มิติเร้นรัก บทที่ 1 By บูเก้สีฟ้า

สวัสดีค่ะ มี่เป็นเด็กหัดเขียนค่ะ ขอคำแนะนำเพื่อนำไปปรับปรุงด้วยค่ะ นิยายเรื่องนี้ออกเเนวแฟนตาซีนิดๆ ค่ะ

1.

ค่ำคืนของราตรีกาลอันเงียบสงัด ถนนนอกเมืองซึ่งปราศจากรถแล่นสวนไปมาผิดกับตอนกลางวันลิบลับ ทอดตัวเหยียดยาวไปกับความมืด โคมไฟสาธารณะให้แสงสว่างเป็นจุดๆ ทิ้งระยะห่างแต่ละต้นเสาพอประมาณ บ้างก็ติด บ้างก็ดับไปตามอายุการใช้งาน

ฝนพรำๆ กระหน่ำสาดซัดลงมาไม่ขาดสาย ก้อนเมฆหนาทึบปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ ต้นไม้ใหญ่ขนาดคนโอบสองข้างทางไหวเอนลู่ลม แอ่นท้าทายความหนาวเหน็บจากเม็ดฝน

แสงสลัวติดๆ ดับๆ ของโคมไฟเก่าๆ ข้างทางส่องกระทบตัดกับไฟหน้าของรถเก๋งสีบรอนซ์คันโก้หรูเสียจนสว่างวาบเป็นครั้งครา เสียงล้อรถบดขยี้ไปกับถนนด้วยความเร็วลิบลิ่ว

“เอี๊ยด-ด-ด-ด-ด”

“โครม-ม-ม-ม”

“นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น” เสียงเล็กๆ ครางออกมาจากลำคอของเมธาวี มันฟังดูแปลกๆ ทั้งสั่นและตกใจระคนกัน จนแม้แต่เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าใช่เสียงของตัวเองที่เปล่งออกมาหรือไม่

ภาพที่อยู่ตรงหน้าหวาดเสียวมากพอที่จะทำให้หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ รถยนต์สีบรอนซ์ทั้งสองคันจอดแน่นิ่งอยู่กับที่ หน้ารถพังยุบยู่ยี่เข้ามากับตัวถังราวกับการถูกมือที่มองไม่เห็นจับก้อนเนื้อที่มีชีวิตอัดกระแทกกับเหล็กอย่างไร้ความปราณี

เมธาวียังคงครางฮือออกมาเบาๆ ทั้งที่ในใจยังตื่นตระหนกไม่หาย ดวงตากลมโตจับจ้องไปยังร่างของหญิงสาวที่ถูกอัดก็อปปี้อยู่ในรถอย่างไม่วางตา เธอมองผ่านซากกระจกที่ยังแตกออกมาไม่หมด และถูกเกาะพราวไปด้วยน้ำฝน ร่างบอบบางนั้นนั่งนิ่งอยู่บนเบาะคนขับ ตัวงอก่องอขิงด้วยแรงอัดกระแทก และคงจะเจ็บมาก ดวงหน้าขาวซีดราวกับซากศพ เลือดสีแดงสดไหลอาบเป็นทางลงมาตามศีรษะ และยังมีลมหายใจแผ่วเบา...

เธอเห็น!!!

ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ตาย!!!

ร่างเพรียวบางก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปยังรถคันนั้นทันที และเมื่อเข้าไปใกล้เธอสังเกตเห็นที่ปัดน้ำฝนหักหลุดกระเด็นไปคนละทาง เศษกระจกแตกกระจายเกลื่อนไปทุกที่เท่าที่มันจะกระเด็นไปได้ รวมไปถึงริ้วรอยบาดลึกที่เป็นผลพวงของอุบัติเหตุบนเนื้อตัวของร่างนั้นด้วย

“คุณ! อย่าเพิ่งตายนะ หายใจเข้าไว้” เมธาวีร้องเรียก แต่ผู้หญิงในรถก็ดูเหมือนจะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อ

หญิงสาวเริ่มใจไม่ดี อาการวิงเวียนเริ่มวูบเข้ามาเป็นระยะ หลังจากได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งขึ้นมา เธอรู้สึกเค็มปะแล่มที่ปากหลังจากที่เม็ดฝนหยดพราวลงมาตามใบหน้า

“ฉันควรจะทำอย่างไรดีนะ โอ๊ย...ยายเมเอ๊ย คิดสิคิด อ๊ะ! ....” เธอบ่นกับตัวเองอย่างร้อนใจ แล้วรีบวิ่งถลาไปที่ถนนทันทีเมื่อมีแสงไฟจากหน้ารถสีขาวนวลดวงโตสาดผ่านเข้ามา

“จอดค่ะจอด ช่วยด้วยค่ะ” มือขาวซีดกางโบกสะบัดไหวๆ ให้กับรถบรรทุกสิบล้อที่วิ่งใกล้เข้ามา อีกมือก็ชี้บุ้ยใบ้ไปทางรถคันที่ประสบอุบัติเหตุ

แต่คนขับรถสิบล้อก็ไม่ได้ชะลอดูเธอเลยสักนิด...

“อะไรกัน แล้งน้ำใจเป็นที่สุด” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างท้อแท้ เมื่อรถที่ผ่านมา คันแล้วคันเล่า ไม่มีใครเลยที่จะหยุดให้ความช่วยเหลือ

สายฝนยังคงกระหน่ำลงมาไม่หยุด อากาศแม้จะหนาวสักเพียงไร แต่ก็ไม่สามารถทำให้เมธาวีเลิกราเป็นอันขาด คราวนี้เธอหมุนตัวกลับไปยังรถคันงาม ที่บัดนี้พังยับเยินจนแทบจะกลายเป็นเศษเหล็กอยู่รอมร่อ

“ตื่นสิ ตื่น โธ่เว้ย!” คราวนี้เมธาวีตะโกนคอแทบแตกด้วยความโมโหที่พลุ่งพล่านออกมาจนถึงขีดสุด เธอตะโกนแข่งกับสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับจะซ้ำเติมให้ค่ำคืนนี้ดูโหดร้ายไปกว่าเดิม

กำปั้นน้อยทุบซากรถดังโครม!!!  

“บ้าชะมัด” หญิงสาวกัดฟันกรอด ทั้งที่ออกเเรงตะโกนจนคอแทบแตก แต่ก็ไม่มีปฏิกริยาตอบกลับจากคนข้างในเลยแม้แต่น้อย

สักวาอดข้าวไม่ตายดอกหนา ชีวาวาย

กลอนสักวามั่วๆ ตามแบบฉบับของเธอแวบขึ้นมาในหัว หญิงสาวเคยได้ยินมาว่า คนเราอดข้าว อดน้ำนั้นอยู่ได้ แต่ถ้าหากขาดอากาศหายใจเพียงแค่สามนาทีนั้นก็อาจตายได้และในตอนนี้ไม่ว่าคนข้างในจะอยู่ในสภาพที่กึ่งเป็นกึ่งตายหรือไม่ก็ตาม เธอก็อยากจะช่วยให้ออกมาจากเศษเหล็กยับเยินนั่นให้เร็วที่สุด

“เปรี้ยง-ง-ง-ง-ง-ง-ง-ง”

เสียงฟ้าคำรามพร้อมกับแสงสีฟ้าแลบแปลบลงมาเป็นทางยาว เมธ่วีจึงพอได้เห็นใบหน้าขาวซีดของเจ้าของรถผู้โชคร้ายนั้นถนัดตา

“ไม่...จริง” หญิงสาวถึงกับช็อคในสิ่งที่เห็น เธออ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น และเสียงทั้งหมดก็ถูกกลืนหายลงไปในลำคอ

“เป็นไปไม่ได้” เธอร้องออกมาหลังจากที่ตั้งสติขึ้นมาได้ สองมือค่อยๆ ถูกยกขึ้นมาดู ภาพสะท้อนจากกระจกรถ ก็ทำให้หญิงสาวแทบไม่เชื่อในสายตาของตัวเอง

หญิงสาวคนที่ใส่ชุดแซกแขนกุดสีดำสนิท เกล้าผมยกขึ้นสูง  และเมื่อเธอยกมือขึ้นเสยผม สร้อยข้อมือฝังเพชรพร้อมจี้รูปตัวเอ็มก็ส่องประกายวูบวาบขึ้นมา

เมธาวีรู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะ กลิ่นเลือด และรสเค็มปะแล่มกลับมาที่ริมฝีปากอีกครั้ง

“เลือด! หัวแตก!” เธอยกมือลงมาดู เลือดสีแดงสดไหลทะลักลงมาตามใบหน้าราวกับน้ำ

ดวงตากลมโตค่อยๆ ลอบเข้าไปจ้องมองผู้หญิงในรถอีกครั้งอย่างเต็มตา จนแน่ใจแล้วว่า เธอกับเจ้าของรถผู้เคราะห์ร้ายนั้นเป็นคนๆ เดียวกัน!!!

“นี่เรา...ตายแล้วอย่างนั้นหรือ” เธอยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง แล้วรีบฝืนกลืนก้อนตีบตันที่จุกอยู่ในลำคอลงไป ขอบตาร้อนชื้น น้ำตาร่วงลงมาทันที

“เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่ คิดสิคิด...” หญิงสาวฝืนหลับตาลงอย่างเจ็บปวด พยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นมา  

ในระหว่างทางที่ขับรถกลับมาจากต่างจังหวัด มันเป็นช่วงกลางดึกที่แสนสบาย เนื่องจากถนนโล่งจนเธอเองก็เผลอเหยียบคันเร่งจนมิด แต่เพราะแน่ใจในฝีมือการขับรถของตัวเอง หญิงสาวจึงแน่ใจว่าเธอไม่ได้ประมาทอย่างแน่นอน

“เกิดอะไรขึ้น...” เธอครางทั้งๆ ที่พยายามนึกลำดับเหตุการณ์อย่างต่อเนื่อง
คราวนี้รถคันสีบรอนซ์อีกคันหนึ่งกลับแวบเข้ามาในหัว ใช่แล้ว ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ...รถคันนั้นเธอเห็นมันส่ายไปมาอย่างน่ากลัว

น่ากลัวจะแฉลบมาทางเลนของเธอ...

และมันก็เป็นจริง เพราะกว่าที่หญิงสาวจะหักพวงมาลัยหลบได้ทัน จู่ๆ รถคันนั้นก็พุ่งมาทางเธออย่างไร้ทิศทางและการควบคุม ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วภายในเสี้ยวนาที

มันหมุนคว้างอย่างน่ากลัว...

สติวูบสุดท้าย หญิงสาวจำได้ว่าเธอกรีดร้องขึ้นอย่างสุดเสียง หลังจากนั้นสายตาของเธอก็พร่าเลือน ก่อนที่เศษกระจก และความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดจะพุ่งเข้ามาทิ่มแทง

หญิงสาวยืนมองดูร่างขาวซีดที่แน่นิ่งอยู่ในรถ แล้วยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากของตัวเองอีกครั้ง เลือดยังคงไหลโชก และก่อนที่สติจะลางเลือน เธอจำได้ว่าเจ็บศีรษะจนแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ

“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยที” เธอร้องตะโกนทั้งน้ำตาพลางวิ่งออกไปยังถนนอีกครั้ง เมื่อมีแสงไฟจากรถที่ผ่านสาดเข้ามา

ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเมธาวีเริ่มจะสะดุ้งตกใจทุกครั้งที่มีแสงไฟส่องผ่านเข้ามา ร่างกายของเธอจะกระตุกไหวถลาออกไปที่ถนนเพื่อขอความช่วยเหลืออย่างอัตโนมัติ

จนแทบจะหมดเรี่ยวแรง แต่ก็ยังไม่มีใครมองเห็นเธออยู่ดี

“คุณครับ” เสียงทุ้มถูกเรียกมาจากทางด้านหลัง หญิงสาวรีบหันขวับไปทันที

แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 06:32:59

แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 55 11:46:07

แก้ไขเมื่อ 14 มิ.ย. 55 11:38:38

จากคุณ	: amipoom
เขียนเมื่อ	: 14 มิ.ย. 55 11:33:11