ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ แสงจากหลอดไฟฟ้าสว่างจ้าขึ้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องรับแขกถึงกับสะดุ้ง อติรุทธ์มองไปทางผนังห้องด้านหนึ่ง ก็เห็นหนูแพรวยืนอยู่ตรงนั้น นิ้วยังคาอยู่ตรงสวิทช์ไฟ เด็กหญิงมองอย่างงุนงงที่เห็นผู้ใหญ่สามคนดูตกใจจนเกินเหตุกับการเปิดไฟของตน “หนูแพรวมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หายไข้แล้วเหรอ” “เมื่อกี้นี้เองค่ะพี่รุทธ์ หนูหายดีแล้วค่ะ ป้าเลยวานให้หนูมาตามพวกพี่ๆ ไปทานข้าว เข้ามาก็เห็นนั่งอยู่มืดๆ ไม่เปิดไฟ เลยเปิดให้” คำพูดซื่อๆ นั้นทำให้ทุกคนเพิ่งรู้ว่าเย็นย่ำแล้ว อติรุทธ์เหลียวไปดูนาฬิกาบนผนังเห็นบอกเวลาหกโมงเย็นพอดี ด้านนอกอากาศเริ่มโพล้เพล้เพราะย่างเข้าฤดูหนาวแล้ว สินธุเพิ่งนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไปบอกมารดาว่าจะพาปาหนันกลับไปช้าสักหน่อย จึงรีบถลันไปที่เครื่องโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างตัวอติรุทธ์ ก่อนกดหมายเลขอย่างรวดเร็ว “เวรแล้ว ลืมบอกนายแม่ว่าจะพาหนันกลับค่ำหน่อย ป่านนี้คงห่วงแย่แล้ว” “กรรม ก็เห็นนายนั่งอยู่เป็นนานสองนานตอนที่ฉันขึ้นไปเอาของ นึกว่าเรียบร้อยแล้วเลยไม่ได้ถาม ให้เร็วเลยไอ้ธุ” “มัวไปช่วยป้าสายยกขนมมาน่ะสิ กะว่าเสร็จแล้วจะโทร นายลงมาก่อนก็เลยลืมหมด” สินธุบอก ประจวบกับทางปลายสายรับโทรศัพท์พอดี ชายหนุ่มฟังเสียงทางโน้นแล้วก็มองมาทางหนุ่มสาวที่ยังคงนั่งอ่านปั๊บสาอยู่ด้วยสีหน้าขรึมๆ เขาไม่พูดอะไรนอกจากรับคำเสียงเบา มีเพียงประโยคสุดท้ายที่ค่อนข้างยาวกว่าเดิมว่า   “ครับ เจ๊บอกนายแม่ด้วยว่าไม่เกินสองทุ่มจะไปถึงครับ” สินธุวางสายแล้วเดินมานั่งลงที่เดิม อติรุทธ์เห็นสีหน้าก็เข้าใจว่าเพื่อนคงถูกมนชนกดุมา จึงหัวเราะหึๆ “ถูกพี่มนเจริญพรล่ะสิ” “ก็ด้วย อีกอย่างทางโน้นก็มีปัญหานิดหน่อย นายแม่สั่งเจ๊ให้บอกนายว่า ให้นายไปนอนค้างที่บ้านคืนนี้” “หือ มีเรื่องอะไร” “ไม่รู้ว่ะ เจ๊ไม่ยอมเล่า เจ๊บอกแค่ว่าโทรเข้าบ้านนี้ตั้งหลายหนแต่ไม่ยักติด เกือบจะโทรมาอีกครั้งแล้ว ดีที่ฉันโทรกลับไปก่อน” คราวนี้อติรุทธ์มองสบตาปาหนันทันที หรือที่บ้านพิษณุเวชจะเกิดเรื่อง สินธุเห็นท่าทางของทั้งสองก็หัวเราะเสียงต่ำพร้อมโบกมือ “อย่าเพิ่งคิดมากเลย คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก ไม่งั้นเจ๊คงไม่เหลือแรงเจริญพรฉันได้ ไปกินข้าวกันดีกว่า พักยกกันก่อน ฉันว่าคืนนี้พวกเราคงได้คุยเรื่องนี้กันอีกยาว หรือหนันว่ายังไงล่ะ” ตอนท้ายถามหญิงสาวคนเดียวในกลุ่ม ปาหนันพยักหน้ารับ “ก็ดีค่ะ ยังไงตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าลำเจียกมีฝาแฝดชื่อสารภี เป็นอันว่าเรื่องนี้ยุติแล้ว ที่เหลือคือ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ระหว่างหานไสสูง ลำเจียก และสารภี”   ปมปัญหาเปลาะแรกคลายออกแล้ว หากยังเหลือปมใหญ่อยู่ ปาหนันแววตานิ่งสนิทแต่ในใจสับสนไม่น้อย สิ่งที่หล่อนเคยเข้าใจว่าเป็นความจริงมาตลอด มาบัดนี้กลับพลิกผันแทบจะทั้งหมด ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่หานไสสูงบันทึกไว้ ลำเจียก หรือความจริงคือสารภี พี่สาวฝาแฝดของหล่อนเมื่อครั้งอดีตชาติ มีเหตุผลอะไรที่ต้องใช้ชื่อลำเจียกลวงอติรุทธ์อย่างนี้ อติรุทธ์ให้เพื่อนกับคนรักล่วงหน้าไปที่ห้องอาหารก่อน ส่วนตนเองเก็บปั๊บสาผูกที่สองใส่คืนถุง แล้วรวบทั้งสองผูกเดินขึ้นไปชั้นบน สินธุเข้าใจว่าเพื่อนจะเก็บของเตรียมไปค้างบ้านของตน จึงไม่เอ่ยท้วง คงพาปาหนันไปรอที่ห้องอาหารตามความประสงค์ของเจ้าของบ้าน ชายหนุ่มขึ้นมาอาบน้ำและเก็บเสื้อผ้าข้าวของลงในกระเป๋าเป้จริงตามที่สินธุคิด แต่ที่ไม่มีใครรู้คือ ก่อนจะเข้าห้องของตนเองนั้น เขาได้ฝากปั๊บสาทั้งสองผูกไว้ที่ใต้ฐานองค์พระในห้องพระก่อน ยิ่งเข้าใกล้ความจริงไปมากเท่าใด ดูเหมือนว่าเขาจะยิ่งจับกระแสอาฆาตของสารภีได้มากขึ้น หล่อนวนเวียนอยู่ใกล้ๆ นี่เอง และสิ่งแรกที่หล่อนต้องทำลายให้ได้ก็น่าจะเป็นปั๊บสาทั้งสองผูกนี้ เขาไม่บอกใครว่า ขณะที่เขาอ่านบันทึกของหานไสสูงมาจนถึงตอนที่กล่าวถึงสองพี่น้องฝาแฝดนั้น เขาเห็นใบหน้าบิดเบี้ยว นัยน์ตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้นลอยอยู่นอกหน้าต่าง ก่อนจะหายวับไป อติรุทธ์เก็บของชิ้นสุดท้ายลงกระเป๋าเสร็จ จังหวะที่เขาลุกขึ้นนั่นเอง ปลายหางตาก็เหลือบเห็นบางสิ่งวางอยู่บนหมอนของตนเอง ชายหนุ่มเย็นวาบไปทั้งตัว เมื่อเห็นสิ่งนั้นถนัดตา ดอกปาหนันเปื้อนเลือดแดงฉานวางอยู่คู่กับช่อดอกสารภี! อติรุทธ์ตัดสินใจที่จะไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ใครฟัง เพราะเกรงว่าจะพลอยกลัวกันเสียก่อน ดอกสารภีดอกนั้นแทนการยอมรับของฝ่ายนั้นแล้วว่า ตนเองคือใคร ส่วนดอกปาหนันเปื้อนเลือดดอกนั้น เขาคิดว่ามันแฝงนัยไว้สองทาง หนึ่งคือการขู่ให้เขายุติเรื่องราวทั้งหมด และสอง สารภีตระบัดสัตย์ที่ให้ไว้ว่าจะไม่แตะต้องปาหนัน ชายหนุ่มขบกรามแน่นเมื่อคิดถึงข้อนี้ เขาหลงกลสารภีเสียแล้ว ลืมไปได้อย่างไรว่าเพียงแค่เรื่องราวระหว่างเขากับหล่อน สารภียังโกหกบิดเบือนความจริงไปได้ขนาดนี้ สำมะหาอะไรกับคำมั่นที่เป็นเพียงเล่ห์ลิ้นลม อาหารค่ำวันนั้นใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็เสร็จสิ้นลง อติรุทธ์สั่งความป้าสายให้ปิดบ้านมิดชิดแล้วก็คว้ากุญแจเดินมาที่โรงรถ สินธุยืนรออยู่แล้วกับปาหนัน แต่ไม่ยอมเลื่อนรถที่ขวางทางรถของเขาออก “อ้าว ไม่ย้ายรถล่ะ” “ไปรถฉันคันเดียวดีกว่า ยังไงพรุ่งนี้เราก็ต้องไปมหาวิทยาลัยด้วยกันอยู่แล้ว” “ขากลับล่ะ” “ดูก่อน ขึ้นรถเถอะวะ อย่ามัวสงสัยโน่นนี่อยู่เลย มีอะไรไปคุยกันในรถดีกว่า” สินธุบอก น้ำเสียงไม่มีแววเล่นอย่างเคย คู่สนทนาพยักหน้ารับแล้วเดินอ้อมไปอีกฟากหนึ่ง อติรุทธ์เปิดประตูรถสองบานพร้อมกัน เขารอจนปาหนันเข้าไปนั่งแล้ว จึงปิดประตูและขึ้นนั่งประจำที่ของตนเองบ้าง     มนชนกยืนรอสามหนุ่มสาวอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านก่อนแล้ว เมื่อได้ยินเสียงแตรรถดังยาวสองครั้งและเห็นลุงพรที่กำลังรดน้ำต้นไม้ช่วงเย็นทิ้งสายยางกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ประตูรั้วหน้าบ้านให้รถของน้องชายเคลื่อนเข้ามา หล่อนถึงกับเป่าปากอย่างโล่งอก แม้ตอนนี้เพิ่งจะเป็นเวลาสิบแปดนาฬิกาห้าสิบนาที ซึ่งถือว่าเร็วสำหรับคนที่บอกว่าจะกลับไม่เกินสองทุ่มก็ตาม ทว่าคนรอที่แทบนั่งไม่ติดตั้งแต่วางสายรู้สึกเหมือนกับเวลาช่างเดินช้าเสียเหลือเกิน ร่างโปร่งระหงวิ่งเหยาะๆ ลงมารอรับน้องชายถึงโรงรถ สินธุเพิ่งปิดประตูรถ หันมาเห็นพี่สาวยืนอยู่ในระยะประชิดก็ร้องลั่น ทำเอาคนที่เหลือพลอยตกใจไปด้วย เพราะนึกว่าสินธุเจออะไรเข้าแล้ว “ว้าก! อะไรของเจ๊เนี่ย วันนี้เกิดพิศวาสน้องขึ้นมาหรือไง ถึงมายืนชิดซะขนาดนี้” “ตาบ้า ร้องออกมาได้ ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกย่ะ ที่มาเนี่ยจะเข้ามาช่วย เผื่อมีของอะไรให้ช่วยถือ จะได้เสร็จเร็วๆ ไม่ต้องเทียวขึ้นเทียวล่องสองสามรอบ” “ไม่ต้องเลยเจ๊ เด็กๆ ก็มีเดี๋ยวเรียกมาก็ได้ แล้วนี่ยังไม่หายดีไม่ใช่เรอะ ทำไมไม่รออยู่บนบ้าน” “นายแม่สั่งไว้ ถ้าพวกเธอมาเมื่อไหร่ให้รีบพาขึ้นตึกเร็วๆ” “เรื่องอะไรอีกนะ เจ๊รู้ไหม เอ๊ะ! แล้วทำไมแผลเจ๊มีเลือดซึมออกมาอีกล่ะ” มนชนกยกมือแตะแผลที่ขมับก็เห็นสีแดงติดปลายนิ้วออกมาจริง แผลเปิดเพราะอะไรหล่อนรู้ดีเชียวล่ะ และนี่คือสาเหตุที่คุณนวลพรรณสั่งให้หล่อนตามตัวทั้งสามคนมาที่บ้านพิษณุเวชโดยด่วน     “ไครซิสเหรอครับพี่มน” สีหน้าที่ไม่สู้ดีของหล่อนทำให้อติรุทธ์ที่เดินอ้อมรถมาสมทบกับสินธุอดถามขึ้นมาไม่ได้ ปาหนันเดินตามมาติดๆไม่ได้พูดอะไรแต่สายตาก็เต็มไปด้วยคำถามเช่นกัน มนชนกยิ้มฝืดเฝื่อนเต็มที “ไม่รู้จะเรียกยังไงดี เอาไว้ไปดูเองดีกว่าจ้ะ  เอาล่ะ ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ นายแม่รออยู่” สภาพห้องนั่งเล่นบ้านพิษณุเวชดูราวกับเกิดพายุย่อมๆ ขึ้นก่อนหน้านี้ ตู้โชว์กระจกใบใหญ่แตกเสียหาย เศษกระจกบางส่วนยังเกลื่อนอยู่ที่พื้น ข้าวของที่เคยอยู่ในตู้บัดนี้ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นกวาดลงมากองบนพื้นห้อง ส่วนมุมอื่นๆ ก็มีสภาพเละเทะไม่ผิดกันสักเท่าไหร่ แม้คนรับใช้ในบ้านจะช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดไปมากแล้วก็ตาม แต่ยังเหลือร่องรอยความเสียหายเอาไว้อยู่ดี  คุณนวลพรรณนั่งรออยู่แล้วที่เก้าอี้โยกไม้สักประจำตัวซึ่งตั้งอยู่ชิดมุมห้อง ประมุขของบ้านยิ้มรับพร้อมกับรับไหว้อติรุทธ์กับปาหนัน หนุ่มสาวทั้งสี่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องด้วยความเคยชิน อติรุทธ์กวาดตาไปรอบห้องแล้วถึงกับเอ่ยปาก “ถึงขนาดนี้เลยหรือครับนายแม่” “จ้ะ วันนี้ลมแรงไปนิด” คุณนวลพรรณบอกด้วยความนัยที่รู้กัน มนชนกไม่รู้ต้นสายปลายเหตุแท้จริงบอกต่อไปว่า “ไม่นิดล่ะค่ะนายแม่ ข้าวของงี้ปลิวว่อน แตกเสียหายไปหลายอันเหมือนกัน มนเองยังหลบไม่ทัน ตุ๊กตากระต่ายคริสตัลตัวนั้นน่ะเห็นเล็กๆ แต่หนักเอาการนะคะ ยังปลิวหวือมากระแทกแผลเดิมมนนี่ แต่มันก็แปลกนะคะ พอนายแม่เข้ามา ลมก็สงบทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”     ก็เพราะมันไม่ใช่ลมพายุตามปกติน่ะสิ สินธุอยากบอกพี่สาวใจแทบขาด แต่เลี่ยงทำตลกไปว่า “อีแบบนี้เก๊าะแปลว่านายแม่ของเราน่ากลัวที่สุดแล้วนะเนี่ย คิดดูขนาดพายุยังเผ่นเลย” “แล้วคุณมนชนกกับคุณป้าเป็นอะไรมากไหมคะ บาดเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า” ปาหนันถามเป็นห่วง สองแม่ลูกตอบปฏิเสธก่อนที่คุณนวลพรรณจะบอกบุตรสาวว่า “มน แม่วานหนูไปดูเด็กๆ ในครัวที แม่ให้เขาทำน้ำเต้าหู้ไว้ ถ้าเสร็จแล้วบอกให้ยกมาที่นี่เลยนะจ๊ะ” สำหรับมนชนก เมื่อเห็นน้องๆ กลับมากันพร้อมหน้าก็พอใจแล้ว ยิ่งทั้งหมดอยู่เป็นเพื่อนมารดาอย่างนี้ หล่อนก็หมดห่วง จึงผละไปทำตามที่มารดาต้องการอย่างว่าง่าย คุณนวลพรรณรอจนแน่ใจว่าบุตรสาวเดินห่างไปไกลจนไม่ได้ยินการสนทนาแล้ว จึงถามว่า “บอกแม่ได้ไหมว่าวันนี้ไปทำอะไรกันมา จู่ๆ ลำเจียกถึงแสดงฤทธิ์ขนาดนี้” ทั้งสามสบตากันอย่างอึดอัด ในที่สุดอติรุทธ์ก็เป็นคนเล่าให้ผู้อาวุโสกว่าฟังเสียเอง คุณนวลพรรณพยักหน้ารับรู้ และดูเหมือนจะไม่สู้แปลกใจนักที่รู้ว่าสารภีกับลำเจียกเป็นคนละคนกัน “เป็นอย่างนี้เอง มิน่าถึงดูโกรธนัก” “ผมไม่เข้าใจว่าทำไมสารภีถึงต้องมาแผลงฤทธิ์ที่นี่ ในเมื่อนายแม่กับพี่มนก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลยสักนิด” “ก็คงแค่ขู่นั่นแหละ ถ้าทำกับแม่กับยายมน พวกเราก็คงไม่อยู่เฉยใช่ไหม” คุณนวลพรรณไม่บอกเรื่องที่เห็นผีสาวมีอาการคล้ายชะงักไปนิดเมื่อเห็นหน้าคุณนวลพรรณถนัดตา ก่อนที่จะยอมรามือราฤทธิ์ไป   “สารภีคงคิดอย่างนี้ แล้วก็ได้ผลเสียด้วย แม่คิดๆ ดูแล้วอยากให้รุทธ์มาอยู่ที่บ้านนี้สักพัก จนกว่าอะไรๆ จะจบ รุทธ์อยู่บ้านโน้นถึงมีสายกับหนูแพรว แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นสองคนนั้นก็คงช่วยอะไรไม่ค่อยได้  ส่วนหนันไม่มีปัญหา เพราะช่วงกลางคืนก็อยู่ที่นี่อยู่แล้ว” ถ้าเป็นอย่างที่คุณนวลพรรณคิด สารภีก็น่าจะเห็นแก่คนที่เคยมีสายใยผูกพันกันมาบ้าง การให้อติรุทธ์มาอยู่ที่นี่น่าจะดีที่สุด อย่างน้อยตอนนี้สารภีก็รู้แล้วว่าคุณนวลพรรณเป็นใคร คงพอที่จะช่วยยับยั้งไม่ให้เจ้าตัวลงมือทำอะไรรุนแรงได้บ้าง “ผมเกรงใจนายแม่ครับ เท่านี้ผมก็ทำให้คนที่นี่เดือดร้อนมากพอแล้ว” “ไม่เดือดร้อนอะไรเลยรุทธ์ หรือว่าไงนายธุ” ตอนท้ายหันไปถามสินธุ เจ้าตัวฉีกยิ้มร่า “ด้วยความยินดีครับนายแม่ เตียงผมกว้างอยู่แล้ว นอนสองคนได้สบายๆ” “นะรุทธ์ พรุ่งนี้ไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของแล้วก็บอกสายด้วย” อติรุทธ์ปฏิเสธไม่ออกกับคำสั่งแกมขอร้องของคุณนวลพรรณ พอหันไปทางสินธุกับปาหนันหวังจะให้ช่วย ชายหนุ่มก็ถอนใจอย่างหนักอก สีหน้าแววตาขอร้องของทั้งสองทำให้เขาจำใจต้องรับปากในที่สุด ทั้งที่ไม่ค่อยสบายใจนัก มนชนกเดินนำหน้าเด็กสาวคนหนึ่งเข้ามา ถ้วยน้ำเต้าหู้ร้อนควันกรุ่นในถาดส่งกลิ่นหอมชวนดื่ม คุณนวลพรรณยิ้มแล้วบอกว่า “เดี๋ยวดื่มน้ำเต้าหู้เสร็จแล้วขึ้นไปห้องพระด้วยกันนะจ๊ะ ทุกคนนั่นแหละ จะได้ขออำนาจพระพุทธคุณท่านให้ช่วยคุ้มภัย” .........................ชะยาสะนากะตา พุทธา เชตะวามารัง ….................สะวาหะนัง จตุสัจจาสะภัง ระสัง ….................เย ปิวิงสุง นะราสภา …................ตัณหังกะราทะโย พุทธา อัฏฐะวีสะติ นายะกา …................สัพเพ ปะติฏฐิตา มัยหัง มัตถะเก เต มุนิสะรา...    ท่วงทำนองสรภัญญะแห่งบทสวดมนต์ชินบัญชรประสานรวมกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างไพเราะและเปี่ยมด้วยความศักดิ์สิทธิ์ ต้นเสียงนำสวดคือคุณนวลพรรณกับอติรุทธ์ที่ผ่านการอุปสมบทมาแล้ว ปาหนันกับสินธุที่ร้างราการสวดมนต์มานาน ยังดูตะกุกตะกักอยู่บ้างในช่วงแรก เมื่อเข้าที่แล้วก็ประสานเสียงตามอย่างลื่นไหล เสียงสวดนั้นใช่ดังอยู่เพียงในห้องพระ หากกังวานก้องไปทั้งบ้าน   ขณะเดียวกันใต้ต้นปาหนัน สารภียืนดูตัวบ้านที่มีตาข่ายเพชรแห่งพระพุทธคุณกางกั้นดุจกำแพงด้วยความโกรธแค้น ทั้งที่คนคู่นั้นทำร้ายทำลายหัวใจหล่อนอย่างเลือดเย็น แต่ไฉนพวกมันจึงมีแต่คนรักและเข้าข้างอยู่เยี่ยงนี้ ไม่ว่าชาติใดภพใด หล่อนต้องพ่ายแพ้ลำเจียกอยู่ร่ำไปกระนั้นหรือ   ละอองทองเหลือบรุ้งพรายงดงามลอยร่วงมาจากเบื้องบน สารภีมองเพียงแวบเดียวก็ยกมือขึ้นปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี ละอองนั้นวับหายทันใด นัยน์ตาแดงก่ำดุจสีเลือดวาวโรจน์จ้องไปตัวบ้านอย่างอาฆาต บุญกุศลใดก็ตามแต่ หากมาจากไอ้อีคู่นั้นและคนของมัน ข้าไม่ขอยอมรับทั้งสิ้น แม้คนผู้นั้นจักเป็นผู้ใดก็ตาม                                                                    อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 11:33:02

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่แล้วค่ะ บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12140694/W12140694.html บทที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12153508/W12153508.html บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12168685/W12168685.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12183498/W12183498.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12205109/W12205109.html คุยกันท้ายบทจ้า ^^ ขอบคุณกิฟท์งามๆ จากคุณ   Sniper-1500watt, mementototem, mimny, และคุณ Setakan ค่ะ ^^ ตอบคุณ : Sniper-1500watt 55555555+ ต้องมีตัวล่อหน่อยสิคะ อุปนิกขิต ก็คือจารชนสายลับนั่นเองค่ะ เข้าใจถูกแล้ว ^^ ************** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย ครับผ้ม ^^   ************** ตอบคุณ : mimny มาหลอกทำไม เดี๋ยวรู้เหตุผลเองค่ะ โอเคเลยค่ะคุณมิ้ว เดี๋ยวอินกลับไปแก้ฉากเชยคางอีกรอบ ขอบคุณค่ะ ^^ ท่าทางว่าอินต้องพักเรื่องฟิค Y ชั่วคราวแล้วมั้งเนี่ย T~T ************** ตอบคุณ : scottie 555+ ************** ตอบคุณ : nasa nasa ปั๊บสาเวอร์ชั่นเดียว แต่แบ่งเป็นสองผูกค่ะ  ^^ ************** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 11:42:02

ความคิดเห็นที่ 3 ฝาแฝดผิดใจกัน สรุปคนที่แอบหนีไปตลาดคือสารภีปลอมตัวเป็นลำเจียกใช่มั้ย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 15:51:29

ความคิดเห็นที่ 4 ทำไมนายแม่เข้ามาแล้วสารภีถึงยอมรามือ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 16:04:02

ความคิดเห็นที่ 5 นายแม่เป็นใครล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 19:44:52

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านไปงงไป ใครเป็นใคร งงไปหมดแล้วค่าาา ลองสรุปดูหน่อย ปาหนันชาตินี้ คือลำเจียกชาติที่แล้ว ผีสาวที่อ้างว่าตัวเองคือลำเจียก จริง ๆ แล้วคือสารภี ทีนี้มาถึงตอนที่คนใดคนหนึ่งหนีไปตลาด อีกคนเป็นตัวหลอกพี่ชาย ตรงนี้งงค่ะ ใครเป็นใครคะ ใช่ลำเจียกไปตลาด แล้วสารภีเป็นตัวหลอกรึเปล่าคะ อีกนิดหนึ่ง สารภีเป็นแฝดพี่ เงียบ ๆ เรียบร้อย ลำเจียกแฝดน้อง ซุกซน แก่นแก้ว ถูกมั้ยเอ่ย ยังไงชี้แจงด้วยนะคะ ^^~ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 01:35:54

ความคิดเห็นที่ 7 วอบแวบมาตอบน้องหนูสไนเปอร์หน่อย ถูกต้องจ้า ตามนั้นเลย ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 17:59:04

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ขอบคุณค่าาา จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 19:13:44