ความคิดเห็นที่ 1               ภาคภูมิกลับมาถึงบ้านโดยที่ไม่รู้ตัวว่ามาถึงได้อย่างไร เขาไม่มีสมาธิตลอดเวลาที่ขับรถกลับบ้าน มีเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่อยู่ในสมอง ภาพดุจฝันนอนป่วยอยู่บนเตียงโรงพยาบาลในสภาพมีสายน้ำเกลือระโยงระยางนั้นทำให้เขารู้สึกผิดหนักไปกว่าเดิม เธอไม่ผิดเลยที่ปฏิเสธน้ำใจเขา ในเมื่อเขาเองก็เป็นฝ่ายที่ไปทำร้ายใจของเธอก่อน เขาจึงไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธเคืองกับการกระทำของดุจฝันเลยแม้แต่น้อย             “กินข้าวมาหรือยังลูก”             มารดาถามทันทีเมื่อเห็นเขาเปิดประตูบ้านเข้ามา เขายกมือสวัสดีผู้เป็นแม่แล้วส่ายหัว             “วันนี้แม่ทำแกงส้มนะลูก เข้าไปห้องครัวเลย”             ภาคภูมิมองหน้าแม่ทันที แกงส้มคือเมนูโปรดของน้องชาย นี่แสดงว่าพีทกลับมาจากสัมมนาที่ภูเก็ตแล้ว             “พีทอยู่ในครัวหรือครับ แล้วพ่อล่ะ”             “ใช่จ้ะ เพิ่งกลับมาถึงบ้านเมื่อกี๊เหมือนกัน ส่วนพ่อออกไปเลี้ยงสังสรรค์กับพวกที่ไดรฟ์กอล์ฟด้วยกันวันนี้น่ะลูก”             ลูกชายคนเดียวของบ้านพยายามเดินไปยังห้องครัวอย่างช้าๆ ถ้าให้พูดตามความจริงแล้วเขายังไม่อยากเจอกับพิธกรเท่าใดนัก แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อคนที่นั่งกินข้าวอยู่ในห้องเพียงคนเดียวเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาเข้าจังๆ ภาคภูมิทำท่าจะเดินออกไปทันทีแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อถูกญาติผู้น้องเรียก             “พี่ไพรด์มาคุยกันก่อนได้ไหม”             ภาคภูมิลงเลื่อนเก้าอี้นั่งลงอย่างเสียไม่ได้ แบบที่รู้แล้วว่าอย่างไรพิธกรคงกำลังจะคุยเรื่องดุจฝันกับเขาเป็นแน่แท้             ”พี่ไพรด์รู้เรื่องฝันเขาแล้วใช่ไหม”             ชายหนุ่มพยักหน้า             “และพีทกำลังจะบอกพี่ใช่ไหมว่าพี่ทำเกินไป”             “ใช่”  พิธกรยอมรับ             “ถ้าอย่างนั้นก็โกรธพี่สิ ให้เหมือนกับที่ฝันเขาเกลียดพี่”             “พีทจะโกรธพี่ไพรด์ได้อย่างไร ในเมื่อทุกอย่างที่พี่ไพรด์ทำไป ก็เพราะหวังดีกับพีท พีทเข้าใจดีเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาพีทก็คงโตขึ้นมาไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ไพรด์ สำหรับเรื่องนี้... พี่ไพรด์ทำเกินไป แต่ถึงอย่างไรพีทก็เกลียดพี่ชายคนเดียวของพีทไม่ได้หรอก”             พิธกรตอบเสียงซื่อจนคนเป็นพี่สะอึก คืนนั้นที่เขาเห็นพิธกรอยู่ในห้องนอนดุจฝันมันย้ำเตือนตัวเขาอีกรอบ ภาคภูมิยอมรับกับตัวเองว่าเขากังวลใจไม่ใช่น้อยกลัวว่านั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นของการกลับมารักกันใหม่อีกครั้งระหว่างพิธกรและดุจฝัน             “พีท พี่ถามตรงๆเลยละกัน พีทยังรู้สึกดีกับเขาหรือเปล่า”             “เอาตรงๆก็ใช่ คนมันรักมาตั้งนานนี่นะ...”  พิธกรถามกลับ  “ถามนี่ถามทำไม กลัวว่าพีทจะกลับไปเริ่มต้นกับฝันอีกรอบเหรอ”             ภาคภูมิเงียบไปนานจนคนถามรู้ว่าคำตอบก็คือใช่             “พีทเจ็บแล้วก็จำนะพี่ไพรด์ ฝันเขาไม่ได้รักอะไรพีทเลย เราจะเริ่มต้นกันใหม่ได้อย่างไร”              คนรับฟังนั่งหน้านิ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยถามคำถามที่ค้างคาใจมาตลอดเวลา             “แล้วคืนนั้นล่ะ...”             “คืนไหน”             “ที่กระบี่”             พิธกรนึกย้อนชั่วครู่แล้วพยักหน้าเมื่อคิดออก “ใครบอกล่ะ น้องสโนว์บอกเหรอ”             “พี่เห็น”              พิธกรไม่ได้มีท่าทีตกใจกับคำตอบนั้นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับคลี่ยิ้มแล้วถามกลับ             “แล้วคิดว่าเราตกลงคืนดีกันใช่ไหม”             “ใช่”  ภาคภูมิตอบรับทันที  “พี่ไม่อยากให้เรากลับไปคบกับเขาอีก”             “ถ้าเอาจริงๆก็คืนดีนั่นล่ะ แต่ไม่ต้องเครียดหรอก สิ่งที่พี่ไพรด์กลัวมันไม่ได้เกิดขึ้นเลย เราตกลงที่จะดีต่อกัน แต่การที่จะดีต่อกันมันก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องคบกันนี่ พีทก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกันว่าพีทกับฝันนี่ไปกันไม่ได้เลยจริงๆ ฝันเขาขอโทษพีทเพราะเขาสำนึกแล้ว พีทก็โอเคกับเขา ขอโทษเหมือนกันที่ทำให้เรื่องมันวุ่นวายขึ้นมา เราสองคนทำให้มันจบลงด้วยดีแล้วเรียบร้อย”             คำอธิบายที่ฟังดูยืดยาวของพิธกรทำให้ภาคภูมิถอนหายใจด้วยความโล่งไม่ใช่น้อย คำถามในใจของเขาคลี่คลายไปแล้วเกือบหมดเมื่อได้ยินดังนั้น             “พีทขอถามกลับบ้างละกัน ที่พี่ไพรด์กลัวว่าพีทจะกลับไปคบกับเขาเนี่ย กลัวว่าพีทจะเจ็บซ้ำสอง หรือความจริงแล้วพี่ไพรด์กลัวว่าตัวเองจะต้องเจ็บที่เห็นฝันคบกับใคร”             ภาคภูมิเงียบไปอีกครั้งเมื่อเจอคำถามที่สะกิดใจเข้าอย่างจัง...             “ถามใจตัวเองดีๆนะ”             ถ้ามันเป็นเพราะอย่างหลัง เขาควรทำอย่างไรต่อดี             “เดี๋ยวพีทไปเยี่ยมฝันก่อนนะ พี่ไพรด์ไม่ต้องเครียดมากล่ะ เดี๋ยวอะไรอะไรมันก็ดีขึ้นเอง แล้วพรุ่งนี้ก็อย่าลืมไปเยี่ยมฝันเขาด้วยละกัน” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:34:51

ความคิดเห็นที่ 2               ภาคภูมิเดินช้าๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูสีขาวสะอาดตาในโรงพยาบาลอย่างชั่งใจในช่วงบ่ายโมง วันนี้เขากลับมายืนที่เดิมอีกรอบ พร้อมกับดอกไม้แบบเดิม... ที่ไม่รู้ว่าวันนี้เธอจะขว้างมันเหมือนเมื่อวานอีกครั้งไหม ชายหนุ่มกระชับดอกไม้ในมือแน่น เคาะประตูสองทีเพื่อเป็นมารยาทก่อนจะมองเข้าไปผ่านทางช่องกระจกที่ประตู วันนี้มีเพียงดุจฝันคนเดียวที่อยู่ในนั้น เขาบิดลูกบิดแล้วดันประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบา มีเพียงเสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ดังอยู่เป็นระยะๆ ภาคภูมิมองไปยังดุจฝันที่หลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา ใบหน้าสวยนั้นแม้จะดูซีดและไร้เครื่องสำอางดั่งเช่นที่เป็นมา หากแต่ความน่ารักก็ไม่ได้หายไปเลยแม้แต่น้อย ยามหลับเธอดูไร้พิษภัยใดๆทั้งสิ้น จนไม่น่าเชื่อว่าก่อนหน้านี้จะร้ายกาจได้ขนาดที่ทำให้เขานึกเกลียดนักหนา ภาคภูมิตัดสินใจวางดอกไม้ลงบริเวณโต๊ะหัวเตียงที่เต็มไปด้วยช่อดอกไม้จากคนอื่นก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงพึมพำเบาๆจากคนหลับอยู่             “ผาก... พู่ม...” ภาคภูมิ?             แม้ว่าจะติดสำเนียงแปร่งๆเบาๆเพราะพิษไข้ แต่คนป่วยคนนี้กำลังเพ้อชื่อของเขาเป็นแน่แท้ ชายหนุ่มเงี่ยหูเข้าใกล้เพื่อความแน่ใจ             “ผากพู่ม... มาตรงนี้ได้ไหม” เธอกำลังเรียกเขาอยู่... หรือว่าเธอจะให้อภัยเขาแล้ว             ความคิดเล็กๆผุดขึ้นกลางดวงใจราวกับแสงสว่างปลายอุโมงค์ ชายหนุ่มรับรู้ถึงความยินดีนั้น รอยยิ้มเริ่มปรากฏขึ้นมาบางๆเมื่อเห็นความน่ารักของคนไม่ได้สติ ก่อนจะหุบยิ้มทันที             “อย่ากัดนะ ไอ้...หมาบ้า...”             หมา... หมาเลยเรอะ!             “นิสัยไม่ดี...”             “...”             “ไปไกลๆเลยนะ ไอ้หมาทุเรศ ถ้าไม่ไปฉันจะเตะแก”             ประโยคสุดท้ายนั้นสุดจะทานทน ภาคภูมิกุมขมับเข้าทันที แสงปลายอุโมงค์ในใจเขาโดนหินถล่มใส่แล้วเป็นที่เรียบร้อย นี่เธอคงเกลียดเขาหนักขนาดละเมอเรียกเขาเป็นหมาไปเสียอย่างนั้น เสียงประตูห้องผู้ป่วยเปิดอีกครั้งทำให้เขาหันไป เป็นน้องสาวของคนป่วยนั่นเอง             “อ้าว พี่ไพรด์ สวัสดีค่ะ”              ดั่งฟ้ายกมือไหว้เขาแล้วยิ้มให้เฉกเช่นที่เคยเจอกันครั้งแรก             “สวัสดีครับน้องฟ้า”             ภาคภูมิรับไหว้แล้วเลื่อนสายตามามองที่ผู้ป่วยต่อ             “ท่าทางจะหลับอีกนานน่ะค่ะ คุณหมอให้ยานอนหลับไปเมื่อเที่ยงนี้เอง”  ดั่งฟ้าพูดเสียงเบาอย่างกลัวว่าคนไข้จะตื่น  “แล้วนี่พี่ไพรด์มานานหรือยังคะ”             “เพิ่งมาเองครับ”  ภาคภูมิตอบรับกลับไปก่อนจะเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด             “เพราะพี่... ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้”             คนเป็นน้องคลี่รอยยิ้มอย่างไม่เอาความอะไร             “ไม่หรอกค่ะ พี่ฝันเขาเครียดหลายเรื่อง”             ภาคภูมิสังเกตใบหน้าคนป่วยที่กำลังหน้ามุ่ยอีกครั้ง สงสัยว่าป่านนี้เธอได้เตะไอ้หมาบ้าภาคภูมิในฝันของเธอหรือยัง             “ถ้าอย่างไรตอนนี้พี่ไพรด์ว่างมั้ยคะ ลงไปหากาแฟดื่มกันดีกว่าค่ะ ปล่อยเขาพักไปก่อน”             ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวออกไปอย่างว่าง่าย ระหว่างทางก็คุยกันเรื่องทั่วไปและสารทุกข์สุขดิบ ดั่งฟ้าไม่มีทีท่าว่าจะโกรธเคืองเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่รู้ว่าเพราะเธอนั้นไม่รู้ความจริงหรือเปล่าว่าเป็นเพราะเขาเองที่ทำให้พี่สาวของเธอต้องมานอนให้น้ำเกลือแบบนี้ แต่ที่แน่ๆ เรื่องพฤติกรรมของดุจฝันที่เขาได้เล่าให้ดั่งฟ้าฟังคงจะสั่นคลอนความสัมพันธ์ของพี่น้องไม่ใช่น้อย             “แย่เลยนะที่พี่สาวเรามาป่วยเอาเสียแบบนี้”             ชายหนุ่มเกริ่นขึ้นมาในขณะที่น้องสาวคนป่วยยิ้มกว้าง             “พี่ฝันป่วยๆแบบนี้ก็ดี จะได้พักบ้าง ฟ้าเคยบอกแล้วว่าอย่าโหมงาน”             “ที่เขาเป็นแบบนี้มันไม่ใช่เพราะงานอย่างเดียวด้วยหรอก พี่เองที่ตัวต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ฝันเขาคงเครียดเหมือนกันที่พี่เอาเรื่องเขามาเล่าให้น้องฟ้าฟัง”             “เล่าให้ฟังน่ะดีแล้วค่ะ ฟ้าก็จะได้รู้ความจริงด้วย พี่ฟ้าทำแบบนั้นเขาก็ไม่ถูกจริงๆ”             ดั่งฟ้าถอนหายใจแล้วมองหน้าภาคภูมิ สีหน้าของเขาในวันนี้ดูเต็มไปด้วยความกังวล เธอนึกถึงเรื่องราวที่สโรชาแอบโทรมาเล่าให้ฟังเมื่อคืนหลังจากที่พี่สาวเธอหลับไปแล้วเรียบร้อย ดั่งฟ้าคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาคงจะต้องเก่งพอตัวไม่ใช่น้อยที่รู้เรื่องนิสัยชอบหลอกใช้ของดุจฝันที่แม้แต่เธอยังไม่เคยทราบมาก่อน แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ชายใส่แว่นท่าทางดูใจดีมากๆผู้นั่งอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้จะร้ายขนาดนี้ที่แก้แค้นพี่สาวเธอได้อย่างเจ็บแสบ  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:36:40

ความคิดเห็นที่ 3             ‘แต่ท่าทางเขาจะสำนึกแล้วล่ะน้องฟ้า เขาขอโทษฝันออกอากาศด้วย ถ้าอยากรู้อะไรเพิ่มเติมก็ลองถามๆสองคนนั้นที่มีเรื่องกันดูเอานะจ๊ะ พี่ก็รู้อะไรไม่ค่อยมากหรอก’             คำลงท้ายของสโรชาทำให้เธอตัดสินใจเปิดปากถามเรื่องที่ค้างคาใจกับภาคภูมิทันที โดยหวังว่าเขาคงจะแมนพอที่จะเล่าให้เธอฟังทั้งหมดโดยไม่บิดเบือนความจริง             “พี่ไพรด์คะ ถ้าอย่างไร ฟ้าอยากจะฟังเรื่องทั้งหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ขอตั้งแต่แรกเลยได้ไหมคะ ก่อนหน้านี้ฟ้าก็พอรู้มาบ้าง แต่ฟ้าคิดว่าฟังจากทางพี่ไพรด์ด้วยน่าจะดีกว่าค่ะ”             ภาคภูมิพยักหน้าทันที             “พี่ตั้งใจว่าจะเล่าให้ฟังเหมือนกัน ถ้าน้องฟ้าฟังจบ แล้วน้องฟ้าจะโกรธพี่หรือเกลียดพี่ก็โอเคนะครับ พี่เข้าใจ”             “ฟ้าว่าไม่หรอกค่ะ ขอแค่มีเหตุผลเพียงพอ”  ดั่งฟ้าว่าก่อนจะยิ้มให้ ภาคภูมิเริ่มเล่าย้อนไปตั้งแต่เมื่อครั้งเขาเห็นพิธกรต้องมาเจ็บช้ำน้ำใจเพราะดุจฝัน เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาตัดสินใจแก้แค้น ชายหนุ่มเล่าให้ฟังทุกอย่างว่าเขาวางแผนไว้อย่างไร เขาพยายามทำให้ดุจฝันรู้สึกดีกับเขาเช่นไร และหลังจากที่เปิดเผยความจริงไปแล้ว เขาทำอะไรดุจฝันลงไปบ้าง             “พี่แย่มากใช่ไหม”             ภาคภูมิถามทันทีเมื่อเล่าจบ เขาจิบกาแฟรอคำตอบรับ             “เอาตรงๆไหมคะ”  ดั่งฟ้าพยักหน้า  “ก็แย่ค่ะ”             “ทีนี้พี่ยอมรับผิดทุกอย่างแล้ว”             ดั่งฟ้านั่งมองท่าทีของภาคภูมิ เขาเล่าเรื่องทุกอย่างโดยไม่ปกป้องตัวเองเลยแม้แต่น้อย กล้ายอมรับว่าตัวเองทำเกินไปมากกับพี่สาวของเธอ ทั้งทำลายความเชื่อใจที่เธอเคยมีให้กับดุจฝัน ดั่งฟ้าเองก็รู้สึกสงสารเขาไม่น้อยเช่นกันที่ต้องออกโรงมาปกป้องน้องชาย พลางนึกถึงวันก่อนที่ตัวเองพูดกระแทกหน้าดุจฝันว่าคงเป็นกรรมที่ทำให้เธอต้องเจอเจ้านายมาหลอกใช้เอา ดุจฝันเองก็คงอยากจะช่วยเธอไม่ใช่น้อยเช่นเดียวกับภาคภูมิที่ช่วยพิธกร             “พี่เล่นแรงไป ตอนแรกกะแค่สะใจที่เห็นฝันเจ็บใจ แต่ไปๆมาๆพี่ข้ามลิมิต กลายเป็นถึงขั้นไม่สบายหนัก พี่เองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน”             “แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”             หญิงสาวเข้าใจหัวอกคนเป็นพี่ของภาคภูมิ จากคำบอกเล่าของเขาที่พิธกรต้องมาเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กทำให้ภาคภูมิต้องมีหน้าที่คอยปกป้องญาติที่เหลือตัวคนเดียวคนนี้จนกลายเป็นพี่ชายจริงๆ ภาคภูมิมีสิทธิ์ที่จะทำให้ดุจฝันรู้ตัวถึงสิ่งที่กระทำลงไปหากแต่สิ่งที่เขามันแรงเกินไปก็เท่านั้น             “แล้วเราไม่โกรธเหรอ”             “ฟ้าไม่ใช่พี่ฝันค่ะ แต่ถ้าเป็นฟ้าเป็นพี่ฝัน ฟ้าอาจจะโกรธบ้าง แต่ก็ไม่แค้นอะไร เพราะไม่อยากให้เรื่องมันเสริมความยาวสาวความยืดไปกว่านี้ เกิดเป็นมหากาพย์ล้างแค้นขึ้นมาแล้วเดี๋ยวยิ่งแย่กว่าเดิม”             ภาคภูมิยิ้มบางๆเมื่อรับรู้ถึงความมีเหตุมีผลในตัวดั่งฟ้า ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกแย่ยิ่งขึ้นไปเมื่อนึกได้ว่าที่ผ่านมาตัวเองนั้นไร้เหตุผลมากเพียงใด ทั้งๆที่ก่อนหน้าที่จะมาเจอกับดุจฝัน เขามั่นใจมาตลอดชีวิตถึงความมีวุฒิภาวะอย่างสูงของตนเพียงพอต่อการเป็นอาจารย์จนมีลูกศิษย์เคารพมากมาย หากแต่กับผู้หญิงที่เขาจงใจจะแก้แค้นคนนี้แล้วนั้น เธอทำให้เขาใช้แต่อารมณ์และความงี่เง่าในการตัดสินใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน             “แต่ถ้าเขาจะมาโกรธเคืองหรือเกลียดชังพี่ พี่ก็จะไม่ว่าอะไรเลย จะรู้สึกดีเสียอีกเพราะสิ่งที่พี่ทำไปนั้นมันเลวร้ายเกินกว่าที่ผู้ชายดีๆมีเหตุผลเขาจะทำกับผู้หญิง พี่ดูถูกศักดิ์ศรีพี่สาวของเรา พี่จับเขาโยนลงน้ำจนต้องกลายมาเป็นแบบนี้ เรื่องนี้มันทำให้พี่กลับมาย้อนคิดว่าแท้ที่จริงแล้วตัวเองเป็นคนแบบไหนกันแน่ ทั้งที่เป็นอาจารย์ ทั้งในฐานะที่เป็นผู้ชาย แต่กลับทำเรื่องน่ารังเกียจได้แบบนั้น และตอนนี้พี่ก็เสียใจกับทุกสิ่งที่ทำลงไป”             “ค่ะ ตรงนั้นแย่จริงๆ ฟ้ายอมรับเลย ฟ้าก็เห็นนะคะว่าพี่ไพรด์จริงๆแล้วเป็นคนอย่างไร พี่ไพรด์แมนมากที่กล้าเล่าทุกอย่างให้ฟ้าฟัง แต่ก็เข้าใจนะคะว่าบางทีอารมณ์มันก็มาก่อนเหตุผล แล้วถึงจะค่อยรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เหมือนฟ้าที่ก่อนหน้านี้เอาแต่โกรธพี่ฝัน จนพอทุกอย่างมันเลวร้ายลงถึงค่อยคิดได้” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:37:56

ความคิดเห็นที่ 4             ดั่งฟ้าว่าแล้วก็เงียบไปพักนึง “แต่ถ้าพูดกันตรงๆเอาจริงพี่ฝันเขาก็ควรที่จะได้เจอบทเรียนอะไรบางอย่างบ้างน่ะค่ะ เขาคิดแต่จะเป็นศัตรูกับผู้ชายทั้งโลก โดยที่ลืมคิดไปว่าทุกคนก็มีหัวใจไม่ต่างอะไรจากตัวเอง”             “พี่เองก็ลืมไปเหมือนกันว่าพี่ฝันเขาก็มีหัวใจ”  ชายหนุ่มยอมรับ ใครเล่าจะไม่มีหัวใจ แม้แต่เขาเองที่ตอนนี้รู้แล้วว่าหัวใจนั้นรู้สึกแย่กับการกระทำที่ผ่านมา ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ถึงคำละเมอของดุจฝัน             “เอ้อใช่ พี่ว่าจะถามหน่อยครับ คือ... พี่ได้ยิน...”             “ได้ยินอะไรคะ”             “ฝันเขาละเมอน่ะครับ”             “ว่าอะไรคะ”             “ผาก... พู่ม...”  ภาคภูมิพูดแล้วก็กระดากตัวเองเมื่อถึงคำด่าต่อมา  “ว่าเป็นหมาบ้า”             ดั่งฟ้าหัวเราะทันทีเมื่อได้ยินดั่งนั้น             “อ๋อ... ไอ้ผักพุ่ม ที่บ้านแม่เลี้ยงไว้น่ะค่ะ เป็นหมาไทยตัวใหญ่ๆเฝ้าบ้าน พอดีมันเป็นหมานิสัยไม่ดี ชอบฉี่ใส่พวกผักสวนครัว ตอนนั้นปลูกไว้ข้างบ้านแล้วมันเป็นพุ่มๆ พี่ฝันเลยเรียกมันว่าผักพุ่มจนถึงทุกวันนี้ค่ะ”             ผากพูมที่เขาได้ยิน... มันคือคำว่าผักพุ่ม             ไม่ใช่ภาคภูมิ แถมยังเป็นหมาจริงๆ             นี่เขาสำคัญตัวผิดถึงขนาดแย่งตำแหน่งหมาเลยเหรอเนี่ย...             อาจารย์หนุ่มยิ่งคิดก็ยิ่งละอายแก่ใจ             “หน้าซีดๆนะคะพี่ไพรด์ เอ่อ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”             “อ๋อๆ ไม่เป็นไรครับ สงสัยดื่มกาแฟมากไป”  ภาคภูมิโล่งใจที่ดั่งฟ้าไม่รู้ชื่อจริงของเขา ไม่อย่างนั้นคงได้มีรายการล้อกันอีกยาวแน่นอน             “ว่าแต่... แล้วน้องฟ้าโอเคกับพี่ฝันเขาใช่ไหม เราไม่ได้โกรธเขาแล้วใช่ไหม”             “ไม่แล้วค่ะ ตอนแรกก็โกรธมาก แต่ฟ้าคิดไปคิดมา ฟ้าก็สงสารพี่ตัวเองเหมือนกัน พี่ฝันเขามีเรื่องฝังใจน่ะค่ะที่ทำให้กลายเป็นคนแบบนี้”             “เรื่องฝังใจ?”             “ค่ะ คงเป็นเพราะพ่อ พ่อของพวกเรามีครอบครัวใหม่ค่ะ แต่พ่อก็มีเหตุผลของพ่อนะคะ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะพ่อเจ้าชู้หรืออะไรอย่างไร เรื่องมันยาวน่ะค่ะ สรุปง่ายๆคือพ่อไม่ผิดค่ะ ทางแม่กับฟ้ายินดีเต็มที่ให้พ่อมีครอบครัวอีกครอบคัว แต่พี่ฝันเข้าใจผิด แล้วทีนี้ พี่ฝันเขาก็เอาแต่ฝังใจ ไม่ยอมฟังแม่กับฟ้าอธิบายความจริงเลย เขาเป็นคนฝังใจลึกเพราะเรื่องอดีตน่ะค่ะ ยิ่งถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้ว พี่ฝันจะจำแม่นมากและก็จะไม่ยอมฟังคำแก้ตัวหรือความจริงอะไรเลย... ” เรื่องราวทางบ้านของดุจฝันเหล่านี้ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดราวกับมีดที่กรีดลึกลงเข้าไปในเนื้อหัวใจ เรื่องของเขาคงไม่ต่างอะไรจากพ่อเธอ ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะหายโกรธเคืองเขา ดุจฝันเป็นคนที่มีปมอยู่ในใจ และวันนี้เขาก็มองเห็นว่าแทนที่จะผูกมันซ้ำ เขาควรจะเป็นคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยกันแก้ปมเจ็บช้ำนั้น ...ขอเพียงแค่เธอยินดีเปิดรับเขา             “ถ้าพี่อยากจะแก้ตัว น้องฟ้าว่าพี่ฝันของเราเขาจะให้โอกาสพี่มั้ย” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:38:52

ความคิดเห็นที่ 5   บทที่ 16               ดุจฝันตื่นมาอีกครั้งด้วยความสดชื่นขึ้นมากในตอนเย็นหลังจากที่หลับไปตั้งแต่เที่ยง เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นน้องสาวนั่งยิ้มให้             “ยิ้มอะไรฟ้า”             “เปล๊า”             “มันต้องมีอะไรแน่ๆ”             “ก็มี... มีคนมาเยี่ยมเรื่อยๆ”             ดุจฝันเบิกตากว้างทันที พลางนึกถึงคำพูดของภาคภูมิเมื่อวานว่าจะมาใหม่อีกครั้งในวันนี้ หัวใจพลันสงสัยทันทีว่าเขามาจริงตามที่พูดไหม ทันใดนั้นเองประตูก็เปิดขึ้น พร้อมกับชายหนุ่มที่เดินเข้ามา ดุจฝันถอนหายใจด้วยความโล่งที่เป็นปิลันธน์             “แค่แวะเอาของกินมาให้เฉยๆ เห็นว่าข้าวโรงพยาบาลไม่อร่อยนี่”             ปิลันธน์ว่าแล้วก็วางถุงขนมหลากหลายชนิดไว้ที่โต๊ะข้างเตียงเช่นเคย ดุจฝันเหลือบตาตามไปก่อนจะสะดุดนิ่งอยู่กับช่อดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ที่ดูคุ้นเคยยิ่งนัก ช่อดอกไม้ที่เธอมั่นใจว่าเมื่อมันลงไปกระจัดกระจายอยู่ที่พื้นแล้วในวันนี้มันกลับมาอยู่ข้างเตียงของเธอ นัยน์ตาคู่สวยตวัดไปทางน้องสาวทันที             “ช่อดอกไม้นี้ของใครเหรอ”             ดั่งฟ้าเกาหัวแกรกๆอย่างนึกเสียววาบเมื่อพี่สาวถามต่อ             “ของไอ้โรคจิตนั่นหรือเปล่า ทิ้งไปเลย”             แล้วทีนี้ดุจฝันก็หันไปจ้องปิลันธน์ราวกับเค้นคำตอบ ชายหนุ่มผู้เพิ่งมาถึงหันไปสบตากับน้องสาวคนป่วยที่กระพริบตาให้หนึ่งที พลางนึกถึงบทสนทนาของชายใส่แว่นคนนั้นที่เขาได้ยินเมื่อวาน เขาจะรู้สึกอย่างไรหนอถ้าหากวันนี้ช่อดอกไม้ของตนเองจะต้องถูกทิ้งอีกครั้ง             “เปล่าหรอก ของแฟนคลับฝากมาให้”             “อ๋อ... แต่มันเหมือนของเมื่อวานมากเลยนะ”             ปิลันธน์รีบแก้ทันทีเมื่อเห็นดุจฝันสงสัย             “อาจจะร้านเดียวกันก็ได้มั้ง อย่าคิดอะไรมากมาย รูปแบบดอกไม้เยี่ยมไข้มันจะมีกี่แบบกัน อย่าทิ้งเลย อย่างน้อยมันก็เป็นน้ำใจ... จากแฟนคลับ”             แม้ว่าจะยังคงรู้สึกติดค้างอยู่ในใจถึงที่มาของดอกไม้ช่อนี้ที่ดูคุ้นๆ หากแต่วันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าที่จะขว้างมันลงพื้นอีกครั้งดังเช่นเมื่อวาน เพราะเธอไม่ได้สะใจอะไรจากขว้างช่อดอกไม้ลงพื้นเลยแม้แต่น้อยนอกจากความรู้สึกเจ็บใจซ้ำอีกครั้ง             เพียงแค่วันเดียวหลังจากนั้นดุจฝันก็ออกจากโรงพยาบาลมาด้วยสภาพร่างกายแข็งแรงเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ท่ามกลางความโล่งใจของคนในกองถ่ายที่ต้องเร่งถ่ายทำต่อเพราะออนแอร์ไปด้วย หลังจากที่ถ่ายละครเสร็จในช่วงเย็นของหลายวันต่อมา เธอก็บอกลาทีมงานแล้วขับรถกลับบ้านเช่นเคย             บนกลางถนนสายขาออกจากเมืองในช่วงเวลาห้าโมงเย็นของกรุงเทพฯนั้นแน่นขนัดไปรถที่หลั่งไหลกันกลับบ้านหลังเลิกงาน ดุจฝันเพิ่งขับรถออกมาจากกองมองไปยังถนนอีกฟาก ดีที่คอนโดฯของเธอนั้นอยู่กลางเมือง เส้นทางเข้าเมืองในยามนี้จึงพอมีรถบ้างหากแต่ไม่ติดแน่นเหมือนถนนอีกเส้น ดุจฝันขับรถไปแบบช้าๆพร้อมคิดอะไรไปเรื่อยๆบนเลนกลาง พร้อมเริ่มรู้สึกแปลกๆว่ารถคันคู่ใจนั้นชักขับไม่ลื่นเหมือนเคย ก่อนที่จะค่อยๆเอียงไปทางฟากคนขับแล้วหยุดนิ่งไปเสียเฉยๆกลางถนน ดุจฝันนั่งตกใจอยู่ในรถก่อนที่จะรวบรวมสติแล้วลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น สายตาเธอมองไปทั้งตัวรถก่อนที่จะจับความผิดปกติได้ที่บริเวณด้านล่าง ในขณะที่สมองเธอนั้นก็เผลอสบถออกมาทันที                   ดันมายางแฟบเอากลางถนนเนี่ยนะ! รถเฮงซวย! จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:40:52

ความคิดเห็นที่ 6             ดุจฝันกุมขมับ ปกติเวลารถมีปัญหาดั่งฟ้าจะเป็นคนจัดการพาเข้าอู่ตลอด เธอไม่ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เลยรู้เพียงแต่ว่ามีหน้าที่ขับก็ขับ ถ้าเกิดรถเธอยังจอดนิ่งอยู่กลางถนนไปเรื่อยๆ แบบนี้รถคันหลังได้บีบแตรไล่เธอตายพอดี             ต้องโทรหาใครสักคน... สงสัยจะต้องเป็นดั่งฟ้า ก่อนที่จะนึกได้ว่าน้องคงจะมาไม่ได้แน่ๆเพราะเห็นบ่นๆอยู่ว่าต้องออกไปคุยกับลูกค้าตลอดทั้งเย็น             ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสโรชา แต่ตอนนี้เห็นว่าอยู่พม่าไปถ่ายทำสารคดีเจดีย์ชเวดากอง บินกลับมาช่วยเธอไม่ทันแน่ๆ             ปิลันธ์ล่ะ รายนี้ติดถ่ายละครเรื่องอื่นชัวร์ พ่อพระเอกสุดฮอต... ดุจฝันนึกเคืองเล็กๆที่ในความขายดีของพระเอกรายนี้ที่ดันมาติดงานในเวลาที่เธอต้องการความช่วยเหลือ             เหลืออีกคน... ภาคภูมิ รายนี้ยิ่งกว่ามหากาพย์ อย่าแม้แต่จะคิดถึงชื่อเขา ไม่มีทางที่เธอจะให้คนแบบนั้นเข้ามาช่วยเธอเป็นอันขาด ถ้าอย่างไรพิธกรผู้เป็นน้องของเขาน่าจะช่วยเหลือเธอได้             ดุจฝันจัดการโทรหาพิธกรโดยเร็วขณะที่ยังยืนอยู่ข้างๆรถตนเอง รถข้างๆผ่านขับไปอย่างน่าหวาดเสียวจนเธอหลบเกือบไม่ทัน             “พี่พีทเหรอคะ ยุ่งอยู่ไหมคะ”             “ไม่ยุ่งเท่าไรหรอกน้องฝัน มีอะไรหรือเปล่าเสียงดูรีบร้อน”             “รถฝันยางแบนกลางถนนค่ะ ฝันควรทำอย่างไรดีคะ”             “โทรเรียกอู่ที่อยู่แถวนั้นนะ เดี๋ยวก่อน ตอนนี้น้องฝันอยู่แถวไหน”             ดุจฝันหันมองไปรอบตัว พบว่าฝั่งตรงข้ามนั้นเป็นอาณาเขตของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังอันดับต้นๆของเมืองไทย เธอหยุดนิ่งไปพักนึงเมื่อคิดได้ว่านี่คือที่ทำงานของภาคภูมิ ก่อนที่จะรีบสะบัดไล่ความฟุ้งซ่านแล้วบอกพิกัดทันที             “โอเค ตอนนี้พี่อยู่ไซต์งาน ไปไม่ได้แน่นอน แต่เดี๋ยวพี่จะช่วยหาเบอร์อู่รถแถวนั้นให้นะครับ แล้วเดี๋ยวเมสเสจไป”             “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ”             ดุจฝันกล่าวขอบคุณพลางพยายามเลื่อนรถเอง เธอมองหาความช่วยเหลือจากรอบข้างหากไม่พบใครทั้งสิ้นด้วยความที่เป็นถนนเส้นใหญที่มุ่งหน้าไปทางยกระดับ ดุจฝันยืนรอเมสเสจของพิธกรอยู่หลายนาทีแต่ก็ยังไร้วี่แวว เธอตัดสินเดินข้ามไปยืนรอที่ข้างทางแทน ในระหว่างที่เดินพ้นจากด้านหน้ารถของตนเองที่จอดนิ่งอยู่นั้น รถจักรยานยนต์รับจ้างแล่นมาด้วยความเร็วสูงมุ่งตรงมายังเธอทันที ดุจฝันตกใจสุดขีดเนื่องจากรถยนต์ของเธอนั้นบังอยู่ทำให้มองไม่เห็นรถจักรยานยนต์คันนี้ตอนที่กำลังจะเดินข้าม             “ระวัง!”             ดุจฝันหลับตาปี๋พลางนึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์เมื่อจู่ๆก็ถูกกระชากตัวออกมาจากจุดอันตรายตรงนั้นไปอยู่ในอ้อมกอดของผู้มาช่วยชีวิต เธอยังคงหลับตานิ่งด้วยความกลัว เสียงรถจักรยานยนต์จากไปแล้วพร้อมกับเธอที่ไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่น้อยในอ้อมแขนของคนที่ปกป้องเธอไว้อยู่ หูของเธอนั้นแนบชิดกับเสื้อบริเวณหน้าอกของเขา เธอรู้สึกได้ถึงมัน...เสียงของหัวใจที่กำลังเต้นระรัวของผู้ที่เข้ามาช่วยเธอไว้             หญิงสาวเปิดเปลือกตาช้าๆแล้วมองไปรอบๆ ตอนนี้เธออยู่ข้างทางแล้วเรียบร้อยในอ้อมกอดของคนแปลกหน้า เขาปล่อยตัวเธอทันทีเมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีทั้งคู่แล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยหวังจะขอบคุณผู้ชายคนนี้ หากแต่ก็ต้องยืนนิ่งราวกับน้ำแข็งเมื่อเห็นว่าเป็นใคร             “คราวหลังยืนข้างทางนะ อย่ายืนกลางถนนแบบนี้อีก มันอันตราย” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:42:03

ความคิดเห็นที่ 7             ภาคภูมิเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเต็มที่ เขาหอบเบาๆราวกับว่ารีบวิ่งมาจากที่ไหนสักที่ ดวงหน้านั้นหันมาที่เธออย่างฉายแววกังวล ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก             “ครับ... คือตรงข้ามมหาวิทยาลัยมีรถยางแบนน่ะครับจอดอยู่กลางถนนเลย ผมคิดว่าน่าจะเป็นยางรั่ว”             ดุจฝันรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังติดต่ออู่รถให้เธออยู่... นี่เขารู้ได้อย่างไรกัน             ภาคภูมิเดินย้อนกลับไปที่กลางถนนอีกรอบ ก่อนจะก้มดูบริเวณยางรถที่แบนล้อหน้าฝั่งคนขับ ดุจฝันไม่ได้ยินอะไรอีกหลังจากนั้นเพราะความห่างกัน เธอเริ่มพอคาดเดาได้ว่าต้องเป็นฝีมือของพิธกรแน่ๆที่จัดแจงบอกให้ภาคภูมิมาช่วย ผ่านไปครู่นึงชายหนุ่มก็กลับมายืนข้างๆอีกครั้ง             “ผมติดต่ออู่ให้แล้วนะครับ รถของคุณโดนเจาะยาง คิดว่าน่าจะต้องเปลี่ยนยางใหม่เพราะตะปูเจาะเข้าไปที่ตรงร่องยางหลายแผลแล้วมันปะยากมาก ถ้าอย่างไรอู่กำลังส่งคนมาดูรถ...”             แม้ว่าดุจฝันจะตกใจไม่ใช่น้อยที่ได้ยินคำว่าเจาะยาง หากแต่ความโกรธแค้นที่มีต่อคนอธิบายสถานการณ์มันมีมากกว่า เธอจึงแสร้งเอาหูฟังโทรศัพท์มาเสียบหูทำเป็นว่ากำลังฟังเพลง ดุจฝันไม่อยากได้ยินเสียงภาคภูมิ แม้ว่าเขาจะเป็นถึงคนที่ช่วยชีวิตเธอก็ตามที เพราะก่อนหน้านี้ก็เป็นเขาคนนี้นี่เองที่ทำลายทุกความสุขในชีวิตเธอไปจนหมดสิ้น             ในวันนี้ภาคภูมิกลับมาพร้อมกับแผนอะไร... ทำไมเขาถึงต้องพูดดีกับเธอ ทำไมถึงต้องช่วยเธอเอาไว้             หญิงสาวตั้งคำถามในใจขณะที่แกล้งทำเป็นเงียบฟังเพลง ภาคภูมิคงเห็นท่าทีของเธอที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจเขาขนาดไหน ไม่มีแม้แต่คำขอโทษสักคำหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มสำหรับการกระทำที่ผ่านมา เพียงเท่านี้ก็เป็นหลักฐานที่เพียงพอแล้วว่าเขาไม่ได้สำนึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว เธอไม่คิดแม้แต่จะหันไปมองหน้าเขาในยามนี้ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังมองเธออยู่หรือไม่ แม้ว่ารอบตัวนั้นจะมีรถผ่านไปมามากเพียงใด ดุจฝันไม่ได้รู้สึกถึงความวุ่นวายนั้นเลย สิ่งเดียวที่หญิงสาวรู้สึกได้ในยามนี้คือระยะห่างของเธอกับผู้ชายคนข้างๆที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่มขึ้นทุกวินาที             “ผมไม่รู้นะว่าคุณกำลังฟังเพลงอะไรอยู่ หรือคุณแค่เสียบหูฟังเพราะอยากให้ผมหยุดอธิบาย แต่ผมก็อยากจะคุยกับคุณ ตั้งแต่คืนที่คุณนอนซมที่กระบี่คืนนั้น แต่ผมไม่มีโอกาสสักที”             ภาคภูมิค่อยๆเอ่ยขึ้นหลังจากผ่านมาพักใหญ่ ดุจฝันแสร้งทำเป็นชมนกชมไม้ไปอย่างไม่สนใจ             “ไม่ว่าตอนนี้คุณจะได้ยินมันไหม ผมขอโทษ...”             “...”             “ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าผมรู้สึกผิดมากจริงๆที่ทำทุกอย่างเกินไป ผมสนุกกับการแก้แค้นโดยที่ลืมนึกถึงลิมิต บางทีการแก้แค้นงี่เง่านี่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำถ้าหากผมคิดสักนิดว่าไม่ใช่แค่คุณที่รู้สึกแย่ แต่ผมก็รู้สึกแย่ไม่แพ้คุณ”             ดุจฝันแกล้งทำฟังเพลงต่อไปไม่ไหว เขาพูดคำนั้นออกมาแล้ว น้ำเสียงนั้นเว้าวอนจนเธอรู้สึกใจหาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกใจอ่อนขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ภาพโหดร้ายในความทรงจำมันฝังลึกเกินกว่าที่จะขุดออกมาทำลายด้วยคำว่าขอโทษ เธอค่อยๆถอดหูฟังออกทันทีเมื่อเห็นว่ารถของมาถึง             “มาแล้วล่ะ มีอะไรให้ช่วยอีกไหมครับ”             “ช่วยกลับไปทางเดิมที่มาจะเป็นพระคุณอย่างสูง”             ดุจฝันเอ่ยเสียงเย็นชาทันทีก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับพนักงานอู่ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาหลังแว่นที่มองมายังเธอ ก่อนที่จะได้ยินคำพูดจากภาคภูมิในระหว่างที่เขาจะเดินผ่านเธอไป “ขอโทษนะ” ภาคภูมิเดินจากไปไกลแล้ว ดุจฝันอดไม่ได้ที่จะเผลอมองตามหลังชายหนุ่มไปยังฝั่งตรงข้าม สมองนั้นคิดถึงแต่คำพูดที่ภาคภูมิเอ่ยอีกครั้งแทนคำลา จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:45:10

ความคิดเห็นที่ 8               “พี่พีทจะส่งพี่ชายมาทำไมคะ”             ดุจฝันเอ่ยถามทันทีแทนที่จะสวัสดีเมื่อรับโทรศัพท์จากพิธกรหลังจากที่ส่งรถเข้าอู่แล้วเรียกแท็กซี่กลับถึงบ้านแล้วเรียบร้อย เธอได้ยินเสียงหัวเราะแห้งๆจากคนปลายสาย             “ขอโทษนะฝัน แต่หลังจากที่ฝันโทรมาก็มีลูกค้าขอนัดพบด่วน พี่เลยโทรหาพี่ไพรด์เพราะเห็นว่าทำงานอยู่ตรงนั้นพอดี อีกอย่างก็เป็นตอนที่พี่เขาสอนเสร็จแล้ว แต่ก็ขอโทษจริงๆที่ทำให้ฝันหนักใจ”             ดุจฝันถอนหายใจในเหตุสุดวิสัยของพิธกร ถึงอย่างไรเธอก็ต้องขอบคุณเขาที่พยายามช่วยเธอแม้ว่าวิธีของเขามันจะทำให้เธอลำบากใจมากก็ตามที             “ช่วงมันเถอะค่ะ ฝันก็พาลไปตามเรื่องตามราวนั่นล่ะ ฝันนิสัยไม่ดีเอง แต่ครั้งหน้าถ้าพี่พีทลำบากหรือไม่สะดวกตอนที่ฝันขอความช่วยเหลือก็ไม่เป็นไรนะคะ ฝันโอเคค่ะ แล้วพี่พีทก็ไม่ต้องส่งใครมาแทนนะคะ... โดยเฉพาะพี่ชายของพี่พีท”             “ไม่อยากเจอผมขนาดนั้นเลยเหรอ”             น้ำเสียงที่ต่างจากไปจากคนที่คุยอยู่เมื่อครู่นี้เอ่ยถามขึ้น ดุจฝันใจหายวูบเมื่อได้ยินเสียงแทรกเข้ามาในสายว่าอย่าแย่งคุยโทรศัพท์ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วตอบเสียงเรียบ             “แค่เสียงคุณก็ยังไม่อยากได้ยินเลย ส่งให้พี่พีทเดี๋ยวนี้ ฉันจะคุยกับพี่พีท”             “ผมกับพีทก็ไม่ต่างกันหรอก เพราะวันนี้เราก็อยากช่วยคุณทั้งคู่”             “ไม่เหมือน เพราะฉันเกลียดคุณ” คำพูดเด็ดขาดของเธอทำให้ปลายสายเงียบสนิท... เงียบจนเธอไม่แน่ใจว่าเขายังอยู่ตรงนั้นฟังคำบอกเกลียดของเธออยู่ไหม จนกระทั่งเขาย้อนถามอีกทีเมื่อผ่านไปเกือบนาทีที่ทำให้ดุจฝันแน่ใจว่าเขาได้ยินเธออย่างชัดเจน             “...เกลียดผมมากเหรอ”             “ใช่ มากด้วย” หญิงสาวไม่ลังเลที่จะตอบเช่นนั้น             “ทำไงคุณถึงจะเลิกเกลียดผม”             “ไม่มีวันและไม่มีทาง”             “ถ้าอย่างนั้น ถ้าวันนี้ผมโดนรถชนตายระหว่างเข้าไปหาคุณ คุณจะยังเกลียดผมไหม”             สถานการณ์สมมติที่ภาคภูมิยกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใจทำให้ดุจฝันถึงกับหยุดนิ่ง เธอรวบรวมสติแล้วตอบไปทันทีแบบพยายามไม่ใส่ใจ             “คุณตายไปก็เรื่องของคุณ ฉันก็จะยังเกลียดคุณเหมือนเดิม”             ปลายสายเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเศร้า             “เข้าใจแล้ว”             ดุจฝันกดสายทิ้งทันทีหลังจากที่คำพูดนั้นจบลง ภาคภูมิยื่นโทรศัพท์ส่งกลับมาให้พิธกร ก่อนจะหันกลับมาเหม่อมองตัวเลขดัชนีหุ้นบนจอคอมพิวเตอร์ต่อด้วยสายตาว่างเปล่าอย่างไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น สักพักนึงน้องชายก็เดินเข้ามาหาแล้วตบบ่าเขาเบาๆ             “นี่จะไม่ถามเลยเหรอว่าเขาพูดอะไรกับพี่บ้าง”             ภาคภูมิแกล้งยิ้มแล้วพูดกับพิธกร             “ไม่ต้องแกล้งฝืนยิ้มหรอก”             คนเป็นพี่ชายถอนหายใจทันที ไม่มีความรู้สึกไหนที่เขาสามารถปิดน้องชายคนนี้ได้ พิธกรเข้าใจเขาดีทุกอย่าง             “หุ้นเป็นไงบ้างล่ะ”             “ก็ดี ที่ซื้อไว้ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ขึ้นเกือบทุกตัว”             “เล็งอะไรก็ไม่เคยพลาด นี่ละนะนักลงทุน”             ภาคภูมิรับฟังคำชมนั้นแล้วตีหน้านิ่ง เขาเงียบไปครู่นึง             “มีเรื่องนึงเท่านั้นล่ะ... ที่พลาดอย่างจัง”             พิธกรพอจะรู้ทันทีว่าเรื่องไหน             “ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ไพรด์ใช้แต่สายตาตัดสินทุกเกือบจะทุกเรื่องจากตัวเลขและความน่าจะเป็น ทุกครั้งที่พี่ไพรด์คาดการณ์เรื่องหุ้น มันไม่เคยผิดพลาด เพราะมันเป็นแค่หุ้น มันไร้ชีวิต”             “...”             “แต่เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความรู้สึกของคน มันมีชีวิตจิตใจ เราไม่สามารถเอาสายตาที่ใช้ตอนมองหุ้น ไปคาดการณ์มันได้ เพราะทุกอย่างมันคืออารมณ์ที่ไม่สามารถจะเดาได้ล่วงหน้า”             พิธกรพูดถูกทุกอย่าง             ภาคภูมิเคยคิดว่าแค่ข้อมูลเยอะแล้วคิดวิเคราะห์ได้ก็เพียงพอแล้ว เขารู้วิธีมากมายที่จะจัดการเวลาพบปัญหาเกี่ยวกับการลงทุน เพียงแค่มีข้อมูลเท่านั้น ดังเช่นในกรณีของดุจฝัน เขาเคยคิดว่ามันคงคล้ายกัน ก่อนการวางแผนนั้นเขาจึงหาข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอให้มากที่สุดจนรู้ทั้งจุดอ่อนและจุดแข็งของเธอ ชายหนุ่มวิเคราะห์ว่าต้องทำเช่นไรเพื่อให้เธอคนนี้ต้องเจ็บใจมากที่สุด แล้วสังเคราะห์ออกมาเป็นแผนการแก้แค้น หากแต่ผลลัพธ์มันต่างจากที่เขาคาดคิดไว้มากมายในเมื่อมันออกมากลายเป็นว่าเขาเองก็ต้องเจ็บไม่แพ้กัน             พิธกรไม่เคยเห็นสภาพพี่ชายต้องนั่งหน้าเครียดเพราะเรื่องแบบนี้มาก่อนในชีวิต ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนที่คอยขอความช่วยเหลือภาคภูมิมาตลอด แต่ในวันนี้ เขาจะขอเป็นฝ่ายให้ความช่วยเหลือพี่ชายบ้าง พิธกรคิดได้ดังนั้นก็เอ่ยขึ้นมาทันที             “ในเมื่อมันเป็นเรื่องของความรู้สึก ก็ใช้ความรู้สึกของตัวเองจัดการมันซะ” To be continued :) จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 11 มิ.ย. 55 23:47:42

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกมากเลยค่ะ อ่านแล้วเศร้าแทนคุณภาคภูมิมากเลยค่ะ ยังกับเราเป็นตัวละครในเรื่องเสียเอง.... แอบอยากรู้ว่าคุณภาคภูมิจะทำยังไงต่อไป จะง้อฝันแบบไหนน้าาาาา รอติดตามค่า ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 20:27:36

ความคิดเห็นที่ 10 ต้องเจ็บปวดทั้งคู่ เฮ้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 11:33:07

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 19:26:24