ความคิดเห็นที่ 1 สิ้นสัญญาณจากโจ๊ก พีภัทรก็เป็นคนแรกที่คาดหน้ากากกันแก๊สพิษและกระโดดปราดปีนกำแพงที่สูงกว่าสองเมตรก่อนเหวี่ยงตัวข้ามสู่ด้านในอย่างง่ายดาย เท้าของเขาสัมผัสพื้นหญ้าอ่อนนุ่มใต้ต้นไม้ที่เขาไม่สนใจว่ามันคือต้นอะไร นักฆ่าหนุ่มไม่สนใจอะไรอีก ในขณะนี้จิตใจของเขามีเพียงสิ่งเดียวคือวิ่งไปข้างหน้า เข้าสู่ภายในคฤหาสน์ มุ่งตรงสู่ห้องนอนชั้นสองและพาตัวแม่บุญธรรมกลับลงมาให้ได้ ทุกการเคลื่อนไหวจะต้องเต็มเปี่ยมด้วยประสิทธิภาพ พีภัทรทราบดี แผนการที่เขาและภุชงค์ร่วมกันวางเอาไว้จะใช้เวลาตั้งแต่การลงมือจู่โจมและการถอนกำลังทางฝั่งโจ๊กให้เสร็จสิ้นภายในเวลาห้านาที ดังนั้นทางฝั่งเขาก็ต้องใช้เวลาให้น้อยที่สุด หากใครวิ่งทะเล่อทะล่ามาขวางทางตอนนี้ ก็ช่วยไม่ได้ที่เขาต้องยิงทิ้ง พีภัทรสับฝีเท้าแผ่วเบา แต่มันเป็นความแผ่วเบาที่รวดเร็วเป็นอย่างยิ่ง เมื่อภุชงค์และทิวากรซึ่งปีนกำแพงกระโดดตามเข้ามาติดๆ กันเงยหน้ามองดูอีกที พวกเขาก็เห็นนักฆ่าหนุ่มวิ่งตัดสนามหญ้ากระโจนข้ามราวกั้นเฉลียงด้านหลังคฤหาสน์ล่วงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว เฉลียงแห่งนั้นถูกออกแบบให้ทอดยาวสำหรับเป็นพื้นที่ให้เจ้าของบ้านจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ แต่บัดนี้กลับปรากฏว่าถูกใช้เป็นสถานที่นั่งชุมนุมของเหล่ายามระวังภัย สังเกตได้จากขวดสุราที่ตั้งอยู่ตามโต๊ะต่างๆ กว่าสิบขวดและก้นบุหรี่กองพะเนินในที่เขี่ยสีขุ่น แต่ขณะที่พีภัทรวิ่งมาถึง เฉลียงนี้กลับปราศจากผู้คน เป็นไปได้ว่าคงถูกความชุลมุนวุ่นวายที่บังเกิดขึ้นหน้าคฤหาสน์ดึงกำลังคนไปช่วยเหลือ ถึงกระนั้นนักฆ่าหนุ่มก็ไม่ประมาท เขาหยุดฝีเท้าลงโดยสิ้นเชิงเมื่อก้าวมาถึงมุมหักศอกที่ทอดนำสู่เฉลียงทางเดินเข้าสู่ห้องครัว เขาแนบแผ่นหลังชิดผนัง มือขวากระชับปืนคู่ใจซึ่งติดตั้งที่เก็บเสียง สองหูสดับฟังความเคลื่อนไหวจากเฉลียงอีกด้าน เป็นขณะเดียวกับที่ภุชงค์และทิวากรปีนข้ามราวกั้นตามเข้ามาสมทบพอดี เงียบสงบ ไม่มีการเคลื่อนไหว ภุชงค์กับทิวากรวิ่งมายืนเรียงแถวชิดผนังต่อจากพีภัทร สองหนุ่มสวมหน้ากากกันแก๊สพิษและถือปืนติดที่เก็บเสียงเช่นเดียวกับนักฆ่าหนุ่ม พวกเขาสามารถสื่อสารกันได้ผ่านระบบหูฟังซึ่งเป็นของขวัญจากหัวหน้าแก๊งรถซิ่งประจำถิ่นลำปาง แต่ตั้งแต่ที่ปฏิบัติการเริ่มขึ้น ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะตระเตรียมหน้าที่ของแต่ละคนมาอย่างเป็นที่เข้าใจกันดีแล้ว นักฆ่าหนุ่มเป็นคนที่อยู่หน้าสุด เขายกมือซ้ายขึ้นส่งสัญญาณให้อีกสองคนเตรียมพร้อมขณะตนเองค่อยๆ แง้มหน้าออกจากมุมผนังสำรวจมองเฉลียงอีกด้าน ทันใดนั้น พีภัทรก็กวักมือส่งสัญญาณว่าทางสะดวก  เขาหมุนตัวก้าวเท้าเดินออกจากมุมหักศอก ไม่มีใครอยู่ในเฉลียงนี้เลยสักคนเดียว สามหนุ่มก้าวปราดๆ มาที่ประตูห้องครัว ปืนในมือถูกกระชับแน่นเมื่อปรากฏว่ามีเสียงของคนกลุ่มหนึ่งดังออกมาจากหลังบานประตู คนกลุ่มนั้นกำลังปรึกษาหารือวิธีการรับมือผู้บุกรุกอย่างเร่งด่วน เสียงปืนยังถูกกราดยิงดังต่อเนื่องที่ด้านนอกกระชากขวัญของคนในห้องครัวให้แตกตื่นกว่าเดิม พีภัทรกระซิบขณะพยักพเยิดกับทิวากรว่า “คุณเปิดประตู ผมกับภุชงค์จะจัดการคนพวกนั้นเอง” ทิวากรผงกศีรษะ เขาเดินมาหยุดหน้าประตู เอื้อมมือแตะลูกบิดและพบว่ามันไม่ได้ล็อค พีภัทรชูนิ้วมือสามนิ้วเพื่อนับจังหวะหนึ่ง สอง สาม หนุ่มตี๋มือกำลูกบิด สองตาเหลียวมองนิ้วมือของพีภัทรหดกลับในกำปั้นทีละนิ้ว จนเมื่อมือของนักฆ่าหนุ่มกลายเป็นกำปั้นกลมเกลี้ยงใต้ถุงมือสีดำ ทิวากรก็ผลักประตูเปิดออกแล้วหมุนกายชิดผนังด้านนอก ในขณะที่พีภัทรและภุชงค์ยกปืนขึ้นเล็ง นิ้วระรัวกระตุกไก  ปลายปืนที่ชี้ไปนั้นบ่งบอกว่านักฆ่าหนุ่มรับหน้าที่จัดการใครก็ตามที่อยู่ทางซีกซ้ายของห้อง ส่วนภุชงค์รับหน้าที่จัดการทางซีกขวา เหตุการณ์นั้นเริ่มต้นและจบลงในเวลาเพียงไม่กี่วินาที พอทิวากรเห็นพีภัทรกับภุชงค์ลดปืนลง เขาก็นึกรู้ว่าสภาพภายในห้องจะเป็นอย่างไร   พีภัทรโจนผ่านประตูเข้าไป ภุชงค์ก้าวตามหลังและหันมาพยักหน้าเรียกทิวากรให้ปิดท้ายขบวน หนุ่มตี๋สูดหายใจลึก กำหนดจิตใจให้ว่างเปล่าแล้วขยับเท้าก้าวตามไป ภายในห้องครัวมีร่างสี่ร่างของยามระวังภัยนอนอยู่บนพื้น ดวงตาของแต่ละศพต่างเบิกโพลงคล้ายยังไม่รับรู้การมาถึงของความตาย พีภัทรพาทุกคนเคลื่อนผ่านร่างเหล่านั้นออกจากประตูครัวมาด้วยความเงียบงัน เขากวาดตามองรอบบริเวณเมื่อเข้าสู่บาร์คอกเล็กๆ ที่มีวิสกี้และไวน์ราคาแพงเรียงรายอยู่บนชั้นวาง ไม่มีใครอยู่ที่นั่น พวกเขาจึงก้าวพ้นบาร์นั้นเข้าสู่โซนของห้องอาหารที่มีโต๊ะตัวยาวกับเก้าอี้อีกแปดตัวตั้งอยู่กลางห้อง เสียงปืนด้านนอกยุติลงแล้วตามแผนการที่ให้คนของพ่อเลี้ยงกำธรถอนกำลังกลับไป ส่วนโจ๊กจะวิ่งอ้อมมาที่กำแพงด้านหลัง รออยู่ที่รถตู้เพื่อเตรียมตัวพาทุกคนหลบหนี เวลาน้อยลงทุกที ควันสลบลอยตลบคลุ้งซึมแทรกผ่านช่องว่างของกรอบประตูเข้าสู่ตัวบ้าน พีภัทรก้าวพรวดออกจากห้องอาหาร ปืนในมือถูกตวัดเหนี่ยวไกวูบเมื่อพบว่าในโถงทางเดินข้างเชิงบันไดมียามระวังภัยยืนอยู่สามคน ร่างของสามคนนั้นปลิวกระเด็นไปเหมือนใบไม้ ขาดใจตายโดยไม่ทันได้เปล่งเสียงร้องสักคำ นักฆ่าหนุ่มจำจดได้ดีถึงตำแหน่งต่างๆ ภายในตัวบ้านที่เค้นถามจากปากเชา เขาย่ำเท้าขึ้นบันได แต่ยังก้มตัวค้อมต่ำระแวดระวังลูกกระสุนจากยามระวังภัยที่ไม่รู้ว่ายังมีหลงเหลืออยู่อีกหรือไม่  แต่เมื่อพ้นบันไดขึ้นมา เขาก็พบว่าด้านบนไม่มีใครอยู่อีกแล้ว เฉลียงทางเดินโล่งร้าง พีภัทรหยุดเท้ายืนหน้าห้องนอนแรกทางขวามือของบันได เขาเอื้อมมือหมุนลูกบิด พบว่ามันติดล็อค จึงใช้เท้ายันเปรี้ยงเต็มแรง บานประตูเหวี่ยงเปิดกระแทกผนังด้านในดังโครม เสียงกระแทกนั้นผสานมาพร้อมกับเสียงน้าตองกรีดร้องด้วยความตกใจ หัวใจของเขาเต้นระรัว พีภัทรรีบปลดหน้ากากกันแก๊สพิษออกและก้าวเข้าสู่ห้องนอนทันที ทว่าภาพที่เห็นก็ตรึงเขาให้หยุดอยู่กับที่ด้วยความตกตะลึงไปชั่วอึดใจ ร่างอันผ่ายผอมของนางศโรรัตน์นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงแข็งกระด้าง มีสายออกซิเจนเสียบสองรูจมูก บนพื้นข้างเตียงนั่งพิงด้วยร่างของน้าตองที่ถูกมัดมือมัดเท้ายากต่อการเคลื่อนไหวร่างกาย น้าตองกำลังร้องไห้อย่างหนัก หนักเสียจนพีภัทรนึกเอะใจในทางอัปมงคล เขาบดกรามกรอดสงบจิตใจ ขยับเท้าเคลื่อนกายเข้าไปแก้มัดให้ผู้ดูแลคนป่วย หล่อนเงยหน้ามองเขาและกรีดร้องอย่างไม่อยากเชื่อสายตาขณะพันธนาการที่ข้อมือถูกปลดออก “คุณพัต! คุณพัตจริงๆ ด้วย!” พีภัทรเกิดอาการพูดไม่ออก ขอบตาของเขาร้อนผะผ่าวด้วยความเสียใจที่ทำให้แม่และน้าตองต้องเดือดร้อน  นักฆ่าหนุ่มสะกดกลั้นอารมณ์อันเปราะบางเอาไว้ เขาฝืนยิ้มให้น้าตอง มันเป็นรอยยิ้มที่นอกจากฝืดฝืนแล้ว ยังเป็นยิ้มที่ขมขื่นมากที่สุดในชีวิตของเขาอีกด้วย เมื่อแก้มัดให้น้าตองเสร็จ เขาก็หันมาที่เตียง ใช้สายตาสำรวจไล่ไปตามสายออกซิเจนที่เสียบรูจมูกของนางศโรรัตน์ระเรื่อยไปจนถึงเกจ์วัดจำนวนออกซิเจนภายในถัง ฉับพลันนั้น ทั่วกายของพีภัทรแข็งค้างชาดิกราวกับโดนสายฟ้าฟาดกลางหัวใจ เสียงร้องไห้ของน้าตองยังคงดังอย่างต่อเนื่องขณะพีภัทรเอื้อมมือออกไปแตะมืออันเย็นชืดของแม่บุญธรรม หน้าอกของนักฆ่าหนุ่มร้อนวาบเหมือนหัวใจกำลังถูกใครบางคนจุดไฟเผาให้หลอมละลายกลายเป็นเถ้าถ่าน   โลกทั้งใบในนาทีนั้นพร่าเลือนด้วยหยดน้ำตาที่เอ่อล้นโดยไม่รู้ตัว ร่างของนางศโรรัตน์นอนแน่นิ่ง แน่นิ่งเกินไป แม้กระทั่งหน้าอกก็ไม่ได้ไหวกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจอย่างที่ควรจะเป็นอีกแล้ว “แม่ครับ! ผมมาช่วยแม่แล้ว! แม่! แม่ตื่นสิครับ!” นักฆ่าหนุ่มยัดปืนเก็บในเสื้อ เขาโน้มกายกอดร่างแม่บุญธรรม น้ำตาของเขาไหลรินรดปกเสื้อของนางศโรรัตน์ เขาพยายามเขย่าตัวนาง พยายามเรียกนาง พยายามไม่ยอมรับความจริงว่าสตรีที่เขายื้อชีวิตนางไว้จากเงื้อมมือยมทูตได้สำเร็จเมื่อห้าปีก่อน บัดนี้ความตายได้พรากนางจากเขาไปแล้วตลอดกาล “ผมขอโทษครับแม่! ผมจะพาแม่ไปหาหมอ!” พีภัทรวางร่างของนางศโรรัตน์กลับลงบนเตียง เขาปลดเป้ลงจากหลัง รูดซิปเปิด หยิบหน้ากากกันแก๊สพิษส่งให้น้าตองพร้อมทั้งกล่าวอย่างร้อนรนว่า “ใส่หน้ากากก่อนนะครับน้า ข้างล่างมีควันสลบ” น้าตองสะอื้นไห้ หล่อนรับหน้ากากมาถือไว้และจับจ้องมองชายหนุ่มซึ่งรักเสมือนลูกหลานด้วยความสับสน พีภัทรคนนี้ไม่เหมือนพีภัทรที่หล่อนรู้จัก รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาหายไป นัยน์ตาที่เคยอ่อนโยนก็เป็นประกายน่ากลัว แต่แล้วหล่อนก็ยกแขนเสื้อซับน้ำตา ขับไล่ความสับสนออกไปจากใจเมื่อเห็นพีภัทรกระชากสายออกซิเจนที่ไร้ประโยชน์ทิ้ง หยิบหน้ากากกันแก๊สพิษครอบใบหน้าตัวเอง แล้วหยิบอีกชิ้นออกมาสวมให้นางศโรรัตน์ก่อนช้อนไร้วิญญาณของนางขึ้นจากเตียงด้วยความรัก แต่หล่อนก็รู้ว่าการกระทำของพีภัทรไร้ประโยชน์ ต่อให้เขาเร่งรีบขนาดไหน ก็ไม่อาจแก้ไขความตายที่คร่ากุมชีวิตของนางศโรรัตน์ไปตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนได้ ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว น้ำตาไหลนอง น้าตองลุกขึ้นอย่างอย่างลำบาก หล่อนผงะถอยหลังเล็กน้อยเมื่อปรากกฎชายหนุ่มสวมหน้ากากกันแก๊สพิษอีกคนก้าวพรวดเข้ามาในห้อง พีภัทรหันมาส่งสัญญาณบอกว่าผู้ที่เข้ามาเป็นพวกเดียวกัน ตอนนั้นเองหล่อนถึงจดจำได้ว่าชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามานี้คือภุชงค์ เพื่อนรักของพีภัทรซึ่งเคยไปเยี่ยมนางศโรรัตน์ที่บ้านบ่อยๆ “ตอนนี้คนของตาเฒ่านั้นถอนกำลังออกไปหมดแล้ว ไอ้พวกยามที่หนีไปได้กำลังจะกลับเข้ามา รีบหน่อยเว้ย” เจ้าของอู่ PV – Motor พูดเสียงเคร่งขรึม เขาสังหรณ์ใจไม่ดีที่เห็นเพื่อนเงียบหายอยู่ในห้องนี้นานผิดปกติจึงเข้ามาตาม แต่พอเหลือบมองร่างของนางศโรรัตน์เพียงแวบเดียวเท่านั้น เขาก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงของเพื่อนรักดังชัดเจนในหูฟังของนักฆ่าหนุ่ม  พีภัทรผงกศีรษะให้ภุชงค์เดินนำหน้า เขาเดินอุ้มนางศโรรัตน์ตามออกไปเป็นคนที่สอง น้าตองสวมหน้ากากกันแก๊สพิษอย่างเก้ๆ กังๆ เล็กน้อย แต่สุดท้ายหล่อนก็ใส่มันเดินตามหลังขบวนของสองหนุ่มลงบันไดมาในที่สุด ที่เชิงบันไดทิวากรกำลังยืนดูต้นทางอยู่ เหงื่อกาฬของหนุ่มตี๋ผุดพราวด้วยความเครียด เขาเงยหน้ามองเห็นพีภัทรและภุชงค์ย่ำลงบันไดทีละสองขั้น ตามมาด้วยหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง เขากระหวัดสายตาเพ่งพินิจผ่านหน้ากากกันแก๊สพิษเมื่อพีภัทรเดินใกล้เข้ามา ร่างผอมชนิดหนังหุ้มกระดูกในอ้อมแขนร่างนั้นเตือนให้ทิวากรนึกถึงแม่ของตัวเองขึ้นมาจับใจ แม้เขาจะยังไม่เห็นใบหน้านางก็ตาม แต่คงเป็นเพราะได้ทราบมาก่อนแล้วว่านางเป็นลูกพี่ลูกน้องของแม่เขา เขาถึงได้เกิดความรู้สึกอย่างนี้ พลันขณะที่สามคนกับอีกหนึ่งร่างก้าวพ้นบันไดลงมาและเดินผ่านหน้าทิวากรไปนั้น ชายฉกรรจ์สองคนก็ก้าวเข้ามาในโถงทางเดินจากอีกด้านในเวลาเดียวกัน มือหนึ่งถือปืน อีกมือหนึ่งถือผ้าชุบน้ำโปะจมูก ท่าทางคงไม่ทันคาดคิดว่าจะเจอใครอยู่ที่บันไดในระยะประชิด ชายฉกรรจ์สองคนนั้นหยุดกึก ก่อนกระเด็นหงายท้องไปเมื่อหนุ่มตี๋ตวัดปืนขึ้นเหนี่ยวไกอย่างไม่มีทางเลือก ร่างของชายฉกรรจ์กระเด็นไปกระแทกโถกระเบื้องแตกเพล้ง วินาทีต่อมาจึงบังเกิดเสียงโหวกเหวกขึ้นจากเฉลียงทางหน้าบ้าน เป็นสัญญาณบอกว่าชายฉกรรจ์สองคนนี้พาพรรคพวกมาไม่น้อย ภุชงค์กระโจนนำหน้าพาทุกคนเผ่นหนีไปยังทางออก ซึ่งเป็นทางเดียวกับที่พวกเขาใช้เป็นทางเข้า นั่นคือห้องครัว ความจริงแล้วระยะทางนั้นไม่ไกลนัก แต่ในยามที่มีลูกกระสุนปลิวไล่หลังถากศีรษะไปไม่ถึงนิ้ว ระยะทางจากโถงบันไดผ่านไปยังห้องอาหารและเลี้ยวเข้าบาร์เหล้าเพื่อวกเข้าประตูครัวช่างยาวไกลไม่ต่างจากเส้นทางหลายร้อยกิโลเมตร ทิวากรเป็นคนรับหน้าที่ระวังหลัง เขาจึงต้องเอี้ยวตัวกลับไปยิงปืนสกัดกั้นฝ่ายตรงข้ามอย่างเดาสุ่มเป็นระยะ ไม่รู้ว่าจะยิงโดนเป้าหมายบ้างหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ซื้อเวลาให้ผู้ติดตามชะงักไปได้เล็กน้อย  ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้ เพียงชั่วพริบตาที่เหมือนผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน ในที่สุดคณะชิงตัวประกันเฉพาะกิจก็บรรลุถึงเฉลียงด้านหลังคฤหาสน์ ภุชงค์กระโดดข้ามราวกั้นไปเป็นคนแรก เจ้าของอู่ PV – Motor ยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอรับร่างของนางศโรรัตน์ที่พีภัทรส่งให้ เมื่อส่งร่างแม่บุญธรรมให้เพื่อนรักดูแลแล้ว นักฆ่าหนุ่มก็หันมาประคองน้าตองให้ปีนข้ามออกไปเป็นคนต่อมา ส่วนทิวากรยังยืนคุมเชิงอยู่ที่มุมหักศอกของเฉลียง ปืนในมือเหยียดตรงชี้พื้น พร้อมสำหรับหมุนตัวไปกราดยิงได้ทุกวินาที พีภัทรส่งสัญญาณเรียกทิวากรเมื่อภุชงค์อุ้มนางศโรรัตน์นำน้าตองวิ่งตัดสนามหญ้าล่วงหน้าไป หนุ่มตี๋ผงกศีรษะรับทราบ แต่ก็ต้องหมุนตัวไปเหนี่ยวไกอีกสองสามนัดเพราะมีชายฉกรรจ์ถลาผ่านประตูหลังครัวออกมาพอดี กระสุนเจาะทะลุหัวไหล่ของชายฉกรรจ์ผู้นั้นส่งร่างหมุนคว้างกระแทกขอบประตู ยังผลให้พรรคพวกที่กำลังจะวิ่งตามออกมารั้งฝีเท้าดูลาดเลา ทิวากรจึงใช้เวลานั้นสับเท้าตรงมาที่พีภัทรซึ่งยืนรออยู่ พวกเขากระโดดข้ามราวกั้นมาพร้อมกันขณะในหูฟังได้ยินเสียงภุชงค์สั่งงานลูกน้องว่า “ไอ้โจ๊ก เปิดกำแพง พวกเฮียมาแล้ว!” การเปิดกำแพงที่ภุชงค์พูดถึง คือการระเบิดกำแพงด้านหลังเพื่อเปิดทางให้พวกเขาหนีออกไป และระเบิดนี้ก็เป็นอภินันทนาการจากหัวหน้าแก๊งซิ่งถิ่นลำปางเจ้าเดิม  อานุภาพของมันเพียงพอที่จะพังทลายกำแพงให้โหว่ออกอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็ต้องกะจังหวะกันให้แม่นเหมาะเสียก่อนที่จะใช้งาน ไม่อย่างนั้นแรงระเบิดอาจดีดสะท้อนทำร้ายพวกเดียวกันเอง พีภัทรกับทิวากรสับฝีเท้าวิ่งตีคู่กันตามหลังภุชงค์มาจนทัน กระสุนจากบรรดายามระวังภัยที่เหลืออยู่แหวกอากาศพุ่งเจาะพื้นหญ้ากระจุยกระจายห่างเท้าพวกเขาไปเพียงนิดเดียว ควันสลบที่ลอยอ้อยอิ่งกลางอากาศไม่มีผลกับพวกนั้นอีกแล้วเพราะใช้ผ้าชุบน้ำคาดปิดตั้งแต่จมูกจรดปากแทนหน้ากาก นักฆ่าหนุ่มล้วงปีนออกจากอกเสื้อ รั้งฝีเท้าอยู่กับที่และหมุนตัวกลับไปในขณะที่คนอื่นๆ วิ่งไปรอยังจุดที่ควรจะเป็นทางออก พีภัทรยกปืนกระตุกไกทันทีเหมือนยิงโดยไม่ได้เล็ง ทว่าผลที่ได้ก็คือร่างของชายฉกรรจ์ที่ดาหน้าวิ่งตามเข้ามาพากันทรุดฮวบลงกับพื้นดั่งใบไม้แห้งที่ถูกลมแรงปลิดปลิวหล่นจากขั้ว “เร็วๆ หน่อยโว้ย ไอ้โจ๊ก!” ภุชงค์ตะโกนเร่งขณะหันไปเห็นชายฉกรรจ์กลุ่มใหม่กราดปืนยิงเข้ามาจนต้องย่อกายกระโดดหลบกันแทบไม่ทัน โจ๊กตอบกลับมาอย่างตื่นตระหนกว่า “อ๊า ใจเย็นเฮีย ผมแกะสลักไม่ออก เกิดมาก็เพิ่งเคยจับระเบิดเป็นๆ ก็คราวนี้แหล่ะ!” พีภัทรหมุนตัวกลิ้งหลบม่านกระสุนเข้าหลังพุ่มไม้ที่ถูกตกแต่งให้เป็นรูปสัตว์อะไรสักอย่าง พลันหูของเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังหอบหายใจและกระแทกซองบรรจุกระสุนปืนอยู่ข้างกาย เมื่อนักฆ่าหนุ่มหันไปมองก็พบว่าเป็นทิวากรที่เลือกหลบหลังพุ่มไม้นี้เพื่อความสะดวกในการยิงตอบโต้เช่นเดียวกับเขา สองหนุ่มมองตากัน ไม่มีใครพูดอะไร  ไม่มีแม้แต่การพยักหน้า แต่พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าควรทำอะไร พีภัทรกับทิวากรสูดหายใจลึกก่อนหมุนกายนั่งคุกเข่า หันหน้าประจัญบานกับศัตรูในวินาทีเดียวกัน นิ้วมือเหนี่ยวไกกราดยิงผู้ที่วิ่งเข้ามาปลิวกระเด็นเกือบห้าคนจนพวกมันต้องถอยร่นกลับไปหาที่กำบังและไม่กล้าผลีผลามไล่กวดตามมาอีก เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงของโจ๊กดังขึ้นในหูฟังอีกครั้ง “ออกแล้วเฮีย ออกแล้ว! ผมไปดึงสลักผิดด้าน!” เสียงของโจ๊กหัวเราฮ่ะๆ อย่างโล่งอก “ถอยออกจากกำแพงหน่อยนะเฮีย ผมจะนับหนึ่งสองสามล่ะนะ เอ้า...นึง...ส่อง...ซั่มมม!” ภุชงค์ดันร่างของน้าตองให้หมอบบนพื้นก่อนที่เขาจะย่อกายลงหันหลังให้กำแพง และใช้ร่างตนเองบดบังเศษอิฐเศษปูนที่จะกระเด็นมาถูกร่างของนางศโรรัตน์ แต่ทว่า... เงียบ ไม่มีการระเบิด ภุชงค์ พีภัทรและทิวากรใจหายวูบด้วยคิดว่าระเบิดเกิดอาการด้านเสียแล้ว ฉับพลันนั้น เมื่อภุชงค์อ้าปากกำลังจะติดต่อกับโจ๊กว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงกัมปนาทปานพลุระเบิดก็คำรามกึกก้อง! กำแพงบริเวณนั้นแตกกระจายกลายเป็นเศษอิฐเศษปูนปลิวกระเด็นไปทุกทิศทุกทาง ภุชงค์ลุกขึ้นยืน หมุนตัวกลับไปทางกำแพงและพบช่องว่างที่แยกกำแพงห่างออกจากกันเป็นขนาดความยาวกว่าสองเมตรปรากฏแก่สายตา หลังม่านฝุ่นที่ตลบคลุ้งด้านนอกกำแพงในขณะนี้ รถตู้สีดำประจำอู่ PV – Motor กำลังเปิดประตูสตาร์ทเครื่องจอดรออยู่แล้ว โจ๊กซึ่งยังคงใส่หน้ากากกันแก๊สพิษยืนวางท่าอยู่ข้างประตูรถ เด็กหนุ่มใช้สองมือท้าวสะเอวเหมือนรูปปั้นกุมารทองชวนให้ภุชงค์คันเท้าอยากเตะสักป้าบ เขาวิ่งผ่านกำแพง อุ้มร่างแม่บุญธรรมของพีภัทรขึ้นไปในรถเป็นคนแรก ตามหลังเข้ามาด้วยน้าตองที่ยังไม่เข้าใจว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากต้นสายปลายเหตุอะไร แต่สิ่งเดียวที่หล่อนรู้คือหล่อนรอดชีวิตแล้ว และหล่อนก็ไม่อยากเป็นคุณป้าขี้สงสัยที่รังแต่จะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง หล่อนรู้ว่าพีภัทรต้องมีคำอธิบายให้หล่อนแน่ เพียงแต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ “เฮียฮะ เหลือระเบิดอีกลูก ทำไงดีอ่ะ?” โจ๊กยื่นหน้าเข้ามาในรถ ชูระเบิดน้อยหน่าให้ดูหนึ่งลูก “ถ้าเป็นเวลาอื่นเฮียจะเอามันยัดปากเอ็ง” ภุชงค์ตอบพลางตวัดมือคว้าระเบิดมาถือไว้ “แต่ตอนนี้เดี๋ยวเฮียจัดการเอง ส่วนเอ็งกลับขึ้นมาเตรียมขับรถได้แล้ว” “รับทราบครับเฮีย!” โจ๊กยกมือตะเบ๊ะแข็งขัน ภุชงค์สั่นศีรษะอย่างอ่อนใจ กระโดดลงจากรถและวิ่งกลับมาที่ช่องว่างระหว่างกำแพง เขาแง้มหน้าดูเหตุการณ์ด้านใน พีภัทรกับทิวากรกำลังช่วยกันยิงสกัดพลางถอยพลางมาที่กำแพง ลูกกระสุนจากทั้งสองฝ่ายปลิวว่อนในอากาศสวนกันไปสวนกันมาจนแทบจะพุ่งชนกันเป็นเส้นตรง “ไอ้พัต หมอบ ฉันจะโยนระเบิดไปแล้ว!” ภุชงค์พูด แม้ในประโยคจะเอ่ยกับพีภัทร แต่เขาก็ทราบว่าเสียงของเขาจะไปดังในหูฟังของทิวากรเช่นกัน ดังนั้น ทันทีที่จบคำของภุชงค์ พีภัทรกับทิวากรก็พุ่งหลาวมาด้านหน้า แนบหน้าอกหมอบกับพื้น เจ้าของอู่ PV – Motor รีบดึงสลักระเบิดทิ้ง เขาเกร็งกำลังง้างแขนมาด้านหลัง แล้วขว้างระเบิดออกไปสุดแรงเกิด ลูกระเบิดลอยละลิ่วหมุนติ้วๆ ไปตกเอาบริเวณที่กลุ่มชายฉกรรจ์ซุ่มซ่อนอยู่อย่างพอเหมาะพอเจาะ แต่กว่าที่ระเบิดจะทำงาน ชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็มีเวลามากพอที่จะกระโดดหนีไปคนละทิศละทาง พริบตานั้น เสียงระเบิดก็กัมปนาทขึ้นเป็นคำรบที่สองในรอบสองนาที พื้นสนามหญ้าพลิกกระจายกลายเป็นแอ่งดินเว้า พีภัทรกับทิวากรยันกายลุกขึ้นยืน ไม่ได้หันไปดูสภาพด้านหลังอีก พวกเขาวิ่งกระโจนข้ามเศษอิฐเศษปูนและเศษฝุ่นผ่านช่องว่างของกำแพงและกระโดดขึ้นรถตู้ ภุชงค์เป็นคนที่ขึ้นรถคนสุดท้าย เขาเลื่อนประตูปิดแล้วตะโกนว่า “ไอ้โจ๊ก เหยียบให้มิด!” “เฮียขอ โจ๊กก็จัดให้!” หนุ่มปากคันร่ำร้องอย่างเริงร่า เท้าขวากระทืบลงบนคันเร่งเต็มแรง รถกระชากตัวพุ่งทะยานไปข้างหน้า เพียงไม่กี่อึดใจต่อมา หมู่บ้านแสนคำงามก็ถูกทิ้งอยู่นอกขอบเขตของกระจกส่องหลังเรียบร้อยแล้ว โจ๊กขับรถด้วยความเร็วหนึ่งร้อยสี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง  นาฬิกาบนแผงหน้าปัดบอกเวลาห้าโมงเย็นกับอีกสิบหกนาที ไม่น่าเชื่อว่าปฏิบัติการชิงตัวประกันท้าความตายที่ผ่านไป จะใช้เวลาทั้งหมดไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ ชายหนุ่มทุกคนบนรถหอบหายใจ หัวใจใต้หน้าอกยังเต้นระรัวด้วยฤทธิ์ของอดรีนาลีน พวกเขาปลดหน้ากันแก๊สพิษเหวี่ยงทิ้งลงข้างกาย รถตู้พุ่งทะยานผ่านเข้าสู่ถนนที่ทอดนำทางกลับสู่อำเภอห้างฉัตร ตามแผนการนั้น พวกของภุชงค์จะต้องเดินทางกลับมาส่งพีภัทรและทิวากรที่โรงแรมภูนิล แต่นั่นหมายถึงนางศโรรัตน์ปลอดภัย ไม่ใช่เป็นอย่างที่เห็นแบบนี้ พีภัทรสลัดความตื่นเต้นทุกอย่างทิ้งไปอย่างไม่ใยดี เขาขยับกายหันไปทางเบาะหลังซึ่งภุชงค์วางร่างของนางศโรรัตน์ให้นอนอยู่บนเบาะที่ถูกปรับเอน น้าตองปลดหน้ากากกันแก๊สพิษของตนเองและของนางศโรรัตน์ออกหมดแล้ว ใบหน้าใต้เงามืดภายในรถของแม่บุญธรรมยังคงเป็นปกติดีทุกอย่างดั่งเช่นผู้ป่วยที่เป็นเจ้าหญิงนิทราทั่วไป แต่ในสายตาที่เฝ้ามองมาตลอดห้าปี พีภัทรย่อมดูออกว่าอะไรคือการหลับใหลชั่วคราว อะไรคือการหลับใหลชั่วนิรันดร์ นักฆ่าหนุ่มรู้สึกได้ถึงก้อนสะอื้นที่แล่นจุกอกเมื่อเขาปีนข้ามเบาะเข้าไปนั่งข้างๆ แม่บุญธรรม น้าตองเขยิบไปนั่งเบาะริมสุดเปิดพื้นที่ให้สองแม่ลูกร่ำลากันตามลำพัง พีภัทรจับมือนางศโรรัตน์มากุมไว้แนบแก้มของตัวเอง เขาส่งเสียงพูดกับหนุ่มคนขับขณะน้ำตาไหลหยดรดลงบนมือของแม่บุญธรรม “โจ๊ก ขับไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด พี่ต้องพาแม่ไปหาหมอ!” ทิวากรหันขวับกลับไปมองร่างของนางศโรรัตน์อย่างตกตะลึงขณะรอยยิ้มบนใบหน้าโจ๊กสลายหายไป หนุ่มคนขับเหลือบมองกระจกส่องหลัง เห็นภุชงค์มองมาพอดีและกำลังสั่นศีรษะส่งสัญญาณปฏิเสธไม่ให้ทำตามที่พีภัทรสั่ง เด็กหนุ่มจึงเกิดอาการงงงันวูบหนึ่ง  แต่ถึงอย่างไรเจ้านายโดยตรงของเขาก็คือภุชงค์ โจ๊กจึงตัดสินใจขับรถมุ่งหน้ากลับไปที่ห้างฉัตรตามแผนเดิม เหตุผลที่เจ้าของอู่ PV – Motor ไม่คิดพานางศโรรัตน์ไปโรงพยาบาลนั้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะให้นางรอดชีวิต แต่ภุชงค์ทราบดีว่าพวกเขามาสายเกินไป นางศโรรัตน์เสียชีวิตก่อนที่พวกเขาจะเดินทางไปช่วยเหลือได้พักใหญ่  เขารู้เพราะขณะที่เขาอุ้มนางออกจากคฤหาสน์ ร่างของนางเย็นเฉียบไร้ความอุ่นและไม่มีสัญญาณชีพจรที่ข้อมือ อีกทั้งบางส่วนของร่างกายก็เริ่มแข็งเกร็งแล้ว ภุชงค์ถอนหายใจอย่างหนักใจ เขาหมุนตัวกลับไปเพื่อหาวิธีบอกให้พีภัทรยอมรับความจริง แต่ไม่ทันจะอ้าปาก น้าตองก็เป็นคนกล่าวขึ้นทั้งน้ำตาอย่างฝืนใจทนเห็นพีภัทรจมอยู่ในความหวังลมๆ แล้งๆ ต่อไปอีกไม่ได้ว่า “ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ คุณพัต  คุณรัตน์เธอจากไปตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนแล้ว...” “ไม่จริง “ นักฆ่าหนุ่มสั่นศีรษะ ไม่ยอมรับสิ่งที่ได้ยิน “ผมจะพาแม่ไม่หาหมอ แม่ต้องไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ไอ้โจ๊ก! พี่บอกให้ไปโรงพยาบาล แกจะขับไปไหน!” ประโยคหลังพีภัทรแผดเสียงลั่นรถ ดึงร่างที่ไร้ลมหายใจของแม่บุญธรรมมากอดในอ้อมอก นิ้วมือของหนุ่มปากคันกำพวงมาลัยแน่น โจ๊กมองในกระจกส่องหลัง รู้สึกลำคอแห้งผากขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นพีภัทรกอดร่างแม่บุญธรรมและร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง เขากำลังจะเอื้อมมือกดปุ่มเรียกหน้าจอแสดงผลแผนที่ดาวเทียมสำหรับป้อนข้อมูลค้นหาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุดในแถบนี้ แต่แล้ว ภุชงค์ก็เอื้อมมือมาบีบไหล่ส่งสัญญาณให้ขับรถต่อไป การกระทำของภุชงค์อยู่ในสายตาของพีภัทร นักฆ่าหนุ่มบดกรามกรอด แขนขวาโอบกอดร่างของนางศรัตน์ แขนซ้ายล้วงเข้าในเสื้อของตัวเองและดึงปืนคู่ใจออกมา น้าตองยกมือปิดปากกลั้นเสียงกรีดร้องขณะพีภัทรยกปืนขึ้นจ่อศีรษะภุชงค์ซึ่งหมุนตัวกลับมาพอดี “สั่งให้โจ๊กขับรถไปโรงพยาบาล” นักฆ่าหนุ่มพูดเสียงเข้ม น้ำตาของเขาไหลผ่านแก้มชะเครื่องสำอางจนเห็นรอยแผลเป็นบางส่วนแล้ว “ไม่งั้น ฉันยิงแกแน่” ทิวากรผู้นั่งอยู่บนเบาะขวาข้างภุชงค์ทำท่าจะตวัดแขนไปตะปบปืนในมือของพีภัทร แต่ภุชงค์ก็ยกมือห้าม สีหน้าของเขาไม่ปรากฏความพรั่นพรึงแม้แต่น้อยราวกับมั่นใจเป็นหนักหนาว่าเพื่อนรักจะไม่มีทางเหนี่ยวไกยิงเป็นอันขาด ภุชงค์ไม่สนใจปืนที่จ่อหน้าผาก เขาจ้องตาพีภัทรและพูด “เอาสิ อยากยิง ก็ยิงเลย ” “ฉันไม่ได้ขู่นะไอ้ชอน” พีภัทรกระซิบเสียงสั่น สอดนิ้วเข้าโกร่งไก “อย่านะคะคุณพัต!” น้าตองร้องอย่างหวาดกลัว “ไม่ต้องไปห้ามมันครับ” เจ้าของอู่ PV – Motor ยิ้มออกมาเล็กน้อย “มันจะฆ่าเพื่อนได้ลงคอก็ให้รู้ไปสิ” พีภัทรสูดหายใจลึก หยดน้ำตาซึมซาบผ่านริมฝีปากของเขาแตะปลายลิ้นเป็นรสขม นักฆ่าหนุ่มยังคงไม่ลดปืน เขาตะโกนสั่งหนุ่มคนขับอีกครั้งว่า “โจ๊ก ถ้าแกไม่ทำตามที่พี่บอก เจ้านายแกได้ตายแน่!” “โจ๊ก ถ้าเอ็งฟังที่ไอ้หมาบ้านี่พูด กลับพัทยาเมื่อไหร่เฮียจะไล่เอ็งออก!” ภุชงค์สั่งตามหลังแทบจะในทันที โจ๊กยกมือซ้ายปาดเหงื่อ พารถแล่นแซงรถบรรทุกไม้สองคันแล้วตบหัวรถเข้าสู่แยกที่มุ่งหน้ากลับห้างฉัตร ความเร็วของรถลดลง แต่ทิศทางของรถยังมุ่งไปทางเดิม “ดี แกอยากให้เจ้านายแกตายสินะ” นักฆ่าหนุ่มพูดอย่างเจ็บแค้น นิ้วแตะอยู่ที่ไกปืน ภุชงค์สูดหายใจลึก ก่อนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เลิกบ้าได้แล้ว ไอ้พัต แกก็ได้ยินที่น้าตองพูดนี่หว่า ป้ารัตน์ตายไปก่อนพวกเราจะมาถึงสองชั่วโมง ต่อให้ส่งโรงพยาบาลตอนนี้ ถึงมีหมอเทวดาเหาะจากสวรรค์ลงมาก็ยังช่วยแม่แกไม่ได้ เข้าใจหรือยัง?” พีภัทรนิ่งงัน ทั่วกายของเขาแข็งค้างราวรูปปั้น เว้นแต่มือที่สั่นเทาจนปลายกระบอกปืนเต้นระริก “ยอมรับความจริงเถอะวะ แม่แกไปสบายแล้ว” ภุชงค์พูดหลังจากเห็นเพื่อนรักหลับตารวบรวมสติครู่หนึ่ง ปืนที่จ่อหน้าผากเขาอยู่ก็ค่อยๆ ลดลงอย่างเชื่องช้า ทิวากรถอนหายใจโล่งอก เช่นเดียวกับโจ๊กและน้าตอง “ไอ้ชอน ฉันขอโทษ” พีภัทรพูดพลางลืมตาขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างยังเต็มตื้นด้วยน้ำใส “ฉันไม่ควรทำแบบนี้กับแก” “เอาน่า ฉันรู้ว่าแกไม่ยิงฉันหรอก” ภุชงค์ตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “แกแค่ยังตั้งสติรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ก็แค่นั้นเอง” “แต่ฉันขู่จะฆ่าแก!” เสียงของนักฆ่าหนุ่มยังคงสั่นเครือก่อนประคองร่างแม่บุญธรรมกลับลงที่เดิม เจ้าของอู่ PV – Motor สั่นศีรษะ “ลืมไปซะ อย่าเก็บมาคิดให้รกสมองเลย” พีภัทรวางปืนไว้ข้างตัว ถอดถุงมือออก ซุกหน้าลงในฝ่ามือ แล้วหูของเขาก็ได้ยินเสียงภุชงค์ถามน้าตองว่า “เกิดอะไรขึ้นกับป้ารัตน์หรือครับน้าตอง ผมเห็นป้าแกไม่ต้องให้ออกซิเจนมานานแล้วนี่ครับ?” น้าตองตอบว่า “สามวันหลังที่ผ่านมาคุณรัตน์เธอไม่สบายค่ะ จู่ๆ ก็มีไข้แทรกซ้อนเข้ามา ความดันโลหิตต่ำ ตัวร้อน จนเมื่อวานนี้ประมาณเที่ยงกว่าๆ ท่าทางไม่ค่อยดี น้าเลยใส่สายออกซิเจนให้ กะว่าถ้าเย็นนั้นยังไม่ดีขึ้นค่อยโทรตามรถพยาบาล แต่ไม่ทันได้โทร คนพวกนั้นก็พาตัวน้ากับคุณรัตน์มาเสียก่อน พวกมันบอกว่าคุณพัตเป็นคนส่งให้ไปรับ น้าก็หลงเชื่อ” “แล้วเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นครับ?” ภุชงค์ซัก “พอขึ้นรถได้ พยาบาลบนรถก็เอายาให้น้าดม บอกว่าเป็นยาป้องกันการเมารถ น้าดมไปทีเดียวก็หลับไปเลย รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็คือที่นี่ น้าถูกพวกมันมัดมือมัดเท้า แต่ไม่ได้ปิดปาก น้าเหลือบมองเกจ์วัดออกซิเจนในถังก็รู้ว่าเป็นถังเดิมที่จะใช้งานได้อีกไม่กี่ชั่วโมง น้าตะโกนบอกให้พวกมันหาถังออกซิเจนใหม่มาให้ แต่พวกมันก็ไม่สนใจ” บังเกิดความเงียบครอบคลุมบรรยากาศในรถครู่ใหญ่ พีภัทรนั่งโน้มตัว ใช้มือกุมหน้า ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวใดอีก ไม่มีใครรู้ว่าจิตใจของนักฆ่าหนุ่มกำลังทรมานแค่ไหนกับการที่ต้องรับฟังวาระสุดท้ายของแม่บุญธรรมโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ “เอ่อ คุณน้าครับ ช่วยอธิบายให้ผมฟังหน่อยสิครับว่าคนที่พาตัวคุณน้ามาจากบ้าน มีรูปร่างลักษณะยังไง?” ทิวากรทำลายความเงียบด้วยคำถาม ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าบิดาของเขาเป็นคนนำตัวแม่บุญธรรมของพีภัทรมาจากพัทยา แต่ในใจลึกๆ แล้วหนุ่มตี๋ก็ยังหวังให้เป็นคนอื่น เพราะหากเป็นบิดาของเขาจริง มันก็เท่ากับว่าบิดาเขาพาแม่บุญธรรมของพีภัทรมาตาย ส่งผลให้เรื่องบางอย่างที่คิดว่าพอจะมีทางคลี่คลายได้ ก็พลันกลับกลายเป็นทึบตันไร้ทางออก แค้นเก่าไม่ทันชำระ แค้นใหม่ก็อุบัติขึ้นให้สะสางอีก พีภัทรต้องไม่ไว้ชีวิตทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้แน่ “คนที่พาตัวพวกน้ามา...ก็มีหลายคนนะคะ น้าจำได้ไม่หมดทุกคน แต่ที่จำได้แม่นก็คือคนที่ท่าทางดูดีหน่อย ลักษณะน่าจะเป็นหัวหน้าของพวกที่เหลือ คนนี้แหล่ะที่อ้างถึงคุณพัต”น้าตองตอบพลางเช็ดน้ำตาด้วยกระดาษทิชชู่ที่ถูกส่งมาจากคอนโซลหน้ารถ “เขาเป็นคนมีอายุราวห้าสิบกว่า สีผมเริ่มมีสีเทาขึ้นแซม แต่ที่น้าจำได้แม่นก็คือรอยแผลเป็นบนหน้าของเขา มันเป็นรอยแผลเป็นเหมือนคนที่ถูกไฟไหม้ไฟลวกอะไรแบบนั้นน่ะค่ะ” “ครับ” ทิวากรรับคำสั้นๆ ก่อนหันหน้ามานั่งพิงเบาะตามเดิม หัวใจของเขาหล่นวูบ เป็นบิดาเขาจริงๆ ด้วยที่พาแม่บุญธรรมของพีภัทรมาตาย ทิวากรสูดหายใจ เหลียวมองกลับไปที่พีภัทรแวบหนึ่ง นักฆ่าหนุ่มยังนั่งอยู่ในท่วงท่าเดิม แต่สองไหล่ไหวสะท้านเล็กน้อย รถตู้เคลื่อนไปบนถนนอันขรุขระ ดวงอาทิตย์บนฟ้าลอยตัวต่ำใกล้หล่นลับเหลี่ยมภูเขา ราตรีกาลคืบคลานเข้ามาอย่างใจเย็น ทิวากรยกมือกุมขมับ หันหน้ากลับมาทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ความเร็วของรถทำให้เขาไม่เห็นอะไรอีกนอกจากความยุ่งเหยิงในจิตใจของตัวเอง ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 11:42:36

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง, ห้างฉัตร คฤหาสน์ของเดโช นาฬิกาลูกตุ้มโบราณบนผนังชี้เวลาหกโมงเย็นสิบนาทีเมื่อพิชิตเปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องทำงานของพี่ชายร่วมสาบาน เดโชนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้สัก สีหน้ายิ้มแย้ม แต่กลับน่าหวาดกลัวอย่างประหลาด “ไง หน้าเครียดจังนะ ยังติดต่ออาหมิงไม่ได้อีกหรือไง?” นั่นคือคำแรกที่ผู้เป็นเจ้าของห้องเอ่ยทักทาย พิชิตเดินก้มหน้ามาหยุดยืนเบื้องหน้าโต๊ะไม้สัก  “ยังเลยครับ” “เอาน่า ไม่ต้องห่วงหรอก อั๊วว่าคืนนี้เดี๋ยวอาหมิงก็วิ่งแจ้นมาหาลื้อเองแหล่ะ” เดโชแสยะยิ้มวูบหนึ่งก่อนผายมือไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน “นั่งก่อนสิ” ผู้เป็นน้องชายร่วมสาบานทำตามอย่างเสียไม่ได้ บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาเอนกายพิงพนักเก้าอี้ ฉีกยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจและกล่าว “วันนี้ลื้อคงยุ่งกับการตามหาตัวอาหมิงมากสินะ อาเล้ง” พิชิตสงบจิตใจให้เยือกเย็นตามปกติ เขาตอบ “อั๊วขลุกอยู่ที่ตลาดทุ่งเกวียนตลอดทั้งบ่าย รถคันนั้นเป็นรถของอาหมิงจริงๆ ครับ แต่ไม่มีหลักฐานชี้บอกเบาะแสอะไรเพิ่มเติมอีก ไม่มีใครจำได้เลยว่ารถของอาหมิงมาจอดอยู่ตั้งแต่ตอนไหน” เดโชพยักหน้าหงึกหงัก “ที่อั๊วถาม เพราะรู้ว่าลื้อคงยุ่งจนลืมไปแล้วว่าตอนนี้เป็นเวลาอะไร ถ้าอั๊วไม่โทรไปตาม ลื้อก็คงไม่มา” ตลอดเวลาที่พี่ชายร่วมสาบานพูด พิชิตเอาแต่นั่งก้มหน้าเพ่งพินิจหลังมือตัวเอง อันที่จริงแล้ว เขาไม่ได้ลืมว่าต้องเดินทางมาที่นี่ตอนห้าโมงเย็นหรอก แต่เขาจงใจเมินเฉยต่อนัดหมายครั้งนี้ต่างหาก บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาเห็นน้องชายไม่พูดอะไรจึงกล่าวต่อ “อั๊วนัดให้ไอ้พีภัทรนั่นมาที่นี่ตอนหกโมงเย็น ลื้อบอกอั๊วทีสิว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว?” พิชิตแสร้งเป็นชำเลืองมองนาฬิกาข้อมือแล้วตอบ “หกโมงสิบสี่นาทีครับ” เดโชหัวเราะในลำคอ และพูดเสียงเย็นยะเยียบ “หมายความว่าไอ้พีภัทรมันไม่หลงกลเราใช่มั้ย?” “บางทีมันอาจจะมาช้าก็ได้นะครับเฮีย” พิชิตเงยหน้าตอบพี่ชาย พยายามรักษาความหนักแน่นมั่นคงให้อยู่ในน้ำเสียง “ไม่ใช่มาช้า แต่มันไม่มาแล้วต่างหาก” เดโชล้วงมือเข้าในอกเสื้อและหยิบมีดพับออกมาถือ “เฮียรู้ได้ยังไงครับ?” ผู้เป็นน้องชายร่วมสาบานถาม สองตาจับจ้องคมมีดที่ดีดเด้งออกจากด้ามพับ กล้ามเนื้อทุกส่วนบนร่างกายของพิชิตเกร็งเขม็ง ดุจเดียวกับท้องไส้ที่บิดตัวปั่นป่วน หลังจากเกิดเหตุการณ์กรีดมีดทำสัญลักษณ์ให้ทารกน้อยเมื่อยี่สิบสี่ปีก่อน มันก็เป็นอาการที่มักเกิดขึ้นกับเขาเสมอเมื่อเห็นเดโชถือมีดเล่มนี้ “ลื้อลองทายสิว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านพักของอั๊วในเสริมงาม” เดโชพูดพลางเหยียดกายนั่งหลังตรง พิชิตถอนหายใจ ส่ายศีรษะ “อั๊วไม่รู้หรอกครับ เฮียมีอะไรจะพูดกับอั๊วก็พูดมาเถอะ” “แต่อั๊วบอกให้ลื้อทาย!” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาอารมณ์เปลี่ยนในฉับพลัน เขาคำรามขณะตวัดมือปักมีดลงบนโต๊ะอย่างแรง เสียงเนื้อเหล็กปะทะเนื้อไม้ดังระคายหู ปลายมีดแทงลึกลงไปในเนื้อโต๊ะเกือบครึ่งนิ้ว ด้ามจับของมีดกระเพื่อมไปมาตามแรงสั่นสะเทือนราวก้านธงที่ถูกลมพัดปลิวสะบัด พิชิตก้มหน้ามองพื้น หัวใจเต้นระทึก สองมือสั่นเทาจนต้องกำเป็นหมัดอย่างไม่รู้ตัว เขาสูดหายใจลึก ไม่กล้าเงยหน้าสบสายตาที่จ้องมองมาอย่างเย็นเยือกสักแวบ ด้วยรู้ดีว่าหากอยากให้เดโชมีอารมณ์เย็นลง เขาต้องทำตัวเป็นผู้น้อยที่ดี คือไม่จ้องตาและเอ่ยปากตอบโต้ผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า เงียบ เสียงลูกตุ้มของนาฬิกาแกว่งตัวไปมาเป็นเสียงเดียวเท่านั้นที่ดังนอกเหนือจากเสียงลมหายใจของพวกเขา เดโชสูดหายใจลึกและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น “เอาล่ะ ลื้อไม่ทายก็ไม่ต้องทาย อั๊วจะบอกให้ว่าตัวประกันทั้งสองคนที่ลื้อจับมาจากชลบุรีนั่นนะ เมื่อชั่วโมงก่อนมีใครบางคนมาช่วยพวกมันออกไปแล้ว” พิชิตเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจ “ไอ้พีภัทรมันรู้ว่าแม่บุญธรรมของมันถูกจับตัวอยู่ที่ไหนหรือครับ? มันรู้ได้ยังไงกัน?” เดโชถอนหายใจหนักๆ ด้วยความหงุดหงิด “ไอ้เชา มันคงปากเปราะ” “แต่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะทำสำเร็จนะครับ เฮียเองวางกำลังคนไว้ตั้งเยอะ” พิชิตพูดอย่างเคร่งเครียด แต่ความรู้สึกที่แท้จริงนั้น เขากลับดีใจอย่างประหลาดที่ทราบข่าวว่าพีภัทร สินธุธานต์มาช่วยแม่บุญธรรมออกไปจากเงื้อมมืออำมหิตของเดโชได้สำเร็จ “มันมีคนมาช่วยไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาเอนกายพิงพนักเก้าอี้อีกครั้ง ก่อนเล่าเหตุการณ์รถส่งอาหารกำมะลอ กลุ่มชายชุดดำกับระเบิดควันสลบ และชายสามคนที่บุกเข้าไปชิงตัวประกันในตัวคฤหาสน์ซึ่งเป็นเรื่องที่รายงานโดยลูกน้องผู้รอดชีวิตอย่างหวุดหวิดจากระเบิดน้อยหน่าให้พิชิตฟัง ฟังจบ พิชิตก็โพล่งขึ้น “ดูท่ามันคงจะมีคนรู้จักในลำปางคอยช่วยเหลืออยู่นะครับเฮีย อาวุธอย่างนั้น กำลังคนอย่างนั้น รถส่งอาหารอย่างนั้น ใช่เรื่องที่จะเตรียมพร้อมกันได้ง่ายๆ ในเวลาไม่กี่ชั่วโมงเสียเมื่อไหร่ แสดงว่าคนที่มันรู้จัก ต้องเป็นคนที่ใหญ่โตพอสมควร” เดโชแสยะยิ้มที่ทำให้พิชิตเสียวสันหลังวาบและกล่าวว่า “ในลำปาง นับดูก็มีไม่เยอะ หาที่เป็นผู้มีอิทธิพลจริงๆ น่ะไม่ยาก แต่อั๊วรู้แล้วว่าใครกันเป็นคนช่วยไอ้พีภัทรตลอดเวลาที่ผ่านมา” “ใครหรือครับ?” พิชิตกลั้นใจถาม “อั๊วมีเรื่องมาเล่าให้ฟัง ถ้าลื้อฟังจนจบ ลื้อจะรู้เองว่าไอ้สันขวานนั่นเป็นใคร” เดโชโน้มตัวมาข้างหน้า กระซิบแผ่วเบาว่า “เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อเช้านี้ ไอ้เฟยขับรถพาอาเจินไปทำธุระข้างนอก ลื้อลองทายสิว่าไอ้เฟยพบอะไร?” พิชิตไม่อยากให้พี่ชายร่วมสาบานโมโหในเวลานี้อีก เขาตอบไปทั้งที่รู้ว่าทายไม่ถูก  “เฟยพบกับไอ้พีภัทรและคนที่ช่วยมันใช่มั้ยครับ?” เดโชสั่นศีรษะและจุ๊ปาก “ไม่ใช่ ลื้อทายผิดว่ะ เช้านี้สิ่งที่ไอ้เฟยพบตั้งแต่ขับรถออกจากโรงพยาบาลก็คือ มีรถเก๋งคันหนึ่งแอบตามสะกดรอยรถของอาเจินทุกฝีก้าว” พิชิตนั่งนิ่ง ตั้งใจรับฟังประโยคต่อมาเป็นอย่างยิ่ง “ระหว่างที่อาเจินลงจากรถไปทำธุระ ไอ้เฟยเหลือบไปเห็นว่ารถคันนั้นตามเข้ามาถึงในลานจอด มันเลยไปลากคอคนขับลงมาจัดการ สอบถาม ลื้อลองทายอีกทีสิอาเล้ง ไอ้เฟยพบอะไรจากตัวนักสะกดรอยคนนั้น” “พบ...พบว่ามันเป็นลูกน้องของใครบางคนใช่มั้ยครับ?” เดโชหัวเราะอย่างถูกใจ “เออ คราวนี้ค่อยทายแบบมีสมองหน่อย สิ่งที่ไอ้เฟยพบจากตัวนักสะกดรอยคนนั้นคือบัตรพนักงาน...บัตรพนักงานของรีสอร์ทกลิ่นเกสรสาขาลำปาง!” พิชิตเย็นวาบไปทั้งตัว เขาอ้าปากค้าง แต่เสียงไม่อาจเปล่งผ่านริมฝีปากออกมาได้ “อั๊วรู้ว่าลื้ออยากแก้ตัวแทนลูกชาย” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลายิ้มเหยียดหยัน “แต่ลองทายสิว่า ไอ้นักสะกดรอยอ่อนหัดนั่นบอกอะไรกับไอ้เฟยบ้าง” “มันบอกว่า...อาหมิง...เป็นคนสั่งให้มาสะกดรอย...ใช่มั้ยเฮีย?” พิชิตตอบอย่างยากลำบาก เดโชเลิกคิ้วสูง แสร้งมองน้องชายร่วมสาบานด้วยความประหลาดใจ “ลื้อฉลาดขึ้นแล้วนะ อาเล้ง ถูกต้อง ไอ้นักสะกดรอยบอกว่าอาหมิงเป็นคนสั่ง ลูกลื้อมันบ้า ส่งคนในรีสอร์ทมาทำงานของนักสืบ แบบนี้จะไปตามสะกดรอยใครเขาได้” “แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าลูกอั๊วเป็นคนที่คอยช่วยเหลือไอ้พีภัทรนะครับ” พิชิตรีบพูดออกมาอย่างละล่ำละลัก “ถ้าอาหมิงเป็นคนช่วยมันจริง คงไม่ถูกลักพาตัวไปด้วย – ” “ - จนถึงขั้นนี้ลื้อยังคิดว่าลูกลื้อมันโดนลักพาตัวอีกเรอะ!” เดโชคำรามด้วยความเหลืออด แต่กับเรื่องของบุตรชาย เป็นตายร้ายดีอย่างไรพิชิตก็ยอมไม่ได้ทั้งนั้น เขาตอบกลับไปทันทีว่า “แต่จะอธิบายยังไงเรื่องที่อาหมิงสู้กับไอ้พีภัทรเพื่อปกป้องคุณหนูรัมภาล่ะเฮีย ในเทปเฮียก็เห็นว่าอาหมิงกับไอ้พีภัทรมันสู้กันจริงๆ!” เดโชฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะดังเปรี้ยง “นั่นมันละคร! ลื้อเข้าใจมั้ยว่ามันจัดฉากสร้างละครขึ้นมาเพื่อหลอกล่อให้เราหลงทาง เหมือนที่ลูกลื้อเคยหลอกไอ้เหลาเฟอสำเร็จมาแล้วไงล่ะ!!!” เป็นอีกครั้งที่พิชิตนั่งนิ่งตะลึงลาน “เฮีย...เฮียรู้ได้ยังไง?” เขาถาม เสียงสั่นพร่าเหมือนคนจับไข้ เดโชผ่อนลมหายใจลงช้าๆ และตอบ “อั๊วเป็นคนถามมันเองกับปากเมื่อตอนบ่าย คนขับรถของลื้อเล่าให้อั๊วฟังหมดแล้วว่าไอ้โม่งสองคนนั่นเอาคลิปอะไรให้มันดู” พิชิตรู้ดีว่าเดโชกำลังพูดถึงอะไร เพราะตั้งแต่ที่เหลาเฟอฟื้นจากอาการสลบเมื่อเช้า เขาก็ได้สอบถามลูกน้องอย่างละเอียดทางโทรศัพท์ จนเมื่อมาที่โรงพยาบาลห้างฉัตรในตอนสายหลังเกิดเหตุลักพาตัวคุณหนูรัมภา พิชิตก็ได้เข้าไปเยี่ยมเหลาเฟอในห้องพักที่อยู่ต่ำลงมาจากห้องพักของคุณหนูสองชั้น ในตอนนั้นเหลาเฟอมีสีหน้าประหลาดใจมากที่พบว่าทิวากรไม่ได้เป็นอันตรายใดๆ อย่างที่เห็นในคลิปวีดีโอ ความเงียบผ่านไปครู่หนึ่ง พิชิตก็กระแอมไอ เรียกเสียงปกติกลับคืนสู่ลำคอ “ไม่แน่เหลาเฟออาจจะจำผิดก็ได้นะครับเฮียโช มันถูกกระแทกสมองไปอย่างนั้น สมองอาจจะเลอะเลือนจำอะไรผิดเพี้ยนไปหมด” “ไม่ใช่แน่ อั๊วคิดว่าสมองไอ้แห้งนั่นไม่เลอะเลือนหรอก” เดโชถอนหายใจยาว “ลองคิดดีๆ นะ ในคลิปที่ไอ้เหลาเฟอได้ดู ลูกลื้อถูกทรมานปางตาย ฮึ ปางตายกะผีน่ะสิ เช้านี้ถึงวิ่งปร๋อมาเฝ้ายัยภาได้ เห็นๆ กันอยู่แล้วว่าลูกลื้อมันกำลังเล่นแง่อยู่กับอั๊ว มันคิดอะไรอยู่วะ ลื้อเป็นพ่อมัน น่าจะรู้ความเคลื่อนไหวของลูกชายบ้างสิ” พิชิตก้มหน้า สองมือที่กำแน่นนั้นปรากฏเส้นเอ็นบนหลังมือปูดโปน เขาบดกรามจนเห็นเป็นสันนูน ครุ่นคิดครู่หนึ่งก็เงยหน้ากล่าวว่า “เราเรียกเหลาเฟอมาสอบถามอีกทีดีมั้ยครับเฮีย ถามซ้ำหลายๆ ครั้งให้แน่ใจว่าสมองมันไม่ได้เลอะเลือนสร้างเรื่องขึ้นมาเอง” “อั๊วว่าแบบนั้นเสียเวลาว่ะ” เดโชแสยะยิ้มอีกครั้ง “และตอนนี้ไอ้แห้งของลื้อคงไม่ว่างให้ลื้อเรียกตัวมาสอบถามได้อีกแล้ว” พิชิตเผลอตัวจ้องมองฝ่ายตรงข้ามอย่างตื่นตะลึง “เฮียทำอะไรเหลาเฟอ?” เขาถาม “ไม่ได้ทำอะไร อั๊วแค่จับมันเป็นตัวประกันเพื่อที่ลื้อจะได้ไม่ทิ้งอั๊วไปกลางคันไงเล่า” เดโชยังคงนั่งบนเก้าอี้ ใบหน้าประดับยิ้มเย้ยหยันขณะเงยหน้ามองน้องชายร่วมสาบาน“ถ้าลูกลื้อคิดว่าการลักพาตัวยัยภาไปอยู่กับมันและช่วยเพื่อนมันพาตัวแม่บุญธรรมกลับไปได้คือชัยชนะที่ได้รับจากอั๊ว ลูกลื้อคิดผิดแล้ว มันคงลืมไปว่าอั๊วยังมีแม่ของมันอยู่ในกำมืออีกทั้งคน” “อาหยง เฮียทำอะไรอาหยง!” พิชิตคำราม ผุดกายลุกขึ้นยืน หัวใจที่เคยหวาดหวั่นถูกความเดือดดาลหล่อหลอมจนไม่กลัวเกรงอะไรอีกแล้ว “ก็แค่ยืมตัวมาใช้งานหน่อยเท่านั้นเอง” เดโชตอบเสียงเรียบพร้อมกับยันกายลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า “อั๊วจะให้ลูกลื้อพาตัวยัยภากับไอ้พีภัทรมาแลกตัวแม่มัน” เงียบ บุรุษทั้งสองคนยืนเผชิญหน้ากัน มีโต๊ะไม้สักหนึ่งตัวคั่นกลาง “เฮียจะเอาอาหยงมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้” พิชิตพูดอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่ “ได้หรือไม่ได้ก็ไม่สำคัญหรอก” เดโชหัวเราะในลำคอ “เพราะว่าป่านนี้ คนของอั๊วคงพาตัวอาหยงไปใกล้ถึงโรงเลื่อยไม้แล้วล่ะ” “โรงเลื่อยไม้...” พิชิตทวนคำ ภาพของโรงเรื่อยไม้ขนาดใหญ่กลางป่าผุดวาบในห้วงคิด เขารู้จักที่นั่นดี เพราะมันเป็นที่ๆ เขาและเดโชเคยลักลอบผลิตไม้เถื่อนลับหลังพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่พิชิตก็เลิกทำงานผิดกฎหมายทุกอย่างหมดแล้วตั้งแต่ที่ทิวากรเริ่มโต เหลือแต่พี่ชายร่วมสาบานเท่านั้นที่ส่งสัมปทานไม้เถื่อนในส่วนแบ่งของพิชิตต่อให้พวกกะเหรี่ยงซึ่งเคยเป็นพันธมิตรกันมาก่อนสมัยค้ายาเสพติด จวบจนปัจจุบันเดโชก็ยังคงดำเนินการค้าไม้เถื่อนอยู่ เหตุนี้เองเขาถึงไม่ยอมให้พ่อเลี้ยงกำธรเข้ามาหากินเกี่ยวกับไม้เถื่อนในห้างฉัตรอย่างเด็ดขาด “เหลาเฟอก็อยู่ที่นั่น ลื้อไม่ต้องห่วงหรอกนะ อาเล้ง” เดโชพูด เอื้อมมือดึงมีดขึ้นจากโต๊ะ “คนของอั๊วจะดูแลคนขับรถกับเมียลื้อเป็นอย่างดี...” “อั๊วจะไปพาตัวอาหยงกลับมา!” พิชิตกระชากเสียงห้วนสั้น หมุนตัวกลับหลังหันเดินตรงไปที่ประตูโดยไม่สนใจว่าพี่ชายร่วมสาบานจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง พิชิตจึงไม่เห็นว่าขณะนี้เดโชกำลังเผยยิ้มเย็นยะเยียบ นัยน์ตาทอแววอำมหิตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเวลามองน้องชาย พิชิตเอื้อมมือเปิดประตู แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักและก้าวถอยหลังเข้ามาในห้องเพราะปรากฏชายฉกรรจ์ห้าคนยืนขวางประตู สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มแสดงความนอบน้อมเมื่อพิชิตเดินเข้ามาในตอนแรก บัดนี้กลับกลายเป็นแข็งกระด้างไร้ความรู้สึก พิชิตถอยกลับมาถึงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเดโช เขารวบมือจับพนักเก้าอี้ ชายฉกรรจ์ห้าคนก้าวเท้าเดินเข้ามาในห้อง ยืนล้อมกรอบเขาไว้พร้อมกับหักนิ้วมือดังกร็อบๆ ข่มขวัญ พิชิตหันขวับกลับไปที่พี่ชายร่วมสาบานและพูด “บอกให้คนของเฮียหลีกไปเดี๋ยวนี้” เดโชสั่นศีรษะ “คงไม่ได้ว่ะ ลื้อต้องเป็นตัวประกันของอั๊วอีกคนที่ไอ้หมิงต้องมาช่วย” “เฮียจะจับตัวอั๊ว?” พิชิตทวนคำ ความโกรธแค้นแล่นพล่านจนใบหน้าร้อนวูบวาบ “ก็ถ้าขอให้ร่วมมือดีๆ ลื้อคงไม่เอาด้วย” เดโชหยักยิ้มบนริมฝีปาก “จริงมั้ย?” พิชิตสูดหายใจลึก ผงกศีรษะสองครั้ง “ใช่  แต่อั๊วก็คงไม่ยอมให้จับตัวง่ายๆ เหมือนกัน” “ไม่ห่วงเหลาเฟอบ้างหรือไงวะ?” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาดีดมีดพับกลับเข้าที่และยัดใส่ด้านในเสื้อสูท “อย่าลืมซี่ มันเป็นตัวประกันที่อั๊วจับมาเพื่อขู่ลื้อโดยเฉพาะเลยนา” “เหลาเฟอจะเข้าใจดีว่าอั๊วทำอะไร” พิชิตกำพนักเก้าอี้แน่น “ตกลงเฮียจะไม่สั่งให้ลูกน้องหลีกไปใช่มั้ย?” “ไม่ว่ะ” เดโชส่ายหน้า “งั้นอั๊วก็ต้องลงมือ อย่าหาว่าไม่เกรงใจเฮียก็แล้วกัน!” เมื่อพิชิตตะโกนจบคำ เขาก็สะบัดกายหมุนตัวกลับหลัง เหวี่ยงเก้าอี้ฟาดใส่ชายฉกรรจ์ทางขวามือล้มกลิ้งไปหนึ่งคน  อีกสี่คนที่เหลือกระโจนเข้ามาอย่างพร้อมเพรียงกัน ซึ่งถึงแม้ว่าพิชิตจะเสียเปรียบในเรื่องอายุ แต่จากการที่เขารักษาสภาพร่างกายเป็นอย่างดี มันก็ทำให้เขาสามารถหลบหมัดที่พุ่งเข้ามาอย่างว่องไวและใช้เก้าอี้ฟาดกลับด้วยความหนักหน่วง เดโชยืนมองลูกน้องของตนเองถูกพิชิตอัดกระเด็นไปอีกสามคน เปิดช่องว่างให้ฉวยโอกาสวิ่งผ่านประตูออกไปได้ พิชิตวิ่งออกไปแล้วพร้อมเก้าอี้ที่เป็นอาวุธป้องกันตัว เดโชเดินอ้อมโต๊ะก้าวตามหลังน้องชายไปอย่างเฉยชา ด้วยทราบดีว่าต่อให้พิชิตมีสองปีก ก็ยังไม่อาจบินหนีเขาได้ในคืนนี้ ด้านนอกห้องทำงาน มีชายฉกรรจ์ยืนรอพิชิตนับสิบคน ในขณะที่เดโชเดินออกมานั้น เก้าอี้ของพิชิตนอนพิงอยู่ข้างผนัง ส่วนพิชิตกำลังนอนอยู่บนพื้น ใบหน้ามีเลือดไหลอาบ ถูกฝูงชายฉกรรจ์รุมสกรัมด้วยฝ่าเท้าและหน้าแข้งตามแผ่นหลัง หน้าท้อง หน้าอก ใบหน้า เสียงดังพลั่กๆ สะท้านหูอย่างยิ่ง แต่ตลอดเวลา พิชิตไม่เปล่งเสียงร้องเลยสักคำ พลัน ชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็หยุดการรุมสกรัมทันทีเมื่อหันมาเห็นเดโชยกมือส่งสัญญาณ พิชิตนอนหอบหายใจ เลือดไหลกลบปากกลบจมูกทะลักเข้าปากจนสำลัก แต่เขาก็พอมีสติอยู่บ้างจึงพลิกตัวนอนคว่ำ พยายามใช้มือลากตัวเอง ตะเกียกตะกายคลานออกไปจากบริเวณนั้นให้ได้ แต่แล้วเขาก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจนึก เท้าของใครบางคนกระแทกลงมากลางแผ่นหลังของเขาอย่างแรง หูของพิชิตได้ยินเสียงเจ้าของเท้าที่เหยียบแผ่นหลังเขาอยู่ในตอนนี้กล่าวอย่างเย็นชาว่า “ทำกับลื้อแค่นี้ยังถือว่าเกรงใจนะ อาเล้ง แต่ถ้าจับลูกลื้อได้เมื่อไหร่ อั๊วจะทำกับมันให้หนักกว่านี้เป็นร้อยเท่า จำเอาไว้!” ------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 11:46:43

ความคิดเห็นที่ 3 โหด  แต่ก็สะใจ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 15:25:30

ความคิดเห็นที่ 4 โอย หายใจหายคอไม่ทันทีเดียว ตื่นเต้น จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 15:52:43

ความคิดเห็นที่ 5 ดุเดือดมากๆ ใกล้จบแล้วอ่ะดิ พี่ไหมยังติดตามให้กำลังใจอยู่คับผม ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 55 20:50:20

ความคิดเห็นที่ 6 อั่ก .. เลือกกลบปากแล้วค่ะ -- อินจัด จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 17:21:39

ความคิดเห็นที่ 7 บอกได้คำเดียวว่า เข้มข้น สำหรับบทนี้ ปมขมวดตึง รอแต่การขาดผึง !!!..เท่านั้น เหมือนรถแข่งกำลัง  need for speed  เข้าโค้งสุดท้ายแล้ว จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 20:39:41

ความคิดเห็นที่ 8  หอบกำลังใจมาให้จ้า  รอบนี้ยังไม่ได้อ่านโดยถ้วนถี่นะ สารพัดงานถาโถม นิยายตัวเองก็ขยับไปแค่ทีละบรรทัดเองจ้า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 55 23:18:09

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจบตอน ด้วยความระทึก จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 15:00:02

ความคิดเห็นที่ 10 โอยยย คุณทะเลเดือดจัดเต็มฉากบู้ทีไร ลุ้นนนนนตามจนเหนื่อยทู๊กที :) บทนี้สงสารคุณพระเอกจริงๆ เลยยย T^T ปล. เกี่ยวก้อยสัญญาเลยค่ะ จะตามทักทายทุกบทจนจบเรื่องแน่ๆ อิอิ จากคุณ : ซาฟียะห์ (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 21:08:14

ความคิดเห็นที่ 11 ใสเจีย น้องทะเล เอย . . . คือพี่ไม่ทานเผ็ด . . ดังนั้นจึงไม่มีสปาเก็ตตี้ขี้เมามาฝาก . . . รับ สปาเก็ตตี้คาโบนารา แทนนะน้องนะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 21:52:52

ความคิดเห็นที่ 12 เสิร์ฟ "สปาเก็ตตี้" ไปแล้ว . . . ส่วน "ขี้เมา" ต้องนี่เลยน้อง ดื่มหมดนี่ถ้าไม่เมา . . ให้มันรู้ไปดิ V จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 21:56:28

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ คุณปอมตาหลกจัง 555+ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 22:28:18

ความคิดเห็นที่ 14 บทนี้เมามัน หรึ เมาของกำนัล ของคุณกาปอมซ่า กันแน่ ปล.ดีใจจังที่ได้อ่าน ตอนนี้ทำงานอยู่ในป่า ไม่นึกไม่ฝันจะได้เจอคลื่นโทรศัพท์ด้วย เอิกๆๆๆ!! จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 10:46:03

ความคิดเห็นที่ 15 เดโชโฉดเกินไปแล้ว....อารมณ์เสีย จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 04:47:06