเธอช้าๆ             “ข้าจำตอนที่เราเพิ่งจะรู้จักกันได้ และจำได้ดีจนถึงตอนนี้” ฉันหยุดยืนข้างๆ เธอ            เสี่ยวชุนเงยหน้าขึ้นมามองฉัน สองตาแดงก่ำแต่กลับไม่มีน้ำตา ฉันยิ้มให้            “ต่อไปข้าก็จะยังจำได้”             เสี่ยวชุนชะงักงันก่อนหันหน้าหนี ฉันมองเธออีกครั้งก่อนจะเดินผละจากมา           “นี่คือชะตาของข้า...” ขณะที่ฉันจะเดินไปตรงบันได จู่ๆ เสี่ยวชุนก็โพล่งขึ้น             ฉันขมวดคิ้วมุ่น ทนฟังคำแบบนี้ไม่ได้ที่สุด จึงพูดเสียงกร้าวโดยไม่หันกลับไปมอง            “นี่ไม่ใช่ชะตาของเจ้า แต่เป็นสิ่งที่เจ้าเลือกเอง อย่ามัวแต่โทษชะตาไปเสียทุกเรื่องเลย” พูดจบฉันก็เดินต่อ ไม่อยากหันไปเห็นท่าทางของเสี่ยวชุน รู้สึกแต่ว่าในใจมันร้อนรุ่มแผดเผา อัดอั้นแต่ก็ระบายออกไม่ได้ ฉันรีบจ้ำเดินอยากหาที่สงบๆ ปลอดคนเพื่อทำใจเงียบๆ สักพัก             “โอ๊ย!” ฉันเดินเร็วเกินไปเลยลื่นล้มหน้าคะมำ ในใจคิดว่าหน้าคงได้แหกก็คราวนี้แน่แล้ว แต่มีมือหนึ่งคว้าฉันเข้าไปไว้ในอ้อมแขน ฉันหอบหายใจอยู่ในระยะประชิดตัวคนคนนั้น จมูกพลันได้กลิ่นหอมของชะมดเชียง สมองของฉันกระเจิดกระเจิงทันที ลมหายใจหยุดนิ่งไปชั่วขณะกว่าจะค่อยกลับมาเป็นปกติ ฉันหลับตาถอยห่างออกมาทำความเคารพ             “หม่อมฉันถวายบังคมองค์ชายสี่เพคะ”             องค์ชายสี่ยืนตัวตรงอยู่ตรงนั้น มองฉันโดยไม่พูดอะไร แสงไฟสลัวทำให้มองไม่ค่อยชัดนัก แต่ก็พอเห็นใบหน้าซีดขาวกับดวงตาที่วาวใสผิดปกติของเขาได้ ฉันรีบก้มหน้า แต่พอก้มก็เห็นกำไลวงนั้นอีก ใบหน้าขององค์ชายสิบสามแวบเข้ามาทันที ฉันสงบใจลงพักหนึ่งจึงได้เงยหน้ามองเขา            “หากไม่มีอะไรแล้วหม่อมฉันขอทูลลาเพคะ” ฉันยืนรอคำอนุญาตแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ จึงหันตัวเดินไปเองเลย            “นี่ก็คงเป็นสิ่งที่เจ้าเลือกเองใช่ไหม” องค์ชายสี่กล่าวเสียงแหบพร่าขึ้นมาอย่างกะทันหัน              ฉันชะงักเท้า ที่แท้เขาก็อยู่ตรงนั้นด้วย เขาคงได้ยินสิ่งที่ฉันพูดกับเสี่ยวชุนหมดแล้ว และคงเดาออกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับองค์รัชทายาท ฉันหันกลับไปมองเขา ใบหน้าอ่อนใจฉายมาแวบหนึ่ง เปลวไฟสลัวกำลังโลดเต้นอยู่ในดวงตาเขา            “เพคะ” ฉันตอบเสียงค่อย “นั่นก็เป็นสิ่งที่พระองค์เลือกเองไม่ใช่หรือเพคะ”               องค์ชายสี่นิ่งอึ้ง ความเจ็บช้ำที่ไม่อาจเก็บกลั้นฉายบนใบหน้าของเขา ฉันเห็นแล้วก็ปวดใจ             “เจ้าช่างโหดร้ายนัก” เสียงขององค์ชายสี่แทบไม่ได้ยิน แต่มันกลับดังชัดในโสตประสาทฉัน             ฉันแค่นยิ้ม “ถ้าหากหม่อมฉันโหดร้ายกับองค์ชายสิบสาม ท่านก็คงไม่ปล่อยหม่อมฉันไว้เช่นกัน”             องค์ชายสี่มองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา ความประหลาดใจระคนกับความอาลัยอาวรณ์อยู่ลึกๆ            นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้พูดกับเขาแบบนี้ ให้ฉันได้ทำตามอำเภอใจสักนิดเถอะ ฉันยิ้มบางมองเขาอย่างละเอียด            “องค์ชายสี่ ต่อไปท่านจะได้ครอบครองสิ่งต่างๆ มากมาย เชื่อหม่อมฉันเถอะ”              องค์ชายสี่อึ้งตะลึง นัยน์ตาเฉียบคมจ้องฉันนิ่ง             ฉันสูดลมหายใจลึกก่อนจะเหลือบตาขึ้นยิ้มให้เขา             “หม่อมฉันทูลลาเพคะ”              องค์ชายสี่คล้ายจะอ้าปากพูดบางอย่างแต่กลับพูดไม่ออก เพียงแต่มองฉันเดินจากไปเฉยๆ             แบบนี้ดีแล้ว ได้พูดอะไรๆ ออกไปให้ชัดๆ ต่อไปจะได้ไม่ต้องละล้าละลังอีก ฉันยิ้มเดินไป พอเลี้ยวตรงโค้งหนึ่งก็เห็นตงเหลียนเดินออกมาจากห้องห้องหนึ่งพอดี เธอยิ้มรับฉันพลางกระเซ้า             “พระชายาคนใหม่มาแล้ว กำลังบ่นถึงเจ้าอยู่พอดี”             เธอเดินมาถึงตัวฉัน ฉันยิ้มกว้างให้ แต่เธอกลับชะงัก           “เจ้าร้องไห้ทำไม”           ฉันตกใจรีบจับแก้มตัวเองดู เปียกชื้นจริงๆ ด้วย...ฉันฝืนยิ้มกำลังจะอธิบาย แต่เสียงอิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์ดังมาจากด้านหลังตงเหลียนเสียก่อน           “ฮึ! บินไปเกาะยอดไม้แล้วนี่นะ ก็ย่อมร่ำไห้เป็นธรรมดา”            ฉันเอียงหน้ามอง อิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์กำลังยืนพิงกรอบประตูอยู่ สีหน้าริษยาชิงชังสุดๆ ฉันหัวเราะหันไปพูดกับตงเหลียน           “ไปกันเถอะ เราเข้าไปคุยข้างในกัน”            ตงเหลียนพยักหน้าก่อนปรายตามองอิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์ เธอยื่นมือมาจูงมือฉันเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่ง แต่เดินไปได้แค่นิดเดียวก็ได้ยินเสียงอิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์พึมพำไล่หลังมา           “เป็นแค่ชายารองหรือ ก็เมียน้อยนั่นล่ะน่า ฮึ!”            ฉันยืนนิ่งไม่พูดอะไร ตงเหลียนเป็นฝ่ายหันไปฉะ           “พูดเพ้อเจ้ออะไร อยู่กันอย่างพี่น้องไม่หาความกันก็ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ฐานะของเสี่ยวเวยไม่เหมือนเดิมแล้ว ยังจะทำปากหาความอีก ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ตงเหมยหาเจ้าอยู่ตั้งนาน ยังไม่รีบไปอีก เที่ยวเกะกะอยู่ได้”             อิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์หน้าแดงก่ำ กัดริมฝีปากหันกลับไป            “นี่” ฉันเรียกเธอไว้ก่อน เธอสะบัดสะดิ้งหันมาเห็นหน้าตาเคร่งขรึมของฉันก็อึ้งๆ             ฉันเดินไปหา “ข้าขอเตือนสักหน่อยเถอะ คำว่า ‘เมียน้อย’ เจ้าพูดให้น้อยๆ หน่อยจะดีกว่านะ”             อิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์ยังทำท่าเหมือนฉันไม่กลัวเธอหรอก            เธอยังไม่เข้าใจ ฉันได้แต่ส่ายหน้า            “ในที่นี้นอกจากตำแหน่งพระอัครมเหสีแล้ว ทุกคนก็ล้วนเป็น...” ฉันหยุดให้เธอคิดเอาเอง “เป็นเมียน้อยแล้วไง เจ้าดูถูกเหรอ”             หน้าของอิ๋นเยี่ยนเอ๋อร์ซีดลงทันที...ใช้ได้นะเนี่ย ไม่ถึงขั้นโง่เกินเยียวยา...ฉันไม่สนใจเธออีก จูงมือตงเหลียนไปต่อ             กรึกกรักๆ... รถม้าโคลงเคลงไปตลอดทาง เมืองหลวงอยู่ตรงหน้านี้แล้ว ในที่สุดขบวนเสด็จของฝ่าบาทก็ยาตรากลับสู่พระนคร ขบวนรถเข้ามาทางประตูเต๋อเซิ่ง อ้อมมายังประตูเจิ้งหยาง ตลอดทางมีข้าราชบริพารน้อยใหญ่ตั้งแถวรับเสด็จ ส่วนชาวบ้านทั่วไปกลับต้องหลีกหลบให้ทาง             เมื่อมาถึงประตูเจิ้งหยางรถม้าก็หยุดลงอย่างกะทันหัน แต่ฉันกลับไม่ใส่ใจ ยังคงคุยเล่นกับตงเหมยต่อ ตั้งแต่วันนั้นทุกอย่างก็ดูเหมือนเข้าที่เข้าทางแล้ว องค์ชายสิบสามจะเทียวไปเทียวมาทุกวันอย่างมีความสุข ฉันก็ยังคงเหมือนเดิม คอยปรนนิบัติรับใช้ข้างพระกายพระนางเต๋อเฟยไม่ได้ไปไหน เพื่อป้องกันเรื่องไม่เหมาะไม่ควร ด้วยเหตุนี้ตอนกลางวันฉันจึงพูดคุยเล่นกับพวกของตงเหลียน สนทนากับพระนาง บางทีก็เรียนปักผ้า ตอนกลางคืนก็ไปปรนนิบัติอิ้นเสียง เพราะพระราชโองการของฝ่าบาทจึงต้องรออีกหนึ่งปีฉันถึงได้เป็นภรรยาเขา อิ้นเสียงก็เคร่งครัดตามธรรมเนียมมาก ตอนกลางคืนไม่มานอนกับฉันแล้ว ฉันรู้สึกว่าตัวเองควรจะมีความสุขให้มาก ด้วยเหตุนี้ฉันจึงยิ้มหัวเราะทุกวันเหมือนกับว่าชีวิตอยู่ในกำมือของเราเอง เสียดายที่ตัวเองไม่มีทางปล่อยวางจากความเป็นจริงได้ เวลาที่ได้ยินว่าองค์ชายสี่มาถวายบังคมพระนางฉันก็จะหลบไป พระนางเองก็ทรงพอพระทัยกับท่าทีของฉันและดีกับฉันมาก ยังเคยตรัสกับฉันด้วยว่า ‘เสียดายเหลือเกิน’ ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อน เข้าใจดีว่าคนที่มีลูกสองคนจะเอียงไปทางไหนก็ไม่เหมาะ สุดท้ายก็เลยต้องตัดใจสละที่คนกลางอย่างฉัน โชคดีที่ทรงสละให้องค์ชายสิบสาม นับว่าเป็นทุกขลาภได้เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ได้ถูกแทนด้วยความรู้สึก ‘เสียดาย’ อย่างนี้หรอก             เสียงเกือกม้าดังมา ฉันมองออกไปด้านนอก เห็นขุนนางฝ่ายบุ๋นร่างผอมสูงคนหนึ่งนำขบวนม้าเฉียดผ่านไปด้านหน้าไม่ไกลนัก รักษาระยะห่างกับราชรถขององค์จักรพรรดิซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตร              ฉันถามตงเหมยไปตามเรื่อง “นั่นใครเหรอ”              ตงเหมยขยับมาชิดหน้าต่างก่อนจะหันกลับมายิ้มให้             “นั่นคือใต้เท้าสั่วเอ๋อถูไงล่ะ เจ้าอยู่ในวังแท้ๆ ขนาดเสนาบดีในราชสำนักก็ไม่รู้จัก เขามาถวายบังคมพระพันปีบ่อยจะตายไป เป็นคนในตระกูลของพระมารดาองค์รัชทายาทด้วยนะ”               ฉันหันไปดูเขาอีกทีด้วยความอึ้ง แม้จะเห็นไม่ค่อยชัด แต่ก็ดูรู้ว่าเป็นคนเก่งกาจฉลาดเฉลียว ทว่าเหมือนมีบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล แต่อะไรกันนะ             “อ๊ะ!” ฉันร้องขึ้นมาอย่างกะทันหันทำเอาตงเหมยตกใจ             “แม่คนนี้ร้องอะไรกันเล่า ข้าตกใจหมด” เธอถลึงตาใส่ฉัน ฉันจึงยิ้มขอโทษ             “ไม่มีอะไรหรอก ข้าเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อเช้าพระนางท่านทรงมอบหมายจดหมายมาฉบับหนึ่ง ข้าลืมไปเสียสนิท เดี๋ยวคงต้องรีบออกไป”             “โธ่! ข้าก็นึกว่าเป็นอะไร ตกอกตกใจแทบแย่ เจ้าไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก กลับมาถึงวังเช่นนี้พระนางท่านต้องเสด็จไปถวายบังคมพระพันปีก่อน แถมอย่าว่าแต่จดหมายฉบับเดียวเลย ยังมีจดหมายอีกเป็นสิบที่รอให้เจ้าเขียน!”               ตงเหมยหัวเราะคิกคัก ฉันถลึงตาใส่เธอทีหนึ่งก่อนจะหันไปมองคนคนนั้นด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ที่ฉันนึกขึ้นได้ไม่ใช่เรื่องจดหมายหรอก แต่เพราะตอนนี้คือรัชสมัยคังซีศกที่สี่สิบเอ็ดแล้วต่างหาก ซึ่งในสมัยคังซีศกที่สี่สิบสองจะเป็นปีที่สั่วเอ๋อถูเจตนาบีบบังคับให้ฝ่าบาทสละราชบัลลังก์ขณะที่เสด็จประพาสทางใต้เพื่อให้องค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์แทน              รถม้าเคลื่อนเข้าไปด้านในต่อ ผ่านประตูเทียนอันเหมิน แล้วก็เข้ามาสู่ประตูตวนเหมิน ขณะนั้นเอง ฉันเห็นสั่วเอ๋อถูกำลังยืนรวมกลุ่มอยู่กับขุนนางฝ่ายบุ๋นสองสามคน และเขาก็กำลังพูดคุยกับใครคนหนึ่งอยู่ด้วย ฉันรู้จักคนคนนั้น เพราะตอนที่ผ่านเมืองเฉิงเต๋อ เขาเป็นผู้คุมกำลังทหารและเป็นคนสนิทขององค์รัชทายาท...หลิงผู่              รถม้าเลี้ยวขบวนแล่นไปทางประตูซีหฺวา แป๊บเดียวก็ทิ้งคนเหล่านั้นไว้ข้างหลังไกลๆ ฉันมองดูท้องฟ้าที่มืดครึ้มก่อนจะทิ้งตัวพิงผนังรถ คิดว่ามรสุมความรักที่ถาโถมเข้ามาหาตัวเองก่อนหน้านี้จะเป็นที่สุดของที่สุดแล้วเชียว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องใหญ่ที่แท้จริงจะยังไม่ได้ปะทุขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ ถ้าว่ากันตามที่ควรจะเป็น องค์รัชทายาท องค์ชายสี่ และองค์ชายสิบสามน่าจะอยู่กันอย่างราบรื่นถ้าจะไม่มีสั่วเอ๋อถูเข้ามาแทรกแซง แถมตอนนี้ชายารองขององค์ชายสิบสามดันเป็นฉันเสียด้วย ประวัติศาสตร์คงจะมีการเปลี่ยนแปลงบ้างแล้ว               รถม้าหยุดลงแล้ว ฉันแอบสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อสงบอารมณ์ของตัวเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็ต้องเผชิญหน้ากับมัน ย้อนเวลากลับมาในอดีตยังเจอมาแล้ว แค่เรื่องความเปลี่ยนแปลงในวังมันก็น่าจะเป็นเรื่องขี้ประติ๋วล่ะมั้ง เฮ้อ...              ตงเหมยลงจากรถก่อน ฉันเป็นฝ่ายตามหลัง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนที่เบิกเนตรเห็นอนาคตถึงมีชีวิตไม่ยืนยาว ฉันว่าในโลกนี้คงไม่มีใครที่ล่วงรู้ชะตาชีวิตแล้วจะทำใจสงบๆ ได้หรอก หึๆๆ ปัญหามันอยู่ตรงที่ฉันรู้แต่อนาคตของคนอื่น แต่กลับไม่รู้ของตัวเองคนเดียวเนี่ยสิ... ฉันได้แต่ส่ายหน้ารีบก้าวตามตงเหมยไป จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 07:50:33

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 20 อนาคต              เพียงแค่ชั่วพริบตา ฤดูใบไม้ผลิก็ผ่านพ้น ฤดูใบไม้ร่วงเวียนมาหา วันหนาวคราวร้อนแป๊บเดียวก็ผ่านไปอีกปี ฉันยังเหมือนเดิม วันๆ ยังคงเดินไปเดินมาอยู่ในวังฉางชุน ประตูใหญ่ไม่ออกประตูข้างไม่ได้ผ่าน วางตัวอยู่ในกฎระเบียบยิ่งกว่าผู้หญิงที่เกิดในสมัยนี้จริงๆ เสียอีก พระนางเต๋อเฟยทรงพอพระทัยในตัวฉันมาก บางครั้งยังทรงมอบหมายธุระที่เป็นเรื่องส่วนพระองค์ให้ฉันไปจัดการ ยิ่งกว่านั้นคือฉันได้ขึ้นแท่นเป็นว่าที่ชายารองในพระราชโอรสแน่นอนแล้ว จึงไม่มีใครในวังนี้กล้ารังแกฉันทั้งต่อหน้าและลับหลังอีก ฉันเลยเป็นตัวของตัวเองได้อย่างสบายใจ แต่ว่าปากคนเป็นสิ่งที่หยุดไม่ได้จริงๆ มีบ้างเหมือนกันที่แอบนินทาฉันลับหลัง              อิ้นเสียงกับองค์ชายสี่เดินทางไปอันฮุย ดูเหมือนว่าจะไปจัดการเรื่องธุรกิจค้าเกลือ ฉันยอมให้พวกเขาออกไปนอกวังดีกว่า ถึงแม้จะลำบากยากเข็ญ แต่ถ้าอยู่ที่นี่ ความยุ่งยากจะยิ่งมากมาย เรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นนั้นฉันเอาไปบอกใครไม่ได้เสียด้วย ได้แต่หวังในใจขอให้พวกเขาหลบไปไกลๆ ไม่ต้องมาประสบพบเจอ              อิ้นเสียงไม่ได้ส่งจดหมายมามากนัก คนโบราณส่งจดหมายเป็นเรื่องที่วุ่นวายน่าดู ในจดหมายเขาไม่ได้เล่าถึงความลำบากของตัวเองเลย แต่บอกเล่าบรรยากาศและวิถีชีวิตของผู้คน รวมถึงเรื่องสนุกๆ ให้ฉันฟัง แต่บ่าวผู้ทำหน้าที่ถือจดหมายบอกว่าเขาและองค์ชายสี่เหน็ดเหนื่อยมาก พระนางเต๋อเฟยทรงฟังแล้วก็นึกห่วง แต่ไม่มีหนทางทำอะไรได้ ที่สำคัญคือนี่เป็นความไว้วางพระทัยและพระเมตตาที่ฝ่าบาททรงมอบให้ พระนางจึงกำชับกับพวกบ่าวที่ตามเสด็จทุกครั้งว่าให้ดูแลองค์ชายให้ดี ส่วนฉันก็จะรวบรวมสิ่งที่เขียนไว้ในแต่ละวันฝากส่งกลับไปให้เขา            “เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจหนักๆ ตั้งแต่ถูกยกให้อิ้นเสียง จดหมายของที่บ้านก็ขยันมาจัง เมื่อเดือนก่อนแม่ของฉันถูกพระนางเต๋อเฟยเรียกตัวเข้าวังเพื่อปรึกษาเรื่องงานแต่งงานของฉัน ผู้เป็นแม่ตื้นตันในพระกรุณา ขอบพระทัยพระนางทั้งน้ำตา ส่วนฉันกลับรู้สึกอ่อนใจ อุตส่าห์หลบเลี่ยงครอบครัวตัวเองมาตั้งนาน ท้ายที่สุดก็เป็นเครื่องมือของนายท่านผู้เป็นพ่อจนได้ แต่แม่ในสมัยชิงของฉันคนนี้รักและหวังดีกับฉันมากจริงๆ            พระนางเต๋อเฟยทรงมีพระเมตตาให้เราสองแม่ลูกได้มีโอกาสพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว พอแม่ได้เจอฉันก็ร้องไห้ก่อนอย่างอื่น บอกคิดถึงแทบขาดใจ แต่ฉันยังไม่ทันจะได้ปลอบเธอก็หัวเราะออกมาพลางบอกว่าฉันทำให้เธอภาคภูมิใจมาก ตอนนี้พวกญาติๆ ที่บ้านมีแต่คนชมเธอว่าเลี้ยงลูกสาวดี เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับหางตาอยู่ตลอด แต่ใบหน้าก็ซ่อนความดีใจไว้ไม่มิด ฉันจึงยิ้มไปกับเธอด้วย ในใจรู้สึกดีขึ้นมา ถึงฉันจะยังไม่รู้ว่าร่างที่อาศัยอยู่ในยุคสมัยนี้เป็นของฉันเองหรือเป็นของหมิงเวยตัวจริงกันแน่ แต่ก็รู้สึกรักผูกพันและหวงแหนมันแล้ว              แม่กำชับนักกำชับหนาให้ฉันทำตัวดีๆ ต้องก้าวย่างอย่างรอบคอบ อย่าทำอะไรพลั้งพลาดให้คนอื่นเขาจับผิดเอาได้เป็นอันขาด ฉันรีบยิ้มพยักหน้ารับ ในใจคิดไปว่าวีรกรรมที่ฉันเคยก่อคงไม่เคยรู้ไปถึงหูเธอแน่ๆ ถ้าไม่เพราะสายข่าวของเธอไม่ดีก็ต้องเป็นเพราะมีคนหวังดีไม่อยากให้รู้ สุดท้ายเธอก็อาลัยอาวรณ์ไม่อยากต้องจากกันอีก ฉันจึงต้องปลอบว่าต่อไปคงได้มีโอกาสพบเจอกัน ตอนนี้อย่าเพิ่งเสียใจฟูมฟายไปเลย แม่น้ำตาร่วงพลางทิ้งท้ายประโยคหนึ่งซึ่งทำให้ฉันต้องขมวดคิ้ว            ‘ท่านพ่อของลูกก็ห่วงลูกมากนะ บอกว่าพรุ่งนี้จะส่งจดหมายมา’            ฉันปั้นยิ้มพยักหน้า มองดูหลีไห่เอ๋อร์นำทางแม่กลับไป            มือของฉันคลี่จดหมายออกจนเกิดเสียง ฉันก้มลงอ่านข้อความที่ผู้เป็นพ่อเขียนมาถึง แต่ละอักษรในจดหมายใส่ความห่วงใยไว้ภายใน แต่น่าเสียดายว่าสิ่งที่เขาห่วงไม่ใช่ตัวฉัน กลับเป็นลาภยศสรรเสริญพวกนั้นต่างหาก! มันทำให้ฉันต้องเบ้ปากเลยทีเดียว            เดือนสี่ ลมที่พัดโกรกระเบียงทางเดินอบอุ่นขึ้นบ้างแล้ว ฤดูใบไม้ผลิเวียนมาถึงอย่างไม่ทันรู้ตัว บางครั้งฉันก็คิดเหมือนกันนะว่าถ้าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่มาจากอนาคตและฉันเป็นลูกของนายท่านบ้านนี้จริงๆ ฉันคงได้อ่านจดหมายจากคนเป็นพ่อจนตาลายแน่ ตัวอักษรสีดำบนกระดาษขาวตรงหน้านี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้อ่านเอกสารสอดแนมของพวกจารชนเลย...องค์ชายสิบสามทรงกำลังทำอะไรอยู่บ้าง ทรงปฏิบัติกิจใดกับองค์ชายสี่...ข้อความในจดหมายเขียนแบบคลุมเครือ แต่ฉันเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี ไม่รู้ว่าฉันฉลาดเกินไปหรือเพราะคนเป็นพ่อเลอะเลือนไปแล้ว แต่พอคิดดีๆ อีกทีก็รู้สึกว่าไม่ถูก เพราะทั้งพ่อและน้องชายที่ท่าทางจะเป็นพรรคพวกขององค์ชายแปดไม่น่าสะเพร่าทำให้คนอื่นรู้แกวขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นแล้วจดหมายนี่ต้องการล้วงลึกเรื่องของฉันหรือมีจุดประสงค์อื่นกันแน่ ฉันเดาไม่ออกเลย              “เฮ้อ...” ฉันนวดขมับตัวเองแรงๆ เรื่องราวชักสลับซับซ้อนเสียจนเกินความสามารถที่ฉันจะรับมือได้ แต่จะเลี่ยงก็ไม่ได้เหมือนกัน ทำได้แค่ใช้ความสงบสยบเคลื่อนไหว เพราะฉะนั้นจดหมายจากที่บ้านจึงทยอยมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันต้องตอบจดหมายเหมือนจดไดอารี่ตอนวันหยุดปิดเทอมสมัยเด็กๆ ไม่มีผิด แต่ก็เป็นการตอบไปในทางที่ดูเหมือนฉันเป็นสตรีโบราณหัวอ่อนทั่วไป ซึ่งผลลัพธ์ที่ได้ดีอย่างที่คิดไว้ นับจากนั้นจดหมายก็น้อยลงทันตาเห็น เริ่มคืนสู่ความสงบ แต่ไม่นานนักก็มีจดหมายมาใหม่ ฉันอ่านจดหมายฉบับนี้อีกครั้ง ผู้เป็นพ่อบอกว่าให้ฉันกลับไปเยี่ยมบ้านก่อนแต่งงานบ้าง เพราะพิธีแต่งงานของฉันต้องจัดในวัง...              “เสี่ยวเวย!” จู่ๆ ตงเหลียนที่เดินขึ้นมาจากระเบียงทางเดินด้านล่างก็ร้องทักให้ฉันตกใจ “ยังจะอ่านจดหมายอยู่อีก อีกไม่นานก็จะได้พบหน้ากันแล้วไม่ใช่หรือ”             ฉันสะดุ้งตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอทักแล้ว แต่ต้องอึ้งเมื่อเธอแซว            “พูดอะไรของเจ้า อีกไม่นานอะไร”             ตงเหลียนนั่งลงข้างๆ ฉัน “เมื่อครู่ข้าได้ยินพระนางท่านตรัสว่าท่านพ่อของเจ้าทูลขอให้เจ้ากลับไปพักที่บ้านชั่วคราวก่อนที่จะแต่งงาน ฝ่าบาททรงถือหลักกตัญญูกตเวทีปกครองไพร่ฟ้า ย่อมทรงอนุญาตเป็นธรรมดา แล้วจะไม่ให้พูดว่าจะได้พบหน้าพ่อแม่เร็วๆ นี้ได้อย่างไร“ พูดจบเธอก็หยิบจดหมายในมือฉันไปตีแปะๆ ที่คาง            “จดหมายจากที่บ้านคงบอกเจ้าแล้วกระมัง”             ฉันยิ้ม “ใช่ แต่ยังไม่ได้บอกวันที่แน่นอน ไว้ถึงเวลาค่อยว่ากันเถอะ”             ตงเหลียนเอียงไหล่มากระแทกฉันพร้อมหัวเราะเจ้าเล่ห์           “เห็นพระนางท่านดำริว่าพ้นเทศกาลเดือนสิบ*ไปแล้วก็จะจัดงานให้เจ้า ดีใจหรือไม่”             ฉันหันไปชำเลืองมองเธอแล้วพยักหน้าจริงจัง            “อืม! ดีใจสิ! ดีใจจนนอนไม่หลับเลย!” แต่พอพูดจบฉันก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ “ดูสิ ขอบตาดำปี๋เลย”            “ฮิๆๆ” ตงเหลียนหัวเราะร่วน “เจ้านี่ช่างไม่อายบ้างเลย นับวันก็ยิ่งเอาใหญ่”             ฉันยืนขึ้นบิดขี้เกียจ “เฮ้อ! ข้าก็อยากหน้าบางนะ แต่ตั้งแต่เจ้ากับตงเหมยรู้เรื่องจดหมายนี้ก็ล้อเลียนข้าทุกวันจนหน้าข้าหมดยางแล้ว”           “ฮ่าๆๆ! เจ้านะเจ้า!” ตงเหลียนลุกขึ้นดึงฉันให้ลงไปด้านล่าง “ถ้าเจ้าแต่งงานไปแล้วจริงๆ พวกเราคงได้พบกันยากยิ่ง เฮ้อ...” จู่ๆ ตงเหลียนก็นึกเศร้าใจขึ้นมา            ฉันหันไปมอง ขอบตาแดงขึ้นมาทันที คิดถึงวันเวลาตลอดสองปีที่เข้าวังมาอยู่ร่วมกับพวกเธอแล้วใจฉันก็ปวดแปลบ รีบกระแอมไล่ก้อนที่จุกอยู่ในคอ            “อะแฮ่ม! เจ้าคิดไกลเกินไปแล้ว ข้ายังไม่ได้ไปไหนเสียหน่อย! อีกอย่าง วันหนึ่งเจ้าเองก็ต้องถูกปลดออกจากวัง ถึงตอนนั้น...” ฉันพยายามคุมเสียง “ข้าก็จะได้ไปดื่มเหล้ามงคลของเจ้ากับองครักษ์ถงไงเล่า!”            “น่าหมั่นไส้จริงแม่คนนี้” ตงเหลียนน่าแดงเรื่อ ยื่นมือจะมาหยิกฉัน แต่ฉันรีบชิงวิ่งหนีก่อน             “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ตงเหลียนหัวเราะชอบใจไล่ตามหลังมา            ฉันอ้อมหลังภูเขาจำลองมาถึงผนังบังตาด้านหน้าตำหนักใหญ่ของพระนางเต๋อเฟย มองเลยไปเห็นคนหลายคนยืนอยู่หน้าประตู คล้ายกับ... ฉันรีบลดจังหวะก้าว            “ดูอะไรอยู่หรือ” ตงเหลียนที่ตามมาด้านหลังชะโงกหน้ามาดูด้วย “โธ่ ข้าก็นึกว่าอะไร”           ฉันหันกลับไปมองเธอ “ใครกันเหรอ”           ตงเหลียนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อพลางกระซิบบอก           “พระอัครชายา สงสัยจะเสด็จมาตรัสเรื่องประพาสทางใต้ของฝ่าบาท ครั้งนี้พระนางท่านอาจจะต้องตามเสด็จด้วย พวกเราก็คงได้ไปเหมือนกัน เรากลับห้องกันเถอะ คงตรัสกันมิใช่ชั่วประเดี๋ยว วันนี้ไม่ใช่เวรรับใช้ของเรา หากมีเรื่องอะไรก็คงมีคนมาเรียกเอง” ตงเหลียนหันมาเห็นฉันก็ชะงัก “เจ้าเป็นอะไร ทำไมสีหน้าไม่ชวนมองเลย”             ”ไม่มีอะไร สงสัยเมื่อครู่วิ่งเร็วไปหน่อย ไปเถอะ”            ฉันฝืนยิ้มหันเดินไปก่อน ได้ยินเสียงตงเหลียนพูดเล่นอะไรสักอย่างซึ่งฉันก็หัวเราะตาม แต่จริงๆ แล้วไม่ได้สนใจเรื่องที่เธอพูดเลยเพราะมัวแต่คิด ในที่สุดก็เริ่มขึ้นแล้วสินะ...          “เสี่ยวเวย”           “หา?”           เสียงอวี้เกอเอ๋อร์ดังมาจากด้านหลัง ฉันขานรับแต่ยังไม่ทันจะหันไป          “ให้!” อวี้เกอเอ๋อร์เดินมายัดของอย่างหนึ่งใส่มือฉัน           ฉันก้มลงมองถุงผ้าหูรูดสำหรับพกติดตัวในมือ “อะไรเหรอ”            อวี้เกอเอ๋อร์ยิ้มเผล่ “ถุงพกอย่างไรเล่า!”            ฉันชำเลืองตาพลางยิ้ม “เจ้าเลียนแบบใครไม่เลียน ดันไปเลียนแบบตงเหลียนเสียได้”             ม่านประตูถูกเลิกขึ้น ตงเหลียนเดินเข้ามาปั้นหน้าเฉย             “เลียนแบบอะไรข้า หือ?”            “คิกๆๆ” อวี้เกอเอ๋อร์แอบขำ ส่วนฉันส่ายหน้าเอือม            “ข้าคงไร้สามารถในการนินทาคนลับหลังจริงๆ”             ตงเหลียนเดินไปล้างมือที่กะละมังสำริดริมหน้าต่าง ก่อนจะรับผ้าขนหนูจากอวี้เกอเอ๋อร์ไปเช็ดมือ             “เจ้าเพิ่งรู้หรือ อุตส่าห์นำของมาให้ด้วยความปรารถนาดียังถูกเจ้านินทาเอาได้ ข้าซึ้งใจแล้ว”            ฉันหัวเราะหึๆ พลางยื่นน้ำมันหอมถนอมมือส่งให้เธอ            “ข้าผิดไปแล้ว”            ตงเหลียนพยักหน้าพอใจ ฉันจึงกระเถิบไปด้านข้างให้เธอได้นั่งลง           “ครั้งหน้าข้าจะดูให้ดีก่อนว่าเจ้าอยู่แถวนี้หรือไม่แล้วค่อยนินทาเจ้า”           “ฮ่าๆๆ!”            อวี้เกอเอ๋อร์หัวเราะลั่น ตงเหลียนยิ้มหมั่นเขี้ยวหยิกฉัน ขณะกำลังเล่นกันสนุกสนานตงเหมยก็เดินเข้ามาในห้อง เห็นพวกเราเล่นสนุกกันจึงยิ้มพูด           “แม่สาวทั้งหลาย พอรู้ว่าเจ้านายท่านบรรทม พวกเจ้าก็ออกฤทธิ์กันเลยเชียว”            อวี้เกอเอ๋อร์ปราดเข้าไปเล่าความเป็นมา ตงเหมยเลยหัวเราะบ้างแล้วก็หันไปพูดกับตงเหลียน             “ถ้าเจ้าเจรจาชนะนางได้ ฝนคงตกลงมาเป็นสีแดงกระมัง”            ฉันขึงตาใส่เธอ “เจ้าหมายความว่ายังไง พูดเสียข้ากลายเป็นคนปากจัดเลย”          “ฮ่าๆๆ!” พวกนางหัวเราะกันใหญ่ ฉันมองค้อนทำทีว่าโกรธ แล้วก็ลุกขึ้นเดินจะไปรินชา           “โอ๊ย! หัวเราะจนท้องแข็ง เลิกสนุกกันได้แล้ว นี่” ตงเหมยหันมาทางฉัน          “หือ?” ระหว่างที่รินชาฉันก็ขานตอบเธอ          “นั่นเป็นของที่องค์ชายสี่ประทานมา เป็นของดีมากเชียวนะ”           “โอ๊ย! ร้อน!”           น้ำร้อนหกรดมือฉัน แก้วหล่นกระทบพื้นโต๊ะดังเพล้ง ฉันทนเจ็บวางกาน้ำชาลงบนโต๊ะ พวกตงเหมยต่างรีบเข้ามาดู           “สวรรค์! ลวกมือแดงไปหมดแล้ว อวี้เกอเอ๋อร์เร็วเข้า ไปหยิบผงหยกขาวมาเร็ว ตงเหลียน เจ้าไปเอาน้ำเย็นมาประคบนางก่อน”             เจ็บจังเลย! สายตาพร่าเลือนไปหมดเพราะน้ำตาคลอหน่วย สุดท้ายก็ล้นออกมาทั้งๆ ที่ฉันพยายามกลั้นไว้             “ทำไมถึงซุ่มซ่ามอย่างนี้นะ...”             ตงเหมยช่วยฉันเก็บกวาด ปากก็บ่นไปด้วย ขณะที่พวกตงเหลียนแยกย้ายกันไปหยิบของ แป๊บเดียวทุกคนก็จัดการเรียบร้อย ตงเหมยสังเกตดูรอยแผล           “ดีนะที่แค่เป็นรอยแดง ไม่ได้บวมพอง คงจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็น” ตงเหมยเงยหน้าขึ้นมาถาม “เจ็บมากหรือไม่ ให้ตามหมอหลวงมาดูหน่อยไหม”            ฉันส่ายหน้าฝืนยิ้ม “ไม่ต้องหรอก เรื่องเล็กแค่นี้เอง อย่าให้เดือดร้อนถึงหมอหลวงเลย มีหมอใหญ่อย่างเจ้าคอยดูแลก็พอแล้ว”            ตงเหลียนหัวเราะ “พี่เหมยไม่ต้องห่วงหรอก เจ้าดูสิ นางยังคุยเล่นได้อยู่เลย ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”            ตงเหมยเบ้ปาก “ยิ่งโตก็ยิ่งซุ่มซ่าม กับแค่รินน้ำชายังให้ลวกมือตัวเองได้”            อวี้เกอเอ๋อร์ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ “ไม่ได้เกี่ยวกับอายุหรอก คงเพราะได้ยินว่าองค์ชายสี่กลับมาแล้ว องค์ชายสิบสามก็ต้องกลับมาด้วย ดีใจล่ะสิ”           พอพูดถึงเรื่องนี้พวกเธอก็หัวร่อต่อกระซิกกันใหญ่ ฉันฝืนยิ้มไปกับพวกเธอ แต่กระจกบนโต๊ะกลับสะท้อนเงารอยยิ้มของฉันได้น่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้เสียอีก สาวใช้กลุ่มนี้หัวเราะกันไปหัวเราะกันมาไม่ยอมหยุดจนฉันยิ้มแห้ง ตงเหลียนถึงได้เอียงหน้ามามองฉัน            “ทำไมเล่า ไม่ชอบใจหรือ”             ฉันส่ายหน้า แต่ยังไม่ทันได้เปิดปากหัวหัวหนึ่งก็โผล่มาจากม่านประตูทำเอาฉันตกใจ เจ้าเด็กหลีไห่เอ๋อร์หัวเราะคิกคัก            “พี่สาวทั้งหลาย พระนางท่านตื่นบรรทมแล้ว ทรงเรียกให้ไปหาแน่ะ”             ตงเหมยสงสัย “ทำไมวันนี้ทรงตื่นเร็วนัก องค์ชายสี่ยังทรงกำชับไม่ให้ใครกวนเลย”           “คงเป็นสายสัมพันธ์แม่ลูกกระมัง พระนางท่านทรงรู้ว่าพวกขององค์ชายสี่เสด็จกลับมาแล้ว จึงทรงบรรทมต่อไม่ได้” หลีไห่เอ๋อร์หลิ่วตาท่าทางแปลกๆ พาให้พวกของตงเหลียนอดขำไม่ได้            “เจ้าลูกลิงน้อย หลักแหลมจริงนะ” ว่าแล้วตงเหมยก็หันมาสั่ง “อวี้เกอเอ๋อร์ เจ้าไปกับข้า เสี่ยวเหลียน เจ้าเก็บของแล้วค่อยตามไป” เธอหันมาทางฉัน “เสี่ยวเวย เจ้าพักผ่อนเถอะ หากพระนางถามถึงข้าจะทูลให้เจ้าเอง”            ฉันพยักหน้า เมื่อตงเหมยเห็นหน้าตาเหงาซึมก็คิดจะพูดอะไร แต่ฉันส่ายหน้าบอกเสียก่อน           “ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่เจ็บนิดหน่อย อีกสักพักก็คงหาย เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก รีบไปเถอะ”            ตงเหมยยิ้มแล้วเดินออกไปพร้อมอวี้เกอเอ๋อร์ หลีไห่เอ๋อร์แลบลิ้นทะเล้นใส่ฉันทีหนึ่งก่อนจะแจ้นตามไป           “เจ้าจะนอนพักสักหน่อยไหม” ตงเหลียนเก็บของมือเป็นระวิง แต่ก็ยังมีใจถามฉัน           “ไม่ต้องหรอก ข้าไม่ได้บอบบางขนาดนั้นเสียหน่อย เจ้าเก็บของเสร็จแล้วก็รีบไปเถอะ”            ฉันยิ้มพลางเดินไปนั่งที่ม้านั่งข้างหน้าต่าง ต้นหลิวด้านนอกหน้าต่างหลายต้นทิ้งยอดทอดกิ่งแผ่ใบออกไปแล้วดูอ่อนช้อยเหลือเกิน สายลมอุ่นอ่อนที่มีเฉพาะฤดูใบไม้ผลิโชยพัดมาไม่ขาดสาย ตงเหลียนซึ่งอยู่ด้านหลังเล่าจ้อไม่หยุด ทำให้ฉันได้รู้ว่าองค์ชายสี่กลับมาเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิแล้วจึงมาคารวะพระมารดา องค์ชายสิบสามก็ตามมาเหมือนเคย ทั้งคู่มีของฝากให้กับทุกคนด้วยเพราะเห็นว่าตอนนี้ผู้ถวายการดูแลพระนางเหนื่อยหนักกันมาก ของทุกชิ้นได้เขียนแยกรายชื่อไว้หมดแล้ว แต่ละคนจะได้รับของต่างกัน บรรดาบ่าวรับใช้จะได้พวกถุงพก... ฉันเหม่อฟังไปคล้ายกับจะได้ยินทุกอย่าง และก็เหมือนกับไม่ได้เข้าหูเลย            “เช่นนั้นข้าไปนะ”             ฉันสะดุ้งเงยหน้าขึ้น ตงเหลียนยืนก้มลงมามองฉัน           “ดูเจ้าสิ นั่งเหม่ออีกแล้ว เอ้า! รับไว้”             ของชิ้นเดิมวางลงมาบนมือ ฉันเผลอกำถุงผ้านั้นอย่างไม่รู้ตัว            “เก็บไว้ดีๆ นะ นี่น่าจะเป็นของดี ระวังอย่าให้คนใจคดที่ไหนมาลอบฉวยไปล่ะ”            ตงเหลียนเลิกผ้าม่านแล้วหันกลับมากำชับฉัน           “รู้แล้วน่า” ฉันยกมุมปากรับคำ           ตงเหลียนหัวเราะก่อนจะวางใจปล่อยม่านลง           ภายในห้องเงียบสงบ ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นฟังเสียงลมหายใจของตัวเองผสานเข้ากับเสียงลมเฉื่อย ผ่านไปพักใหญ่ก็เริ่มทนไม่ไหวก้มลงมองดูถุงพกสีน้ำเงินใบเล็กทำจากผ้าแพรต่วนเนื้อนิ่ม ปักลายรูปกิ่งเหมยอ่อนพลิ้ว เรียกได้ว่างานฝีมือชั้นเยี่ยม แต่ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ฉันลูบจมูก สงสัยตัวเองจะคิดมากเกินไป ในเมื่อฝากคนอื่นมาให้ได้ก็คงไม่มีอะไรลึกซึ้ง พอใจสงบลงแล้วฉันก็มองลวดลายอย่างละเอียด เพราะช่วงนี้เรียนการปักเลยรู้สึกสนใจมากหน่อย นี่ล่ะมั้งที่เขาเรียกงานปักแบบอันฮุย ประณีตงดงามจริงๆ ปักได้เนียนสนิทไม่เห็นปมด้ายเลย ข้างในก็เหมือนกัน รอยเชื่อมต่อยัง...นี่มันอะไร ฉันหรี่ตาเพ่งมองด้วยความประหลาดใจ ด้านในนั้นเหมือนจะปักข้อความอะไรไว้ ฉันรีบพลิกด้านในออกมาดู             ‘สายธารผืนน้ำกว้าง ท้องนภาย่อมหยัดสูง’ ฉันตาสว่างขึ้นทันที นี่มันอักษรของฉันนี่ ดิ้นเงินเส้นเล็กสะท้อนแสงแวววับเมื่อต้องกับแสงแดด เหมือนกับดวงตานิ่งเฉยขององค์ชายสี่ ฉันนิ่งมองอยู่พักหนึ่ง เฮ้อ...ฉันรีบพลิกถุงผ้ากลับตามเดิม ในใจรู้สึกฝาดเหมือนเพิ่งกินลูกพลับห่ามๆ             ฉันเดินไปปลดกุญแจหีบและเลิกเสื้อผ้าออกทีละชั้นๆ กล่องพู่กันกล่องหนึ่งและหนังสือชุดหนึ่งปรากฏอยู่ข้างใต้ ฉันลูบนิ้วไล้พวกมันอย่างไม่ตั้งใจ แต่กลับรู้สึกว่าของธรรมดาๆ เหล่านี้ทำให้หนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาได้ ฉันรีบเอาถุงพกใส่ไว้ด้านล่างสุดแล้วหยิบเสื้อผ้าซ้อนทับกลับไปเหมือนเดิมก่อนปิดล็อกกุญแจอย่างแน่นหนา เมื่อเสร็จแล้วฉันก็ถอยไปนั่งบนเตียงจนกระทั่งตงเหลียนมาหาฉันถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองนั่งจ้องหีบนั้นตลอดบ่าย จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 08:03:26

ความคิดเห็นที่ 4            “ฮิๆ...ฮะๆ...” ภายในวังฉางชุนมีแต่เสียงหัวเราะดังไปทั่ว ฉันนั่งอยู่ในห้องด้านในกำลังจัดเก็บของขวัญที่องค์ชายสี่และองค์ชายสิบสามถวายแก่พระนางเต๋อเฟย ฟังเสียงพระสรวลรื่นเริงของพระนาง เรื่องตลกขององค์ชายสิบสาม เสียงขานรับเรียบๆ ขององค์ชายสี่ และเสียงมีส่วนร่วมของผู้คนรอบข้าง ครื้นเครงเหมือนในละครเลย...ประมาณว่ามันไม่ใช่ของจริง เมื่อกี้ที่วังเฉียนชิงส่งข่าวมาว่ ครั้งนี้องค์ชายสี่กับอิ้นเสียงทำผลงานได้ดี ฝ่าบาททรงพอพระทัยมาก องค์ชายสี่ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นหนึ่งขั้นเป็นเป้ยเล่อ ส่วนอิ้นเสียงก็ได้รับการอวยยศขึ้นเป็นเป้ยจื่อ* ถือเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างที่สุด ใครๆ ในวังนี้ก็เลยหน้าชื่นตาบานราวกับว่าทุกคนได้เป็นเป้ยเล่อกับเป้ยจื่อเสียเองยังไงยังงั้น            ฉันค่อยๆ จัดเก็บของไปทีละอย่าง ในใจคิดว่าฉันจัดเก็บของแบบนี้มาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ คนโบราณนี่ชอบมอบของกำนัลกันจริงๆ กำลังรู้สึกมึนๆ หัว แขนข้างหนึ่งพลันยื่นมาโอบกอดฉัน ฉันสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหลุด กระซิบบอก             “เจ้าบ้าไปแล้ว พระนางท่านยังประทับที่ด้านนอกอยู่เลยนะ!”             แต่อิ้นเสียงกลับไม่ยอมปล่อย กระซิบตอบกลับมาว่า           “ถ้าไม่ได้กอดเจ้า ข้าคงบ้าจริงๆ แน่!”            ฉันใจอ่อนยวบเลยทันที หน้าแดงระเรื่อไม่กล้ามองเขา เลยเสก้มหน้าหยิบนู่นจับนี่ไปตามเรื่อง มือข้างหนึ่งจึงเชยหน้าฉันให้หันไปมองเขา ฉันอดอึ้งไม่ได้...ไม่ได้เจอกันครึ่งปีเขาดูเปลี่ยนเป็นคนละคน คิ้วเข้มคมคาย เส้นจมูกชัดเป็นสัน ริมฝีปากได้รูป ดูสุขุมเยือกเย็นขึ้นจนแทบไม่เหลือเค้าคนก่อน            ฉันมองสำรวจเขา เขาเองก็เพ่งดูฉันอย่างละเอียด...การที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งจะกลายเป็นชายหนุ่มใช้เวลาแค่ครึ่งปีเองเหรอ ฉันคิดในใจอย่างนึกสงสัย            “เจ้าสวยขึ้น”            “หา?” ฉันตะลึง เพิ่งเข้าใจว่าเขากำลังชมฉันอยู่ ฉันเลิกคิ้วยิ้มให้เขาน้อยๆ            “ขอบคุณนะ ข้ารู้ตัวอยู่แล้วล่ะ”             คราวนี้อิ้นเสียงตะลึงยิ่งกว่าฉัน           “หึๆๆๆ” เขาหัวเราะออกมาพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้า แถมยังซุกหน้าลงกับซอกคอฉัน หัวเราะอู้อี้อยู่ในคอ “ตอนนี้ข้ารู้สึกแล้วว่าตัวเองได้กลับมาเจอเจ้าจริงๆ“             เขากอดฉันจนอุ่นไปทั้งตัวและหัวใจ...           ”คิดถึงข้าไหม” อิ้นเสียงเงยหน้าขึ้นยิ้มพราย แต่แววตากลับฉายถึงความจริงจัง           ฉันพยักหน้าหงึก “คิดถึงสิ เจ้าเห็นไหม ข้าคิดถึงจนอ้วนขึ้นเลย”           “หึๆๆ” อิ้นเสียงหัวเราะอ่อนใจ “เคยได้ยินแต่คิดถึงจนผ่ายผอม ไม่เคยเห็นใครเขาอ้วนอย่างเจ้าว่า”            ฉันทำตาค้อนใส่ “ทำไมจะไม่มี เจ้าไม่เคยได้ยินคำที่ว่า ‘บั้นเอวเพียรกว้างใช่หมดทางโศกศัลย์’ เหรอ”           “ฮ่าๆๆ!” อิ้นเสียงหัวเราะลั่นจนฉันตกใจรีบปิดปากเขา แต่เขายังหัวเราะต่อ ไออุ่นพ่นใส่ฝ่ามือฉัน           “อ๊ะ!” ฉันร้องออกมาเมื่ออิ้นเสียงจูบมือฉันใหญ่ แต่ฉันชักมือกลับไม่ได้ เลยหน้าแดงก้มมองเขาอายๆ เขาช้อนตาขึ้นมองมา ดวงตาดำขลับเป็นประกายของเขาราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน ใจฉันกระตุกทันที ยอมเอ่ยเสียงแผ่วเบา          “คิดถึงเจ้าเหลือเกิน”           ใบหน้าอ่อนโยนของอิ้นเสียงเคลื่อนเข้ามาใกล้          พรึบ! เสียงม่านประตูดังขึ้น ฉันเด้งตัวออกห่างจากองค์ชายสิบสามชนิดมองไม่ทัน พอหันไปก็เห็นตงเหลียนกำลังยืนอิงขอบประตูหัวเราะคิกคักอยู่          “องค์ชายสิบสามเพคะ พระนางท่านตรัสว่าทรงดูแลคนของพระนางอย่างดีไม่ให้หนีไปไหนได้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้พระองค์จะทรงพูดคุยกับพระนางก่อนได้หรือไม่เพคะ”            ฉันอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ทำได้เพียงแสร้งเดินไปจัดข้าวของอีกทางหนึ่ง ได้ยินอิ้นเสียงหัวเราะ          “ข้ารู้แล้ว ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”           ตงเหลียนหันตัวออกไป ไม่รู้ว่าพูดอะไรด้านนอกถึงมีเสียงหัวเราะครืน นึกขึ้นได้ว่าองค์ชายสี่ก็อยู่ข้างนอกนั้นด้วย ใจพลันหงอยซึมลงไป พอฉันหันกลับมาก็เห็นอิ้นเสียงยืนอยู่ด้านหลัง ฉันชำเลืองมองเขา           “เจ้ายังไม่ไปอีก พระนางท่านรออยู่นะ”            เขาพยักหน้ายิ้ม แล้วจู่ๆ ก็ก้มลงบรรจงจูบฉันก่อนจะยิ้มเดินออกไปอย่างสบายใจ ฉันลูบปากตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงพระนางทรงตรัสหยอกอยู่ด้านนอก ไม่รู้องค์ชายสิบสามตอบไปว่าอะไร แต่เสียงหัวเราะก็ดังขรมอีกครั้ง ฉันไม่กล้ายื่นหน้าออกไปดู ไม่ใช่เพราะอายหรอกนะ แต่ไม่รู้ว่าจะทำหน้ากับคนคนนั้นยังไงต่างหาก           “ประพาสทางใต้” คำคำนี้ดังเข้าหูฉัน พาให้ตื่นตัวขึ้นมาทันที ฉันเงี่ยหูตั้งใจฟัง...เกือบลืมเรื่องใหญ่นี้ไปเสียสนิท! ได้ยินเสียงองค์ชายสี่พูดขึ้น           “ครั้งนี้อาจจะไม่ไปพ่ะย่ะค่ะ ลูกต้องอยู่จัดการกิจให้องค์รัชทายาท”            ทำไมเขาไม่ไปล่ะ?! ถ้าอยู่ที่นี่แล้วติดร่างแหไปด้วยจะทำยังไง แต่เขาจะไปหรือไม่ไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะสามารถกำหนดได้ จนกระทั่งตอนกลางคืนที่ฉันกับอิ้นเสียงได้อยู่กันตามลำพัง ฉันถึงได้เข้าใจว่านี่เป็นพระประสงค์ขององค์จักรพรรดิ การที่ฝ่าบาทจะเสด็จประพาสทางใต้ย่อมต้องทรงให้องค์รัชทายาทเป็นผู้ดูแลความเรียบร้อยแทน หนึ่งคือเป็นตำแหน่งหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว สองก็คือนี่เป็นการฝึกฝนให้เขาเรียนรู้การปกครองได้เป็นอย่างดี แต่การให้องค์ชายสี่อยู่เป็นผู้ช่วยเขาฉันว่ามันไม่ดีเท่าไหร่ ถึงอย่างไรฉันก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่มย่ามกับความจริงทางประวัติศาสตร์ได้อยู่ดี เฮ้อ...             “ทำไมหรือ” อิ้นเสียงไปหยิบของอย่างหนึ่งซึ่งตั้งใจจะให้ฉัน เมื่อกลับเข้ามาเห็นฉันขมวดคิ้วแน่นก็สงสัย           “อ๊ะ ไม่มีอะไร แค่กำลังคิดว่าอีกไม่กี่วันพวกเจ้าก็ต้องออกไปอีกแล้ว” ฉันนั่งเก็บผมที่หลุดรุ่ยให้เรียบร้อย           อิ้นเสียงยิ้มพลางยื่นมือมาช่วยฉันเหน็บผม แล้วถือโอกาสดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดก่อนจะโยกไปโยกมาเหมือนกล่อมเด็ก แผ่นหลังของฉันอุ่นแสนอุ่น มือของฉันกับมือของเขาที่สอดมาโอบรอบเอวประสานทับเกาะกุมกันไว้ จะว่าไปแล้วเราสองคนรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่มือของเขาใหญ่กว่าฉันมากเลย อุ้งมือใหญ่กุมกระชับมือของฉันแน่น ฉันพลางลูบไล้ปลายนิ้วของเขาเล่น           “ไม่อยากให้ข้าไปหรือ”            อิ้นเสียงกระซิบที่ข้างหู ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ โดยไม่ตอบ           “มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเลี่ยง ใครก็รู้ว่าพระนางท่านไม่สามารถตามเสด็จได้ เดิมทีนึกว่าจะได้ไปด้วยกัน...”            ฉันหันขวับไปมองเขา “เจ้าพูดอะไร”           อิ้นเสียงชะงักงง “เจ้าไม่รู้หรือ”            ฉันส่ายหน้าเบาๆ อิ้นเสียงเพ่งมองฉันอย่างแปลกใจ ฉันเองก็อึ้งๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าถาม สุดท้ายเขาก็ยิ้มพูดขึ้นมา          “ช่วงเวลานี้ของทุกปีพระนางจะเสด็จไปสักการะขอพรที่วัดปี้อวิ๋นบนเขาเซียงซาน* เสด็จพ่อทรงประทานอนุญาตไว้เช่นนั้น” อิ้นเสียงพูดพลางยกมือของฉันขึ้นไปคลึงตรงปาก “เจ้าเพิ่งเข้าวังมาไม่นาน จะว่าเจ้าก็ไม่ได้” เขาเหลือบตาขึ้นจ้องมองฉัน ดวงตาสีดำเป็นประกายแฝงความฮึกเหิมจนฉันต้องกลืนน้ำลายเอื๊อก          “เจ้าไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือ”           อิ้นเสียงถามต่อ ฉันบุ้ยปากครุ่นคิดก่อนจะยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าเจ้าเอาแต่เดินทางไม่รู้จักจบจักสิ้น ข้าคอยแต่ห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว”           อิ้นเสียงอึ้งไปในตอนแรก แต่แล้วก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นต่างจากเมื่อกี้ ทว่าก็กลับมาเป็นธรรมชาติเหมือนทุกที ฉันเหล่ตามองเขานิดหนึ่ง รู้สึกโล่งใจไปได้หน่อย...เจ้าเด็กคนนี้นับวันยิ่งน่ากลัว ปั้นหน้าแต่ละทีทำเอาคนตกใจ สมเป็นโอรสของฝ่าบาทจริงๆ...เหมือนองค์ชายสี่เลย           “ยิ้มอะไร” ฉันถามไปตามเรื่อง            อิ้นเสียงโน้มเข้ามากระซิบที่ข้างหู “ร้อนใจใช่หรือไม่”            เขารู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังร้อนใจ หรือว่าเขาจะรู้อะไร! ฉันเบิกตาจ้องมองเขา ใจเต้นโครมคราม ริมฝีปากแห้งผาก แต่อิ้นเสียงกลับมีสีหน้าไม่อนาทรร้อนใจ เขาหัวเราะในลำคอ “พระนางท่านตรัสว่าเสด็จพ่อทรงกำหนดให้เราแต่งงานกันหลังกลับจากเสด็จประพาสทางใต้ ข้าจะสามารถสร้างวังแยกออกมาเป็นวังขององค์เป้ยจื่อ”           “หา?” ที่แท้เขาพูดถึงเรื่องนี้หรอกเหรอ เฮ้อ...ตกใจหมดเลย ฉันโล่งใจสุดๆ            “แบบนี้เจ้าก็ไม่ร้อนใจแล้วกระมัง!”            ลมหายใจร้อนผ่าวของอิ้นเสียงรดข้างหูชวนให้จั๊กจี้ ฉันหน้าแดงชำเลืองหางตามองเขาทีหนึ่ง           “ใช่ ขอบคุณเจ้ามากที่บอกข้าเรื่อง...”            ฉันพูดยังไม่ทันจบริมฝีปากอิ้นเสียงก็ปิดปากของฉันไว้ สัมผัสนั้นร้อนรุ่มนุ่มนวลจนฉันหัวตื้อคิดอะไรไม่ออกเลย            การประพาสครั้งนี้จักรพรรดิคังซีทรงสำราญพระราชหฤทัยยิ่งนัก ดูเหมือนปีนี้จะมีแต่ข่าวดี ทั้งเรื่องด่านชายแดนไร้ศึกสงครามชั่วคราว และเรื่องพืชผลอุดมสมบูรณ์กำลังรอการเก็บเกี่ยวปลายปี พระองค์ทรงมีรับสั่งให้การประพาสครั้งนี้เป็นไปอย่างเรียบง่าย ทั้งยังทรงรวบรัดเวลาจัดเตรียมเหลือเพียงแค่หนึ่งเดือน พระนางเต๋อเฟยไม่ได้ทรงตามเสด็จจึงไม่ต้องเตรียมพระองค์ให้เหนื่อยยาก เพียงไปช่วยจัดเตรียมสิ่งของให้พระพันปี ฝ่ายองค์รัชทายาทต้องรับภาระหนักแต่ก็ยินดีปรีดา พาองค์ชายสี่และองค์ชายสิบสามไปช่วยกันทำงานส่วนนั้นส่วนนี้ เวลาไปห้องถวายพระอักษรก็ขยันขันแข็งกว่าปกติ ฉันแอบเดาอายุของเขาว่าน่าจะเฉียดวัยเลขสามแล้ว แต่น่าเสียดายที่ยังไม่อาจมีบุญได้ครอบครองราชบัลลังก์               หลังจากที่อิ้นเสียงได้เลื่อนเป็นเป้ยจื่อ เขาก็สนใจเรื่องการปกครองมากขึ้น มีบ้างที่เวลาแอบมาหาฉันแต่ก็ไม่วายเล่าถึงเรื่องงานบ้านงานเมืองด้วยท่าทางกระตือรือร้น ฉันรู้ว่านี่แหละคือตัวเขา เป็นตัวตนที่แท้จริง ไม่ใช่เด็กหนุ่มหัวดื้อที่มีแต่ความเจ็บปวด แต่จิตใจของเขาก็ยังอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน             ฉันรู้สึกว่าองค์รัชทายาทดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ เขาวิ่งวุ่นอยู่ในห้องถวายพระอักษรเหมือนมีลับลมคมในบางอย่าง มันดูสะดุดตาไปหรือเปล่า หรือว่าเขาไม่สนใจเลยว่าองค์จักรพรรดิจะทรงคิดเห็นอย่างไร มีอยู่วันหนึ่งที่ฉันพูดคุยเล่นกับอิ้นเสียง ได้ยินเขาพูดถึงท่านอัครเสนาบดีสั่ว...สั่วเอ๋อถู ขุนนางคนสำคัญของรัชสมัยคังซีคนนี้คอยสนับสนุนองค์รัชทายาทอย่างเต็มกำลังความสามารถในฐานะพระอาจารย์ ด้วยเหตุนี้องค์จักรพรรดิจึงได้ไว้วางพระทัยมอบพระราชอำนาจให้องค์รัชทายาทดูแล ฉันนึกยิ้มขื่นในใจ ฝากปลาย่างไว้กับแมวแท้ๆ เลย              ตั้งแต่ย้อนเวลากลับมาในอดีตฉันก็ได้ใกล้ชิดกับชนชั้นสูงมากมาย พอจะเข้าใจบ้างแล้วว่าอะไรคือชั้นเชิงกลยุทธ์ เห็นท่าทางสนุกสนานขององค์ชายสิบสามแล้วฉันก็บอกได้แค่ว่าเขาช่างเป็นพวกไม่ทันคนจริงๆ แต่ขนาดคนที่รู้เรื่อง ’แซงหน้า’ อย่างฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าเรื่องราวมันจะเกิดขึ้นแบบไหน และจบลงอย่างไร สิ่งเดียวที่น่ายินดีก็คือองค์ชายสิบสามต้องตามเสด็จฝ่าบาท ซึ่งเรื่องก็ไม่น่าจะโยงใยไปถึงตัวเขาได้ แต่องค์ชายสี่ที่ต้องอยู่ที่นี่เนี่ยสิ...             แม้ว่าฉันจะปวดหัวใจยังไง ใจจะร้อนรุ่มขนาดไหน แต่ด้วยฐานะของฉันซึ่งไม่ควรเข้าไปวุ่นวาย แถมเป็นเพียงแค่น้ำหยดเล็กๆ ที่หยดลงในทะเลสาบ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงให้ได้ยิน จึงทำได้แค่เตรียมรับมืออยู่อย่างเงียบๆ รอคอยโอกาสที่จะเคลื่อนไหว             เมื่อเลือกฤกษ์ในการเสด็จพระราชดำเนินแล้วองค์รัชทายาท องค์ชายสี่ และสั่วเอ๋อถูก็นำขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและบู๊นับร้อยตั้งขบวนน้อมส่งเสด็จองค์จักรพรรดิออกจากนครหลวง หลังจากนั้นองค์ชายสี่ก็ไปส่งเสด็จพระนางเต๋อเฟยถึงเขาซีซานด้วยตัวเอง บ้านในสมัยปัจจุบันของฉันอยู่ใกล้เขาเซียงซานมาก ตอนแรกก็รู้สึกอยากไปเห็นบ้านเกิดเมืองนอนตัวเองในสมัยโบราณ แต่ตอนนั่งอยู่บนรถม้าแล้วมองออกไปเห็นร่างขององค์ชายสี่ก็ไม่มีกะจิตกะใจแล้ว ซ้ำร้ายก่อนหน้าจะเดินทางมีแต่ความกังวลใจที่ไม่สามารถระบายออกมาได้เป็นคำพูด ทำให้คิดมากจนมีตุ่มพุพองขึ้นในปาก กินยาแก้ร้อนในไปหลายเม็ดแต่ตุ่มก็ไม่ยุบเสียที               เขาเซียงซานอันเขียวชอุ่มอยู่เบื้องหน้านี้แล้ว ฉันรู้ว่าเดี๋ยวองค์ชายสี่ก็ต้องกลับไปยังเมืองหลวง เพราะที่นั่นมีเรื่องรอให้เขาไปจัดการอีกเพียบ ฉันยืนดูองค์ชายสี่ทูลลาพระนางอยู่ข้างๆ ตอนที่เขาจะไปยังหันมามองฉันทีหนึ่ง เขาคงเห็นฉันขมวดคิ้วเลยมีสีหน้าเป็นห่วง แต่เพราะมีคนยืนอยู่ข้างๆ เต็มไปหมด เขาจึงไม่พูดอะไร ฉันเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนกัน ได้แต่มองตามควันฝุ่นที่ไล่หลังเขาไป               ฉันพักผ่อนเต็มคืน พอเช้าก็ลุกขึ้นเดินเล่นในลานสวน อากาศบนภูเขาบริสุทธิ์สดชื่นมาก จำได้ว่าตอนเด็กๆ ปู่กับย่าก็เคยคิดหาทางลากฉันขึ้นมาเที่ยวบนเขาเหมือนกัน แต่ตอนนั้นฉันหลบเลี่ยงตลอด ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ยอมขยับไปไหนท่าเดียว ตอนนี้กลับมายืนอยู่บนนี้ได้ นึกๆ แล้วก็เจ็บแปลบในใจ ปวดร้อนที่เบ้าตา              “เสี่ยวเวย” ตงเหลียนเรียกขึ้น               “เจ้าตื่นแล้วหรือ” ฉันรีบเช็ดหน้าแล้วหันกลับไปยิ้มให้             ตงเหลียนเห็นหน้าฉันก็ชะงัก “เมื่อคืนเจ้านอนไม่หลับหรือ หน้าเซียวปากซีด ถ้ารู้อย่างนี้ให้เจ้าอยู่ที่วังดีกว่า”             “ข้าไม่เป็นอะไร แค่พักผ่อนไม่พอน่ะ ไปกันเถอะ!” ฉันขยับคอคลายความเมื่อย              “ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก! รีบกลับไปพักเสีย คนออกมากมายปานนี้จะกลัวไปไยถ้าขาดเจ้าไปสักคน” ตงเหลียนปรามพลางผลักไล่ฉัน ปากก็พร่ำบ่น “รีบไปสิ”              ฉันหัวเราะ “ได้ งั้นข้าจะกลับไปเอนหลังอีกหน่อย เดี๋ยวตามไปนะ”             ตงเหลียนพยักหน้า ทว่าฉันก็ไม่ได้กลับไปที่ห้อง ยังคงเดินครุ่นคิดอยู่ในสวนดอกไม้            ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน พระอาทิตย์อยู่ตรงหัวแล้ว ฉันคิดจนสมองบวมแต่ก็ยังไม่ได้วิธีดีๆ กำลังสงสัยว่าตัวเองโง่เง่าหรือเปล่าหลีไห่เอ๋อร์ก็วิ่งกระหืดกระหอบมาจากด้านหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันก็รีบปราดเข้ามา ไม่รอช้าละล่ำละลักพูดทันที            “พี่เสี่ยวเวย ท่านรีบไปดูหน่อยเถิด! เมื่อครู่พระนางท่านทรงกราบพระแล้วทรงตรัสว่าเวียนพระเศียร ตอนนี้ทรงลุกไม่ไหว ข้ากำลังจะไปตามท่านหมอหลวง” พูดจบเขาก็รีบวิ่งแจ้นไป             ประชวรได้ยังไง เมื่อวานยังทรงดีๆ อยู่เลย...            ประชวรเหรอ! ฉันลุกพรวดขึ้น ฮ่าๆ อย่างนี้ก็ดีสิ องค์ชายสี่จะได้มาทางนี้ ฉันรีบจ้ำเท้าไปดูพระอาการของพระนางทันใด จักรพรรดิคังซีทรงเคยมีพระราชดำรัสว่าบรรดาบุตรธิดาไม่ว่าจะลูกแท้หรือลูกเลี้ยงต้องถือความกตัญญุตามาก่อน เมื่อมารดาของตนเองล้มป่วย องค์ชายสี่ก็ต้องมาดูแลแน่นอน...ฉันเดินจนมาถึงเรือนกลางของที่ประทับชั่วคราวในพระราชชายาแล้วก็สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ แอบตัดสินใจอยู่คนเดียวว่าขอแค่องค์ชายสี่มาที่นี่ ไม่ว่าอย่างไรฉันก็จะไม่ยอมให้เขากลับเข้าวังไปอีก จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 08:13:35

ความคิดเห็นที่ 5 * เทศกาลเดือนสิบ หรือวันซย่าหยวน คือวันที่สิบห้าเดือนสิบตามจันทรคติจีน เป็นวันสักการะบูชาเทพเจ้าแห่งน้ำผู้ขจัดภัยตามความเชื่อในศาสนาเต๋า * ในสมัยราชวงศ์ชิงมีการจัดอิสริยยศสำหรับเจ้านายและขุนนางฝ่ายชายไว้สิบสองขั้น ไม่รวมตำแหน่งรัชทายาท โดยสี่ชั้นยศสูงสุดได้แก่ ชินอ๋อง จวิ้นอ๋อง เป้ยเล่อ และเป้ยจื่อตามลำดับ ซึ่งมีทั้งได้จากการสืบตระกูลหรือจักรพรรดิทรงแต่งตั้งตามพระราชวินิจฉัยและความดีความชอบ ดังนั้นผู้ที่สืบตระกูลจึงอาจได้ยศเทียบเท่าผู้เป็นบิดาหรือต่ำลงมามากกว่าหนึ่งขั้นก็ได้   ตอนต่อไป ขอลงช่วงสุดสัปดาห์นะคะ พอรู้รายการงานของตัวเองแล้วกลัวว่าจะทำให้ทุกคนต้องเข้ามารอเก้ออีก  อีกอย่างคือ ตอนนี้กำลังคุยเรื่องนำมาตีพิมพ์แล้ว จึงอาจไม่ได้ลงจนจบ เรื่องนี้ภาคแรกมี ๓๙ บทค่ะ นั่งคิดอยู่นานว่าจะลงถึงตอนไหน ดูจากความเหมาะสมของการตัดตอน บทที่ ๒๓ น่าจะลงตัวที่สุด (ก็ใกล้แล้วนี่เนอะ) เพราะไม่ทำให้ทุกคนรู้สึกค้างมากนัก หรืออยากให้ค้างดีคะ ลองเสนอความเห็นมาก่อนก็ได้ค่ะ  จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 08:29:49

ความคิดเห็นที่ 6 งั้นก็อ่านได้ฟรีอีกแค่3ตอนสิ ที่เหลืออยากอ่านต้องซื้อหนังสือใช่ไหมเนี่ย^^ กะว่าถ้ารวมเล่มต้องซื้อแน่นอนค่ะ ว่าแต่คุณนอฟแปลเรื่องอืนอีกหรือเปล่าคะ ป.ล. เห็นบอกว่าภาคนี้มี39ตอน แล้วสรุปมีกี่ภาคคะ 我想知道 这本故事叫什么是中国的名字? แก้ไขเมื่อ 09 มิ.ย. 55 10:29:59 จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 09:55:57

ความคิดเห็นที่ 7 ลงถึงตอนที่บอกก้อได้ค่ะ แล้วหนังสือจะออกประมาณเมื่อไรคะ อย่าช้ามากเน้อคนอ่านค้างงงงงง จากคุณ : nusrichompu เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 13:17:20

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะ..ขอบคุณมากนะคะที่แปลเรื่องสนุกๆอย่างนี้มาลงให้ได้อ่าน ว่าแต่คำถามเหมือน คห.บน เลยค่ะ หนังสือจะออกประมาณเมื่อไหร่ และสนพ.ไหนคะ ? ขอบคุณค่ะ จากคุณ : babyteleost เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 19:14:51 A:171.7.132.60 X: TicketID:358195

ความคิดเห็นที่ 9 แอบกรี๊ดดด จะพิมพ์แล้วๆ>< ไม่อยากให้ค้างคาเลยค่ะT T อยากให้พิมพ์นะ แต่อย่าจบค้างเลย เพราะกว่าหนังสือจะออก เราคงรอจนเหงือกแห้งแน่ๆ ฮือๆ คิดถึงเรื่องราวสมัยราชวงศ์ชิง ตอนนี้มีแต่เรื่องนี้เป็นที่พึ่ง ถ้ากลับไปดูปู้ปู้คงตาบวมแน่ๆ ครั้นจะหาเรื่องอื่นอ่านก็ไม่มี จขกท.มีเรื่องไหนแนะนำบ้างมั้ยคะ? อยากให้จขกท.แปลแนวย้อนเวลาแบบนี้อีก เราอยากอ่านมากๆ จะตามเก็บทุกเล่มเลย อิอิ ปล.ขอถามอีกคนว่าพิมพ์สนพ.ไหนคะ แล้วหนังสือจะวางแผงเมื่อไหร่ จากคุณ : BeautifulSonata เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 23:35:22

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ คุณ beautifulsonata เราย้อนไปดูปูปู้หลายรอบแล้วค่ะ ยิ่งตอนท้ายดูกี่ทีก้อน้ำตาร่วง ได้ข่าวว่าจะออกหนังสือคงจะต้องซื้อเก็บไว้อ่าน ลองอ่านสามชาติสามภพมั้ยคะที่คุณหลินโหม่วแปล ไม่เกี่ยวกับราชวงศ์นะคะ เราว่าสนุกดีเสียอย่างเดียว....ยังไม่เปิดให้จองคนอ่านค้างงงงงค่ะ ยังงัยคุณนอฟอย่าให้คนอ่านรอนานมากนะค๊า หรือเคยแปลเรื่องไหนแล้วมีตีพิมพ์ เอามาโฆษณาในนี้ด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : nusrichompu เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 12:47:32

ความคิดเห็นที่ 11 พิมพ์เมื่อไหร่ แจ้งด้วยนะคะ รอซื้อจ้า จากคุณ : tueza เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 06:56:57

ความคิดเห็นที่ 12 จะได้พิมพ์รวมเล่มหรือ ยินดีด้วย(ถึงแม้จะอดอ่านฟรีก็ตาม แหะๆๆๆ) แฟนขลับมีส่งเสียง soundtrack มาด้วย อ่านๆ ไป สงสัยเสี่ยวเว่ยจะไม่ได้กลับไปอดีตแหงๆ ---------------------------------------------------------------- พิมพ์ผิด ข้างบนหมายถึง เสี่ยวเว่ยจะไม่ได้กลับไปโลกปัจจุบันของตัวเองน่ะ แก้ไขเมื่อ 11 มิ.ย. 55 15:53:44 จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 15:52:11

ความคิดเห็นที่ 13 ถ้าได้พิมพ์อย่าลืมมาบอกกันบ้างนะคะ คือตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ไทย จะได้ให้น้องไปซื้อเก็บไว้ให้ แต่ถ้าเป็นไปได้ลงจนจบไม่ได้เหรอ อดใจรอกลับไปอ่านไม่ไหวค่ะ:) ขอบคุณที่ทำให้ได้อ่านเรื่องดีๆและสนุกนะค่ะ จากคุณ : Lonely star (lonely star) เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 07:23:46

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนนี้คุยกับแจ่มใสไว้ค่ะ ส่วนเรื่องนี้อยู่ในขั้นคุยงานกัน ยังไม่รู้กำหนดออกที่แน่ชัดเลย ขอบคุณที่เป็นกำลังใจและให้การสนับสนุนนะคะ  เบื้องต้นคงลงถึงตอนที่แจ้งไว้ก่อน ถ้ากำหนดออกยังอีกนานมากๆ อาจจะมาลงต่อค่ะ ว่าแล้วก็แวบไปตั้งกระทู้ลงตอนต่อไปก่อนนะคะ   จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 20:42:03

ความคิดเห็นที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12247103/W12247103.html จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:07:30