ความคิดเห็นที่ 1             สีขาวเวิ้งว้างท่ามกลางแสงสว่างเจิดจ้าเป็นสิ่งแรกที่เห็นในยามที่เปลือกตาค่อยๆเปิด ดุจฝันหลับตาอีกครั้งแล้วค่อยๆลืมตาใหม่ สายตาเริ่มปรับภาพโฟกัสได้เห็นว่าสีขาวที่เห็นนั้นคือผนังของห้องสี่เหลี่ยมที่ใดที่หนึ่งในโลกนี้... ตามฟอร์ม... ถ้านี่เป็นละครที่เธอเล่น ฉากนี้ต้องเป็นฉากที่นางเอกตื่นมาอยู่ที่โรงพยาบาลแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่วันนี้มันต่างจากละครที่เธอเคยเล่นก็ตรงที่เธอป่วยจริง หญิงสาวเหลือบมองสายน้ำเกลือระโยงระยางที่มือ สภาพตอนนี้ของเธอคงโทรมไม่น่าดูเท่าใดนัก ดุจฝันคิดผลางได้ยินเสียงเป็นกังวลของคนคุ้นเคยดังมาจากบริเวณโซฟาใกล้ๆกับเตียงคนไข้ เธอหันไปเพียงนิดหน่อยก็เห็นน้องสาวตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเครียดจัด             “หมอบอกว่าพี่พักผ่อนน้อย เครียดจัด แล้วก็โหมงานหนักไปหน่อย”             คนป่วยเอี้ยวคอกลับมามองเพดานสีขาวด้วยสายตาว่างเปล่า สิ่งที่หมอพูดมานั้นถุกทุกอย่าง แล้วนี่เธอพักผ่อนไปนานเท่าไร ละครถ่ายทำเป็นอย่างไรบ้าง ดุจฝันเริ่มนึกห่วงตรงนั้นขึ้นมาแต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้นไปเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของน้องสาว             “แต่ฟ้าก็ผิดค่ะ ฟ้าเพิ่งทะเลาะกับพี่ฝัน แล้วเอาแต่งอนเอาแต่โกรธ ไม่ยอมดูว่าพี่ฝันไม่สบายหนักอยู่ ไม่ได้ดูแลพี่ฝันเลย เมื่อวานที่พี่ฝันเป็นลมแล้วพี่ปริ๊นซ์โทรมาบอก ฟ้ารู้สึกผิดแทบแย่ วันนี้ฟ้าเลยลางานมาดูแลพี่ฝันทั้งวัน”             หัวใจของเธอเริ่มชื้นขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่น้องกำลังพูดกับแม่             “ค่ะแม่ แม่จะลงมากรุงเทพ คืนนี้เลยใช่ไหมคะ”             “บอกแม่ไม่ต้องลงมา”  ดุจฝันแทรกขึ้นมาทันทีอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย             “พี่ฝัน!”             ทันทีที่ดั่งฟ้าได้ยินเสียงพูดแทรกขึ้น เธอแทบจะกระโดดจากโซฟาแล้วถลามายังเตียงด้ว่ยความยินดีพร้อมถามเสียงดังลั่น             “ฟื้นแล้วใช่ไหมพี่ฝัน”             “คุยได้แบบนี้ ฟ้าว่าพี่ฟื้นหรือยัง”  ดุจฝันยิ้มให้ ก่อนที่จะได้ฟังน้องคุยโทรศัพท์กับแม่ต่อ             “แม่! พี่ฝันฟื้นแล้วนะ... อ๋อค่ะ จะคุยกับพี่ใช่ไหมคะ”             ดุจฝันรับโทรศัพท์มาจากดั่งฟ้าแล้วคุยด้วยเสียงเบา พิษไข้นั้นยังไม่สร่างดีเท่าไร แต่จากการพักผ่อนมามากก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นไม่ใช่น้อย             “ค่ะแม่ นี่ฝันเอง”             “เป็นไงบ้างลูก”             “จ้ะ ฝันโอเค สบายดี”             “สบายดีที่ไหนเข้าโรงพยาบาลกันฮึ”  ผู้เป็นมารดาย้อนถามทันที             “ก็แม่ถามไงว่าฝันเป็นไง ฝันก็ตอบไปตามที่ฝันรู้สึกสิคะ ตอนนี้รู้สึกโอเคแล้ว”              ดุจฝันทำเสียงใส เธอไม่อยากให้แม่ที่อยู่ต่างจังหวัดต้องเป็นห่วงเท่าใดนัก แต่ก็ต้องตอบตามความเป็นจริงไปในที่สุดเมื่อโดนมารดาย้อนถามอีกรอบ             “โอเคอะไร โอเคจริงหรือเปล่า”             “เอาจริงก็เพลียนิดหน่อยค่ะ แต่อยู่ในมือหมอแล้ว แค่ไข้หวัดน่ะค่ะ”             “แต่แม่ดูข่าวกับที่น้องเล่าเห็นว่าเป็นลมล้มไปเลยนี่”             “นั่นแหละ ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ สบายมาก”             ดั่งฟ้ามองดุจฝันที่ฝืนทำเสียงสบายใจด้วยความเป็นห่วง      “งั้นเดี๋ยวแม่จะปิดร้านตอนนี้แล้วรีบลงไปดูเราที่กรุงเทพฯ”             “ไม่ต้องเลยไม่ต้อง อยู่ดูร้านไปเถอะค่ะ เสียเวลาค่ะแม่ เหนื่อยด้วย”             ดุจฝันรีบเบรกมารดาของตน เธอเป็นห่วงมารดามากกว่าที่จะต้องเข้ากรุงเทพฯด้วยเรื่องแค่นี้             “แต่...”             “แม่เชื่อเถอะค่ะ ฝันสบายมาก อยู่ร้านไปสบายใจๆดีกว่านะแม่นะ ไว้หายดีแล้วเคลียร์งานเสร็จเมื่อไรจะรีบขึ้นไปหาแม่เลย”  คนป่วยยืนยันหนักแน่นกับแม่             “แน่นะ”             “แน่จ้ะ”             “โอเคนะ แล้วแม่จะโทรหาอีก ตอนนี้พักผ่อนต่อเถอะ”             “ค่ะ”             ผู้เป็นมารดาวางสายไปแล้ว ดุจฝันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้ว่าใจจริงนั้นอยากจะให้มารดามาคอยดูแลยามป่วย แต่เพราะเข้าใจดีถึงสถานการณ์ของครอบครังที่มีแม่เพียงคนเดียวคอยอยู่ดูแลร้านอาหารที่ต่างจังหวัด ดุจฝันจึงไม่อยากที่จะรบกวนท่านด้วยการให้ลงมาหาเธอเท่าใดนัก             หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ให้ผู้เป็นน้องก่อนจะมองหน้ากันและกันนิ่ง ดั่งฟ้ารับโทรศัพท์ไปแล้วรีบเอ่ยถามทันทีอย่างไร้วี่แววความขุ่นเคืองใดๆทั้งสิ้น จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 20:35:06

ความคิดเห็นที่ 2             “เป็นไงบ้าง”             “ฟ้า...”  ดุจฝันชะงักอยู่ที่ปลายลิ้น ใจจริงนั้นอยากจะถามให้แน่ใจว่าน้องหายโกรธแล้วหรือ แต่ปากกลับว่าไปอีกเรื่อง “ถามเหมือนแม่เลย ก็เห็นอยู่ว่าเป็นไง ว่าแต่ขอน้ำหน่อยสิ””             ดั่งฟ้ายิ้มเมื่อได้ยินคำตอบดังนั้น ก่อนจะรีบกุลีกุจอรินน้ำใส่แก้วให้คนเป็นพี่ทันที             “พี่นอนไปกี่วันแล้วเนี่ย ถึงสัปดาห์หรือยัง”              “เว่อร์ แค่หนึ่งคืนหรอก”              คำตอบของน้องสาวติดอารมณ์ขี้เล่นจนดุจฝันเริ่มแน่ใจ เธอจึงเริ่มเกริ่น             “ฟ้า เรื่องที่ผ่านมา...”             “ฟ้าขอโทษ... ฟ้าขอโทษพี่ฝันจริงๆ”  ดั่งฟ้ารีบพูดแทรกขึ้นมาทันที ก่อนจะรีบลากเก้าอี้มานั่งที่ข้างเตียง ดุจฝันมองดูหน้าน้องสาวชัดๆก็เห็นร่องรอยของความเป็นกังวลและรอยคล้ำรอบดวงตาจากการนอนไม่พออย่างชัดเจน... นี่น้องเธอคงจะนอนไม่หลับเพราะคิดกังวลเรื่องนี้มาทั้งคืน             “ขอโทษทำไม ทำอะไรผิด”             “ผิดสิ ผิดไปเยอะ ฟ้าไม่ได้ดูแลพี่ฝัน ฟ้าห่วงแต่ตัวเอง โทษพี่ฝันว่าทำตัวแย่ทั้งๆที่นั่นมันก็เป็นสิทธิ์ของพี่ฝันที่จะทำแบบนั้น พอฟ้ามาเจอเรื่องเลวร้ายกับตัวเอง ฟ้าก็ยังโทษพี่ฝัน จนมองข้ามไปว่าพี่ฝันเองก็ไม่สบายใจอยู่เยอะ”             “พี่ทำให้ฟ้าหมดศรัทธาพี่ ปิดบังความจริงตลอดมา พี่ต่างหากที่ผิด”             “แต่ฟ้าเอาแต่ห่วงความรู้สึกมาตลอด ทั้งๆที่พี่ฝันเป็นฝ่ายที่ทำอะไรก็คิดถึงฟ้าตลอด”             “พี่สมควรจะโดนแล้วล่ะฟ้า ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าพี่ทำอะไรพลาดไปในชีวิตบ้าง พี่ยอมรับนะว่าพี่ไม่พอใจเลยล่ะที่เรื่องของเรามันมีคนนอกเข้ามาแทรกแซง แต่ถ้าพี่ไม่ทำตัวแย่เอง ใครหน้าไหนมันจะทำอะไรได้ถูกไหม”             คนนั่งฟังข้างเตียงนึกย้อนไปถึงตอนที่ภาคภูมิโทรมาเล่าพฤติกรรมและการกระทำอันน่ารังเกียจของพี่สาวให้เธอฟัง ในยามนั้นเธอรับมันไม่ได้เพราะไม่เคยคาดคิดมาก่อน ดั่งฟ้าโกรธจนลืมที่จะดูปัจจัยอื่นและสิ่งดีๆในตัวพี่สาวเธอที่มันมีมากกว่าเรื่องไม่ดีตรงนั้น จนกระทั่งเมื่อวานที่จู่ๆเธอได้รับข่าวว่าพี่สาวเป็นลม ทิฐิที่มีอยู่ทั้งหมดก็ละลายไปเมื่อรู้ว่าตัวเองก็เป็นฝ่ายผิดเช่นกัน ไม่ว่าดุจฝันจะผิดเช่นไร เธอก็ยังเป็นพี่สาวคนเดียวในโลกที่เธอมีเสมอ วันนี้ดั่งฟ้าเห็นชัดแล้วว่าพี่สาวเธอสำนึกผิดกับการกระทำที่ผ่านมาจึงเริ่มคลี่ยิ้มบางอีกครั้ง ก่อนอ้าปากเตรียมขอโทษ หากแต่โดนคนเป็นพี่เบรกไว้ทันที             “หยุดขอโทษกันได้แล้วพี่ว่า เดี๋ยววันนี้ไม่จบ เราสองพี่น้องต่างรู้ความผิดของตัวเองกันไว้ในใจ ให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นสิ่งเตือนใจพวกเราว่าต้องดูแลกันให้มากขึ้นเพราะเรามีกันอยู่แค่นี้”             “พี่ฝัน...”              “พี่สัญญานะฟ้า พี่จะไม่มีวันทำแบบนั้นอีกแล้ว พี่จะไม่ทำลายความเชื่อใจของฟ้า ฟ้ายกโทษให้พี่นะ”             ดั่งฟ้าไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไปก่อนจะโผเข้ากอดพี่สาวแน่น ดุจฝันยิ้มแล้วกอดตอบอย่างมีความสุข สายใยพี่น้องมันช่างอบอุ่นและเหนียวแน่นยิ่งนัก ดุจฝันหลับตาลงแล้วยิ้มกว้าง พลางรับรู้แล้วว่าชีวิตนี้เธอยังได้รับความรักจากคนในครอบครัวทั้งแม่และน้องอย่างมากมายเป็นแรงใจให้ก้าวเดินต่อไปในโลกโหดร้ายนี้             สีส้มอ่อนจากแสงอาทิตย์ที่อ่อนแรงเริ่มทาบทอขอบฟ้า ฉาบตึกสูงที่ตั้งเรียงรายให้กลายเป็นภาพสีซีเปีย บรรยากาศยามเย็นที่ดูแล้วชวนเหงาใจเป็นอย่างยิ่งทำให้คนป่วยที่นั่งเล่นอยู่ในห้องคิดย้อนฟุ้งซ่านไปถึงเรื่องราวต่างๆนาๆในชีวิต นานมาแล้วที่ตอนเย็นไม่ได้มานั่งซึมซับบรรยากาศแบบนี้... นับตั้งแต่เมื่อครั้งที่ภาคภูมิพาเธอไปที่วัด             ดุจฝันขมวดคิ้วขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังคิดถึงใครอยู่ พลางพยายามห้ามความคิดตัวเอง หากแต่ภาพความทรงจำดีๆเมื่อครั้งเขายังเสแสร้งใส่กันย้อนกลับเข้ามาเรื่อยๆ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอารมณ์ดีตลอดเวลาที่แปรเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าเรียบเย็นชานั้นทำให้เธอสะท้อนใจว่าเขาคงแค้นเธอมากมายเสียจนทำให้เธอต้องมานอนอยู่ในโรงพยาบาล คนป่วยอยู่อดคิดไม่ได้ว่าแม้ว่าเขาจะเกลียดเธอ แต่ตอนนี้เขาจะรู้หรือยังว่าเธอกลายมาเป็นแบบนี้ เขาจะสำนึกได้ไหมว่าทำเกินไป หลากหลายคำถามผุดขึ้นมาหากแต่ดุจฝันก็ไม่นึกที่จะหาคำตอบให้กับตัวเอง เมื่อคิดได้ว่าท้ายที่สุดแล้วนั้นคำตอบเดียวที่จะได้รับก็คือภาคภูมิคงกำลังสะใจอย่างยิ่งที่เธอต้องตกอยู่ในสภาพน่าเวทนา “ข้าวอร่อยไหม”             เสียงเรียบนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นจากข้างเตียงปลุกดุจฝันให้ตื่นจากภวังค์ ดุจฝันหันกลับมาในห้องก็พบว่าพระเอกคู่ขวัญของตนผู้เป็นคนนำเธอส่งโรงพยาบาลยืนอยู่พร้อมกับถุงผลไม้เต็มไม้เต็มมือ             “ไม่รู้สิ กินไม่ค่อยลงเท่าไร”  ดุจฝันมองถาดอาหารผู้ป่วยที่อาหารแทบจะไม่ลด  “มาเยี่ยมไข้ไม่คิดถามเหรอว่าเป็นอย่างไรบ้าง”             “คิดว่าฝันน่าจะตอบคำถามนั้นไปเยอะแล้วล่ะ”             ดุจฝันยิ้มให้ปิลันธน์ เขาคนนี้รู้ใจเธอเสมอ             “อีกอย่าง เราเป็นคนหิ้วฝันมาถึงนี่ ทำไมจะไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร”             “ขอบคุณจริงๆนะ ขอบคุณมาก ว่าแต่มาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่เห็นได้ยินเสียงประตูเปิด”             “เมื่อกี๊นี้เอง เห็นว่านั่งเหม่ออยู่ คงไม่ได้ยินเสียงประตู”  ปิลันธน์ว่าแล้ววางของเยี่ยมไข้ไว้บนโต๊ะ  “ตอนนี้น้องฟ้าไปไหนถึงอยู่คนเดียว แล้วนี่ใครมาเยี่ยมแล้วบ้าง”             “ฟ้ากลับไปเอาของที่บ้าน ส่วนคนมาเยี่ยมก็มีคนที่กอง พวกนักข่าวก็มาบ้าง พวกคนรู้จัก เพื่อน สโนว์ แล้วก็... พ่อ”             ดุจฝันนึกถึงเมื่อตอนหัววันที่พ่อโทรหาดั่งฟ้าว่าจะมาเยี่ยม เธอไม่ลังเลที่จะแกล้งหลับทันทีเมื่อพ่อมาถึง แม้ว่าน้องสาวจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมคุยกับพ่อมากเท่าใดก็ตามที             “แล้วได้คุยกับท่านไหม”             “แกล้งหลับก่อน จนกระทั่งพ่อออกไปนั่นล่ะ”              ปิลันธน์ส่ายหน้าหน่อยๆเมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น เขารู้จักดุจฝันมานานพอที่จะรู้ว่าสถานการณ์ทางบ้านของเพื่อนเป็นอย่างไร หลายครั้งแล้วที่เขาพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนให้คลายทิฐิลงบ้าง แต่ดุจฝันก็ไม่เคยเชื่อฟังเขาเลยสักครั้ง จนเขาเหนื่อยที่จะพูดเรื่องนี้กับเธออีกต่อไป จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 20:45:03

ความคิดเห็นที่ 3             “เปลี่ยนเรื่องเถอะ หาอะไรอย่างอื่นที่มันดีกว่านี้คุยดีกว่า”             “ลืมเรื่องข่าวเสี่ยเลี้ยงไปหรือยัง ตกลงว่าจะจัดการยังไง”             เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท...             “ช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้เราไม่อยากคิดอะไรมากมาย ช่วงนี้เรื่องมันเยอะพิกล”             “ก็ว่างั้น เอาไว้หายดีแล้วค่อยจัดการละกัน แล้วทำไมก่อนหน้านั้นถึงไข้ขึ้นสูง เพราะกลับมาจากเที่ยวกระบี่หรือไง”             ดุจฝันนิ่งเงียบไปทันที เที่ยวกระบี่ไม่ได้ทำให้เธอไข้ขึ้นหรอก คนที่ไปด้วยกันต่างหากคือสาเหตุ... เมื่อหญิงสาวคิดแล้วรู้สึกหนักใจก็แกล้งเปลี่ยนเป็นตอบติดตลกทันที             “เพราะเจอหน้าปริ๊นซ์ไง”              “จูบเรามันร้อนแรงขนาดเป็นลมเลยเหรอ”             ความร้อนวิ่งขึ้นหน้าคนป่วยทันทีเมื่อได้ยินคนจูบเร่าร้อนพูดเช่นนั้น ดุจฝันชกแขนปิลันธน์เข้าให้เบาๆโทษฐานพูดจาลามกหน้าตาย             “ไอ้ทะลึ่ง ปากเหม็นหรอกถึงเป็นลม”             “งั้นก็พิสูจน์อีกทีไหมล่ะ”             คนหน้านิ่งเริ่มแกล้งหนัก พร้อมทำหน้ายื่นเข้ามาใกล้ๆ             “ถ้าอยากลองโดนตบจริงยิ่งกว่าละครก็ลองดูได้”             ปิลันธน์ยิ้มอย่างพอใจที่เพิ่อนของเขาคนนี้เริ่มกลับมามีท่าทีร่าเริง พร้อมทั้งสีหน้าที่เริ่มดีขึ้นกว่าตอนแรกที่เขาเข้ามาเยี่ยม แต่ก็ยังไม่วายยื่นหน้าใกล้เข้ามาอีก พร้อมยักคิ้วให้อย่างกวนอารมณ์ ทันใดนั้นเอง เสียงประตูเปิดดังขึ้นดึงความสนใจของคนทั้งสองให้หันไปมอง ชายหนุ่มใส่แว่นคนที่ดุจฝันคุ้นเคยหน้าตาดียืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในมือมีดอกลิลลี่สีขาวช่อโตผูกโบว์สีฟ้าสวยงาม ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศให้ห้องผู้ป่วยทันที ก่อนที่คนมาเยือนจะตัดสินใจเอ่ย             “ผมมาเยี่ยมคุณ” To be continued จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 21:06:05

ความคิดเห็นที่ 4 หายไปหนึ่งสัปดาห์พอดีค่ะ กลับมาอัพอีกแล้ว 55555 ตอนนี้ศึกพี่น้องก็คลี่คลายแล้ว เหลือแต่ศึกพระนางนี่ล่ะค่ะ 555 สำหรับตอนที่แล้วกระแสปริ๊นซ์มาแรงเลยค่ะ ในตอนนี้เองบทปริ๊นซ์ก็ยังเยอะกว่าพระเอกอีก 55555 ได้แต่ให้กำลังใจพระเอกอย่างเงียบๆต่อไปค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ยังคงติดตามกันนะคะ ดีใจมากเลย :D ขอบคุณสำหรับกิฟต์ของทุกๆท่านจากตอนที่แล้วด้วยนะคะ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ :) พรุ่งนี้มาแน่นอนค่ะ :D (รีบใช้วันหยุดให้เป็นประโยชน์เพราะเรียนแล้วไม่มีเวลา 5555) คุณGTW   >>ขอบคุณมากนะค้า:) ตัวอักษรเล็กจริงเนื่องจากปรับไม่เป็นค่ะ แก้ไปแก้มาเล็กกว่าเดิมอีก โอย 555 ตอนนี้พยายามทำให้ใหญ่ขึ้นแล้วนะคะ แต่ก็ยังเล็กอยู่ดี เพราะความโง่ของตัวเองค่ะ 555 คุณห้าสิบป่าย   >>ขอบคุณมากนะค้าา XD คุณsolitaly_sp   >>จขกท.ก็แอบชอบปริ๊นซ์ค่ะ ชีวิตจริงอยากให้มีคนแบบนี้มั่งจัง 55555555 คุณMr.Adison >>ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค้า :) คุณscottie >>ปริ๊นซ์มาแรงค่าช่วงนี้ 555 ยิ่งตอนนี้มากกว่าตอนที่แล้วอีกค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 55 21:30:20

ความคิดเห็นที่ 5 อ๊าคคคค จบแบบนี้เคืองอ่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 10 มิ.ย. 55 21:57:38

ความคิดเห็นที่ 6 ปิลันธ์น่ารักอีกแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 23:05:00